What do you think?
Rate this book
China en de barbaren
Eeuwenlang was China de onbetwiste grootmacht van Oost-Azië. De invloed van het Rijk van het Midden reikte van Tibet tot Japan. Andere volkeren werden gezien als barbaars. In de Eeuw van Vernedering (1839-1949) ging het land door een diep dal: het Westen en Japan degradeerden de oude natie tot een vazalstaat. Inmiddels heeft het land zijn positie als economische mogendheid herwonnen, maar hoe gaan de communistische leiders hiermee om? Voegt Peking zich naar de westerse wereldorde of wil zij de oude glorie herstellen? Kan een botsing met de Verenigde Staten worden voorkomen? China en de barbaren schetst de invloed van de geschiedenis op China’s zoektocht naar een nieuwe identiteit.
- GenresHistoryChinaNonfiction
410 pages, Kindle Edition
First published January 1, 2015
15 people are currently reading
149 people want to read
About the author
Henk Schulte Nordholt
4 books5 followersLibrarian Note: There is more than one author in the GoodReads database with this name. See this thread for more information.
Sinoloog
Henk Schulte Nordholt is ondernemer en publicist. Hij werkte na zijn studie sinologie achtereenvolgens voor het Ministerie van Economische Zaken en de ABN Amro in Beijing en Taipei. Samen met twee partners startte hij in 1992 het handelsbedrijf Hofung in China, dat is uitgegroeid tot een onderneming van zestig man met kantoren in Beijing en Tianjin. Sinds de jaren negentig is hij actief als schrijver en spreker over China. Zijn expertise omvat geschiedenis, economie, cultuur en financiën. Hij schreef vele opiniestukken en publiceerde in 2006 het boek De China Code Ontcijferd. Sinds zijn terugkeer in Nederland is hij regelmatig te gast als China-expert in actualiteitenprogramma’s op radio en televisie.
Sinoloog
Henk Schulte Nordholt is ondernemer en publicist. Hij werkte na zijn studie sinologie achtereenvolgens voor het Ministerie van Economische Zaken en de ABN Amro in Beijing en Taipei. Samen met twee partners startte hij in 1992 het handelsbedrijf Hofung in China, dat is uitgegroeid tot een onderneming van zestig man met kantoren in Beijing en Tianjin. Sinds de jaren negentig is hij actief als schrijver en spreker over China. Zijn expertise omvat geschiedenis, economie, cultuur en financiën. Hij schreef vele opiniestukken en publiceerde in 2006 het boek De China Code Ontcijferd. Sinds zijn terugkeer in Nederland is hij regelmatig te gast als China-expert in actualiteitenprogramma’s op radio en televisie.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 19 of 19 reviews
March 20, 2019
China is een land dat worstelt met een identiteitscrisis. Hoe kan een communistisch land zich vereenzelvigen met een kapitalistisch economisch systeem? In dit boek probeert Henk Schutte Nordholt inzicht te geven in de denkwijze van de Chinese machthebbers.
Als je het hebt over de Chinese machthebbers, dan heb je het natuurlijk over de Communistische Partij. Om het regime van de Partij te rechtvaardigen, heeft deze een aantal mythes bedacht, waarbij de geschiedenis simpelweg is herschreven: het is de Partij geweest die de schande van de “Eeuw van de Vernedering” heeft uitgewist en die ervoor kan zorgen dat China zijn rechtvaardige plek onder de Hemel weer kan claimen.
Dit boek geeft een uitstekend inzicht in de denkwijze van de Chinese heersers maar geeft tegelijkertijd ook enkele van zijn zwakkere punten bloot. De toekomst van China schat de auteur als volgt in: Chine zal een Derde Weg gaan volgen, wat inhoudt dat het een "democratie met Chinese kenmerken” zal worden. Chinese kenmerken, omdat het nooit een democratisch land zal worden zoals wij in het Westen onder verstaan.
Al met al een goed en verhelderend boek, dat met name goede inzichten schaft in de Chinese gedachtengangen en het wereldbeeld.
Als je het hebt over de Chinese machthebbers, dan heb je het natuurlijk over de Communistische Partij. Om het regime van de Partij te rechtvaardigen, heeft deze een aantal mythes bedacht, waarbij de geschiedenis simpelweg is herschreven: het is de Partij geweest die de schande van de “Eeuw van de Vernedering” heeft uitgewist en die ervoor kan zorgen dat China zijn rechtvaardige plek onder de Hemel weer kan claimen.
Dit boek geeft een uitstekend inzicht in de denkwijze van de Chinese heersers maar geeft tegelijkertijd ook enkele van zijn zwakkere punten bloot. De toekomst van China schat de auteur als volgt in: Chine zal een Derde Weg gaan volgen, wat inhoudt dat het een "democratie met Chinese kenmerken” zal worden. Chinese kenmerken, omdat het nooit een democratisch land zal worden zoals wij in het Westen onder verstaan.
Al met al een goed en verhelderend boek, dat met name goede inzichten schaft in de Chinese gedachtengangen en het wereldbeeld.
January 10, 2019
Interessant onderwerp, helaas slecht geschreven en/of geredigeerd. De quote bij de inleiding noemt China 'een schijnbaar onsamenhangende chaos die aan zijn eigen wetten beantwoordt'. Het verwoordt ook mijn oordeel over dit boek.
September 30, 2023
Voor een politiek boek leest het bijzonder prettig en authentiek.
October 16, 2018
Fijn, leerzaam boek. Ik weet nu iets beter wat ons te wachten staat als straks China alle andere landen van de troon heeft gestoten. Prima balans tussen koffiedik kijken en geschiedenissamenvatting (hallo 5000 jaar in een paar bladzijden. Aanrader.
August 1, 2021
Heel interessant boek om het huidige politieke landschap van China beter te begrijpen. Heel veel uit geleerd hoe de geschiedenis van China het huidige beleid beïnvloedt en hoe het zich in de toekomst kan evolueren.
Het is wel wat rommelig geschreven en niet altijd even chronologisch waardoor het soms moeilijk te volgen en te onthouden is. Ook staan er wel wat herhalingen in, maar dat zorgt er wel voor dat je het weer beter onthoudt. De essentie is wel duidelijk overgekomen.
Aanrader voor mijn geschiedenis studerende vrienden.
Het is wel wat rommelig geschreven en niet altijd even chronologisch waardoor het soms moeilijk te volgen en te onthouden is. Ook staan er wel wat herhalingen in, maar dat zorgt er wel voor dat je het weer beter onthoudt. De essentie is wel duidelijk overgekomen.
Aanrader voor mijn geschiedenis studerende vrienden.
January 18, 2025
Hoe verhoudt China zich tot de wereld? Dat is de leidende vraag in dit boek - en de titel verklapt de essentie: China ziet zichzelf als superieur aan de rest. Dat heeft alles te maken met een eeuwenlange geschiedenis van het voormalige keizerrijk. Dat is ook het interessante en bijzondere van dit boek: de lange geschiedenis wordt verteld en voortdurend verweven met de actualiteit van Xi Jinping.
Ander opvallend kenmerk van dit boek is dat het China beschrijft van binnenuit, en ook met een dosis sympathie. Vaak hebben Nederlandse boeken over China een waarschuwende teneur, vanwege de opkomst van China, en vooral het ondemocratische karakter ervan. Herman Schulde Nordholt beschrijft dat ook, maar probeert het eerst en vooral te begrijpen. En met zijn tientallen jaren verblijf in China maakt dat dit boek ook boeiend.
Wat mij opviel tijdens het lezen:
“Het heersende onderbuikgevoel is dat China een deel kan uitmaken van een uitheems filosofisch stelsel en de daarop gebaseerde wereldorde – daarvoor is zijn geschiedenis te oud, te uniek en (wat steeds vaker openlijk wordt beelden) te superieur. (…) Voor de meeste Chinezen is China de maat van alle dingen; de rest van de wereld wordt bewoond door barbaren.”
“Wie wil begrijpen wat de Chinese leiders en intelligentsia beweegt, moet terugkijken – naar de lange tijd van triomf (tot ongeveer het jaar 1800) en de korte tijd van tragiek (de Eeuw van Vernedering, van 1839-1949).”
“De onvoorstelbare duurzame keizerlijke orde ging in 1991 toch ten onder. (…) Omdat het oude rijk niet bij machte was om de nieuwe wereldorde onder ogen te zien – laat staan om zich eraan aan te passen – werd het door de westerse mogendheden en later Japan gedegradeerd tot een halfkolonie. Van wat later de Eeuw van Vernedering is gaan heten (1839-1949), is de vernieling van spoorwegen, fabrieken en steden niet meer zichtbaar, maar de herinnering eraan woekert voort.”
“In 1911 viel het doek: in de stad Wuhan kwam een groep republikeinse officieren in opstand en al snel breidde de revolutie zich als een lopend vuurtje uit. Sun Zongshan (in het Westen bekend onder zijn Kantonese naam Sun Yatsen) benoemd tot de eerste president van de Republiek China. (…) Sun Yatsen richtte de Guomindang (Volkspartij) op, de partij, die van 1927 tot 1949 grote delen van China zou besturen, maar na het verlies van de burgeroorlog tegen de communisten van Mao Zedong moest uitwijken naar Taiwan.”
“Xi Jinping is de ongekroonde keizer van China geworden. (…) Hij kan nu zo lang als hij wil de baas blijven van de Partij, het land en het leger – een ‘drie-eenheid’ die hem een bijna religieus aureool geeft. Zijn goddelijke status wordt nog verder onderstreept door een ander belangrijk resultaat van het negentiende Partijcongres: het ‘Denken’ van de president is verheven tot leer van het land.”
“De Communistische Partij stichtte de Volksrepubliek China in 1949, en is al bijna zeventig jaar aan de macht, maar toont geen enkel teken het regeren moe te zijn. Met tachtig miljoen leden en vier biljoen dollar aan buitenlandse valuta is de Partij de grootste en rijkste partij op aarde. (…) De kernvraag luidt of het politieke systeem in staat is om de gigantische sociale en economische problemen van het land op te lossen.”
“De Partij zie zelf ook de noodzaak van verandering in – zij het onder de niet-bespreekbare voorwaarde dat het machtsmonopolie van de Partij intact blijft. (…) Politieke pluriformiteit wordt als onnatuurlijk gezien en niet getolereerd. (…) De trend is denk ik onomkeerbaar: een stapsgewijze ondergraving van het marxisme-maoïsme door daar steeds meer ‘Chinese kenmerken’ aan toe te voegen. Kijkend naar China’s rijke filosofische erfgoed komt het confucianisme het meest in aanmerking als leverancier van deze ‘kenmerken’.”
“Als de geschiedenis enige leidraad biedt (en dat is in China altijd het geval), komt er vroeg of laat een tegenreactie opgang, een beweging die zich verzet tegen het neomaoisme van Xi en de Weg van het Midden opzoekt. (…) Een stapsgewijze en voorzichtige ontwikkeling is voor het huidige regime het credo van het juiste bestuur.”
“Met de huidige groei van het christendom in China zal het aantal gelovigen in 2030 rond de 250 miljoen bedragen. Het land wordt daarmee de grootste christelijke natie op aarde. (…) Religieuze groepen worden in het bijzonder gewantrouwd, omdat zij als concurrent worden gezien van de kerntaak van de keizer: de juiste bemiddeling tussen hemel en aarde die ervoor zorgt dat de oogsten slagen en de barbaren buiten de poort blijven, dat er een harmonieuze samenleving ontstaat die een afspiegeling is van de kosmische orde.”
“De gevoelens van trots over de periode van Chinese suprematie zijn diepgeworteld en worden breed gedeeld. (…) Een vanzelfsprekende aanname is dat China de hoogste beschaving op aarde. Is.”
“In het Westen is de staat een afgeleide van het volk. (…) In China heeft de staat (…) een zorgplicht voor het volk, maar is er geen verantwoording aan schuldig: het mandaat wordt van boven gegeven, niet van onderen verleend. De staat is bovendien de hoeder van China, van haar verfijnde beschaving en haar culturele essentie, en dat geeft hem het recht om degenen die dat rentmeesterschap aanvechten te disciplineren. Het is deze wezenlijk andere verhouding tussen burger en staat die de diepere oorzaak vormt van alle politieke geschillen tussen China en het Westen.”
“Een wereld zonder barbaarse inmenging. Dat is de ‘kern’ van de Chinese wereld, een wereld waarin geen plaats is voor westerse ideeën over individuele vrijheid en politieke verantwoording van de staat aan het volk.”
“Japan is de aartsvijand.”
“Beijing heeft de mond vol van de ‘vreedzame ontwikkeling van China’ en ‘een harmonische wereldorde’, maar gedraagt zich in de praktijk steeds assertiever en nationalistischer. (…) Het belangrijkste doel van het Chinese nationalisme is de herovering van Taiwan, maar sinds 2010 wordt de Zuid-Chinese Zee genoemd als een ‘kernbelang’ dat even zwaar telt als Taiwan en Tibet. (…) De meest zichtbare uiting van economisch nationalisme is de heropleving van staatsbedrijven.”
“Aan het begin van de eenentwintigste eeuw is het Chinese nationalisme verworden tot een complexe cocktail van zelfgenoegzaam paternalisme, verbeten ressentiment en raciale superioriteit die de vrede en veiligheid in de regio in gevaar brengt.”
“Het meest voor de hand liggende scenario is een voortzetting van de huidige lijn van repressie en verfijning van het autocratische systeem. (…) De Partij zal niet vandaag of morgen vallen. (…) Maar op langere termijn zijn de dagen van de Partij geteld, omdat het onvermogen om te hervormen een aantal politiek-culturele verschijnselen intensiveert die onvermijdelijk tot haar ondergang zullen leiden.”
“De meest waarschijnlijke weg voorwaarts is de derde weg – in ieder geval is hij de meest wenselijke. Voortzetting van de huidige koers maakt de kans op een gewelddadige explosie alsmaar groter, terwijl de plotselinge invoering van een parlementaire democratie hoogstwaarschijnlijk tot chaos leidt. (…) Er zal een ‘culturele revolutie’ voor nodig zijn om te breken met de geschiedenis van de tirannie. Of het nu door de zachtaardige overreding (het confucianistische ideaal) of door geweld (de school van het legalisme, het maoïsme) tot stand wordt gebracht.”
“Ik verwacht dat bij voortzetting van het huidige politieke systeem vijf zaken van buitenlands beleid een nog hogere prioriteit gaan krijgen dan nu al het geval is: 1. De transformatie van de Zuid-Chinese Zee tot een Chinese binnenzee, 2. Het voeren van een permanente koude oorlog met Japan, 3. Van de Verenigde Staten de erkenning afdwingen dat China in Oost-Azië de dominante mogendheid is, 4. De creatie van een eigen internationale orde, 5. Het voeren van een actief softpowerbeleid.”
Ander opvallend kenmerk van dit boek is dat het China beschrijft van binnenuit, en ook met een dosis sympathie. Vaak hebben Nederlandse boeken over China een waarschuwende teneur, vanwege de opkomst van China, en vooral het ondemocratische karakter ervan. Herman Schulde Nordholt beschrijft dat ook, maar probeert het eerst en vooral te begrijpen. En met zijn tientallen jaren verblijf in China maakt dat dit boek ook boeiend.
Wat mij opviel tijdens het lezen:
“Het heersende onderbuikgevoel is dat China een deel kan uitmaken van een uitheems filosofisch stelsel en de daarop gebaseerde wereldorde – daarvoor is zijn geschiedenis te oud, te uniek en (wat steeds vaker openlijk wordt beelden) te superieur. (…) Voor de meeste Chinezen is China de maat van alle dingen; de rest van de wereld wordt bewoond door barbaren.”
“Wie wil begrijpen wat de Chinese leiders en intelligentsia beweegt, moet terugkijken – naar de lange tijd van triomf (tot ongeveer het jaar 1800) en de korte tijd van tragiek (de Eeuw van Vernedering, van 1839-1949).”
“De onvoorstelbare duurzame keizerlijke orde ging in 1991 toch ten onder. (…) Omdat het oude rijk niet bij machte was om de nieuwe wereldorde onder ogen te zien – laat staan om zich eraan aan te passen – werd het door de westerse mogendheden en later Japan gedegradeerd tot een halfkolonie. Van wat later de Eeuw van Vernedering is gaan heten (1839-1949), is de vernieling van spoorwegen, fabrieken en steden niet meer zichtbaar, maar de herinnering eraan woekert voort.”
“In 1911 viel het doek: in de stad Wuhan kwam een groep republikeinse officieren in opstand en al snel breidde de revolutie zich als een lopend vuurtje uit. Sun Zongshan (in het Westen bekend onder zijn Kantonese naam Sun Yatsen) benoemd tot de eerste president van de Republiek China. (…) Sun Yatsen richtte de Guomindang (Volkspartij) op, de partij, die van 1927 tot 1949 grote delen van China zou besturen, maar na het verlies van de burgeroorlog tegen de communisten van Mao Zedong moest uitwijken naar Taiwan.”
“Xi Jinping is de ongekroonde keizer van China geworden. (…) Hij kan nu zo lang als hij wil de baas blijven van de Partij, het land en het leger – een ‘drie-eenheid’ die hem een bijna religieus aureool geeft. Zijn goddelijke status wordt nog verder onderstreept door een ander belangrijk resultaat van het negentiende Partijcongres: het ‘Denken’ van de president is verheven tot leer van het land.”
“De Communistische Partij stichtte de Volksrepubliek China in 1949, en is al bijna zeventig jaar aan de macht, maar toont geen enkel teken het regeren moe te zijn. Met tachtig miljoen leden en vier biljoen dollar aan buitenlandse valuta is de Partij de grootste en rijkste partij op aarde. (…) De kernvraag luidt of het politieke systeem in staat is om de gigantische sociale en economische problemen van het land op te lossen.”
“De Partij zie zelf ook de noodzaak van verandering in – zij het onder de niet-bespreekbare voorwaarde dat het machtsmonopolie van de Partij intact blijft. (…) Politieke pluriformiteit wordt als onnatuurlijk gezien en niet getolereerd. (…) De trend is denk ik onomkeerbaar: een stapsgewijze ondergraving van het marxisme-maoïsme door daar steeds meer ‘Chinese kenmerken’ aan toe te voegen. Kijkend naar China’s rijke filosofische erfgoed komt het confucianisme het meest in aanmerking als leverancier van deze ‘kenmerken’.”
“Als de geschiedenis enige leidraad biedt (en dat is in China altijd het geval), komt er vroeg of laat een tegenreactie opgang, een beweging die zich verzet tegen het neomaoisme van Xi en de Weg van het Midden opzoekt. (…) Een stapsgewijze en voorzichtige ontwikkeling is voor het huidige regime het credo van het juiste bestuur.”
“Met de huidige groei van het christendom in China zal het aantal gelovigen in 2030 rond de 250 miljoen bedragen. Het land wordt daarmee de grootste christelijke natie op aarde. (…) Religieuze groepen worden in het bijzonder gewantrouwd, omdat zij als concurrent worden gezien van de kerntaak van de keizer: de juiste bemiddeling tussen hemel en aarde die ervoor zorgt dat de oogsten slagen en de barbaren buiten de poort blijven, dat er een harmonieuze samenleving ontstaat die een afspiegeling is van de kosmische orde.”
“De gevoelens van trots over de periode van Chinese suprematie zijn diepgeworteld en worden breed gedeeld. (…) Een vanzelfsprekende aanname is dat China de hoogste beschaving op aarde. Is.”
“In het Westen is de staat een afgeleide van het volk. (…) In China heeft de staat (…) een zorgplicht voor het volk, maar is er geen verantwoording aan schuldig: het mandaat wordt van boven gegeven, niet van onderen verleend. De staat is bovendien de hoeder van China, van haar verfijnde beschaving en haar culturele essentie, en dat geeft hem het recht om degenen die dat rentmeesterschap aanvechten te disciplineren. Het is deze wezenlijk andere verhouding tussen burger en staat die de diepere oorzaak vormt van alle politieke geschillen tussen China en het Westen.”
“Een wereld zonder barbaarse inmenging. Dat is de ‘kern’ van de Chinese wereld, een wereld waarin geen plaats is voor westerse ideeën over individuele vrijheid en politieke verantwoording van de staat aan het volk.”
“Japan is de aartsvijand.”
“Beijing heeft de mond vol van de ‘vreedzame ontwikkeling van China’ en ‘een harmonische wereldorde’, maar gedraagt zich in de praktijk steeds assertiever en nationalistischer. (…) Het belangrijkste doel van het Chinese nationalisme is de herovering van Taiwan, maar sinds 2010 wordt de Zuid-Chinese Zee genoemd als een ‘kernbelang’ dat even zwaar telt als Taiwan en Tibet. (…) De meest zichtbare uiting van economisch nationalisme is de heropleving van staatsbedrijven.”
“Aan het begin van de eenentwintigste eeuw is het Chinese nationalisme verworden tot een complexe cocktail van zelfgenoegzaam paternalisme, verbeten ressentiment en raciale superioriteit die de vrede en veiligheid in de regio in gevaar brengt.”
“Het meest voor de hand liggende scenario is een voortzetting van de huidige lijn van repressie en verfijning van het autocratische systeem. (…) De Partij zal niet vandaag of morgen vallen. (…) Maar op langere termijn zijn de dagen van de Partij geteld, omdat het onvermogen om te hervormen een aantal politiek-culturele verschijnselen intensiveert die onvermijdelijk tot haar ondergang zullen leiden.”
“De meest waarschijnlijke weg voorwaarts is de derde weg – in ieder geval is hij de meest wenselijke. Voortzetting van de huidige koers maakt de kans op een gewelddadige explosie alsmaar groter, terwijl de plotselinge invoering van een parlementaire democratie hoogstwaarschijnlijk tot chaos leidt. (…) Er zal een ‘culturele revolutie’ voor nodig zijn om te breken met de geschiedenis van de tirannie. Of het nu door de zachtaardige overreding (het confucianistische ideaal) of door geweld (de school van het legalisme, het maoïsme) tot stand wordt gebracht.”
“Ik verwacht dat bij voortzetting van het huidige politieke systeem vijf zaken van buitenlands beleid een nog hogere prioriteit gaan krijgen dan nu al het geval is: 1. De transformatie van de Zuid-Chinese Zee tot een Chinese binnenzee, 2. Het voeren van een permanente koude oorlog met Japan, 3. Van de Verenigde Staten de erkenning afdwingen dat China in Oost-Azië de dominante mogendheid is, 4. De creatie van een eigen internationale orde, 5. Het voeren van een actief softpowerbeleid.”
January 3, 2019
Ik ben een beetje teleurgesteld in het boek. Het is de wens van de schrijver om een begrijpbaar boek over China te schrijven. Dat is wat mij betreft niet helemaal gelukt. De belangrijkste reden daarvoor is de hoofdstukindeling en de opbouw van het boek. Meer chronologie zou het geheel beter begrijpbaar maken. Daarnaast komen er - mede door de thematische indeling - veel dubbelingen in het boek voor. Ook spreekt de schrijver zichzelf soms tegen en gebruikt hij Engelse termen zonder dat het - naar mijn mening - iets toevoegt. Tenslotte is de ‘tijdsverdeling’ scheef; de schrijver besteedt veel meer aandacht aan de recente geschiedenis dan aan de vele eeuwen daarvoor en wordt de leesbaarheid negatief beïnvloed door het gebruik van (te) veel citaten. Ik heb er zeker wat van geleerd maar dat had veel meer kunnen zijn.
November 28, 2022
China. Iedereen kent dit land, maar ken je China echt? In vergelijking met de VS of Rusland, weet de doorsnee westerling zeer weinig over dit land. Inclusief mezelf. Maar ik heb het gevoel dat we in de toekomst willens nillens meer met China zullen te maken hebben. Daarom las ik dit boek.
Om China echt te begrijpen, moeten we terugkeren naar de tijd van Confucius en de eerste keizers. Ook de expedities van admiraal Zheng He (begin 15de eeuw) zijn belangrijk voor China. Dan hebben we nog "de eeuw van vernedering" die begon in 1839 met de eerste opiumoorlog. Tijdens de Tweede Chinees-Japanse Oorlog (1937-1945) - later onderdeel van WO II - voelden de Chinezen opnieuw de vernedering die de Japanse bezetting met zich meebracht.
Deze "eeuw van vernedering" komt het Chinese regime vandaag goed van pas. In scholen worden kinderen er grondig ingestampt dat China als oudste natie ter wereld nooit meer mag "vernederd" worden. Om dit zeker nooit te vergeten, zijn er maar liefst 3 feestdagen in het leven geroepen die de overwinning op Japan herdenken.
Dan zijn we aanbeland bij Xi Jinping, die China met de ijzeren vuist regeert en van China weer de nummer 1 natie wil maken. Daarvoor hebben we wen en wu. Wen is eerder de zachte, civiele macht, terwijl wu de harde, militaire macht is.
Met welke van de twee we in de toekomst zullen te maken hebben, is maar de vraag...
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Wen_a...
Om China echt te begrijpen, moeten we terugkeren naar de tijd van Confucius en de eerste keizers. Ook de expedities van admiraal Zheng He (begin 15de eeuw) zijn belangrijk voor China. Dan hebben we nog "de eeuw van vernedering" die begon in 1839 met de eerste opiumoorlog. Tijdens de Tweede Chinees-Japanse Oorlog (1937-1945) - later onderdeel van WO II - voelden de Chinezen opnieuw de vernedering die de Japanse bezetting met zich meebracht.
Deze "eeuw van vernedering" komt het Chinese regime vandaag goed van pas. In scholen worden kinderen er grondig ingestampt dat China als oudste natie ter wereld nooit meer mag "vernederd" worden. Om dit zeker nooit te vergeten, zijn er maar liefst 3 feestdagen in het leven geroepen die de overwinning op Japan herdenken.
Dan zijn we aanbeland bij Xi Jinping, die China met de ijzeren vuist regeert en van China weer de nummer 1 natie wil maken. Daarvoor hebben we wen en wu. Wen is eerder de zachte, civiele macht, terwijl wu de harde, militaire macht is.
Met welke van de twee we in de toekomst zullen te maken hebben, is maar de vraag...
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Wen_a...
June 30, 2019
Zeer verhelderend werk over de geschiedenis van China en de actualiteit. Ik heb veel bijgeleerd over hoe China de wereld, de geschiedenis en zichzelf aanschouwd. Ik heb ook geleerd hoe we China onmogelijk kunnen begrijpen als we kijken met een westerse bril. China heeft op korte termijn grote vorderingen gemaakt, maar staat nog voor grote uitdagingen wat betreft de overheid en mensenrechten. Ik ben er nu wel in geïnteresseerd geraakt :p
De reden dat ik het geen volle vijf sterren geef is omdat de hoofdstukken over de 20ste en 21ste eeuwse politiek nogal ingewikkeld zijn. Vooral omdat de auteur nogal verspringt van het ene naar het andere en voor een leek is het dan wat moeilijk om te volgen.
De reden dat ik het geen volle vijf sterren geef is omdat de hoofdstukken over de 20ste en 21ste eeuwse politiek nogal ingewikkeld zijn. Vooral omdat de auteur nogal verspringt van het ene naar het andere en voor een leek is het dan wat moeilijk om te volgen.
January 9, 2022
Een zeer uitgebreide beschrijving van China vroeger en nu. De historie, de denkrichtingen en de politieke ontwikkelingen worden alle breed uitgemeten. Hoewel een bezorgde toon overheerst is niet alles wat China aangaat negatief. Zo zorgt Xi er b.v. voor dat ambtenaren een zeer gedegen - c.q. de allerhoogste opleiding krijgen (Ook waakt hij over de jeugd als een bezorgde vader zoals we onlangs mochten merken toen hij het internetgebruik van hen aan tijd wilde binden)
Het opkomend nationalisme, de alom aanwezige oppermachtige Partij, de haat tegen Japan en het weglaten uit de geschiedenisboeken van alle voor het land en vooral de Partij minder geslaagde of zelfs beschamende voorvallen, de ambities t.a.v. de Zuid-Chinese Zee, Taiwan en Tibet- dit alles is zeker reden tot zorg.
Het opkomend nationalisme, de alom aanwezige oppermachtige Partij, de haat tegen Japan en het weglaten uit de geschiedenisboeken van alle voor het land en vooral de Partij minder geslaagde of zelfs beschamende voorvallen, de ambities t.a.v. de Zuid-Chinese Zee, Taiwan en Tibet- dit alles is zeker reden tot zorg.
May 5, 2021
Schulte Nordholt geeft op een gedegen manier context aan de recente geschiedenis van China. Door in te gaan op de oude waarden, reliëf te geven aan 'de eeuw van vernedering' ontstaat een beter begrip voor de positie die China de laatste jaren inneemt. Aan het eind van het boek beschrijft de auteur mogelijke toekomstige scenario's. Het boek is verschenen in 2015. De ontwikkelingen sindsdien geven een beeld van een onverstoorbare route tot herstel van de historische positie waarbij het maar de vraag is of het daarbij blijft.
August 14, 2023
Zeer omvangrijk en scherp verhaal over de geschiedenis van China en hoe die nu nog doorwerkt in het huidige binnenlandse en buitenlandse beleid. Ook legt Schulte Nordholt duidelijk uit hoe die geschiedenis botst met de CCP en haar beleid en waarom hij meent dat dit systeem niet de toekomst heeft. Hoewel het soms wat onoverzichtelijk was, geeft het boek veel context en diepte aan ons beeld van China en diens houding op het wereldtoneel.
May 11, 2021
One of the better, more coherent books I read on China recently;
especially as it points out how China's past in global history can serve as a pointer for its international politics.
In my opinion a remarkably balanced and well informed book, not prone to the Thucidydes Trap.
I hope it will continue to be updated regularly.
A point for improvement if it were to come to such an update is to improve the quality of the map currently used.
especially as it points out how China's past in global history can serve as a pointer for its international politics.
In my opinion a remarkably balanced and well informed book, not prone to the Thucidydes Trap.
I hope it will continue to be updated regularly.
A point for improvement if it were to come to such an update is to improve the quality of the map currently used.
June 19, 2021
Redelijk goed leesbaar, en nog niet gedateerd. Wat hét voornaamste punt was werd me vooral op het einde onduidelijk, de vraag leek meer "hoe zou een democratisch, Westers China eruit zien?" en niet meer "waarom verzet China zich tegen de westerse wereldorde?". Evengoed boeiend en aanrader voor iedereen met een geopolitieke interesse in Azië en daarbuiten.
October 20, 2017
Heel interessant boek. Levert veel achtergrond bij huidige Chinese politiek.
March 8, 2021
Had hogere verwachting. Veel interessante info over China maar voor mij niet genoeg nieuwe info. De indeling van het boek was me niet altijd even duidelijk.
June 19, 2016
Dit boek heb ik met veel plezier gelezen. De auteur, die al vele jaren in China woont, schetst een weinig rooskleurig beeld van de stand van het communistische systeem. Het systeem is volgens Schulte Nordholt gevangen in de instandhouding van de macht van een honderdtal families van de revolutionairen van het eerste uur, en niet in staat tot daadwerkelijke politieke hervorming. Toch is die nodig gezien onder meer de enorme sociaal-economische ongelijkheid en milieuvervuiling. Om haar legitimiteit te behouden speelt de Partij de nationalistische kaart (helaas, en dat had Schulte Nordholt meer kunnen benadrukken, staat zij daar wereldwijd geenszins alleen in). In de noodzakelijke verandering ziet de auteur een grote rol voor Chinese tradities weggelegd, en dat maakt zijn boek het interessantst.
July 19, 2016
Na lezing van dit boek is het mij duidelijk: verwacht in de nabije en ook minder nabije toekomst geen democratisch China. Wel een steeds dominanter China beheerst door (nog steeds) 1 partij, de communistische. Een steeds zelfbewuster China waarin de heersende elite (100 families) naar eigen inzicht gebruikt maakt van de geschiedenis van het keizerlijke China, en dan vooral het confucianisme en de geschiedenis van China van de 20e eeuw om haar macht te bestendigen.
Henk Schulte Nordholt heeft een zeer informatief maar ook wat onevenwichtig boek over het hedendaagse China geschreven. Hij herhaalt zich nogal eens of anders gezegd het boek had wel wat dunner gekund maar dit neemt niet weg dat het zeker aanbevolen is aan een ieder die meer van China wil weten.
Henk Schulte Nordholt heeft een zeer informatief maar ook wat onevenwichtig boek over het hedendaagse China geschreven. Hij herhaalt zich nogal eens of anders gezegd het boek had wel wat dunner gekund maar dit neemt niet weg dat het zeker aanbevolen is aan een ieder die meer van China wil weten.
September 26, 2016
Indrukwekkende studie van Chinese blik op het buitenlands, de rol van confucianisme en taoïsme en de politiek van hedendaagse leiders
Displaying 1 - 19 of 19 reviews