What do you think?
Rate this book
Pluie noire
Cinq ans après l'explosion de la bombe, la jeune Yasuko vit avec son oncle et sa tante dans un village proche d'Hiroshima où ils se sont réfugiés après la destruction de la ville. Gracieuse, intelligente et douce, Yasuko ne parvient pourtant pas à se marier. En effet, le bruit court qu'elle a reçu l'averse de pluie noire qui retomba sur tout l'ouest de la ville, après que s'était élevé dans le ciel le monstrueux nuage atomique. Cette pluie était radioactive. Puisque Yakuso ne présent aucun signe de maladie, son oncle entreprend de démontrer qu'elle n'a pas été atteinte. Il a donc recours au journal qu'il tenait en 1945 et à celui de la jeune fille. Tel est le parti - romanesque - pris par l'écrivain pour établir la plus extraordinaire, la plus exacte des relations sur un événement dont l'atrocité devait définitivement modifier les conditions de l'emploi de la force et du recours à la guerre dans le monde.
312 pages, Paperback
First published January 1, 1965
259 people are currently reading
10637 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 451 reviews
May 28, 2019
What Are We Now?
Only in Japan could the dropping of the atomic bomb be written about in the same even tone as the stocking of fish in the local lake. The details of death, injury, radiation sickness and physical destruction are given equal billing with the care and feeding of farmed carp, their preferred ambient temperature, and the use of abalone shells as weasel deterrents.
Is there a way to describe Black Rain as anything other than Zen? What happens, happens. War happens; pain happens; disappointment happens. But the comforting routines of daily life, and the familiarity of friends and family, and the joy of food also happen. The neighbours may get on one’s nerves from time to time; but they remain neighborly. Tragedy is embedded in success and vice versa. All is there to be lived. How could it be otherwise?
The most enduring part of the bombing in Ibuse’s novel is not the memories of its immediate or direct physical effects but the underlying cultural implications. The post-explosion black rain, although not in itself lethal, is a serious issue that impedes an arranged marriage for the protagonist’s, Mr. Shizuma’s, niece. Was she corrupted by her exposure to it? The question is not so much medical as spiritual. This obviously makes it more difficult to answer. It also makes the bomb something central to Japanese life in a way which challenges its phlegmatic equilibrium.
Ibuse’s prose is meticulously delicate. This more than anything else, it seems to me, is his Japan: intricate, balanced, confident in its abilities, its history and its worth. It was less than one hundred years since the American-provoked demise of the shogunate and the economic and social disruption which ensued. But Japan had recovered itself then; so why not now in the wake of the latest American invasion? Ibuse’s objections, for example, to the use of inferior ‘Western ink’ - with its tendency to fade with age - for the making of a copy of his diary of the bombing is but one indication of his confidence in what is traditional. This, even as he must deal with the untraditional problem of his niece.
Japanese stoicism and apparent tranquility mustn’t be confused with lack of emotion. Mr. Shizuma’s immediate reaction to the blast at Hiroshima is “Why don’t people realize how we feel?” He means his own government as well as the Americans. Perhaps because they haven’t been told? He then realizes that the survivors of the blast don’t recognize even members of their own families. Something profoundly more important than the vulnerability of the human body has been revealed by the bomb. Only years later, however, in dealing with his niece’s problem does he begin to understand what that revelation might be.
But stoicism may be functionally indistinguishable from fatalism. At what point does a cultural virtue become an impediment to cultural regeneration? Mr. Shizuma’s “best to leave everything in the lap of the gods” may longer be an adequate response to the new world signaled by the bomb. As he transcribes his diary, the individuals he encountered during his escape from Hiroshima come to mind. Why had they been absent from the diary? He doesn’t pose the question. That’s up to the reader, who in Ibuse’s narrative has a superior point of view. It’s as if Ibuse is seeking guidance.
Only the reader as detached observer can make a judgment about how the tragedy has affected both Japanese culture as well as the marriage prospects for his niece. Mr. Shizuma rebukes his wife for thinking he might harbor a theory that implies such a judgment; he wants only to describe circumstances as realistically as he can, however inadequate that may be. Besides, the condition of his carp is a more pressing matter. And tomorrow is the annual ceremony to commemorate the insects that might have been killed during the harvest. Tradition calls,... and binds. But is it the balm of tradition itself which created the war? The dropping of the bomb? The misery and confusion that has resulted?
The tension between Mr. Shizuma’s culture and the realities of his world persists throughout the novel. As an outsider to Japanese culture, I cannot know whether Ibuse resolves that tension or makes it more pronounced. What is clear is that he has turned a profound tragedy, one not just for Japan but also for the world, into a profoundly moving work of art that has relevance for us all. Japan was uniquely affected by the destruction of the atomic bombs. But no culture can be free of their insidious effects, nor of the question of the adequacy of any culture to deal sanely with the power it has at its disposal.
Only in Japan could the dropping of the atomic bomb be written about in the same even tone as the stocking of fish in the local lake. The details of death, injury, radiation sickness and physical destruction are given equal billing with the care and feeding of farmed carp, their preferred ambient temperature, and the use of abalone shells as weasel deterrents.
Is there a way to describe Black Rain as anything other than Zen? What happens, happens. War happens; pain happens; disappointment happens. But the comforting routines of daily life, and the familiarity of friends and family, and the joy of food also happen. The neighbours may get on one’s nerves from time to time; but they remain neighborly. Tragedy is embedded in success and vice versa. All is there to be lived. How could it be otherwise?
The most enduring part of the bombing in Ibuse’s novel is not the memories of its immediate or direct physical effects but the underlying cultural implications. The post-explosion black rain, although not in itself lethal, is a serious issue that impedes an arranged marriage for the protagonist’s, Mr. Shizuma’s, niece. Was she corrupted by her exposure to it? The question is not so much medical as spiritual. This obviously makes it more difficult to answer. It also makes the bomb something central to Japanese life in a way which challenges its phlegmatic equilibrium.
Ibuse’s prose is meticulously delicate. This more than anything else, it seems to me, is his Japan: intricate, balanced, confident in its abilities, its history and its worth. It was less than one hundred years since the American-provoked demise of the shogunate and the economic and social disruption which ensued. But Japan had recovered itself then; so why not now in the wake of the latest American invasion? Ibuse’s objections, for example, to the use of inferior ‘Western ink’ - with its tendency to fade with age - for the making of a copy of his diary of the bombing is but one indication of his confidence in what is traditional. This, even as he must deal with the untraditional problem of his niece.
Japanese stoicism and apparent tranquility mustn’t be confused with lack of emotion. Mr. Shizuma’s immediate reaction to the blast at Hiroshima is “Why don’t people realize how we feel?” He means his own government as well as the Americans. Perhaps because they haven’t been told? He then realizes that the survivors of the blast don’t recognize even members of their own families. Something profoundly more important than the vulnerability of the human body has been revealed by the bomb. Only years later, however, in dealing with his niece’s problem does he begin to understand what that revelation might be.
But stoicism may be functionally indistinguishable from fatalism. At what point does a cultural virtue become an impediment to cultural regeneration? Mr. Shizuma’s “best to leave everything in the lap of the gods” may longer be an adequate response to the new world signaled by the bomb. As he transcribes his diary, the individuals he encountered during his escape from Hiroshima come to mind. Why had they been absent from the diary? He doesn’t pose the question. That’s up to the reader, who in Ibuse’s narrative has a superior point of view. It’s as if Ibuse is seeking guidance.
Only the reader as detached observer can make a judgment about how the tragedy has affected both Japanese culture as well as the marriage prospects for his niece. Mr. Shizuma rebukes his wife for thinking he might harbor a theory that implies such a judgment; he wants only to describe circumstances as realistically as he can, however inadequate that may be. Besides, the condition of his carp is a more pressing matter. And tomorrow is the annual ceremony to commemorate the insects that might have been killed during the harvest. Tradition calls,... and binds. But is it the balm of tradition itself which created the war? The dropping of the bomb? The misery and confusion that has resulted?
The tension between Mr. Shizuma’s culture and the realities of his world persists throughout the novel. As an outsider to Japanese culture, I cannot know whether Ibuse resolves that tension or makes it more pronounced. What is clear is that he has turned a profound tragedy, one not just for Japan but also for the world, into a profoundly moving work of art that has relevance for us all. Japan was uniquely affected by the destruction of the atomic bombs. But no culture can be free of their insidious effects, nor of the question of the adequacy of any culture to deal sanely with the power it has at its disposal.
April 4, 2024
A sensitive handling of the atomic bombing of Hiroshima.
[This could be the text for Christopher Nolan's followup to "Oppenheimer." He could do it in the style of the greats of Japanese cinema. Ozu would work. In black and white, of course. — My thanks to alex for telling me Shohei Imamura had already done this. I was thinking about an English-language version though with an all-Japanese cast.]
The story starts one year after the bombing with the main character, Shigematsu, pondering the future of his niece Yasuko's marriage prospects. There is a persistent rumor that Yasuko was in Hiroshima City on the day of the bombing and now suffers from radiation sickness. Shigematsu, frustrated, as a means of correcting the inaccuracy, suggests a perusal of Yasuko's diary for Aug. 6, 1945--the day of the bombing--and the days thereafter. It is through this device that the story of the atomic bombing of Hiroshima is told.
The suffering of the people is simply unfathomable. The bean counter's trade is opprobrious here, but what other measure shall we use? The number killed varies but a mid-range estimate is well over 100,000 within 24 hours of the air raid. That does not include those who suffered with radiation sickness for years afterward. One simply cannot gets one's mind around such suffering. Naked blackened figures face down in the street, literally melted into the asphalt. (This image, by the way, I'm convinced Cormac McCarthy borrowed for his novel The Road.) The walking wounded with great sheaths of black skin hanging on them; the suppurating lice-ridden bedsores; the dead piled up like cord wood.
At one point author Ibuse writes "In olden times, people used to say that in an area badly ravaged by war it took a century to repair the moral damage done to the inhabitants...." The correctness of this statement stings the brain. There is no plot since there was no plot to the bombing as it affected those on the ground. There is a shifting from the relatively orderly present of a year after the bombing, to the recollected past which is all confusion, mass death, cremation pyres all up and down the river shore, and the poor citizens of Hiroshima not understanding what has hit them. Repeatedly the survivors return to the blast zone (a true Ground Zero, as opposed to the metaphorical one in Lower Manhattan) without understanding how such exposure is harming them. One can see why the Americans said nothing in the aftermath, negotiating the end of hostilities as they were, but the cold discipline of doing that!
[This could be the text for Christopher Nolan's followup to "Oppenheimer." He could do it in the style of the greats of Japanese cinema. Ozu would work. In black and white, of course. — My thanks to alex for telling me Shohei Imamura had already done this. I was thinking about an English-language version though with an all-Japanese cast.]
The story starts one year after the bombing with the main character, Shigematsu, pondering the future of his niece Yasuko's marriage prospects. There is a persistent rumor that Yasuko was in Hiroshima City on the day of the bombing and now suffers from radiation sickness. Shigematsu, frustrated, as a means of correcting the inaccuracy, suggests a perusal of Yasuko's diary for Aug. 6, 1945--the day of the bombing--and the days thereafter. It is through this device that the story of the atomic bombing of Hiroshima is told.
The suffering of the people is simply unfathomable. The bean counter's trade is opprobrious here, but what other measure shall we use? The number killed varies but a mid-range estimate is well over 100,000 within 24 hours of the air raid. That does not include those who suffered with radiation sickness for years afterward. One simply cannot gets one's mind around such suffering. Naked blackened figures face down in the street, literally melted into the asphalt. (This image, by the way, I'm convinced Cormac McCarthy borrowed for his novel The Road.) The walking wounded with great sheaths of black skin hanging on them; the suppurating lice-ridden bedsores; the dead piled up like cord wood.
At one point author Ibuse writes "In olden times, people used to say that in an area badly ravaged by war it took a century to repair the moral damage done to the inhabitants...." The correctness of this statement stings the brain. There is no plot since there was no plot to the bombing as it affected those on the ground. There is a shifting from the relatively orderly present of a year after the bombing, to the recollected past which is all confusion, mass death, cremation pyres all up and down the river shore, and the poor citizens of Hiroshima not understanding what has hit them. Repeatedly the survivors return to the blast zone (a true Ground Zero, as opposed to the metaphorical one in Lower Manhattan) without understanding how such exposure is harming them. One can see why the Americans said nothing in the aftermath, negotiating the end of hostilities as they were, but the cold discipline of doing that!
April 23, 2021
خیلی پیش اومده که در مورد هیروشیما بشنوم ولی هیچوقت در مورد احساسات مردم و یا اتفاقات بعد بمباران از زبان محلی ها نخونده بودم.
تو این کتاب برای اولین بار ماجرا را از دید یه ژاپنی دیدم.
سردرگمی ها مردم که نمیدونستن چی شده، نمیدونستن بمب اتم چقدر خطر داره و برای پیدا کردن عزیزانشون تو هیروشیما زیر بارون سیاه میگشتن دنبالشون که این باعث آلوده شدن خیلیا شده بود با اینکه اونا تو زمان بمباران نبودند!!
یا اینکه مردمی که خونه هاشئنو از دست دادند ولی چون جایی نداشتن برند و از همه مهمتر عدم آگاهیشون از بمب منفجر شده هنوز تو هیروشیما موندن و چادر زدند و همین باعث وخیم تر شدن سلامتیشون شد.
اینکه خیلیا نمیتونستن بعد از بمباران ازدواج کنن و تشکیل خونواده بدن.
و یا اینکه خیلیا فکر میکردن سالم هستن ولی بعد چند سال نشانه های بیماری اتمی پدید اومد!
و در آخر اینکه مردم چقدر احساس پوچی کردن که تسلیم شدن و اون همه کشته را بخاطر هیچی دادند.
اگه در کل نظرمو بگم، چون موضوعش برام تازگی داشت و تاحالا در این مورد کتابی نخونده بودم بنظرم کتاب خوبی محسوب میشه اما خیلی جزییات داشت که فکر کنم عمدا نویسنده این کارو کرده بود که بیشتر درگیر ماجرا بشیم ولی من آدمی نیستم زیاد از جزییات خوشم بیاد واسه همین این همه طول کشید تا تمومش کنم.
تو این کتاب برای اولین بار ماجرا را از دید یه ژاپنی دیدم.
سردرگمی ها مردم که نمیدونستن چی شده، نمیدونستن بمب اتم چقدر خطر داره و برای پیدا کردن عزیزانشون تو هیروشیما زیر بارون سیاه میگشتن دنبالشون که این باعث آلوده شدن خیلیا شده بود با اینکه اونا تو زمان بمباران نبودند!!
یا اینکه مردمی که خونه هاشئنو از دست دادند ولی چون جایی نداشتن برند و از همه مهمتر عدم آگاهیشون از بمب منفجر شده هنوز تو هیروشیما موندن و چادر زدند و همین باعث وخیم تر شدن سلامتیشون شد.
اینکه خیلیا نمیتونستن بعد از بمباران ازدواج کنن و تشکیل خونواده بدن.
و یا اینکه خیلیا فکر میکردن سالم هستن ولی بعد چند سال نشانه های بیماری اتمی پدید اومد!
و در آخر اینکه مردم چقدر احساس پوچی کردن که تسلیم شدن و اون همه کشته را بخاطر هیچی دادند.
اگه در کل نظرمو بگم، چون موضوعش برام تازگی داشت و تاحالا در این مورد کتابی نخونده بودم بنظرم کتاب خوبی محسوب میشه اما خیلی جزییات داشت که فکر کنم عمدا نویسنده این کارو کرده بود که بیشتر درگیر ماجرا بشیم ولی من آدمی نیستم زیاد از جزییات خوشم بیاد واسه همین این همه طول کشید تا تمومش کنم.
April 20, 2011
Sick birds hide their illnesses from other birds as well as from predators. The people in Black Rain with radiation sickness in Hiroshima might have taken their cue from birds... I couldn't help but think of birds as I read about how the mutual horror turned into a bring out your dead collective mistrust and disgust. It occured to me that the suspicion and paranoia were acting to shove them out as if they were already dead. The mushroom cloud Alice ate turned everything bigger and littler and nothing made any sense.
John Bester wrote in his introduction to his translation of Masuji Ibuse's Black Rain that he had "considerable doubts". "Could the author possibly have avoided stridency, sentimentality, melodrama, monotony, and all the other pitfalls? Could such a theme yeild, in the widest sense, beauty? Could it, in short, be fashioned into a work of art?"
I found it interesting to learn that Shigematsu Shizuma's journal in Black Rain was a real journal. So were other people's accounts that are in here. I really like that Ibuse took all of these diaries and interviews as personal (for want of a better word. It's more than that) insights into the overhead, undergrowth, underbelly, kangaroos pouch of death, misery, upheavel, endings, beginnings. It's even weirdly twisted smile funny, wistful, kinda nostalgic for these kinda interludes during the war. Long ago in childhood. Old Japan. Futures they aren't going to have... (I don't read enough. The only sort of history book/memoir like this that I can think of that does what Black Rain does is Nicolas Gage's Eleni. I love books that are about EVERYTHING.)
Black Rain is pretty huge. First, though, the birds. Victims of radiation sickness who tried to work would die very soon after (their hair and teeth would fall out, soon accompanied by other grossness). The only prescribed medication was plenty of rest. You'd think that after this massive thing like an atomic bomb people would remember how bad it was and feel bad for the people who had it? The tears of mourning turned into bitter tears that turned into crocodile tears and passive aggressive mutterings. Shizuma and his friend are ridiculed as "lazy" for taking it easy and going fishing. (A simple walk would be too unseemly.) It was weirdly funny when the invent a money making scheme with fish to "cover up" their lazy activity of fishing. I learned a lot about old fishing techniques. I fished a lot as a little girl in Alabama. It was very different from this, for sure.
Neice Yasuko cannot find a husband because of rumors that she has the sickness. Shizuma starts his journal for effort to show a prospective match (and the meddling go-between) that she was not in Hiroshima then. She was in the shower of black rain, however, when going back to look for her family. She was not the only one who went in there to find people. Yelling at my book did not stop them (why not?! Don't go in there!). Shizuma starts to get into writing his own diary of what happened. His wife says: "I expect it's because when you write you're too eager to work in your own theories." I felt a weird kind of warmth from his writing his journal. Like the feeling of yelling "Don't go in there!" to my book and his writing about it after the fact could possibly do anything to stop them...
There was weird kinds of twistedness, too. It had been war time, after all. People were afraid of each other. One scholar bent himself into doing everything for everyone else in a desperate attempt to stave off betrayal (his wife had been turned in for being friendly with Americans).
"I hated war. Who cared, after all, which side won? The only important thing was to end it all soon as possible: rather an unjust peace, than a "just" war!"
One point Shizuma admits to hoping that Hitler would win the war, for their sakes. Another time he feels it was all stupid. War is pointless? Yes, I agree. But I wasn't reading for politics... The internal turtle shell and external hells. The musings over the fear and hunger, like a kind of mental spark... Like anyone is going to work out what the hell it MEANS when that shit is going on? It happened and it was fucking awful. I loved about Black Rain that it was all the way through, inside and out.
"Still we came upon corpses, and yet more corpses. Driven by the heat and trapped by the smoke, the had flung themselves face down in their suffering, only to be unable to rise again and to suffocate where they lay. So much was certain from the experiences of our own flight. Had not we ourselves hovered on the brink of a similar fate?"
"There came the familiar drone of a B-29. It came from thesouth, and when it seemed to be directly above I involuntarily glanced up at the sky. For a moment, I had a glimpse of something that looked like a captive balloon drifting lazily downwards in the sky beyond the barracks roof. The next moment, there was a white flash like lightning, or the light from a great mass of magnesium ignited all at once. I felt a wave of searing heat. At the same time, there was a terrifying roar, and that was all I knew. What happened after that, or how much time passed, I do not know. Struck down by the blast, I may actually have lost consciousness."
"With great difficulty, I got a seat in the rearmost car of the special troop train. It was a train of the same Geibi Line that ran through my home in the country, and I had traveled back and forth on it a number of times during my middle school days. The sound of its whistle cheered me immensely. Somehow, I felt I could not possibly die now that I had heard that well-remembered sound from the past. The emotion that flooded me at the prospect of a time free from the sleeplessness, strain, and apprehension of the past three days made the three-hour journey seem excessively long and the train excessively tardy."
Nostalgia for the past? I couldn't remember why I had marked off this passage for myself. That's probably it... (Great, Mariel.)
"The trouble was that all of us, spiritually, were bound hand and foot, and fiercely suppressed every urge to express anxiety, let alone dissastisfaction. Such was the power of the state."
Here is a list of one day's rations of foodstuffs, apart from the basic rice or rice substitute. Actually, this was the rations for the eleven families in our neighborhood association, thirty-two people altogether, so many of the items were difficult to split up, and we used to divide them up among two or three families at a time:
One cake of bean curd
One sardine or small horse-mackerel
Two Chinese cabbages
Five or six carrots, giant radishes, leeks, burdock roots, bundles of spinach, or marrows
Four or five eggplants
Half a pumpkin
I was very interested in all of the food parts of the story. The survivalist stuff, like how they dug for clams under the bridge, or purchased from the blackmarket. If I investigated I'm sure I'd find someone on amazon bitching that their story wasn't important because they could get food from the blackmarket. I'm still peeved about amazon reviews of Dazai's The Setting Sun. "They were richer than most who cares? whine whine whine!" Screw that. Survivalist stuff! Did you know that eating parched rise is what the ancients used to eat on long journeys? If I ever have to walk a long as way with no water, I'm bringing parched rice to munch on along the way (if hobbity second breakfasts aren't available, that is).
It also struck me that people were still concerned about keeping hold of their money after what happened. People. Sighs. (That's a good and bad sigh, I guess.)
Like I said, surviving. More than surviving: keeping damned humanity and not treating people (or history) that happened like it is dead. I don't want them to hide it, not the weirdness or whichever direction it is gonna twist (past or future). Everything.
John Bester wrote in his introduction to his translation of Masuji Ibuse's Black Rain that he had "considerable doubts". "Could the author possibly have avoided stridency, sentimentality, melodrama, monotony, and all the other pitfalls? Could such a theme yeild, in the widest sense, beauty? Could it, in short, be fashioned into a work of art?"
I found it interesting to learn that Shigematsu Shizuma's journal in Black Rain was a real journal. So were other people's accounts that are in here. I really like that Ibuse took all of these diaries and interviews as personal (for want of a better word. It's more than that) insights into the overhead, undergrowth, underbelly, kangaroos pouch of death, misery, upheavel, endings, beginnings. It's even weirdly twisted smile funny, wistful, kinda nostalgic for these kinda interludes during the war. Long ago in childhood. Old Japan. Futures they aren't going to have... (I don't read enough. The only sort of history book/memoir like this that I can think of that does what Black Rain does is Nicolas Gage's Eleni. I love books that are about EVERYTHING.)
Black Rain is pretty huge. First, though, the birds. Victims of radiation sickness who tried to work would die very soon after (their hair and teeth would fall out, soon accompanied by other grossness). The only prescribed medication was plenty of rest. You'd think that after this massive thing like an atomic bomb people would remember how bad it was and feel bad for the people who had it? The tears of mourning turned into bitter tears that turned into crocodile tears and passive aggressive mutterings. Shizuma and his friend are ridiculed as "lazy" for taking it easy and going fishing. (A simple walk would be too unseemly.) It was weirdly funny when the invent a money making scheme with fish to "cover up" their lazy activity of fishing. I learned a lot about old fishing techniques. I fished a lot as a little girl in Alabama. It was very different from this, for sure.
Neice Yasuko cannot find a husband because of rumors that she has the sickness. Shizuma starts his journal for effort to show a prospective match (and the meddling go-between) that she was not in Hiroshima then. She was in the shower of black rain, however, when going back to look for her family. She was not the only one who went in there to find people. Yelling at my book did not stop them (why not?! Don't go in there!). Shizuma starts to get into writing his own diary of what happened. His wife says: "I expect it's because when you write you're too eager to work in your own theories." I felt a weird kind of warmth from his writing his journal. Like the feeling of yelling "Don't go in there!" to my book and his writing about it after the fact could possibly do anything to stop them...
There was weird kinds of twistedness, too. It had been war time, after all. People were afraid of each other. One scholar bent himself into doing everything for everyone else in a desperate attempt to stave off betrayal (his wife had been turned in for being friendly with Americans).
"I hated war. Who cared, after all, which side won? The only important thing was to end it all soon as possible: rather an unjust peace, than a "just" war!"
One point Shizuma admits to hoping that Hitler would win the war, for their sakes. Another time he feels it was all stupid. War is pointless? Yes, I agree. But I wasn't reading for politics... The internal turtle shell and external hells. The musings over the fear and hunger, like a kind of mental spark... Like anyone is going to work out what the hell it MEANS when that shit is going on? It happened and it was fucking awful. I loved about Black Rain that it was all the way through, inside and out.
"Still we came upon corpses, and yet more corpses. Driven by the heat and trapped by the smoke, the had flung themselves face down in their suffering, only to be unable to rise again and to suffocate where they lay. So much was certain from the experiences of our own flight. Had not we ourselves hovered on the brink of a similar fate?"
"There came the familiar drone of a B-29. It came from thesouth, and when it seemed to be directly above I involuntarily glanced up at the sky. For a moment, I had a glimpse of something that looked like a captive balloon drifting lazily downwards in the sky beyond the barracks roof. The next moment, there was a white flash like lightning, or the light from a great mass of magnesium ignited all at once. I felt a wave of searing heat. At the same time, there was a terrifying roar, and that was all I knew. What happened after that, or how much time passed, I do not know. Struck down by the blast, I may actually have lost consciousness."
"With great difficulty, I got a seat in the rearmost car of the special troop train. It was a train of the same Geibi Line that ran through my home in the country, and I had traveled back and forth on it a number of times during my middle school days. The sound of its whistle cheered me immensely. Somehow, I felt I could not possibly die now that I had heard that well-remembered sound from the past. The emotion that flooded me at the prospect of a time free from the sleeplessness, strain, and apprehension of the past three days made the three-hour journey seem excessively long and the train excessively tardy."
Nostalgia for the past? I couldn't remember why I had marked off this passage for myself. That's probably it... (Great, Mariel.)
"The trouble was that all of us, spiritually, were bound hand and foot, and fiercely suppressed every urge to express anxiety, let alone dissastisfaction. Such was the power of the state."
Here is a list of one day's rations of foodstuffs, apart from the basic rice or rice substitute. Actually, this was the rations for the eleven families in our neighborhood association, thirty-two people altogether, so many of the items were difficult to split up, and we used to divide them up among two or three families at a time:
One cake of bean curd
One sardine or small horse-mackerel
Two Chinese cabbages
Five or six carrots, giant radishes, leeks, burdock roots, bundles of spinach, or marrows
Four or five eggplants
Half a pumpkin
I was very interested in all of the food parts of the story. The survivalist stuff, like how they dug for clams under the bridge, or purchased from the blackmarket. If I investigated I'm sure I'd find someone on amazon bitching that their story wasn't important because they could get food from the blackmarket. I'm still peeved about amazon reviews of Dazai's The Setting Sun. "They were richer than most who cares? whine whine whine!" Screw that. Survivalist stuff! Did you know that eating parched rise is what the ancients used to eat on long journeys? If I ever have to walk a long as way with no water, I'm bringing parched rice to munch on along the way (if hobbity second breakfasts aren't available, that is).
It also struck me that people were still concerned about keeping hold of their money after what happened. People. Sighs. (That's a good and bad sigh, I guess.)
Like I said, surviving. More than surviving: keeping damned humanity and not treating people (or history) that happened like it is dead. I don't want them to hide it, not the weirdness or whichever direction it is gonna twist (past or future). Everything.
August 22, 2018
مهیب بود و دردناک. اندوهِ عجیبی با من اما عجین! حالتِ پریشانی، آمده بود و صداها که می شنیدم از لا به لای کلمه ها، خط به خط. راوی ی سرشارِ از آرامشِ دردها آن چنان بازگو می کند اندوه را که تا عمیق ترین لایه های جان رسوخ می کند و تو که اثر می پذیری از آسیب های آن انفجارِ هولناک. روح تاول می زند. چرک می کند اندیشه
بار دیگر می گویم با خودم که بی گمان آدمی نادان ترین و نابخردترین و خطاکاترین موجودی ست که موجود است. و آدم ها که تن می دهند به آرمان ها و نیرنگ ها گویی زشت کار ترینند. و دروغ ها که سکه ی رایج می شود؛ رو به نابودی رفتن انگار ناگزیر است. چه هراسی هست مگر از انسان بودن؟ چرا ابلهانِ دون سیرت را شرم نمی آید از نابخردی ناتمام؟ و این جهالت مستمرشان خشک نمی شود؟ چه می شود که آنان و انسان همه رو می آورند به یزالِ محض؟ نمی دانمش. تنها می دانم که آدمیزاد جز این نیست و بیهده نیست که دیری ست همگان از انسان دل بریده اند و امیدی به رهایی اش نیست
حالِ غریبی ست
1397/05/30
بار دیگر می گویم با خودم که بی گمان آدمی نادان ترین و نابخردترین و خطاکاترین موجودی ست که موجود است. و آدم ها که تن می دهند به آرمان ها و نیرنگ ها گویی زشت کار ترینند. و دروغ ها که سکه ی رایج می شود؛ رو به نابودی رفتن انگار ناگزیر است. چه هراسی هست مگر از انسان بودن؟ چرا ابلهانِ دون سیرت را شرم نمی آید از نابخردی ناتمام؟ و این جهالت مستمرشان خشک نمی شود؟ چه می شود که آنان و انسان همه رو می آورند به یزالِ محض؟ نمی دانمش. تنها می دانم که آدمیزاد جز این نیست و بیهده نیست که دیری ست همگان از انسان دل بریده اند و امیدی به رهایی اش نیست
حالِ غریبی ست
1397/05/30
January 10, 2021
3.5
تاریخ یک بمب
بسیار قبلتر از تسلیم آلمان در 8 مه 1945، برنامهریزی دقیق برای حمله به ژاپن طرحریزی شده بود. عملیاتی بزرگ و پیچیده به نام داونفال که قرار بود در دو مرحله و طی 2 سال توسط نیروهای آمریکایی و کشورهای مشترک المنافع بریتانیا (کانادا، استرالیا و انگلستان) انجام بگیره. تمام تخمینهای اولیه، خبر از تلفات بسیار سنگین و جنگی خونین و تمام عیار رو در این عملیات میداد.
اما ژاپن از طرح چنین عملیاتی مطلع شد و با توجه به پیمان صلحی که با شوروی در سال 1939 امضا کرده بودند، استحکامات خودش رو در یک سوم جنوبی (که هدف اولیه عملیات بود) با فراخوندن بخش بزرگی از نیروهای خودش از منچوری چین، تقویت کرد. به جز دهها میلیون شهروند ژاپنی آموزش داده شده و مسلح شده، بیش از 2 میلیون سرباز آماده دفاع از خاک وطن شده بود.
نتیجه بازبینی تخمینهای اولیه تلفات، بسیار دهشتناک بود. بین 2 تا 4 میلیون تلفات جنگی برای نیروهای مهاجم و بین 5 تا 10 میلیون تلفات برای طرف ژاپنی. تحمل چنین تلفاتی برای آمریکا بسیار گرون مییومد. از 1.25 میلیون نفر تلفات جنگی که آمریکا طی جنگ جهانی دوم متحمل شد، نزدیک به یک میلیون نفرش طی سال آخر جنگ رخ داده بود و فشار افکار عمومی برای بازگشت کهنه سربازان روز به روز بیشتر میشد. شرایط استفاده از سلاحهای شیمیایی و بیولوژیکی برای در هم شکستن مقاومت ژاپن در دستور کار قرار گرفته بود. اگرچه نهایتا عملی نشد. چهره جنگ هر لحظه کریهتر میشد.
مقدمات انجام عملیات از اواسط سال 1944 شروع شد. بین ژوئن تا آگوست 1944، جزایر غربی اقیانوس آرام برای تسهیل عملیات بمباران، تسخیر شدند. از ابتدای سال 1945، ژاپن به شکل سنگینی زیر بمباران بود. شهرهای بزرگ و مهم یکی بعد از دیگری بمباران میشدند. 9 ام مارس 1945، بزرگترین و مخربترین بمباران کل تاریخ جنگ رخ داد. 339 (!) بمبافکن ب-29 سوپرفورترس بر فراز توکیو به پرواز در اومد و بمبهای آتشزا به شکل ضربدر روی شهر ریخته شدند. توفان آتش بخش قابل توجهی از شهر رو در بر گرفت. تنها طی یک شب، 100 هزار نفر کشته شدند و 41 کیلومتر مربع تخریب شد. عملیاتی صرفا برای تضعیف روحیه نیروهای دشمن! 16 روز بعد، فاز اول عملیات داونفال آغاز میشه. نبرد در اوکیناوا طی حدود 100 روز، جان 150 هزار ژاپنی رو میگیره. تلفات نیروهای ائتلافی: حداقل 50 هزار نفر. امپراطوری ژاپن همچنان مقاومت میکنه. جنون جنگ به اوج خودش رسیده. بیش از صد شهر کوچک و متوسط ژاپن با بمبهای آتشزا بمباران میشن. نیروی هوایی ژاپن دیگه قادر به دفع بمبارانهای هوایی نیست چون سوخت و هواپیمای کافی نداره. اما امپراطوری همچنان تسلیم نمیشه.
اما از اون طرف، با تسلیم آلمان در 8 مه 1945، یعنی درست زمانی که نیروهای ائتلاف آمریکا و بریتانیا در کشاکش جنگ اوکیناوا بودند، جنگ در جبهه اروپا خاتمه یافت. استالین که بارها با درخواست روزولت مبنی بر شرکت در جنگ با ژاپن، با این بهانه که شوروی قادر به جنگ همزمان در دو جبهه خاک خودش نیست، از درگیر شدن با ژاپن خودداری کرده بود، میدید که ژاپن برای مقابله با حملات آمریکا و بریتانیا، بخش عمده نیروهاش رو از منچوری خارج و در بخش جنوبی مستقر کرده و حالا از شمال بسیار آسیبپذیره و آماده حمله میشد. ترومن که به این مساله آگاهی داشت، خوش نداشت حالا که همه هزینههای جنگ با ژاپن بر دوش آمریکا و بریتانیا بوده، شوروی بتونه به این راحتی برای خودش کشورگشایی کنه. خصوصا که بیم اون میرفت بعد از اشغال ژاپن، شوروی به این راحتی از ژاپن بیرون نخواهد رفت. ترس از گسترش کمونیسم در شرق آسیا و خصوصا در کشور پیشرفته و قدرتمندی مثل ژاپن، برای ترومن نگرانی کمی نبود. این بود که آمریکا سعی داشت هر چه زودتر ژاپن رو وادار به تسلیم کنه.
خلاصه در چنین وضعیت پر تنش و احمقانهای بود که فجیعترین فاجعه جنگی رخ داد. در 6 ام آگوست 1945، بمب اتمی لیتل بوی بر روی هیروشیما فروافتاد و حدود 70 هزار نفر در دم کشته شدند. امپراطوری ژاپن همچنان مقاومت میکنه. بامداد 9 ام آگوست، شوروی اعلان جنگ داد و بلافاصله وارد منچوری شد. ساعت 11 صبح، همون روز هم دومین بمب روی شهر ناکازاکی افتاد. 40 هزار نفر دیگه جابهجا از بین رفتند. بمب سوم برای تاریخ 19 آگوست آماده شده بود. اما سرانجام در 15 ام آگوست 1945، امپراطوری ژاپن بالاخره شرایط تسلیم رو پذیرفت.
جنگ جهانی دوم تمام شد.
------------------------------------------------
بیشتر متون تاریخی به همین چیزها اکتفا میکنند. تاریخ هیچ وقت از زبان مردم عامی روایت نمیشه. هیچ وقت راجع به گرسنگی و تشنگی، زخمهای چرکین، بیخانمانی، ونگونگ بچههای رها شده، آوارگی، بهتزدگی ناشی از اینکه "حالا چه کار کنم، کجا برم، کاش من هم مرده بودم"، راجع به این چیزها هیچ وقت گفته نمیشه. چه برسه به یک حمله اتمی که چیزی ورای این دردهاست. با اینحال تصویری که این کتاب به شما میده برای درک این موضوع کاملا کافیه.
حس دیدن کج شدن همه خانههای یک روستا، به یک اندازه و در یک جهت، دیدن گیاهانی که در یک روز نزدیک به 50 سانتیمتر رشد کردن، دیدن نور سفید خیرهکننده، شنیدن صدای کر کننده، حس موج سِر کننده، حس راه رفتن روی زمین گرم، بارش باران سیاه رنگ و لزج، اسهال و استفراغ عمومی، حس خستگی مفرط، پوستی که به راحتی ور مییاد، گوشتی که زنده زنده کرم میزنه، مویی که بدون درد کنده کنده میشه، صورتی که دو برابر اندازه عادی باد کرده و از شدت تورم چشمها باز نمیشه، صدایی که از گلو خارج نمیشه، تاولهایی که خوب نمیشه و هزاران درد بیدرمون دیگهای که سَرِت سوت میکشه رو اضافه کن به همه اون چیزهایی که بالا گفتم.
کتاب رو نباید با دید رمان خوند چون تقریبا داستانی وجود نداره. نویسنده از یک داستان نیمبند بهره برده تا به کمک اون بتونه یک سری مشاهدات عینی رو در قالب خاطرات، بازگو کنه. هر چند واقعا میتونست و جا داشت که روی بخش داستانی بیشتر کار کنه اما چیزی که کتاب رو ارزشمند میکنه، همون مشاهدات عینی هستن که با دقت مثال زدنی مستند شدن و اگر با این دید سراغ کتاب برید، قطعا براتون جالب توجه خواهد بود.
تاریخ یک بمب
بسیار قبلتر از تسلیم آلمان در 8 مه 1945، برنامهریزی دقیق برای حمله به ژاپن طرحریزی شده بود. عملیاتی بزرگ و پیچیده به نام داونفال که قرار بود در دو مرحله و طی 2 سال توسط نیروهای آمریکایی و کشورهای مشترک المنافع بریتانیا (کانادا، استرالیا و انگلستان) انجام بگیره. تمام تخمینهای اولیه، خبر از تلفات بسیار سنگین و جنگی خونین و تمام عیار رو در این عملیات میداد.
اما ژاپن از طرح چنین عملیاتی مطلع شد و با توجه به پیمان صلحی که با شوروی در سال 1939 امضا کرده بودند، استحکامات خودش رو در یک سوم جنوبی (که هدف اولیه عملیات بود) با فراخوندن بخش بزرگی از نیروهای خودش از منچوری چین، تقویت کرد. به جز دهها میلیون شهروند ژاپنی آموزش داده شده و مسلح شده، بیش از 2 میلیون سرباز آماده دفاع از خاک وطن شده بود.
نتیجه بازبینی تخمینهای اولیه تلفات، بسیار دهشتناک بود. بین 2 تا 4 میلیون تلفات جنگی برای نیروهای مهاجم و بین 5 تا 10 میلیون تلفات برای طرف ژاپنی. تحمل چنین تلفاتی برای آمریکا بسیار گرون مییومد. از 1.25 میلیون نفر تلفات جنگی که آمریکا طی جنگ جهانی دوم متحمل شد، نزدیک به یک میلیون نفرش طی سال آخر جنگ رخ داده بود و فشار افکار عمومی برای بازگشت کهنه سربازان روز به روز بیشتر میشد. شرایط استفاده از سلاحهای شیمیایی و بیولوژیکی برای در هم شکستن مقاومت ژاپن در دستور کار قرار گرفته بود. اگرچه نهایتا عملی نشد. چهره جنگ هر لحظه کریهتر میشد.
مقدمات انجام عملیات از اواسط سال 1944 شروع شد. بین ژوئن تا آگوست 1944، جزایر غربی اقیانوس آرام برای تسهیل عملیات بمباران، تسخیر شدند. از ابتدای سال 1945، ژاپن به شکل سنگینی زیر بمباران بود. شهرهای بزرگ و مهم یکی بعد از دیگری بمباران میشدند. 9 ام مارس 1945، بزرگترین و مخربترین بمباران کل تاریخ جنگ رخ داد. 339 (!) بمبافکن ب-29 سوپرفورترس بر فراز توکیو به پرواز در اومد و بمبهای آتشزا به شکل ضربدر روی شهر ریخته شدند. توفان آتش بخش قابل توجهی از شهر رو در بر گرفت. تنها طی یک شب، 100 هزار نفر کشته شدند و 41 کیلومتر مربع تخریب شد. عملیاتی صرفا برای تضعیف روحیه نیروهای دشمن! 16 روز بعد، فاز اول عملیات داونفال آغاز میشه. نبرد در اوکیناوا طی حدود 100 روز، جان 150 هزار ژاپنی رو میگیره. تلفات نیروهای ائتلافی: حداقل 50 هزار نفر. امپراطوری ژاپن همچنان مقاومت میکنه. جنون جنگ به اوج خودش رسیده. بیش از صد شهر کوچک و متوسط ژاپن با بمبهای آتشزا بمباران میشن. نیروی هوایی ژاپن دیگه قادر به دفع بمبارانهای هوایی نیست چون سوخت و هواپیمای کافی نداره. اما امپراطوری همچنان تسلیم نمیشه.
اما از اون طرف، با تسلیم آلمان در 8 مه 1945، یعنی درست زمانی که نیروهای ائتلاف آمریکا و بریتانیا در کشاکش جنگ اوکیناوا بودند، جنگ در جبهه اروپا خاتمه یافت. استالین که بارها با درخواست روزولت مبنی بر شرکت در جنگ با ژاپن، با این بهانه که شوروی قادر به جنگ همزمان در دو جبهه خاک خودش نیست، از درگیر شدن با ژاپن خودداری کرده بود، میدید که ژاپن برای مقابله با حملات آمریکا و بریتانیا، بخش عمده نیروهاش رو از منچوری خارج و در بخش جنوبی مستقر کرده و حالا از شمال بسیار آسیبپذیره و آماده حمله میشد. ترومن که به این مساله آگاهی داشت، خوش نداشت حالا که همه هزینههای جنگ با ژاپن بر دوش آمریکا و بریتانیا بوده، شوروی بتونه به این راحتی برای خودش کشورگشایی کنه. خصوصا که بیم اون میرفت بعد از اشغال ژاپن، شوروی به این راحتی از ژاپن بیرون نخواهد رفت. ترس از گسترش کمونیسم در شرق آسیا و خصوصا در کشور پیشرفته و قدرتمندی مثل ژاپن، برای ترومن نگرانی کمی نبود. این بود که آمریکا سعی داشت هر چه زودتر ژاپن رو وادار به تسلیم کنه.
خلاصه در چنین وضعیت پر تنش و احمقانهای بود که فجیعترین فاجعه جنگی رخ داد. در 6 ام آگوست 1945، بمب اتمی لیتل بوی بر روی هیروشیما فروافتاد و حدود 70 هزار نفر در دم کشته شدند. امپراطوری ژاپن همچنان مقاومت میکنه. بامداد 9 ام آگوست، شوروی اعلان جنگ داد و بلافاصله وارد منچوری شد. ساعت 11 صبح، همون روز هم دومین بمب روی شهر ناکازاکی افتاد. 40 هزار نفر دیگه جابهجا از بین رفتند. بمب سوم برای تاریخ 19 آگوست آماده شده بود. اما سرانجام در 15 ام آگوست 1945، امپراطوری ژاپن بالاخره شرایط تسلیم رو پذیرفت.
جنگ جهانی دوم تمام شد.
------------------------------------------------
بیشتر متون تاریخی به همین چیزها اکتفا میکنند. تاریخ هیچ وقت از زبان مردم عامی روایت نمیشه. هیچ وقت راجع به گرسنگی و تشنگی، زخمهای چرکین، بیخانمانی، ونگونگ بچههای رها شده، آوارگی، بهتزدگی ناشی از اینکه "حالا چه کار کنم، کجا برم، کاش من هم مرده بودم"، راجع به این چیزها هیچ وقت گفته نمیشه. چه برسه به یک حمله اتمی که چیزی ورای این دردهاست. با اینحال تصویری که این کتاب به شما میده برای درک این موضوع کاملا کافیه.
حس دیدن کج شدن همه خانههای یک روستا، به یک اندازه و در یک جهت، دیدن گیاهانی که در یک روز نزدیک به 50 سانتیمتر رشد کردن، دیدن نور سفید خیرهکننده، شنیدن صدای کر کننده، حس موج سِر کننده، حس راه رفتن روی زمین گرم، بارش باران سیاه رنگ و لزج، اسهال و استفراغ عمومی، حس خستگی مفرط، پوستی که به راحتی ور مییاد، گوشتی که زنده زنده کرم میزنه، مویی که بدون درد کنده کنده میشه، صورتی که دو برابر اندازه عادی باد کرده و از شدت تورم چشمها باز نمیشه، صدایی که از گلو خارج نمیشه، تاولهایی که خوب نمیشه و هزاران درد بیدرمون دیگهای که سَرِت سوت میکشه رو اضافه کن به همه اون چیزهایی که بالا گفتم.
کتاب رو نباید با دید رمان خوند چون تقریبا داستانی وجود نداره. نویسنده از یک داستان نیمبند بهره برده تا به کمک اون بتونه یک سری مشاهدات عینی رو در قالب خاطرات، بازگو کنه. هر چند واقعا میتونست و جا داشت که روی بخش داستانی بیشتر کار کنه اما چیزی که کتاب رو ارزشمند میکنه، همون مشاهدات عینی هستن که با دقت مثال زدنی مستند شدن و اگر با این دید سراغ کتاب برید، قطعا براتون جالب توجه خواهد بود.
November 18, 2024
“So that’s what it meant—” I said, “the slogan about the war only just beginning.”
“Yes,” said Satō, “the idea is to go ahead with the grand policy of a wealthy and militarily powerful nation launched over half a century ago. It’s not for you or me to assume that this is a kind of tragic finale. This is precisely what we’ve been brought up for. It’s fate.”
With the uncle’s wish to get her niece Yasuko married before they die, this could almost be an Ozu film (if it were a film). But of course, it can’t be. The calm is shattered by “countless cries for succor—the voice of those hundreds of thousands of souls—seemingly welling up from beneath the earth,” and Yasuko can’t be married—she was pelted by the “black rain” (“streaks the thickness of a fountain pen”) as she watched the mushroom cloud rise into the sky.
One of the most remarkable things about the book is how true Ibuse is to the experience of the bomb as it was being lived—in its concreteness and specificity—the blinding flash, the mushroom cloud (“in ever-changing shades of red, purple, lapis lazuli, or green”), the black rain (radioactive fallout blackened with carbon ash)—only gradually organizing it into a pattern of coherence. (In fact, the main character only learns to call it an “atomic bomb” in the penultimate chapter.) Some think it’s a poison bomb; others, like Yasuko, a new type of oil bomb. But none can explain the people walking like scarecrows, their flesh falling off their bones in chunks, or the people turned to carbon statues of themselves, frozen in the last posture of life, or the floating carpet of corpses covering the Ōta river (not all the effects of the bomb were instantaneous: most people were cut to ribbons by flying glass, or crushed by collapsing buildings or else trapped until the firestorms sweeping through the city put an end to their screams)—none can explain why even those who appeared to have survived the flash are being struck down by a mysterious sickness…
The book is a cacophony of voices, a mosaic of journal entries and fragments (adapted from testimony from real-life Hiroshima survivors)—a form that allows for multiple perspectives (it’s like gazing at a marble statue: you have to turn around it; in the end you get the picture) and time shifts (this is a past that isn’t past but the vivid present: “When she first told me about it, in the living room, there was a moment when the living room vanished and I saw a great, mushroom-shaped cloud rising into a blue sky”). It paints a harrowing picture of that fateful day of August 6, 1945, when, in a single instant, with a single bomb, a city of 340,000 people was transformed into an inferno such as even Dante could never have dreamed, and its aftermath.
“Yes,” said Satō, “the idea is to go ahead with the grand policy of a wealthy and militarily powerful nation launched over half a century ago. It’s not for you or me to assume that this is a kind of tragic finale. This is precisely what we’ve been brought up for. It’s fate.”
With the uncle’s wish to get her niece Yasuko married before they die, this could almost be an Ozu film (if it were a film). But of course, it can’t be. The calm is shattered by “countless cries for succor—the voice of those hundreds of thousands of souls—seemingly welling up from beneath the earth,” and Yasuko can’t be married—she was pelted by the “black rain” (“streaks the thickness of a fountain pen”) as she watched the mushroom cloud rise into the sky.
One of the most remarkable things about the book is how true Ibuse is to the experience of the bomb as it was being lived—in its concreteness and specificity—the blinding flash, the mushroom cloud (“in ever-changing shades of red, purple, lapis lazuli, or green”), the black rain (radioactive fallout blackened with carbon ash)—only gradually organizing it into a pattern of coherence. (In fact, the main character only learns to call it an “atomic bomb” in the penultimate chapter.) Some think it’s a poison bomb; others, like Yasuko, a new type of oil bomb. But none can explain the people walking like scarecrows, their flesh falling off their bones in chunks, or the people turned to carbon statues of themselves, frozen in the last posture of life, or the floating carpet of corpses covering the Ōta river (not all the effects of the bomb were instantaneous: most people were cut to ribbons by flying glass, or crushed by collapsing buildings or else trapped until the firestorms sweeping through the city put an end to their screams)—none can explain why even those who appeared to have survived the flash are being struck down by a mysterious sickness…
The book is a cacophony of voices, a mosaic of journal entries and fragments (adapted from testimony from real-life Hiroshima survivors)—a form that allows for multiple perspectives (it’s like gazing at a marble statue: you have to turn around it; in the end you get the picture) and time shifts (this is a past that isn’t past but the vivid present: “When she first told me about it, in the living room, there was a moment when the living room vanished and I saw a great, mushroom-shaped cloud rising into a blue sky”). It paints a harrowing picture of that fateful day of August 6, 1945, when, in a single instant, with a single bomb, a city of 340,000 people was transformed into an inferno such as even Dante could never have dreamed, and its aftermath.
February 6, 2018
El 6 de agosto de 1945 el avión estadounidense Enola Gay lanzó la bomba atómica Little Boy sobre Hiroshima. En dos kilómetros a la redonda de donde se produjo el impacto desapareció todo signo de vida, provocando la onda expansiva una destrucción sin precedentes. Lluvia negra, que comenzó a publicarse por entregas en la revista Shincho en enero de 1965, narra las consecuencias inmediatas del ataque.
Hiroshima es una ciudad abrasada, una ciudad de cenizas, de muerte, de destrucción; los cadáveres amontonados en las calles son una protesta silenciosa contra la inhumanidad de la guerra.
La novela comienza años después de ese día: Shigematsu Shizuma, el narrador, su mujer Shigeko y su sobrina Yasuko han sobrevivido. Yasuko busca marido, pero los comentarios de que podría sufrir la "enfermedad de la radiación" hacen que los interesados, uno tras otro, den marcha atrás en las negociaciones. Su tío copiará las entradas del diario de la joven inmediatamente posteriores a ese día, para enseñárselo al siguiente pretendiente y acallar así los rumores de que estuvo expuesta a la lluvia negra de polvo, hollín y partículas radioactivas que comenzó a caer tras la explosión. La gran mayoría de los habitantes de Hiroshima se vieron expuestos a ella, para algunos las cosecuencias nocivas no tardaron más que unos días en llegar, mientras que otros no las padecieron hasta pasados meses o años.
Esta situación de rechazo no fue infrecuente para los supervivientes de las bombas atómicas de Hiroshima y Nagasaki, conocidos como los hibakushas (personas bombardeadas), no les era fácil contraer matrimonio ni encontrar trabajo, por lo que la mayoría se veían obligados a tratar de ocultar su condición.
Shigematsu, que sí estuvo expuesto a la radiación, copia también su diario, desde el día 6 hasta el 15, fecha de la rendición de Japón, con el propósito de cedérselo como libro de consulta a la biblioteca de la escuela. Así, veremos su propia experiencia con la enfermedad, con las heridas causadas por la explosión, el recorrido por la ciudad en busca de su familia, el encuentro con conocidos y desconocidos y sus diferentes historias, basadas en crónicas reales de supervivientes.
Poco a poco la trama de la búsqueda de un marido para Yasuko pasa a un segundo plano para centrarse en esas decenas de historias anónimas dentro del caos y la destrucción que asolan Hiroshima. Pronto nos vemos sumidos en los primeros momentos de miedo e incertidumbre, en los intentos de organización pese a la escasa ayuda profesional, ya que la bomba cayó sobre la Clínica quirúrgica de Shima, en el centro de la ciudad, y la inmensa mayoría del personal sanitario murió instantáneamente. Los pocos que quedaron no pudieron hacer mucho más que tratar las heridas y quemaduras, pues nadie podía conocer los efectos de aquella "nueva arma", que trajo una enfermedad desconocida para la que no había tratamiento.
Según los informes oficiales que conoce Shigematsu días después de la explosión, un tercio de toda la población, incluyendo tropas y trabajadores voluntarios, había muerto en el acto. Otro tercio de la población estaba gravemente herido, y el tercio restante había sufrido, sin ninguna excepción, alguna clase de lesión.
Narrada de forma sencilla y directa, nos muestra la realidad de manera cruda, sin ocultar detalles, de manera tan descarnada que en determinados momentos nos asaltará la tentación de mirar hacia otro lado. Pero, con todo, no es una narración pesimista: es una historia de supervivencia, de ganas de vivir a pesar del horror que lo llena todo.
La historia está llena de detalles humanos, incluso de momentos puntuales de humor, los personajes son tratados con enorme sensibilidad y ternura, lo que nos acerca aún más a la desgracia y contribuye a que las historias que conforman la obra nos causen una profunda impresión.
Lluvia negra no es una novela sobre la guerra, que pocas veces es nombrada a lo largo de sus páginas, pero sí profundamente antibélica, una llamada contra el olvido, que refleja como pocas el sadismo de la guerra.
Hiroshima es una ciudad abrasada, una ciudad de cenizas, de muerte, de destrucción; los cadáveres amontonados en las calles son una protesta silenciosa contra la inhumanidad de la guerra.
La novela comienza años después de ese día: Shigematsu Shizuma, el narrador, su mujer Shigeko y su sobrina Yasuko han sobrevivido. Yasuko busca marido, pero los comentarios de que podría sufrir la "enfermedad de la radiación" hacen que los interesados, uno tras otro, den marcha atrás en las negociaciones. Su tío copiará las entradas del diario de la joven inmediatamente posteriores a ese día, para enseñárselo al siguiente pretendiente y acallar así los rumores de que estuvo expuesta a la lluvia negra de polvo, hollín y partículas radioactivas que comenzó a caer tras la explosión. La gran mayoría de los habitantes de Hiroshima se vieron expuestos a ella, para algunos las cosecuencias nocivas no tardaron más que unos días en llegar, mientras que otros no las padecieron hasta pasados meses o años.
Esta situación de rechazo no fue infrecuente para los supervivientes de las bombas atómicas de Hiroshima y Nagasaki, conocidos como los hibakushas (personas bombardeadas), no les era fácil contraer matrimonio ni encontrar trabajo, por lo que la mayoría se veían obligados a tratar de ocultar su condición.
Shigematsu, que sí estuvo expuesto a la radiación, copia también su diario, desde el día 6 hasta el 15, fecha de la rendición de Japón, con el propósito de cedérselo como libro de consulta a la biblioteca de la escuela. Así, veremos su propia experiencia con la enfermedad, con las heridas causadas por la explosión, el recorrido por la ciudad en busca de su familia, el encuentro con conocidos y desconocidos y sus diferentes historias, basadas en crónicas reales de supervivientes.
Poco a poco la trama de la búsqueda de un marido para Yasuko pasa a un segundo plano para centrarse en esas decenas de historias anónimas dentro del caos y la destrucción que asolan Hiroshima. Pronto nos vemos sumidos en los primeros momentos de miedo e incertidumbre, en los intentos de organización pese a la escasa ayuda profesional, ya que la bomba cayó sobre la Clínica quirúrgica de Shima, en el centro de la ciudad, y la inmensa mayoría del personal sanitario murió instantáneamente. Los pocos que quedaron no pudieron hacer mucho más que tratar las heridas y quemaduras, pues nadie podía conocer los efectos de aquella "nueva arma", que trajo una enfermedad desconocida para la que no había tratamiento.
Según los informes oficiales que conoce Shigematsu días después de la explosión, un tercio de toda la población, incluyendo tropas y trabajadores voluntarios, había muerto en el acto. Otro tercio de la población estaba gravemente herido, y el tercio restante había sufrido, sin ninguna excepción, alguna clase de lesión.
Narrada de forma sencilla y directa, nos muestra la realidad de manera cruda, sin ocultar detalles, de manera tan descarnada que en determinados momentos nos asaltará la tentación de mirar hacia otro lado. Pero, con todo, no es una narración pesimista: es una historia de supervivencia, de ganas de vivir a pesar del horror que lo llena todo.
La historia está llena de detalles humanos, incluso de momentos puntuales de humor, los personajes son tratados con enorme sensibilidad y ternura, lo que nos acerca aún más a la desgracia y contribuye a que las historias que conforman la obra nos causen una profunda impresión.
Lluvia negra no es una novela sobre la guerra, que pocas veces es nombrada a lo largo de sus páginas, pero sí profundamente antibélica, una llamada contra el olvido, que refleja como pocas el sadismo de la guerra.
December 7, 2014
Thundery black clouds had borne down on us from the direction of the city, and the rain from them had fallen in streaks the thickness of a fountain pen.
Ibuse's documentary novel Black Rain is his widely acclaimed masterpiece about the aftermath of Hiroshima, expressed through the diaries of two survivors, Shigematsu and his niece, Yasuko. Shigematsu uses the diaries to try to prove that Yasuko is marriage-worthy, untainted by any poisonous fallout. Ibuse's tale recounts the lives of innocent, ordinary people irreparably altered by the dropping of the bomb; the immediate death of many; the chronic illness and subsequent discrimination that the survivors endured within the Japanese community. Shigematsu's journal makes up a large portion of the novel and is a record of an actual person; Yasuko's memoir is the author's invention.
Ibuse uses a matrix of themes that include violent natural and historical forces, estrangement and ambivalence, the sufferings of war, the strengths of victims cast aside, the traditional spirituality in commemoration of the dead. His novelistic values are rooted in Japanese tradition, depicting village lives with their unpretentious mix of customs, prejudices, and peculiarities; he smoothly contrasts humor with horror, dystopia with hope.
Reading Black Rain had the surrealistic effect of an apocalyptic science fiction - the construction of a natural world annihilated by a cataclysmic event that, had the reader been 'born yesterday', and therefore not privy to this world's history, would have suspended all ideas of reality and the belief in humanity.
Ibuse measures his storytelling with understatement and elusiveness, but despite this deceptive muteness and almost emotionally leveled prose, the depiction of the effects of the aftermath on the survivors is acidic. It is precisely from this unsettling degree of 'soft-spokeness' that the power of Black Rain, to evoke the horror of a nuclear event, is drawn. Noticeably, too, is the absence of the author's own point of view of the bombing, making the scope of the tragedy even greater when left to the reader's personal interpretation.
Even after realizing the inevitable cycle of death around him, Shigematsu whispers words tainted with a small spark of hope: "If a rainbow appears over those hills now, a miracle will happen," he prophesied to himself. "Let a rainbow appear- not a white one - but one of many hues- and Yasuko can be cured."
That is the spirit of the survivor!
I highly recommend this subtle, evocative novel. Also see its film adaptation Kuroi Ame (1989) http://m.youtube.com/watch?v=XWzbTQTkVnc
*********
Masuji Ibuse
From Pools of Water Pillars of Fire The Literature of Ibuse Masuji by John Whittier Treat, p.208 :
Ibuse wanted to make sense out of Hiroshima, to find a way to make it fit into some greater truth, but : "I asked myself: Why did this happen? Everything seemed senseless... There was no justice, no humanity, no anything in what happened. Everyone died... it was too terrible."
Ibuse's documentary novel Black Rain is his widely acclaimed masterpiece about the aftermath of Hiroshima, expressed through the diaries of two survivors, Shigematsu and his niece, Yasuko. Shigematsu uses the diaries to try to prove that Yasuko is marriage-worthy, untainted by any poisonous fallout. Ibuse's tale recounts the lives of innocent, ordinary people irreparably altered by the dropping of the bomb; the immediate death of many; the chronic illness and subsequent discrimination that the survivors endured within the Japanese community. Shigematsu's journal makes up a large portion of the novel and is a record of an actual person; Yasuko's memoir is the author's invention.
I washed my hands at the ornamental spring, but even rubbing at the marks with soap couldn't get them off. They were stuck fast on the skin. It was most odd. I showed them to Uncle Shigematsu, who said, " It could be the oil from an oil bomb, after all. I wonder if it wasn't an oil bomb they dropped, then?"
Ibuse uses a matrix of themes that include violent natural and historical forces, estrangement and ambivalence, the sufferings of war, the strengths of victims cast aside, the traditional spirituality in commemoration of the dead. His novelistic values are rooted in Japanese tradition, depicting village lives with their unpretentious mix of customs, prejudices, and peculiarities; he smoothly contrasts humor with horror, dystopia with hope.
Reading Black Rain had the surrealistic effect of an apocalyptic science fiction - the construction of a natural world annihilated by a cataclysmic event that, had the reader been 'born yesterday', and therefore not privy to this world's history, would have suspended all ideas of reality and the belief in humanity.
...the correct name for the thing that had caused the monstrous flash-and-bang over the city.. An 'atomic bomb'... It gives off a terrific radiation...They say nothing'll grow in Hiroshima or Nagasaki for another seventy-five years.
Ibuse measures his storytelling with understatement and elusiveness, but despite this deceptive muteness and almost emotionally leveled prose, the depiction of the effects of the aftermath on the survivors is acidic. It is precisely from this unsettling degree of 'soft-spokeness' that the power of Black Rain, to evoke the horror of a nuclear event, is drawn. Noticeably, too, is the absence of the author's own point of view of the bombing, making the scope of the tragedy even greater when left to the reader's personal interpretation.
Wouldn't it have been possible to surrender before the bomb had been dropped?
I hated war. Who cared , after all, which side won? The only important thing was to end it all soon as possible: rather an unjust peace, than a 'just' war.
Even after realizing the inevitable cycle of death around him, Shigematsu whispers words tainted with a small spark of hope: "If a rainbow appears over those hills now, a miracle will happen," he prophesied to himself. "Let a rainbow appear- not a white one - but one of many hues- and Yasuko can be cured."
That is the spirit of the survivor!
I highly recommend this subtle, evocative novel. Also see its film adaptation Kuroi Ame (1989) http://m.youtube.com/watch?v=XWzbTQTkVnc
*********
Masuji Ibuse
From Pools of Water Pillars of Fire The Literature of Ibuse Masuji by John Whittier Treat, p.208 :
Ibuse wanted to make sense out of Hiroshima, to find a way to make it fit into some greater truth, but : "I asked myself: Why did this happen? Everything seemed senseless... There was no justice, no humanity, no anything in what happened. Everyone died... it was too terrible."
October 19, 2018
What's scariest to me is how long ago this seems, because I feel like we might have forgotten what it was like.
Here's a book about nuclear bombs, which we dropped on Japan twice in 1945, in order to end the war or make a point about how things might go after the war. The classic English book about it is Hiroshima by John Hersey, but I felt like I wanted something written by a Japanese person, so here we are with Masuji Ibuse's Black Rain, also a classic. Both books are based on interviews with Japanese people who survived Hiroshima. Black Rain turns them into a novel of sorts, with a framing story.
What you really feel is how confused everyone was. They had no idea what they’d been attacked with. They were all so terribly hurt, so quickly and so mysteriously. They didn't know that the city was still dangerous, so lots of people went back into the ruins to search for loved ones, and were irradiated and died. Nurses and aid workers were killed days after the blast.
Certain weeds grew unnaturally quick and lush. Armies of flies covered everything. "It was an envoy of the devil himself," says our narrator. "Who else in the whole wide universe would have presumed to summon forth such a monstrosity?"
It's a good book. All you ask for with something like this is testimony; you want the book to stay out of its own way, and Ibuse does that. It's hard to read. Children died, people's bodies became nightmares, and Ibuse wants to make sure we understand what all of that looks like, sounds like, smells like, and feels like.
I don't know how Japanese people feel about the bombings today. This Reddit thread goes off-topic almost immediately. How do you feel about it? I feel bad.
Here's a book about nuclear bombs, which we dropped on Japan twice in 1945, in order to end the war or make a point about how things might go after the war. The classic English book about it is Hiroshima by John Hersey, but I felt like I wanted something written by a Japanese person, so here we are with Masuji Ibuse's Black Rain, also a classic. Both books are based on interviews with Japanese people who survived Hiroshima. Black Rain turns them into a novel of sorts, with a framing story.
What you really feel is how confused everyone was. They had no idea what they’d been attacked with. They were all so terribly hurt, so quickly and so mysteriously. They didn't know that the city was still dangerous, so lots of people went back into the ruins to search for loved ones, and were irradiated and died. Nurses and aid workers were killed days after the blast.
Certain weeds grew unnaturally quick and lush. Armies of flies covered everything. "It was an envoy of the devil himself," says our narrator. "Who else in the whole wide universe would have presumed to summon forth such a monstrosity?"
It's a good book. All you ask for with something like this is testimony; you want the book to stay out of its own way, and Ibuse does that. It's hard to read. Children died, people's bodies became nightmares, and Ibuse wants to make sure we understand what all of that looks like, sounds like, smells like, and feels like.
I don't know how Japanese people feel about the bombings today. This Reddit thread goes off-topic almost immediately. How do you feel about it? I feel bad.
August 6, 2020
در سالگرد بزرگ ترین جنایت بشری چه رمانی بخوانیم؟
August 9, 2018 –
7.0% "در روز 6 اوت سالگرد جنایت بزرگ آمریکا در هیروشیما این اثر را شروع کردم. روایتش بسیار سرراست و ریزبینانه است."
بمب اتم ساعت 8 صبح روی شهر هیروشیما افتاد و جالب است بدانید که مردم تا چند روز بعد نمیدانستند آن را چه بنامند. در توصیف های کتاب هم همه شخصیت ها از درخشیدن نور عظیم میگویند و ظاهرا جاهایی از بدن آدم ها که از تابش نور محافظت شده بودند کمتر صدمه دیده اند.
August 12, 2018 –
13.0% "داستان خیلی کم وارد کشمکش های ذهنی آدمها نمیشود و بیشتر توصیف اوضاع هیروشیما بعد از انفجار بمب اتم است که البته بسیار هم گیرا و تکان دهنده است"
ساختار روایی بخش اعظم داستان یادداشت روزانه است و ما بیشتر حوادث پیش و پس از انفجار بمب اتم را در یادداشت های روزانه آقای شیگماتسو میخوانیم. همین مسئله یکی از نقاط ضعف رمان است. چون به هیچ طریق نمیتوان باور کرد کسی که نویسنده نیست بتواند این قدر خوب همه چیز را توصیف کند.
August 13, 2018 –
18.0% "تا این جای اثر تقریبا خبری از پیرنگ و خط سیر داستانی و حتی شخصیت پردازی نیست.
ولی نویسنده با توصیف اوضاع هیروشیما بعد از بمباران دارد جادوگری میکند. البته فکر میکنم توصیف ها اصلا اگزوتیک نیستند و خیلی واقع بینانه و عینی از آب درآمدهاند در صورتی که آن اوضاع عجیب و غریب بعد از انفجار بمب خیلی بیش از این قابلیت داشت برای ساختن فضای درهم برهم و سیاه کافکایی"
آکیرا کوروساوا کارگردان بزرگ ژاپنی در یکی از اپیزودهای فیلم سینمایی "رویاها" - که آخرین ساخته اش بود - کره زمین را در وضعیت بعد از بزرگ ترین جنگ اتمی تاریخ نشان میدهد. از نژاد بشر چیزی باقی نمانده جز مشتی وحشی برهنه که در کنار آبگیر تاریک و کثیفی گرد آمده اند و مدام سر درد دارند و نعره میکشند و با هم میجنگند. این تصویر یعنی تصویر اگزوتیک تکان دهنده. ایبوسه اصلا دنبال نشان دادن این تصاویر نیست. در آن اپیز��د فیلم کوروساوا میبیند گل هایی روییده اند که قدشان از قد انسان ها بلندتر است! قاصدکهایی با ساقه دو متری!! من فکر میکردم این تصویر که شبیه نقاشی های سوررئالیستی رنه ماگریت است احتمالا زاییده ذهن خلاق کارگردان است اما وقتی در رمان باران سیاه خواندم که گل ها و گیاهانی که آن نور عجیب بر آنها تابیده بود رشد بیشتری پیدا کرده بودند بهتر فهمیدم این ایده از کجا در ذهن کوروساوا شکل گرفته
بخشی از این اپیزود را ببینید: https://t.me/asaatiri/566
"علیرغم قدرت تصویرگری ایبوسه، رفته رفته آدم از این همه توصیف خوب هم خسته میشود و من��ظر می ماند یک خط روایی شکل بگیرد."
این رمان قطعا میتوانست در حجمی نصف این نوشته شود.
کاملا مردد هستم نام رمان به این اثر بدهم. شاید بهتر باشد بگوییم: مشتی توصیف
یا خدا
الآن نگاه کردم دیدم رمان را در سالگرد جنایت هیروشیما شروع کرده ام و در سالگرد 11 سپتامبر تمام کرده ام! جالب شد! میخواستم یک ستاره بدهم بهش اما خب چون ضدآمریکایی بود یکی دیگر هم نثارش کردم
بعدالتحریر:
همین یادداشت را کمی شسته رفته تر اینجا بخوانید:
پیکادون روی سر هیروشیما
August 9, 2018 –
7.0% "در روز 6 اوت سالگرد جنایت بزرگ آمریکا در هیروشیما این اثر را شروع کردم. روایتش بسیار سرراست و ریزبینانه است."
بمب اتم ساعت 8 صبح روی شهر هیروشیما افتاد و جالب است بدانید که مردم تا چند روز بعد نمیدانستند آن را چه بنامند. در توصیف های کتاب هم همه شخصیت ها از درخشیدن نور عظیم میگویند و ظاهرا جاهایی از بدن آدم ها که از تابش نور محافظت شده بودند کمتر صدمه دیده اند.
August 12, 2018 –
13.0% "داستان خیلی کم وارد کشمکش های ذهنی آدمها نمیشود و بیشتر توصیف اوضاع هیروشیما بعد از انفجار بمب اتم است که البته بسیار هم گیرا و تکان دهنده است"
ساختار روایی بخش اعظم داستان یادداشت روزانه است و ما بیشتر حوادث پیش و پس از انفجار بمب اتم را در یادداشت های روزانه آقای شیگماتسو میخوانیم. همین مسئله یکی از نقاط ضعف رمان است. چون به هیچ طریق نمیتوان باور کرد کسی که نویسنده نیست بتواند این قدر خوب همه چیز را توصیف کند.
August 13, 2018 –
18.0% "تا این جای اثر تقریبا خبری از پیرنگ و خط سیر داستانی و حتی شخصیت پردازی نیست.
ولی نویسنده با توصیف اوضاع هیروشیما بعد از بمباران دارد جادوگری میکند. البته فکر میکنم توصیف ها اصلا اگزوتیک نیستند و خیلی واقع بینانه و عینی از آب درآمدهاند در صورتی که آن اوضاع عجیب و غریب بعد از انفجار بمب خیلی بیش از این قابلیت داشت برای ساختن فضای درهم برهم و سیاه کافکایی"
آکیرا کوروساوا کارگردان بزرگ ژاپنی در یکی از اپیزودهای فیلم سینمایی "رویاها" - که آخرین ساخته اش بود - کره زمین را در وضعیت بعد از بزرگ ترین جنگ اتمی تاریخ نشان میدهد. از نژاد بشر چیزی باقی نمانده جز مشتی وحشی برهنه که در کنار آبگیر تاریک و کثیفی گرد آمده اند و مدام سر درد دارند و نعره میکشند و با هم میجنگند. این تصویر یعنی تصویر اگزوتیک تکان دهنده. ایبوسه اصلا دنبال نشان دادن این تصاویر نیست. در آن اپیز��د فیلم کوروساوا میبیند گل هایی روییده اند که قدشان از قد انسان ها بلندتر است! قاصدکهایی با ساقه دو متری!! من فکر میکردم این تصویر که شبیه نقاشی های سوررئالیستی رنه ماگریت است احتمالا زاییده ذهن خلاق کارگردان است اما وقتی در رمان باران سیاه خواندم که گل ها و گیاهانی که آن نور عجیب بر آنها تابیده بود رشد بیشتری پیدا کرده بودند بهتر فهمیدم این ایده از کجا در ذهن کوروساوا شکل گرفته
بخشی از این اپیزود را ببینید: https://t.me/asaatiri/566
"علیرغم قدرت تصویرگری ایبوسه، رفته رفته آدم از این همه توصیف خوب هم خسته میشود و من��ظر می ماند یک خط روایی شکل بگیرد."
این رمان قطعا میتوانست در حجمی نصف این نوشته شود.
کاملا مردد هستم نام رمان به این اثر بدهم. شاید بهتر باشد بگوییم: مشتی توصیف
یا خدا
الآن نگاه کردم دیدم رمان را در سالگرد جنایت هیروشیما شروع کرده ام و در سالگرد 11 سپتامبر تمام کرده ام! جالب شد! میخواستم یک ستاره بدهم بهش اما خب چون ضدآمریکایی بود یکی دیگر هم نثارش کردم
بعدالتحریر:
همین یادداشت را کمی شسته رفته تر اینجا بخوانید:
پیکادون روی سر هیروشیما
July 2, 2019
با اینکه توضیحات و توصیفات کتاب دربارهی عوارض بمب اتم روی هیروشیما کم نیست و تقریبا بیشتر کتاب شرح همین واقعه است اما مثل کتابهای ایرانی دربارهی جنگ، آدم خونبهجگر و قلبش در هر پاراگراف پارهپاره نمیشود. راوی ایستاده عقب و مثل دوربین همهچیز را ضبط و ثبت میکند. درون آدمها را نمیکاود و حسهایشان مخفی و پنهان میماند. اما از واکنشی که نشان میدهند و رفتارشان در برخورد با کشتهشدهها و بدتر از آن عوارض ناشی از این واقعه که بهش «بیماری اتمی» میگویند، پیداست که چه آسیبی دیده و چه رنجی میکشند. این تفاوت، بدون اینکه بخواهم ارزشگذاری کنم، برایم قابلتوجه بود. مثلا اگر قرار بود این کتاب را نرگس آبیار فیلم کند، قطعا من یکی طاقت دیدنش را نداشتم (مثل فیلم شیار ۱۴۳)، در حالیکه ماسوجی ایبوسه با همهی نزدیکیاش به حادثه و گذاشتن شخصیتها وسط ماجرا احساسات خواننده را بیشازحد جریحهدار نمیکند.
August 9, 2018
وقتي آقاي فروشنده ي كتاب فرمودند: كتاب تلخه ها
لبخند زدم و گفتم مسئله اي نيست.
اما كتاب تكان دهنده تر از اون چيزي بود كه تصورش رو مي كردم
نمي دونم از كجا شروع كنم
روايت از خواستگاري ياكوسو( دختري كه در هنگام وقوع بمباران اتمي در جايي با فاصله بيش از ده كيلومتر از ناحيه اصابت بمب بوده ) آغاز ميشه ، براي اينكه اين خواستگار مثل خواستگار هاي قبلي ياكوسو از ترس ابتلاي ياكوسو به" بيماري بمب اتم" منصرف نشه، شوهر عمه ياكوسو (شيگه ماتسو)شروع ميكنه به رونويسي يادداشت هاي ياكوسو و خودش ، يادداشت هايي كه روزنوشت هاي ياكوسو و شيگه ماتسو ست مربوط به وقوع بمباران و روزهاي پس از آن تا بدين طريق به آقاي خواستگار ثابت بشه كه ياكوسو در سلامت كامل به سر ميبره.
وقرار بر اين ميشه كه قسمت هاي مربوط به باران سياه( از عوارض بمباران اتمي ) حذف بشه ، باران سياهي كه روي سر و صورت ياكوسو فرود اومده......
تكان دهندگي از همان مقدمه براي من آغاز شد .ايبوسه باران سياه را نگاشته تا در مخالفت با جنگ چيزي بنويسد "وصيت نامه ادبي كه بايد همه نسل هاي آينده بخوانند تا ديگر شاهد چنين ظلمتي در جهان نباشند ." اما مگر مي شود ؟اين بديهيات غيرطبيعي طبيعي شده اوج تكان دهندگي باران سياه است،
اصلن وجب به وجب هيروشيماي ايبوسه تكان دهنده است .
همين كه شهري مورد حمله اتمي قرار گرفته و آدم هاي شهر ، يكديگر رو آقا و خانم خطاب ميكنند، خانم تاكاهاشي گونه ي سوخته آقاي شيزوما را پانسمان مي كند، آقاي شيزوما به دنبال عينكش است و در حالي كه با دست هاي لرزان مشغول پاك كردن شيشه عينكش است مي گويد :علت لرزش دستم را مي دانم " دليلش اين است كه دشمن زهرچشمش را زياد كرده با نوري كه اصلن پدر و مادرش معلوم نيست، گونه سمت چپم را سوزاند، سمت چپ عينكم را هم ، همينطور ترساندن مرموزي ست، خب اين يعني زهر چشم." بعد خانم تاكاهاشي مي گويد: اما امروز هنوز بمباران هوايي نشده!
همه جاي شهر پر از انسانهايي ست با پوست هاي برآماسيده و ناله ناله درد درد
من ديده ام ،من حالت آدم ها قبل از مرگ رو ديده ام مثلن اون آقاي بيست و چند ساله اي كه ركتوراژي داشت و افت هموگلوبين و ناگهان همراه ركتوراژي دفع مدفوع هم شروع شد و فكر كرد داره ميميره و از كسانيكه در اتاقش حضور داشتند عذرخواهي مي كرد به خاطر دفع خون و مدفوع، منشا خونريزي تن او بود و اما خودش هيچ نقشي نداشت...
مي دونم كه همه آدم ها قبل از مرگ حالت يكساني رو تجربه نمي كنند ، مي دونم اما فكر ميكنم كه يكي از بديهي ترين (از اين واژه بيزارم)خواسته هاي انسانها اينه كه وقتي ميميرن خوب به نظر برسن، چندش آور و زشت نباشن . اما جنگ به شيوه مردن انسانها هم چنگ مي زنه با ناخن هاي هميشه تيز و آغشته به فضولات آدم بدهاي دنيا.
من مي دونم كه ايده آل اينه كه جنگ نباشه و آدم ها نميرن اما هم من هم ايبوسه هم همه ي دنيا ،مي دونيم كه جنگ هميشه هست .هميشه آدم هايي هستند كه سهمشون از آسمون ، باران هاي سياه ميشه ، اون آدم هايي كه قراره اين ابرهاي سياه رو هدايت كنند به آسمون دنيا، كتاب باران سياه رو نمي خوانند كه اگر هم بخونن با بديهيات تهوع آور دنيا روبرو ميشن و واكنشي نشون نميدن.
بايد اضافه كنم كه متاسفانه در صفحه ١٩ دچار وسواس ذهني عجيبي شدم و باقيمانده تمركز اين روزهام هم منهدم شد با هر صفحه اي كه پيش مي رفتم به همان صفحه ارجاع داده ميشدم
با اين جمله ها : "پس دارويي به نام پانتوپون به آنها تزريق كرده و فقط درد شش نفر را براي مدتي تسكين داده بود . ظاهرا دكتر از اين دارو بيش از اين در دم و دستگاهش نداشت."
اينكه داروهادر جنگ كمياب ميشن چيز عجيبي نيست ، اينكه داروهاي مسكن در جنگ كمياب ميشن چيز عجيبي نيست و خيلي هم طبيعيه، اينكه طبيعي بودن اين موضوع هم فاجعه ايه كه برامون طبيعيه هم چيز عجيبي نيست ، بازگو كردن بديهيات دنيا هم ادا و اطواره و مسخره س،به خودم گوشزد كردم كه دختر جون ادا و اطوار در نيار
و پيله نكن به طبيعي ترين اصول اين دنيا اما خودم متقاعد نمي شد كه نشد.
وقتي كه جنگ ميشه ، داروهاي مسكن كمياب ميشن، آدم ها درد بيشتري رو متحمل ميشن و موقع مرگ خوب به نظر نمي رسن انقدر كه هيچ لباسي به تن ندارند و نامشون با جوهر روي تن هاي سوخته شون نوشته ميشه و درد، درد ، مدت هاي مديدي درد، به اندازه تمام دردهاي دنيا درد، من نمي دونم آدم هاي سوخته ايبوسه هم به خاطر تن سوخته شون به خاطر بوي مشمئزكننده تني كه سوخته از هم عذرخواهي كردند يا نه اما ميتونم تصور كنم ، عذرخواهي تمام كساني كه درد جنگ رو متحمل شدند و مي شوند
و به كسانيكه ابرها رو سياه مي كنند بروزش دادند ، دردي كه در به وجود اومدنش هيچ نقشي نداشتند ، عذرخواهي بابت خوب و زيبا نمردن ، عذرخواهي بابت تبديل شدن به جنازه هاي كريه ، اما ابر سياهي كه قرار به باريدن داره ميباره و گوشش به اين عذرخواهي هاي "تكان دهنده "و فرآيند هاي مكرر درد بدهكار نيست .
به طور خلاصه عرض كنم كه ايبوسه دستت رو ميگيره و از لا به لاي زنان و مردان و كودكاني كه سرگرم سوختن و مشغول خونريزي اند عبورت ميده و تو رو با "رئاليسم ناپخته "و حقيقت حقيقت تنها ميذاره.با صحنه هاي دهشتناكي از خوب نمردن انسانها...
از تارهاي طلا عنكبوت هاي نفرت آويزانند
بي صدا جان سپرده اند سربازان و حكيمان و شاعران
عشق و مرگ در گودالي مه آلود افتاده اند
هر سرزميني خواستار نام مردان غيور است
اما افسوس كه تاريخ از ميان قصه هاي خونين مي گذرد
شايد آواي آدمي هرگز در اينجا طنين افكن نخواهد بود
تنها باد پير و خسته بر دروازه هاي تاريك مي كوبد
مي پندارم من تنها در زير آسمان باقي مانده ام
زيرا من اولين انساني هستم كه آروز مي كرد جام مرگ بنوشد
پاره استخوان هايم را گرد آورده ام و همچون بندبازي كه از روي آب بگذرد از آنجا رفتم
در كنار جامه هايم كه از جنگ چركين شده بود زانو در بغل نشستم
و همچون مردي باديه نشين مقدم خورشيد را نماز
بردم
اين رود" ايسونزو "است كه من در آب هاي آن بهتر از هر جا خود را چون تاري نرم از كائنات باز شناختم
رنج من آنگاه است كه خود را با جهان هماهنگ نمي بينم
اما اين دست هاي ناپيدا كه مرا چون موم در خود دارند
سعادتي كميباب به من مي بخشند
من از دوران هاي حياتم برگذشته ام
و اين ها رود هاي من اند.
سالواتوره كوازي مودو
لبخند زدم و گفتم مسئله اي نيست.
اما كتاب تكان دهنده تر از اون چيزي بود كه تصورش رو مي كردم
نمي دونم از كجا شروع كنم
روايت از خواستگاري ياكوسو( دختري كه در هنگام وقوع بمباران اتمي در جايي با فاصله بيش از ده كيلومتر از ناحيه اصابت بمب بوده ) آغاز ميشه ، براي اينكه اين خواستگار مثل خواستگار هاي قبلي ياكوسو از ترس ابتلاي ياكوسو به" بيماري بمب اتم" منصرف نشه، شوهر عمه ياكوسو (شيگه ماتسو)شروع ميكنه به رونويسي يادداشت هاي ياكوسو و خودش ، يادداشت هايي كه روزنوشت هاي ياكوسو و شيگه ماتسو ست مربوط به وقوع بمباران و روزهاي پس از آن تا بدين طريق به آقاي خواستگار ثابت بشه كه ياكوسو در سلامت كامل به سر ميبره.
وقرار بر اين ميشه كه قسمت هاي مربوط به باران سياه( از عوارض بمباران اتمي ) حذف بشه ، باران سياهي كه روي سر و صورت ياكوسو فرود اومده......
تكان دهندگي از همان مقدمه براي من آغاز شد .ايبوسه باران سياه را نگاشته تا در مخالفت با جنگ چيزي بنويسد "وصيت نامه ادبي كه بايد همه نسل هاي آينده بخوانند تا ديگر شاهد چنين ظلمتي در جهان نباشند ." اما مگر مي شود ؟اين بديهيات غيرطبيعي طبيعي شده اوج تكان دهندگي باران سياه است،
اصلن وجب به وجب هيروشيماي ايبوسه تكان دهنده است .
همين كه شهري مورد حمله اتمي قرار گرفته و آدم هاي شهر ، يكديگر رو آقا و خانم خطاب ميكنند، خانم تاكاهاشي گونه ي سوخته آقاي شيزوما را پانسمان مي كند، آقاي شيزوما به دنبال عينكش است و در حالي كه با دست هاي لرزان مشغول پاك كردن شيشه عينكش است مي گويد :علت لرزش دستم را مي دانم " دليلش اين است كه دشمن زهرچشمش را زياد كرده با نوري كه اصلن پدر و مادرش معلوم نيست، گونه سمت چپم را سوزاند، سمت چپ عينكم را هم ، همينطور ترساندن مرموزي ست، خب اين يعني زهر چشم." بعد خانم تاكاهاشي مي گويد: اما امروز هنوز بمباران هوايي نشده!
همه جاي شهر پر از انسانهايي ست با پوست هاي برآماسيده و ناله ناله درد درد
من ديده ام ،من حالت آدم ها قبل از مرگ رو ديده ام مثلن اون آقاي بيست و چند ساله اي كه ركتوراژي داشت و افت هموگلوبين و ناگهان همراه ركتوراژي دفع مدفوع هم شروع شد و فكر كرد داره ميميره و از كسانيكه در اتاقش حضور داشتند عذرخواهي مي كرد به خاطر دفع خون و مدفوع، منشا خونريزي تن او بود و اما خودش هيچ نقشي نداشت...
مي دونم كه همه آدم ها قبل از مرگ حالت يكساني رو تجربه نمي كنند ، مي دونم اما فكر ميكنم كه يكي از بديهي ترين (از اين واژه بيزارم)خواسته هاي انسانها اينه كه وقتي ميميرن خوب به نظر برسن، چندش آور و زشت نباشن . اما جنگ به شيوه مردن انسانها هم چنگ مي زنه با ناخن هاي هميشه تيز و آغشته به فضولات آدم بدهاي دنيا.
من مي دونم كه ايده آل اينه كه جنگ نباشه و آدم ها نميرن اما هم من هم ايبوسه هم همه ي دنيا ،مي دونيم كه جنگ هميشه هست .هميشه آدم هايي هستند كه سهمشون از آسمون ، باران هاي سياه ميشه ، اون آدم هايي كه قراره اين ابرهاي سياه رو هدايت كنند به آسمون دنيا، كتاب باران سياه رو نمي خوانند كه اگر هم بخونن با بديهيات تهوع آور دنيا روبرو ميشن و واكنشي نشون نميدن.
بايد اضافه كنم كه متاسفانه در صفحه ١٩ دچار وسواس ذهني عجيبي شدم و باقيمانده تمركز اين روزهام هم منهدم شد با هر صفحه اي كه پيش مي رفتم به همان صفحه ارجاع داده ميشدم
با اين جمله ها : "پس دارويي به نام پانتوپون به آنها تزريق كرده و فقط درد شش نفر را براي مدتي تسكين داده بود . ظاهرا دكتر از اين دارو بيش از اين در دم و دستگاهش نداشت."
اينكه داروهادر جنگ كمياب ميشن چيز عجيبي نيست ، اينكه داروهاي مسكن در جنگ كمياب ميشن چيز عجيبي نيست و خيلي هم طبيعيه، اينكه طبيعي بودن اين موضوع هم فاجعه ايه كه برامون طبيعيه هم چيز عجيبي نيست ، بازگو كردن بديهيات دنيا هم ادا و اطواره و مسخره س،به خودم گوشزد كردم كه دختر جون ادا و اطوار در نيار
و پيله نكن به طبيعي ترين اصول اين دنيا اما خودم متقاعد نمي شد كه نشد.
وقتي كه جنگ ميشه ، داروهاي مسكن كمياب ميشن، آدم ها درد بيشتري رو متحمل ميشن و موقع مرگ خوب به نظر نمي رسن انقدر كه هيچ لباسي به تن ندارند و نامشون با جوهر روي تن هاي سوخته شون نوشته ميشه و درد، درد ، مدت هاي مديدي درد، به اندازه تمام دردهاي دنيا درد، من نمي دونم آدم هاي سوخته ايبوسه هم به خاطر تن سوخته شون به خاطر بوي مشمئزكننده تني كه سوخته از هم عذرخواهي كردند يا نه اما ميتونم تصور كنم ، عذرخواهي تمام كساني كه درد جنگ رو متحمل شدند و مي شوند
و به كسانيكه ابرها رو سياه مي كنند بروزش دادند ، دردي كه در به وجود اومدنش هيچ نقشي نداشتند ، عذرخواهي بابت خوب و زيبا نمردن ، عذرخواهي بابت تبديل شدن به جنازه هاي كريه ، اما ابر سياهي كه قرار به باريدن داره ميباره و گوشش به اين عذرخواهي هاي "تكان دهنده "و فرآيند هاي مكرر درد بدهكار نيست .
به طور خلاصه عرض كنم كه ايبوسه دستت رو ميگيره و از لا به لاي زنان و مردان و كودكاني كه سرگرم سوختن و مشغول خونريزي اند عبورت ميده و تو رو با "رئاليسم ناپخته "و حقيقت حقيقت تنها ميذاره.با صحنه هاي دهشتناكي از خوب نمردن انسانها...
از تارهاي طلا عنكبوت هاي نفرت آويزانند
بي صدا جان سپرده اند سربازان و حكيمان و شاعران
عشق و مرگ در گودالي مه آلود افتاده اند
هر سرزميني خواستار نام مردان غيور است
اما افسوس كه تاريخ از ميان قصه هاي خونين مي گذرد
شايد آواي آدمي هرگز در اينجا طنين افكن نخواهد بود
تنها باد پير و خسته بر دروازه هاي تاريك مي كوبد
مي پندارم من تنها در زير آسمان باقي مانده ام
زيرا من اولين انساني هستم كه آروز مي كرد جام مرگ بنوشد
پاره استخوان هايم را گرد آورده ام و همچون بندبازي كه از روي آب بگذرد از آنجا رفتم
در كنار جامه هايم كه از جنگ چركين شده بود زانو در بغل نشستم
و همچون مردي باديه نشين مقدم خورشيد را نماز
بردم
اين رود" ايسونزو "است كه من در آب هاي آن بهتر از هر جا خود را چون تاري نرم از كائنات باز شناختم
رنج من آنگاه است كه خود را با جهان هماهنگ نمي بينم
اما اين دست هاي ناپيدا كه مرا چون موم در خود دارند
سعادتي كميباب به من مي بخشند
من از دوران هاي حياتم برگذشته ام
و اين ها رود هاي من اند.
سالواتوره كوازي مودو
This entire review has been hidden because of spoilers.
June 17, 2018
در این کوچههایی که تاریک هستند
من از حاصلِ ضرب تردید و کبریت میترسم
من از سطح سیمانی قرن میترسم
بیا تا نترسم من از شهرهایی که خاک سیاشان چراگاه جرثقیل است
مرا باز کن مثل یک در به روی هبوط گلابی در این عصر معراج پولاد
مرا خواب کن زیر یک شاخه دور از شب اصطکاک فلزات
اگر کاشف معدن صبح آمد
صدا کن مرا
و من در طلوع گل یاسی از پشت انگشتهای تو بیدار خواهم شد
و آن وقت
حکایت کن از بمبهایی که من خواب بودم وَ افتاد
حکایت کن از گونههایی که من خواب بودم وَ تر شد
سهراب سپهری
____________
باران سیاه روایت زندگی دختری روستایی به نام یاسوکو است ، چهار سال از بمباران هیروشیما گذشته است و به واسطه خواستگاری که برای یاسوکو آمده است خوانواده یاسوکو عمه و شوهر عمه اش مجبور میشوند سراغ یادداشت های روزهای سیاه و وحشتناک بمباران هسته ای هیروشیما بروند.....
کتاب با توصیف های دقیق عمق فاجعه را به مخاطب نشان میدهد ، از مرگ کسانی که در روز بمباران مردند میگوید و کسانی که ظاهرا جان به در بردند اما مدتها با بیماری هسته ای دست و پنجه نرم کردند
برای من کتاب از آن دست کتاب هایی بود که به مخاطب یادآوری میکند انسان چقدر میتواند وحشتناک باشد ، که چقدر انسان تنهاست
ترجمه قدرتالله ذاکری را خواندم خوب و روان بود
فیلمی هم از کتاب به همین نام به سال 1989 اقتباس شده است ، دیدنش خالی از لطف نیست
من از حاصلِ ضرب تردید و کبریت میترسم
من از سطح سیمانی قرن میترسم
بیا تا نترسم من از شهرهایی که خاک سیاشان چراگاه جرثقیل است
مرا باز کن مثل یک در به روی هبوط گلابی در این عصر معراج پولاد
مرا خواب کن زیر یک شاخه دور از شب اصطکاک فلزات
اگر کاشف معدن صبح آمد
صدا کن مرا
و من در طلوع گل یاسی از پشت انگشتهای تو بیدار خواهم شد
و آن وقت
حکایت کن از بمبهایی که من خواب بودم وَ افتاد
حکایت کن از گونههایی که من خواب بودم وَ تر شد
سهراب سپهری
____________
باران سیاه روایت زندگی دختری روستایی به نام یاسوکو است ، چهار سال از بمباران هیروشیما گذشته است و به واسطه خواستگاری که برای یاسوکو آمده است خوانواده یاسوکو عمه و شوهر عمه اش مجبور میشوند سراغ یادداشت های روزهای سیاه و وحشتناک بمباران هسته ای هیروشیما بروند.....
کتاب با توصیف های دقیق عمق فاجعه را به مخاطب نشان میدهد ، از مرگ کسانی که در روز بمباران مردند میگوید و کسانی که ظاهرا جان به در بردند اما مدتها با بیماری هسته ای دست و پنجه نرم کردند
برای من کتاب از آن دست کتاب هایی بود که به مخاطب یادآوری میکند انسان چقدر میتواند وحشتناک باشد ، که چقدر انسان تنهاست
ترجمه قدرتالله ذاکری را خواندم خوب و روان بود
فیلمی هم از کتاب به همین نام به سال 1989 اقتباس شده است ، دیدنش خالی از لطف نیست
June 8, 2016
I am at a complete loss for what to say about this book It left me horrified. Everybody should read it.
March 1, 2014
همین اول بگویم که من عاشق ادبیات جنگ هستم و راجع به هیچ چیزی به اندازهی جنگ٬ رمان و داستان و کتاب تاریخی نخواندهام. تا به حال هم فکر میکردم که رمارک در رمان «در غرب خبری نیست» شوکه کنندهترین توصیفات از جبهه و جنگ را دارد و کسی به گرد پایش نمیرسد٬ الان هم نمیخواهم بگویم ماسوجی ایبوسه در رمان «باران سیاه» جبههی جنگ را بهتر از رمارک توصیف کرده. نخیر. چون اصلا «باران سیاه» در جبههی جنگ نمیگذرد و «پیکادون»* درست در جایی میافتد که اصلا جبهه نیست. «بمب اتم در یک لحظه منطقهی آکی را که آفتاب زیبایی دارد٬ به میدان جنگی واقعی بدل میکند٬ انگار در آن جنگ زمینی تمام عیاری در جریان بوده است» و «افرادی که تا دیروز به اسامیای چون تسوچی یا کوروجی صدا زده میشدند٬ اکنون ماننده بادکنک یا هندوانه چهرههایشان آماس کرده و قابل شناسایی نیستند»
ماسوجی ایبوسه که خود اهل فوکویاما (جایی نزدیک هیروشیما) است هنرمندانه خواننده را لابلای خرابیهای بازمانده از انفجار اتمی هیروشیما میگرداند و خسارتی که حتی تصورش هم غیر ممکن است را نمایش میدهد.
کتاب٬ خط داستانی بسیار ساده و کوتاهی دارد: دختری قصد ازدواج دارد و باید به خواستگارش ثابت کند که گرفتار بیماریهای ناشی از انفجار اتمی نیست. در کشاکش این ماجرا٬ پدرخواندهی دختر مشغول بازنویسی خاطرات روز انفجار و روزهای بعد از آن است و بخش بزرگی از کتاب را همین خاطرات شکل میدهند. نویسنده بارها و بارها چه از زبان راوی و چه از زبان سایر شخصیتها ساعت ۸:۱۵ دقیقه روز ۵ آگوست ۱۹۴۵ را روایت میکند. از زاویه دیدهای مختلف برخورد اول با «پیکادون» را پیش روی خواننده میگذارد و هر بار از دفعهی قبل دردناکتر.
نکتهی حیرتانگیز داستان اینجاست که هیچ کدام از شخصیتها انگار آنچه که رخ داده را باور ندارند و حجم خسارت در تصورشان نمیگنجد. آدمهایی که کیلومترها دورتر از کانون انفجار بودهاند همگی گمان میکنند بمب٬ یک بمب معمولی بوده که بیخ گوششان خورده. گیج و مبهوت و سرگردانند و به دنبال کارهای عادیشان هستند٬ یکی زخمی و سوخته عجله دارد به بانک برسد تا پولی را که بدهکار بود را واریز کند٬ دیگری به دنبال تهیهی ذغال برای کارخانهاش است.
نویسنده به عمد٬ آنقدر در این جزییات پافشاری میکند که انفعال قربانیان بزرگترین انفجار تاریخ در مقابل فاجعهای که گرفتارش شدهاند خواننده را حیرتزده و شاید کلافه میکند.
اما نتیجهی کار درخشان است. شاید ضعف «قصه» باعث شود که «باران سیاه» به گرد آثاری مثل «طاعون (آلبر کامو)» یا «کوری (ژوزه ساراماگو)» نرسد٬ اما صرف روایتی دست اول از جنایتی هولناک به اندازهی کافی خواندنی هست که ۳۴۸ صفحه خواننده را به دنبال خود بکشد.
*پیکادون: ساکنین هیروشیما٬ قبل از اینکه بدانند آنچه بر سرشان فرود آمده «بمب اتم» است آن را پیکادون خطاب میکردند. به این دلیل که صدای انفجارش نوایی شبیه تلفظ پیکادون داشت.
ماسوجی ایبوسه که خود اهل فوکویاما (جایی نزدیک هیروشیما) است هنرمندانه خواننده را لابلای خرابیهای بازمانده از انفجار اتمی هیروشیما میگرداند و خسارتی که حتی تصورش هم غیر ممکن است را نمایش میدهد.
کتاب٬ خط داستانی بسیار ساده و کوتاهی دارد: دختری قصد ازدواج دارد و باید به خواستگارش ثابت کند که گرفتار بیماریهای ناشی از انفجار اتمی نیست. در کشاکش این ماجرا٬ پدرخواندهی دختر مشغول بازنویسی خاطرات روز انفجار و روزهای بعد از آن است و بخش بزرگی از کتاب را همین خاطرات شکل میدهند. نویسنده بارها و بارها چه از زبان راوی و چه از زبان سایر شخصیتها ساعت ۸:۱۵ دقیقه روز ۵ آگوست ۱۹۴۵ را روایت میکند. از زاویه دیدهای مختلف برخورد اول با «پیکادون» را پیش روی خواننده میگذارد و هر بار از دفعهی قبل دردناکتر.
نکتهی حیرتانگیز داستان اینجاست که هیچ کدام از شخصیتها انگار آنچه که رخ داده را باور ندارند و حجم خسارت در تصورشان نمیگنجد. آدمهایی که کیلومترها دورتر از کانون انفجار بودهاند همگی گمان میکنند بمب٬ یک بمب معمولی بوده که بیخ گوششان خورده. گیج و مبهوت و سرگردانند و به دنبال کارهای عادیشان هستند٬ یکی زخمی و سوخته عجله دارد به بانک برسد تا پولی را که بدهکار بود را واریز کند٬ دیگری به دنبال تهیهی ذغال برای کارخانهاش است.
نویسنده به عمد٬ آنقدر در این جزییات پافشاری میکند که انفعال قربانیان بزرگترین انفجار تاریخ در مقابل فاجعهای که گرفتارش شدهاند خواننده را حیرتزده و شاید کلافه میکند.
اما نتیجهی کار درخشان است. شاید ضعف «قصه» باعث شود که «باران سیاه» به گرد آثاری مثل «طاعون (آلبر کامو)» یا «کوری (ژوزه ساراماگو)» نرسد٬ اما صرف روایتی دست اول از جنایتی هولناک به اندازهی کافی خواندنی هست که ۳۴۸ صفحه خواننده را به دنبال خود بکشد.
*پیکادون: ساکنین هیروشیما٬ قبل از اینکه بدانند آنچه بر سرشان فرود آمده «بمب اتم» است آن را پیکادون خطاب میکردند. به این دلیل که صدای انفجارش نوایی شبیه تلفظ پیکادون داشت.
December 16, 2020
A very memorable documentary-esque book detailing the post-bombing lives of Japanese civilians in Hiroshima. It seems to be the standard text on the subject. The horrors of radiation sickness depicted will stick with you for a long time. When I watched the recent miniseries titled Chernobyl, I was reminded of some of the scenes in this book. It has a similar tension, though the two catastrophes are not congruent. What it certainly offers is a bleak, accurate, and dense panoply of the resonating and disturbing consequences of the war from the perspective of ordinary Japanese citizens. The personal voice infusing the novel is both heartbreaking and wonderfully strong.
Ibuse is an underrated author in my part of the world, who has several excellent books in English translation. This stands out as his most famous and elegant production, though I would not call it approachable or easily digestible.
Aside from the physical suffering, the psychological problems arising as a result of the bombs are also poignantly portrayed. I found it more harrowing than McCarthy's The Road. The Realism is what penetrates deepest. Ibuse's traditional style is well-suited to the task of relating the experiences of his well-formed composite characters. Essentially, he has condensed the diaries of survivors into a literary distillation. He was not there himself, but I can only imagine how difficult it was for him to balance and focus his efforts.
A magnificent novel in terms of its communicative strategy and imagistic content. It offers little closure by the end, as does real life. After reading this tough novel, I urge you to try his lighthearted story collection called Salamander.
Ibuse is an underrated author in my part of the world, who has several excellent books in English translation. This stands out as his most famous and elegant production, though I would not call it approachable or easily digestible.
Aside from the physical suffering, the psychological problems arising as a result of the bombs are also poignantly portrayed. I found it more harrowing than McCarthy's The Road. The Realism is what penetrates deepest. Ibuse's traditional style is well-suited to the task of relating the experiences of his well-formed composite characters. Essentially, he has condensed the diaries of survivors into a literary distillation. He was not there himself, but I can only imagine how difficult it was for him to balance and focus his efforts.
A magnificent novel in terms of its communicative strategy and imagistic content. It offers little closure by the end, as does real life. After reading this tough novel, I urge you to try his lighthearted story collection called Salamander.
June 2, 2019
Somehow I have two copies of this book. Hey, it happens.
I picked one of the copies up the other day, thinking that this might be a good book (paperback, small, comfortable to hold) book to take with me to Ireland when I leave tomorrow. I started to read it but didn't have any intentions of getting very far. It's a translated novel about a very complex and disturbing topic (the bombing of Hiroshima), one that I might need to read in small bits and pieces so I don't get too overwhelmed like the fragile, white, privileged person that I am. It turns out, though, I could barely put it down.
The characters in this story are based on real-life diaries and interviews with the survivors. As a result, it's impact is greater and, as the back cover suggests, "free from sentimentality." The writing itself is spectacular and kept me engrossed the entire time, hence why I couldn't actually put it down for very long and wound up completing it before I had even finished packing for my trip. I found it as educational as riveting, as a good novel based on true events should be.
I'm not going to lie. I thought the whole novel would be filled with details like that, which might, after time, become tedious and a slog to get through. I never once had that feeling. Even with the diary entries and interviews, it all rolled right off the page as though I was there for every second of it.
And how privileged I am, really. I know students today deal with active shooter drills in schools, but when I was a kid in the Midwest, we had tornado drills. Oh, and, for a couple of years after someone made a prediction: earthquake drills.
There's something about Ibuse's writing that captured my heart, something poetic about the way he looked at the events in Hiroshima
If you have the opportunity to read this incredible book, I highly recommend it. Or check locally in used bookstores because, like I said, I somehow have two copies of this so the Pittsburgh region will have those back in the trade world sometime in the near future.
I picked one of the copies up the other day, thinking that this might be a good book (paperback, small, comfortable to hold) book to take with me to Ireland when I leave tomorrow. I started to read it but didn't have any intentions of getting very far. It's a translated novel about a very complex and disturbing topic (the bombing of Hiroshima), one that I might need to read in small bits and pieces so I don't get too overwhelmed like the fragile, white, privileged person that I am. It turns out, though, I could barely put it down.
The characters in this story are based on real-life diaries and interviews with the survivors. As a result, it's impact is greater and, as the back cover suggests, "free from sentimentality." The writing itself is spectacular and kept me engrossed the entire time, hence why I couldn't actually put it down for very long and wound up completing it before I had even finished packing for my trip. I found it as educational as riveting, as a good novel based on true events should be.
The symptoms of radiation sickness usually began with an unexplained lethargy and heaviness of the limbs. After a few days the hair would come out without any pain, and the teeth would come loose and eventually fall out. Finally, collapse set in and the patient died. The essential thing if one felt lethargy in the early stages of the sickness was to rest and eat well. Those who forced themselves to work gradually wilted, like a pine tree transplanted by a bungling gardener, until finally they expired. In the village next to Kobatake, and in the village beyond that, there had been people who had come home from Hiroshima in the best of health, congratulating themselves on their escape, and had worked their hardest for a month or two, only to take to their beds, and die within a week or ten days. The sickness would set in in one particular part of the body, producing the excruciating pain so characteristic of it. The pain in the shoulders and back, too, was comparably worse than with any other disease.God forbid you be exposed to radiation, now you know the symptoms. Oh, and you'll be screwed.
(p14-15)
I'm not going to lie. I thought the whole novel would be filled with details like that, which might, after time, become tedious and a slog to get through. I never once had that feeling. Even with the diary entries and interviews, it all rolled right off the page as though I was there for every second of it.
And how privileged I am, really. I know students today deal with active shooter drills in schools, but when I was a kid in the Midwest, we had tornado drills. Oh, and, for a couple of years after someone made a prediction: earthquake drills.
We had often been taught during air raid drill that one must always breathe out steadily while a bomb was falling. Perhaps the sentry and the delivery boy had been breathing in at the moment the bomb burst? I did not understand the physiology of it, but it occurred to me that a blast just as one had filled one's lungs to capacity might well press on them and cause instant death.Isn't that a terrifying thought? Or is it just because I have feelings of claustrophobia at random times and that paragraph basically triggers the hell out of that feeling. I couldn't breath for a moment after I initially read that passage.
(p105)
There's something about Ibuse's writing that captured my heart, something poetic about the way he looked at the events in Hiroshima
It seemed to me that the familiar world had fallen on Hiroshima. In olden times, people used to say that in an area badly ravaged by war it took a century to repair the moral damage done to the inhabitants; and it began to seem as though they might have been right.I wonder if anything has been learned from Hiroshima. We still have money-hungry and war-hungry men twiddling their thumbs and waiting for the "right moment" to release the kraken (in this case: really, really, really big bombs). It's terrifying - history means nothing, it seems, and books like this, which tells the ugly history in a beautiful package, seems to go unread.
(p149)
In the playground of the First Prefectural Middle School in the city - one of them said - there was a reservoir of water for fire-fighting purposes. Around it, hundreds of middle school students and voluntary war workers lay dead. They were piled up at the edge of the reservoir, half-naked since their shirts had been burned away. Seen from a distance, they looked like beds of tulips planted round the water. Seen closer, they were more like the layers of petals on a chrysanthemum.The cover of my edition has a blurb by C.P. Snow: "Here is a novel...which turns Hiroshima into a major work of art." I thought that was a load of crap when I first picked up the book. How can such a horrific event be written as a work of art? How dare he make such a callous observation? But then I read those words, "Seen closer, they were more like the layers of petals on a chrysanthemum," and it made complete sense to me. An image was painted. And through the painting I continued to learn so much about what happened, and not from an American history textbook that glosses over everything:
(p154)
It probably meant that the powers-that-be had already come to some kind of terms with the enemy, and were going to make them public at noon tomorrow. Even so, neither a peace conference nor an armistice seemed very probable, considering the way enemy planes were flying about as though they owned the place. The only possibility, therefore, was surrender, which would probably mean that the enemy - just as the Japanese Army had done in places it occupied overseas - would land in Japan, occupy the harbors, and disarm all Japan's armed forces...Or could it be that the important broadcast was going to be a declaration of war on the Soviet Union? If so, it was tantamount to Japan's taking on most of the world singlehanded. What was going to happen to Japanese forces serving overseas? To civilians at home? So far, it had seemed that no life could be worse than that of the moment, but if it was a question of the whole nation being wiped out, a man was ready to do his bit. (Just what that bit was, though, no one was quite sure.) The enemy had military might on his side. In all likelihood, every single Japanese male would be castrated...Wouldn't it have been possible to surrender before the bomb had been dropped? No - it was because the bomb was dropped that Japan was surrendering. Even so, the enemy must have known that Japan was beaten already; it was hardly necessary to drop the bomb.That entire passage shows just the number of questions civilians would have had following the bombing of Hiroshima in 1945. Ibuse himself was not actually there, but, as previously mentioned, used real diary entries and interviews to tell his story. He captured the confusion, the complexity, the terror so well that a 40-year-old white woman in 2019 was so impressed that she is even more concerned about little boy-men wielding big-ass weapons of mass destruction.
(p291-2)
If you have the opportunity to read this incredible book, I highly recommend it. Or check locally in used bookstores because, like I said, I somehow have two copies of this so the Pittsburgh region will have those back in the trade world sometime in the near future.
September 1, 2016
خیلی خوب بود،یک کمی اول و آغاز خواندنش سخت بود ولی کم کم که به نثرو روایت نویسنده عادت کردم و برایم خوش خوان شد.
من همواره با ادبیات و کل متعلقات فرهنگ ��سیای شرق مشکل ارتباطی دارم ولی با این اثر،علی رغم این که جزو آثار تقریبا کلاسیک محسوب می شود ،ارتباط خوبی برقرار کردم.رئالیسم تلخ و گزنده و زبان توصیف گر نویسنده شاید بعضی موارد خسته کننده به نظر برسد ولی لازمه ی این چنین موضوعی استفاده از زبان دقیق و روایت موشکافانه است.هرچند به نظر رمان می آید ولی به نظرمن درحقیقت زندگینامه ی خودنوشتی است که بادقت بسیار جزییاتش حول محورموضوع انفجار اتمی ذکر شده است.
اگرمثل من باادبیات شرقی سخت ارتباط برقرار می کنید،خواندن این کتاب که البته ترجمه ان هم به حق تمام و کمال است،از دست ندهید.
من همواره با ادبیات و کل متعلقات فرهنگ ��سیای شرق مشکل ارتباطی دارم ولی با این اثر،علی رغم این که جزو آثار تقریبا کلاسیک محسوب می شود ،ارتباط خوبی برقرار کردم.رئالیسم تلخ و گزنده و زبان توصیف گر نویسنده شاید بعضی موارد خسته کننده به نظر برسد ولی لازمه ی این چنین موضوعی استفاده از زبان دقیق و روایت موشکافانه است.هرچند به نظر رمان می آید ولی به نظرمن درحقیقت زندگینامه ی خودنوشتی است که بادقت بسیار جزییاتش حول محورموضوع انفجار اتمی ذکر شده است.
اگرمثل من باادبیات شرقی سخت ارتباط برقرار می کنید،خواندن این کتاب که البته ترجمه ان هم به حق تمام و کمال است،از دست ندهید.
December 26, 2019
باران سیاه کتابی است تلخ و گزنده و حتی گاهی چندش آور در توصیف بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی. به قول خود کتاب «جنگ هیچ خوبیای نمی تواند بیافریند». هرگز پیش از این در مورد این جنگ و وضعیت ژاپن در جنگ نخوانده بودم و این اولین کتابی بود که وضعیت ژاپن را در جنگ توصیف می کرد. اثرات مخرب، دهشتناک و ویرانگر جنگ در باران سیاه به خوبی نشان داده شده و توصیفات دقیق و جزئی نویسنده خواننده را در تمام این صحنه ها با خود همراه می کند. خواندن این کتاب مشتاقم کرد تا بیشتر در مورد بمباران اتمی هیروشیما بخوانم.
همیشه از نظم و انضباط و دقت ژاپنی ها شنیده بودم و این کتاب هم صحه ای بود بر این گفته. نویسنده چنان با دقت، تمام صحنه ها از متراژ خانه ها و چیدمان سبزی ها در سبد گرفته تا وضعیت دردآور مجروحان جنگی را وصف کرده که خواننده زحمت زیادی در تصویر کردن کتاب متحمل نمی شود. بعلاوه این نظم و دقت و مبادی آداب بودن حتی در شخصیت های کتاب نیز کاملا آشکار است به طوری که در بحبوحه جنگ و بمباران در حالی که افراد به شدت زخمی شده و خانه و خانواده شان را از دست داده اند و به قول خودمان در آن بلبشویی که سگ صاحبش را نمی شناسد، اما این افراد همچنان برای رفتن به سر کار آن هم در وقت معین و رعایت تمام اصول ادب و احترام و آیین و مناسک ذره ای فروگذار نمی کنند.
پ.ن: کتاب را به صورت صوتی گوش دادم. کتاب خود به تنهایی به اندازه کافی حاوی صحنه های دلخراش هست اما راوی محترم کتاب هم هیچ کوتاهی نکرده و با چنان ضجه ای کتاب را خوانده که خواننده مبادا لحظه ای از درد و اندوه فراغت یابد. لحن سرد، یکنواخت و ضجه گونه راوی برای من شخصا آزار دهنده بود اما به لطف خود داستان آن را تا آخر تاب آوردم.
#کتابخوانی_در_وقت_پرت
همیشه از نظم و انضباط و دقت ژاپنی ها شنیده بودم و این کتاب هم صحه ای بود بر این گفته. نویسنده چنان با دقت، تمام صحنه ها از متراژ خانه ها و چیدمان سبزی ها در سبد گرفته تا وضعیت دردآور مجروحان جنگی را وصف کرده که خواننده زحمت زیادی در تصویر کردن کتاب متحمل نمی شود. بعلاوه این نظم و دقت و مبادی آداب بودن حتی در شخصیت های کتاب نیز کاملا آشکار است به طوری که در بحبوحه جنگ و بمباران در حالی که افراد به شدت زخمی شده و خانه و خانواده شان را از دست داده اند و به قول خودمان در آن بلبشویی که سگ صاحبش را نمی شناسد، اما این افراد همچنان برای رفتن به سر کار آن هم در وقت معین و رعایت تمام اصول ادب و احترام و آیین و مناسک ذره ای فروگذار نمی کنند.
پ.ن: کتاب را به صورت صوتی گوش دادم. کتاب خود به تنهایی به اندازه کافی حاوی صحنه های دلخراش هست اما راوی محترم کتاب هم هیچ کوتاهی نکرده و با چنان ضجه ای کتاب را خوانده که خواننده مبادا لحظه ای از درد و اندوه فراغت یابد. لحن سرد، یکنواخت و ضجه گونه راوی برای من شخصا آزار دهنده بود اما به لطف خود داستان آن را تا آخر تاب آوردم.
#کتابخوانی_در_وقت_پرت
August 6, 2016
So much pain and despair in this modest, but powerful book. Can you live your life after you survived hell? Is it ok to survive the hell when others didn't?
January 20, 2012
Reading this novel was, in part, like watching a sports team snatch defeat from the jaws of victory. For about half the way Masuji Ibuse notched a five-star work on his belt, but, at some point, the author let it all get away from him somewhat--because he seemed less compelled to stick to his powerful, poetic story than to set down for posterity the "novel of record" about the bombing of Hiroshima. Granted, I am somewhat glad he did this, because as a documentary "sights and sounds" kaleidoscopic view of events before the bombing on August 6, 1945, and up to the day of Japan's surrender on August 15, it is as fulsome, meticulous and vivid as one could expect. One wonders, then, why Ibuse didn't just write a non-fiction book, since most of the accounts and descriptions of hardship therein seem to have been culled from life, and because the main thrust of his fictional narrative, which compels the readers interest early on, is strayed from almost completely and lost over the course of the book.
The one character who is present throughout the book is a senior factory manager named Shizuma Shigematsu, but increasingly as the story unfolds even he seems less a protoganist than a kind of guide or Greek chorus. The book has an odd structure that places the initial narrative well after the fact of the bombing, then goes back in time to points before, during and after the hellish days of the nuclear holocaust, and then alternates between ominiscient narratives about the characters and first-person diary entries by the protagonists and ancillary characters. The best part of the book is its initial narrative, which begins a couple of years after the bombing and examines the heartbreaking plight of young Yasuko to find a matrimonial partner for herself despite suffering ostracism resulting from her suspected exposure to radiation from the bomb. I found this social exclusion factor an interesting socio-cultural aspect of the Hiroshima tragedy, one not often considered in lieu of all the obvious physical scarring and death that tends to be focused on.
Yasuko, who is under the guardianship of her uncle Shigematsu and aunt Shigeko, shows no physical signs initially to her exposure to the "black rain," the dark, dusty radioactive precipitation that fell on the city in the days following the bombing. Because of this her uncle and aunt decide that fears by her suitors about her exposure are unwarranted, and thus Shigematsu sets out to create a diary written by himself, Yasuko, and Shigeko to help prove that the young lady--in contrast to Shigematsu and others who suffered evident physical maladies from the bombing--is "safe" and marriageable. The diaries soon become the basis for a much more sprawling "Journal of the Bombing" composed by various doctors, soldiers, and other acquaintances who witnessed or suffered from the horrors of the bombing.
Throughout, the novel is infused with unforgettable imagery of gruesome destruction and suffering--and the towering presence of the massive mushroom cloud as it darkens and spreads over the city is haunting and frightening to contemplate. With this image and the scene of chaos unfolding below, it must have been one of the most epochal things in human history to have witnessed. Ibuse gives an incredible sense of it in the early part of the novel. Shigematsu's various journeys around the city, to seek lost loved ones or to procure coal for his factory in the disorder, are told with ample detail and precision. One can smell the burning and rotting corpses.
As a litany of what went on in Hiroshima it's hard to beat, and is certainly an excellent adjunct to John Hersey's classic reportage of that time, Hiroshima. But, after awhile, as the Yasuko narrative thrust and drama are diffused, the book loses its gravitas and begins to feel like a repetitive laundry list.
At times, the back-and-forth narrative time shifts and the inclusion of so many narrative voices begins to detract rather than enlighten; Ibuse loses the power of simplicity. The more he tries to add personalities, the less personal the book feels. And the less the reader begins to feel. The effect is desensitizing.
Nonetheless, this was a powerful and informative book, filled with interesting Japanese socio-cultural attitudes at the time of the war. The book's tone is not angry as much as it is bewildered, and that's to its credit.
The one character who is present throughout the book is a senior factory manager named Shizuma Shigematsu, but increasingly as the story unfolds even he seems less a protoganist than a kind of guide or Greek chorus. The book has an odd structure that places the initial narrative well after the fact of the bombing, then goes back in time to points before, during and after the hellish days of the nuclear holocaust, and then alternates between ominiscient narratives about the characters and first-person diary entries by the protagonists and ancillary characters. The best part of the book is its initial narrative, which begins a couple of years after the bombing and examines the heartbreaking plight of young Yasuko to find a matrimonial partner for herself despite suffering ostracism resulting from her suspected exposure to radiation from the bomb. I found this social exclusion factor an interesting socio-cultural aspect of the Hiroshima tragedy, one not often considered in lieu of all the obvious physical scarring and death that tends to be focused on.
Yasuko, who is under the guardianship of her uncle Shigematsu and aunt Shigeko, shows no physical signs initially to her exposure to the "black rain," the dark, dusty radioactive precipitation that fell on the city in the days following the bombing. Because of this her uncle and aunt decide that fears by her suitors about her exposure are unwarranted, and thus Shigematsu sets out to create a diary written by himself, Yasuko, and Shigeko to help prove that the young lady--in contrast to Shigematsu and others who suffered evident physical maladies from the bombing--is "safe" and marriageable. The diaries soon become the basis for a much more sprawling "Journal of the Bombing" composed by various doctors, soldiers, and other acquaintances who witnessed or suffered from the horrors of the bombing.
Throughout, the novel is infused with unforgettable imagery of gruesome destruction and suffering--and the towering presence of the massive mushroom cloud as it darkens and spreads over the city is haunting and frightening to contemplate. With this image and the scene of chaos unfolding below, it must have been one of the most epochal things in human history to have witnessed. Ibuse gives an incredible sense of it in the early part of the novel. Shigematsu's various journeys around the city, to seek lost loved ones or to procure coal for his factory in the disorder, are told with ample detail and precision. One can smell the burning and rotting corpses.
As a litany of what went on in Hiroshima it's hard to beat, and is certainly an excellent adjunct to John Hersey's classic reportage of that time, Hiroshima. But, after awhile, as the Yasuko narrative thrust and drama are diffused, the book loses its gravitas and begins to feel like a repetitive laundry list.
At times, the back-and-forth narrative time shifts and the inclusion of so many narrative voices begins to detract rather than enlighten; Ibuse loses the power of simplicity. The more he tries to add personalities, the less personal the book feels. And the less the reader begins to feel. The effect is desensitizing.
Nonetheless, this was a powerful and informative book, filled with interesting Japanese socio-cultural attitudes at the time of the war. The book's tone is not angry as much as it is bewildered, and that's to its credit.
August 17, 2021
В месеца, в който Япония си спомня за жертвите от Хирошима и Нагасаки, аз попаднах на този роман-спомен за същите събития. (Написан е на базата на разкази и спомени на очевидци). И макар че от всички световни беди именно тази ми влияе най-ужасяващо, не ми се искаше да пропусна книгата.
Едно предложение за годеж, отправено към племенницата му, кара Шигемацу да се върне към спомените си за последните дни на войната. Надявайки се чрез дневника си от тогава да помогне на момичето да се омъжи (в селото упорито се говори, че тя е болна от лъчева болест, въпреки че лекарите твърдят обратното), той кани и нас да надзърнем в ада.
Романът не е толкова тежък, колкото покъртителната "Оцелелите" (Изток-Запад, 2020), тъй като стремежът на Ибусе сякаш е да гледа повече отстрани, да се опита да заличи емоциите и ужаса зад думите, като ги замаскира с всекидневните човешки проблеми, неангажиращите разговори и задачи, които да карат героите му да отвръщат лице от "димната гъба с големия крак" току над главите им. Наистина, има моменти, в които тази абстрахираност е нереална до краен предел, като когато насред руините и дима от импровизираните крематориуми, героите търсят изгубена чанта с пари, самите те с буквално свалена кожа и тежки рани, опитват се да се свържат с фирма за въглища, за да работи близката фабрика за платове... А сред безбройните, надраскани по парапети и останали стени надписи за издирвани хора и такива, които твърдят, че са добре и вече са някъде другаде, може да се намери и "Х, моля те да се свържеш с мен, за да ти върна парите".
В мигове на най-голям ужас, строгото придържане към "нормалното всекидневие" явно е спасител, поне за героите на "Черен дъжд". Въпреки че понякога и те нямат сили да скрият ужаса си.
Едно предложение за годеж, отправено към племенницата му, кара Шигемацу да се върне към спомените си за последните дни на войната. Надявайки се чрез дневника си от тогава да помогне на момичето да се омъжи (в селото упорито се говори, че тя е болна от лъчева болест, въпреки че лекарите твърдят обратното), той кани и нас да надзърнем в ада.
Романът не е толкова тежък, колкото покъртителната "Оцелелите" (Изток-Запад, 2020), тъй като стремежът на Ибусе сякаш е да гледа повече отстрани, да се опита да заличи емоциите и ужаса зад думите, като ги замаскира с всекидневните човешки проблеми, неангажиращите разговори и задачи, които да карат героите му да отвръщат лице от "димната гъба с големия крак" току над главите им. Наистина, има моменти, в които тази абстрахираност е нереална до краен предел, като когато насред руините и дима от импровизираните крематориуми, героите търсят изгубена чанта с пари, самите те с буквално свалена кожа и тежки рани, опитват се да се свържат с фирма за въглища, за да работи близката фабрика за платове... А сред безбройните, надраскани по парапети и останали стени надписи за издирвани хора и такива, които твърдят, че са добре и вече са някъде другаде, може да се намери и "Х, моля те да се свържеш с мен, за да ти върна парите".
В мигове на най-голям ужас, строгото придържане към "нормалното всекидневие" явно е спасител, поне за героите на "Черен дъжд". Въпреки че понякога и те нямат сили да скрият ужаса си.
October 10, 2018
In brief, this book by Masuji Ibuse based "his tale on real-life diaries and interviews with victims of the holocaust" (back cover) caused by the atomic bomb on August 6, 1945 at Hiroshima around 8.15 a.m. is worth reading since we could fathom their plight amidst those unlucky fallen Japanese citizens of all ages there; while reading it I could not help praying and hoping that unthinkable man-made catastrophe would never happen again anywhere, it is simply bitterly touching due to the writer's objective description of such an unimaginable and horrible inferno ever done to humankind, surprisingly, without any sense of remorse or revenge and, I think, that page of history has since proved the spirit and valor of such a unique, respectable and admirable country in the name of Japan to the whole wide world to see and be gradually amazed.
Today (2017.7.23) after sending my message thanking Maureen on her Like, I found that the website mentioned below simply can't be accessible due to its copyright; therefore, I'm sorry for your disappointment and I decide to leave the whole paragraph at that within [. . .] as history of my review in which the site ultimately proves that anything starts will reach the end when the time comes.
Today (2017.7.23) after sending my message thanking Maureen on her Like, I found that the website mentioned below simply can't be accessible due to its copyright; therefore, I'm sorry for your disappointment and I decide to leave the whole paragraph at that within [. . .] as history of my review in which the site ultimately proves that anything starts will reach the end when the time comes.
August 7, 2017
I feel like it has taken me a very long time to get through this book. I found I needed frequent breaks because it was just so harrowing. The "black rain" of the title refers to the soot filled rain that fell when the atomic bomb was dropped on Hiroshima, and the story centres around Yasuko, a young woman who was victim of this and subsequently struggles to find a marriage match. The story is told through the journal entries of her guardian and others.
The story lacks a strong narrative thread and occasionally feels a bit meandering and unfocused but rather than detracting from the book, it almost adds to the power of it. The overall impression one comes away with is the sheer bewilderment of the residents at what had happened. There is a lot of superstition and speculation, and the term "atomic bomb" is not encountered until the last few pages of the book. The journal entries read very much like non-fiction (and I believe the author made a lot of use of survivors' real life diaries) and documents what happened in such a matter of fact and unsensationalised way that it becomes very poignant.
This is a very powerful book and deserves to be much more widely read.
The story lacks a strong narrative thread and occasionally feels a bit meandering and unfocused but rather than detracting from the book, it almost adds to the power of it. The overall impression one comes away with is the sheer bewilderment of the residents at what had happened. There is a lot of superstition and speculation, and the term "atomic bomb" is not encountered until the last few pages of the book. The journal entries read very much like non-fiction (and I believe the author made a lot of use of survivors' real life diaries) and documents what happened in such a matter of fact and unsensationalised way that it becomes very poignant.
This is a very powerful book and deserves to be much more widely read.
October 10, 2018
تلخ
راوی خیلی سرد و بدون احساس اتفاقات بعد از افتادن بمب اتم روی هیروشیما رو گزارش وار تعریف میکنه و با شرح جزئیاتی از حال و روز مردم و طبیعت و شهر حسی رو به شما القا میکنه که انگار به چشم خودتون اتفاقارو دیدین.
اگه قصد نویسنده آزار دادن خواننده باشه، خیلی توی کارش موفق بوده
خوندن کتاب یه مقدار سخته و نمیشه طولانی مدت با وقایعش سر کرد
پ.ن: نکته عجیب توی کتاب رفتار شهرونداس... همه توی اون شرایط "شهروند خوب"اند، رعایت قانون، احترام و توجه به حریمهای خصوصی... خیلی برام عجیبه که توی اون شرایط مثلا کارمند بیاد از مدیرش اجازه کاری رو بگیره، یا فردای بمب اتمی بره سر کار! جای عجیب دیگه اینه که وارد حریم خصوصی هم نمیشن، حتی برای کمک!
واقعا عجایب مردمی اند این ژاپنیها
راوی خیلی سرد و بدون احساس اتفاقات بعد از افتادن بمب اتم روی هیروشیما رو گزارش وار تعریف میکنه و با شرح جزئیاتی از حال و روز مردم و طبیعت و شهر حسی رو به شما القا میکنه که انگار به چشم خودتون اتفاقارو دیدین.
اگه قصد نویسنده آزار دادن خواننده باشه، خیلی توی کارش موفق بوده
خوندن کتاب یه مقدار سخته و نمیشه طولانی مدت با وقایعش سر کرد
پ.ن: نکته عجیب توی کتاب رفتار شهرونداس... همه توی اون شرایط "شهروند خوب"اند، رعایت قانون، احترام و توجه به حریمهای خصوصی... خیلی برام عجیبه که توی اون شرایط مثلا کارمند بیاد از مدیرش اجازه کاری رو بگیره، یا فردای بمب اتمی بره سر کار! جای عجیب دیگه اینه که وارد حریم خصوصی هم نمیشن، حتی برای کمک!
واقعا عجایب مردمی اند این ژاپنیها
May 24, 2018
انقدر رمان تلخ و سیاهی بود که مجبور شدم خیلی کند ادامه ش بدم و نمی تونستم یکسره بخونمش .
اما پایان رمان تصویر کاملی از غم و وحشت و فاجعه ی هیروشیما بهم داد که بعید میدونم بتونم در فیلم یا عکسی نظیرش رو پیدا کنم.
توصیفات و تصویرهایی که از هیروشیما بعد از بمب اتم میده هرچند سیاه اما شاهکاره ، متن گزارش گونه ای داره و همین کمی از انسجامش کم میکنه . اما اگر واقعا میخواید درک ��نید بمب اتم در هیروشیما چه فاجعه ای رقم زد حتما این رمان رو بخونید
اما پایان رمان تصویر کاملی از غم و وحشت و فاجعه ی هیروشیما بهم داد که بعید میدونم بتونم در فیلم یا عکسی نظیرش رو پیدا کنم.
توصیفات و تصویرهایی که از هیروشیما بعد از بمب اتم میده هرچند سیاه اما شاهکاره ، متن گزارش گونه ای داره و همین کمی از انسجامش کم میکنه . اما اگر واقعا میخواید درک ��نید بمب اتم در هیروشیما چه فاجعه ای رقم زد حتما این رمان رو بخونید
March 18, 2020
Ključna reč mog iskustva čitanja „Crne kiše” bila bi reč dostojanstvenost. Negde je bilo potrebno veliko umeće u meri da se u romanu o stradanju civila u padu atomske bombe na Hirošimu balansira između fikcionalnosti i dokumentarnosti, patosa i cinizma, ogorčenosti i humora, nihilizma i volje za životom, a Masuđiju uglavnom to polazi za rukom. Rezultat je upečatljiv antiratni roman o nezamislivim užasima atomske bombe, a opet i spomenik čoveku u njegovoj ranjivosti.
February 22, 2017
داستانی خواندنی. و آنچه تا آخرین لحظه حیرتآور است این که کسی درکی از این که «پیکادون»، «پسر کوچک» یا بمب اتم چه بر سرش آورده و تا کجا گریبانش را خواهد گرفت ندارد. چنان در روز ششم اوت که بمباران شدهاند زندگی میکنند، فرار میکنند و میمیرند انگار روند طبیعی جنگ است. به قول منتقد کتاب: امر معمولی غیرمترقبه این است که آنها «وجود عادی» خود را از دست نمیدهند.
برای خوانندهای که از ابتدا منتظر خواندن فجایع دردناک و صحنههای دلخراش است، شاید کمی کسلکننده و حوصلهسربَر باشد که با شخصیتهای کتاب در ویرانههای هیروشیما راه برود و همهچیز را از نگاه آدمهایی ببیند که عمق رخداد را نمیدانند هنوز. جنازهها و شکلهای عجیبشان، مرگها و زخمها و بعدها بیماریهای اتمی طوری روایتشده که انگار جزئی از زندگی مردمان جنگزده است و جنایتی است مانند مابقی و خب جنگ هیچچیز خوبی ندارد. اما حوصله به خرج دهید و بخوانید. وحشتناک همین است که هیچکس نمیداند چه آوار شده.
سختی خواندن کتاب برای من به یاد سپردن اسامی بود که خب چون اسمهای ژاپنی برای ما نامأنوسترند، طبیعی است. به نظرم باران سیاه ارزش خوانده شدن دارد.
برای خوانندهای که از ابتدا منتظر خواندن فجایع دردناک و صحنههای دلخراش است، شاید کمی کسلکننده و حوصلهسربَر باشد که با شخصیتهای کتاب در ویرانههای هیروشیما راه برود و همهچیز را از نگاه آدمهایی ببیند که عمق رخداد را نمیدانند هنوز. جنازهها و شکلهای عجیبشان، مرگها و زخمها و بعدها بیماریهای اتمی طوری روایتشده که انگار جزئی از زندگی مردمان جنگزده است و جنایتی است مانند مابقی و خب جنگ هیچچیز خوبی ندارد. اما حوصله به خرج دهید و بخوانید. وحشتناک همین است که هیچکس نمیداند چه آوار شده.
سختی خواندن کتاب برای من به یاد سپردن اسامی بود که خب چون اسمهای ژاپنی برای ما نامأنوسترند، طبیعی است. به نظرم باران سیاه ارزش خوانده شدن دارد.
November 7, 2022
Published in 1965, this is a story of the aftermath of the atomic bombing of Hiroshima. It centers around the family of Shizuma Shigematsu, his wife Shigeko and their niece Yasuko. Shizuma has a job that requires him to travel around the city, and he relates his observations. He also transcribes Yasuko’s journal to provide to the family whose son may be interested in marrying her, though she is rumored to be a victim of the “black rain.”
This novel vividly depicts the human suffering from the bombing, including a massive number of deaths, devastation of the city, radioactive fallout, and the general confusion of the populace. It is a powerful portrayal of the human cost of atomic war, and in particular, the horrifying results of radiation sickness. It is fiction but is based on extensive research of actual accounts and interviews. It is a book for those interested in comprehending the entirety of WWII.
This novel vividly depicts the human suffering from the bombing, including a massive number of deaths, devastation of the city, radioactive fallout, and the general confusion of the populace. It is a powerful portrayal of the human cost of atomic war, and in particular, the horrifying results of radiation sickness. It is fiction but is based on extensive research of actual accounts and interviews. It is a book for those interested in comprehending the entirety of WWII.
Displaying 1 - 30 of 451 reviews