What do you think?
Rate this book
De weg naar het licht
Dutch
238 pages, Paperback
Published January 1, 1977
3 people are currently reading
31 people want to read
About the author
J.M.A. Biesheuvel
72 books29 followersJ.M.A. Biesheuvel (Schiedam, 1939) debuteerde in 1972 met de verhalenbundel In de bovenkooi. Daarna volgden talloze bundels, altijd bestaande uit korte verhalen en novellen, waaronder De weg naar het licht, De angstkunstenaar, De verpletterende werkelijkheid, Reis door mijn kamer en kleinere uitgaven als Motje tegen gloeiend lampepeertje en Oude geschiedenis van Pa. In 2008 verscheen zijn Verzameld werk, bestaande uit al het gebundelde werk.
Biesheuvels verhalen zijn veelal autobiografisch van inslag. Hij schrijft over zijn ervaringen als matroos op koopvaardijschepen, over zijn depressies en zijn verblijf in wat hij 'het gekkenhuis' noemt, over zijn vrouw Eva, over zijn huis en werkkamer, over zijn jeugd. Daarnaast schrijft hij verhalen waarin fantasie de vrije loop krijgt.
‘Veel van wat Maarten Biesheuvel schrijft is waar gebeurd. Maar sommige dingen die hij schrijft zijn gelogen. Mijn moeilijkheid is dat ik nooit helemaal zeker weet of wat hij schrijft nu waar gebeurd is of niet.’
– Karel van het Reve
Op 15 december 2006 is aan Biesheuvel de P.C. Hooftprijs voor zijn verhalend proza toegekend. ‘Biesheuvels associatieve verteltechniek geeft zijn proza een weldadig effect en irrationaliteit en onlogica, waardoor het fantastisch element te meer een kans krijgt’, aldus de jury onder leiding van Maarten Asscher. De jury prijst verder Biesheuvels ‘verbeeldingskracht, absurdistische humor en stilistische rijkdom’.
In januari 2007 verscheen een herziene en uitgebreide herdruk van Zeeverhalen, waaraan een cd werd toegevoegd waarop Biesheuvel zijn meest recente verhalen voorleest.
Biesheuvels verhalen zijn veelal autobiografisch van inslag. Hij schrijft over zijn ervaringen als matroos op koopvaardijschepen, over zijn depressies en zijn verblijf in wat hij 'het gekkenhuis' noemt, over zijn vrouw Eva, over zijn huis en werkkamer, over zijn jeugd. Daarnaast schrijft hij verhalen waarin fantasie de vrije loop krijgt.
‘Veel van wat Maarten Biesheuvel schrijft is waar gebeurd. Maar sommige dingen die hij schrijft zijn gelogen. Mijn moeilijkheid is dat ik nooit helemaal zeker weet of wat hij schrijft nu waar gebeurd is of niet.’
– Karel van het Reve
Op 15 december 2006 is aan Biesheuvel de P.C. Hooftprijs voor zijn verhalend proza toegekend. ‘Biesheuvels associatieve verteltechniek geeft zijn proza een weldadig effect en irrationaliteit en onlogica, waardoor het fantastisch element te meer een kans krijgt’, aldus de jury onder leiding van Maarten Asscher. De jury prijst verder Biesheuvels ‘verbeeldingskracht, absurdistische humor en stilistische rijkdom’.
In januari 2007 verscheen een herziene en uitgebreide herdruk van Zeeverhalen, waaraan een cd werd toegevoegd waarop Biesheuvel zijn meest recente verhalen voorleest.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 6 of 6 reviews
July 1, 2024
Dag Maarten,
Dit jaar schoof ik één van mijn schrijfgroepen ‘Brommer op zee’ toe. Ter analyse. De leerlingen waren het al snel met me eens: fantastisch stukje proza. Dat had jij aardig bij elkaar verzonnen. Maar, waar stoot ik nu op in Vreemd geruis?
Toch vindt hij het vreemd dat ik ooit een brommer op zee heb zien rijden.
Wacht. Momentje. Dat zinnetje bracht me aan het wankelen. Het verhaal opent ontwapenend autobiografisch. Ogenschijnlijk. Het zou best kunnen dat je mij van meet af aan simpelweg in het ootje neemt. Maakt niet uit, verhaal na verhaal stapte ik bereidwillig in jouw wereld mee. Wellicht plukte ik hem precies op het juiste moment uit de kast. Op een ander moment zou ik met je angsten niets op hebben gehad, nu des te meer.
Niet dat er iemand me pillen toestopt, niet dat ik, zoals enkele ooms, van nabij heb kennisgemaakt met een psychiatrisch verblijf. Ik ben er zo een die denkt: ik vecht zelf wel. Soms win ik, soms mept het gevecht me tegen het canvas en sluit ik de wereld buiten. De ene dag is de andere niet. Desondanks dwing ik mezelf al meer dan honderd dagen op een rij de deur uit. Dan spring ik niet de fiets op, wel trek ik de hardloopschoenen aan. Rennen houdt me op de been.
Zo ook gisteren. Ruim dertig kilometer. Vertrokken na de laatste bladzijde. Moest ik bij momenten toch denken aan die twee zinnetjes van je die ik in een verhaal op Instagram plaatste:
Wat ben ik eigenlijk waard, wat beteken ik nou als je mij zet naast Nabokov of Sartre? Dan ben ik toch maar een heel klein lulletje.
Wel, Maarten, ik verzeker je, ik ben een piepklein lulletje, haast met het blote oog niet waar te nemen. Weet je, als ik al die kilometers in één rechte lijn zou hebben gerend, ik zou al ver op zee vertoeven. Heb ik helemaal geen brommer voor nodig.
Laatst stelde ik mezelf tijdens het rennen de vraag: waar loop je van weg? Goede titel voor een boek, meende dit piepklein lulletje. Toch zal dat boek zich niet zo gauw bij elkaar laten verzinnen. Lig ik tegen het canvas komt er van schrijven nauwelijks iets in huis. Gek dat ik me nu in een brief aan jou weet te richten. Doorgaans duurt het dagen voor ik van een flink gevecht bekomen ben. Nu ik over de adem lijk te beschikken, ga ik maar weer eens rennen. Verder de zee op, op zoek naar de weg naar het licht.
goede groet, David
Dit jaar schoof ik één van mijn schrijfgroepen ‘Brommer op zee’ toe. Ter analyse. De leerlingen waren het al snel met me eens: fantastisch stukje proza. Dat had jij aardig bij elkaar verzonnen. Maar, waar stoot ik nu op in Vreemd geruis?
Toch vindt hij het vreemd dat ik ooit een brommer op zee heb zien rijden.
Wacht. Momentje. Dat zinnetje bracht me aan het wankelen. Het verhaal opent ontwapenend autobiografisch. Ogenschijnlijk. Het zou best kunnen dat je mij van meet af aan simpelweg in het ootje neemt. Maakt niet uit, verhaal na verhaal stapte ik bereidwillig in jouw wereld mee. Wellicht plukte ik hem precies op het juiste moment uit de kast. Op een ander moment zou ik met je angsten niets op hebben gehad, nu des te meer.
Niet dat er iemand me pillen toestopt, niet dat ik, zoals enkele ooms, van nabij heb kennisgemaakt met een psychiatrisch verblijf. Ik ben er zo een die denkt: ik vecht zelf wel. Soms win ik, soms mept het gevecht me tegen het canvas en sluit ik de wereld buiten. De ene dag is de andere niet. Desondanks dwing ik mezelf al meer dan honderd dagen op een rij de deur uit. Dan spring ik niet de fiets op, wel trek ik de hardloopschoenen aan. Rennen houdt me op de been.
Zo ook gisteren. Ruim dertig kilometer. Vertrokken na de laatste bladzijde. Moest ik bij momenten toch denken aan die twee zinnetjes van je die ik in een verhaal op Instagram plaatste:
Wat ben ik eigenlijk waard, wat beteken ik nou als je mij zet naast Nabokov of Sartre? Dan ben ik toch maar een heel klein lulletje.
Wel, Maarten, ik verzeker je, ik ben een piepklein lulletje, haast met het blote oog niet waar te nemen. Weet je, als ik al die kilometers in één rechte lijn zou hebben gerend, ik zou al ver op zee vertoeven. Heb ik helemaal geen brommer voor nodig.
Laatst stelde ik mezelf tijdens het rennen de vraag: waar loop je van weg? Goede titel voor een boek, meende dit piepklein lulletje. Toch zal dat boek zich niet zo gauw bij elkaar laten verzinnen. Lig ik tegen het canvas komt er van schrijven nauwelijks iets in huis. Gek dat ik me nu in een brief aan jou weet te richten. Doorgaans duurt het dagen voor ik van een flink gevecht bekomen ben. Nu ik over de adem lijk te beschikken, ga ik maar weer eens rennen. Verder de zee op, op zoek naar de weg naar het licht.
goede groet, David
November 3, 2024
Hij is helemaal gek!
May 18, 2021
Het viel mij zwaar tegen. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat ik het destijds toen ik 39 was helemaal heb gelezen. Alleen de hulpslager en de Leeuw van Leiden vond ik
aardig. Het geheel was nogal egotripperig en bij tijd en wijle stomvervelend tot dodelijk saai.
aardig. Het geheel was nogal egotripperig en bij tijd en wijle stomvervelend tot dodelijk saai.
December 22, 2024
Niet z'n sterkste bundel, maar ik blijf een zwak houden voor deze bijzondere exponent van de vaderlandse literatuur.
In De Weg naar het Licht nogal veel ruimte voor de gekte van Biesheuvel en dat wordt soms een herhalingsoefening en dus bijna saai. Maar hij weet je dan even later toch weer te verrassen met een geslaagd verhaal vol surrealisme en absurde humor.
In De Weg naar het Licht nogal veel ruimte voor de gekte van Biesheuvel en dat wordt soms een herhalingsoefening en dus bijna saai. Maar hij weet je dan even later toch weer te verrassen met een geslaagd verhaal vol surrealisme en absurde humor.
August 21, 2023
3,5
Iets te onevenwichtige bundel, waarin Biesheuvel moeilijk kan verbergen dat het slecht met hem ging. Daardoor wordt het soms te sentimenteel. Maar in elke bundel van hem staan altijd wel parels, ook in deze.
Iets te onevenwichtige bundel, waarin Biesheuvel moeilijk kan verbergen dat het slecht met hem ging. Daardoor wordt het soms te sentimenteel. Maar in elke bundel van hem staan altijd wel parels, ook in deze.
February 16, 2015
short stories. the same tender wisdom belcampo has with a twist.
Displaying 1 - 6 of 6 reviews