Νεφέλαι

by Aristophanes, Αριστοφάνης, Βασίλειος Μανδηλαράς (Translator)

200 pages, Paperback

First published January 1, 1992

About the author

Aristophanes (Greek: Αριστοφάνης; c. 446 – c. 386 BC) was an Ancient Greek comic playwright from Athens and a poet of Old Attic Comedy. He wrote in total forty plays, of which eleven survive virtually complete today. These provide the most valuable examples of a genre of comic drama known as Old Comedy and are used to define it, along with fragments from dozens of lost plays by Aristophanes and his contemporaries.
Also known as "The Father of Comedy" and "the Prince of Ancient Comedy", Aristophanes has been said to recreate the life of ancient Athens more convincingly than any other author. His powers of ridicule were feared and acknowledged by influential contemporaries; Plato singled out Aristophanes' play The Clouds as slander that contributed to the trial and subsequent condemning to death of Socrates, although other satirical playwrights had also caricatured the philosopher.
Aristophanes' second play, The Babylonians (now lost), was denounced by Cleon as a slander against the Athenian polis. It is possible that the case was argued in court, but details of the trial are not recorded and Aristophanes caricatured Cleon mercilessly in his subsequent plays, especially The Knights, the first of many plays that he directed himself. "In my opinion," he says through that play's Chorus, "the author-director of comedies has the hardest job of all."

Reviews

[ζανλίκ · Rating 4 out of 5]

*spoilers λόγω σύνοψης*

Παρακολουθούμε τη σχέση πατέρα και γιου - ενός πατέρα που ο γιος του τον έχει χρεώσει μέχρι τα μπούνια και χρωστάει παντού εξαιτίας του. Ο πατέρας, ο Στρεψιάδης, λόγω των χρεών του, αποφασίζει να στείλει τον γιο του στο "Φροντιστήριον", ώστε να μαθητεύσει δίπλα στον Σωκράτη και να διδαχθεί τον δίκαιο και τον άδικο λόγο, για να τον βγάζει ασπροπρόσωπο στα δικαστήρια. Ο γιος είναι ξεροκέφαλος και δεν θέλει να πάει, οπότε αρχικά στην θέση του πηγαίνει ο πατέρας του, τον οποίο και ο Σωκράτης διώχνει απο τη σχολή του επειδή είναι ανεπίδεκτος μαθήσεως. Με τα χίλια ζόρια, πηγαίνει λοιπόν ο γιος, ο Φειδιππίδης και σύντομα ο Στρεψιάδης θα καταλάβει οτι οι νέες γνώσεις του γιου του θα στραφούν εναντίον του και θα πληρώσει την επιμονή του με τον χειρότερο τρόπο...

***

Είτε σαν κριτική στην Αθήνα του 5ου αιώνα, είτε σαν απλή κωμωδία, σίγουρα οι Νεφέλες αξίζουν μια ανάγνωση.
Δεν θα μπω καν στον κόπο να σχολιάσω το αριστοφανικό μεγαλείο, μιας και δεν είμαι η μεγαλύτερη θαυμάστρια του κωμικού είδους, αλλά είμαι αρκετά οικεία με το έργο του - τόσο λόγω σπουδών, όσο και γενικότερης αναγνωστικής ανωμαλίας. Αλλά πρόκειται για ένα έργο εξαιρετικό, με προβληματισμό γύρω απο διάφορα θέματα όπως η κρίση της ηθικής και της παιδείας, (γιατί όχι;) την πάλη ανάμεσα σε δύο γενιές και άλλα δευτερεύοντα θέματα. Ένα έργο σπαρταριστό, που θα προβληματίσει τον αναγνώστη όσο και θα τον διασκεδάσει. Δε θα το χαρακτηρίσω διαχρονικό, αλλά θα πω οτι θα μπορούσε να καυτηριάζει και τα σημερινά δεδομένα - μόνο που εμείς δεν έχουμε Σωκράτη. Και δεν θα πω άλλα πέρα απο το οτι πρέπει να διαβαστεί - γιατί το αξίζει, γιατί είναι μια υπέροχη κωμωδία που σατιρίζει τα κακώς κείμενα της αρχαίας Αθήνας και θα μπορούσε με μεγάλη άνεση να κάνει το ίδιο και στη σημερινή εποχή. Γιατί δεν είναι ένα ανιαρό ανάγνωσμα, αλλά μια ευκαιρία να αποδειχθεί πως η αρχαία γραμματεία δεν είναι αυτό που νομίζει η μεγαλύτερη μερίδα ανθρώπων. Γιατί και ο ίδιος ο Αριστοφάνης πίστευε οτι είναι το καλύτερο έργο του.

***

4,5 αστεράκια γιατί ήθελα παραπάνω :)