What do you think?
Rate this book
Neve, cane, piede
Il romanzo è ambientato in un vallone isolato delle Alpi. Vi si aggira un vecchio scontroso e smemorato, Adelmo Farandola, che la solitudine ha reso allucinato: accanto a lui, un cane petulante e chiacchierone che gli fa da spalla comica, qualche altro animale, un giovane guardiacaccia che si preoccupa per lui, poco altro. La vita di Adelmo scorrerebbe scandita dai cambiamenti stagionali, tra estati passate a isolarsi nel bivacco sperduto e inverni di buio e deliri nella baita ricoperta da metri di neve, se un giorno di primavera, nel corso del disgelo, Adelmo non vedesse spuntare un piede umano dal fronte di una delle tante valanghe che si abbattono sulla vallata. Neve, cane, piede si ispira a certi romanzi di montagna della letteratura svizzera, in particolare a quelli di Charles-Ferdinand Ramuz, o alle opere ancora più aspre di certi autori di lingua romancia, come Arno Camenisch. Leo Tuor o Oscar Peer: vi si racconta una vita in montagna fatta di durezza, di fatica, di ferocia anche, senza accomodamenti bucolici. Nell'ambiente immenso, ostile e terribile della montagna, il racconto dell'isolamento dell'uomo, del ripetersi dei suoi gesti e dell'ostinazione dei suoi pensieri e reso dalla descrizione minuziosamente realistica che a volte si carica anche di toni grotteschi e caricaturali, soprattutto nei dialoghi tra uomo e animali, questi ultimi dotati di loquacità assai sviluppata.
138 pages, Paperback
First published January 1, 2015
17 people are currently reading
1692 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 248 reviews
April 20, 2022
Je hebt vast al van het credo ‘show, don’t tell’ gehoord. Het is een techniek die je op bladzijde 1 van elke schrijfcursus vindt. Door ‘te laten zien’ wat iemand doet/denkt/voelt in plaats van het letterlijk te zeggen, haal je je lezer dichterbij. Door actie en dialoog, mimiek en gebaren te beschrijven wordt een verhaal levendig en filmisch. Schrijver Claudio Morandini bewijst met ‘Sneeuw, hond, voet’ weer eens wat een kracht een klein verhaal kan krijgen door te showen en niet letterlijk te zeggen. Zonderling Adelmo Farandola heeft lak aan mensen. Je krijgt een smerig beeld van hem — de man is grofgebekt, verzorgt zich niet, trekt al jaren zijn kleren niet meer uit. Toch ga je van hem houden, omdat je bijvoorbeeld uit de gesprekken met zijn staartloze hond kunt opmaken wie hij in wezen is. Het is alsof je in zijn Alpenhut gaat wonen. Als je dan ineens een voet uit de sneeuw ziet steken, zul je daar wel van opkijken, maar meer nog zul je raar opkijken van jezelf. Alsof je in de tijd van een korte roman in Adelmo bent veranderd.
‘Sneeuw, hond, voet’ is uit het Italiaans vertaald door Hilda Schraa en Manon Smits.
‘Sneeuw, hond, voet’ is uit het Italiaans vertaald door Hilda Schraa en Manon Smits.
January 31, 2024
" لا يعلم إن كان ما يتذكره ذلك حدث حقاً أم انها مجرد لقطات من وحي خياله، فأحيانا يمر بمواقف يشعر أنه قد مر بها من قبل ، وينظر إلى كل شئ حوله مشدوهاً، غير قادر على أن يحدد متي وأين مر بذلك الموقف ويظل في حالة من الحيرة تكاد تفقده عقله ، هل مر بذلك الموقف حقاً أم تخيله في رأسه بكل تفاصيله ؟ "
أديلمو فاراندولا يمكث وحيدا في كوخه في وادي وعر شديد الانحدار وممتلئ بالحصي والاحجار . " في ذلك الوادي الذي لا يؤدي إلي أى مكان وتشوهه السيول الهائلة في فصلي الربيع والخريف" . هذا الوادي الذي يملكه ولا يسكن فيه سواه فهو لا يرغب في شئ ولا يطمع في شئ " لايريد لأحد أن يسمعه ويأتي إليه ويصافحه ويسأله عن أشياء لا يعرفها أو لايتذكرها أو لايهتم بها أو لايريد ان يتحدث عنها"
في بداية الخريف ينزل إلى القرية ليجلب المؤن التي تلزمه لفصل الشتاء قبل أن يزداد الجليد ويتراكم ويغلق الطريق بينه وبين القرية بل ويغلق كوخه نفسه ويجعله حبيس الكوخ طوال فترة الشتاء . وحين يصل إلى المتجر تسأله صاحبة المتجر - هل نسيت شيئا؟
-لا أنا ..احتاج بعض الأشياء.
-هذا ما اعنيه . أشياء نسيتها المرة السابقة، الثلاثاء ؟ الاربعاء؟
-أ..أتيت لأجلب بعض المون
-نعم أرى هذا بوضوح. ولكن بما انك أتيت الاسبوع الماضي وعلى وجهك هذه النظرة نفسها لتتزود بما ينقصك للشتاء، أتساءل إذا كنت قد نسيت شيئا"
لكن فاراندولا لا يتذكر انه نزل للقرية وأنه أشترى اشياءه من المتجر. ويعود في طريقه وهو يتسائل هل نزل بالفعل للقرية؟ أم ان اصحاب المتجر يسخرون منه ؟؟!!
وفي الطريق للعودة يلتصق به كلب ويظل معه ، يركله في البداية لكن الكلب يعود اليه .
فماذا سيفعل العجوز مع الكلب؟؟ وكيف سيقضون الشتاء ؟
وكيف يعيش العجوز أساسا بمفرده ؟ وكيف يهتم بنفسه؟ وماهي حالته العقلية؟ وهل سببها سنه أم عزلته ؟أم كابلات الكهرباء!!
وكيف بدأت عزلة فاراندولا ؟
رواية صغيرة واسلوب سرد جيد . مضحكة أحيانا، فحياة العجوز مع الكلب واحاديثهم ممتعة .
شعرت بعد المنتصف بقليل من الملل لكن عادت لتجذبني مع الجزء الأخير. ومع ظهور قدم جثة .لتتسائل مع الكلب والعجوز لمن هذه القدم ؟ وماذا سيفعلان بشأنها ؟ ثم تفكر مع العجوز هل ما يتذكره حدث بالفعل أم انه حدث فقط في خياله ؟؟ وستظل تتسائل حتى لما بعد النهاية.
لماذا ٣ نجوم فقط ؟
رواية تسمي العزلة لشخص عجوز اعتزل البشر منذ سنوات ولمن يعرفني يعرف انى اجد راحتي بمفردي ولا استمتع بالتجمعات وتجذبني صور البيوت التي في وسط غابة مثلا او على جزيرة .وافكر في حياة من يعيشون فيها ..لذا فالموضوع جذاب جدا بالنسبة لي. لكنى توقعت عمق اكثر لهذه الحياة. انتظرت شيئا آخر لم اجده .
لكن في المجمل الرواية خفيفة وصغيرة
٥ / ٨ / ٢٠٢٢
أديلمو فاراندولا يمكث وحيدا في كوخه في وادي وعر شديد الانحدار وممتلئ بالحصي والاحجار . " في ذلك الوادي الذي لا يؤدي إلي أى مكان وتشوهه السيول الهائلة في فصلي الربيع والخريف" . هذا الوادي الذي يملكه ولا يسكن فيه سواه فهو لا يرغب في شئ ولا يطمع في شئ " لايريد لأحد أن يسمعه ويأتي إليه ويصافحه ويسأله عن أشياء لا يعرفها أو لايتذكرها أو لايهتم بها أو لايريد ان يتحدث عنها"
في بداية الخريف ينزل إلى القرية ليجلب المؤن التي تلزمه لفصل الشتاء قبل أن يزداد الجليد ويتراكم ويغلق الطريق بينه وبين القرية بل ويغلق كوخه نفسه ويجعله حبيس الكوخ طوال فترة الشتاء . وحين يصل إلى المتجر تسأله صاحبة المتجر - هل نسيت شيئا؟
-لا أنا ..احتاج بعض الأشياء.
-هذا ما اعنيه . أشياء نسيتها المرة السابقة، الثلاثاء ؟ الاربعاء؟
-أ..أتيت لأجلب بعض المون
-نعم أرى هذا بوضوح. ولكن بما انك أتيت الاسبوع الماضي وعلى وجهك هذه النظرة نفسها لتتزود بما ينقصك للشتاء، أتساءل إذا كنت قد نسيت شيئا"
لكن فاراندولا لا يتذكر انه نزل للقرية وأنه أشترى اشياءه من المتجر. ويعود في طريقه وهو يتسائل هل نزل بالفعل للقرية؟ أم ان اصحاب المتجر يسخرون منه ؟؟!!
وفي الطريق للعودة يلتصق به كلب ويظل معه ، يركله في البداية لكن الكلب يعود اليه .
فماذا سيفعل العجوز مع الكلب؟؟ وكيف سيقضون الشتاء ؟
وكيف يعيش العجوز أساسا بمفرده ؟ وكيف يهتم بنفسه؟ وماهي حالته العقلية؟ وهل سببها سنه أم عزلته ؟أم كابلات الكهرباء!!
وكيف بدأت عزلة فاراندولا ؟
رواية صغيرة واسلوب سرد جيد . مضحكة أحيانا، فحياة العجوز مع الكلب واحاديثهم ممتعة .
شعرت بعد المنتصف بقليل من الملل لكن عادت لتجذبني مع الجزء الأخير. ومع ظهور قدم جثة .لتتسائل مع الكلب والعجوز لمن هذه القدم ؟ وماذا سيفعلان بشأنها ؟ ثم تفكر مع العجوز هل ما يتذكره حدث بالفعل أم انه حدث فقط في خياله ؟؟ وستظل تتسائل حتى لما بعد النهاية.
لماذا ٣ نجوم فقط ؟
رواية تسمي العزلة لشخص عجوز اعتزل البشر منذ سنوات ولمن يعرفني يعرف انى اجد راحتي بمفردي ولا استمتع بالتجمعات وتجذبني صور البيوت التي في وسط غابة مثلا او على جزيرة .وافكر في حياة من يعيشون فيها ..لذا فالموضوع جذاب جدا بالنسبة لي. لكنى توقعت عمق اكثر لهذه الحياة. انتظرت شيئا آخر لم اجده .
لكن في المجمل الرواية خفيفة وصغيرة
٥ / ٨ / ٢٠٢٢
April 8, 2022
Geen woord te veel. Intens. Beklijvend.
Zo heb ik het graag.
Zo heb ik het graag.
December 2, 2022
Translation shortlisted for the Society of Authors John Florio Prize
“These village types,” he says, and spits on the ground. He says it in the same way that people from the village say ‘these city types.’
The publication of Dog, Foot, Snow is a doubly exciting event. It is the first in the 2020 'Closed Universe' series of books from Peirene Press, one of my favourite publishers
The 2019 winner was J. Ockenden who has translated this novel from the original Italian 'Neve, Cane, Piede' by Claudio Morandini as Dog, Foot, Snow.
Dog, Foot, Snow is the story of Adelmo Farandola, a loner who lives in a rocky and otherwise uninhabited (by humans) valley, high in the Italian Alps, land he purchased after he and his brother sold some more promising farm land to developers. His tolerance, indeed taste, for his own exclusive company dates back to his youth and the war where he fled to the mountains, and the same remote valley, a fugitive from the occupying forces, remaining hidden for a long time.
In the war years Adelmo Farandola learned to find comfort in talking to himself and in imagining the voices of animals and objects ready and willing to reply.
In those years, he learned to ignore the cold and not feel hunger, how to give both of them the sharp side of his tongue, provoking them into interminable battles of rhetoric and insults.
As the novel opens he is making a rare trek down to the nearest 'town' (actually a small village) for provisions for the winter, before he is snowed in for the duration. But the shopkeeper is bemused as he made the same trip last week, something Farandola has completely forgotten, his memory failing and the distinction what has happened and what he imagined, when he is awake and when he is dreaming, starting to blur.
He used to frequent the village more, particularly when the local band played, but became frustrated when the villagers tried to engage him. Now he sometimes comes down to listen but hides outside the village:
From time to time he finds himself recognising some tune or other and even feels moved to sing it to himself - and so he does, but very quietly, because he doesn’t want to be overheard by anyone wandering nearby, ready to come up to him and shake his hand and not let go and ask him about things he doesn’t know, or can’t remember, doesn’t care about or doesn’t want to talk about.
Farandola is happy in his isolation, indeed the summer is his least favourite time due to the hikers that sometimes visit the valley and bother him, looking for old benches or Alpine cheeses or just a photograph. But he has a response prepared:
He often throws rocks at intruders. Sometimes he throws them blindly, to scare them off. Sometimes he focused obstinately on the target, aiming to strike and cause pain.
But more persistent attention comes from the local ranger, who purports to be concerned for his welfare (more his mental than physical health) but actually, Farandola suspects, is trying to catch him out in his poaching of the local fauna:
He has nothing to hide, this man who talks to himself. The pasture is his. The clearing is his. The whole valley is his. He can do what he wants with it. The animals are his, just like the rocks and the grass and the water and the ice. If now and again he shoots a chamois for his dinner, he isn’t accountable to anyone for it.
[...]
He only ever fires the odd round at animals who are ill or lost. Or come to nibble at the last few blades of grass in front of the cabin. Or who climb down from the overhanging rocks, attracted by the fragrant morsels of hay that have been arranged in the yard by Adelmo Farandola, who is waiting, ready to strike as soon as they drop their guard and bow their heads to eat.
On his way back from the village, Farandola encounters a stray dog who follows him - even the trademark barrage of rocks failing to ward off the animal. And gradually, grudgingly, Farandola forges a companionship with the animal, imagining a two-way dialogue between them, as in his war years, which to him is every bit as real as his occasional, unwanted, dealings with the pesky ranger.
Winter passes with Farandola and his canine companion literally buried under the snow in his hut. But when the spring finally comes and they can emerge, sticking out of the snow left behind by an avalanche, the dog finds a human foot.
A quietly impressive novel - what could, from the set up (old hermit finds companionship with a dog) have been rather twee is giving depth by its compelling portrayal of mental dissolution.
And wonderful to see an exciting new translator emerge. Ockenden provides a slightly self-effacing translator's afterword, citing the relative lack of rich Alpine vocabulary in English: "I can only hope you come equipped with a vivid imagination, well stocked with Alpine scenery, to compensate for any loss of richness in the translation", but, in fact, their translation is atmospheric, vivid, lyrical and humorous.
“These village types,” he says, and spits on the ground. He says it in the same way that people from the village say ‘these city types.’
The publication of Dog, Foot, Snow is a doubly exciting event. It is the first in the 2020 'Closed Universe' series of books from Peirene Press, one of my favourite publishers
Peirene Press is an award-winning boutique publishing house, specialising in contemporary European novellas and short novels in English translation. We only publish books of less than 200 pages that can be read in the same time it takes to watch a film. We pride ourselves on publishing truly big stories in small packages. We seek out the best of European fiction, producing high-quality first-translations of European best sellers. We work with international agents and publishers to bring our readers truly original books, exposing them to new authors and unfamiliar worlds. Our books are beautifully designed paperback editions, using only the best paper from sustainable British sources. They are affordable, timeless collector items.But this book also showcases the first winner of the Peirene Stevns Prize for Emerging Translators, generously endowed by Martha Stevns, where the winner receives both a commission to translate a selected book, but also mentorship and a residency in the Pyrenees. The 2020 Prize is open for entries now (https://www.peirenepress.com/prize/) with entrants competing to translate the Swedish short story collection Nordisk Fauna by Andrea Lundgren.
The 2019 winner was J. Ockenden who has translated this novel from the original Italian 'Neve, Cane, Piede' by Claudio Morandini as Dog, Foot, Snow.
Dog, Foot, Snow is the story of Adelmo Farandola, a loner who lives in a rocky and otherwise uninhabited (by humans) valley, high in the Italian Alps, land he purchased after he and his brother sold some more promising farm land to developers. His tolerance, indeed taste, for his own exclusive company dates back to his youth and the war where he fled to the mountains, and the same remote valley, a fugitive from the occupying forces, remaining hidden for a long time.
In the war years Adelmo Farandola learned to find comfort in talking to himself and in imagining the voices of animals and objects ready and willing to reply.
In those years, he learned to ignore the cold and not feel hunger, how to give both of them the sharp side of his tongue, provoking them into interminable battles of rhetoric and insults.
As the novel opens he is making a rare trek down to the nearest 'town' (actually a small village) for provisions for the winter, before he is snowed in for the duration. But the shopkeeper is bemused as he made the same trip last week, something Farandola has completely forgotten, his memory failing and the distinction what has happened and what he imagined, when he is awake and when he is dreaming, starting to blur.
He used to frequent the village more, particularly when the local band played, but became frustrated when the villagers tried to engage him. Now he sometimes comes down to listen but hides outside the village:
From time to time he finds himself recognising some tune or other and even feels moved to sing it to himself - and so he does, but very quietly, because he doesn’t want to be overheard by anyone wandering nearby, ready to come up to him and shake his hand and not let go and ask him about things he doesn’t know, or can’t remember, doesn’t care about or doesn’t want to talk about.
Farandola is happy in his isolation, indeed the summer is his least favourite time due to the hikers that sometimes visit the valley and bother him, looking for old benches or Alpine cheeses or just a photograph. But he has a response prepared:
He often throws rocks at intruders. Sometimes he throws them blindly, to scare them off. Sometimes he focused obstinately on the target, aiming to strike and cause pain.
But more persistent attention comes from the local ranger, who purports to be concerned for his welfare (more his mental than physical health) but actually, Farandola suspects, is trying to catch him out in his poaching of the local fauna:
He has nothing to hide, this man who talks to himself. The pasture is his. The clearing is his. The whole valley is his. He can do what he wants with it. The animals are his, just like the rocks and the grass and the water and the ice. If now and again he shoots a chamois for his dinner, he isn’t accountable to anyone for it.
[...]
He only ever fires the odd round at animals who are ill or lost. Or come to nibble at the last few blades of grass in front of the cabin. Or who climb down from the overhanging rocks, attracted by the fragrant morsels of hay that have been arranged in the yard by Adelmo Farandola, who is waiting, ready to strike as soon as they drop their guard and bow their heads to eat.
On his way back from the village, Farandola encounters a stray dog who follows him - even the trademark barrage of rocks failing to ward off the animal. And gradually, grudgingly, Farandola forges a companionship with the animal, imagining a two-way dialogue between them, as in his war years, which to him is every bit as real as his occasional, unwanted, dealings with the pesky ranger.
Winter passes with Farandola and his canine companion literally buried under the snow in his hut. But when the spring finally comes and they can emerge, sticking out of the snow left behind by an avalanche, the dog finds a human foot.
A quietly impressive novel - what could, from the set up (old hermit finds companionship with a dog) have been rather twee is giving depth by its compelling portrayal of mental dissolution.
And wonderful to see an exciting new translator emerge. Ockenden provides a slightly self-effacing translator's afterword, citing the relative lack of rich Alpine vocabulary in English: "I can only hope you come equipped with a vivid imagination, well stocked with Alpine scenery, to compensate for any loss of richness in the translation", but, in fact, their translation is atmospheric, vivid, lyrical and humorous.
October 19, 2021
This book crept up on me until I absolutely loved it. An old hermit lives in a remote shack in the Italian Alps. He forgets things - has he already walked down the mountain to the shop or not? He meets a dog, and the dog begins to speak. It's not whimsical, but this dog is funny; this dog made me laugh out loud. They're snowed in over winter and when finally they can go outside again they see a human foot sticking up out of the snow.
Translated from the Italian by J Ockenden.
Translated from the Italian by J Ockenden.
February 28, 2018
Kitabın arka sayfa tanıtım yazısında şöyle bir cümle var; “masal olamayacak kadar gerçek, gerçek olamayacak kadar büyülü bir roman”. Tam tamına kitabın tanımlaması bu. Alp Dağları’na ait gerçek bir olay çokça kurgu ve basit edebiyat araçlarıyla etkileyici bir romana dönüşmüş. Doğanın büyüklüğünü, yalnızlığın insandaki etkilerini, efsanelerin gerçek olaylardan türetildiğini romanı okuyunca yerlerine oturtacaksınız. Fantastik gerçeklik budur dersem yanlış olmaz. Çok rahat okunan bir kitap, zor kitaplardan yorulduğunuzda araya sıkıştırın bence.
April 21, 2022
Afschuwelijk mooi.
Raadselachtig einde.
Raadselachtig einde.
September 9, 2024
Een parel van een novelle over de fragiliteit en het grimmige van het leven
Deze novelle is zoals de definitie het wil kort, maar ook aangrijpend. We maken kennis met een zwervende oude man die wantrouwig is tegenover alles en iedereen en alle andere mensen wil vermijden. Hij wandelt door zijn 'eigen vallei' en raakt tijdens de winter ingesneeuwd samen met een hond die is komen opdagen om hem gezelschap te houden. Ze ruziën over het beschikbare brood en de wijn, omdat hun voorraden maar ook hun woorden uitgeput raken.
Er zitten tragische zowel als grappige, lichte scènes in als de man de hond aan het bedreigen is of tegen hem moppert en zeurt, maar hem toch binnen neemt in zijn armoedige onderkomen als de winter inzet.
De lente brengt een grimmige ontdekking: een mannenvoet steekt uit de smeltende sneeuw. Van wie is het? De greep op de realiteit van de dwalende oude man, die tekenen van dementie begint te vertonen, wankelt en verslechtert.
Adelmo Farandola, zoals de man heet, maakt steeds meer zijn levenslijn los en kruipt onder je huid of bezorgt je kippenvel.
Dit is een bekroonde novelle uit Italië die al in verschillende talen werd vertaald. Erg mooi maar met een ietwat verwarrend einde dat net als bij die Fransman die over de dreiging van besneeuwd gebergte schrijft, Jean-Baptiste Andrea, op de grens tussen leven en dood wordt beleefd. Het land exporteert dus niet alleen haar zonnige 'dolce vita' maar ook dit soort prachtig geschreven boeken.
De vertaling is onopvallend neutraal waardoor ze waarschijnlijk net heel goed geschreven is door Hilda Schraa en Manon Smits.
Deze novelle is zoals de definitie het wil kort, maar ook aangrijpend. We maken kennis met een zwervende oude man die wantrouwig is tegenover alles en iedereen en alle andere mensen wil vermijden. Hij wandelt door zijn 'eigen vallei' en raakt tijdens de winter ingesneeuwd samen met een hond die is komen opdagen om hem gezelschap te houden. Ze ruziën over het beschikbare brood en de wijn, omdat hun voorraden maar ook hun woorden uitgeput raken.
Er zitten tragische zowel als grappige, lichte scènes in als de man de hond aan het bedreigen is of tegen hem moppert en zeurt, maar hem toch binnen neemt in zijn armoedige onderkomen als de winter inzet.
De lente brengt een grimmige ontdekking: een mannenvoet steekt uit de smeltende sneeuw. Van wie is het? De greep op de realiteit van de dwalende oude man, die tekenen van dementie begint te vertonen, wankelt en verslechtert.
Adelmo Farandola, zoals de man heet, maakt steeds meer zijn levenslijn los en kruipt onder je huid of bezorgt je kippenvel.
"Honger, Kou en Slaap zaten tegenover hem, gehuld in donkere vodden. Ze hadden normale gzichten, keken vermoeid. Ze waren door hun argumenten heen en zaten elkaar stiekem aan te kijken, duidelijk niet op hun gemakt. 'Willen jullie weg?' lachte Adelmo Farandola in zijn koorts. 'Nee toch, blijf nog even, jullie houden me gezelschap! Niet weggaan, anders word ik kwaad. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar!'"
Dit is een bekroonde novelle uit Italië die al in verschillende talen werd vertaald. Erg mooi maar met een ietwat verwarrend einde dat net als bij die Fransman die over de dreiging van besneeuwd gebergte schrijft, Jean-Baptiste Andrea, op de grens tussen leven en dood wordt beleefd. Het land exporteert dus niet alleen haar zonnige 'dolce vita' maar ook dit soort prachtig geschreven boeken.
De vertaling is onopvallend neutraal waardoor ze waarschijnlijk net heel goed geschreven is door Hilda Schraa en Manon Smits.
March 12, 2022
Ik haat mensen die mensen haten.
Honden zijn niet aan mij besteed en sneeuw is niet mijn ding.
Toch ruil ik met plezier gelijk welke acht bergen voor deze puntgave novelle.
Al was het maar omdat ik weer eens besef waarom ik liever geen voet meer tussen de rotsen zet.
June 10, 2020
Who could resist the title of this Italian bestseller? A black comedy about a hermit in the Italian Alps, it starts off like Robert Seethaler’s A Whole Life and becomes increasingly reminiscent of Olga Tokarczuk’s Drive Your Plow Over the Bones of the Dead with its remote setting, hunting theme, and focus on an older character of dubious mental health.
Adelmo Farandola hasn’t washed in years. Why bother since he only sees fellow humans every six months when he descends to the valley to stock up on food and wine? When he arrives at the general store at the start of autumn, though, he gets a surprise. The shopkeeper laughs at him, saying he nearly cleared her out the week before. Yet he doesn’t remember having been there since April. Sure enough, when he gets back to the cabin he sees that his stable is full of supplies. He also finds an old dog that won’t go away and soon starts talking to him.
Estranged from his brother, who co-owns the property, and still haunted by the trauma of the war years, when he had to hide in a mine shaft, Adelmo is used to solitude and starvation rations. But now, with the dog around, there’s an extra mouth to feed. Normally Adelmo might shoot an occasional chamois for food, but a pesky mountain ranger keeps coming by and asking if Adelmo has a shotgun – and whether he has a license for it.
When winter sets in and heavy snowfall and then an avalanche trap Adelmo and the dog in the cabin, they are driven to the limits of their resilience and imagination. The long-awaited thaw reveals something disturbing: a blackened human foot poking out of a snowdrift. Each day Adelmo forgets about the corpse and the dog has to remind him that the foot has been visible for a week now, so they really should alert someone down in the village…
The hints of Adelmo’s dementia and mental illness accumulate gradually, making him a highly unreliable point-of-view character. This is a taut story that alternates between moments of humor and horror. I was so gripped I read it in one evening sitting, and would call it one of the top two Peirene books I’ve read (along with The Looking-Glass Sisters by Gøhril Gabrielsen).
Originally published on my blog, Bookish Beck. Later reprinted at Shiny New Books.
[Translated from the Italian by J. Ockenden, who won the 2019 Peirene Stevns Translation Prize for the work in progress.
Peirene Press issues its novellas in thematic trios. This is the first in 2020’s “Closed Universe” series, which will also include Ankomst by Gøhril Gabrielsen, about a Norwegian climatologist who has left her family to study seabird parenting and meet up with a lover; and The Pear Field by Nana Ekvtimishvili, set at a Georgian orphanage. (I’m especially keen on the former.)]
Adelmo Farandola hasn’t washed in years. Why bother since he only sees fellow humans every six months when he descends to the valley to stock up on food and wine? When he arrives at the general store at the start of autumn, though, he gets a surprise. The shopkeeper laughs at him, saying he nearly cleared her out the week before. Yet he doesn’t remember having been there since April. Sure enough, when he gets back to the cabin he sees that his stable is full of supplies. He also finds an old dog that won’t go away and soon starts talking to him.
Estranged from his brother, who co-owns the property, and still haunted by the trauma of the war years, when he had to hide in a mine shaft, Adelmo is used to solitude and starvation rations. But now, with the dog around, there’s an extra mouth to feed. Normally Adelmo might shoot an occasional chamois for food, but a pesky mountain ranger keeps coming by and asking if Adelmo has a shotgun – and whether he has a license for it.
When winter sets in and heavy snowfall and then an avalanche trap Adelmo and the dog in the cabin, they are driven to the limits of their resilience and imagination. The long-awaited thaw reveals something disturbing: a blackened human foot poking out of a snowdrift. Each day Adelmo forgets about the corpse and the dog has to remind him that the foot has been visible for a week now, so they really should alert someone down in the village…
The hints of Adelmo’s dementia and mental illness accumulate gradually, making him a highly unreliable point-of-view character. This is a taut story that alternates between moments of humor and horror. I was so gripped I read it in one evening sitting, and would call it one of the top two Peirene books I’ve read (along with The Looking-Glass Sisters by Gøhril Gabrielsen).
Originally published on my blog, Bookish Beck. Later reprinted at Shiny New Books.
[Translated from the Italian by J. Ockenden, who won the 2019 Peirene Stevns Translation Prize for the work in progress.
Peirene Press issues its novellas in thematic trios. This is the first in 2020’s “Closed Universe” series, which will also include Ankomst by Gøhril Gabrielsen, about a Norwegian climatologist who has left her family to study seabird parenting and meet up with a lover; and The Pear Field by Nana Ekvtimishvili, set at a Georgian orphanage. (I’m especially keen on the former.)]
May 9, 2022
Een verhaal dat zich afspeelt in de bergen en dat gaat over eenzaamheid, mensenschuwheid, ouder worden en verward geraken.
Als die (Noord)Nederlands vertalers het nu toch eens konden laten om dat afgrijselijke woord "godsamme" te gebruiken, dan was het gewoon perfect!
Wat is er mis met het gebruik van bijvoorbeeld "verdorie"?
Als die (Noord)Nederlands vertalers het nu toch eens konden laten om dat afgrijselijke woord "godsamme" te gebruiken, dan was het gewoon perfect!
Wat is er mis met het gebruik van bijvoorbeeld "verdorie"?
January 30, 2020
While I was reading Snow, Dog, Foot, I couldn’t help thinking about Michelangelo Frammartino’s Le Quattro Volte, which also features a man and his interactions with nature. Also both take their time to build up to a memorable conclusion.
The book is deceptively simple; hermit Adelmo Farandola lives in the mountains and occasionally visits the closest village in order to buy goods. The problem is that Farandola’s memory is going so he tends to repeat certain actions twice without realising it.
One day a dog finds Adelmo and befriends him. They bond, with Adelmo holding conversations with the dog and actually seeing him reply. It could be seen as a way to combat loneliness but it’s the first steps to Farandola’s madness. As the book progresses he tries to lure chamois for killing by chatting to them and refuses to wash. During this time he receives visits from a ranger who is ‘checking’ him.
Things get worse when Adelmo is snowed in for five months and then after the thaw, discovers a foot in the snow. As the snow has not completely melted, he waits until he can see the body. When he finally discovers it, the ending is not to dissimilar to something that would sprout in the mind of David Lynch.
Snow, Dog, Foot is not just a person’s journey into madness but rather how nature can make a person revert to a raw state. Inadvertently, the mountains and forest merge into Adelmo’s character, making him a delusional killer and the book’s slow build up offers the reader a chance to partake in the craziness. It goes to show that if we were in the same situation we’d go down the same route.
Unpredictable, clever and atmospheric. Snow, Dog, Foot is an addictive book that can unsettle the mind and make one aware that nature is a law unto itself .
Many thanks to Peirene Press for sending a digital copy of Snow, Dog, Foot in exchange for an honest review.
The book is deceptively simple; hermit Adelmo Farandola lives in the mountains and occasionally visits the closest village in order to buy goods. The problem is that Farandola’s memory is going so he tends to repeat certain actions twice without realising it.
One day a dog finds Adelmo and befriends him. They bond, with Adelmo holding conversations with the dog and actually seeing him reply. It could be seen as a way to combat loneliness but it’s the first steps to Farandola’s madness. As the book progresses he tries to lure chamois for killing by chatting to them and refuses to wash. During this time he receives visits from a ranger who is ‘checking’ him.
Things get worse when Adelmo is snowed in for five months and then after the thaw, discovers a foot in the snow. As the snow has not completely melted, he waits until he can see the body. When he finally discovers it, the ending is not to dissimilar to something that would sprout in the mind of David Lynch.
Snow, Dog, Foot is not just a person’s journey into madness but rather how nature can make a person revert to a raw state. Inadvertently, the mountains and forest merge into Adelmo’s character, making him a delusional killer and the book’s slow build up offers the reader a chance to partake in the craziness. It goes to show that if we were in the same situation we’d go down the same route.
Unpredictable, clever and atmospheric. Snow, Dog, Foot is an addictive book that can unsettle the mind and make one aware that nature is a law unto itself .
Many thanks to Peirene Press for sending a digital copy of Snow, Dog, Foot in exchange for an honest review.
March 12, 2022
Een parel dit boekje. Adelmo Farandola leeft eenzaam in de bergen en neemt je mee in zijn toenemende vervreemding waardoor je als lezer niet meer opkijkt als hij praat met zijn hond of met een lijk. Zelfs de natuur wordt een personage; "En zodra de temperatuur iets oploopt, beginnen de blokken ijs te razen totdat ze uit elkaar spatten, worden ze getroffen door hoestbuien, geven ze toe aan luidruchtige knallen en scheten.'’ De werkelijkheid wordt steeds moeilijker te construeren. Marijke Arijs schreef in DS " Het verhaal is vederlicht en snoeihard, tragisch en grotesk tegelijk. Het speelt op de grens van leven en dood, droom en werkelijkheid.."
December 13, 2023
schurkt tegen de 5 aan
April 22, 2022
Adelmo Farandola onttrekt zich het liefst aan zijn soortgenoten. Hij houdt zich schuil in de bergen, met aan zijn zijde alleen een zwerfhond die hem achtervolgt en tegen wie hij soms aan kletst. De hond praat terug. Wat Farandola intussen wil? Eten, drinken, maar niet meer dan het strikt noodzakelijke, hij heeft zichzelf leren rantsoeneren. Verder? Tja, met rust gelaten worden, dat wil-ie vooral.
De Italiaanse schrijver Claudio Morandini (1960) heeft met Sneeuw, hond, voet een vervreemdende, angstaanjagende en vooral razend knappe roman geschreven over een complete einzelgänger. Welbeschouwd heeft deze Farandola geen enkel sympathiek trekje – of het moet zijn dat hij tijdens een eindeloze hongeraanval zijn hond niet opeet – en juist dat maakt hem een wonderlijk, intrigerend personage. Opsmukloos en precies tekent Morandini op hoe zijn hoofdfiguur door de bergen struint, eetbare bessen verzamelt, zijn paar laatste tanden nog verder laat verrotten. Hij is al jaren geleden gestopt met poetsen, zijn tong is inmiddels wit en o ja, hij draagt ook al jaren dezelfde ranzige, kapotte kleren.
De scènes zijn compact, de taal is sterk getroffen: nergens sentimenteel of uitleggerig, in het begin van de roman klinkt er zelfs een zekere lichtheid in door. Pas via de ogen van anderen wordt duidelijk hoe ver heen Farandola is. Bijvoorbeeld als hij afdaalt naar het dorp om zijn proviand aan te vullen en de vrouw achter de toonbank verwonderd opmerkt dat hij kortgeleden al voorraden insloeg – weet hij zeker dat hij hier moet zijn? – waarna ze snel vervolgt: ‘Laat de deur maar open, alsjeblieft.’
Even later wordt er tot zijn ergernis op de deur van zijn berghut geklopt, veelvuldig achter elkaar. Geklopt? Het blijkt sneeuw te zijn. Maandenlang zijn de hond en hij ingesneeuwd. Vandaar die honger. Ze eten elke kruimel die ze kunnen vinden. Farandola stort zich zelfs op de ‘korsten vuil die door het zweet van jaren aan zijn lijf zijn blijven plakken’.
Bij veel schrijvers zouden zulke scènes doorslaan naar uitgesmeerd leed of effectbejag, maar Morandini beschrijft zelfs de grootste ontberingen kalm, bijna achteloos. Juist die toon geeft Sneeuw, hond, voet iets dwingends, iets onontkoombaars – een roman als een houdgreep. Er valt niks te romantiseren, er zijn geen andere perspectieven, dit is het, man met hond, afgezonderd in de bergen. En de vraag die zich ondertussen opdringt: kan iemand zich voorgoed onttrekken aan de samenleving? Of eigenlijk: wat zijn de grenzen van zulk alomvattend isolement?
Want ook al wil hij het niet, de buitenwereld sijpelt regelmatig Farandola’s universum in. Via de jachtopziener, die hem betrapt als hij gemzen heeft neergeschoten. Via de ‘stomme toeristen’ die in de zomer weleens opduiken en dan op de deur kloppen en ‘willen weten of er kaas te koop is of zelfs honing’.
Vanaf de eerste pagina’s is Farandola al een zonderling, een onaangepaste gekkie die er trots bij stilstaat dat hij als enige de weg kent tussen alle bergpaden, ravijnen en mijnen door, maar toch verschuift er subtiel iets in de roman: eerst is deze hoofdpersoon vooral een curiosum, goor en afgezonderd, maar op den duur wordt de intensiteit van het verhaal verhoogd. Sneeuw, hond, voet draait om de schemergebieden tussen trots en grootheidswaan, tussen onaangepast en ronduit gevaarlijk. ‘Deze vallei is van hem’, overdenkt Farandola nadat hij weer een uitgebreid gesprek met zijn hond heeft gevoerd. ‘De dieren zijn van hem. De lucht is van hem.’
De implicatie van die zinnen: hij mag hier vrijuit jagen, en anderen hebben eigenlijk niets te zoeken op zijn terrein. Waar eindigt wereldvreemdheid en begint waanzin? In zulke termen denkt Farandola nooit over zichzelf, en toch draait de roman daar steeds meer om – en de sfeer wordt steeds naargeestiger. Zeker als er her en der snippers verleden opduiken. ‘In de oorlogsjaren leerde Adelmo Farandola hoe troostend het is om in jezelf te praten, en je de stemmen in te beelden van de dieren en de dingen die hem antwoord wilden geven.’ Zo ontkwam hij aan de razzia’s en hield zichzelf in leven.
Rondom die herinneringen wordt niet gepsychologiseerd, Morandini schrijft te goed om het verleden als verklarend bouwpakket op te voeren. Maar wat wel duidelijk wordt: aan wat hem tijdens de gruwelijkste jaren in leven hield, klampt Farandola zich nog altijd vast. Daarin schuilt de ware tragiek van dit personage, wiens mensenschuwheid steeds meer overloopt in mensenhaat: hij leeft alsof er nog altijd oorlog woedt.
En dan, als het voorjaar aanbreekt en hij eindelijk weer zijn hut uit kan, ziet hij onder de resterende sneeuw een voet uitsteken. Een mensenvoet? Heeft hij daar iets mee te maken? De hond merkt fijntjes op dat ze die voet gisteren ook al zagen. Hè? Farandola’s geheugen sputtert tegen, hij weet niet meer goed welke dag het is, wat hij precies wanneer heeft gedaan. Hij droomt dingen waarvan hij niet weet of ze zijn gebeurd, over personages die ‘ook overdag aan zijn zijde’ blijven – een mooie, terloopse formulering die iets speels heeft en zo bijna het zicht ontneemt op de geestesgesteldheid van Farandola.
Maar hoezeer hij zich ook wil blijven afzonderen en weigert te reflecteren: zijn geestesgesteldheid laat zich niet eindeloos negeren. In Sneeuw, hond, voet doemt de medemens altijd weer op, er is geen ontkomen aan, en zodra er weer anderen zijn, begint de ellende pas echt.
De Italiaanse schrijver Claudio Morandini (1960) heeft met Sneeuw, hond, voet een vervreemdende, angstaanjagende en vooral razend knappe roman geschreven over een complete einzelgänger. Welbeschouwd heeft deze Farandola geen enkel sympathiek trekje – of het moet zijn dat hij tijdens een eindeloze hongeraanval zijn hond niet opeet – en juist dat maakt hem een wonderlijk, intrigerend personage. Opsmukloos en precies tekent Morandini op hoe zijn hoofdfiguur door de bergen struint, eetbare bessen verzamelt, zijn paar laatste tanden nog verder laat verrotten. Hij is al jaren geleden gestopt met poetsen, zijn tong is inmiddels wit en o ja, hij draagt ook al jaren dezelfde ranzige, kapotte kleren.
De scènes zijn compact, de taal is sterk getroffen: nergens sentimenteel of uitleggerig, in het begin van de roman klinkt er zelfs een zekere lichtheid in door. Pas via de ogen van anderen wordt duidelijk hoe ver heen Farandola is. Bijvoorbeeld als hij afdaalt naar het dorp om zijn proviand aan te vullen en de vrouw achter de toonbank verwonderd opmerkt dat hij kortgeleden al voorraden insloeg – weet hij zeker dat hij hier moet zijn? – waarna ze snel vervolgt: ‘Laat de deur maar open, alsjeblieft.’
Even later wordt er tot zijn ergernis op de deur van zijn berghut geklopt, veelvuldig achter elkaar. Geklopt? Het blijkt sneeuw te zijn. Maandenlang zijn de hond en hij ingesneeuwd. Vandaar die honger. Ze eten elke kruimel die ze kunnen vinden. Farandola stort zich zelfs op de ‘korsten vuil die door het zweet van jaren aan zijn lijf zijn blijven plakken’.
Bij veel schrijvers zouden zulke scènes doorslaan naar uitgesmeerd leed of effectbejag, maar Morandini beschrijft zelfs de grootste ontberingen kalm, bijna achteloos. Juist die toon geeft Sneeuw, hond, voet iets dwingends, iets onontkoombaars – een roman als een houdgreep. Er valt niks te romantiseren, er zijn geen andere perspectieven, dit is het, man met hond, afgezonderd in de bergen. En de vraag die zich ondertussen opdringt: kan iemand zich voorgoed onttrekken aan de samenleving? Of eigenlijk: wat zijn de grenzen van zulk alomvattend isolement?
Want ook al wil hij het niet, de buitenwereld sijpelt regelmatig Farandola’s universum in. Via de jachtopziener, die hem betrapt als hij gemzen heeft neergeschoten. Via de ‘stomme toeristen’ die in de zomer weleens opduiken en dan op de deur kloppen en ‘willen weten of er kaas te koop is of zelfs honing’.
Vanaf de eerste pagina’s is Farandola al een zonderling, een onaangepaste gekkie die er trots bij stilstaat dat hij als enige de weg kent tussen alle bergpaden, ravijnen en mijnen door, maar toch verschuift er subtiel iets in de roman: eerst is deze hoofdpersoon vooral een curiosum, goor en afgezonderd, maar op den duur wordt de intensiteit van het verhaal verhoogd. Sneeuw, hond, voet draait om de schemergebieden tussen trots en grootheidswaan, tussen onaangepast en ronduit gevaarlijk. ‘Deze vallei is van hem’, overdenkt Farandola nadat hij weer een uitgebreid gesprek met zijn hond heeft gevoerd. ‘De dieren zijn van hem. De lucht is van hem.’
De implicatie van die zinnen: hij mag hier vrijuit jagen, en anderen hebben eigenlijk niets te zoeken op zijn terrein. Waar eindigt wereldvreemdheid en begint waanzin? In zulke termen denkt Farandola nooit over zichzelf, en toch draait de roman daar steeds meer om – en de sfeer wordt steeds naargeestiger. Zeker als er her en der snippers verleden opduiken. ‘In de oorlogsjaren leerde Adelmo Farandola hoe troostend het is om in jezelf te praten, en je de stemmen in te beelden van de dieren en de dingen die hem antwoord wilden geven.’ Zo ontkwam hij aan de razzia’s en hield zichzelf in leven.
Rondom die herinneringen wordt niet gepsychologiseerd, Morandini schrijft te goed om het verleden als verklarend bouwpakket op te voeren. Maar wat wel duidelijk wordt: aan wat hem tijdens de gruwelijkste jaren in leven hield, klampt Farandola zich nog altijd vast. Daarin schuilt de ware tragiek van dit personage, wiens mensenschuwheid steeds meer overloopt in mensenhaat: hij leeft alsof er nog altijd oorlog woedt.
En dan, als het voorjaar aanbreekt en hij eindelijk weer zijn hut uit kan, ziet hij onder de resterende sneeuw een voet uitsteken. Een mensenvoet? Heeft hij daar iets mee te maken? De hond merkt fijntjes op dat ze die voet gisteren ook al zagen. Hè? Farandola’s geheugen sputtert tegen, hij weet niet meer goed welke dag het is, wat hij precies wanneer heeft gedaan. Hij droomt dingen waarvan hij niet weet of ze zijn gebeurd, over personages die ‘ook overdag aan zijn zijde’ blijven – een mooie, terloopse formulering die iets speels heeft en zo bijna het zicht ontneemt op de geestesgesteldheid van Farandola.
Maar hoezeer hij zich ook wil blijven afzonderen en weigert te reflecteren: zijn geestesgesteldheid laat zich niet eindeloos negeren. In Sneeuw, hond, voet doemt de medemens altijd weer op, er is geen ontkomen aan, en zodra er weer anderen zijn, begint de ellende pas echt.
October 8, 2021
Era da tempo che volevo leggere questo romanzo, dal 2015, precisamente: da quando, cioè, il libro, pubblicato allora da Exorma era stato eletto nella cinquina di Modus Legendi ed era risultato vincitore nel gruppo Facebook Billy – il vizio di leggere.
Recentemente il libro poi non solo è stato ripubblicato da Bompiani ed è stata anche rilasciata nel formato mp3 degli audiolibri.
Ed è così finalmente arrivato il suo momento.
La lettura è piacevole. Il protagonista è Adelmo Farandola, un uomo anziano un po' burbero che vive da solo sulle Alpi. Gli unici incontri che Adelmo fa con gli uomini sono circoscritti a quando va a fare le provviste in paese.
La sua solitudine si argina, quando comincia ad essere scelto da un cane, anche esso solitario.
Claudio Morandini ha raccontato questa storia a partire da una storia vera e poi l'ha romanzata.
“Le storie vere hanno questo incolmabile vantaggio sulla finzione: si sfilacciano, si impantanano, possono perdere di ritmo e di nerbo, finiscono sempre dove nessun corso di scrittura farebbe mai finire una storia d’invenzione. Non sono certo il primo a invidiare questo aspetto della realtà e a tentare ogni volta di riprodurlo con i poveri mezzi della letteratura, forzando schemi e strutture e schivando il galateo del plot. Ma ci resto secco ogni volta che l’effetto, almeno in parte, si riproduce. E visto che la storia di Adelmo Farandola è vera, o almeno lo sono le premesse, ecco che mi è parso giusto che lo fosse anche il seguito, fino alla conclusione.”
L'idea a mio avviso era molto buona e poi non so cosa non abbia fatto decollare il romanzo.
Recentemente il libro poi non solo è stato ripubblicato da Bompiani ed è stata anche rilasciata nel formato mp3 degli audiolibri.
Ed è così finalmente arrivato il suo momento.
La lettura è piacevole. Il protagonista è Adelmo Farandola, un uomo anziano un po' burbero che vive da solo sulle Alpi. Gli unici incontri che Adelmo fa con gli uomini sono circoscritti a quando va a fare le provviste in paese.
La sua solitudine si argina, quando comincia ad essere scelto da un cane, anche esso solitario.
Claudio Morandini ha raccontato questa storia a partire da una storia vera e poi l'ha romanzata.
“Le storie vere hanno questo incolmabile vantaggio sulla finzione: si sfilacciano, si impantanano, possono perdere di ritmo e di nerbo, finiscono sempre dove nessun corso di scrittura farebbe mai finire una storia d’invenzione. Non sono certo il primo a invidiare questo aspetto della realtà e a tentare ogni volta di riprodurlo con i poveri mezzi della letteratura, forzando schemi e strutture e schivando il galateo del plot. Ma ci resto secco ogni volta che l’effetto, almeno in parte, si riproduce. E visto che la storia di Adelmo Farandola è vera, o almeno lo sono le premesse, ecco che mi è parso giusto che lo fosse anche il seguito, fino alla conclusione.”
L'idea a mio avviso era molto buona e poi non so cosa non abbia fatto decollare il romanzo.
November 30, 2021
A real little gem, this! Another fine offering from Peirene Press—a small, independent publishing house specializing in award-winning English translations of high-quality, short European novels. Snow, Dog, Foot is both wildly funny and hideously grotesque.
Adelmo Farandola is a grumpy old man living in a remote cabin high in the Italian Alps. He hates people and just wants to be left alone, although he must hike down to the village in the valley below at least annually to re-stock his provisions. On his latest visit, he comes upon a dog who follows him home, despite Adelmo shooing him away. The dog persists, the old man reluctantly relents, and soon they're constant companions. But Adelmo's memory is failing and he's often confused, unsure if his thoughts are memories or just dream fragments. The confusion's on the incline as his mental state's on the decline. Exacerbated by years of isolation, he begins to hearing unusual sounds and a voice. The voice, he finds, is coming from the dog. It's a minor annoyance but, before long, they're bickering like an old married couple. (The dog is clearly the star of this story, IMO. He's clever, witty, and charmingly sarcastic.😁)
Believing hygiene to be unhealthy, Adelmo hasn't bathed or cleaned his teeth in many years. This soon becomes serendipitous when provisions run out far sooner than they should after sharing with the dog all winter. They're snowed in, waiting for a spring thaw that could be weeks away. Desperate after several days with nothing at all to eat, Adelmo decides to give his arm a little taste. He finds it's not too bad, so he begins peeling away strips of the layers of sweat, dirt, and who knows what else, that's built up on his skin over the years.🤢 The dog wants some too, but is forced, instead, to lick the floors, hoping to find a few stray crumbs.
One morning an avalanche deposit a huge pile of snow, ice, and debris next to the cabin. As the pile melts, animal carcasses gradually appear and Adelmo harvests and cooks whatever bits he can rend. Then the dog spies what appears to be a human foot extending out of the ice. This large, stinking bonanza attracts all manner of birds, animals, and insects—each hoping for a morsel, including a pair of potty-mouthed crows who lob insults at the dog as he barks and chases them away from the foot.
It just gets stranger and funnier from there, and I encourage you to read this excellent, ~100 page novel for yourself. It's wonderfully odd and weirdly delightful!
FIVE "Read-it-to-Believe-it" stars. ⭐⭐⭐⭐⭐
Adelmo Farandola is a grumpy old man living in a remote cabin high in the Italian Alps. He hates people and just wants to be left alone, although he must hike down to the village in the valley below at least annually to re-stock his provisions. On his latest visit, he comes upon a dog who follows him home, despite Adelmo shooing him away. The dog persists, the old man reluctantly relents, and soon they're constant companions. But Adelmo's memory is failing and he's often confused, unsure if his thoughts are memories or just dream fragments. The confusion's on the incline as his mental state's on the decline. Exacerbated by years of isolation, he begins to hearing unusual sounds and a voice. The voice, he finds, is coming from the dog. It's a minor annoyance but, before long, they're bickering like an old married couple. (The dog is clearly the star of this story, IMO. He's clever, witty, and charmingly sarcastic.😁)
Believing hygiene to be unhealthy, Adelmo hasn't bathed or cleaned his teeth in many years. This soon becomes serendipitous when provisions run out far sooner than they should after sharing with the dog all winter. They're snowed in, waiting for a spring thaw that could be weeks away. Desperate after several days with nothing at all to eat, Adelmo decides to give his arm a little taste. He finds it's not too bad, so he begins peeling away strips of the layers of sweat, dirt, and who knows what else, that's built up on his skin over the years.🤢 The dog wants some too, but is forced, instead, to lick the floors, hoping to find a few stray crumbs.
One morning an avalanche deposit a huge pile of snow, ice, and debris next to the cabin. As the pile melts, animal carcasses gradually appear and Adelmo harvests and cooks whatever bits he can rend. Then the dog spies what appears to be a human foot extending out of the ice. This large, stinking bonanza attracts all manner of birds, animals, and insects—each hoping for a morsel, including a pair of potty-mouthed crows who lob insults at the dog as he barks and chases them away from the foot.
It just gets stranger and funnier from there, and I encourage you to read this excellent, ~100 page novel for yourself. It's wonderfully odd and weirdly delightful!
FIVE "Read-it-to-Believe-it" stars. ⭐⭐⭐⭐⭐
September 5, 2023
Mooi verhaal over hoe het kan zijn als je eenzaam in de bergen woont en de vergeetachtigheid en gekte toeslaat.
May 1, 2023
Un libro breve pero intenso, con un tono fantasmagórico y muchas preguntas respecto de lo que significa ser humano. Muy bien construido el personaje del viejo huraño en la montaña. Los diálogos del hombre y el perro arman un poético entramado sobre las relaciones, las personas y la memoria. Lo socialmente instituido queda expuesto y se pierde en los vaivenes de una mente que deambula entre fantasmas, fantasía y filosofía. Un libro de clima profundo, para leer fuera de la vorágine.
June 16, 2022
Een echte slow burner voor mij, aanvankelijk had ik niks met het hoofdpersonage maar van zodra je de man beter leert te kennen verandert je blik en ga je van ‘m houden.
Vernuftig en waanzinnig, soms zelfs magisch realistisch. Werkelijk een prachtig boek.
Vernuftig en waanzinnig, soms zelfs magisch realistisch. Werkelijk een prachtig boek.
June 18, 2022
Boek over menselijke eenvoud: een dementerende kluizenaar in de bergen die met dieren kan praten. Mooi gestileerd boek met onbegrijpelijk slot.
August 9, 2021
"ama sorun bu değil, yani sorun soğuk degil, yalnızlık. Siz yalnızsınız."
July 16, 2020
The blurb for this book begins with: “Adelmo Farandola doesn’t like people.” That sentence kind of sums up his character. He lives in the mountains and only comes down from there when he can’t avoid buying supplies. A stray dog decides that he is going to be Adelmo’s dog, and eventually the old man gives in, and together they spend the winter under extremely harsh conditions in a cabin in the mountains. Then spring arrives with the discovery of a human foot, and things start to get complicated.
It’s a short book, a novella of 124 pages, but it feels bigger than the pages count suggests. There are sad parts, there are unsettling parts, there are funny parts, and on some pages it is a combination of all those things. It’s a strange story, where Adelmo has conversations with his dog, and other beings, but if he can help it, not with other humans. And still these conversations make some brutal sense.
You might think, talking dog = Disney like story, but no, definitely not. The conversations he has with the dog are the funniest parts of the story, but the story explains how he can be having these conversations, and there isn’t anything cute about the reason. In fact, the reason is much more real than any one given in a Disney human-animal story. One doesn’t get the reason until late in the book, and then one sees what has come before it in a different light.
But there is another aspect to this. Adelmo is loosing his memory, so it’s not just him having conversations with a dog, and other beings, but it is also him loosing his being. It’s a strong / sad / funny / unsettling story, and it’s got this wonderful mood to it. The harshness of the mountain is always there, and it’s so well expressed. I’m glad I read this little book.
It’s a short book, a novella of 124 pages, but it feels bigger than the pages count suggests. There are sad parts, there are unsettling parts, there are funny parts, and on some pages it is a combination of all those things. It’s a strange story, where Adelmo has conversations with his dog, and other beings, but if he can help it, not with other humans. And still these conversations make some brutal sense.
You might think, talking dog = Disney like story, but no, definitely not. The conversations he has with the dog are the funniest parts of the story, but the story explains how he can be having these conversations, and there isn’t anything cute about the reason. In fact, the reason is much more real than any one given in a Disney human-animal story. One doesn’t get the reason until late in the book, and then one sees what has come before it in a different light.
But there is another aspect to this. Adelmo is loosing his memory, so it’s not just him having conversations with a dog, and other beings, but it is also him loosing his being. It’s a strong / sad / funny / unsettling story, and it’s got this wonderful mood to it. The harshness of the mountain is always there, and it’s so well expressed. I’m glad I read this little book.
February 2, 2018
Gösterişten uzak bir anlatım ve sürprizli bir hikaye.
Beni kitabın arka kapağındaki Dino Buzzati’ nin günümüz temsilcisi olması iddiası çok etkilemişti. Gerçekten de öyle ve hatta daha fazlasını da buldum kendimce.
Özellikle yazarın kitabın sonundaki hikayenin hikayesi yazısı enfes.
Yaratıcılık ve eserlerin ortaya çıkışı bence her seferinde takdire şayandır. Bu kitapta da olduğu gibi küçücük şeyler mesela bazen bir sinek vızıltısı bile sizi büyük ilhamlara sürükleyebilir.
Tavsiyemdir.
Beni kitabın arka kapağındaki Dino Buzzati’ nin günümüz temsilcisi olması iddiası çok etkilemişti. Gerçekten de öyle ve hatta daha fazlasını da buldum kendimce.
Özellikle yazarın kitabın sonundaki hikayenin hikayesi yazısı enfes.
Yaratıcılık ve eserlerin ortaya çıkışı bence her seferinde takdire şayandır. Bu kitapta da olduğu gibi küçücük şeyler mesela bazen bir sinek vızıltısı bile sizi büyük ilhamlara sürükleyebilir.
Tavsiyemdir.
May 4, 2023
Vanwege de vele lovende recensies pakte ik dit boek ook maar eens op.
Ik heb er vaak de brui aan willen geven, maar ja, het is geen dik boek, dus toch maar uit gelezen.
Een afschuwelijk verhaal vind ik het.
En, nee, ik vind er ook niks poëtisch aan.
Ik heb er vaak de brui aan willen geven, maar ja, het is geen dik boek, dus toch maar uit gelezen.
Een afschuwelijk verhaal vind ik het.
En, nee, ik vind er ook niks poëtisch aan.
November 22, 2020
Hikaye çok tatlı başladı fakat ne ara böyle bir şeye evrildi anlamadım, değişik bir kafası var yazarın takdir ettim.
3,5.
3,5.
April 6, 2023
Een mooie verhaallijn op de grens van droom en werkelijkheid, leven en dood; ijskoud en hard als de bevroren sneeuw op de bergflank maar warm als de vacht van de trouwe hond.
May 22, 2018
yazarin alplerde birkac dakikaligina gordugu bir adamdan yola cikarak kurguladigi bu oyku insanoglunun hem bedenen hem de ruhen doga karsisisindaki acziyetini cok guzel resmetmis diye dusunuyorum. baslangicta heidinin buyukbabasi gibi -tabii ki degil- tatli ve huysuz bir ihtiyar gibi gozuken kahramanimizin hikayesinin arkasinda ne oldugunu, asil psikolojisini ve zaman gectikce evrildigi adami etkileci ama son derece yalin ve gosteristen uzak bir uslupla anlatmayi basarmis yazar.
bu tip kitaplarda kurgudaki belirsizligi ic giciklayici buluyorum. bir yerden sonra kitaba kendinizi kaptirdiginizda gercek ve gercek olmayan arasindaki cizgi belirsizlesiyor hatta yer yer tamamen yok oluyor ve sizi okuduklarınızın ne kadarinin gercek ne kadarinin kahramanin hayal urunu olduguna dair sorularla bas basa birakiyor.
sizeyse kitaptaki bosluklari ve hatta belki finali/muhtemel finalleri bile kendi hayal gucunuzle doldurmak imkani sagliyor.
doyurucu oldugu kadar aclik hissi de uyandiran bu kitabin bendeki muhtemel finalleri ne yazik ki mutsuz sonlardan olustu cogunlukla.
varsa, kitap bittikten sonra, sizin kurguyu nasil bir finalle sonlandirdiginizi-ya da sonlandirmadiginizi okumak isterim.
bu tip kitaplarda kurgudaki belirsizligi ic giciklayici buluyorum. bir yerden sonra kitaba kendinizi kaptirdiginizda gercek ve gercek olmayan arasindaki cizgi belirsizlesiyor hatta yer yer tamamen yok oluyor ve sizi okuduklarınızın ne kadarinin gercek ne kadarinin kahramanin hayal urunu olduguna dair sorularla bas basa birakiyor.
sizeyse kitaptaki bosluklari ve hatta belki finali/muhtemel finalleri bile kendi hayal gucunuzle doldurmak imkani sagliyor.
doyurucu oldugu kadar aclik hissi de uyandiran bu kitabin bendeki muhtemel finalleri ne yazik ki mutsuz sonlardan olustu cogunlukla.
varsa, kitap bittikten sonra, sizin kurguyu nasil bir finalle sonlandirdiginizi-ya da sonlandirmadiginizi okumak isterim.
January 28, 2020
Brilliant. By turns funny, absurd, dark, touching and sad. This short, beautifully-translated novel follows Adelmo, an old hermit in the Italian alps, as he spends a bitter winter in his mountain cabin with a stray dog he meets while getting supplies.
Adelmo and the dog - which the old man can hear talking back to him - strike up quite the relationship, constantly baring each other and offering unwanted advice on their life choices. For Adelmo is losing it. His grip on memory, that is. And things keeps happening. When a human foot appears as spring begins to thaw the snow, Adelmo and his new companion must try to remember if it has anything to do with them.
Hilariously funny and darkly discomforting.
Adelmo and the dog - which the old man can hear talking back to him - strike up quite the relationship, constantly baring each other and offering unwanted advice on their life choices. For Adelmo is losing it. His grip on memory, that is. And things keeps happening. When a human foot appears as spring begins to thaw the snow, Adelmo and his new companion must try to remember if it has anything to do with them.
Hilariously funny and darkly discomforting.
Displaying 1 - 30 of 248 reviews