พิษสวาท

by ทมยันตี

พิษสวาท คือ พิษสงแห่งรัก พิษร้ายแห่งความพิศวาส

อุบล...คือดวงวิญญาณที่ทนทุกข์ทรมานด้วยความรักและหน้าที่ หน้าที่พิทักษ์ทรัพย์แผ่นดินมาตั้งแต่ครั้งกรุงศรีอยุธยาแตก

นานนับศตวรรษ ที่เธอตกอยู่กับอาฆาต แค้นเคือง

นับเนื่องศตวรรษ ที่ดวงตาวาววับบ่งบอก รอยรัก รอยแค้น รอยอาลัย และความสงสัยในหัวใจว่า...ทำไมชายคนรัก ขุนศึกคู่แผ่นดินที่เธอแสนรักและรักเธอ ถึงได้กระทำต่อเธอด้วยความเหี้ยมโหด โดยที่เธอไม่รู้ถึงเหตุผลของการกระทำ

วิธีเดียวที่เธอ...วิญญาณเธอจะได้การปลดปล่อย ไม่ต้องทำหน้าที่ตนไปจนกว่าไฟบรรลัยกัลป์จะแล่นล้างสี่หล้าให้พินาศลงสิ้น

นั่นคือ เธอต้องหา ‘ตัวตายตัวแทน’!!

และอุบล...หรือในชื่อ สโรชินี ในเวลาแห่งปัจจุบัน ก็ไม่ปรารถนาใคร นอกจากเขาคนนั้น...

‘อัคนี’ ขุนศึกคู่แผ่นดิน

ชายคู่ชีวิตคู่เสน่หาที่เธอรักปานดวงใจ ชายที่ทำไว้กับเธออย่างสาหัสสากรรจ์!

“แม้ในความชิงชัง เจ็บแค้น ความรักก็ไม่สามารถหักหายไปได้”

664 pages, Paperback

Published March 1, 2015

About the author

ทมยันตี เป็นนามปากกาของ คุณหญิงวิมล เจียมเจริญ เกิดที่กรุงเทพมหานคร บิดาเป็นทหารเรือ ส่วนเชื้อสายทางมารดาเคยเป็นชาววัง วิมลศึกษาชั้นประถมปีที่ 1 ถึงมัธยมปีที่ 8 ที่โรงเรียนเขมะสิริอนุสสรณ์ จากนั้นเข้าศึกษาต่อคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ แต่ภายหลังเปลี่ยนมาเรียนคณะพณิชยศาสตร์และการบัญชี จนจบอนุปริญญา วิมลสมรสครั้งแรกกับ นายสมัคร กล่ำเสถียร และได้หย่าขาดจากกัน ต่อมาสมรสกับ ร.ต.ท.ศรีวิทย์ เจียมเจริญ (ยศขณะนั้น) มีบุตรด้วยกัน 3 คน และต่อมาได้เลิกร้างกัน และวิมลได้ฟ้อง พ้นตำรวจเอกศรีวิทย์ เรียกค่าอุปการะเลี้ยงดูบุตรเป็นคดีความยืดเยื้อกันไปถึงสามศาล

ขณะเรียนในชั้นปีที่ 3 มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ไปสมัครเป็นครูสอนวิชาภาษาไทยโรงเรียนเซนต์โยเซฟคอนแวนต์ เมื่อโรงเรียนรับสมัครเข้าเป็นอาจารย์ จึงลาออกจากธรรมศาสตร์ โดยระหว่างสอนหนังสือก็ได้เขียนหนังสือไปพร้อมกันด้วย

หลังจากเป็นแกนนำสำคัญของชมรมแม่บ้านโจมตีขบวนการนักศึกษาในเหตุการณ์ 6 ตุลา พ.ศ. 2519 วิมลได้เป็นสมาชิกสภาปฏิรูปการปกครองแผ่นดิน และต่อมาในปี พ.ศ. 2520 ได้เป็นสมาชิกสภานิติบัญญัติแห่งชาติ, ปี พ.ศ. 2522 เป็นสมาชิกวุฒิสภา, และปี พ.ศ. 2527 ได้เป็นผู้อำนวยการองค์การขนส่งมวลชนกรุงเทพ

นอกจากจะมีความสามารถในการเขียนแล้ว ทมยันตียังเคยมีชื่อเสียงโด่งดังเป็นที่นิยมอย่างสูงในฐานะนักพูด แนวการพูดของทมยันตี คือโน้มนำให้ประชาชนรักชาติ เสียสละเพื่อชาติ และมีความยึดมั่นในชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ ในช่วงเหตุการณ์ 6 ตุลา พ.ศ. 2519 วิมลมีบทบาทเป็นแกนนำสำคัญของชมรมแม่บ้าน ซึ่งเป็นการรวมกลุ่มของภรรยาข้าราชการ ภรรยานายพล และแม่บ้าน มีบทบาทโจมตีขบวนการนักศึกษาว่าเป็นผู้บ่อนทำลายมิตรประเทศ (สหรัฐอเมริกา) [1] ภายหลังเหตุการณ์ดังกล่าว วิมลได้รับแต่งตั้งให้เป็นสมาชิกสภาปฏิรูปการปกครองแผ่นดิน

งานเขียนครั้งแรก

วิมลเริ่มเขียนเรื่องสั้นเป็นครั้งแรกเมื่ออายุ 14 ปี ขณะเรียนอยู่ชั้นม. 4 ได้ตีพิมพ์ลงในนิตยสาร ศรีสัปดาห์ และได้เขียนเรื่องสั้นต่อเนื่องอยู่ถึง 11 ปี ขณะที่เริ่มเขียนเรื่องยาวเรื่องแรกคือเรื่อง ในฝัน เมื่ออายุ 19 ปี ใช้นามปากกา โรสลาเรน ตีพิมพ์ในนิตยสารศรีสัปดาห์ วิมลเขียนเรื่องสั้นและนวนิยายจนอายุ 70 ปีจึงเลิกเขียน

นามปากกา 5 ชื่อ ได้แก่

1. โรสลาเรน
เป็นนามปากกาแรก เทียบคำในภาษาฝรั่งเศสแปลว่า "กุหลาบราชินี" ใช้เขียนเรื่องรักพาฝันหรือจินตนิยาย

2. ลักษณวดี
ใช้สำหรับเขียนนวนิยายรัก ส่วนใหญ่เป็นเนื้อหาของเหล่าเจ้าหญิงเจ้าชาย

3. กนกเรขา
ใช้สำหรับแต่งเรื่องตลกเบาสมอง แต่ที่สร้างชื่อเสียงให้มากที่สุดคือ

4. ทมยันตี
นามปากกาที่ใช้แต่งเรื่องราวที่สะท้อนชีวิตและสังคม รวมทั้งแต่งเรื่องแนวจิตวิญญาณ

5. มายาวดี
ใช้เขียนเรื่องเกี่ยวกับศาสตร์แห่งเทวะ หรือเรื่องเล่าจากตำนาน

แม้ไม่ปรากฏว่างานเขียนของทมยันตีเคยได้รับรางวัลสำคัญ แต่เป็นที่ยอมรับทั่วไปว่าทมยันตีถือเป็นนักเขียนที่ประสบความสำเร็จ มีผลงานได้รับความนิยมอย่างสูงเป็นจำนวนมาก เหตุผลที่ไม่มีผลงานของทมยันตีได้รับรางวัลทางวรรณกรรมใด ๆ นั้น เป็นเพราะทมยันตีไม่ประสงค์ให้นำผลงานของตนไปส่งประกวด และปฏิเสธการรับรางวัลทั้งปวง ทมยันตีได้เคยให้สัมภาษณ์ไว้ว่า “ฉันเคยได้รับรางวัลจากพระหัตถ์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ฯ มาแล้ว นั่นคือรางวัลสูงสุดในชีวิต จากนั้นไม่เคยอยากได้รางวัลใด ๆ อีกเลย” และในขณะนี้ ทมยันตีได้เริ่มลงมือเขียนเรื่อง 'จอมศาสดา' ซึ่งจะเป็นเรื่องสุดท้ายที่ทมยันตีจะเขียนแล้ว จากนั้นทมยันตีจะหันหน้าเข้าสู่ความสงบใต้ร่มพระศาสนา

เกียรติยศที่ได้รับ

เครื่องราชอิสริยาภรณ์ วิมลได้รับเครื่องราชอิสริยาภาณ์ตริตาภรณ์มงกุฎไทย ตริตาภรณ์ช้างเผือกและ ทุติยาภรณ์มงกุฎไทย ต่อมาได้รับพระราชทานเครื่องราชอิสริยาภรณ์ จุตถจุลจอมเกล้า เป็น “คุณหญิง” เมื่อวันที่ 5 พฤษภาคม พ.ศ. 2548

ผลงานรวมเล่ม

ในนามปากกา "ทมยันตี"

คู่กรรม, กษัตริยา, เถ้ากุหลาบ, กฤตยา, ใยเสน่หา, แม่ดอกสวะ, เมียน้อย, เวียงกุมกาม, ร่มฉัตร, รอยลิขิต, ยอดอนงค์, รักลวง, รักที่ต้องมนตรา, ราชาวดี, แก้วกัลยาของแผ่นดิน, แก้วกลางดง, มงกุฎหนาม, เจ้าแม่, โซ่สังคม, มณีร้าว, เทพบุตรสุดแสบ, แนวสุดท้าย, ใบไม้ที่ปลิดปลิว, แผลหัวใจ, เพลงชีวิต, วันที่รอคอย, สะพานดาว, สองชีวิต, สายรุ้ง, สำรองรัก, ศิวาลัย, สตรีหมายเลขหนึ่ง, สุริยวรรมัน, สุดหัวใจ, อย่าลืมฉัน, อันธการ, อตีตา, อธิราชา, ล่า, ไวษณวี, คำมั่นสัญญา, คู่กรรมภาคสอง, คุณหญิงนอกทำเนียบ, จิตา, จดหมายถึงลูกผู้ชาย, ชามี, ฌาน, ดาวเรือง, ดาวนภา, ตราบาป, ตะวันลา, ถนนสายหัวใจ, ทิพย์, นายกหญิง, นางเอก, บาป, ประกาศิตเงินตรา, พิเธีย, พี่เลี้ยง, พิษสวาท, ทวิภพ, คลื่นชีวิต, รายากุนิง

ในนามปากกา "โร

Reviews

[RMN · Rating 3 out of 5]

ไม่ค่อยชอบสำนวนภาษาในเรื่องนี้เท่าไหร่เลย มันห้วนๆ ตัดๆ เหมือนพูดไม่จบประโยค อ่านแล้วมึนๆ งงๆ ถามว่าเข้าใจภาพรวมมั้ย ก็เข้าใจอยู่ แต่มันอินไม่สุดเพราะโดนขัดอารมณ์จากความกระพร่องกระแพร่งของประโยค รวมไปถึงคุณภาพการพิมพ์ที่จัดว่าแย่ เพราะเจอตัวอักษรขาด/แหว่งไปเยอะมาก (ทั้งเล่ม 1 และเล่ม 2)

นอกจากตัวละครหลักๆ 4 ตัวอย่าง สโรชินี(อุบล), อัคนี, ทิพอาภา, เชษฐา ตัวละครอื่นๆ สำหรับเราคือภาพเบลอหมดเลย ถ้าให้พูดเข้าใจง่ายขึ้นก็คงเหมือนตัวละครที่ไม่มีหน้า ไม่รู้หน้าค่าตา ไม่รู้ชื่อ ไม่มีอะไรให้จำ .... ภาพที่ชัดที่สุดน่าจะเป็นเหตุการณ์ที่เป็นบทสนทนาโต้ตอบกันไปมา จนแอบรู้สึกว่ามันยืดยาวเยิ่นเย้อ อาจจะเป็นเพราะผู้แต่งจงใจเขียนให้ตัวละครสนทนากันแบบกำกวมด้วยมั้ง บางครั้งต้องกลับไปอ่านซ้ำเพื่อจับความที่ตัวละครจะสื่อใหม่อีกรอบ

ความต่อเนื่องของเรื่องราวทั้งหมดถ้ามองภาพรวมก็โอเค แต่ถ้ามาอ่านละเอียดก็คงมีข้อกังขาอยู่ไม่น้อย เพราะดูเหมือนบางอย่างไม่ได้มีการบอกเล่าอย่างชัดเจน ซึ่งจุดนี้การดูละครเสริมไปด้วยน่าจะเป็นการเสริมความพร่องในจุดนี้ไปพอสมควร (ไม่นับเรื่องที่ละครมีการดัดแปลงความสัมพันธ์ของตัวละครให้ต่างจากในนิยายนะ)

จุดที่ทำให้กลับมาอินได้คงเป็นช่วงสุดท้ายที่มีการเอาทั้ง 4 คนไปอยู่ในเหตุการณ์พิพากษา เพื่อตัดสินว่าสุดท้ายแล้วอุบลจะได้รับการปลดปล่อยจากภาระหน้าที่ที่ได้รับมาโดยไม่เต็มใจหรือไม่ ส่วนตัวแล้วออกจะเห็นใจอุบลมากถึงมากที่สุด รู้สึกเหมือนนางโดนรุมให้ยอมรับในการกระทำนั้นๆ ในอดีตที่ผ่านมา ก็มีแอบเซ็งๆ อยู่เหมือนกันที่มาลงเอยแบบนี้ แต่ก็ถือได้ว่าเป็นการจบที่เป็นทางออกที่ดูจะงดงามแล้วทำหรับทุกฝ่าย (ป.ล. ที่จริงตาเชษฐาไม่น่าจะตามมาได้นะ ส่วนเกินมากกกก)

[Miki · Rating 3 out of 5]

เรื่องนี้พออ่านจบแล้ว เรื่องนี้ไม่มีพระเอกอ่ะ......เกลียดดดด
อาจจะด้วยยุค ด้วยสมัย ผู้หญิงพอแต่งงานแล้วก็มอบใจมอบกายให้กับผู้ชาย
เกลียดประโยคนี้มาก....(ในเมื่อเจ้ารักมอบใจมอบกายมอบทุกอย่างให้กับเค้า...ผิดหรือที่เค้าจะใช้มัน)
ด้วยการจองจำผู้หญิงคนหนึ่งให้ทุกข์ทรมานนี่หรือ....
นั่งมองผู้ชายผ่านภพ ผ่านชาติ จนเค้าลืมเลือนความรักที่เคยให้ด้วยซ้ำ
เรื่องนี้ถ้าอธิบายคุณอุบลตั้งแต่แรก อาจจะไม่เป็นถึงขนาดนี้
เราเชื่อว่าคุณอุบลก็รักชาติมากเช่นกัน....แต่การหลอกลวงทำให้เจ็บแค้น
ให้คุณอุบลติดกับบ่วงแค้นว่าทำไมถึงทำกับเค้าเช่นนี้

[Monaliz Juang · Rating 5 out of 5]

เรื่องนี้สงสารนางเอกมาก เพราะพระเอกเราเหมือนจะรักจะหวังดี
แต่การที่ฆ่าผู้หญิงที่ตัวเองรัก กลัวถูกพม่ารังแก แต่วิญญาณผู้หญิง
คนนั้นต้องถูกจองจำให้เฝ้าสมบัติแผ่นดินไปตลอดกาล

ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เต็มใจ และสมัครใจจะทำหน้าที่นั้น และต้องตาย
อยู่กับความเจ็บช้ำว่าทำไมคนที่เธอรักถึงทำกับเธอลง ได้แต่เฝ้ามอง
ผู้คนมากมายเวียนว่ายตายเกิด แต่ตนเองกลับไม่ได้รับสิทธินั้น

อุบลหรือสโรชินี จึงทวงถามหาความยุติธรรมว่าเพราะเหตุใด
จริงๆแล้วคิดว่านางเอกต้องการถามพระเอกว่าวันนั้นทำไมถึง
ตัดสินใจทำแบบนั้น คิดว่าเธอต้องการคำอธิบายไม่ได้ต้องการ
ให้คนที่เธอรักมาทรมานแบบเธอ แค่อยากให้รับรู้เข้าใจ

อัคนี ที่เมื่อชาติก่อนสู้รบจนต้องตายในสนามรบ และกลับมา
เรียนรู้เรื่องราวอีกครั้ง เพราะการกลับมาของคนรักที่ทวงถาม
ในอดีต

ส่วนอีกคนที่รักพระเอกแต่ไม่ได้รับความรักตอบแทน อันนี้ไม่
สงสาร เพราะเธอตัดสินนางเอกของเราว่าความรักเมื่อได้รับมา
แล้วย่อมต้องยอมรับผลที่จะเกิดตามมาด้วย และยอมทำหน้าที่นั้นแทน
ตัวเธอกับนางเอกเป็นคนละคนกัน ความรู้สึกยามที่ถูกฆ่าโดยไร้ซึ่งคำ
อธิบายย่อมไม่มีทางเข้าใจ ดังนั้นตอนอ่านจุดนี้จึงรู้สึกไม่ยุติธรรมกับ
นางเอกจริงๆ

แต่ทั้งหมดทั้งมวลแล้ว สรุปคือ รักคือการเสียสละ รักคือการอภัย
และรักคือการปล่อยวาง สุดท้ายแล้วหากยอมเต็มใจกระทำในสิ่งใด
ก็ตามย่อมมีความสุขและไม่ทุกข์กับสิ่งนั้นเช่นเดียวกับอุบลที่สุดท้าย
เธอก็ได้รับความสุข เพราะเธอได้เลือกเองเพื่อคนที่เธอรัก

[loonchies · Rating 3 out of 5]

สำนวนดีลื่นไหลสมกับที่เป็นนักเขียนนิยายในดวงในของใครหลาย ๆ คน
แต่อาจจะด้วยทัศนคติเราไม่ตรงกัน ช่วงที่สอดแทรกเรื่องศาสนาพุทธเข้ามาก็แอบขัดใจและสงสัยนิดหน่อย แต่ก็ไม่เป็นไร
ตัวละครผู้หญิงที่รักพระเอกและพร้อมสละวิญญาณตัวเอง ดูเกินจริงไปมาก
เข้าใจว่าผู้เขียนต้องการใส่มาเพื่อเป็นตัวแทนของความดี ความรักที่เสียสละ
แต่มองอีกมุมมันเป็นตัวละครที่ดีเกินไปจนรู้สึกไม่สมจริง
เพราะตัวละครตัวนี้ถึงแม้จะไม่มีบทบาทอะไรมากนะกระหว่างดำเนินเรื่อง แต่กลับเป็นตัวสำคัญที่ทำให้เรื่องจบลงได้ทีเดียว เพราะด้วยความดีของตัวละครตัวนี้ทำให้นางเอกเปลี้ยนใจได้ และซาบซึ้งกับความดี ที่กล่าวถึงสั้น ๆ เพียงไม่กี่บท
ถ้าหากระหว่างดำเนินเรื่องกล่าวถึงตัวละครตัวนี้มากกว่านี้ เหตุผลในตอนจบอาจจะดูสมจริงมากกว่านี้ แต่ในเรื่องนี้เพิ่งมาสำคัญแค่ตอนท้ายเท่านั้น
เวลาอ่านไม่ซาบซึ้งกับตัวละครนี้สักเท่าไหร่ ตอนจบจึงรู้สึกว่าฉาบฉวยไป
ส่วนตัวพระเอกที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด มองเผิน ๆ ก็เหมือนมีความทุกข์ที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้นางเอกต้องทรมานขนาดนั้น แต่สุดท้ายก็ลอยตัวเหนือปัญหา
ตัวนางเอกที่ทรมานมาและต้องการเรียกร้องความยุติธรรมให้กับตัวเอง
สุดท้ายแล้วกลับเปลี่ยนใจ เนื้อเรื่องสื่อถึงว่านางเอกได้ปล่อยวางเลิกพยาบาทแล้ว
แต่สงสัยว่าถูกต้องแล้วจริงหรือ
การเสียสละขนาดนี้ย่อมเป็นที่ชื่นชมและเป็นความดีที่ยิ่งใหญ่
แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า ตัวนิยายค่อนข้างสนับสนุนกับการเสียสละทุกอย่างเพื่อชาติไม่ว่าจะด้วยอะไรก็ตาม โดยไม่คำนึงถึงเหตุผลที่สมควร และวิธีการที่ถูกต้อง
บางเรื่องวิธีการที่ได้ผลลัพธ์ก็สำคัญไม่น้อยไปกว่าผลลัพธ์
อ่านแล้วไม่เห็นด้วยเท่าไหร่
ตอนจบค่อนข้างรวบรัดอย่างรวดเร็วเมื่อเทียบกับเนื้อเรื่องที่ปูเกริ่นมาตอนแรก

[Natt · Rating 3 out of 5]

เป็นการอ่านซ้ำ อ่านสำนวนภาษานักเขียนรุ่นใหญ่ ..ในช่วงวัยที่มากขึ้น ยังซาบซึ้งใจกับความรัก แบบทั้งรักทั้งแค้น และการให้อภัยอยู่นะ แต่ด้วยวัยที่มากขึ้น รับรู้เรื่องประวัติศาสตร์อยุธยามาขึ้น ...ความรู้สึกลึกลับจึงเบาบางจางลง

[Pgpreaw · Rating 5 out of 5]

สนุก ไม่ยืดเยื้อ แต่แอบอยากให้จบแบบดาร์กๆหน่อยแบบอัคนีเป็นคนเฝ้าสมบัติแทน 555555

[Inkey's Bookpacker · Rating 3 out of 5]

นิยายอิงประวัติศาสตร์ไทยที่ถ่ายทอดเรื่องราวลึกลับแบบไทยๆ แนว "ปู่โสมเฝ้าทรัพย์" และ "ตัวตายตัวแทน" เนื้อเรื่องดำเนินเร็วไม่ยืดเยื้อ และจบท้ายด้วยการแสดงถึง "รักแท้" ในแบบรักคือการให้ และเฝ้ามองคนที่รักอย่างมีความสุขตลอดไป

ที่ให้คะแนนไม่เยอะ เพราะถ้าเทียบกับนิยายอื่นๆที่ทมยันตีเขียนเช่น คู่กรรม หรือ เลือดขัตติยา ถือว่าเรื่องนี้จะค่อนข้างนิ่ง และสั่นไหวจิตใจได้น้อยกว่าค่ะ

[Jinny Jinnipa jornkhokkruad · Rating 4 out of 5]

อ่านแล้วรู้สึกและรับรู้ได้กับความไม่ยุติธรรมที่อุบลได้รับ
รักแล้วเข้าใจคุณอุบล เธอคงทุกข์มาก

[Mam Yanisa · Rating 4 out of 5]

อ่านแล้วมีกลิ่นอายและความรู้ประวัติศาสตร์ ดำเนินเรื่องน่าสนใจ สั้นๆคือถูกจริต

[Stories and Teller · Rating 4 out of 5]

แอบน่ากลัว แต่สนุกมากจริงๆ

[Soung Iimoya · Rating 4 out of 5]

ดูละครเสร็จ เลยมาอ่านเพราะอยากเก็บบางอย่างที่ละครอาจไม่มี ภาพตัวละครที่จิตนาการ มีตัวตนหมด ยกเว้นคุณอุบล ที่จิตนาการออกมาเป็นนุ่น ที่แสดงไว้
นับว่าการอ่านหนังสือ บวกกับการดูละคร ทำให้อิ่มกับเรื่องราวที่ต้องการถ่ายทอดจริงๆ

[Yves Chaiyawong]

I like this book I need to know the main actor name's Ubon because she's very interesting. This book is amazing.

[Risaa Phan · Rating 5 out of 5]

แอพนี้อ่านอย่างไง

[ข้าวปุ้น ข้าวปุ้น · Rating 5 out of 5]

อ่านยังไงค่ะ??

[Ploy · Rating 5 out of 5]

"Love is love, love is giving without expecting anything in return"...and nobody can escape from their karma.

[Mam Inthachim · Rating 1 out of 5]

อ่านอย่างไงอ่ะ

[จุฑารัตน์ เรืองกูล]

i want to read

[Nunkun P · Rating 5 out of 5]

สนุกดี น่าซื้อเก็บไว้อ่าน อ่านแล้วก็รู้สึกถึงความรักชาติของพระเอก และเหตุผลของตัวละคร ในละครแบบเชษฐากับทิพย์นี้ไม่ตรงกับนิยายเลย แต่ก็สนุกคนละแบบดี

[Kookkai_sarocha · Rating 5 out of 5]

ชอบ