قصة أليمة

by Fyodor Dostoevsky, فيودور دوستويفسكي, سامي الدروبي (ترجمة)

هذه القصة تهكم لاذع علي البيروقراطية الروسية اثناء الإصلاحات الكبري في عهد ألكسندر الثاني، لقد وجد في ذلك الزمان جيل من رجال جدد رجال مثاليين يدعون الي الإصلاحات اللبرالية صادقين، و لكن دوستويفسكي يصف لنا في هذه القصة، بتهكم لاذع، التمزق المضحك الذي يعتمل في نفوس أمثال هؤلاء الرجال، و يكشف عن النقص في عزيمة البروقراطيين الذين ينتمون الي هذا النظام الجديد، و يتخذ دوستويفسكي من الموظف الكبير، الجنرال المدني “برالنسكي"، نموذجا لهؤلاء.

Genres: Classics, Russian Literature, Fiction, Russia, Short Stories, Literature, 19th Century

98 pages, ebook

First published January 1, 1862

About the author

Фёдор Михайлович Достоевский (Russian)

Works, such as the novels Crime and Punishment (1866), The Idiot (1869), and The Brothers Karamazov (1880), of Russian writer Feodor Mikhailovich Dostoyevsky or Dostoevski combine religious mysticism with profound psychological insight.

Very influential writings of Mikhail Mikhailovich Bakhtin included Problems of Dostoyevsky's Works (1929),

Fyodor Mikhailovich Dostoevsky composed short stories, essays, and journals. His literature explores humans in the troubled political, social, and spiritual atmospheres of 19th-century and engages with a variety of philosophies and themes. People most acclaimed his Demons(1872) .

Many literary critics rate him among the greatest authors of world literature and consider multiple books written by him to be highly influential masterpieces. They consider his Notes from Underground of the first existentialist literature. He is also well regarded as a philosopher and theologian.

(Russian: Фёдор Михайлович Достоевский) (see also Fiodor Dostoïevski)

Reviews

[BookHunter M ُH َM َD · Rating 3 out of 5]

عندما تبتسم في وجه الأوفيس بوي أو تعطي العامل في محطة البنزين أو عامل النظافة بعض الفكة أو تربت على راس طفل من أطفال الشوارع. هي أعمال عظيمة لا شك في ذلك و لكنها تفقد كل معنى لها إن فعلتها بغرض الشعور بالتواضع و التحبب إلى الفقراء دون أن يكون ذلك نابعا من ذاتك و تلك صفة أصيلة فيك.
أما في الوقت الحالي فنحن نفعل كل هذا و نتيه فخرا و تتعاظم نفوسنا و نتصور أننا نؤدي في الحياة دورا لا غنى عنه.
أدت نزوة المدير هنا لحضور حفل زفاف أحد مستخدميه دون دعوى إلى حفل بائس و ليلة لا يمكن نسيانها لكليهما و تحولت لحظات الفرح إلى قصة أليمة.

[Flo · Rating 4 out of 5]

...nothing ventured, nothing gained. (45)

The deeply-felt desire for spontaneity. The plague of inhibition.
Be natural; be reserved. Be demonstrative; be discreet.
An excess of vulnerability could turn you into the protagonist of an unpleasant anecdote. Speak but not too much. Write but do not expose too much. Be honest but do not reveal too much. Nothing seems already too much.
Be at ease; control yourself. Because,

'What will people say? Where will it end? What will tomorrow bring, tomorrow, tomorrow!...' (35)

Have you ever imagined how a particular situation was exactly going to be? Of course. The ultimate rehearsal. Carefully chosen words begin to form a line in your mind. They have methodically decided the order of appearance, the tone, the rhythm. The dramatic pauses. The silences that allow the other person or group to come up with an answer. You have been imagining that conversation for hours, for days. Like a minor god of time, you feel in control of that little piece of future. You know how the events are going to develop. You want things a certain way, then you picture everything in your head. That should be enough.
And then, that fragment of future arrives.

He knew, he knew very well, that he should have left long ago, and not only so as to leave, but so as to save himself. That all this had suddenly become something else—well, had turned out totally unlike his dream on the planks that evening. (34)

The roles have been changed. Your mind needs a Plan B. Plan B... No. We do not have a Plan B. As your face begins to feel the warm color of anxiety, you freeze. Your muscles cannot move. Your heart feels the tension and behaves accordingly, with frantic palpitations that no one could ever count. You wish for a benevolent ground to swallow the entire room. Nothing happens and you are trying to think. While your thoughts are irrepressibly flashing through your head, you survey the area. The eyes of the world are all over you. You watch. That is all you can do. Watch as the walls of that piece of future you thought you could control, start to collapse. Silently, in slow motion. Total devastation during the minute that will never end.

Then moral fits began, concerned with his existence manquée. Then shame again flared up in his soul, taking possession of it all at once, burning and exacerbating everything. He shuddered, imagining various pictures to himself. What would they say... (47)

Have you ever felt that? Never, always? Frequently.
That also happens to our friend Ivan Ilyich Pralinsky. After a conversation with other civil servants, he decided to implement a philosophy of his by crashing the wedding celebration of Pseldonymov, one of his subordinates. A susceptible imagination led Pralinsky to believe that every action that he visualized could really happen. He would enlighten those less fortunate than himself; they would become better human beings by learning his philosophy based on kindness—a love of mankind he was willing to teach while pointing out the differences between them and keeping some distance.
This is a satirical short story that brings to mind the fact that there is a bit of comedy in some tragedies.
The plot is simple; what truly makes this story a delightful thing to read are the protagonist's impressions. Dostoyevsky's essential quality. However, in this case, it was a little difficult to follow the narrator as well as Pralinsky's reflections. It confused me at times. I assume it was meant to mystify, having in mind the main character's erratic train of thought. I would hesitate about the translation's fidelity if it wasn't one by Pevear and Volokhonsky.

Pralinsky annoyed me at times. To be honest, I wanted to grab him by the arm and just ask him “what the hell are you doing?” But I understand him. And more than once I asked myself the same question. Nothing goes as we plan. Everything he dreamed one evening fell apart in a minute. Every word, every reaction, all the happy endings he envisioned. Reality crushed his thoughts several times, and opened the path for relentless shame and a touch of regret.

As the naive architects that we are, we design in our minds the course of events. What we are going to say. What we are going to write. But in further reflection, how presumptuous of us to think that we can predict what the other person is going to understand. Reactions, interpretations, sentiments.
Another inconceivable translation.

It is known that whole trains of thought sometimes pass instantly through our heads, in the form of certain feelings, without translation into human language, still less literary language... Because many of our feelings, when translated into ordinary language, will seem perfectly implausible. That is why they never come into the world, and yet everybody has them. (22)

Words are kept inside and the story never begins. Sometimes, it's all right. And other times, you are dodging a bullet.


Dec 19, 15
Updated on June 9, 19
* Also on my blog.

[صان · Rating 5 out of 5]

داستان دولت‌مردی که یک نیمه شب تصمیم می‌گیره سرزده به خونه یکی از زیردستاش بره تا بهشون ثابت کنه خیلی لیبرال فکر می‌کنه و برخلاف روسیه‌ی اون زمان، آدمِ رسومات اداری و جامعه‌ی طبقاتی نیست.
طبعا توی اون مهمونی گندهایی رو بالا میاره و شخصیت واقعی‌ش رو می‌شه و در نهایت این آدم صاحب‌منصب نیست که ضرر می‌کنه، بلکه باز تمام بدبختی‌ها به روی سر کسی خراب می‌شه که جایگاه اجتماعی پایین‌تره داره: زیر دستی.

اولین چیزی بود که از داستایفسکی خوندم. بچه که بودم قمارباز رو شروع کردم ولی تموم نکردم، چون بچه بودم و نادان.
اما این کتاب، از چند نظر خیلی جالب بود.

اول این که چه نثر شیرینی داشت. اصلا خسته‌کننده نبود، خیلی جذاب جلو می‌رفت و از سری کتاب‌هایی بود که کاملا کشش داشت و دوست نداشتی زمین بذاری و با توجه به حجم کمی که داره می‌شه یه نفس خوندش و کاملا غرق لذت شد. این از این.

اما از نظر تکنیکی هم چیزهای خیلی جالبی داشت.
یه مساله بزرگی وجود داره و اون تحلیل میخاییل باختین از داستایفسکیه و مثال معروف کارناوالش. حالا به تئوری ادبیِ کارناوال کار ندارم، اما این داستان در مولفه‌های اون تئوری صدق میکنه و فقط می‌خوام مولفه‌های جالبی که داره رو بگم.
یکی این که چندصداییه. و این ویژگی کارهای داستایفسکی هست گویا. یعنی یه شخصیت اصلی داریم، ولی شخصیت‌های دیگری هم وجود دارن که به اندازه شخصیت اصلی پرداخت شدن. جدا از این که تمام شخصیت‌ها به اندازه خیلی خوبی پرداخت شدن، ما در این کتاب یک روایت رو نمی‌بینیم. تا اواخر کتاب با دولت‌مرد جلو می‌ریم اما انتهای کتاب دولت‌مرد می‌خوابه و روایت می‌افته دست اونی که زیردست بوده و حالا از جنبه‌ی دیگه‌ای وارد ماجرا می‌شیم و تلخی داستان دوچندان می‌شه. حالا دوشخصیت داره این کتاب و هر دو به یک اندازه مهم هست و نویسنده دورشون کادر کشیده که بهشون توجه کنیم.

دوم فضای داستانه که با تمپوی خوبی جلو می‌ره و صحنه‌ها کوتاه‌اند و اتفاقات با سرعت پشت سر هم رخ می‌دن و مثل یه رقص می‌مونه. همونطوری که یه مهمونی باید باشه. فضایی پر از شلختگی و سرصدا و مستی. چه توصیف‌های خوبی از صحنه‌های رقص داشت، چقدر پر شور و پر حرارت بود!

ویژگی بعدی اینه که طبق نظریه کارناوال، کارناوال جاییه که مردم توش مثل هم می‌شن، ینی رئیس و زیردست همه تماشاگر یک نمایشن و همه دارن در اکت‌های یکسانی شریک می‌شن و توی خیل جمعیت، هویت فردی از بین می‌ره.
دولت‌مرد هم می‌خواست درواقع این کارو بکنه، وارد مهمونی‌ای می‌شه تا مثل اونا بشه و از نظر اخلاقی هم حرکت مثبتی کرده باشه، ولی موفق نمی‌شه چون این ادعا کاملا توخالی و بدون اعتقاد بوده و فقط با حفظ ظاهر می‌خواسته این کار رو انجام بده. در حقیقت مرد، تمام مدت در دلش داره به ریش دیگران می‌خنده و تو ذهنش مسخره‌شون می‌کنه.

ویژگی بعدی هم همینه، این که تمام مدت صدای ذهنی شخصیت‌ها رو می‌شنیدیم و چیزی که واقعا فکر می‌کنن و چیزی که انجام می‌دن رو با هم می‌دیدیم. این واکنش‌های آدم‌ها نسبت به حرف‌های همدیگه چیز خیلی جذابی بود که داستایفسکی خیلی خوب تعادل رو توش برقرار کرده بود. نه خیلی ذهنی می‌شد که خسته بشی از بس حرف‌های تو سر آدم‌ها رو می‌بینی، نه اونقدر بیرونی می‌شد که کلا نفهمیم آدم‌ها دارن به چی فکر می‌کنن.

پایان‌بندی خیلی خوب و سهمیگین هم داشت.
زیردست، همه چیزشو از دست می‌ده به معنای کلمه. از اون جشن هیچی براش باقی نمی‌مونه. از عروسی که ازش فراری شده تا تخت شب عروسی‌ای که مامور دولت روش خوابیده. تنها دل‌خوشی‌های مرد از بین می‌رن و تنها کاری که می‌تونه بکنه اینه که اداره‌ش رو عوض کنه تا با ماموردولت روبرو نشه. و مامور دولت چی؟ هیچی. فقط تصمیم می‌گیره این فکرها رو بذاره کنار و دوباره روی بیاره به سخت‌گیری و سخت‌گیری و سخت‌گیری.

یه جای داستان، یه کاراکتری هست که می‌فهمیم عادت داره هر شب برای یکی دیگه از کاراکترهای کتاب قصه‌هایی از هزار و یک شب رو بخونه. توی یه نقدی درباره این کتاب خوندم که ایده اصلی این داستان در هزار و یک شب هم موجوده و داستایفسکی ازش الهام گرفته و برای همین هم چنین ارجاعی رو گذاشته توش.
خوشحال می‌شم اگر کسی می‌دونه بگه که داستان اصلی چی بوده تا بفهمم این اقتباس به چه شکل صورت گرفته.

نکته جالب دیگه، اینه که اسم کاراکتر زیردست، طی یه غلط مامور ثبت‌احوالی عوض شده و حالا بی‌معنی شده. یه جایی از داستان دولت‌مرد به زیردست می‌گه اسمت هیچ معنایی نداره و احتمالا فلان چیز بوده. و مرد تایید می‌کنه. و این خیلی جالب بود که می‌شد ازش برداشت کرد این آدم برای دیگران واقعا هیچ معنایی نداره و فقط یه چرخ‌دنده‌ست که کار می‌کنه. (چرخ‌دنده‌ای که جلوتر می‌بینیم چقدر راحت هم خرد می‌شه و این خرد شدن، به دلیل رویاها و بازی‌بازی‌های یه دولت‌مرد بوده و همینقدر پوچ!)

تو کتاب زمزمه‌هایی از تغییر اجتماعی و سیاسی‌ای که توی روسیه داره رخ می‌ده رو می‌بینیم. مثلا نویسنده مجله‌ای که دولت‌مرد رو واپس‌گرا می‌خونه و البته دولت‌مرد که می‌خواد واپسگرا نباشه، اما خب این اخلاق بروکراتیک و اشرافی طوری توش نهادینه شده که نمی‌تونه ازش خارج شه. البته نفع شخصی‌ش هم توی همونه و درواقع نمی‌خواد که ازش خارج شه و این ترقی‌خواهی در حد یه بازی کوچیک براش باقی می‌مونه.

یه مامان‌بزرگ توی این داستان هست که خیلی شخصیت جالبی داره. اون یه آدم مهربون و سخت‌کوشه که واقعا این مناسبات شاید براش مهم نیست و در همه حال آرامش داره و مهربونی‌ای فارغ از تملق می‌کنه. چه وقتی مهمون ناخوانده وارد مجلس می‌شه چه آخرش که حالش خوب نیست و ازش مراقبت می‌کنه. این آدم یه نمونه از کسیه که سنتیه، (طبق گفته کتاب) و در عین حال، بهترین نمونه از کسیه که دولت‌مرد می‌خواد بشه. یعنی دولت مرد تمام مدت داره حرف از نوگرایی و انسان‌گرایی و انسان‌دوستی و برابری می‌زنه، اما در نهایت اون مادربزرگ سنتی‌ست که به این اخلاق پایبنده و این محتوای خیلی جالبیه که به نظرم داستایفسکی بهش توجه داشته.

و نکته‌ی اخر، توی همون نقد طرف نوشته بود داستایفسکی رو اصلا نمی‌شه تئاتر کرد و راست می‌گفت. خیلی بیشتر از چیزی که بیرون داره رخ می‌ده، ما توی شخصیت‌ها رو می‌بینیم. فکرهاشون و واکنش‌های ذهنی‌شون به هم و اینه که کارهای این نویسنده رو اینقدر جذاب کرده.

سخن پایانی:
به این کتاب خیلی کم توجهی شده. زیاد به زبون انگلیسی معروف نیست و من نتونستم مرور یا نقدی به انگلیسی براش پیدا کنم جز این وب‌سایت:
لینک
این وبسایت هم مال یه روس‌زبانه که به انگلیسی نوشته و توی مرورش از نقل‌قول‌های میخاییل باختین در کتاب پرسش‌های بوطیقای داستایفسکی
استفاده کرده و مقاله یه روس دیگه که حالا توی لینک برید می‌بینید.
منظورم اینه که به انگلیسی تقریبا چیزی پیدا نکردم.
اگر پیدا کردید خوشحال می‌شم به من هم بدید!

پس دو خواهش دارم:
یکی اگر می‌دونید بگید که از چه داستانی از هزار و یک شب اقتباس شده
و دو اگر مقاله‌ای درباره این کتاب دیدید!

**********************

در سایت آوانگارد مروری برای این کتاب نوشته‌ام.:

https://avangard.ir/article/509

[Sarah Far · Rating 3 out of 5]

در حین شنیدن داستان،به این فک کردم اگه
داستایِفسکی،خواستگارم بود،قبول میکردم

جواب خودم بله بود،بخاطر اینکه نویسنده بود و از کار اداریش استعفا داد 😃
نمیدونم خودِ داستایِفسکی دوست داشتنی هست یا نه ولی نوشته هاش میگه که فئودور فوق العاده س!

داستان هم مث دیگر موضوع ها،زمینه ی اداره،ارباب،کارمند بود،خووندنش خالی از لطف نیست!

[Arash · Rating 4 out of 5]

پسِلدونیموف برای بچه هایش خواهد گفت که چگونه خود ژنرال شخصاً در جشن عروسی او شرکت کرد و حتی شراب نوشید! و بعد این بچه ها به بچه هایشان خواهند گفت و آن ها برای نوه هایشان تعریف می کنند، همچون حکایتی مقدس، که یکی از صاحب منصبان و سیاست مداران عالی رتبه کشور آن ها را مفتخر کرده است.. و غیره و غیره. بله، آخر من یک آدم فرودست را به لحاظ اخلاقی بالا می برم و کرامت انسانی اش را به او باز می گردانم... آخر او در ماه فقط ده روبل حقوق می گیرد!
_

یک اثر ناب دیگه از داستایفسکی کبیر. ایوان ایلیچ که از مقامات عالی رتبه اس به یک جشن تولد دعوت میشه که هیچ بویی از جشن نداره، محفلی سه نفره که همگی از مقامات هستن و همگی سعی بر برتر دونستن نظر خود بر دیگری. در این بین ایوان ایلیچ کاملا اتفاقی - یک اتفاق مسخره- سر از جشن عروسی مادون خودش در میاره.
_
داستایفسکی همیشه توی کتابهاش فاصله بین فقیر و غنی رو به خوبی نشون میده، همینطور اشرافی گری در روسیه قدیم. کتاب رو میشه به دو بخش تقسیم کرد. بخش اول که ایوان ایلیچ در سودای مقام و مال و جایگاه خودش، سرشار از تکبر همه رو موظف میدونست که بهش احترام بزارن و جلوش خم بشن، بخش دوم افول ایوان ایلیچ،ایلیچ که بر اثر استفاده مشروب حالت اصلی خودش رو از دست داد و روی دیگرش رو برای همگان نمایان کرد دید که چطور در عامه مردم مورد بی احترامی و تمسخر قرار میگیره.
_
با اینکه داستان طولانی نیست ولی شدیدا استعداد طولانی بودن رو داره. چه ترجمه و نثر خوبی داشت کتاب، معادلات فارسی درست و به جا انتخاب شده بودن، دست مریزاد به خانم نظریان بابت این ترجمه

[Maziyar Yf · Rating 3 out of 5]

داستایفسکی کبیر داستان جذاب و شیرینی را در کتاب یک اتفاق مسخره تعریف کرده ، حکایتی که در عین مضحک بودن ، معانی و مفاهیم زیادی هم دارد .
نویسنده در این داستان کوتاه ، تقابل اندیشه های اصلاح گرایانه ومحافظه کارانه را به شکلی کلی و نمادین و به زبان طنز به تصویر کشیده است . استاد از نقش پر رنگ مشروبات الکلی در مراسم روسها استفاده کرده و زبان ایوان ایلیچ ، شخصیت اصلی داستان را سنگین ساخته ، الکن بودن زبان او باعث شده که نتواند علت حضور خود را در جمع فرودستان بیان کند .
در پایان داستان ، اتفاق مسخره به فاجعه ای بزرگ تبدیل می شود ، اما ایوان ایلیچ در می یابد که آنچه فکر می کرده به آن اعتقاد داشته شعارپوچ و بی هدفی بوده است ، او ماسک چهره آرمانی و اصلاح گرایانه را از صورت برداشته و چهره واقعی خود را نشان می دهد ، یک ارباب بی رحم واقعی

[صَــــنَــــمْــــ · Rating 4 out of 5]

از متن کتاب:

.." احساس می‌کرد قدرت تحمل خیلی چیزها را دارد اما سرنوشت مدام چنان او را غافلگیر می‌کرد که کم‌کم داشت درباره‌ی این قدرت به تردید می‌افتاد"..

.."بسیاری از احساسات ما وقتی به زبان عادی برگردانده می‌شوند، کاملا نامعقول و غیرموجه به نظر می‌رسند. به همین دلیل هم هست که هرگز لباس واقعیت نمی‌پوشند. با این حال، این قبیل احساسات در همه‌ی آدم‌ها دیده می‌شود."..

.." ناگهان وجودش به دو پاره تقسیم شد؛ چنان که برای خودش نیز محسوس بود. در یک سو، گرداب بود، تمنای پیروزی و از میان برداشتن موانع و یقینی پرشور به این‌که همچنان می‌تواند به هدفش دست یابد. اما در سوی دیگر دردی شکنجه آور در روحش بود و چیزی مثل خوره قبلش را می‌جوید. مردم چه می‌گویند؟ این ماجرا به کجا ختم می‌شود؟ طلوع آفتاب فردا با خود چه خواهد آورد؟"..


با اینکه من همیشه دنبال یه پایانِ شوکه‌کننده تو داستانم، ولی باید بگم " یک اتفاق مسخره" کشش خیلی خوبی داشت و با توجه به حجم کمش، دوست داشتم زودتر تمومش کنم ببینم تهِ این همه افتضاحی که ایوان ایلیچ بار آورده چی میشه!
اون قسمت داستان که از دید پسلدونیموف روایت شد قضیه، واقعا دلم براش سوخت! هرچند وضعیت ایلیچ هم کم ترحم‌برانگیز نبود!


پ ن: من اگه جای ایوان ایلیچ بودم و واقعا نیتم خیر بود، گندی رو که بالا آوردم، جبران میکردم! یه کمک مالی خوب به پسره‌‌ی بدبخت و مادرش میکردم حداقل!

پ ن ۲: اجازه بدید بعد از غر زدن‌های مستمر درمورد ترجمه‌ی کتابهایی که سابقا خوندم، بگم که ترجمه‌ و ویرایش این کتاب، واقعا خوب بود.

پ ن ۳: ریویوی جناب " صان" رو هم بخونید حتما. من که خیلی دوسش داشتم :)

[fคrຊคຖ.tຖ · Rating 4 out of 5]

فکر می‌کنم‌ پیام این داستان استاد این بود: بدون دعوت و یکهویی به مهمونی نرید!

[Ali Book World · Rating 4 out of 5]

( بازخوانی دوم )...
در کل همه‌ی کارهای داستایفسکی از کتاب‌های بلند و هزار صفحه‌ایش گرفته تا این کتاب کوتاهِ کمتر از صد صفحه‌ای، همه‌شون دغدغه‌ی انسانی دارن، همه‌شون پر از پیام‌هایی برای زندگی بشرند. این کتاب هم مستثنی نیست!!!!

[Peiman · Rating 4 out of 5]

یک اتفاق مسخره خیلی جدی شروع میشه با صحبت‌های سه دیوان‌سالار روس که عقاید مخالف هم در مورد نحوه‌ی اداره کشور و رفتار با رعیت! با توجه به اتفاقات اخیر کشور (لغو نظام رعیتی) دارن. دو نفر محافظه کار و شخص اصلی داستان اصلاح‌طلب معتقد به انسانیت. اما در ادامه با تغییر مکان داستان به یک عروسی جدی به طنز تبدیل میشه و طی یک سری اتفاقات در نهایت شخص اصلی در مورد پایبندی به اعتقاداتش تاب نمیاره...ه

[Madam Eli · Rating 3 out of 5]

از این کتاب‌های کوچک و جیبی نشر ماهی که من یه ۵-۶ تایی ازشون توی کمد اتاق عملم دارم و هرگاه که وقت خالی دارم میرم سراغشون.
این بار هم شیفت صبح شب جمعه بودم و عمل نداشتیم. نشستم و این کتاب رو خوندم.
راستش من هنوز نتونستم کتاب‌های قطور و اصلی داستایوفسکی رو بخونم. نتونستن من رو اونقدر بکشن و گیرا باشن که ادامه‌شون بدم. نصفه رهاشون کردم!
اما این خوب بود. روند و سیر داستانی خوب و جالب و مناسب بود.
شخصیت‌پردازی کافی و معقولی داشت.
شاید میخواست بگه گاهی اوقات اگر بالادستان هم بخوان، این زیردستان هستن که نمی‌خوان، نمی‌تونن درک کنن و حاضر به از بین بردن اون فاصله‌ی طبقاتی نیستن..
شاید میخواست بگه این قشر واقعا تاب تحمل فرهنگ و رسوم و رفتارهای طبقات زیردستشون رو ندارن.. و واقعیت با آنچه که در تصورشونه خیلی متفاوت‌تره.
و البته یادمون نره وقتی سرمون گرمه و نوشیدیم، تصمیماتمون رو جدی نگیریم و عملی نکنیم 😅

[Salamon · Rating 4 out of 5]

تاب نمی‌آوریم

خلاصه‌ی داستان اینه که دست تصادف (یا تقدیر نویسنده) مقام نسبتاً بلندمرتبه‌ی دولتی‌ای رو به سمت خوان زیردست دون‌پایه‌ای میکشونه. بیشتر از این‌که داستان چه پیچ و تابی به خودش میگیره و داستایوسکی چه صحنه‌آرایی‌ِ چیره‌دستانه‌ای انجام میده چیزی که به چشم من اومد سابقه‌ایه که نویسنده به نوبت از زندگی این دو شخصیت به دست میده و ما رو با موقعیت‌شون از کودکی تا به حال آشنا میکنه.

یکی تا امروز چون بودایی که هیچ نغمتی به خودش ندیده (جز مورد بی‌توجهی قرار گرفتن بعضی عقایدش) و دیگری نگون‌بختی که با هیچ بلایی غریبه نیست.

ا��ن تضاد بی‌اندازه در تجربه‌ی زندگی باعث تشکیل دو جهان‌بینی کاملاً متمایز از هم شده که حداقل یکی از اون‌ها قراره که از هم بپاشه. همانطور که از طبیعت انسان در چنین سن و جایگاهی برمیاد قرار بر این نیست که شخصیت فربه و نازپرورده‌ی ماجرا تحول شگرفی رو در خودش تجربه کنه. تنها چیزی که دریافت میکنه آب سردی بر پیکره‌ی خیالات توهم‌زدشه تا بتونه شفاف‌تر حقیقت طبقاتی خودش رو مشاهده کنه. کلیدواژه‌ی داستان از ابتدا مفهوم "تاب‌آوردن" هست.

سؤال مهم. چقدر تاب‌آوردن عملی است؟
چقدر می‌شود با دیگرانِ بسیار متفاوت در هم آمیخت؟


ایده‌های اصلی: سفر حادثه، خودشناسی، تصویر موجز ولی گویای دو طبقه، ایده‌ی برخورد و مناسبات طبقات اجتماعی

[Reihane · Rating 5 out of 5]

هیچوقت نمیتونم برای داستایفسکی ریویو بنویسم. داستایفسکی رو باید پرستید همین...*_*

[Hossein · Rating 4 out of 5]

حس می‌کنم چیزی که داستایفسکی بیشتر از همه روی آن تاکید داشت، برجسته نشان دادن شکافِ بین نظر و عمل بود، یا شاید در بیان بهتر، چیزی که فکر می‌کنیم به آن اعتقاد داریم و چیزی که در واقع هستیم. از همان ابتدای داستان که ایوان ایلیچ می‌فهمد کالسکه‌رانش رفته و تنهایش گذاشته و عصبانی می‌شود، مایِ خواننده چیزی را متوجه می‌شویم که قهرمان داستان هنوز آن‌ را نمی‌داند و باید یک اتفاق مسخره رخ دهد تا به این خودآگاهی در او منجر شود که آن‌چه که در ابتدای داستان داعیه‌اش را داشت، صرفا یک آرمان بوده و از نظر تا عمل، راهْ بسیار است.
اما یک جنبه دیگر، که برای من شخصی‌تر است، تلاش داستایفسکی برای نشان دادن یک احساس است. همه ما در موقعیت‌هایی بوده‌ایم که بی‌شباهت به موقعیت ایوان ایلیچ نیستند: بودن در زمان‌ها و مکان‌هایی که می‌بینیم چیزها آن‌گونه که پیش‌بینی می‌کردیم پیش نرفته‌اند و رفتارهایی از ما سر می‌زند که باعث شرمساریمان می‌شود. بعدتر که سعی می‌کنیم آن‌ها را اصلاح کنیم، اوضاع بدتر می‌شود و احساس شرمِ آن اتفاق مدت‌ها در ذهنمان می‌ماند. داستایفسکی در وسطِ شلوغیِ داستان که شبیه یک صحنه نمایش است، ما را به درون سرِ قهرمانش می‌برد و می‌گذارد صدای افکارش را بشنویم:
دوباره شرم در روحش چنگ می‌انداخت و وجودش را یکسره تسخیر می‌کرد، همه‌چیز را به آتش می‌کشید و به خروش درمی‌آورد. وقتی تصاویر مختلف از پیش چشمش می‌گذشت، قلبش از جا کنده می‌شد. درباره او چه می‌گفتند؟ چه فکری می‌کردند؟ با چه رویی می‌خواست پا به اداره‌اش بگذارد، وقتی می‌دانست تا یک سال دیگر هم چه پچپچه‌ها پشت سرش خواهند کرد، چه‌بسا تا ده سال دیگر، چه‌بسا تا پایان عمرش. حکایت او را مثل لطیفه‌ای نسل به نسل نقل می‌کردند. بی‌تردید خود را مقصر می‌دانست. هیچ توجیهی برای اعمالش پیدا نمی‌کرد و از آن‌ها شرمسار بود...
برای همین شاید خواندن «یک اتفاق مسخره»، تسلی خاطری باشد که مشفقانه‌تر به خود و دیگران نگاه کنیم.

[Pedro Pacifico Book.ster · Rating 4 out of 5]

Uma história desagradável, de Fiódor Dostoiévski
Diferentemente do seus romances mais densos, que se aprofundam nos conflitos e angústias dos personagens, “Uma história desagradável” é uma obra curta e que revela um Dostoiévski mais cômico e menos psicológico. E o que começa com uma premissa bem humorada, acaba levando para um desenvolvimento desagradável – para não dizer caótico.

No dia da festa de seu casamento, Pseldonímov recebe uma visita um tanto quanto inusitada: o seu chefe, Ivan Pralínski aparece de surpresa e sem ter sido convidado – até porque não há uma relação próxima entre os funcionários de cargos hierárquicos tão distantes. A ideia surge em Pralínski depois de tomar algumas taças de champanhe, mesclando um ato altruísta com uma certa curiosidade de conhecer uma festividade de um nível social muito abaixo do seu.

E não bastasse a surpresa gerada pelo (não) convidado incomum, Pseldonímov precisa lidar com um chefe embriagado e dono de um ego maior do que sua residência. Pralínski fará de tudo para conquistar aqueles a sua volta e mostrar que está acima de todos: afinal, como poderiam não ficar impressionados com ele?

Publicado em 1862, a novela é uma leitura muito interessante e que de forma muito acessível se aprofunda em questões sociais, diferenças de classes e a ideia do ridículo. Não há como se deparar com a situação e não sentir constrangimento por todos os envolvidos. Por ser uma leitura fácil, “Uma história desagradável” pode ser uma boa opção para quem nunca leu nada do autor.

Nota: 9/10

Para mais resenhas, acesse o @book.ster no Instagram.

Post: https://www.instagram.com/p/C4b0PAbrPNo/
Site: https://booksterpp.com.br/

[Fereshteh Khanzad · Rating 4 out of 5]

توصیف صحنه ی پایانی اش خیلی جذاب بود.

[Amirhossein · Rating 4 out of 5]

فکر نمیکردم اینقدر با داستانش حال کنم. اسمش بهم حال عجیبی میداد ولی خب هیچ وقت نباید کتاب رو از روی جلدش قضاوت کنم. قهرمان داستان ایوان ایلیچ که خواستار برابری رئیس و کارگر و حقوق بشردوستانه هستش، رئیس خودش نیکیفوروویج رو انسانی واپس گرا میدونه و میگه که میخوام ثابت کنم واقعا این ایده من یک چیز شدنی هستش. ولی رئیسش با جمله "تاب نمی آوریم" از همون اول خواننده رو تو یه سردرگمی جالبی قرار میده. چه چیز رو تاب نمیاوریم؟

خب دقیقا روایت داستان برای جواب همین سوال هستش. همه چیز دست به دست هم دادن تا اینکه ایوان ایلیچ مست و پاتیل از خانه زیردست خودش یعنی پسلدونیمف سر در اورد. قبل از ورودش به خونه میگفت که فلان کار رو میکنم فلان سخنرانی رو انجام میدم و در یه چشم بهم زدن همه بهم افتخار میکنن و مرتب برام دست میزنن و این حکایت رو از نسلی به نسل بعد که چطور یک کارفرما، تو عروسی زیردستش حاضر شده و بهش تبریک گفته، انتقال میدن

خب بنظرم موضوع اصلی که این رمان میخواست بیان کنه این بود که برابری و سوسیالیسم و کمونیسم، فقط رو کاغذ گل و بلبل هستش. یک یوتوپیای خیالی در حالیکه همین رو بخوایم توی دنیای واقعی پیاده کنیم مثل اکثر کشور ها تهش به بن بست میخوره. هدف داستان خیلی جالب بود و خوشم اومد.

روایتگر داستان هم انگار از قبل همه چیز رو میدونست و گویا داشت قصه شب برای خواننده تعریف میکرد. ترجمه میترا نظریان هم از هر نظر عالی بود. حتما پیشنهاد میشه

[Ola Al-Najres · Rating 3 out of 5]

عالم دوستويفسكي زاخر بالألم ، و هذه القصة الأليمة هي لمحة بسيطة من ذاك العالم ، قصة عن أولئك المدعين الذين لم يعيشوا يوماً بصدقٍ مع ذواتهم حتى يصدقوا مع الآخرين ، الذين يرون فيمن أدنى منهم اجتماعياً مجرد وسيلة للظهور و كسب السمعة الحسنة ، يتواضعون معهم فقط لكي يظهروا بمظهر المتواضعين ومناصري المساواة و الإنسانية وما ذلك إلا أمكر شكل من أشكال الغرور ، فأن تنادي بالتواضع مع من هم دونك ما هو إلا اعتراف منك بالطبقية وبالتفرقة بين البشر ، أما أن تُعامل غيرك على أنّه أخاك في الإنسانية وحسب ، ناسياً لا متناسياً ما بينكما من فروقات وهمية ، فذاك هو التواضع الحق ، الذي يشرحهُ فعلك لا قولك ، و يظهر في باطنك لا على ظاهرك ..

دوستويفسكي العزيز : لكم يُعجبني ما أقرأ منك ❤️


لقد كان في جحيم من العذاب، وكانت ومضات الوعي التي تومض في رأسه من حين إلى حين تكشف له عن هوة من الهول والروع، وتريه مناظر مظلمة كريهة تبلغ من البشاعة أن بقاءه غائباً عن الوعي كان خيراً له من اليقظة فليته لا يفيق أبداً ..

[Shahab · Rating 5 out of 5]

《انسانیت میتواند سنگ بنای اصلاحات قریب الوقوع باشد و اساسا در راه تجدید و نوسازی همه چیز به ما کمک کند... آری، رفتار انسانی با زیر دستان، از مستخدم دولت گرفته تا منشی، خدمتکار، موژیک و .... رفتار من انسانی است پس دوستم دارند، به من اعتماد میکنند ، ایمان دارند و عشق می ورزند》
ایوان ایلیچ ژنرال روس با تفکراتی که در مناظره دوستانه سه نفری ای درباره انسانیت و رفتار عادلانه با زیردستان گفت مجلس مهمانی را ترک کرد، از قضا همان شب مجلس عروسی یکی از کارمندان دون پایه زیردست او برگزار شده بود، تئوریسین رفتار دوستانه و نگاه برابر به زیردستان با فکر و خیالی درباره اینکه این فرصت بهترین زمان برای اثبات نظراتش است وارد مجلس عروسی شد که
《بی اختیار نگاهی به دور تا دور اتاق انداخت که چند ساعت پیش رقصندگان دیوانه وار در آن پایکوبی کرده بودند و دود سیگارهایی هنوز در هوایش معلق بود. کف چسبناک و کثیف اتاق پر بود از ته سیگار های پاپیروس و کاغذهای آب نبات. بستر زفاف از هم پاشیده بود و صندلی های واژگون گواهی بود بر ناپایداری بهترین و تزلزل ناپذیرترین امیدها و آرزوهای زمینی》

داستایوفسکی هر خط که قصه را پیش می‌برد فاجعه و گندکاری ژنرال عالیقدر را بیشتر نمایش میدهند، بعضی فرازها فوق العاده خنده دار و یادآور فیلم های برادران مارکس هستند، و حقیقتا قصه شرح یک اتفاق فوق العاده مسخره است.

[AiK · Rating 3 out of 5]

Самым безжалостным образом Достоевский глумится над «благородной» затеей Ивана Ильича посредством своей «гуманности» способство��ать вере людей в государственную реформу, а следовательно, его поведение якобы имеет большое общественное значение. Случайно он проходил мимо дома, где была свадьба его самого мелкого подчиненного, и он решил, что гуманность заключается в том, чтобы опуститься до уровня подчиненного и облагодетельствовать его своим присутствием. Присутствие его, впрочем обошлось весьма дорого. Те две бутылки шампанского, что пил Пралинский обошлись Пселдонимову с его окладом в 10 рублей, в целое состояние. Пралинский самым скотским образом напился. Все получилось глупо и стыдно. Недалекий Иван Ильич построил неверный силлогизм о гуманности и государственной реформе, и, имел далекие от истины и лицемерные представления о гуманности. Все это глупость. Это и послужило причиной, почему этот скверный анекдот случился.

[Sidharth Vardhan · Rating 4 out of 5]

Dostoyevsky was deeply interested in future of humanity, and there are times such as in Brirgees Karmanzov and Dream of a Ridiculous Man, when he advocates that it is only living each other, humanity can save itself. At other times such as in The Idiot, Notes from the Underground and in here, he brings out the problems with this idea. The protogonist of this story tries to bring this idea to reality, although with secret selfish motives, by being kind to those less fortune, his first and only subject one of his subordinates whose wedding party he decides to crash. Unfortunately, he us unable to break the class barriers and a crisis follows.

[حسام آبنوس · Rating 3 out of 5]

این کتاب را شاید نتوان از شاهکارهای نویسنده نامید ولی بی‌شک از ابله جذاب‌تر است
به عبارتی نویسنده قدرت خود را به رخ مخاطبش می‌کشد و نشان می‌دهد که یک اتفاق مسخره می‌تواند عامل خلق جهانی داستانی شود
ما در این داستان می‌بینیم که یک اتفاق به ظاهر مسخره چطور می‌تواند انسان‌ها را نابود کند و زندگی آنها را تحت تاثیر خود قرار دهد
از خواندن این کتاب خرسندم!

[sAmAnE · Rating 4 out of 5]

وقتی تصاویر مختلف از پیش چشمش می‌گذشت، قلبش از جا کنده می‌شد. درباره او چه می‌گفتند؟ چه فکری می‌کردند؟ با چه رویی می‌خواست پا به اداره‌اش بگذارد، وقتی می‌دانست تا یک سال دیگر هم چه پچپچه‌ها پشت سرش خواهند کرد، چه بسا تا ده سال دیگر، چه بسا تا پایان عمرش. حکایت او را مثل لطیفه‌ای نسل به نسل نقل می‌کردند. بی‌تردید خود را مقصر می‌دانست. هیچ توجیهی برای اعمالش پیدا نمی‌کرد و از آن‌ها شرمسار بود.
#یک_اتفاق_مسخره
#داستایوفسکی
#ترجمه #میترا_نظریان 📝داستان مردی صاحب منصب به نام ایوان ایلیچ که شبی وارد مجلس عروسی یکی از زیردستان خود می شود...

[Arghavan · Rating 3 out of 5]

کاش اسمش «عجب وضع کسشریه» بود. خیلی بهش میومد.

[Mohammad Hanifeh · Rating 2 out of 5]

کتاب رو به خاطر اسم داستایفسکی خوندم؛ ولی هیچ نکتهٔ مثبتی برام نداشت. نه از لحاظ محتوایی، چیزی ازش بهم اضافه شد و نه از خودِ داستان و خوندن کتاب لذت بردم.

فقط مدتی از پست دژبانی‌م رو پر کرد. همین!

[Ehsan Me'marbashi · Rating 4 out of 5]

داستانی زیبا که به خوبی هر چه تمام سیر داستانی آن سپری می‌شود.
شخصیت پردازی عالی داستایفسکی، من را به هرچه زودتر خواندن شاهکارها و کتاب‌های بزرگش مشتاق کرده.
اتفاقاتی که برای ایوان ایلیچ در مراسم عروسی رخ می‌دهد، واقعا و در حدی مسخره بودند که زندگی را به مسخره می‌گیرد!

[Niuosha · Rating 5 out of 5]

انتخاب اسم کتاب هوشمندانه بود.
در چند صفحه اول با بیانیه از خود ایوان ایلیچ روبه رو می شویم مبنی بر اینکه : «انسان باید با زیر دست خودش چگونه رفتار کند .» و خب سخن و عمل با هم در تضاد کامل قرار میگیرد .

و داستان تکراریه انسان که من هنوز نمی دونم ما چند نسل قرار تکرار و تکرار و تکرار و... بشیم .
و افسوس می خورم از اینکه هنوز اتفاق ها و رفتار انسان های قرن های قبل رو درک می کنم .
خسته نشدیم ؟!

[_PARNIAN_ · Rating 5 out of 5]

هر روز بیشتر از دیروز داستایوفسکی شگفت زده‌م می‌کنه.
آخه چقدر تو می‌تونی فوق العاده بوده باشی که داستانای کوتاهت رو حتی بهتر از بلندا بنویسی؟
شخصیت پردازی فوق العاده مثل همیشه، جو ملموس و فضا پردازی و توصیفات و همه چیز عالی.
کسی نیستم که بخوام توصیفش کنم داستایفسکی رو، فقط می‌تونم بگم چقد از داستانش لذت بردم و چقدر درش غرق شدم.
بعد یک کتاب سنگین یا بدی که خوندین یه دسر عالیه :))
بخشی از کتاب:
"گاه سیلی از قضاوت ها و افکار در لحظه ای به ذهن آدم هجوم می‌آورد، در قالب پاره ای احساسات که نمی‌توان با کلمات بیانشان کرد‌. خاصه کلام ادبی.
اما ما تلاش می‌کنیم تمامی این احساسات قهرمانمان را به کلام آوریم و دست کم جوهر و چکیده آن ها را به خواننده نشان دهیم. یعنی ناگزیرترین، معقول ترین و موجه ترین بخش این احساسات را. چون بسیاری از احساسات ما وقتی به زبان عادی برگردانده می‌شوند، کاملا نامعقول و غیر موجه به نظر می‌رسند. به همین دلیل هم هست که هرگز لباس واقعیت به خود نمی‌پوشند."

"او می‌دانست، خیلی خوب هم می‌دانست که باید مدت ها پیش آنجا را ترک می‌کرد. آری باید می‌رفت، نه صرفا برای این‌که رفته باشد، بلکه برای نجات خودش"

نتیجه‌گیری های اخلاقی: خیال بزرگ منشی برتون نداره و سگ مست هم نکنید :)))
شوخی می‌کنم. این مدل نتیجه گیری ازین داستان گناهه اصلا.

[Amirsaman · Rating 3 out of 5]

نمایش اخلاق بورژوایی. مقامی که خود را بالاتر می‌داند (به لحاظ اجتماعی یا اقتصادی)، می‌آید با «تحویل گرفتنِ» زیردستان، به خودش احساس خوبی دهد، زیرا که تنها و پر از عقده است.

[Mouzhan · Rating 4 out of 5]

چقددددددكاركتر اول حقير بود بااون افكارش!
چقدر منزجر كننده بود!
ودراخر غايت داماد رو از انتخاب كردن اين مدل زندگي نفهميدم!
تاحالا ازاين نويسنده دوتا كتاب خوندم:
شبهاي روشن
يك اتفاق مسخره

وهردو هم فوق العاده كم حجم در حد١٠٨ و٩٢صفحع
اما انقدر دقيق شخصيت هارو به ادم ميشناسونه كه شايد يه رمان دويست صفحع اي از يه نويسنده ي ديه نتونه بشناسونه!
فقط از يه ادم باهوش برمياد!
تازشم كه همه ميگن اينا رو تو جوونياش نوشته وقتي همسن من بوده🤦🏻‍♀️🤦🏻‍♀️🤦🏻‍♀️🤦🏻‍♀️🤦🏻‍♀️🤦🏻‍♀️

خلاصه كه برادران كارامازوف وجنايت ومكافات وابله وشياطين تو كتابخونه انتظارمو ميكشن تا ببينم بازم اين جناب چطوري ميخواد منو قانع كنه كه از يه شخصيت منزجر شم
به بي عقلي يه شخصيت بخندم
يا اصلا كرك وپرم بريزه كه چرااااا يه شخصيت داره انقدر سختي ميكشه!