What do you think?
Rate this book
أموت وطنا
(..) فى تللك السنة ، لم تحمل أية إمرأة . واستمر هذا الوضع فى السنوات القادمة ، إلى أن أكتمل جيلاً كاملاً بلا أى جيل جديد يأتى للعالم . (..) فيما عدا عدد قليل من ردود الأفعال العنيفة لهذه الكاررثة المدمرة والتى سميت فيما بعد بالقرون الوسطى للرحم : ( إضرام الحرائق فى المبانى العامة ، هدم الآثار والرموز القومية ، جرائم قتل ضد شخصيات اعتبرها القاتلون مسؤولة عما أصابهم من سوء ) ، الآخرون كلهم ، هؤلاء الذين تعلموا الاعتدال ، كانوا يروضون يأسهم يشقون وسادتهم بأسنانهم ، ويكتبون خطابات مشتته إلى الرب أو الى الشر نفسه متوسيلن إليه أن ينقشع ( يرحل) أو مهددين إياه باصطدام مباشر على طريقة القديس يورغيوس ، ساعات كاملة واقفين بلا حركة ولا أى تعبير يتمتمون أغانى قديمة بها كثير من الحنين ، يأكلون بشرراهة أظفارهم حتى العظم أو يشدون جروحا عميقة بالموسى فى أماكن حساسة فى الجسد حتى تجرى الدماء بالقدر الذى يشبع الحاجات الفطرية فى التضحية الإنسانية أو تعذيب الذات ، دائماً خلف أبواب مغلقة ، والضوء مُركز على تللك المنطقة الساخنة بهذه الصورة الرمزية للمذبحة الشرسة.
56 pages, Paperback
First published January 1, 1978
6 people are currently reading
433 people want to read
About the author
Δημήτρης Δημητριάδης
67 books45 followersΟ Δημήτρης Δημητριάδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1944. Σπούδασε θέατρο και κινηματογράφο στις Βρυξέλλες απ' το 1963 ώς το 1968. Εκεί έγραψε το 1966 το πρώτο θεατρικό του έργο, "Η τιμή της ανταρσίας στην μαύρη αγορά", το οποίο ανέβασε ο Patrice Chereau το 1968 στο Theatre d' Aubervilliers, στο Παρίσι. Το 1978 εκδόθηκε το "Πεθαίνω σαν χώρα", το πρώτο του πεζογράφημα, το 1980 η ποιητική ενότητα "Κατάλογοι 1-4" και το 1983 το θεατρικό του έργο "Η νέα εκκλησία του αίματος". Ακολούθησαν : "Η ανθρωπωδία. Η ανάθεση. Προοίμιο σε μια χιλιετία" (πεζογράφημα), "Κατάλογοι 5-8" (1986-ποιητική ενότητα), "Το ύψωμα" (1990-θεατρικό έργο), "Η άγνωστη αρμονία του άλλου αιώνα" (1992-θεατρικό), "Κατάλογοι 9-Οι ορισμοί" (1994-ποιητική ενότητα), "Η αρχή της ζωής" (1995-θεατρικό έργο, που ανέβηκε την ίδια χρονιά από τον Στέφανο Λαζαρίδη στο Θέατρο του Νότου), "Η ζάλη των ζώων πριν τη σφαγή" (2000 -θεατρικό έργο σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά στο Θέατρο του Νότου), "Λήθη και άλλοι τέσσερις μονόλογοι" (2000 -ο μονόλογος "Λήθη" ανέβηκε το 1998 στο Παρίσι, στο Petit Odeon, από τον J.-C. Bailly, το 2001 στο Theatre de Bobigny από την A. Dimitriadis και το 2002 στο θέατρο Άττις από τον Θ. Τερζόπουλο), "Κατάλογοι 10-12" (2002-ποιητική ενότητα), "Ανθρωπωδία 1" και "Ανθρωπωδία 7" (2002 -Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2003), "Διαδικασίες διακανονισμού διαφορών" (2003 -θεατρικό έργο σε σκηνοθεσία Γιώργου Λάνθιμου που ανέβηκε στον Εξώστη του Θεάτρου του Νότου), κ.ά. Παράλληλα ασχολήθηκε συστηματικά με τη μετάφραση πεζογραφημάτων των Jean Genet, Georges Bataille, Witold Gombrowicz, Maurice Blanchot, Gerard de Nerval, Balzac, Bernard-Marie Koltes, καθώς και τη μετάφραση θεατρικών έργων των Μολιέρου, Ευρυπίδη, J. Genet, G. Courteline, Tennessee Williams, Σαίξπηρ για διάφορα θέατρα. Μετά το 1980 συνεργάστηκε στενά με τις εκδόσεις "Άγρα", που έχουν εκδώσει το μεγαλύτερο μέρος του έργου του και, πιο πρόσφατα, με τις εκδόσεις "Σαιξπηρικόν" της Θεσσαλονίκης.
(Πηγή: "Εκδόσεις Σαιξπηρικόν", 2022)
(Πηγή: "Εκδόσεις Σαιξπηρικόν", 2022)
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 27 of 27 reviews
March 9, 2017
[...]η θέση της η γεωγραφική είναι το άσθμα μου, ολόκληρο το σχήμα της άλλοτε απλώνεται πάνω στο σώμα μου σα γιγαντιαίος έρπης ζωστήρ και με τρελαίνει, κι άλλοτε παίρνει τη μορφή τσουγκράνας και μπήγεται στα μάτια μου, τεράστιας βελόνας και μου τρυπάει το κρανίο, βράχου ολόκληρου που κρέμεται από την άκρη των μαλλιών μου και με παρασέρνει σε μια θάλασσα πικρών δακρύων... κι όλο νιώθω στον τράχηλό μου το ζυγό της κι όλο δένει τη γλώσσα μου το τραύλισμά της κι όλο μου φέρνει κρύα ρίγη η χυδαιότητά της... η προσήλωσή της στα φαντάσματά της, οι υπεκφυγές της, οι αντιγραφές της, τα φρακαρισμένα της μυαλά, τα πτώματά της, τα κιβούρια της, τα εγκλήματά της... Αυτή η χώρα είναι το χτικιό μας.
September 30, 2021
Ξέρετε τι γίνεται τώρα με αυτες τις 46 σελίδες; Δε φαντάζεσαι τι σε περιμένει. Μπορεί να ψάξεις κάπου να προφυλαχτείς. Ίσως νιώσεις την επιθυμία να μη γύρισεις την επόμενη σελίδα. Απανωτά σοκ διαδέχονται το ενα το αλλο. Ταράζεται ο κόσμος σου και όμως το διαβάζεις με μια ανάσα. Δε μπορείς να κάνεις αλλιώς. Είναι ζοφερό, σου ξεριζώνει τα σωθικά και στα δίνει στα χέρια. Ψάχνεις απεγνωσμένα μερικές λέξεις ελπίδας και παρηγοριάς. Έστω ένα αχνό φως στην άκρη του τούνελ. Όταν φτάνεις στο τέλος καταλαβαίνεις πως ήταν παράλογη η σκέψη για το φως. Ενα κείμενο χείμαρρος που άνετα μπορεί να σε 'πνίξει'. Μια στρατιά ανθρώπων και λέξεων έρχονται καταπάνω σου. Μια χώρα που σου ρουφάει τη ζωή και το αίμα σα βδελλα.
"Μισῶ αὐτὴν τὴν χώρα. Μοῦ ἔφαγε τὰ σπλάχνα"
"Αὐτὴ ἡ χώρα εἶναι νεκρόφιλη, γεροντόφιλη, κοπρολάγνα, σοδομίστρια, πουτάνα, μαστροπὸς καὶ φόνισσα. Ἐγὼ θέλω νὰ εἶμαι ἡ ζωή, θέλω νὰ ζήσω, θα θελα νὰ ζήσω, θά 'θελα νὰ μποροῦσα νὰ ζήσω, θά 'μουν ευτυχισμένη τώρα ἂν ἤθελα νὰ ζήσω... ὅμως αὐτὴ ἡ χώρα δὲν μ᾿ ἀφήνει νὰ τὸ θέλω, δὲν μ᾽ ἀφήνει νὰ εἶμαι ἡ ζωή, νὰ δίνω τὴν ζωή"
"Μισῶ αὐτὴν τὴν χώρα. Μοῦ ἔφαγε τὰ σπλάχνα"
"Αὐτὴ ἡ χώρα εἶναι νεκρόφιλη, γεροντόφιλη, κοπρολάγνα, σοδομίστρια, πουτάνα, μαστροπὸς καὶ φόνισσα. Ἐγὼ θέλω νὰ εἶμαι ἡ ζωή, θέλω νὰ ζήσω, θα θελα νὰ ζήσω, θά 'θελα νὰ μποροῦσα νὰ ζήσω, θά 'μουν ευτυχισμένη τώρα ἂν ἤθελα νὰ ζήσω... ὅμως αὐτὴ ἡ χώρα δὲν μ᾿ ἀφήνει νὰ τὸ θέλω, δὲν μ᾽ ἀφήνει νὰ εἶμαι ἡ ζωή, νὰ δίνω τὴν ζωή"
May 15, 2020
Καθηλωτικό. Το διαβάζεις με μία ανάσα.
February 3, 2017
"أموت وطنا"
هذا هو عنوان الكتاب (أو بالأحرى النص) المترجم من اليونانية إلى العربية
وهذا العنوان الذي دفعني إلى قراءته وأنا أتساءل (قبل أن أعرف العنوان بلغته الأصلية) عن المعنى المقصود:
من الذي يموت ومن أجل من؟ أهو الإنسان يموت من أجل الوطن؟ أم هو الوطن يموت من أجل الشعب؟
لا هذه ولا تلك، كلاهما حُكِم عليه بالموت....فالعنوان الأصلي ترجمته حرفيا: أموت كالوطن
النص يختزل لحظة بتاريخ أمة
لحظة السقوط، لحظة الجنون، لحظة اليأس التام، لحظة الانهيار
لحظة ساوى عندها الكاتب ببراعة ما بين اضمحلال وطن وعقم النساء
لحظة وكأنها تصف كل ما يجري في عالمنا العربي اليوم
سقوط وهزائم واضطهاد واستعباد
مدن عامرة ومدن مشتعلة
إبادة جماعية لأمة تتساوى مع استنفاذ الحياة نفسها
هي لحظة كما يصفها الكاتب بكلماته:
"وفي تلك اللحظات، لم يكن هناك شيء أكثر غموضا من كلمة أمنية، ولا شيء أكثر ظلاما من معناها"
ولكنه يبقي مكانا لأمل ما، لأن ما بعد نهاية إلا بداية
وكأنه يمجد القول الشهير....في نهايتي بدايتي
“In my end is my beginning”
T.S. Eliot
هذا هو عنوان الكتاب (أو بالأحرى النص) المترجم من اليونانية إلى العربية
وهذا العنوان الذي دفعني إلى قراءته وأنا أتساءل (قبل أن أعرف العنوان بلغته الأصلية) عن المعنى المقصود:
من الذي يموت ومن أجل من؟ أهو الإنسان يموت من أجل الوطن؟ أم هو الوطن يموت من أجل الشعب؟
لا هذه ولا تلك، كلاهما حُكِم عليه بالموت....فالعنوان الأصلي ترجمته حرفيا: أموت كالوطن
النص يختزل لحظة بتاريخ أمة
لحظة السقوط، لحظة الجنون، لحظة اليأس التام، لحظة الانهيار
لحظة ساوى عندها الكاتب ببراعة ما بين اضمحلال وطن وعقم النساء
لحظة وكأنها تصف كل ما يجري في عالمنا العربي اليوم
سقوط وهزائم واضطهاد واستعباد
مدن عامرة ومدن مشتعلة
إبادة جماعية لأمة تتساوى مع استنفاذ الحياة نفسها
هي لحظة كما يصفها الكاتب بكلماته:
"وفي تلك اللحظات، لم يكن هناك شيء أكثر غموضا من كلمة أمنية، ولا شيء أكثر ظلاما من معناها"
ولكنه يبقي مكانا لأمل ما، لأن ما بعد نهاية إلا بداية
وكأنه يمجد القول الشهير....في نهايتي بدايتي
“In my end is my beginning”
T.S. Eliot
May 12, 2017
Υπάρχει μία ρήση που έλεγε ο Μαρξ στις κόρες του, και πήγαινε κάπως έτσι: "είμαι άνθρωπος, τίποτα το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο". Τελειώνοντας το βιβλίο, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα για τον συγγραφέα ήταν μία παραλλαγή της ρήσης: "είμαι απάνθρωπος, τίποτα το ανθρώπινο δεν μου είναι οικείο".
Πρόκειται για ένα εντελώς αποτυχημένο κείμενο: χωρίς θέληση, χωρίς αγωνία, χωρίς βίωμα και χωρίς στόχο. Εδώ μέσα θα βρείτε μόνο λόγια (όχι λόγο, δεν έχει λόγο αυτό το πράμα) από έναν ελιτιστή που κουνάει το δάχτυλο. Υπάρχει άνθρωπος που να θέλει τον καλλιτέχνη να μοιράζει προφητείες, απειλές και τιμωρίες; Ως πότε συγγραφείς σαν τον Δημητριάδη θα πατάνε στην άγνοια του κόσμου; Εγώ θέλω τον πνευματικό άνθρωπο να μου δίνει πνεύμα, πνοή.
Αυτό το βιβλίο δεν υπόσχεται τίποτα πέρα από θάνατο. Αίσχος. Είναι όλο το έργο του τέτοιο; Αν είναι, να φάει σκατά.
Πρόκειται για ένα εντελώς αποτυχημένο κείμενο: χωρίς θέληση, χωρίς αγωνία, χωρίς βίωμα και χωρίς στόχο. Εδώ μέσα θα βρείτε μόνο λόγια (όχι λόγο, δεν έχει λόγο αυτό το πράμα) από έναν ελιτιστή που κουνάει το δάχτυλο. Υπάρχει άνθρωπος που να θέλει τον καλλιτέχνη να μοιράζει προφητείες, απειλές και τιμωρίες; Ως πότε συγγραφείς σαν τον Δημητριάδη θα πατάνε στην άγνοια του κόσμου; Εγώ θέλω τον πνευματικό άνθρωπο να μου δίνει πνεύμα, πνοή.
Αυτό το βιβλίο δεν υπόσχεται τίποτα πέρα από θάνατο. Αίσχος. Είναι όλο το έργο του τέτοιο; Αν είναι, να φάει σκατά.
July 16, 2015
Εξαιρετικό, με κορυφαίες τις τελευταίες πέντε σελίδες.
October 20, 2021
Από την πρώτη μέχρι την τελευταία αράδα του, αυτό το βιβλίο, θαρρείς και βγάζει ένα χέρι μέσα απ' τις σελίδες του και σε κρατάει απ' τον λαιμό στερώντας σου την ανάσα. Δεν μπορείς να σκεφτείς. Δεν μπορείς ν' αποφασίσεις αν αυτό που διαβάζεις σ' αρέσει ή όχι. Όπως και να'χει, θέλεις απλά να το τελειώσεις. Για να ξαναβρείς την ανάσα σου. Να ξαναρχίσει η καρδιά σου να χτυπάει στους κανονικούς της παλμούς. Να το ξεχάσεις και να συνεχίσεις να ζεις. Σ' έναν κόσμο που, πόσο αλήθεια διαφέρει από την 'δυστοπική' του περιγραφή σ' αυτό το μικρό βιβλιαράκι που εμπνεύστηκε και γράφτηκε το 1978 κι όμως είναι σαν να μιλάει για το σήμερα και το αύριο, το τόσο κοντινό, που μας ξημερώνει;
... οι κυβερνήσεις διαδέχονταν η μία την άλλη μ' ένα πυρετώδη ρυθμό αλληλουχίας αποτυχιών, εγκλημάτων κι αναρίθμητων μορφών ανικανότητας που έφτανε στα όρια της πνευματικής παραλυσίας...
...άνθρωποι εξαφανίστηκαν για πάντα μέσα σε μια νύχτα και ποτέ κανείς δεν ξανάκουσε να γίνεται λόγος γι' αυτούς... ανοίχτηκαν ομαδικοί τάφοι σ' απόμερα νεκροταφεία των πόλεων κι αδειάστηκαν εκεί μέσα σωροί σωμάτων που θερίστηκαν σε ώρες κομματικής τύφλωσης, στήθηκαν παντού αυτοσχέδια εκτελεστικά αποσπάσματα που τουφέκιζαν στο όνομα της εδαφικής ακεραιότητας, της εθνικής ανεξαρτησίας και της φυλετικής ακμής...
Υπερβολικός; Σε πολλά σημεία, αλλά και πώς να κρίνεις τι είναι υπερβολικό και τι όχι σ' έναν κόσμο βγαλμένο απ' την φαντασία που όμως σε κάνει να βιώνεις τον κίνδυνο της σημερινής πραγματικότητας και του όχι και τόσο μακρινού μέλλοντος που με τα ίδια μας τα χέρια υφαίνουμε;
Είναι κι αυτή η γραφή... η πυκνογραμμένη. Η χωρίς παραγράφους. Χωρίς ''διαλείμματα''. Χωρίς ανάσες. Σκέτος χείμαρρος. Οπτικά και λεκτικά... Αποτυπώνει όλη αυτήν την απογοήτευση. Την απελπισία. Την ''παρανοϊκότητα'' μιας ζωής χωρίς μέλλον και "μια αιωνιότητας αμείωτου κενού". Μια κραυγή που συνταράσσει όλη την γη απ' τον πυρήνα της... ή ένα ουρλιαχτό χωρίς ήχο. Σιωπηλό. Από τα πιο σπαραχτικά. Από τα πιο απελπισμένα.
Φορές, δίνει την αίσθηση ότι ολόκληρο το βιβλίο είναι μία συρραφή σκόρπιων σκέψεων που συλλέχθηκαν από το ημερολόγιο ενός διαταραγμένου μυαλού και ''οργανώθηκαν'' σ' ένα ''μοτίβο'' καταστροφικό.
Υπάρχουν κι αυτές οι παρενθέσεις με τα αποσιωπητικά, διάσπαρτες παντού, να συνδέουν φράσεις και να ενισχύουν την εντύπωση της ανολοκλήρωτης πρότασης, της ευκόλως εννοούμενης... της συναισθηματικής φόρτισης του γράφοντος... αλλά και να οδηγούν τον αναγνώστη να γεμίσει τα κενά με δικές του εικόνες.
Πραγματικά δεν έχω αποφασίσει αν αυτό που διάβασα δεν μου άρεσε και τόσο ή αν ήταν ένα μικρό αριστούργημα... Έχω την ''γεύση'' του ακόμα στον λαιμό μου από χθες. Νομίζω πως υπάρχουν σημεία που θα παρέλειπα αλλά υπάρχουν και αποσπάσματα που ''καίνε''.
Ο επίλογος δε, από μία από όλες τις γυναίκες που αναφέρονται στην αρχή (...)''Την χρονιά εκείνη καμιά γυναίκα δεν έπιασε παιδί. Αυτό συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια, μέχρι που συμπληρώθηκε γενιά χωρίς καμιά καινούρια γενιά να 'ρθει στον κόσμο.(...) είναι από αυτούς που αφήνουν ανεξίτηλα τα σημάδια τους.
Α! Κι είναι γραμμένο σε πολυτονικό σύστημα. Κάτι που αγάπησα πολύ...
... οι κυβερνήσεις διαδέχονταν η μία την άλλη μ' ένα πυρετώδη ρυθμό αλληλουχίας αποτυχιών, εγκλημάτων κι αναρίθμητων μορφών ανικανότητας που έφτανε στα όρια της πνευματικής παραλυσίας...
...άνθρωποι εξαφανίστηκαν για πάντα μέσα σε μια νύχτα και ποτέ κανείς δεν ξανάκουσε να γίνεται λόγος γι' αυτούς... ανοίχτηκαν ομαδικοί τάφοι σ' απόμερα νεκροταφεία των πόλεων κι αδειάστηκαν εκεί μέσα σωροί σωμάτων που θερίστηκαν σε ώρες κομματικής τύφλωσης, στήθηκαν παντού αυτοσχέδια εκτελεστικά αποσπάσματα που τουφέκιζαν στο όνομα της εδαφικής ακεραιότητας, της εθνικής ανεξαρτησίας και της φυλετικής ακμής...
Υπερβολικός; Σε πολλά σημεία, αλλά και πώς να κρίνεις τι είναι υπερβολικό και τι όχι σ' έναν κόσμο βγαλμένο απ' την φαντασία που όμως σε κάνει να βιώνεις τον κίνδυνο της σημερινής πραγματικότητας και του όχι και τόσο μακρινού μέλλοντος που με τα ίδια μας τα χέρια υφαίνουμε;
Είναι κι αυτή η γραφή... η πυκνογραμμένη. Η χωρίς παραγράφους. Χωρίς ''διαλείμματα''. Χωρίς ανάσες. Σκέτος χείμαρρος. Οπτικά και λεκτικά... Αποτυπώνει όλη αυτήν την απογοήτευση. Την απελπισία. Την ''παρανοϊκότητα'' μιας ζωής χωρίς μέλλον και "μια αιωνιότητας αμείωτου κενού". Μια κραυγή που συνταράσσει όλη την γη απ' τον πυρήνα της... ή ένα ουρλιαχτό χωρίς ήχο. Σιωπηλό. Από τα πιο σπαραχτικά. Από τα πιο απελπισμένα.
Φορές, δίνει την αίσθηση ότι ολόκληρο το βιβλίο είναι μία συρραφή σκόρπιων σκέψεων που συλλέχθηκαν από το ημερολόγιο ενός διαταραγμένου μυαλού και ''οργανώθηκαν'' σ' ένα ''μοτίβο'' καταστροφικό.
Υπάρχουν κι αυτές οι παρενθέσεις με τα αποσιωπητικά, διάσπαρτες παντού, να συνδέουν φράσεις και να ενισχύουν την εντύπωση της ανολοκλήρωτης πρότασης, της ευκόλως εννοούμενης... της συναισθηματικής φόρτισης του γράφοντος... αλλά και να οδηγούν τον αναγνώστη να γεμίσει τα κενά με δικές του εικόνες.
Πραγματικά δεν έχω αποφασίσει αν αυτό που διάβασα δεν μου άρεσε και τόσο ή αν ήταν ένα μικρό αριστούργημα... Έχω την ''γεύση'' του ακόμα στον λαιμό μου από χθες. Νομίζω πως υπάρχουν σημεία που θα παρέλειπα αλλά υπάρχουν και αποσπάσματα που ''καίνε''.
Ο επίλογος δε, από μία από όλες τις γυναίκες που αναφέρονται στην αρχή (...)''Την χρονιά εκείνη καμιά γυναίκα δεν έπιασε παιδί. Αυτό συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια, μέχρι που συμπληρώθηκε γενιά χωρίς καμιά καινούρια γενιά να 'ρθει στον κόσμο.(...) είναι από αυτούς που αφήνουν ανεξίτηλα τα σημάδια τους.
Α! Κι είναι γραμμένο σε πολυτονικό σύστημα. Κάτι που αγάπησα πολύ...
February 19, 2013
Μια γραφή καυτή σαν λάβα και ο λόγος του αψύς σαν μπρούσκο κρασί που δεν ξεπλένεται από τον ουρανίσκο και το μυαλό σου ούτε με εξορκισμό.
Ένα έργο που περιγράφει το σκοτάδι με φως, μια γραφή οντάς βίαιη που απαρτίζεται από όλα τα στρώματα της ελληνικής γλώσσας.
Είναι το ουρλιαχτό της ψυχής όταν άλλο δεν αντέχει τα πορίσματα του μυαλού για αυτά που απολαμβάνουν και επεξεργάζονται οι πέντε αισθήσεις του. Ίσως και οι έξι αν συμπεριλάβουμε και το ένστικτο.
Ο Δημητριάδης χαρακτηρίστηκε ως ο ποιητής του ασυμφιλίωτου. Ευστοχότατος χαρακτηρισμός. Αν αυτός ο άνθρωπος δεν είχε το ταλέντο να αποδώσει αυτή την φρίκη και την άβυσσο με τόση λεπτότητα, τότε αυτό το έργο θα ήταν νοσηρό.
Λογοτεχνικό διαμάντι που το λιγότερο που θα αφήσει στο διάβα του είναι γνώση .
Αν ήταν μεγαλύτερο από 48 μικρές σελίδες θα έκανε το νου σου σμπαράλια.
Η εκδοσή της Αγρας ΄προσδίδει την αίγλη και ταυτόχρονα την λιτότητα που απαιτεί ένα τέτοιο δημιούργημα, ενώ η διασκευή σκηνοθετικά στην θεατρική παράσταση του Μαρμαρινού το 2007 στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, το κρεσέντο της Μαγείας του.
Μου άρεσε πάρα πολύ!
"Τι άλλο είναι ο Παράδεισος, τουλάχιστον για κείνους που υφίστανται την απάτη και τον μαγνητισμό της ύλης συνειδητά, παρά το πολυπόθητο και σπανιότατα κατορθωτό πέρασμα της ψυχής από την αφασία της γλώσσας στο παλλόμενο, γεώδες, αχειρότμητο κι αλάξευτο βασίλειο των λέξεων εν ζωή? ....
Η αθανασία είναι οι λέξεις.
Η βασιλεία των ουρανών είναι μια ψυχή ομιλούσα αχαλίνωτα."
Ένα έργο που περιγράφει το σκοτάδι με φως, μια γραφή οντάς βίαιη που απαρτίζεται από όλα τα στρώματα της ελληνικής γλώσσας.
Είναι το ουρλιαχτό της ψυχής όταν άλλο δεν αντέχει τα πορίσματα του μυαλού για αυτά που απολαμβάνουν και επεξεργάζονται οι πέντε αισθήσεις του. Ίσως και οι έξι αν συμπεριλάβουμε και το ένστικτο.
Ο Δημητριάδης χαρακτηρίστηκε ως ο ποιητής του ασυμφιλίωτου. Ευστοχότατος χαρακτηρισμός. Αν αυτός ο άνθρωπος δεν είχε το ταλέντο να αποδώσει αυτή την φρίκη και την άβυσσο με τόση λεπτότητα, τότε αυτό το έργο θα ήταν νοσηρό.
Λογοτεχνικό διαμάντι που το λιγότερο που θα αφήσει στο διάβα του είναι γνώση .
Αν ήταν μεγαλύτερο από 48 μικρές σελίδες θα έκανε το νου σου σμπαράλια.
Η εκδοσή της Αγρας ΄προσδίδει την αίγλη και ταυτόχρονα την λιτότητα που απαιτεί ένα τέτοιο δημιούργημα, ενώ η διασκευή σκηνοθετικά στην θεατρική παράσταση του Μαρμαρινού το 2007 στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, το κρεσέντο της Μαγείας του.
Μου άρεσε πάρα πολύ!
"Τι άλλο είναι ο Παράδεισος, τουλάχιστον για κείνους που υφίστανται την απάτη και τον μαγνητισμό της ύλης συνειδητά, παρά το πολυπόθητο και σπανιότατα κατορθωτό πέρασμα της ψυχής από την αφασία της γλώσσας στο παλλόμενο, γεώδες, αχειρότμητο κι αλάξευτο βασίλειο των λέξεων εν ζωή? ....
Η αθανασία είναι οι λέξεις.
Η βασιλεία των ουρανών είναι μια ψυχή ομιλούσα αχαλίνωτα."
November 8, 2015
"أموت وطنا"
هذا هو عنوان الكتاب (أو بالأحرى النص) المترجم من اليونانية إلى العربية
وهذا العنوان الذي دفعني إلى قراءته وأنا أتساءل (قبل أن أعرف العنوان بلغته الأصلية) عن المعنى المقصود:
من الذي يموت ومن أجل من؟ أهو الإنسان يموت من أجل الوطن؟ أم هو الوطن يموت من أجل الشعب؟
لا هذه ولا تلك، كلاهما حُكِم عليه بالموت....فالعنوان الأصلي ترجمته حرفيا: أموت كالوطن
النص يختزل لحظة بتاريخ أمة
لحظة السقوط، لحظة الجنون، لحظة اليأس التام، لحظة الانهيار
لحظة يساوي عندها الكاتب ببراعة ما بين اضمحلال وطن وعقم النساء
لحظة وكأنها تصف كل ما يجري في عالمنا العربي اليوم
سقوط وهزائم واضطهاد واستعباد
مدن عامرة ومدن مشتعلة
إبادة جماعية لأمة، إبادة تتساوى مع استنفاذ الحياة نفسها
هي لحظة كما يصفها الكاتب بكلماته:
"وفي تلك اللحظات، لم يكن هناك شيء أكثر غموضا من كلمة أمنية، ولا شيء أكثر ظلاما من معناها"
ولكنه يبقي مكانا لأمل ما، لأن ما بعد نهاية إلا بداية
وكأنه يمجد القول الشهير....في نهايتي بدايتي
“In my end is my beginning”
T.S. Eliot
هذا هو عنوان الكتاب (أو بالأحرى النص) المترجم من اليونانية إلى العربية
وهذا العنوان الذي دفعني إلى قراءته وأنا أتساءل (قبل أن أعرف العنوان بلغته الأصلية) عن المعنى المقصود:
من الذي يموت ومن أجل من؟ أهو الإنسان يموت من أجل الوطن؟ أم هو الوطن يموت من أجل الشعب؟
لا هذه ولا تلك، كلاهما حُكِم عليه بالموت....فالعنوان الأصلي ترجمته حرفيا: أموت كالوطن
النص يختزل لحظة بتاريخ أمة
لحظة السقوط، لحظة الجنون، لحظة اليأس التام، لحظة الانهيار
لحظة يساوي عندها الكاتب ببراعة ما بين اضمحلال وطن وعقم النساء
لحظة وكأنها تصف كل ما يجري في عالمنا العربي اليوم
سقوط وهزائم واضطهاد واستعباد
مدن عامرة ومدن مشتعلة
إبادة جماعية لأمة، إبادة تتساوى مع استنفاذ الحياة نفسها
هي لحظة كما يصفها الكاتب بكلماته:
"وفي تلك اللحظات، لم يكن هناك شيء أكثر غموضا من كلمة أمنية، ولا شيء أكثر ظلاما من معناها"
ولكنه يبقي مكانا لأمل ما، لأن ما بعد نهاية إلا بداية
وكأنه يمجد القول الشهير....في نهايتي بدايتي
“In my end is my beginning”
T.S. Eliot
November 17, 2017
46 συγκλονιστικές σελίδες. έχω ταραχτεί.
February 5, 2017
ملحمة تاريخية ف ٢٨ صفحة، ملحمة بشكل مختلف تماماً عن الاطار الكلاسيكي ف السرد و التعبير و الايحاء و الرموز، الكاتب قدم تصوير ل١٠٠٠ سنة للحياة و الوطن و البشر و السلطة و العلاقات الاجتماعية و تغير كل ده بأشكاله المختلفة علي مدار الفترة ديه، تصوير اشبه بtime lapse للحياة علي مدار ١٠٠٠ عام، و بيشارك القارئ فيه بالريتم السريع في السرد ف تحس ف القراية ان الاحداث بتجري منك و انت مش عارف تجمع صورة واضحة او مفهومة عن اللي بيحصل و لكنك ف نفس الوقت مش هتقف علشان تعيد قراية جزء تاني و تفهم، لأ الكاتب هناك اجبرك بطريقة السرد انك هتكمل قراية و مش هتقف غير بعد انتهاء نص النص لبعض ثواني هو اللي بيسمحلك بيهم من وجود فاصل من الكاتب كخط فارق بين تصوير الاحداث برواية الكاتب وبين بداية حديث الاشخاص للوطن و الزمن ف الملحمة ديه. انا حقيقي مهما اتكلمت مش هقول ريڤيو يعبر عن اعجابي بيها.
المميز هنا ان المترجم قدم مقدمة محترمة جداً للكتاب و ربط بين سبب الكتاب و بين شاعر يوناني كان بيتنبأ ف قصيدة ليه عن انتهاء الوطن بعد فشل الثورة، و كأن الكتاب ده حلقة وصل بين القصيدة و الواقع الفعلي اللي متوقع يحصل بطريقة سريالية و رمزية جداً.
كنت قريت ان الكتاب ده اتعمل مسرحية اشترك ف تمثيلها ٣٠٠٠ شخص، بس دورت كتير معرفتش الاقيها، فياريت لو حد قراها و لقى المسرحية ديه يبعتهالي.
نصيحة؛ اللي يقرا الكتاب ده يقرا المقدمة كويس جداً و بعد ما يخلص الكتاب يعيد قرايتها تاني.
يفضل عدم قياس اسلوب الكتابة بالمقاييس الكلاسيكية المعهودة ف معظم الاعمال الادبية العربية.
انا بكره الكلام بصيغة النصح او المعرفة بس انا كتبت انها نصيحة فقط مش اكتر.
المميز هنا ان المترجم قدم مقدمة محترمة جداً للكتاب و ربط بين سبب الكتاب و بين شاعر يوناني كان بيتنبأ ف قصيدة ليه عن انتهاء الوطن بعد فشل الثورة، و كأن الكتاب ده حلقة وصل بين القصيدة و الواقع الفعلي اللي متوقع يحصل بطريقة سريالية و رمزية جداً.
كنت قريت ان الكتاب ده اتعمل مسرحية اشترك ف تمثيلها ٣٠٠٠ شخص، بس دورت كتير معرفتش الاقيها، فياريت لو حد قراها و لقى المسرحية ديه يبعتهالي.
نصيحة؛ اللي يقرا الكتاب ده يقرا المقدمة كويس جداً و بعد ما يخلص الكتاب يعيد قرايتها تاني.
يفضل عدم قياس اسلوب الكتابة بالمقاييس الكلاسيكية المعهودة ف معظم الاعمال الادبية العربية.
انا بكره الكلام بصيغة النصح او المعرفة بس انا كتبت انها نصيحة فقط مش اكتر.
May 5, 2023
Γροθιά στο στομάχι, χαστούκι μεγατόνων..
May 5, 2020
Καθηλωτικό, πληθωρικό, αριστουργηματικό.
December 29, 2024
Τι είναι αυτό που διάβασα τώρα; ομολογώ ότι πάλι διάλεξα βιβλίο χωρίς να έχω ιδέα περί τίνος πρόκειται.46 σελίδες λέω, ότι πρέπει για απόψε,χμ δεν ήξερα τι με περιμένει .Ένα κείμενο γραμμένο το 1978, πολύ μοντέρνο για την εποχή που γράφτηκε,πολύ μοντέρνο ακόμη και για σήμερα. Συγκαταλέγεται στα 100 καλύτερα ελληνικά πεζογραφήματα, είναι ένας ζωντανός εφιάλτης,ο λόγος του είναι παραληρηματικός ,λίγο ασυνάρτητος,πολύ πυκνός σε νοήματα, χειμαρρώδης και απαισιόδοξος.Έχουμε μια χώρα στην οποία οι γυναίκες δεν γεννούν πια, είναι στείρες και η χώρα έχει χρόνια να δει γέννα.Ολα είναι υπό κατάρρευση,οι κυβερνήσεις διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς καμία βελτίωση, πόλεμοι που δεν τελειώνουν ποτέ.Δυστοπία , απελπισία και παράνοια,η γραφή υπέροχη, ασθματική. Ο κόσμος μην έχοντας πρόσβαση στην θάλασσα φεύγει βόρεια προς τις βουνοκορφές για να νιώσει ελεύθερος, αλλά και εκεί είναι εγκλωβισμένος και καταλήγει σε ένα τρελό παραλήρημα.Μια κοινωνία σε παρακμή και σήψη που μόνο ο θάνατος μπορεί να την λυτρώσει. Μιλά για την χώρα και λέει: "Δεν είμαι πια γυναίκα... Ούτε κι εσύ πια άντρας...Μας τα πήρε όλα αυτή...Τι θα μείνει όμως απ' αυτήν χωρίς εμάς;Τι θα είναι αυτή όταν δεν θα έχει μείνει τίποτα από μας;...Το χώμα της έχει πάρει το σχήμα μου...Το σώμα μου έχει πια τις διαστάσεις της ...Έχω μέσα μου την μοίρα της... Πεθαίνω σαν χώρα...(...). Δεν είναι σαν πεζή ποίηση;Δεν ξέρω αν μου άρεσε, ήταν όμως κάτι διαφορετικό και πρωτότυπο που σίγουρα θέλει πολλές αναγνώσεις.
This entire review has been hidden because of spoilers.
March 8, 2024
Το έργο ξεκινάει με την περιγραφή μιας χώρας όπου όλες οι γυναίκες είναι στείρες και σιγά σιγά δεν υπάρχει πλέον καμία γενιά που να κάνει παιδιά. Το έργο δεν είναι δυστοπικό όμως. Δεν εξηγεί το πώς και το γιατί, δεν προειδοποιεί, δεν ενδιαφέρεται για το παρελθόν ούτε για το μέλλον αυτής της χώρας. Απλώς θέτει ως σημείο εκκίνησης ένα γεγονός, που τυχαίνει να είναι η στείρωση, και από εκεί και πέρα ξεκινάει μια κατρακύλα σε ό,τι πιο σάπιο μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος συλλογικά και ατομικά. Αυτή η ωδή στην απόγνωση δεν έχει λογική, συνειρμό ή έστω μια πιο λυρική, λογοτεχνική τέλος πάντων διέξοδο. Είναι ένας σκέτος οχετός συναισθημάτων που δεν περιγράφονται με αφηρημένες έννοειες ��αι μεταφορές παρά μόνο με σκληρότατες εικόνες : σωροί σωμάτων, ακρωτηριασμένα αγάλματα, σεισμική λύσσα, πολυσχιδής σχιζοφρένεια, ομαδικοί τάφοι, βδέλα της εμπόλεμης ζωής, τριαντάφυλλο από αίμα.
Ο Δημητριάδης προσέγγισε την καταγραφή του πανικού και της αηδίας που μπορούν να προκαλέσουν στη συλλογική μνήμη και στο ατομικό αίσθημα δικαιοσύνης τραγωδίες όπως ο πόλεμος και η πανδημία, χωρίς να γίνει ποτέ συγκεκριμένος. Βασίστηκε στο χάος των εικόνων και στη δύναμη των λέξεων ή αλλιώς βυθίστηκε στα έγκατα αυτών και ξέβρασε ό,τι βρήκε πιο βαθύ και σκοτεινό. Ενώ δεν έχει καμία σχέση με τους καταραμένους ποιητές, η γραφή του είναι μια ποίηση που καταριέται.
Ο Δημητριάδης προσέγγισε την καταγραφή του πανικού και της αηδίας που μπορούν να προκαλέσουν στη συλλογική μνήμη και στο ατομικό αίσθημα δικαιοσύνης τραγωδίες όπως ο πόλεμος και η πανδημία, χωρίς να γίνει ποτέ συγκεκριμένος. Βασίστηκε στο χάος των εικόνων και στη δύναμη των λέξεων ή αλλιώς βυθίστηκε στα έγκατα αυτών και ξέβρασε ό,τι βρήκε πιο βαθύ και σκοτεινό. Ενώ δεν έχει καμία σχέση με τους καταραμένους ποιητές, η γραφή του είναι μια ποίηση που καταριέται.
Read
May 31, 2022Ο άνθρωπος ξέρει από θάνατο. Είναι ευτύχημα που τον βγάζει στο χαρτί και όχι στο σώμα κάποιας γυναίκας - με τις οποίες υπάρχει θέμα απ' ο, τι φαινεται και εδώ και σε άλλα έργα του - τουλάχιστον απ' όσα γνωρίζουμε. Όλες οι ενέργειες χρειάζονται, και τα γραπτά του θα μπορούσε να είναι χρήσιμα για δουλειά με διάφορες σκιες, προς το παρόν νομίζω απλά κάνει μερικά βαριά ξόρκια - μαζί με άλλους ανθρώπους που του μοιάζουν, από όλους τους χώρους - που πιάνουν γιατί ακομη ζούμε με σχέσεις εξουσίας, και θεωρείται προφήτης.
Το βιβλίο με κούρασε, όχι για το υπερβολικό ντραμα, τη σαπίλα, το παραλήρημα, την τοξικότητα. Ολα μέσα στη ζωή είναι. Με κουραζει η φωνή του Δημητριάδη, ή μάλλον οι φωνές που δανείζεται και υποβάλλει σε αναπαραγωγή των φαντασιωσεων ή της γκρίνιας του, δίχως να προτίθεται να πλησιάσει την ουσία τους, δίχως να ξέρει τίποτα για αυτές.
Αν ενδιαφέρεστε να παρακολουθήσετε το δράμα κάποιου προνο
Το βιβλίο με κούρασε, όχι για το υπερβολικό ντραμα, τη σαπίλα, το παραλήρημα, την τοξικότητα. Ολα μέσα στη ζωή είναι. Με κουραζει η φωνή του Δημητριάδη, ή μάλλον οι φωνές που δανείζεται και υποβάλλει σε αναπαραγωγή των φαντασιωσεων ή της γκρίνιας του, δίχως να προτίθεται να πλησιάσει την ουσία τους, δίχως να ξέρει τίποτα για αυτές.
Αν ενδιαφέρεστε να παρακολουθήσετε το δράμα κάποιου προνο
July 8, 2021
كانت توقعاتي مرتفعة بالنسبة لهذا الكتاب، أولا لصغر حجمه، توقعتُ أن يقول شيئًا عظيمًا في عدد صفحات قليل، لأنه لا داعي أن تكون الرواية ضخمة وكبيرة لتوصّل رسالة عظيمة. وثانيًا لأن العنوان شدّني في البداية، توقعت أن يكون وراءه عملا مهمًا، وتحمست للقراءة في الأدب اليوناني للمرة الأولى والتعرّف عليه.
لكنها خذلتني؛ لا حوار، لا شخصيات، لا أحداث، لا بداية ولا نهاية، مجرد سرد ووصف أشبه بالمقال، وأنا لا أفضّل هذا النوع من الكتابات، لا أعرف لمَ تم تصنيفها كرواية إذن؟
على الرغم من صغر حجمها والتي لم تتعدَّ الثلاثين صفحة، إلا أنني شعرت بالملل وكنت على وشك عدم اكمالها، لم أجد أصلا شيئا لأكمله!
لم تعجبني للأسف، ولكن الترجمة كانت جيدة.
لكنها خذلتني؛ لا حوار، لا شخصيات، لا أحداث، لا بداية ولا نهاية، مجرد سرد ووصف أشبه بالمقال، وأنا لا أفضّل هذا النوع من الكتابات، لا أعرف لمَ تم تصنيفها كرواية إذن؟
على الرغم من صغر حجمها والتي لم تتعدَّ الثلاثين صفحة، إلا أنني شعرت بالملل وكنت على وشك عدم اكمالها، لم أجد أصلا شيئا لأكمله!
لم تعجبني للأسف، ولكن الترجمة كانت جيدة.
July 5, 2017
Έχει αρκετά δελεαστικό μέγεθος για να το κάνω όλο quote, θα περιοριστώ όμως στο: "Τέλος πάντων, ποτέ δεν συνήθισα τους ανθρώπους αλλ' αυτό είναι μια άλλη μου αναπηρία."
[Διάβασα κάπου σε μια (κακή -και αρνητική) κριτική ότι αυτό το έργο δεν υπόσχεται τίποτα πέρα από θάνατο. Εγώ δέχομαι, κι ας συνεπάγεται αυτό ότι είμαι ελιτίστρια (sic).]
[Διάβασα κάπου σε μια (κακή -και αρνητική) κριτική ότι αυτό το έργο δεν υπόσχεται τίποτα πέρα από θάνατο. Εγώ δέχομαι, κι ας συνεπάγεται αυτό ότι είμαι ελιτίστρια (sic).]
December 24, 2018
هذا الوطن هو وباؤنا. سيميتنا، سينسفنا. كيف يكون الخلاص إنه يشرب دماءنا، يشربها. لم يعد حتي يدعني أنام، سلب مني النوم. بمن ابدأ وبمن أنتهي، كلهم مجرمون، كلهم، يخلقون بداخلي الإحساس بالإحتياج إلي ارتكاب أكبر الجرائم، إلي مذبحة لا نهائية، مذبحة لا نهائية... آآه، كيف نتحمل هنا، كيف لم نصب بالجنون بعد، هذه البلتد الداعرة عقدة صحيحة
ماذاسيصبح هذا الوطن عندما لن يبقي منا شئ؟
أموت
أموت كوطن....
ماذاسيصبح هذا الوطن عندما لن يبقي منا شئ؟
أموت
أموت كوطن....
May 3, 2025
Δεν μου ταίριαξε καθόλου. Ιδιαίτερη γραφή, που προσωπικά δεν κατάφερε να με "τραβήξει" σε όλα όσα ήθελε να μοιραστεί ο συγγραφέας. Το τελείωσα γιατί ήταν μικρό, ειδάλλως έχω την εντύπωση πως θα ήταν ένα ανάγνωσμα που θα το άφηνα στην μέση.
Read
October 27, 2019Μας τα πήρε όλα αυτή.. Τι θα μείνει όμως απ'αυτήν χωρίς εμάς; Τι θα είν' αυτή όταν δε θα 'χει μείνει τίποτα από μας; Έχω μέσα μου την μοίρα της... Πεθαίνω σαν χώρα..
October 9, 2021
... في نهايتي بدايتي!.
February 13, 2022
ممتاز ممتاز 👌🏻
October 10, 2025
Πολύς Γιάγκος και λίγη Βίρνα.
August 7, 2024
Απο το συγκεκριμενο βιβλιο γνωρισα τον Δημητριαδη...ομολογω οτι μεσα σε αυτες τις 46 σελιδες πραγματικα δεν γνωριζεις τι σε περιμενει. Σιγουρα ειμαι της αποψης οτι ενα θεατρικο κειμενο για να μελετηθει εις βαθος πρεπει να διαβαστει παραπανω απο μια φορα και με το συγκεκριμενο πιστευω οτι ειναι απαραιτητο καθως ο λογος του ειναι αρκετα πυκνος αλλα κατανοητος
December 31, 2022
Νομίζω οτι έμεινα εντελώς ακίνητη, καθ όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης, αλλάζοντας μονο τις σελίδες.
Πεζό ποίημα, από τα συγκλονιστικό έργο
Πεζό ποίημα, από τα συγκλονιστικό έργο
Displaying 1 - 27 of 27 reviews