What do you think?
Rate this book
Mi siglo
Los relatos de Mi siglo tejen una red de acontecimientos ficticios que acaban formando un caleidoscopio lírico y ácido en el que se reflejan los grandes dramas, las evoluciones y revoluciones, las luchas, los sueños y las pesadillas del siglo XX. Las historias son todas verosímiles y el vocabulario de los cien narradores aj ustado a sus identidades: ese gran ejercicio de Grass de asumir cien identidades distintas supone una nueva demostración de su virtuosismo literario.
409 pages, Hardcover
First published January 1, 1999
90 people are currently reading
1775 people want to read
About the author
Günter Grass
305 books1,839 followersNovels, notably
The Tin Drum
(1959) and
Dog Years
(1963), of German writer Günter Wilhelm Grass, who won the Nobel Prize of 1999 for literature, concern the political and social climate of Germany during and after World War II.
This novelist, poet, playwright, illustrator, graphic artist, and sculptor since 1945 lived in West Germany but in his fiction frequently returned to the Danzig of his childhood. He always identified as a Kashubian.
He is best known for his first novel, The Tin Drum (1959), a key text in European magic realism. He named this style “broadened reality.” “Cat and Mouse” (1961) and Dog Years (1963) also succeeded in the period. These three novels make up his “Danzig trilogy.”
Helene Grass (née Knoff, 1898 - 1954), a Roman Catholic of Kashubian-Polish origin, bore Günter Grass to Willy Grass (1899 - 1979), a Protestant ethnic German. Parents reared Grass as a Catholic. The family lived in an apartment, attached to its grocery store in Danzig-Langfuhr (now Gdańsk-Wrzeszcz). He has one sister, born in 1930.
Grass attended the Danzig gymnasium Conradinum. He volunteered for submarine service with the Kriegsmarine "to get out of the confinement he felt as a teenager in his parents' house" which he considered - in a very negative way - civic Catholic lower middle class. In 1943 he became a Luftwaffenhelfer, then he was drafted into the Reichsarbeitsdienst, and in November 1944, shortly after his seventeenth birthday, into the Waffen-Schutzstaffel. The seventeen-year-old Grass saw combat with the 10th Schutzstaffel panzer division Frundsberg from February 1945 until he was wounded on 20 April 1945 and sent to an American prisoner of war camp.
In 1946 and 1947, he worked in a mine and received an education of a stonemason. For many years, he studied sculpture and graphics, first at the Kunstakademie Düsseldorf and then at the Universität der Künste Berlin. He also worked as an author and traveled frequently. He married in 1954 and from 1960 lived in Berlin as well as part-time in Schleswig-Holstein. Divorced in 1978, he remarried in 1979. From 1983 to 1986 he held the presidency of the Berlin Akademie der Künste (Berlin Academy of Arts).
During the German unification process in 1989 he argued for separation of the two states, because he thought a unified Germany would resume its past aggression. He moved to the northern German city of Lübeck in 1995. He was awarded the Nobel Prize in Literature in 1999. In 2006, Grass caused controversy with his disclosure of his Waffen-Schutzstaffel service during the final months of World War II, which he had kept a secret until publishing his memoir that year. He died of complications of lung infection on 13th of April, 2015 at a Lübeck hospital. He was 87.
This novelist, poet, playwright, illustrator, graphic artist, and sculptor since 1945 lived in West Germany but in his fiction frequently returned to the Danzig of his childhood. He always identified as a Kashubian.
He is best known for his first novel, The Tin Drum (1959), a key text in European magic realism. He named this style “broadened reality.” “Cat and Mouse” (1961) and Dog Years (1963) also succeeded in the period. These three novels make up his “Danzig trilogy.”
Helene Grass (née Knoff, 1898 - 1954), a Roman Catholic of Kashubian-Polish origin, bore Günter Grass to Willy Grass (1899 - 1979), a Protestant ethnic German. Parents reared Grass as a Catholic. The family lived in an apartment, attached to its grocery store in Danzig-Langfuhr (now Gdańsk-Wrzeszcz). He has one sister, born in 1930.
Grass attended the Danzig gymnasium Conradinum. He volunteered for submarine service with the Kriegsmarine "to get out of the confinement he felt as a teenager in his parents' house" which he considered - in a very negative way - civic Catholic lower middle class. In 1943 he became a Luftwaffenhelfer, then he was drafted into the Reichsarbeitsdienst, and in November 1944, shortly after his seventeenth birthday, into the Waffen-Schutzstaffel. The seventeen-year-old Grass saw combat with the 10th Schutzstaffel panzer division Frundsberg from February 1945 until he was wounded on 20 April 1945 and sent to an American prisoner of war camp.
In 1946 and 1947, he worked in a mine and received an education of a stonemason. For many years, he studied sculpture and graphics, first at the Kunstakademie Düsseldorf and then at the Universität der Künste Berlin. He also worked as an author and traveled frequently. He married in 1954 and from 1960 lived in Berlin as well as part-time in Schleswig-Holstein. Divorced in 1978, he remarried in 1979. From 1983 to 1986 he held the presidency of the Berlin Akademie der Künste (Berlin Academy of Arts).
During the German unification process in 1989 he argued for separation of the two states, because he thought a unified Germany would resume its past aggression. He moved to the northern German city of Lübeck in 1995. He was awarded the Nobel Prize in Literature in 1999. In 2006, Grass caused controversy with his disclosure of his Waffen-Schutzstaffel service during the final months of World War II, which he had kept a secret until publishing his memoir that year. He died of complications of lung infection on 13th of April, 2015 at a Lübeck hospital. He was 87.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 157 reviews
January 2, 2019
Some of my favourite books are almost impossible to review.
Dante's The Divine Comedy, Goethe's Faust, and other classics: what can I possibly add to the long run of sentences they have inspired since their publication? And yet, they mean so much to me, I share the urge to write about my relationship to them.
Other favourites, and almost all Günter Grass' novels fall into this category, defy objective evaluation on my part, as they are too closely linked to my own experience of growing up in Western Europe, between different countries and school systems, seeing European history unfold during my childhood, studying it at university later, always divided between different interpretations of historical processes, as I lacked a unique focal point in a defined home country.
Günter Grass writes about the ambivalence of European identity in the 20th century, and every word resonates with me. He is not a hero, a perfect citizen, quite the contrary. His storytelling shows different angles and perspectives, and the characters in his novels change over the course of time, even their memories change to fit their shifting world view.
"Yes, we have so many resistance fighters that you wonder how Hitler could rise to power (Ja, wir haben bis heute so viele Widerstandskämpfer, daß man sich wundert, wie Hitler an die Macht hat kommen können)", said Günter Grass in an interview, indicating the need for modified memories in order to live with the brutal reality of the crimes of the Second World War. He waited 60 years himself to tell the story of his participation in the war as a teenager, thus demonstrating the deeply rooted shame of a whole generation of people who grew up and formed their values before the war, and had to readjust not only their living conditions, but their way of thinking and remembering after 1945.
With "My Century", Günter Grass creates a chorus of voices spanning from 1900 until 1999, each chapter representing an individual's experience of one year.
It starts with a young man talking about his perception of the Boxer Rebellion in 1900, and moves forward through history, but jumping back and forth between chronological framework and later memories, changing narrator and perspective incessantly.
Opening the novel at the chapter "1938", for example, we encounter a post Cold War school class and their history teacher, who gets into trouble with parents for teaching the fall of the Berlin Wall and the significance of the 9th November in German history by making connections and explaining the horrors of the Reichskristallnacht in 1938. There are so many layers in that short chapter. The question of how to teach the horrors of history (I have taught both Berlin Wall and Reichskristallnacht myself, and know of the pitfalls), of the pressure teachers experience from parents and administration to teach history "objectively, relying on the facts", as if that were possible. Just choosing the facts to talk about is a bias in itself. Another layer is the reaction that the young students display, being outside that part of German history, but witnessing correlating events in their own time (the chapter is told through their voices), which forces them to make links between different moments in history, ...
The last chapter, "1999", is incredibly touching and personal. It is told by the author's mother, who is resurrected by the power of the writer's imagination, to get to know the world at the closing of the century, and to celebrate her 103rd birthday with grandchildren and great-grandchildren. She is not impressed with the modern world, and not thrilled to be introduced to the Euro, but she has adopted a resigned position towards her son's fabulations:
"So ist er nun mal. Denkt sich die unmöglichsten Sachen aus. Muss immer übertreiben. Mag man gar nicht glauben, wenn man das liest..."
But in his polyphonic fabulations, Grass masterfully conducts an orchestra of 20th century voices, and plays a sad, horrifying, occasionally funny, truthful piece of music that goes straight to the heart.
The music of his time! Part of it is a solo for a tin drum!
Dante's The Divine Comedy, Goethe's Faust, and other classics: what can I possibly add to the long run of sentences they have inspired since their publication? And yet, they mean so much to me, I share the urge to write about my relationship to them.
Other favourites, and almost all Günter Grass' novels fall into this category, defy objective evaluation on my part, as they are too closely linked to my own experience of growing up in Western Europe, between different countries and school systems, seeing European history unfold during my childhood, studying it at university later, always divided between different interpretations of historical processes, as I lacked a unique focal point in a defined home country.
Günter Grass writes about the ambivalence of European identity in the 20th century, and every word resonates with me. He is not a hero, a perfect citizen, quite the contrary. His storytelling shows different angles and perspectives, and the characters in his novels change over the course of time, even their memories change to fit their shifting world view.
"Yes, we have so many resistance fighters that you wonder how Hitler could rise to power (Ja, wir haben bis heute so viele Widerstandskämpfer, daß man sich wundert, wie Hitler an die Macht hat kommen können)", said Günter Grass in an interview, indicating the need for modified memories in order to live with the brutal reality of the crimes of the Second World War. He waited 60 years himself to tell the story of his participation in the war as a teenager, thus demonstrating the deeply rooted shame of a whole generation of people who grew up and formed their values before the war, and had to readjust not only their living conditions, but their way of thinking and remembering after 1945.
With "My Century", Günter Grass creates a chorus of voices spanning from 1900 until 1999, each chapter representing an individual's experience of one year.
It starts with a young man talking about his perception of the Boxer Rebellion in 1900, and moves forward through history, but jumping back and forth between chronological framework and later memories, changing narrator and perspective incessantly.
Opening the novel at the chapter "1938", for example, we encounter a post Cold War school class and their history teacher, who gets into trouble with parents for teaching the fall of the Berlin Wall and the significance of the 9th November in German history by making connections and explaining the horrors of the Reichskristallnacht in 1938. There are so many layers in that short chapter. The question of how to teach the horrors of history (I have taught both Berlin Wall and Reichskristallnacht myself, and know of the pitfalls), of the pressure teachers experience from parents and administration to teach history "objectively, relying on the facts", as if that were possible. Just choosing the facts to talk about is a bias in itself. Another layer is the reaction that the young students display, being outside that part of German history, but witnessing correlating events in their own time (the chapter is told through their voices), which forces them to make links between different moments in history, ...
The last chapter, "1999", is incredibly touching and personal. It is told by the author's mother, who is resurrected by the power of the writer's imagination, to get to know the world at the closing of the century, and to celebrate her 103rd birthday with grandchildren and great-grandchildren. She is not impressed with the modern world, and not thrilled to be introduced to the Euro, but she has adopted a resigned position towards her son's fabulations:
"So ist er nun mal. Denkt sich die unmöglichsten Sachen aus. Muss immer übertreiben. Mag man gar nicht glauben, wenn man das liest..."
But in his polyphonic fabulations, Grass masterfully conducts an orchestra of 20th century voices, and plays a sad, horrifying, occasionally funny, truthful piece of music that goes straight to the heart.
The music of his time! Part of it is a solo for a tin drum!
January 9, 2025
Mit tettek németek a XX. században?
a.) Vettek egy szalmakalapot.
b.) Fennakadtak a szögesdróton Verdun alatt.
c.) Hiányzott nekik a császár.
d.) Rohadtul nem hiányzott nekik a császár.
e.) Megírták a Nyugaton a helyzet változatlan-t.
f.) Stempliztették a munkanélküli segélyre jogosító irataikat, majd dühből szavaztak.
g.) Addig nyomták Mühsam fejét a vécécsészébe, amíg meg nem fulladt.
h.) Addig nyomta a fejüket valaki a vécécsészébe, amíg meg nem fulladtak.
i.) Torpedót lőttek ki egy kereskedelmi konvojra.
j.) Ott maradtak Sztálingrád alatt.
k.) Romot takarítottak.
l.) Falat emeltek közéjük.
m.) Alagutat ástak a fal alatt, a szökéshez útlevelet hamisítottak.
n.) Kiszurkolták Bernben, hogy a bíró ne adja meg Puskás gólját.
o.) Besúgtak.
p.) Be lettek súgva.
q.) Megírták a Bádogdobot is.
r.) Hallgatták a „Born to be wild”-ot.
s.) Tojással dobálták az amerikai nagykövetséget, így tüntetve a vietnami haború ellen.
t.) Találgatták, Ulrike Meinhof a cellájában felakasztotta magát, vagy meggyilkolták.
u.) Abortuszuk volt.
v.) Féltek a csernobili gombafelhőtől.
w.) Nézték, hogy leomlik a fal, és azt mondták: „Hiszen ez őrület!”
x.) Megnézték az irattárban, ki súgta be őket, és meglepődtek.
y.) A tévében követték az iraki háborút.
z.) Táncoltak a Love Parade-on.
A teljesség igénye nélkül. Mert nincs sok betű. De van még sok német – talán mindegyikük külön könyvet érdemelne.
Jó, hogy Grass megírta ezt. Lehet, minden nemzetnek kéne egy író, aki megírja saját népe epikus kaleidoszkópját, szilánkregényét, történelmi fotóalbumát. (Vagy minek nevezzem ezt a 100 rövid fejezetet.) Szerencséjük van a németeknek – no nem úgy általában. Hanem momentán Grass miatt.
a.) Vettek egy szalmakalapot.
b.) Fennakadtak a szögesdróton Verdun alatt.
c.) Hiányzott nekik a császár.
d.) Rohadtul nem hiányzott nekik a császár.
e.) Megírták a Nyugaton a helyzet változatlan-t.
f.) Stempliztették a munkanélküli segélyre jogosító irataikat, majd dühből szavaztak.
g.) Addig nyomták Mühsam fejét a vécécsészébe, amíg meg nem fulladt.
h.) Addig nyomta a fejüket valaki a vécécsészébe, amíg meg nem fulladtak.
i.) Torpedót lőttek ki egy kereskedelmi konvojra.
j.) Ott maradtak Sztálingrád alatt.
k.) Romot takarítottak.
l.) Falat emeltek közéjük.
m.) Alagutat ástak a fal alatt, a szökéshez útlevelet hamisítottak.
n.) Kiszurkolták Bernben, hogy a bíró ne adja meg Puskás gólját.
o.) Besúgtak.
p.) Be lettek súgva.
q.) Megírták a Bádogdobot is.
r.) Hallgatták a „Born to be wild”-ot.
s.) Tojással dobálták az amerikai nagykövetséget, így tüntetve a vietnami haború ellen.
t.) Találgatták, Ulrike Meinhof a cellájában felakasztotta magát, vagy meggyilkolták.
u.) Abortuszuk volt.
v.) Féltek a csernobili gombafelhőtől.
w.) Nézték, hogy leomlik a fal, és azt mondták: „Hiszen ez őrület!”
x.) Megnézték az irattárban, ki súgta be őket, és meglepődtek.
y.) A tévében követték az iraki háborút.
z.) Táncoltak a Love Parade-on.
A teljesség igénye nélkül. Mert nincs sok betű. De van még sok német – talán mindegyikük külön könyvet érdemelne.
Jó, hogy Grass megírta ezt. Lehet, minden nemzetnek kéne egy író, aki megírja saját népe epikus kaleidoszkópját, szilánkregényét, történelmi fotóalbumát. (Vagy minek nevezzem ezt a 100 rövid fejezetet.) Szerencséjük van a németeknek – no nem úgy általában. Hanem momentán Grass miatt.
August 20, 2022
Mein Jahrhundert (My Century) is difficult to pigeonhole. Grass writes short pieces about episodes in German history for each year of the 20th Century. What really makes it special, though, is how Grass creates a “history from below” montage. Most of the pieces are about how regular people see and experience the events around them. Grass writes from the viewpoints of males, females, old, young, and in-between representing virtually every German dialect, region, social class and political persuasion in ways that give the reader a feeling of actually being in the room with each character as they tell their stories.
The book leaves many lasting images. The first entry of 1900 is told by a former German soldier who served in China. He returns with a ponytail taken as a souvenir from a Chinese head that has been chopped off by British soldiers and thinks nothing of it.
Grass brings back to life many forgotten or seemingly minor episodes of Germany history. These include the advent of radio and the phonograph, the delivery of a Zeppelin to the U.S. as part of war reparations, a servant tells about the exiled Kaiser Wilhelm chopping more than a thousand trees using only his right arm (his left being withered since birth) at his estate in the Netherlands, a former boxer who is proud to have lost to Max Schmeling because it provided him with the capital to open a pub, a political prisoner of the Nazis is detailed to work with laborers to build an addition to Oranienburg concentration camp while listening to radio broadcasts of the Berlin Olympics (and he sees Erich Mühsam, a writer and leader of the 1919 revolution who was brutally murdered there), and children playing war games simulating the Spanish Civil War, not knowing that in a few short years that their games will be all too real.
Some yearly entries are from the point of view of a contemporary, others are retrospective. As an example of the latter, the years 1914-1918 are accounts drawn by a mid-1960s meeting between Erich Maria Remarque and Ernst Jünger, writers whose successful novels depicted very different visions of soldiers’ experiences in World War I. For the years 1940-1945, Grass recounts a reunion of journalists on the island of Sylt in 1962 as they reminisce about their war years. One loudmouth former Nazi who later became an executive for a news magazine laments how he never received royalties for the photographs he took in the war. He’s especially bitter about not profiting from his most famous photograph, one showing prisoners of Treblinka that was featured in newspapers throughout the world. The narrator and the others can only show their disgust by remaining silent.
In Grass’s post-WWII years, images of average people dominate. A young girl describes how her father’s obsession to build an atomic fallout bunker costs him his life and how, when she becomes a mother, she marches against the installation of Pershing missiles. A number of the stories are insights into the Wirtschaftswunder, the German economic miracle. The Eichmann Trial is seen through the eyes of a Jewish glassmaker who was able to emigrate from Germany with his brother in 1938 while his family stayed behind and perished in the death camps. But he seems more occupied with the professional pride of having made the protective glass that surrounds Eichmann.
The convicted spy Günter Guillaume watches the famous 1974 World Cup match between East and West Germany and can’t decide which team he should support. Then there is the elderly homebound woman whose world is limited to watching soap operas and following celebrities like Boris Becker and Steffi Graf (although she never figures out what a “Tiebreak” is). And in the aftermath of the falling of the Iron Curtain, two sets of in-laws, and their pastor, discuss the break-up of the marriage of their children when the wife finds out that her husband, a member of the Stasi, once spied on her. These are just a few of stories that stuck out. I could go on.
Grass—much like Naipaul—is a writer about whom many have preconceived notions, whether they have read him or not. If you can put those positive or negative feelings aside, you might find an unexpected reading experience…and be pleasantly surprised.
The book leaves many lasting images. The first entry of 1900 is told by a former German soldier who served in China. He returns with a ponytail taken as a souvenir from a Chinese head that has been chopped off by British soldiers and thinks nothing of it.
Grass brings back to life many forgotten or seemingly minor episodes of Germany history. These include the advent of radio and the phonograph, the delivery of a Zeppelin to the U.S. as part of war reparations, a servant tells about the exiled Kaiser Wilhelm chopping more than a thousand trees using only his right arm (his left being withered since birth) at his estate in the Netherlands, a former boxer who is proud to have lost to Max Schmeling because it provided him with the capital to open a pub, a political prisoner of the Nazis is detailed to work with laborers to build an addition to Oranienburg concentration camp while listening to radio broadcasts of the Berlin Olympics (and he sees Erich Mühsam, a writer and leader of the 1919 revolution who was brutally murdered there), and children playing war games simulating the Spanish Civil War, not knowing that in a few short years that their games will be all too real.
Some yearly entries are from the point of view of a contemporary, others are retrospective. As an example of the latter, the years 1914-1918 are accounts drawn by a mid-1960s meeting between Erich Maria Remarque and Ernst Jünger, writers whose successful novels depicted very different visions of soldiers’ experiences in World War I. For the years 1940-1945, Grass recounts a reunion of journalists on the island of Sylt in 1962 as they reminisce about their war years. One loudmouth former Nazi who later became an executive for a news magazine laments how he never received royalties for the photographs he took in the war. He’s especially bitter about not profiting from his most famous photograph, one showing prisoners of Treblinka that was featured in newspapers throughout the world. The narrator and the others can only show their disgust by remaining silent.
In Grass’s post-WWII years, images of average people dominate. A young girl describes how her father’s obsession to build an atomic fallout bunker costs him his life and how, when she becomes a mother, she marches against the installation of Pershing missiles. A number of the stories are insights into the Wirtschaftswunder, the German economic miracle. The Eichmann Trial is seen through the eyes of a Jewish glassmaker who was able to emigrate from Germany with his brother in 1938 while his family stayed behind and perished in the death camps. But he seems more occupied with the professional pride of having made the protective glass that surrounds Eichmann.
The convicted spy Günter Guillaume watches the famous 1974 World Cup match between East and West Germany and can’t decide which team he should support. Then there is the elderly homebound woman whose world is limited to watching soap operas and following celebrities like Boris Becker and Steffi Graf (although she never figures out what a “Tiebreak” is). And in the aftermath of the falling of the Iron Curtain, two sets of in-laws, and their pastor, discuss the break-up of the marriage of their children when the wife finds out that her husband, a member of the Stasi, once spied on her. These are just a few of stories that stuck out. I could go on.
Grass—much like Naipaul—is a writer about whom many have preconceived notions, whether they have read him or not. If you can put those positive or negative feelings aside, you might find an unexpected reading experience…and be pleasantly surprised.
October 18, 2025
100 Jahre – 100 Geschichten. Erinnert an der Menge der Geschichten in einem Band ja erstmal an Boccaccios "Dekameron", da endet die Gemeinsamkeit aber auch. Es gibt keine übergeordnete Geschichte, die den Erzählungen einen gemeinsamen Rahmen bietet, wie eben diese zehnköpfige Gesellschaft des pestgeplagten Florenz, die ein Landhaus außerhalb des Ortes ansteuern und sich dort an zehn Tagen jeweils zehn Geschichten zum Vergnügen und zur Ablenkung vortragen.
Nein, hier gibt es nur eine Sammlung von 100 Geschichtchen – meist drei, vier Seiten lang –, die irgendwie mit dem Jahr zutun haben, das in der Überschrift genannt wird, also von den Jahren 1900 bis 1999.
Interessant war es! Eine kleine Lektion in deutscher Geschichte, denn, das kam auch noch dazu, alles hatte irgendwie mit Deutschland zutun. Vom Kaiser, der seinen Soldaten für den Einsatz in China (dem Boxeraufstand) einheizt, über die zwei Weltkriege, der 68er-Bewegung, den RAF-Terroristen, bis zum Mauerfall und dem Aufkommen der Skinheads im Osten nach der Wende.
Wie das auch die wundervollen Chronikbücher des Chronik-Verlages machen, gehen Grass' Geschichten nicht nur auf politische Angelegenheiten ein. Das wäre über 100 Geschichtchen lang doch ziemlich ermüdend. Nein, man liest daneben von sportlichen, von kulturhistorischen Begebenheiten, von Trends und Veranstaltungen. Ganz früh zum Beispiel von der aufkeimenden Beliebtheit des Radsports in den frühen 1900er Jahren, oder die Beliebtheit amerikanischer Tänze, dem Charleston, den Twist usw.
Auch Schriftsteller finden sich hier wieder; natürlich Grass selbst in einigen Kapiteln, wie er den Erfolg seines Erstlings beim Tanzen im Haus seines Verlegers feiert, oder in einer Lesung mit Schriftstellerkollegen aus dem Osten Teile seines Butt vorträgt.
Aber da sind auch andere Kaliber. Gottfried Benn und Bertolt Brecht, die gemeinsam spazieren gehen und ihre Werke loben, aber auch ironische Seitenschläge austeilen und einstecken.
Und noch eine meiner Lieblingsepisoden, wobei das eher fünf, zusammenhängende sind: Die Jahre 1914 bis 1918 werden mit einem durchgängigen Interview einer schweizerischen Journalistin beschrieben, deren beide Gesprächspartner zwei weltbekannte Nachkriegsschriftsteller sind, die Bescheid wissen müssen. Es sind Ernst Jünger und Erich Maria Remarque. Beide könnten sie nicht unterschiedlicher sein in ihren Ansichten zum Krieg. Obgleich ich noch nichts von Jünger gelesen habe, halte ich diese fünf Kapitel für recht gelungen beim Wechselspiel dieser beiden Charaktere.
Natürlich gab es auch belanglose Kapitel, das eingangs erwähnte Radfahrerkapitel, das mich wenig interessierte, oder wenn etwa eine alte Dame in einem späten Jahr in den 80ern für Boris Becker und die Lindenstraße schwärmt, die sie immer gemeinsam mit ihrer Nachbarin, bei Verzehr von Selbstgebackenen, anguckt.
Diese Episoden hielten sich aber in Grenzen. Den meisten konnte ich etwas abgewinnen.
Das mag auch darin liegen, dass Grass sich nicht scheute, Zeitzeugen von historischen Persönlichkeiten als Erzähler zu nutzen. Ein Bediensteter des Kaisers beispielsweise, der einer unbestimmten Person schreibt, wie gern seine ew. Hoheit in den niederländischen Wäldern Bäume fällt und nur darauf wartet, wieder nach Deutschland zurückgerufen zu werden.
Für mich als Geschichts-Interessierten war diese Instrumentalisierung solcher Figuren ein kleiner Quell von andauerndem Interesse und Spannung, ganz gleich, ob ich mit der historischen Persönlichkeit schon vertraut war, oder nicht.
Alles in allem ein gelungenes Werk, dass sich nicht abgenutzt hat, oder höchstens nur ganz geringfügig.
Nein, hier gibt es nur eine Sammlung von 100 Geschichtchen – meist drei, vier Seiten lang –, die irgendwie mit dem Jahr zutun haben, das in der Überschrift genannt wird, also von den Jahren 1900 bis 1999.
Interessant war es! Eine kleine Lektion in deutscher Geschichte, denn, das kam auch noch dazu, alles hatte irgendwie mit Deutschland zutun. Vom Kaiser, der seinen Soldaten für den Einsatz in China (dem Boxeraufstand) einheizt, über die zwei Weltkriege, der 68er-Bewegung, den RAF-Terroristen, bis zum Mauerfall und dem Aufkommen der Skinheads im Osten nach der Wende.
Wie das auch die wundervollen Chronikbücher des Chronik-Verlages machen, gehen Grass' Geschichten nicht nur auf politische Angelegenheiten ein. Das wäre über 100 Geschichtchen lang doch ziemlich ermüdend. Nein, man liest daneben von sportlichen, von kulturhistorischen Begebenheiten, von Trends und Veranstaltungen. Ganz früh zum Beispiel von der aufkeimenden Beliebtheit des Radsports in den frühen 1900er Jahren, oder die Beliebtheit amerikanischer Tänze, dem Charleston, den Twist usw.
Auch Schriftsteller finden sich hier wieder; natürlich Grass selbst in einigen Kapiteln, wie er den Erfolg seines Erstlings beim Tanzen im Haus seines Verlegers feiert, oder in einer Lesung mit Schriftstellerkollegen aus dem Osten Teile seines Butt vorträgt.
Aber da sind auch andere Kaliber. Gottfried Benn und Bertolt Brecht, die gemeinsam spazieren gehen und ihre Werke loben, aber auch ironische Seitenschläge austeilen und einstecken.
Und noch eine meiner Lieblingsepisoden, wobei das eher fünf, zusammenhängende sind: Die Jahre 1914 bis 1918 werden mit einem durchgängigen Interview einer schweizerischen Journalistin beschrieben, deren beide Gesprächspartner zwei weltbekannte Nachkriegsschriftsteller sind, die Bescheid wissen müssen. Es sind Ernst Jünger und Erich Maria Remarque. Beide könnten sie nicht unterschiedlicher sein in ihren Ansichten zum Krieg. Obgleich ich noch nichts von Jünger gelesen habe, halte ich diese fünf Kapitel für recht gelungen beim Wechselspiel dieser beiden Charaktere.
Natürlich gab es auch belanglose Kapitel, das eingangs erwähnte Radfahrerkapitel, das mich wenig interessierte, oder wenn etwa eine alte Dame in einem späten Jahr in den 80ern für Boris Becker und die Lindenstraße schwärmt, die sie immer gemeinsam mit ihrer Nachbarin, bei Verzehr von Selbstgebackenen, anguckt.
Diese Episoden hielten sich aber in Grenzen. Den meisten konnte ich etwas abgewinnen.
Das mag auch darin liegen, dass Grass sich nicht scheute, Zeitzeugen von historischen Persönlichkeiten als Erzähler zu nutzen. Ein Bediensteter des Kaisers beispielsweise, der einer unbestimmten Person schreibt, wie gern seine ew. Hoheit in den niederländischen Wäldern Bäume fällt und nur darauf wartet, wieder nach Deutschland zurückgerufen zu werden.
Für mich als Geschichts-Interessierten war diese Instrumentalisierung solcher Figuren ein kleiner Quell von andauerndem Interesse und Spannung, ganz gleich, ob ich mit der historischen Persönlichkeit schon vertraut war, oder nicht.
Alles in allem ein gelungenes Werk, dass sich nicht abgenutzt hat, oder höchstens nur ganz geringfügig.
April 23, 2025
100 Kurzgeschichten, 100 Jahre. Günter Grass, vor allen bekannt für seine fetten Romanschinken, versucht sich an der Kurzform. Er sucht also wieder einen anderen Ansatz, wie er es schon seine ganze Karriere hindurch immer wieder tat, und genauso wie sonst, bleibt alles beim Alten. Denn Grass hat immer schon episodenhaft erzählt und einer der größten Kritikpunkte an seinen Werken war meist eine fehlende Kohärenz. Jetzt lässt er die großen Bögen (fast) ganz sein und legt damit ein Stück weit offen, woran es auch sonst schon immer grundsätzlich bei ihm gehakt hat: Die Figuren sind papierdünn, zeichnen sich meist durch das passive Verhalten von Beobachtern aus. Ihre Lebensgeschichte reißen sie - ganz typisch für den späteren Grass - in unnatürlichen Dialogen an, ansonsten sind sie aber austauschbar. Grass sitzt im Spiegelkabinett, setzt sich Hüte und Masken auf und führt Selbstgespräche. Dabei bleibt er immer als Grass erkennbar, macht manches aber durchaus überzeugend ...
Tja. Ich muss meine Grass-Wertungen bei Gelegenheit mal anpassen, schätze ich. Dieses Buch zählt zu seinen schwächeren, und derer gibt es nicht wenige. Es kommt gleichzeitig aber auch ohne den sonst üblichen Ballast von Grass' großen (und eigentlich ganz interessanten) Erzählkonstruktionen aus.
Alles in allem nicht wirklich der Rede wert.
Tja. Ich muss meine Grass-Wertungen bei Gelegenheit mal anpassen, schätze ich. Dieses Buch zählt zu seinen schwächeren, und derer gibt es nicht wenige. Es kommt gleichzeitig aber auch ohne den sonst üblichen Ballast von Grass' großen (und eigentlich ganz interessanten) Erzählkonstruktionen aus.
Alles in allem nicht wirklich der Rede wert.
August 8, 2019
O privire sinoptică asupra fiecărui moment crucial al Germaniei secolului XX, privită fragmentat, an de an.
Cartea lasă o senzație sublimă, greu de definit. Am simțit, parcă, faptul că am trăit istoria unei națiuni în 300 de pagini, fără ca în aceste pagini să fie eminamente vorba despre regi, împărați, dictatori și senatori, ci despre oameni simpli. Oameni simpli, întrucât aceștia definesc adevărata istorie a unei națiuni, nu-i așa? La fel cum indiferența pe care o atribuim statului român este, de fapt, a noastră.
*este regretabilă eroarea celor de la Polirom, care au pus drept citat pe coperta din față un pasaj referitor la omniprezența Stasi, dintr-un capitol al cărții. Pasajul redat pe coperta este sumbru, pe când capitolul este de-a dreptul amuzant, iar ceea ce s-a notat pe coperta nu este decât o impresie a autorului, așa cum el însuși recunoaște în... același capitol.
Cartea lasă o senzație sublimă, greu de definit. Am simțit, parcă, faptul că am trăit istoria unei națiuni în 300 de pagini, fără ca în aceste pagini să fie eminamente vorba despre regi, împărați, dictatori și senatori, ci despre oameni simpli. Oameni simpli, întrucât aceștia definesc adevărata istorie a unei națiuni, nu-i așa? La fel cum indiferența pe care o atribuim statului român este, de fapt, a noastră.
*este regretabilă eroarea celor de la Polirom, care au pus drept citat pe coperta din față un pasaj referitor la omniprezența Stasi, dintr-un capitol al cărții. Pasajul redat pe coperta este sumbru, pe când capitolul este de-a dreptul amuzant, iar ceea ce s-a notat pe coperta nu este decât o impresie a autorului, așa cum el însuși recunoaște în... același capitol.
April 8, 2022
Grass does a remarkable and funny thing here: he picks a characteristics historic event or issue from every year of the 20th century of German history.
Then he chooses a fitting persona – sometimes a famous politician, writer, business person, or other publicly known figure, sometimes a fictitious person of some walk of life – and discusses events from their point of view.
This achieves two things at the same time.
It gives us both personal reflections, that help to form a distance against the worn-down stereotypes of public ideas about Germany, and at the same time bring interesting aspects – sometimes sad and empathy-evoking, at times horrifying – of events closer to the reader.
It also shows well that there are no such things as inevitable historical processes – neither in economy, technology, law, or politics –, there are only people and groups who make decisions and enact them.
The book is well written, it often shows a bit of dark humour, and loves to poke fun at authority figures.
The last few chapters deal mostly with the author’s life in his 70.
First, this element made feel strange: it seemed not to fit in with the broad, historical view the rest of the work assumed.
But then I understood that our own perspectives are just like those of people who lived in 1968, or 1944, or 1929, and so on.
They had their lives, concerns, worries, and of course the large events were major things – as Corona, the US war on Afghanistan, the Russian war on Ukraine, the Trump era, the new cold war with China, etc. are for us –, but they were not everything there was in life.
We shouldn’t forget this, especially in this era of AI and statistics perfected corporate and government propaganda that tries to make us all believe that there is non-stop war and economic competition, and that’s all that matters.
Then he chooses a fitting persona – sometimes a famous politician, writer, business person, or other publicly known figure, sometimes a fictitious person of some walk of life – and discusses events from their point of view.
This achieves two things at the same time.
It gives us both personal reflections, that help to form a distance against the worn-down stereotypes of public ideas about Germany, and at the same time bring interesting aspects – sometimes sad and empathy-evoking, at times horrifying – of events closer to the reader.
It also shows well that there are no such things as inevitable historical processes – neither in economy, technology, law, or politics –, there are only people and groups who make decisions and enact them.
The book is well written, it often shows a bit of dark humour, and loves to poke fun at authority figures.
The last few chapters deal mostly with the author’s life in his 70.
First, this element made feel strange: it seemed not to fit in with the broad, historical view the rest of the work assumed.
But then I understood that our own perspectives are just like those of people who lived in 1968, or 1944, or 1929, and so on.
They had their lives, concerns, worries, and of course the large events were major things – as Corona, the US war on Afghanistan, the Russian war on Ukraine, the Trump era, the new cold war with China, etc. are for us –, but they were not everything there was in life.
We shouldn’t forget this, especially in this era of AI and statistics perfected corporate and government propaganda that tries to make us all believe that there is non-stop war and economic competition, and that’s all that matters.
Read
March 10, 2020The central question of all of Gunter Grass' work is what we make of the intensely violent century into which I was born, particularly in Germany. My Century is Grass' attempt to contemplate it year-by-year from German voices of every persuasion. It had the potential to be stunning, and while it wasn't quite up to the standard of some of Grass' other work, there is a serious charm to each little story and the way they form a coherent narrative of what it was to be a European from 1900 to 1999.
Read
April 5, 2025Це дуже дивний, химерний і зламаний калейдоскоп.
January 7, 2013
The book My Century was written by Günter Grass and is a mostly-fictional account of events covering a one-hundred year period (1900 through 1999). The setting for the stories is primarily Germany.
Initially reluctant, as I’m not a big fan of fictional writing, I ended up really enjoying Grass’ storytelling through characters that he either respected or who were significant to him in some way at one time or another. It became clear to me that whether fiction or not, Grass was telling the history of the German people in ways that one could never obtain through a traditional history book. The more I read, the more I gained an appreciation for the book. I think the idea and concept of the book as a whole (the lives and tribulations of normal folks), is much more powerful than the individual short stories within.
To an American, many of the locations, names, and phrases Grass uses in My Century might require a quick look up, but I can imagine that the elder Germans who have read the book probably appreciate it as a very good reflection of the lives and moods of the times.
Several stories were technology-focused such as the very interesting tale of the ‘magic mirror’, the name they called television in the early days. “On Christmas Day, 1952, groups of people crowded in front of the radio-shop windows to watch the first bona-fide TV broadcast.” (Grass & Heim, 2000, p.132). Some became regular window-side viewers and the story turns quite warm as relationships are created and the purchase of a single TV makes a huge difference to the owners of a small restaurant as curious customers gather to watch TV and eat their food.
I did like the story from 1969 (Grass & Heim, 2000, p.132) where the German kid in the story named Carmen was intrigued by the moon landing and she knew the astronauts Armstrong and Aldrin by name and could identify the lunar module “The Eagle.” In school, Carmen had painted a wall with the Stars and Stripes; It was just as she remembered it from TV, firmly planted on the moon. This upset the other students and “super-leftists” who tried to convince Carmen to replace the American flag with a red flag but she would have nothing to do with that. Probably resulting from this incident, Carmen gained a reputation as a problem child.
In 1989, the fact that the Berlin Wall was being torn down on the television in one household seemed to take a back seat to two laymen as they discussed snow tires and flooring. Perhaps they did not comprehend what was happening on the border between the East and the West.
Since I travel to Switzerland quite frequently and have been to Germany, I do have a basic understanding of Germans, their food, culture, work ethics, humor, and gorgeous countryside. My Century really opened my eyes to what it meant to be German in the 20th Century. I believe my exposure to Europe assisted in my understanding or comprehending of many of the stories that might have otherwise gone by the wayside. For example, the chapter “1914” talks about booking a quiet room in the Hotel Zum Storchen in Zurich, with its view of the Limmat (River). I have eaten dinner on the outside balcony at that hotel facing the river and can attest to the beautiful views.
Further research on Günther Grass via links on our syllabus, helped me to understand who Grass is. I read his recent controversial poem (5 April 2012) titled “What Must Be Said,” Grass breaks his silence about the relationship between Israel and Iran and causes a heated moral debate in Germany. As I understand it, the Germans still live with much guilt from their history of murdering so many Jews and they don’t support Grass’ accusations that Israel is a threat to peace. As for the Israelis, Grass’ so-called poem resulted in Israel banning Grass from traveling to that country; an action which many think is a bit eccentric. I agree. For me, I came away with a deeper perspective on the German people. The following quote by Grass reflects their spirit:
We dance for the pure joy of it. In the kitchen to the record player. Because we've got it in us. All over ... it's not just in the legs. It comes from inside and runs all through you. In waves. From down below to up above. All the way to the scalp. ~Günter Grass
Through Grass’ memories and stories, I get a real sense that the Germans experienced tough times, horrific and unthinkable social communism, dictatorship, racism, and death. They did however, also dream, keep the faith with one another, and ultimately depended on each other for survival much like people in other countries during the early 20th century. My Century is ‘their’ history; the people of Germany.
Grass, G., & Heim, M. H. (2000). My Century. Mariner Books.
Gunter, G. (2012, 04 05). The Guardian. Retrieved from http://www.guardian.co.uk/books/2012/...
Initially reluctant, as I’m not a big fan of fictional writing, I ended up really enjoying Grass’ storytelling through characters that he either respected or who were significant to him in some way at one time or another. It became clear to me that whether fiction or not, Grass was telling the history of the German people in ways that one could never obtain through a traditional history book. The more I read, the more I gained an appreciation for the book. I think the idea and concept of the book as a whole (the lives and tribulations of normal folks), is much more powerful than the individual short stories within.
To an American, many of the locations, names, and phrases Grass uses in My Century might require a quick look up, but I can imagine that the elder Germans who have read the book probably appreciate it as a very good reflection of the lives and moods of the times.
Several stories were technology-focused such as the very interesting tale of the ‘magic mirror’, the name they called television in the early days. “On Christmas Day, 1952, groups of people crowded in front of the radio-shop windows to watch the first bona-fide TV broadcast.” (Grass & Heim, 2000, p.132). Some became regular window-side viewers and the story turns quite warm as relationships are created and the purchase of a single TV makes a huge difference to the owners of a small restaurant as curious customers gather to watch TV and eat their food.
I did like the story from 1969 (Grass & Heim, 2000, p.132) where the German kid in the story named Carmen was intrigued by the moon landing and she knew the astronauts Armstrong and Aldrin by name and could identify the lunar module “The Eagle.” In school, Carmen had painted a wall with the Stars and Stripes; It was just as she remembered it from TV, firmly planted on the moon. This upset the other students and “super-leftists” who tried to convince Carmen to replace the American flag with a red flag but she would have nothing to do with that. Probably resulting from this incident, Carmen gained a reputation as a problem child.
In 1989, the fact that the Berlin Wall was being torn down on the television in one household seemed to take a back seat to two laymen as they discussed snow tires and flooring. Perhaps they did not comprehend what was happening on the border between the East and the West.
Since I travel to Switzerland quite frequently and have been to Germany, I do have a basic understanding of Germans, their food, culture, work ethics, humor, and gorgeous countryside. My Century really opened my eyes to what it meant to be German in the 20th Century. I believe my exposure to Europe assisted in my understanding or comprehending of many of the stories that might have otherwise gone by the wayside. For example, the chapter “1914” talks about booking a quiet room in the Hotel Zum Storchen in Zurich, with its view of the Limmat (River). I have eaten dinner on the outside balcony at that hotel facing the river and can attest to the beautiful views.
Further research on Günther Grass via links on our syllabus, helped me to understand who Grass is. I read his recent controversial poem (5 April 2012) titled “What Must Be Said,” Grass breaks his silence about the relationship between Israel and Iran and causes a heated moral debate in Germany. As I understand it, the Germans still live with much guilt from their history of murdering so many Jews and they don’t support Grass’ accusations that Israel is a threat to peace. As for the Israelis, Grass’ so-called poem resulted in Israel banning Grass from traveling to that country; an action which many think is a bit eccentric. I agree. For me, I came away with a deeper perspective on the German people. The following quote by Grass reflects their spirit:
We dance for the pure joy of it. In the kitchen to the record player. Because we've got it in us. All over ... it's not just in the legs. It comes from inside and runs all through you. In waves. From down below to up above. All the way to the scalp. ~Günter Grass
Through Grass’ memories and stories, I get a real sense that the Germans experienced tough times, horrific and unthinkable social communism, dictatorship, racism, and death. They did however, also dream, keep the faith with one another, and ultimately depended on each other for survival much like people in other countries during the early 20th century. My Century is ‘their’ history; the people of Germany.
Grass, G., & Heim, M. H. (2000). My Century. Mariner Books.
Gunter, G. (2012, 04 05). The Guardian. Retrieved from http://www.guardian.co.uk/books/2012/...
October 23, 2015
Aunque este no parece ser un libro sustantivo en la obra del recientemente fallecido y ganador del Nobel de Literatura en 1999, Günter Grass, no podemos permanecer indiferentes ante la elegancia, meticulosidad y lucidez de su prosa.
Este libro está formado por una serie de viñetas o cápsulas o relatos en miniatura (¿o serán mini ensayos novelados?) que recogen algún momento acontecido en Alemania durante el siglo XX. La obra incluye una viñeta o relato por cada año que conformó el siglo XX, contados por diferentes voces que pueden ser narradores masculinos o femeninos o bien puede ser el mismo escritor o su propia madre. Curiosa estructura. Digamos que es una extraña afluente de su estilo narrativo que le permite lanzar una mirada a veces cáustica, a veces llena de donaire y a veces un tanto dramática.
Esta obra, en teoría, debería de leerse de manera fluida y ágil dada su aparente accesibilidad pero no siempre se cumple con esta facilidad, ya que la forma en que el autor aborda cada tema supone un conocimiento previo, por parte del lector, ya sea del entorno, ya sea de los personajes históricos o de hechos locales poco conocidos u olvidados por quienes no vivieron de cerca en la Alemania del siglo XX. Por momentos cuesta trabajo entender a cabalidad el sentido que Grass quiso poner de manifiesto en sus miniaturas literarias.
Aunque en apariencia pudiera tratarse de cien relatos independientes, la verdad es que entre ellos se establece alguna conexión, ya sea de manera explícita a través de la aparición de algunos personajes en varios relatos o bien por la continuidad que se establece entre algunas de las historietas; pero también esta conexión se da de manera implícita ya que podemos decir que todos los pequeños relatos van encaminadas a describir al gran protagonista de la obra: la azarosa Alemania del siglo XX; y, en ese sentido, los macro-personajes se encuentran contenidos en las miniaturas históricas y éstos son: la Alemania de antes de la Primera Guerra Mundial, la Alemania de la República de Weimar, la Alemania Nazi de la Segunda Guerra Mundial, la Alemania dividida en Este y Oeste y por fin la Alemania reunificada.
A través de esta lectura podemos darnos cuenta como Günter Grass fue un ser profundamente comprometido con su sociedad y una persona muy participativa en la política.
Como las hojas de un calendario en gigante, Grass va deshojando año con año algún acontecimiento trascendental o trivial sucedido en aquellos años de tremendas tormentas para el pueblo alemán. Algunas veces puede abordar un hecho trascendental como el asesinato de Walter Ratheneau o la caída del Muro de Berlín. En otras ocasiones sólo recrea el ambiente de aquellos años a través de algún hecho relativamente trivial para Alemania y para el mundo como puede ser una pelea de Box entre el norteamericano Joe Louis y el alemán Max Schmelling o refiriendo cómo se escindió la compañía fabricante de zapatos tenis Adidas.
Esta obra nos pone de manifiesto, entre otras características, la versatilidad de Günter Grass ya que a través de su prosa agradable y lúcida, aunque tal vez podría llamarla deliciosa, despliega varios estilos y formatos de narración, aprovechando los múltiples temas. Los formatos de que echa mano pueden darse como una carta escrita por un ciudadano inconforme o puede ser a través de un narrador que permanece desconocido para nosotros; también se expresa a través de una acerada ironía que roza lo cómico, o bien se puede expresar a través de un retroceso en el tiempo o a través de pensamientos densos y largos, pero también utiliza frases cortas que hacen muy accesible su lectura. Versatilidad pura.
“Todos, todos nosotros recibimos su mirada en el alma…”
“Todos nos llevamos el fuego que la mirada del Führer había encendido para que siguiera ardiendo, ardiendo …”
La traducción de Miguel Sáenz presenta extrañamente algunas oquedades y digo extrañamente ya que este excelente traductor es especialista en obras de idioma alemán y ha ganado al menos un premio por sus trabajos. He tenido la oportunidad de leer algunas otras obras traducidas por él de autores como Thomas Bernhard o Arthur Schnitzler las cuales he podido disfrutar mucho.
Este libro está formado por una serie de viñetas o cápsulas o relatos en miniatura (¿o serán mini ensayos novelados?) que recogen algún momento acontecido en Alemania durante el siglo XX. La obra incluye una viñeta o relato por cada año que conformó el siglo XX, contados por diferentes voces que pueden ser narradores masculinos o femeninos o bien puede ser el mismo escritor o su propia madre. Curiosa estructura. Digamos que es una extraña afluente de su estilo narrativo que le permite lanzar una mirada a veces cáustica, a veces llena de donaire y a veces un tanto dramática.
Esta obra, en teoría, debería de leerse de manera fluida y ágil dada su aparente accesibilidad pero no siempre se cumple con esta facilidad, ya que la forma en que el autor aborda cada tema supone un conocimiento previo, por parte del lector, ya sea del entorno, ya sea de los personajes históricos o de hechos locales poco conocidos u olvidados por quienes no vivieron de cerca en la Alemania del siglo XX. Por momentos cuesta trabajo entender a cabalidad el sentido que Grass quiso poner de manifiesto en sus miniaturas literarias.
Aunque en apariencia pudiera tratarse de cien relatos independientes, la verdad es que entre ellos se establece alguna conexión, ya sea de manera explícita a través de la aparición de algunos personajes en varios relatos o bien por la continuidad que se establece entre algunas de las historietas; pero también esta conexión se da de manera implícita ya que podemos decir que todos los pequeños relatos van encaminadas a describir al gran protagonista de la obra: la azarosa Alemania del siglo XX; y, en ese sentido, los macro-personajes se encuentran contenidos en las miniaturas históricas y éstos son: la Alemania de antes de la Primera Guerra Mundial, la Alemania de la República de Weimar, la Alemania Nazi de la Segunda Guerra Mundial, la Alemania dividida en Este y Oeste y por fin la Alemania reunificada.
A través de esta lectura podemos darnos cuenta como Günter Grass fue un ser profundamente comprometido con su sociedad y una persona muy participativa en la política.
Como las hojas de un calendario en gigante, Grass va deshojando año con año algún acontecimiento trascendental o trivial sucedido en aquellos años de tremendas tormentas para el pueblo alemán. Algunas veces puede abordar un hecho trascendental como el asesinato de Walter Ratheneau o la caída del Muro de Berlín. En otras ocasiones sólo recrea el ambiente de aquellos años a través de algún hecho relativamente trivial para Alemania y para el mundo como puede ser una pelea de Box entre el norteamericano Joe Louis y el alemán Max Schmelling o refiriendo cómo se escindió la compañía fabricante de zapatos tenis Adidas.
Esta obra nos pone de manifiesto, entre otras características, la versatilidad de Günter Grass ya que a través de su prosa agradable y lúcida, aunque tal vez podría llamarla deliciosa, despliega varios estilos y formatos de narración, aprovechando los múltiples temas. Los formatos de que echa mano pueden darse como una carta escrita por un ciudadano inconforme o puede ser a través de un narrador que permanece desconocido para nosotros; también se expresa a través de una acerada ironía que roza lo cómico, o bien se puede expresar a través de un retroceso en el tiempo o a través de pensamientos densos y largos, pero también utiliza frases cortas que hacen muy accesible su lectura. Versatilidad pura.
“Todos, todos nosotros recibimos su mirada en el alma…”
“Todos nos llevamos el fuego que la mirada del Führer había encendido para que siguiera ardiendo, ardiendo …”
La traducción de Miguel Sáenz presenta extrañamente algunas oquedades y digo extrañamente ya que este excelente traductor es especialista en obras de idioma alemán y ha ganado al menos un premio por sus trabajos. He tenido la oportunidad de leer algunas otras obras traducidas por él de autores como Thomas Bernhard o Arthur Schnitzler las cuales he podido disfrutar mucho.
February 8, 2018
Тепер і справді було сказано все. Вони допили вино. Майже одночасно... Через п'ять років Ремарк помер, а Юнгер, здається, вирішив прожити наше століття до самого кінця.
Чи доводилося вам коли-небудь чути про Арміна Гарі? Ні, не ван Бюрена, а саме Гарі. Це німецький спринтер, який взяв золоту медаль Олімпіади 1960-ого року на дистанції 100м. Ніби нічого непримітного, якщо не брати до уваги той факт, що у період 1928-1960 року ніхто, окрім американських бігунів цю дистанцію не вигравав. Але навіть цей факт посідає тільки друге місце у рейтингу найбільш згадуваних історій з життя Арміна Гарі. На першому ж місці - його сприяння конфлікту між братами Адольфом та Рудольфом Дасслерами - засновниками компаній "Adidas" та "Puma". Річ у тім, що свої рекордні забіги Армін Гарі здійснював то у взутті Adidas, то у взутті Puma. Контракти, якщо вони й існували, були настільки формальними, що на олімпіаді у Римі золото спринтер здобував у взутті "Puma", а на п'єдесталі - у взутті "Adidas". Доля спортсмена після Риму склалася не надто вдало, але своє місце в історії він таки залишив.
22 червня 1974-ого року збірні Західної та Східної Німеччини зустрілися в рамках групового етапу Чемпіонату Світу з футболу. Чемпіонат приймала Федеративна Республіка Німеччина, тому матч проходив на стадіоні в Гамбурзі. Всього 62000 вболівальників прийшли підтримати свою команду у грі із запеклим противником. Еге ж, звучить дуже дивно - вболівати за Німеччину проти Німеччини. Німецька Демократична Республіка перемогла у тій грі, хоча в підсумку ФРН здобула перемогу на турнірі. Більше ці команди ніколи не зустрічалися на професійному рівні. ФРН здобула ще одну перемогу на чемпіонаті 1990-ого року, а от НДР участі в турнірі після 1974-ого не приймала. Жереб на ЄВРО-1992 було скасовано через возз'єднання Західної та Східної Німеччини.
1984 рік став одним з найбільш пам'ятних в політичній історії післявоєнної Німеччини. У Вердені канцлер ФРН Гельмут Коль та президент Франції Франсуа Міттеран, взявшись за руки, вшанували учасників двох світових воєн. Згодом вони посадили разом гірський клен, про що довелося подбати заздалегідь, аби це символічне дійство не відбувалося на все ще замінованій території. Ця частина програми всім сподобалась. А от німецько-французькі військові маневри, які відбувалися в той самий час і десь дуже близько, навпаки, не отримали серед публіки позитивного резонансу. Та попри негативні елементи, ця зустріч стала символом примирення Франції та Німеччини, а подальша співпраця Коля та Міттерана заклала основи Маастрихтського договору 1992 року, на основі якого у сучасному вигляді існує Європейський союз.
Я міг би продовжувати говорити про ці безумовно цікаві сторінки історії Німеччини у XX столітті. Але для чого прикидатися "wise-ass", якщо можна направити вас одразу до першоджерела. Книга "Моє століття" Гюнтера Грасса - це 100 міні-новел, по одній на кожен рік між 1900-м та 2000-м роками. Щодо факту, що книга складна, оскільки вимагає ґрунтовних знань з історії Німеччини цього періоду - тут у мене є деякі зауваження. Кожна з новел - це оповідь від першого лиця, в якій наголос робиться не на факти, а на особисті досвід та переживання. Оскільки кожна з історій дуже коротка - 2-3 сторінки - у вас не виникає відчуття втрати контексту. Ви завжди можете зупинитися, відкрити Вікіпедію, почитати фактологію щодо відповідного року, скласти деталізовану картину подій. Направду, мені дуже бракує схожої книги на тему української історії. Чи я упустив щось?
Гюнтер Грасс "Моє століття"
Чи доводилося вам коли-небудь чути про Арміна Гарі? Ні, не ван Бюрена, а саме Гарі. Це німецький спринтер, який взяв золоту медаль Олімпіади 1960-ого року на дистанції 100м. Ніби нічого непримітного, якщо не брати до уваги той факт, що у період 1928-1960 року ніхто, окрім американських бігунів цю дистанцію не вигравав. Але навіть цей факт посідає тільки друге місце у рейтингу найбільш згадуваних історій з життя Арміна Гарі. На першому ж місці - його сприяння конфлікту між братами Адольфом та Рудольфом Дасслерами - засновниками компаній "Adidas" та "Puma". Річ у тім, що свої рекордні забіги Армін Гарі здійснював то у взутті Adidas, то у взутті Puma. Контракти, якщо вони й існували, були настільки формальними, що на олімпіаді у Римі золото спринтер здобував у взутті "Puma", а на п'єдесталі - у взутті "Adidas". Доля спортсмена після Риму склалася не надто вдало, але своє місце в історії він таки залишив.
22 червня 1974-ого року збірні Західної та Східної Німеччини зустрілися в рамках групового етапу Чемпіонату Світу з футболу. Чемпіонат приймала Федеративна Республіка Німеччина, тому матч проходив на стадіоні в Гамбурзі. Всього 62000 вболівальників прийшли підтримати свою команду у грі із запеклим противником. Еге ж, звучить дуже дивно - вболівати за Німеччину проти Німеччини. Німецька Демократична Республіка перемогла у тій грі, хоча в підсумку ФРН здобула перемогу на турнірі. Більше ці команди ніколи не зустрічалися на професійному рівні. ФРН здобула ще одну перемогу на чемпіонаті 1990-ого року, а от НДР участі в турнірі після 1974-ого не приймала. Жереб на ЄВРО-1992 було скасовано через возз'єднання Західної та Східної Німеччини.
1984 рік став одним з найбільш пам'ятних в політичній історії післявоєнної Німеччини. У Вердені канцлер ФРН Гельмут Коль та президент Франції Франсуа Міттеран, взявшись за руки, вшанували учасників двох світових воєн. Згодом вони посадили разом гірський клен, про що довелося подбати заздалегідь, аби це символічне дійство не відбувалося на все ще замінованій території. Ця частина програми всім сподобалась. А от німецько-французькі військові маневри, які відбувалися в той самий час і десь дуже близько, навпаки, не отримали серед публіки позитивного резонансу. Та попри негативні елементи, ця зустріч стала символом примирення Франції та Німеччини, а подальша співпраця Коля та Міттерана заклала основи Маастрихтського договору 1992 року, на основі якого у сучасному вигляді існує Європейський союз.
Я міг би продовжувати говорити про ці безумовно цікаві сторінки історії Німеччини у XX столітті. Але для чого прикидатися "wise-ass", якщо можна направити вас одразу до першоджерела. Книга "Моє століття" Гюнтера Грасса - це 100 міні-новел, по одній на кожен рік між 1900-м та 2000-м роками. Щодо факту, що книга складна, оскільки вимагає ґрунтовних знань з історії Німеччини цього періоду - тут у мене є деякі зауваження. Кожна з новел - це оповідь від першого лиця, в якій наголос робиться не на факти, а на особисті досвід та переживання. Оскільки кожна з історій дуже коротка - 2-3 сторінки - у вас не виникає відчуття втрати контексту. Ви завжди можете зупинитися, відкрити Вікіпедію, почитати фактологію щодо відповідного року, скласти деталізовану картину подій. Направду, мені дуже бракує схожої книги на тему української історії. Чи я упустив щось?
Гюнтер Грасс "Моє століття"
December 31, 2015
بیشتر از نیمی از حجم کتاب، پاورقیهای ارزشمندی است که دید منسجمی از قرن اخیرِ تاریخِ آلمان به خواننده میدهد.
حکومتداری رایش دوم، جنگ اول، سقوط رایش، شکل گیری جمهوری وایمار، بروز زمینههای فاشیزم، به قدرت رسیدن نازیها، جنگ دوم، تجزیه آلمان، دوران ترور در غرب و تکروی در شرق، سرمایهداری لجام گسیخته در غرب، فرار روشنفکران و هنرمندان شرق، سقوط دیوار بلین و دوباره سودجویی و دزدیِ دولتی، نه تیتروار که از زبان علت و معلول روایت میشود.
شخصیت اصلی حدود بیست داستان خودِ گراس است. چند داستان به صورت مباحثه از زبان اشخاص دیگر روایت میشود؛ ریمارک و یونگر پیرامون جنگ اول، هیئت خبرنگاران در جنگ دوم، برشت و بن در مورد شعر و آلمان و گفتوگویی که معلوم نشد چه بود ولی بین سلان و هایدگر صورت گرفت - یا نگرفت. گفتوگویی که به ذهن تعالیخواه دانشجو و بعد انقلابی ۶۸ و استاد دانشگاه و سپس راوی داستان خطور میکند، وی را به عقب باز میگرداند و موقعیت خود را در پی سالهای از پس هم گذشته مورد پرسش قرار میدهد.
حکومتداری رایش دوم، جنگ اول، سقوط رایش، شکل گیری جمهوری وایمار، بروز زمینههای فاشیزم، به قدرت رسیدن نازیها، جنگ دوم، تجزیه آلمان، دوران ترور در غرب و تکروی در شرق، سرمایهداری لجام گسیخته در غرب، فرار روشنفکران و هنرمندان شرق، سقوط دیوار بلین و دوباره سودجویی و دزدیِ دولتی، نه تیتروار که از زبان علت و معلول روایت میشود.
شخصیت اصلی حدود بیست داستان خودِ گراس است. چند داستان به صورت مباحثه از زبان اشخاص دیگر روایت میشود؛ ریمارک و یونگر پیرامون جنگ اول، هیئت خبرنگاران در جنگ دوم، برشت و بن در مورد شعر و آلمان و گفتوگویی که معلوم نشد چه بود ولی بین سلان و هایدگر صورت گرفت - یا نگرفت. گفتوگویی که به ذهن تعالیخواه دانشجو و بعد انقلابی ۶۸ و استاد دانشگاه و سپس راوی داستان خطور میکند، وی را به عقب باز میگرداند و موقعیت خود را در پی سالهای از پس هم گذشته مورد پرسش قرار میدهد.
March 3, 2017
Mikä ajoitus: Grassin Minun Vuosisatani on sopivaa luettavaa nimenomaan Suomen 100-juhlavuonna.
Grass kirjoitti tarinan viime vuosisadan jokaiselle vuodella. Minämuotoon kirjoitetuissa katkelmissa kohtaavat kirjailija itse, hänen henkilöhahmonsa, 1900-luvun merkkipaalut ja ilmiöt. Tarjolla lyhyt kertaus Saksan, osin myös Euroopan historiasta, ja kirjailijan itsensä tuotannossa. En keksi aiheelle ketään sopivampaa kirjoittajaa kuin Grass, joka oli historiafriikki itsekin.
Monet Grassin vimeisistä kirjoista ovat olleet ikävän kärttyisiä ja mutkikkaita. Mistään sellaisesta ei tässä kirjassa ole tietokaan. Kirja on inhimillinen, nokkela, sympaattinen - onnistunut kokonaisuus kaikin tavoin.
Nautin ja tykkäsin! Ja GR:stä en muuten löytänyt suomenkielistä painosta. Sinänsä harmi, sillä kirjan kannen oli maalannut kirjailija itse!
Grass kirjoitti tarinan viime vuosisadan jokaiselle vuodella. Minämuotoon kirjoitetuissa katkelmissa kohtaavat kirjailija itse, hänen henkilöhahmonsa, 1900-luvun merkkipaalut ja ilmiöt. Tarjolla lyhyt kertaus Saksan, osin myös Euroopan historiasta, ja kirjailijan itsensä tuotannossa. En keksi aiheelle ketään sopivampaa kirjoittajaa kuin Grass, joka oli historiafriikki itsekin.
Monet Grassin vimeisistä kirjoista ovat olleet ikävän kärttyisiä ja mutkikkaita. Mistään sellaisesta ei tässä kirjassa ole tietokaan. Kirja on inhimillinen, nokkela, sympaattinen - onnistunut kokonaisuus kaikin tavoin.
Nautin ja tykkäsin! Ja GR:stä en muuten löytänyt suomenkielistä painosta. Sinänsä harmi, sillä kirjan kannen oli maalannut kirjailija itse!
February 27, 2009
Didn't finish this one just yet (got to 1950), but I may never, so this is considered "read". I had trouble with each new story/chapter getting into the story right away, so they pretty much all took two (or sometimes three) reads, but once the history had been looked up and the story re-read, they usually felt pretty interesting. It's a lot of work to read this book if you're not a German history afficionado.
October 24, 2019
One-hundred years of German history, one short passage per year, each told from a different perspective told through changes in time and literary style.
September 1, 2019
Цікаво було би принагідно глибше перечитати й порівняти з "Європеаною" Оуржедніка.
September 15, 2016
Un gran repaso de historia alemana aunque por momentos hay temas demasiado "locales". Gran juego de narraciones y narradores que enriquecen y animan a seguir leyendo. Tuve que recurrir a Internet para ubicar ciertos acontecimientos. Si uno se quiere acercar a la cultura alemana por cualquier razón (un viaje por ejemplo) es un buen libro para hacerlo, de otra forma yo no lo leería.
September 1, 2020
Un discorso sulla Germania del Novecento raccontato in modo molto "novecentesco", in un'accezione peggiorativa del termine. Il discorso si perde in pedanterie, inutile aneddotica, moralismi.
Niente da ricordare, se non la delusione.
Niente da ricordare, se non la delusione.
August 5, 2023
41-oji XX a. Aukso fondo knyga. Vokiečių rašytojo, XX a. klasiko, Nobelio premijos laureato knyga, skirta XXa. įvykių apžvalgai. Vieniems metams nuo 1900 iki 1999 sirtas vienas skyrius, kuriame įvykis ar to meto atmosfera perteikiama švairių veikėjų akimis. Skambėjo gan šauniai, tačiau... Tai knyga vokiečiui ar žmogui besidominčiam ar labai gerai žinančiam Vokietijos istoriją. Tai ne aš. Aš galėjau ti paviršutiniškai suprasti kai kuriuos skyrius, o tokiems istoriniams faktams kaip pvz. Berlyno sienos griūtis suteiktas tik blankus paminėjimas. Šiek tiek nusivyliau.
December 6, 2018
This is a collection of one hundred inter-linked stories celebrating the twentieth century, by Guenther Grass. Mirroring the century the sequence of stories unfolds a lively and sparkling portrait of the XXth century emerges in all its grandeur and in all its horror. Part of the fun of reading this was identifying the incidents that Grass is alluding to. How well do you know your century?
August 27, 2014
A brilliant idea I wish we could commission writers in other countries to do before much of the feel of the 20th Century disappears, yet it comes off as slightly less than the sum of its parts. I have a good grasp of German history and studied there a bit some years ago, but was helpless in the face of many of his references. The density of the stories and their immediacy - in that he rarely stops to explain who is speaking or what the subject is - adds to the difficulty. But I appreciate the style, and it's not a difficult read once you assume a good bit will run away from you, as it did with me -- the Cold War era, in particular. I knew Willi Brandt genuflecting before the monument in Poland, the bad blood fraternal saga of Adidas and Puma, a bit about the Baader-Meinhof gang... but a lot blows past. (Other faults: Grass begins speaking a lot about himself and his life, turning an objective account into less interesting biography; and, he seems to fail to write in a woman's voice every time he tries, maybe, but unlikely, a translation problem.)
The overall effect, however, gives a hint of how much changes over 100 years. And what a monumentally eventful, world changing century it was. The agony of WWI, the dread of the Weimar years, knowing WWII is approaching, those demonic years of the war, and then this weird space once the country is divided: the sense is strong that the nation's history had been written at that point, and once the wall falls it's basic prosperity and lesser concerns. Much of the history in the last 40-50 years of the book wind up bleeding in from other countries, mostly America.
The overall effect, however, gives a hint of how much changes over 100 years. And what a monumentally eventful, world changing century it was. The agony of WWI, the dread of the Weimar years, knowing WWII is approaching, those demonic years of the war, and then this weird space once the country is divided: the sense is strong that the nation's history had been written at that point, and once the wall falls it's basic prosperity and lesser concerns. Much of the history in the last 40-50 years of the book wind up bleeding in from other countries, mostly America.
June 27, 2015
Ein wirklich faszinierendes Buch über deutsche Geschichte. Jedes Kapitel ist eine Kurzgeschichte oder ein Meinungsbild aus einem anderen Jahr. Ein paar Kapitel sind dabei, die weniger aussagekräftig waren oder zu denen mir der Bezug fehlte, dafür waren andere so stark, dass ich sie direkt mehrmals lesen musste.
Ein vergnüglicher Grass. Nicht-Deutschen nicht unbedingt zu empfehlen, weil einerseits die Sprache verzwackt sein kann und andererseits doch sehr viel Geschichtskenntnisse von Nöten sind, um den geschichtlichen Kontext, der oft nicht explizit genannt wird, zu erkennen.
Ein vergnüglicher Grass. Nicht-Deutschen nicht unbedingt zu empfehlen, weil einerseits die Sprache verzwackt sein kann und andererseits doch sehr viel Geschichtskenntnisse von Nöten sind, um den geschichtlichen Kontext, der oft nicht explizit genannt wird, zu erkennen.
May 30, 2021
Das war eine laaangeee und langsame Lektüre, aber total geschätzt. Als nicht Deutsche war oft schwierig, alle Geschichtereignesse zu erkennen, vor allem in den ersten Erzählungen. Ich habe trotzdem viel gelernt und ich liebe es, wenn die Geschichte von vielen Perspektiven erzählt ist. Deutschland ist aus den Geschichten der verschiedenen Deutschen gemacht und das will ich meinen Schülern beibringen.
December 21, 2022
Voor de Duitse schrijver en graficus Günter Grass (geb. 1927) moet 1999 wel een heel uitzonderlijk jaar geweest zijn. Hij kreeg de hoogste literaire onderscheiding namelijk de Nobelprijs literatuur en publiceerde een verhalenbundel Mein Jahrhundert (Mijn Eeuw )die net als Die Blechtrommel uit 1959 wellicht tot één van de hoogtepunten van zijn schrijverscarrière kan gerekend worden.
In 99 verhalen verwoordt de auteur zijn kijk op de twintigste eeuw die grotendeels in het teken van oorlog en terreur stondt. De auteur heeft er zich niet van afgemaakt met een soort vlug in mekaar geknutseld literair overzicht overzicht. Deze 99 zijn stuk voor stuk op zich staande verhalen die telkens een of een andere gebeurtenis uit de twintigste eeuw onder de aandacht brengen. Meestal werkt hij met de ik-persoon ( een personage,man of vrouw) die erg in zijn of haar hoedanigheid erg betrokken was met de feiten en op een bepaald ogenblik op dat moment terugblikt in een dagboek, brief, gesprek of een verhaal in een verhaal.
De auteur verkent de politiek,de cultuur, de kunst, de sport, de wetenschap enz. op internationaal maar richt zich natuurlijk toch vooral op zijn vaderland Duitsland, een land dat op zich al, in de twintigste eeuw genoeg stof tot het schrijven van massa's boeken bood. Toch zijn sommige verhalen, zoals bijvoorbeeld dat over de herrie rond de cabaretier Wolf Biermann die indertijd na een optreden in de WDR de DDR niet meer binnen mocht en zelfs zijn staatsburgerschap verloor, zeer Duits en zij vragen wel enige kennis op het beied van socio-cultureel en politiek leven in Duitsland.
Mijn eeuw is zowel op historisch gebied als op geëngageerd literair vlak een zeer boeiend document waarvan in de eenentwintigste eeuw vast en zeker dankbaar gebruik zal gemaakt worden.
Gunter Grass weet zeer verrassend satire en ernst te combineren en daar komt heel mooi proza uit voort. Een schitterend voorbeeld hiervan is het verhaal 1910 waarin een mollige vrouw die Bertha heet en indertijd bij de firma Krupp werkte, vertelt over een kanon dat naar haar genoemd werd. Ook het opkomend nazisme wordt satirisch met wrange ondertoon verwoord in het verhaal 1928 waarin een vrouw de 'geschiedenis' van haar haar drie zonen opschrijft opdat haar kleinkinderen zouden weten wat er in een ver verleden allemaal gebeurd is. De verhalen die over de WO II vertellen zitten in één pakket verpakt. Lang na de oorlog hebben hebben de Duitse oorlogsverslaggevers een reunie waarop kan nu eens naar hartelust verteld worden wat indertijd absoluut moest verzwegen worden. Een zeer aangrijpend verhaal komt uit 1946. Om Duitsland te kunnen te kunnen wederopbouwen moest het puin opgeruimd worden. De mannen die de oorlog hadden overleefd hadden er geen zin in. Wie anders dan de vrouwen ruimen de brokken die mannen gemaakt hebben. Oorlog is mannenwerk, de oorlog opruimen is vrouwenwerk. De titel puinvrouw werd zelfs in het leven geroepen en er bestond of bestaat nog steeds een Berlijns Puinvrouwencomité.
Uiteraard wordt er veel aandacht aan 'de muur', de verhouding Oost - West, de Stasi, de val van 'de muur' en de moeilijke hereniging van Oost en West geschonken. Dit zijn dingen die de auteur altijd heel nauw gelegen hebben en waarvoor hij zich ook geëngageerd heeft. Daarom heeft zich indertijd ook aangesloten bij Gruppe 47. Dit was eenn groep West-Duitse schrijvers en critici die na de Tweede Wereldoorlog hun land nieuwe sociaal-economische en culturele impulsen wilden geven, vergelijkbaar met de Spaanse Generatie van 1898. Oprichter was Hans Werner Richter. Men belegde jaarlijks een bijeenkomst (Tagung), waarop ook Oost-Duitse literatoren uitgenodigd werden. De Preis der Gruppe 47, ingesteld in 1950, was een der belangrijkste West-Duitse literaire prijzen.
Ook in 'Mijn eeuw' verwijst hij naar Gruppe 47 die een vergadering in Oost-Berlijn beleggen en waar ook tussen de schrijvers van Oost en West een muur is ontstaan. Ook het Duits asielbeleid en het opkomend neo-nazisme baart hem vele zorgen en dat laat hij ook duidelijk uit diverse verhalen blijken. Wie de politiek een beetje volgt weet dat Gunter Grass boos uit zijn eigen partij is opgestapt omdat hij zich niet akkoord kon verklaren met een dubbelzinnig asielbeleid waar de asielzoekers zelf geen haar beter van werden. Het was een eeuw vol kommer en kwel maar af en toe wil Gunther Grass toch ook wel een vrolijke noot laten horen. ZIjn verhaal over de punkgeneratie is gewoonweg subliem. Ook de opkomst van de televisie en de uitgekomen Hollywooddroom van de Kesslertweelingzusje heeft hij in oersterke verhalen verweven. Het knapste lichtvoetige verhaal vind ik 1902 waarin een strohoed zijn verhaal vertelt.
Gunther Grass is niet alleen een grote persoonlijkheid en een gedreven schilder en graficus maar hij ook een groot schrijver die met taal omgaat zoals met mensen met liefde, sociaal bewust maar wel altijd correct.
In 99 verhalen verwoordt de auteur zijn kijk op de twintigste eeuw die grotendeels in het teken van oorlog en terreur stondt. De auteur heeft er zich niet van afgemaakt met een soort vlug in mekaar geknutseld literair overzicht overzicht. Deze 99 zijn stuk voor stuk op zich staande verhalen die telkens een of een andere gebeurtenis uit de twintigste eeuw onder de aandacht brengen. Meestal werkt hij met de ik-persoon ( een personage,man of vrouw) die erg in zijn of haar hoedanigheid erg betrokken was met de feiten en op een bepaald ogenblik op dat moment terugblikt in een dagboek, brief, gesprek of een verhaal in een verhaal.
De auteur verkent de politiek,de cultuur, de kunst, de sport, de wetenschap enz. op internationaal maar richt zich natuurlijk toch vooral op zijn vaderland Duitsland, een land dat op zich al, in de twintigste eeuw genoeg stof tot het schrijven van massa's boeken bood. Toch zijn sommige verhalen, zoals bijvoorbeeld dat over de herrie rond de cabaretier Wolf Biermann die indertijd na een optreden in de WDR de DDR niet meer binnen mocht en zelfs zijn staatsburgerschap verloor, zeer Duits en zij vragen wel enige kennis op het beied van socio-cultureel en politiek leven in Duitsland.
Mijn eeuw is zowel op historisch gebied als op geëngageerd literair vlak een zeer boeiend document waarvan in de eenentwintigste eeuw vast en zeker dankbaar gebruik zal gemaakt worden.
Gunter Grass weet zeer verrassend satire en ernst te combineren en daar komt heel mooi proza uit voort. Een schitterend voorbeeld hiervan is het verhaal 1910 waarin een mollige vrouw die Bertha heet en indertijd bij de firma Krupp werkte, vertelt over een kanon dat naar haar genoemd werd. Ook het opkomend nazisme wordt satirisch met wrange ondertoon verwoord in het verhaal 1928 waarin een vrouw de 'geschiedenis' van haar haar drie zonen opschrijft opdat haar kleinkinderen zouden weten wat er in een ver verleden allemaal gebeurd is. De verhalen die over de WO II vertellen zitten in één pakket verpakt. Lang na de oorlog hebben hebben de Duitse oorlogsverslaggevers een reunie waarop kan nu eens naar hartelust verteld worden wat indertijd absoluut moest verzwegen worden. Een zeer aangrijpend verhaal komt uit 1946. Om Duitsland te kunnen te kunnen wederopbouwen moest het puin opgeruimd worden. De mannen die de oorlog hadden overleefd hadden er geen zin in. Wie anders dan de vrouwen ruimen de brokken die mannen gemaakt hebben. Oorlog is mannenwerk, de oorlog opruimen is vrouwenwerk. De titel puinvrouw werd zelfs in het leven geroepen en er bestond of bestaat nog steeds een Berlijns Puinvrouwencomité.
Uiteraard wordt er veel aandacht aan 'de muur', de verhouding Oost - West, de Stasi, de val van 'de muur' en de moeilijke hereniging van Oost en West geschonken. Dit zijn dingen die de auteur altijd heel nauw gelegen hebben en waarvoor hij zich ook geëngageerd heeft. Daarom heeft zich indertijd ook aangesloten bij Gruppe 47. Dit was eenn groep West-Duitse schrijvers en critici die na de Tweede Wereldoorlog hun land nieuwe sociaal-economische en culturele impulsen wilden geven, vergelijkbaar met de Spaanse Generatie van 1898. Oprichter was Hans Werner Richter. Men belegde jaarlijks een bijeenkomst (Tagung), waarop ook Oost-Duitse literatoren uitgenodigd werden. De Preis der Gruppe 47, ingesteld in 1950, was een der belangrijkste West-Duitse literaire prijzen.
Ook in 'Mijn eeuw' verwijst hij naar Gruppe 47 die een vergadering in Oost-Berlijn beleggen en waar ook tussen de schrijvers van Oost en West een muur is ontstaan. Ook het Duits asielbeleid en het opkomend neo-nazisme baart hem vele zorgen en dat laat hij ook duidelijk uit diverse verhalen blijken. Wie de politiek een beetje volgt weet dat Gunter Grass boos uit zijn eigen partij is opgestapt omdat hij zich niet akkoord kon verklaren met een dubbelzinnig asielbeleid waar de asielzoekers zelf geen haar beter van werden. Het was een eeuw vol kommer en kwel maar af en toe wil Gunther Grass toch ook wel een vrolijke noot laten horen. ZIjn verhaal over de punkgeneratie is gewoonweg subliem. Ook de opkomst van de televisie en de uitgekomen Hollywooddroom van de Kesslertweelingzusje heeft hij in oersterke verhalen verweven. Het knapste lichtvoetige verhaal vind ik 1902 waarin een strohoed zijn verhaal vertelt.
Gunther Grass is niet alleen een grote persoonlijkheid en een gedreven schilder en graficus maar hij ook een groot schrijver die met taal omgaat zoals met mensen met liefde, sociaal bewust maar wel altijd correct.
January 5, 2025
I found Grass' description of the 20th century very vivid and lifelike. I love the bottom-up approach to history and he certainly lived through most of it, having lived from 1927 to 2015. Although most of the short stories are probably fictional, he probably did get a lot of his inspiration from his own life and that of his family. We get a short story for every year from 1900 to 1999, from the heyday of German imperialism to the Berlin Love Parade or Dolly the cloned sheep. The short stories happen in Germany (alternating between the BRD and the DDR from 1949 to 1990) illustrating pieces of everyday life for the given year lived by ordinary people just like you and me. I love his approach to painting the 2 world wars through recollections of famous or everyday people taking part. The description of the inherent internal stress in German society how to treat kaiserism or nazism for example in hindsight are very relevant even today and this ambiguity clearly comes through Grass' short stories.
This is a great illustration of what the 20th century was. It helps greatly if the reader is already familiar with the great, historic events and trends of international politics but you do not necessarily have to be familiar with the nitty-gritty of Germany's domestical strifes. The whole book is an illustrative journey from the boxer-uprising through the American atomic bomb to the fall of the Berlin-wall. Alternatively, from the the ashes of end of-19th century lifestyle to that of Chernobil fallout, climate change and space travel, from the perspective of ordinary people. This book does a great job of distilling what it was like to live in this century even if you're not German. Being Hungarian I still found many references and great parts that were as relevant to me as if I were German. We're not that different after all, no matter our ethnicity/nationality.
Compared to Grass, I lived only a much smaller portion of my life in the 20th century, born in 1984. But still, all the 80s and 90s short stories do gave me a sense of connection to my own experiences of those times. The earlier stories were very useful to fill some of the gaps in my understanding of the times before. I really recommend this book to anyone who is interested in 20th century history in general, Germany's view of themselves and especially for those, who love getting immersed in personal experiences, micro-history if it's better to call it this way.
This is a great illustration of what the 20th century was. It helps greatly if the reader is already familiar with the great, historic events and trends of international politics but you do not necessarily have to be familiar with the nitty-gritty of Germany's domestical strifes. The whole book is an illustrative journey from the boxer-uprising through the American atomic bomb to the fall of the Berlin-wall. Alternatively, from the the ashes of end of-19th century lifestyle to that of Chernobil fallout, climate change and space travel, from the perspective of ordinary people. This book does a great job of distilling what it was like to live in this century even if you're not German. Being Hungarian I still found many references and great parts that were as relevant to me as if I were German. We're not that different after all, no matter our ethnicity/nationality.
Compared to Grass, I lived only a much smaller portion of my life in the 20th century, born in 1984. But still, all the 80s and 90s short stories do gave me a sense of connection to my own experiences of those times. The earlier stories were very useful to fill some of the gaps in my understanding of the times before. I really recommend this book to anyone who is interested in 20th century history in general, Germany's view of themselves and especially for those, who love getting immersed in personal experiences, micro-history if it's better to call it this way.
September 3, 2022
Günter Grass venoval nemeckému 20.storočiu sto krátkych textov. A hoci si sem-tam pomohol vlastnými spomienkami, v zásade nechal rozprávať rôznych protagonistov z rôznych regiónov a z rôznych vrstiev. Nuž a takto disciplinovane, rok po roku, napĺňal svoj zámer. Motivácia nepochybne obdivuhodná, pretože odvážna. Veď sto textov je sto textov.
Ak mala táto kniha reprezentovať celé storočie, čo samozrejme mala, tak evokovanie atmosféry jednotlivých rokov musel nevyhnutne spájať jednotiaci tón, pri ktorom musel Grass trošku zabudnúť na svojich protagonistov a myslieť viac na svoj zámer. A práve tento jednotiaci tón je najväčšou slabinou tejto dokumentárnej fikcie, ktorú som prelúskal striedavo s pocitom záujmu a s pocitom povinnosti. Toho záujmu nebolo málo, zvlášť po opakovaných pauzách, ale sám neviem, či nevyvieral skôr zo záujmu o Nemecko, než zo záujmu nechať sa očariť autorskou licenciou. Skrátka, bolo v tom príliš veľa "látky", a príliš málo "psychológie", na základe čoho bol Grass najsilnejší nie pri (kon)fabuláciách, ale pri vlastných spomienkach.
Každopádne, tá prvotná motivácia je odvážna, a preto chvályhodná. Mé století je svojim spôsobom obdivuhodný počin. Ako však vtesnať do 2-3 strán celého človeka tak, aby to nebolo – aj napriek mnohým skvelým pasážam - prinajlepšom zdĺhavé?
Kniha vyšla v pravý čas, v lete 1999. Na jeseň toho istého roku dostal Grass Nobelovu cenu.
Ak mala táto kniha reprezentovať celé storočie, čo samozrejme mala, tak evokovanie atmosféry jednotlivých rokov musel nevyhnutne spájať jednotiaci tón, pri ktorom musel Grass trošku zabudnúť na svojich protagonistov a myslieť viac na svoj zámer. A práve tento jednotiaci tón je najväčšou slabinou tejto dokumentárnej fikcie, ktorú som prelúskal striedavo s pocitom záujmu a s pocitom povinnosti. Toho záujmu nebolo málo, zvlášť po opakovaných pauzách, ale sám neviem, či nevyvieral skôr zo záujmu o Nemecko, než zo záujmu nechať sa očariť autorskou licenciou. Skrátka, bolo v tom príliš veľa "látky", a príliš málo "psychológie", na základe čoho bol Grass najsilnejší nie pri (kon)fabuláciách, ale pri vlastných spomienkach.
Každopádne, tá prvotná motivácia je odvážna, a preto chvályhodná. Mé století je svojim spôsobom obdivuhodný počin. Ako však vtesnať do 2-3 strán celého človeka tak, aby to nebolo – aj napriek mnohým skvelým pasážam - prinajlepšom zdĺhavé?
Kniha vyšla v pravý čas, v lete 1999. Na jeseň toho istého roku dostal Grass Nobelovu cenu.
December 20, 2021
« — … але солдати принаймні знали, за що гинуть! Ремарк запитав дуже тихо: — Боже мій, то за що ж?» (1918)
«Ми молимося німецькою, кохаємо німецькою, ненавидимо німецькою. А хто стане нам на шляху…» (1931)
«Тож цілком може бути, що і я підкорився би волі натовпу і теж захоплено вигукнув би: ”Зіґ гайль!", бодай раз — якби Макс Ліберманн не сказав у той момент свою знамениту фразу, яку згодом у місті передаватимуть із вуст в уста як своєрідний таємний пароль, що його слід вимовляти лише пошепки. Він відвернувся від цієї кічевої історичної картинки і промовив із берлінським діалектом: "Я стільки не з’їм, скільки мені хочеться виблювати"» (1933)
«Жодної прози жахів, жодної розігрітої "загибелі богів". Я бачив це все — і нічого не написав» (1945)
«Ви, хто вирине з цього потопу,
В якому ми захлинулись,
Пам’ятайте,
Дорікаючи нам за слабкість,
Також про темні часи,
Які вас оминули» (1956)
«Наша батьківщина розірвана навпіл. Так захотіли чужинці» (1957)
«Один—нуль на користь Німеччини. Якої саме? Моєї чи моєї?» (1974)
«Ми прочитали: «Площа обдурених». А внизу маленькими літерами було дописано: "Привіт від дітей Жовтня. Ми все ще тут"» (1990)
«Ми молимося німецькою, кохаємо німецькою, ненавидимо німецькою. А хто стане нам на шляху…» (1931)
«Тож цілком може бути, що і я підкорився би волі натовпу і теж захоплено вигукнув би: ”Зіґ гайль!", бодай раз — якби Макс Ліберманн не сказав у той момент свою знамениту фразу, яку згодом у місті передаватимуть із вуст в уста як своєрідний таємний пароль, що його слід вимовляти лише пошепки. Він відвернувся від цієї кічевої історичної картинки і промовив із берлінським діалектом: "Я стільки не з’їм, скільки мені хочеться виблювати"» (1933)
«Жодної прози жахів, жодної розігрітої "загибелі богів". Я бачив це все — і нічого не написав» (1945)
«Ви, хто вирине з цього потопу,
В якому ми захлинулись,
Пам’ятайте,
Дорікаючи нам за слабкість,
Також про темні часи,
Які вас оминули» (1956)
«Наша батьківщина розірвана навпіл. Так захотіли чужинці» (1957)
«Один—нуль на користь Німеччини. Якої саме? Моєї чи моєї?» (1974)
«Ми прочитали: «Площа обдурених». А внизу маленькими літерами було дописано: "Привіт від дітей Жовтня. Ми все ще тут"» (1990)
February 9, 2024
pandora doos van historische referenties
1972! en 1995! Maakten me blij:)
En stiekem ook de oorlogsjaren
1972! en 1995! Maakten me blij:)
En stiekem ook de oorlogsjaren
Displaying 1 - 30 of 157 reviews