What do you think?
Rate this book
Μέχρι την τελευταία του ανάσα
Ο Ρομπ Μίαρς βρίσκεται απέναντι από έναν ψυχίατρο που την τελευταία εβδομάδα τον ρωτά συνεχώς το ίδιο πράγμα: Γιατί έγινε δολοφόνος...
Η αφήγησή του, γεμάτη παράξενες συμπτώσεις, μεταφυσικές παρεμβάσεις και συνεχείς ανατροπές, θα ξετυλίξει μια σκοτεινή ιστορία για την οποία τα όπλα της επιστήμης δεν μπορούν να δώσουν επαρκείς εξηγήσεις. Υπάρχει το απόλυτο Κακό και αν ναι, μπορεί να κατευθύνει τις πράξεις μας σαν να είμαστε μαριονέτες στη βούλησή του;
Το τέλος θα είναι απρόσμενο για όλους τους πρωταγωνιστές, ένοχους και αθώους. Αν υπάρχουν αθώοι σε αυτή την ιστορία...
Ο Γιώργος Δάμτσιος, στην πρώτη του λογοτεχνική εμφάνιση, χτίζει με την πένα του ένα σκοτεινό, μεταφυσικό θρίλερ. Ταυτόχρονα, το βιβλίο αποτελεί ένα δυνατό ψυχογράφημα χαρακτήρων που συγκρούονται μεταξύ τους αναζητώντας απαντήσεις για τη ζωή, την αγάπη, και την ελευθερία ή όχι της ανθρώπινης βούλησης.
"Ο Γιώργος Δάμτσιος με το πρώτο του μυθιστόρημα μας ρίχνει κατευθείαν στα βαθιά της σκοτεινής φαντασίας του, και η παρέα του Ελληνικού Τρόμου γίνεται πλουσιότερη με έναν από τους πιο ενδιαφέροντες αντι-ήρωες που έχουμε συναντήσει στην εγχώρια λογοτεχνία τα τελευταία χρόνια: τρομακτικός, πνευματώδης, και σε ορισμένα σημεία ξεκαρδιστικός, ο "διαταραγμένος εγκληματίας" Ρομπ αρχίζει να διηγείται την ιστορία από την αρχή, καθώς ο ψυχίατρος του προσφέρει ένα τσιγάρο. Η ιστορία σε τραβάει μέσα της, ο Γιώργος Δάμτσιος δεν βιάζεται, και με τη ροή του κειμένου, το τσιγάρο γίνεται πακέτο, κι εγώ δεν κατάλαβα για πότε βράδιασε!" (Κωνσταντίνος Κέλλης, συγγραφέας ("Το φως μέσα μου", "Νεκρή Γραμμή")
Η αφήγησή του, γεμάτη παράξενες συμπτώσεις, μεταφυσικές παρεμβάσεις και συνεχείς ανατροπές, θα ξετυλίξει μια σκοτεινή ιστορία για την οποία τα όπλα της επιστήμης δεν μπορούν να δώσουν επαρκείς εξηγήσεις. Υπάρχει το απόλυτο Κακό και αν ναι, μπορεί να κατευθύνει τις πράξεις μας σαν να είμαστε μαριονέτες στη βούλησή του;
Το τέλος θα είναι απρόσμενο για όλους τους πρωταγωνιστές, ένοχους και αθώους. Αν υπάρχουν αθώοι σε αυτή την ιστορία...
Ο Γιώργος Δάμτσιος, στην πρώτη του λογοτεχνική εμφάνιση, χτίζει με την πένα του ένα σκοτεινό, μεταφυσικό θρίλερ. Ταυτόχρονα, το βιβλίο αποτελεί ένα δυνατό ψυχογράφημα χαρακτήρων που συγκρούονται μεταξύ τους αναζητώντας απαντήσεις για τη ζωή, την αγάπη, και την ελευθερία ή όχι της ανθρώπινης βούλησης.
"Ο Γιώργος Δάμτσιος με το πρώτο του μυθιστόρημα μας ρίχνει κατευθείαν στα βαθιά της σκοτεινής φαντασίας του, και η παρέα του Ελληνικού Τρόμου γίνεται πλουσιότερη με έναν από τους πιο ενδιαφέροντες αντι-ήρωες που έχουμε συναντήσει στην εγχώρια λογοτεχνία τα τελευταία χρόνια: τρομακτικός, πνευματώδης, και σε ορισμένα σημεία ξεκαρδιστικός, ο "διαταραγμένος εγκληματίας" Ρομπ αρχίζει να διηγείται την ιστορία από την αρχή, καθώς ο ψυχίατρος του προσφέρει ένα τσιγάρο. Η ιστορία σε τραβάει μέσα της, ο Γιώργος Δάμτσιος δεν βιάζεται, και με τη ροή του κειμένου, το τσιγάρο γίνεται πακέτο, κι εγώ δεν κατάλαβα για πότε βράδιασε!" (Κωνσταντίνος Κέλλης, συγγραφέας ("Το φως μέσα μου", "Νεκρή Γραμμή")
352 pages, Paperback
First published January 1, 2015
83 people want to read
About the author
Γιώργος Δάμτσιος
44 books300 followersΟ Γιώργος Δάμτσιος γεννήθηκε το 1978 και μένει στη Νάουσα Ημαθίας. Είναι ιδιοκτήτης του βιβλιοπωλείου Bookstagram. Από τις εκδόσεις BELL κυκλοφορεί η crime fiction σειρά του με τίτλο «Ευγενείς Άγριοι», η οποία βρίσκεται ήδη στο έκτο βιβλίο. Έχει συνεργαστεί επίσημα με συγκροτήματα όπως οι Judas Priest και Nightwish, καθώς και με συγγραφείς όπως οι Adam Nevill και Graham Masterton, για λογαριασμό του λογοτεχνικού/μουσικού project «The Metal Chapters». Παίζει μπάσο στο Heavy Metal συγκρότημα Silent Vortex ενώ αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος του φεστιβάλ φαντασίας Fantasmagoria στη Θεσσαλονίκη, το οποίο έχει λάβει τη διεθνή πιστοποίηση EFFE που αποτελεί την ευρωπαϊκή σφραγίδα ποιότητας. Πραγματοποιεί σεμινάρια δημιουργικής γραφής για λογαριασμό του Γραφείου Πολιτισμού του Δήμου Η. Π. Νάουσας, και είναι μέλος της Επιτροπής Ισότητας του ίδιου Δήμου. Έχει κυκλοφορήσει δεκαέξι βιβλία και έχει συμμετάσχει με διήγημά του σε είκοσι συλλογικά έργα ή βιβλία άλλων συγγραφέων, συχνά κατόπιν διακρίσεων σε διαγωνισμούς. Βρείτε τον στον προσωπικό του ιστότοπο: georgedamtsios.com
https://linktr.ee/georgedam
Οι κυκλοφορίες του:
–Μέχρι την τελευταία του ανάσα (Νοέμβριος 2015, εκδόσεις Momentum μυθιστόρημα). (Επανεκδόθηκε τον Μάρτιο του 2023 από τις εκδόσεις Bookstagram).
–Το Τρίπτυχο των Ευχών (Απρίλιος 2017, πρότυπες εκδόσεις Πηγή, μυθιστόρημα). (Επανεκδόθηκε τον Μάρτιο του 2023 από τις εκδόσεις Bookstagram).
–Στη γέφυρα των χαμένων ψυχών (Σεπτέμβριος 2017, εκδόσεις Λυκόφως, μυθιστόρημα που γράφτηκε σε συνεργασία με τον συγγραφέα Μάριο Δημητριάδη). (Επανεκδόθηκε τον Μάρτιο του 2023 από τις εκδόσεις Bookstagram).
–The Metal Chapters Vol. I (Απρίλιος 2018, πρότυπες εκδόσεις Πηγή, λογοτεχνικό/μουσικό πρότζεκτ, γραμμένο σε συνεργασία με τον συγγραφέα Μάριο Δημητριάδη). Το βιβλίο κυκλοφόρησε στα Αγγλικά τον Οκτώβριο του ίδιου έτους.
–Μυστικά στο λυκόφως (Ιούλιος 2018, εκδόσεις Λυκόφως, συλλογή διηγημάτων). (Επανεκδόθηκε τον Μάρτιο του 2023 από τις εκδόσεις Bookstagram).
–Σκοτεινό πέπλο (Νοέμβριος 2018, εκδόσεις BELL, μυθιστόρημα).
–Εξημέρωση (Οκτώβριος 2019, εκδόσεις BELL, μυθιστόρημα).
–The Metal Chapters Vol. II (Ιούνιος 2020, πρότυπες εκδόσεις Πηγή, λογοτεχνικό/μουσικό πρότζεκτ, γραμμένο σε συνεργασία με τον συγγραφέα Μάριο Δημητριάδη). Το βιβλίο κυκλοφόρησε ταυτόχρονα και στα Αγγλικά.
–Κάθε μυστικό σου (Σεπτέμβριος 2020, εκδόσεις BELL, μυθιστόρημα).
–Ο κρυφός μας εαυτός (Σεπτέμβριος 2021, εκδόσεις BELL, μυθιστόρημα).
–Πρέπει να σώσουμε τον Χάρη! (Νοέμβριος 2021, εκδόσεις Υδροπλάνο, μυθιστόρημα).
–Ένα με το σκοτάδι (Σεπτέμβριος 2022, εκδόσεις BELL, μυθιστόρημα).
–Από χρυσάφι και φωτιά (Δεκέμβριος 2022, εκδόσεις Bookstagram, μυθιστόρημα που γράφτηκε σε συνεργασία με τον συγγραφέα Βαγγέλη Βουραζάνη).
–Το τραγούδι της θύελλας (Μάρτιος 2023, εκδόσεις Bookstagram, μυθιστόρημα που γράφτηκε σε συνεργασία με τη συγγραφέα Γεωργία Καλαμαρά).
–Φεγγαρόπετρα (Ιούνιος 2023, εκδόσεις Τζιαμπίρης-Πυραμίδα, μυθιστόρημα).
–Πίσω από τις μάσκες (Σεπτέμβριος 2023, εκδόσεις BELL, μυθιστόρημα).
Έχει συμμετάσχει επίσης και στα εξής έργα:
–Ψίθυροι μέσα στη νύχτα, (2016, δωρεάν e-book για λογαριασμό του site nyctophilia.gr)
–Το Άγνωστο, (2016, εκδόσεις Ανάτυπο), καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση ανάμεσα σε εκατόν τριάντα συμμετέχοντες στον αντίστοιχο διαγωνισμό των εκδόσεων.
–Το έπος της φαντασίας: Αδιέξοδο, (2017, εκδόσεις iWrite).
–Τρόμος, (2017, εκδόσεις Ανάτυπο).
–Αντίθετο Ημισφαίριο 4, (2017, εκδόσεις gamecraft).
–Zombie στην Ελλάδα, (2017, εκδόσεις iWrite).
–Ιστορίες του τόπου μας: Νάουσα, (2018, εκδόσεις iWrite).
–Ημερολόγια Ψυχοπλάνης, (2018, εκδόσεις Rising Star).
–Βρόχος, (2019, εκδόσεις Λυκόφως).
–Κόκκινος συναγερμός, (2020, δωρεάν e-book της ομάδας του Facebook «Φίλοι αστυνομικής λογοτεχνίας»).
–Πολεμικές Ιαχές (Στα Όνειρα Της Φαντασίας #1), (2020, εκδόσεις Allbooks).
–savechristmasgr.blogspot.com (2020, Χριστουγεννιάτικο blog).
–Με όλες τους τις δυνάμεις, (2020, εκδόσεις Χρονικό).
–Once upon a Horror Time, (2021, δωρεάν e-book από το
https://linktr.ee/georgedam
Οι κυκλοφορίες του:
–Μέχρι την τελευταία του ανάσα (Νοέμβριος 2015, εκδόσεις Momentum μυθιστόρημα). (Επανεκδόθηκε τον Μάρτιο του 2023 από τις εκδόσεις Bookstagram).
–Το Τρίπτυχο των Ευχών (Απρίλιος 2017, πρότυπες εκδόσεις Πηγή, μυθιστόρημα). (Επανεκδόθηκε τον Μάρτιο του 2023 από τις εκδόσεις Bookstagram).
–Στη γέφυρα των χαμένων ψυχών (Σεπτέμβριος 2017, εκδόσεις Λυκόφως, μυθιστόρημα που γράφτηκε σε συνεργασία με τον συγγραφέα Μάριο Δημητριάδη). (Επανεκδόθηκε τον Μάρτιο του 2023 από τις εκδόσεις Bookstagram).
–The Metal Chapters Vol. I (Απρίλιος 2018, πρότυπες εκδόσεις Πηγή, λογοτεχνικό/μουσικό πρότζεκτ, γραμμένο σε συνεργασία με τον συγγραφέα Μάριο Δημητριάδη). Το βιβλίο κυκλοφόρησε στα Αγγλικά τον Οκτώβριο του ίδιου έτους.
–Μυστικά στο λυκόφως (Ιούλιος 2018, εκδόσεις Λυκόφως, συλλογή διηγημάτων). (Επανεκδόθηκε τον Μάρτιο του 2023 από τις εκδόσεις Bookstagram).
–Σκοτεινό πέπλο (Νοέμβριος 2018, εκδόσεις BELL, μυθιστόρημα).
–Εξημέρωση (Οκτώβριος 2019, εκδόσεις BELL, μυθιστόρημα).
–The Metal Chapters Vol. II (Ιούνιος 2020, πρότυπες εκδόσεις Πηγή, λογοτεχνικό/μουσικό πρότζεκτ, γραμμένο σε συνεργασία με τον συγγραφέα Μάριο Δημητριάδη). Το βιβλίο κυκλοφόρησε ταυτόχρονα και στα Αγγλικά.
–Κάθε μυστικό σου (Σεπτέμβριος 2020, εκδόσεις BELL, μυθιστόρημα).
–Ο κρυφός μας εαυτός (Σεπτέμβριος 2021, εκδόσεις BELL, μυθιστόρημα).
–Πρέπει να σώσουμε τον Χάρη! (Νοέμβριος 2021, εκδόσεις Υδροπλάνο, μυθιστόρημα).
–Ένα με το σκοτάδι (Σεπτέμβριος 2022, εκδόσεις BELL, μυθιστόρημα).
–Από χρυσάφι και φωτιά (Δεκέμβριος 2022, εκδόσεις Bookstagram, μυθιστόρημα που γράφτηκε σε συνεργασία με τον συγγραφέα Βαγγέλη Βουραζάνη).
–Το τραγούδι της θύελλας (Μάρτιος 2023, εκδόσεις Bookstagram, μυθιστόρημα που γράφτηκε σε συνεργασία με τη συγγραφέα Γεωργία Καλαμαρά).
–Φεγγαρόπετρα (Ιούνιος 2023, εκδόσεις Τζιαμπίρης-Πυραμίδα, μυθιστόρημα).
–Πίσω από τις μάσκες (Σεπτέμβριος 2023, εκδόσεις BELL, μυθιστόρημα).
Έχει συμμετάσχει επίσης και στα εξής έργα:
–Ψίθυροι μέσα στη νύχτα, (2016, δωρεάν e-book για λογαριασμό του site nyctophilia.gr)
–Το Άγνωστο, (2016, εκδόσεις Ανάτυπο), καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση ανάμεσα σε εκατόν τριάντα συμμετέχοντες στον αντίστοιχο διαγωνισμό των εκδόσεων.
–Το έπος της φαντασίας: Αδιέξοδο, (2017, εκδόσεις iWrite).
–Τρόμος, (2017, εκδόσεις Ανάτυπο).
–Αντίθετο Ημισφαίριο 4, (2017, εκδόσεις gamecraft).
–Zombie στην Ελλάδα, (2017, εκδόσεις iWrite).
–Ιστορίες του τόπου μας: Νάουσα, (2018, εκδόσεις iWrite).
–Ημερολόγια Ψυχοπλάνης, (2018, εκδόσεις Rising Star).
–Βρόχος, (2019, εκδόσεις Λυκόφως).
–Κόκκινος συναγερμός, (2020, δωρεάν e-book της ομάδας του Facebook «Φίλοι αστυνομικής λογοτεχνίας»).
–Πολεμικές Ιαχές (Στα Όνειρα Της Φαντασίας #1), (2020, εκδόσεις Allbooks).
–savechristmasgr.blogspot.com (2020, Χριστουγεννιάτικο blog).
–Με όλες τους τις δυνάμεις, (2020, εκδόσεις Χρονικό).
–Once upon a Horror Time, (2021, δωρεάν e-book από το
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 23 of 23 reviews
February 24, 2018
Αυτό το βιβλίο με βασάνισε όσο δεν πάει: με ρούφηξε, με έκανε να ενδιαφερθώ, με τσίγκλησε να το τελειώσω και κάπου εκεί στη σελίδα 210 αποφάσισε να με κάνει να το ξεχάσω σε ένα φιλικό σπίτι και να μην μπορέσω να το τελειώσω την επόμενη μέρα που το ξεκίνησα. Γκρρρ.
Αλλά τέλος καλό, όλα καλά. Ένα πολύ ενδιαφέρον θριλεράκι, με παράξενη επιλογή πρωταγωνιστή (ο οποίος βγαίνει εξαιρετικά αληθινός και με αντιδράσεις που με ξάφνιασαν ευχάριστα). Δε συμφωνώ απαραίτητα με την επιλογή της τεχνικής (κάποιες φορές η «συνέντευξη» τραβάει σε μάκρος κι άλλες, απλά μου θυμίζει ότι υπάρχει, ενώ είχα βυθιστεί στην αφήγηση), αλλά αυτό είναι μάλλον θέμα γούστου. Η ύπαρξη υπερφυσικού στοιχείου ήταν για μένα το κερασάκι στην τούρτα.
Αλλά τέλος καλό, όλα καλά. Ένα πολύ ενδιαφέρον θριλεράκι, με παράξενη επιλογή πρωταγωνιστή (ο οποίος βγαίνει εξαιρετικά αληθινός και με αντιδράσεις που με ξάφνιασαν ευχάριστα). Δε συμφωνώ απαραίτητα με την επιλογή της τεχνικής (κάποιες φορές η «συνέντευξη» τραβάει σε μάκρος κι άλλες, απλά μου θυμίζει ότι υπάρχει, ενώ είχα βυθιστεί στην αφήγηση), αλλά αυτό είναι μάλλον θέμα γούστου. Η ύπαρξη υπερφυσικού στοιχείου ήταν για μένα το κερασάκι στην τούρτα.
December 3, 2015
Αποφάσισα να αγοράσω και τελικά να διαβάσω το βιβλίο, κυρίως μετά την θετική κριτική από τον Κωνσταντίνο Κέλλη, του οποίου η γνώμη "μετράει" πολύ μετά τα δυο εξαιρετικά βιβλία τρόμου που μας έχει χαρίσει. Πιθανότατα θα το αγόραζα το βιβλίο έτσι και αλλιώς, ελέω ιντριγκαδόρικης περίληψης, ωραίου εξωφύλλου και προσιτής τιμής, όμως όχι τόσο σύντομα. Λοιπόν, δεν απογοητεύτηκα, σίγουρα διάβασα ένα καλογραμμένο και ενδιαφέρον μεταφυσικό θρίλερ, τίμιο ως προς τις προθέσεις του.
Ο Ρομπ Μίαρς αφηγείται σ'έναν ψυχίατρο στην φυλακή όπου βρίσκεται, πως έφτασε στο σημείο να σκοτώσει μια τετραμελή οικογένεια, μέλος της οποίας ήταν και η πρώην γυναίκα του. Αρχίζει από την αρχή την εξιστόρηση του, καπνίζοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, περιγράφει τα βάσανα που αντιμετώπισε στην ζωή του και την πορεία του μέχρι το τραγικό περιστατικό.
Η ιστορία συνδυάζει ιδιαίτερα ικανοποιητικά το δράμα με το μεταφυσικό θρίλερ και τον τρόμο, με το τελικό αποτέλεσμα να είναι πάρα πολύ καλό. Το μυστήριο, η αγωνία για την συνέχεια και οι λίγες αλλά καλές ανατροπές στο τέλος, είναι στοιχεία που δεν θ'αφήσουν κανέναν αδιάφορο.
Όσον αφορά την γραφή, είναι πραγματικά πολύ καλή, εθιστική και άκρως ευκολοδιάβαστη, με τα (ακριβώς!) εκατό κεφάλαια να βοηθούν με την σειρά τους στην γρήγορη ανάγνωση. Ο κεντρικός χαρακτήρας της ιστορίας, που αφηγείται στον ψυχίατρο τα βάσανά του, μου φάνηκε αρκετά καλογραμμένος, ενδιαφέρων και συμπαθητικός, ενδιαφέρθηκα ιδιαίτερα γι'αυτά που έζησε.
Συμπερασματικά, έχουμε να κάνουμε με μια τίμια και ενδιαφέρουσα πρώτη συγγραφική προσπάθεια, από έναν νέο συγγραφέα. Προβλήματα σε περιγραφές και κοσμοπλασία μπορεί και να υπάρχουν, δεν αντιλέγω, όμως σαν σύνολο πρόκειται για ένα αξιοπρεπέστατο και ψυχαγωγικό μεταφυσικό θρίλερ, που θα ανταμείψει τον αναγνώστη, προσφέροντάς του μυστήριο, αγωνία, έντονες μεταφυσικές πινελιές και ανατροπές. Με λίγα λόγια έμεινα ικανοποιημένος, σίγουρα θα διαβάσω και επόμενα βιβλία του συγγραφέα!
Ο Ρομπ Μίαρς αφηγείται σ'έναν ψυχίατρο στην φυλακή όπου βρίσκεται, πως έφτασε στο σημείο να σκοτώσει μια τετραμελή οικογένεια, μέλος της οποίας ήταν και η πρώην γυναίκα του. Αρχίζει από την αρχή την εξιστόρηση του, καπνίζοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, περιγράφει τα βάσανα που αντιμετώπισε στην ζωή του και την πορεία του μέχρι το τραγικό περιστατικό.
Η ιστορία συνδυάζει ιδιαίτερα ικανοποιητικά το δράμα με το μεταφυσικό θρίλερ και τον τρόμο, με το τελικό αποτέλεσμα να είναι πάρα πολύ καλό. Το μυστήριο, η αγωνία για την συνέχεια και οι λίγες αλλά καλές ανατροπές στο τέλος, είναι στοιχεία που δεν θ'αφήσουν κανέναν αδιάφορο.
Όσον αφορά την γραφή, είναι πραγματικά πολύ καλή, εθιστική και άκρως ευκολοδιάβαστη, με τα (ακριβώς!) εκατό κεφάλαια να βοηθούν με την σειρά τους στην γρήγορη ανάγνωση. Ο κεντρικός χαρακτήρας της ιστορίας, που αφηγείται στον ψυχίατρο τα βάσανά του, μου φάνηκε αρκετά καλογραμμένος, ενδιαφέρων και συμπαθητικός, ενδιαφέρθηκα ιδιαίτερα γι'αυτά που έζησε.
Συμπερασματικά, έχουμε να κάνουμε με μια τίμια και ενδιαφέρουσα πρώτη συγγραφική προσπάθεια, από έναν νέο συγγραφέα. Προβλήματα σε περιγραφές και κοσμοπλασία μπορεί και να υπάρχουν, δεν αντιλέγω, όμως σαν σύνολο πρόκειται για ένα αξιοπρεπέστατο και ψυχαγωγικό μεταφυσικό θρίλερ, που θα ανταμείψει τον αναγνώστη, προσφέροντάς του μυστήριο, αγωνία, έντονες μεταφυσικές πινελιές και ανατροπές. Με λίγα λόγια έμεινα ικανοποιημένος, σίγουρα θα διαβάσω και επόμενα βιβλία του συγγραφέα!
October 16, 2019
Το συγκεκριμένο βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ. Είναι τόσο καλογραμμένο που πραγματικά έβλεπα τις εικόνες και περνούν μπροστά από τα μάτια μου.
Η ιστορία εξαιρετική, με έντονα μεταφυσικά στοιχεία που πραγματικά με εξέπληξαν.
Ο κεντρικός ήρωας "χτίζεται" σελίδα την σελίδα και αυτό είναι που μου τράβηξε το ενδιαφέρον μέχρι το εκπληκτικό τέλος της ιστορίας.
Γρήγορη δεμένη εξαιρετικά πλοκή και αγωνία μέχρι την κορύφωση της.
Το απόλαυσα μέχρι την τελευταία του σελίδα.
Η ιστορία εξαιρετική, με έντονα μεταφυσικά στοιχεία που πραγματικά με εξέπληξαν.
Ο κεντρικός ήρωας "χτίζεται" σελίδα την σελίδα και αυτό είναι που μου τράβηξε το ενδιαφέρον μέχρι το εκπληκτικό τέλος της ιστορίας.
Γρήγορη δεμένη εξαιρετικά πλοκή και αγωνία μέχρι την κορύφωση της.
Το απόλαυσα μέχρι την τελευταία του σελίδα.
July 24, 2017
Έχω έναν λόγο που έβαλα μόνο 4 αστεράκια.
Δεν είναι το είδος που θα αγόραζα να διαβάσω. Πήρα το βιβλίο για λόγους κυρίως pr στο φεστιβάλ της Fantasmagoria-βλέπεις είμαι ειλικρινής, Γιώργο-και περίμενε τη σειρά του να το διαβάσω. Κακώς θα μου πείτε. Κακώς ή καλώς το διάβασα στο ταξίδι μου στο Λονδίνο πριν μερικές ημέρες. Κακώς το πήρα μαζί μου. Διότι το τελείωσα μέσα σε λίγες ώρες και μετά έψαχνα τι να διαβάσω...
Πρόκειται για ένα πολύ καλογραμμένο και εξαιρετικής αισθητικής ψυχολογικό θρίλερ. Το ψυχογράφημα του "εγκληματία" είναι συναρπαστικό, από την πρώτη σελίδα. Εξαιρετική δουλειά στο κομμάτι του editing, έτσι για να πούμε και τα καλά της τεχνικής. Όπως και η μικρή έκταση των κεφαλαίων, που επέτρεπε να ολοκληρώνονται σύντομα οι μικρές ενότητες και να ανοίγει ο δρόμος για την αγωνία του επόμενου κεφαλαίου.
Ένα βιβλίο που πραγματικά θα ήταν μια εξαιρετικά δυνατή ταινία, γυρισμένη σε γκρίζα βροχερή πόλη, εκεί που η κατάθλιψη του τσιμέντου συναγωνίζεται με τον απόκρυφο τρόμο, που καραδοκεί μισοκρυμμένος πίσω από αρρωστημένες χλωμές μορφές ανθρώπινων ερειπείων που κανείς δεν ξέρει αν είναι πραγματικά νεκρές... πλέον. Προσωπικά θα το μετέφραζα άμεσα στα αγγλικά και θα κυνηγούσα να γίνει ταινία. Και δεν αστειεύομαι σε αυτό.
Ο λόγος, λοιπόν που παίρνει μόνο 4 αστεράκια αντί για 5, είναι οι δυο τελευταίες σελίδες. Μοιάζουν να γράφτηκαν για να δώσουν μια αίσθηση δικαίωσης, μόνο που δίνεται αδέξια και ίσως λίγο βιαστικά. Αυτό θα ήθελε σοβαρή αναθεώρηση, αν με ρωτάτε. Είμαι υπέρ της δικαίωσης, by all means, και πάντα την επιδιώκω, είτε στην αφήγηση είτε στο γραπτό μου, αλλά εδώ μοιάζει σαν να μου ξεφούσκωσε ένα αερόστατο που ήταν έτοιμο να απογειωθεί. Όταν το κάνεις σενάριο, Γιώργο, το βλέπεις εκ νέου. Ή μπορείς και τώρα να το αλλάξεις, αν θέλεις.
Προσωπικά θα ψαχουλέψω να βρω κι άλλα βιβλία σου.
Δεν είναι το είδος που θα αγόραζα να διαβάσω. Πήρα το βιβλίο για λόγους κυρίως pr στο φεστιβάλ της Fantasmagoria-βλέπεις είμαι ειλικρινής, Γιώργο-και περίμενε τη σειρά του να το διαβάσω. Κακώς θα μου πείτε. Κακώς ή καλώς το διάβασα στο ταξίδι μου στο Λονδίνο πριν μερικές ημέρες. Κακώς το πήρα μαζί μου. Διότι το τελείωσα μέσα σε λίγες ώρες και μετά έψαχνα τι να διαβάσω...
Πρόκειται για ένα πολύ καλογραμμένο και εξαιρετικής αισθητικής ψυχολογικό θρίλερ. Το ψυχογράφημα του "εγκληματία" είναι συναρπαστικό, από την πρώτη σελίδα. Εξαιρετική δουλειά στο κομμάτι του editing, έτσι για να πούμε και τα καλά της τεχνικής. Όπως και η μικρή έκταση των κεφαλαίων, που επέτρεπε να ολοκληρώνονται σύντομα οι μικρές ενότητες και να ανοίγει ο δρόμος για την αγωνία του επόμενου κεφαλαίου.
Ένα βιβλίο που πραγματικά θα ήταν μια εξαιρετικά δυνατή ταινία, γυρισμένη σε γκρίζα βροχερή πόλη, εκεί που η κατάθλιψη του τσιμέντου συναγωνίζεται με τον απόκρυφο τρόμο, που καραδοκεί μισοκρυμμένος πίσω από αρρωστημένες χλωμές μορφές ανθρώπινων ερειπείων που κανείς δεν ξέρει αν είναι πραγματικά νεκρές... πλέον. Προσωπικά θα το μετέφραζα άμεσα στα αγγλικά και θα κυνηγούσα να γίνει ταινία. Και δεν αστειεύομαι σε αυτό.
Ο λόγος, λοιπόν που παίρνει μόνο 4 αστεράκια αντί για 5, είναι οι δυο τελευταίες σελίδες. Μοιάζουν να γράφτηκαν για να δώσουν μια αίσθηση δικαίωσης, μόνο που δίνεται αδέξια και ίσως λίγο βιαστικά. Αυτό θα ήθελε σοβαρή αναθεώρηση, αν με ρωτάτε. Είμαι υπέρ της δικαίωσης, by all means, και πάντα την επιδιώκω, είτε στην αφήγηση είτε στο γραπτό μου, αλλά εδώ μοιάζει σαν να μου ξεφούσκωσε ένα αερόστατο που ήταν έτοιμο να απογειωθεί. Όταν το κάνεις σενάριο, Γιώργο, το βλέπεις εκ νέου. Ή μπορείς και τώρα να το αλλάξεις, αν θέλεις.
Προσωπικά θα ψαχουλέψω να βρω κι άλλα βιβλία σου.
July 17, 2018
Έχει μόλις δέκα λεπτά που έκλεισα το βιβλίο και ακόμα προσπαθώ να χωνέψω το σούπερ mind fuck φινάλε. Στις τελευταίες 16 σελίδες πρέπει να ούρλιαζα συνεχώς ‘τι έκανε ρε το ατομο!!! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ’.
Ήταν το πιο ανατρεπτικό φινάλε που έχω διαβάσει. Το βιβλιο έχει 100 κεφάλαια και στην ουσια στα τελευταια 3-4 είναι λες και η ιστορια ξαναλεγεται, αληθινα αυτή τη φορά. Δεν το χω ξανασυναντήσει αυτό και απλά συνεχίζω και λεω ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ
Το βιβλίο το βάζω ένα μεγαλειώδης 9.5/10. Στις πρωτες 30 σελίδες πίστευα ότι πάμε για οχτάρι, μου φάνηκαν σαν ο συγγραφεας να το άρχισε λιγο μουδιασμένα. Σαν όμως βρήκε τον ρυθμο του, έγινε πανικός μετά.
Η μεγάλη μαγκια είναι ότι ενώ είανι βιβλιο τρόμου στην ουσία, έχει τόσα πολλά κοινωνικά μηνύματα μέσα που μπορείτε να το δείχνετε σε όλες τις νοικοκυρές των 50 αποχρώσεων του γκρι με το δάχτυλο το μεσαίο σας σηκωμένο. Πρέπει να ειπα ίσαμε 100 φορές, ΡΕ ΦΙΛΕ, ΑΜΑΝ ΔΙΛΗΜΑ. Και ναι, δεν ήξερα ουτε κι εγώ τι να κανω αν ήμουν στη θέση του προωταγωνιστή
Μιας και τον ανέφερα, παιζει είναι ο πιο συμπαθητικος τυπας που συνάντησα ποτε μου. Είναι σαν εμενα και σαν εσενα που διαβαζεις την κριτικη μου. Κλείσε τώρα όμως και πηγαινε να το διαβασεις. Αυτό το ομιλον μάτι δεν νομιζω να το ξεχασεις ποτε.
Ήταν το πιο ανατρεπτικό φινάλε που έχω διαβάσει. Το βιβλιο έχει 100 κεφάλαια και στην ουσια στα τελευταια 3-4 είναι λες και η ιστορια ξαναλεγεται, αληθινα αυτή τη φορά. Δεν το χω ξανασυναντήσει αυτό και απλά συνεχίζω και λεω ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ
Το βιβλίο το βάζω ένα μεγαλειώδης 9.5/10. Στις πρωτες 30 σελίδες πίστευα ότι πάμε για οχτάρι, μου φάνηκαν σαν ο συγγραφεας να το άρχισε λιγο μουδιασμένα. Σαν όμως βρήκε τον ρυθμο του, έγινε πανικός μετά.
Η μεγάλη μαγκια είναι ότι ενώ είανι βιβλιο τρόμου στην ουσία, έχει τόσα πολλά κοινωνικά μηνύματα μέσα που μπορείτε να το δείχνετε σε όλες τις νοικοκυρές των 50 αποχρώσεων του γκρι με το δάχτυλο το μεσαίο σας σηκωμένο. Πρέπει να ειπα ίσαμε 100 φορές, ΡΕ ΦΙΛΕ, ΑΜΑΝ ΔΙΛΗΜΑ. Και ναι, δεν ήξερα ουτε κι εγώ τι να κανω αν ήμουν στη θέση του προωταγωνιστή
Μιας και τον ανέφερα, παιζει είναι ο πιο συμπαθητικος τυπας που συνάντησα ποτε μου. Είναι σαν εμενα και σαν εσενα που διαβαζεις την κριτικη μου. Κλείσε τώρα όμως και πηγαινε να το διαβασεις. Αυτό το ομιλον μάτι δεν νομιζω να το ξεχασεις ποτε.
April 26, 2019
Ο Ρομπ Μίαρς αποφασίζει να εξηγήσει σε έναν ψυχίατρο τους λόγους που έφτασε να δολοφονήσει την πρώην σύζυγό του, τον άντρα της και τα δύο τους παιδιά. Και απ'ότι φαίνεται ο λόγος δεν είναι τόσο απλός όσο η ζήλια.
Μέσα από μια ιστορία γεμάτη παράξενες συμπτώσεις, μεταφυσικές παρεμβάσεις και περίπλοκους χαρακτήρες, ο Γιώργος Δάμτσιος δημιουργεί ένα μεταφυσικό θρίλερ που διαπραγματεύεται την ελευθερία ή όχι της ανθρώπινης βούλησης.
Αυτό το βιβλίο μου έδωσε αυτό ακριβώς που ήθελα, να δω τα πράγματα μέσα από τα μάτια ενός εγκληματία. Είναι κάτι που δυστυχώς βρίσκω πολύ σπάνια, οπότε όταν το βρίσκω το απολαμβάνω περισσότερο. Έτσι λοιπόν η ιστορία με κέρδισε από την πρώτη κιόλας σελίδα.
Διαβάστε περισσότερα στο blog μου
Μέσα από μια ιστορία γεμάτη παράξενες συμπτώσεις, μεταφυσικές παρεμβάσεις και περίπλοκους χαρακτήρες, ο Γιώργος Δάμτσιος δημιουργεί ένα μεταφυσικό θρίλερ που διαπραγματεύεται την ελευθερία ή όχι της ανθρώπινης βούλησης.
Αυτό το βιβλίο μου έδωσε αυτό ακριβώς που ήθελα, να δω τα πράγματα μέσα από τα μάτια ενός εγκληματία. Είναι κάτι που δυστυχώς βρίσκω πολύ σπάνια, οπότε όταν το βρίσκω το απολαμβάνω περισσότερο. Έτσι λοιπόν η ιστορία με κέρδισε από την πρώτη κιόλας σελίδα.
Διαβάστε περισσότερα στο blog μου
January 15, 2019
Ένα βιβλίο που παίζει με το μυαλό σου.Η πρώτη συγγραφική δουλειά του Γιώργου Δάμτσιου είναι ένα σκοτεινό ψυχολογικό θρίλερ που πραγματικά σε μπερδεύει τόσο πολύ που δεν μπορείς να ξεδιαλύνεις την αλήθεια από το ψέμα και την πραγματικότητα από την φαντασία και την αλληγορία.
Ο Ρόμπ Μίαρς είναι ένας απλός,μέσος άνθρωπος που έχει τραβήξει πολλά.Είναι κλεισμένος σε ένα κελί,κατηγορούμενος για τον φόνο μιας τετραμελούς οικογένειας.Ένας ψυχίατρος έχει σταλεί για να τον εξετάσει και να κρίνει αν έχει σώας τας φρένας ή αν είναι παράφρων.Έτσι λοιπόν ο Ρόμπ ξεκινά να αφηγείται γεγονότα της ζωής του που τον οδήγησαν στο τετραπλό φονικό αν και δεν ήταν αυτή η τελική του πρόθεση!
Το μόνο που ήθελε ο Ρόμπ ήταν να πει στον ψυχολόγο την ιστορία του,όχι για να αποδείξει ότι είναι τρελός και να τη γλιτώσει αλλά για να δει αν μπορεί να υπάρξει κάποιος να τον πιστέψει και να καταλάβει γιατί έπραξε κατ'αυτόν τον τρόπο.Ήθελε να καταδικαστεί για το έγκλημά του αν και έπρεπε να το κάνει.Ποιός ήταν αυτός όμως που τον ανάγκασε να το κάνει;
Δεν θα αναφερθώ άλλο στην υπόθεση του βιβλίου γιατί δεν θέλω να αποκαλύψω πράγματα γι'αυτό.Απλά θα αναφέρω το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι ένα ον που επηρεάζεται άμεσα από το οικογενειακό του περιβάλλον είτε κληρονομικά είτε βιώνοντας ακραίες καταστάσεις.Η απώλεια και η εγκατάλειψη των γονέων παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη και καλλιέργεια του χαρακτήρα.Κάποιοι είναι ευκολόπιστοι,αγαθοί, ντροπαλοί και αυτοί τείνουν να είναι πιο επιρρεπής στην εκμετάλλευσή τους από άλλους.
Υπάρχει άραγε το απόλυτο κακό και πως μπορούμε να γίνουμε υποχείριο του;Ένα βιβλίο γεμάτο μεταφυσικά γεγονότα,παρεμβάσεις και ανατροπές που σου αλλάζουν τα ως τώρα δεδομένα σου. Υποθέσεις που η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει και ένας δολοφόνος που τείνεις να τον λυπάσαι παρόλο τον θάνατο που έσπειρε.
Όσο κι αν αναρωτιέσαι αν υπάρχει Θεός και γιατί δεν αποτρέπει τα άσχημα που συμβαίνουν,μας έδωσε την ελευθερία της ανθρώπινης βούλησης για να αποφασίζουμε μόνοι μας όσο σωστό ή λάθος είναι αυτό.Δεν παρεμβαίνει στη ζωή των ανθρώπων και δεν την κατευθύνει.
Ο κος Δάμτσιος για άλλη μια φορά μου χάρισε ένα απίστευτο ταξίδι και μου απέδειξε για άλλη μια φορά πόσο καλός είναι σ'αυτό το είδος.Ένα βιβλίο που ρέει και δεν θες να το αφήσεις μέχρι να δεις τη λέξη τέλος!Μου άρεσε πολύ και το προτείνω!
Ο Ρόμπ Μίαρς είναι ένας απλός,μέσος άνθρωπος που έχει τραβήξει πολλά.Είναι κλεισμένος σε ένα κελί,κατηγορούμενος για τον φόνο μιας τετραμελούς οικογένειας.Ένας ψυχίατρος έχει σταλεί για να τον εξετάσει και να κρίνει αν έχει σώας τας φρένας ή αν είναι παράφρων.Έτσι λοιπόν ο Ρόμπ ξεκινά να αφηγείται γεγονότα της ζωής του που τον οδήγησαν στο τετραπλό φονικό αν και δεν ήταν αυτή η τελική του πρόθεση!
Το μόνο που ήθελε ο Ρόμπ ήταν να πει στον ψυχολόγο την ιστορία του,όχι για να αποδείξει ότι είναι τρελός και να τη γλιτώσει αλλά για να δει αν μπορεί να υπάρξει κάποιος να τον πιστέψει και να καταλάβει γιατί έπραξε κατ'αυτόν τον τρόπο.Ήθελε να καταδικαστεί για το έγκλημά του αν και έπρεπε να το κάνει.Ποιός ήταν αυτός όμως που τον ανάγκασε να το κάνει;
Δεν θα αναφερθώ άλλο στην υπόθεση του βιβλίου γιατί δεν θέλω να αποκαλύψω πράγματα γι'αυτό.Απλά θα αναφέρω το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι ένα ον που επηρεάζεται άμεσα από το οικογενειακό του περιβάλλον είτε κληρονομικά είτε βιώνοντας ακραίες καταστάσεις.Η απώλεια και η εγκατάλειψη των γονέων παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη και καλλιέργεια του χαρακτήρα.Κάποιοι είναι ευκολόπιστοι,αγαθοί, ντροπαλοί και αυτοί τείνουν να είναι πιο επιρρεπής στην εκμετάλλευσή τους από άλλους.
Υπάρχει άραγε το απόλυτο κακό και πως μπορούμε να γίνουμε υποχείριο του;Ένα βιβλίο γεμάτο μεταφυσικά γεγονότα,παρεμβάσεις και ανατροπές που σου αλλάζουν τα ως τώρα δεδομένα σου. Υποθέσεις που η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει και ένας δολοφόνος που τείνεις να τον λυπάσαι παρόλο τον θάνατο που έσπειρε.
Όσο κι αν αναρωτιέσαι αν υπάρχει Θεός και γιατί δεν αποτρέπει τα άσχημα που συμβαίνουν,μας έδωσε την ελευθερία της ανθρώπινης βούλησης για να αποφασίζουμε μόνοι μας όσο σωστό ή λάθος είναι αυτό.Δεν παρεμβαίνει στη ζωή των ανθρώπων και δεν την κατευθύνει.
Ο κος Δάμτσιος για άλλη μια φορά μου χάρισε ένα απίστευτο ταξίδι και μου απέδειξε για άλλη μια φορά πόσο καλός είναι σ'αυτό το είδος.Ένα βιβλίο που ρέει και δεν θες να το αφήσεις μέχρι να δεις τη λέξη τέλος!Μου άρεσε πολύ και το προτείνω!
March 4, 2021
Όταν η ανατριχίλα παίρνει σάρκα και οστά μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου και όταν διαβάζοντάς το δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσει η επόμενη στιγμή, τότε σίγουρα μιλάμε για ένα δυνατό βιβλίο και έναν πολλά υποσχόμενο συγγραφέα που πιστεύω ότι έχει πολλά να δώσει ακόμα. Ίσως «Μέχρι την τελευταία του Ανάσα...»
June 8, 2018
Με εξαιρετική μαεστρία, ο Γιώργος Δάμτσιος, στο πρώτο του βιβλίο μας εξιστορεί γιατί ο Ρομπ Μίαρς έγινε δολοφόνος τεσσάρων ψυχών. Με έναν τρόπο χειμαρρώδη, ο αναγνώστης βρίσκεται κυριολεκτικά κολλημένος στην καρέκλα του, να περιμένει τη συνέχεια της ιστορίας η οποία ρέει δημιουργώντας συνεχώς νέα ερωτηματικά που περιμένεις να απαντηθούν παρακάτω με αγωνία. Για έμενα, ο δρόμος αφήγησης που ακολουθείται, μιας και μεγαλύτερο μέρος του κειμένου καταλαμβάνει η ομολογία του Μίαρς, είναι ένας δύσκολος τρόπος για να ειπωθεί μια ιστορία, που πραγματικά θεωρώ ότι κρύβει αρκετές παγίδες, όμως ο συγγραφέας πετυχαίνει απόλυτα την σωστή και ακριβή χρήση αυτής της μεθόδου. Έτσι, έχουμε ένα κείμενο που δεν κουράζει, που ξεδιπλώνει την πλοκή με έναν όμορφο τρόπο και που είναι δοσμένο με άρτια γλώσσα. Ολοκληρωμένο το ψυχογράφημα του κεντρικού ήρωα, χωρίς να παραμελεί τους δευτερεύοντες χαρακτήρες και την σημαντικότητά τους. Με ειλικρίνεια και αυτοσαρκασμό ο Μίαρς μας κάνει να πιστέψουμε πως όλα όσα έζησε, όσο παράξενα και να μας φαίνονται, ήταν αλήθεια. Ήταν, όμως; Πόσο λεπτή είναι η γραμμή που χωρίζει τη λογική από το παράλογο; Το φυσιολογικό από το αλλόκοσμο; Είναι το μυαλό μας αυτό που καθορίζει τον κόσμο γύρω μας ή ο κόσμος την οπτική μας; Η τελική ετυμηγορία της δικαιοσύνης για το έγκλημά του, ίσως δώσει τις απαντήσεις.
December 23, 2015
Εξαιρετικό ντεμπούτο από ένα πολλά υποσχόμενο ταλέντο στον τρόμο, το οποίο ενώ υπολόγιζα ότι θα το διάβαζα σε 6 μέρες, με "ρούφηξε" τόσο με την ατμόσφαιρα και το σασπένς του, που τελικά το τέλειωσα σε μόλις 3 μέρες. Ο Δάμτσιος μας συστήνει τον Ρομπ Μίαρς, έναν άνθρωπο που δολοφόνησε την πρώην σύζυγό του, τον άντρα της και τα δύο τους παιδιά. Στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου ο Ρομπ αφηγείται την ιστορία του σε έναν ψυχίατρο προκειμένου να εξηγήσει τί ήταν αυτό που τον οδήγησε σε αυτή την ενέργεια. Μπορεί η υπόθεση να ταιριάζει σε ψυχολογικό θρίλερ, ωστόσο η ιστορία είναι γεμάτη από μεταφυσικά συμβάντα και εφιαλτικές απειλές. Γρήγορα καταλαβαίνουμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με έναν "κακό" που προορίζεται να τον αντιπαθήσουμε, αλλά με έναν συμπαθέστατο άνθρωπο της διπλανής πόρτας, που κάποιες εξώκοσμες δυνάμεις καθόρισαν τις αποφάσεις και τις πράξεις του. Υπάρχουν επίσης έρωτες, ίντριγκες και ανατροπές, πανέξυπνο χιούμορ, όπως επίσης και ένα πλήθος άλλων στοιχείων, ικανών να κερδίσουν το αναγνωστικό κοινό και να προσδώσουν στο όλο εγχείρημα την αίγλη ενός εξωστρεφούς best-seller από αυτά που πολλοί νομίζουν λανθασμένα ότι γράφονται μόνο "έξω". Προσωπικά ευχαριστήθηκα πάρα πολύ το "μέχρι την τελευταία του ανάσα" και παρά το "βαρύ" ζήτημα που διαπραγματεύεται, ήταν η πνευματώδης γραφή του Γιώργου που το έκανε να αποτελεί για μένα μια διασκεδαστική εμπειρία. Μπαίνω από τώρα σε κατάσταση αναμονής για το επόμενο μυθιστόρημα του συγγραφέα.
November 7, 2019
Ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα που απόλαυσα μέχρι την τελευταία του αράδα. Πεντάστερο γιατί μου άρεσε απίστευτα το τελείωμά του, όχι γιατί με ξάφνιασε, αλλά γιατί με κέρδισε ο τρόπος που δομήθηκε. Κινηματογραφική δομή, με μια κάμερα που εναλλάσσει πλάνα ανάμεσα στο τότε και στο τώρα, πλέκοντας μια απλή κι όμως ιδιαίτερη ιστορία με χαρακτήρες αγαπητούς μέσα από τις ατέλειές τους και καταδικασμένους να πέφτουν θύματα των ανώτερων δυνάμεων - όπως όλοι μας άλλωστε. Η ροή του είναι γρήγορη και κυλάει ανεμπόδιστα, καθώς δεν υπάρχει στιγμή που να αφήνει τον αναγνώστη να χαλαρώσει ή να βαρεθεί.
Διαβάζεται με μια ανάσα - ελπίζω όχι την τελευταία μας.
Διαβάζεται με μια ανάσα - ελπίζω όχι την τελευταία μας.
June 16, 2016
Με το που ξεκίνησα να διαβάζω αυτό το βιβλίο, ήξερα! Ήξερα ότι δεν θα το άφηνα από τα χέρια μου προτού το τελειώσω. Ήξερα πως κάθε κεφάλαιο θα ήταν ένα βήμα προς την φρίκη ή την εξιλέωση. Άλλωστε δεν είχε σημασία. Απλά έπρεπε να μάθω το τέλος. Αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε στο βιβλίο είναι πως ο πρωταγωνιστής Ρομπ Μίαρς είναι ένοχος για τον θάνατο της πρώην γυναίκας του, του συζύγου της και των δύο παιδιών τους. Έγκλημα πάθους, θα μπορούσε να πει κάποιος αν έγραφε αστυνομικό μυθιστόρημα και να τελειώσει το βιβλίο. Όμως το «Μέχρι την Τελευταία του Ανάσα» δεν είναι αστυνομικό μυθιστόρημα. Ή μάλλον δεν είναι μόνο αυτό. Τότε τι είναι; Στην παρουσίασή του, όπου ήταν και η πρώτη μου επαφή με το βιβλίο και τον συγγραφέα, έμαθα πως πολλοί είναι αυτοί που προσπαθούν να βρουν σε ποια κατηγορία ανήκει το βιβλίο. Ας μπω κι εγώ σε αυτό το παιχνίδι λοιπόν. Αστυνομικό θρίλερ με μεταφυσικές ανησυχίες… Και πάλι δεν περιγράφω ούτε τα μισά! ΟΧΙ θα πω απλά ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ βιβλίο και θα έχω περιγράψει τα πάντα.
Μια και είμαι από την φύση μου από αυτούς που συμπαθούν τους κακούς δολοφόνους σε μια ταινία, συμπάθησα τον πρωταγωνιστή του βιβλίου από τις πρώτες σελίδες. Και ας είχε κάνει ένα φρικτό έγκλημα. Και όταν έμαθα την δουλειά του(καθαριστής σε νοσοκομείο) συμπάθησα ακόμη περισσότερο τον… συνάδελφό μου! Φουλ της συμπάθειας! Και αν κάποιοι που τον αντιπαθούν στην αρχή, σιγά-σιγά αλλάζουν γνώμη, φανταστείτε τι έπαθα εγώ! Δε μου αρέσει να αποκαλύπτω στοιχεία της ιστορίας και θα σταματήσω κάπου εδώ. Όλο το βιβλίο βασίζεται σε διλλήματα για τα οποία καλείτε να πάρει μια απόφαση ο πρωταγωνιστής. Θα κλείσω λοιπόν με ένα δίλλημα:
Για εμένα υπάρχουν δύο είδη βιβλίων. Αυτά που τα διαβάζεις και τα έχεις στο μυαλό σου για πάντα αλλάζοντας ακόμη και τον τρόπο που σκέφτεσαι και αυτά που έχεις ήδη ξεχάσει μόλις γυρίσεις την τελευταία τους σελίδα, άσχετα πόσο καλή ιστορία τους. Αυτό το βιβλίο ανήκει σίγουρα στο πρώτο είδος. Εσείς ποια βιβλία προτιμάτε να διαβάζετε;
Μια και είμαι από την φύση μου από αυτούς που συμπαθούν τους κακούς δολοφόνους σε μια ταινία, συμπάθησα τον πρωταγωνιστή του βιβλίου από τις πρώτες σελίδες. Και ας είχε κάνει ένα φρικτό έγκλημα. Και όταν έμαθα την δουλειά του(καθαριστής σε νοσοκομείο) συμπάθησα ακόμη περισσότερο τον… συνάδελφό μου! Φουλ της συμπάθειας! Και αν κάποιοι που τον αντιπαθούν στην αρχή, σιγά-σιγά αλλάζουν γνώμη, φανταστείτε τι έπαθα εγώ! Δε μου αρέσει να αποκαλύπτω στοιχεία της ιστορίας και θα σταματήσω κάπου εδώ. Όλο το βιβλίο βασίζεται σε διλλήματα για τα οποία καλείτε να πάρει μια απόφαση ο πρωταγωνιστής. Θα κλείσω λοιπόν με ένα δίλλημα:
Για εμένα υπάρχουν δύο είδη βιβλίων. Αυτά που τα διαβάζεις και τα έχεις στο μυαλό σου για πάντα αλλάζοντας ακόμη και τον τρόπο που σκέφτεσαι και αυτά που έχεις ήδη ξεχάσει μόλις γυρίσεις την τελευταία τους σελίδα, άσχετα πόσο καλή ιστορία τους. Αυτό το βιβλίο ανήκει σίγουρα στο πρώτο είδος. Εσείς ποια βιβλία προτιμάτε να διαβάζετε;
July 21, 2016
Τελείωσα πρόσφατα και αρκετά γρήγορα (σε 4 μόνο μέρες) το βιβλίο του Γιώργου και μου άρεσε πολύ. Είναι πάρα πολύ εθιστικό, σχεδόν αδύνατον να το αφήσεις κάτω, μέχρι να φτάσεις στο τέλος και να δεις τι σκατά γίνεται επιτέλους. Έχει μια πολύ ωραία κεντρική ιδέα, όμορφα εκτελεσμένη, με ιδιαίτερους και αληθοφανείς χαρακτήρες. Ιδίως ο τραγικός πρωταγωνιστής που αφηγείται την ιστορία του είναι σαν να τον έχεις απέναντί σου και να τον βλέπεις να καπνίζει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Η πλοκή είναι γ��μάτη ανατροπές και υπάρχει διάχυτη μια ανατριχιαστική ατμόσφαιρα πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Η γραφή είναι στρωτή, όπως πρέπει για το ύφος της υπόθεσης. Το μόνο αρνητικό που έχω να επισημάνω είναι πως για κάποιον άγνωστο λόγο, ξέρω πως δεν το έχει κάνει ο συγγραφέας, υπάρχουν πάρα μα πάρα πολλές λέξεις με πλάγια γράμματα -τα γνωστά italics- χωρίς κανέναν προφανή σκοπό, κάτι που με κούρασε. Επίσης, να σημειώσω πως κατά τη γνώμη μου το βιβλίο δεν είναι τρόμου, τουλάχιστον όχι καθαρόαιμο, αλλά πιο πολύ μυστηρίου με μεταφυσικές καταστάσεις και κάποιες λίγες τρομακτικές σκηνές. Το προτείνω σε όλους όσους αγαπούν το μεταφυσικό, ιδιαίτερους στους λάτρεις των σκοτεινών, μπερδεμένων υποθέσεων. Δεν πρόκειται να σας απογοητεύσει.
Συγχαρητήρια και από εδώ, Γιώργο. Πολύ δυνατό ντεμπούτο. Με το καλό τα επόμενα.
Συγχαρητήρια και από εδώ, Γιώργο. Πολύ δυνατό ντεμπούτο. Με το καλό τα επόμενα.
December 15, 2015
Ολοκληρώνοντας το βιβλίο του πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα Γιώργου Δάμτσιου οφείλω απλά να ομολογήσω ότι εξεπλάγην!
Και εξηγούμαι:
Μια εξαιρετικά δομημένη θεματολογία ξεκίνησε να ξεδιπλώνεται με μαεστρία από τη πρώτη σελίδα, που παρόμοιά της ομολογώ ότι δεν συνάντησα. Μέσα από μια κατάθεση ψυχής ο πρωταγωνιστής του βιβλίου, Ρομπ Μίαρς, μας εξιστορεί αναλυτικά με σαρκασμό, χιούμορ και ευφράδεια λόγου, όλη την πορεία και τους λόγους που τον οδήγησαν στη δολοφονία τεσσάρων ανθρώπων. Το μεταφυσικό, η ατμόσφαιρα, η αγωνία, ο υποβόσκων τρόμος και οι δυνατές σχέσεις μεταξύ των βασικών προσώπων πλέκονται σε ένα πολύ δυνατό θρίλερ που σίγουρα δε θα αφήσει κανέναν αδιάφορο. Ένα πολύ δυνατό θρίλερ με συνεχείς έντονες στιγμές που έχει πολλά να δώσει στη λογοτεχνία. Σίγουρα το καλύτερο ντεμπούτο για ένα συγγραφέα.
Και εξηγούμαι:
Μια εξαιρετικά δομημένη θεματολογία ξεκίνησε να ξεδιπλώνεται με μαεστρία από τη πρώτη σελίδα, που παρόμοιά της ομολογώ ότι δεν συνάντησα. Μέσα από μια κατάθεση ψυχής ο πρωταγωνιστής του βιβλίου, Ρομπ Μίαρς, μας εξιστορεί αναλυτικά με σαρκασμό, χιούμορ και ευφράδεια λόγου, όλη την πορεία και τους λόγους που τον οδήγησαν στη δολοφονία τεσσάρων ανθρώπων. Το μεταφυσικό, η ατμόσφαιρα, η αγωνία, ο υποβόσκων τρόμος και οι δυνατές σχέσεις μεταξύ των βασικών προσώπων πλέκονται σε ένα πολύ δυνατό θρίλερ που σίγουρα δε θα αφήσει κανέναν αδιάφορο. Ένα πολύ δυνατό θρίλερ με συνεχείς έντονες στιγμές που έχει πολλά να δώσει στη λογοτεχνία. Σίγουρα το καλύτερο ντεμπούτο για ένα συγγραφέα.
April 14, 2023
Το πρώτο βιβλίο του ΓΙώργου Δάμτσιου που απόκτησα σε συλλεκτική έκδοση , είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ με το στοιχείο όμως του μεταφυσικού και με ένα τέλος τόσο απρόσμενο που σε αφήνει μετέωρο για ώρες , να αναρωτιέσαι.
Η υπόθεση; ο Ρόμπ Μίαρς εξηγεί σε έναν ψυχολόγο τους λόγους που τον οδήγησαν να σκοτώσει την πρώην γυναίκα του , τον άντρα της και τα δυο τους παιδιά. Και καλά ως εκεί. Έχουμε έναν δολοφόνο όπως τόσους και τόσους εκεί έξω , όπως για παράδειγμα τον Τέντ Μπάντι, τον Τζέφρι Ντάμερ, τον Τζόν Γουέιν Γκέισι, που υπήρξαν σιριακοί δολοφόνοι ειδεχθών εγκλημάτων.
Το θέμα όμως με την πένα του Γιώργου Δάμτσιου δεν σταματά εκεί. Γιατί μπορεί το μυθιστόρημα να ξεκινά με την συζήτηση αυτών των δυο αντρών και ο συγγραφέας να πετυχαίνει ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα του ήρωα του, αλλά η ουσία κρύβεται στον σκοτεινό τρόμο και σε καταστάσεις που δεν περιμένουμε ότι θα συμβούν. Εδώ η ουσία βρίσκεται στο πέρα του κόσμου τούτου.
Ο Ρόμπ Μίαρς είναι δολοφόνος; Η κάτι τον ώθησε σε αυτό;.
Και ναι το μεταφυσικό ένα απο τα πιο αγαπημένα μου θέματα βρίσκεται στην καλύτερη στιγμή του , κάτω απο τα γραφόμενα της πένας του Δάμτσιου.
Ο συγγραφέας καταφέρνει μέσα από τους διαλόγους και την κουβέντα των δυο αντρών να φτιάξει μια δυνατή ιστορία που κρατά την αγωνία ως το τέλος, και το έρεβος να χάσκει κάτω από τα πόδια σας.
Η υπόθεση; ο Ρόμπ Μίαρς εξηγεί σε έναν ψυχολόγο τους λόγους που τον οδήγησαν να σκοτώσει την πρώην γυναίκα του , τον άντρα της και τα δυο τους παιδιά. Και καλά ως εκεί. Έχουμε έναν δολοφόνο όπως τόσους και τόσους εκεί έξω , όπως για παράδειγμα τον Τέντ Μπάντι, τον Τζέφρι Ντάμερ, τον Τζόν Γουέιν Γκέισι, που υπήρξαν σιριακοί δολοφόνοι ειδεχθών εγκλημάτων.
Το θέμα όμως με την πένα του Γιώργου Δάμτσιου δεν σταματά εκεί. Γιατί μπορεί το μυθιστόρημα να ξεκινά με την συζήτηση αυτών των δυο αντρών και ο συγγραφέας να πετυχαίνει ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα του ήρωα του, αλλά η ουσία κρύβεται στον σκοτεινό τρόμο και σε καταστάσεις που δεν περιμένουμε ότι θα συμβούν. Εδώ η ουσία βρίσκεται στο πέρα του κόσμου τούτου.
Ο Ρόμπ Μίαρς είναι δολοφόνος; Η κάτι τον ώθησε σε αυτό;.
Και ναι το μεταφυσικό ένα απο τα πιο αγαπημένα μου θέματα βρίσκεται στην καλύτερη στιγμή του , κάτω απο τα γραφόμενα της πένας του Δάμτσιου.
Ο συγγραφέας καταφέρνει μέσα από τους διαλόγους και την κουβέντα των δυο αντρών να φτιάξει μια δυνατή ιστορία που κρατά την αγωνία ως το τέλος, και το έρεβος να χάσκει κάτω από τα πόδια σας.
May 1, 2016
Το «Μέχρι την τελευταία του ανάσα» αποτελεί «ωδή» στον όρο «αντι-ήρωας» και στο τρομακτικό μεγαλείο του που καθηλώνει τον αναγνώστη ολοκληρωτικά, από την πρώτη μέχρι την τελευταία του σελίδα.
Ο ήρωας, με σχεδόν σχιζοφρενική αντιμετώπιση αυτών που του συμβαίνουν και με αφοπλιστική ειλικρίνεια, εκφράζει απόψεις και συναισθήματα προς όλες τις καταστάσεις (μεταφυσικές ή μη) και τους ανθρώπους, και όχι μόνο σε προκαλεί να νιώσεις ό,τι νιώθει αλλά και να ταυτιστείς απόλυτα μαζί του.
Παίρνω την ελευθερία να παραθέσω τα παρακάτω σημεία από το βιβλίο, ως χαρακτηριστικά παραδείγματα του πόσο έξυπνα, περιεκτικά και μεστά, ο συγγραφέας διαχειρίζεται την πλοκή του βιβλίου και τη γλώσσα, για να μεταδώσει στον αναγνώστη μεταφορικά, βαθύτερα νοήματα που περικλείουν υπαρξιακές αναζητήσεις και συνοψίζουν συγκλονιστικά τα παιχνίδια της μοίρας και τον αντίκτυπό τους στην καθημερινή ζωή και συναισθηματική κατάσταση του ατόμου.
«Από τη μια ξεφύσησα ανακουφισμένος αφού ήξερα τουλάχιστον πού βρισκόμουν, αλλά από την άλλη δεν μπόρεσα παρά να ανησυχήσω για το πώς στην ευχή έφτασα τόσο μακριά δίχως να θυμάμαι το παραμικρό.»
"Έσκασε στα γέλια με τη σκέψη του και το έκανε άφοβα. Ήταν ο τρελός του χωριού, ο πρωταγωνιστής της παράστασης, και κανένας δε θα του ζητούσε εξηγήσεις. Για την ακρίβεια, όση ώρα χαχάνιζε ουδείς του έδωσε έστω και την ελάχιστη σημασία..."
Κι ενώ ο ήρωας του βιβλίου, θέλει απολύτως δικαιολογημένα να δώσει απλές εξηγήσεις σε μεταφυσικές συμπτώσεις κι αντικειμενικές απορίες, βρίσκει τις σκοτεινές κι ανατρεπτικές απαντήσεις.
Κι ενώ ο αναγνώστης είναι καθηλωμένος ολοκληρωτικά, ο συγγραφέας αδράζει την ευκαιρία και του κατευθύνει με θαυμαστή ευστοχία σκοτεινές ερωτήσεις για τη δική του ζωή, και ακόμα πιο ανατριχιαστικά, του προκαλεί εσωτερικές αναζητήσεις για την ακατανόητη απόλυτη τραγική ειρωνεία της απλής καθημερινής ζωής και των φαινομενικά τυχαίων γεγονότων της που πολλές φορές ο αναγνώστης, μη μπορώντας να τα συνειδητοποιήσει εύκολα ή να τα κατανοήσει καθόλου, αφήνεται να στροβιλίζεται στη διαρκή τους δίνη…
*Προειδοποίηση: το ατελείωτο σαρκαστικό του χιούμορ μπορεί να προκαλέσει τρομερούς προβληματισμούς για όλα τα στερεότυπα της ζωής μας (κυρίως αυτά που νομίζουμε ότι ΔΕΝ έχουμε...).
Ο ήρωας, με σχεδόν σχιζοφρενική αντιμετώπιση αυτών που του συμβαίνουν και με αφοπλιστική ειλικρίνεια, εκφράζει απόψεις και συναισθήματα προς όλες τις καταστάσεις (μεταφυσικές ή μη) και τους ανθρώπους, και όχι μόνο σε προκαλεί να νιώσεις ό,τι νιώθει αλλά και να ταυτιστείς απόλυτα μαζί του.
Παίρνω την ελευθερία να παραθέσω τα παρακάτω σημεία από το βιβλίο, ως χαρακτηριστικά παραδείγματα του πόσο έξυπνα, περιεκτικά και μεστά, ο συγγραφέας διαχειρίζεται την πλοκή του βιβλίου και τη γλώσσα, για να μεταδώσει στον αναγνώστη μεταφορικά, βαθύτερα νοήματα που περικλείουν υπαρξιακές αναζητήσεις και συνοψίζουν συγκλονιστικά τα παιχνίδια της μοίρας και τον αντίκτυπό τους στην καθημερινή ζωή και συναισθηματική κατάσταση του ατόμου.
«Από τη μια ξεφύσησα ανακουφισμένος αφού ήξερα τουλάχιστον πού βρισκόμουν, αλλά από την άλλη δεν μπόρεσα παρά να ανησυχήσω για το πώς στην ευχή έφτασα τόσο μακριά δίχως να θυμάμαι το παραμικρό.»
"Έσκασε στα γέλια με τη σκέψη του και το έκανε άφοβα. Ήταν ο τρελός του χωριού, ο πρωταγωνιστής της παράστασης, και κανένας δε θα του ζητούσε εξηγήσεις. Για την ακρίβεια, όση ώρα χαχάνιζε ουδείς του έδωσε έστω και την ελάχιστη σημασία..."
Κι ενώ ο ήρωας του βιβλίου, θέλει απολύτως δικαιολογημένα να δώσει απλές εξηγήσεις σε μεταφυσικές συμπτώσεις κι αντικειμενικές απορίες, βρίσκει τις σκοτεινές κι ανατρεπτικές απαντήσεις.
Κι ενώ ο αναγνώστης είναι καθηλωμένος ολοκληρωτικά, ο συγγραφέας αδράζει την ευκαιρία και του κατευθύνει με θαυμαστή ευστοχία σκοτεινές ερωτήσεις για τη δική του ζωή, και ακόμα πιο ανατριχιαστικά, του προκαλεί εσωτερικές αναζητήσεις για την ακατανόητη απόλυτη τραγική ειρωνεία της απλής καθημερινής ζωής και των φαινομενικά τυχαίων γεγονότων της που πολλές φορές ο αναγνώστης, μη μπορώντας να τα συνειδητοποιήσει εύκολα ή να τα κατανοήσει καθόλου, αφήνεται να στροβιλίζεται στη διαρκή τους δίνη…
*Προειδοποίηση: το ατελείωτο σαρκαστικό του χιούμορ μπορεί να προκαλέσει τρομερούς προβληματισμούς για όλα τα στερεότυπα της ζωής μας (κυρίως αυτά που νομίζουμε ότι ΔΕΝ έχουμε...).
April 24, 2020
When you know that your time is close at hand
Maybe then you'll begin to understand
Life down here is just a strange illusion
Hallowed Be Thy Name
Και έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, εκείνη η στιγμή που πρέπει να λογοδοτήσεις για όλα, τα τυχαία, τα ατυχή, τα μελετημένα και μη. Σε αυτές τις περιπτώσεις και προκειμένου η έκβαση να είναι η επιθυμητή, ο ανακριτής θα πρέπει να έχει τουλάχιστον Σωκράτειο χάρισμα και έστω δια της μαιευτικής μεθόδου να πάρει τις απαντήσεις εκείνες που θα δικάσουν ρηξικέλευθα τον κατηγορούμενο, αυτά βέβαια σε μια ρεαλιστική κατάσταση.
Όταν επρόκειτο όμως για μια μυθοπλαστική ιστορία, ένα βιβλίο, που μάλιστα χαρακτηρίζεται σαν θρίλερ; Τότε όλες οι συνιστώσες κλίνουν στο συγγραφέα
Ο συγγραφέας εδώ, δημιουργεί έναν χαρακτήρα στον οποίο και φορτώνει και τις “επτά πληγές του Φαραώ” - πιθανότατα αν υπήρχαν και άλλες να το έκανε ευχαρίστως - . Πέραν όμως των προβλημάτων συμπεριφοράς, αυτοπεποίθησης, κοινωνικότητας, κοινωνικοποίησης, περιθωριοποίησης και λοιπών, που κάλλιστα θα μπορούσαν να οδηγήσουν τον καθένα σε βαθιά καταθλιπτικές καταστάσεις, στην καλύτερη, έως αυτοκτονικές τάσεις, αποφασίζει να τον κάνει και τόσο ευάλωτο, που γίνεται υποχείριο μιας σύγχρονης “μαινάδας” και φυσικά όλων των δαιμόνιων που αυτή αντιπροσωπεύει.
Στην συνέχεια ο Δάμτσιος “αποστασιοποιείται”, λες και η δουλειά του σαν συγγραφέας τελείωνε με το να χτίσει τον ήρωα στα χαρτιά. Ίσως να σας ακούγεται παράλογο μα είναι σατανικά πανέξυπνο και τεχνικά ιδιαίτερα δύσκολο.
Αν και η πρώτη του συγγραφική απόπειρα – εκδομένη φαντάζομαι - κινείται σε τεντωμένο σκοινί και μάλιστα χωρίς δίχτυ ασφαλείας, με τον τρόπο που επιλέγει να μας εξιστορήσει τα γεγονότα.
Κλείνει τον Μίαρς σε ένα δωμάτιο με τον Τζόουνς, δίδυμο σε μοτίβα Κινγκ, πιθανότατα, δολοφόνος-ψυχίατρος. Πέραν της ψυχεδελικής ατμόσφαιρας που ο χώρος από μόνος του φορτίζει, αφήνει ολομόναχο τον Μίαρς να μας διηγηθεί τα γεγονότα με τον Τζόουνς σε β ανδρικό ρόλο, να σιγοντάρει όπου είναι απαραίτητο για να προσθέσει την απαραίτητη τραγικότητα στον ήδη περίεργο χαρακτήρα του φαινομενικά αδίστακτου δολοφόνου.
Ξεκινώντας την ανάγνωση θεώρησα ιδιαιτέρα παράτολμο να δω μια πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Καχύποπτα λοιπόν συνέχισα και συνέχισα ...μέχρι και το τέλος χωρίς να με κουράσει και χωρίς να γίνει διόλου φλύαρος ή μονότονος. Τουναντίον, αριστοτεχνικά με εμβόλιμους μικρούς διαλόγους, λιτές περιγραφές και γλώσσα απλή και περιεκτική, θωρακίζει την ευρηματική πλοκή και σε κρατάει δέσμιο, μέχρι την τελευταία ανάσα ΣΟΥ, που ίσως καταφέρεις να ανακτήσεις κάποια ώρα μετά το τέλος του βιβλίου.
Ο Μίαρς ξεκινώντας την αφήγησή του θα μας πάει πίσω αρκετά (λίγο μετά την γέννησή του θα έλεγα) καταβάλει φιλότιμες προσπάθειες -και το καταφέρνει μια χαρά στην αρχή- να μας πείσει ότι θα γνωρίσο��με ένα στυγνό δολοφόνο και στεγνά συναισθηματικά άνθρωπο…
Εγώ από την άλλη καθισμένη σε μια καρέκλα στην διπλανή αίθουσα παρακολουθώ από εκείνο το κλασσικό παράθυρο στα δωμάτια ανάκρισης (τους βλέπω ενώ αυτοί μόνο το είδωλό τους σε έναν καθρέφτη) μπορώ να ζώ τα πάντα να ακούω. Καθώς περνούν οι σελίδες περιμένω την ώρα που θα σηκωθώ και θα φωνάξω ένοχος...μα πάλι πέφτω έξω.
Μέχρι το τέλος ο Μίαρς έχει γίνει ο φίλος που ήθελα να έχω, δεν είναι κακός δεν είναι αντικοινωνικός είναι απλά μόνος και ιδιαίτερα άτυχος, βασικά μου θύμισε λίγο τα καρτούν, που ενώ όλος ο κόσμος έχει λιακάδα, αυτά συνεχώς έχουν από πάνω τους ένα μικρό συννεφάκι που βρέχει ασταμάτητα. Αυτός ακριβώς είναι ο Μίαρς μια ιδιαίτερη προσωπικότητα με ικανότητα στην αφήγηση, σαγηνευτική θα έλεγα.
Ένα από τα μεγαλύτερα προτερήματα του συγγραφέα είναι ότι εμπνέεται μόνο, από τα αναγνώσματα του, μετά δημιουργεί χωρίς σε καμία περίπτωση να αντιγραφεί. Το αποτέλεσμα είναι χαρακτήρες σαν το Μίαρς και το Τζόουνς .Δεν τους λογαριάζεις σαν φανταστικούς πρωταγωνιστές, είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας , είναι αυτοί που συναναστρέφεσαι καθημερινά. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που ο συγγραφέας δεν μιλάει για λογαριασμό του Μίαρς ούτε καν σαν υποβολέας. Κάπου εδώ το καρτούν – με την καλή έννοια – επιστρέφει στο μυαλό μου, ζωγραφίζει τον ήρωα στο χαρτί με χιλιάδες λέξεις, μετά μαζεύει όλα τα χαρτιά και τα φυλλομετράει με δύναμη, με το ένα χέρι, και ο ήρωας κουνιέται και παίρνει ζωή και λειτουργεί αυτόνομα και γινόμαστε εμείς υποχείριο του και κρεμόμαστε από κάθε λέξη σε ένα συγκλονιστικό ψυχογράφημα.
Τα πάντα στο βιβλίο είναι προσεγμένα μέχρι την τελική τους λεπτομέρεια. Οι ήρωες που θα μας γνωρίσει μέσα από την αφηγηματική του “απολογία” είναι άρτια δομημένοι ακόμα και ο γιατρός που θεωρούσα διάφανος και γραφικός έχει τον ρόλο του και είναι από τις λίγες φορές που πλοκή και ροή σε ένα βιβλίο με έκανα να αψηφήσω την απλοϊκή γλώσσα.
Στο βιβλίο αυτό συνάντησα τα πάντα και σαφώς ήταν ένας από τους παράγοντες που ώθησε την ροή του, συναισθηματικές εκρήξεις, ψυχικές μεταπτώσεις τρόμος ακόμα και σαρκαστικό χιούμορ δεμένα αρμονικά. Είναι σίγουρα ένα αστυνομικό ψυχολογικό θρίλερ με στοιχεία μεταφυσικού τρόμου και δόσεις μαγικού ρεαλισμού. Ο χρόνος και ο χώρος σίγουρα τα κλειδιά για μια πραγματικότητα που διαχωρίζεται από την παραίσθηση με μια λεπτή αλυσίδα ανθρώπων ρευστών ευάλωτων ισχυρών νεκρών και ζωντανών, όλων αυτών που πολλές φορές με έκαναν να διαβάσω ξανά και ξανά την ίδια πρόταση ή και παράγραφο μονολογώντας-δυνατότερα από όσο πρέπει - “δεν μπορεί κάτι λάθος κάνω” Όσο και αν η ίδια ιστορία παίζει με το μυαλό μας στο τέλος όλα είναι ξεκάθαρα δεν μας αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης όσο και αν ακροβατούμε ριψοκίνδυνα μεταξύ λογικής και παραλόγου από την πρώτη γραμμή μέχρι την τελευταία τελεία.
...Και έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, εκείνη η στιγμή που ξέρεις καλά ότι το τέλος είναι μιά ανάσα μακριά, αυτή την τελευταία. Το τέλος που ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει τότε και μόνο ίσως συνειδητοποιήσεις ότι η ζωή σου δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια παράδοξη οφθαλμαπάτη !!!
Υ.Γ. μην με ρωτήστε αν το βιβλίο είναι αψεγάδιαστο, η απάντηση είναι “φυσικά όχι”. Υπήρχαν σημεία που με ξένισαν ή ακόμα δεν μου άρεσαν μα είναι ελάχιστα σε μια υπέρ του δέοντος υπέροχη προσπάθεια από έναν νέο τότε συγγραφέα που παρά την απειρία του τόλμησε και έβαλε τον πήχη ψηλά και εκ τότε παραμένει τυπικά έντιμος απέναντι στον λόγο που έδωσε στον αναγνώστη.
Maybe then you'll begin to understand
Life down here is just a strange illusion
Hallowed Be Thy Name
Και έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, εκείνη η στιγμή που πρέπει να λογοδοτήσεις για όλα, τα τυχαία, τα ατυχή, τα μελετημένα και μη. Σε αυτές τις περιπτώσεις και προκειμένου η έκβαση να είναι η επιθυμητή, ο ανακριτής θα πρέπει να έχει τουλάχιστον Σωκράτειο χάρισμα και έστω δια της μαιευτικής μεθόδου να πάρει τις απαντήσεις εκείνες που θα δικάσουν ρηξικέλευθα τον κατηγορούμενο, αυτά βέβαια σε μια ρεαλιστική κατάσταση.
Όταν επρόκειτο όμως για μια μυθοπλαστική ιστορία, ένα βιβλίο, που μάλιστα χαρακτηρίζεται σαν θρίλερ; Τότε όλες οι συνιστώσες κλίνουν στο συγγραφέα
Ο συγγραφέας εδώ, δημιουργεί έναν χαρακτήρα στον οποίο και φορτώνει και τις “επτά πληγές του Φαραώ” - πιθανότατα αν υπήρχαν και άλλες να το έκανε ευχαρίστως - . Πέραν όμως των προβλημάτων συμπεριφοράς, αυτοπεποίθησης, κοινωνικότητας, κοινωνικοποίησης, περιθωριοποίησης και λοιπών, που κάλλιστα θα μπορούσαν να οδηγήσουν τον καθένα σε βαθιά καταθλιπτικές καταστάσεις, στην καλύτερη, έως αυτοκτονικές τάσεις, αποφασίζει να τον κάνει και τόσο ευάλωτο, που γίνεται υποχείριο μιας σύγχρονης “μαινάδας” και φυσικά όλων των δαιμόνιων που αυτή αντιπροσωπεύει.
Στην συνέχεια ο Δάμτσιος “αποστασιοποιείται”, λες και η δουλειά του σαν συγγραφέας τελείωνε με το να χτίσει τον ήρωα στα χαρτιά. Ίσως να σας ακούγεται παράλογο μα είναι σατανικά πανέξυπνο και τεχνικά ιδιαίτερα δύσκολο.
Αν και η πρώτη του συγγραφική απόπειρα – εκδομένη φαντάζομαι - κινείται σε τεντωμένο σκοινί και μάλιστα χωρίς δίχτυ ασφαλείας, με τον τρόπο που επιλέγει να μας εξιστορήσει τα γεγονότα.
Κλείνει τον Μίαρς σε ένα δωμάτιο με τον Τζόουνς, δίδυμο σε μοτίβα Κινγκ, πιθανότατα, δολοφόνος-ψυχίατρος. Πέραν της ψυχεδελικής ατμόσφαιρας που ο χώρος από μόνος του φορτίζει, αφήνει ολομόναχο τον Μίαρς να μας διηγηθεί τα γεγονότα με τον Τζόουνς σε β ανδρικό ρόλο, να σιγοντάρει όπου είναι απαραίτητο για να προσθέσει την απαραίτητη τραγικότητα στον ήδη περίεργο χαρακτήρα του φαινομενικά αδίστακτου δολοφόνου.
Ξεκινώντας την ανάγνωση θεώρησα ιδιαιτέρα παράτολμο να δω μια πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Καχύποπτα λοιπόν συνέχισα και συνέχισα ...μέχρι και το τέλος χωρίς να με κουράσει και χωρίς να γίνει διόλου φλύαρος ή μονότονος. Τουναντίον, αριστοτεχνικά με εμβόλιμους μικρούς διαλόγους, λιτές περιγραφές και γλώσσα απλή και περιεκτική, θωρακίζει την ευρηματική πλοκή και σε κρατάει δέσμιο, μέχρι την τελευταία ανάσα ΣΟΥ, που ίσως καταφέρεις να ανακτήσεις κάποια ώρα μετά το τέλος του βιβλίου.
Ο Μίαρς ξεκινώντας την αφήγησή του θα μας πάει πίσω αρκετά (λίγο μετά την γέννησή του θα έλεγα) καταβάλει φιλότιμες προσπάθειες -και το καταφέρνει μια χαρά στην αρχή- να μας πείσει ότι θα γνωρίσο��με ένα στυγνό δολοφόνο και στεγνά συναισθηματικά άνθρωπο…
Εγώ από την άλλη καθισμένη σε μια καρέκλα στην διπλανή αίθουσα παρακολουθώ από εκείνο το κλασσικό παράθυρο στα δωμάτια ανάκρισης (τους βλέπω ενώ αυτοί μόνο το είδωλό τους σε έναν καθρέφτη) μπορώ να ζώ τα πάντα να ακούω. Καθώς περνούν οι σελίδες περιμένω την ώρα που θα σηκωθώ και θα φωνάξω ένοχος...μα πάλι πέφτω έξω.
Μέχρι το τέλος ο Μίαρς έχει γίνει ο φίλος που ήθελα να έχω, δεν είναι κακός δεν είναι αντικοινωνικός είναι απλά μόνος και ιδιαίτερα άτυχος, βασικά μου θύμισε λίγο τα καρτούν, που ενώ όλος ο κόσμος έχει λιακάδα, αυτά συνεχώς έχουν από πάνω τους ένα μικρό συννεφάκι που βρέχει ασταμάτητα. Αυτός ακριβώς είναι ο Μίαρς μια ιδιαίτερη προσωπικότητα με ικανότητα στην αφήγηση, σαγηνευτική θα έλεγα.
Ένα από τα μεγαλύτερα προτερήματα του συγγραφέα είναι ότι εμπνέεται μόνο, από τα αναγνώσματα του, μετά δημιουργεί χωρίς σε καμία περίπτωση να αντιγραφεί. Το αποτέλεσμα είναι χαρακτήρες σαν το Μίαρς και το Τζόουνς .Δεν τους λογαριάζεις σαν φανταστικούς πρωταγωνιστές, είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας , είναι αυτοί που συναναστρέφεσαι καθημερινά. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που ο συγγραφέας δεν μιλάει για λογαριασμό του Μίαρς ούτε καν σαν υποβολέας. Κάπου εδώ το καρτούν – με την καλή έννοια – επιστρέφει στο μυαλό μου, ζωγραφίζει τον ήρωα στο χαρτί με χιλιάδες λέξεις, μετά μαζεύει όλα τα χαρτιά και τα φυλλομετράει με δύναμη, με το ένα χέρι, και ο ήρωας κουνιέται και παίρνει ζωή και λειτουργεί αυτόνομα και γινόμαστε εμείς υποχείριο του και κρεμόμαστε από κάθε λέξη σε ένα συγκλονιστικό ψυχογράφημα.
Τα πάντα στο βιβλίο είναι προσεγμένα μέχρι την τελική τους λεπτομέρεια. Οι ήρωες που θα μας γνωρίσει μέσα από την αφηγηματική του “απολογία” είναι άρτια δομημένοι ακόμα και ο γιατρός που θεωρούσα διάφανος και γραφικός έχει τον ρόλο του και είναι από τις λίγες φορές που πλοκή και ροή σε ένα βιβλίο με έκανα να αψηφήσω την απλοϊκή γλώσσα.
Στο βιβλίο αυτό συνάντησα τα πάντα και σαφώς ήταν ένας από τους παράγοντες που ώθησε την ροή του, συναισθηματικές εκρήξεις, ψυχικές μεταπτώσεις τρόμος ακόμα και σαρκαστικό χιούμορ δεμένα αρμονικά. Είναι σίγουρα ένα αστυνομικό ψυχολογικό θρίλερ με στοιχεία μεταφυσικού τρόμου και δόσεις μαγικού ρεαλισμού. Ο χρόνος και ο χώρος σίγουρα τα κλειδιά για μια πραγματικότητα που διαχωρίζεται από την παραίσθηση με μια λεπτή αλυσίδα ανθρώπων ρευστών ευάλωτων ισχυρών νεκρών και ζωντανών, όλων αυτών που πολλές φορές με έκαναν να διαβάσω ξανά και ξανά την ίδια πρόταση ή και παράγραφο μονολογώντας-δυνατότερα από όσο πρέπει - “δεν μπορεί κάτι λάθος κάνω” Όσο και αν η ίδια ιστορία παίζει με το μυαλό μας στο τέλος όλα είναι ξεκάθαρα δεν μας αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης όσο και αν ακροβατούμε ριψοκίνδυνα μεταξύ λογικής και παραλόγου από την πρώτη γραμμή μέχρι την τελευταία τελεία.
...Και έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, εκείνη η στιγμή που ξέρεις καλά ότι το τέλος είναι μιά ανάσα μακριά, αυτή την τελευταία. Το τέλος που ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει τότε και μόνο ίσως συνειδητοποιήσεις ότι η ζωή σου δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια παράδοξη οφθαλμαπάτη !!!
Υ.Γ. μην με ρωτήστε αν το βιβλίο είναι αψεγάδιαστο, η απάντηση είναι “φυσικά όχι”. Υπήρχαν σημεία που με ξένισαν ή ακόμα δεν μου άρεσαν μα είναι ελάχιστα σε μια υπέρ του δέοντος υπέροχη προσπάθεια από έναν νέο τότε συγγραφέα που παρά την απειρία του τόλμησε και έβαλε τον πήχη ψηλά και εκ τότε παραμένει τυπικά έντιμος απέναντι στον λόγο που έδωσε στον αναγνώστη.
November 23, 2018
Ου μπλέξεις + μακριά από πυρ, γυνή και θάλασσα (ή λίγες σκέψεις για το ‘’Μέχρι την τελευταία του ανάσα’’ του Γιώργου Δάμτσιου)
Ευθύς εξαρχής, να δηλώσω ότι όποιο βιβλίο με κάνει να νιώσω ότι επιστρέφω σε πιο ανέφελες εποχές της ζωής μου, παίρνει ξεχωριστή θέση μέσα μου, προτού ακόμα να το ολοκληρώσω…
Ξεκινώντας λοιπόν αυτό το βιβλίο, ένιωσα και πάλι δεκαεφτά. Τη χρονιά που ξανάδινα Πανελλήνιες, κατέβαινα στο κέντρο με λεωφορείο και διάβαζα μανιωδώς τη σειρά των εκδόσεων Σιμώσι (για τα ‘’αποτελέσματα’’ εκείνης της περιόδου βλ. ‘’Ανδρείκελο’’, όσοι έχετε διαβάσει Λειμώνα). Αυτές τις μέρες χρησιμοποιώ πολύ τα μέσα και σκέφτηκα για συνεπιβάτη να πάρω τον κύριο Δάμτσιο. Είχα χρόνια να διαβάσω καθ’ οδόν, μα από το πρώτο κεφάλαιο η ιστορία με είχε ρουφήξει, δεν μπόρεσα να την αφήσω σπίτι, την πήρα μαζί μου…
Σοφότατη επιλογή ως προς το βιβλίο. Όχι και τόσο σοφή όμως ως προς τις υποχρεώσεις μου, αν λάβουμε υπόψιν ότι έχασα τρείς φορές τις στάσεις μου και άργησα σε ένα ραντεβού για να ολοκληρώσω στα όρθια ένα κεφάλαιο, στη μέση του πεζοδρομίου, έξω από το μετρό!!!
Κακά τα ψέματα, τα πρώτα δείγματα γραφής που είχα από τον συγγραφέα, ήταν από το γκεστ διήγημα ψυχοπλάνης του, δεν είχα διαβάσει κάτι δικό του πριν από αυτό. Φυσικά, το ‘’Κόκκινοι Κεραυνοί’’ όχι μόνο με είχε εκπλήξει, μα ήταν αψεγάδιαστο! Δεν ήξερα τι να περιμένω και είχα δεχτεί ένα υπέροχο χαστούκι που είχε κάνει το στόμα μου να κρεμάσει και το κεφάλι μου να βουίζει.
Ήξερα ότι ΈΠΡΕΠΕ να διαβάσω και κάτι πιο ολοκληρωμένο από αυτή τη πένα!
Μη με παρεξηγείτε, λατρεύω τα διηγήματα, μα το μυθιστόρημα είναι πρώτη αγάπη και παντοτινή, δένεσαι με τον ήρωα παραπάνω, είναι μεγαλύτερο το ταξίδι… Οπότε, για να μην πλατειάζω περαιτέρω, το ‘’τελευταία ανάσα’’ όντως κόβει την ανάσα!
Ο Ρομπ είναι ο ορισμός του καθημερινού ανθρώπου που δε θέλει να μπλέξει, μα μπλέκει σε βαθμό που η ζωή του καταστρέφεται. Αν είχατε απορήσει ποτέ πώς θα ήταν ‘’το μωρό της ρόζμαρι’’ αν το διαβάζαμε από την οπτική ενός καλούλη συζύγου, πάρτε αυτό σαν βάση και παράδειγμα και ετοιμαστείτε για πολλά περισσότερα! Γιατί ο κύριος Δάμτσιος, ενώ δίνει αυτή την εντύπωση στα πρώτα κεφάλαια, μετά συνεχώς χτίζει!
Μέχρι την 250 διαβάζεται μονορούφι, για κάποιο λόγο τα κεφάλαια της παρακολούθησης με κούρασαν λιγάκι (προσωπικό θέμα, μη φοβάστε, ο συγγραφέας το χειρίζεται τέλεια) μα μετά απογειώνεται και πάλι μέχρι το τέλος. Δε μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου. Ο Ρομπ όχι μόνο είναι τρομερά συμπαθής, μα βλέπουμε μια ολόκληρη ζωή μέσα σε αυτές τις σελίδες. Τη ζωή ενός κακομοίρη, που θέλοντας να κάνει το σωστό, γίνεται παιχνίδι ανώτερων δυνάμεων. Συχνά σκεφτόμουν ‘’βρε άνθρωπε! πού έμπλεξες βρε καημένε;’’ ξεχνώντας ότι είναι λογοτεχνικό δημιούργημα. Οπότε αυτό είναι άλλο ένα μεγάλο συν!
Επίσης, εκεί που πραγματικά βγάζω το καπέλο μου στον συγγραφέα (ας θεωρήσουμε ότι φοράω ημίψηλο, διότι στην κυριολεξία είμαι πάντα δίχως καπέλο) είναι το πώς μετέτρεψε ένα πιθανό μειονέκτημα σε πλεονέκτημα. Καλώς ή κακώς, στο πρώτο βιβλίο κάθε συγγραφέα, οι επιρροές είναι οφθαλμοφανείς σε κάποιον που γνωρίζει το είδος που διαβάζει. Θα μπορούσε να γίνει μεγάλο αρνητικό το πόσο έχει επηρεαστεί από τον Κινγκ, με το να χαρακτηρίσει κάποιος ‘’αμερικανιά’’ το βιβλίο ή ότι η γλώσσα δεν είναι αμιγώς ελληνική. Μα πριν προλάβουμε να το σκεφτούμε ή να το πούμε, ο κύριος Δάμτσιος (με υφάκι ‘’hold my beer’’ ή σαν το meme με το χαστούκι του μπάτμαν) κάνει τον ήρωά του να έχει φύγει από την Ελλάδα με την ενηλικίωσή του και όλη την ενήλικη ζωή του να την περνάει στην Αμερική! Οπότε όλες οι επιρροές όχι μόνο κρύβονται μα εξαφανίζονται, οι αδυναμίες όχι μόνο δε τονίζονται μα παίρνουν ύφος homage για το είδος! Ευφυέστατο, ειλικρινά εύγε!
Η Λίντα είναι άκρως ερωτεύσιμη μέχρι και τις τελευταίες σελίδες. Τέλειος αντίποδας της επιτηδευμένα άχρωμης Πάμελα. Την ανατροπή στο τέλος την είχα ψυλλιαστεί λίγο μετά τη μέση, μα δεν με ξενέρωσε. Αντιθέτως, ‘’το ομιλούν μάτι’’, και μόνο σαν έμπνευση, με κάνει πλέον να λέω: ‘’οκ, ό,τι βγάλει το παίρνουμε!’’
Ανυπομονώ λοιπόν για το ‘’Τρίπτυχο’’ και τη νέα κυκλοφορία από τις εκδόσεις που μας γαλούχησαν όλους (και δε θα την ονομάσω γιατί από τότε που επέστρεψα Αθήνα τις ακούω πολύ συχνά εν είδει παρατσουκλιού)!
George Damtsios, σ’ ευχαριστώ από καρδιάς που μοιράστηκες μαζί μας το ταξίδι του Ρομπ σου! Τον συμπάθησα, τον πόνεσα, με προβλημάτισε, με διασκέδασε και από εδώ και πέρα θα σε παρακολουθώ και στα επί χάρτου φίλε μου. Να σαι πάντα υγιής, δημιουργικός και ευτυχισμένος.
(27/9/2018)
Ευθύς εξαρχής, να δηλώσω ότι όποιο βιβλίο με κάνει να νιώσω ότι επιστρέφω σε πιο ανέφελες εποχές της ζωής μου, παίρνει ξεχωριστή θέση μέσα μου, προτού ακόμα να το ολοκληρώσω…
Ξεκινώντας λοιπόν αυτό το βιβλίο, ένιωσα και πάλι δεκαεφτά. Τη χρονιά που ξανάδινα Πανελλήνιες, κατέβαινα στο κέντρο με λεωφορείο και διάβαζα μανιωδώς τη σειρά των εκδόσεων Σιμώσι (για τα ‘’αποτελέσματα’’ εκείνης της περιόδου βλ. ‘’Ανδρείκελο’’, όσοι έχετε διαβάσει Λειμώνα). Αυτές τις μέρες χρησιμοποιώ πολύ τα μέσα και σκέφτηκα για συνεπιβάτη να πάρω τον κύριο Δάμτσιο. Είχα χρόνια να διαβάσω καθ’ οδόν, μα από το πρώτο κεφάλαιο η ιστορία με είχε ρουφήξει, δεν μπόρεσα να την αφήσω σπίτι, την πήρα μαζί μου…
Σοφότατη επιλογή ως προς το βιβλίο. Όχι και τόσο σοφή όμως ως προς τις υποχρεώσεις μου, αν λάβουμε υπόψιν ότι έχασα τρείς φορές τις στάσεις μου και άργησα σε ένα ραντεβού για να ολοκληρώσω στα όρθια ένα κεφάλαιο, στη μέση του πεζοδρομίου, έξω από το μετρό!!!
Κακά τα ψέματα, τα πρώτα δείγματα γραφής που είχα από τον συγγραφέα, ήταν από το γκεστ διήγημα ψυχοπλάνης του, δεν είχα διαβάσει κάτι δικό του πριν από αυτό. Φυσικά, το ‘’Κόκκινοι Κεραυνοί’’ όχι μόνο με είχε εκπλήξει, μα ήταν αψεγάδιαστο! Δεν ήξερα τι να περιμένω και είχα δεχτεί ένα υπέροχο χαστούκι που είχε κάνει το στόμα μου να κρεμάσει και το κεφάλι μου να βουίζει.
Ήξερα ότι ΈΠΡΕΠΕ να διαβάσω και κάτι πιο ολοκληρωμένο από αυτή τη πένα!
Μη με παρεξηγείτε, λατρεύω τα διηγήματα, μα το μυθιστόρημα είναι πρώτη αγάπη και παντοτινή, δένεσαι με τον ήρωα παραπάνω, είναι μεγαλύτερο το ταξίδι… Οπότε, για να μην πλατειάζω περαιτέρω, το ‘’τελευταία ανάσα’’ όντως κόβει την ανάσα!
Ο Ρομπ είναι ο ορισμός του καθημερινού ανθρώπου που δε θέλει να μπλέξει, μα μπλέκει σε βαθμό που η ζωή του καταστρέφεται. Αν είχατε απορήσει ποτέ πώς θα ήταν ‘’το μωρό της ρόζμαρι’’ αν το διαβάζαμε από την οπτική ενός καλούλη συζύγου, πάρτε αυτό σαν βάση και παράδειγμα και ετοιμαστείτε για πολλά περισσότερα! Γιατί ο κύριος Δάμτσιος, ενώ δίνει αυτή την εντύπωση στα πρώτα κεφάλαια, μετά συνεχώς χτίζει!
Μέχρι την 250 διαβάζεται μονορούφι, για κάποιο λόγο τα κεφάλαια της παρακολούθησης με κούρασαν λιγάκι (προσωπικό θέμα, μη φοβάστε, ο συγγραφέας το χειρίζεται τέλεια) μα μετά απογειώνεται και πάλι μέχρι το τέλος. Δε μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου. Ο Ρομπ όχι μόνο είναι τρομερά συμπαθής, μα βλέπουμε μια ολόκληρη ζωή μέσα σε αυτές τις σελίδες. Τη ζωή ενός κακομοίρη, που θέλοντας να κάνει το σωστό, γίνεται παιχνίδι ανώτερων δυνάμεων. Συχνά σκεφτόμουν ‘’βρε άνθρωπε! πού έμπλεξες βρε καημένε;’’ ξεχνώντας ότι είναι λογοτεχνικό δημιούργημα. Οπότε αυτό είναι άλλο ένα μεγάλο συν!
Επίσης, εκεί που πραγματικά βγάζω το καπέλο μου στον συγγραφέα (ας θεωρήσουμε ότι φοράω ημίψηλο, διότι στην κυριολεξία είμαι πάντα δίχως καπέλο) είναι το πώς μετέτρεψε ένα πιθανό μειονέκτημα σε πλεονέκτημα. Καλώς ή κακώς, στο πρώτο βιβλίο κάθε συγγραφέα, οι επιρροές είναι οφθαλμοφανείς σε κάποιον που γνωρίζει το είδος που διαβάζει. Θα μπορούσε να γίνει μεγάλο αρνητικό το πόσο έχει επηρεαστεί από τον Κινγκ, με το να χαρακτηρίσει κάποιος ‘’αμερικανιά’’ το βιβλίο ή ότι η γλώσσα δεν είναι αμιγώς ελληνική. Μα πριν προλάβουμε να το σκεφτούμε ή να το πούμε, ο κύριος Δάμτσιος (με υφάκι ‘’hold my beer’’ ή σαν το meme με το χαστούκι του μπάτμαν) κάνει τον ήρωά του να έχει φύγει από την Ελλάδα με την ενηλικίωσή του και όλη την ενήλικη ζωή του να την περνάει στην Αμερική! Οπότε όλες οι επιρροές όχι μόνο κρύβονται μα εξαφανίζονται, οι αδυναμίες όχι μόνο δε τονίζονται μα παίρνουν ύφος homage για το είδος! Ευφυέστατο, ειλικρινά εύγε!
Η Λίντα είναι άκρως ερωτεύσιμη μέχρι και τις τελευταίες σελίδες. Τέλειος αντίποδας της επιτηδευμένα άχρωμης Πάμελα. Την ανατροπή στο τέλος την είχα ψυλλιαστεί λίγο μετά τη μέση, μα δεν με ξενέρωσε. Αντιθέτως, ‘’το ομιλούν μάτι’’, και μόνο σαν έμπνευση, με κάνει πλέον να λέω: ‘’οκ, ό,τι βγάλει το παίρνουμε!’’
Ανυπομονώ λοιπόν για το ‘’Τρίπτυχο’’ και τη νέα κυκλοφορία από τις εκδόσεις που μας γαλούχησαν όλους (και δε θα την ονομάσω γιατί από τότε που επέστρεψα Αθήνα τις ακούω πολύ συχνά εν είδει παρατσουκλιού)!
George Damtsios, σ’ ευχαριστώ από καρδιάς που μοιράστηκες μαζί μας το ταξίδι του Ρομπ σου! Τον συμπάθησα, τον πόνεσα, με προβλημάτισε, με διασκέδασε και από εδώ και πέρα θα σε παρακολουθώ και στα επί χάρτου φίλε μου. Να σαι πάντα υγιής, δημιουργικός και ευτυχισμένος.
(27/9/2018)
March 3, 2017
Η πρώτη δουλειά του Γιώργου Δαμτσιου μου άρεσε σε μεγάλο βαθμό, ωραία και απλή γραφή με ξεκάθαρους χαρακτήρες, αν και δεν κατάλαβα γιατί η ιστορία ήταν βαλμένη στην Αμερική. Δεν μου φάνηκε τόσο διαφορετική η καθημερινότητα απ' ότι αν λεγόταν στην Ελλάδα και εκεί έχασε σε ρεαλισμό κάπως. Αν ο συγγραφέας ζει ή έχει ζήσει εκεί το παίρνω πίσω πάντως! Το τέλος σε επιβραβεύει σε μεγάλο βαθμό. Μη σου τύχει! Στο σύνολο του είναι πολύ καλό βιβλίο και μετά από αυτά που διάβαζα αυτό τον καιρό ήταν πολύ ωραίο ξέσκασμα. Θα περιμένω και την επόμενη δουλειά του.
June 24, 2023
Τον Γιώργο Δαμτσιο τον γνώρισα πριν από 4 χρόνια μέσα από το πρόσφατο τότε μυθιστόρημα του. Ένα από την αστυνομική σειρά των Ευγενών Άγριων". Πλέον, η σχέση μας είναι κάτι περισσότερο από αναγνωστη-συγγραφεα. Πολλά ακόμη βιβλία του έπεσαν στα χέρια μου και τελευταίο απόκτημα έμελλε να είναι το πρώτο του μυθιστόρημα. Το "Μέχρι την τελευταία του ανάσα" ήταν εκείνο με το οποίο μας συστήθηκε επίσημα ως συγγραφέας. Έχει καταπιαστεί με παιδικά, εφηβικά, crime fiction, τρόμο, φαντασία.... Στο τελευταίο αυτό είδος θα μπορούσα να τοποθετήσω και το συγκεκριμένο. Πέρα από την ευφάνταστη ιστορία που μας διηγείται ο πρωταγωνιστής του, αυτό που πράγματι το έκανε ξεχωριστό στα μάτια μου είναι ο καταπληκτικός τρόπος με τον οποίο εναλλάσσει την πρωτοπρόσωπη γραφή από ενεστώτα σε παρελθοντικο χρόνο, την περιγραφή διαλόγων και την μεταπήδηση σε τρίτο πρόσωπο. Σε κάθε περίπτωση θα μιλούσαμε για ένα ρίσκο, ιδίως για πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα, που θα μπορούσε κάλλιστα να δημιουργήσει σύγχυση στον αναγνώστη. Όμως, μιλάμε για τον Δαμτσιο! Και από τα πρώτα του βήματα προτίμησε να κολυμπήσει στα βαθιά, το πέτυχε, συνέχισε, και πλέον μπορεί να είναι περήφανος για την τεράστια συλλογή μυθιστορημάτων, project και συμμετοχών του... Εύγε, Γιώργο👏👏👏
March 19, 2025
Ο Ρομπ Μίαρς κάθεται απέναντι απ' τον ψυχίατρο που τον τελευταίο καιρό προσπαθεί να του εκμαιεύσει τον λόγο που έγινε δολοφόνος.
Ο Ρομπ το βρίσκει ανώφελο, μιας και δεν τον νοιάζει να αθωωθεί, παρόλαυτα ξεκινά να αφηγείται την ιστορία του, που είναι γεμάτη από ανατροπές, κινηματογραφικές σκηνές και μεταφυσικά φαινόμενα...
Ποιος ορίζει την μοίρα του; Μπορούν οι επιλογές του να την αλλάξουν;
Ο συγγραφέας μεταφέρει τον αναγνώστη σταδιακά σε ένα μεταφυσικό περιβάλλον , τόσο αριστοτεχνικά που αναρωτιέται που σταματά η αλήθεια και ξεκινά το εξωπραγματικό.
Μπαίνει στην ψυχοσύνθεση του ήρωα και σταματά να διαβάζει για να σκεφτεί τι θα έκανε στη θέση του...
Ένα βιβλίο τρόμου που σε ταξιδεύει στην φαντασία, το εξωπραγματικό, τον φόβο και σε κάνει να συμπαθείς τον ήρωα , να του δίνεις ελαφρυντικά και να αναρωτιέσαι αν όντως είναι δολοφόνος ή όχι..
Το μέλλον του συγγραφέα φαινόταν από αυτό το πρώτο του βιβλίο ότι θα ήταν λαμπρό.
Ο Ρομπ το βρίσκει ανώφελο, μιας και δεν τον νοιάζει να αθωωθεί, παρόλαυτα ξεκινά να αφηγείται την ιστορία του, που είναι γεμάτη από ανατροπές, κινηματογραφικές σκηνές και μεταφυσικά φαινόμενα...
Ποιος ορίζει την μοίρα του; Μπορούν οι επιλογές του να την αλλάξουν;
Ο συγγραφέας μεταφέρει τον αναγνώστη σταδιακά σε ένα μεταφυσικό περιβάλλον , τόσο αριστοτεχνικά που αναρωτιέται που σταματά η αλήθεια και ξεκινά το εξωπραγματικό.
Μπαίνει στην ψυχοσύνθεση του ήρωα και σταματά να διαβάζει για να σκεφτεί τι θα έκανε στη θέση του...
Ένα βιβλίο τρόμου που σε ταξιδεύει στην φαντασία, το εξωπραγματικό, τον φόβο και σε κάνει να συμπαθείς τον ήρωα , να του δίνεις ελαφρυντικά και να αναρωτιέσαι αν όντως είναι δολοφόνος ή όχι..
Το μέλλον του συγγραφέα φαινόταν από αυτό το πρώτο του βιβλίο ότι θα ήταν λαμπρό.
August 7, 2022
Πολύ καλό!! Πολύ αξιόλογος συγγραφέας.
April 11, 2016
Ο Γιώργος Δάμτσιος μας δίνει με το βιβλίο του αυτό μια καλή αρχή! Το μεταφυσικό αυτό θρίλερ διαβάζεται πανεύκολα και έχει έναν ενδιαφέρον βασικό χαρακτήρα. Πάλευα σε όλο το βιβλίο να αποφασίσω αν τον συμπαθώ ή αν τον αντιπαθώ κάργα και κατέληξα ότι στο είναι ένας μάλλον συνηθισμένος φουκαράς, μπλεγμένος σε μια τελείως ασυνήθιστη κατάσταση. Αναρωτιόμουν συχνά μέσα στο κείμενο τι θα έκανα στη θέση του και απάντηση δε βρήκα. Τα μικρά κεφάλαια και ο τρόπος που κλείνουν κάθε φορά εξάπτουν κι άλλο την περιέργεια, κι ενώ υπάρχουν λάθη κοσμοπλασίας / περιγραφών και επιμέλειας, ο αναγνώστης γενικά θα περάσει ωραία αγκαλιά με το βιβλίο. Περιμένω με χαρά την επόμενη δουλειά του Γιώργου Δάμτσιου!
Displaying 1 - 23 of 23 reviews