Een tevreden, ja zelfs gelukkige commissaris Liese Meerhout is volop aan het verhuizen als ze op een zaterdag een oproep krijgt: er is een vrouw gevonden in het Galgenweel, het uitgestrekte zeilmeer op de Antwerpse Linkeroever. Ze is gewurgd en misbruikt. Maar hoe gruwelijk ook, dat is niet het enige... En dit is geen alleenstaand geval. In Cordoba en in Trier zijn vergelijkbare misdaden gepleegd. Het enige aanknopingspunt: een witte veer. Een vederlicht spoor om een moord op te lossen. Midden in dit onderzoek gebeurt in het privéleven van Liese een drama. Wanneer er in Antwerpen opnieuw een slachtoffer valt, gaat het alarm in het rood. Liese en haar team moeten op zoek naar een man met een verziekte geest, een gewiekste moordenaar die zich niet laat vatten. Een geschokte, rouwende Liese moet dieper gaan dan ooit in de jacht op haar eerste seriemoordenaar...
Het lichaam van een dode vrouw wordt gevonden, en haar hart is uit haar lichaam gesneden. Vergelijkbare misdaden duiken op in Spanje en in Duitsland. Telkens wordt bij het lichaam een veertje gevonden. Het politieonderzoek vordert maar niet. En er wordt nog een moord gepleegd, weer dezelfde modus operandi, en weer gaat het om een vrouw met zuiderse looks. Liese en haar team moeten alles in het werk stellen om de dader te vatten, voor hij opnieuw toeslaat. En terwijl dit alles gebeurt, sterft ook nog eens de vader van Liese, en komt ze dingen over hem te weten die haar een heel andere kijk op het huwelijk van haar ouders geven.
Ik vond dit een heel spannend verhaal, en het duurt echt lang eer er een tipje van de sluier opgelicht wordt.
De Hondenman is het tiende boek met commissaris Liese Meerhout. Alhoewel Liese blijkbaar eindelijk het geluk heeft gevonden, blijkt ze vlug terug met nare gebeurtenissen te maken te hebben, waaronder een persoonlijk drama. Het verhaal die Toni Coppers hier neerschrijft vind ik net iets minder dan zijn vorige boeken. Het had volgens mij iets minder diepgang dan wat we ondertussen van hem gewoon zijn. In dit boek wordt Liese nogal redelijk naar de voorgrond geschoven wat het verhaal op zich dan iets te langdradig doet lijken. Niettemin heb ik ook nu weer genoten, maar door de andere invalshoek die Toni Coppers neemt nl. overschakelen naar moorden gepleegd door een mogelijke seriemoordenaar leest het totaal anders en is het iets te langdradig doordat er te weinig gebeurt in het onderzoek. Deze keer geef ik voor het verhaal 3 sterren, het plot terug 4 sterren en de cover 4 sterren. De cover is sereen, zacht van kleur en straalt klasse uit.
Tijdens haar verhuis wordt Liese Meerhout bij het lijk van een jonge vrouw gehaald. De vrouw is gevonden in het Galgenweel op linkeroever in Antwerpen. Ze ligt er al enkele dagen en water en sporenonderzoek gaan niet goed samen. Wat men wel ziet is dat ze gewurgd is en erger nog, dat haar hart uit het lichaam gesneden is. Wie doet zoiets? Hoe ziek moet je zijn? Wat is er met haar hart gebeurd? Is het een trofee? De zaak krijgt al snel internationale linken wanneer ook in Spanje een vrouw gevonden werd waarvan het hart weggesneden was. Later volgt er ook nog een vrouw in Duitsland, eerst alleen vermist nadat ze was gaan wandelen. We leren in dit boek een Liese Meerhout kennen die emotioneler is dan anders. Door een overlijden krijgt ze te maken met emoties die ze niet verwacht had en die ze ook niet zo goed kan hanteren. Een menselijkere Liese die minder de supervrouw is dan ze zelf denkt. Met plezier en snel uitgelezen.
Een van de betere werken. Liese haar vader sterft na een tijdje van ziekte. Dit heeft een hevige inpakt bij Liese. Langs de andere kant verhuist zij en heeft een nieuw lief. Dus ook gelukkig. De zaak die moet opgelost worden is niet eenvoudig. Gelijkaardige gevallen in Duitsland en Spanje. Door de fouten van de dader en gegevens uit het labo kan men eindelijk de dader vatten. Zijn daden zijn te begrijpen maar zeker niet goed te praten. Spannend vanaf het begin met een mooi einde. Verder krijgen we wat info over wijn. Wijn griepje = kater. Coppers vermeldt Paul Lebeau, schrijver van Xantippe maar ook van: Mijn vriend, Max. Gelezen en besproken in de les Nederlands. Toch leuk dat dat U dergelijke boeken tegenkomt. Men spreekt ook over het dodenboek van Egypte. Toeval of niet maar mijn volgende thriller is dodenboek/ Preston & Child.
Gekocht op de rommelmarkt in Deinze (meteen 4 stuks en een week later nog eentje in de kringwinkel en dat allemaal voor ik de eerste gelezen had. Soms ben ik heel moedig ... .) Omdat ik het zag passeren op "iedereen leest" en een nichtje had er ook positief commentaar op. Groot was mijn verbazing, gelezen op de achterflap, dat die boeken verfilmd zijn. Tja, bij momenten leef ik op Pluto (natuurlijk met mijn valies boeken mee). Dit is het lichtere werk, maar het beviel en vooral de moeite die hij deed om te duiden waarom een psychopaat ontspoort. Ik heb slechtere Vlaamse thrillers gelezen, op naar de vier andere.
De hondenman, het 10de boek uit de Inspecteur Liese Meerhout reeks, geldt opnieuw als een ontspannend en vlot lezend boek.
De verhaallijn zorgde er - voor mij persoonlijk - voor dat ik als lezer iets minder werd gepushed om het boek in één ruk uit te lezen. Om die reden 3 in plaats van 4 sterren. Ik kijk uit naar de volgende boeken in de reeks.
Goed om weten is dat je niet per se de andere boeken uit de reeks van Toni Coppers eerst moet lezen. Het was een goed en vlot leesbaar zomerboek tussen andere lectuur door, al denk ik dat 'de jacht' net wat spannender was.
Een spannend boek van Coppers, niet zijn beste maar wel opnieuw een pageturner. Je begin hier best niet aan in de avond tenzij je tot een gat in de nacht wil blijven lezen.
In deze Liese Meerhout thriller spelen meerdere factoren een grote rol. Natuurlijk is daar dé zaak, dat is in ieder deel rondom deze bijzondere dame het geval. Ieder boek van Coppers bevat een zelfstandige verhaallijn. Maar wat deze serie zeker ook de moeite waard maakt is Liese zelf. Haar leven volgen in deze boeken is zeker interessant. Je merkt in dit deel duidelijk dat ze aan het veranderen is. Zowel qua werk en inzicht maar ook in haar levensfase. Ze is duidelijk op zoek naar zichzelf en naar haar doel in dit leven. Deze dieper liggende verhaallijn maakt het extra fijn om de voorgeschiedenis te kennen. Natuurlijk kun je de boeken als stand alone lezen, maar Liese en haar team zijn extra interessant wanneer je de voorgaande delen ook hebt gelezen. Je weet waar bepaalde verwijzingen over gaan, je snapt eerder waarom er bepaalde zaken lopen zoals ze gaan. En dat is van meerwaarde tijdens het lezen, je kunt gerust spreken van binding met de personages, ook personages buiten Liese. Het verhaal rond collega Sophie kun je beter plaatsen wanneer je de voorgeschiedenis kent. En dat geldt ook voor die van Masson en Laurent. Coppers is heel goed in staat gebleken een aantal stevige personages neer te zetten die onmisbaar zijn voor deze serie. Het is dan ook niet voor te stellen dat een van hen zou wegvallen. We gaan het meemaken.De schrijfstijl van Coppers, tja wat moet je daar nu nog van zeggen? Hij schrijft gemakkelijk, laagdrempelig en vooral heeft hij feeling voor gedoseerde spanning op de juiste momenten. Zijn boeken lezen daardoor heerlijk weg, telkens weer. De nieuwsgierigheid vraagt hoe lang hij deze serie nog zo intrigerend kan houden. Want inmiddels zijn we tien delen verder en ook een aantal prestigieuze prijzen. Voor het vorige deel rondom Liese Meerhout, ‘De vleermuismoorden’, won hij bijvoorbeeld de publieksprijs van de Hercule Poirotprijs 2015. En ook is er een tv serie met de bescheiden titel ‘Coppers’, die sinds afgelopen januari te zien op de Vlaamse zender VTM. Niet verwonderlijk want de boeken zijn met minutieuze precisie geschreven en doen op zich al filmisch aan. Oog voor detail en sfeergevoeligheid maken zijn boeken stuk voor stuk kadootjes om te lezen. Daar valt verder niets op af te dingen, het is gewoon zo. Er staan nog wat verhaallijnen open die antwoorden behoeven, dus is het wachten op een vervolg, op naar deel elf met Liese in de hoofdrol. Daar kijken we nu al naar uit. ‘De hondenman’ is niet het meest spectaculaire boek in de Liese Meerhout serie maar verdient absoluut 3,5 sterren.
Op de oever van de Antwerpse Galgenweel wordt het lijk van een jonge vrouw gevonden met alleen een jeansjasje aan, verkracht, het hart uit de borst gesneden. Liese Meerhout onderbreekt haar verhuizing naar het centrum van de stad waar ze gaat samenwonen met haar geliefde Matthias om het onderzoek op te starten dat al gauw internationale tentakels blijkt te hebben. En dan sterft haar vader. Met deze fijngevoelige uitstap richting persoonlijke psychologie bewijst Toni Coppers nog maar eens een van de koppigste en ook beste misdaadschrijvers van Vlaanderen te zijn.
Een seriemoordenaar wurgt zijn slachtoffers en snijdt het hart uit het lijk. Liese Meerhout gaat op zoek naar de dader in Antwerpen, Cordoba en Trier. Inmiddels gaat het fout in haar privéleven... Een intelligente thriller met maatschappijkritiek, leuke dialogen en een goede plot.
alweer een fantastisch verhaal !!! hoe de puzzelstukjes de laatste 100 blz in elkaar vallen is gewoon schitterend. ik kan alleen maar blijven zeggen dat ik Toni Coppers een buitengewoon goeie schrijver vind ;-)