El fotógrafo Paul Morel recibe una inesperada visita en la celda donde está prisionero. El comisario Matos y su amigo Vilela, una famoso novelista, están dispuestos a todo para averiguar cuanto se refiere al crimen que imputan al artista. Este, al parecer, está escribiendo una autobiografía con la que pretende confesar unos actos que ni en sus más retorcidas pesadillas Matos podría llegar a imaginar.
Pero ¿qué hay de ficción y qué de realidad en tan delirante texto? Sexo, violencia, depravación, abusos... todo cabe en el relato. ¿O quizá era eso su vida?
He is an important brazilian writer (novelist, short story writer and screenwriter), born in Juiz de Fora, state of Minas Gerais, but he lived for most of his life in Rio de Janeiro. In 1952, he started his career in the police and became a policy commissioner. Even though, he refuses to do interviews and is a very reclusive person, much like Thomas Pynchon, who is a personal friend of Fonseca. His writing is pretty dark and gritty, filled with violence and sexual content, and it usually happens in a very urban setting. He says that a writer should have the courage to show what most people are afraid to say. His work is considered groundbreaking in Brazilian literature, up until then mostly focused on rural settings and usually treating cities with a very biased point-of-view. Almost all Brazilian contemporary writers acknowledge Fonseca's importance, and quite a few authors from the newer generation, such as Patrícia Melo or Luis Ruffato, say that he's a huge influence. He started his career with short stories, and they are usually considered to be the best part of his work. His first popular novel was "A Grande Arte" (High Art), but "Agosto" is usually considered to be his best work. In 2003, he won the Camões Prize - considered to be the most important award in the Portuguese language - and the Juan Rulfo Prize - award for Latin American and the Caribbean literature.
2 días y 206 páginas después. El segundo libro que leo del autor, y que me gustó bastante, solo que el ritmo del libro disminuye de una forma muy drástica. A veces me pregunto porque no leí a Fonseca antes, si tiene todo lo transgresor que me encanta pero en sudamericano. No le envidia nada a los europeos o estadounidenses.
Una historia, una autobiografía o tal vez una simple narración es lo que en estas páginas se cuenta. Un hombre que amaba a las mujeres...o no.
Me agradó la forma de contar las historias aunque en el final se pone confuso, grandes párrafos de Fonseca plagan la historia, y eso se agradece.
Quiero seguir explorando sus lecturas y todo de él.
En el caso Morel (1973), el primer “romance” de Fonseca, se ven los elementos que fue practicando en sus libros de cuentos y que aquí demuestra con gran maestría:
Paul Morel le vende cajas de zapatos vacías, como si fueran obras de arte, a los ricos. Se habla sobre el límite del arte y del texto, además de tener una narrativa fragmentada.
Se da una reflexión sobre la importancia del hombre en la familia. Se narran episodios de sadomasoquismo.
Hay metaliteratura que ni el lector, ni uno de los protagonistas sabe si es verdad.
Hay citas en medio del texto de otros autores, que van desde autores griegos como Hesíodo, pasando por Maupassant, Tolstoi, hasta llegar a la cumbia.
Y se toman los elementos de la novela policiaca sin llegar a serlo.
Todo esto lo he leído en autores como Roberto Bolaño, Ricardo Piglia, Enrique Vila-Matas y Álvaro Enrigue.
Está novela tiene 43 años muy bien cumplidos, y no es por criticar a los autores de arriba, es bueno retomar los elementos, de eso trata la literatura. Pero como escribió Antonio Ortuño de esta novela “No hay pecado en abordar hoy día cualquiera de estos temas o usar estos recursos. Pero, señoras, señores, de innovación ya no tienen nada”.
Como P.D. En la novela hay un fragmento que dice: “Raymond Chandler escribe mejor que Dostoievski, solo que nadie tiene el valor de decirlo”. Para mi Fonseca escribe muchísimo mejor que Julio Cortázar, Carlos Fuentes y García Márquez, pero nadie tiene el valor de decirlo.
Rubem Fonseca wrote this novel in 1973, and the narrative also takes place during a similar period. Thus, since the book was written and spent in a time of cultural transitions in Brazil and the world, this work aims, first, to study the female condition throughout Brazilian history, to understand the historical context in which the book found, to analyze the behaviour of these women subsequently.
Primeiro romance de Rubem Fonseca, e o primeiro romance dele que leio também, já havia lido alguns contos, que seguem o mesmo estilo direto ao narrar a violência do cotidiano. Uma narrativa - a história de um crime - dentro de outra narrativa - contada pelo suspeito do crime, que nos prende do começo ao fim. No mínimo interessante.
O modo como a história é contada é muito melhor (mais bem estruturado e organizado) do que no outro romance do Rubem Fonseca que já li, "A Grande Arte". Por outro lado, a história em si é péssima. Só quase no fim do livro ela mostra algum enredo além de descrições intermináveis da vida sexual do Morel. E, então, quando a história parece estar começando de verdade, ela simplesmente termina. Eu não achei esse um bom exemplo de final não resolvido:foi mais confuso e abrupto do que interessante, do tipo que te deixa curiosa imaginando a resolução.
Ao segundo livro percebo já porque é que Rubem Fonseca foi prémio Camões. A escrita é magnífica e o português é perfeito, mesmo que não deixe de nos lembrar que estamos a ler um escritor brasileiro
TITOLO: Il caso Morel AUTORE: Rubem Fonseca Vilela, ex commissario diventato scrittore di gialli, incontra in prigione Paul Morel, artista incarcerato con l’accusa di avere assassinato barbaramente una delle sue amanti, il cui cadavere è stato ritrovato su una spiaggia di Rio de Janeiro. È stato Morel a chiedere di vedere Vilela, per fargli leggere dei brani di un manoscritto in cui racconta la sua vita e (chissà?) la verità sull’omicidio. L’ex commissario, che è in crisi creativa, accetta di leggere il libro, sempre più intrigato dall’ambiente descritto dall’artista: da una parte il gran mondo carioca tra il perverso e il gaudente, fatto di orge in grandi appartamenti lussuosi a Copacabana e di piccole angherie borghesi; dall’altra un sottobosco di prostitute, delinquenti e immigrati dalle zone povere del Brasile. Procedendo nella lettura, a Vilela viene voglia di indagare sul delitto. A poco a poco, i nomi dei personaggi vengono sostituiti da quelli reali, le scene del libro si sovrappongono a quelle della vita vera, Vilela a Morel, i romanzi ai diari, fino alla risoluzione dell’enigma… O forse era la fine del romanzo? Pubblicato nel 1973, questo noir dell'autore brasiliano Rubem Fonseca diviene subito un cult della narrativa di genere, in una escalation di eventi e verità. Paul Morel si trova in carcere con l'accusa di aver ucciso Heloìsa Wiedecker, giovane e bella ragazza di famiglia benestante che frequentava insieme ad altri donne in una sorta di famiglia allargata che aveva costruito. Tra le sbarre inizia a scrivere una sorta di memoriale e così il commissario Mores, incaricato del caso, decide di assecondare la sua richiesta e lo fa parlare con Vilela, un ex poliziotto divenuto romanziere. Scavando nella vita di Morel viene fuori la figura di un uomo complesso, controverso, dedito ad amori promiscui e perversi che portano alla luce anche nuovi aspetti sul delitto e sul movente. In un crescendo di tensione l'uomo Morel si mescolerà al personaggio svelando la verità. Una lirica brillante, passionale e crudele rende la storia tangibile, realistica ed emozionante anche se i continui rimandi al s3sso e a tutte le morbosità e brutalità collegate lo hanno reso un pò ripetitivo e, per i miei gusti, noioso. Rimane un noir di grande fascino con personaggi ambigui e potenti che non si dimenticano. "L'ho insultata con i termini più osceni, l'ho schiaffeggiata forte. Eravamo ricoperti di sudore. Le ho leccato la faccia, di fuoco per le botfe ricevute. Assaporavamo in bicca il sudore che gocciolava dal volto dell'altro"
O primeiro romance de Rubem Fonseca é contundente. Não só pela já conhecida violência que salta de suas linhas, mas também pela forma que o autor se propõe a trabalhar e por sua visceral narrativa, que nos brinda com momentos como: "Literatura é uma tolice. Raymond Chandler é melhor que Dostoiévski, mas ninguém tem coragem de dizer isso".
Um artista semi-decadente tenta escrever um romance da prisão, sua voz é sobreposta e confundida por um ex-delegado e atual escritor que o ajuda em sua empreitada. Um passado de um casamento falido, mulheres mil, taras sexuais, um crime, um casal de pobres acusados e uma investigação nada peculiar. Rubem Fonseca subverte o romance policial, que trabalhará de forma muito hábil em A grande arte e Agosto, para criar sua obra, seu primeiro voo no gênero, mais próxima dessa vez de contos seus como Feliz ano novo e O cobrador.
O caso Morel é um curto porém intrincado romance, saboroso e cruel. Um bom livro de Rubem Fonseca, recomendado.
Esse foi meu primeiro contato, décadas atrás, com um de meus top 3 escritores brasileiros. Não sei nem como descrever, após reler anos depois. A crueza, a intelectualidade, sexo, machismo, brutalidade (nas ruas, da polícia, da sexualidade) e prosa são simplesmente perfeitas. Morel (Morais) é um pobre fodido, família rica q perdeu tudo, mas q ele recuperou, os traumas, complexos, problemas de um homem de alma doce e sensível brutalizando pela vida até chegar num ponto sem retorno... A obra respira e transpira Rio de Janeiro de uma forma incrível. Por mais q deteste a cidade, ela é praticamente um personagem na obra de Fonseca. E o final... Nada mais brasileiro do que o final...
Libro,letto, senza trasporto né emozioni...un bignami erotico sulle pulsioni dell'autore. Prima lettura di Rubem Fonseca. Riproverò con un altra sua opera..
Rubem Fonseca tem sido um dos meus autores favoritos. O que me impressiona é ver nos seus livros muito do que é comentado com assombro nos anos 2010, escrito na década de 1970 ou até antes. Quando assisti Black Mirror, achei o episódio do porco muito chocante vi que diz respeito aos limites da arte. Mas o Caso Morel, ao seu modo, também traz essa questão. Não à toa a contracapa destaca a citação "Suspeito que o universo não é apenas mais estranho do que supomos: é mais estranho do que somos capazes de supor."
Paul Morel è un artista decaduto che sta scontando la sua pena per aver ucciso una delle sue amanti.
Ha scritto un libro, una sorta di biografia che ripercorre i ricordi dei suoi fasti e della sua popolarità, ma che mostra anche le imperfezioni di essere umano con annesse perversioni e convinzioni strampalate, e chiede a Villa un parere “professionale” sul suo lavoro.
E fin qui, la storia sembra un normale incontro / confronto tra colleghi che vogliono condividere la propria esperienza nell’immenso mondo della letteratura.
Ruben Fonseca ha altri piani in mente. E la prima domanda che il lettore si pone è dove vuole arrivare? Paul Morel non sembra crucciarsi per la sua condizione di assassino e carcerato, che l’ha privato di tutto, in primis della libertà ma anche della sua credibilità professionale, che ha sempre fatto da apripista nella sua vita, per accedere a privilegi e molto altro.
È tranquillo nella sua nuova vita da carcerato, talmente tanto da dedicarsi a curare il proprio aspetto fisico e a immortalare la propria vita nelle pagine di un manoscritto.
Rassegnazione o sfida?
E poi c’è Vileva, un ex poliziotto diventato scrittore, in preda a una crisi creativa, alla ricerca di una nuova ispirazione e pronto a tentare ogni stimolo necessario per riaccendere la fiamma dell’ispirazione.
L’incontro tra i due è freddo, asettico, ma carico di fastidio da parte di Vileva, che non definirei nemmeno invidia, ma proprio fastidio che un uomo come Paul Morel, già noto per la sua natura di artista, voglia ancora accumulare autorevolezza sbarcando nel campo letterario.
Per raccontare cosa poi?
La sua vita? E quanto possa essere così interessante la sua vita per il pubblico? Il pettegolezzo magari, ma il resto come la voglia di crearsi una “famiglia” da cui rincasare la sera, oppure le meccaniche dei suoi ingaggi lavorativi a chi possano interessare?
Proprio a Vileva.
Sì, lui che non ha mai smesso di essere un poliziotto, ha bisogno di capire, di dare un nome e un viso reale a quei personaggi inventati, di capire un animo che di sano ha poco, di scoprire se Paul Morel è un assassino per caso, per il momento di soddisfare uno sfizio pericoloso, o un recidivo senza possibilità di redenzione. Ruben Fonseca ne Il caso Morel non vuole darci una soluzione definitiva, anzi si sofferma sulla persona, sul racconto delle sue memorie, sui ricordi che in Morel appaiono ancora così vividi, come se li rivivesse nel presente.
Ricordi crudi, drammatici, senza filtri che non si pongono il presupposto di essere sgradevoli ma semplicemente se stessi.
Il caso Morel è sicuramente un thriller psicologico, che si concentra sul genere noir, dove il protagonista è proprio il sospettato.
Ruben Fonseca non si pone l’obiettivo di comprendere la complicata mente di Paul Morel per incastrarlo, lui è già in prigione e sta scontando la sua pena.
L’autore vuole mostrare i conflitti della sua mente, mostrarli nei suoi paradossi.
Paul Morel vive con normalità la sua vita, le sue inclinazioni, le sue perversioni. E anche la morte della sua amante e la sua permanenza in carcere sono accettate come conseguenza inevitabile alle sue azioni.
Lui non prova nessun disagio nel raccontarsi, ma lo prova il lettore che riesce a percepire lo squallore, la violenza, i traumi, la profondità di indoli che forse di sano hanno ben poco.
Ne Il caso Morel, Ruben Fonseca non vuole giustificare il suo protagonista, non vuole dargli redenzione, vuole solo mostrarlo alla luce del sole, senza timore, affinché il bigottismo sia smascherato dalla cruda verità. Sicuramente un romano che di politicamente corretto non ha niente e che oggi fa storcere il naso a chi vuole a tutti i costi trovare una giustificazione anche della crudeltà di un assassino.
Cuando era un niño y estaba en la escuela amaba dibujar y pintar. Un día, tal vez dibujando la célula para responder a alguna tarea, llegué a la conclusión de que el color no podía estar regado por toda la hoja, que se necesitaba de un marco para -de algún modo- darle una mejor presentación. A partir de ese día empecé a subrayar con un lápiz negro el contorno de todos los dibujos que hacía, de manera que le diera una suerte de límite a los colores y que representaran de mejor manera mis ideas.
Mientras leía “El caso Morel” recordé mucho ese hecho; Rubem Fonseca esparce sobre las páginas su narración como un torrente de color sin límites claros en los que unos hechos se conectan con los otros, se traslapan, coquetean y se desbordan, dando la impresión de un caos controlado.
Pablo Morel (Paulo Moráis) se encuentra en la cárcel. Precedido por su fama de pintor vanguardista, charlatán, Don Juan y escritor a medio camino, escribe una novela en la que da pistas acerca del crimen de una de las muchas mujeres cercanas a él. Apoyado en su fama crea una “familia”, un grupo de personas que conviven sin límites en la misma casa, realizando orgías, películas de Avant Garde, fiestas y muchos excesos.
Una de las mujeres le pide que la maltrate, la golpee, en una intrincada reflexión sobre lo que se entendería por amar y poseer. Y es ella, Eloísa Weidecker quien aparece muerta en una playa, vigilada atentamente por urubúes hambrientos.
El colorido caos de la novela impide por pasajes identificar qué es realidad y qué es parte de la metanovela que escribe Morel. Hay reflexiones sobre la literatura, el arte, el amor, pero sobre todo de las palabras, de las construcciones semióticas que se logran con el lenguaje.
También hay mucha crudeza, múltiples escenas explícitas que encuentro disruptivas para la época en que se escribió la novela y que entiendo, fueron altamente polémicas. El final resulta un poco desconcertante, pero la estructura del escrito da una sensación refrescante, es creativa e innovadora incluso en este siglo. A ratos sentí leyendo el resultado de una colisión entre Pauline Reage y Julio Cortázar.
No diré que es una obra maestra, pero es sin duda una obra atrevida de la que se puede encontrar rastros en muchos autores latinoamericanos.
Conec molt poc la literatura brasilenya (literatura en portugués escrita a Brasil). Gràcies a Vicent Berenguer, qui feu de traductor i me'n parlà del llibre, i a Bromera, que va gosar editar-lo en valencià, he pogut llegir “El cas Morel” de Rubem Fonseca. És una novel·la "negra" (podríem parlar-ne, d'això) amb un estil molt directe (diàlegs freqüents de personatges desorientats sense a penes interrupcions del narrador) i una estructura poc convencional (com introduir cites en meitat dels diàlegs).
És una novel·la que no agradarà tothom: no sempre és fàcil empatitzar amb el personatge principal, Paul Morel, un artista que practica el sadisme i que organitza una "família" que no diré per a no fer "spam". Però és una lectura estimulant. Al capdavall, «res no hem de témer excepte les paraules».
muy bueno, no se restringe a un solo genero literario aunque eso parezca al principio. tampoco se restringe a una sola forma de narración o un solo punto de vista. ni siquiera se restringe a un orden cronologico. pero hablar de estructura se vuelve pedante y solo es interesante si se profundiza o se dan ejemplos, asi que pasemos pagina.
la historia parece simple, pero todo tiene mayor profundidad al inspeccionarse. esto aplica mas que nada a los personajes, quienes momento a momento actuan o como un cliche o una fantasia, y al otro como humanos profundamente irracionales y complicados. esto, en mi experiencia, refleja bien la vida real.
quiero tener una discusion a profundidad acerca de la perversion, los fetiches, y el uso de la sexualidad taboo en este libro, pero no tengo ningun conocido que haya leido este libro. quizas algun dia. archivare ese deseo aqui por ahora.
Essa foi uma leitura curiosa de ser feita. Vi a recomendação do livro no podcast 30 Minutos, em um dos episódios antigos, aí encontrei o título disponível no Kindle e pensei que era o momento. Fui sem esperar algo e encontrei uma leitura instigante. É um romance curto, mas com bastante coisa a se pensar. A narrativa é misturada a citações e uma reconstrução "autobiográfica" de um dos personagens principais, o Paul Morel. Eu gostei bastante da leitura, mas fiquem atentos se forem ler com alguém próximo. Tomem cuidado! A coisa mais interessante para mim foi o acompanhamento do processo de reflexão do Vilela e dele acompanhando a escrita do Morel e ao mesmo tempo pensando em como também ele queria escrever.
Hace muchos años leí un libro extraordinario de Fonseca y un par muy buenos. Desde entonces leo todo lo que puedo (y a veces compro) pero gasté mucho tiempo y dinero sin la recompensa esperada. A esta altura ya soy una señora despechada. Esta novela corta es un policial que incluye la novela y la autobiografìa del sospechoso, y abundantes citas. Es decir un procedimiento literario ya hecho y casi siempre aburrido. También casi siempre con una dificultad gratuita para entender la trama y los personajes; no es la excepción. Además se promociona abundante en "sexo, violencia, depravación, abusos", y no pasa de un par de golpizas.
Antes deste, havia lido apenas Agosto e alguns contos de Rubem Fonseca. O livro é bem escrito, claro, com algum experimentalismo, mas nada que prejudique a compreensão.
Agora, é bom? Não, é péssimo. Um dos piores que li nos últimos anos. É excessivamente pornográfico, escatológico e patológico sem quaisquer funções além daquela tão alardeada "função da arte" na modernidade: ou seja, chocar, fazer sentir, mesmo que nojo e repulsa.
Só insisti até o final para ver se havia algo que justificasse a leitura: não há.
Um ou outro trecho entretém, e não mais que isso. Vou pesquisar bem antes de ler outro livro do autor.
Morais cresceu na persistência de alcançar um sonho. Criado pelo pai, viveu o mundo desvendando camadas que para ele fazia sentido e acima de tudo seu foco era as mulheres. Transformado em artista Morel, Morais resolve ser disruptivo numa relação não tradicional, porém por ironia do destino acaba sendo preso. “O caso Morel” é um misto de confissões de um cárcere e os desdobramentos de como esse artista chegou nesse ponto. Narrando entre o presente e o passado, um quebra cabeça é montado até que se descobre na resolução do caso. Um livro interessante, mas o sentimento quando acaba é que parece que algo está faltando…
Rubem Fonseca é um mestre inquestionável em transferir para as letras a tensão quase palpável entre os dois brasis que coexistem: o Brasil dos ricos, dos bacanas, da alta sociedade em sua hipocrisia, cafonice e infelicidade, e o Brasil dos pobres, abandonados, imundos, doentes e sobreviventes. Em O Caso Morel ele o faz com domínio completo dos elementos que fizeram de sua literatura um marco cultural: personagens densos, narrativas difusas e complementares, um misto de romance policial e investigação literária.
comprei o livro aleatoriamente porque falaram que o autor era bom. não sabia o que esperar então foi uma viagem, demorei algumas páginas pra entender o estilo dele e me apaixonei muito. com certeza vou ler mais coisas dele. a história é muito envolvente e os questionamentos sobre sexualidade, família e arte são incríveis. é um livro muito engraçado, com uma estrutura diferente e temáticas intrigantes.
AVISO Este livro não é feito para crianças, nem mesmo para jovens, muito menos para meninas. Destina-se exclusivamente aos casados, aos pais e mães de família, às pessoas sérias e maduras que se preocupam com as questões sociais e procuram travar o movimento de decadência que nos arrasta para o abismo. Seu objetivo não é divertir, mas instruir e moralizar. Dr. Surbled, 1913.
Primeiro texto do Fonseca que li além dos contos. Me lembrou um pouco em certos trechos dos romances pornográficos de Hilda Hilst, que no entanto são mais escrachados. Também, mais erudito do que esperava, e repleto de frases ótimas. No final entretanto, talvez pela trama super difusa, minha reação foi 'hm?'.