Женщина, которую я бросил

by Shūsaku Endō, Сюсаку Эндо, Ким Рехо

Современный японский писатель Сюсаку Эндо уже знаком советскому читателю своими повестями "Море и яд", "Брак", а также великолепным рассказом "В больнице Журден", который был опубликован в сборнике "Японская новелла". Родился Сюсаку Эндо в 1923 году, печататься стал вскоре после второй мировой войны и сразу обратил на себя внимание. В 1958 году его рассказ "Белый человек", в котором разоблачались расовые предрассудки, был удостоен одной из высших литературных премий Японии - премии Акутагава.
За два десятилетия Сюсаку Эндо написал много рассказов, повестей, романов, и все они направлены против насилия и зла, против войны, против уродливых проявлений буржуазной действительности. Писатель искренне озабочен судьбой своей родины, он ярый сторонник мира, национальной независимости, общественного прогресса, и его талантливое перо всегда отстаивает эти жизненно важные проблемы.
Писатель не принадлежит ни к одной демократической партии, он католик, но его религиозные убеждения не мешают ему находиться на переднем крае борьбы с силами реакции.

Genres: Japan, Fiction, Japanese Literature, Literature, Asia, Asian Literature, Translated Fiction

144 pages, Paperback

First published January 1, 1964

About the author

Shusaku Endo (遠藤周作), born in Tokyo in 1923, was raised by his mother and an aunt in Kobe where he converted to Roman Catholicism at the age of eleven. At Tokyo's Keio University he majored in French literature, graduating BA in 1949, before furthering his studies in French Catholic literature at the University of Lyon in France between 1950 and 1953. A major theme running through his books, which have been translated into many languages, including English, French, Russian and Swedish, is the failure of Japanese soil to nurture the growth of Christianity. Before his death in 1996, Endo was the recipient of a number of outstanding Japanese literary awards: the Akutagawa Prize, Mainichi Cultural Prize, Shincho Prize, and Tanizaki Prize.
(from the backcover of Volcano).

Reviews

[L.S. Popovich · Rating 5 out of 5]

This was a devastating novel. Not only was the female character a good character, but the way she is portrayed did not seem as unrealistic as it might have played out in a film or more conventional novel. The way Endo described the novel in his Afterward as a youthful effort was nothing more than modesty, I thought, since the emotions in the novel were so raw and real. His writing is precise and effective. More to the point than Mishima.

The main character was full of faults and even if you don't take him as a veiled autobiographical character, he is a bold portrayal of a human being. The sacrifice that the female character makes is well prepared, and as the author admits, taken from real life situations. The minor incidents in the novel serve to build up the characters but they also give the reader the feel of the time and place recounted. There is in it the struggle both inner and outer that many of us face at some point in our lives, of leaving people and things behind, and the sadness that comes with moving on through life's phases. Endo's message is universal, and I hope this book will still be read 500 years from now.

The struggle is affecting and powerful and unexpected at times. We are in the hands of Fate or God, and what we choose to do with our short lives is up to us. We have an effect on every single person we meet. That is the inherent message and it is well conveyed and beautifully depicted. The prose is startlingly simple and powerful and the straightforward plot is memorable. No matter what you believe, the themes the author weaves into his narrative are not overbearing or preachy, they are contemplative and will lead you to ask questions no matter which side you're on.

I felt a note of nostalgia in it as well. Doesn't everyone meet a girl (or a boy) in their youth, who they never really stop thinking about, but who does not end up playing a huge part in our lives, who was just there for a brief moment, burning brightly, and whom we can never truly let go?

We always want what we cannot have. This is part of life's beauty and struggle. Even when the main character gains a semblance of a successful life, there is inevitably something missing.

This is a good place to start for readers of Endo, and I greatly look forward to discovering the mysteries of existence in his other works.

[Chantal · Rating 4 out of 5]

What an interesting book to read. The character development was great and so was the story. Although it was a sad story I think we all have sometimes thoughts about people in our life and how we treated them. The only negative point I have is that Japanese culture is hard to understand for western people and so some things could have been explained more. There for this book gets 4 points.

[ατζινάβωτο φέγι. · Rating 2 out of 5]

Ποιο είναι το θέμα του συγκεκριμένου βιβλίου λοιπόν ??Ο συγγραφέας θέλει να μας δώσει να καταλάβουμε ότι η κοιωνία της Ιαπωνίας την δεκαετία του 60 αλλάζει, προσπαθώντας να προσεγγίσει το πρότυπο των δυτικών κοινωνιών. Για να το πετύχει αυτό θα επιστρατεύσει την γλυκιά και αθώα και υπερβολικά ευαίσθητη και συμπονετική Μιτσού, που είναι το κορίτσι που οι εξελίξεις το προσπερνούν και το τρομάζουν. Όμως ο χαρακτήρας που πραγματικά μίσησα είναι ο εγωιστής, σεξιστής και κομπλεξικός παπάρας όπου βλέπουμε την ζωή του με την μορφή ημερολογίου(ότι διαδραματίζεται την δεκαετία του 60 δεν σημαίνει ότι τα δικαιολογούμε όλα). Είναι ο πιο απαράδεκτος και δήθεν άντρακλας που έχω συνατήσει στις σελίδες βιβλίου (και όχι μονο) που νομίζει ότι ξέρει και την ψυχολογία των γυναικών τρομάρα του. Εξαπατά το κοράσιο εκβιάζοντας το συναισθηματικά και την πετάει σαν στημένη λεμονόκουπα έπειτα. Και φυσικά ανήκει στη δεύτερη κατηγορία γυναικών οπου δεν πειράζει αν τους φερθούμε σαν κρετίνοι. Γιατί είμαστε άντρες και έχουμε και ανάγκες. Και συν όλα τα άλλα το παίζει και επικριτικός απέναντι στους πάντες λες και είναι υπόδειγμα ανθρώπου ξέρω γω. ΣΤΑ ΤΡΕΝΑ ΤΩΡΑ.
Τώρα απέναντι στις γυναίκες όπως γίνεται σαφές ο συγγραφέας ρίχνει μια υποτιμητική και στερεοτυπική ματιά, που βρίσκονται εκεί εξυπηρετώντας τους σκοπούς του ήρωα χωρίς να βλέπουμε άλλες πλευρές τους(ίσως ελάχιστες ).Απο ένα σημείο και έπειτα όμως παίρνει μια ενδιαφέρουσα τροπή οσον αφορά την σκιαγράφηση της Μιτσού. Όταν επιτέλους γίνεται η διάγνωση της αρρώστιας της και τις στιγμές αγωνίας που περνάει και την σύντομη διαμονή της στο λεπροκομείο. Όμως σε εκνευρίζει η πεισματική προσκόλληση στον τύπο που της φέρθηκε τοσο σκάρτα και την αντιμετωπίζει σαν σκουπίδι. Μετα αφου έχει γίνει λάθος στην διάγνωση και υποτίθεται ότι το λούκι που πέρασε θα έπρεπε να την κάνει να αναθεωρήσει για τις σχέσεις και τις προτεραιότητες της, αυτή εκεί στον μαλάκα της. Όλοι οι χαρακτήρες είναι επίπεδοι και χάρτινοι(με εξαίρεση ίσως την Μιτσού που βλέπουμε κάτι διαφορετικό). Με αποτέλεσμα αυτό να αφαιρεί πόντους από την τραγωδία που υφίσταται η ηρωίδα. Έρχεται αντιμέτωπη με την μοναξιά και την αλλοτρίωση, την αναπόφευκτη αλλαγή της κοινωνίας και νιώθεις μια κάποια συμπόνια. Δύο αστεράκια γιατί έφαγα το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου να διαβάζω για τον πανίβλακα.

[David · Rating 4 out of 5]

I spent about 40% of the time reading this book crying.
http://www.youtube.com/watch?v=-l-AxZ...

Tear-jerkers:
"The important thing in this life is to link your sadness to the sadness of others."

"She wished she were slightly better looking and more charming."

"She had no desire to stand there in that foul-smelling lane every night, even when it was raining, attempting to entice customers into the bar, only for them to start playing with her and ridiculing her with comments such as 'What's this?! Here's one that looks like a pig!'"

"'After two years, I've finally come to understand. The really hard bit ... is to accept not being loved by anyone.'"

"'I've come back.'
'I know ... But why?'
'Well ... Mitsu struggled to find suitable word to express her feelings. 'Well ...' Then with a slightly peevish expression, she began to write something with her finger on the desk. 'It's all the same ... wherever I go.'"

Interesting:
"It was a British movie and so I knew she would be interested. It was the story of an abortive love affair between a married woman and a doctor."
http://www.youtube.com/watch?v=a0CosT...

[Henk · Rating 4 out of 5]

“Toch denk ik niet dat ik slechter of doortrapter was dan andere mannen. Wat ik met Mitsu heb gedaan is iets waaraan de meeste mannen zich wel een paar keer in de een of andere vorm schuldig maken. En volgens mij kan iedere gewone medewerker zich herkennen in mijn praktische overwegingen om aan te pappen met Mariko Miura en in het gevlij te komen bij de president. Kortom, ik had zeker geen bovenmatig goed karakter, maar ik was ook geen bijzonder slecht mens. Ik was gewoon een van de talloze medewerkers in Tokio en wilde alleen maar een ongecompliceerd, doorsnee leven zonder problemen.”

“Daarmee wil ik niet zeggen dat Mitchans naastenliefde geen inspanning of volharding kende, maar bij haar was naastenliefde iets volkomen natuurlijks.”

De opportunistische, straatarme Yoshioka en zijn kamergenoot Shigeo Nagashima studeren, wat in concreto inhoudt dat ze vooral op zoek zijn naar poen en meiden en bijna nooit in de collegezalen te vinden zijn, in het Japan in 1948. Het land is nog druk bezig met de opbouw en de sporen van de oorlog zijn zowel in armoede als in schade aan gebouwen en hele wijken terug te zien. Yoshioka neemt louche baantjes in dienst van een Koreaan aan (die ondanks hun vriendschap wel “Ik vertrouw geld meer dan mensen” zegt tegen hem wanneer Yoshioka een lening nodig heeft) om de kost te verdienen. Ook zijn eigen morele gedrag ondergaat een verwording. Dit verwoordt Yoshioka ook letterlijk: “Iedereen doet het tegenwoordig. Als je er niet aan meedoet in deze wereld dan ben je zelf de dupe.”

Gedachten aan #metoo drongen zich op door de wijze waarop hoofdpersoon Tsutomu Yoshioka plattelandsmeisje Mitsu manipuleert (met Hegel en verzonnen Marx quotes en uiteindelijk emotionele chantage door over zijn polio te spreken) om haar maar het bed in te krijgen. Een nare scene, en knap hoe onsympathiek Endo zijn hoofdpersoon durft te laten zijn. Mitsu komt over als een heilige en gezien de christelijke thematiek in bijvoorbeeld ook Endo’s Stilte zal het geen toeval zijn dat zij, in tegenstelling tot Yoshioka, wel het tinnen kruis van het Leger des Heils bij zich houdt.

Yoshioka gaat na zijn afstuderen werken voor een familiebedrijf en papt aan met een ex-collega van Mitsu, die niet toevallig ook de nicht van de president van het bedrijf is. Hij werkt zich omhoog, ondanks dat hij naar de hoeren gaat zolang hij niet met Mariko Miura naar bed kan gaan. Niet alleen Mariko ziet hem als een goeie vent maar Yoshioka vergoelijkt zichzelf ook door misogyn te compartimentaliseren: “Voor mijn gevoel kon je vrouwen indelen in twee categorieën, en wat je bij de ene categorie niet kon doen was bij de andere geen enkel probleem.”

Mitsu glijdt ondertussen af, ze werkt in gok etablissementen en bars en loopt een rode plek op die haar bij een leprakolonie brengt. Deze passages van het boek, de isolatie en eenzaamheid die dit soort van doodsvonnis met zich meebrengt, vond ik het meest aangrijpend. Hier ontmoet Mitsu ook Taeko, de concertpianiste die niet alleen haar werk en talent maar ook haar verloofde en familie verliest door lepra. Door deze passages en de worsteling van Mitsu vond ik dit boek echt boeiend. Het Meisje Dat Ik Achterliet roept vragen op over wat een succesvol en goed mens is (en in hoeverre dit hetzelfde is of elkaar uitsluit in een moderne kapitalistische samenleving) en is daarmee nog steeds relevant.

[Truusje Truffel · Rating 5 out of 5]

Waarom moet je lijden als je niks kwaads hebt gedaan?

Tokio, kort na de Tweede Wereldoorlog. Tsutomu Yoshioka, een ongeïnspireerde student en volkomen gespeend van empathie, neemt het in het leven niet zo nauw. . Zijn mistroostige appartement is een stinkend en bevuild hol, zijn kleding smerig, maar hij heeft een grote drang om ruimer in zijn slappe was te zitten en zijn ontluikende seksualiteit in praktijk te brengen. 'Ik moet poen hebben. Ik wil een meid versieren.'

Via een berichtje in de krant komt hij in contact komt met Mitsu Morita, een argeloos, nog onschuldig, serieus, spaarzaam, maar zeer vrijgevig meisje uit de provincie, en hij weet haar te overreden om het bed met hem te delen door haar medelijden te wekken wanneer hij vertelt dat hij in zijn jeugd polio heeft gehad. Bij Mitsu ontdekt hij een muntgrote rode vlek op haar arm, waarvan ze zegt dat ze er geen last van ondervindt. De lol van zijn gescharrel is er echter snel af en hij laat haar vallen als een baksteen. Dit vergoelijkt hij direct met de gedachte dat alle andere mannen hetzelfde gehandeld zouden hebben. 'Ik ben echt niet de enige.’ Mitsu echter kan de gedachten aan Yoshioka niet loslaten.

Shūsaku Endō (Tokio, 1923-1996) was een van Japans grootste naoorlogse auteurs. Hij behoorde tot de amper 1% van de Japanse bevolking die het katholicisme aanhangt en dit geloof speelt in zijn romans dan ook een grote rol, evenals de ervaringen uit zijn jeugd en dat hij leed aan tuberculose. Andere belangrijke onderwerpen in zijn werk zijn tragiek, ethische dilemma's, keuzes, normen en waarden. Zijn magnum opus Stilte is in 2016 verfilmd.

Vanaf 1955 heeft hij ettelijke boeken geschreven waarvan er een aantal in het Nederlands zijn vertaald. Het meisje dat ik achterliet verscheen in Japan in 1963 en eind 2018 bracht Uitgeverij Van Oorschot dit schrijnende verhaal eindelijk uit in een prachtige Nederlandse vertaling van Maria Smolders.

Voor Yoshioka gaat het leven verder. Hij vindt werk en laat zijn gretige oog vallen op het nichtje van de president van het bedrijf, Mariko Miura genaamd.

'Hoe dan ook, hoe meer ik aan Mariko dacht, hoe meer het leven van Mitsu Morita, met wie ik slechts een kortstondige relatie had gehad, me voorkwam als een ver en leeg bestaan. Het was bijna alsof ze niet bestaan had. Maar ik had niet door dat de dingen die we tijdens ons leven voor iemand doen en laten niet zomaar verdwijnen als sneeuw voor de zon. Ik wist niet dat onze handelingen, zelfs als we afstand nemen van een persoon en nooit meer aan hem of haar terugdenken, niet verdwijnen zonder een spoor achter te laten in het diepst van ons hart.'

In twee verhaallijnen worden Yoshioka en Mitsu gevolgd. Vanuit het ik-perspectief volgt de lezer de handel en wandel van de opportunistische Yoshioka en daarmee zit de lezer hem dicht op de huid. Zo nu en dan flitst het beeld van Mitsu aan hem voorbij en voelt hij een innerlijk conflict over de manier waarop hij van haar heeft geprofiteerd en zich daarna gedistantieerd.

‘Als Mitsu me íets had geleerd, was het dan niet dat mensen die tijdens ons leven onze wegen kruisen onuitwisbare sporen nalaten? Kwam dit eenzame gevoel misschien daardoor?’

De verhaallijn van de bescheiden Mitsu wordt verteld vanuit de derde persoon en langzaam maar zeker wordt duidelijk hoe ze haar jeugd heeft beleefd en hoe haar leven een aangrijpende wending krijgt, waarbij de rode vlek een belangrijke rol speelt en ze uiteindelijk in een leprosarium belandt bij de nonnen. Na de eerste overweldigende indrukken en een groot gevoel van eenzaamheid, gaat het toch steeds meer als haar thuis voelen en identificeert ze zich met de nonnen.

'Het zwaarst te verduren is niet wat er gebeurt met je lichaam. Dat heb ik na twee jaar eindelijk begrepen. Het allermoeilijkste is het om te verdragen dat er niemand van je houdt.'

Wanneer Yoshioka ontdekt waar Mitsu verblijft, stuurt hij haar in een opwelling een nieuwjaarskaart waarop hij pas een jaar later antwoord zal krijgen.

De thema's - zoals onder andere het katholieke geloof, worsteling, wroeging, eenzaamheid en verbinding - die Endō in zijn romans verwerkt, komen ook in deze roman ruim aan bod. Het ongecompliceerde proza is fris en laat zich vlot lezen, maar de indringende thematiek grijpt je bij de strot en levert een beklijvende leesbeleving op. Triest..., maar prachtig, hoe paradoxaal dat ook klinkt.

[Poison Ivy · Rating 4 out of 5]

This book traces the almost lifelong relationship between Yoshioka Tsutomu,an ordinary, unstudious college student in Tokyo , and Mitsu,a factory worker from the countryside whom he seduces and abandons and whose path continues to cross his long years afterward..There is something about her that makes him never forget her: She is always willing to help people in need of comfort..
I remember reading this book during summer a few years ago (I want to re-read it so much!) .I kept feeling sorry for Mitsu,hating Yoshioka thoughtfulness,but I was hooked so I kept reading hoping for a change,a chance of redemption.
I read in some reviews that this novel sends a powerful message to his readers: anyone you think is weak and useless can prove to be a great friend and savior.This is SO true..that's the reason why I recommend it to anyone.It's a book that makes you think about.

[Shashank · Rating 5 out of 5]

This was the most poignant novel I’ve read in years.

This is my favorite Endo novel so far. There is a simplicity to the charters and story which allows a transparency to the meaning and feelings Endo explores.

Much like I found Of Mice and Men to be Steinbeck's most moving book even as it was one of his simplest and least sophisticated.

On reading:
“The important thing in this life is to link your sadness to the sadness of others.”

my initial reactions was intellectual: but it’s just as important to share happiness with people….but then the idea worked on me through the novel and I came to feel that sadness allows an intimacy and earthiness which must precede deeper happiness which is transparent to all things. Not a happiness opposed to sadness/pain, but a happiness deeper then sadness yet able to contain it. At that level we can be with people simply, happily, and sadly. This is one of the many things I felt Morita Mitsu came to live in this novel toward the end.


The other main charter, Yoshioka Tsutomu, isn’t a particularly bad guy. In many other modern novels I could easily see him portrayed as the hero and this a nostalgic and bittersweet coming of age story. In fact that’s kind of what I expected given the title and the early chapters, but here he becomes more problematic as the book goes on. He too seeks happiness but not through empathy, but by seeking things and situations to get what he wants.


He easily separates people he has to be concerned about and people he can use/ignore. A kind of “how to influence people and make friends” + “the power of positive thinking” philosophy to life combined with a fairly amoral approach to interacting with people, especially women. He slowly gets most of what he dreams of getting in his life, including a certain level of contentment, but he is nagged by feelings of loneliness/discontent which he doesn’t understand.

A loneliness not because he is alone, but a loneliness that is his way of being with others.


He begins to realize: “[A]ll our dealings with others, however trivial, are not just destined to vanish like ice in the sun. I was unaware that, even though we may distance ourselves and banish thoughts of a fellow human being to the recesses of our minds, our actions cannot simply disappear without leaving traces engraved in the depths of our hearts”

Highly recommended!

[Anne · Rating 5 out of 5]

According to Endo's afterword in this book, he looked on this early work as lacking sophisticated technique. Perhaps that is so. I only know that I couldn't put this down till I finished it, and couldn't stop thinking about it long after I read the last page. The character of Mitsu will haunt you. Endo requested that readers of this book also read Deep River, and I will take his advice, even though I read it some time ago. I can't praise Shusaku Endo enough.

[Serge Pierro · Rating 4 out of 5]

Having recently finished reading Shusaku Endo's "Silence", I was interested in seeing what some of earlier works were like. "The Girl I Left Behind" was written a few decades ago and shows Endo as a promising writer who is capable of crafting emotional stories that have profound depth. The theme of this book is somewhat personal, as I have been thinking a lot lately of people who enter our lives for a brief moment, and yet impact it in such a way that they are still felt many years later. Yet another thought provoking novel by Shusaku Endo!

[Bardha · Rating 5 out of 5]

i don't know if this book was really a good one or it was me, but i just cried with madness when i readed it a long time ago....:)

[hotsake (André Troesch) · Rating 5 out of 5]

This was a beautifully written book centering around two people, the unlikeable but relatable Yoshioka, and the sweet but frustrating Mitsu. This is a story about these two finding a path to walk in the journey through life.

[Daan Könings · Rating 4 out of 5]

Indrukwekkend, maar tragisch boek. Goedheid wordt niet altijd beantwoord.

[Tom · Rating 2 out of 5]

I find it interesting to review this rather traditional, contemplative novel, which is less sentimental in nature than its title suggests. Endo writes about the opportunistic, somewhat repulsive student Yoshioka and his brief romantic encounter with Mitsu, an innocent and naive girl from the countryside. Yoshioka entices Mitsu into having a sexual relationship, but then proceeds to 'ghost' her, to use the more contemporary term.

What is only a brief fling for Yoshioka, clearly has more meaning for Mitsu. Yoshioka finds a job, chases other women and tries to make the best of his situation, whereas Mitsu slowly slides down the social ladder, only to ultimately find herself at the absolute bottom. She leaves traces of herself wherever she goes, in case Yoshioka decides to come looking for her after all.

Endo's fascination for catholic themes like sacrifice and forgiveness are everywhere in this novel. The Dutch titel for this book, 'the girl I left behind', suggests some sort of regret coming from Yoshioka - regret that is remarkably absent throughout. There is a wistful sense of relativity emanating from every page - as Mitsu says, 'it does not really matter if I am here or somewhere else'. Endo uses Yoshioka and Mitsu as puppets who deal with this absence of direction and perspective in a very different way. Yoshioka seeks to make progress, but is obviously stunted in how he deals with human relationships, being unable to fuse his sexual desires with his own personal relationships. Mitsu, on the other hand, is stuck looking into the past. The only way for her to move forward, is to overcome this defining encounter with Yoshioka she had years earlier.

It is interesting to see how Endo turns this rather simple story into a novel with moral undertones, veering away from romanticism or sentimentality. As Yoshioka (rightfully?) says, towards the end of the story - my actions towards Mitsu weren't perfect, but were they remarkable in any kind of way?

Endo produces a thought-provoking ending, but for me, it was not enough to cover up a novel which had some basic flaws in storytelling. It could have been done more elegantly, and I feel that some of the themes in this book translate badly into a more modern perspective. I also have some problems with the character Yoshioka - to put it bluntly, he's a jerk, and it doesn't help the book forward.

Perhaps I am also just a bit disappointed at the lack of emotion in this book. This, in itself, is not new in my reading of Japanese literature. Still. Any way, I'm not going to digress too much, tempting as it may be. Not a bad book, by any means, but likely one that I will not remember for any specific reason.

[Austin Sheehan · Rating 4 out of 5]

Shusako Endo's 'The Girl I Left Behind' was a challenging read.  It is set in Tokyo shortly after the Second World War and focuses on the impact a breif relationship between two people had on their lives.

What I found difficult was the attitude of Yoshioka, an ambitious young University student and later a 'salaryman'  towards the young poor factory worker Morita.  He used her for sex and was never interested in a relationship with her, but led her on and she fell in love with him.  Obvioulsy it happens all the time, that people lie to, use and abuse each other.. 

Yoshioka's life went on and got better from there, while Morota's did not.  Indeed it is quite a sad story, as I said challenging to read, but quite compelling and very well written.

[Quân Khuê · Rating 4 out of 5]

Một câu chuyện cảm động về một cô gái có tâm hồn đẹp. Những cô gái đẹp ưa dè bỉu người có tâm hồn nên đọc cuốn này để biết mình có thể thiếu cái gì.

[Lorena Shele · Rating 4 out of 5]

Sa shumë Yoshioka ka në këtë botë dhe sa pak Yoshioka ndihen. A nuk është kjo një botë ku zhvlerëson një Mitsu duke e bere të ndihet pavlerë?
Është interesante se si e shohim veten tërësisht të justifikueshem, e kryesisht ndodh nga ata të cilët gjejnë viktimizimin e Tyre si të vetmen mënyrë për të ecur, por në fund të ditës çdo lloj mashtrimi, përbuzje etj i kthen ata në një më shumë e ca te tjetër që zgjedhin çiltërsinë, përkushtimin, vetmohimin në one of a kind.

[Oliwia · Rating 4 out of 5]

Podobała mi się dużo bardziej niż się spodziewałam

[Voldemort · Rating 2 out of 5]

When you talk to girls, you have to point at your ass and declare crap like “Here, here’s where shit pops out.” I wouldn’t say ‘twas then I realized this book would be good but yet that statement transmitted disgust and interest into my cortex. I’m not sure if Endo-san shaped Mitsu as the girl he once met, or as another Jesus (since he’s a Jesuit I’m leaning toward Christ Almighty). Mitsu doesn’t represent all those dutiful, submissive women Japan had; she’s not another Lily or Snow-flower (although they fictionally lived in China). You won’t see her obeying society or the rules of the so called civilization; she’s more obedient to sufferings and misery, a prisoner of her own kindness. I hate it because it metamorphoses her into a bug, which people like Yoshioka might squash, once, twice, and another time just to be sure it disappears into nothing, no remains. And yet you can’t help that tug somewhere in your heart, a place you’ve buried in order to pretend you’re more human than humans.
There’s a fine line between knowledge and ignorance. I haven’t lived long but I can indubitably affirm ignorance mingles often with compassion while knowledge never does.
An outstanding book has unforgettable characters, excellent prose and solid storyline. A good book has one or two of those elements. The girl I left behind had none and yet it left behind sentiments I can’t name, made me feel something I’ve never learned or have long forgotten.

[Pam · Rating 3 out of 5]

This attempted to answer the question, "Why does God allow good people to suffer?"
It follows the tragic life of a poor, lonely, and simple girl who dreams of love and happiness but cannot attain it. This is paralleled by the story of a man who cheats his way through life, uses people for his own selfish gain, and ultimately succeeds in achieving his goals.

I wanted to quit reading, because it was painful to watch both characters' lives. Yet, Endo's writing style gave me a sense that this story was going to be worth my while to see through to the end; he had something important to say. I'm glad I stuck it out. The conclusion is truly profound.

[Barbara The MarSienne · Rating 5 out of 5]

Ma cousine m'avait offert ce livre à l'époque en me disant que c'était son livre préféré. Ce n'est pas un livre joyeux mais il est beau et triste et cela parle d'un sujet délicat.

[ნინო ქერდიყოშვილი · Rating 4 out of 5]

ოხ,ეს იაპონელები.;3

[Ina · Rating 5 out of 5]

Een mens kan niet met andere mensen omgaan zonder sporen in hun leven achter te laten.

Dit is het verhaal van Yoshioka een student dat welbelust is op geld en behoefte aan sex en de naïeve, goedhartige Mitsu, wanhopig verliefd op Yoshioka. Na een 2 tal ontmoetingen met Mitsu heeft Yoshioka een hekel gekregen aan Mitsu en wil hij niets meer met haar te maken hebben. Na zijn tijd als student vind hij werk in een goedbloeiende zaak en begint een relatie met het nichtje van de directeur maar in zijn achterhoof denkt hij nog af en toe aan het meisje dat hij achterliet. En ook op Mtsu heeft Yoshioka zijn sporen achtergelaten.

Vriendschap onstaat gemakkelijk en verdwijnt net zo gemakkelijk als een luchtbel op een regenachtige dag. En misschien is het met liefde ook wel zo.

Toeval is de sleutel tot de betekenis van het leven.
Het leven van 2 jonge mensen die elk hun eigen kant op gaan maar toch verweven blijven met elkaar.

Tijdens het lezen begon ik echt een hekel te krijgen aan Yoshioka en medelijden met Mitsu maar eigenlijk bepaalt ieder zijn eigen keuzes en beslissingen.

[Morgan Warren · Rating 5 out of 5]

I was captivated from the beginning. A deeply complex story with layers upon layers of symbolism and uncomfortable truths. Endo really understands the humanity in us and writes about it well. "Nothing is more devoid of hope than the sense that one is suffering all alone. But even when all alone in the middle of a desert, we do not suffer alone. Our suffering is always linked to the suffering of others."

[Mich · Rating 4 out of 5]

Wat een prachtig, sober, aangrijpend verhaal. Een echte aanrader

[Yann · Rating 3 out of 5]

Je ne connaissais pas Shūsaku Endō, un écrivain japonais du siècle dernier. Dans cette nouvelle, le narrateur est un étudiant japonais vain et désagréable, qui méprise d'ordinaire son prochain, n'hésite pas à abuser d'une jeune oie blanche qu'il abandonne outrageusement et sans ménagements après l'avoir séduite, puis se pousse dans le monde en épousant la fille de son patron. La jeune abandonnée, une fille de la campagne toute bonté, naïveté et cœur sur la main, cumule les malheurs: elle finit dans un hôpital tenu par des bonnes sœurs où sont soignés des lépreux. Le héros, quoiqu'il n'ait croisé que temporairement la jeune fille, en reste marqué par les reproches de sa conscience, qui le poussent à s'enquérir de la santé de celle qu'il a traité de façon cavalière et peu chevaleresque.

Le roman n'est ni bon ni mauvais, mais cousu de fil blanc. Le caractère édifiant de l'histoire, le parallèle entre la vie de la jeune fille et celle du christ, les fréquentes allusions au catholicisme, tout conspire à faire de cette fiction un roman à clef un peu téléphoné. Mais on y voit l'âme de l'auteur, sa sensibilité, les morceaux d'après-guerre qu'il a écouté, son aversion pour certaines odeurs, et une foule de détail de la vie quotidienne au Japon qu'il rend matériel par ses descriptions. Si on se surprend parfois à s'ennuyer, ou à deviner trop facilement le cours des évènements de cet avatar de la "Légende dorée", le roman se lit quand même assez facilement et rapidement.

[James · Rating 2 out of 5]

I think we all have someone like Morita Mitsu in our lives: someone who gives themselves wholeheartedly to others without any care for themselves, someone who embodies the selflessness of Jesus Christ in his love for us. And then there is Yoshioka, someone who instantly categorises people according to their usefulness, whose encounter with Mitsu ends in exploitation and discarding the girl aside.

Just as we too often cast Jesus aside for advancement and success in this world, Yoshioka has cast Mitsu aside, forgetting her even as she suffers for him. The chapters at the leprosarium where Mitsu is moved beyond words for the plight of the inmates are some of the most moving scenes in the book, where Endo Shusaku explores most deeply his themes for the novel.

This novel is definitely one of Endo's earlier works, its simplicity stands apart from a novel like Silence, but in that simplicity it manages to strike a powerful chord. Even if Mistu's continued sadness and compulsion to take pity on strangers grew frustrating for her naïveté, it only serves to deepen the connection Endo draws between her and Jesus: his pity and love for us are unchanging, regardless of our reaction. And maybe that's why I gave it just two stars: Endo has managed to cut right to the heart of the matter and show ourselves in an unflattering light; we are often too much like Yoshioka and rarely if ever like Mitsu, a girl perhaps we have all left behind once before.

[M.R. Dowsing · Rating 4 out of 5]

I'd always thought that the oft-quoted view of Endo as a "Japanese Graham Greene" was somewhat stretching a point, although Endo writes from a Catholic perspective. However, the first part of this book at least was actually quite reminiscent of "Brighton Rock" in its tawdry setting (in this case, that of postwar Tokyo) and themes of guilt and suffering.

This is not quite top-flight Endo - he occasionally spells things out a little too much here, and the plot features two unlikely coincidences, one of which seemed unnecessary. But this is one of the most moving stories I've read - in fact, it becomes almost unbearably sad in the later stages. Endo knows how to break your heart and I think this book will haunt me for a long time.

[Henneke Wateringen · Rating 2 out of 5]

ik vond het niet echt een geweldig boek, vooral het eerst deel van uit hem gezien, de vertel trend van haar stuk was prettiger om te lezen. de brief aan het eind die was het mooist van het hele boek. update 29 sep ter voorbereiding bookclub. lees ik nog een aantal recensie en zie dat echt de meeste het een geweldig boek vinden, blijkbaar heeft mij het op de tijd dat ik het las niet geraakt iid niet zijn verhaal, haar verhaal vondt ik persoonlijker. misschien lees ik het nog een keer maar ja er zijn zoveel andere Japanse schrijvers die me direct pakte en daar ben ik nog lang niet klaar mee. :)

[Stray Toki · Rating 4 out of 5]

Reading it right after Wonderful Fool the two books feel very similar. The same type of the main character, the same unbelievable levels of selflessness, the same end. It's the background characters that make all the difference. While Gas is surrounded by people who care about him, Mitsu lives in a much darker world. It's dark enough even for her to get tired of it. And only when she finds another little world hidden from the eyes of the regular people she is finally appreciated for who she is.