Очарованный странник

by Nikolai Leskov, Николай Лесков, Nikolai Leskov

По дороге к Валааму на Ладожском озере встречаются несколько путников. Один из них, одетый в послушничий подрясник и по виду «типический богатырь», рассказывает, что, имея «Божий дар» к приручиванию лошадей, он, по родительскому обещанию, всю жизнь погибал и никак не мог погибнуть. По просьбе путников бывший конэсер

Genres: Russia, Fiction, Short Stories, Classics, Russian Literature, 19th Century, Literature

196 pages, Kindle Edition

First published January 1, 1873

About the author

also:
Николай Лесков
Nikolaj S. Leskow
Nikolai Leskov
Nikolai Lesskow
Nikolaj Semënovič Leskov
Nikolaĭ Semenovich Leskov
Nikolai Ljeskow
Н. С. Лѣсков-Стебницкий
Микола Лєсков

Nikolai Semyonovich Leskov (Russian: Николай Семёнович Лесков; 16 February 1831 — 5 March 1895) was a Russian novelist, short story writer, playwright, and journalist who also wrote under the pseudonym M. Stebnitsky. Praised for his unique writing style and innovative experiments in form, and held in high esteem by Leo Tolstoy, Anton Chekhov and Maxim Gorky among others, Leskov is credited with creating a comprehensive picture of contemporary Russian society using mostly short literary forms. His major works include Lady Macbeth of Mtsensk (1865) (which was later made into an opera by Shostakovich), The Cathedral Clergy (1872), The Enchanted Wanderer (1873), and "The Tale of Cross-eyed Lefty from Tula and the Steel Flea" (1881).

Leskov was born at his parent's estate in Oryol Gubernia in 1831. He received his formal education at the Oryol Lyceum. In 1847 Leskov joined the Oryol criminal court office, later transferring to Kiev where he worked as a clerk, attended university lectures, mixed with local people, and took part in various student circles. In 1857 Leskov quit his job as a clerk and went to work for the private trading company Scott & Wilkins owned by Alexander Scott, his aunt's English husband. He spent several years traveling throughout Russia on company business. It was in these early years that Leskov learned local dialects and became keenly interested in the customs and ways of the different ethnic and regional groups of Russian peoples. His experiences during these travels provided him with material and inspiration for his future as a writer of fiction.

Leskov's literary career began in the early 1860s with the publication of his short story "The Extinguished Flame" (1862), and his novellas Musk-Ox (May 1863) and The Life of a Peasant Woman (September, 1863). His first novel No Way Out was published under the pseudonym M. Stebnitsky in 1864. From the mid 1860s to the mid 1880s Leskov published a wide range of works, including journalism, sketches, short stories, and novels. Leskov's major works, many of which continue to be published in modern versions, were written during this time. A number of his later works were banned because of their satirical treatment of the Russian Orthodox Church and its functionaries. In his last years Leskov suffered from angina pectoris and asthma. He died on 5 March 1895. He was interred in the Volkovo Cemetery in Saint Petersburg, in the section reserved for literary figures.

Reviews

[Vit Babenco · Rating 5 out of 5]

Nikolai Leskov was a unique writer, he was one of the grandest connoisseurs and maestros of language and it’s a great pity that his magnanimous and juicy handling of words was unavoidably lost in translation.
But all the same The Enchanted Wanderer is an enchanting reading. The tale possesses almost proverbial qualities.

Kneel, first of all. Man’s knees are the first instrument: as soon as you kneel, your soul at once soars up, and there, being thus elevated, you must bow down to the ground, as many times as you can, till you are exhausted, and wear yourself out with fasting, to mortify yourself, and when the devil sees you striving for a great deed, he will not endure it and will run away at once, for fear that with such a man his machinations will drive him still more directly to Christ…

Nikolai Leskov wasn’t a writer of body or mind… He was a writer of soul.

[Valeriu Gherghel · Rating 3 out of 5]

Întrucît am observat că mulți au căzut în plasă și au luat de bune poveștile lui Ivan Severianîci Fliaghin, poate n-ar strica să precizez, în nota de față, că numitul Ivan este un mare, mare pehlivan. Un mincinos mai spontan decît el n-a existat în întreaga Rusie. Cu excepția lui Buratino...

Tot ceea ce înșiră călătorilor de pe lacul Ladova, cu scopul de a-i uimi (și de a-i amuza), aventuri dintre cele mai senzaționale, reprezintă o invenție din speța cea mai pură și mai dură. Sigur, povestitorul are farmec, reușește să-i țină pe auditori cu sufletul la gură. Dar: Ivan Severianîci Fliaghin nu trebuie crezut nici o clipă pe cuvînt. Cu nici un preț! Nimic din ceea ce povestește nu poate fi adevărat, pentru motivul simplu că nimic nu este adevărat. Numai dacă-l crezi pe cuvînt, poți descoperi în el un erou picaresc și un căutător al sfințeniei. Fraților, jur pe nasul lui Pinocchio că Ivan minte! Minte de îngheață pînă și apa rîului Koisa pe care o trece înot vitejește:

„Apa era rece ca gheaţa: parcă aveam cuţite în subsuori, şi mi se tăia răsuflarea, şi-n picioare aveam cîrcei, dar înotam… Pe deasupra zburau gloanţele alor noştri, iar în jurul meu plescăiau ale tătarilor, dar nu m-atingeau, şi nu ştiu, rănit ori nu, dar am ajuns la mal…. Și m-au făcut pentru vitejie ofiţer, dar pentru că eu o ţineam una şi bună cu adevărul meu, ca să mi se descopere viaţa trecută şi să mă liniştesc, m-au trecut în rezervă...” (p.195, 197)

Din cîte am observat, mulți cronicari s-au lăsat duși de nas. Nu vă sfătuiesc să faceți la fel. Nu fiți naivi și creduli, puțin scepticism nu strică la casa omului.

P. S. Două extrase: „Pentru prima oară, auzind această mărturisire din urmă a lui Ivan Severianîci, nici unul dintre noi n-a mai pus la îndoială adevărul celor spuse de el, şi am rămas tăcuţi cu toţii destul de mult timp...” (p.190).

„Spunînd asta, pelerinul vrăjit, ca şi cum ar fi simţit iar ce îi insufla duhul prevestitor, căzu într-o reculegere tăcută, pe care nici unul din cei care participau la discuţie nu cuteză să o întrerupă cu o întrebare nouă. Dar despre ce să-l mai fi întrebat? Povestea trecutului şi-o mărturisise cu toată sinceritatea, iar profeţiile sale rămîn deocamdată în mâna celui care le ascunde celor deştepţi şi chibzuiţi şi, doar uneori, le dezvăluie pruncilor” (p.212).

[Arash · Rating 4 out of 5]

چرا شناختمان از ادبیات روس را محدود کرده ایم به دو سه نویسنده خاص؟ چرا پس از گذشت چهارده سال این کتاب در چاپ سوم اش مانده؟ چرا من زودتر از این ها به سراغ آثارِ لسکوف نرفتم، آثاری که تعداد معدودی از آن ها آن هم به لطف حمیدرضا آتش برآب به بهترین شکل ممکن به فارسی بازگردانده شده؟ این سؤالات را مطمئنا بعد از اتمام کتاب از خود خواهید پرسید، حال من این سؤالات را پیش از خواندن کتاب از شما می پرسم، باشد که ترغیب شوید برای خواندن اش.
زائر کیست؟ زائر همان مسافر است، مسافری با هدف و مقصدی معنوی و روحانی، حال چرا افسون شده؟ شبی در خواب قدیسی به خواب می بیند و سرنوشت غایی او را خدمت به مسیح بازگو می کند و در این راهِ پر فراز و نشیب اش، بسیار به مرگ نزدیک می شود و در نهایت از آن می گریزد، این است افسونی که از آن سخن می گوییم. برای فرزندی مادری می کند، مدت ها در اسارت می ماند، می گریزد و با شیطان گلاویز می شود و می جنگد، عشق را پس می زند، به جنگ می رود و در نهایت همانی می شود که به خواب دید.
مادر پس از به دنیا آوردن زائر نذر می کند که در خدمت صومعه باشد، پسر سعی در گریز از این سرنوشت دارد ولی به مانند یک چرخه و یک حلقه همانی می شود که مادر خواسته بود.
کتاب کاملا قصه گویی است، در لا به لای روایت ها و اتفاقات نباید دنبال معنا و مفهوم مشخصی گشت. انگاری خودِ لسکوف کنارتان نشسته و شما هم حینِ رسیدگی به امورات زندگیتان به قصه اش گوش می دهید، غرق اش می شوید و لذت می برید.
کتاب به مانند هزار و یک شب، هر قصه ای قصه ی دیگری در پی دارد، قصه هایی دنباله دار هر کدام مربوط به هر برهه زمانی.
قصه ریشه در تجربه و واقعیات دارد، داستان نیست که زاییده ذهن نویسنده باشد، بازگویی تاریخ نیست که عینا مشاهدات را بازگو کرد و به تاریخ هم وفادار ماند. قصه گویی از اولین نوع روایات است. قصه هایی که سینه به سینه در زمان گذر کردند. لسکوف قصه گویی تمام عیار است، اتفاقات را ( گو غُلُو شده) چنان روایت می کند که مخاطب اصلا ذهنش به جایی جز قصه و روند آن منحرف نمی شود.
تقدیر و تقدیر گرایی شاکله اصلی قصه است. اتفاقی که در همه ادیان به آن اشاره می شود، اینبار رنگ و بویی مسیحی دارد. زائر آنقدر که با اسب ها و جانوران خو می گیرد، در روابط اش با انسان ها موفق نیست، در درک احساسات و عواطف هم عقیم است، زن و عشقش را فریب و حیله شیطان می داند.
کتابِ لسکوف جز اندک اسامیِ روسی، هیچ مشخصه دیگری از آنچه از کتاب و ادبیات روسی خوانده ایم و می شناسیم را ندارد، نه طبقه اشراف و آداب و سنن و منش هایش و نه طبقه فقیر و ملامت هایش، نه خبری از توصیفات اضافه است و نه خبری از روابط ها و خیانت ها. زائر افسون شده اثری است ناب و خاص که مورد بی مهریِ ما قرار گرفته.

[Marc Lamot · Rating 3 out of 5]

If you thought that with Pushkin, Gogol, Turgenev, Dostoevsky, Tolstoy, and Chekhov, you knew practically all of 19th-century Russian literature, you're wrong. This Nikolai Leskov (1831-1895) may not have belonged to the eminent circle, but - apparently - he's a striking, entirely idiosyncratic voice in the company. The story "The Enchanted Wanderer" (150 pages) proves it. Leskov has an (unlikely) monk recount his adventurous life at length. The most improbable events pass by, sometimes in the style of a classic picaresque novel, sometimes as a series of magical realist incidents (now I know where Michael Bulgakov got his inspiration for The Master and Margarita), and so on. There's no real focus or plot, certain twists are very far-fetched, and in several places the novel feels unfinished (certain incidents are repeated several times in an adapted version). This makes for a frequently frustrating read. But Leskov clearly wasn't lacking in storytelling. And indirectly, you get glimpses of Russian society in the second half of the 19th century. So, all in all, a great addition to the 19th century classics.

Perhaps an odd aside: just past the halfway point, there's a long passage where the protagonist at night ends up in an inn with strange people and in strange circumstances, where he's held captive and odd people whisper all sorts of strange messages to him. I can't help it (my taste in music is stuck in the 70s), but it felt like I was reading a slightly expanded version of the lyrics to The Eagles' "Hotel California"! Judge for yourself:

“It was a tavern — but unlike the ones I knew. This one looked like a stage set: everything too clean, too golden. The curtains were velvet, the lamps swayed gently like fireflies, and the people — well, they weren't people I knew. They sparkled, in their own way. All of them young, laughing, like they'd never known morning headaches or unpaid debts. I walked slowly along the wall, not knowing if I was welcome or invisible. Then someone saw me. A man in a sky-blue coat with silver trim — the kind a circus magician might wear — turned, raised his glass, and smiled like we were old friends. he called out. “There you are at last!” And with that, everyone turned and clapped. I looked behind me, confused, but there was no one else. The applause was for me. Before I could react, a woman in a deep red dress slid over, slipped her arm through mine, and said in a voice so smooth it barely touched the air: “Don't be shy. “We've been waiting for you.” I didn't know what to say. Didn't know whether to laugh, run, or ask what kind of dream I'd stumbled into. “But how… how did you know I'd come?” I muttered. She only smiled, and with her free hand picked up a silver tray from a nearby table—on it sat a tiny glass of something emerald-green and glowing. “Drink,” she said. “It's time you remembered.” I hesitated. (pp. 89-90).

And so it goes on, in the same vein as with The Eagles. I looked it up, but I can't find a reference to this (possible) link anywhere online. Oh well, maybe I'm just imagining things. Anyway, Leskov can't claim royalties anymore.

[Maziyar Yf · Rating 2 out of 5]

زائر افسون شده نوشته نیکلای لسکوف را چه بخواهیم سفری عرفانی از نوع روسی و یا سرگذشت عجیب و آمیخته به سِحر و جادوی زندگی ایوان سیوریانیچ فیلیاگین و یا اصلا دِل به طبیعت وحشی روسیه زدن ایوان بدانیم با اثری سنگین ومذهبی روبرو هستیم .
ایوان قهرمان کتاب اگرچه در مراحلی از آزمون اغفال می شود و یا دل به زیبایی های دنیا می بندد اما در پایان سرانجام راه خود را می یابد و با پیوستن به صومعه به آرامش و رستگاری می رسد .
اما شاید بتوان موضوع کتاب را اندکی قدیمی و دور از دنیای خواننده این قرن دانست ، خواننده ای که به قدری از مذهب و معنویت فاصله گرفته که با چنین سفرهایی هم راه رستگاری را پیدا نکند و شاید هم اصلا چنین راهی هم برای او وجود نداشته باشد .

[Théo d'Or]

I found everything in Leskov. Especially the story into the story, or series of stories on related topics, as well as the permanent recourse to orality, but, above all, I found that specific joy of reading, which I once had.
The pretext of the story I liked the most is quite simple. On a ship that crosses the Ladoga lake, people talk, so that their time passes more easily, and their trip to be as pleasant as possible.
But at some point, in their discussion a strange character intervenes, a man wearing monastic clothes, but not necessarily having the manners of a church man. As soon as he begins to tell stories, everyone else seems to enter a shadow cone, because his stories are amazing, so that the other travelers want to know also the story of his life, and the monk does not hesitate at all, recounting incredible events, happy or sad, which totally capture everyone's attention. Here I must mention the period of nineteenth-century Russia, with all its superstitions, beliefs and morals.
And extraordinary joy of living, but also of confession runs through the entire text. Leskov chooses not to judge his characters according to moral criteria, but only to describe them, to bring them in front of a reading public that otherwise would not have the opportunity to know such characters. In this way, they become fully human, convincing and impressing precisely through their so deeply human flaws, in which the readers of that time, and even now, can recognize themselves. So, Leskov offers the possibility of a spiritual salvation at least in a symbolic - metaphorical note, to characters who, otherwise might have seemed damned for ever.
Leskov's protagonist is not an intangible saint, but a man touched by the holiness of an complete humanization. He seems to be a kind of immortal, apparently running away from his own destiny, only to be then affected by it with even greater force. The way the stories are told is at least as important as the stories itself, the dialogues being extremely lively, the sacred and the profane being presented in the same context with an overflowing lightness.
Leskov's stories highlight the charm of a world whose end he sensed, but which he tries to capture in his creation for eternity, in all the splendor of its simplicity.
And I think he does it wonderfully, always seeming to apologize for any inaccuracies or gaps caused by an imperfect memory, but always ready to assert his full faith in this art of storytelling and detail, and only apparently ephemeral.

[Mohamadreza Moshfeghi · Rating 2 out of 5]

رمانی به شكل قصه و داستانى از مردی که سالک وار زندگی کرد وبا مشقت و سختی هایی که سرنوشت برایش رقم زده بود،در دوران كهنسالى به گونه ای از حکمت وعرفان از نوع آئین وباورهای مذهبی ارتدکس مسیحیت دست یافت.
اولین اثر از لسکوف که با ترجمه جناب آتش بر آب از زبان اصلی به فارسی ترجمه شد.این نویسنده روس که با بزرگانی همچون داستایفسکی و تولستوی هم دوره بوده و برعکس این بزرگان که در کشور ما بسیار شناخته شده ومجببوب هستند،بین عاشقان کلاسیک ادبیات روس در ایران نویسنده ی زیاد شناخته شده ای نیست وبغیر کتاب فوق،فقط رمان دیگری از این نویسنده به فارسی ترجمه شده که ترجمه آن رمان هم به دست مترجم همین کتاب عرضه شده است .آثار و رمان های این نویسنده بیششتر با افسانه ها و داستان های حماسی وکهن روسیه آمیخته است. به عبارتی دیگر بیشتر آثار این نویسنده با توجه به پس گفتار آخر خوب کتاب که مترجم اضافه کرده است برگرفته از قصه ها وروایات کهن وریشه دار روس می باشد که به رشته تحریر درآمده است.
و در پایان انتظار من خواننده کتاب ازاین رمان بعنوان اثری ازادبیات کلاسیک روس با ترجمه آقاى آتش بر آب و از انتشارات خوب ماهی بیشتر ازاین بود.

[Sinem A. · Rating 4 out of 5]

Eski hikaye anlatıcılığı ile büyülü anlatımın güzel bir örneği ve gariptir ki iyiler hep kazanıyor :))

[Rowena · Rating 5 out of 5]

I'm not sure how I came across this writer but I'm glad I did. This book is a collection of six engaging short stories. The titular story, The Enchanted Wanderer, is the longest and the most entertaining. It reminded me somewhat of Voltaire's Candide, but a tamed down version.

This book was different from other Russian novels I've read because instead of focusing on the aristocracy, the stories focus on the working class.

Highly recommended to anyone who enjoys Russian literature.

[Sergio · Rating 3 out of 5]

Questo famoso romanzo di Nikolaj Leskov [1831-1895], autore russo che ho già recentemente apprezzato in "Una Famiglia Decaduta", ha come protagonista un monaco che, durante un viaggio sul Volga, familiarizza con altri viaggiatori e, da questi ripetutamente incalzato, narra la sua lunga e rocambolesca vita. Il racconto è lungo ma mai noioso e di avventura in avventura, nelle parole rievocative del protagonista, scorrono gli anni della giovinezza spensierata e poi quelli della maturità, quando nonostante tutte le sue migliori intenzioni di ritagliarsi una vita tranquilla e insieme la pace interiore, tutto questo sembra destinato sempre a sfuggirgli e il destino fare di lui un girovago senza patria. E accanto a lui scorrono immagini vivide della Russia dell'ottocento, dei suoi abitanti di città, quelli dei villaggi sperduti nella steppa e delle grandi proprietà terriere, personaggi singolari che rincorrono l'amore o la ricchezza o il divertimento in una narrazione che, come l'immenso fiume che stanno navigando, scorre limpida e seducente.

[Jovi Ene · Rating 4 out of 5]

Ivan Severianîci Fliaghin nu este Laur, deși s-a călugărit, fiind promis lui Dumnezeu și vieții mănăstirești încă de la naștere. Ivan este un om obișnuit, un bun povestitor, care a avut o viață extraordinară, plină de aventuri și de nenumărate situații pe care le cataloghează drept ”morți”, dar din care a scăpat prin minune. Maestru în privința cailor, a călătorit de-a lungul și de-a latul Rusiei, a fost pe rând slujbaș, partener de afaceri, sclav la tătari, bețiv și slujitor al bisericii, magician și om bun la toate, handicapat și luptător drept, îndrăgostit și pețitor. Aventura lui este extraordinară, iar romanul este atrăgător tocmai datorită peregrinărilor sale și a stilului clasic rusesc. Totuși, mă feresc de epitetul ”capodoperă” în cazul Pelerinului.

[Maryam Hosseini · Rating 4 out of 5]

زنجیره قصه‌های قهرمان داستان (ایوان سیوریانیچ) قدری مسلسل‌وار و پی‌در‌پی نقل می‌شه که امان از مخاطب می‌گیره و کنار گذاشتن کتاب رو سخت می‌کنه
در انتهای کتاب هم پس‌گفتار کوتاهی با نام قصه گو: بازتابی‌هایی در آثار نیکالای لسکوف
از والتر بنیامین آورده شده که از قصه و رمان و مشخصات اونها صحبت می‌کنه

«شما چه آزارهایی دیدید؟»
«خیلی چیزها قربان»
«چه چیزهایی؟»
«همه نوع بدجنسی...در اوایل -قبل از این‌که او را مغلوب کنم- کار حتی به اغوا هم می‌کشید»
«پس شما او را مغلوب کردید؟ خود ابلیس را؟
مگر غیر از این می‌شد قربان؟ »
...
همین‌که به او اعتراف کردم که گروشا به گونه‌ای چنان زنده پیش من ظاهر می‌شود که گویی تمام هوای اطرافم یگانه او را می‌دمد، ستاریتس بی‌درنگ تاملی کرد و گفت:
««.یعقوب رسول می‌فرمایند: «در برابر ابلیس ایستادگی کنید و او از شما خواهد گریخت»
:وانگهی مرا ارشاد فرمود که چه باید بکنم. گفت
اگر یک وقت رقت قلبی احساس کنی و به یاد او بیفتی، بدان که این نشانه‌ی یورش فرشته‌ی شیطان است و تو در آن‌موقع فورا در برابر شیطان طلب ریاضت کن
.پیش از همه زانو بزن؛ زانوها اولین ابزاری است که انسان در اختیار خود دارد
همین که تو بر زانو بیفتی، روحت به عرش اعلا می‌رود، و تو در آن حال و در آن رفعت تا توانی سجده کن و پیشانی بر زمین بکوب تا درمانده شوی، و خود را با روزه ضعیف بنما به قصد مرگ. آن‌گاه ابلیس با دیدن تلاش تو در راه ریاضت به‌هیچ‌وجه آن را تحمل نخواهد کرد و همان‌دم به کناری خواهد گریخت
چرا که بیم دارد مبادا با حیله‌های خود چنین آدمی از راهی سرراست‌تر به پیشگاه مسیح هدایت کند
«.و می‌پندارد: « بهتر است او را تنها بگذارم و وسوسه نکنم تا شاید زودتر به خواب غفلت فرو رود
ص216

[Saman · Rating 3 out of 5]

درسته برای من کل کتاب یک ریتم نبود، اما شکل قصه گویی لسکوف به طور کلی جذبه زیادی داشت و مخاطب رو مجبور میکرد داستان رو ادامه بده تا ببینه سرانجام این اتفاقات چی میشه.. من احساس میکنم در درک تمام این سیر و سفر عارفانه نویسنده، ناتوان بودم و نتونستم کامل و به خوبی اثر رو درک کنم. شاید خواندن دوباره اثر بتونه بهم کمک کنه. با تمام داستانهای روسی که خونده بودم متفاوت بود. انتظار من از مترجمان و انتشارات معروف همینه که در کنار چاپ آثار نویسنده های شناخته شده، از نویسنده های کمتر شناخته شده هم آثاری چاپ کنند.این کار نشر ماهی و آتش بر آب بسیار ارزشمنده. بدیهی است که توجه مخاطب به این گونه آثار میتونه راه رو برای ترجمه و چاپ دیگر نویسنده های کمتر شناخته شده هموار کنه.

پ. ن: چند سال پیش تو برنامه کتاب باز، آتش بر آب گفت سه ضلع ادبیات روسیه داستایوسکی، تولستوی و لسکوفه! ادعای بزرگی است که شیفتگان و خوانندگان آثار روسیه به نظرم میطلبه در مورد صحت و سقم این ادعا نظر بدند.

[Ellinor · Rating 4 out of 5]

This selection of tales is not what you're excepting from a Russian writer. Especially the title giving tale The Enchanted Wanderer is very entertaining. It is a classic picaresque tale and reminded me a lot of Candide.
The story I enjoyed most was Lady Macbeth of Mtsensk. The main character kills both her father in law and her husband to live with her lover. I didn't judge her for that but later for mudering the child and I liked her revenge at the end of the tale.

[Simona · Rating 3 out of 5]

2,5/5*
Prea multe "rusisme" netraduse, m-au zăpăcit notele de subsol...

[Rita · Rating 5 out of 5]

4,5
Foi um desafio atribuir as estrelas a este livro! Estive dois dias a digerir e ponderar sobre ele antes de conseguir dizer o que quer que fosse de mais ou menos estável. Um livro que me faz deter e ponderar dois dias merece que penda para as 5 estrelas.
Narrativamente é soberbo. Tem uma estrutura, cadência, e encadeado próximo daquilo que se conhecia como o contar de uma história, tão próprio da oralidade e muito raro hoje. Aquilo que poderá ser entendido como a ideia subentendida do autor é algo que me interessa: a (i)moralidade, e como as acções se despegam e apegam a valores. Mas é de uma violência e brutalidade que senti como atroz. Mas não gratuita! No contexto histórico-social da época teria certamente um outro enquadramento e um outro impacto à chegada; hoje, não deixa, ainda assim, de ilustrar de forma crua a dualidade e complexidade do personagem. Essa brutalidade fez-me progredir com resistência em alguns momentos. Foi compensador resistir, porque, na verdade, é um livro extraordinário.

[Alice · Rating 2 out of 5]

Not really my thing unfortunately.

[BAM doesn’t answer to her real name · Rating 2 out of 5]

Classics Cleanup #4

[Danesda · Rating 3 out of 5]

Una muy particular novela rusa; donde un hombre es el pueblo y el pueblo es su camino a la redención.

video reseña completa en:

https://www.instagram.com/p/DNDe9Y0u_kh/

[Sandra Deaconu · Rating 1 out of 5]

Cred că tocmai am descoperit una dintre sursele de inspirație ale lui Vodolazkin pentru Laur. Ambii protagoniști ai celor două romane, Laur și pelerinul nostru, văd în vis morți care îi călăuzesc. Diferența este că Laur avea mustrări de conștiință, în vreme ce pelerinul, care chiar a cauzat moartea omului pe care îl visează, se simte nevinovat. Altă asemănare: după ce visează morții, ambii umblă prin lume toată cartea și gata ,,capodopera". Măcar Laur făcea fapte bune, însă pelerinul este un om îngrozitor.


Atâta violență nu cred că am mai întâlnit nici în romane horror. Cai care cad în prăpastie și se fac bucăți, pisică biciuită chiar de protagonistul care apoi îi taie coada și o bate în cui pe perete, oameni care se lovesc reciproc până când învingătorul obosește sau celălalt moare etc. Când nu se bat, ,,doar" se amenință, fiecare folosindu-se de dumnezeul lui. Se presupune că este o carte despre spiritualitate, dar eu nu am văzut decât un personaj odios care întruchipează simultan un criminal, un hoț, un bețiv și tot ce poate fi mai rău într-un om. Cică nici nu își consideră droaia de copii făcuți cu o grămadă de nevaste ca fiind ai lui, pentru că nu sunt botezați și miruiți. Aleluia, ce ți-e cu religia asta! 


Bănuiesc că romanul ar fi vrut să fie o colecție de exemple negative, de oameni care și-au pierdut calea și șansa la mântuire, dar eu am văzut o poveste incredibil de anostă despre un om fără valori morale, cinste și caracter, care bate câmpii pe 200 de pagini despre ce a făcut el în viața lui fără sens. 


,,Eu nu mai aveam nicio nădejde să mă întorc vreodată acasă și să-mi văd patria. Nici măcar să mă gândesc la asta nu mi se mai părea cu putință,  și-ncepuse să moară în mine până și dorul." 

[Andrea Iginio Cirillo · Rating 3 out of 5]

3.5/5

Romanzo che s'inserisce molto bene nella tradizione picaresca (Lazarillo de Tormes ad esempio), arricchito da una cornice in cui Ivan, il nostro viaggiatore "incantato" sia per l'atmosfera che crea intorno a sé che per le sue vicende fiabesche, narra la sua vita da cima a fondo. Una vita che inizia con una profezia, ricca peregrinazioni e peripezie, di personaggi grotteschi che fanno sicuramente il verso a tipi reali e dipingono un affresco molto particolare e caricaturale della società russa dell'epoca, con particolare attenzione al popolo. E al popolo appartiene sicuramente il linguaggio che Leskov adotta (almeno per quanto s'intuisce dalla traduzione) e che rende quest'opera un unicum nella letteratura russa del XIX secolo. Una lettura interessante e leggera, per larghi tratti una fiaba senza troppe pretese, comica con un pizzico di tragedia e ricca di quella capacità affabulatoria del narratore che Leskov, attraverso Ivan, dimostra di possedere senza dubbio alcuno.

[Bobparr · Rating 4 out of 5]

Prima lettura, 1997
Seconda lettura: dic 2019

Leggere Leskov è un po’ come leggere Tex.
Arrivi in fondo al capitolo e ti rimanda a quello successivo - se vuoi conoscere la storia citata nelle ultime due righe del precedente.
Racconta di crimini sanguinosi e crudeltà gratuite come fossero cosa normale - ma temo che la Russia di quel tempo fosse di quella materia.
Il paesaggio è brullo e incontaminato e freddo.
Cavalli ovunque.
I tartari che si spaventano del rumore dei fuochi di artificio e credono agli spiriti maligni, ma sono capaci di spellarti vivo senza provare il benchè minimo sentimento di pietà.
Manca solo Mephisto e abbiamo fatto tombola.

Ad ogni modo c'è, sottotraccia ma non troppo, una saggezza che implica la conoscenza delle cose della vita - che vuole anche dire l'accettazione di quello che è, senza autocommiserazione e lamentele.
Una prima parte dove questo è più evidente, una seconda parte - dove emerge la figura della zingara - invece un poco piu' noiosa e senza particolari vette.

[Fionnuala]

In the notes at the end of this tale, there's a letter from Anton Chekov to his brother in which he mentions Nicolai Leskov and confirms a thought I had about him, based on this story's trajectory:
With Leikin arrived my favorite scribbler, the famous N.S. Leskov. Last time he was here with us, he came along with me to Salon, into the dens of Sobolevsky. He gave me a facsimile of his work. One night I’m riding with him. He turns to me half drunk and asks: “Do you know who I am?”—“ I know.”—“ No, you don’t know . . . I’m a mystic . . .”—“ I know that too . . .” He bores those aged eyes into me and prophesies: “You’re going to die before your brother.”—“ It could be.”—“ I’ll anoint you with oil, like Samuel anointed David . . . Write.” This man resembles both a refined Frenchman and a defrocked priest at the same time. What a human being to behold. Should I find myself in Petersburg, I’ll make a guest of myself at his place. We parted as friends.

[Foad Ansari · Rating 5 out of 5]

ایوان در سرزمین تاتارها و در نمکزارهای اطراف دریای خزر اسیر است و تاتارها پاهایش را علیل کرده اند تا نتواند فرار کند قسمتی از توصیف این نمکزار از زبان ایوان

....البته با همه ی این ها باز آدم ملول می شود ، ولی باز هم قابل تحمل است ، در حالی که خدا نکند کسی در نمکزارها ماندگار شود! اسب ها تا مدتی در آنجا راضی می مانند ،چون نمک را لیس می زنند آب زیادی میخورند و چاق می شوند ،اما برای انسانها مهلک است وجتی از جانورها هم خبری نیست ،مگر پرنده ی کوچک شبیه چلچله خودمان که اسمش "نوک سرخه" است .گویی که محض تمسخر آنجا پرواز می کند و تنها لطفش حاشیه سرخ منقارش است وگرنه هیچ خاصیت دیگری ندارد . نمیدانم این پرنده اصلا برای چه به طرف این سواحل پرواز میکند ، اما چون در آن جا اصلا جایی برای نشستن نیست به ناچار خود را روی خاک نمکی می اندازد ، کمی روی شکمش می خوابد تا اینکه یکدفعه میبینی باز هم پرید و رفت ... اما تو از آن هم محرومی چون بال نداری و در جایی که هسنی ماندگاری و نه مرگ نصیبت می شود، نه زندگی و نه توبه .هر وقت هم که مردی تو را مثل گوسفند نمک سود می کنند تا همین طور به شکل نمک سود بخوابی تا آخر زمان .

زائرافسون شده نوشته لسکوف صفحه 98

[payam Mohammadi · Rating 3 out of 5]

"زائر افسون شده" زندگانی و سرگردانی ایوان سیوریانیچ در سرزمین‌های روسیه‌ی تزاری را برایمان روایت می‌کند. این داستان سرگذشت عجیب ایوان سیوریانیچ که آمیخته با سحر و جادو روایت می‌شود، است. داستان‌هایی که در این داستان توسط راوی شرح داده می‌شوند آنقدر عجیب و غیرمعمول هستند که خود راوی انتظار ندارد شنوندگانش آن را باور کنند.
در این داستان که بر خلاف داستان‌های تالستوی و داستایفسکی که بیشتر در شهرهای مهم روسیه می‌گذرد، سری به استپ‌های بیابانی روسیه‌ی تزاری می‌زند و ما را با برخی از اقوام ساکن آن سرزمین و آداب و رسومشان(علی‌الخصوص اقوام نزدیک به دریا خزر)آشنا می‌کند.
در کل داستان سر راست و خوبی بود و ارزش یک بار خوندن رو داره.

[Manuel Alfonseca · Rating 3 out of 5]

ENGLISH: This is the first time I have read anything by Leskov. This book contains 17 stories. I'll comment the first three:

The Lady Macbeth of Mtsensk: An extremely unpleasant story, with adultery, murders, and a suicide. The protagonist is evil and stupid.

The sealed angel: A wonderful novelette about the "Old Believers" and how they made icons. The ending is rational, and the narrator's conclusion proper: for us it's all the same by which paths the Lord calls a man to Him and from what vessel He gives him to drink....

The enchanted wanderer: A short picaresque novel about a protagonist who, having become a monk after living a complicated life, seems to be still rather amoral and does not seem to distinguish clearly good from evil.

After reading these three stories, the longest in the book, I've left the other 14 for another time. I'm giving the book three stars because of the second story. I haven't liked the other two I've read. I don't like evil or amoral characters, who leave me as though I were polluted after reading their story.

ESPAÑOL: Esta es la primera vez que he leído algo de Leskov. Este libro contiene 17 relatos, de los que comentaré los tres primeros:

La Lady Macbeth de Mtsensk: Un relato muy desagradable, lleno de adulterios, asesinatos y un suicidio. La protagonista es malvada y estúpida.

El ángel precintado: Una estupenda novela corta sobre los "Viejos Creyentes" y cómo fabricaban iconos. El final es racional, y la conclusión del narrador muy apropiada: para nosotros es lo mismo por qué caminos el Señor nos llama hacia Sí y de qué vaso nos da de beber....

El vagabundo encantado: Novela picaresca corta sobre un protagonista que, habiéndose hecho monje después de vivir una vida complicada, parece seguir siendo amoral y no parece distinguir claramente el bien del mal.

Después de leer estas tres historias, las más largas del libro, he dejado las otras 14 para otra ocasión. Le doy tres estrellas por la segunda historia. Las otras dos que he leído no me han dejado buen recuerdo. Estos personajes malignos o amorales no me gustan, y me dejan la sensación de estar contaminado al terminar de leer su historia.

[فهد الفهد · Rating 3 out of 5]

الجواب المسحور

كلنا مفتونون بالأدب الروسي، قراءة رواية روسية هي وسيلتنا في الحصول على مزاج رائق، وهذا غريب !! فالأدب الروسي ممتلئ بالشقاء، بالمعذبين، بالبؤساء الذين يقف في وجوههم كل شيء، القدر والناس والطبيعة القاسية.

وهذه الرواية أبرز ما يعبر عن الأدب الروسي في مأساويته، فها نحن نستمع طيلة الرواية لقصة إيفان سيفيريانيتش، يوريها بنفسه على رفاقه، في رحلة في بحيرة روسية، نتعرف على كل ما مر به هذا الكاهن الجواب من مغامرات، منذ طفولته وحتى كهولته، منذ الأيام التي كان يتعلم فيها العناية بالخيول حتى برع بمعرفتها ومعرفة أنواعها، إلى أيامه أسيراً عند التتر، ثم أيامه كمستشار في الخيول عند أمير، ومقاتل في حرب القوقاز، إنها حياة طويلة، قادته في النهاية إلى الرهبانية، ليكفر عن الذنوب التي ارتكبها.

الرواية ذات مذاق خاص، مذاق الروايات المسلسلة الروسية التي كانت تنشر في الصحف الروسية في القرن التاسع عشر.

[Moshtagh hosein · Rating 4 out of 5]

نیکلای لسکوف که بگفته مترجم اثر،مثلث روسی سه ضلع داره:تولستوی،داستایفسکی و لسکوف که دو ضلع داستایفسکی و تولستوی بر ضلع لسکوف استوارند!«این از قدرت ادبی لسکوف»
کتاب و نویسنده‌ای که در سایه نام‌های معروف روسیه گم شده،من خودم این اثر رو چندین سال پیش تهیه کردم اما الآن که خواندم و افسوس میخورم چرا اینقدر دیر سراغش رفتم!
کتابی که از ابتدا یک نفس تا به آنها خواهید رفت،ترجمه هم اولین ترجمه از لسکوف و اولین ترجمه آقای آتش برآب هست و در مقدمه نوشتند که از کمک آقای دیهیمی و غبرایی سود جستند و صد البته چیزی که بر ارزش کتاب افزوده نقد سی صفحه ای والتر بنیامین بر اثر هست(قبل از این نقد هم این اثر و نویسنده در اروپا در سایه قرار داشته).
والتر بنیامین در مقاله قصه گو، نیکلای لسکوف را آخرین قصه گو معرفی میکند و معتقد است پس از او قصه گویی مرده است.
‏«سخت دلم می‌خواهد که در راه مردم بمیرم.»
در ‎این اثر همۀ ماجراها با تاریخ تطبیق دارد و هر تصویر مشخصۀ تاریخی خود را دارد.‎
لسکوف گفته:من وقایع کوچک را مبنای کارِ خود نمی‌گیرم،بلکه با آنالیز شخصیت‌ها،نکاتی روان‌ شناختی را استخراج می‌کنم.
این اثر یک شاهکار مقدس روسی‌ست.
بخش‌هایی درخشان از کتاب:

‏می‌دانی،دوست عزیزم!تو هیچ‌وقت کسی را نادیده نگیر زیرا احدی نمی‌تواند بداند چه‌کسی به چه دردی گرفتار است و به چه خاطر زجر می‌کشد.ماها که‌ گرفتار جن هستیم،رنج می‌بریم،اما در عوضش بار دیگران سبک‌تر است.‏
خودت هم اگر به دردی گرفتاری و عذاب می‌کشی خودسرانه آن درد را ول نکن که مبادا آدم دیگری آن را بردارد و عذاب بکشد،بلکه پی آدمی بگرد که داوطلبانه آن ذلت را از تو بردارد.
‎
‏«سخت دلم می‌خواهد که در راه مردم بمیرم.»

‏من می‌دانم که در وجودم بدی‌ها و زشتی‌های بسیاری بود، و شایسته‌ی هیچ ستایش و ترحمی نیستم. آنکه مرا سرزنش کند باید بداند که من خود، پیوسته مشغول ملامت خویش بوده‌ام ...

‎
‌‌

[Nick · Rating 3 out of 5]

A strange tale this, emblematic of nineteenth century Russia's multiethnic expanse yet somehow rooted in that country's particular brand of Christianity and sense of fate. A monk tells the story of his adventures with reasonable cheer, considering that he is at various times enslaved, hobbled, humiliated and guilty of murder. This is not the picaresque tale of the hero journeying through danger and outwitting it repeatedly; Nikolai Leskov may have claimed that his wanderer was enchanted, but with an exception or two, it is danger that outwits him. Leskov has fallen out of the pantheon of nineteenth century Russian writers--understandably so, since it is fairly crowded there. This is not Turgenev territory or that of the Tolstoy of "War and Peace" or "Anna Karenina." It is more reminiscent of the more severe and religious Tolstoy, of Dostoevsky, or of Solzhenitsyn in his apocalyptic phase. But then there is that oddly cheerful narrator and the almost random character of his adventures, which deprives the book of the tragic heft it might otherwise have.

[ZaRi]

.شما هم با انها انس گرفته بودید؟
خیر قربان همه اش می خواستم برگردم.
واقعا هیچ راهی نبود که از پیششان بروید؟
خیر قربان...البته اگر پاهای من به حال خود مانده بود, حتما خیلی وقت پیش از آن به وطن برگشته بودم.
مگر پاهای شما چه شده بود؟
من بعد از دفعه اول کف دوخته شده بودم.
یعنی چه؟!...ببخشید ...عذر می خواهیم...ما درست نمی فهمیم, این که کف دوخته شده بودید یعنی به چه معنی است؟
این کار برایشان عادی است.آنها هر وقت از کسی خوششان بیاید و بخواهند او را در حالی که از درد غربت در عذاب است و چشم به فرار دارد, پیش خود نگه دارند , همین کار را با او میکنند تا از پیششان نرود. مرا هم پس اینکه یک بار سعی کردم بروم اما راه را گم کرده بودم ,دستگیر کردند و گفتند:ببین ایوان باید با ما رفیق باشی.پس برای اینکه از پیش ما نروی بهتر است کف پاهایت را بشکافیم و کمی خرده موی اسب داخلش بکنیم.
وبه این ترتیب پاهایم را از کار انداختند بطوریکه دایم چهار دست و پا راه میرفتم...