What do you think?
Rate this book
Tarrying with the Negative: Kant, Hegel, and the Critique of Ideology
In the space of barely more than five years, with the publication of four pathbreaking books, Slavoj Žižek has earned the reputation of being one of the most arresting, insightful, and scandalous thinkers in recent memory. Perhaps more than any other single author, his writings have constituted the most compelling evidence available for recognizing Jacques Lacan as the preemient philosopher of our time.
In Tarrying with the Negative , Žižek challenges the contemporary critique of ideology, and in doing so opens the way for a new understanding of social conflict, particularly the recent outbursts of nationalism and ethnic struggle. Are we, Žižek asks, confined to a postmodern universe in which truth is reduced to the contingent effect of various discursive practices and where our subjectivity is dispersed through a multitude of ideological positions? No is his answer, and the way out is a return to philosophy. This revisit to German Idealism allows Žižek to recast the critique of ideology as a tool for disclosing the dynamic of our society, a crucial aspect of which is the debate over nationalism, particularly as it has developed in the Balkans—Žižek's home. He brings the debate over nationalism into the sphere of contemporary cultural politics, breaking the impasse centered on nationalisms simultaneously fascistic and anticolonial aspirations. Provocatively, Žižek argues that what drives nationalistic and ethnic antagonism is a collectively driven refusal of our own enjoyment.
Using examples from popular culture and high theory to illuminate each other—opera, film noir, capitalist universalism, religious and ethnic fundamentalism—this work testifies to the fact that, far more radically than the postmodern sophists, Kant and Hegel are our contemporaries.
In Tarrying with the Negative , Žižek challenges the contemporary critique of ideology, and in doing so opens the way for a new understanding of social conflict, particularly the recent outbursts of nationalism and ethnic struggle. Are we, Žižek asks, confined to a postmodern universe in which truth is reduced to the contingent effect of various discursive practices and where our subjectivity is dispersed through a multitude of ideological positions? No is his answer, and the way out is a return to philosophy. This revisit to German Idealism allows Žižek to recast the critique of ideology as a tool for disclosing the dynamic of our society, a crucial aspect of which is the debate over nationalism, particularly as it has developed in the Balkans—Žižek's home. He brings the debate over nationalism into the sphere of contemporary cultural politics, breaking the impasse centered on nationalisms simultaneously fascistic and anticolonial aspirations. Provocatively, Žižek argues that what drives nationalistic and ethnic antagonism is a collectively driven refusal of our own enjoyment.
Using examples from popular culture and high theory to illuminate each other—opera, film noir, capitalist universalism, religious and ethnic fundamentalism—this work testifies to the fact that, far more radically than the postmodern sophists, Kant and Hegel are our contemporaries.
289 pages, Paperback
First published January 1, 1993
74 people are currently reading
1308 people want to read
About the author
Slavoj Žižek
633 books7,499 followersSlavoj Žižek is a Slovene sociologist, philosopher, and cultural critic.
He was born in Ljubljana, Slovenia (then part of SFR Yugoslavia). He received a Doctor of Arts in Philosophy from the University of Ljubljana and studied psychoanalysis at the University of Paris VIII with Jacques-Alain Miller and François Regnault. In 1990 he was a candidate with the party Liberal Democracy of Slovenia for Presidency of the Republic of Slovenia (an auxiliary institution, abolished in 1992).
Since 2005, Žižek has been a member of the Slovenian Academy of Sciences and Arts.
Žižek is well known for his use of the works of 20th century French psychoanalyst Jacques Lacan in a new reading of popular culture. He writes on many topics including the Iraq War, fundamentalism, capitalism, tolerance, political correctness, globalization, subjectivity, human rights, Lenin, myth, cyberspace, postmodernism, multiculturalism, post-marxism, David Lynch, and Alfred Hitchcock.
In an interview with the Spanish newspaper El País he jokingly described himself as an "orthodox Lacanian Stalinist". In an interview with Amy Goodman on Democracy Now! he described himself as a "Marxist" and a "Communist."
He was born in Ljubljana, Slovenia (then part of SFR Yugoslavia). He received a Doctor of Arts in Philosophy from the University of Ljubljana and studied psychoanalysis at the University of Paris VIII with Jacques-Alain Miller and François Regnault. In 1990 he was a candidate with the party Liberal Democracy of Slovenia for Presidency of the Republic of Slovenia (an auxiliary institution, abolished in 1992).
Since 2005, Žižek has been a member of the Slovenian Academy of Sciences and Arts.
Žižek is well known for his use of the works of 20th century French psychoanalyst Jacques Lacan in a new reading of popular culture. He writes on many topics including the Iraq War, fundamentalism, capitalism, tolerance, political correctness, globalization, subjectivity, human rights, Lenin, myth, cyberspace, postmodernism, multiculturalism, post-marxism, David Lynch, and Alfred Hitchcock.
In an interview with the Spanish newspaper El País he jokingly described himself as an "orthodox Lacanian Stalinist". In an interview with Amy Goodman on Democracy Now! he described himself as a "Marxist" and a "Communist."
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 14 of 14 reviews
Read
April 2, 2014The thing about Zizek’s books is that the claim that they are nothing but a series of digressions which don’t go anywhere or add up to anything is simply false. As a clue we should hear out what Hegel has to say when he says “Das Wahre ist das Ganze” ; not to mention what Zizek says about things like the constitution of the subject and other such decentered unities ; not to mention the Lacanian formulae of sexuation. With that in mind, here is the story of the Table of Contents ; the crow’s eye view which should guide us through the structure of this work. Hint :: if you want jokes, there’s a new book for that.
Title :: Tarrying with the Negative: Kant, Hegel, and the Critique of Ideology.
Introduction
I. COGITO: THE VOID CALLED SUBJECT
1 “I or He or It (the Thing) Which Thinks” -- The Noir Subject ; Out of Joint ; From Kant to Hegel ; The Nonequivalent Exchange ; Money and Subjectivity ; From Subject to Substance...and Back ; The Subject as “Vanishing Mediator” ; Limitation Precedes Transcendence ; “Total Recall”; Knowledge in the Real
2 Cogito and Sexual Difference -- The Kantian Crack in the Universal ; The Christian Sublime, or, the “Downward-Synthesis” ; The “Formulae of Sexuation” ; “I Am Not Where I Think” ; Cogito as the Fantasy-gaze ; “Self-consciousness Is an Object” ; “I Doubt, Therefore I Am” ; The Precipitous Identification
II. ERGO: THE DIALECTICAL NONSEQUITUR
3 On Radical Evil and Related Matters -- “Kant with Bentham” ; Fantasy and Reality ; “A Hair of the Dog That Bit You” ; The Radical Evil ; There Are Pipes and Pipes ; The Non-intersubjective Other ; The Object of the Indefinite Judgment ; Ate and Its Beyond ; The Symbolic Beatitude
4 Hegel’s “Logic of Essence” as a Theory of Ideology -- The Principle of the Insufficient Ground ; Identity, Difference, Contradiction ; From/Essence, Form/Matter, Form/Content ; Formal, Real, Complete Ground ; From “In-itself” to “For-itself” ; Ground versus Conditions ; The Tautological “Return of the Thing to Itself ; The “Absolute Unrest of Becoming” ; Actuality of the Possible
III.SUM: THE LOOP OF ENJOYMENT
5 “The Wound Is Healed Only by the Spear That Smote You” -- The Answer of the Real ; Subjectivity and Grace ; From Mozart to Wagner ; “I Am Going to Talk to YOu about the Lamella” ; The Wagnerian Performative ; Beyond the Phallus ; Safe-keeping God’s Jouissance ; The Perverse Loop
6 Enjoy Your Nation as Yourself! -- The “Theft of Enjoyment” ; Capitalism without Capitalism ; The Blind Spot of Liberalism ; Spinozism, or, the Ideology of Late Capitalism ; Dreams of Nationalism, Explained by the Dream of Radical Evil ; The Eastern European “Vanishing Mediators” ; Collapse of the “Big Other”
Notes
Index
And here’s a piece of me to make you happy (in six chapters) ::
1 “I or He or It (the Thing) Which Thinks” ; when Zizek does this kind of Lacanian thing to Descartes it’s always fun! His treatment of the status of the subject should make it clear that Zizek is not a postmodernist!
2 The Kantian Crack in the Universal -- One begins to see why the onesided complaints about ‘subjective’ and ‘objective’ simply aren’t the case. But for the correction one must read some German Idealism which, as the evidence shows, is only for the elite.
3 “Kant with Bentham” -- Bentham on fiction was new to me and really quite intriguing if not merely endorsing my already existing view of things. Think you can get rid of fiction and illusion and end up with reality in your hand? You’re only dreaming!
4 Actuality of the Possible -- One simply can’t read philosophy without understanding such, whether it be actuality and possibility or be it contingency and necessity or such like. Here again is the Zizekian thesis that German Idealism is philosophy. [see also Heidegger for the thesis that possibility is ontologically ‘higher’ than actuality]
5 “The Wound Is Healed Only by the Spear That Smote You” -- Hegel in a nutshell. I can’t go on too much re: this history of opera chapter. I’m one of those dilettantes who take opera as music, and only very little as drama, myself having little acquaintance with what’s actually going on on stage. Zizek attends thereunto. Nevertheless, an engaging psychoanalytic reading of the history of a major art form. Interesting claim in this chapter, specifically the claim that it was no accident that opera’s decline coincided with the rise of psychoanalytic theory.
6 The “Theft of Enjoyment” -- An elementary thesis. The wrap-up chapter is mainly concerned with discerning what the fuck happened in Eastern Europe in the years leading up to the publication of this volume, 1993.
In sum, I enjoy’d cogito and ergo much more than sum.
Title :: Tarrying with the Negative: Kant, Hegel, and the Critique of Ideology.
Introduction
I. COGITO: THE VOID CALLED SUBJECT
1 “I or He or It (the Thing) Which Thinks” -- The Noir Subject ; Out of Joint ; From Kant to Hegel ; The Nonequivalent Exchange ; Money and Subjectivity ; From Subject to Substance...and Back ; The Subject as “Vanishing Mediator” ; Limitation Precedes Transcendence ; “Total Recall”; Knowledge in the Real
2 Cogito and Sexual Difference -- The Kantian Crack in the Universal ; The Christian Sublime, or, the “Downward-Synthesis” ; The “Formulae of Sexuation” ; “I Am Not Where I Think” ; Cogito as the Fantasy-gaze ; “Self-consciousness Is an Object” ; “I Doubt, Therefore I Am” ; The Precipitous Identification
II. ERGO: THE DIALECTICAL NONSEQUITUR
3 On Radical Evil and Related Matters -- “Kant with Bentham” ; Fantasy and Reality ; “A Hair of the Dog That Bit You” ; The Radical Evil ; There Are Pipes and Pipes ; The Non-intersubjective Other ; The Object of the Indefinite Judgment ; Ate and Its Beyond ; The Symbolic Beatitude
4 Hegel’s “Logic of Essence” as a Theory of Ideology -- The Principle of the Insufficient Ground ; Identity, Difference, Contradiction ; From/Essence, Form/Matter, Form/Content ; Formal, Real, Complete Ground ; From “In-itself” to “For-itself” ; Ground versus Conditions ; The Tautological “Return of the Thing to Itself ; The “Absolute Unrest of Becoming” ; Actuality of the Possible
III.SUM: THE LOOP OF ENJOYMENT
5 “The Wound Is Healed Only by the Spear That Smote You” -- The Answer of the Real ; Subjectivity and Grace ; From Mozart to Wagner ; “I Am Going to Talk to YOu about the Lamella” ; The Wagnerian Performative ; Beyond the Phallus ; Safe-keeping God’s Jouissance ; The Perverse Loop
6 Enjoy Your Nation as Yourself! -- The “Theft of Enjoyment” ; Capitalism without Capitalism ; The Blind Spot of Liberalism ; Spinozism, or, the Ideology of Late Capitalism ; Dreams of Nationalism, Explained by the Dream of Radical Evil ; The Eastern European “Vanishing Mediators” ; Collapse of the “Big Other”
Notes
Index
And here’s a piece of me to make you happy (in six chapters) ::
1 “I or He or It (the Thing) Which Thinks” ; when Zizek does this kind of Lacanian thing to Descartes it’s always fun! His treatment of the status of the subject should make it clear that Zizek is not a postmodernist!
2 The Kantian Crack in the Universal -- One begins to see why the onesided complaints about ‘subjective’ and ‘objective’ simply aren’t the case. But for the correction one must read some German Idealism which, as the evidence shows, is only for the elite.
3 “Kant with Bentham” -- Bentham on fiction was new to me and really quite intriguing if not merely endorsing my already existing view of things. Think you can get rid of fiction and illusion and end up with reality in your hand? You’re only dreaming!
4 Actuality of the Possible -- One simply can’t read philosophy without understanding such, whether it be actuality and possibility or be it contingency and necessity or such like. Here again is the Zizekian thesis that German Idealism is philosophy. [see also Heidegger for the thesis that possibility is ontologically ‘higher’ than actuality]
5 “The Wound Is Healed Only by the Spear That Smote You” -- Hegel in a nutshell. I can’t go on too much re: this history of opera chapter. I’m one of those dilettantes who take opera as music, and only very little as drama, myself having little acquaintance with what’s actually going on on stage. Zizek attends thereunto. Nevertheless, an engaging psychoanalytic reading of the history of a major art form. Interesting claim in this chapter, specifically the claim that it was no accident that opera’s decline coincided with the rise of psychoanalytic theory.
6 The “Theft of Enjoyment” -- An elementary thesis. The wrap-up chapter is mainly concerned with discerning what the fuck happened in Eastern Europe in the years leading up to the publication of this volume, 1993.
In sum, I enjoy’d cogito and ergo much more than sum.
September 25, 2007
Zizek is great because he's so accessible. For reasons surpassing my understanding, many theorists seem to try their hardest to be an unapproachable as possible with their language (Lacan literally did do this, but for good reason). Sometimes I wonder if it's just to keep us from admitting that the Emperor is naked.
Regardless, Zizek's biggest strength is that he gives insight and perspective to incredibly difficult writers (Let's face it, Kant and Althusser are nearly impossible to read. Have you read any Kant or Althusser all the way through? I have, because I was forced to. But I didn't like it. And I'd be willing to bet anyone who claims they genuinely enjoyed the writing is lying, either to themselves or everyone else.) without being incomprehensible himself, or overcompensating and sounding like Hegel for Dummies.
This is especially necessary when dealing with Ideology, which too often is plagued by relatively simple analysis obfuscated by impenetrable language.
Regardless, Zizek's biggest strength is that he gives insight and perspective to incredibly difficult writers (Let's face it, Kant and Althusser are nearly impossible to read. Have you read any Kant or Althusser all the way through? I have, because I was forced to. But I didn't like it. And I'd be willing to bet anyone who claims they genuinely enjoyed the writing is lying, either to themselves or everyone else.) without being incomprehensible himself, or overcompensating and sounding like Hegel for Dummies.
This is especially necessary when dealing with Ideology, which too often is plagued by relatively simple analysis obfuscated by impenetrable language.
April 29, 2017
Zizek tries throughout this book to provide a philosophical basis for psychoanalysis via Lacan. He does not succeed. He relies on examples from popular culture to demonstrate his psychoanalytic points. Although these examples and the psychoanalysis he pulls out of them are interesting reading in themselves, they do nothing to show that psychoanalysis is either scientifically or logically sound.
The "negative" part of the book with which our author tarries is a meandering analysis of the philosophical use of the concept of negation, especially as employed Kant and Hegel. Kant's noumenon, for instance, comes in for close inspection. While this is interesting enough, Zizek ignores contemporary treatments of the subject. One would think a book about tarrying with the negative would have a lot to say about the existential use of the concept, but the author is stuck on Kant and Hegel, and his discussion bounces between them and Lacan to the exclusion of every other exposition of the subject.
Tarrying With the Negative lacks the scope the title implies. The book earns its merit on the basis of the three authors with whom the author concerns himself. It's worth reading for their sakes, plus the many isolated tidbits and insights that pop up in the discussions. But don't expect it comprehensive discussion of the negative. This is not the ultimate philosophy by the ultimate philosopher, but rather a self-absorbed indulgence for the bourgeois smart set.
The "negative" part of the book with which our author tarries is a meandering analysis of the philosophical use of the concept of negation, especially as employed Kant and Hegel. Kant's noumenon, for instance, comes in for close inspection. While this is interesting enough, Zizek ignores contemporary treatments of the subject. One would think a book about tarrying with the negative would have a lot to say about the existential use of the concept, but the author is stuck on Kant and Hegel, and his discussion bounces between them and Lacan to the exclusion of every other exposition of the subject.
Tarrying With the Negative lacks the scope the title implies. The book earns its merit on the basis of the three authors with whom the author concerns himself. It's worth reading for their sakes, plus the many isolated tidbits and insights that pop up in the discussions. But don't expect it comprehensive discussion of the negative. This is not the ultimate philosophy by the ultimate philosopher, but rather a self-absorbed indulgence for the bourgeois smart set.
Read
June 8, 2024درنگیدن با امر منفی: کانت، هگل و نقد ایدئولوژی/ اسلاوی ژیژک/ علی حسن زاده/ نشر نی
کتاب از سه بخش –که هر کدوم دو فصل و شامل زیرفصلهای هفت هشت صفحهای هستند- تشکیل شده:
بخش یک: میاندیشم: خلئی به نام سوژه
فصل اول: «من یا او یا آن (چیزی) که میاندیشد»
فصل دوم: کوگیتو و تفاوت جنسی
آیا نوآر (مثال بلید رانر خیلی تو کتاب استفاده میشه) خودش یک ژانره یا نوعی کژدیسگی آنامورفیکه که ژانرهای دیگه رو تحقق میبخشه؟
نهادهی (تز) ما این است که نوآر کاراگاهی راستین تنها از راه آمیختگی با دیگر ژانرها به ویژه علمی-تخیلی یا علوم خفیه، به تعبیری به حقیقتش میرسد- به زبان هگلی مفهومش را تحقق میبخشد.
بقیهی کتاب در واقع تلاش ژیژک برای صورت بندی همین مفهومه. آیا چیزها در خود وجود دارند و ادراک ما به ذات چیزها نمیرسه (کانت) یا خود فرایند فهم -به شکل منفی- محدودیتهای خاص خودشو داره (هگل) ؟
فصل اول در مورد کوگیتوست. از دکارت شروع میشه و به کانت و هگل میرسه. در واقع سوال از «میاندیشم، پس هستم.» شروع میشه. سوژه -یا به تعبیری قدیمیتر خودآگاهی- خودش رو به تجربه برمیافکنه و غیره. این کوگیتو چیه و به چه قیمتی به دست میآد؟ سوالایی هست که ژیژک توی دو فصل اول باهاشون دست و پنجه نرم میکنه. کتاب رفته رفته موضع کانت رو برامون باز میکنه و تلاشهای کانت برای پر کردن شکاف بین «من هستم، پس او میاندیشد» و «میاندیشم، پس او هست» رو بررسی میکنه (اینجا شکلی از اصل عدم قطعیت هایزنبرگ مطرح میشه: هر انتخابی (هستی یا اندیشه) نوعی ابژکتیو کردن رو به بار میاره که جفت دیگر رو بیرونی سوژه میکنه). به زبان ساده کانت با تفاوتگذاری میان فنومن و نومن شکافی بین تجربه و اندیشه به وجود میاره.
سپس ارتباط بین «شی فی نفسه» (چیزدر خود، دینگ آن زیش) با ابژهی کوچک آِ لاکانی تحلیل میشه و در نهایت همگام با هگل به سوژهی خط خورده ($) و تقابلش با سوژهی پُر (تروماتیک) (S) و شیوهی هستی یافتن این سوژهی خطخورده (جایگاه خالی) میپردازه.
در فصل دوم کتاب دو شکل متفاوت کوگیتو رو به تفاوت جنسی مربوط میکنه:
کوگیتوی مردانه هستی و من هستم رو انتخاب میکند و با این همه آنچه به دست میآورد هستیاست که صرفاً اندیشه است و نه هستی واقعی یعنی: هستی-فانتزی
کوگیتوی زنانه اندیشه و من میاندیشم محض را انتخاب میکند و با این همه آنچه به دست میآورد اندیشه محروم از هرگونه محصولات دیگر است، اندیشهای که بر هستی محض یا دقیقتر بر نقطهی گزافی که نه اندیشه است و نه هستی منطبق میشود
بخش دوم: پس: ناپیآمدِ دیالکتیکی
فصل سوم: دربارهی شر ریشهای و موضوعات مرتبط
فصل چهارم: منطق ذات هگل به مثابه نظریهای در باب ایدئولوژی
فصل سوم با توضیحاتی در مورد سه نوع شر و کنار گذاشتن نوع چهارم یعنی شر اهریمنی (:آن دقیقهی تناقض هگلی که شر شکل وجه مقابلش را به خود میگیرد، یعنی دیگر از بیرون در برابر خیر قرار نمیگیرد، بلکه محتوای صورت خیر میشود.) در کار کانت. سپس بررسی این شکل شر اهریمنی -که اساساً بازنمائی ناپذیر است- در فلوبر (مادام بوآری) و مگریت (پنجرهی نگرنده). ژیژک با بررسی دقیقتر صحنهای از مادام بوآری که با معشوقهش در کالسکه مشغول عشقبازیه ولی فلوبر عمداً به توصیف خیابانها و درختها و چیزها میپردازه به همین گسست کانتی میپردازه: در جهان پیشاکانتی این تنش رادیکال بین چیز تروماتیک و بازنمائی وجود نداشت. یه مثال دیگه نقاشی پنجرهی نگرندهی مگریت هست که ارتباطش با صحنهی دید زدن مادلین توی گلفروشی توسط اسکاتی بررسی میشه: اسکاتی در اینجا واقعیت است و آنچه از مادلین میبینیم فقط تصویر آینهای اوست، اما اثر نما دقیقاً معکوس است: مادلین جزئی از واقعیت ادراک میشود و اسکاتی همچون ورم شبحگونی که پشت آینه کمین کرده است.
به بیان کانت هیچ دانش پوزیتیوی از چیز-در-خود وجود ندارد. فقط میتوان مکان آن را مشخص کرد و برای آن جا باز کرد... هیچکاک با جای دادن نگاه خیره در این شکاف، مگریت را به شیوهای هگلی-لاکانی تکمیل میکند: «اگر فراسوی نمود هیچ چیز در خودی وجود نداشته باشد، نگاه خیره هست.»
در ادامه تمایز بین حکم موجبه (نفس میراست)، نامعین (معدوله) (نفس نامیراست) و سالبه (نفس میرا نیست) توضیح داده میشه... آنچه کانت توهم استعلایی مینامد در نهایت چیزی نیست جز بدخوانی حکم بیکران (معدوله) همچون حکم سالبه.
در انتهای این فصل ارتباط تز و آنتیتز و سنتز (برنهاد، پادنهاد، همنهاد؛ دلیل ترجمهی اینها رو نفهمیدم.) بررسی میشه.
مهمترین ایدهی کتاب رو ژیژک بالا��ره در فصل چهار به اوج میرسونه: انتخاب عملیست که پسگسترانه دلایل خودش را بنیاد میگذارد (برنهادن پیشبرنهشها)؛ بین زنجیرهی علی دلایلی که دانش فراهم میآورد (S2لاکانی) و عمل انتخاب یعنی تصمیمی که از راه خصلت نامشروطش به زنجیره پایان میبخشد (S1) همواره شکافی یا جهشی ست که زنجیرههای پیشین نمیتوانند توضیح دهند... شبکهی روابط (نمادین) به من تعین میبخشند، دقیقاً و تنها از آن حیث که من، به مثابه خلا خودربطی، خودم را به این شیوه تعینبخشی میکنم.
«یهودی» تبیینی است که سامی ستیزی برای ترسهای کثیری فراهم میآورد که انسان عادی در عصر قروپاشی پیوندهای اجتماعی تجربه میکند (تورم،بیکاری، فساد، انحطاط اخلاقی)- پسِ پشتِ تمام این پدیدهها دست نامرئی توطئهی یهودی در کار است. در اینجا نکتهی تعیین کننده این است که عنوان یهودی هیچ محتوای تازهای اضافه نمیکند: کل محتوا پیشاپیش در شروطِ بیرونی (بحران) حاضر است، نام یهودی فقط ویژگی تکمیلگریست که نوعی استحاله را به انجام میرساند.
بخش سوم: هستم: مدار بستهی کیف
فصل پنجم: «زخم فقط با نیزهای مداوا میشود که تو را زخمی کرد»
فصل ششم: «از ملت خویش همچون خودت لذت ببر»
فصل پنجم یه بررسی موشکافانه دربارهی تحول اپرا (و البته استحالهی سوژه) از موتزارت تا واگنره (فلوت سحرآمیز و پارسیفال):
پایان سوبژکتیویتهی کلاسیک بیگمان همان نقطهی ظهور سوژهی هیستریک مدرن است: به این معنا تاریخ اپرا به پیشاتاریخِ روانکاوی تعلق دارد: به هیچ روی تصادفی نیست که پایان اپرا با ظهور روانکاوی مصادف است. موتیف غالب شونبرگ که او را به انقلاب آتونال کشاند، محتوایی که نمیشد در آریای اپرایی تونال کلاسیک بیان کرد، دقیقاً هیستری زنانه بود. (نخستین روانکاوی شوندهها هم هیستریکهای زن بودند.)
(توضیحی که برای جلوگیری از آشفتگی تئوریک میشه مطرح کرد اینه که ما هیچوقت هر سه امر خیالی-نمادین-واقع رو به طور متقارن و همزمان در دست نداریم و تحلیلها همهگی برپایهی جفت رابطهها هستند. لاکان متقدم با زوج خیالی-نمادین و لاکان متاخر با زوج نمادین-واقع. کتاب مرگ و میل (ریچارد بوتبی) در واقع یه راه سوم برای این قضیه انتخاب کرده و زوج خیالی-واقع رو به عنوان اصل در نظر گرفته. ژیژک البته این شان ثانوی برای امر نمادین رو نمیپسنده و نقدی هم به کار بوتبی وارد میکنه.)
«زن سمپتوم مرد است»
از نظر فروید سمپتوم صورتبندی سازش است: در سمپتوم، سوژه حقیقت میلش را، حقیقتی که به آن خیانت کرد یا نتوانست با آن روبهرو شود، به شکل پیام ی رمزپردازی شده و بازشناختی پس میگیرد. پس اگر این نهاده بر این پسزمینه خوانده شود به موضع اتو واینینگر (کتاب جنسیت و شخصیت) نزدیک میشویم: زن براساس خود شان هستیشناختیاش، چیزی جز مادیتیابی گناه مرد نیست: زن در خود وجود ندارد، به همین دلیل راه درست خلاص شدن از شر او مبارزهی فعالانه با او یا ویران کردن او نیست؛ کافیست مرد میل خویش را پالوده کند، خود را به معنویت یا روحانیت ناب برکشد و به طور خودکار زن زمین زیر پایش را از دست میدهد.
با این حال اگر با خوانش لاکان جلو برویم، یعنی اگر سمپتوم را دلالتگر خاصی بینگاریم که انسجام هستیشناختی سوژه را به او اعطا میکند و او را قادر میسازد رابطهی پایهای و برسازندهاش را با ژوئیسانس ساختار دهد: اگر سمپتوم محو شود، سوژه زمین زیرپایاش را از دست میدهد و متلاشی میشود. از این لحاظ زن سمپتوم مرد است به این معناست که خود مرد فقط از طریق زن به مثابه سمپتومش وجود دارد: کل انسجام هستیشناختی مرد در سمپتومش بیرونی میشود و اساساً به آن وابسته است. به عبارت دیگر مرد به معنای دقیق کلمه برون میایستد: کل هستی او، آنجا در بیرون، در زن قرار دارد. از طرف دیگر، زن وجود ندارد، در عوض او درون میایستد، به همین دلیل است که فقط از طریق مرد هستی نمییابد. چیزی در او از چنگ رابطه با مرد، از ارجاع به کیف فالیک میگریزد و همانطور که مشهور هست لاکان کوشید این مازاد را به یاری مفهوم ژوئیسانس زنانهی «نه-همه» به چنگ آورد.
زن سمپتوم مرد است، در بازی هیستریکیِ از مرد تقاضا میکنم که تقاضایم را رد کند گرفتار است، دقیقاً تا آنجا که مطیع کیف فالیک است. «زن با چشمپوشی از کیفِ فالیک به مرد رهایی میبخشد»
در بخش عمدهای از پنجرهی عقبی هیچکاک، منطق میل مسلط است: این میل مجذوب و شیفته است، ابژه-علت آن، پنجرهی تاریک در آن طرف حیاط که نگاهِ خیره را به سوژه بازمیگرداند، آن را به پیش میراند. در طول فیلم چه زمانی «پیکان به سمت سوژه بر میگردد»؟ مسلماً لحظهای که قاتل در خانهی مقابل پنجرهی عقبیِ جیمز استوارت نگاه خیرهی استوارت را بر میگرداند و مچ او را طی عمل چشمچرانی میگیرد: درست در این لحظه که جیمز استوارت «خودش را در حالِ دیدنِ خودش نمیبیند»، بلکه خودش را به ابژهی دیدنش نشان میدهد، از گسترهی میل به رانه گذر میکنیم. مادامی که با اتخاذ رویکرد صرفاً کنجکاوانهی چشمچران، به دنبال رد و اثر چیزی پنهان در پس پرده میگردیم، درون گسترهی میل باقی میمانیم؛ ما لحظهای میزنیم دندهی رانه که خودمان را به این لکه در تصویر، به این جسم خارجی نفوذناپذیر در قاب، به این نقطهای که نگاه خیرهمان را جذب کرد، نشان میدهیم.
فصل ششم عمدتاً یه تحلیل روانکاوانه از فروپاشی کمونیسم در اروپای شرقی و تبعات اونه. اینفصل بیشتر به مسائل انضمامی میپردازه و سعی میکنه شیوهی ظهور قومیتگرائی در این جوامع رو روشن کنه. البته لا به لا به یهودستیزی در آمریکا و غیره هم پرداخته میشه.
«اروپای شرقی برای غرب نقش اگو-ایدئال را ایفا میکند: نقطهای که غرب خود را از آن به صورتی، دوستداشتنی، ایدئالشده، آرمانی و شایستهی عشق میبیند. در نتیجه ابژهی واقعی شیفتگی برای غرب همان نگاه خیره است، یعنی نگاه خیرهی به ظاهر سادهلوحانه که به وسیلهی آن اروپای شرقی، که شیفتهی دموکراسی غرب است، نگاه را به غرب بر میگرداند.»
بعد مبحث «سرقت کیف» مطرح میشه که توی کتابها و مقالات دیگهش هم به اون پرداخته. اینجا مثال صربها و اسلوونیاییها مطرح میشه که البته برای کشور ما هم چندان ناآشنا نیست؛ اینکه اسلوونها فکر میکنند صربها تنبلاند و انباشت ثروت اونها رو میدزدند. از طرفی خود صربها به نظرشون اسلوونها آدمهای خسیسی هستند و اکثر منابع صربستان رو تصرف کردند!
«نفرت از دیگری در واقع نفرت از مازاد کیف خودمان است... در نتیجه چیز ملی همچون نوعی مطلق جزئی عمل میکند که در برابر کلیتبخشی مقاومت میکند و تونالیتهی خاص خودش را به هر مفهوم خنثی و کلی اعطا میکند. به همین دلیل است که فوران چیز ملی با خشونتی بیش از پیش همواره هواخواهان همبستگی بینالمللی را متعجب کرده است. شاید تروماتیکترین مورد، فروپاشی همبستگی بینالمللی جنبش کارگران در مواجهه با وجد و شادی میهنپرستانه در شروع جنگ جهانی اول بود... با درگرفتن جنگ همبستگی بینالمللی دود شد و به هوا رفت... این گواهیست بر مواجههای با امر واقعی.»
«ما از پلیس میترسیم زیرا او همچون جانشین دیگری بزرگ و نظم اجتماعی تجربه میشود. پیگیری این تحلیل در تاریخ اخیر هر یک از این کشورهای سابقاً کمونیستِ اروپای شرقی و شناسایی مختصات دقیق این لحظهای که دیگری بزرگ از وجود باز میایستد و نمود در هم شکسته میشود، میتواند بسیار جذاب و گیرا باشد. گاه این لحظه به معنای واقعی کلمه یک لحظه بوده است، فقط چند ثانیهی ناپایدار. برای نمونه در رومانی طلسم لحظهای شکسته شد که در گردهمایی انبوه بخارست که چائوشسکو پس از اعتراضات تیموشوآرا ترتیب داده بود تا اثبات کند همچنان از پشتیبانی همگانی برخوردار است، جمعیت فریاد اعتراض سر دادند و او متعاقباً طی تظاهر و نمایش تراژیکمیکِ عشقِ پدرانهی ناتوان دستانش را بلند کرد، انگار میخواست همهی مردم را در آغوش بکشد... ویژگی مشترک در تمام این لحظههای فروپاشی دیگریِ بزرگ، پیشبینی ناپذیری تام آنهاست. هیچ اتفاق بزرگی رخ نداد، اما ناگهان طلسم شکسته شد، هیچ چیز مثل قبل نبود.»
«شاید حتی بقای جسمیمان نیز به تاب و توانِ ما در عملِ رادیکالِ پذیرشِ کاملِ نبودِ دیگری و به گردن گرفتن درنگیدن با امر منفی بستگی داشته باشد.»
پینوشت: ترجمه خوبه به خصوص که کتابِ سختی هم هست.
کتاب از سه بخش –که هر کدوم دو فصل و شامل زیرفصلهای هفت هشت صفحهای هستند- تشکیل شده:
بخش یک: میاندیشم: خلئی به نام سوژه
فصل اول: «من یا او یا آن (چیزی) که میاندیشد»
فصل دوم: کوگیتو و تفاوت جنسی
آیا نوآر (مثال بلید رانر خیلی تو کتاب استفاده میشه) خودش یک ژانره یا نوعی کژدیسگی آنامورفیکه که ژانرهای دیگه رو تحقق میبخشه؟
نهادهی (تز) ما این است که نوآر کاراگاهی راستین تنها از راه آمیختگی با دیگر ژانرها به ویژه علمی-تخیلی یا علوم خفیه، به تعبیری به حقیقتش میرسد- به زبان هگلی مفهومش را تحقق میبخشد.
بقیهی کتاب در واقع تلاش ژیژک برای صورت بندی همین مفهومه. آیا چیزها در خود وجود دارند و ادراک ما به ذات چیزها نمیرسه (کانت) یا خود فرایند فهم -به شکل منفی- محدودیتهای خاص خودشو داره (هگل) ؟
فصل اول در مورد کوگیتوست. از دکارت شروع میشه و به کانت و هگل میرسه. در واقع سوال از «میاندیشم، پس هستم.» شروع میشه. سوژه -یا به تعبیری قدیمیتر خودآگاهی- خودش رو به تجربه برمیافکنه و غیره. این کوگیتو چیه و به چه قیمتی به دست میآد؟ سوالایی هست که ژیژک توی دو فصل اول باهاشون دست و پنجه نرم میکنه. کتاب رفته رفته موضع کانت رو برامون باز میکنه و تلاشهای کانت برای پر کردن شکاف بین «من هستم، پس او میاندیشد» و «میاندیشم، پس او هست» رو بررسی میکنه (اینجا شکلی از اصل عدم قطعیت هایزنبرگ مطرح میشه: هر انتخابی (هستی یا اندیشه) نوعی ابژکتیو کردن رو به بار میاره که جفت دیگر رو بیرونی سوژه میکنه). به زبان ساده کانت با تفاوتگذاری میان فنومن و نومن شکافی بین تجربه و اندیشه به وجود میاره.
سپس ارتباط بین «شی فی نفسه» (چیزدر خود، دینگ آن زیش) با ابژهی کوچک آِ لاکانی تحلیل میشه و در نهایت همگام با هگل به سوژهی خط خورده ($) و تقابلش با سوژهی پُر (تروماتیک) (S) و شیوهی هستی یافتن این سوژهی خطخورده (جایگاه خالی) میپردازه.
در فصل دوم کتاب دو شکل متفاوت کوگیتو رو به تفاوت جنسی مربوط میکنه:
کوگیتوی مردانه هستی و من هستم رو انتخاب میکند و با این همه آنچه به دست میآورد هستیاست که صرفاً اندیشه است و نه هستی واقعی یعنی: هستی-فانتزی
کوگیتوی زنانه اندیشه و من میاندیشم محض را انتخاب میکند و با این همه آنچه به دست میآورد اندیشه محروم از هرگونه محصولات دیگر است، اندیشهای که بر هستی محض یا دقیقتر بر نقطهی گزافی که نه اندیشه است و نه هستی منطبق میشود
بخش دوم: پس: ناپیآمدِ دیالکتیکی
فصل سوم: دربارهی شر ریشهای و موضوعات مرتبط
فصل چهارم: منطق ذات هگل به مثابه نظریهای در باب ایدئولوژی
فصل سوم با توضیحاتی در مورد سه نوع شر و کنار گذاشتن نوع چهارم یعنی شر اهریمنی (:آن دقیقهی تناقض هگلی که شر شکل وجه مقابلش را به خود میگیرد، یعنی دیگر از بیرون در برابر خیر قرار نمیگیرد، بلکه محتوای صورت خیر میشود.) در کار کانت. سپس بررسی این شکل شر اهریمنی -که اساساً بازنمائی ناپذیر است- در فلوبر (مادام بوآری) و مگریت (پنجرهی نگرنده). ژیژک با بررسی دقیقتر صحنهای از مادام بوآری که با معشوقهش در کالسکه مشغول عشقبازیه ولی فلوبر عمداً به توصیف خیابانها و درختها و چیزها میپردازه به همین گسست کانتی میپردازه: در جهان پیشاکانتی این تنش رادیکال بین چیز تروماتیک و بازنمائی وجود نداشت. یه مثال دیگه نقاشی پنجرهی نگرندهی مگریت هست که ارتباطش با صحنهی دید زدن مادلین توی گلفروشی توسط اسکاتی بررسی میشه: اسکاتی در اینجا واقعیت است و آنچه از مادلین میبینیم فقط تصویر آینهای اوست، اما اثر نما دقیقاً معکوس است: مادلین جزئی از واقعیت ادراک میشود و اسکاتی همچون ورم شبحگونی که پشت آینه کمین کرده است.
به بیان کانت هیچ دانش پوزیتیوی از چیز-در-خود وجود ندارد. فقط میتوان مکان آن را مشخص کرد و برای آن جا باز کرد... هیچکاک با جای دادن نگاه خیره در این شکاف، مگریت را به شیوهای هگلی-لاکانی تکمیل میکند: «اگر فراسوی نمود هیچ چیز در خودی وجود نداشته باشد، نگاه خیره هست.»
در ادامه تمایز بین حکم موجبه (نفس میراست)، نامعین (معدوله) (نفس نامیراست) و سالبه (نفس میرا نیست) توضیح داده میشه... آنچه کانت توهم استعلایی مینامد در نهایت چیزی نیست جز بدخوانی حکم بیکران (معدوله) همچون حکم سالبه.
در انتهای این فصل ارتباط تز و آنتیتز و سنتز (برنهاد، پادنهاد، همنهاد؛ دلیل ترجمهی اینها رو نفهمیدم.) بررسی میشه.
مهمترین ایدهی کتاب رو ژیژک بالا��ره در فصل چهار به اوج میرسونه: انتخاب عملیست که پسگسترانه دلایل خودش را بنیاد میگذارد (برنهادن پیشبرنهشها)؛ بین زنجیرهی علی دلایلی که دانش فراهم میآورد (S2لاکانی) و عمل انتخاب یعنی تصمیمی که از راه خصلت نامشروطش به زنجیره پایان میبخشد (S1) همواره شکافی یا جهشی ست که زنجیرههای پیشین نمیتوانند توضیح دهند... شبکهی روابط (نمادین) به من تعین میبخشند، دقیقاً و تنها از آن حیث که من، به مثابه خلا خودربطی، خودم را به این شیوه تعینبخشی میکنم.
«یهودی» تبیینی است که سامی ستیزی برای ترسهای کثیری فراهم میآورد که انسان عادی در عصر قروپاشی پیوندهای اجتماعی تجربه میکند (تورم،بیکاری، فساد، انحطاط اخلاقی)- پسِ پشتِ تمام این پدیدهها دست نامرئی توطئهی یهودی در کار است. در اینجا نکتهی تعیین کننده این است که عنوان یهودی هیچ محتوای تازهای اضافه نمیکند: کل محتوا پیشاپیش در شروطِ بیرونی (بحران) حاضر است، نام یهودی فقط ویژگی تکمیلگریست که نوعی استحاله را به انجام میرساند.
بخش سوم: هستم: مدار بستهی کیف
فصل پنجم: «زخم فقط با نیزهای مداوا میشود که تو را زخمی کرد»
فصل ششم: «از ملت خویش همچون خودت لذت ببر»
فصل پنجم یه بررسی موشکافانه دربارهی تحول اپرا (و البته استحالهی سوژه) از موتزارت تا واگنره (فلوت سحرآمیز و پارسیفال):
پایان سوبژکتیویتهی کلاسیک بیگمان همان نقطهی ظهور سوژهی هیستریک مدرن است: به این معنا تاریخ اپرا به پیشاتاریخِ روانکاوی تعلق دارد: به هیچ روی تصادفی نیست که پایان اپرا با ظهور روانکاوی مصادف است. موتیف غالب شونبرگ که او را به انقلاب آتونال کشاند، محتوایی که نمیشد در آریای اپرایی تونال کلاسیک بیان کرد، دقیقاً هیستری زنانه بود. (نخستین روانکاوی شوندهها هم هیستریکهای زن بودند.)
(توضیحی که برای جلوگیری از آشفتگی تئوریک میشه مطرح کرد اینه که ما هیچوقت هر سه امر خیالی-نمادین-واقع رو به طور متقارن و همزمان در دست نداریم و تحلیلها همهگی برپایهی جفت رابطهها هستند. لاکان متقدم با زوج خیالی-نمادین و لاکان متاخر با زوج نمادین-واقع. کتاب مرگ و میل (ریچارد بوتبی) در واقع یه راه سوم برای این قضیه انتخاب کرده و زوج خیالی-واقع رو به عنوان اصل در نظر گرفته. ژیژک البته این شان ثانوی برای امر نمادین رو نمیپسنده و نقدی هم به کار بوتبی وارد میکنه.)
«زن سمپتوم مرد است»
از نظر فروید سمپتوم صورتبندی سازش است: در سمپتوم، سوژه حقیقت میلش را، حقیقتی که به آن خیانت کرد یا نتوانست با آن روبهرو شود، به شکل پیام ی رمزپردازی شده و بازشناختی پس میگیرد. پس اگر این نهاده بر این پسزمینه خوانده شود به موضع اتو واینینگر (کتاب جنسیت و شخصیت) نزدیک میشویم: زن براساس خود شان هستیشناختیاش، چیزی جز مادیتیابی گناه مرد نیست: زن در خود وجود ندارد، به همین دلیل راه درست خلاص شدن از شر او مبارزهی فعالانه با او یا ویران کردن او نیست؛ کافیست مرد میل خویش را پالوده کند، خود را به معنویت یا روحانیت ناب برکشد و به طور خودکار زن زمین زیر پایش را از دست میدهد.
با این حال اگر با خوانش لاکان جلو برویم، یعنی اگر سمپتوم را دلالتگر خاصی بینگاریم که انسجام هستیشناختی سوژه را به او اعطا میکند و او را قادر میسازد رابطهی پایهای و برسازندهاش را با ژوئیسانس ساختار دهد: اگر سمپتوم محو شود، سوژه زمین زیرپایاش را از دست میدهد و متلاشی میشود. از این لحاظ زن سمپتوم مرد است به این معناست که خود مرد فقط از طریق زن به مثابه سمپتومش وجود دارد: کل انسجام هستیشناختی مرد در سمپتومش بیرونی میشود و اساساً به آن وابسته است. به عبارت دیگر مرد به معنای دقیق کلمه برون میایستد: کل هستی او، آنجا در بیرون، در زن قرار دارد. از طرف دیگر، زن وجود ندارد، در عوض او درون میایستد، به همین دلیل است که فقط از طریق مرد هستی نمییابد. چیزی در او از چنگ رابطه با مرد، از ارجاع به کیف فالیک میگریزد و همانطور که مشهور هست لاکان کوشید این مازاد را به یاری مفهوم ژوئیسانس زنانهی «نه-همه» به چنگ آورد.
زن سمپتوم مرد است، در بازی هیستریکیِ از مرد تقاضا میکنم که تقاضایم را رد کند گرفتار است، دقیقاً تا آنجا که مطیع کیف فالیک است. «زن با چشمپوشی از کیفِ فالیک به مرد رهایی میبخشد»
در بخش عمدهای از پنجرهی عقبی هیچکاک، منطق میل مسلط است: این میل مجذوب و شیفته است، ابژه-علت آن، پنجرهی تاریک در آن طرف حیاط که نگاهِ خیره را به سوژه بازمیگرداند، آن را به پیش میراند. در طول فیلم چه زمانی «پیکان به سمت سوژه بر میگردد»؟ مسلماً لحظهای که قاتل در خانهی مقابل پنجرهی عقبیِ جیمز استوارت نگاه خیرهی استوارت را بر میگرداند و مچ او را طی عمل چشمچرانی میگیرد: درست در این لحظه که جیمز استوارت «خودش را در حالِ دیدنِ خودش نمیبیند»، بلکه خودش را به ابژهی دیدنش نشان میدهد، از گسترهی میل به رانه گذر میکنیم. مادامی که با اتخاذ رویکرد صرفاً کنجکاوانهی چشمچران، به دنبال رد و اثر چیزی پنهان در پس پرده میگردیم، درون گسترهی میل باقی میمانیم؛ ما لحظهای میزنیم دندهی رانه که خودمان را به این لکه در تصویر، به این جسم خارجی نفوذناپذیر در قاب، به این نقطهای که نگاه خیرهمان را جذب کرد، نشان میدهیم.
فصل ششم عمدتاً یه تحلیل روانکاوانه از فروپاشی کمونیسم در اروپای شرقی و تبعات اونه. اینفصل بیشتر به مسائل انضمامی میپردازه و سعی میکنه شیوهی ظهور قومیتگرائی در این جوامع رو روشن کنه. البته لا به لا به یهودستیزی در آمریکا و غیره هم پرداخته میشه.
«اروپای شرقی برای غرب نقش اگو-ایدئال را ایفا میکند: نقطهای که غرب خود را از آن به صورتی، دوستداشتنی، ایدئالشده، آرمانی و شایستهی عشق میبیند. در نتیجه ابژهی واقعی شیفتگی برای غرب همان نگاه خیره است، یعنی نگاه خیرهی به ظاهر سادهلوحانه که به وسیلهی آن اروپای شرقی، که شیفتهی دموکراسی غرب است، نگاه را به غرب بر میگرداند.»
بعد مبحث «سرقت کیف» مطرح میشه که توی کتابها و مقالات دیگهش هم به اون پرداخته. اینجا مثال صربها و اسلوونیاییها مطرح میشه که البته برای کشور ما هم چندان ناآشنا نیست؛ اینکه اسلوونها فکر میکنند صربها تنبلاند و انباشت ثروت اونها رو میدزدند. از طرفی خود صربها به نظرشون اسلوونها آدمهای خسیسی هستند و اکثر منابع صربستان رو تصرف کردند!
«نفرت از دیگری در واقع نفرت از مازاد کیف خودمان است... در نتیجه چیز ملی همچون نوعی مطلق جزئی عمل میکند که در برابر کلیتبخشی مقاومت میکند و تونالیتهی خاص خودش را به هر مفهوم خنثی و کلی اعطا میکند. به همین دلیل است که فوران چیز ملی با خشونتی بیش از پیش همواره هواخواهان همبستگی بینالمللی را متعجب کرده است. شاید تروماتیکترین مورد، فروپاشی همبستگی بینالمللی جنبش کارگران در مواجهه با وجد و شادی میهنپرستانه در شروع جنگ جهانی اول بود... با درگرفتن جنگ همبستگی بینالمللی دود شد و به هوا رفت... این گواهیست بر مواجههای با امر واقعی.»
«ما از پلیس میترسیم زیرا او همچون جانشین دیگری بزرگ و نظم اجتماعی تجربه میشود. پیگیری این تحلیل در تاریخ اخیر هر یک از این کشورهای سابقاً کمونیستِ اروپای شرقی و شناسایی مختصات دقیق این لحظهای که دیگری بزرگ از وجود باز میایستد و نمود در هم شکسته میشود، میتواند بسیار جذاب و گیرا باشد. گاه این لحظه به معنای واقعی کلمه یک لحظه بوده است، فقط چند ثانیهی ناپایدار. برای نمونه در رومانی طلسم لحظهای شکسته شد که در گردهمایی انبوه بخارست که چائوشسکو پس از اعتراضات تیموشوآرا ترتیب داده بود تا اثبات کند همچنان از پشتیبانی همگانی برخوردار است، جمعیت فریاد اعتراض سر دادند و او متعاقباً طی تظاهر و نمایش تراژیکمیکِ عشقِ پدرانهی ناتوان دستانش را بلند کرد، انگار میخواست همهی مردم را در آغوش بکشد... ویژگی مشترک در تمام این لحظههای فروپاشی دیگریِ بزرگ، پیشبینی ناپذیری تام آنهاست. هیچ اتفاق بزرگی رخ نداد، اما ناگهان طلسم شکسته شد، هیچ چیز مثل قبل نبود.»
«شاید حتی بقای جسمیمان نیز به تاب و توانِ ما در عملِ رادیکالِ پذیرشِ کاملِ نبودِ دیگری و به گردن گرفتن درنگیدن با امر منفی بستگی داشته باشد.»
پینوشت: ترجمه خوبه به خصوص که کتابِ سختی هم هست.
March 23, 2008
For my Zizek class. Interestingly, my professor compared this book to Radiohead's "The Bends": it's the first one that really starts to get serious, a work that sets out to distinguish itself from the previous work ("Pablo Honey" or the Sublime Object of Ideology) and from other works out there that might be part of the same genre.
I have really mixed feelings about this book. I would probably bump the review up to four stars, but I'm concerned that his readings of Kant and Hegel are, well, too fast and loose. I think that this book will get better with time, assuming that he actually isn't horribly misreading anyone.
UPDATE:
After re-reading sections of this book, I've come to think that this is actually Zizek's best work, better than the Sublime Object (despite my higher rating for that book). I still have some concerns about his readings of Kant and Hegel, but I'm beginning to think that he might not be so far off. He just doesn't elaborate on them in the way that others might.
I have really mixed feelings about this book. I would probably bump the review up to four stars, but I'm concerned that his readings of Kant and Hegel are, well, too fast and loose. I think that this book will get better with time, assuming that he actually isn't horribly misreading anyone.
UPDATE:
After re-reading sections of this book, I've come to think that this is actually Zizek's best work, better than the Sublime Object (despite my higher rating for that book). I still have some concerns about his readings of Kant and Hegel, but I'm beginning to think that he might not be so far off. He just doesn't elaborate on them in the way that others might.
August 1, 2013
One of Zizek's most insightful, well-written, coherent and dense philosophical analysis. A tour de force analysis of the Cartesian Cogitio's vision of subjectivity.
August 27, 2017
Nowadays it contributes nothing to summarize everything about Zizek, who clearly has something summary to say about everything, but the cliché persists in its truth: Zizek has been unfolding an idiosyncratic yet galvanizing mélange of Hegel-Marx-Lacan/philosophy-politics-psychoanalysis for almost 30 years. Tarrying is his fifth book, from 1993, before the legend congealed, and it provides another titillating tweak in the vantage point from which that now hallowed triune resolves into anamorphosis. No concept—the Cartesian subject particularly—is defended or advocated without mediation through this constellation. What emerges is an exhilarating heterodoxy wherein blind spots “Fort” are elucidated “Da.” The transcendental object is determined by objet petit a, radical Evil by Todestrieb and lamella, nationalism by the Ding-an-sich and renounced jouissance, “and so on, and so on.” If you feel like you need to be convinced or persuaded to read Zizek, just don’t. But you won’t find “IT” anywhere else either.
*Practical tip: the difficult second chapter “Cogito and Sexual Difference” finds it reason-for-being and further illumination in the fifth, “The Wound…”
*Practical tip: the difficult second chapter “Cogito and Sexual Difference” finds it reason-for-being and further illumination in the fifth, “The Wound…”
December 9, 2007
I had to distance myself from this guy after I saw him slobbering all over himself during a video presentation, but upon coming back to him, I must say that his writing is a fresh blend of everything that makes philosophy so compelling, its inane and unselfconscious application in pop culture, and its self-referential myopia.
May 31, 2008
Fantastic. From Bladerunner to Shakespeare, from the philosophical tradition to contemporary political realities. Slavoj Zizek is a superstar.
August 2, 2008
Also about rethinking Hegel and Kant.... The dialectical critique here is critically important to understanding that there is no end in history, just the ongoing.
July 31, 2019
Too much proximity between dialectics and negativity, too much Lacanian conditioning, and hence truth in its universality is regarded as obscene, repressed, social reality. As far as the negativity is concerned, Mathematical dimension is underestimated just as it is in the way of Hegel's Spirit. Thus, the historicity of reality, the dialectics are highly emphasized. In fact, the negativity does not need to be read through the possibility of the ethical-political act as symbolic suicide. Negativity is or might be the core of the experience just as Zizek ascertains. However, the experience contains at least some minimum a-historic in its temporality. In its Nihil Unbound, Ray Brassier seems to provide a very convincing work regarding the nature of the negativity and experience. Brassier tries to find ways to theorize the speculative biology of Freud again with his glasses of analytic philosophy ranging from Sellars to Churchland and then he puts forward a notion as "non-dialectical negativity." I find it very interesting to read Zizek's oeuvres with Brassier's counter-intuitive insights. Anyway, good to read.
July 19, 2020
“Lo Bello es «intencionalidad sin propósito»: un producto de la actividad consciente del hombre, que lleva la marca de la intencionalidad, aunque un objeto se considera «bello» solo en la medida en que se experimenta como algo que no sirve a ningún propósito definido, que está aquí sin motivo o fin.”
📖
Marx, Lacan, Kant, Hegel, Hitchcock, Herzog, entre muchos otros, aparecen entrelazados en La permanencia en lo negativo, un libro que hasta el momento no estaba traducido al castellano. "La principal característica del capitalismo consiste en su desequilibrio estructural inherente, su carácter antagónico más profundo: la crisis constante, la constante revolución de las condiciones de su existencia. El capitalismo no tiene un estado “normal” de equilibrio: su estado “normal” es la constante producción de un exceso; la única manera para sobrevivir que tiene el capitalismo es expandirse."
📖
Quizá te resulte un poco chocante este personaje, pues como todo en la vida, los opuestos en opinión nunca dejan de repollar, pero es un personaje, que físicamente no te dice mucho, pero cuando habla o escribe, al menos, un poco de atención se le da.
📖
Marx, Lacan, Kant, Hegel, Hitchcock, Herzog, entre muchos otros, aparecen entrelazados en La permanencia en lo negativo, un libro que hasta el momento no estaba traducido al castellano. "La principal característica del capitalismo consiste en su desequilibrio estructural inherente, su carácter antagónico más profundo: la crisis constante, la constante revolución de las condiciones de su existencia. El capitalismo no tiene un estado “normal” de equilibrio: su estado “normal” es la constante producción de un exceso; la única manera para sobrevivir que tiene el capitalismo es expandirse."
📖
Quizá te resulte un poco chocante este personaje, pues como todo en la vida, los opuestos en opinión nunca dejan de repollar, pero es un personaje, que físicamente no te dice mucho, pero cuando habla o escribe, al menos, un poco de atención se le da.
July 26, 2019
Loved it. Pretty much love everything.
September 16, 2023
Re-read. Better than the first reading now I’m well versed in many of his reference points. My favorite joke while reading this time (that I made) was “it’s hard being a man, people forget that since being a woman is so hard it overshadows how hard it is being a man. But it’s hard being a man.” The negative implication here is that there is some sort of human that isn’t man or woman - a common genus of Human standing over the set of species of mere men and women, but the genus Human (the Other does not exist) is purely negative and Human Being (being sexed) is inherently split, not-whole, incomplete, constitutively and fundamentally antagonistic. There is no non-sexed Human to compare the struggles of being a man or a woman to.
Almost done with all Zizek’s theoretical books. I’m starting to feel like it’s a bit of a waste of time after reading parallax view and sublime object. Everything else in between just seems to be him working out and perfecting what he was trying to say before parallax view, which hits the nail on the head the whole time. Also, these early years after the fall he is still kind of confused as to what comes next. He didn’t start talking Revolution again until 2008, when liberal democracy (the religion of Capital) proved to be completely useless at handling the beast.
Almost done with all Zizek’s theoretical books. I’m starting to feel like it’s a bit of a waste of time after reading parallax view and sublime object. Everything else in between just seems to be him working out and perfecting what he was trying to say before parallax view, which hits the nail on the head the whole time. Also, these early years after the fall he is still kind of confused as to what comes next. He didn’t start talking Revolution again until 2008, when liberal democracy (the religion of Capital) proved to be completely useless at handling the beast.
Displaying 1 - 14 of 14 reviews