What do you think?
Rate this book
Bermuda
Meis weet niet hoe ze moet leven. Wanneer ze haar beste vriendin kwijtraakt, verliest ze alle houvast. Ze slentert over straat en vlucht voor het donker, bang voor alles om zich heen. Filmscènes vlechten zich door haar dagen en maken de werkelijkheid tot een droom. Wanneer Meis’ bestaan zo klein is geworden dat ze er nauwelijks nog in past, laat ze alles achter en vertrekt. Haar intuïtieve zoektocht naar zichzelf leidt van het Amsterdamse Bos en Lommer tot aan een woonboot in de gracht. Terwijl ze nieuwe identiteiten uitprobeert, wordt Meis ook door de mensen om haar heen in verschillende rollen gedwongen. Maar wie is ze nu echt?
- GenresNovels
221 pages, Paperback
First published May 24, 2016
33 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 5 of 5 reviews
July 24, 2016
Ik moest in het begin erg aan het verhaal wennen, heel ander soort verhaal en schrijfstijl als ik gewend ben. Ook af en toe het idee dat het verhaal vreemd is, tot ik steeds verder las en het allemaal op z'n plek viel en ik nieuwsgieriger werd om verder te lezen. Het is een heel intrigrerend verhaal en Basje Boer slaagt er wel in je hierin mee te nemen en dat het verhaal blijft hangen na afloop.
Een voorbeeld van een mooie zin is: De tram stopt met een schok. De inzittenden schokken mee: een onvrijwillige choreografie. Zo zaten er meer bijzondere/mooie zinnen in. De hoofdstukken zijn kort en het verhaal loopt ook op een vlotte wijze door naar de volgende filmscène.
Korte beschrijving van het verhaal:
Meis weet niet hoe ze moet leven. Wanneer ze haar beste vriendin kwijtraakt, verliest ze alle houvast. Ze slentert over straat en vlucht voor het donker, bang voor alles om zich heen. Filmscènes vlechten zich door haar dagen en maken de werkelijkheid tot een droom. Wanneer Meis’ bestaan zo klein is geworden dat ze er nauwelijks nog in past, laat ze alles achter en vertrekt. Haar intuïtieve zoektocht naar zichzelf leidt van het Amsterdamse Bos en Lommer tot aan een woonboot in de gracht. Terwijl ze nieuwe identiteiten uitprobeert, wordt Meis ook door de mensen om haar heen in verschillende rollen gedwongen.
Het verhaal wordt verteld vanuit het hoofd van Meis. Hier moest ik ook aan wennen. Als lezer krijg je hierdoor veel inzicht in haar gedachten. Hierdoor komt het soms erg dichtbij.
De filmscènes zijn een bijzondere toevoeging aan het verhaal. Zoals hoe de link naar de film Big wordt gelegd en hoe zij ook zoals in Big een nieuwe identiteit aanneemt en wat er dan allemaal plaatsvindt.
3,5 ster.
Een voorbeeld van een mooie zin is: De tram stopt met een schok. De inzittenden schokken mee: een onvrijwillige choreografie. Zo zaten er meer bijzondere/mooie zinnen in. De hoofdstukken zijn kort en het verhaal loopt ook op een vlotte wijze door naar de volgende filmscène.
Korte beschrijving van het verhaal:
Meis weet niet hoe ze moet leven. Wanneer ze haar beste vriendin kwijtraakt, verliest ze alle houvast. Ze slentert over straat en vlucht voor het donker, bang voor alles om zich heen. Filmscènes vlechten zich door haar dagen en maken de werkelijkheid tot een droom. Wanneer Meis’ bestaan zo klein is geworden dat ze er nauwelijks nog in past, laat ze alles achter en vertrekt. Haar intuïtieve zoektocht naar zichzelf leidt van het Amsterdamse Bos en Lommer tot aan een woonboot in de gracht. Terwijl ze nieuwe identiteiten uitprobeert, wordt Meis ook door de mensen om haar heen in verschillende rollen gedwongen.
Het verhaal wordt verteld vanuit het hoofd van Meis. Hier moest ik ook aan wennen. Als lezer krijg je hierdoor veel inzicht in haar gedachten. Hierdoor komt het soms erg dichtbij.
De filmscènes zijn een bijzondere toevoeging aan het verhaal. Zoals hoe de link naar de film Big wordt gelegd en hoe zij ook zoals in Big een nieuwe identiteit aanneemt en wat er dan allemaal plaatsvindt.
3,5 ster.
December 20, 2016
Lees mijn recensie over dit boek op mijn blog, https://surfingann.blogspot.nl/2016/1....
July 4, 2018
Misschien wil ik gewoon graag tegendraads zijn. Wellicht vind ik het iets te leuk om een vrij onbekende debuutroman van een paar jaar geleden als ondergewaardeerd meesterwerk uit te roepen en mijn hyperbolische enthousiasme luidkeels in iedereens gezicht te duwen. Basje Boers Bermuda zou echter wel eens echt een ondergewaardeerd meesterwerk kunnen zijn. Toegegeven, meesterwerk is wellicht een beetje te sterk uitgedrukt – Bermuda heeft zeker haar gebreken – maar slechts veertien ratings op Goodreads vind ik toch crimineel weinig voor zo’n intrigerend boek.
Een paar weken geleden las ik Vrouwen schrijven niet met hun tieten, een bundel waarin 26 Nederlandse schrijfsters (in wisselende kwaliteit) hun visie geven op vrouwelijkheid in de 21e eeuw – voornamelijk om mijn chronische Niña Weijers-tekort ietsje op te vullen. Een van de sterkere stukken uit de bundel, een analyse van de manic pixie dream girl in moderne film, was afkomstig van Basje Boer, een naam die me eigenlijk vrij weinig zei. Naast haar carrière als beeldend kunstenaar, zo las ik in de korte biografie, schrijft zij vooral artikelen over film en kunst. Verder had ze een aantal korte verhalen geschreven en één roman, Bermuda dus.
In eerste instantie lijkt Bermuda een vrij standaard ‘ik ben een twintiger en ik voel me sip’ narratief te volgen. Meis wordt door haar beste, en enige vriendin in de steek gelaten na een gênante toespraak op haar verjaardag. Ze besluit haar oude leven achter zich te laten en gaat door Amsterdam zwerven, op zoek naar een eigen identiteit. Ondertussen probeert ze haar angsten te overwinnen, die ze opschrijft in haar notitieboekje.
Wat Bermuda onderscheidt van haar talloze soortgenoten, zijn Boers persoonlijke fascinaties. ‘Buiten het kijken van films had ze geen hobby’s’ lezen we in het eerste hoofdstuk over Meis. Dit zal de leidraad vormen voor haar identiteitszoektocht. Hoe ze moet leven weet ze niet; dus is ze gedwongen cinema als referentiepunt te gebruiken. Meis’ belevingen worden vervlochten met flashbacks naar haar jeugd en beschrijvingen van haar favoriete filmscènes. De grens tussen werkelijkheid en droom, feit en fictie wordt steeds vager – tot het punt dat een van haar idolen, een bekende fotografe die iconische filmscènes nadoet, de voice-over in gaat spreken bij de scènes in Meis’ leven.
Zoals gezegd, Bermuda is niet perfect. Het middenstuk vervalt toch net iets te vaak in de ‘ik ben een twintiger en ik voel me sip’ clichés. Meis gaat tijdelijk bij een stel studenten in huis wonen die haar leren wat losser te zijn, inclusief heel veel alcohol en seks. Het laatste deel van het boek (Vertigo, naar de Hitchcock-film) is daarentegen wat onconventioneler, en had juist iets langer mogen zijn. Meis wordt ongewild het nieuwe project van een wat excentrieke kunstenares. In plaats van een eigen identiteit te vinden, wordt een nieuwe identiteit voor haar gemaakt.
Misschien ben ik dit boek in mijn tegendraadsheid iets te hoog op aan het hemelen, en komen jullie voor een teleurstelling te staan wanneer jullie mijn aanbeveling opvolgen. Maar ik vind echt dat Bermuda meer aandacht verdient. Het is origineel, erg grappig geschreven en heeft zo absurd veel filmverwijzingen. Lees het!
Een paar weken geleden las ik Vrouwen schrijven niet met hun tieten, een bundel waarin 26 Nederlandse schrijfsters (in wisselende kwaliteit) hun visie geven op vrouwelijkheid in de 21e eeuw – voornamelijk om mijn chronische Niña Weijers-tekort ietsje op te vullen. Een van de sterkere stukken uit de bundel, een analyse van de manic pixie dream girl in moderne film, was afkomstig van Basje Boer, een naam die me eigenlijk vrij weinig zei. Naast haar carrière als beeldend kunstenaar, zo las ik in de korte biografie, schrijft zij vooral artikelen over film en kunst. Verder had ze een aantal korte verhalen geschreven en één roman, Bermuda dus.
In eerste instantie lijkt Bermuda een vrij standaard ‘ik ben een twintiger en ik voel me sip’ narratief te volgen. Meis wordt door haar beste, en enige vriendin in de steek gelaten na een gênante toespraak op haar verjaardag. Ze besluit haar oude leven achter zich te laten en gaat door Amsterdam zwerven, op zoek naar een eigen identiteit. Ondertussen probeert ze haar angsten te overwinnen, die ze opschrijft in haar notitieboekje.
Wat Bermuda onderscheidt van haar talloze soortgenoten, zijn Boers persoonlijke fascinaties. ‘Buiten het kijken van films had ze geen hobby’s’ lezen we in het eerste hoofdstuk over Meis. Dit zal de leidraad vormen voor haar identiteitszoektocht. Hoe ze moet leven weet ze niet; dus is ze gedwongen cinema als referentiepunt te gebruiken. Meis’ belevingen worden vervlochten met flashbacks naar haar jeugd en beschrijvingen van haar favoriete filmscènes. De grens tussen werkelijkheid en droom, feit en fictie wordt steeds vager – tot het punt dat een van haar idolen, een bekende fotografe die iconische filmscènes nadoet, de voice-over in gaat spreken bij de scènes in Meis’ leven.
Zoals gezegd, Bermuda is niet perfect. Het middenstuk vervalt toch net iets te vaak in de ‘ik ben een twintiger en ik voel me sip’ clichés. Meis gaat tijdelijk bij een stel studenten in huis wonen die haar leren wat losser te zijn, inclusief heel veel alcohol en seks. Het laatste deel van het boek (Vertigo, naar de Hitchcock-film) is daarentegen wat onconventioneler, en had juist iets langer mogen zijn. Meis wordt ongewild het nieuwe project van een wat excentrieke kunstenares. In plaats van een eigen identiteit te vinden, wordt een nieuwe identiteit voor haar gemaakt.
Misschien ben ik dit boek in mijn tegendraadsheid iets te hoog op aan het hemelen, en komen jullie voor een teleurstelling te staan wanneer jullie mijn aanbeveling opvolgen. Maar ik vind echt dat Bermuda meer aandacht verdient. Het is origineel, erg grappig geschreven en heeft zo absurd veel filmverwijzingen. Lees het!
June 10, 2016
Full disclosure: ik ken Basje (en ik vind haar nog aardig ook).
Het is altijd een risico om een boek te lezen van iemand die je kent. Straks vind je het niks, wat moet je dan zeggen als je gevraagd wordt om je mening?
Ik had me in ieder geval over Bermuda geen zorgen hoeven maken: het is precies mijn soort boek, over een jonge vrouw die ze niet allemaal op een rijtje heeft en over film, kunst, identiteit... Ik moet duidelijk Desperately Seeking Susan eens kijken. Vooral knap vond ik ook dat Meis, ondanks het feit dat ze zelf niet zo goed weet wie ze is en wie ze wil zijn, een heel scherp getekend personage is.
Het is altijd een risico om een boek te lezen van iemand die je kent. Straks vind je het niks, wat moet je dan zeggen als je gevraagd wordt om je mening?
Ik had me in ieder geval over Bermuda geen zorgen hoeven maken: het is precies mijn soort boek, over een jonge vrouw die ze niet allemaal op een rijtje heeft en over film, kunst, identiteit... Ik moet duidelijk Desperately Seeking Susan eens kijken. Vooral knap vond ik ook dat Meis, ondanks het feit dat ze zelf niet zo goed weet wie ze is en wie ze wil zijn, een heel scherp getekend personage is.
August 29, 2016
What starts out as an insecure young woman's odyssey through adult life becomes a fun and quite unpredictable interweaving of character study and cinephilia.
Displaying 1 - 5 of 5 reviews