பிறகு

by Poomani

சக்கிலியக் குடியின் வரலாறு குறித்துக் கருப்பனுக்கும் சிரித்திரனுக்குமிடையேயான உரையாடல்கள் போன்றவை இந்த நாவலைக் காலத்தோடு முன்னகர்த்திச் செல்லும் ஆற்றல் கொண்டவை. தன் சமகாலம் குறித்த பிரக்ஞை எந்தவொரு கலைஞனுக்கும் இன்றியமையாத்து. பூமணி அந்தப் பிரக்ஞையின் கயிற்று நுனியை இறுகப் பற்றியிருக்கும் ஒரு கலைஞன் என்பதற்கு இந்த நாவல் ஒரு வலுவான சான்று.

256 pages, Paperback

First published January 1, 1979

About the author

From Wikipedia:

Poomani (Tamil: பூமணி) (born 1947) is a Sahithya Academy Winning Tamil writer from Kovilpatti in the south Indian state of Tamil Nadu.He won Sahithya Academy Award for his novel Agnaadi in 2014.

Reviews

[Sampath Nellaiappan · Rating 5 out of 5]

பிறகு. பூமணி அவர்கள பத்தி அசுரன் படம் பாத்து தெரிஞ்சுக்கிட்ட எனக்கு நண்பன் வீட்டுல இந்த புத்தகத்த பாத்ததும் எடுக்காம இருக்க முடியல. இதுதான் என்னோட முதல் பூமணி புத்தகம் (புத்தகமா 😊 ). சமீப வருடங்கள்ல நான் படிச்ச சிறந்த சமூகம் சார்ந்த புத்தகங்கள்ல ஒன்னா இது அமைஞ்சுது.

இந்தியா விடுதலையடைந்த காலகட்டத்துல தெற்கே இருக்க ஒரு கிராமத்துல நடக்குற கதைதான் இந்த பிறகு புத்தகம். அந்த காலத்துல ஊர்காட்டுலாம் எப்படி இருந்தது, அந்த மக்களோட வாழ்வியல் எப்படி இருந்ததுனு படம் பிடிச்சு காட்டிருக்கு இந்த புத்தகம். 'பிறகு'ல என் கவனத்தை ஈர்த்த சில விசயங்கள் :

> ஒரு புத்தகம் 'ஏலேய் சக்கிலித்தாயிளி' அப்படினு ஆரம்பிக்கிறப்ப ஆச்சர்யமா இருக்கு. இந்த கத எப்படி இருக்க போகுதுங்கற ஆர்வமும் கூடவே வருது.
> சாதிய கட்டமைப்ப ரொம்ப நுட்பமா அனுகீருக்காருனு தோணுச்சு. ஒரு புனைவு கதைல இது மாதிரி தகவல்களை கதை தொய்வாகம சொல்றது தனி கலை :)
> மாட்டிறைச்சிக்கு எதிரா அம்பேத்கரே பேசிருக்காருனு ரொம்ப நாளை ஒரு உருட்டு இருக்கு. ஆனா அவர் சொன்னதென்னமோ இறந்த மாட்ட சாப்பிடாதீங்கனு. அந்த காலகட்டத்துல இறந்த மாட்ட சாப்பிடற பழக்கம் இருந்தத எடுத்து காட்டீருக்காரு பூமணி.
> குருவி வேட்டை எப்படி பண்ணுவாங்கனு ஒரு பகுதி இருக்கு. இரண்டு கதாபாத்திரங்களோட உரையாடலா இருக்கு. அந்த வேட்டை முறையே வித்தியாசமா இருந்துது.
> தவறு செய்யுறது மேல்நிலைல இருந்த சாதிகளுக்கு எவ்வளவு சுலபமா இருந்ததுனு அங்கங்க தொட்டுட்டு போயிருக்காரு.
> சமூகத்துல பெண்களோட நிலை எப்படி இருந்தது, அது சாதிய பொறுத்து எப்படி மாறுபடுதுனு காட்டிருக்காரு பூமணி. உதாரணமா, மறுமணம், விரும்பியவரோடு பெரிய பிரச்சனை இல்லாம நகர்ந்து போறதுலாம் மேல்நிலை சாதி பெண்களை விட கீழ்நிலை சாதிய பெண்களுக்கு சுலபமா இருந்திருக்கு. ஆனா, அந்த கீழ்நிலை சாதிகளிலும் பெண் ஒரு படி கீழ தான் வைக்கப்பட்டிருக்கா. பாதிக்கப்பட்ட பெண்ண குறை சொல்றது போன்ற பழக்கங்கள் அங்கேயும் இருந்திருக்கு.
> ஒரு பயணம் போல பல வருடங்களுக்கு கதை போனது நல்லா இருந்தது. காலத்துக்கேற்ப மாற்றங்கள் கொஞ்சம் வர்றதையும் காட்டிருக்கார்.
> மேல்நிலை சாதிலயும் சிலர் கீழ்நிலை சாதிகளுக்கு கொஞ்சம் ஆதரவா இருந்திருக்காங்க, ஆனா அவுங்களும் முழுசா அந்த சாதிய கட்டமைப்புல இருந்து வெளிய வரலைங்கிற மாதிரியான கதாபாத்திர(ம்)ங்கள் கதைல வடிவமைக்க பட்டிருக்கு.

இந்த கதைல எனக்கு உறுத்தல் என்னனா, என்னால அந்த மக்களோட பேச்சு வழக்க உடனே புரிஞ்சுக்க முடியலைங்கிறதுதான். எனக்கு தென் மாவட்ட வட்டார வழக்கு சுலபமா புரியும்னு ஒரு சுய பிம்பம் இருந்தது. அதன் இந்த புத்தகம் உடைச்சிடுச்சு. படிக்க ஆரம்பத்துல கொஞ்சம் சிரமமா இருந்தாலும், போக போக பழகிடுச்சு :-)

பி.கு : சில மக்கள் மொழிவழக்கு வார்த்தைகளுக்கு புத்தகத்தோட பின்பக்கம் ஒரு தமிழ் - தமிழ் அகராதி இருக்கு. கதைய சரியா புரிஞ்சுக்க இது அங்கங்க உதவுச்சு.

[Girish · Rating 4 out of 5]

The curious case of history of caste in TamilNadu is most parts retrospective outrage and guilt followed by some parts of violence. When something is an established order - doesn't matter if right/wrong, not many people in/outside the system question them - which is what makes it a societal norm.

Poomani's Piragu talks about the story of a particular downtrodden community in a particular village just after independence. Chakiliya people [from sanskrit for "cow eaters"] earned their livelihood around cattle - prepare the wells, they take care of the farms, breed the cows, make slippers from leather and take care of the carcass/dead. When the societal construct and values changed - they were left unequipped to rise in the world and ended up marginalised. The beauty of the book is that it plays out the entire reactions as apt as it would be in the timeline it happened.

Alagiri comes to the village as a migrant and gets accepted by the community thanks to an elder Kanthaiyan and gets allotted work. Alagiri is soon widowed and ends up with a toddler Mari and he goes and remarries another woman Avadai. The book, through episodes and various snippets of conversations establish the evolving norms or resolve personal vendettas, take us till Alagiri is a old man in the village. The practices and thoughts of the community when it comes to unhappy marriages, community interests or discrimination is understated and never loud. People in the book move on.

Special mention to the narrator who used so many different voices to narrate the story. The writing takes us to the raw language of the people peppered with swear words and aphorisms that make you smile Eg in tamil: "Fight with the guy who shat on your land than with shit". There are quite a few unforgettable characters in the book and some hard hitting chapters.

Hard hitting book which may not be a thriller, but full of life. Definitely one of the very unique books you will read in Tamil.

[Sharavanan Kb · Rating 4 out of 5]

ஆடு மாடுகளை மேய்க்க, தோட்ட , வயல் வேலைகளை செய்ய ஒரு குறிப்பிட்ட சமூக மக்களை தங்கள் ஊருக்கு அழைத்து வந்து குடியமர்த்துகின்றனர். அவர்கள் அந்த ஊராரின் பண்ணை வேலைகளை செய்வது போக செருப்பு தைப்பது போன்ற தங்களது தொழில்களையும் செய்கிறார்கள். அவ்வாறு அந்த ஊருக்கு வரும் அழகிரியின் பார்வையில் விரிகிறது இந்த நாவல்.

இந்தியாவிற்கு சுதந்திரம் கிடைத்த காலகட்டத்தில் கதையானது தொடங்குகிறது , சுதந்திரம்  அந்த கிராமத்தில் பெரிதாக எந்த மாற்றத்தையும் எற்படுத்தவில்லை, சுதந்திரம் வந்தால் என்ன போனால் என்ன நமது வாழ்க்கை மாற போவதில்லை என்று கூறுவது போல் உள்ளது அந்த மக்களின் சுதந்திரம் பற்றிய புரிதல்.

அரசியல் கட்சிகளின் வருகை புதிதாக கொடி கம்பங்களை அந்த கிராமத்தில் நட வைக்கிறது , ஓட்டு போட சொல்லி கொடுப்பது , இலவச சாப்பாடு போடுவது என ஓட்டிற்காக இந்த மக்களை அரசியல் கட்சிகள் எவ்வாறு பயன்படுத்துகின்றன என்பதையும் , கிராமத்தில் டீ கடைகளின் வருகை செய்திதாளின் அறிமுகம் அது மக்களிடம் ஏற்படுத்தும் தாக்கம்  போன்றவற்றை கதையோடு சேர்த்து மேலோட்டமாக சொல்லி செல்கிறார்.

இருவேறு குளங்களில் தண்ணீர் எடுத்தல் , தொடாமல் உணவு இடுதல் , இறப்பு ஒன்று நடந்தால் துக்க வீட்டிற்கு செல்லாமல் அவர்களை வீட்டிற்கு அழைத்து விசாரிப்பது, கீழ் சாதி பெண்களின் மீது பாலியல் அத்து மீறல் , வீண் பழி சுமத்தி பழி வாங்கல் போன்றவற்றின் மூலம் சமூக ஏற்ற தாழ்வை காட்சிபடுத்துகிறார். 

மேற்கண்ட அனைத்தையும் ஒரு தீவிர தன்னமையுடன் அனுகாமல் கதையின் போக்கினுடாக தொட்டுவிட்டு செல்கிறார். நாவலில் நிகழும் மரணங்களே எளியமாக செல்லும் கதையை கனமாக்குகிறது குறிப்பாக அழகிரியின் மகள் முத்துமாரி குழந்தையுடன் தற்கொலை செய்து கொள்வது ,  இந்த மக்களுக்கு பாதுகாவலராக இருக்கும் கந்தையாவின் மரணம் போன்றவை.

தனது பேரன் சுடலை படித்தால் நல்ல வேலைக்கு செல்லலாம் என்ற அழகிரியின் எண்ணம் படிப்பே இது போன்ற சமூக மக்களை உயர்த்தும் என்பதை சொல்லாமல் சொல்கிறது.

[Vairamayil · Rating 5 out of 5]

Too many topics covered and butter sliced flow.
Migration issues: an outsider is always picked out
Caste issue, love, misunderstanding.
முந்திரிக்கொட்டை முடிவுகளின் விளைவு.


எடுத்துச்செல்வது: கழிச்சவன விட்டுட்டு மலத்தோட மல்லுக்கட்டாதடே :)

[P. · Rating 3 out of 5]

வெக்கை ஏற்படுத்திய அளவு தாக்கத்தை பிறகு ஏற்படுத்தவில்லை. அக்காலத்தில் ஒரு கிராமத்தில் வாழ்ந்த தாழ்த்தப்பட்ட சமூகத்தைச் சேர்ந்த ஒரு சாதாரண மனிதரின் கதை. தீவிரமான ஏற்றஇறக்கங்கள் பெரிதும் இல்லாத ஒரு சராசரி வாழ்வ���. உள்ளதை உள்ளபடியே விமர்சனம் பெரிதும் இல்லாமல் எழுதியுள்ளார் பூமணி. சிலர் இதை அவரது மிகச்சிறந்த படைப்பாகக் கருதுகிறார்கள். எனக்கு ஏனென்று புரியவில்லை. கால மாற்றத்தையும் கால ஓட்டத்தையும் பற்றிய பல புதினங்களின் வரிசையில் ஒன்றாகவே கருதுகிறேன். கோபல்லபுரத்து கிராமம் & மக்கள், சூல், தூர்வை போன்ற நாவல்களும் இதையே பேசுவதால் அவ்வாறு படுகிறது. வட்டார வழக்கு வாசிப்பதற்கு சில தடைகளை ஏற்படுத்தி சுவாரஸ்யத்தை அவ்வப்போது குறைக்கிறது.

அக்காலத்தில் நடைமுறை அவ்வாறு இருந்திருக்கலாம், ஆனால், எவ்வளவு வயதானாலும் தாழ்த்தப்பட்ட சமூகத்தைச் சேர்ந்த ஆண்கள் ஒருமையில் விளிக்கப்படுவதும் பெண்கள் அனைவரும் அஃறிணையில் விளிக்கப்படுவதும் மிகவும் நெருடியது.

சாதியை வெளிப்படையாக விமர்சிக்காமலேயே இந்திய சமூக அமைப்பின் அடிப்படை அநீதியை உணரவைப்பதில் பிறகு வெற்றியடைகிறது. ஒரு முக்கியமான வரலாற்று ஆவணமாகவும் பரிமாணம் கொள்கிறது.

Though I don't agree with his ideas about history, here's a good analysis of this novel : https://www.jeyamohan.in/22835/

[Pandiaraj J · Rating 4 out of 5]

அழகிரியை மையமாகக் கொண்டு நகரும் கதை ஊர் மனிதர்களின் குணங்களை ஆதிக்கத்தை மிக இயல்பான அவர்களின் வாழ்க்கைப் பாடுகளை உரையாடலில் நிகழ்த்திச் செல்கிறார் ஆசிரியர். கோவேறு கழுதைகள் வாசித்த போது எழுந்த கேள்விகள் இங்கும் தொடர்கின்றன, அழகிரி போன்றோருக்கு அவ்வாழ்வினை திணித்தவர்கள் யார் எனும் கேள்வி.

[Syed Hassan · Rating 4 out of 5]

“Piragu” by writer Poomani is a good read especially to understand how specific communities carry out their daily life and due to poor economic conditions struggle to thrive/survive with the higher caste communities always wanting them to continue doing menial jobs for generations.

Alagiri, a cobbler is the main character in the story and he earns his living mainly through the high caste/richer folks who can afford footwear.

Alagiri’s wife dies early and he takes Aavudai as his second wife to take care of his daughter Muthumaari through his first marriage. Aavudai treats her well and takes care of the family putting in her best with the limited resources available. But Muthumaari’s life is tumultuous and her marriage to Vairavan which happens with lot of celebration and joy in the community does not last long with Vairavan deserting her after joining the army. They have a son Solai who is forced to stay in his father’s place with Muthumaari getting back to her parents house.

The challenges in Muthumaari’s life continue even after a remarriage with Muniyaandi who is nice to her initially but shows his true color when she goes to attend her ex father in law’s funeral. Muniyaandi also drives her out of the house and she is now left with a baby in arms. She ends her life along with the baby.

Muthumaari’s story shows the pity of girls/young women in communities of lower caste/economic conditions. She has a decent childhood with Alagiri providing whatever is possible to keep her happy within his means. But once she turns into an adult and gets married, her life becomes hell especially when Vairavan’s life improves economically and he feels that she is unfit for his stature. The way her second marriage fails also is very distressing to read but a reality in many of the poor communities even when they take a bold step of remarriage hoping it will resolve their challenges.

Avudai seems to be doing the balancing act throughout Alagiri’s life and we can say that she is the only solace in his life taking good care of him, her daughter and without her Alagiri would have been devastated even more because of his daughter’s death.

Other characters in the story are Kandhaiyan (who is called the ‘Kavalgar’ or the guard), Karuppan (who takes care of the buffaloes/cattle of the rich men), Sakkanan and Chitran (who are close friends with Sakkanan being the older, both wiling away their time gossiping, eating and sleeping). Sakkanan and Chitran’s characters portray how ‘ignorance can be bliss’ at times and they do continue their life with merry living each day not worrying about the next.

Kandhaiyan’s character is powerful and depicts how someone like him plays an ‘elder’ within the community, needed by the richer folks too (but not appropriately recognized) and remains poor throughout and dies leaving the entire community in deep sorrow.

Karuppan is another character who seems to bring in some cheer in the story with his jolly attitude, stories and experiences of begging for his daily food.

Alagiri’s character is portrayed well by the author as a good representation of someone from the ‘chakkili cheri’ community who continues to earn his meagre income as a cobbler under the neem tree. It shows how even if the overall society or village transforms for a few, for the lower caste people life does not change much and their challenges/sorrows continue. The story also shows at many points how the higher caste people keep suggesting menial work across generations to keep the lower caste folks doing the same job without allowing any change in their lives through education or shifting to skilled jobs. The story also shows how the lower caste votes are also obtained easily through false stories and veiled threats.

Casteism as a flavor comes strongly in every page of the book and the traditions of each caste (albeit termed lower) have also been brought out well in the book especially the magnanimity shown in sharing whatever food/meager income/earning opportunity (e.g. feeding all during puberty function/marriage, sharing a ‘kaani’ with neighbor are good examples) with others in the community.

Sudalai who is Alagiri’s grandson starts going to school and this is a solace and a sunshine in the later part of the book which hopefully would turnaround the life of at-least the next generation if followed by other families in the community (who still are not convinced that education will help turn their lives for better).

Overall, a very good read to understand the challenges due to casteism and marginization/suffering of specific castes without the right support and guidance.

[Kalaiselvan selvaraj · Rating 3 out of 5]

அழகிரி கமல உருப்படி தச்சு குடுப்பான், செருப்பு தெப்பான். அழகிரி மணலூர் சக்கிலிக்குடிக்கு வந்த கொஞ்ச காலத்தில கைக் கொழந்த முத்துமாரிய தனியா வுட்டுட்டு பொண்டாட்டி காளி நோவுவந்து செத்துட்டா. ஒத்தையா கொழந்த முத்துமாரிய பாத்துக்க ரொம்ப கஷ்டப்பட்ட அழகிரிய பாத்து கந்தையா இன்னொரு கண்ணாலம் கட்டிக்க சொல்ல ஆவட’ய ரெண்டாம் கண்ணாலம் கட்டிகிட்டான் அழகிரி. ஆவட, முத்துவ பொத்தி பொத்தி வளத்தா. முத்துமாரிய முத்துமுருங்கன் மவன் வயிரவனுக்கு கண்ணாலம் கட்டிக்குடுத் அழகிரி நிம்மதியா கொஞ்ச நாள் காலம் தள்ளினான். சுடலை பிறந்த பிறகு வயிரவன் முத்துமாரிய நீ எனக்கு வேண்டாம்னு விரட்டியடிச்சுட்டான். சுடலய தாத்தா முத்துமுருங்கன் பாத்துகிட்டான். அழகிரி ஊர்ல பேசி பிரிச்சுவுட்டுட்டு பிள்ளைக்கு ரெண்டாம் கண்ணாலம் கட்டி வச்சான். முத்துமாரிக்கும் முடியாண்டிக்கும் பொம்பள கொழந்த பொறந்துச்சு. முத்துமுருங்கன் செத்தப்ப கை கொழந்தய மாமியாகிட்ட வுட்டுட்டு சாவுக்கு போனா முத்துமாரி. கை கொழந்த அழ அழ முனியாண்டிக்கு முத்துமாரி மேல பயங்கர கோவம் வந்துச்சு. சாவுக்கு போயிட்டு வந்த முத்துமாரி மவன் சுடலய தன் கூடவே கூட்டிக்கிட்டு வந்தவுடனே கோவம் அதிகமாயி அவள தூக்கிப்போட்டு மிதிச்சான், அடிச்சான் மனசு வுட்டுட்டா முத்துமாரி. சுடல நீ அழகிரி தாத்தா வூட்டுக்கு போ’னு சொல்லி அனுப்பிட்டு. கை கொழந்தயோட கெணத்துக்குள்ள குதிச்சு உசுர மாய்ச்சுக்கிட்டா. ஆவடயும் அழகிரியும் அழுது அழுது ஓஞ்சு போயிட்டாங்க. பேரன் சுடலய ரொண்டு பேரும் வளத்த ஆரம்பிச்சாங்க. இது தான் பிறகு நாவலின் கத. இதுக்கு நடுவுல நாட்டுக்கு சுதந்தரம் கிடச்சது, ஊர்ல எலெக்‌ஷன் வந்தது, கந்தையா சொத்தை கடன் முழுங்குனது, கந்தையா காவக்காரன் ஆனது, கருப்பன் குசும்பு, சக்கணன்- சித்திரன் பழம் பெருமை பேச்சு, அழகிரி மேல திருட்டு பட்டம் கட்டுன புது பணக்காரன் அப்பையா, கமல பாசனம் கரன்டு மோட்டர் பாசமானது, சக்கணன் சாவு, ஊர்ல காபி கட வந்தது, கந்தையா செத்துபோனது என ஒரு ஊர்ல ஒரு காலத்துல நடந்த சம்பவத்தை கதயா எழுதியிருக்கார் பூமணி. -கலைச்செல்வன் செல்வராஜ்.

பிறகு நாவலிலிருந்து சில வரிகள்,

நேற்றுப்போலிருக்கிறது, இடுப்புத்துணியோடு சின்னப் பயலாக வந்தான். பம்பைத்தலையும் சொறட்டை உடம்பும். பேச்சுத்தான் பேசுவானே. அந்தக் குறும்பு இன்றைக்குக் கழுமொரடுமாதிரி வளர்ந்துவிட்ட பிறகும் போகவில்லை. கலியாணம் முடிந்திருந்தாலும் ரெண்டு புள்ளைக்குத் தகப்பனாகிருப்பான்.

எல்லாம் நடந்தது நேற்றுப்போல. வருசம் ரொம்ப ஆகிப் போனது.

அழகிரிக்கு துரைச்சாமிப்புரத்தின் மஞ்சணத்திமரங்கள் நினைவிலாடின. மழைக்காலங்களில் குழல்விரித்த பூமணம் மந்தையெல்லாம் கவிந்திருக்கும். என்ன இருந்தாலும் பூர்வீக ஊராகாது. அவன் அப்பனும் அப்பனுக்கப்பனும் தலைமுறை தலைமைறையாகக் காலந்தள்ளிய சக்கிலிக்குடியை எப்படி மறக்க முடியும்.

மணலூத்துச்சம்சாரிகள் கூப்பிட வந்திருந்தார்கள். அவனுக்குத் துரைச்சாமிபுரத்தலிருந்து கிளம்ப மனசில்லைதான். ஆனால் கூப்பிட வந்தவர்கள் எல்லாரு��் பொறுப்பான சம்சாரிகள். பேச்சைத் தட்டமுடியவில்லை. கந்தையாவேறு வந்திருந்தார். அவர் பேச்சுக்கு மறுபேச்சுப் பேச முடியுமா?

மாட்டுக் கூட்டத்திலிருந்த கருப்பன் கூப்பிட்டான்.
“சாமியோவ் வண்டி பெறப்புட்ருச்சு. வாரீகளா.”
அவன் விரிக்கொம்புக் கிடாரி முதுகில் உட்கார்ந்து பாட்டெடுக்கத் தொடங்கினான்.
“தாயோளி மகன் இவன் ஒரு தினுசுதண்டா.”
கந்தையா கம்பை ஊன்றி எழுந்தார்.

“எந்த ஊரு”
“வடமலாபுரம்.”
“ரொம்பத் தூரமாச்சே. இங்க ஏன் வந்தீரு”
“தாய்தகப்பன் இல்ல. ஏதாச்சும் வேல செய்யலாம்னு வந்தென்.”
“சின்ன வயசுல என்ன வேல செய்ய முடியும்.”
“மாடு மேய்ப்பென்.”
“என்ன புள்ளீக.”
“சக்கிலிப் புள்ளீக.” -பூமணி.

[Praveen (பிரவீண்) KR · Rating 3 out of 5]

This was my first try on a book written by Poomani.
Piragu tells about the life of a footwear making community (sakkilikkudi) and the various characters and how life goes around for them. Azhagarsamy comes into the village as a leather maker and becomes a part of that village living his life, marrying, having kid, marrying her off, friends, work etc. Through the eyes of azhagarsamy, the author takes you to the kudi where there are some families and traverse through them. Also gives a glimpse of caste system and practices. His daughter comes just as a embodiment of sympathy and pitiness. Tha kavalkarar character and karuppan and sakkanan characters stands apart.
For me, this is jut a normal read. Though down the end, i started liking it. Eventhough the content was good, it was not enough to make an impact in me. I had lot of trouble trying to understand the slang (a mixture of telugu and tamil) which posed a big problem. Even after reading, i could not get to understand many of the words. A glossary was put in the end but more words could have been included.
Overall a normal read.
Rating: 2.5 - 3 /5

[Krishna · Rating 5 out of 5]

இதற்கு முன்னர் பூமணியின் எந்தப் படைப்பையும் வாசித்ததில்லை. ஆனால் இனி ஒவ்வொன்றையும் தேடித் தேடி வாசிக்க வேண்டும் என்னும் வேட்கையை உண்டாக்கிவிட்ட நாவல் ‘பிறகு’.

நெடுநேரம் யோசித்தும் நாவலுக்கு ஏன் ‘பிறகு’ என்று தலைப்பிட்டார் என அடைபடவில்லை. நாவலின் மையப் பாத்திரமான அழகிரி தன் வாழ்வில் எத்தனை எத்தனையோ இன்னல்களைக் கண்ட பிறகும் இத்தனைக்கும் ‘பிறகு’ம் வாழ வாழ்வு உண்டு என வாழ்வை அதன் ரசத்தோடு வாழ்கிறானே அதனால் வைத்திருப்பாரா? இல்ல, பெறகு பெறகுனு பெறகு போட்டு கேட்க அத்தனை கதைகள் இந்த நாவல் மனிதர்கள் வாழ்வுல இருக்கே அதனால ‘பிறகு’னு வச்சாரா? சரியா சொல்லத் தெரியல.

சுதந்திரத்திற்கு பிற்பாடு ஒரு கிராமத்தில் ஏற்படும் சமூக அரசியல் மாற்றங்களை , அது சந்திக்கும் சுக துக்கங்களை, நல்லது பொல்லதுகளை அவ்வவ்வாறே பதிவு செய்திருக்கும் நாவல் தான் ‘பிறகு’.

கதையின் பெரும்பகுதி ஊர் சக்கிலியக் குடியைச் சுற்றியும் சார்ந்தும் எழுதப்பட்டிருப்பினும் கதை எந்த விதமான சார்பும் இன்றி நடுநிலையோடு நகர்கிறது. சக்கிலியன், பகடை, போன்ற பதங்களை சர்வசாதாரணமாக நாவலில் பயன்படுத்தியுள்ளார் நாவலாசிரியர். காரணம், அந்த காலகட்டத்தில் சமூக நிலைமை அப்படித் தான் இருந்துள்ளது. அதற்காக சக்கிலிய மக்களுக்கு எந்த உரிமைகளும் இல்லையா? கை கட்டி மார்பொடுக்கி தலை குனிந்து தான் அவர்கள் மேல் சாதிகாரர்களிடம் பேச-நடக்க-பழக வேண்டுமா என்றால், இல்லை. முழுக்க அப்படி இல்லை போல. தாழ்ந்த சாதி(என பெரும்பான்மை ஆதிக்க சமூகத்தால் கருதப்பட்டவர்கள்/படுகிறவர்கள்) வெகு சாதாரணமாக மேல்குடி(என பெரும்பான்மை ஆதிக்க சமூகத்தால் கருதப்பட்டவர்கள்/படுகிறவர்கள்) மக்களுடன் நையாண்டித் தனத்துடன் பேசிப் புழங்கி இருந்திருக்கிறார்கள். என்ன, அந்த மேல்குடிகாரர் அதை ஏற்றுக் கொள்ளும் பக்குவத்துடன் இருக்க வேண்டும். காவக்கார கந்தையா அப்படிப்பட்டவர் தான். நல்ல சொத்து சொகத்துடன் இருந்து பின் நொடிந்து போன ‘வாழ்ந்து கெட்ட’ மனிதர். அவரைப் போலவே அவர் மனைவியும் நல்ல மனுசி. ஊர் பெரியவர்கள் வில்லுச்சேரிக்காரர், அப்பையா, குருசாமி நாயக்கர் ஆகியோர் சிறிய மனம் படைத்தவர்கள். சுப்பையா ஆசாரி, நடுக்கடை சங்கரலிங்கம் பிழைப்பை மட்டும் பார்க்கும் உழைப்பாளி ரகம். பெஞ்சாதியை அப்பையாவின் தாகத்துக்கு நனைக்கக் கொடுத்துவிட்டது கூட தெரியாத மாடசாமி , ஊர்காலி மாடு மேய்த்து ஊர் நன்மைக்கென மொட்டை அடிக்கப்பட்டு கரும்புள்ளி குத்தப்படும் கருப்பன் போன்றோர் ஏமாளி ரகம், அழகிரி மனைவி ஆவுடை, ஓய்ந்த காலத்தில் குடிக்கத் தண்ணீர் எடுத்துத் தரக்கூட ஆளற்ற சக்கண்ணன், ஓடித் தேடி பொண்ணெடுத்து பட்டாளத்துக்கு சென்று பவுசான மகனால் கைவிடப்படும் மருமகள் வீட்டாருடன் பேசவும் முடியாமல் , நீங்கவும் முடியாமல் தவிக்கும் முத்து மருகன், பெற்ற தாயாலேயே கைவிடப்படும் சோலை, கட்டியவனை கைவிட்டு, பெற்ற பிள்ளையை கைவிட்டு, நம்பிக்கையாய் மறுகை சேர்ந்து , கூடி உண்டாகி , மகவு ஈனி, பொல்லா விதியால் வெசனங்கொண்டு தன்னையும் மாய்த்து, பால் குடி மாறா மகவையும் மாய்த்து, சார்ந்த எல்லோர் வாழ்க்கையிலும் ‘வடு’வான அழகிரி மகள் முத்துமாரி போன்றோர் சோக ரகம். இப்படிக் குறைவான கதை மாந்தர்களே நாவலில் திரும்பத் திரும்ப வருகின்றனர். இவர்களின் வாழ்க்கை மட்டுமே திரும்பத் திரும்ப வேறு வேறு சந்தர்பங்களில் சொல்லப்படுகிறது. அதனால் கதையுடனும், களனுடனும், அதன் மனிதர்களுடனும் ஒட்டியே பயணிக்க முடிகிறது.

மொத்தத்தில் ‘பிறகு’ நாவல் ஒரு நல்ல வாசிப்பனுபவமாகவும், சுதந்திரத்திற்கு பிறகான காலத்தில் தென் தமிழகத்தின் கிராமத்தில் சாதிகளுக்கிடையேயான புழங்குமுறை, புரிதல் எவ்வாறிருந்தது என்பதை ஒருவாறு ஊகிக்க சொல்லிக் கொடுத்திருக்கிறது.

[Renya Ragavi · Rating 4 out of 5]

திருநெல்வேலி மாவட்டம் மணலூத்து என்னும் கிராமத்தில் வசிக்கும் செருப்பு தைக்கும் தொழிலாளியான அழகிரி மற்றும் அவரது மனைவி ஆவடை மகள் முத்துமாரி எனும் இம்மூவரின் வாழ்க்கையைப் பற்றி புத்தகத்தின் பெரும்பகுதி அமைந்திருந்தாலும் இது முழுக்க முழுக்க சக்கிலயக்குடி மக்களை சுற்றியே கதை சுழல்கிறது.

சக்கிலயக்குடி மக்கள் , அவர்களின் வாழ்வு முறை , செய்யும் தொழில் , உணவு , பழக்கவழக்கம் அதுமட்டுமின்றி இம்மக்கள் எவ்வாறெல்லாம் சாதியின் பெயரால் ஒடுக்கப்படுகிறார்கள் என்றும் அவர்களின்‌ அறியாமையால் மேல்குடியினரால் எவ்வோறேல்லாம் உபயோகப்படுத்தப் படுகிறார்களன் என்பதையும் இப்புத்தகத்தில் காணலாம்.

இது திருநெல்வேலி வட்டார மொழியில் எழுத்தப்பட்ட கதை . இடையில் அங்கங்கே தெலுங்கும் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது.

சுவாரஸ்யமான கதை எதிர்பார்ப்பவர்களுக்கு இந்த புத்தகம் படிக்கமுடியாமல் போகலாம். ஆனால் சுதந்திர காலகட்டத்தில் இருந்த கரிசல்கிராம மக்களின் வாழ்வு , நிலை , எண்ணங்கள் , சக்கிலியக்குடி மக்கள் ஆகியவற்றைப் பற்றி அறிந்துக்கொள்ள இது ஒரு நல்ல புத்தகம்

பிறகு - பூமணி

[K.samayavel · Rating 5 out of 5]

பூமணியின் சிறுகதைகளின் ரசிகன் நான். மிக அளவான சொற்களில் கத்தியின் அழகு போன்ற உரைநடை. கதைசொல்லி எங்கோ ஒளிந்து கொள்ள வாக்கியங்கள் தானே தோன்றும். கச்சிதமாக சட்டென முடியும் கதைகள். இவரது நாவல் எப்படி இருக்கும் என்பது எனது இளமைக் காலத்தில் ஒரு கனவு. வெக்கை, பிறகு என்னும் இரண்டு நாவல்களுமே இரண்டு பெரிய சிறுகதைகள்.

[Dinesh · Rating 3 out of 5]

அழகிரியை சுற்றி நடக்கும் நிகழ்வுகளைக் கொண்டு, ஆண்டைகளையும் பகடைகளையும் அவர்களது வாழ்க்கை முறைகளையும் தெரியப்படுத்துகிறார். முத்துமாரியின் மரணமும், கந்தையாவின் மரணமும் நம் கண்ணீரை பேரம் பேசும். கருப்பையனின் வாழ்க்கைதான் என்னாகுமோ? முத்துமாரியின் கைகளைக் கோர்த்துக்கொள்வான் என் எதிர்பார்த்தாலும், ந��கழ்வில் என்ன நடக்குமோ அதை மட்டுமே பூமணி எழுதியுள்ளார்.

[Balakumar PG · Rating 4 out of 5]

“என்ன புள்ளீக.”
“சக்கிலிப் புள்ளீக.”
"கழிச்சவன விட்டுட்டு மலத்தோட மல்லுக்கட்டாதடே" - தவறு செய்யுறது மேல்நிலைல இருந்த சாதிகளுக்கு எவ்வளவு சுலபமா இருந்தது.
மறுமணம், விரும்பியவரோடு நகர்ந்து போறதுலாம் மேல் சாதி பெண்களை விட கீழ் சாதிய பெண்களுக்கு சுலபமா இருந்திருக்கு. ஆனா, எந்த சாதிகளிலும் பெண் ஒரு படி கீழ தான் வைக்கப்பட்டிருக்கா.

[Muneeswaran K · Rating 5 out of 5]

பிறகு நாவலின் கதாப்பாத்திரங்கள் வடிவமைப்புகள் மிக மிக அருமை .
கதை மிகவும் எளிமையானது என்றாலும் உணர்ச்சிகரமானது .கதை முடிவில் முத்துமாரி மனதில் நிற்பாள். கருப்பன் பாடல்கள் காதில் ஒலித்துக் கொண்டே இருக்கும் . கருப்பன் நிலையும் , முத்துமாரி முடிவும் கண்ணில் ஈரம் ஏற்றும்...

[Jens]

Good

[Jagan Sagaya Nathan · Rating 4 out of 5]

போன நூற்றாண்டின் தொடக்க கால வாழ்க்கை முறை, இந்த நாவல் வாசிப்பால் நானும் அந்த 20ஆம் நூற்றாண்டு தொடக்கத்தில் வாழ்ந்து முடித்து திருப்பிவிட்டேன் இந்த வாசிப்பின் கடைசி வரிகள் முடியும் போது...

[Elayaraja Subramanian · Rating 5 out of 5]

பூமணியின் மொழிநடை வாசித்திடும் போது அந்த கதைக்களத்துக்குள் நம்மை இழுத்து சென்றுவிடும். அதற்கு பிறகு நாவலும் விதிவிலக்கல்ல. வாசிப்பதற்கு சில இடங்களில் சிரமமாக இருந்தாலும் நல்ல வாசிப்பனுபவத்தை தருகிறது. 

[Deepak K · Rating 5 out of 5]

Piragu is a tough read. The terrain of the novel and the beautiful evocation of place and time, are described in complex Tamil, not to mention sprinkles of Telugu dialogues in between, which a casual Tamil reader might find difficult to comprehend. Persist and you will be rewarded.

Piragu follows the story of Azhagiri, a resident of Chakkliyakudi, a cobbler by profession. He was brought to the village upon the insistance of the village guard Kandhaiyya. Azhagiri's wife Kaali dies after giving birth to Muthumaari and later Azhagiri marries Avadai, who takes care of Muthumaari as her own daughter. Although there are sub-plots involving other characters such as Karuppan, Appaiyya, Sakkanan, Chithiran, and others, the path of the narration follows Azhagiri's family.

Muthumaari is married to Vairavan, who later joins the army and throws Muthumaari out of the house for seemingly innocuous things. She has to leave behind her son, and stays with Azhagiri, but later is married to Muniyaandi, who is initially understanding but a later event turns him against Muthumaari. The tragedy and fortunes of Azhagiri and the village folks are interspersed in this lovingly told tale.

The casual village banter, the crassy realistic dialogues (the liberal sprinkling of thaayoli), and the lived-in feel that the novel evokes is the best thing about the work. Special mention to the narrator Vivek, who has used a wide variety of voices infused with village dialects, to bring the speaker to life.

[Manoj Keats · Rating 5 out of 5]

நான் படித்த நல்ல நூல்களில் இதுவும் ஒன்று. ஒடுக்கப்பட்டவர்களின் வாழ்வை ரொம்ப எளிமையாக தன்னுடைய எழுத்தின் மூலம் காட்சிப்படுத்திருப்பார் எழுத்தளார் பூமணி.

[Thirumalai · Rating 5 out of 5]

மிக அருமையான கதை. உரையாடல் வழியாகவே அனைத்தையும் சொல்லிச்செல்வது புதுமை. அதுவும் வட்டாரவழக்கில். இந்த மொழியும் கதையில் ஒரு பாத்திரமாக வருகிறது. கதை கிட்டத்தட்ட 30 வருட கதையாக இருக்கவேண்டும்.