What do you think?
Rate this book
Polska odwraca oczy
Zbiór reportaży Justyny Kopińskiej Polska odwraca oczy to opowieści o najważniejszych niewyjaśnionych sprawach ostatnich lat.
– Zawsze chciałam być policjantką śledczą – mówi Kopińska. – Odkrywać ukryte sprawy dotyczące przemocy dotykającej bezbronnych ludzi. Dziś robię to przez dziennikarstwo.
W książce m.in. reportaż o dręczonych pacjentach szpitala psychiatrycznego w Starogardzie Gdańskim („Oddział chorych ze strachu”) i tuszowaniu najtrudniejszych spraw o zabójstwo („Ten trup się nie liczy”) oraz nigdy niepublikowane teksty, które powstały specjalnie na potrzeby tego zbioru. Z reportaży Kopińskiej wyłania się obraz nieskutecznego wymiaru sprawiedliwości i ludzi pozostawionych z poczuciem krzywdy. Po publikacji jej tekstów przestępcy trafiali do więzienia, a w prawie wprowadzano zmiany dotyczące bezpieczeństwa w instytucjach zamkniętych.
– Zawsze chciałam być policjantką śledczą – mówi Kopińska. – Odkrywać ukryte sprawy dotyczące przemocy dotykającej bezbronnych ludzi. Dziś robię to przez dziennikarstwo.
W książce m.in. reportaż o dręczonych pacjentach szpitala psychiatrycznego w Starogardzie Gdańskim („Oddział chorych ze strachu”) i tuszowaniu najtrudniejszych spraw o zabójstwo („Ten trup się nie liczy”) oraz nigdy niepublikowane teksty, które powstały specjalnie na potrzeby tego zbioru. Z reportaży Kopińskiej wyłania się obraz nieskutecznego wymiaru sprawiedliwości i ludzi pozostawionych z poczuciem krzywdy. Po publikacji jej tekstów przestępcy trafiali do więzienia, a w prawie wprowadzano zmiany dotyczące bezpieczeństwa w instytucjach zamkniętych.
234 pages, Paperback
First published March 2, 2016
107 people are currently reading
2705 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 397 reviews
April 10, 2020
Wstrząsająca, przerażająca, o ogromnej sile rażenia. Mocna rzecz. Ciężko uwierzyć, że to wszystko dzieje się w Polsce XXI wieku...
April 28, 2016
Nie odwracaj oczu! Nie bądź obojętny! Rozejrzyj się wokół i zobacz polską rzeczywistość, taką jaka jest.
„Polska odwraca oczy” udowadnia, że największą skazą jest ignorancja. Tutaj dostajemy ignorancję i obojętność w polskim wydaniu, ale spójrzmy prawdzie w oczy – to tylko nasze podwórko, bo drzew w lasach nie starczyłoby na opisywanie na bieżąco bezeceństw całego świata. Jak łatwo zatracić wartości, zapomnieć co znaczy wyryte w skale i spisane na papierze Nie zabijaj! Nie kradnij! Szanuj drugiego człowieka! A nam, czytelnikom Justyny Kopińskiej pozostaje ból brzucha, oburzenie i poczucie bezradności. Ale musimy pamięć – nigdy nie odwracaj oczu!
„Polska odwraca oczy” udowadnia, że największą skazą jest ignorancja. Tutaj dostajemy ignorancję i obojętność w polskim wydaniu, ale spójrzmy prawdzie w oczy – to tylko nasze podwórko, bo drzew w lasach nie starczyłoby na opisywanie na bieżąco bezeceństw całego świata. Jak łatwo zatracić wartości, zapomnieć co znaczy wyryte w skale i spisane na papierze Nie zabijaj! Nie kradnij! Szanuj drugiego człowieka! A nam, czytelnikom Justyny Kopińskiej pozostaje ból brzucha, oburzenie i poczucie bezradności. Ale musimy pamięć – nigdy nie odwracaj oczu!
February 13, 2021
Rzetelnie, dobitnie, emocjonująco i bez ceregieli.
February 12, 2021
3,5... może 4.
To była dobra i szokująca książka, ale nie wywołała na mnie takiego wrażenia, jakiego się spodziewałam. Cieszę się jednak, że w końcu po nią sięgnęłam, chociaż było kilka momentów, które mi osobiście nie do końca pasowały - zbiór aż 16 reportaży to jednak za dużo na tak cienką książkę (miałam wrażenie "natłoku" spraw), w tym kilka nie do końca rozbudowanych, z których ciężko coś wynieść. A ja z chęcią dowiedziałabym się więcej!
Czuję niedosyt.
To była dobra i szokująca książka, ale nie wywołała na mnie takiego wrażenia, jakiego się spodziewałam. Cieszę się jednak, że w końcu po nią sięgnęłam, chociaż było kilka momentów, które mi osobiście nie do końca pasowały - zbiór aż 16 reportaży to jednak za dużo na tak cienką książkę (miałam wrażenie "natłoku" spraw), w tym kilka nie do końca rozbudowanych, z których ciężko coś wynieść. A ja z chęcią dowiedziałabym się więcej!
Czuję niedosyt.
August 5, 2017
Mam wrażenie, że Kopińska odnajduje się dużo lepiej w pisaniu o instytucjonalnej obojętności i proceduralnej podłości niż w pisaniu o ludzkich psychologiach. Zbiór tekstów jest przez to bardzo nierówny: obok poruszających tekstów, w których obecność samej autorki jest marginalna i po których ma się ochotę wbić zęby w ścianę na myśl o niesprawiedliwości (Zabrze, Płock, Elbląg - jedyny zresztą tekst, który znałam wcześniej) mamy teksty, które są chaotyczne, niepogłębione, niewiele mówiące (Murzasichle, żona Trynkiewicza, Karmel, Zbrojewska, Pięć lat za wagary).
Co konkretnie? A no, pięć lat nie jest za wagary: to tytuł-clickbait, a wglądu w psychologię grupy nie dostajemy tam za grosz. Żona Trynkiewicza napisana jest w okropny sposób, z tanim "zwrotem akcji" mającym wszystko wyjaśnić na koniec. Karmel opowiada o ludzkiej prywatnej tragedii ale robi to w sposób tak zmanierowany i okropny, że aż przykro (a do tego zakończenie, doprawdy cios poniżej poziomu). No ale najgorsze były dla mnie te nieszczęsne Murzasichle. Tekst napisany w sposób, który bardziej oddala niż przybliża temat, a potem ten zwrot akcji na koniec, podany tak, jakby miał moc wyjaśniania czegokolwiek, choć nie ma, jest incydentalny. Chyba sama autorka nie była do końca pewna, o czym chce napisać: czy o tym, że system edukacyjny zawodzi osoby z niepełnosprawnościami? Czy o tym, że osoby takie jak bohater mają potem traumę i ta trauma odbija się na życiu rodziny? Czy o tym, że rodzice osób ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi są pozbawieni wsparcia i w rezultacie nieraz patologicznie poświęcają się dziecku, nieraz kosztem innych? Czy o tym, że (OMG!) czasem są to rodzice niebiologiczni? Mamy trochę wszystkiego, ale nic nie jest dokończone, przemyślane, bo zaraz wchodzi następny temat.
Jakoś spodziewałam się jednak czegoś lepszego, mocniejszego. A ogólnie wychodzi na to, że chwała Kopińskiej, że o tym pisze - na pewno trzeba mieć do tego masę odwagi i twardy żołądek! - ale dziennikarstwo klasy światowej to to chyba nie jest. A przynajmniej wydaje mi się, że mogłoby być lepiej.
Co konkretnie? A no, pięć lat nie jest za wagary: to tytuł-clickbait, a wglądu w psychologię grupy nie dostajemy tam za grosz. Żona Trynkiewicza napisana jest w okropny sposób, z tanim "zwrotem akcji" mającym wszystko wyjaśnić na koniec. Karmel opowiada o ludzkiej prywatnej tragedii ale robi to w sposób tak zmanierowany i okropny, że aż przykro (a do tego zakończenie, doprawdy cios poniżej poziomu). No ale najgorsze były dla mnie te nieszczęsne Murzasichle. Tekst napisany w sposób, który bardziej oddala niż przybliża temat, a potem ten zwrot akcji na koniec, podany tak, jakby miał moc wyjaśniania czegokolwiek, choć nie ma, jest incydentalny. Chyba sama autorka nie była do końca pewna, o czym chce napisać: czy o tym, że system edukacyjny zawodzi osoby z niepełnosprawnościami? Czy o tym, że osoby takie jak bohater mają potem traumę i ta trauma odbija się na życiu rodziny? Czy o tym, że rodzice osób ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi są pozbawieni wsparcia i w rezultacie nieraz patologicznie poświęcają się dziecku, nieraz kosztem innych? Czy o tym, że (OMG!) czasem są to rodzice niebiologiczni? Mamy trochę wszystkiego, ale nic nie jest dokończone, przemyślane, bo zaraz wchodzi następny temat.
Jakoś spodziewałam się jednak czegoś lepszego, mocniejszego. A ogólnie wychodzi na to, że chwała Kopińskiej, że o tym pisze - na pewno trzeba mieć do tego masę odwagi i twardy żołądek! - ale dziennikarstwo klasy światowej to to chyba nie jest. A przynajmniej wydaje mi się, że mogłoby być lepiej.
March 9, 2018
Jeśli lubicie politykę, sensację i książki dotykające współczesnych dramatów, które miały miejsce zaledwie kilka czy kilkanaście lat temu - to książka dla Was. Jeśli nie boicie się drastycznych scen, życia ze świadomością, że ludzie tego typu nie są obecni tylko w filmach - to książka dla Was. Jest lekturą, którą moim zdaniem powinien przeczytać każdy dorosły obywatel Polski, o ile jego psychika mu w tym nie przeszkadza. Zdecydowanie warto się z nią zapoznać, a ja z przyjemnością sięgnę po nową książkę Pani Kopińskiej - "Z nienawiści do kobiet".
Więcej na www.czytasiee.wordpress.com
Więcej na www.czytasiee.wordpress.com
September 19, 2021
To było TAKIE dobre i jestem teraz TAKA wściekła.
July 15, 2018
Dawno żadna książka nie wzbudziła we mnie tyle emocji.
Dawno żadna książka nie powodowała u mnie takiej złości i irytacji.
Dawno żadna książka nie zmuszała mnie do przerywania lektury po każdym oddzielnym reportażu.
Dawno żadna książka nie utkwiła mi tak długo w mej głowie i pamięci po samej lekturze.
Dawno żadna książka nie dała mi tylu powodów i znaków, aby NIE ODWRACAĆ OCZU.
MOCNE!
SMUTNE!
STRASZNE!
reportaże.
Dawno żadna książka nie powodowała u mnie takiej złości i irytacji.
Dawno żadna książka nie zmuszała mnie do przerywania lektury po każdym oddzielnym reportażu.
Dawno żadna książka nie utkwiła mi tak długo w mej głowie i pamięci po samej lekturze.
Dawno żadna książka nie dała mi tylu powodów i znaków, aby NIE ODWRACAĆ OCZU.
MOCNE!
SMUTNE!
STRASZNE!
reportaże.
March 31, 2021
To zbiór których reportaży, który miał naprawdę dobre wejście. Dwa pierwsze były zdecydowanie wstrząsające i emocjonujące.
Potem było nieco gorzej, niestety nie każdy z reportaży trzymał poziom.
Jednak zdecydowanie polecam tę pozycje, nawet jeśli nie zamierzacie czytać każdego z rozdziałów.
Potem było nieco gorzej, niestety nie każdy z reportaży trzymał poziom.
Jednak zdecydowanie polecam tę pozycje, nawet jeśli nie zamierzacie czytać każdego z rozdziałów.
November 17, 2016
zawsze, kiedy czytam takie reportaże, zastanawiam się, czy wszędzie tak jest, czy to tylko w polsce? czy to tylko polska jest tak cholernie trudna, skorumpowana, zdystansowana od zwykłego człowieka i niemożliwa do kochania?
August 24, 2021
Aż trudno uwierzyć, że takie rzeczy dzieją się w XXI wieku. A to tylko ułamek tego chorego systemu. Rzetelny i wstrząsający reportaż, historie ludzi niesprawiedliwie potraktowanych przez system. Polecam każdemu.
May 29, 2017
przerażający reportaż tego co dzieje się w naszym kochanym państwie bezprawia.
otworzmy w końcu oczy..
otworzmy w końcu oczy..
July 1, 2021
Książka zdecydowanie otwiera oczy na rzeczywistość, doprowadza do skrajnych emocji i wręcz przeraża. Zmiany narratorów w różnych historiach sprawiają, że czytanie nie jest monotonne. Jedynie niektóre historie bym rozszerzyła, bo bardzo mnie zaciekawiły. Niemożliwe było dla mnie przeczytanie całej książki ,,za jednym posiedzeniem", ponieważ potrzebowałam refleksji nad niektórymi sprawami. Wydaje mi się, że to stała cecha tej książki: skłania do refleksji.
December 27, 2018
Wstrząsające. Justyna Kopińska w oszczędnych słowach, podając fakty, relacje uczestników i komentarze specjalistów, ukazuje prawdziwe oblicze Polski, tej dolnej Polski, która rzadko przedziera się na pierwsze strony gazet. Przedstawia, jak rozkładają się i gniją podstawowe struktury państwowe - policja (przez biurokrację i czołobitność dla statystyk i konformizmu - manipulowanie rejestrami zamordowanych i samobójców, nieszukanie zaginionych dzieci), sądy i prokuratura (przez nieczułość i układziki - historia tłumaczki zgwałconej przez ratowników), administracja lokalna (Zduńska Wola, w której pracownicy płacili szefowi haracz za to, że... mogli pracować. Po podaniu sprawy do sądu szef wprawdzie stracił urząd państwowy, ale jest bogatym adwokatem; jego jedna odważna pracownica ma nerwicę, uczciwą prokurator przeniesiono, a sędzia ma wyrzuty sumienia, ale przecież nie mogła inaczej - na ławie oskarżonych był m.in. lekarz leczący jej ojca...). Na drugie danie jeszcze parę umysłów nie z tej planety, których pokrętnej logiki nie zrozumie chyba nikt (żona Trynkiewicza, mordercy i gwałciciela chłopców; osławiona siostra Bernadetta, dręczycielka swoich podopiecznych).
Powiewem świeżego powietrza jest piękna historia państwa Kruszewskich - małżeństwa, które kochało się do szaleństwa przez 60 lat - aż po śmierć. Łzy stają mi w oczach na wspomnienie tej opowieści, gdy piszę te słowa - jak wtedy, gdy ją czytałam; ożywcze łzy, łzy dobrego wzruszenia, nie te łzy zgrozy i lęku, które powstrzymywałam, czytając pozostałe reportaże z tego tomu. Niech to nikogo nie zraża - powinniśmy się z mediów dowiadywać wiedzieć o tych właśnie rzeczach, nie o tym, co powiedział Schetyna, a co Kaczyński, a co jakiś kolejny sezonowy celebryta - o tych rzeczach, które faktycznie dotykają nas, naszych rodzin i naszych sąsiadów. Lub dotkną - prędzej lub później.
Powiewem świeżego powietrza jest piękna historia państwa Kruszewskich - małżeństwa, które kochało się do szaleństwa przez 60 lat - aż po śmierć. Łzy stają mi w oczach na wspomnienie tej opowieści, gdy piszę te słowa - jak wtedy, gdy ją czytałam; ożywcze łzy, łzy dobrego wzruszenia, nie te łzy zgrozy i lęku, które powstrzymywałam, czytając pozostałe reportaże z tego tomu. Niech to nikogo nie zraża - powinniśmy się z mediów dowiadywać wiedzieć o tych właśnie rzeczach, nie o tym, co powiedział Schetyna, a co Kaczyński, a co jakiś kolejny sezonowy celebryta - o tych rzeczach, które faktycznie dotykają nas, naszych rodzin i naszych sąsiadów. Lub dotkną - prędzej lub później.
February 26, 2019
"Polska odwraca oczy" może nie spodobać osobom preferującym pogłębione obserwacje czy spojrzenia problemowe. W tym zbiorze króluje reportaż prasowy i analiza przypadku. Jednak całość broni się nie tylko wspomnianymi powyżej odwagą i doborem tematów, ale też wpływem na rzeczywistość. Teksty Justyny Kopińskiej doprowadziły do rzeczywistych zmian, a to fakt nie do przecenienia.
September 29, 2024
Pierwszy rozdział zrył mi beret.
September 19, 2024
czytanie tego bylo dla mnie niesamowicie bolesne i z kazdym rozdzialem podlamywalo mnie coraz bardziej.
July 27, 2017
Nie mogę uwierzyć, że coś takiego miało miejsce w Polsce. I to w XXI wieku.
September 11, 2020
Już od pierwszego reportażu miałam zjeżone włosy na głowie. Czasem nawet nie tyle ze względu na opisywane zbrodnie, przestępstwa czy brak odpowiedniej reakcji systemu sprawiedliwości, a zaburzenia samych ofiar i słowa „to tylko moja wina”. Nie byłam w stanie przeczytać całości na raz, w kilku miejscach musiałam zrobić przerwę. Reportaże dotykają nie tylko ciężkich przypadków, ale też tego, jak bardzo brakuje w naszym kraju pomocy dla skrzywdzonych ludzi.
Justyna Kopińska jest uznaną dziennikarką, socjolożką. Jest również pierwszą Polską, która otrzymała nagrodę European Press Prize. Z okładki dowiadujemy się również, że chciała zostać dziennikarką śledczą, „ścigać przemoc dotykającą bezbronnych ludzi”. Działania podejmowane na różnych szczeblach po publikacji jej reportaży z pewnością wpisują się w pomoc pokrzywdzonym. Na półce do przeczytania mam również inne książki autorki, jak „Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie?” czy „Z nienawiści do kobiet”. Padło na „Polska odwraca oczy” bo akurat tą udało mi się zdobyć jako pierwszą.
Książka „Polska odwraca oczy” to zbiór reportaży Justyny Kopińskiej, opowiadających o różnych, przerażających, sprawach karnych z ostatnich lat. Na 230 stronach możemy zapoznać się z 16-toma reportażami. Czasem miałam niedosyt, wrażenie, że sprawa nie została do końca opisana, ale zaraz potem przychodziła realizacja, że przecież to nie wina dziennikarki a systemu – skoro sprawa nie została rozwiązana czy została zamieciona pod dywan, to o czym tu jeszcze napisać?
Szczególnie ciężko odczułam teksty dotyczące przemocy wobec dzieci. Nigdy nie zrozumiem, jak można usprawiedliwiać takie działania. Kolejne opisy sytuacji, w których system nie staje po stronie ofiary a sprawca wychodzi z procesu cało, bez większego uszczerbku chociażby na reputacji czy odebraniu prawa do wykonywania zawodu, pracy z dziećmi, tylko pogłębiały moje już i tak wysokie rozczarowanie naszym krajem.
Najbardziej przerażające jest to, że w toku lektury wyłania się mocno załamany obraz polskiego sądownictwa oraz policji. Prokurator dążący do doprowadzenia sprawy do końca jest odsuwany od apelacji czy kasacji, kolejne postępowania są oddalone bo wobec zmiany wnioski zostały napisane błędnie. Policjanci nie podejmują się stosownych czynności i nie kwalifikują postępowania jako zabójstwo tylko zaginięcie ze względu na statystyki (ech, ta magiczna statystyka…). Kobieta kobiecie gorsza niż potwór w sprawach o gwałt. To zdecydowanie nie jest kraj, w którym chciałoby się żyć. Zdecydowanie zbyt często odwraca się tu oczy, bo coś jest dla nas nieprzyjemne i wychodzi poza strefę komfortu.
„Polska odwraca oczy” to ciężka lektura. Nie ze względu na objętość, ale przede wszystkim wyzierającą z każdego z tych reportaży bezsilność. Bezsilność człowieka bez „układów”, bez znajomości, bez pomocy psychologicznej, wsparcia w trudnych chwilach, zmagającego się z odrzuceniem społeczności, wręcz krytyką. Być ofiarą jakiegokolwiek przestępstwa w Polsce to ciężki orzech do zgryzienia. Zderzenie z wymiarem sprawiedliwości nie napawa optymizmem. Przekaz jest oczywisty – nie odwracaj oczu! Nigdy nie wiesz, czy to nie przydarzy się też tobie.
https://prosciuttolife.wordpress.com/...
Justyna Kopińska jest uznaną dziennikarką, socjolożką. Jest również pierwszą Polską, która otrzymała nagrodę European Press Prize. Z okładki dowiadujemy się również, że chciała zostać dziennikarką śledczą, „ścigać przemoc dotykającą bezbronnych ludzi”. Działania podejmowane na różnych szczeblach po publikacji jej reportaży z pewnością wpisują się w pomoc pokrzywdzonym. Na półce do przeczytania mam również inne książki autorki, jak „Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie?” czy „Z nienawiści do kobiet”. Padło na „Polska odwraca oczy” bo akurat tą udało mi się zdobyć jako pierwszą.
Książka „Polska odwraca oczy” to zbiór reportaży Justyny Kopińskiej, opowiadających o różnych, przerażających, sprawach karnych z ostatnich lat. Na 230 stronach możemy zapoznać się z 16-toma reportażami. Czasem miałam niedosyt, wrażenie, że sprawa nie została do końca opisana, ale zaraz potem przychodziła realizacja, że przecież to nie wina dziennikarki a systemu – skoro sprawa nie została rozwiązana czy została zamieciona pod dywan, to o czym tu jeszcze napisać?
Szczególnie ciężko odczułam teksty dotyczące przemocy wobec dzieci. Nigdy nie zrozumiem, jak można usprawiedliwiać takie działania. Kolejne opisy sytuacji, w których system nie staje po stronie ofiary a sprawca wychodzi z procesu cało, bez większego uszczerbku chociażby na reputacji czy odebraniu prawa do wykonywania zawodu, pracy z dziećmi, tylko pogłębiały moje już i tak wysokie rozczarowanie naszym krajem.
Najbardziej przerażające jest to, że w toku lektury wyłania się mocno załamany obraz polskiego sądownictwa oraz policji. Prokurator dążący do doprowadzenia sprawy do końca jest odsuwany od apelacji czy kasacji, kolejne postępowania są oddalone bo wobec zmiany wnioski zostały napisane błędnie. Policjanci nie podejmują się stosownych czynności i nie kwalifikują postępowania jako zabójstwo tylko zaginięcie ze względu na statystyki (ech, ta magiczna statystyka…). Kobieta kobiecie gorsza niż potwór w sprawach o gwałt. To zdecydowanie nie jest kraj, w którym chciałoby się żyć. Zdecydowanie zbyt często odwraca się tu oczy, bo coś jest dla nas nieprzyjemne i wychodzi poza strefę komfortu.
„Polska odwraca oczy” to ciężka lektura. Nie ze względu na objętość, ale przede wszystkim wyzierającą z każdego z tych reportaży bezsilność. Bezsilność człowieka bez „układów”, bez znajomości, bez pomocy psychologicznej, wsparcia w trudnych chwilach, zmagającego się z odrzuceniem społeczności, wręcz krytyką. Być ofiarą jakiegokolwiek przestępstwa w Polsce to ciężki orzech do zgryzienia. Zderzenie z wymiarem sprawiedliwości nie napawa optymizmem. Przekaz jest oczywisty – nie odwracaj oczu! Nigdy nie wiesz, czy to nie przydarzy się też tobie.
https://prosciuttolife.wordpress.com/...
February 19, 2018
Ta lektura tylko utrwaliła mnie w przekonaniu, że ignorancja i brak empatii są największymi wrogami naszego społeczeństwa. Szokujące reportaże niejednokrotnie zmuszały mnie do odłożenia książki, a zarazem zachęcały do dalszej lektury. Zdecydowanie będę polecać tę książkę każdemu.
Read
September 26, 2016Nie mam zamiaru oceniać gwiazdkowo tej pozycji, ponieważ zwyczajnie nie jestem w stanie. Autorka jest koszmarnie tendencyjna i tak jak z początku miałam wrażenie, że wynika to jedynie z kontrowersyjnych tematów, tak im dalej w las tym bardziej widać, że od samego początku wybiera sobie jeden punkt widzenia i podporządkowuje wszystko pod niego. Sprawy o których pisze są ciężkie, ale nic na świecie nie jest tak czarne jak można mieć wrażenie, że jest po tym co się czytało.
Koniec końców najbardziej denerwuje mnie to, że nawet jeśli wszystko co zostało tu napisane jest prawdą, to jest przedstawione w taki sposób by jak najbardziej wszystkich oczernić. Nawet proste odmówienie wglądu do akt (co nie jest znowu takie nietypowe) tutaj jest przedstawione jako powód do podejrzliwości.
Gdyby chociaż jeden z tych artykułów wydawał się być bardziej obiektywny, pokazany od obu stron, to bardzo możliwe, że byłabym mniej podejrzliwa i mniej się buntowała wobec każdej innej informacji, jaką potem otrzymałam.
Koniec końców najbardziej denerwuje mnie to, że nawet jeśli wszystko co zostało tu napisane jest prawdą, to jest przedstawione w taki sposób by jak najbardziej wszystkich oczernić. Nawet proste odmówienie wglądu do akt (co nie jest znowu takie nietypowe) tutaj jest przedstawione jako powód do podejrzliwości.
Gdyby chociaż jeden z tych artykułów wydawał się być bardziej obiektywny, pokazany od obu stron, to bardzo możliwe, że byłabym mniej podejrzliwa i mniej się buntowała wobec każdej innej informacji, jaką potem otrzymałam.
February 5, 2017
Książka, której lektura faktycznie mnie bolała. Czytałam poszczególne artykuły i coraz bardziej przerażało mnie to, że wszystko co czytam jest czymś obecnym w moim życiu, w moim otoczeniu, w moim kraju. Momentami miałam ochotę odłożyć książkę nie dlatego, że była zła, ale dlatego, że mroziła mnie coraz bardziej i bardziej. Doprawdy nieprawdopodobnym wręcz jest niesprawiedliwość, którą ukazała nam autorka. Mam nadzieję, że takie sytuacje odejdą już do przeszłości i nigdy nie spotkamy się z częścią drugą tej pozycji.
Czy polecam przeczytać? Zdecydowanie!
Czy polecam przeczytać? Zdecydowanie!
March 22, 2020
Trochę tutaj za dużo było wszystkiego. Owszem niekiedy szokowało oraz zaskakiwało, bo nie wyobrażałam sobie, że coś takiego może mieć miejsce w Polsce, ale z drugiej było za dużo bardzo krótkich reportaży, przez co czytelnik nie może się bardziej zagłębić w daną sytuację. Wolę jednak jeden reportaż na książkę z większą ilościach szczegółów. Mimo to na pewno sięgnę po pozostałe pozycje tej autorki.
December 8, 2016
Mam ochotę podpalić własny kraj.
December 28, 2017
Chryste w niebiosach, czemu ja się katuję takimi historiami...
Szokują i bulwersują, zasłużenie nagradzane, rewelacyjnie spisane, ale niestety na długo pozostawiają silne poczucie bezradności.
Szokują i bulwersują, zasłużenie nagradzane, rewelacyjnie spisane, ale niestety na długo pozostawiają silne poczucie bezradności.
November 11, 2022
Pani Justyna Kopińska zaczęła naprawdę mocno, od sprawy Mariusza Trynkiewicza, a właściwie od jego niedawno poślubionej żony. Zamieszczam poniżej długi cytat, ale te słowa dosłownie wbiły mnie w fotel:
„Pytasz, czy to ten sam las, w którym Mariusz spalił ciała dzieci? Tak, ale Mariusz ma wiele innych wspomnień związanych z tym miejscem. Tam dorastał, jeździł na pierwszym rowerku, spacerował. […] Dlatego to miejsce kojarzy mi się z takim małym Mariuszkiem, jeszcze zanim został skrzywdzony. Mówisz, że to nie on został skrzywdzony? Ale nie zdajesz sobie sprawy, jaki ból czuje człowiek, gdy usłyszy wyrok śmierci. Ta kara była zupełnie nieadekwatna do czynu. […]
Mam żal, że Polacy są tak nieobiektywni w stosunku do mojego męża. Nawet gdyby ktoś zgwałcił czy zamordował moją córkę, to nie życzyłabym mu śmierci. Dwadzieścia pięć lat więzienia to również zbyt okrutna kara. Przecież każdy z nas może mieć taki stan, że zabije. A człowiek po dwudziestu latach w zamknięciu staje się zwierzęciem. […]
Mariusz nie jest psychopatą, ludzie nie biorą pod uwagę, że po pierwsze, te zabójstwa były dawno, a po drugie, nie wiadomo, kim obecnie byłyby te dzieci. Może wyrosłyby na zabójców lub złodziei. Kto włóczy się samotnie przy rzece w wieku kilkunastu lat? To jest dopiero odpowiedzialność! Mariusz mówił mi, że także jeden z policjantów, który pracował przy sprawie tych zabójstw, pocieszał go, że nie wiadomo, na kogo chłopcy by wyrośli. Więc nie jestem w moich poglądach odosobniona.
Według mnie w przypadku osiemdziesięciu procent molestowań i gwałtów ofiara sama jest sobie winna. Nikt mi nie wmówi, że jak dzieci idą samotnie do księdza na plebanię, to nie przeczuwają, że coś złego może się wydarzyć. Dzieci to nie są głupie owieczki. Przecież jak kobieta biegnie po lesie kabackim w legginsach lub czeka na autobus nocny pod wpływem alkoholu, to sama prosi się o gwałt. Mariusz tych chłopców nie ciągnął na siłę do mieszkania. Obiecał im, że postrzelają z wiatrówki. Więc oczywiście w pierwszym odruchu mogli się zgodzić, ale później przeszli długi odcinek drogi. Mieli czas, aby ochłonąć, zastanowić się i uciec. Nie zrobili tego. To była ich decyzja, że nie żyją”.
Poziom wyparcia i racjonalizacji u tej kobiety przerósł moje możliwości ogarnięcia. Czytałam to i przecierałam oczy ze zdumienia. Nawet teraz brakuje mi słów, żeby to skomentować. Przeraża mnie to, co ta kobieta mówi.
Poruszyła mnie również bardzo sprawa zgwałconej kobiety:
„Wiem, że pani Aleksandra czuje się skrzywdzona, składała skargi na prokuraturę, ale my nie mamy być na sznurku pokrzywdzonej, wczuwać się w jej sytuację. Takie emocje są złym doradcą. Do zdarzenia doszło w czasie zabawy. Ratownicy spożywali alkohol, a pani Aleksandra wino do kolacji. Musimy też brać pod uwagę, że zachowanie mężczyzn po alkoholu nie jest w pełni świadome”.
„Jako wiceminister nie mogę komentować decyzji konkretnego sądu w Elblągu, ale widzę niepokojące zjawisko zawieszania kar za przestępstwa zgwałcenia w całej Polsce. Obecnie sądy zawieszają aż czterdzieści dwa procent takich wyroków”.
Tego typu historie sprawiają, że moje poczucie bezpieczeństwa drastycznie maleje. Podobnie jak zaufanie do organów państwowych, które mają o to bezpieczeństwo dbać.
Po mocnym pierwszym rozdziale, pozostałe historie, chociaż również bardzo ważne, nie podziałały na mnie już tak silnie. O większości opisanych w książce sprawach, poza tą o ośrodku prowadzonym przez Siostry Boromeuszki, nie miałam pojęcia. Cieszę się, że przeczytałam tę książkę, bo o pewnych sprawach warto wiedzieć.
Czy warto sięgnąć po książkę „Polska odwraca oczy”? Moim zdaniem tak, ponieważ nie da się wiecznie odwracać oczu od trudnych sytuacji. Te historie zmieniają optykę, człowiek zaczyna inaczej patrzeć na świat, na innych ludzi, przynajmniej ja tak mam.
7/10
„Pytasz, czy to ten sam las, w którym Mariusz spalił ciała dzieci? Tak, ale Mariusz ma wiele innych wspomnień związanych z tym miejscem. Tam dorastał, jeździł na pierwszym rowerku, spacerował. […] Dlatego to miejsce kojarzy mi się z takim małym Mariuszkiem, jeszcze zanim został skrzywdzony. Mówisz, że to nie on został skrzywdzony? Ale nie zdajesz sobie sprawy, jaki ból czuje człowiek, gdy usłyszy wyrok śmierci. Ta kara była zupełnie nieadekwatna do czynu. […]
Mam żal, że Polacy są tak nieobiektywni w stosunku do mojego męża. Nawet gdyby ktoś zgwałcił czy zamordował moją córkę, to nie życzyłabym mu śmierci. Dwadzieścia pięć lat więzienia to również zbyt okrutna kara. Przecież każdy z nas może mieć taki stan, że zabije. A człowiek po dwudziestu latach w zamknięciu staje się zwierzęciem. […]
Mariusz nie jest psychopatą, ludzie nie biorą pod uwagę, że po pierwsze, te zabójstwa były dawno, a po drugie, nie wiadomo, kim obecnie byłyby te dzieci. Może wyrosłyby na zabójców lub złodziei. Kto włóczy się samotnie przy rzece w wieku kilkunastu lat? To jest dopiero odpowiedzialność! Mariusz mówił mi, że także jeden z policjantów, który pracował przy sprawie tych zabójstw, pocieszał go, że nie wiadomo, na kogo chłopcy by wyrośli. Więc nie jestem w moich poglądach odosobniona.
Według mnie w przypadku osiemdziesięciu procent molestowań i gwałtów ofiara sama jest sobie winna. Nikt mi nie wmówi, że jak dzieci idą samotnie do księdza na plebanię, to nie przeczuwają, że coś złego może się wydarzyć. Dzieci to nie są głupie owieczki. Przecież jak kobieta biegnie po lesie kabackim w legginsach lub czeka na autobus nocny pod wpływem alkoholu, to sama prosi się o gwałt. Mariusz tych chłopców nie ciągnął na siłę do mieszkania. Obiecał im, że postrzelają z wiatrówki. Więc oczywiście w pierwszym odruchu mogli się zgodzić, ale później przeszli długi odcinek drogi. Mieli czas, aby ochłonąć, zastanowić się i uciec. Nie zrobili tego. To była ich decyzja, że nie żyją”.
Poziom wyparcia i racjonalizacji u tej kobiety przerósł moje możliwości ogarnięcia. Czytałam to i przecierałam oczy ze zdumienia. Nawet teraz brakuje mi słów, żeby to skomentować. Przeraża mnie to, co ta kobieta mówi.
Poruszyła mnie również bardzo sprawa zgwałconej kobiety:
„Wiem, że pani Aleksandra czuje się skrzywdzona, składała skargi na prokuraturę, ale my nie mamy być na sznurku pokrzywdzonej, wczuwać się w jej sytuację. Takie emocje są złym doradcą. Do zdarzenia doszło w czasie zabawy. Ratownicy spożywali alkohol, a pani Aleksandra wino do kolacji. Musimy też brać pod uwagę, że zachowanie mężczyzn po alkoholu nie jest w pełni świadome”.
„Jako wiceminister nie mogę komentować decyzji konkretnego sądu w Elblągu, ale widzę niepokojące zjawisko zawieszania kar za przestępstwa zgwałcenia w całej Polsce. Obecnie sądy zawieszają aż czterdzieści dwa procent takich wyroków”.
Tego typu historie sprawiają, że moje poczucie bezpieczeństwa drastycznie maleje. Podobnie jak zaufanie do organów państwowych, które mają o to bezpieczeństwo dbać.
Po mocnym pierwszym rozdziale, pozostałe historie, chociaż również bardzo ważne, nie podziałały na mnie już tak silnie. O większości opisanych w książce sprawach, poza tą o ośrodku prowadzonym przez Siostry Boromeuszki, nie miałam pojęcia. Cieszę się, że przeczytałam tę książkę, bo o pewnych sprawach warto wiedzieć.
Czy warto sięgnąć po książkę „Polska odwraca oczy”? Moim zdaniem tak, ponieważ nie da się wiecznie odwracać oczu od trudnych sytuacji. Te historie zmieniają optykę, człowiek zaczyna inaczej patrzeć na świat, na innych ludzi, przynajmniej ja tak mam.
7/10
August 12, 2020
4,5! Dla takiego laika reportażowego, jakim jestem ja - świetne! Każdy z reportaży niesamowicie mną wstrząsnął i z chęcią przeczytałabym coś konkretniejszego o każdej z tych spraw.
September 7, 2023
Znakomite reportaże. Dobre, rzetelne pisarstwo. Trudno się czyta te historie ze względu na ich wielki ładunek emocjonalny. Po ich lekturze można by przypuszczać, że Polska jest jednym z najohydniejszych miejsc na świecie, pełnym podłych, okrutnych i niesprawiedliwych ludzi. Tyle zła opisano na tych kartkach. Jedyna nadzieja w ludziach, którzy je dostrzegają i mają odwagę mówić o nim głośno.
Read
June 11, 2024Żyjemy w kraju, w którym dziadka kradnącego batoniki wsadza się do więzienia, a brutalnym gwałcicielom daje się w prezencie karę w zawieszeniu i przekonuje, że mężczyźni po alkoholu nie mogą w pełni kontrolować swoich zachowań. No i oczywiście! Nie wolno zapomnieć, że gwałt to przecież wina kobiety, bo założyła spódnicę i umalowała usta.
To jest chory kraj.
To jest chory kraj.
Displaying 1 - 30 of 397 reviews