What do you think?
Rate this book
ความโดดเดี่ยวของนักวิ่งระยะไกล
“ความโดดเดี่ยวของนักวิ่งระยะไกล” คือผลงานเล่มแรกของนักเขียนหนุ่มนาม วิกรานต์ ปอแก้ว เขาเริ่มต้นจากการเป็นนักอ่าน ก่อนจะพัฒนามาสู่นักเล่าเรื่องทางตัวอักษร ผลงานของเขาผ่านการตีพิมพ์ตามหน้านิตยสาร ผ่านสนามรางวัลมาหลายสนาม จนในที่สุดผลงานเล่มแรกของเขาจึงปรากฏขึ้นในนามสำนักพิมพ์เม่นวรรณกรรม
รวมเรื่องสั้นเล่มนี้นำเสนอเรื่องราวความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์ ความรัก ความหวัง ความโดดเดี่ยว ความสัมพันธ์ที่ไม่อาจไปถึง การต่อสู้เพื่อการยอมรับต่อเพศสภาพ รวมไปถึงเรื่องราวทางสังคม และประวัติศาสตร์การเมืองผ่านมุมมองเจเนอเรชั่นใหม่ เป็นการส่งทอดเรื่องราวเจ็บปวดแสนอ่อนหวานไปสู่บริบทใหม่ เป็นหนังสือที่ท่านผู้อ่านจะตกหลุมรักได้อย่างไม่ยาก ด้วยลีลาการเขียนด้วยภาษาเรียบง่าย ทว่าสลักสลวยด้วยถ้อยคำกินใจ
รวมเรื่องสั้นเล่มนี้นำเสนอเรื่องราวความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์ ความรัก ความหวัง ความโดดเดี่ยว ความสัมพันธ์ที่ไม่อาจไปถึง การต่อสู้เพื่อการยอมรับต่อเพศสภาพ รวมไปถึงเรื่องราวทางสังคม และประวัติศาสตร์การเมืองผ่านมุมมองเจเนอเรชั่นใหม่ เป็นการส่งทอดเรื่องราวเจ็บปวดแสนอ่อนหวานไปสู่บริบทใหม่ เป็นหนังสือที่ท่านผู้อ่านจะตกหลุมรักได้อย่างไม่ยาก ด้วยลีลาการเขียนด้วยภาษาเรียบง่าย ทว่าสลักสลวยด้วยถ้อยคำกินใจ
208 pages, Paperback
Published January 1, 2016
24 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 11 of 11 reviews
August 12, 2016
เราอ่านเรื่องสั้นที่กลายมาเป็นชื่อหนังสือเล่มนี้เมื่อต้นปีก่อนในนิตยสารไรท์เตอร์ เรื่องสั้นนี้ถูกเปลี่ยนชื่อและกลายมาเป็นเรื่องสุดท้าย แต่ที่มากกว่านั้นคือการแก้ไขในเนื้อหา เนื้อเรื่องและสำนวนภาษาถูกปรับเปลี่ยนให้กระชับ จุดเด่นของวิกรานต์ในการเล่าเรื่องที่น่าติดตามถูกทำให้เด่นชัดขึ้น เราอ่านรวมเรื่องสั้นเล่มนี้จบในเวลาไม่ถึงวัน แต่สิ่งที่ยังเป็นปัญหาใหญ่คือ เห็นได้ชัดว่าเขายังอยู่ใต้อิทธิพลของมูราคามิมากเกินไป ทั้งอารมณ์เปลี่ยวเหงา บุหรี่ และเพลงแจ๊ส หรือจะการเล่าเรื่องโดยใช้สรรพนาม "คุณ" ที่ยังทำให้นึกถึงงานของวิวัฒน์ เลิศวิวัฒน์วงศา
ต่อมาคือการวางโครงเรื่องที่ค่อนข้างซ้ำซากอย่างกับบทละครเมโลดรามา เนื้อเรื่องเต็มไปด้วยการพบเจอโดยบังเอิญมากเกินเป็นไปได้ ฉากเซ็กส์ที่พร่ำเพรื่อ วิกรานต์ยังฆ่าตัวละครทิ้งมากเกินไป ตัวละครที่ดูขาดมิติ และไม่ทำให้เราเชื่อในแรงผลักดัน โดยเฉพาะตัวละครผู้หญิงที่เหมือนมีไว้แค่เพื่อแสดงความรู้สึกความต้องการของผู้ชายเท่านั้น
ส่วนในเรื่อง "บันทึกของอรชุน" หรือ "เรื่องราวที่ถูกเล่าวนซ้ำ" เราเห็นบริบททางการเมืองที่ยังคงผลิตซ้ำภาพเดิมๆของประชาธิปไตยที่ถูกเหยียบย่ำ ทหารฆ่าประชาชนและภาพประชาชนผู้บริสุทธิ์ที่ถูกใช้เป็นเครื่องมือ และเมื่อทั้งหมดถูกทำให้เป็นเพียงฉากหลังให้กับเรื่องรักสามเส้าของคนที่ไม่ได้ยึดมั่นหรือมีอุดมการณ์ของตัวเอง สุดท้ายมันก็ไม่ได้เป็นมากกว่าการเสียดสีถึงความไร้แก่นสารของประวัติศาสตร์การเมืองไทย
ต่อมาคือการวางโครงเรื่องที่ค่อนข้างซ้ำซากอย่างกับบทละครเมโลดรามา เนื้อเรื่องเต็มไปด้วยการพบเจอโดยบังเอิญมากเกินเป็นไปได้ ฉากเซ็กส์ที่พร่ำเพรื่อ วิกรานต์ยังฆ่าตัวละครทิ้งมากเกินไป ตัวละครที่ดูขาดมิติ และไม่ทำให้เราเชื่อในแรงผลักดัน โดยเฉพาะตัวละครผู้หญิงที่เหมือนมีไว้แค่เพื่อแสดงความรู้สึกความต้องการของผู้ชายเท่านั้น
ส่วนในเรื่อง "บันทึกของอรชุน" หรือ "เรื่องราวที่ถูกเล่าวนซ้ำ" เราเห็นบริบททางการเมืองที่ยังคงผลิตซ้ำภาพเดิมๆของประชาธิปไตยที่ถูกเหยียบย่ำ ทหารฆ่าประชาชนและภาพประชาชนผู้บริสุทธิ์ที่ถูกใช้เป็นเครื่องมือ และเมื่อทั้งหมดถูกทำให้เป็นเพียงฉากหลังให้กับเรื่องรักสามเส้าของคนที่ไม่ได้ยึดมั่นหรือมีอุดมการณ์ของตัวเอง สุดท้ายมันก็ไม่ได้เป็นมากกว่าการเสียดสีถึงความไร้แก่นสารของประวัติศาสตร์การเมืองไทย
April 7, 2016
ซื้อเพราะชอบชื่อหนังสือ + อ่านคำนำแล้วเห็นว่ามีเรื่องสั้นที่พูดถึงเพศสภาพ แต่เมื่อได้อ่าน 2 เรื่องสั้นแรกแล้วก็รู้สึกอยากหยุดอ่าน รู้สึกเป็นเรื่องเดิมๆ ตัวเอกผู้ชายกับความรู้สึกรักโหยหาต่อผู้หญิง ทุกๆเรื่องไม่ผ่าน bechdel test ซักเรื่อง และตัวละครผู้หญิงก็ล้วนแล้วแต่ไม่มีมิติแต่มาเพื่อตาย หรือมีเพศสัมพันธ์กับตัวเอกชายในแต่ละตอนเพื่อ develop ตัวละครชาย
ตัวละครที่มีความหลากหลายทางเพศก็ล้วนแล้วแต่เล่าเรื่องเดิมๆคือการค้นหาตัวตน หรือก็วนอยู่แต่กับเรื่อง gender identity ของตัวเอง ไม่ได้ค้นหามิติความเป็นคนด้านอื่นๆเสียที และล้วนแล้วแต่ประสบแต่โศกนาฏกรรมซึ่งก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นเสียเท่าไหร่เมื่อได้อ่าน (ยิ่งฉากร่วมรักระหว่างชายทางทวารหนักถูกเขียนให้มันง่ายดายราวกับประตูหลังเป็นอวัยวะที่สามารถปล่อยสารหล่อลื่นได้เองแล้วก็อดรู้สึกไม่มีอารมณ์ร่วมไปกับเรื่องไม่ได้)
เรื่องวิญญาณแตกสลายดูโดดเด่นจากเรื่องอื่นเพราะตัวเอกเป็นคนintersex ซึ่งตัวเรื่องนั้นเปิดเรื่องมาดีที่มีการพูดถึงปัญหาเรื่องของการที่แพทย์กำหนดเพศให้คนอื่นโดยไม่สนความยินยอมของเจ้าตัว ซึ่งเป็นปัญหาที่ยังต่อสู้กันอยู่ในปัจจุบันนี้ แต่เรื่องกลับยังติดอยู่ในมุมมองที่ว่าเพศมีได้แค่หญิงและชายและนำเสนอเรื่องการค้นหาตัวตนของคนintersex ในรูปแบบค้นหาวิญญาณ (ที่มีแค่ 2ดวง คือหญิง หรือ ชาย) รวมถึงนำเสนอในรูปแบบที่ดูแปลกประหลาดมีการพูดถึงการร่วมรักกับตัวเอง ไม่แน่ใจว่าผู้เขียนทราบหรือไม่ว่าในกลุ่มคนหลากหลายทางเพศโดยเฉพาะคนข้ามเพศนั้น การอยากร่วมรักกับตัวเองเป็นการอาการที่ในอดีตทางแพทย์สร้างขึ้นมามั่วๆโดยใช้โจมตีคนกลุ่มนี้ว่าจริงๆแค่วิตถารและไม่ได้ต้องการเป็นอีกเพศนึงจริงๆ หลายๆอย่างในเรื่องนี้จึงอดรู้สึกไม่ได้ว่าผู้เขียนเขียนเรื่องของคน intersex แบบสวยๆงามๆตามจินตนาการโดยไม่ได้คำนึงถึงประวัติศาสตร์การถูกนำเสนอของคนกลุ่มนี้เสียเท่าไรนัก
เรื่องที่ชอบในหนังสือเล่มนี้คงเป็นเรื่อง บาดแผลชื่อความคิดถึง แม้ว่าจะเซ็งที่ตัวละครหญิงถูกใช้เป็นตัว motivate ให้ผู้ชายเริ่มทำอะไรสักอย่างและไม่มีประโยชน์อะไรนอกจากนั้น การที่คนแปลกหน้าสองคน คนนึงต้องการลูก อีกคนต้องการพ่อ ผูกพันธ์กันผ่านการวิ่งเป็นอะไรทีน่าประทับใจดี
แม้ว่าเนื้อหาของเรื่องจะมีปัญหาแต่ภาษาและการเล่าเรื่องนั้นน่าสนใจและชวนให้วนกลับไปอ่านซ้ำๆเพื่อค้นหาอะไรหลายๆอย่างบ่อยๆ ชอบที่หลายๆเรื่องเล่าผ่าน 2nd person narrative และมีเรื่องนึงที่ให้ผู้อ่านสวมบทบาทของชายที่มีเพศสัมพันธ์กับชาย แต่น่าเสียดายที่ส่วนมากก็ยังให้ผู้อ่านสวมบทบาทของ straight cis man อยู่
ตัวละครที่มีความหลากหลายทางเพศก็ล้วนแล้วแต่เล่าเรื่องเดิมๆคือการค้นหาตัวตน หรือก็วนอยู่แต่กับเรื่อง gender identity ของตัวเอง ไม่ได้ค้นหามิติความเป็นคนด้านอื่นๆเสียที และล้วนแล้วแต่ประสบแต่โศกนาฏกรรมซึ่งก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นเสียเท่าไหร่เมื่อได้อ่าน (ยิ่งฉากร่วมรักระหว่างชายทางทวารหนักถูกเขียนให้มันง่ายดายราวกับประตูหลังเป็นอวัยวะที่สามารถปล่อยสารหล่อลื่นได้เองแล้วก็อดรู้สึกไม่มีอารมณ์ร่วมไปกับเรื่องไม่ได้)
เรื่องวิญญาณแตกสลายดูโดดเด่นจากเรื่องอื่นเพราะตัวเอกเป็นคนintersex ซึ่งตัวเรื่องนั้นเปิดเรื่องมาดีที่มีการพูดถึงปัญหาเรื่องของการที่แพทย์กำหนดเพศให้คนอื่นโดยไม่สนความยินยอมของเจ้าตัว ซึ่งเป็นปัญหาที่ยังต่อสู้กันอยู่ในปัจจุบันนี้ แต่เรื่องกลับยังติดอยู่ในมุมมองที่ว่าเพศมีได้แค่หญิงและชายและนำเสนอเรื่องการค้นหาตัวตนของคนintersex ในรูปแบบค้นหาวิญญาณ (ที่มีแค่ 2ดวง คือหญิง หรือ ชาย) รวมถึงนำเสนอในรูปแบบที่ดูแปลกประหลาดมีการพูดถึงการร่วมรักกับตัวเอง ไม่แน่ใจว่าผู้เขียนทราบหรือไม่ว่าในกลุ่มคนหลากหลายทางเพศโดยเฉพาะคนข้ามเพศนั้น การอยากร่วมรักกับตัวเองเป็นการอาการที่ในอดีตทางแพทย์สร้างขึ้นมามั่วๆโดยใช้โจมตีคนกลุ่มนี้ว่าจริงๆแค่วิตถารและไม่ได้ต้องการเป็นอีกเพศนึงจริงๆ หลายๆอย่างในเรื่องนี้จึงอดรู้สึกไม่ได้ว่าผู้เขียนเขียนเรื่องของคน intersex แบบสวยๆงามๆตามจินตนาการโดยไม่ได้คำนึงถึงประวัติศาสตร์การถูกนำเสนอของคนกลุ่มนี้เสียเท่าไรนัก
เรื่องที่ชอบในหนังสือเล่มนี้คงเป็นเรื่อง บาดแผลชื่อความคิดถึง แม้ว่าจะเซ็งที่ตัวละครหญิงถูกใช้เป็นตัว motivate ให้ผู้ชายเริ่มทำอะไรสักอย่างและไม่มีประโยชน์อะไรนอกจากนั้น การที่คนแปลกหน้าสองคน คนนึงต้องการลูก อีกคนต้องการพ่อ ผูกพันธ์กันผ่านการวิ่งเป็นอะไรทีน่าประทับใจดี
แม้ว่าเนื้อหาของเรื่องจะมีปัญหาแต่ภาษาและการเล่าเรื่องนั้นน่าสนใจและชวนให้วนกลับไปอ่านซ้ำๆเพื่อค้นหาอะไรหลายๆอย่างบ่อยๆ ชอบที่หลายๆเรื่องเล่าผ่าน 2nd person narrative และมีเรื่องนึงที่ให้ผู้อ่านสวมบทบาทของชายที่มีเพศสัมพันธ์กับชาย แต่น่าเสียดายที่ส่วนมากก็ยังให้ผู้อ่านสวมบทบาทของ straight cis man อยู่
This entire review has been hidden because of spoilers.
April 16, 2016
จักรวาลของตัวละครหลวมไปหน่อย
คนบางคนเจอกันแบบไม่มีที่มาที่ไป
บางเรื่องชอบเพราะลำดับการวางเนื้อ เเละบางเรื่องก็โน้มน้าวใจเราไม่ได้เลย
คนบางคนเจอกันแบบไม่มีที่มาที่ไป
บางเรื่องชอบเพราะลำดับการวางเนื้อ เเละบางเรื่องก็โน้มน้าวใจเราไม่ได้เลย
October 28, 2016
เกือบดีแล้ว วรรณกรรมยุคได้รับอิทธิพลมูราคามิ
หลายเรื่องรสชาติซ้ำกันไปหน่อย
จนทำให้แยกไม่ออก หรือเห็นจุดเด่นไม่ชัดเจน
หลายเรื่องรสชาติซ้ำกันไปหน่อย
จนทำให้แยกไม่ออก หรือเห็นจุดเด่นไม่ชัดเจน
April 12, 2018
รวมเรื่องสั้นเล่มนี้มีตั้งแต่เรื่องที่ ชอบน้อย ชอบมาก ไปจนถึงประทับใจ แต่ไม่มีเรื่องไหนที่ไม่ชอบเลย ถือว่าคุ้มค่ามากที่ได้อ่าน หลังจากที่ช่วงนี้ลองหยิบ Fiction ไทยมาอ่าน และเจอแต่เล่มที่เฉยๆ - เกลียด
ชอบเล่มนี้ประมาณหนึ่งเลย เพราะส่วนตัวรู้สึกขยาดกับเรื่องสั้นหลายๆ เล่มที่มักจะเต็มไปด้วยสัญลักษณ์และอุปมาอุปไมย ให้ต้องมาตีความเดาใจคนเขียนว่าต้องการจะสื่ออะไร (จนหลายครั้งอ่านไม่รู้เรื่อง) ซึ่งสำหรับคนที่ชั่วโมงบินในการอ่าน Fiction ไม่สูงแบบผม จะรู้สึกว่ามันทรมานมากกว่าจะรู้สึกว่าลึกซึ้ง
ยกตัวอย่าง เรื่องสั้นบางเล่มจะชอบเล่าเรื่องคัลท์ๆ ประมาณว่า
‘เด็กชายคนหนึ่งเดินไปโรงเรียน ตอนกลางวันเค้าสั่งก๊วยเตี๋ยวมากิน (พร้อมๆ กันนั้นเด็กชายก็จ้องไปที่เส้นก๊วยเตี๋ยวและนึกถึงแม่ที่ทอดไก่ให้เมื่อเช้าไปด้วย) พอตกเย็นเด็กชายก็เดินกลับบ้าน’ จบ
คัลท์มาก!! ไม่มีจุดพีคใดๆ คนอ่านจะเข้าใจความวิเศษวิโสของเรื่องได้ก็ต่อเมื่อไปตีความสัญลักษณ์ต่างๆ จนสามารถเข้าใจได้ว่าเรื่องทั้งหมดนี้เขียนมาหลอกด่านายก เป็นต้น
แต่เรื่องสั้นในเล่มนี้จะไม่ใช่อะไรแบบนั้น ทุกเรื่องอ่านง่าย มีเรื่องราวที่ Impact ต่อความรู้สึกและสะเทือนอารมณ์ โดยที่คนอ่านสามารถเข้าใจได้แบบไม่ต้องตีลังกาอ่าน
อันที่จริงก็เห็นด้วยกับเหตุผลของคนที่ไม่ชอบ เรื่องสั้นที่เกี่ยวกับการเมืองดูทื่อและ Cliche เกินไปหน่อย และความอ่านง่ายที่ผมมองว่าเป็นข้อดี แต่สำหรับคนที่ต้อง���ารเรื่องที่มีความลึกซึ้งก็จะมองว่าตื้นเขินเอาได้ (แต่ส่วนตัวไม่มีปัญหา เพราะช่วงนี้ก็อยากอ่านเรื่องที่เน้นอารมณ์มากกว่าความลึกอยู่แล้ว)
ผู้เขียนเหมือนได้อิทธิพลจากมูราคามิ ซึ่งโดยส่วนตัวแล้วไม่ชอบ Fiction ของมูราคามิ แต่ผมชอบเล่มนี้ครับ
ถ้าเอาแค่จริตหรือความชอบส่วนตัว จะให้ 5 เลย เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ต่อกันติด แต่ถ้าให้เกลี่ยข้อดีข้อด้อยแบบตรงไปตรงมา ก็คงประมาณ 4
ชอบเล่มนี้ประมาณหนึ่งเลย เพราะส่วนตัวรู้สึกขยาดกับเรื่องสั้นหลายๆ เล่มที่มักจะเต็มไปด้วยสัญลักษณ์และอุปมาอุปไมย ให้ต้องมาตีความเดาใจคนเขียนว่าต้องการจะสื่ออะไร (จนหลายครั้งอ่านไม่รู้เรื่อง) ซึ่งสำหรับคนที่ชั่วโมงบินในการอ่าน Fiction ไม่สูงแบบผม จะรู้สึกว่ามันทรมานมากกว่าจะรู้สึกว่าลึกซึ้ง
ยกตัวอย่าง เรื่องสั้นบางเล่มจะชอบเล่าเรื่องคัลท์ๆ ประมาณว่า
‘เด็กชายคนหนึ่งเดินไปโรงเรียน ตอนกลางวันเค้าสั่งก๊วยเตี๋ยวมากิน (พร้อมๆ กันนั้นเด็กชายก็จ้องไปที่เส้นก๊วยเตี๋ยวและนึกถึงแม่ที่ทอดไก่ให้เมื่อเช้าไปด้วย) พอตกเย็นเด็กชายก็เดินกลับบ้าน’ จบ
คัลท์มาก!! ไม่มีจุดพีคใดๆ คนอ่านจะเข้าใจความวิเศษวิโสของเรื่องได้ก็ต่อเมื่อไปตีความสัญลักษณ์ต่างๆ จนสามารถเข้าใจได้ว่าเรื่องทั้งหมดนี้เขียนมาหลอกด่านายก เป็นต้น
แต่เรื่องสั้นในเล่มนี้จะไม่ใช่อะไรแบบนั้น ทุกเรื่องอ่านง่าย มีเรื่องราวที่ Impact ต่อความรู้สึกและสะเทือนอารมณ์ โดยที่คนอ่านสามารถเข้าใจได้แบบไม่ต้องตีลังกาอ่าน
อันที่จริงก็เห็นด้วยกับเหตุผลของคนที่ไม่ชอบ เรื่องสั้นที่เกี่ยวกับการเมืองดูทื่อและ Cliche เกินไปหน่อย และความอ่านง่ายที่ผมมองว่าเป็นข้อดี แต่สำหรับคนที่ต้อง���ารเรื่องที่มีความลึกซึ้งก็จะมองว่าตื้นเขินเอาได้ (แต่ส่วนตัวไม่มีปัญหา เพราะช่วงนี้ก็อยากอ่านเรื่องที่เน้นอารมณ์มากกว่าความลึกอยู่แล้ว)
ผู้เขียนเหมือนได้อิทธิพลจากมูราคามิ ซึ่งโดยส่วนตัวแล้วไม่ชอบ Fiction ของมูราคามิ แต่ผมชอบเล่มนี้ครับ
ถ้าเอาแค่จริตหรือความชอบส่วนตัว จะให้ 5 เลย เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ต่อกันติด แต่ถ้าให้เกลี่ยข้อดีข้อด้อยแบบตรงไปตรงมา ก็คงประมาณ 4
May 8, 2016
รวมเรื่องสั้นสะท้อนความสัมพันธ์ที่แหว่งวิ่น
ตัวละครธรรมดา บทสนทนาง่ายๆ แต่น่าแปลกใจที่ผมไม่สามารถนำมาสัมผัสเข้ากับชีวิตประจำวัน อาจเพราะผมเป็นคนแปลก (หรือเปล่า?) หรืออาจเป็นเพราะตัวละครมีความสามัญ (และสุดโต่ง) ในเวลาเดียวกัน
ส่วนหนึ่งที่ยังคาใจคือพฤติกรรมของบางตัวละครที่แปลกแปร่งจนรู้สึกว่าในบทสนทนาหรือพฤติกรรมธรรมดา มันมีบางอย่างไม่สอดคล้อง ไม่เป็นไปตามธรรมชาติ ทำให้อ่านแล้วรู้สึกตะหงิดๆ แบบเจอ glitch ระหว่างบรรทัด
แต่ยอมรับว่าบางเรื่องเขียนได้เนี้ยบและเนียนจนผู้รู้สึกหวั่นไหวไปกับมัน
รอติดตามผลงานเล่มต่อไปครับ
ตัวละครธรรมดา บทสนทนาง่ายๆ แต่น่าแปลกใจที่ผมไม่สามารถนำมาสัมผัสเข้ากับชีวิตประจำวัน อาจเพราะผมเป็นคนแปลก (หรือเปล่า?) หรืออาจเป็นเพราะตัวละครมีความสามัญ (และสุดโต่ง) ในเวลาเดียวกัน
ส่วนหนึ่งที่ยังคาใจคือพฤติกรรมของบางตัวละครที่แปลกแปร่งจนรู้สึกว่าในบทสนทนาหรือพฤติกรรมธรรมดา มันมีบางอย่างไม่สอดคล้อง ไม่เป็นไปตามธรรมชาติ ทำให้อ่านแล้วรู้สึกตะหงิดๆ แบบเจอ glitch ระหว่างบรรทัด
แต่ยอมรับว่าบางเรื่องเขียนได้เนี้ยบและเนียนจนผู้รู้สึกหวั่นไหวไปกับมัน
รอติดตามผลงานเล่มต่อไปครับ
June 10, 2017
ดีบางเรื่องเสียดายมากว่าพอมารวมกันหลายเรื่องแล้วซ้ำ
อยากให้นักเขียนไทยรุ่นใหม่ไปไกลกว่าการสร้างเปลือกหว่องๆ นะ
อยากให้นักเขียนไทยรุ่นใหม่ไปไกลกว่าการสร้างเปลือกหว่องๆ นะ
May 5, 2016
ไม่ชอบเรื่องการเมืองเหมือนกันจ้า ดูจงใจเกินไป ในขณะที่เรื่องอื่นๆ ก็ดูคลับคล้ายกันไปหมด รูปแบบเรื่อง จังหวะการเล่าไม่แตกต่างกันเท่าไร (ยกเว้นการใช้สรรพนามเรียกคนอ่านว่า คุณ และใช้คุณนั้นเป็นตัวดำเนินเรื่องจากปากกาของคนแต่ง-ซึ่งตรงนี้เราก็ไม่ค่อยอินอีกนั่นแหละ) เรื่องที่ชอบมี บาดแผลชื่อฯ-lost star-และการตัดสินใจ นอกนั้นพออ่านได้
April 26, 2016
ชอบนะ เกือบจะเห็ห้าดาวเต็มแล้ว ถ้าไม่ติดว่า (รู้สึกว่า) ช่วงที่ผู้เขียนเขียนเรื่องการเมืองมันดูแข็งๆ ไปหน่อย ซึ่งถ้าเทียบกับเรื่องอื่นๆ ที่ไม่พูดเรื่องการเมืองนั้นดีกว่ามาก
June 12, 2016
ชอบปก ออกแบบสอดคล้องกับเรื่องเล่าในเรื่อง.
เรื่องเล่าในเรื่อง มีบางเรื่องที่ถ้าขยายให้ลึกและละเอียดขึ้นก็อาจจะกระทบใจคนได้มากขึ้น.
เรื่องเล่าในเรื่อง มีบางเรื่องที่ถ้าขยายให้ลึกและละเอียดขึ้นก็อาจจะกระทบใจคนได้มากขึ้น.
May 4, 2019
ชอบครับ ดีงามมากๆ
Displaying 1 - 11 of 11 reviews