What do you think?
Rate this book
Szent Péter esernyője
„Olyan ez a mese, mint egy dúsan, sok színnel virító virág – írta Schöpflin Aladár. – Mikszáth, a szatirikus, az okos ember, kemény bírálója a körülötte folyó életnek, ebben a könyvében félretette szatíráját, okosságát, bíráló kedvét, s kitárta a világ elé emberszeretetének mély érzelmességét.”
Wibra György, a besztercebányai fiatal ügyvéd útnak indul, hogy megkeresse örökségét, illetve felkutasson egy vörös esernyőt, amelynek nyelébe apja, a ravasz öreg, fia vagyonát rejtette el a kapzsi rokonok elől. A nyomozás nem jár eredménnyel, a fiatalembernek nem sikerül rábukkanni az eltűnt kincsre. De talál helyette mást, ami többet ér minden kincsné a glogovai papkisasszony tiszta szépségét, önzetlen szerelmét.
Talán a Szent Péter esernyője hozta Mikszáthnak a legnagyobb sikert, a Jókaiéhoz fogható népszerűséget. Még életében tizennégy nyelvre lefordították.
Wibra György, a besztercebányai fiatal ügyvéd útnak indul, hogy megkeresse örökségét, illetve felkutasson egy vörös esernyőt, amelynek nyelébe apja, a ravasz öreg, fia vagyonát rejtette el a kapzsi rokonok elől. A nyomozás nem jár eredménnyel, a fiatalembernek nem sikerül rábukkanni az eltűnt kincsre. De talál helyette mást, ami többet ér minden kincsné a glogovai papkisasszony tiszta szépségét, önzetlen szerelmét.
Talán a Szent Péter esernyője hozta Mikszáthnak a legnagyobb sikert, a Jókaiéhoz fogható népszerűséget. Még életében tizennégy nyelvre lefordították.
179 pages, Paperback
First published January 1, 1895
35 people are currently reading
493 people want to read
About the author
Kálmán Mikszáth
234 books40 followersKálmán Mikszáth Kiscsoltó was a major Hungarian novelist, journalist, and politician.
Mikszáth was born in Sklabiná into a family of the lesser nobility. He studied Law at the University of Budapest from 1866 to 1869, although he did not apply for any exam, and became involved in journalism, writing for many Hungarian newspapers including the Pesti Hírlap.
His early short stories were based on the lives of peasants and artisans, and had little appeal. However, they demonstrated his skill in crafting humorous anecdotes, which would be developed in his later, more popular works. Many of his novels contained social commentary and satire, and towards the end of his life they became increasingly critical of the aristocracy and the burden he believed the latter placed on Hungarian society.
Theodore Roosevelt enjoyed his novel, St. Peter’s Umbrella so much that he visited Mikszáth during his European trip in 1910 solely to express his admiration.[1]
Mikszáth was a member of the Liberal Party, and in 1887 was elected to the National Assembly of Hungary (one of the two top legislatures in Austria-Hungary). Until 1879 he was the representative for the Illyefalva District in Transylvania, and from 1892 until his death he represented the Fogaras District.
He was buried in Kerepesi Cemetery in Budapest, along his sons János (1886-1890) and Albert (1889-1921).
Mikszáth was born in Sklabiná into a family of the lesser nobility. He studied Law at the University of Budapest from 1866 to 1869, although he did not apply for any exam, and became involved in journalism, writing for many Hungarian newspapers including the Pesti Hírlap.
His early short stories were based on the lives of peasants and artisans, and had little appeal. However, they demonstrated his skill in crafting humorous anecdotes, which would be developed in his later, more popular works. Many of his novels contained social commentary and satire, and towards the end of his life they became increasingly critical of the aristocracy and the burden he believed the latter placed on Hungarian society.
Theodore Roosevelt enjoyed his novel, St. Peter’s Umbrella so much that he visited Mikszáth during his European trip in 1910 solely to express his admiration.[1]
Mikszáth was a member of the Liberal Party, and in 1887 was elected to the National Assembly of Hungary (one of the two top legislatures in Austria-Hungary). Until 1879 he was the representative for the Illyefalva District in Transylvania, and from 1892 until his death he represented the Fogaras District.
He was buried in Kerepesi Cemetery in Budapest, along his sons János (1886-1890) and Albert (1889-1921).
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 65 reviews
June 5, 2017
Ξεκινάει ο περιβόητος μύθος μας καθώς περπατάμε στα χωριά της Ουγγαρίας του προηγούμενου αιώνα.
Ο περίπατος αρκετά μεγάλος και δύσβατος.
Κάπου θα χρειαστεί να σταματήσουμε και να αλλάξουμε δρόμο περνώντας μέσα απο δάση.
Και κάπου οι απότομες αλλαγές του εδάφους θα μας αναγκάσουν να αναγνωρίσουμε με δέος και τρυφερότητα την παντοδυναμία της φύσης.
Σε όλη τη διαδρομή μας συνοδεύει σαν αγγελική συντροφιά,σαν λαογραφικός μύθος, μια πολυκαιρισμένη,κόκκινη,
μπαλωμένη και θρυλική ομπρέλα...
Είναι η ομπρέλα του Αγίου Πέτρου που ξεκινάει να μας αφηγείται μια ιστορία μυστηριώδη και θαυματουργή. Τη δική της ιστορία.
Απο την καθημερινότητα Ούγγρων χωρικών που ντρέπονται για τη φτώχεια τους και τη δύναμη της καλής κοινωνίας που δεν ντρέπεται για την απληστία της, περιγράφεται με γοητευτικό ταλέντο,σεμνότητα ύφους και χιούμορ γεμάτο υπονοούμενα αυτό το εντυπωσιακό αφήγημα.
Το κεντρικό μας θέμα είναι η ως εκ θαύματος εμφάνιση της κόκκινης ομπρέλας με σκοπό να προστατέψει απο την κακοκαιρία και την καταρρακτώδη βροχή ένα ορφανό μωράκι.
Εμφανίζεται μυστηριωδώς και αναπάντεχα την κατάλληλη στιγμή του κινδύνου και μετά απο αυτό η ζωή του άτυχου μωρού και των ηρώων που πλαισιώνουν την ιστορία μας αλλάζει ριζικά προς το καλύτερο.
Άλλοι πιστεύουν πως είναι η ομπρέλα του ίδιου του Αγίου Πέτρου -με ότι αυτό επιφέρει - και άλλοι πως κρύβει έναν ανεκτίμητο θησαυρό -όχι αδίκως- μα η αλήθεια είναι κάπου στη μέση ή και όχι.
Το ίδιο παράξενα μέσα στο πέρασμα και τη λήθη των χρόνων η ομπρέλα εξαφανίζεται απο τις ζωές και τις μνήμες των πρωταγωνιστών.
Έτσι,ξεκινάει μια απίστευτη και αγωνιώδη αναζήτηση για την κόκκινη θαυματουργή και μυστήρια πνευματική και υλική περιουσία.
Η κωμικοτραγική πλοκή και η αστυνομική δομή περιπλέκονται σε απίστευτες και απροσδόκητες περιπέτειες,τις οποίες οι ήρωες μας αντιμετωπίζουν άλλοτε με μεμψιμοιρία και άλλοτε με αποφασιστικότητα και δράση.
Είναι μια ευχάριστη και ενδιαφέρουσα ιστορία που καταδεικνύει το ταλέντο του Ούγγρου συγγραφέα.
Ο Μίκζατ χρησιμοποιεί λογοτεχνικά υλικά στοιχεία γραφής που εντυπωσιάζουν και κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον για μια διήγηση που ουσιαστικά είναι απλή,συνηθισμένη και προβλέψιμη.
Καταφέρνει όμως να προβάλει τον γραπτό λόγο σαν κάτι που ο αναγνώστης ακούει,σαν μια προφορική λαογραφική μυθιστορία.
Πολύ γλυκά και σεμνά και με απόλυτο σεβασμό στο πεπρωμένο των ανθρώπων και την απόλυτη ομορφιά της φύσης!
Καλή ανάγνωση!
Πολλούς ασπασμούς!!
Ο περίπατος αρκετά μεγάλος και δύσβατος.
Κάπου θα χρειαστεί να σταματήσουμε και να αλλάξουμε δρόμο περνώντας μέσα απο δάση.
Και κάπου οι απότομες αλλαγές του εδάφους θα μας αναγκάσουν να αναγνωρίσουμε με δέος και τρυφερότητα την παντοδυναμία της φύσης.
Σε όλη τη διαδρομή μας συνοδεύει σαν αγγελική συντροφιά,σαν λαογραφικός μύθος, μια πολυκαιρισμένη,κόκκινη,
μπαλωμένη και θρυλική ομπρέλα...
Είναι η ομπρέλα του Αγίου Πέτρου που ξεκινάει να μας αφηγείται μια ιστορία μυστηριώδη και θαυματουργή. Τη δική της ιστορία.
Απο την καθημερινότητα Ούγγρων χωρικών που ντρέπονται για τη φτώχεια τους και τη δύναμη της καλής κοινωνίας που δεν ντρέπεται για την απληστία της, περιγράφεται με γοητευτικό ταλέντο,σεμνότητα ύφους και χιούμορ γεμάτο υπονοούμενα αυτό το εντυπωσιακό αφήγημα.
Το κεντρικό μας θέμα είναι η ως εκ θαύματος εμφάνιση της κόκκινης ομπρέλας με σκοπό να προστατέψει απο την κακοκαιρία και την καταρρακτώδη βροχή ένα ορφανό μωράκι.
Εμφανίζεται μυστηριωδώς και αναπάντεχα την κατάλληλη στιγμή του κινδύνου και μετά απο αυτό η ζωή του άτυχου μωρού και των ηρώων που πλαισιώνουν την ιστορία μας αλλάζει ριζικά προς το καλύτερο.
Άλλοι πιστεύουν πως είναι η ομπρέλα του ίδιου του Αγίου Πέτρου -με ότι αυτό επιφέρει - και άλλοι πως κρύβει έναν ανεκτίμητο θησαυρό -όχι αδίκως- μα η αλήθεια είναι κάπου στη μέση ή και όχι.
Το ίδιο παράξενα μέσα στο πέρασμα και τη λήθη των χρόνων η ομπρέλα εξαφανίζεται απο τις ζωές και τις μνήμες των πρωταγωνιστών.
Έτσι,ξεκινάει μια απίστευτη και αγωνιώδη αναζήτηση για την κόκκινη θαυματουργή και μυστήρια πνευματική και υλική περιουσία.
Η κωμικοτραγική πλοκή και η αστυνομική δομή περιπλέκονται σε απίστευτες και απροσδόκητες περιπέτειες,τις οποίες οι ήρωες μας αντιμετωπίζουν άλλοτε με μεμψιμοιρία και άλλοτε με αποφασιστικότητα και δράση.
Είναι μια ευχάριστη και ενδιαφέρουσα ιστορία που καταδεικνύει το ταλέντο του Ούγγρου συγγραφέα.
Ο Μίκζατ χρησιμοποιεί λογοτεχνικά υλικά στοιχεία γραφής που εντυπωσιάζουν και κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον για μια διήγηση που ουσιαστικά είναι απλή,συνηθισμένη και προβλέψιμη.
Καταφέρνει όμως να προβάλει τον γραπτό λόγο σαν κάτι που ο αναγνώστης ακούει,σαν μια προφορική λαογραφική μυθιστορία.
Πολύ γλυκά και σεμνά και με απόλυτο σεβασμό στο πεπρωμένο των ανθρώπων και την απόλυτη ομορφιά της φύσης!
Καλή ανάγνωση!
Πολλούς ασπασμούς!!
January 29, 2017
My expectations for this novel were probably too high, knowing that Teddy Roosevelt loved it so much that he became the first American president to visit Hungary simply so he could meet the author. My impression was that it's a nice little fairytale that seems more suited to short story length rather than a 200 page novel. However after thinking about it, I can see why it was so highly regarded. Mikszath skillfully explores the relationship between legend and reality by first telling the story of the birth of a legend--that a red umbrella was placed by Peter himself to protect a sleeping child--and then backtracking further to the actuality of the umbrella's history. Even though there's a perfectly rational explanation, it doesn't alter the locals' belief in the legend. And the unexpected nature of the treasure won at the end of the story leaves the reader feeling that maybe there was something miraculous about the umbrella, after all. In a way, thinking about the structure of the story is almost more fun than reading it. I'm certain this was an influence on Emeric Pressburger's wonderful screenplay for A Canterbury Tale.
February 2, 2017
I bought this book for the first story, allegedly loved by my maternal grandfather, the longest and the best of the three, although I enjoyed them all.
A bit mystified about "Sipsirica", I don't quite get what is real and what is not (hello, Peeta!;)) or what is actually going on.
Seriously good writing, though, and it was interesting to learn about the northern part of Hungary (now Slovakia?) which I'm not familiar with.
Anyway, I finished another book in Hungarian, so I feel rather pleased with myself. :)
A bit mystified about "Sipsirica", I don't quite get what is real and what is not (hello, Peeta!;)) or what is actually going on.
Seriously good writing, though, and it was interesting to learn about the northern part of Hungary (now Slovakia?) which I'm not familiar with.
Anyway, I finished another book in Hungarian, so I feel rather pleased with myself. :)
June 22, 2021
A kackiás bajszú Mikszáth glogovai népmeséje olyannyira bájos, hogy az eperlekváros piskóta sem lehetne ennél életigenlőbb.
Annyira nagyon profi a szerkezete, hogy az olvasó nem tehet mást, mint lapoz s örül a sziporkázó nyelvnek, cselekménynek, esernyőnek, még annak ezüstnyelének is.
Egy must-read – minden kétséget kizáróan.
Annyira nagyon profi a szerkezete, hogy az olvasó nem tehet mást, mint lapoz s örül a sziporkázó nyelvnek, cselekménynek, esernyőnek, még annak ezüstnyelének is.
Egy must-read – minden kétséget kizáróan.
February 28, 2014
The Mark Twain of the Magyars is how I would describe this author and instead of "Innocents Abroad" we have "Innocents in and around Hungary". Wonderful tale with humorous and meaningful characters of all shapes and sizes. Would love to read more by this author but alas, not much is translated.
April 14, 2021
Ó, hogy én mennyire imádtam ezt a történetet!
Pedig jónéhány évvel ezelőtt nem ez volt a helyzet. Kötelező olvasmányként egyenesen borzalmasnak és felháborítónak éltem meg már két sor után, hogy nekem Mikszáthot kellene olvasnom. Nem is fejeztem be. És most jön képbe az, amit mindig is hangsúlyoztam: gyerekként a magyar irodalom nagyjait nem tudjuk értékelni, felnőtt fej és sok-sok év tapasztalata kellett ahhoz most nekem is, hogy megértsem, miért is szerethető Wibra Gyuri története.
Olyan szinte láncolt a lapokhoz az öreg Mikszáth, ahogy azt csak nagyon kevesen tudták eddigi olvasmányaim során. Ez egy remek történet, a karakterek a szivárvány minden színében pompáznak, nem mellesleg pedig kiemelném még Mikszáth egyedi írói stílusát is - ilyen nincs még egy eme galaxisban.
Örülök, hogy rászántam magam, hogy elolvassam. Olyan kedvenccé vált, hogy az csak na!
Pedig jónéhány évvel ezelőtt nem ez volt a helyzet. Kötelező olvasmányként egyenesen borzalmasnak és felháborítónak éltem meg már két sor után, hogy nekem Mikszáthot kellene olvasnom. Nem is fejeztem be. És most jön képbe az, amit mindig is hangsúlyoztam: gyerekként a magyar irodalom nagyjait nem tudjuk értékelni, felnőtt fej és sok-sok év tapasztalata kellett ahhoz most nekem is, hogy megértsem, miért is szerethető Wibra Gyuri története.
Olyan szinte láncolt a lapokhoz az öreg Mikszáth, ahogy azt csak nagyon kevesen tudták eddigi olvasmányaim során. Ez egy remek történet, a karakterek a szivárvány minden színében pompáznak, nem mellesleg pedig kiemelném még Mikszáth egyedi írói stílusát is - ilyen nincs még egy eme galaxisban.
Örülök, hogy rászántam magam, hogy elolvassam. Olyan kedvenccé vált, hogy az csak na!
March 4, 2024
soha a büdös életben nem fogom újra elolvasni.
August 18, 2025
terms and conditions are more exciting than this book
October 25, 2025
gag it out y'all
March 9, 2024
Великолепный роман, который с тонким юмором описывает жизнь людей той эпохи (cf. Гоголь, Чехов, Лесков, Салтыков-Щедрин).
August 5, 2013
Mystery, comedy, supernatural and short. Everything you love in today's tv shows are all here.
December 14, 2025
Η ομπρέλα του Αγίου Πέτρου. Κάλμαν Μίκσατ.
📖📖📖
“Τι ευτυχία για την ανθρωπότητα να υπάρχει ένας Ιησούς, ένας Θεός που ήταν άνθρωπος. Ο Θεός δεν ξέρω πώς είναι, για τον Ιησού ξέρω. Ο Ιησούς είναι κάποιος που τον γνωρίζω, κάποιος που όλοι τον γνωρίζουν. Ξέρω τι έκανε, ξέρω τι σκεπτόταν, ξέρω ακόμη και το πρόσωπό Του. Η ψυχή μου είναι ευτυχισμένη όχι επειδή είναι ο Κύριός μου, αλλά επειδή είναι γνωστός μου. Πριν από δύο χιλιάδες χρόνια είχα ένα γνωστό που ζούσε σ’αυτόν τον πλανήτη- πόσο παρήγορη είναι αυτή η σκέψη! Ο κόσμος που ζούσε τότε και ο κόσμος που ήρθε μετά, έχουν γίνει σκόνη, από τη σκόνη φύτρωσε χορτάρι και από το χορτάρι ο Θεός ξέρει τι φύτρωσε, αλλά Εκείνος, ο γνωστός μου, ζούσε, ζει και θα ζει πάντα.”
📖📖📖
Για μένα που η σχέση μου με τη θρησκεία, κάθε οργανωμένη θρησκεία, βρίσκεται σε μια αντιπαλότητα από παιδί, ενώ με την πίστη σε μια αμφιλεγόμενη (για τους άλλους που σκανδαλίζονται από τη στάση μου, όχι για μένα, για μένα προσωπικά τα πράγματα είναι ξεκάθαρα) κατάσταση, ας την αποκαλέσω κομψά μια σχέση αμοιβαίας αμφισβήτησης και εκατέρωθεν υποψίας, κάτι σαν τον αστάθμητο παράγοντα- παιδί που σου προκαλεί αμηχανία σε ώρα της ευέλικτης ζώνης στο σχολικό πρόγραμμα, τέτοια κείμενα μου γλυκαίνουν το μέσα μου, μετα��ιβάζουν την απολυτότητα της αμφισβήτησής μου λίγο παρακάτω, απαλύνουν την ενόχληση που καμιά φορά μου προκαλεί η έλλειψη κινήτρου ως προς την πίστη, εκείνη η κινητήριος δύναμη που σε πολλούς δίνει λόγο, αφορμή, αιτία και χαρίζει αποφασιστικότητα στις πράξεις τους. Μια τέτοια παραδοχή, μια τέτοια πίστη που με κάποιο τρόπο εξοικειώνει στα μάτια μου το ανεξοικείωτο και μακρινό, μπορώ να την αποδεχτώ, να την εξετάσω και να την καταλάβω. Να νιώσω την ανάγκη της στον διπλανό μου, κι ας μη κουβαλάμε “τον ίδιο σταυρό”, ας μην νιώθω το ίδιο βάθος πίστης. Τέτοιες στιγμές μπορώ να καταλάβω την πίστη κάποιου, να την αποδομήσω στα απολύτως απαραίτητα στοιχεία της αφαιρώντας το μυστήριό της, να τη φέρω στα ανθρώπινα, τα δικά μου, τα δικά σου, τα δικά μας τέλος πάντων και να νιώσω το θεάνθρωπο σαν γνωστό μου, μια φιγούρα οικεία, με σάρκα και οστά που είναι δυνατό να νιώσει τον σωματικό και ψυχικό μου πόνο, είναι τόσο υπαρκτός όσο κι εγώ.
Η ομπρέλα του Αγίου Πέτρου εξελίχθηκε σε μια τρομερά διασκεδαστική αναγνωστική εμπειρία και σε κάθε σελίδα η αναμέτρηση με την έκπληξη έγινε, από κάποιο σημείο και ύστερα, μανιέρα, καθώς επιβεβαίωνε την εντύπωση των πρώτων σελίδων που μου προκάλεσε και ήταν ιδιαιτέρως ευχάριστη. Ήταν με λίγα λόγια μια δημιουργία που αλλιώς την περίμενα και αλλιώς τη βρήκα. Ο Μίκσατ αναλαμβάνει ένα ρόλο συγγραφέα-διασκεδαστή χρησιμοποιώντας τη δεισιδαιμονία των ανθρώπων της επαρχιακής πόλης για να παρουσιάσει μια σειρά- κατά τ' άλλα- δυσάρεστων και ενοχλητικών νοοτροπιών και πεποιθήσεων με τρόπο που δε βαραίνει τη διήγηση, διαχειριζόμενος τα περιστατικά του με μια έξυπνα καυστική ειρωνεία, που μου θύμισε αμυδρά Μπαλζάκ, χωρίς όμως να γίνεται δηκτικός και σκανδαλώδης, αντιθέτως, ευχάριστα εύπεπτος και επιεικής με μια κατηγορία ανθρώπων που ο ίδιος γνωρίζει καλά αλλά δε τους χαρίζεται.
Στην αφήγησή του διατηρεί μια αποδοτική ισορροπία μεταξύ της λογικής και του μεταφυσικού, διοχετεύοντας έτσι πινελιές ενδιαφέροντος στην πλοκή.
Οι αναφορές του στη στρεβλή μετάφραση της πολιτικής και της θρησκείας είναι μια απολαυστική μεταβλητή στο υπόβαθρο της αφήγησής του σε μια πραγματικά ξεκούραστη δημιουργία όπου "η δεισιδαιμονία επιζητεί το ανεξιχνίαστο και το ανεξιχνίαστο δημιουργεί τις δεισιδαιμονίες κι αυτά τα δύο μοιράζονται ως λάφυρο μια κουρελιασμένη ομπρέλα" , στην προκειμένη περίπτωση, στοιχεία που ο Μίκσατ παντρεύει πολύ δημιουργικά κι ευχάριστα.
"What a blessing for humanity that there should exist a Jesus—a God who was human. I do not know what God is like; Jesus, however, I know. Jesus is someone familiar, someone known to all. I know what He did, I know what He thought, I even know His face. My soul is content not because He is my Lord, but because He is known to me. Two thousand years ago I had an acquaintance who lived on this planet—how comforting that thought is. The world in which He lived and the world that followed have both turned to dust; from that dust grass has grown, and from the grass God knows what else, but He—my acquaintance—lived, lives, and will live forever."
For someone like myself, whose relationship with religion—any organised religion—has been adversarial since childhood, and whose connection to faith might best be described as a mutually sceptical standoff (a condition controversial for others, though perfectly clear to me), texts such as this have a softening effect. Let us call it, politely, a relationship of reciprocal doubt and guarded suspicion: something like that unpredictable child who causes collective unease during “flexible curriculum hour” at school. Such writing sweetens my inner world; it gently displaces the absoluteness of my doubt, easing the discomfort I sometimes feel at my lack of religious motivation—that driving force which, for many, provides meaning, direction, and resolve.
This kind of admission, this particular articulation of belief that renders the unfamiliar familiar and draws the distant closer, is something I can accept, examine, and understand. I can recognise its necessity in the person beside me, even if we do not carry “the same cross”, even if I do not share the same depth of faith. In moments like these, I can comprehend belief: strip it down to its essential components, remove its mysticism, translate it into human terms—mine, yours, ours—and feel the God-man as someone known to me, an intimate figure of flesh and bone, capable of sensing both my physical and emotional pain, as real as I am myself.
The Umbrella of Saint Peter proved to be an unexpectedly delightful reading experience. Page after page, surprise became almost habitual, confirming the promise of the opening chapters in a way that was thoroughly pleasurable. In short, it was a work I anticipated one way and encountered quite another. Mikszáth assumes the role of an author-entertainer, drawing on the superstition of a provincial town to expose a series of otherwise troubling and disquieting mentalities and beliefs. He does so without weighing down the narrative, handling his material with a shrewdly caustic irony that faintly recalls Balzac—though without veering into bitterness or provocation. On the contrary, the result is accessible, indulgent even, towards a group of people he knows intimately but does not spare.
His narration maintains an effective balance between reason and the metaphysical, thereby introducing subtle layers of intrigue into the plot. His references to the distorted interpretations of politics and religion function as a thoroughly enjoyable undercurrent in an altogether restful work, where “superstition seeks the unfathomable, the unfathomable generates superstition, and the two divide between them, as spoils, a tattered umbrella.” In this instance, these elements are woven together by Mikszáth with considerable creativity and charm.
📖📖📖
“Τι ευτυχία για την ανθρωπότητα να υπάρχει ένας Ιησούς, ένας Θεός που ήταν άνθρωπος. Ο Θεός δεν ξέρω πώς είναι, για τον Ιησού ξέρω. Ο Ιησούς είναι κάποιος που τον γνωρίζω, κάποιος που όλοι τον γνωρίζουν. Ξέρω τι έκανε, ξέρω τι σκεπτόταν, ξέρω ακόμη και το πρόσωπό Του. Η ψυχή μου είναι ευτυχισμένη όχι επειδή είναι ο Κύριός μου, αλλά επειδή είναι γνωστός μου. Πριν από δύο χιλιάδες χρόνια είχα ένα γνωστό που ζούσε σ’αυτόν τον πλανήτη- πόσο παρήγορη είναι αυτή η σκέψη! Ο κόσμος που ζούσε τότε και ο κόσμος που ήρθε μετά, έχουν γίνει σκόνη, από τη σκόνη φύτρωσε χορτάρι και από το χορτάρι ο Θεός ξέρει τι φύτρωσε, αλλά Εκείνος, ο γνωστός μου, ζούσε, ζει και θα ζει πάντα.”
📖📖📖
Για μένα που η σχέση μου με τη θρησκεία, κάθε οργανωμένη θρησκεία, βρίσκεται σε μια αντιπαλότητα από παιδί, ενώ με την πίστη σε μια αμφιλεγόμενη (για τους άλλους που σκανδαλίζονται από τη στάση μου, όχι για μένα, για μένα προσωπικά τα πράγματα είναι ξεκάθαρα) κατάσταση, ας την αποκαλέσω κομψά μια σχέση αμοιβαίας αμφισβήτησης και εκατέρωθεν υποψίας, κάτι σαν τον αστάθμητο παράγοντα- παιδί που σου προκαλεί αμηχανία σε ώρα της ευέλικτης ζώνης στο σχολικό πρόγραμμα, τέτοια κείμενα μου γλυκαίνουν το μέσα μου, μετα��ιβάζουν την απολυτότητα της αμφισβήτησής μου λίγο παρακάτω, απαλύνουν την ενόχληση που καμιά φορά μου προκαλεί η έλλειψη κινήτρου ως προς την πίστη, εκείνη η κινητήριος δύναμη που σε πολλούς δίνει λόγο, αφορμή, αιτία και χαρίζει αποφασιστικότητα στις πράξεις τους. Μια τέτοια παραδοχή, μια τέτοια πίστη που με κάποιο τρόπο εξοικειώνει στα μάτια μου το ανεξοικείωτο και μακρινό, μπορώ να την αποδεχτώ, να την εξετάσω και να την καταλάβω. Να νιώσω την ανάγκη της στον διπλανό μου, κι ας μη κουβαλάμε “τον ίδιο σταυρό”, ας μην νιώθω το ίδιο βάθος πίστης. Τέτοιες στιγμές μπορώ να καταλάβω την πίστη κάποιου, να την αποδομήσω στα απολύτως απαραίτητα στοιχεία της αφαιρώντας το μυστήριό της, να τη φέρω στα ανθρώπινα, τα δικά μου, τα δικά σου, τα δικά μας τέλος πάντων και να νιώσω το θεάνθρωπο σαν γνωστό μου, μια φιγούρα οικεία, με σάρκα και οστά που είναι δυνατό να νιώσει τον σωματικό και ψυχικό μου πόνο, είναι τόσο υπαρκτός όσο κι εγώ.
Η ομπρέλα του Αγίου Πέτρου εξελίχθηκε σε μια τρομερά διασκεδαστική αναγνωστική εμπειρία και σε κάθε σελίδα η αναμέτρηση με την έκπληξη έγινε, από κάποιο σημείο και ύστερα, μανιέρα, καθώς επιβεβαίωνε την εντύπωση των πρώτων σελίδων που μου προκάλεσε και ήταν ιδιαιτέρως ευχάριστη. Ήταν με λίγα λόγια μια δημιουργία που αλλιώς την περίμενα και αλλιώς τη βρήκα. Ο Μίκσατ αναλαμβάνει ένα ρόλο συγγραφέα-διασκεδαστή χρησιμοποιώντας τη δεισιδαιμονία των ανθρώπων της επαρχιακής πόλης για να παρουσιάσει μια σειρά- κατά τ' άλλα- δυσάρεστων και ενοχλητικών νοοτροπιών και πεποιθήσεων με τρόπο που δε βαραίνει τη διήγηση, διαχειριζόμενος τα περιστατικά του με μια έξυπνα καυστική ειρωνεία, που μου θύμισε αμυδρά Μπαλζάκ, χωρίς όμως να γίνεται δηκτικός και σκανδαλώδης, αντιθέτως, ευχάριστα εύπεπτος και επιεικής με μια κατηγορία ανθρώπων που ο ίδιος γνωρίζει καλά αλλά δε τους χαρίζεται.
Στην αφήγησή του διατηρεί μια αποδοτική ισορροπία μεταξύ της λογικής και του μεταφυσικού, διοχετεύοντας έτσι πινελιές ενδιαφέροντος στην πλοκή.
Οι αναφορές του στη στρεβλή μετάφραση της πολιτικής και της θρησκείας είναι μια απολαυστική μεταβλητή στο υπόβαθρο της αφήγησής του σε μια πραγματικά ξεκούραστη δημιουργία όπου "η δεισιδαιμονία επιζητεί το ανεξιχνίαστο και το ανεξιχνίαστο δημιουργεί τις δεισιδαιμονίες κι αυτά τα δύο μοιράζονται ως λάφυρο μια κουρελιασμένη ομπρέλα" , στην προκειμένη περίπτωση, στοιχεία που ο Μίκσατ παντρεύει πολύ δημιουργικά κι ευχάριστα.
"What a blessing for humanity that there should exist a Jesus—a God who was human. I do not know what God is like; Jesus, however, I know. Jesus is someone familiar, someone known to all. I know what He did, I know what He thought, I even know His face. My soul is content not because He is my Lord, but because He is known to me. Two thousand years ago I had an acquaintance who lived on this planet—how comforting that thought is. The world in which He lived and the world that followed have both turned to dust; from that dust grass has grown, and from the grass God knows what else, but He—my acquaintance—lived, lives, and will live forever."
For someone like myself, whose relationship with religion—any organised religion—has been adversarial since childhood, and whose connection to faith might best be described as a mutually sceptical standoff (a condition controversial for others, though perfectly clear to me), texts such as this have a softening effect. Let us call it, politely, a relationship of reciprocal doubt and guarded suspicion: something like that unpredictable child who causes collective unease during “flexible curriculum hour” at school. Such writing sweetens my inner world; it gently displaces the absoluteness of my doubt, easing the discomfort I sometimes feel at my lack of religious motivation—that driving force which, for many, provides meaning, direction, and resolve.
This kind of admission, this particular articulation of belief that renders the unfamiliar familiar and draws the distant closer, is something I can accept, examine, and understand. I can recognise its necessity in the person beside me, even if we do not carry “the same cross”, even if I do not share the same depth of faith. In moments like these, I can comprehend belief: strip it down to its essential components, remove its mysticism, translate it into human terms—mine, yours, ours—and feel the God-man as someone known to me, an intimate figure of flesh and bone, capable of sensing both my physical and emotional pain, as real as I am myself.
The Umbrella of Saint Peter proved to be an unexpectedly delightful reading experience. Page after page, surprise became almost habitual, confirming the promise of the opening chapters in a way that was thoroughly pleasurable. In short, it was a work I anticipated one way and encountered quite another. Mikszáth assumes the role of an author-entertainer, drawing on the superstition of a provincial town to expose a series of otherwise troubling and disquieting mentalities and beliefs. He does so without weighing down the narrative, handling his material with a shrewdly caustic irony that faintly recalls Balzac—though without veering into bitterness or provocation. On the contrary, the result is accessible, indulgent even, towards a group of people he knows intimately but does not spare.
His narration maintains an effective balance between reason and the metaphysical, thereby introducing subtle layers of intrigue into the plot. His references to the distorted interpretations of politics and religion function as a thoroughly enjoyable undercurrent in an altogether restful work, where “superstition seeks the unfathomable, the unfathomable generates superstition, and the two divide between them, as spoils, a tattered umbrella.” In this instance, these elements are woven together by Mikszáth with considerable creativity and charm.
April 18, 2023
Veľmi sa mi páčil tento príbeh. Aj keď najskôr som sa bála, že to bude silne nábožensky ladené - vzhľadom na prvú časť (vlastne aj názov to trochu evokoval), farár a "zázrak" s dáždnikom. V malej slovenskej biednej dedinke, na fare zachráni spiace dieťatko pred studeným dažďom z ničoho nič sa zjaviaci červený dáždnik. Vznikne z toho povera, že dáždnik doniesol svätý Peter. Ďalšia časť sa zaoberá zdanlivo nesúvisiacim príbehom pána Gregoriča, ktorý fígľom skryje svoje úspory pred chamtivou rodinou. Chce ich uchovať pre svojho nemanželského syna Juraja Wibru, úspešného advokáta. Obidva tieto príbehy sa nakoniec spoja do pekného konca, všetky zázraky sa vysvetlia. Dielko obsahovalo aj vtipné momenty.
December 4, 2023
Az élet iróniája, hogy ezt a kötelezőt dacból nem olvastam el és most ez lett a kedvencem!??!🙃🙃
Annyira gyönyörűen magyar, mégis van egy szerethető egyszerűsége.
Annyira gyönyörűen magyar, mégis van egy szerethető egyszerűsége.
September 17, 2024
Szerintem nagyon jó ifjúsági könyv. A történet tanulságos és izgalmas is egyaránt. én teljesen meglepődtem a nyelvezetén mert teljesen érthető, pedig nem egy mai könyvről beszélünk.
August 28, 2024
szivbol gyulolom ezt a szart
July 30, 2020
Ha Mikszáthnak az volt a célja, hogy egy olyan könyvet írjon, aminek a gondolatától is ideges leszek és beteg fanfiction-öket írjak róla, akkor sikerült neki, elérte a célját. Ám, ha valami olvashatót akart volna írni, akkor azt elbukta. Először olvastam Mikszáthtól és szerintem utoljára is.
August 13, 2022
Mikszáthot olvasni könnyű és szórakoztató.Imádom a népies szófordulatait, a humoros cselekményszövését.
A Szent Péter esernyőjében egy legenda születésének tanúja lettem. Szerettem minden sorát most is és szerintem ez már így is marad!
A Szent Péter esernyőjében egy legenda születésének tanúja lettem. Szerettem minden sorát most is és szerintem ez már így is marad!
June 28, 2014
Ελληνικός τίτλος:Η Ομπρέλα του Αγίου Πέτρου
September 9, 2021
Szuper
This entire review has been hidden because of spoilers.
October 8, 2023
the ending made me frustrated to be honest lol
August 25, 2024
2-szer elaludtam olvasás közben
August 24, 2023
Nem. Csak nem.
April 26, 2024
Bábaszék rajongó lettem
May 2, 2024
Nem, nem, csak nem, égessük el.
May 6, 2024
Kötelező olvásmány..
June 17, 2024
Utálom, kötelező volt. Teljesen régies a szöveg, néha többször kellett olvasni egy-wgy mondatot.
Read
October 24, 2012It was interesting
Displaying 1 - 30 of 65 reviews