What do you think?
Rate this book
Emociones políticas: ¿Por qué el amor es importante para la justicia? (Estado y Sociedad)
Los grandes líderes democráticos como Abraham Lincoln, Mohandas Gandhi y Martin Luther King comprendieron la importancia de cultivar las emociones. Sin embargo, los partidarios del liberalismo suelen dar por supuesto que una teoría de los sentimientos públicos iría en contra de la libertad y la economía. Nussbaum pone en cuestión este supuesto y estudia las propuestas de religión civil o religión de la humanidad que autores como Jean-Jacques Rousseau, Auguste Comte, John Stuart Mill y Rabindranath Tagore han planteado a lo largo de la historia. A partir de ello nos explica cómo una sociedad decente puede utilizar recursos de la psicología humana al tiempo que limita los perjuicios que causa el lado más oscuro de nuestras personalidades.
1278 pages, Kindle Edition
First published October 1, 2013
117 people are currently reading
1264 people want to read
About the author
Martha C. Nussbaum
177 books1,362 followersMartha C. Nussbaum is Ernst Freund Distinguished Service Professor at the University of Chicago, appointed in the Law School and the Philosophy Department. Among her many awards are the 2018 Berggruen Prize, the 2017 Don M. Randel Award for Humanistic Studies from the American Academy of Arts and Sciences, and the 2016 Kyoto Prize in Arts and Philosophy.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 34 reviews
August 24, 2024
Nooit gedacht dat politieke filosofie zo warm zou kunnen zijn
March 28, 2014
Shortly before I read the review of this book which prompted me to order it, I had been thinking about national holidays. In particular (and prompted by the King holiday), I was wondering how the more pluralistic society that America is becoming would mark time and what moments would be celebrated. Many of the existing holidays, of course, have a very Christian tie, but surely some of that is changing (as we something like Super Bowl Sunday becoming more of a holiday and not simply an entertaining (to some) sporting event).
Nussbaum does not directly consider this question of holidays and the marking of time, but she does consider a broader question of how a liberal democratic nation promotes emotions, most importantly love. In this task she is providing something lacking in Rawlsian theory, which she otherwise presumes. Here is what she writes near the end:
The book is very focused on the arts, as these sentences make clear:
Her book is about the sort of civil religion that a liberal democracy can and should create with art. This religion should promote patriotism, because sacrifice for national goals will be called for. It should also promote dissent, because it is a liberal democracy. It should encourage acceptance of the body and work to prevent disgust, envy, shame, and their negative effects. It should be rooted in human psychology and sensitive to the wide spectrum of human bodies (she has a very good discussion of "disability" and how it is a spectrum that we all enter at some times in our lives--which, interestinly enough, I wrote a sermon about for this Sunday before I read that section).
The least enjoyable portions of the book are here analyses of old philosophers like Comte and Mill. Most enjoyable were her philosophical analyses of art and speeches. I most liked the discussions of Mozart's Marriage of Figaro (which grounds the book), Chicago's Millennium Park, and the Gettysburg Address. I also learned a lot in her chapter on child development and how parenting should assist the formation of healthy emotions.
Clearly, this is intended to be an important book and maybe something of a capstone to many of the ideas that Nussbaum has worked for her entire career.
Nussbaum does not directly consider this question of holidays and the marking of time, but she does consider a broader question of how a liberal democratic nation promotes emotions, most importantly love. In this task she is providing something lacking in Rawlsian theory, which she otherwise presumes. Here is what she writes near the end:
In one way, the project attempted in this book is distinctly helpful to the goals of political liberalism, for it shows over and over again that, and how, real people of many different religions and other identities may be brought together around a common set of values through the power of art and symbol.
The book is very focused on the arts, as these sentences make clear:
How could the idea of e pluribus unum ever be real? The arts provide a large part of the answer. Their allure invites real people to join together, where without public poetry they might have remained apart.
Her book is about the sort of civil religion that a liberal democracy can and should create with art. This religion should promote patriotism, because sacrifice for national goals will be called for. It should also promote dissent, because it is a liberal democracy. It should encourage acceptance of the body and work to prevent disgust, envy, shame, and their negative effects. It should be rooted in human psychology and sensitive to the wide spectrum of human bodies (she has a very good discussion of "disability" and how it is a spectrum that we all enter at some times in our lives--which, interestinly enough, I wrote a sermon about for this Sunday before I read that section).
The least enjoyable portions of the book are here analyses of old philosophers like Comte and Mill. Most enjoyable were her philosophical analyses of art and speeches. I most liked the discussions of Mozart's Marriage of Figaro (which grounds the book), Chicago's Millennium Park, and the Gettysburg Address. I also learned a lot in her chapter on child development and how parenting should assist the formation of healthy emotions.
Clearly, this is intended to be an important book and maybe something of a capstone to many of the ideas that Nussbaum has worked for her entire career.
December 5, 2014
كيف يمكن تحقيق والحفاظ على مجتمع ليبرالي مناسب، يطمح إلى العدالة وتكافؤ الفرص للجميع ويلهم الأفراد للتضحية من أجل الصالح العام او قل من اجل المجتمع او الأمة ؟
في هذا الكتاب، تستمر الفيلسوفة العبقرية 'مارثا نوسبام' في بحوثها عن العواطف والمشاعر الانسانية وعن طبيعة العدالة الاجتماعية في المجتمع وتجعل الحب مصدرا وقوة مساعدة او قوة أساسية لتحقيق العدالة والتكافؤ خصوصا وانه ينبع او متجذر من اعماق الانسان من فطرته او من الانسان بما هو إنسان. الحب كما تقول يمكن ان يعزز الالتزام بالاهداف العامّة والمشتركة التي يطمح في تحقيقها المجتمع او الأمة.
هنا تجدون 'طاغور' و ' غاندي' و 'كومت' و 'مل' و ' روسو' واخرون يشتركون في رؤيا ان صح ان نسميها الدين الإنساني . ما تريد الكاتبة قوله هو كيف يمكن الاستفاده من المشاعر الانسانية المتجذرة في أصول الانسان او قل في تكوين الانسان وجعلها تخدم المجتمع الإنساني وتسهم في تحقيق المساواة والعدل، والكاتبة بهذا القول تتحدى الرؤيا الشائعة في الرأي العام والتي تقول او تعتقد ان المشاعر والعواطف الانسانية تخل بالمبادىء العامة مثل الحرية والاستقلال الشخصي.
في هذا الكتاب، تستمر الفيلسوفة العبقرية 'مارثا نوسبام' في بحوثها عن العواطف والمشاعر الانسانية وعن طبيعة العدالة الاجتماعية في المجتمع وتجعل الحب مصدرا وقوة مساعدة او قوة أساسية لتحقيق العدالة والتكافؤ خصوصا وانه ينبع او متجذر من اعماق الانسان من فطرته او من الانسان بما هو إنسان. الحب كما تقول يمكن ان يعزز الالتزام بالاهداف العامّة والمشتركة التي يطمح في تحقيقها المجتمع او الأمة.
هنا تجدون 'طاغور' و ' غاندي' و 'كومت' و 'مل' و ' روسو' واخرون يشتركون في رؤيا ان صح ان نسميها الدين الإنساني . ما تريد الكاتبة قوله هو كيف يمكن الاستفاده من المشاعر الانسانية المتجذرة في أصول الانسان او قل في تكوين الانسان وجعلها تخدم المجتمع الإنساني وتسهم في تحقيق المساواة والعدل، والكاتبة بهذا القول تتحدى الرؤيا الشائعة في الرأي العام والتي تقول او تعتقد ان المشاعر والعواطف الانسانية تخل بالمبادىء العامة مثل الحرية والاستقلال الشخصي.
Want to read
October 15, 2013In this book Nussbaum maps out the routes by which men and women who begin in self-interest and ingrained prejudice can build a society in which what she calls “public emotions” operate to enlarge the individual’s “circle of concern”: “If distant people and abstract principles are to get a grip on our emotions … these emotions must somehow position them within our circle of concern, creating a sense of ‘our’ life in which these people … matter as parts of our ‘us’.”
---Stanley Fish
---Stanley Fish
February 4, 2014
This is an interesting and challenging book. Nussbaum the problem of how to attain the values of political emotions in liberal political systems without diminishing those systems. The value of political emotions is clear to anyone familiar with the importance of ideology for various totalitarian systems and more generally the role of nationalism in modern states. The problem is that while such emotions promote cohesion and unity within states, they do so at the cost of excluding and denigrating others who are not part of a given state, party, or political group. This negative side of political emotions seems to work against the rational and inclusive character of liberal political systems. ... But without political emotions, liberal polities are vulnerable to loss of suport and identity when competing with other systems and other less inclusive approaches to political life. That is the rub. It should be very clear to anyone who has been following the sordid nature of American political discourse in the past few decades.
To address this, Professor Nussbaum launches a broad study of the problem that ranges from the sources of these ideas in Western political theory -- such as with Comte, Herder, and Mill. She then examines how these ideas developed in the context of the growth of Indian political identity, through the efforts of Tagore and others. She then provides background into current research on personality and emotions, followed by a discussion of her approach, inconjunction with that of Rawls and others. She also includes suggestions for how these ideas might move forward towards some reasonable degree of implementation.
I started this book a while ago and stalled in some parts, as it became clear that keeping up with this wide ranging and hugely learned effort required much attention. I took up the book again after reading "The Bully Pulpit", where it struck me that this emphasis on emotions in political life was part of the issues between Roosevelt and Taft -- but that is another discussion. It is an outstanding book that is hard to digest all at once but it is rich enough to reward the effort to do so.
To address this, Professor Nussbaum launches a broad study of the problem that ranges from the sources of these ideas in Western political theory -- such as with Comte, Herder, and Mill. She then examines how these ideas developed in the context of the growth of Indian political identity, through the efforts of Tagore and others. She then provides background into current research on personality and emotions, followed by a discussion of her approach, inconjunction with that of Rawls and others. She also includes suggestions for how these ideas might move forward towards some reasonable degree of implementation.
I started this book a while ago and stalled in some parts, as it became clear that keeping up with this wide ranging and hugely learned effort required much attention. I took up the book again after reading "The Bully Pulpit", where it struck me that this emphasis on emotions in political life was part of the issues between Roosevelt and Taft -- but that is another discussion. It is an outstanding book that is hard to digest all at once but it is rich enough to reward the effort to do so.
September 6, 2025
Verwacht vooral geen grote theorieën of voorstellen, ze "toont aan" met anekdotes en fragmenten uit liedjes, boeken en theaterstukken. Maar soms slaagt ze er wel in om mij op een vernieuwende manieren te doen nadenken. Daarom eerst 2 mooie citaten voor ik mijn uitgebreide kritiek begin.
"Voor Tagore is het bepalende moment van de menswording de ontdekking dat je van een ander menselijk wezen houdt. Een volwaardig menselijk bestaan is een intense verstandhouding van persoonlijke erkenning en emotie, doortrokken van verwondering en nieuwsgierigheid."
"Tagore schrijft “Het is een belediging voor de menselijkheid als de mens geen duidelijk beeld voor ogen heeft van zijn eigen ideale zelf, én van zijn ideale omgeving, die hij buiten zichzelf dient te verwerkelijken”. Als de politieke cultuur van een land tam en gemakzuchtig is, zegt hij, dan heeft de bevolking van dat land het opgegeven volledig mens te zijn."
De hamvraag van haar boek is de volgende:
Hoe stabiliteit en motivatie creëren voor een samenleving zonder dit dictatoriaal op te leggen of onverdraagzaam te worden naar de ‘anderen/minderen’? Met andere woorden, hoe kunnen we ons medegevoel verruimen? Louter respect is namelijk niet voldoende om burgers bij elkaar te houden, als ze deels hun eigenbelang moeten opofferen.
Ze begint dan met de oplossing van Plato, Herder, Rousseau en Comte te geven. Vooral op die laatste twee gaat ze in door te stellen dat hun mensbeeld naïef was, hun begrip van de menselijke psychologie, onze neigingen tot kwaad was onvolledig. Daarop geeft ze ‘enkele voorbeelden’ en blijft ze dus even onvolledig. Haar argumentatie noemt ze zelf ook ‘experimenteel’ of ‘quasitheoretisch’, waar ze dus toegeeft dat ze haar theorie vooral anekdotisch onderbouwt met fictie (gedichten, liederen, boeken). Maar ze verdedigt zich hierin door te stellen dat een ‘algemene theorie’ zoals die van Rousseau/Comte enkel mogelijk was, omdat die niet klopte! Ze schrijft het stoïcisme af als iets extreem, omdat ze niet wil zien dat het een perspectief biedt dat soms de menselijke neigingen helpt tegengaan, terwijl dat ze voor haar eigen theorie wel openlijk eist dat men verdeelde loyaliteiten en een zekere spanning tussen verschillende ideeën aanvaardt. Ze verwijt de andere filosofen onduidelijkheid, maar legt ook zelf niet uit hoe medeleven van vaderlandsliefde zou uitgebreid worden tot de hele mensheid via “wederzijdsheid”.
Ze ziet emotie als de enige kracht om iets in stand te houden of te veranderen, alsof de mens niet tot op een bepaald punt aan routine zal vasthouden, zelfs al kost hem dit iets. Ze ziet elk publiek evenement als een poging om gestalte te geven aan een emotie. Ze ziet elk politiek ideaal ‘onderbouwd’ door emoties, terwijl die correlatie helemaal niet betekenisvol hoeft te zijn. En dan ga ik nog niet in op haar fixatie met onaanraakbaarheid en het dierlijke/onreine, wat zo specifiek is aan India, dat het weinig kracht heeft.
Als laatste persoonlijk minpunt, kon ik me minder vinden in hoe ze het romantisch idee dat emoties alleen iets waard zijn als ze ongevraagd opkomen, meteen aan de kant schuift. Ze wilt mensen deugdelijk leren voelen, maar verwijt Comte dan wel zo’n gelijkaardige neerbuigende houding tav mensen die zogezegd niet uit zichzelf hun medegevoel kunnen verruimen.
Haar ‘leren voelen’ leidde wel tot het interessante standpunt dat zowel de wet, als het gezin twee instrumenten zijn met een leerdoelstelling: om medeleven uit te breiden.
Wat ik dan wel interessant vond, was dit idee dat een algemeen probleem (onze natuur/kindertijd) geen algemene oplossing kan kennen, omdat deze via de emoties moet, die oa worden opgeroepen door associaties met die kindertijd, die voor iedereen anders was.
Het is ook eens een filosofe die geen subjectief standpunt verkiest, maar op een politiek niveau schaamte als nuttig ziet doordat het overmatige hebzucht en egoïsme in de hand houdt. Na veel persoonlijke filosofieën te lezen, was dit standpunt vernieuwend. Ik hield (houd) zelf sterk vast aan mijn idee van individuele verantwoordelijkheid, omdat het op subjectief niveau uitstekend werkt, maar ik zie nu dat het op collectief niveau niet altijd wenselijk is om ons medeleven daardoor te verliezen.
Rutger Bregman wees er in Utopia op dat weinig mensen vandaag echt een idee hebben waar de samenleving naartoe zou moeten streven, we zijn allemaal maar in de marge aan het rommelen, bij gebrek aan grootse idealistische visie. Wel hier schuift Nussbaum toch een ideaal naar voren waar meer tederheid en vreugde over het menselijk lot heerst en waar de cultuur van onkwetsbaarheid minder floreert.
"Voor Tagore is het bepalende moment van de menswording de ontdekking dat je van een ander menselijk wezen houdt. Een volwaardig menselijk bestaan is een intense verstandhouding van persoonlijke erkenning en emotie, doortrokken van verwondering en nieuwsgierigheid."
"Tagore schrijft “Het is een belediging voor de menselijkheid als de mens geen duidelijk beeld voor ogen heeft van zijn eigen ideale zelf, én van zijn ideale omgeving, die hij buiten zichzelf dient te verwerkelijken”. Als de politieke cultuur van een land tam en gemakzuchtig is, zegt hij, dan heeft de bevolking van dat land het opgegeven volledig mens te zijn."
De hamvraag van haar boek is de volgende:
Hoe stabiliteit en motivatie creëren voor een samenleving zonder dit dictatoriaal op te leggen of onverdraagzaam te worden naar de ‘anderen/minderen’? Met andere woorden, hoe kunnen we ons medegevoel verruimen? Louter respect is namelijk niet voldoende om burgers bij elkaar te houden, als ze deels hun eigenbelang moeten opofferen.
Ze begint dan met de oplossing van Plato, Herder, Rousseau en Comte te geven. Vooral op die laatste twee gaat ze in door te stellen dat hun mensbeeld naïef was, hun begrip van de menselijke psychologie, onze neigingen tot kwaad was onvolledig. Daarop geeft ze ‘enkele voorbeelden’ en blijft ze dus even onvolledig. Haar argumentatie noemt ze zelf ook ‘experimenteel’ of ‘quasitheoretisch’, waar ze dus toegeeft dat ze haar theorie vooral anekdotisch onderbouwt met fictie (gedichten, liederen, boeken). Maar ze verdedigt zich hierin door te stellen dat een ‘algemene theorie’ zoals die van Rousseau/Comte enkel mogelijk was, omdat die niet klopte! Ze schrijft het stoïcisme af als iets extreem, omdat ze niet wil zien dat het een perspectief biedt dat soms de menselijke neigingen helpt tegengaan, terwijl dat ze voor haar eigen theorie wel openlijk eist dat men verdeelde loyaliteiten en een zekere spanning tussen verschillende ideeën aanvaardt. Ze verwijt de andere filosofen onduidelijkheid, maar legt ook zelf niet uit hoe medeleven van vaderlandsliefde zou uitgebreid worden tot de hele mensheid via “wederzijdsheid”.
Ze ziet emotie als de enige kracht om iets in stand te houden of te veranderen, alsof de mens niet tot op een bepaald punt aan routine zal vasthouden, zelfs al kost hem dit iets. Ze ziet elk publiek evenement als een poging om gestalte te geven aan een emotie. Ze ziet elk politiek ideaal ‘onderbouwd’ door emoties, terwijl die correlatie helemaal niet betekenisvol hoeft te zijn. En dan ga ik nog niet in op haar fixatie met onaanraakbaarheid en het dierlijke/onreine, wat zo specifiek is aan India, dat het weinig kracht heeft.
Als laatste persoonlijk minpunt, kon ik me minder vinden in hoe ze het romantisch idee dat emoties alleen iets waard zijn als ze ongevraagd opkomen, meteen aan de kant schuift. Ze wilt mensen deugdelijk leren voelen, maar verwijt Comte dan wel zo’n gelijkaardige neerbuigende houding tav mensen die zogezegd niet uit zichzelf hun medegevoel kunnen verruimen.
Haar ‘leren voelen’ leidde wel tot het interessante standpunt dat zowel de wet, als het gezin twee instrumenten zijn met een leerdoelstelling: om medeleven uit te breiden.
Wat ik dan wel interessant vond, was dit idee dat een algemeen probleem (onze natuur/kindertijd) geen algemene oplossing kan kennen, omdat deze via de emoties moet, die oa worden opgeroepen door associaties met die kindertijd, die voor iedereen anders was.
Het is ook eens een filosofe die geen subjectief standpunt verkiest, maar op een politiek niveau schaamte als nuttig ziet doordat het overmatige hebzucht en egoïsme in de hand houdt. Na veel persoonlijke filosofieën te lezen, was dit standpunt vernieuwend. Ik hield (houd) zelf sterk vast aan mijn idee van individuele verantwoordelijkheid, omdat het op subjectief niveau uitstekend werkt, maar ik zie nu dat het op collectief niveau niet altijd wenselijk is om ons medeleven daardoor te verliezen.
Rutger Bregman wees er in Utopia op dat weinig mensen vandaag echt een idee hebben waar de samenleving naartoe zou moeten streven, we zijn allemaal maar in de marge aan het rommelen, bij gebrek aan grootse idealistische visie. Wel hier schuift Nussbaum toch een ideaal naar voren waar meer tederheid en vreugde over het menselijk lot heerst en waar de cultuur van onkwetsbaarheid minder floreert.
February 4, 2025
1 Stern für ihren ausufernden Schreibstil, 2 Sterne für ihr Konzept. Aber 4 Sterne, weil das Thema eigentlich spannend ist, sie belesen ist, man zugänglichen Einblick in einige andere Denker bekommt (Rawls, Comte, Tagore) und ich ihren Feminismus mag. Plus ihr Konzept von Emotionen gibt ihnen einen ernstzunehmenden Platz in rationalen Diskussionen.
Nach mehr als 500 Seiten ist sie kurz witzig:
„Indem die Schule ein breites Spektrum konstruktiver Leistungspfade anbietet, kann sie die Schüler ermutigen, etwas Sinnvolles zu tun, das ihnen ein gutes Selbstwertgefühl gibt, anstatt nur herumzusitzen und die beliebten Schüler zu hassen.“
Nach mehr als 500 Seiten ist sie kurz witzig:
„Indem die Schule ein breites Spektrum konstruktiver Leistungspfade anbietet, kann sie die Schüler ermutigen, etwas Sinnvolles zu tun, das ihnen ein gutes Selbstwertgefühl gibt, anstatt nur herumzusitzen und die beliebten Schüler zu hassen.“
February 5, 2014
This book is a very well written outline of the political formation of love and its contribution to civil society. I appreciated many things about this book, including its well thought out definitions of the particular emotions it reviews: grief, shame, fear, compassion, love. Although it is primarily concerned with the national sentiment of the United States and India, this is also of interest to Australians (and it does actually even cite Australia as a case towards the end). In particular, it addresses the *need* for the public to care for each other, the steps particular heroic political figures have taken towards this end, and the result of their efforts. It extends Benedict Anderson's "imagined community" of the state in tangible ways, directly addressing the emotional pull of the homeland upon the heart.
August 3, 2017
The summary sounded so great to me but, unfortunately, the book didn't speak to me at all. While I can almost fully agree with Nussbaum's main ideas, I found her writing very uninspiring. Nussbaum works with (too) many examples drawn both from fiction and reality - and it is often hard not to lose the 'golden thread'. Skimming some of the more confusing parts helped me to make more sense of how they fit into the whole...
In short, the "only 1 star" review is not because I disagree with Nussbaum's ideas. It's because her style of writing, explaining and arguing/discussing did not at all agree with me.
In short, the "only 1 star" review is not because I disagree with Nussbaum's ideas. It's because her style of writing, explaining and arguing/discussing did not at all agree with me.
September 21, 2023
I agree with her for the most part, but I don't think she needed as many words to get her point across as she used.
August 7, 2017
I turned to Nussbaum's work in the hopes that she might excavate a portrait of a political society that effectively attended to human emotions. In this emotionally-charged political climate, and as a concerned citizen wrestling with my own tangle of feelings, I looked to Nussbaum for a way forward. Political Emotions provided some critical wayfinding for the journey.
A creative thinker, Nussbaum draws on early childhood psychology, animal research, rhetoric, Indian and American histories, Mozart, Whitman, and Stoic philosophers--to name a few subjects--in her effort to consider how love might contribute to a just society. It is a dense and heady book, but one I'm happy to have read.
I'll leave you with her closing words, which I find affirming:
"It will be said, and frequently too, that the demand for love made in this book is a tall order, and unrealistic given the present state of politics in more or less every country. But think what this objection really says. The objector presumably thinks that nations need technical calculation: economic thought, military thought, good use of computer science and technology. So, nations need those things, but they do not need the heart? They need expertise, but do not need the sort of daily emotion, the sympathy, tears, and laughter, that we require of ourselves as parents, lovers, and friends, or the wonder with which we contemplate beauty? If that's what nations are like, one might well want to live elsewhere.
Speaking of this imaginary republic, as yet not fully realized, Walt Whitman wrote that 'America is only you and me.' We should aspire to nothing less." (396-397)
A creative thinker, Nussbaum draws on early childhood psychology, animal research, rhetoric, Indian and American histories, Mozart, Whitman, and Stoic philosophers--to name a few subjects--in her effort to consider how love might contribute to a just society. It is a dense and heady book, but one I'm happy to have read.
I'll leave you with her closing words, which I find affirming:
"It will be said, and frequently too, that the demand for love made in this book is a tall order, and unrealistic given the present state of politics in more or less every country. But think what this objection really says. The objector presumably thinks that nations need technical calculation: economic thought, military thought, good use of computer science and technology. So, nations need those things, but they do not need the heart? They need expertise, but do not need the sort of daily emotion, the sympathy, tears, and laughter, that we require of ourselves as parents, lovers, and friends, or the wonder with which we contemplate beauty? If that's what nations are like, one might well want to live elsewhere.
Speaking of this imaginary republic, as yet not fully realized, Walt Whitman wrote that 'America is only you and me.' We should aspire to nothing less." (396-397)
January 15, 2020
Just finished this excellent book by a leading American philosopher. It’s central task is to explore how to facilitate a public, political culture deeply informed by love and extended sympathy. Her project is, in her view, a complement to the work of John Rawls, especially his A Theory of Justice. It’s a wide-ranging exploration of many ideas indeed: her analysis includes a study of the opera The Marriage of Figaro, Bollywood, book clubs, ancient and Classical Greek literature, key acts from the lives of Washington, Lincoln, Gandhi, and Martin Luther King, as well as ideas from the usual cast of philosophers important to the liberal tradition such as J.S. Mill, Hegel, Sen and Rawls, among others. I only have one problem with her book: her account of patriotism as a key element in her vision of a just society. She denigrates anything except robust patriotic emotion as an insufficient and “watery motivation” to sustain the good society.
Here she clearly parts company with her mentor Rawls. It’s disappointing to see a prominent contemporary American liberal intellectual support a strong form of patriotism in the U.S., especially under the Trump administration. Historically speaking, in fact, it’s evident to me there would be many benefits if American patriotism was less overbearing.
My only other complaint is minor: she overloads what is really a “popular” book with too many footnotes. Most chapters have 50 or more and one chapter has 122 footnotes!
Regardless, this is a great book that I highly recommend.
Here she clearly parts company with her mentor Rawls. It’s disappointing to see a prominent contemporary American liberal intellectual support a strong form of patriotism in the U.S., especially under the Trump administration. Historically speaking, in fact, it’s evident to me there would be many benefits if American patriotism was less overbearing.
My only other complaint is minor: she overloads what is really a “popular” book with too many footnotes. Most chapters have 50 or more and one chapter has 122 footnotes!
Regardless, this is a great book that I highly recommend.
June 1, 2018
Martha Nussbaum, prolific writer and public intellectual, builds from the oppressive self-interest and selfishness of modern political economy to building social institutions based on mutuality and love. She greatly enlarges her precipitating connection with John Rawls to deeper grasp of the foundations of human community. This is one of her most satisfying works. I would her vision dominated our political lives instead of the brutal nonsense that does. I reread this work.
October 30, 2013
Good ideas and great illustrative examples-- which don't, however, manage to overcome the dryness of Rawls and his fans, and so something gets lost in translating the emotional commitment Nussbaum insists we need. (I'm probably underrating this thing.)
April 18, 2014
This is a great book in which Martha Nussbaum uses her conceptions of emotions combined with many events in the political and entertainment wheel. While I do not wish to spoil this wonderful text for any potential readers I can only offer my highest praise and encourage everyone to read it.
March 31, 2015
It's not that Nussbaum is wrong, but her book is incredibly dull and about 400 pages too long.
May 27, 2017
En beskrivelse af de følelser, som det politiske styre bygger på. Tilgangen er normativ, idet den beskriver, hvordan følelserne er og ser på, hvordan følelserne bør være. Herunder indgår beskrivelser af, hvordan følelserne bør fremmes, forhindres.
Første del er en historisk beskrivelse og analyse af idealer efter den franske revolution. N undersøger, men afviser Comte, Roussous, fordi de stræber mod afvisning af kritik, disidenter. N omfavner Mozart og andre kunstnere. som viger bort fra opretholdelse af hierarkier og stræber efter frihed for alle, inklussion.
Anden del beskriver nye teorier om følelser og udvikler vel en slags normativ teori om de centrale følelser. Bogens bedste kapitel tager udgangspunkt i Kants Radical evil og har mange fine analyser af især mennesket som et sårbart væsen.
Tredje del analyserer sig frem til, hvordan man fremmer de eftertragtede følelser. Der er vel ikke så meget om, hvordan man hæmmer de dårlige følelser. Her er analyser af kunstværker og politiske taler (og sikkert også andet, som jeg lige har glemt).
Det er en kompliceret og vidtfavnende bog. Og det er nok også en relativt dårligt skrevet bog. Især kan jeg ikke snuppe de mange gentagelser. Jeg er heller ikke overbevist af mange af eksemplerne, som jeg har set langt bedre udfoldet af antropologer og andre samfundsforskere (fx er Graeber meget i samme stil, men vel langt bedre).
Min hovedanke angår dog indhold. Jeg mener ikke, at N lykkes med at forholde sig til et helt fundamentalt aspekt angående politik og følelser. Hun har således næsten intet konstruktivt eller interessant at sige om hierarkier. I Ns verden er endemålet en situation, hvor der er modsætninger, kritik, glæde, frihed osv osv., men på en eller anden måde er der ingen egentligt bindende hierarkier. De hierarkier, der er, bliver altid overkommet.
Et sigende citat fra s.382.: In short, while the goals and ideals of the society we have imaginede do place constrains on the emotions that citizens shold be encouraged to feel, they permit and actively encourage diffirent citizens to inhabit the public sphere differently, as best suits each person's age, gender, goals, values and personality. Det sigende er, at position i samfundet, reele modsætningsforhold ikke direkte nævnes.
Et eksempel en analyse af en, der tror på kastesystemet. Vedkommende har vanskeligheder med at få ideologien til at passe med sit levede liv. Personens ideologi bryder endeligt sammen og vedkommende er derefter sat fri. Ligheden har sejret og alt er godt.Men det er jo først her, tingene begynder! For der er jo til stadighed en masse hierarkier, som er i spil, og som skal være i spil for at det nye samfund og de nye følelser kan eksisterer.
Andet eksempel er den fine analyse af Mozars udgave af Figaros bryllup. Her underminerer kvinderne magtforholdene og nulsumsspillene, som mændende spiller. Dette analyseres og vi forstår, at Mozart også kan vise dette gennem musikken. Super. Men hvordan så med de strukturer og hierarkier, som indgår fx i et musikværk som Mozarts? Man behøver ikke engang at forstå musik (som givetvis indeholder hierarkier mellem noderne o.lign.,) for at kunne få øje på hierarkierne i musikken. Fx er hele orkestret bygget op hierarkisk med en 1. violinist osv. Men hele dette aspekt går N ikke ind i.
Det er stort problem, for dels er det en tænkefejl, dels er det præcis her, at tingene bliver politisk interessante. Højrefløjen antager jo, at hierarkier er nødvendige og gode, og det har de jo ret i, når det udtrykkes helt generelt - ligesom venstrefløjen har ret i , at mennesker er lige, udtrykt helt abstrakt. Dette ser N ikke ud til at forstå eller gøre noget som helst ved.
Første del er en historisk beskrivelse og analyse af idealer efter den franske revolution. N undersøger, men afviser Comte, Roussous, fordi de stræber mod afvisning af kritik, disidenter. N omfavner Mozart og andre kunstnere. som viger bort fra opretholdelse af hierarkier og stræber efter frihed for alle, inklussion.
Anden del beskriver nye teorier om følelser og udvikler vel en slags normativ teori om de centrale følelser. Bogens bedste kapitel tager udgangspunkt i Kants Radical evil og har mange fine analyser af især mennesket som et sårbart væsen.
Tredje del analyserer sig frem til, hvordan man fremmer de eftertragtede følelser. Der er vel ikke så meget om, hvordan man hæmmer de dårlige følelser. Her er analyser af kunstværker og politiske taler (og sikkert også andet, som jeg lige har glemt).
Det er en kompliceret og vidtfavnende bog. Og det er nok også en relativt dårligt skrevet bog. Især kan jeg ikke snuppe de mange gentagelser. Jeg er heller ikke overbevist af mange af eksemplerne, som jeg har set langt bedre udfoldet af antropologer og andre samfundsforskere (fx er Graeber meget i samme stil, men vel langt bedre).
Min hovedanke angår dog indhold. Jeg mener ikke, at N lykkes med at forholde sig til et helt fundamentalt aspekt angående politik og følelser. Hun har således næsten intet konstruktivt eller interessant at sige om hierarkier. I Ns verden er endemålet en situation, hvor der er modsætninger, kritik, glæde, frihed osv osv., men på en eller anden måde er der ingen egentligt bindende hierarkier. De hierarkier, der er, bliver altid overkommet.
Et sigende citat fra s.382.: In short, while the goals and ideals of the society we have imaginede do place constrains on the emotions that citizens shold be encouraged to feel, they permit and actively encourage diffirent citizens to inhabit the public sphere differently, as best suits each person's age, gender, goals, values and personality. Det sigende er, at position i samfundet, reele modsætningsforhold ikke direkte nævnes.
Et eksempel en analyse af en, der tror på kastesystemet. Vedkommende har vanskeligheder med at få ideologien til at passe med sit levede liv. Personens ideologi bryder endeligt sammen og vedkommende er derefter sat fri. Ligheden har sejret og alt er godt.Men det er jo først her, tingene begynder! For der er jo til stadighed en masse hierarkier, som er i spil, og som skal være i spil for at det nye samfund og de nye følelser kan eksisterer.
Andet eksempel er den fine analyse af Mozars udgave af Figaros bryllup. Her underminerer kvinderne magtforholdene og nulsumsspillene, som mændende spiller. Dette analyseres og vi forstår, at Mozart også kan vise dette gennem musikken. Super. Men hvordan så med de strukturer og hierarkier, som indgår fx i et musikværk som Mozarts? Man behøver ikke engang at forstå musik (som givetvis indeholder hierarkier mellem noderne o.lign.,) for at kunne få øje på hierarkierne i musikken. Fx er hele orkestret bygget op hierarkisk med en 1. violinist osv. Men hele dette aspekt går N ikke ind i.
Det er stort problem, for dels er det en tænkefejl, dels er det præcis her, at tingene bliver politisk interessante. Højrefløjen antager jo, at hierarkier er nødvendige og gode, og det har de jo ret i, når det udtrykkes helt generelt - ligesom venstrefløjen har ret i , at mennesker er lige, udtrykt helt abstrakt. Dette ser N ikke ud til at forstå eller gøre noget som helst ved.
March 7, 2023
«Las tragedias consiguen sus particulares efectos emocionales gracias a la distinción de su poesía, su música y su espectáculo visual. Inspiran no sólo compasión, por así decirlo, sino también asombro, una intensa y placentera admiración maravillada del objeto de contemplación. Que Sófocles fuera un gran artista no es en absoluto irrelevante para entender el poder que su obra tiene para conmovernos; así que la sociedad moderna que quiera emular a los griegos necesitará artistas y maestría artística reales, y tendrá que permitir que los artistas utilicen vías creativas sorprendentes, sin concebirlos, al más puro estilo comteano, como siervos obedientes de una academia de filósofos».
EMOCIONES POLÍTICAS: ¿POR QUÉ EL AMOR ES IMPORTANTE PARA LA JUSTICIA? de Martha C. Nussbaum
EMOCIONES POLÍTICAS: ¿POR QUÉ EL AMOR ES IMPORTANTE PARA LA JUSTICIA? de Martha C. Nussbaum
November 8, 2016
The foundation of this book is carefully set down with cultural and philosophical background. It picks up steam with a powerful description of why and how to teach patriotism and critical thinking in public schools. Its range is revealed in a brief history of political humor from Aristophanes to Bill Mauldin. Challenging and scholarly this book arrives at a satisfying conclusion in determining the emotional basis for political life.
Read
August 9, 2025‘In our other signiticant roles in life we readily grant this, granting that imaginative M is better than dutiful M, that the parent who really loves is better than the parent who simply does all the right things, that the racist colleague who is struggling to overcome racist perceptions and reactions is superior to the one who merely acts impeccably. Why, then, would we suppose that in one of our most important roles in life, that of citizen, an empty shell is all we need to be?’
October 9, 2018
This book gives me hope.
August 13, 2019
It’s been a good book club discussion on the need for compassionate governance. Governing so that the rich gets richer isn’t working for very many.
November 2, 2022
El capítulo en el que compara la noción de comunidad de los animales con la de los seres humanos: 10/10.
April 24, 2024
Good and modern Aristotelian view on the role of emotions in political actions.
April 1, 2020
Nussbaum answers the question object of the book in a very detailed manner, which is a very important and philosophically difficult enterprise. Through the study of the civil religion ideas, she focuses in Indian and American philosophers in order to discuss that the ground of democracy may not be found in the reason but rather in love (perceived in a very specific way).
I s a great book from a great thinker. Maybe a little repetitive and sometimes diverted from it’s course.
I s a great book from a great thinker. Maybe a little repetitive and sometimes diverted from it’s course.
This entire review has been hidden because of spoilers.
June 18, 2023
Obra sumamente interesante en la que Nussbaum nos muestra cómo de importantes son las emociones en la política. Su propuesta parte por defender el uso de estas (en concreto, las emociones positivas), frente a otras teorías que pretenden centrarse solo en la racionalidad. Para Nussbaum es obvio que si queremos extender la idea de justica a toda la humanidad solo puede hacerse desde un desarrollo de las emociones.
March 21, 2016
Este es un libro muy diferente a lo que alguna vez había leído. La autora introduce diversas disciplinas que justifican el amor como emoción política fundamental para la sociedad. Me llamó mucho la atención la alusión a piezas musicales, obras teatrales y sus respectivos autores clásicos que relacionan lo "femenino" y lo "maternal" con el amor, y cómo lo masculino es mucho más belicoso e impulsivo.
Nussbaum crea su teoría a partir de autores y líderes de diferentes orígenes como Tagore, Mill, Washington, o Gandhi, y Comte. Con esto aprovecha para hacer comparaciones teóricas útiles y simultáneamente contar historias de grandes personajes y los contextos en los que estos actuaron.
Igualmente, intenta complementar su teoría con los desarrollos de la psicología y su abordaje experimental que permiten dar algunos puntos sobre cuál es "la naturaleza" del comportamiento humano, hasta dónde hay algún tipo de predisposición biológica y hasta qué punto es importante construir socialmente los diferentes tipos de emociones.
Nussbaum crea su teoría a partir de autores y líderes de diferentes orígenes como Tagore, Mill, Washington, o Gandhi, y Comte. Con esto aprovecha para hacer comparaciones teóricas útiles y simultáneamente contar historias de grandes personajes y los contextos en los que estos actuaron.
Igualmente, intenta complementar su teoría con los desarrollos de la psicología y su abordaje experimental que permiten dar algunos puntos sobre cuál es "la naturaleza" del comportamiento humano, hasta dónde hay algún tipo de predisposición biológica y hasta qué punto es importante construir socialmente los diferentes tipos de emociones.
August 26, 2015
Interessante Thesen zum Nachdenken. Spannende Analyse von Mozarts "Hochzeit des Figaro" (Wieder: Mozart als "Feminist"). der männliche Revolutionär und der männlicher Unterdrücker singen in derselben Tonlage. Will mir die Oper mal daraufhin anschauen. Ansonsten sehr US-Amerikanisch. Die These, dass die "Linke" zu sehr auf rationale Argumente setzt und die Gefühle unterbewertet, teile ich. Die Frage, was es bedeutet, Gefühle positiv in die Politik einzubeziehen, ist mir noch nicht ganz klar, die Beispiele fand ich meist nur so so mittel überzeugend.
August 27, 2015
Enseña a las personas a esperar una salvación que no es de este mundo, sino espiritual, en vez de politica; de ese modo "deja a las leyes la sola fuerza que ellas sacan de sí mismas sin añadirles ninguna otra". En segundo lugar, el cristianismo vuelve los pensamientos de las personas hacia su propio interior, pues se las insta a examinar su propio corazón; su doctrina, pues, produce indiferencia ante los acontecimientos políticos. Y en tercer y último lugar, el cristianismo predica la no violencia e, incluso el martirio con lo que enseña a las personas a ser esclavas".
July 29, 2015
I wish she could restrain herself from writing such long books...but this one is important and brilliant. Her reading of Comte, Rousseau, Whitman, Tagore, Rawls, and Mozart are brilliant. The content here is a part of a growing and important return to Adam Smith and David Hume's emphasis on emotion in ethics. A lovely and well developed book. Top recommendation.
Displaying 1 - 30 of 34 reviews