A disparatada aventura dun «roubo do século» executado por unha serie de superviventes deste tempo cruel, personaxes sen oficio nin beneficio coñecido, desesperados, que conclúen que non existe para eles outra saída mellor. Para maior complicación, os protagonistas son incapaces de sumar entre todos eles unha única neurona útil. Así é a nova proposta de Pedro Feijoo (Vigo, 1975), quen coa súa anterior novela, A memoria da choiva, acadou os premios Xerais e San Clemente.
Pedro Feijoo (Vigo, 1975) es licenciado en Filología Gallega por la Universidad de Santiago de Compostela. Los hijos del mar (Os fillos do mar), su primera novela, fue finalista del prestigioso Premio Xerais de Novela 2011 y un auténtico fenómeno literario en Galicia, con una gran acogida por parte de crítica y público.
Pues he pasado unos ratos muy entretenidos con este libro y ha sido una grata sorpresa. Muy original esa analogía con La divina comedia, muy bien escrito (y por eso me ha extrañado ver una falta tremenda de ortografía en él) y divertido. Qué gran elenco de personajes, me ha parecido una trama al estilo de Ocean's Eleven pero con personajes al mas puro estilo Torrente. Quizá se le fue la mano con tanto chiste facilón que hace que el libro canse, pero en general muy entretenido.
Mucho se está hablando últimamente de este autor gracias a su novela "Un fuego azul", pero de ésta yo no había oído nada, de hecho ni la conocía hasta que la vi y desde el minuto cero me llamó la atención. Es una comedia, bueno, es algo así como un thriller, pero con un despropósito tras otro... La banda peligro quiere dar un golpe, pero un golpe que les haga millonarios, y sin comerlo ni beberlo Dante, un agente artístico, se ve metido en el ajo, él también quería dar un golpe, pero un golpe como a cajón que no cierra a su vecina, la señora Chismes, el caso es que como ya sabemos que tiran dos tetas mas que dos carretas, pues allí va Dante a meterse en el lío o negocio de su vida, quién sabe, con unos personajes de inteligencia... ¿Cómo era? ¡Sí, eso! De inteligencia divergente... Dante acaba siguiendo a Miqui Chismes (hijo de la señora Chismes y miembro de la Banda Peligro) hasta Barcelona, donde se ve metido en un lío de mil demonios con la mafia italiana... Pero no... Dante no es de inteligencia divergente, así que será un hueso duro de roer... Vais a flipar cuando descubráis quién es la morena peligrosa y románica... Es una novela divertidísima, con unos toque de humor por parte del autor que te hace reír cada dos por tres. Si os gustan las novelas con acción y con humor, no dejéis de leerla, yo me lo he pasado en grande.
Creo que la calificación es un tanto injusta, me gustaría darle media estrella más, pero no lo permite y no creo que sea merecedor de cuatro estrellas. Veo dos defectos en este libro que, de no tenerlos, podría hacerle tener una mejor nota. El autor escribe de manera sobresaliente, tiene un gran léxico y sabe hilar bien y, en mi opinión, eso hace que este un poco pagado de sí mismo. Las primeras 50 paginas del libro son insoportables, diciendo cosas sin sentido y gustándose demasiado a sí mismo. Una vez avanza la historia esto prácticamente desaparece, salvo en momentos puntuales. De esto, viene el segundo defecto, que es que la trama tarda un poco en empezar y, probablemente esto sea debido al, en mi opinión, desafortunado inicio del libro. Luego la historia es simpática y tiene puntos divertidos, además que, en mi opinión, la forma que tiene el autor de llevar a cabo la trama es un concepto tan sencillo, que resulta perfectamente creíble. No diré que es una de las mejores novelas que he leído, pero entre lecturas más densas, de vez en cuando viene bien algo de este tipo que te refresca un poco.
3’5 Es una historia muy especial. Por más de un momento pensé que estaba viendo una versión de Platos Combinados, ya que este libro está lleno de despropósitos con los que hay que reírse o reírse. Está cargado de retranca y sorna. Con referencias a lugares y personas que marcaron generaciones, lo digo por lo de Bernardo que yo conocía la canción pero no recuerdo nada de la persona. La novela es entretenida y se lleva muy bien, aunque por momentos se hace un poquito pesada. Odeon me exaspera bastante. No porque sea casi un estafador, disfrazado de agente artístico, si no por su forma de hablar y su “deixame que te expoña un argumento”. Odeon es el narrador de la historia y nos le va contando él más o menos al tiempo que surgen las cosas. El resto de personajes que lo rodean no son mucho mejores, pero que poco a poco les vas comiendo cariño e incluso dan más de una sorpresa. No sé como harán para traducir cosas tan gallegas en su versión en español, pero me imagino que perderá parte de su encanto.
Ten un humor particular, o cal por veces se me facía simpático e por veces, pesado. Como libro ameno para intercalar con outros ou para relaxarse lendo e botar algún sorriso está ben.
Divertida, dun rexistro moi diferente ao de "Os fillos do mar". É extremadamente actual (os chistes con Rajoy e Mas son mostra diso) polo que pode que madure mal, pero hai conversas e diálogos que son de enmarcar do surrealistas que son. E quen non querería ter un Xao King no seu barrio?