What do you think?
Rate this book
Провинцията на човека
Elias Canetti “Notlar”ıyla dünya edebiyatında kendine özgü bir yazın türü yaratmıştır. Yazar, İnsanın Taşrası adını verdiği ve 1942-1972 yılları arasındaki notlarını içeren kitabında, yaşadığı dünyada herkesten ve her şeyden önce kendi kendisiyle en maskesiz tarzda hesaplaşmayı etik bir ilkeye dönüştürür.
Canetti’nin aslında bütün yazdıkları gibi, “Notlar”ı da, giderek daha çok körleşen bir dünyada bilinçli yaşamaya çalışan insanoğlunun bakışlarını yitirmemesi için verilmiş en soylu savaşımlardan birini belgeliyor. Ne de olsa “içinde yaşadığımız dünyanın durumunu göremeyenin o dünya üzerine yazacak hemen hiçbir şeyi yoktur…”
“Bu notların güçlüğü, kişisel olmalarından kaynaklanıyor. İnsan, özellikle kişisel olandan uzaklaşmak istiyor; sanki daha sonra artık değişemeyeceğinden korkarcasına, kişisel olanı kâğıda dökmekten korkuyor. Gerçekte ise insan bir kez yazdıktan sonra rahat bıraktığı takdirde, her şey pek çok yoldan değişime uğramayı sürdürüyor. Ruhun yollarını gösteren şey, yeniden okumak.”
Canetti’nin aslında bütün yazdıkları gibi, “Notlar”ı da, giderek daha çok körleşen bir dünyada bilinçli yaşamaya çalışan insanoğlunun bakışlarını yitirmemesi için verilmiş en soylu savaşımlardan birini belgeliyor. Ne de olsa “içinde yaşadığımız dünyanın durumunu göremeyenin o dünya üzerine yazacak hemen hiçbir şeyi yoktur…”
“Bu notların güçlüğü, kişisel olmalarından kaynaklanıyor. İnsan, özellikle kişisel olandan uzaklaşmak istiyor; sanki daha sonra artık değişemeyeceğinden korkarcasına, kişisel olanı kâğıda dökmekten korkuyor. Gerçekte ise insan bir kez yazdıktan sonra rahat bıraktığı takdirde, her şey pek çok yoldan değişime uğramayı sürdürüyor. Ruhun yollarını gösteren şey, yeniden okumak.”
231 pages, Mass Market Paperback
First published January 1, 1973
19 people are currently reading
705 people want to read
About the author
Elias Canetti
134 books677 followersAwarded the 1981 Nobel Prize in Literature "for writings marked by a broad outlook, a wealth of ideas and artistic power."
He studied in Vienna. Before World War II he moved with his wife Veza to England and stayed there for long time. Since late 1960s he lived in London and Zurich. In late 1980s he started to live in Zurich permanently. He died in 1994 in Zurich.
Author of Auto-da-Fé, Party in the Blitz, Crowds and Power, and The Voices of Marrakesh: A Record of a Visit
He studied in Vienna. Before World War II he moved with his wife Veza to England and stayed there for long time. Since late 1960s he lived in London and Zurich. In late 1980s he started to live in Zurich permanently. He died in 1994 in Zurich.
Author of Auto-da-Fé, Party in the Blitz, Crowds and Power, and The Voices of Marrakesh: A Record of a Visit
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 22 of 22 reviews
July 9, 2020
E. Canetti 1942’de başladığı bu metinlerde aklına gelen düşünce veya fikirleri kaydetmiş, adeta günlük gibi ancak düzenli değil. Bu notlar bir satırdan uzun bir paragrafa kadar değişen formlarda aforizma/özlü sözler olabildiği gibi, gözlem ve düşüncelerini anlatan deneme benzeri yazılar da olabiliyor. 1942 ve sonrasındaki birkaç yıl ağırlıklı olarak savaş üzerine yazılar var. 1949’dan sonra genel konulara ağırlık verilmiş.
Konu bütünlüğü kesinlikle yok, özgürlük, din, filozof, kadın, politika, insan davranışları, ölüm ve benzeri onlarca konuda çorba gibi bir oradan bir buradan aklına geleni not etmiş Canetti. Bu sırayla da basılmış, tabii ki böylece ortaya pek de keyif alınmayacak, bütünlükten yoksun bir metinler manzumesi çıkmış.
E. Canetti kendini devamlı sorguluyor, hayatı kumar olarak görüyor ve iradesinin kendisinden sapmasını isteyecek kadar nihilist olabiliyor, bazen 31 yaşında ölen babasından çok yaşadığı için suçluluk duyuyor (40 yaşında yazmış bunu), bazen haritaya bakamadığını kentlerin adlarının yanık et koktuğunu hissedecek kadar isyankar bir umutsuzluk içinde oluyor, bazen de kadınlar peşinde koşan veya kaçan değil bekleyen kazanır diyerek hayata olan bağlantısını ve beklentisini gösteriyor.
Goethe’yi, Lenardode Vinci’yi, Kafka’yı, Hobbes’i yücelten Canetti, Aristotales ve Francis Bacon’ı topa tutuyor. Montaigne’den alıntıların şişmanlığı nedeniyle rahatsız olduğunu belirtse de (ki bu düşüncesi de beni rahatsız etti) bence Montaigne’nin (Denemeler) yanına bile yaklaşamıyor Elias Canetti. Sonra yazdığı “Kitle ve İktidar”ın ipuçlarını parça parça serpmiş bu notlara. İnsanları özelliklerine göre isimlendirerek anlatıyor; tok adam, kıskanç, cimri, kör adam, frenleyici, düzenbaz gibi genel tanımlarını sıklıkla görürüz notlarda. Ressam Bosch ile ilgili bir sayfalık yazısını çok sevdim, başka bir açıdan değerlendiriyor ressamı.
Ölüm konusunda ayrı ve büyük bir parantez açıyor notlarında. Bu konudaki düşüncelerini 7-8 yıl önce Pavel Yayınevi tarafından 2007 yılında yayınlanan “Ölüm Üzerine” adlı kitabında okumuştum.( ISBN: 975-388-159-3). Bu kitabı kontrol ettiğimde Yazılanların neredeyse tümü (birkaç kısa deneme dışında) “İnsanın Taşrası”nda yeralıyor. Bu nedenle bazı net hatırladığım yerler ikinci okuma gibi oldu.
Özetle yoğun içerikli ve sistematik olmayan düşünceler toplamı bir kitap, 400 sayfa okumak için özel bir nedeniniz olmalı. Sevgi ve saygı duyduğunuz bir dost hediyesi olması veya Canetti fan klüp üyeliği gibi :)
Konu bütünlüğü kesinlikle yok, özgürlük, din, filozof, kadın, politika, insan davranışları, ölüm ve benzeri onlarca konuda çorba gibi bir oradan bir buradan aklına geleni not etmiş Canetti. Bu sırayla da basılmış, tabii ki böylece ortaya pek de keyif alınmayacak, bütünlükten yoksun bir metinler manzumesi çıkmış.
E. Canetti kendini devamlı sorguluyor, hayatı kumar olarak görüyor ve iradesinin kendisinden sapmasını isteyecek kadar nihilist olabiliyor, bazen 31 yaşında ölen babasından çok yaşadığı için suçluluk duyuyor (40 yaşında yazmış bunu), bazen haritaya bakamadığını kentlerin adlarının yanık et koktuğunu hissedecek kadar isyankar bir umutsuzluk içinde oluyor, bazen de kadınlar peşinde koşan veya kaçan değil bekleyen kazanır diyerek hayata olan bağlantısını ve beklentisini gösteriyor.
Goethe’yi, Lenardode Vinci’yi, Kafka’yı, Hobbes’i yücelten Canetti, Aristotales ve Francis Bacon’ı topa tutuyor. Montaigne’den alıntıların şişmanlığı nedeniyle rahatsız olduğunu belirtse de (ki bu düşüncesi de beni rahatsız etti) bence Montaigne’nin (Denemeler) yanına bile yaklaşamıyor Elias Canetti. Sonra yazdığı “Kitle ve İktidar”ın ipuçlarını parça parça serpmiş bu notlara. İnsanları özelliklerine göre isimlendirerek anlatıyor; tok adam, kıskanç, cimri, kör adam, frenleyici, düzenbaz gibi genel tanımlarını sıklıkla görürüz notlarda. Ressam Bosch ile ilgili bir sayfalık yazısını çok sevdim, başka bir açıdan değerlendiriyor ressamı.
Ölüm konusunda ayrı ve büyük bir parantez açıyor notlarında. Bu konudaki düşüncelerini 7-8 yıl önce Pavel Yayınevi tarafından 2007 yılında yayınlanan “Ölüm Üzerine” adlı kitabında okumuştum.( ISBN: 975-388-159-3). Bu kitabı kontrol ettiğimde Yazılanların neredeyse tümü (birkaç kısa deneme dışında) “İnsanın Taşrası”nda yeralıyor. Bu nedenle bazı net hatırladığım yerler ikinci okuma gibi oldu.
Özetle yoğun içerikli ve sistematik olmayan düşünceler toplamı bir kitap, 400 sayfa okumak için özel bir nedeniniz olmalı. Sevgi ve saygı duyduğunuz bir dost hediyesi olması veya Canetti fan klüp üyeliği gibi :)
July 11, 2023
I read this alongside a writer in thought on my train yesterday; next to her ebullience I seemed to bear the sadness of The Human Province. How upsetting it was to me and how solarising, as in, bright with oppressive flame, for a pale, placid June day. Laid out like a notebook in disarray, we witness a man’s encircling passages concerning mortality and constriction. Living through World War Two, having lost nearly all hope for renewal, a dimness slowly clouds the pages.
The years span from 1942 - 1972, with a focus on the 1940s. Axioms clearly reflect the altertness of his mind; there are no second thoughts here. It is pure thinking. The mind of the reader is not expanded to the heights of flight, since there is no room to daydream about fairer times; one is welcomed to a single frame of this mind alone. In this sense, his thought is perfect and undiluted.
Occasionally, though, he will maunder away from speaking of the familiar happenings of the everyday. Faraway stories about the Presocratics, to Goethe, to Anglo-Saxons rehydrate him, and me. Undying in him is the myth which cannot be put to rest, of course explaining his preference for Plato over Aristotle the Systemiser, and the condemning of imperial Roman stone and costume: asking, where is the natural, the life? Do not allow dignity and heavy facts discolour the image of inner tension and tremble, cries Canetti.
He made a gorgeous point, in my eyes, when he argued that “any ancient thing has an easier time being beautiful because it was long buried and gone.” Archaic, old, weathered relics alone are not what haunt/attract us, it is those ancient remains which have been obscured by sight for centuries on top of centuries that possess sublimity. It brings me back to his point about those who carry around books earnestly but do not read them for years, even when there is barely any room to pack them. One day, we finally decide to read it, and a revelation occurs. We thank ourselves for lugging the book across fields and oceans. People wonder why we made such a fuss about said book. He says it had to occupy a space, to be a burden, perhaps to gaze back at us a little and then, at the end of its voyage, under all of that weight and wear, it will be free to reveal itself, to illuminate. Again, it’s this notion of uncovering a long laid-down beauty.
He is protected by language- to be specific, the nourishment of names and words. He even hides behind language, commenting that the most at home he will ever feel is speaking German amongst the English.
Finally, a passage about a lingering presence: “The words you fail to find with some people come to you later, after leaving them. These words derive from the daze caused by a person’s presence. Without this daze, those words would never come, but one feature of them is that they cannot be here at once. I believe it is these vehement but delayed words that make up the poet.”
The years span from 1942 - 1972, with a focus on the 1940s. Axioms clearly reflect the altertness of his mind; there are no second thoughts here. It is pure thinking. The mind of the reader is not expanded to the heights of flight, since there is no room to daydream about fairer times; one is welcomed to a single frame of this mind alone. In this sense, his thought is perfect and undiluted.
Occasionally, though, he will maunder away from speaking of the familiar happenings of the everyday. Faraway stories about the Presocratics, to Goethe, to Anglo-Saxons rehydrate him, and me. Undying in him is the myth which cannot be put to rest, of course explaining his preference for Plato over Aristotle the Systemiser, and the condemning of imperial Roman stone and costume: asking, where is the natural, the life? Do not allow dignity and heavy facts discolour the image of inner tension and tremble, cries Canetti.
He made a gorgeous point, in my eyes, when he argued that “any ancient thing has an easier time being beautiful because it was long buried and gone.” Archaic, old, weathered relics alone are not what haunt/attract us, it is those ancient remains which have been obscured by sight for centuries on top of centuries that possess sublimity. It brings me back to his point about those who carry around books earnestly but do not read them for years, even when there is barely any room to pack them. One day, we finally decide to read it, and a revelation occurs. We thank ourselves for lugging the book across fields and oceans. People wonder why we made such a fuss about said book. He says it had to occupy a space, to be a burden, perhaps to gaze back at us a little and then, at the end of its voyage, under all of that weight and wear, it will be free to reveal itself, to illuminate. Again, it’s this notion of uncovering a long laid-down beauty.
He is protected by language- to be specific, the nourishment of names and words. He even hides behind language, commenting that the most at home he will ever feel is speaking German amongst the English.
Finally, a passage about a lingering presence: “The words you fail to find with some people come to you later, after leaving them. These words derive from the daze caused by a person’s presence. Without this daze, those words would never come, but one feature of them is that they cannot be here at once. I believe it is these vehement but delayed words that make up the poet.”
May 20, 2018
Onlangs las ik Canetti's "Massa en macht", met bijna idolate bewondering. Meteen erna las ik "Wat de mens betreft": een verzameling aantekeningen uit de jaren 1942-1972, die voor Canetti oorspronkelijk als ventiel dienden voor de enorme werkdiscipline die hij zichzelf jaren lang oplegde om "Massa en macht" te kunnen schrijven. Daarover zegt hij zelfs: "Hun vrijheid en spontaniteit, de overtuiging dat zij alleen omwille van zichzelf bestonden en geen doel dienden, het gebrek aan verantwoordelijkheid waarmee ik ze nooit herlas en er niets aan veranderde, hebben mij voor een fatale verstarring behoed". En dat verlangen naar vrijheid (alsook dat verzet tegen verstarring) keert ook in meerdere van de aantekeningen op meeslepende wijze terug. Bijvoorbeeld in de volgende: "De waarheid is een zee van grashalmen, die zich wiegt op de wind; zij wil als beweging gevoeld, als adem ingezogen worden. Een rots is zij alleen voor degene die haar niet voelt en ademt; die zal zijn hoofd tot bloedens toe aan haar verwonden". Of in een andere aantekening, ruim honderd bladzijden verderop: "Zijn voorstelling van geluk: een heel leven heel lang rustig te lezen en te schrijven, zonder er iemand ooit een woord van te laten zien, zonder er ooit een woord van te publiceren. Alles wat men heeft opgeschreven, in potlood te laten, er niets aan te veranderen, alsof het er voor helemaal niets was; zoals het natuurlijke leven dat geen benauwende doeleinden dient, maar geheel en al zichzelf is en zich zo optekent als men loopt en ademt: vanzelf".
In deze prachtige en zeer gevarieerde aantekeningenbundel keren de thema's uit "Massa en macht" op gefragmenteerde wijze terug: de fascinatie en vrees voor verschillende typen massa's en meutes; de afkeer van macht en van de pijnlijke angels (de "kristallen van rancune") die bevelen achterlaten in ons; de bewonderende passages over "Verwandlung" (gedaanteverandering, transformatie, metamorfose); de afkeer van de macht die de dood op ons uitoefent. Nog wat pregnanter dan in "Massa en macht" verzet Canetti zich tegen de slavernij die de dood ons oplegt: "Ook al is een ziel nog zo wijd, zij zal worden samengeperst tot zij stikt, op een tijdstip dat zij niet zelf bepaalt. [...] De slavernij van de dood is de kern van alle slavernij, en wanneer deze niet was aanvaard, kon niemand zich deze wensen". Met ongekend eloquente felheid protesteert Canetti tegen machthebbers die hun macht uitbreiden door velen te doden of met de dood te bedreigen, en tegen de dreiging van alomtegenwoordige dood en verderf door atoomoorlogen, maar ook tegen de wijze waarop in diverse religies en filosofische traktaten de dood als zinvolle voltooiing wordt voorgesteld of als poort naar een volgend leven. Allemaal verachtelijke onzin, vind Canetti, zoals hij ook de stoïcijnse aanvaarding van de dood verachtelijk vindt. Canetti protesteert daarom voortdurend tegen de dood en tegen onze eindigheid, hoe zinloos en vergeefs dat ook volgens hemzelf ook is. Maar ons neerleggen bij de schandalige dood is volgens Canetti nog zinlozer, en nog vreselijker vindt hij het om de dood mooier maken dan hij is of om uit onverschilligheid of onvermogen net te doen alsof de dood niet bestaat.
Het is eigenzinnig, dat protest van Canetti tegen de dood. Net zoals zijn protest tegen macht en bevel eigenzinnig is, evenals zijn pleidooi voor "Verwandlungen". Maar hij weet het vaak wel heel pregnant en meeslepend te verwoorden. Het motief van "ademen", dat in een paar boven geciteerde fragmenten zo opviel, is naar mijn smaak bijvoorbeeld schitterend, en extra fraai omdat het zo'n expliciet verzet is tegen verstarring en verstikking. Dus tegen de dood, maar ook tegen de machthebbers die alle fenomenen en personen in een starre orde persen die hen verstikt. Veel denkers, filosofen en wetenschappers doen dit volgens Canetti trouwens ook, door de werkelijkheid in te passen in een logisch en sluitend systeem. In zijn aantekeningen zoekt Canetti naar tegenwicht: bijvoorbeeld door jubelend te schrijven over de fluïde wereld van Ovidius' metamorfosen, maar ook door prachtig te schrijven over de "kleinheid" en onaanzienlijkheid bij Kafka en Walser, die aan elke serieuze zwaarwichtige orde ontsnapt. En vooral imponerend vind ik hoe het tegenwicht tegen verstarring en verstikking terugkeert in de vorm zelf van zijn aantekeningen, of liever, van dit boek vol fragmenten als geheel. Want elk fragment is een soort bliksemflits, en vaak zo raadselachtig dat hij zich niet laat inpassen in een sluitend betoog. De fragmenten verschillen onderling bovendien sterk in toon, stijl en lengte, en zijn qua inhoud enorm gevarieerd. Korte stukjes vol poëtische mildheid worden afgewisseld met groteske fantasieën, die weer afgewisseld worden met venijnig satirische passages, die weer afgewisseld worden met bijna Taoïstische wijsheden, die weer afgewisseld worden met pregnante mini-essays over een schrijver of denker....... De veelheid en variatie zijn ronduit onuitputtelijk. Daardoor wordt dit boek pertinent geen gesloten systeem. Het blijft daarom ook als geheel fragmentarisch, open, ademend, fluïde en vederlicht.
Canetti sloot "Massa en macht" af met de meeslepende woorden: "Wie de macht wil aanvatten, moet het bevel onder ogen zien en de middelen vinden om het van zijn angel te beroven". Naar mijn idee was de volstrekt eigenzinnige en ongrijpbare stijl van dat boek bedoeld als een "middel" om "het [bevel] van zijn angel te beroven": het ontsnapt immers aan elk voorschrift van hoe een boek hoort te zijn en dus aan elk dictaat, elke conventie. In "Wat de mens betreft" berooft Canetti het bevel volgens mij nog meer van zijn angel, door een boek te maken dat opgetrokken is uit fluïde fragmenten. Daardoor ontkomt het aan de verstarring van de orde. En ontsnapt het aan de verstikking van de dood.
In deze prachtige en zeer gevarieerde aantekeningenbundel keren de thema's uit "Massa en macht" op gefragmenteerde wijze terug: de fascinatie en vrees voor verschillende typen massa's en meutes; de afkeer van macht en van de pijnlijke angels (de "kristallen van rancune") die bevelen achterlaten in ons; de bewonderende passages over "Verwandlung" (gedaanteverandering, transformatie, metamorfose); de afkeer van de macht die de dood op ons uitoefent. Nog wat pregnanter dan in "Massa en macht" verzet Canetti zich tegen de slavernij die de dood ons oplegt: "Ook al is een ziel nog zo wijd, zij zal worden samengeperst tot zij stikt, op een tijdstip dat zij niet zelf bepaalt. [...] De slavernij van de dood is de kern van alle slavernij, en wanneer deze niet was aanvaard, kon niemand zich deze wensen". Met ongekend eloquente felheid protesteert Canetti tegen machthebbers die hun macht uitbreiden door velen te doden of met de dood te bedreigen, en tegen de dreiging van alomtegenwoordige dood en verderf door atoomoorlogen, maar ook tegen de wijze waarop in diverse religies en filosofische traktaten de dood als zinvolle voltooiing wordt voorgesteld of als poort naar een volgend leven. Allemaal verachtelijke onzin, vind Canetti, zoals hij ook de stoïcijnse aanvaarding van de dood verachtelijk vindt. Canetti protesteert daarom voortdurend tegen de dood en tegen onze eindigheid, hoe zinloos en vergeefs dat ook volgens hemzelf ook is. Maar ons neerleggen bij de schandalige dood is volgens Canetti nog zinlozer, en nog vreselijker vindt hij het om de dood mooier maken dan hij is of om uit onverschilligheid of onvermogen net te doen alsof de dood niet bestaat.
Het is eigenzinnig, dat protest van Canetti tegen de dood. Net zoals zijn protest tegen macht en bevel eigenzinnig is, evenals zijn pleidooi voor "Verwandlungen". Maar hij weet het vaak wel heel pregnant en meeslepend te verwoorden. Het motief van "ademen", dat in een paar boven geciteerde fragmenten zo opviel, is naar mijn smaak bijvoorbeeld schitterend, en extra fraai omdat het zo'n expliciet verzet is tegen verstarring en verstikking. Dus tegen de dood, maar ook tegen de machthebbers die alle fenomenen en personen in een starre orde persen die hen verstikt. Veel denkers, filosofen en wetenschappers doen dit volgens Canetti trouwens ook, door de werkelijkheid in te passen in een logisch en sluitend systeem. In zijn aantekeningen zoekt Canetti naar tegenwicht: bijvoorbeeld door jubelend te schrijven over de fluïde wereld van Ovidius' metamorfosen, maar ook door prachtig te schrijven over de "kleinheid" en onaanzienlijkheid bij Kafka en Walser, die aan elke serieuze zwaarwichtige orde ontsnapt. En vooral imponerend vind ik hoe het tegenwicht tegen verstarring en verstikking terugkeert in de vorm zelf van zijn aantekeningen, of liever, van dit boek vol fragmenten als geheel. Want elk fragment is een soort bliksemflits, en vaak zo raadselachtig dat hij zich niet laat inpassen in een sluitend betoog. De fragmenten verschillen onderling bovendien sterk in toon, stijl en lengte, en zijn qua inhoud enorm gevarieerd. Korte stukjes vol poëtische mildheid worden afgewisseld met groteske fantasieën, die weer afgewisseld worden met venijnig satirische passages, die weer afgewisseld worden met bijna Taoïstische wijsheden, die weer afgewisseld worden met pregnante mini-essays over een schrijver of denker....... De veelheid en variatie zijn ronduit onuitputtelijk. Daardoor wordt dit boek pertinent geen gesloten systeem. Het blijft daarom ook als geheel fragmentarisch, open, ademend, fluïde en vederlicht.
Canetti sloot "Massa en macht" af met de meeslepende woorden: "Wie de macht wil aanvatten, moet het bevel onder ogen zien en de middelen vinden om het van zijn angel te beroven". Naar mijn idee was de volstrekt eigenzinnige en ongrijpbare stijl van dat boek bedoeld als een "middel" om "het [bevel] van zijn angel te beroven": het ontsnapt immers aan elk voorschrift van hoe een boek hoort te zijn en dus aan elk dictaat, elke conventie. In "Wat de mens betreft" berooft Canetti het bevel volgens mij nog meer van zijn angel, door een boek te maken dat opgetrokken is uit fluïde fragmenten. Daardoor ontkomt het aan de verstarring van de orde. En ontsnapt het aan de verstikking van de dood.
September 27, 2017
Per me La provincia dell'uomo, primo estratto della miniera di mirabolanti appunti di Elias Canetti, e tutti gli altri (cinque) volumi che seguiranno sono un'opera unica, di grandiosa irrequieta intelligenza che spazia in modo strabiliante. Canetti scrive lampi, ipotesi di storie, immagini in ipotetica terza persona, aneddoti di vita, ossessioni, pensieri e osservazioni sugli innumerevoli scrittori e pensatori e libri che ha amato da L'epopea di Gilgamesh fino a giorni nostri con Walser, Kafka, Proust.
September 25, 2025
Moje pierwsze spotkanie z aforystą i nie do końca umiem to ocenić.
March 28, 2019
O carte compusă din însemnările din decursul a trei decenii ale unui om cu o imaginație colosală (de altfel, a şi luat Nobel). Sute de scenarii splendide. Mii de vorbe de duh. Am făcut câteva clipuri pe Youtube cu pasaje din carte. Cred însă că anumite consemnări puteau fi evitate. Un număr de 230 de pagini în loc de 336 ar fi fost mai oportun.
Oricum, un om de care mă simt apropiat. Imaginația mea se simte bine în presjma imaginației sale. Cu siguranță îi voi citi cartea care i-a marcat existența: Crowds and Power.
Recomm
Oricum, un om de care mă simt apropiat. Imaginația mea se simte bine în presjma imaginației sale. Cu siguranță îi voi citi cartea care i-a marcat existența: Crowds and Power.
Recomm
June 19, 2009
One of the most exciting, surprising and inspiring books I've ever read. Canetti's ability to cut through words in search of truth makes it somehow a question of highest morality - a strange question presented as a flow of surrealistic aphorism and one-liners, a question pointed at you.
August 20, 2018
This is a very difficult book to rate. It is somewhere between 3 and 4. This is a collection of notes that Canetti made to himself of just random thoughts on a vast range of subjects some very mundane while others are very profound and poetic. It was overall fascinating to see how his mind worked and was really quite enjoyable to read.
March 10, 2020
A profound and unsettling analysis of the human condition.
June 30, 2021
Jakby jedna książka złożona z wypisów z wielu. Po wymazaniu narracji pozostaje tylko esencja. To, co będzie się chciało wynotować w kajeciku. Im dłużej też czyta się ten dziennik sentencji, tym większe wrażenie, że właśnie przewijamy niekończące się wirtualne strony z cytatami na każdy dzień. „Coachowanie” alternatywne, bo spojrzenie Canettiego na świat i człowieka jest nadzwyczaj osobliwe. I jeszcze nie obdarzone szpetną grafiką. Dla uprawiających wege kontent kapitalne zwłaszcza fragmenty o zwierzętach i mięsie: „Dlaczego mięso musi nieustannie przechodzić przez wnętrzności innego mięsa? Dlaczego właśnie to musi być warunkiem naszego życia?”.
January 13, 2020
Kağıda dökmeye değer gördükleri tutarlı bir sıraya koymak (ve bir kitaba koymak için) fazla rastgele. Hayata dair Canetti'nin tespitlerinin hepsi bana uymuyor ama bu kitabı sevmek için uymasını da beklemiyordum da. Belki de yazarın Körleşme romanını okuduktan sonra bu günlüklerine geri dönmeliyim. Daha kişisel olan bu yazılarını benimsemek için belki de yazarı tanımanız ve onunla belli bir sempati düzeyinde olmanız gerekiyor.
November 3, 2023
Hiç ama hiç sevmedim. Karmakarışık, konudan konuya atlıyor, tam dikkatimi toplayıp odaklanacakken materyalizm hakkında bir paragrafın akabinde konuyla hiçbir şekilde bağlantı kurmadığı başarılı olmaktan ya da ne bileyim kıskançlıktan bahsedebiliyor. Karşımda olsa “bir dakika bir dur allasen biz başka bir şey konuşuyorduk şimdi ne alaka” demek isterdim. Deli işi ve çok dikkat dağıtıcı. Okumadım, acı çektim.
July 13, 2017
Some great thoughts, some obscure ones, some completely incomprehensible ones but...well worth the wander through. The chapters written WWII were especially interesting. My favourite quote would be:"There is something hopeful about the fact that the whole earth has the same name as every piece of it." I agree, Mr Canetti!
July 14, 2025
Two and a half years of periodically dipping in, only to have the book spit me back out - usually within a few pages. A compendium of free thoughts, enough ideas to sustain multiple lifetimes - but therein lies the difficulty. One can skim with mild entertainment or commit to understanding each entry - the latter proved an intense mental exercise for me.
October 5, 2017
"L’incerto dovrebbe essere il vero regno del pensare. Nell’incerto lo spirito dovrebbe porre le sue domande; nell’incerto, fantasticare; disperare nell’incerto." (p. 81)
December 18, 2021
Tre stelle e mezza
November 27, 2024
„Czy zwierzęta boją się mniej dlatego,
że żyją bez słów?”
że żyją bez słów?”
August 4, 2025
Mit seinem erhabenen Stil hat Elias Canetti ein Paralleluniversum geschaffen, in dem er seinem ganzen poetischen Wesen Ausdruck verliehen hat. Empfehlenswert für alle, die eine intime Lektüre suchen.
April 25, 2025
Um dos livros que Jean Baudrillard citava recorrentemente como aquele que prefigurou seu entendimento da falsificação da história com a virtualização da realidade.
Se você já leu Festa sob as Bombas as primeiras anotações se tornam muito mais reveladoras. T. S. Eliot, Enoch Powell e Herbert Read são as principais inspirações para as mais pungentes delas.
Pode-se pressentir o renascimento da literatura alemã no pós-guerra junto com Canetti até a década de 60 quando ele pessoalmente conhece austríacos como Bernhard ou o excêntrico Heimito von Doderer.
A publicação recente de uma nova coletânea de anotações dele em O Livro Contra a Morte complementa seu mais ferrenho e entranhado posicionamento já frisado aqui.
Se você já leu Festa sob as Bombas as primeiras anotações se tornam muito mais reveladoras. T. S. Eliot, Enoch Powell e Herbert Read são as principais inspirações para as mais pungentes delas.
Pode-se pressentir o renascimento da literatura alemã no pós-guerra junto com Canetti até a década de 60 quando ele pessoalmente conhece austríacos como Bernhard ou o excêntrico Heimito von Doderer.
A publicação recente de uma nova coletânea de anotações dele em O Livro Contra a Morte complementa seu mais ferrenho e entranhado posicionamento já frisado aqui.
August 3, 2019
"Cînd nu a mai citit de multă vreme, găurile din sita spiritului său se dilată, totul cade prin ele şi chiar şi lucrurile cele mai grosolane se comportă de parcă nici n-ar exista. Numai ceea ce a citit îi permite să reţină o trăire, şi fără să citească nu a trăit nimic."
"Fiecare an ar trebui să fie mai lung cu o zi decît precedentul: o nouă zi, în care nu s-a întîmplat încă niciodată ceva, o zi în care n-a murit încă nimeni."
"Ai citit atît de puţin, cunoşti atît de puţin, dar de caracterul întîmplător al celor citite depinde ce eşti astăzi."
"Fiecare an ar trebui să fie mai lung cu o zi decît precedentul: o nouă zi, în care nu s-a întîmplat încă niciodată ceva, o zi în care n-a murit încă nimeni."
"Ai citit atît de puţin, cunoşti atît de puţin, dar de caracterul întîmplător al celor citite depinde ce eşti astăzi."
November 26, 2014
Brevissime frasi illuminanti, perle di saggezza, riflessioni sui più svariati argomenti, appunti su libri letti.
(Scialbissimamente) su: http://sonnenbarke.wordpress.com/2006...
(Scialbissimamente) su: http://sonnenbarke.wordpress.com/2006...
October 15, 2016
Mysterious, obscure irritating, and certainly worth struggling with.
Displaying 1 - 22 of 22 reviews