What do you think?
Rate this book
Hjärta av sten
This beautifully woven masterpiece, spare yet richly told, plumbs the undercurrents of family life and tragedy in a startling and wise story of love, fate, and survival. Ellen Van Bemmel lives with her parents, who run an American news-clipping service, and her three siblings in an old Dutch house in a suburb of Amsterdam. Ellen's idyllic childhood is suffused with Americana, both the frivolous fringes like potato chips and Coca-Cola as well as milestones like Neil Armstrong's first steps on the moon, until family disaster strikes on her twelfth birthday. From that moment on her world begins to unravel. Years later, Ellen plunges us into the past as she leafs through a faded photo album and confronts the literal and figurative ghosts of her childhood. Seamlessly alternating the past and present, taut with Hitchcockian tension and warmed by a redemptive love story, A Heart of Stone tells a darkly humorous, yet ultimately compassionate tale.
A Heart of Stone is the first of her books to be translated into English.
A Heart of Stone is the first of her books to be translated into English.
228 pages, Mass Market Paperback
First published January 1, 1994
33 people are currently reading
1286 people want to read
About the author
Renate Dorrestein
74 books161 followersRenate Dorrestein (1954 - 2018) has been internationally praised for the force of her imagination, her sharp psychological insight, her suspenseful plots and her ironic sense of humour. Her books have been nominated for the AKO Literature Prize, the Libris Literature Prize and the International IMPAC Dublin Literary Award, and translated into fifteen languages. Her international breakthrough came in 1998 with A Heart of Stone, published by Viking.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 233 reviews
December 13, 2020
This is a very handsomely brought dramatic story. The protagonist Ellen at 37 looks back at the atrocities she had to endure in her youth. But these aren't central to the story, it's her handling of that traumatic past, and especially how petrified her heart has become. There's a very clear parrallel here with Beloved by Toni Morrisson, including the fictional characters fabricated by the traumatised main character. It's really ingenious how the Dutch writer Dorrestein (1954-2018) brings this, fragmented into 6 interwoven time layers, making the the story gradually growing and leading to a real catharsis. .
There are some weak elements, such as the sudden jealousy fit of the father, and the rather sticky end; but – once again – the way Dorrestein has built up her story (which apparently goes back on a true fact), the psychological depth and the smooth style make this work one of the better ones in Dutch literature.
There are some weak elements, such as the sudden jealousy fit of the father, and the rather sticky end; but – once again – the way Dorrestein has built up her story (which apparently goes back on a true fact), the psychological depth and the smooth style make this work one of the better ones in Dutch literature.
November 6, 2017
Gotovo me bilo strah čitanja i doživljaja ove knjige dok sam iščitavala tuđe recenzije.
Ovo je zanimljiv i iscrpan prikaz obiteljske tragedije, rastumačen analizom preživjele djevojčice .Iako je sudbina ove obitelji užasna,tema o zlostavljanju i majčinom "ludilu" pažljivo je dozirana čitatelju,toliko da ne izaziva mučninu ,toliko da potiče znatiželju i iščekivanje. Majstorski -priznajem!
Nažalost,ove stvari se i danas događaju.Sjećam se puno naslova iz crnih kronika o majkama "monstrumima" i vječitog pitanja "kako je to mogla učiniti svojoj djeci?" ,te opravdane osude promatrača. Eto,knjiga odaje jednu zagonetku,određeni odgovor na to teško pitanje.Ovo je mučna tema s kojom se spisateljica hrabro suočila.Mislim da je to odlično odradila.
Ovo je zanimljiv i iscrpan prikaz obiteljske tragedije, rastumačen analizom preživjele djevojčice .Iako je sudbina ove obitelji užasna,tema o zlostavljanju i majčinom "ludilu" pažljivo je dozirana čitatelju,toliko da ne izaziva mučninu ,toliko da potiče znatiželju i iščekivanje. Majstorski -priznajem!
Nažalost,ove stvari se i danas događaju.Sjećam se puno naslova iz crnih kronika o majkama "monstrumima" i vječitog pitanja "kako je to mogla učiniti svojoj djeci?" ,te opravdane osude promatrača. Eto,knjiga odaje jednu zagonetku,određeni odgovor na to teško pitanje.Ovo je mučna tema s kojom se spisateljica hrabro suočila.Mislim da je to odlično odradila.
July 22, 2017
Ova knjiga baš i ne zaslužuje osvrt ali zaslužujem ga Ja. Zato, čitajte i patite! Ili ne, daj Bože da mislite drugačije!
Tokom čitanja, vrtila mi se po glavi druga knjiga, ona famozna Večera. Jako dobra ideja o „bolesnim“ obiteljskim odnosima, razrađena na vrlo čudan način. Neću reći loš jer trebalo je to znati tako posložiti. Izgleda da je ovo sindrom nizozemskih autora. Nemojte me krivo shvatiti, ne smetaju mene ludi likovi, dapače, onu munjenu Amy iz Nestale bih rado pozvala na kavu, da malo zavirim u njezin um. Ovdje je to bilo jako teško.
Pripovijedanje je iz kuta Ellen, jedne od članova brojne obitelji, koja se, poput Malcolma u sredini, osjećala zakinutom za mnogo stvari. Priča teče u neprestanom ispreplitanju prošlosti i sadašnjosti, brzinom svjetlosti, koju je jako teško pohvatati. Svakih 20-ak stranica dobijete po jedan trag o zločinu koji je uslijedio. Upravo tako sam i ja čitala, pročitam jedan dio, obavezno napišem bilješke i onda krenem dalje. Inače je nemoguće uhvatiti ih, ni za glavu, ni za rep. Imala sam dojam da autorica toliko zazire od zločina, da je svaku naznaku o njemu pokušala sakriti iza ostalih benignih događaja, valjda da nas ne uplaši. Ili možda sebe. A ja sam čitala, polako listajući, da mi likovi ne bi slučajno „poispadali“ iz knjige jer tko bi ih onda vratio natrag. Evo vam samo jedan primjer: „iz čiste navike je udario svoju ženu zato što se opet izbrbljala a nije bio stvarno ljut“. Iako je ovo sitnica, ima i gorih stvari, ali da ne kažete da nisam izvukla nijedan citat, pa eto... Ja ću pamtiti stil pripovijedanja a sadržaj će ostati u nekom drugom planu, šteta.
Dakle, ono što trebate znati je činjenica da se radi o psihološkom trileru, o sadržaju neću, jer od tih 230 stranica izvukla bih 10 rečenica, sve biste saznali i ne biste morali čitati. A to nije u redu. Ipak vam neću dati preporuku, ne mogu to učiniti s knjigom koja me beskrajno iscrpila, čitajte na vlastitu odgovornost.
Iza mene je još jedna knjiga, kod koje ću više pamtiti vlastiti osvrt nego sadržaj iste. A dvojka ovoga puta ide meni, zbog borbe i snage koju je zahtijevalo čitanje ove knjige. Svaka mi čast!
Tokom čitanja, vrtila mi se po glavi druga knjiga, ona famozna Večera. Jako dobra ideja o „bolesnim“ obiteljskim odnosima, razrađena na vrlo čudan način. Neću reći loš jer trebalo je to znati tako posložiti. Izgleda da je ovo sindrom nizozemskih autora. Nemojte me krivo shvatiti, ne smetaju mene ludi likovi, dapače, onu munjenu Amy iz Nestale bih rado pozvala na kavu, da malo zavirim u njezin um. Ovdje je to bilo jako teško.
Pripovijedanje je iz kuta Ellen, jedne od članova brojne obitelji, koja se, poput Malcolma u sredini, osjećala zakinutom za mnogo stvari. Priča teče u neprestanom ispreplitanju prošlosti i sadašnjosti, brzinom svjetlosti, koju je jako teško pohvatati. Svakih 20-ak stranica dobijete po jedan trag o zločinu koji je uslijedio. Upravo tako sam i ja čitala, pročitam jedan dio, obavezno napišem bilješke i onda krenem dalje. Inače je nemoguće uhvatiti ih, ni za glavu, ni za rep. Imala sam dojam da autorica toliko zazire od zločina, da je svaku naznaku o njemu pokušala sakriti iza ostalih benignih događaja, valjda da nas ne uplaši. Ili možda sebe. A ja sam čitala, polako listajući, da mi likovi ne bi slučajno „poispadali“ iz knjige jer tko bi ih onda vratio natrag. Evo vam samo jedan primjer: „iz čiste navike je udario svoju ženu zato što se opet izbrbljala a nije bio stvarno ljut“. Iako je ovo sitnica, ima i gorih stvari, ali da ne kažete da nisam izvukla nijedan citat, pa eto... Ja ću pamtiti stil pripovijedanja a sadržaj će ostati u nekom drugom planu, šteta.
Dakle, ono što trebate znati je činjenica da se radi o psihološkom trileru, o sadržaju neću, jer od tih 230 stranica izvukla bih 10 rečenica, sve biste saznali i ne biste morali čitati. A to nije u redu. Ipak vam neću dati preporuku, ne mogu to učiniti s knjigom koja me beskrajno iscrpila, čitajte na vlastitu odgovornost.
Iza mene je još jedna knjiga, kod koje ću više pamtiti vlastiti osvrt nego sadržaj iste. A dvojka ovoga puta ide meni, zbog borbe i snage koju je zahtijevalo čitanje ove knjige. Svaka mi čast!
February 18, 2010
Don't let the negative reviews scare you off. I was so moved by this beautifully written book.
This story is, at it's core, the story of postpartum psychosis. This is a relatively rare condition that can present itself after the birth of a child, and can lead to the mother hallucinating, going into rages of anger, extreme depression, hearing voices... basically she loses her grip on reality. The mother in this story, after successfully giving birth to 4 other children, decides that her 5th baby is either evil, or has evil within in her that she must get out. The father, who's feelings are hurt by his wife's sudden rejection of him, withdraws from the whole family and as a result misses many of the signs of madness that are occurring. Left to fend for themselves are the remaining children.
The book does rapidly switch back and forth from the present to the past. But I was never confused for more than a sentence or two. Despite the horrifying events in this book, it's not a heavy book. I was left with feelings of hope at the end. I think Renate Dorrestein did an amazing job of tackling a difficult topic without sensationalizing it.
This story is, at it's core, the story of postpartum psychosis. This is a relatively rare condition that can present itself after the birth of a child, and can lead to the mother hallucinating, going into rages of anger, extreme depression, hearing voices... basically she loses her grip on reality. The mother in this story, after successfully giving birth to 4 other children, decides that her 5th baby is either evil, or has evil within in her that she must get out. The father, who's feelings are hurt by his wife's sudden rejection of him, withdraws from the whole family and as a result misses many of the signs of madness that are occurring. Left to fend for themselves are the remaining children.
The book does rapidly switch back and forth from the present to the past. But I was never confused for more than a sentence or two. Despite the horrifying events in this book, it's not a heavy book. I was left with feelings of hope at the end. I think Renate Dorrestein did an amazing job of tackling a difficult topic without sensationalizing it.
June 30, 2017
Nesvakidasnje teme stvarno volim, obiteljske price, otkrivanje proslosti.. Ali ovaj nacin pricanja price me ubio u pojam! Ovih 200-tinjak stranica sam zvakala dva tjedna! Vece knjige procitam u dahu!
U rijetkim trenutcima sam znala u kojem smo periodu odvijanja radnje. Krenula bi sadasnjost i u par stranica bi price bilo po svuda. Sagledane teme raznih aktera bi bile navedene neshvacajuci o kome se tocno radi. Uglavnom, zbrljano skroz te se na zalost zbog toga precesto gubi nit, tijek radnje, suosjecanje.. Sretna sam sto sam ju zgotovila! Od mene nema preporuku. :-/
U rijetkim trenutcima sam znala u kojem smo periodu odvijanja radnje. Krenula bi sadasnjost i u par stranica bi price bilo po svuda. Sagledane teme raznih aktera bi bile navedene neshvacajuci o kome se tocno radi. Uglavnom, zbrljano skroz te se na zalost zbog toga precesto gubi nit, tijek radnje, suosjecanje.. Sretna sam sto sam ju zgotovila! Od mene nema preporuku. :-/
July 7, 2024
I loved the way this story unfolded layer by layer. In relatively few pages the author managed to craft a story with surprising depth and develop characters who felt authentic.
Ratings:
Writing 4
Story line 5
Characters 5
Impact 5
Overall rating 4.75
Ratings:
Writing 4
Story line 5
Characters 5
Impact 5
Overall rating 4.75
July 8, 2009
I loved this book. The weaving together of past and present was seamless, and allowed the reader to discover the central subject of the book in a natural trickling of snippets of information. Despite its shocking nature, it was an amazingly redemptive story. I HIGHLY recommend it!
November 20, 2017
NE, NE I NEEE!!...neću više vjerovati ''onoj'' koja ju je toliko nahvalila :/ - čitaj knjigu--
Ne kužim šta joj je tu fenomenalno ispričano. priča je zbrda zdola, ne kužiš o kojem periodu života ova priča... Jedna od gorih knjiga koje sam u ovoj godini čitala.
Ne kužim šta joj je tu fenomenalno ispričano. priča je zbrda zdola, ne kužiš o kojem periodu života ova priča... Jedna od gorih knjiga koje sam u ovoj godini čitala.
April 10, 2008
Stay away from this book if you just had a baby.... Mine is 18 months and I struggled. I had a hard time with the subject matter of this book (postpartum depression). There were many points in the book that I wanted to stop but I continued because I was so attached to the main character and wanted to know how she developed. It is a hard read but an eye-opening look at a misunderstood illness.
August 24, 2015
Goed geschreven, maar bijzonder onaangenaam om te lezen.
January 7, 2018
Oko ove knjige je bilo dosta polemike u čitateljskim grupama,a i šire,pa me je baš zbog toga jako zainteresirala.
S pravom mogu reći da je ovo knjiga, koja se pamti kad se pročita.
Nakon što sam ju pročitala,nisam mogla danima doći k sebi,jer me toliko potresla i fascinirala.Naravno,smatram da je to i potrebno,da bi došla na tron među prvih 10 najboljih.Drugim riječima,ova knjiga me izbacila iz ravnoteže i danima sam razmišljala o sudbini likova,a posebno o glavnom liku, djevojčici ,kasnije odrasloj ženi Ellen, koja nam zapravo priča što joj se dogodilo.
A dogodilo joj se svašta. I ništa lijepo,ništa što bi mogla zapisati i svoj dnevnik s ružičastim slovima.
Tema ove knjige je teška i mučna,a radi se o postporođajnoj depresiji, o kojoj se zapravo jako malo priča,a i piše.
U središtu radnje je jedna sasvim obična šesteročlana nizozemska obitelj, koja živi naizgled normalan život. Obitelj Van Bimmel se bavi obiteljskim biznisom,tj. arhiviranjem novinskih članaka.
I sve se naizgled čini normalnim. Obiteljsku idilu prekine rođenje petog djeteta,malene djevojčice Ide. Od toga dana,sve krene u jednom sasvim drugačijem smijeru.
Smijeru patnje i tragedije.
Istovremeno pratimo događaje 70-tih godina i 25 godina kasnije,a sve to nam priča Ellen,djevočica(djevojčica,a sada trudna žena),koju, kupujući kuću gdje je nekada živjela,proganjaju duhovi prošlosti i pitanja na koja traži odgovore.Sama sjećanja donose joj samo patnju i bol,te nemogućnost zacjeljivanja rana ,koje se ne vide.
"Sjećanja,rekla je,katkad te neopravdano pokušavaju navesti na gadne stvari.Stvar je u tome,što treba ovladati njima.A to je moguće samo onda kad se ne bježi od njih."
Dalje vam ne bih pričala sam sadržaj,mogu vam samo reći da je knjiga istovremeno divna i jezovita u isto vrijeme,jer dotiče temu o kojoj se jako malo priča.
Čitajući ju ,bila sam svjesna da će se svi ti mali,sitni kamenčići događaja posložiti u jedan veliki mozaik, u kojem neće biti ništa lijepo.
Da. Volim takve (neki kažu bolesne )knjige,knjige o kojima još danima razmišljaš.
Dok sam ju čitala,pitala sam se puno puta
što se moralo dogoditi u glavi majci ove porodice ,da bi napravila to što je napravila. (Stručnjaci kažu da su za to krivi hormoni).
Žene koje su rađale,znaju da sam proces prilagodbe na novi život s djetetom možda i nije tako lagan.I sama sam majka i nakon poroda mi nije bilo bajno.Suosjećam sa ženama koje su imale posnatalnu depresiju. Vjerujem,da im nije bilo lako,a još teže ,možda onim ljudima u njihovoj blizini.
Mislim da sam vam dovoljno objasnila zašto mi se knjiga svidjela.
Renate Dorrestein je napisala roman koji ti uđe "pod kožu",tako da još dugo razmišljaš o njemu. Roman je to o slijepoj ljubavi,vjernosti,praštanju,ali i ljudskoj patnji,zlu i nagovještaju zla,koje ako na vrijeme ne primijetimo,
može imati velike posljedice na sve nas.
"Ljudski duh funkcionira milosrdno:kod nadolazećeg zla,koliko god da je znamenje jasno,nikad ne moraš smjesta shvatiti što ti sudbina sprema.Spoznaju stječeš u odmjerenim dozama.A nuspojava je nepovoljnost da zlo može i dalje bujati, a da ga se ne primijeti."
Moja preporuka!
October 27, 2018
Dakle, malo me knjiga ovako čvrsto zaveže za sebe kao što je ova. Ni serije, ni igrica me nije ni na trenutak uspjelo odvući od knjige, samo san i odlazak na trening (što nisam mogla preskočiti jer ne bi bilo fer, ali sam jedva čekala da dođem kući i primim knjigu nazad u ruke). Nisam zaplakala nad rečenicama, ali me priča duboko taknula ravno u srce i stomak, teška tema ispričana tako jednostavno, a opet dojmljivo, hladno, a opet prepuna emocija. Svaka rečenica je bolni vrisak što ide pravo do neba. I to skakanje iz jednog vremenskog razdoblja u drugo što je mnogima teško bilo pratiti, meni pojačavalo emociju. Polako nas uvodio u priču baš kako je i glavna junakinja se predavala sjećanjima da bi na samom kraju mogla proživjeti taj dan, dan kad je izgubila skoro cijelu obitelj, i dobiti odgovor na pitanje zašto je baš ona bila pošteđena.
Dugo, dugo sam željela pročitati ovu knjigu, kad sam je ugledala na polici kod prijateljice, bila sam sretna kao malo dijete i jako sam sretna što je ispunila sva moja očekivanja i, teško mi naći pravu riječ, na neki način me obogatila.
Dugo, dugo sam željela pročitati ovu knjigu, kad sam je ugledala na polici kod prijateljice, bila sam sretna kao malo dijete i jako sam sretna što je ispunila sva moja očekivanja i, teško mi naći pravu riječ, na neki način me obogatila.
April 19, 2021
Uitgelezen binnen 12 uur, 2 lees-sessies. Wat een verontrustend boek, een verhaal van een familie, een groot huis en schimmen uit het verleden. Wegkijken lukt maar moeilijk, zelfs al wil je het niet allemaal weten.
April 2, 2025
Ik las dit boek voor de derde keer. Eerste keer zat ik in het tweede middelbaar, tweede keer zat ik op de universiteit, derde keer zette ik het als leerkracht Nederlands op de leeslijst. Het heeft me altijd gepakt en ik ontdekte er elke keer een nieuwe laag in, zeker nu ik zelf moeder ben. Dorresteins stijl is prachtig, vind ik - fan van al die adjectieven.
Voor het eerst gepubliceerd in 1998 maar daar merk je eigenlijk niks van tijdens het lezen.
Voor het eerst gepubliceerd in 1998 maar daar merk je eigenlijk niks van tijdens het lezen.
July 21, 2017
Nakon dugo vremena sjela sam napisati osvrt na knjigu Renate Dorrestein Kameno srce, ali iskreno, i dalje ne znam točno odakle krenuti. U normalnim okolnostima osvrt napišem čim se dojmovi malo slegnu, dok mi iz misli ne odluta sve ono što se po njima motalo tijekom čitanja. Ipak, ovo nisu normalne okolnosti… Niti približno… Prošlo je čak mjesec dana otkako sam pročitala i zadnju stranicu knjige, a i dalje pokušavam sabrati svoje misli. Jesam li uspjela? Vidjet ćemo negdje do kraja ovoga teksta.
Renate Dorrestein na samom početku uvodi nas u živahnu, ali ljubavlju ispunjenu obiteljsku atmosferu obitelji Van Bemmel; ludo zaljubljenih roditelja, majke Margje (koja preferira da ju se zove Betty) i oca Fritsa, te njihovo četvero djece (i jedne djevojčice na putu). Njihova kuća ujedno je bila i mjesto poslovanja tvrtke koja se bavila prikupljanjem i mapiranjem novinskih izrezaka, specijalizirane za izreske vezane za Ameriku. Obiteljska i poslovna priča u početku doista izgledaju idilično i teško je povjerovati da se iza ugla priprema katastrofa poprilično velikih razmjera.
Priču nam pripovijeda Ellen, najprije kao dvanaestogodišnja djevojčica, treće dijete u obitelji Van Bemmel, a zatim kao dvadeset i pet godina starija Ellen, liječnica patologinja, buduća majka s propalim brakom iza sebe, kada se, praćena duhovima prošlosti, ponovno vraća u roditeljsku kuću, mjesto usko povezano s teškom tragedijom koja je obilježila njen život. Priča koju nam donosi odaje gotovo potpunu lišenost emocija, otuđenost i zbunjenost, čije razloge postepeno otkrivamo s protjecanjem radnje.
Iako naznake nadolazeće katastrofe vidimo od samih početaka knjige, prijelomna točka, od koje sve kreće nizbrdo, rođenje je djevojčice Ide. Čini se, ipak, da jedino Ellen shvaća promjene koje se događaju oko nje, dok je ostatak svijeta u potpunosti slijep za njih. Njeni djetinji pokušaji da učini nešto i ukaže na situaciju koja izmiče kontroli padaju u vodu, a tragedija postaje neizbježna. Kako ne postoji način da kažem bilo što više o samoj knjizi, a ne pokvarim dojam onima koji ju još nisu čitali, vrijeme je za spoiler alert, pa, ukoliko planirate uskoro uzeti knjigu u svoje ruke, slobodno preskočite dio koji slijedi.
„Ona je svoju curicu morala tako mučiti jer je Bog to htio. Mjesecima je činila što je mogla kako bi prognala grijeh iz tog nježnog tijela i očistila Idinu cijelu okolinu. Ali Bogu ništa nije bilo dovoljno dobro. Nikakva žrtva, bez obzira na to koliko teška, nije mu bila dovoljna. Nije poznavao milost. Što je, u svom očaju, drugo mogla učiniti nego Ga kazniti zbog Njegova odbijanja i sama zauzeti Njegovo mjesto na Njegovu prijestolju?“
Tek nakon mnogo godina, tijekom jednoga predavanja na fakultetu, Ellen je konačno uspjela samoj sebi objasniti razloge iz kojih je jedne večeri izgubila obitelj. Večeri u kojoj se i sama spasila samo zato jer je, u zanosu i mahnitosti vlastitoga stanja, njena majka zaboravila za nju. Razlog je naizgled jednostavan; postporođajna depresija; tada nepoznat pojam, a i do danas teška tema o kojoj se rijetko govori. Razlog zbog kojega je jedna žena izgubljena u kaosu vlastitih misli i osjećaja, zbog kojega je svakodnevicu tumačila kroz svoje trenutne emocije, zbog kojega je Boga pretvorila u mazohista željnoga pročišćenja krvlju, ali i zbog kojega u konačnici sama preuzima ulogu Boga i uzima vlast nad životom i smrću svoje obitelji u vlastite ruke.
Način na koji je Renate Dorrestein postupno prešla iz stanja razigranosti, ljubavi i ideala u stanje tame, boli i smrti doista je nešto što me ostavilo bez teksta. U toj mjeri da i danas nisam mogla sa sigurnošću utvrditi je li me ova knjiga razočarala, oduševila ili, jednostavno, šokirala. Vrlo vjerojatno da su, na neki čudan način, sva tri odgovora točna. Razočarenje je definitivno preteška riječ, postoji nešto u ovoj knjizi zbog čega sam ju ja morala imati u svojim rukama i zbog čega ću ju zauvijek pamtiti. Daleko sam i od oduševljenja jer sva ta doza jednostavnosti s kojom autorica donosi jezive i brutalne opise, hladnoća i zaleđene emocije, koliko god potrebne i odgovarajuće za težinu teme koju knjiga obrađuje, nisu nešto što ćete okarakterizirati bilo kakvom pozitivnom emocijom. Šok?! O da, možda i najbolja moguća riječ. Znanje da je tako malo potrebno da vam vlastiti život izmakne iz ruku, da je tako malo potrebno da svakodnevica preraste u kaos, ali i da je nekad potrebno tako malo da se izbjegne katastrofa, a i to malo dođe prekasno…
Renate Dorrestein na samom početku uvodi nas u živahnu, ali ljubavlju ispunjenu obiteljsku atmosferu obitelji Van Bemmel; ludo zaljubljenih roditelja, majke Margje (koja preferira da ju se zove Betty) i oca Fritsa, te njihovo četvero djece (i jedne djevojčice na putu). Njihova kuća ujedno je bila i mjesto poslovanja tvrtke koja se bavila prikupljanjem i mapiranjem novinskih izrezaka, specijalizirane za izreske vezane za Ameriku. Obiteljska i poslovna priča u početku doista izgledaju idilično i teško je povjerovati da se iza ugla priprema katastrofa poprilično velikih razmjera.
Priču nam pripovijeda Ellen, najprije kao dvanaestogodišnja djevojčica, treće dijete u obitelji Van Bemmel, a zatim kao dvadeset i pet godina starija Ellen, liječnica patologinja, buduća majka s propalim brakom iza sebe, kada se, praćena duhovima prošlosti, ponovno vraća u roditeljsku kuću, mjesto usko povezano s teškom tragedijom koja je obilježila njen život. Priča koju nam donosi odaje gotovo potpunu lišenost emocija, otuđenost i zbunjenost, čije razloge postepeno otkrivamo s protjecanjem radnje.
Iako naznake nadolazeće katastrofe vidimo od samih početaka knjige, prijelomna točka, od koje sve kreće nizbrdo, rođenje je djevojčice Ide. Čini se, ipak, da jedino Ellen shvaća promjene koje se događaju oko nje, dok je ostatak svijeta u potpunosti slijep za njih. Njeni djetinji pokušaji da učini nešto i ukaže na situaciju koja izmiče kontroli padaju u vodu, a tragedija postaje neizbježna. Kako ne postoji način da kažem bilo što više o samoj knjizi, a ne pokvarim dojam onima koji ju još nisu čitali, vrijeme je za spoiler alert, pa, ukoliko planirate uskoro uzeti knjigu u svoje ruke, slobodno preskočite dio koji slijedi.
„Ona je svoju curicu morala tako mučiti jer je Bog to htio. Mjesecima je činila što je mogla kako bi prognala grijeh iz tog nježnog tijela i očistila Idinu cijelu okolinu. Ali Bogu ništa nije bilo dovoljno dobro. Nikakva žrtva, bez obzira na to koliko teška, nije mu bila dovoljna. Nije poznavao milost. Što je, u svom očaju, drugo mogla učiniti nego Ga kazniti zbog Njegova odbijanja i sama zauzeti Njegovo mjesto na Njegovu prijestolju?“
Tek nakon mnogo godina, tijekom jednoga predavanja na fakultetu, Ellen je konačno uspjela samoj sebi objasniti razloge iz kojih je jedne večeri izgubila obitelj. Večeri u kojoj se i sama spasila samo zato jer je, u zanosu i mahnitosti vlastitoga stanja, njena majka zaboravila za nju. Razlog je naizgled jednostavan; postporođajna depresija; tada nepoznat pojam, a i do danas teška tema o kojoj se rijetko govori. Razlog zbog kojega je jedna žena izgubljena u kaosu vlastitih misli i osjećaja, zbog kojega je svakodnevicu tumačila kroz svoje trenutne emocije, zbog kojega je Boga pretvorila u mazohista željnoga pročišćenja krvlju, ali i zbog kojega u konačnici sama preuzima ulogu Boga i uzima vlast nad životom i smrću svoje obitelji u vlastite ruke.
Način na koji je Renate Dorrestein postupno prešla iz stanja razigranosti, ljubavi i ideala u stanje tame, boli i smrti doista je nešto što me ostavilo bez teksta. U toj mjeri da i danas nisam mogla sa sigurnošću utvrditi je li me ova knjiga razočarala, oduševila ili, jednostavno, šokirala. Vrlo vjerojatno da su, na neki čudan način, sva tri odgovora točna. Razočarenje je definitivno preteška riječ, postoji nešto u ovoj knjizi zbog čega sam ju ja morala imati u svojim rukama i zbog čega ću ju zauvijek pamtiti. Daleko sam i od oduševljenja jer sva ta doza jednostavnosti s kojom autorica donosi jezive i brutalne opise, hladnoća i zaleđene emocije, koliko god potrebne i odgovarajuće za težinu teme koju knjiga obrađuje, nisu nešto što ćete okarakterizirati bilo kakvom pozitivnom emocijom. Šok?! O da, možda i najbolja moguća riječ. Znanje da je tako malo potrebno da vam vlastiti život izmakne iz ruku, da je tako malo potrebno da svakodnevica preraste u kaos, ali i da je nekad potrebno tako malo da se izbjegne katastrofa, a i to malo dođe prekasno…
December 17, 2017
Sinoć sam završila sa čitanjem ali i dalje je neki neodređen osjećaj o knjizi. Baš kao što je predstavljeno u kratkom sadržaju, nije lagana tema, već životna, teška i surova. Pogled jednog djeteta, tj. već odrasle žene, na život svojih roditelja, anksioznost, postporođajna depresija i sve što neke žene preživljavaju kad se susretnu sa strahom od gubitka onih koje je rodila.
Mana ove knjige je šetanja iz prošlosti u sadašnjost bez ikakve najave pa često nisam znala po završetku jedne rečenice kako sam se našla u nekom drugom svijetu, nekako mi to nije dopustilo da se uživim u priču i osjetim sažaljenje koje je zaslužila ova tema.
Mana ove knjige je šetanja iz prošlosti u sadašnjost bez ikakve najave pa često nisam znala po završetku jedne rečenice kako sam se našla u nekom drugom svijetu, nekako mi to nije dopustilo da se uživim u priču i osjetim sažaljenje koje je zaslužila ova tema.
January 31, 2016
Ellen is the narrator of this story which goes back and forth between childhood and the present. It deals with postpartum psychosis and a dysfunctional family. I sampled it and was hooked. Setting is in the Netherlands in the early 1970's. Reante Dorrestein is an award winning author from Holland. Heart of Stone is her first novel to be translated into English. The novel was outstanding!
December 22, 2019
Wederom een bijzonder verhaal van Renate Dorrestein. Beetje bij beetje kom je er achter wat er gebeurd is in Ellens jeugd. Omdat steeds maar stukjes informatie worden prijsgegeven, weet je pas op het einde hoe het verhaal echt in elkaar zit. Ook leer je Ellen steeds beter kennen. Daardoor merk je wat haar jeugd voor gevolgen heeft gehad voor haar verdere leven. Een aanrader.
April 5, 2017
Afschuwelijk. Verbijsterend. Prachtig.
September 4, 2019
..tre stelline e mezza
Avendo io saltato, volutamente, la presentazione del libro, avevo pensato che si trattasse di una storia vera. Per oltre la metà del libro la narrazione poteva essere anche plausibile, però da li in poi ti accorgi che tra le mani hai un thriller psicologico e nel finale la cosa diventa alquanto surreale e poco credibile.
È la storia della famiglia Van Bemmel, marito, moglie e i loro 5 figli. Ellen, la terza figlia, ripercorre adulta, un evento che ha distrutto la sua famiglia e di conseguenza la sua adolescenza.
Ne esce un ritratto agghiacciante per i fatti e i comportamenti raccontati, ricordandoci che spesso il mostro è insito nella famiglia stessa, e dove spesso anche piccoli presaggi, avvertimenti, stranezze non vengono colte, percepite, anzi vengono nascoste e giustificate e di conseguenza non se ne avverte nemmeno l'imminente pericolo.
La Dorrestein, nel finale, da una normale depressione post-parto esagera inserendo vaneggiamenti, paronoie e per fino il diavolo e non dico altro.....
Avendo io saltato, volutamente, la presentazione del libro, avevo pensato che si trattasse di una storia vera. Per oltre la metà del libro la narrazione poteva essere anche plausibile, però da li in poi ti accorgi che tra le mani hai un thriller psicologico e nel finale la cosa diventa alquanto surreale e poco credibile.
È la storia della famiglia Van Bemmel, marito, moglie e i loro 5 figli. Ellen, la terza figlia, ripercorre adulta, un evento che ha distrutto la sua famiglia e di conseguenza la sua adolescenza.
Ne esce un ritratto agghiacciante per i fatti e i comportamenti raccontati, ricordandoci che spesso il mostro è insito nella famiglia stessa, e dove spesso anche piccoli presaggi, avvertimenti, stranezze non vengono colte, percepite, anzi vengono nascoste e giustificate e di conseguenza non se ne avverte nemmeno l'imminente pericolo.
La Dorrestein, nel finale, da una normale depressione post-parto esagera inserendo vaneggiamenti, paronoie e per fino il diavolo e non dico altro.....
April 4, 2023
margje was gwn ff in een silly goofy mood🤪
March 28, 2025
Gebeurtenissen
Het boek beschrijft gebeurtenissen die voor mij diep en echt overkomen. Ik vind het erg indrukwekkend hoe Een hart van steen de personages en de emoties van die personages overbrengt. Je krijgt een dieper inzicht in hoe een vrouw met postnatale depressie zich gedraagt, en haar emoties uitoefent op de rest van haar gezin. Hoe je uit Ellens perspectief krijgt te weten wat zij er allemaal van vindt en hoe het trauma zich diep met haar meeleeft. Persoonlijk heb ik zelf nooit iets meegemaakt dat hier ook maar enigszins op lijkt. Verder heb ik ook geen kennissen van waar ik het afweet dat zij zoiets hebben meegemaakt. Maar het is ook een erg onwaarschijnlijke reeks van ongelukkige gebeurtenissen. Wel heb ik een film gekeken die met een gebeurtenis overeenkomt dat ook in het boek voorkomt. De film heet Midsommar, aan het begin van de film zie je de hoofpersonages ouders en zus dood in hun huis. Wat bleek is dat de zus haar ouders heeft vermoord en daarna haarzelf toen de hoofpersonage niet thuis was. Ze komt thuis en ziet haar ouders en zus dood waardoor zij trauma oploopt. De beschrijving van gebeurtenissen wijken wel af van verschillende verhalen. De beschrijvingen hebben een diepere focus op de omschrijvingen van personages hun emoties, acties en uiterlijk. Terwijl andere verhalen een diepere focus leggen om de omgeving gedetailleerd te beschrijven. De gebeurtenis die ik als schrokkend heb ervaren is de onthulling van hoe Ellen haar gezinsleden uiteindelijk bijna allemaal zijn overleden. Om te lezen dat ze haar broer en zus met een plastic zak over hun hoofd heeft aangetroffen was echt schrikbarend, en dan nog om te ontdekken dat je eigen moeder achter alles zat en dat jijzelf door puur geluk deze noodlot hebt ontweken zou mij erg diepe trauma leveren. Daarbovenop om te lezen hoe de vader, Frits opeens besloot om Margje te verkrachten. Dat vond ik ook erg schrokkend om te lezen. Sinds Ellen en Carlos hun ouders dood zijn werden ze naar een weeshuis gestuurd. Daar werd Carlos geadopteerd echter Ellen niet, puur door leeftijdsverschil. Dit vind ik een groot probleem in de maatschappij. Dat er een voorkeur naar jongeren kinderen wordt gezet wanneer mensen beslissen om te gaan adopteren, terwijl er zo veel jongeren zijn die ook geadopteerd moeten worden. Dit boek liet me ook denken aan hoe weinig onderzoek achter postnatale depressie zit. Het deed jaren om een diagnose te kunnen stellen voor de moeder van Ellen. Als ze eerder gediagnosticeerd was zouden de moorden misschien nooit plaats hebben gevonden.
Personen
Alle personages die deel zijn van dit verhaal zijn van vlees bloed. Elk personage gaat op hun eigen manier met de gebeurtenissen om. Een groot deel waardoor de personages van vlees en bloed voelde was door de uitbeelding van Trauma in Ellen. Ze begint een kort lontje te krijgen wanneer het onderwerp op haar gezin valt, ze onderdrukt haar herinneringen van die avond en als gevolg van die avond krijgt ze te maken met het vervolg van haar broers en zus hen stemmen in haar hoofd. Maar door progressie te maken met haar mentale gezondheid en haarzelf als persoon weet ze dit achter te laten en over haar trauma heen te komen, wat ik echt een mooie uitbeelding van dit soort trauma vind. In dit verhaal vond ik elk persoon sympathisch. Ieder persoon in dit verhaal had wel problemen waarmee ze zaten. De moeder die zat te stoeien met postnatale depressie en ook wat diepere mentale problemen. Dan heb je het gezin waarop ze haar problemen uitoefende, door naar hen te schreeuwen of de schuld bij hen te leggen. Waardoor zei ook problemen ontwikkelen. En dan de tragedie waarin deze gezin uiteindelijk eindigt. Ellen was een personage waarin ik me erg goed kon inleven. Wanneer al deze problemen begonnen was ze rond twaalf jaar oud. Haar emoties over het verloop van deze gebeurtenissen voelde oprecht en eerlijk. Persoonlijk herkende ik geen van Ellens emoties bij mijzelf, maar ik heb zelf nooit zoiets traumatisch meegemaakt. Door het verloop van het verhaal maakt Ellen wel beslissingen die ik niet gemaakt zou hebben. Bijvoorbeeld wanneer Sybillie besluit om zo maar naar huis te gaan tijdens een wandeling in het bos met Ellen en haar vader. Ellen besluit uiteindelijk niks te zeggen tegen haar vader over dat Sybillie weg is gelopen totdat hij het zelf opmerkt wat uiteindelijk dertig minuten later is. Ook wanneer Ellen de beslissing neemt om niks te zeggen tegen haar vader dat haar moeder steeds opnieuw Ida zelf aan het dopen is, om haar te beschermen. Wat wel een teken is dat het mentaal niet helemaal goed gaat met haar moeder. Ellens vader zou kunnen helpen omdat hij een uiteindelijk Margjes man is en een volwassene.
Opbouw
Het verhalen wisselde af van flashbacks naar hedendaags, daardoor was het soms lastig om te weten in welke tijd je zat te lezen. Maar je zou snel weer doorhebben in welke periode je je bevindt. Het verhaal was erg spannend. Omdat je al te weten kreeg aan het begin van het verhaal dat Ellen haar gezin dood is maar je krijgt op een langzame mate een idee hoe het allemaal is afgespeeld. Wat dus komt door de gebeurtenissen die in het boek plaats vinden en de wisseling van flashbacks naar hedendaags. Ik heb geen een stuk overgeslagen, omdat het verhaal zo spannend was. In boeken houd ik net zo veel van een ik-verteller en een onzichtbare verteller. Bij een ik-verteller krijg je alleen de gedachtes van de persoon waar je over leest te weten, dus over alle andere personages hun gedachtes weet je niks. Je hebt net zo veel informatie als de hoofdpersonage. Daardoor kan je je ook beter inleven met de personage waar je over leest. In tegen stelling bij een onzichtbare verteller krijg je te weten over iedereens gedachtes en hun meningen, je verkrijgt meer informatie over alle andere personages. En daardoor weet je ook iedereens verschillenden perspectieven en gedachtes over verschillenden onderwerpen. Voor mij persoonlijk zijn openeind boeken het meest interessant, want dat betekent dat je een eigen interpretatie kan maken over een boek. Sinds de meerderheid van boeken een wisselende perspectief hebben heb ik mij er nooit aan gestoord. Ik vind dat juist zo mooi, omdat je dan ook iedereen hun gedachten over dezelfde onderwerp kan lezen en hoe ze verschillend dingen waarnemen.
Taalgebruik
Het boek liet zich soms lastig lezen door het taalgebruik doordat het boek geschreven is in 1998. Een zin die ik goed geschreven vind bevindt zich aan het einde van het verhaal wanneer Ellen eindelijk haarzelf van haar verleden verlost: “nee, want ik heb het eeuwige leven niet. Ik kom bij jullie terug. Het is maar voor tijdelijk. Het is alleen maar voor de rest van mijn leven.” Een andere zin dat ik ook echt mooi vind, en bewijst dat ze haar verleden volledig heeft losgelaten: “Zeg jij maar. Zeg jij maar hoe we haar zullen noemen.” Haar plan was om haar dochter eerst Ida-Sophie te noemen, zoals haar overleden zusje. Maar ze laat haar verleden los en besluit dat het haar toekomst niet meer mag beslissen. Het taalgebruik in het verhaal was erg beeldend. Het verhaal heeft wel een diepere focus voor de beschrijving van emoties van mensen, echter het taalgebruik heeft ook goed de omgeving kunnen beelden. Het verhaal had wel wat meer dialogen, omdat het verhaal zich plaatsvindt in een gezin van zeven mensen. Ik houd van dialogen sinds je meer over de personages taalgebruik krijgt te weten, en hoe die persoon zich gedraagt rond verschillende personen. En de beschrijvingen zorgde ervoor dat ik me goed kon voorstellen in wat voor een omgeving de situaties zich afspeelden.
Conclusie
Ik vond dit boek geweldig om te lezen. Het was een reis vol verrassingen, waarin de bestemming alle moeite waard bleek te zijn. De gebeurtenissen raken je diep en de emoties die uitgebeeld worden in dit boek zijn erg mooi gedaan. Ik zou deze boek zeker aanraden aan klasgenoten. Het is een boek dat je zelf moet lezen om te begrijpen hoe mooi die is.
Het boek beschrijft gebeurtenissen die voor mij diep en echt overkomen. Ik vind het erg indrukwekkend hoe Een hart van steen de personages en de emoties van die personages overbrengt. Je krijgt een dieper inzicht in hoe een vrouw met postnatale depressie zich gedraagt, en haar emoties uitoefent op de rest van haar gezin. Hoe je uit Ellens perspectief krijgt te weten wat zij er allemaal van vindt en hoe het trauma zich diep met haar meeleeft. Persoonlijk heb ik zelf nooit iets meegemaakt dat hier ook maar enigszins op lijkt. Verder heb ik ook geen kennissen van waar ik het afweet dat zij zoiets hebben meegemaakt. Maar het is ook een erg onwaarschijnlijke reeks van ongelukkige gebeurtenissen. Wel heb ik een film gekeken die met een gebeurtenis overeenkomt dat ook in het boek voorkomt. De film heet Midsommar, aan het begin van de film zie je de hoofpersonages ouders en zus dood in hun huis. Wat bleek is dat de zus haar ouders heeft vermoord en daarna haarzelf toen de hoofpersonage niet thuis was. Ze komt thuis en ziet haar ouders en zus dood waardoor zij trauma oploopt. De beschrijving van gebeurtenissen wijken wel af van verschillende verhalen. De beschrijvingen hebben een diepere focus op de omschrijvingen van personages hun emoties, acties en uiterlijk. Terwijl andere verhalen een diepere focus leggen om de omgeving gedetailleerd te beschrijven. De gebeurtenis die ik als schrokkend heb ervaren is de onthulling van hoe Ellen haar gezinsleden uiteindelijk bijna allemaal zijn overleden. Om te lezen dat ze haar broer en zus met een plastic zak over hun hoofd heeft aangetroffen was echt schrikbarend, en dan nog om te ontdekken dat je eigen moeder achter alles zat en dat jijzelf door puur geluk deze noodlot hebt ontweken zou mij erg diepe trauma leveren. Daarbovenop om te lezen hoe de vader, Frits opeens besloot om Margje te verkrachten. Dat vond ik ook erg schrokkend om te lezen. Sinds Ellen en Carlos hun ouders dood zijn werden ze naar een weeshuis gestuurd. Daar werd Carlos geadopteerd echter Ellen niet, puur door leeftijdsverschil. Dit vind ik een groot probleem in de maatschappij. Dat er een voorkeur naar jongeren kinderen wordt gezet wanneer mensen beslissen om te gaan adopteren, terwijl er zo veel jongeren zijn die ook geadopteerd moeten worden. Dit boek liet me ook denken aan hoe weinig onderzoek achter postnatale depressie zit. Het deed jaren om een diagnose te kunnen stellen voor de moeder van Ellen. Als ze eerder gediagnosticeerd was zouden de moorden misschien nooit plaats hebben gevonden.
Personen
Alle personages die deel zijn van dit verhaal zijn van vlees bloed. Elk personage gaat op hun eigen manier met de gebeurtenissen om. Een groot deel waardoor de personages van vlees en bloed voelde was door de uitbeelding van Trauma in Ellen. Ze begint een kort lontje te krijgen wanneer het onderwerp op haar gezin valt, ze onderdrukt haar herinneringen van die avond en als gevolg van die avond krijgt ze te maken met het vervolg van haar broers en zus hen stemmen in haar hoofd. Maar door progressie te maken met haar mentale gezondheid en haarzelf als persoon weet ze dit achter te laten en over haar trauma heen te komen, wat ik echt een mooie uitbeelding van dit soort trauma vind. In dit verhaal vond ik elk persoon sympathisch. Ieder persoon in dit verhaal had wel problemen waarmee ze zaten. De moeder die zat te stoeien met postnatale depressie en ook wat diepere mentale problemen. Dan heb je het gezin waarop ze haar problemen uitoefende, door naar hen te schreeuwen of de schuld bij hen te leggen. Waardoor zei ook problemen ontwikkelen. En dan de tragedie waarin deze gezin uiteindelijk eindigt. Ellen was een personage waarin ik me erg goed kon inleven. Wanneer al deze problemen begonnen was ze rond twaalf jaar oud. Haar emoties over het verloop van deze gebeurtenissen voelde oprecht en eerlijk. Persoonlijk herkende ik geen van Ellens emoties bij mijzelf, maar ik heb zelf nooit zoiets traumatisch meegemaakt. Door het verloop van het verhaal maakt Ellen wel beslissingen die ik niet gemaakt zou hebben. Bijvoorbeeld wanneer Sybillie besluit om zo maar naar huis te gaan tijdens een wandeling in het bos met Ellen en haar vader. Ellen besluit uiteindelijk niks te zeggen tegen haar vader over dat Sybillie weg is gelopen totdat hij het zelf opmerkt wat uiteindelijk dertig minuten later is. Ook wanneer Ellen de beslissing neemt om niks te zeggen tegen haar vader dat haar moeder steeds opnieuw Ida zelf aan het dopen is, om haar te beschermen. Wat wel een teken is dat het mentaal niet helemaal goed gaat met haar moeder. Ellens vader zou kunnen helpen omdat hij een uiteindelijk Margjes man is en een volwassene.
Opbouw
Het verhalen wisselde af van flashbacks naar hedendaags, daardoor was het soms lastig om te weten in welke tijd je zat te lezen. Maar je zou snel weer doorhebben in welke periode je je bevindt. Het verhaal was erg spannend. Omdat je al te weten kreeg aan het begin van het verhaal dat Ellen haar gezin dood is maar je krijgt op een langzame mate een idee hoe het allemaal is afgespeeld. Wat dus komt door de gebeurtenissen die in het boek plaats vinden en de wisseling van flashbacks naar hedendaags. Ik heb geen een stuk overgeslagen, omdat het verhaal zo spannend was. In boeken houd ik net zo veel van een ik-verteller en een onzichtbare verteller. Bij een ik-verteller krijg je alleen de gedachtes van de persoon waar je over leest te weten, dus over alle andere personages hun gedachtes weet je niks. Je hebt net zo veel informatie als de hoofdpersonage. Daardoor kan je je ook beter inleven met de personage waar je over leest. In tegen stelling bij een onzichtbare verteller krijg je te weten over iedereens gedachtes en hun meningen, je verkrijgt meer informatie over alle andere personages. En daardoor weet je ook iedereens verschillenden perspectieven en gedachtes over verschillenden onderwerpen. Voor mij persoonlijk zijn openeind boeken het meest interessant, want dat betekent dat je een eigen interpretatie kan maken over een boek. Sinds de meerderheid van boeken een wisselende perspectief hebben heb ik mij er nooit aan gestoord. Ik vind dat juist zo mooi, omdat je dan ook iedereen hun gedachten over dezelfde onderwerp kan lezen en hoe ze verschillend dingen waarnemen.
Taalgebruik
Het boek liet zich soms lastig lezen door het taalgebruik doordat het boek geschreven is in 1998. Een zin die ik goed geschreven vind bevindt zich aan het einde van het verhaal wanneer Ellen eindelijk haarzelf van haar verleden verlost: “nee, want ik heb het eeuwige leven niet. Ik kom bij jullie terug. Het is maar voor tijdelijk. Het is alleen maar voor de rest van mijn leven.” Een andere zin dat ik ook echt mooi vind, en bewijst dat ze haar verleden volledig heeft losgelaten: “Zeg jij maar. Zeg jij maar hoe we haar zullen noemen.” Haar plan was om haar dochter eerst Ida-Sophie te noemen, zoals haar overleden zusje. Maar ze laat haar verleden los en besluit dat het haar toekomst niet meer mag beslissen. Het taalgebruik in het verhaal was erg beeldend. Het verhaal heeft wel een diepere focus voor de beschrijving van emoties van mensen, echter het taalgebruik heeft ook goed de omgeving kunnen beelden. Het verhaal had wel wat meer dialogen, omdat het verhaal zich plaatsvindt in een gezin van zeven mensen. Ik houd van dialogen sinds je meer over de personages taalgebruik krijgt te weten, en hoe die persoon zich gedraagt rond verschillende personen. En de beschrijvingen zorgde ervoor dat ik me goed kon voorstellen in wat voor een omgeving de situaties zich afspeelden.
Conclusie
Ik vond dit boek geweldig om te lezen. Het was een reis vol verrassingen, waarin de bestemming alle moeite waard bleek te zijn. De gebeurtenissen raken je diep en de emoties die uitgebeeld worden in dit boek zijn erg mooi gedaan. Ik zou deze boek zeker aanraden aan klasgenoten. Het is een boek dat je zelf moet lezen om te begrijpen hoe mooi die is.
August 17, 2019
4 stars with an average of 7.75/10
My rating system:
1 star: 1.0-2.9/10
2 stars: 3.0-5.4/10
3 stars: 5.5-7.0/10
4 stars: 7.1-9.0/10
5 stars: 9.1-10/10
Rating based on plot, characters, and writing (2x)
Characters: 9/10
Plot/storyprogression: 8/10
Writing: 7/10
General enjoyment: 7/10
Review
At first, when I had nearly finished this book I thought: this was it? This wasn't nearly as good as expected and the reveal in underwhelming.
Then I took a step back and considered the fact this is supposed to be a realistic hard-hitting contemporary literary piece set in the 1998 with probably 75% being flashbacks to what happened in '72-'73 to the family of the main character. And the concept is extremely well executed. It showcased a woman you'd call an abusive mother, but she suffered mental illness that wasn't even known then and thus couldn't be treated. It took the whole family down and you know from the start only Ellen and her brother Michiel (his name after adoption) survived this horrible ordeal. Throughout the book you discover what actually did the job and who did it. Even though it's not a whodunnit, it's a psychological view into someones mind who didn't properly deal with the grieve and blamed herself for the longest time. This means there isn't a very prominent plot, more like a slice of life which you know will lead to a certain ending.
If you can't deal with protrayals of child abuse and post-partum depression (here a worst case scenario callen post-partum psychosis) you should probably skip this one.
But for me it was actually worth giving this book a second shot and this was a way better time for me to read it than the first time I tried. I'm glad I didn't force myself to continue back then.
Now that I sit with it for a while, it leaves me with stronger emotions and I think this book is something you need to at least slightly take your time with.
My rating system:
1 star: 1.0-2.9/10
2 stars: 3.0-5.4/10
3 stars: 5.5-7.0/10
4 stars: 7.1-9.0/10
5 stars: 9.1-10/10
Rating based on plot, characters, and writing (2x)
Characters: 9/10
Plot/storyprogression: 8/10
Writing: 7/10
General enjoyment: 7/10
Review
At first, when I had nearly finished this book I thought: this was it? This wasn't nearly as good as expected and the reveal in underwhelming.
Then I took a step back and considered the fact this is supposed to be a realistic hard-hitting contemporary literary piece set in the 1998 with probably 75% being flashbacks to what happened in '72-'73 to the family of the main character. And the concept is extremely well executed. It showcased a woman you'd call an abusive mother, but she suffered mental illness that wasn't even known then and thus couldn't be treated. It took the whole family down and you know from the start only Ellen and her brother Michiel (his name after adoption) survived this horrible ordeal. Throughout the book you discover what actually did the job and who did it. Even though it's not a whodunnit, it's a psychological view into someones mind who didn't properly deal with the grieve and blamed herself for the longest time. This means there isn't a very prominent plot, more like a slice of life which you know will lead to a certain ending.
If you can't deal with protrayals of child abuse and post-partum depression (here a worst case scenario callen post-partum psychosis) you should probably skip this one.
But for me it was actually worth giving this book a second shot and this was a way better time for me to read it than the first time I tried. I'm glad I didn't force myself to continue back then.
Now that I sit with it for a while, it leaves me with stronger emotions and I think this book is something you need to at least slightly take your time with.
February 23, 2018
“Zdravo. Ja sam Ellen i imam 2 brata i 2 sestre, mislim, bar sam imala... Dvoje još čujem ponekad.. Ovo je priča o mojoj obitelji i njenom padu... A sve je počelo kad su nam roditelji rekli da ćemo dobiti petu bebu... “
Ovo je moja verzija početka romana koji me je istovremeno oduševio i emocionalno iscrpio. Priča o 39-godišnjoj doktorici patologije i njenom hladnom stavu prema okrutnim događajima u njenom životu i njenim pokušajima da jednostavno sve izbriše, ali prošlost ne može nestati.
"Kameno srce" je teško opisati a da se ne otkriju važni djelovi romana, jer već na početku više, manje znamo kraj. Čitajući Ellenino prisjećanje strašnih događaja odmah vidimo zbrkano stanje njenog uma. Konstantno preskakanje radnje iz prošlosti u sadašnjost i Ellenini pokušaji vraćanja radnje u pravilan tijek događaja mogu zbuniti čitaoce, ali da je knjiga pisana na neki drugi način vjerujem da ne bi postigla isti učinak.
Autorici čestitam na briljantnoj psihološkoj karakterizaciji likova. Cijeli roman sam preplakala i osjećala bol za Ellen i njenu obitelj, iako Ellen sama nije znala kako.
A najviše čestitam autorici na hrabrosti za pisanje jednog tako teškog oblika postpartalne depresije i psihoze. Tema koja se premalo obrađuje i za koju svi trebaju znati. Nije to nešto što žene umisle. Nije to nešto što žene izvode. To je fizičko stanje/bolest koja se lako liječi ako se simptomi uoče na vrijeme. A ako ne, može dovesti do katastrofalnih događaja, poput ovih opisanih u romanu.
Ovaj roman me je emocionalno iscrpio, jako mi je teško pao. Ali sam i oduševljena njime i svima bih ga preporučila.
Ovo je moja verzija početka romana koji me je istovremeno oduševio i emocionalno iscrpio. Priča o 39-godišnjoj doktorici patologije i njenom hladnom stavu prema okrutnim događajima u njenom životu i njenim pokušajima da jednostavno sve izbriše, ali prošlost ne može nestati.
"Kameno srce" je teško opisati a da se ne otkriju važni djelovi romana, jer već na početku više, manje znamo kraj. Čitajući Ellenino prisjećanje strašnih događaja odmah vidimo zbrkano stanje njenog uma. Konstantno preskakanje radnje iz prošlosti u sadašnjost i Ellenini pokušaji vraćanja radnje u pravilan tijek događaja mogu zbuniti čitaoce, ali da je knjiga pisana na neki drugi način vjerujem da ne bi postigla isti učinak.
Autorici čestitam na briljantnoj psihološkoj karakterizaciji likova. Cijeli roman sam preplakala i osjećala bol za Ellen i njenu obitelj, iako Ellen sama nije znala kako.
A najviše čestitam autorici na hrabrosti za pisanje jednog tako teškog oblika postpartalne depresije i psihoze. Tema koja se premalo obrađuje i za koju svi trebaju znati. Nije to nešto što žene umisle. Nije to nešto što žene izvode. To je fizičko stanje/bolest koja se lako liječi ako se simptomi uoče na vrijeme. A ako ne, može dovesti do katastrofalnih događaja, poput ovih opisanih u romanu.
Ovaj roman me je emocionalno iscrpio, jako mi je teško pao. Ali sam i oduševljena njime i svima bih ga preporučila.
December 28, 2017
Ida was een spuugbaby
Vooraf
‘We waren al met z’n vieren toen Ida werd geboren, in een ongewoon koude zomernacht. Dankzij de bijna volle maan was het om twee uur nog zo licht dat we de sproeten op elkaars neus konden tellen. We waren vastbesloten wakker te blijven totdat we de eerste kreet van de nieuwe baby hadden gehoord. We hadden chips en cola meegenomen naar onze slaapkamer op zolder en onze warmste flanellen pyjama’s aangetrokken’ (2000: 11).
Twee zusjes en twee broertjes hebben een innige band met elkaar. De hoofdpersoon Ellen, met een zusje en een broertje boven zich en een broertje onder zich - dus keurig om en om -, ervaart de baby als een indringer en spreekt in gedachten een soort banvloek uit.
De baby blijkt een huilbaby met gezondheidsproblemen.
‘Ida was een spuugbaby. Het begon een dag of tien na haar geboorte: wat je erin stopte, kwam er vrijwel meteen weer uit. En niet gewoon een beetje kwijlen en burpend wat kots opgeven, zo was Ida niet. Zij lanceerde haar braaksel, de oogjes glazig en de vuistjes verkrampt; ze spoog het in één keiharde straal voor zich uit, alsof ze het in een baan om de aarde wilde brengen.’ (ibidem: 51)
De moeder wordt totaal door haar opgeslokt, erger de moeder raakt totaal in de ban van de kleine huilebalk en nog erger de moeder raakt totaal verstrikt in de meest angstige wanen. Ellen voelt zich verantwoordelijk en schuldig omdat zij de baby zoveel slechts heeft toegewenst.
Het verhaal, heel in het kort
Een volwassen en zwangere Ellen, wier relatie met Thijs beëindigd is, koopt het ouderlijk huis terug. Haar motieven zijn niet direct duidelijk. Dat het niet helemaal naar wens is met haar merken we bijna meteen. Er is sprake van duistere gebeurtenissen, die je ongemakkelijk maken maar die je niet kunt benoemen. Je griezelt vanaf de eerste zin.
Ellens leven lijkt een warboel van vrolijke en spookachtige jeugdherinneringen, die in de loop van het boek ernstige vormen gaan aannemen. Je voelt aan je water dat er noodlottige zaken staan te gebeuren. Feitelijk is er sprake van twee duistere geheimen. De eerste noodlottige gebeurtenis dient Dorrestein je op een presenteerblaadje aan, dat wil zeggen dat blad met kopjes en bordjes krijgt langzaam vorm als een ouderwetse, analoge foto in een ouderwets ontwikkelbad. Maar de is bijna nog adembenemender; lees het motto:
‘noem mij, noem mij, spreek mij aan,
o, noem mij bij mijn diepste naam.’
Tussen haakjes: ik moest hierbij bijna meteen denken aan de cristal meth producerende scheikundeleraar uit Breaking Bad, maar dat komt geheel op mijn conto, ik moet wat minder Netflix kijken ;-), maar de intensiteit van het motto blijft dezelfde: diep, heftig, eenzaam, uit de krochten van de aarde welt de stem op.
Het is moeilijk veel van het verhaal prijs te geven vanwege de hoge spoiler-dichtheid.
Vorm
De structuur van het vertelde is best ingewikkeld. Ik had hem niet direct door. Ik vond allerlei rare anachronismen, dacht ik, van chips en cola in 1957, en indiakatoenen jurken en bellbottombroeken in 1958, maar op een gegeven moment had ik het door. Ellen bladert zo nu en dan in het ‘nu’ - zwanger zijnde in haar ouderlijke huis dat zij teruggekocht heeft -, door het fotoalbum van hun gezin van vroeger. Dat is een prachtige vondst, want zo creëert Dorrestein een structuur om allerlei gedachten uit allerlei tijden en uit de meest verre diepten van het geheugen haast at random naar voren te brengen. In het begin is het chaos en snap je nog niet wat er gebeurd is. Maar gaandeweg komt er meer licht op de verschillende verhaallijnen. En at random is het natuurlijk helemaal niet; het is allemaal zorgvuldig gecomponeerd.
Volgens mij zijn er drie verhaallijnen:
1. die van Ellens vroege jeugd;
die van Ellen in het kindertehuis;
die van Ellen in het nu: zwanger, in het ouderlijk huis, ziek, genezend (in meer opzichten).
Stijl
Dit boek heeft veel minder de typische Dorresteinsiaanse stijl, die van een behoorlijk vette ironie of ironiserende wijze van schrijven. Mij bevalt dat zeer. Die tamelijk vette stijl gaat soms een beetje tegenstaan. Haar taalgebruik is redelijk op het populaire af. Soms vind ik dat helemaal prima, soms ergert het me een beetje. Het lijkt soms een trucje te worden. Zie bijvoorbeeld boven het citaat over baby Ida.
Maar Dorrestein is in alle opzichten ongelooflijk taalvaardig. Kijk maar eens naar de titel: Een hart van steen: die blijkt zowel op het letterlijk als het figuurlijk niveau te slaan. Dorrestein is wel een beetje bang dat de lezer het niet goed begrijpt.
Thema
Dit boek heeft een uitgesproken Dorresteinthema: de spookgestalten van het gezin, maar ook heel letterlijk de spoken, de griezeligheden, de duistere dingen, de narigheid die kinderen kunnen overkomen en te vaak overkomen binnen een gezinssituatie die veilig en warm zou moeten zijn.
‘Onder papa’s paraplu, had hij gezegd, kan je nooit iets overkomen, Ellen. Nooit. Misschien, misschien is het dankzij de kracht van mijn bezwering en de magie van zijn bescherming dat ik de tragedie van toen heb overleefd. De belofte van veiligheid, door een ouder gedaan aan een angstig kind, is immers de belangrijkste belofte uit een heel mensenleven.’ (ibidem: 230)
De haren rijzen je te bergen. Ik vroeg me in ieder geval af hoe Ellen in staat zou zijn een baby op te voeden.
Daarin schuilt de hoop in dit duistere boek, een griezelverhaal: het nieuwe leven, en Ellen gelouterd gaat alles goedmaken. Tenminste zo heb ik het gelezen. Ik denk dat het einde open genoeg is voor een minder hoopvolle interpretatie.
‘Mijn buik raakt het fornuis en meteen porren elleboogjes me in protest, knietjes wrikken, voetjes schoppen. Het is daar een leven van jewelste. Die heeft er zin in. Ze jan haast niet meer wachten’ (ibidem: 237)
Waardering
In de loop der jaren heb ik veel van Dorrestein gelezen, niet alles, ik heb dan ook een behoorlijk boekenplankje vol met haar boeken, niet alles.
Deze roman is beslist een van haar beste.
In totaal heb ik drie romans van haar gelezen, dit jaar:
Reddende engel, dat ik een beetje vond tegenvallen; qua sfeer en qua zinnen echt geweldig, maar het verhaal kwam niet helemaal van de grond en de karakters waren ook niet helemaal je van het. Ironiserend.
Ontaarde moeders: echt geweldig: heftig, lekker feministisch, grappig; ook niet bijster opwekkende gezinssituaties. Behoorlijk ironisch. Een favorietje van mij.
Een hart van steen; dit vind ik qua problematiek de heftigste. Qua verhaalopbouw heel ingenieus; spannend; enerverend. En een stuk griezeliger dan Reddende engel.
Over de auteur
Renate Maria Dorrestein (Amsterdam, 25 januari 1954) is een Nederlandse schrijfster, journaliste en feminist.
Zij groeide op in een rooms-katholiek advocatengezin in Amstelveen. Na de nonnenschool en het gymnasium aan het Keizer Karel College ging ze als leerling-journalist werken bij Libelle en Panorama. Door de vele reizen die ze kon maken voor het blad en de ervaringen die ze opdeed, werd haar persoonlijkheid en daardoor ook haar schrijfstijl gevormd. Na een aantal jaren ging ze in 1977 freelance schrijven. Midden jaren zeventig was Dorrestein al samen met een vriendin het productiebureau Proburo gestart, dat bijlagen verzorgde voor tijdschriften. In de periode 1977 - 1982 publiceerde ze in Het Parool, Viva, Onkruid en Opzij. Van laatstgenoemd tijdschrift was ze van 1982 tot 1987 redacteur, waarna ze zich verder in feministische richting ontwikkelde. Ze was in 1986 betrokken bij de oprichting van de Anna Bijns Stichting, die elke twee jaar de Anna Bijns Prijs uitlooft voor ‘de vrouwelijke stem in de letteren’. Ze werd ambassadeur van het feministische online-tijdschrift LOVER.
Als romancier debuteerde Dorrestein in 1983 met Buitenstaanders. Naast vele romans schreef Renate Dorrestein twee autobiografische boeken, in 1988, Het perpetuum mobile van de liefde over haar zelfmoordzusje en in 1993, Heden ik over de ziekte ME die zich in 1991 bij haar aandiende. De zelfmoord van haar zusje in 1979 is op haar persoonlijkheid en haar schrijverschap een grote invloed geweest, evenals de ziekte ME, die ruim tien jaar haar leven beheerste. Ze richtte in 1993 het ME-Fonds op ter bevordering van onderzoek naar ME/CVS. Het fonds moest door geldgebrek worden opgeheven in 2004.
In 1993 ontving Dorrestein de Annie Romeinprijs voor haar hele werk. Verder kreeg ze voor Een sterke man een nominatie voor de Libris Literatuur Prijs, en een nominatie voor de Publieksprijs voor Een hart van steen. In 2002 werd Zonder genade genomineerd voor de AKO Literatuurprijs. Ook kreeg ze twee internationale nominaties. In 1997 schreef ze op uitnodiging van de CPNB het Boekenweekgeschenk onder de titel Want dit is mijn lichaam.
Veel van haar boeken zijn vertaald. In veertien landen (o.a. de VS en Japan) zijn romans van Dorrestein verschenen.
Met haar werk Mijn zoon heeft een seksleven en ik lees mijn moeder Roodkapje voor (2006) had Dorrestein een primeur: op haar initiatief was achterin reclame opgenomen van een product voor vrouwen in de overgang.
Renate Dorrestein schreef het Boekenweekessay 2008 Laat me niet alleen.
In september 2017 maakte Dorrestein bekend dat zij aan een ongeneeslijke vorm van slokdarmkanker lijdt.
Auteur: Renate Dorrestein
Titel: Een hart van steen
Verschijningsdatum: juni 2014
Druk: 24
ISBN10 9490647365
ISBN13 9789490647360
Uitgeverij: Singel Uitgeverijen
220 pp.
Ik las de Pandora-uitgave uit 2000
Vooraf
‘We waren al met z’n vieren toen Ida werd geboren, in een ongewoon koude zomernacht. Dankzij de bijna volle maan was het om twee uur nog zo licht dat we de sproeten op elkaars neus konden tellen. We waren vastbesloten wakker te blijven totdat we de eerste kreet van de nieuwe baby hadden gehoord. We hadden chips en cola meegenomen naar onze slaapkamer op zolder en onze warmste flanellen pyjama’s aangetrokken’ (2000: 11).
Twee zusjes en twee broertjes hebben een innige band met elkaar. De hoofdpersoon Ellen, met een zusje en een broertje boven zich en een broertje onder zich - dus keurig om en om -, ervaart de baby als een indringer en spreekt in gedachten een soort banvloek uit.
De baby blijkt een huilbaby met gezondheidsproblemen.
‘Ida was een spuugbaby. Het begon een dag of tien na haar geboorte: wat je erin stopte, kwam er vrijwel meteen weer uit. En niet gewoon een beetje kwijlen en burpend wat kots opgeven, zo was Ida niet. Zij lanceerde haar braaksel, de oogjes glazig en de vuistjes verkrampt; ze spoog het in één keiharde straal voor zich uit, alsof ze het in een baan om de aarde wilde brengen.’ (ibidem: 51)
De moeder wordt totaal door haar opgeslokt, erger de moeder raakt totaal in de ban van de kleine huilebalk en nog erger de moeder raakt totaal verstrikt in de meest angstige wanen. Ellen voelt zich verantwoordelijk en schuldig omdat zij de baby zoveel slechts heeft toegewenst.
Het verhaal, heel in het kort
Een volwassen en zwangere Ellen, wier relatie met Thijs beëindigd is, koopt het ouderlijk huis terug. Haar motieven zijn niet direct duidelijk. Dat het niet helemaal naar wens is met haar merken we bijna meteen. Er is sprake van duistere gebeurtenissen, die je ongemakkelijk maken maar die je niet kunt benoemen. Je griezelt vanaf de eerste zin.
Ellens leven lijkt een warboel van vrolijke en spookachtige jeugdherinneringen, die in de loop van het boek ernstige vormen gaan aannemen. Je voelt aan je water dat er noodlottige zaken staan te gebeuren. Feitelijk is er sprake van twee duistere geheimen. De eerste noodlottige gebeurtenis dient Dorrestein je op een presenteerblaadje aan, dat wil zeggen dat blad met kopjes en bordjes krijgt langzaam vorm als een ouderwetse, analoge foto in een ouderwets ontwikkelbad. Maar de is bijna nog adembenemender; lees het motto:
‘noem mij, noem mij, spreek mij aan,
o, noem mij bij mijn diepste naam.’
Tussen haakjes: ik moest hierbij bijna meteen denken aan de cristal meth producerende scheikundeleraar uit Breaking Bad, maar dat komt geheel op mijn conto, ik moet wat minder Netflix kijken ;-), maar de intensiteit van het motto blijft dezelfde: diep, heftig, eenzaam, uit de krochten van de aarde welt de stem op.
Het is moeilijk veel van het verhaal prijs te geven vanwege de hoge spoiler-dichtheid.
Vorm
De structuur van het vertelde is best ingewikkeld. Ik had hem niet direct door. Ik vond allerlei rare anachronismen, dacht ik, van chips en cola in 1957, en indiakatoenen jurken en bellbottombroeken in 1958, maar op een gegeven moment had ik het door. Ellen bladert zo nu en dan in het ‘nu’ - zwanger zijnde in haar ouderlijke huis dat zij teruggekocht heeft -, door het fotoalbum van hun gezin van vroeger. Dat is een prachtige vondst, want zo creëert Dorrestein een structuur om allerlei gedachten uit allerlei tijden en uit de meest verre diepten van het geheugen haast at random naar voren te brengen. In het begin is het chaos en snap je nog niet wat er gebeurd is. Maar gaandeweg komt er meer licht op de verschillende verhaallijnen. En at random is het natuurlijk helemaal niet; het is allemaal zorgvuldig gecomponeerd.
Volgens mij zijn er drie verhaallijnen:
1. die van Ellens vroege jeugd;
die van Ellen in het kindertehuis;
die van Ellen in het nu: zwanger, in het ouderlijk huis, ziek, genezend (in meer opzichten).
Stijl
Dit boek heeft veel minder de typische Dorresteinsiaanse stijl, die van een behoorlijk vette ironie of ironiserende wijze van schrijven. Mij bevalt dat zeer. Die tamelijk vette stijl gaat soms een beetje tegenstaan. Haar taalgebruik is redelijk op het populaire af. Soms vind ik dat helemaal prima, soms ergert het me een beetje. Het lijkt soms een trucje te worden. Zie bijvoorbeeld boven het citaat over baby Ida.
Maar Dorrestein is in alle opzichten ongelooflijk taalvaardig. Kijk maar eens naar de titel: Een hart van steen: die blijkt zowel op het letterlijk als het figuurlijk niveau te slaan. Dorrestein is wel een beetje bang dat de lezer het niet goed begrijpt.
Thema
Dit boek heeft een uitgesproken Dorresteinthema: de spookgestalten van het gezin, maar ook heel letterlijk de spoken, de griezeligheden, de duistere dingen, de narigheid die kinderen kunnen overkomen en te vaak overkomen binnen een gezinssituatie die veilig en warm zou moeten zijn.
‘Onder papa’s paraplu, had hij gezegd, kan je nooit iets overkomen, Ellen. Nooit. Misschien, misschien is het dankzij de kracht van mijn bezwering en de magie van zijn bescherming dat ik de tragedie van toen heb overleefd. De belofte van veiligheid, door een ouder gedaan aan een angstig kind, is immers de belangrijkste belofte uit een heel mensenleven.’ (ibidem: 230)
De haren rijzen je te bergen. Ik vroeg me in ieder geval af hoe Ellen in staat zou zijn een baby op te voeden.
Daarin schuilt de hoop in dit duistere boek, een griezelverhaal: het nieuwe leven, en Ellen gelouterd gaat alles goedmaken. Tenminste zo heb ik het gelezen. Ik denk dat het einde open genoeg is voor een minder hoopvolle interpretatie.
‘Mijn buik raakt het fornuis en meteen porren elleboogjes me in protest, knietjes wrikken, voetjes schoppen. Het is daar een leven van jewelste. Die heeft er zin in. Ze jan haast niet meer wachten’ (ibidem: 237)
Waardering
In de loop der jaren heb ik veel van Dorrestein gelezen, niet alles, ik heb dan ook een behoorlijk boekenplankje vol met haar boeken, niet alles.
Deze roman is beslist een van haar beste.
In totaal heb ik drie romans van haar gelezen, dit jaar:
Reddende engel, dat ik een beetje vond tegenvallen; qua sfeer en qua zinnen echt geweldig, maar het verhaal kwam niet helemaal van de grond en de karakters waren ook niet helemaal je van het. Ironiserend.
Ontaarde moeders: echt geweldig: heftig, lekker feministisch, grappig; ook niet bijster opwekkende gezinssituaties. Behoorlijk ironisch. Een favorietje van mij.
Een hart van steen; dit vind ik qua problematiek de heftigste. Qua verhaalopbouw heel ingenieus; spannend; enerverend. En een stuk griezeliger dan Reddende engel.
Over de auteur
Renate Maria Dorrestein (Amsterdam, 25 januari 1954) is een Nederlandse schrijfster, journaliste en feminist.
Zij groeide op in een rooms-katholiek advocatengezin in Amstelveen. Na de nonnenschool en het gymnasium aan het Keizer Karel College ging ze als leerling-journalist werken bij Libelle en Panorama. Door de vele reizen die ze kon maken voor het blad en de ervaringen die ze opdeed, werd haar persoonlijkheid en daardoor ook haar schrijfstijl gevormd. Na een aantal jaren ging ze in 1977 freelance schrijven. Midden jaren zeventig was Dorrestein al samen met een vriendin het productiebureau Proburo gestart, dat bijlagen verzorgde voor tijdschriften. In de periode 1977 - 1982 publiceerde ze in Het Parool, Viva, Onkruid en Opzij. Van laatstgenoemd tijdschrift was ze van 1982 tot 1987 redacteur, waarna ze zich verder in feministische richting ontwikkelde. Ze was in 1986 betrokken bij de oprichting van de Anna Bijns Stichting, die elke twee jaar de Anna Bijns Prijs uitlooft voor ‘de vrouwelijke stem in de letteren’. Ze werd ambassadeur van het feministische online-tijdschrift LOVER.
Als romancier debuteerde Dorrestein in 1983 met Buitenstaanders. Naast vele romans schreef Renate Dorrestein twee autobiografische boeken, in 1988, Het perpetuum mobile van de liefde over haar zelfmoordzusje en in 1993, Heden ik over de ziekte ME die zich in 1991 bij haar aandiende. De zelfmoord van haar zusje in 1979 is op haar persoonlijkheid en haar schrijverschap een grote invloed geweest, evenals de ziekte ME, die ruim tien jaar haar leven beheerste. Ze richtte in 1993 het ME-Fonds op ter bevordering van onderzoek naar ME/CVS. Het fonds moest door geldgebrek worden opgeheven in 2004.
In 1993 ontving Dorrestein de Annie Romeinprijs voor haar hele werk. Verder kreeg ze voor Een sterke man een nominatie voor de Libris Literatuur Prijs, en een nominatie voor de Publieksprijs voor Een hart van steen. In 2002 werd Zonder genade genomineerd voor de AKO Literatuurprijs. Ook kreeg ze twee internationale nominaties. In 1997 schreef ze op uitnodiging van de CPNB het Boekenweekgeschenk onder de titel Want dit is mijn lichaam.
Veel van haar boeken zijn vertaald. In veertien landen (o.a. de VS en Japan) zijn romans van Dorrestein verschenen.
Met haar werk Mijn zoon heeft een seksleven en ik lees mijn moeder Roodkapje voor (2006) had Dorrestein een primeur: op haar initiatief was achterin reclame opgenomen van een product voor vrouwen in de overgang.
Renate Dorrestein schreef het Boekenweekessay 2008 Laat me niet alleen.
In september 2017 maakte Dorrestein bekend dat zij aan een ongeneeslijke vorm van slokdarmkanker lijdt.
Auteur: Renate Dorrestein
Titel: Een hart van steen
Verschijningsdatum: juni 2014
Druk: 24
ISBN10 9490647365
ISBN13 9789490647360
Uitgeverij: Singel Uitgeverijen
220 pp.
Ik las de Pandora-uitgave uit 2000
February 24, 2008
Stay away from this book! It still creeps into my mind from time to time, like a rapist through an open window. I felt such anger and confusion throughout the book, I couldn't shake the bleak portrayal of motherhood and depression. Who would I recommend this book to? Perhaps the therapist for Andrea Yates...but nobody else.
April 6, 2016
Raar en zielig. En raaaaar. Wel makkelijk te lezen, maar het blijft Nederlandse literatuur en het blijft nie echt mn ding. Hij valt wel mee op zich.
May 7, 2020
Ik vond het een heerlijk boek, zoals bijna al haar boeken. Niet alleen weet ze kinderen/jongeren treffend neer te zetten, ik kan ook enorm genieten van haar taalgebruik.
Het verhaal laat mooi zien hoe een familietragedie wordt ervaren door een kind/tiener, hoe dat doorwerkt in haar latere leven, maar ook een beetje hoe zij er als volwassene, met meer kennis over de situatie, op terugkijkt.
Enkele zinnen die ik mooi vond :
"'Zijn wij wat we denken?' schreef ik in mijn dagboek, en ik hoopte eerlijk gezegd van niet."
"Zo'n zwangerschap is een eigenaardige ervaring. Je bent net een appel of een peer, die geen andere keuze heeft dan maar rijp te worden."
Het verhaal laat mooi zien hoe een familietragedie wordt ervaren door een kind/tiener, hoe dat doorwerkt in haar latere leven, maar ook een beetje hoe zij er als volwassene, met meer kennis over de situatie, op terugkijkt.
Enkele zinnen die ik mooi vond :
"'Zijn wij wat we denken?' schreef ik in mijn dagboek, en ik hoopte eerlijk gezegd van niet."
"Zo'n zwangerschap is een eigenaardige ervaring. Je bent net een appel of een peer, die geen andere keuze heeft dan maar rijp te worden."
September 20, 2017
Ik vond dit boek echt een heel erg leuk boek om te lezen. Als lezer krijg je steeds nieuwe informatie waardoor het verhaal ontzettend spannend blijft. Ik heb het boek in één ruk uitgelezen en ben omver geblazen door het onverwachte einde. Door dit boek ben ik erg fan geworden van de schrijfstijl van Renate Dorrestein. Dit boek is echt een aanrader als je van psychologische thrillers houdt!
September 9, 2021
Jezus wat een goed boek zeg! Ik kon niet stoppen met lezen. De manier waarop langzaam het verhaal zich ontrafelt sleepte me volledig mee, zo erg zelfs dat ik tijdens mijn overstap van de trein naar de bus geen moment van het boek heb opgekeken.
Displaying 1 - 30 of 233 reviews