What do you think?
Rate this book
Mijn persoonlijke jihad
Het verhaal van Younnes Delefortrie is er voor iedereen die verder wil kijken dan de krantenkoppen. Het is een combinatie van oorlogsdrama en morele zoektocht. Het verhaal van een Vlaamse jongen. Ooit was hij een vrome misdienaar; later een gezocht jihadi. Van het kerkplein naar het kalifaat of van de Playstation naar oorlogsgebied: sinds de zomer van 2012 vertrokken meer dan vijfhonderd Belgen naar de oorlog in Syrië. Geen enkel land in Europa kende zo'n grote vlucht van jonge, radicale moslims.
De Syriëstrijders waren de voorbije jaren niet uit het nieuws te branden, maar hun families bleven radeloos achter. Voor het eerst komt een van hen zelf aan het woord. Door de ogen van Younnes beleven we de opkomst van Sharia4Belgium, de uittocht naar Syrië en het strijdgewoel in Aleppo, maar ook zijn terugkeer en daaropvolgend het grootste terrorismeproces in België ooit. Journalist Bruno Struys schreef dit beklijvende verhaal op basis van dagenlange interviews met Younnes, gesprekken met zijn naaste familie en ontroerende brieven van zijn geliefde.
De Syriëstrijders waren de voorbije jaren niet uit het nieuws te branden, maar hun families bleven radeloos achter. Voor het eerst komt een van hen zelf aan het woord. Door de ogen van Younnes beleven we de opkomst van Sharia4Belgium, de uittocht naar Syrië en het strijdgewoel in Aleppo, maar ook zijn terugkeer en daaropvolgend het grootste terrorismeproces in België ooit. Journalist Bruno Struys schreef dit beklijvende verhaal op basis van dagenlange interviews met Younnes, gesprekken met zijn naaste familie en ontroerende brieven van zijn geliefde.
160 pages, Paperback
Published October 1, 2015
7 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 2 of 2 reviews
June 25, 2017
This is a book attempting to shed light on the phenomenon of a significant number of Belgian young people leaving to fight in Syria by making a sort of a case-study of one such person. Of course, this book does not presume to be a serious anthropological endeavor as I may have implied by using the word "case-study", rather it takes a personal, autobiographical approach which ultimately makes this a very humane book telling a very human story. My sincere compliments to Bruno Struys, he managed to give voice to person in a vivid manner, without overshadowing or oversimplifying him, without trying to mask his frailties or underlying contradictions, yet succeeding to condense what must have been hours upon hours of interview material into a coherent and clear story despite the huge social backlash the book would and did in fact receive upon its publication.
I set out to read this seeking to understand what is going on in the heads of people voluntarily abandoning the privilege of relatively peaceful and prosperous Western European life for a life of struggle and bloodshed, often overcoming considerable hurdles on the way to Syria. I cannot say I am completely satisfied: some of my questions were answered, some not, and some of the provided answers bore yet new questions in turn. Some things were there for me to read, yet I could not fully, truly comprehend them just because my background is so different from the narrator's. Some things were just left out or insufficiently explained because the book is not meant to be a minute analysis of the entirety of possible reasons one can leave to join ISIS, at times because the narrator's introspection did not reach sufficiently deep for my tastes.
The great part about this book that it is deeply personal: it is a story of a man not claiming to be better or worse than he is and trying to explain himself the best he can. Feelings laid bare are as if they were flash-frozen to preserve them fresh among the pages: as a reader, you can keenly feel where the narrator is holding back, where he makes excuses or is being flippant - it is very much like engaging in a dialogue with a live person. The fact that the narrator's story consciously defies and contradicts a big part of mainstream reports about Europeans choosing to become Syrian fighters makes it all the more valuable, if that much of a bitter pill to swallow. And yet if we as a society are to claim the democratic values for our own, we have to respect pluralism, listen and keep an open mind - and that is exactly what the book wants us to do.
I set out to read this seeking to understand what is going on in the heads of people voluntarily abandoning the privilege of relatively peaceful and prosperous Western European life for a life of struggle and bloodshed, often overcoming considerable hurdles on the way to Syria. I cannot say I am completely satisfied: some of my questions were answered, some not, and some of the provided answers bore yet new questions in turn. Some things were there for me to read, yet I could not fully, truly comprehend them just because my background is so different from the narrator's. Some things were just left out or insufficiently explained because the book is not meant to be a minute analysis of the entirety of possible reasons one can leave to join ISIS, at times because the narrator's introspection did not reach sufficiently deep for my tastes.
The great part about this book that it is deeply personal: it is a story of a man not claiming to be better or worse than he is and trying to explain himself the best he can. Feelings laid bare are as if they were flash-frozen to preserve them fresh among the pages: as a reader, you can keenly feel where the narrator is holding back, where he makes excuses or is being flippant - it is very much like engaging in a dialogue with a live person. The fact that the narrator's story consciously defies and contradicts a big part of mainstream reports about Europeans choosing to become Syrian fighters makes it all the more valuable, if that much of a bitter pill to swallow. And yet if we as a society are to claim the democratic values for our own, we have to respect pluralism, listen and keep an open mind - and that is exactly what the book wants us to do.
August 29, 2017
Dit verhaal van een Vlaamse Syrieganger leverde mij minder op dan ik hoopte. Het is natuurlijk een casus, en geen algemene analyse, dus algemene conclusies kan je er niet uit trekken, maar de hele casus (en dan bedoel ik niet de optekening ervan, die is aardig) vond ik nogal zwak. Is dit nou een typische Syrieganger? Ik zou die vraag graag beantwoord zien.
Wellicht bestaat mijn teleurstelling daaruit, dat deze casus, zoals de menselijke geest in het algemeen, een ratjetoe van ervaringen en motivaties bevat en men op het verhaal of zijn beweegredenen zo geen grip kan krijgen.
De daadwerkelijke tijd in Syrie beslaat een zeer klein deel van het boek, en mij blijft volledig onduidelijk of en wat de hoofdpersoon daar heeft gedaan, behalve zich terugtrekken in een huis en een warenhuis. Nu ga ik er vanuit dat de persoon niet gaat opschrijven dat hij strafbare feiten heeft gepleegd, die hij in een rechtbank zou moeten verantwoorden, maar het beantwoordt niet de vraag waarom iemand nu zo nodig naar Syrie moet. De redenen voor zijn vertrek zijn vooraf, tijdens, en achteraf, zoals opgetekend in verschillende delen van het boek, varieren nogal. Eerst is er geen sprake van enige intentie om te gaan, wordt gezegd, twee pagina's later pakt hij al zijn koffer omdat hij het beu is in Belgie, in Syrie vindt hij het vooral fijn om met z'n broeders te zijn en achteraf deed hij het voor de Syrische kindertjes. Het zal wel een combinatie zijn, maar wijzer wordt je er als lezer niet van.
Daarnaast irriteerde ik mij ook aan een aantal onlogische beslissingen, die als compleet logisch worden gepresenteerd: het binnen een tijdsbestek van ca. 7 jaar drie keer trouwen met vrouwen die hij nauwelijks kent; het leegroven van woningen van mensen wiens wijk 'ze' in Syrie hebben veroverd, het zichzelf aangeven in Nederland terwijl er geen haan naar hem lijkt te kraaien.
De frustratie over het niet openlijk kunnen belijden van je islamitische geloof in onze samenleving snap ik, en is waarschijnlijk terecht en redelijk. In het grootste deel van het boek lijkt hij een doorsnee Belg. Aan de andere kant vernoemt hij zijn zoon naar kopstukken van Al Queda en vindt hij koppensnellen OK omdat het minder erg is dan wat Assad doet - alsof moorden dan gerechtvaardigd is.
Kortom: ik snap het allemaal niet. Het lijkt alsof de conclusie van het boek zou moeten zijn: mensen doen maar wat, en sommigen belanden daarbij in Syrie. Het zou kunnen.
Wellicht bestaat mijn teleurstelling daaruit, dat deze casus, zoals de menselijke geest in het algemeen, een ratjetoe van ervaringen en motivaties bevat en men op het verhaal of zijn beweegredenen zo geen grip kan krijgen.
De daadwerkelijke tijd in Syrie beslaat een zeer klein deel van het boek, en mij blijft volledig onduidelijk of en wat de hoofdpersoon daar heeft gedaan, behalve zich terugtrekken in een huis en een warenhuis. Nu ga ik er vanuit dat de persoon niet gaat opschrijven dat hij strafbare feiten heeft gepleegd, die hij in een rechtbank zou moeten verantwoorden, maar het beantwoordt niet de vraag waarom iemand nu zo nodig naar Syrie moet. De redenen voor zijn vertrek zijn vooraf, tijdens, en achteraf, zoals opgetekend in verschillende delen van het boek, varieren nogal. Eerst is er geen sprake van enige intentie om te gaan, wordt gezegd, twee pagina's later pakt hij al zijn koffer omdat hij het beu is in Belgie, in Syrie vindt hij het vooral fijn om met z'n broeders te zijn en achteraf deed hij het voor de Syrische kindertjes. Het zal wel een combinatie zijn, maar wijzer wordt je er als lezer niet van.
Daarnaast irriteerde ik mij ook aan een aantal onlogische beslissingen, die als compleet logisch worden gepresenteerd: het binnen een tijdsbestek van ca. 7 jaar drie keer trouwen met vrouwen die hij nauwelijks kent; het leegroven van woningen van mensen wiens wijk 'ze' in Syrie hebben veroverd, het zichzelf aangeven in Nederland terwijl er geen haan naar hem lijkt te kraaien.
De frustratie over het niet openlijk kunnen belijden van je islamitische geloof in onze samenleving snap ik, en is waarschijnlijk terecht en redelijk. In het grootste deel van het boek lijkt hij een doorsnee Belg. Aan de andere kant vernoemt hij zijn zoon naar kopstukken van Al Queda en vindt hij koppensnellen OK omdat het minder erg is dan wat Assad doet - alsof moorden dan gerechtvaardigd is.
Kortom: ik snap het allemaal niet. Het lijkt alsof de conclusie van het boek zou moeten zijn: mensen doen maar wat, en sommigen belanden daarbij in Syrie. Het zou kunnen.
Displaying 1 - 2 of 2 reviews