Nodar Dumbadze (July 14, 1928 – September 4, 1984) was a Georgian writer and one of the most popular authors in the late 20th-century Georgia. Born in Tbilisi, he graduated from the Faculty of Law at Tbilisi State University in 1950. The same year, his first poems and humorous stories appeared in the Georgian press. He edited the satirical magazine Niangi from 1967 until 1972 when he became a secretary of the Union of Georgian Writers and a member of the presidium of the Union of Soviet Writers in 1972. Most of his fame came through his novels Me, Grandma, Iliko and Ilarioni (1960), I Can See the Sun (1962), A Sunny Night (1967), Don’t Be Afraid, Mother! (1971), The White Banners (1973), and The Law of Eternity (1978). His works are remarkable for simplicity and lyricism of the prose, humor, and melancholy coupled with optimism. He was awarded the Shota Rustaveli State Prize in 1975 and the Lenin Prize in 1980. Most of his major works have been dramatized and/or filmed. He died in Tbilisi and was buried there, at the Children’s Town "Mziuri" founded by him.
გვ. 205, * * * * * "სული მე მაინც ზღაპრული ჯინივით ბოთლში გამომწყვდეული ადამიანის ფიქრი და ოცნება მგონია, რომელიც თავისი გაჩენის დღიდან თავისუფლება ელოდება, თავისუფლებისაკენ მარადიული ლტოლვა და სწრაფვა ახასიათებს. მერე ჩვენ, ზოგჯერ ნებით, ზოგჯერ უნებლიეთ ვათავისუფლებთ მას ამ ბოთლიდან, უფრო ხშირად იგი თვითონ ითავისუფლებს თავს და უკვე თავისუფალი სასწაულებს სჩადის მეცნიერებაში, ხელოვნებაში და ლიტერატურაში... ყველა გენიოსი მე ბოთლიდან განთავისუფლებული ჯინი მგონია... მართალია, ზოგი დიდია, ზოგი უფრო პატარა, ზოგი უფრო სუსტი, ზოგი უფრო ძლიერი, მაგრამ ამას მნიშვნელობა არ აქვს, რადგან ბოთლიდან განთავისუფლების ბედნიერებას ყველა ერთნაერად განიცდის..."
გვ. 206, * * * * * "ყოველ შემთხვევაში, თუ რამ საგანძური და ჯილდო მიუცია ღმერთს ადამიანისათვის, სიყვარულის ნიჭია. ცოდვაა კაცი, ვინც ამ დიდი ნიჭის განცდის გარეშე წავა ამ ქვეყნიდან."
გამომცემლობა - ქართული - ნოდარ დუმბაძე - ტომი #1 out of #6
მე "ვარსკვლავებით" მეტად ვერ შევაფასე ეს რომანი. კი, წყალივით იკითხება ქართველი ადამიანისთვის. მის მშობლიურ ენაზეა დაწერილი, და იმიტომ. თუმცა არის ამ მოთხრობაში რაღაც არასასიამოვნოდ არაბუნებრივი, იმ ყალბი დროისთვის შესაფერი და რაღაც მოუხელთებლად მასზე მორგებული. ნოდარ დუმბაძის მხატვრული სიტყვის უნიკალური სტილი აქაც უცვლელია, მაგრამ, ალბათ "ნუ გეშინია, დედასთან" ერთად მისი დანარჩენი, არაჩვეულებრივი ნაშრომებისაგან განზე, ქვემოთ, ცალკე დგას მაინც.
საშინელი ადამიანია მურტალო, უმორალო და არანაირი ზნეობრივი იდეალი არ გააჩნია, სულიერებაზე რომ არაფერი ვთქვა, მაგრამ იმას ვერ დავუკარგავ, უიმედო რომანტიკოსი რომ არის.