What do you think?
Rate this book
Ο έρωτας του Πλάτωνα
Perteneciente al ciclo de novelas agrupadas bajo el nombre de El legado de Caín, en el cual Sacher-Masoch se proponía abordar diferentes aspectos de la historia natural de la humanidad a través de una serie de relatos, El amor de Platón constituye, en cierta medida, la contracara de la célebre La venus de las pieles, que in
127 pages, Paperback
First published January 1, 1870
127 people want to read
About the author
Leopold von Sacher-Masoch
390 books326 followersAustrian writer and journalist, who gained renown for his romantic stories of Galician life. The term masochism is derived from his name.
During his lifetime, Sacher-Masoch was well known as a man of letters, a utopian thinker who espoused socialist and humanist ideals in his fiction and non-fiction. Most of his works remain untranslated into English. The novel Venus in Furs is his only book commonly available in English.
See http://en.wikipedia.org/wiki/Leopold_...
During his lifetime, Sacher-Masoch was well known as a man of letters, a utopian thinker who espoused socialist and humanist ideals in his fiction and non-fiction. Most of his works remain untranslated into English. The novel Venus in Furs is his only book commonly available in English.
See http://en.wikipedia.org/wiki/Leopold_...
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 14 of 14 reviews
Read
August 29, 2018Ιδιαίτερα γοητευτικό κείμενο δοσμένο σε μορφή επιστολών. Το τέλος δεν με εξέπληξε, μου άρεσε όμως ο λυρισμός της γραφής του Μαζόχ. Ανεξάρτητα από την όποια φήμη τον κυνηγάει, είναι καλός συγγραφέας.
October 3, 2018
Μέσα από μια σειρά επιστολών που απευθύνει στην μητέρα του ο νεαρός αξιωματικός Χένρικ αφηγείται τον έρωτά του για ένα ανδρόγυνο πλάσμα, τον Ανατόλ. Δίχως σαρκική επαφή και χωρίς επιζήτηση του αισθησιακού πόθου, ο έρωτας του Χένρικ, όπως ο Έρωτας στους σωκρατικούς διαλόγους του Συμποσίου, είναι απαλλαγμένος από τις ηδονές, αλλά γεμάτος πάθος για το ηθικό και φυσικό κάλλος. Η ψυχή του Χένρικ έλκεται από τις ιδέες και την ανάγκη να γνωρίσει ακόμη καλύτερα το αντικείμενο του πόθου του, έστω κι αν στην πορεία του αυτή βιώνει διαρκώς απογοητεύσεις.
Ανεξάρτητα από την αφηγηματική δεινότητα του Leopold von Sacher-Masoch και τη λυρική έκφραση του λόγου του, Ο έρωτας του Πλάτωνα δεν ήταν ακριβώς ένα βιβλίο που με συνεπήρε.
Ανεξάρτητα από την αφηγηματική δεινότητα του Leopold von Sacher-Masoch και τη λυρική έκφραση του λόγου του, Ο έρωτας του Πλάτωνα δεν ήταν ακριβώς ένα βιβλίο που με συνεπήρε.
February 23, 2023
«Sus labios son como las olas del mar, ellos atraen, acarician y adormecen... y el fin es la exterminación.»
Novela poco interesante. La exaltación del amor platónico, es decir, el perfecto y espiritual, me parece que no supone nada novedoso y menos cuando le siguen parrafadas misóginas. Que la mujer es vanidosa y egoísta, que ella no está hecha para amar de corazón, para el amor platónico, sino para el amor carnal, el de la sensualidad y la lujuria.
La exaltación del amor perfecto, como el irreal e idealizado me parecía en un primer punto paródica y sarcástica, pero veo que no. Esto resulta en un tratado un tanto chapas sobre el amor platónico y de cómo los hombres son profundos y se aman con el espíritu y que la mujer no y bla bla bla.
También me ha dejado un poco frío como se exalta tanto el amor entre hombres para luego decir que esto es una amistad pura y dura. Yo no es que sepa mucho de platonismo, pero tengo entendido que el amor platónico, en su origen, tenía mucho que ver con el vínculo dado en el amor homoerótico. Que el protagonista esté tan obseso con su relación con los hombres y que esta sea exageradamente intensa, pero sin superar jamás el bromance (aún cuando se pone a besar de rodillas la mano a Antole y a suspirar por él) ha hecho que ni siquiera por esta vertiente la novela sea interesante o subversiva.
El libro no está mal escrito, pero si me parece un poco simplón. De la narrativa, lo que me hace arquear la ceja es la premisa, que esto sea una recopilación de cartas de Henryk a su madre, sobre todo cuando el protagonista se dedica a mandar cartas únicamente sobre las mujeres que le ponen tonto.
«Yo por poco me enamoro de ella; por lo menos todo el tiempo que pude admirar (desde diez pasos de distancia) su cara virginal, su cabello oscuro como la noche, sus ojos y sus dientes. ¡Qué dientes tiene! Uno hasta se dejaría morder por esos dientes.»
No es que me parezca impensable, pero si me parece un tanto raro que este hombre se comunique con su madre solo para darle la turra solamente de las mujeres guapas que se encuentra y de su bromance con el Antole. Por el tono de las cartas, me encajaría más si esto fuera una recopilación de cartas enviadas a un amigo cercano.
Sorprendentemente, me ha parecido más interesante el apéndice, la historia real de Sacher-Masoch con Antole escrita por Wanda Masoch, que la novela.
Novela poco interesante. La exaltación del amor platónico, es decir, el perfecto y espiritual, me parece que no supone nada novedoso y menos cuando le siguen parrafadas misóginas. Que la mujer es vanidosa y egoísta, que ella no está hecha para amar de corazón, para el amor platónico, sino para el amor carnal, el de la sensualidad y la lujuria.
La exaltación del amor perfecto, como el irreal e idealizado me parecía en un primer punto paródica y sarcástica, pero veo que no. Esto resulta en un tratado un tanto chapas sobre el amor platónico y de cómo los hombres son profundos y se aman con el espíritu y que la mujer no y bla bla bla.
También me ha dejado un poco frío como se exalta tanto el amor entre hombres para luego decir que esto es una amistad pura y dura. Yo no es que sepa mucho de platonismo, pero tengo entendido que el amor platónico, en su origen, tenía mucho que ver con el vínculo dado en el amor homoerótico. Que el protagonista esté tan obseso con su relación con los hombres y que esta sea exageradamente intensa, pero sin superar jamás el bromance (aún cuando se pone a besar de rodillas la mano a Antole y a suspirar por él) ha hecho que ni siquiera por esta vertiente la novela sea interesante o subversiva.
El libro no está mal escrito, pero si me parece un poco simplón. De la narrativa, lo que me hace arquear la ceja es la premisa, que esto sea una recopilación de cartas de Henryk a su madre, sobre todo cuando el protagonista se dedica a mandar cartas únicamente sobre las mujeres que le ponen tonto.
«Yo por poco me enamoro de ella; por lo menos todo el tiempo que pude admirar (desde diez pasos de distancia) su cara virginal, su cabello oscuro como la noche, sus ojos y sus dientes. ¡Qué dientes tiene! Uno hasta se dejaría morder por esos dientes.»
No es que me parezca impensable, pero si me parece un tanto raro que este hombre se comunique con su madre solo para darle la turra solamente de las mujeres guapas que se encuentra y de su bromance con el Antole. Por el tono de las cartas, me encajaría más si esto fuera una recopilación de cartas enviadas a un amigo cercano.
Sorprendentemente, me ha parecido más interesante el apéndice, la historia real de Sacher-Masoch con Antole escrita por Wanda Masoch, que la novela.
November 18, 2023
Fasziniert von seiner "Venus im Pelz", wagte ich mich an dieser kurzen Novelle. Formal ähnelt es Goethes Werther: In Briefen berichtet der Protagonist Henryk seiner Mutter über die platonische Liebschaft zu "Anatol". Henryk ist den Frauen abgeneigt und möchte auch keine körperliche Beziehung zu anderen Menschen. Seine Philosophie des Liebens erstreckt sich auf 120 Seiten und führt am Schluss zu einem idyllischen Ende, welches dann doch vom "Werther" abschweift. Inhaltlich konnte es mich nicht überzeugen und ich habe für die Kürze des Textes doch Ewigkeiten für die Lektüre gebraucht; ein Zeichen dafür, dass ich es mich gepackt hat, leider...
January 26, 2025
Κάπως παρωχημένο έργο
Ενδιαφέρον ομως
Ενδιαφέρον ομως
February 28, 2022
UNA ANTÍTESIS DE LA VENUS.
Efectivamente, mientras que en "La Venus de las pieles" lo que predomina es la sensualidad (aquello que proviene de los sentidos), este libro se adhiere al lineamiento platónico que la condena, resaltando la espiritualidad por sobre todo y, en este texto, aún más en lo que al amor se refiere.
Es la historia de Henryk quien, fiel a la teoría de las ideas de Platón, tiene la firme creencia de que el único amor auténtico es el espiritual, y que al descartar la carnalidad, sólo puede encontrarlo en la amistad con hombres. Conoce a la condesa Nadiezhda, quien queda prendada de él, pero al conocer su postura con respecto a las relaciones, le sugiere a su hermano gemelo, quien no será sino ella misma adoptando la identidad de Anatole. Henryk mantiene una relación con él sin saber quién es realmente, mientras que este en su papel masculino se propone desilusionarlo para que corra a los brazos de ella, de la identidad femenina. Sin embargo, Henryk se entera y termina repudiando a la condesa, huye del mundo y se aísla de este, mintiendo solamente amistad con Schuster, alguien a quien conoció por aquella época.
El texto está presentado en formato epistolar, muy similar en este aspecto a "la Venus", y viene con un apéndice escrito por la esposa de mismo Masoch, en el cual, también semejante a la obra referida, se confirma que la vivencia real del autor queda plasmada en su obra.
Aunque es una novela consideraba por muchos como narrativamente simple, su complejidad radica en la psicología de los personajes, misma que tal vez no se aprecia del todo por los recursos literarios empleados.
Hay una línea interpretativa que puede dar a pensar en la misoginia, aunque en realidad no es otra cosa que una denuncia a la desigualdad entre hombres y mujeres, misma que también se hace evidente en "La hiena de la Puszta".
Efectivamente, mientras que en "La Venus de las pieles" lo que predomina es la sensualidad (aquello que proviene de los sentidos), este libro se adhiere al lineamiento platónico que la condena, resaltando la espiritualidad por sobre todo y, en este texto, aún más en lo que al amor se refiere.
Es la historia de Henryk quien, fiel a la teoría de las ideas de Platón, tiene la firme creencia de que el único amor auténtico es el espiritual, y que al descartar la carnalidad, sólo puede encontrarlo en la amistad con hombres. Conoce a la condesa Nadiezhda, quien queda prendada de él, pero al conocer su postura con respecto a las relaciones, le sugiere a su hermano gemelo, quien no será sino ella misma adoptando la identidad de Anatole. Henryk mantiene una relación con él sin saber quién es realmente, mientras que este en su papel masculino se propone desilusionarlo para que corra a los brazos de ella, de la identidad femenina. Sin embargo, Henryk se entera y termina repudiando a la condesa, huye del mundo y se aísla de este, mintiendo solamente amistad con Schuster, alguien a quien conoció por aquella época.
El texto está presentado en formato epistolar, muy similar en este aspecto a "la Venus", y viene con un apéndice escrito por la esposa de mismo Masoch, en el cual, también semejante a la obra referida, se confirma que la vivencia real del autor queda plasmada en su obra.
Aunque es una novela consideraba por muchos como narrativamente simple, su complejidad radica en la psicología de los personajes, misma que tal vez no se aprecia del todo por los recursos literarios empleados.
Hay una línea interpretativa que puede dar a pensar en la misoginia, aunque en realidad no es otra cosa que una denuncia a la desigualdad entre hombres y mujeres, misma que también se hace evidente en "La hiena de la Puszta".
This entire review has been hidden because of spoilers.
July 15, 2019
To be honest, a **1/2 would be much more fair.
Sacher-Masoch gives us a quite interesting and sincere, though simplistic and compulsive, gaze at man's condition over women, relations, eros, spirituality.
He, obsessively, recognises in woman's behaviour its carnal nature, like Baudelaire used to do (more eloquently) in his aesthetic essays. Not a point to necessarily disagree with, but it is posed in a so single-minded way. There is no real dispute against his pre-determined thesis.
Plato, the great idealist philosopher, makes his appearance all along the way, but meagerly used in real content. More of an attractive, stable reference than something dramatically exposed and evolved. And when it comes to references, there is plenty of these (especially Goethe, Moliere, Schiller and... Les Sylphides). Nice to become sort of a reference hunter.
Enjoyable text (to some extent) in general, coming with two or three wonderful lyrical passages, quite indicative of its epoch and ethics, representative of the main mazochistic concept ("the suspension of sexual satisfaction brings tremendous delight"), but almost repetitive of its thematic core, obsessive in its rhetoric and hooked to aristocratic-like stereotypes.
Its finale (not a grand one, and that's a suitable one) offers the most-intriguing idea of the text to us. Two Diogeneses the Cynics do not fit in a sole jar.
Sacher-Masoch gives us a quite interesting and sincere, though simplistic and compulsive, gaze at man's condition over women, relations, eros, spirituality.
He, obsessively, recognises in woman's behaviour its carnal nature, like Baudelaire used to do (more eloquently) in his aesthetic essays. Not a point to necessarily disagree with, but it is posed in a so single-minded way. There is no real dispute against his pre-determined thesis.
Plato, the great idealist philosopher, makes his appearance all along the way, but meagerly used in real content. More of an attractive, stable reference than something dramatically exposed and evolved. And when it comes to references, there is plenty of these (especially Goethe, Moliere, Schiller and... Les Sylphides). Nice to become sort of a reference hunter.
Enjoyable text (to some extent) in general, coming with two or three wonderful lyrical passages, quite indicative of its epoch and ethics, representative of the main mazochistic concept ("the suspension of sexual satisfaction brings tremendous delight"), but almost repetitive of its thematic core, obsessive in its rhetoric and hooked to aristocratic-like stereotypes.
Its finale (not a grand one, and that's a suitable one) offers the most-intriguing idea of the text to us. Two Diogeneses the Cynics do not fit in a sole jar.
October 26, 2017
Str. 6- "Lepoto, ki se drži duše, moramo imeti za dragocenejšo od telesne." (Platon, Simpozij)
Str. 22- Kar norčuj se iz mojega idealizma, saj je pač najboljše, kar človeku preostane v življenju, čigar smisla nihče ne pozna, nihče ne dojame; zdi se, da je tu le zavoljo samega sebe, k temu pa je dodana še ljubezen, da bi se vedno znova nadaljevalo v nova bitja, ki se veselijo sonca in lune in zvezd, tako kot mi, pa bodo vendarle znova plen smrti, tako kot mi.
August 24, 2017
Ενα ερωτικό παιγνίδι με απροσδόκητο τέλος, που δείχνει πόσο τροφοδοτεί την επιθυμία το απαγορευμένο και πως απομυθοποιείται το αντικείμενο του πόθου όταν πια κερδίζεται η ηδονή που ως τότε αναβαλλόταν διαρκώς.
July 20, 2020
Desengaño, sensualidad, amor tóxico, amor idea; y podría seguir. Tiene muchos tópicos que lo siguen haciendo un libro muy interesante para leerlo en la actualidad. Adicionalmente, tiene un estilo limpio, claro y ameno.
July 14, 2022
απλά ουου, υπέροχο βιβλίο.
Γεμάτο σημειώσεις και υπογραμμίσεις.
Νάναι καλά το Σοφάκι που μου το δάνεισε.
Γεμάτο σημειώσεις και υπογραμμίσεις.
Νάναι καλά το Σοφάκι που μου το δάνεισε.
August 23, 2023
Γενικά ήταν ένα εύκολο βιβλιο, η πλοκή με μπέρδεψε παρά πολύ
June 7, 2014
Great book which complements the Venus novel. Although many of the glimpses of pro-slavonism, feminism and sensual masochistic imagery are veiled, a Sacher Masoch connoisseur/se will find no trouble to spot those well known traces. Superb book not to be taken verbatim though.
January 28, 2019
Συλλέγω βιβλία από τις εφημερίδες, διότι ο αναγνώστης μπορεί να ανακαλύψει τόσο μικρά διαμάντια όσο και έργα τα οποία είτε δεν κυκλοφορούν στο εμπόριο ή απλά είναι δυσεύρετα. Κλασική περίπτωση είναι η έκφραση του αναγνώστη "άμα πέσω πάνω στο τάδε..." ή απλά “το βρήκα εκεί και τελικά ήταν μοιραία η ανάγνωση του μου, άλλαξε όλη τη ζωή”. Ναι συμβαίνει!.
Και κάπως έτσι ήρθα σε επαφή με τον "Έρωτα του Πλάτωνα" (εκδόσεις Αστάρτη) μέσω της εφημερίδας "Το Βήμα". Ομολογώ πως πάντα ήθελα να διαβάσω τον Λέοπολντ Ζάχερ Μαζόχ λόγω της φήμης που είχε δημιουργηθεί γύρω από το όνομά του, οπότε να σου η κατάλληλη ευκαιρία. Η ιστορία εξελίσσεται μέσω επιστολών, οι οποίες αφηγούνται την καθημερινότητα του νεαρού αξιωματικού Χένρικ προς την πολυαγαπημένη του μητέρα, κόμισσα Ταρνόβ.
Τι γίνεται όμως όταν ο κακόμοιρος σαγηνεύεται από την αιθέρια ύπαρξη της Ρωσίδας καλλονής Ναντέζντα;
Ο Έρωτας του Πλάτωνα πρόκειται για την υπέρτατη ιδέα αντικατοπτρισμού του ιδεαλιστικού έρωτα μακριά από τα δεσμά του σώματος και τη φυλετική ταμπέλα. Το πνευματικό παιχνίδι της αποπλάνησης ξεκινά, μετουσιώνεται σε εκστατική ηδονή και καταλήγει σε καταστρεπτικό τέλος.
Φαινομενικά με μια απλή ανάγνωση κάποιος αναγνώστης θα τολμούσε να πει ότι ο πρωταγωνιστής έχει ομοφυλοφιλικές τάσεις,όμως δεν είναι έτσι καθώς ο Χένρι ή αλλιώς Πλάτωνας καθώς με την πάροδο του χρόνου ξετυλίγει τις οξυδερκείς παρυφές του δαιμόνιου νου του σε ένα ανδρόγυνο πλάσμα καμωμένο από από το ακτινοβόλο χρυσάφι του Θεού έρωτα. Όταν δύο ψυχές επικοινωνούν, η ανέγγιχτη ένωση παρομοιάζεται η ερωτική κορύφωση.
Λάτρεψα τον τρόπο διασύνδεσης σκηνών του Μαζόχ, χωρίς βαρύγδουπες ή πλεονασμούς. Ακριβής περιγραφή της καθημερινότητας εκείνης της χρονικής περιόδου όπου συντάσσονται οι επιστολές.Ο ρεαλισμός σκιαγραφεί τις συνήθειες, τον τρόπο ένδυσης, και τα γεγονότα της εποχής. Η τέχνη καταλαμβάνει αξιοσημείωτη θέση καθώς γίνονται αναφορές σε πραγματικές υπάρξες, που συνέβαλαν στην εξέλιξη του πολιτισμού μας. Επίσης καταγράφεται σχολιασμός των αξιών και των ηθών της εποχής. Δεδομένων και αναφορών που προκαλούν τροφή για το νου, προβληματισμούς, δημιουργική σκέψη με σκοπό την ανάπτυξη συζήτησης.
Καυτηριάζεται η αρεστή εικόνα της αψεγάδιαστης κοινωνικής θέσης. Στο υψηλότερο βάθρο της κοινωνικής κλίμακας, τόσο καλύτερα για την επιβολή ενός πλασματικού "φαίνεσθαι". Οι σπατάλες, τα κουτσομπολιά και οι κακεντρέχειες είναι το τίμημα.
Με το συλλογισμό της αποδοχής ενός ατόμου από τα μέλη της αγέλης σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, ο Μαζόχ όχι μόνο φέρνει στην προσκήνιο κοινωνικά διαχρονικά θέματα όπως ο ρατσισμός αλλά η επιβολή της αιχμής της δύναμης ενός ατόμου, την απόδειξη της ικανότητας του.
Ο Πλάτωνας αναπτύσσει ανασφάλεια περί της γυναικείας φύσης, όπου σύμφωνα με το συγγραφέα η γυναίκα ως οντότητα θέλει να κατασπαράζει την τελευταία ρανίδα ύπαρξης, όπως η μητέρα φύση ώστε να δημιουργήσει τριπλή ευτυχία με τον πλέον επιζήμιο άντρα να ξεψυχά στα πόδια της. Να είναι ζητιάνος στο έλεος της απλά να ικανοποιεί τη ματαιοδοξία της χωρίς να νοιάζεται πραγματικά για την επιστήμη, η κάποια τέχνη. Όμως όλο αυτό έρχεται σε αντίθεση με την αγάπη για την μητέρα, την τροφό του. Ο τρόπος που της μιλάει στοργικός και απόλυτα καλοπροαίρετος κι αν περιγράφει με σαφήνεια τις σκέψεις του κατά τις προστριβές με άλλες γυναίκες ενώ τονίζει την φιλική αγάπη ενάντια μπρος το κοινωνικά αποδεκτό θεσμό του γάμου. Δούκισσες, βαρόνες, χήρες, ιερόδουλες. Αφράτες με πλουμιστά πολύτιμα κοσμήματα. Κάθε μία κρύβει μία ιστορία και αυτός έχει να μοιραστεί κάτι μαζί της.
Όμως ατέρμονη αναζήτηση του ύψιστου ιδανικού μοιάζει με θαύμα μπρος στην αναζήτηση του Θεού έρωτα. Ο Ανατόλ, προσωποποιείται στο χάδι της αγάπης παίρνει σάρκα και οστά σαν ξανθός άγγελος στο παραμύθι της Ψυχής. Η σχέση τους αναπτύσσεται αργά, προσεκτικά σαν άσπιλο μπουμπούκι. Το κριτικό πνεύμα η οξυδέρκειά του χαρακτήρα, ο σαρκασμός, το χιούμορ, οι αντιλήψεις φέρνουν τους νέους πιο κοντά. Η προσμονή γίνεται έλξη. Και η έλξη δώρο του Πλάτωνα και του Σωκράτη. Μια πραγματική ένωση πάθους. Και η απαγόρευση, επιθυμία. Με τις αισθήσεις να διεγείρονται στην έξαψη του νου. Μια σχέση ανώμαλη εκκεντρική, ψευδαίσθηση ή μήπως αρρώστια; Η έξαψη βάσανο σαν η ολοκλήρωση θα καταστρέψει τον αμόλυντο παράδεισο.
Οι αρχές του Πλάτωνα συγκρούονται με την έπαρση του Ανατόλ με αφορά φιλαρέσκεια των ανθρώπων, την απομυθοποίηση τέχνης σε όλες τις μορφές της. Την πραγματοποίηση των στόχων μόνο για την αντιμετώπιση της πληρότητας ενός ταξιδιού, τη συλλογή εμπειριών. Συγκρούσεις, ο πνευματικό ορίζοντας γεμίζει ρωγμές.
Μια τρομερή αποκάλυψη. Ένα κέρμα, δύο πλευρές ενώ το απαγορευμένο αντικείμενο του πόθου απομυθοποιείται όταν κερδίζεται η ηδονή που διαρκώς αναβαλλόταν.
Μου άρεσε πραγματικά ο λυρισμός του Μαζόχ. Οι 134 σελίδες του είχαν τόσα πολλά κωδικοποιημένα μηνύματα να μας αποκαλύψουν πράγματα μικρά που αδιαφορούμε στη ζωή χαρακτηρίζουν τις πράξεις μας.
Βασιλική Μπούζα
Και κάπως έτσι ήρθα σε επαφή με τον "Έρωτα του Πλάτωνα" (εκδόσεις Αστάρτη) μέσω της εφημερίδας "Το Βήμα". Ομολογώ πως πάντα ήθελα να διαβάσω τον Λέοπολντ Ζάχερ Μαζόχ λόγω της φήμης που είχε δημιουργηθεί γύρω από το όνομά του, οπότε να σου η κατάλληλη ευκαιρία. Η ιστορία εξελίσσεται μέσω επιστολών, οι οποίες αφηγούνται την καθημερινότητα του νεαρού αξιωματικού Χένρικ προς την πολυαγαπημένη του μητέρα, κόμισσα Ταρνόβ.
Τι γίνεται όμως όταν ο κακόμοιρος σαγηνεύεται από την αιθέρια ύπαρξη της Ρωσίδας καλλονής Ναντέζντα;
Ο Έρωτας του Πλάτωνα πρόκειται για την υπέρτατη ιδέα αντικατοπτρισμού του ιδεαλιστικού έρωτα μακριά από τα δεσμά του σώματος και τη φυλετική ταμπέλα. Το πνευματικό παιχνίδι της αποπλάνησης ξεκινά, μετουσιώνεται σε εκστατική ηδονή και καταλήγει σε καταστρεπτικό τέλος.
Φαινομενικά με μια απλή ανάγνωση κάποιος αναγνώστης θα τολμούσε να πει ότι ο πρωταγωνιστής έχει ομοφυλοφιλικές τάσεις,όμως δεν είναι έτσι καθώς ο Χένρι ή αλλιώς Πλάτωνας καθώς με την πάροδο του χρόνου ξετυλίγει τις οξυδερκείς παρυφές του δαιμόνιου νου του σε ένα ανδρόγυνο πλάσμα καμωμένο από από το ακτινοβόλο χρυσάφι του Θεού έρωτα. Όταν δύο ψυχές επικοινωνούν, η ανέγγιχτη ένωση παρομοιάζεται η ερωτική κορύφωση.
Λάτρεψα τον τρόπο διασύνδεσης σκηνών του Μαζόχ, χωρίς βαρύγδουπες ή πλεονασμούς. Ακριβής περιγραφή της καθημερινότητας εκείνης της χρονικής περιόδου όπου συντάσσονται οι επιστολές.Ο ρεαλισμός σκιαγραφεί τις συνήθειες, τον τρόπο ένδυσης, και τα γεγονότα της εποχής. Η τέχνη καταλαμβάνει αξιοσημείωτη θέση καθώς γίνονται αναφορές σε πραγματικές υπάρξες, που συνέβαλαν στην εξέλιξη του πολιτισμού μας. Επίσης καταγράφεται σχολιασμός των αξιών και των ηθών της εποχής. Δεδομένων και αναφορών που προκαλούν τροφή για το νου, προβληματισμούς, δημιουργική σκέψη με σκοπό την ανάπτυξη συζήτησης.
Καυτηριάζεται η αρεστή εικόνα της αψεγάδιαστης κοινωνικής θέσης. Στο υψηλότερο βάθρο της κοινωνικής κλίμακας, τόσο καλύτερα για την επιβολή ενός πλασματικού "φαίνεσθαι". Οι σπατάλες, τα κουτσομπολιά και οι κακεντρέχειες είναι το τίμημα.
Με το συλλογισμό της αποδοχής ενός ατόμου από τα μέλη της αγέλης σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, ο Μαζόχ όχι μόνο φέρνει στην προσκήνιο κοινωνικά διαχρονικά θέματα όπως ο ρατσισμός αλλά η επιβολή της αιχμής της δύναμης ενός ατόμου, την απόδειξη της ικανότητας του.
Ο Πλάτωνας αναπτύσσει ανασφάλεια περί της γυναικείας φύσης, όπου σύμφωνα με το συγγραφέα η γυναίκα ως οντότητα θέλει να κατασπαράζει την τελευταία ρανίδα ύπαρξης, όπως η μητέρα φύση ώστε να δημιουργήσει τριπλή ευτυχία με τον πλέον επιζήμιο άντρα να ξεψυχά στα πόδια της. Να είναι ζητιάνος στο έλεος της απλά να ικανοποιεί τη ματαιοδοξία της χωρίς να νοιάζεται πραγματικά για την επιστήμη, η κάποια τέχνη. Όμως όλο αυτό έρχεται σε αντίθεση με την αγάπη για την μητέρα, την τροφό του. Ο τρόπος που της μιλάει στοργικός και απόλυτα καλοπροαίρετος κι αν περιγράφει με σαφήνεια τις σκέψεις του κατά τις προστριβές με άλλες γυναίκες ενώ τονίζει την φιλική αγάπη ενάντια μπρος το κοινωνικά αποδεκτό θεσμό του γάμου. Δούκισσες, βαρόνες, χήρες, ιερόδουλες. Αφράτες με πλουμιστά πολύτιμα κοσμήματα. Κάθε μία κρύβει μία ιστορία και αυτός έχει να μοιραστεί κάτι μαζί της.
Όμως ατέρμονη αναζήτηση του ύψιστου ιδανικού μοιάζει με θαύμα μπρος στην αναζήτηση του Θεού έρωτα. Ο Ανατόλ, προσωποποιείται στο χάδι της αγάπης παίρνει σάρκα και οστά σαν ξανθός άγγελος στο παραμύθι της Ψυχής. Η σχέση τους αναπτύσσεται αργά, προσεκτικά σαν άσπιλο μπουμπούκι. Το κριτικό πνεύμα η οξυδέρκειά του χαρακτήρα, ο σαρκασμός, το χιούμορ, οι αντιλήψεις φέρνουν τους νέους πιο κοντά. Η προσμονή γίνεται έλξη. Και η έλξη δώρο του Πλάτωνα και του Σωκράτη. Μια πραγματική ένωση πάθους. Και η απαγόρευση, επιθυμία. Με τις αισθήσεις να διεγείρονται στην έξαψη του νου. Μια σχέση ανώμαλη εκκεντρική, ψευδαίσθηση ή μήπως αρρώστια; Η έξαψη βάσανο σαν η ολοκλήρωση θα καταστρέψει τον αμόλυντο παράδεισο.
Οι αρχές του Πλάτωνα συγκρούονται με την έπαρση του Ανατόλ με αφορά φιλαρέσκεια των ανθρώπων, την απομυθοποίηση τέχνης σε όλες τις μορφές της. Την πραγματοποίηση των στόχων μόνο για την αντιμετώπιση της πληρότητας ενός ταξιδιού, τη συλλογή εμπειριών. Συγκρούσεις, ο πνευματικό ορίζοντας γεμίζει ρωγμές.
Μια τρομερή αποκάλυψη. Ένα κέρμα, δύο πλευρές ενώ το απαγορευμένο αντικείμενο του πόθου απομυθοποιείται όταν κερδίζεται η ηδονή που διαρκώς αναβαλλόταν.
Μου άρεσε πραγματικά ο λυρισμός του Μαζόχ. Οι 134 σελίδες του είχαν τόσα πολλά κωδικοποιημένα μηνύματα να μας αποκαλύψουν πράγματα μικρά που αδιαφορούμε στη ζωή χαρακτηρίζουν τις πράξεις μας.
Βασιλική Μπούζα
Displaying 1 - 14 of 14 reviews