What do you think?
Rate this book
Η νυχτερινή βάρδια του καλλιγράφου
«Η βροχή άρχισε ένα πρωί με καταγάλανο ουρανό· τα σύννεφα ήρθαν αργότερα, σα να σύρθηκαν ανόρεχτα σε μια υπόθεση που δεν τα αφορούσε· στάθηκαν μαύρα και βαριά κι έκρυψαν το Νιόφυτο, το βουνό, τον κόσμο…»
Το Νιόφυτο ολισθαίνει και οι κάτοικοί του θα ζήσουν με οριστικό τρόπο τη χάλαση. Και καθώς το άλλοτε ορεινό χωριό μετατρέπεται σε παραθαλάσσιο θέρετρο, τρεις Ραγκουδαίοι, ο Λουκάς, ο πρωτότοκος γιος του και ο εγγονός του Αδαμάντιος, το φτερωτό αγόρι που θα γίνει ο καλλιγράφος, θα κλειστούν μέσα σε έναν λαβύρινθο από γλυπτά πουλιά. Και οι τρεις θα πληρώσουν το ακριβό αντίτιμο για το αίμα που κουβαλά η οικογένεια στις πλάτες της· γιατί το αίμα επιστρέφει, το αίμα δεν ξεχνά, αχνίζει εκεί όπου χύθηκε κι όταν ακόμα το έχει ρουφήξει η γη.
Το Νιόφυτο ολισθαίνει και οι κάτοικοί του θα ζήσουν με οριστικό τρόπο τη χάλαση. Και καθώς το άλλοτε ορεινό χωριό μετατρέπεται σε παραθαλάσσιο θέρετρο, τρεις Ραγκουδαίοι, ο Λουκάς, ο πρωτότοκος γιος του και ο εγγονός του Αδαμάντιος, το φτερωτό αγόρι που θα γίνει ο καλλιγράφος, θα κλειστούν μέσα σε έναν λαβύρινθο από γλυπτά πουλιά. Και οι τρεις θα πληρώσουν το ακριβό αντίτιμο για το αίμα που κουβαλά η οικογένεια στις πλάτες της· γιατί το αίμα επιστρέφει, το αίμα δεν ξεχνά, αχνίζει εκεί όπου χύθηκε κι όταν ακόμα το έχει ρουφήξει η γη.
- GenresGreece
296 pages, Paperback
Published November 10, 2015
91 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 24 of 24 reviews
January 16, 2016
Για ετούτο το βιβλίο θα πω μόνο ένα πράγμα:
- Γάμησε η Ξυλούρη ε;
Όχι, εντάξει, ας πω μερικά ακόμα:
- Η συγγραφέας δημιούργησε μια τοποθεσία που είναι ο νούμερο ένα χαρακτήρας της, το απολύτως δυστοπικό, μίζερο Νιόφυτο που σιγά σιγά πλησιάζει στην ολοκληρωτική καταστροφή. Memorable όσο λίγα fictional χωριά και πόλεις.
- Η τριάδα του παππού, πατέρα και γιου Ραγκούδη είναι η γραμμή που ενώνει όλο το μυθιστόρημα. Χαρακτήρες καλογραμμένοι, ιδιαίτεροι, που οι πράξεις και τα λόγια τους είναι το βαρίδιο κάθε σελίδας. Είναι οι καλύτεροι και ταυτόχρονα οι χειρότεροι άνθρωποι, σε ένα βιβλίο που δεν υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι. Το δράμα τους, που ξεκινά από μια ιστορία του Εμφυλίου Πολέμου και φτάνει στις μέρες μας, είναι το βασικό όχημα του βιβλίου.
- Μαγικός ρεαλισμός! Υπερφυσικό! Θυμήθηκα τη Ζατέλη, μην πω ψέματα. Η γλώσσα του έργου θυμίζει παραμύθι. Όχι, μύθο καλύτερα.
- Ιστορίες παράλληλες αλλά όχι ανεξάρτητες, που διατρέχουν τη χαλαρή πλοκή, μας γνωρίζουν καθημερινούς ανθρώπους που η πορεία τους μοιάζει απαραίτητη και βασική για τη Νυχτερινή βάρδια του καλλιγράφου.
- Γάμησε η Ξυλούρη, καραμπινάτα 4*/5, θα έπαιρνε ίσως και τεσσεράμισο αν είχε μισά εδώ αυτό το ματζαφλάρι, να το διαβάσετε. Επίσης θαρρώ πως είναι ιδανικότατο για λέσχη ανάγνωσης.
- Γάμησε η Ξυλούρη ε;
Όχι, εντάξει, ας πω μερικά ακόμα:
- Η συγγραφέας δημιούργησε μια τοποθεσία που είναι ο νούμερο ένα χαρακτήρας της, το απολύτως δυστοπικό, μίζερο Νιόφυτο που σιγά σιγά πλησιάζει στην ολοκληρωτική καταστροφή. Memorable όσο λίγα fictional χωριά και πόλεις.
- Η τριάδα του παππού, πατέρα και γιου Ραγκούδη είναι η γραμμή που ενώνει όλο το μυθιστόρημα. Χαρακτήρες καλογραμμένοι, ιδιαίτεροι, που οι πράξεις και τα λόγια τους είναι το βαρίδιο κάθε σελίδας. Είναι οι καλύτεροι και ταυτόχρονα οι χειρότεροι άνθρωποι, σε ένα βιβλίο που δεν υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι. Το δράμα τους, που ξεκινά από μια ιστορία του Εμφυλίου Πολέμου και φτάνει στις μέρες μας, είναι το βασικό όχημα του βιβλίου.
- Μαγικός ρεαλισμός! Υπερφυσικό! Θυμήθηκα τη Ζατέλη, μην πω ψέματα. Η γλώσσα του έργου θυμίζει παραμύθι. Όχι, μύθο καλύτερα.
- Ιστορίες παράλληλες αλλά όχι ανεξάρτητες, που διατρέχουν τη χαλαρή πλοκή, μας γνωρίζουν καθημερινούς ανθρώπους που η πορεία τους μοιάζει απαραίτητη και βασική για τη Νυχτερινή βάρδια του καλλιγράφου.
- Γάμησε η Ξυλούρη, καραμπινάτα 4*/5, θα έπαιρνε ίσως και τεσσεράμισο αν είχε μισά εδώ αυτό το ματζαφλάρι, να το διαβάσετε. Επίσης θαρρώ πως είναι ιδανικότατο για λέσχη ανάγνωσης.
May 25, 2018
Αχ προσπάθησα ειλικρινά πολύ να το καταλάβω αλλά το έχανα και με έχανε σε πάρα πολλά σημεία. Καταλαβαίνω τα νοήματά του, σαφώς, αλλά δεν το χάρηκα. Σε πολλά σημεία έπιασα τον εαυτό μου να το θεωρεί φοβερά περίπλοκο με επιτηδευμένο τρόπο...Κάπου στο 2.5/5.
March 3, 2021
Ντροπή μου που δεν το διάβασα νωρίτερα ενώ το είχα τόσο καιρό (χρόνια!) υπόψιν!
Είχα διαβάσει την περίληψη παλιά αλλά τώρα ξεκινώντας το, το μόνο που θυμόμουν ήταν ότι είχε να κάνει με έναν Παππού, έναν Πατέρα, έναν Εγγονό και ένα χωριό.
Και όντως κάπως έτσι είναι.
Όλα ξεκινούν με τη βροχή. Η βροχή έφερε την αρχή του τέλους. Τώρα το τι έφερε τη βροχή είναι άλλη ιστορία για την οποία δεν υπάρχουν και αποδείξεις.
Ή μπορεί και να ξεκίνησαν και πιο πριν, με τα εγκλήματα του Παππού Ραγκούδη, ή λίγο αργότερα, όταν έμαθε γι' αυτά ο πρωτότοκος γιος του.
Αλλά στην τελική δεν έχει και τόση σημασία πότε ξεκίνησαν όλα, αλλά το πότε θα τελειώσουν. Και πρέπει να τελειώσουν γιατί δεν αραιώνει το δηλητήριο στο αίμα όσα χρόνια και γενιές και αν περάσουν.
Αυτό είναι το χρονικό της οικογένειας των Ραγκουδαίων και της καταραμένης μοίρας τους. Και είναι η ιστορία του Νιόφυτου, ενός φανταστικού χωριού κάπου στην Ελλάδα, όπου δεν είναι απλά ένας χώρος δράσης αλλά ένας πρωταγωνιστής, μαζί με τους Ραγκουδαίους. Από τη μέρα που το παλιό χωριό ολίσθησε για πρώτη φορά και το καινούριο εξελίχθηκε σε τουριστικό θέρετρο και μαζί φυσικά οι κάτοικοι του, συμμετέχοντες σε αυτή την ιστορία εν αγνοία τους.
Γλυπτά πουλιά για τους νεκρούς, απολεσθέντα αντικείμενα, μια μαυρομπλέ κυρία, ένα παραμύθι για ένα φτερωτό αγόρι, προεκλογικά φυλλάδια για το τέλος του κόσμου και δυο κιβώτια μέλι.
Μαγικός ρεαλισμός, υπέροχη ρέουσα γραφή, είχε ένα κάτι σαν σκοτεινό παραμύθι, σαν αλληγορία, σαν μεταφορά, κάτι μεταφυσικό, που μιλάει για τους ανθρώπους, για το αίμα, την συγγένεια, την γονεϊκή κληρονομία, τον χρόνο που περνάει και το βάρος του παρελθόντος.
Ωραίο, πολύ μου άρεσε!
(Την Μαρία Ξυλούρη δεν την ξέρω, αλλά την έχω λίγο μες στην καρδιά μου γιατί έχει μεταφράσει David Mitchell(❤). Με αφορμή αυτό την είχα ψάξει και είχα βρει ότι έχει γράψει και δικά της βιβλία και κάπως έτσι κατέληξα στον Καλλιγράφο. Και πολύ μ'άρεσε που μ'άρεσε!! Θα διαβάσω κι άλλα δικά της!)
Είχα διαβάσει την περίληψη παλιά αλλά τώρα ξεκινώντας το, το μόνο που θυμόμουν ήταν ότι είχε να κάνει με έναν Παππού, έναν Πατέρα, έναν Εγγονό και ένα χωριό.
Και όντως κάπως έτσι είναι.
Όλα ξεκινούν με τη βροχή. Η βροχή έφερε την αρχή του τέλους. Τώρα το τι έφερε τη βροχή είναι άλλη ιστορία για την οποία δεν υπάρχουν και αποδείξεις.
Ή μπορεί και να ξεκίνησαν και πιο πριν, με τα εγκλήματα του Παππού Ραγκούδη, ή λίγο αργότερα, όταν έμαθε γι' αυτά ο πρωτότοκος γιος του.
Αλλά στην τελική δεν έχει και τόση σημασία πότε ξεκίνησαν όλα, αλλά το πότε θα τελειώσουν. Και πρέπει να τελειώσουν γιατί δεν αραιώνει το δηλητήριο στο αίμα όσα χρόνια και γενιές και αν περάσουν.
Αυτό είναι το χρονικό της οικογένειας των Ραγκουδαίων και της καταραμένης μοίρας τους. Και είναι η ιστορία του Νιόφυτου, ενός φανταστικού χωριού κάπου στην Ελλάδα, όπου δεν είναι απλά ένας χώρος δράσης αλλά ένας πρωταγωνιστής, μαζί με τους Ραγκουδαίους. Από τη μέρα που το παλιό χωριό ολίσθησε για πρώτη φορά και το καινούριο εξελίχθηκε σε τουριστικό θέρετρο και μαζί φυσικά οι κάτοικοι του, συμμετέχοντες σε αυτή την ιστορία εν αγνοία τους.
Γλυπτά πουλιά για τους νεκρούς, απολεσθέντα αντικείμενα, μια μαυρομπλέ κυρία, ένα παραμύθι για ένα φτερωτό αγόρι, προεκλογικά φυλλάδια για το τέλος του κόσμου και δυο κιβώτια μέλι.
Μαγικός ρεαλισμός, υπέροχη ρέουσα γραφή, είχε ένα κάτι σαν σκοτεινό παραμύθι, σαν αλληγορία, σαν μεταφορά, κάτι μεταφυσικό, που μιλάει για τους ανθρώπους, για το αίμα, την συγγένεια, την γονεϊκή κληρονομία, τον χρόνο που περνάει και το βάρος του παρελθόντος.
Ωραίο, πολύ μου άρεσε!
(Την Μαρία Ξυλούρη δεν την ξέρω, αλλά την έχω λίγο μες στην καρδιά μου γιατί έχει μεταφράσει David Mitchell(❤). Με αφορμή αυτό την είχα ψάξει και είχα βρει ότι έχει γράψει και δικά της βιβλία και κάπως έτσι κατέληξα στον Καλλιγράφο. Και πολύ μ'άρεσε που μ'άρεσε!! Θα διαβάσω κι άλλα δικά της!)
August 20, 2017
2,5
Readathon 2017:24/26; ενα βιβλιο που ο συγγραφέας του ειναι κάτω απο 35 χρόνων σημερα .
Μου αρεσε αλλα με κούρασε . Πολυ .
Ειναι μια μεταφορά , μια παραβολή , αλλα και μια αλήθεια για την ελληνικη ιστορια-και οχι μονο - και το πως φτάσαμε ως εδω . Για το πως πεθαίνουμε , χανόμαστε ... σε κάποια σημεία μου θυμησε τα " πουλιά" του Χιτσκοκ η τις " Όρνιθες " του Αριστοφανη Μεταφυσική , θρύλοι και δοξασίες της ελληνικής γης , ολα μπλεγμένα με ιστορια και ιστοριες . Εξαιρετικά καλογραμμένο . Ίσως το διάβασα λάθος στιγμη .
Readathon 2017:24/26; ενα βιβλιο που ο συγγραφέας του ειναι κάτω απο 35 χρόνων σημερα .
Μου αρεσε αλλα με κούρασε . Πολυ .
Ειναι μια μεταφορά , μια παραβολή , αλλα και μια αλήθεια για την ελληνικη ιστορια-και οχι μονο - και το πως φτάσαμε ως εδω . Για το πως πεθαίνουμε , χανόμαστε ... σε κάποια σημεία μου θυμησε τα " πουλιά" του Χιτσκοκ η τις " Όρνιθες " του Αριστοφανη Μεταφυσική , θρύλοι και δοξασίες της ελληνικής γης , ολα μπλεγμένα με ιστορια και ιστοριες . Εξαιρετικά καλογραμμένο . Ίσως το διάβασα λάθος στιγμη .
February 2, 2016
Ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα που έχουν εκδοθεί στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.
Ο πραγματικός πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι το ίδιο το Νιόφυτο με τα ρήγματά του, τα κενά και τις υπόγειες σπηλιές του. Η οικογένεια των Ραγκουδαίων χρησιμεύει σαν όχημα για να δούμε τις αλλαγές που υφίσταται, από ένα ξεχασμένο χωριό της δεκαετίας του ’60 με νωπές ακόμα τις μνήμες του Εμφυλίου, σε τουριστικό προορισμό Γιουγκοσλάβων στις αρχές της δεκαετίας του ’80, στην υπερανάπτυξη των ‘90s και των ’00s, και στην κρίση του 2012. Η ποικιλία της ανθρωπογεωγραφίας του χωριού και οι επιμέρους ιστορίες που αναπτύσσονται γύρω από την οικογένεια είναι θαυμαστές. Αλληλοσυμπληρούμενες, όπως τα κομμάτια ενός περίπλοκου παζλ, που μόλις τις ταιριάξεις θα σου αποκαλύψουν μια θαυμαστή εικόνα . Οι άντρες που κάθονται στο καφενείο, οι γυναίκες που διαφεντεύουν τα σπίτια, οι νέοι που στο τέλος του καλοκαιριού μετρούν τις τουρίστριες που έριξαν, όπως εμείς τα παγωτά όταν ήμασταν παιδιά. Ο Κλοντ και η Μάγκι. τουρίστες από τους πρώτους που έφτασαν στο χωριό, ο ταβερνιάρης Βετέξ, οι Ματθαίοι, ο Γιώργος, η Κατερίνα με τα ενοικιαζόμενα δωμάτια και η κόρη της Ευαγγελία, η Ελένη, η βιβλιοπώλης Αλεξία, ο Μύρωνας Ξυδάκης, ο τεμπέλης που είχε αυτοβαφτιστεί συγγραφέας, όλοι τους τραβούν την προσοχή σου.
Μια μαγεία διατρέχει το βιβλίο, από το μέλι που φέρνει προικώο από το νησί της η γυναίκα του Ραγκούδη, ίαμα σώματος και ψυχής, μέχρι τη μαυρομπλέ γυναίκα — και πάνω από όλα τα πουλιά που παρακολουθούν, τα αληθινά, που γράφουν πετώντας καλλιγραφικές λέξεις στον ουρανό, και τα ψεύτικα, που δίνονται σαν δώρα, κτερίσματα και φύλακες των τάφων, αιώνιοι ψυχοπομποί. Ακόμα και το πιο απλό καθημερινό γεγονός αφήνει μια μεταφυσική υπόνοια που σε κάνει να αναρωτιέσαι, να μην είσαι σίγουρος για τίποτα.
Όπως όλα τα μυθιστορήματα της Μαρίας Ξυλούρη, και αυτό διακρίνεται για τη στέρεη δομή του, την ευφάνταστα ευφυή γραφή, την ευρηματική γλώσσα, το ψυχολογικό βάθος των ηρώων, τη λεπτοκεντημένη δουλειά στο ταίριασμα όλων των ιστοριών. Η ατμόσφαιρα του βιβλίου σε παρασέρνει σε ένα γαϊτανάκι αισθήσεων από όπου δεν θες να ξεφύγεις.
Ο πραγματικός πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι το ίδιο το Νιόφυτο με τα ρήγματά του, τα κενά και τις υπόγειες σπηλιές του. Η οικογένεια των Ραγκουδαίων χρησιμεύει σαν όχημα για να δούμε τις αλλαγές που υφίσταται, από ένα ξεχασμένο χωριό της δεκαετίας του ’60 με νωπές ακόμα τις μνήμες του Εμφυλίου, σε τουριστικό προορισμό Γιουγκοσλάβων στις αρχές της δεκαετίας του ’80, στην υπερανάπτυξη των ‘90s και των ’00s, και στην κρίση του 2012. Η ποικιλία της ανθρωπογεωγραφίας του χωριού και οι επιμέρους ιστορίες που αναπτύσσονται γύρω από την οικογένεια είναι θαυμαστές. Αλληλοσυμπληρούμενες, όπως τα κομμάτια ενός περίπλοκου παζλ, που μόλις τις ταιριάξεις θα σου αποκαλύψουν μια θαυμαστή εικόνα . Οι άντρες που κάθονται στο καφενείο, οι γυναίκες που διαφεντεύουν τα σπίτια, οι νέοι που στο τέλος του καλοκαιριού μετρούν τις τουρίστριες που έριξαν, όπως εμείς τα παγωτά όταν ήμασταν παιδιά. Ο Κλοντ και η Μάγκι. τουρίστες από τους πρώτους που έφτασαν στο χωριό, ο ταβερνιάρης Βετέξ, οι Ματθαίοι, ο Γιώργος, η Κατερίνα με τα ενοικιαζόμενα δωμάτια και η κόρη της Ευαγγελία, η Ελένη, η βιβλιοπώλης Αλεξία, ο Μύρωνας Ξυδάκης, ο τεμπέλης που είχε αυτοβαφτιστεί συγγραφέας, όλοι τους τραβούν την προσοχή σου.
Μια μαγεία διατρέχει το βιβλίο, από το μέλι που φέρνει προικώο από το νησί της η γυναίκα του Ραγκούδη, ίαμα σώματος και ψυχής, μέχρι τη μαυρομπλέ γυναίκα — και πάνω από όλα τα πουλιά που παρακολουθούν, τα αληθινά, που γράφουν πετώντας καλλιγραφικές λέξεις στον ουρανό, και τα ψεύτικα, που δίνονται σαν δώρα, κτερίσματα και φύλακες των τάφων, αιώνιοι ψυχοπομποί. Ακόμα και το πιο απλό καθημερινό γεγονός αφήνει μια μεταφυσική υπόνοια που σε κάνει να αναρωτιέσαι, να μην είσαι σίγουρος για τίποτα.
Όπως όλα τα μυθιστορήματα της Μαρίας Ξυλούρη, και αυτό διακρίνεται για τη στέρεη δομή του, την ευφάνταστα ευφυή γραφή, την ευρηματική γλώσσα, το ψυχολογικό βάθος των ηρώων, τη λεπτοκεντημένη δουλειά στο ταίριασμα όλων των ιστοριών. Η ατμόσφαιρα του βιβλίου σε παρασέρνει σε ένα γαϊτανάκι αισθήσεων από όπου δεν θες να ξεφύγεις.
February 11, 2017
Πάρα πολύ μου άρεσε, πάρα πολύ όμως! Μου άρεσαν τόσο πολύ όλα σ'αυτό το βιβλίο, από το εξώφυλλο και το χρώμα του και το σκίτσο του και την υφή του, μέχρι την τελευταία φράση που τελειώνει όπως τελειώνει και τις ευχαριστίες που ακόμη κι αυτές με συγκίνησαν. Επίσης, το προοίμιο με τη βροχή, απλά το αγαπώ. Α και κυλάει σα ρυάκι. Ο μαγικός ρεαλισμός είναι ίσως το αγαπημένο μου είδος, κι η Ξυλούρη εδώ το έκανε πάρα πολύ σωστά. Μπράβο και πάλι μπράβο! <3
February 6, 2017
Ειναι το πρώτο βιβλίο της συγγραφέως που διαβάζω και μπορώ να πω ότι εξεπλάγην. Έχει πλάσει ένα μέρος που δεν υπάρχει, έχει δέσει την ιστορία του χωριού και των κατοίκων του πολύ καλά και σίγουρα η πρόζα που χρησιμοποιεί κεντρίζει το ενδιαφέρον. Δεν θα έλεγα ότι ειναι η ιστορία του Νιόφυτου μονο, αλλά και η εξέλιξη της οικογένειας των Ραγκουδαίων.
Θα έλεγα ότι ειναι μια γενναία προσπάθεια της να μας δείξει συγγραφικά ποια ειναι.
Μπράβο στην πολλά υποσχόμενη πένα της..
Θα έλεγα ότι ειναι μια γενναία προσπάθεια της να μας δείξει συγγραφικά ποια ειναι.
Μπράβο στην πολλά υποσχόμενη πένα της..
December 24, 2016
Η πρόζα σου με κούρασε και το ταλέντο σου φάτο.
Αναμφισβήτητα πρόκειται για ένα μεγάλο ταλέντο. Μάλλον. Γιατί δεν ξέρω αν πρόκειται όντως για ένα μεγάλο ταλέντο που δεν μπορεί να διαχειριστεί το υλικό του και τον τρόπο γραφής του. Ενώ αρχικά πρόκειται για μια ιστορίας μιας οικογένειας, σταδιακά μεταβάλλεται στην ιστορία ενός χωριού, και σταδιακά-ειδικά προς το τέλος-προστίθενται διαρκώς νέοι χαρακτήρες, αποδυναμώνοντας την ίδια την δυναμική της ιστορίας. Και αυτός πια ο μαγικός ρεαλισμός έρχεται και σε μπουκώνει ειδικά στο ακατάληπτο 3ο μέρος με την συνεχή προσθήκη χαρακτήρων και τον μακροπερίοδο λόγο τύπου αυτόματη γραφή (εν ολίγοις γράφω χωρίς τελεία και ειρμό, βοήθεια φωνάξτε τον επιμελητή). Δηλαδή, το ένα πιτσιρίκι ψιθυρίζει στο αυτί του άλλου πιτσιρίκου αδερφού του που κοιμάται, αγουροξυπνημένο αυτό ρωτάει "τι κάνεις" και απαντάει "νοθεύω τα όνειρα σου" ; Δηλαδή, what the fuck is that ? Μάλλον το αδικώ το βιβλίο με τα 3 αστεράκια (στην ουσία 3,5-ΒΑΛΤΕ ΤΑ ΜΙΣΑ ΑΣΤΕΡΑΚΙΑ ΓΑΜΩ ΤΟ GOODREADS ΓΑΜΩ-αλλά όχι 3,5 ώστε να το βάλω εδώ 4, αλλά 3,5 ώστε να το βάλω 3 γιατί τα νεύρα μου με την πρόζα της συγγραφέως υπερίσχυσε του θαυμασμού μου για το ταλέντο της). Α ! Η πρόζα. Είμαι σίγουρος ότι όσο έγραφε η τύπισσα θα πήγαινε στον καθρέφτη και θα έλεγε "φτου σου κοπελάρα μου, είσαι Θεά, γράφεις γαμάτα", τέτοια έπαρση βγαίνει από το κείμενο, ούτε μισή νορμάλ φράση του τύπου "Ο Χ δίψασε και ήπιε ένα ποτήρι νερό". Αν είχε περιοριστεί στην οικογένεια Ραγκούδη-άντε και με μερικούς περιφερειακούς χαρακτήρες- θα ήταν δέκα φορές καλύτερο, αλλά δεν το γράφω εγώ. Εν ολίγοις το συνιστώ ; Αναμφισβήτητα ναι, αλλά δεν πρόκειται για ένα εύκολο ανάγνωσμα. Η πρόταση που αρχίζει από την Λιβαδειά και καταλήγει δύο σελίδες μετά στην Ορεστιάδα, δεν είναι πρόταση , βάλε καμιά τελεία, χάνεις τον αναγνώστη και το νόημα. Δεν είμαι υποχρεωμένος να ξαναδιαβάσω το κείμενο λες και θα δώσω εξετάσεις. Θέλει ταλέντο και βαθιά γνώση της ελληνικής να χειρίζεσαι μακροπερίοδο λόγο. Επίσης, ένας καλός επιμελητής θα ήταν χρήσιμος, αλλά γενικότερο αυτό είναι ένα αγκάθι στις ελληνικές εκδόσεις : κανένας έλληνας συγγραφέας δεν δέχεται να αγγίξουν το κείμενο του.
Αναμφισβήτητα πρόκειται για ένα μεγάλο ταλέντο. Μάλλον. Γιατί δεν ξέρω αν πρόκειται όντως για ένα μεγάλο ταλέντο που δεν μπορεί να διαχειριστεί το υλικό του και τον τρόπο γραφής του. Ενώ αρχικά πρόκειται για μια ιστορίας μιας οικογένειας, σταδιακά μεταβάλλεται στην ιστορία ενός χωριού, και σταδιακά-ειδικά προς το τέλος-προστίθενται διαρκώς νέοι χαρακτήρες, αποδυναμώνοντας την ίδια την δυναμική της ιστορίας. Και αυτός πια ο μαγικός ρεαλισμός έρχεται και σε μπουκώνει ειδικά στο ακατάληπτο 3ο μέρος με την συνεχή προσθήκη χαρακτήρων και τον μακροπερίοδο λόγο τύπου αυτόματη γραφή (εν ολίγοις γράφω χωρίς τελεία και ειρμό, βοήθεια φωνάξτε τον επιμελητή). Δηλαδή, το ένα πιτσιρίκι ψιθυρίζει στο αυτί του άλλου πιτσιρίκου αδερφού του που κοιμάται, αγουροξυπνημένο αυτό ρωτάει "τι κάνεις" και απαντάει "νοθεύω τα όνειρα σου" ; Δηλαδή, what the fuck is that ? Μάλλον το αδικώ το βιβλίο με τα 3 αστεράκια (στην ουσία 3,5-ΒΑΛΤΕ ΤΑ ΜΙΣΑ ΑΣΤΕΡΑΚΙΑ ΓΑΜΩ ΤΟ GOODREADS ΓΑΜΩ-αλλά όχι 3,5 ώστε να το βάλω εδώ 4, αλλά 3,5 ώστε να το βάλω 3 γιατί τα νεύρα μου με την πρόζα της συγγραφέως υπερίσχυσε του θαυμασμού μου για το ταλέντο της). Α ! Η πρόζα. Είμαι σίγουρος ότι όσο έγραφε η τύπισσα θα πήγαινε στον καθρέφτη και θα έλεγε "φτου σου κοπελάρα μου, είσαι Θεά, γράφεις γαμάτα", τέτοια έπαρση βγαίνει από το κείμενο, ούτε μισή νορμάλ φράση του τύπου "Ο Χ δίψασε και ήπιε ένα ποτήρι νερό". Αν είχε περιοριστεί στην οικογένεια Ραγκούδη-άντε και με μερικούς περιφερειακούς χαρακτήρες- θα ήταν δέκα φορές καλύτερο, αλλά δεν το γράφω εγώ. Εν ολίγοις το συνιστώ ; Αναμφισβήτητα ναι, αλλά δεν πρόκειται για ένα εύκολο ανάγνωσμα. Η πρόταση που αρχίζει από την Λιβαδειά και καταλήγει δύο σελίδες μετά στην Ορεστιάδα, δεν είναι πρόταση , βάλε καμιά τελεία, χάνεις τον αναγνώστη και το νόημα. Δεν είμαι υποχρεωμένος να ξαναδιαβάσω το κείμενο λες και θα δώσω εξετάσεις. Θέλει ταλέντο και βαθιά γνώση της ελληνικής να χειρίζεσαι μακροπερίοδο λόγο. Επίσης, ένας καλός επιμελητής θα ήταν χρήσιμος, αλλά γενικότερο αυτό είναι ένα αγκάθι στις ελληνικές εκδόσεις : κανένας έλληνας συγγραφέας δεν δέχεται να αγγίξουν το κείμενο του.
February 7, 2016
#readathon16 Ένα βιβλίο συγγραφέα κάτω των 35 ετών σήμερα
4.5 αστεράκια που γίνονται με μεγάλη χαρά 5. Παρότι ο μαγικός ρεαλισμός γενικά δεν με τραβάει, ο Καλλιγράφος είναι ένα βιβλίο που αν μπορούσα θα το διάβαζα μονορούφι, που με παρέσυρε σαν χείμαρρος, που είναι τόσο διαολεμένα καλογραμμένο. Είναι λες και δεν περισσεύει καμία λέξη, όλες είναι μία προς μία ταιριαστές σαν ένα παζλ εκατοντάδων χιλιάδων κομματιών που φανερώνει μια πανέμορφη εικόνα. Θέλω πολλά να πω, για τα πουλιά, για τους χαρακτήρες, για τις εικόνες που το μυαλό μου γεννούσε με τόσο ζωηρά χρώματα κατά την ανάγνωση - αλλά τόσο σύντομα μετά την εμπειρία του βιβλίου, οι δικές μου λέξεις μου φαίνονται λίγες και άχαρες και δεν μπορώ να τις βάλω σε τάξη.
4.5 αστεράκια που γίνονται με μεγάλη χαρά 5. Παρότι ο μαγικός ρεαλισμός γενικά δεν με τραβάει, ο Καλλιγράφος είναι ένα βιβλίο που αν μπορούσα θα το διάβαζα μονορούφι, που με παρέσυρε σαν χείμαρρος, που είναι τόσο διαολεμένα καλογραμμένο. Είναι λες και δεν περισσεύει καμία λέξη, όλες είναι μία προς μία ταιριαστές σαν ένα παζλ εκατοντάδων χιλιάδων κομματιών που φανερώνει μια πανέμορφη εικόνα. Θέλω πολλά να πω, για τα πουλιά, για τους χαρακτήρες, για τις εικόνες που το μυαλό μου γεννούσε με τόσο ζωηρά χρώματα κατά την ανάγνωση - αλλά τόσο σύντομα μετά την εμπειρία του βιβλίου, οι δικές μου λέξεις μου φαίνονται λίγες και άχαρες και δεν μπορώ να τις βάλω σε τάξη.
November 14, 2015
Πέντε ανερυθρίαστα αστεράκια. Είναι εύκολα το καλύτερό της μέχρι στιγμής. Περισσότερα δεν γράφω, το αφήνω στους επόμενους.
January 17, 2016
Εγώ θα πω το εξής. Αν είχα μια ιστορία ζωής, που θα ήθελα να ειπωθεί, στα χέρια της Μαρίας θα την παρέδιδα για να την κάνει ό,τι θέλει.
May 16, 2016
4,5 αστέρια.
October 13, 2016
Μια ιστορία απόλυτα σκοτεινή που σε καταπίνει ολόκληρο από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα. Θυμίζει λίγο ποιητική πρόζα, απόλυτα γοητευτική γραφή. Μου άφησε παρόμοια αίσθηση με ταινία του Τιμ Μπάρτον. Η Έλενα Μπόναμ Κάρτερ θα μπορούσε κάλλιστα να έχει έναν πρωταγωνιστικό ρόλο εκεί μέσα...
"Κάθε αποκάλυψη προορίζεται για τους πιστούς της μόνο."
"Τι γίνεται ένα έθνος δυο ανθρώπων όταν πεθαίνει ο ένας τους;"
"Κάθε αποκάλυψη προορίζεται για τους πιστούς της μόνο."
"Τι γίνεται ένα έθνος δυο ανθρώπων όταν πεθαίνει ο ένας τους;"
February 18, 2016
4,5, φυλάω το πεντάρι για το επόμενο γιατί εδώ νομίζω ότι κυοφορείται κάτι μεγάλο.
July 26, 2016
Με συνεπήρε! Σαν να ´βλεπα κιν/φο της 10ετιας του '60. Νεοελληνικος ρεαλισμος ! Μια οικογενεια με τρεις αντρες ( πατερας, γιος, εγγονος) κουβαλουν την πατρικη αμαρτια. Φανταστικες εικονες. Εως τα τωρα ηξερα το Νικο Ξυλουρη, τωρα ξερω και τη Μαρια. Και ειναι μικρη ακομα!!!
August 22, 2024
Η δυστοπία συναντάται με το μεταφυσικό και τον μαγικό ρεαλισμό και κάπως έτσι ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου, δεν είναι πλέον πρόσωπο αλλά μέρος που καταπίνει τους ανθρώπους του σαν μια άλλη μαύρη τρύπα. Ταυτόχρονα δε, εξαϋλώνεται και το ίδιο, σαν τιμωρία για όσα έχει κρύψει πίσω από τις κλειστές πόρτες του.
Η ιστορία και η κατάρα που φέρνει μαζί της η οικογένεια των Ραγκουδαίων, μετατρέπει το Νιόφυτο σε παραθαλάσσιο θέρετρο που προσελκύει ξένους τουρίστες, οι ιστορίες των οποίων, μπλέκονται με των ντόπιων. Κι όμως, στο σημείο όπου εμφανίζεται η μαυρομπλε γυναίκα είναι ακριβώς η στιγμή που η ροή της ιστορίας, αρχίζει να χαλαρώνει και να χάνει τον αναγνώστη.
Το δεδομένο είναι ότι πρόκειται για ενδιαφέρουσα γραφή που στο μέλλον, ίσως μας δώσει μια εξίσου καινούργια ενδιαφέρουσα ιστορία.
Η ιστορία και η κατάρα που φέρνει μαζί της η οικογένεια των Ραγκουδαίων, μετατρέπει το Νιόφυτο σε παραθαλάσσιο θέρετρο που προσελκύει ξένους τουρίστες, οι ιστορίες των οποίων, μπλέκονται με των ντόπιων. Κι όμως, στο σημείο όπου εμφανίζεται η μαυρομπλε γυναίκα είναι ακριβώς η στιγμή που η ροή της ιστορίας, αρχίζει να χαλαρώνει και να χάνει τον αναγνώστη.
Το δεδομένο είναι ότι πρόκειται για ενδιαφέρουσα γραφή που στο μέλλον, ίσως μας δώσει μια εξίσου καινούργια ενδιαφέρουσα ιστορία.
April 15, 2016
Τον μαγικό ρεαλισμό επιχειρεί να μας συστήσει ξανά η Μαρία Ξυλούρη στο καινούριο της βιβλίο «Η νυχτερινή βάρδια του καλλιγράφου». Έναν μαγικό ρεαλισμό από εκείνους της παλαιάς κοπής με νησιά που μετακινούνται, χωριά που ολισθαίνουν, μέλια που γιατρεύουν τις πληγές, οικογένειες από την φτιαξιά των μυθικών. Όλη η δράση λαμβάνει χώρα στο Νιόφυτο, ένα χωριό που πέφτει από την λάσπη όλο και και πιο κοντά στην θάλασσα, όσο περισσότερο τουριστικό γίνεται. Ένα χωριό που μυρίζει έντονα Μάρκες και Μακόντο.
Εκεί, παρακολουθούμε τρεις γενιές Ραγκουδαίων. Ο Λουκάς, δοσίλογος- το χωριό τον θυμάται πάντα ως τον κακό- έφυγε από το Νιόφυτο, έζησε πολλά χρόνια σε ένα νησί στην μέση του πουθενά που ολοένα αλλάζει θέση, και τον γύρισε στο χωριό ο γιος του. Όχι πριν του ακρωτηριάσει τέσσερα δάχτυλα για τα εγκλήματά του και του πάρει την πρωτοκαθεδρία στην οικογένεια. Ο γέρος σάπισε σε μια γωνιά, δεν βγήκε ποτέ από το σπίτι, γιατί έπρεπε να πληρώσει.
Όταν ο χαρισματικός εγγονός του, ο Αδαμαντιος, αρρώστησε, εμφανίστηκε η μαυρομπλέ γυναίκα, που απαίτησε όλους τους Ραγκουδαίους νεκρούς και τον Αδαμάντιο υγιή. Έτσι ο παππούς εκπλήρωσε τον ρόλο του και χάθηκε κι από την ιστορία. Γιατί αυτό είναι μόνο το πρώτο μέρος του μυθιστορήματος, το δεύτερο και το τρίτο απλώνει, οι δευτερεύοντες χαρακτήρες αποκτούν δική τους ζωή και το βιβλίο αποδυναμώνεται, σαν να βάζει το ίδιο τρικλοποδιά στον εαυτό του. Μοιάζει πια αντί για μυθιστόρημα να είναι συρραφή διηγημάτων. Κάποιοι από αυτούς τους ήρωες είναι εκπληκτικοί, όπως ας πούμε ο Κλοντ και η Μάγκι, οι δυο τουρίστες που γυρίζουν όλα αυτά τα χρόνια όλο ξανά στο Νιόφυτο ή ο Βετέξ, ο καφετζής που περνάει τα τραπέζια συνέχεια με ένα βέτεξ. Πάντως το κείμενο φαίνεται χαλαρό, σε κάποιες στιγμές σχεδόν σαν να ξεχνάει τον εαυτό του.
Η γραφή της Μαρίας Ξυλούρη διαθέτει μεγάλες αρετές. Η Ξυλούρη έχει προσωπικό ύφος, ξέρει τις εμμονές και τις αναφορές της και τις χρησιμοποιεί πολύ γοητευτικά, η γλώσσα της είναι δουλεμένη ως το τελευταίο κόμμα, έχει την ικανότητα να στήνει χαρακτήρες με τους οποίους μπορείς να ταυτιστείς, και σκ��νικά· το Νιόφυτο, όσο μαγικό κι αν είναι, είναι εξίσου και οικείο. Εδώ ίσως κάπου έχασε το νήμα της αφήγησης, εγκατέλειψε τον βασικό της ήρωα και πελαγοδρόμησε ανάμεσα στους άλλους, ή δοκίμασε κάτι που δεν πέτυχε απολύτως. Ένα καλό έχει αυτό, πιθανότατα ένα τέτοιο άπλωμα είναι υποθήκη για το μέλλον. Γιατί, ποιος άλλος από τους συγγραφείς της γενιάς μας εκτός από την Μαρία Ξυλούρη που κατάφερε τόσο μικρή να δαμάσει τα θεριά της μεγάλης φόρμας, έχει τα περισσότερα εφόδια για να γράψει κάποτε το «Μεγάλο Ελληνικό μυθιστόρημα»;
http://diavazontas.blogspot.gr/2016/0...
Εκεί, παρακολουθούμε τρεις γενιές Ραγκουδαίων. Ο Λουκάς, δοσίλογος- το χωριό τον θυμάται πάντα ως τον κακό- έφυγε από το Νιόφυτο, έζησε πολλά χρόνια σε ένα νησί στην μέση του πουθενά που ολοένα αλλάζει θέση, και τον γύρισε στο χωριό ο γιος του. Όχι πριν του ακρωτηριάσει τέσσερα δάχτυλα για τα εγκλήματά του και του πάρει την πρωτοκαθεδρία στην οικογένεια. Ο γέρος σάπισε σε μια γωνιά, δεν βγήκε ποτέ από το σπίτι, γιατί έπρεπε να πληρώσει.
Όταν ο χαρισματικός εγγονός του, ο Αδαμαντιος, αρρώστησε, εμφανίστηκε η μαυρομπλέ γυναίκα, που απαίτησε όλους τους Ραγκουδαίους νεκρούς και τον Αδαμάντιο υγιή. Έτσι ο παππούς εκπλήρωσε τον ρόλο του και χάθηκε κι από την ιστορία. Γιατί αυτό είναι μόνο το πρώτο μέρος του μυθιστορήματος, το δεύτερο και το τρίτο απλώνει, οι δευτερεύοντες χαρακτήρες αποκτούν δική τους ζωή και το βιβλίο αποδυναμώνεται, σαν να βάζει το ίδιο τρικλοποδιά στον εαυτό του. Μοιάζει πια αντί για μυθιστόρημα να είναι συρραφή διηγημάτων. Κάποιοι από αυτούς τους ήρωες είναι εκπληκτικοί, όπως ας πούμε ο Κλοντ και η Μάγκι, οι δυο τουρίστες που γυρίζουν όλα αυτά τα χρόνια όλο ξανά στο Νιόφυτο ή ο Βετέξ, ο καφετζής που περνάει τα τραπέζια συνέχεια με ένα βέτεξ. Πάντως το κείμενο φαίνεται χαλαρό, σε κάποιες στιγμές σχεδόν σαν να ξεχνάει τον εαυτό του.
Η γραφή της Μαρίας Ξυλούρη διαθέτει μεγάλες αρετές. Η Ξυλούρη έχει προσωπικό ύφος, ξέρει τις εμμονές και τις αναφορές της και τις χρησιμοποιεί πολύ γοητευτικά, η γλώσσα της είναι δουλεμένη ως το τελευταίο κόμμα, έχει την ικανότητα να στήνει χαρακτήρες με τους οποίους μπορείς να ταυτιστείς, και σκ��νικά· το Νιόφυτο, όσο μαγικό κι αν είναι, είναι εξίσου και οικείο. Εδώ ίσως κάπου έχασε το νήμα της αφήγησης, εγκατέλειψε τον βασικό της ήρωα και πελαγοδρόμησε ανάμεσα στους άλλους, ή δοκίμασε κάτι που δεν πέτυχε απολύτως. Ένα καλό έχει αυτό, πιθανότατα ένα τέτοιο άπλωμα είναι υποθήκη για το μέλλον. Γιατί, ποιος άλλος από τους συγγραφείς της γενιάς μας εκτός από την Μαρία Ξυλούρη που κατάφερε τόσο μικρή να δαμάσει τα θεριά της μεγάλης φόρμας, έχει τα περισσότερα εφόδια για να γράψει κάποτε το «Μεγάλο Ελληνικό μυθιστόρημα»;
http://diavazontas.blogspot.gr/2016/0...
August 16, 2016
Δείτε επίσης και στο Chill and read
Το Νιόφυτο ολισθαίνει. Λίγο μετά την άφιξη των Ραγκουδαίων, των πρώην αυτοεξόριστων λόγω εγκλημάτων και πράξεων, το χωριό χάνεται στο βάθος της αβύσσου. Οι κάτοικοι, όσοι απόμειναν και γλύτωσαν από το χαμό, θα μεταφέρουν το καινούριο χωριό στη θάλασσα και από βουνίσιοι θα γίνουν θαλασσινοί. Το Νιόφυτο δεν θα είναι πια ορεινό, αλλά παραθαλάσσιο με τους τουρίστες του, τα ενοικιαζόμενά του, του Γιουγκοσλάβους πριν τον πόλεμο, τους Άγγλους και τους Γερμανούς, τους Τσέχους και τους Έλληνες κι από όλα τα καλά τους.
Το Νιόφυτο ολισθαίνει. Και μαζί του ολισθαίνει και ο κόσμος του. Το φανταστικό ενώνεται με το πραγματικό με τον πιο απλό και φυσικό τρόπο μέσα από τη γραφή της Μαρίας Ξυλούρη που μας δείχνει ξεκάθαρα πως ο μαγικός ρεαλισμός έχει υποταχθεί στην πένα της. Ο "καλλιγράφος" είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο που προσκαλεί τον αναγνώστη να πιστέψει στη μαγεία του και να ψάχνει στους ναυτικούς χάρτες για το νησί που αλλάζει συντεταγμένες και στους άτλαντες για το βουνό με το βυθισμένο χωριό. Μα και στους ουρανούς για την καρακάξα και στις αυλές για το γαλάζιο βότσαλο. Ο αναγνώστης γίνεται μέρος της ιστορίας. Του θυμίζει τα παιδικά του χρόνια μα και τα τωρινά. Και όλα μαζί μπερδεύονται μες στο μυαλό του και νομίζει πως ξέρει για ποιο μέρος μιλά το βιβλίο.
Όχι. Το Νιόφυτο δεν υπάρχει. Δεν υπήρξε παρά μόνο στο νου της Ξυλούρη και τώρα και στο δικό μας. Και στο δικό του. Και στο δικό σου. Και θα υπάρχει για καιρό όπως και ο Αδαμάντιος Ραγκούδης, όπως και ο πατέρας του, όπως και ο παππούς του ο Λουκάς Ραγκούδης, ο άνθρωπος που φόρτωσε με κρίματα την οικογένεια και μόλυνε το αίμα. Όπως η καρακάξα και τα πουλιά και οι τουρίστες και τα θύματα.
Ένα πράγμα ήταν λιγάκι ξένο στο όλο βιβλίο. Ο ήρωάς του ήταν το ίδιο το Νιόφυτο, άντε και οι Ραγκουδαίοι. Λίγο τα χάσαμαμε σε κάποια φάση και τα δυο, πήγε να φύγει η ιστορία για κάπου αλλού. Όπως ολίσθησε το Νιόφυτο, ολίσθησε κι ο λόγος. Μα λίγο πριν το τέλος, επανήλθαν και πήραν την πρόταιρη θέση τους στην ιστορία. Κάπου αλλού είχε το νου της η Ξυλούρη. Κάτι άλλο θέλησε να μας πει και ή δεν της βγήκε ή δεν το καταλάβαμε ή δεν θελήσαμε να του δώσουμε την ίδια σημασία.
Ο άνθρωπος είναι αυτός που είναι και δεν αλλάζει, μα που να ανοίξει η γη να τον καταπιεί. Το Νιόφυτο θα βυθιστεί αλλά ο άνθρωπος δεν πρόκειται να αλλάξει.
Το Νιόφυτο ολισθαίνει. Λίγο μετά την άφιξη των Ραγκουδαίων, των πρώην αυτοεξόριστων λόγω εγκλημάτων και πράξεων, το χωριό χάνεται στο βάθος της αβύσσου. Οι κάτοικοι, όσοι απόμειναν και γλύτωσαν από το χαμό, θα μεταφέρουν το καινούριο χωριό στη θάλασσα και από βουνίσιοι θα γίνουν θαλασσινοί. Το Νιόφυτο δεν θα είναι πια ορεινό, αλλά παραθαλάσσιο με τους τουρίστες του, τα ενοικιαζόμενά του, του Γιουγκοσλάβους πριν τον πόλεμο, τους Άγγλους και τους Γερμανούς, τους Τσέχους και τους Έλληνες κι από όλα τα καλά τους.
Το Νιόφυτο ολισθαίνει. Και μαζί του ολισθαίνει και ο κόσμος του. Το φανταστικό ενώνεται με το πραγματικό με τον πιο απλό και φυσικό τρόπο μέσα από τη γραφή της Μαρίας Ξυλούρη που μας δείχνει ξεκάθαρα πως ο μαγικός ρεαλισμός έχει υποταχθεί στην πένα της. Ο "καλλιγράφος" είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο που προσκαλεί τον αναγνώστη να πιστέψει στη μαγεία του και να ψάχνει στους ναυτικούς χάρτες για το νησί που αλλάζει συντεταγμένες και στους άτλαντες για το βουνό με το βυθισμένο χωριό. Μα και στους ουρανούς για την καρακάξα και στις αυλές για το γαλάζιο βότσαλο. Ο αναγνώστης γίνεται μέρος της ιστορίας. Του θυμίζει τα παιδικά του χρόνια μα και τα τωρινά. Και όλα μαζί μπερδεύονται μες στο μυαλό του και νομίζει πως ξέρει για ποιο μέρος μιλά το βιβλίο.
Όχι. Το Νιόφυτο δεν υπάρχει. Δεν υπήρξε παρά μόνο στο νου της Ξυλούρη και τώρα και στο δικό μας. Και στο δικό του. Και στο δικό σου. Και θα υπάρχει για καιρό όπως και ο Αδαμάντιος Ραγκούδης, όπως και ο πατέρας του, όπως και ο παππούς του ο Λουκάς Ραγκούδης, ο άνθρωπος που φόρτωσε με κρίματα την οικογένεια και μόλυνε το αίμα. Όπως η καρακάξα και τα πουλιά και οι τουρίστες και τα θύματα.
Ένα πράγμα ήταν λιγάκι ξένο στο όλο βιβλίο. Ο ήρωάς του ήταν το ίδιο το Νιόφυτο, άντε και οι Ραγκουδαίοι. Λίγο τα χάσαμαμε σε κάποια φάση και τα δυο, πήγε να φύγει η ιστορία για κάπου αλλού. Όπως ολίσθησε το Νιόφυτο, ολίσθησε κι ο λόγος. Μα λίγο πριν το τέλος, επανήλθαν και πήραν την πρόταιρη θέση τους στην ιστορία. Κάπου αλλού είχε το νου της η Ξυλούρη. Κάτι άλλο θέλησε να μας πει και ή δεν της βγήκε ή δεν το καταλάβαμε ή δεν θελήσαμε να του δώσουμε την ίδια σημασία.
Ο άνθρωπος είναι αυτός που είναι και δεν αλλάζει, μα που να ανοίξει η γη να τον καταπιεί. Το Νιόφυτο θα βυθιστεί αλλά ο άνθρωπος δεν πρόκειται να αλλάξει.
April 9, 2016
Δεν έχω διαβασει άλλο βιβλιο της..Ομολογώ οτι η αρχη του βιβλιου με μπερδεψε κι οσο διαβαζα τοσο πιο πολυ μπερδευομουν..Αρχικα σκεφτηκα οτι εχω καποιο προβλημα ή μηπως δεν μου αρεσαν οι σελιδες...Καποια στιγμη διαβασα το οπισθοφυλλο και τις ευχαριστιες..Πρεπει να τα διαβασα 8 φορες..Και καπου εκει αναμεσα στις σελιδες που διαβαζα και ειχα ολοκληρωσει πεταχτηκε το Ραγκουδαιικο ετοιμο να με κατασπαραξει! Προσοχη..! Το Ραγκουδαικο δεν δαγκωνει, απλα η ιστορια του ειναι πολυ παραξενη και λιγο πολυ ξενη και κοντινη συναμα..Ναι γινεται! ("Οι λέξεις θα μολύνουν την πληγή. Δεν ξέρουμε τι άλλο θα κανουν οι λεξεις και δεν πρεπει να το μαθουμε. Δεν γινεται να προσθεσουμε απροβλεπτες λέξεις στο ηδη ακατανοητο".σ.286). Πολλες φορες αναλογιστηκα οτι εβλεπα ταινια του Οικονομιδη (ναι θα μπορουσε να αποτελεσει σεναριο ταινιας και μαλιστα με επιτυχια)..αλλοτε παλι στο πρωτο μερος το (Φευγει το νησι) το μακροπεριοδο με κουρασε και εφτασα περιπου στη μεση του δευτερου μερους να με στοιχειωνει ο Λουκας Ραγκουδης (το τερας, ο παππους του καλλιγραφου)..Ο Λουκας ηταν παντου..Ακομη και μεσα στον Αδαμαντιο..Τολμω να πω οτι απο τα τρια μερη του βιβλιου αυτο που με ενθουσιασε ηταν το τριτο (Ο αετομάχος). Ειναι πληρες, εξαιρετικο, με δομη, μυστηριο, αγαπη, πονο και ισως θα μπορουσε να στεκεται και απο μονο του ως αναγνωσμα..Εκει το μακροπεριοδο σε συνεπαιρνει, δινει ενα δραματικο τονο στο κειμενο...Τελειωνοντας θα ηθελα να κλεισω με τα λογια του Αδαμαντιο προς τον Αλκη: "Ο πατερας μου Αλκη, πιστευε οτι με τα χρονια, γενια με την γενια, το αιμα αραιωνει, αλλαζει συσταση. Αυτη ηταν η ελπίδα του. Δεν ηξερε οτι το χρωμοσωμα Ψ επιζει. Καταλαβαινεις; Η διαδρομη μας, η διαδρομη οσων προηγηθηκαν, υπαρχει γραμμενη στο σωμα μας, δεν σβηνει, δεν αραιωνει το δηλητηριο στο αιμα"(σ.271). Καλη αναγνωση!
May 15, 2018
Ιδιαίτερο βιβλίο. Πολλά τα μαγικά και μεταφυςικά στοιχεία του. Σε κάποια σημεία το έχανα κάπως και απογοητευόμουν. Κατέληξα στο ότι πρόκειται για την περίπτωση μιας ενδιαφέρουσας νεαρής συγγραφέως την πορεία της οποίας αξίζει να παρακολουθήσουμε.
July 22, 2017
#readathon17 [14/26 and 8/14 female writers] ~ [ένα βιβλίο που ανακαλύψατε μέσω του @somuchreading]
April 4, 2021
Εξαιρετικό και απολαυστικό, από τα καλύτερα ελληνικά μυθιστορήματα των τελευταίων χρόνων.
Και είναι το πρώτο της Μαρίας Ξυλούρη που διάβασα.
Στα πολύ θετικά της, έχει πολύ προσωπικό στιλ γραψίματος. Συνδυάζει ιδιαίτερα "τοπικά" χαρακτηριστικά (το χωριό που διαδραματίζεται η ιστορία είναι ένας χαρακτήρας από μόνος του) με στοιχεία μαγικού ρεαλισμού.
Οι χαρακτήρες του χωριού πλασμένοι με φροντίδα και ιστορικές αναφορές, οι διάφορες επιμέρους ιστορίες που αναπτύσσονται πολύ καλοδουλεμένες.
Το συστήνω ανεπιφύλακτα και ευελπιστώ να διαβάσω σύντομα και τα υπόλοιπά της.
Και είναι το πρώτο της Μαρίας Ξυλούρη που διάβασα.
Στα πολύ θετικά της, έχει πολύ προσωπικό στιλ γραψίματος. Συνδυάζει ιδιαίτερα "τοπικά" χαρακτηριστικά (το χωριό που διαδραματίζεται η ιστορία είναι ένας χαρακτήρας από μόνος του) με στοιχεία μαγικού ρεαλισμού.
Οι χαρακτήρες του χωριού πλασμένοι με φροντίδα και ιστορικές αναφορές, οι διάφορες επιμέρους ιστορίες που αναπτύσσονται πολύ καλοδουλεμένες.
Το συστήνω ανεπιφύλακτα και ευελπιστώ να διαβάσω σύντομα και τα υπόλοιπά της.
May 22, 2023
Τώρα πια που όλα -λίγο πολύ- έχουν ειπωθεί και όσα γράφονται στις κριτικές βιβλίων μοιάζουν με χιλιοειπωμένα κλισέ, το μόνο που θα γράψω είναι ότι Η νυχτερινή βάρδια του καλλιγράφου μας θυμίζει τι είναι η λογοτεχνία και γιατί τη διαβάζουμε. Ένας νέος κόσμος, ένα ολογεμάτο σύμπαν βγαίνει από το μυαλό της Μαρίας Ξυλούρη και ζει τη δική του ζωή με τους δικούς του μύθους, τα δικά του τέρατα, τις δικές του ενοχές και τους δικούς του τρόμους. Άψογο σε όλα!
September 7, 2016
Ένα βιβλίο που αξίζει κάθε λέξη της καλής κριτικής που του έχει γίνει. Με δυσκόλεψαν σε κάποια σημεία οι μακροσκελείς προτάσεις, οι οποίες με ανάγκαζαν να γυρίσω πίσω για να πιάσω απ' την αρχή τη σκέψη της συγγραφέως. Μόνο αυτό φρέναρε την απολαυστική ανάγνωση ενός έργου που κατά τα άλλα ξεχωρίζει για τις ιδέες, την εξαιρετική γλώσσα και το ιδιαίτερο λογοτεχνικό ύφος του.
Displaying 1 - 24 of 24 reviews