Seven Hanged

by Leonid Andreyev, Anthony Briggs (Translator)

'It was like walking along the knife-edge of the highest possible mountain range, seeing life on one side and death on the other in the form of two deep, gorgeous and gleaming seascapes.'

This astonishing novella from 1908, newly translated for Little Black Classics by War and Peace translator Anthony Briggs, probes the emotions and experiences of seven people condemned to death in Tsarist Russia. A powerful and subtle exploration of the morality of capital punishment, it was a bestseller at the time, and, in a strange quirk of history, influenced the conspirators in the cataclysmic assassination of Archduke Franz Ferdinand in 1914.

One of 46 new books in the bestselling Little Black Classics series, to celebrate the first ever Penguin Classic in 1946. Each book gives readers a taste of the Classics' huge range and diversity, with works from around the world and across the centuries - including fables, decadence, heartbreak, tall tales, satire, ghosts, battles and elephants.

Genres: Classics, Russia, Fiction, Russian Literature, Short Stories, Novels, Novella

128 pages, Kindle Edition

First published January 1, 1908

About the author

Leonid Nikolayevich Andreyev (Russian: Леонид Николаевич Андреев; 1871-1919) was a Russian playwright and short-story writer who led the Expressionist movement in the national literature. He was active between the revolution of 1905 and the Communist revolution which finally overthrew the Tsarist government. His first story published was About a Poor Student, a narrative based upon his own experiences. It was not, however, until Gorky discovered him by stories appearing in the Moscow Courier and elsewhere that Andreyevs literary career really began. His first collection of stories appeared in 1901, and sold a quarter-million copies in short time. He was hailed as a new star in Russia, where his name soon became a byword. He published his short story, In the Fog in 1902. Although he started out in the Russian vein he soon startled his readers by his eccentricities, which grew even faster than his fame. His two best known stories may be The Red Laugh (1904) and The Seven Who Were Hanged (1908). His dramas include the Symbolist plays The Life of Man (1906), Tsar Hunger (1907), Black Masks (1908), Anathema (1909) and He Who Gets Slapped (1915).

Reviews

[Vit Babenco · Rating 5 out of 5]

Trial, verdict, awaiting an execution: Leonid Andreyev paints vivid and livid psychological portraits of those sentenced to death – both idealists and dreamers; and also mean and calloused criminals. The story is profound, precise and frightful.

Time had gone, it seemed to have been converted into space – translucent and airless – a vast physical area with everything there upon it, the earth, life and people, and all of it could be absorbed at a single glance, all of it right up to the end, to the very edge of mystery, to death itself. Some sacrilegious hand had drawn aside the age-old curtain hiding the mystery of life and the mystery of death, rendering them no longer mysterious, though still incomprehensible. It was like a truth engraved in a foreign language. His human brain had no access to the concepts, and his human speech had no access to the words, needed to capture what he had seen.

Nearness of death, closeness of a lethal hour irrevocably and radically changes human psychology and nature – it’s a journey without return.

[Paul Bryant · Rating 4 out of 5]

This slender novel from 1908 didn’t even make the 1001 Books You Must Read list but it might make my much shorter 100 Books You Must Read list because it’s terrific. The story couldn’t be more direct – there’s a failed assassination attempt of some local petty Tsarist tyrant and five terrorists (that's his word, not mine) are caught, three men and two women, ages ranging from 19 to 28. They are tried and convicted (this seems to take place within 24 hours of the crime and the police don’t even get to find out the actual names of two of these people but what the hell, this is Tsarist Russia so you take your rules of jurisprudence and your human rights and shove them where the sun doesn’t shine). The five terrorists are then thrown in the pokey, along with two other condemned ordinary murderer-robber-rapists.

We then follow each prisoner as they sit around for over a fortnight waiting to be hung : seven portraits of psychological extremity, and these are great. There are so many quotable passages, each prisoner dealing with their onrushing death in quite different ways, or not dealing with it at all.

Thus would a man feel if he were at night alone in his house and suddenly all objects were to come to life, start to move and overpower him. And suddenly they would all begin to judge him: the cupboard, the chair, the writing-table and the divan. He would cry and toss about, entreating, calling for help, while they would speak among themselves in their own language, and then would lead him to the scaffold,—they, the cupboard, the chair, the writing-table and the divan. And the other objects would look on.

Just before all seven are executed, it is strange and jarring to see the political assassins, with their noble self-sacrificing democratic ideals, offering kindness and fellowship to the two civilian murderers, who have no such sentiments, and who are completely loathsome, but the sight of the gallows, I imagine, is a serious leveller.

Unexpectedly perfect. 4.5 stars

[Nika · Rating 5 out of 5]

Riveting, thought-provoking, deeply tragic

I am searching for a telling metaphor that will convey how I felt about this story. Imagine that you enter a room, and there is a hole in the floor. You have not expected it, and you fall right through it. Your descent is long and painful. To breathe is becoming more and more difficult. However, you cannot stop, and you do not want to.

The novel is set somewhere in the Russian Empire at the turn of the century.
Five young people – two women and three men – have been arrested. They are accused of planning a terrorist attack. They wanted to kill a minister. All of them are convicted for an assassination attempt and sentenced to death. They do not deny their murderous intention but declare that such violent acts are the only way of fighting with the unjust system represented by the imperial government.
These five individuals, highly idealistic but determined in their views, have lived long enough to conclude that they have no choice but to resort to terrorist methods. Reforms from above, for which many progressively-minded citizens hoped, faltered and then almost stopped.
As the title suggests, along with the five protagonists, two others are to be hanged. These two ordinary killers committed their crimes driven by base passions. Dispassionate fate brought them together, the ordinary murderers and the ideological ones. The author portrays the difference between the five young revolutionists and another two human beings and all of them being equal in the face of death.

Leonid Andreyev has succeeded in inserting several layers in his relatively short story. All of them deal with the complexity of humanity.
One of these layers is the subject of capital punishment. By describing the agonizing feelings experienced by the condemned as they hover between life and death, the author reveals the full inhumanity of this form of punishment.
Murder in all its forms, including a state-sanctioned one, is disgusting.

And in this solemn silence, broken by the mournful tolling of the departing minutes, separated from all that lives, five human beings, two women and three men, waited for the advent of night, of dawn and the execution, and all of them prepared for it, each in his or her own way.

Another layer, in my opinion, touches on the ambiguous character of almost any representation of people and events produced by human consciousness.
Hardly is it possible to find judgments that could be considered a sort of Holy Writ. They always tend to be relative and depend greatly on the perspective or the point of view the observer decides to take.
Thus, for the government, those five human beings are without doubt terrorists who try to destroy the stability of the state. The main characters, on their part, may consider themselves freedom fighters. They will be regarded as fighters for the good cause by those who share their views and aspirations without being ready to take action.
So, how to call them relies heavily on who the observer is. The inseparability of the observer from that which is being observed is a principle known to any historian.
The observer is usually the one who will determine whether someone is mainly 'good' or 'bad'.
Each side - government on the one hand and the main characters of the story on the other - must have a strong conviction of being justified. Both believe that their cause is just.

After finishing the book, the reader almost inevitably starts reflecting on these sensitive issues.

[Ian · Rating 4 out of 5]

I’d never heard of Leonid Andreyev until I saw one of my GR Friends review another of his books. This is a short story of less than 50 pages, but it’s remarkable how much the author fits into those pages. The story was first published in Russian in 1908. I read the English translation.

Given the title, I don’t think it’s a spoiler to say the story is about seven people sentenced to death. Five are young revolutionaries who had plotted to kill a Tsarist Minister. Another is a professional brigand who casually murdered his victims, and the last is a farmhand who murders his employer and tries to rape his victim’s wife. It’s strongly implied that he has committed other such crimes in the past.

The story examines the reaction of each of the condemned men and women to their sentence and their impending execution. It especially concentrates on their last few hours, as they contemplate the awfulness of knowing that death is coming for them. They face the certainty of knowing a given moment is to be their last. Each of the condemned tries to cope, or not cope, in their own way. Fear, regret, tenderness, passion, hope, disbelief and other emotions all feature.

The author clearly has sympathy with the revolutionaries, and I found myself speculating as to why he chose two “common” criminals to die alongside them. Was it to show that even these brutal killers were also humans with feelings? As they face the hangman, their crimes no longer matter. They are all equal.

A moving tale, and one that left me in a thoughtful mood.

[Helga · Rating 4 out of 5]

Death exists, so does life…

The five unsuccessful assassins, a murderer and a deranged thief have one thing in common: they are all destined to be hanged by the neck until dead.

This grim and forbidding story is a dark journey to the depths of the mind and the soul of the condemned. It is a philosophical and psychological study of each doomed prisoner’s emotions of fear, confusion, rage, despair, grief and eventually acceptance in the face of the inevitability of death.

Someone, somewhere, is walking about. Someone, somewhere, is whispering. And now horses are being harnessed to black carriages which carry no lights.

[Seyed Hashemi · Rating 4 out of 5]

"سلامتی‌ام اهمیتی ندارد. ادبیات، خودش کارها را به خوبی ردیف می‌کند."
- نامه‌ای از لیانید آندری‌یِف در سال 1906


0- هرچه‌قدر از لذتی که خواندن و ورق‌زدن کتاب‌های آتش‌برآب برایم دارد بگویم کم گفته‌ام.
ورق به ورق کتاب‌هایش به شیرازهٔ علاقه عطف شده است. حتما مصاحبه‌اش با سروش صحت در کتاب‌باز را ببینید تا به صورتِ تصویری، اخگر عشق این بشر به ادبیات[روسیه‌] را درک کنید.

1- "داستان هفت نفری که به دار آویخته شدند" یکی از بهترین تجربه‌های من از متنی کلاژوار بود. عنوان کتاب، تمام خطِ داستان را اسپویل می‌کند؛ در پایان کتاب قرار است حکم اعدام هفت نفر اجرا شود. هنرِ آندری‌یِف همین است که با شرحِ تکِ تصاویری از متهمین، کسانی که واقعا جنایت انجام داده‌اند و اکنون تحقیقا هیچگونه پشیمانی‌ای ندارند، کاری کند در آخر داستان متوجه شویم، "انسانی" قرار است اعدام شود و هیچ رضایتی از اعدام این مجرمینِ قطعیِ متنبه‌نشده نخواهیم داشت. متنی علیه حکم اعدام.


2-سوال: تاثیر ادبیات در زیستِ اجتماعی‌مان چیست؟ (رندوم فکت، این سوال را ماکسیم گورکی در جان آندری‌یِف انداخته است.)
نخست، چرا لزوما ادبیات باید تاثیری داشته باشد؟ همین‌که داستانی جذاب بخوانیم؛ عمقِ وجودِ انسان‌ها را بشناسم؛ سررشته‌های اخلاق را پیگیری کنیم برای یک کتاب کافی‌ست و لازم نیست ادبیات به صورت عینی، جهانِ بیرونی را تحت تاثیر قرار دهد. این هم جوابی انتزاعی و استعلایی. خوب است و بجا اما ناقص و ناکافی.
دوم، اگر ادبیات حرفی برای گفتن دارد، همچین هم بد نیست در جامعه تاثیر بگذارد.
این فقره رو بیشتر از این کش نمی‌دم، ولی خوبه به عنوان یک سوال این مورد رو گوشه ذهن داشته باشیم.

2.5- در مورد حکم اعدام، جنبش‌ها و حرکت‌های اجتماعیِ عدیده‌ای در تاریخ دنیا وجود داشته است که باعث شده در بسیاری کشورها این حکم ملغی شود، ولی جا دارد مطالعه شود آیا ادبیات تاثیری در این موضوع داشته است؟ وقتی کامو، هوگو، آندری‌یِف و بسیاری نویسنده بزرگ دیگر در این موضوع، متونی را قلمی کرده اند، آیا تاثیری هم گذاشته اند؟ کسی هست که به این سوال جواب دهد؟
یحتمل در آینده آخرین روزهای یک محکوم از هوگو را نیز بخوانم.

3- داستان کوتاهِ "یکی بود یکی نبود" از بهترین داستان‌هایی بود که از آندری‌یِف خوانده‌ام. بی‌نظیر غم داشت. عجب شخصیت‌پردازی هایی داشت. عالی بود. "داستان هفت نفری..." برایم پایین‌تر از یکی بود یکی نبود، بود ولی به احترام این داستان، نمره این کتاب را به علت این داستان کوتاه 4ستاره می‌دهم.

4- مقدمه اول آتش‌برآب بر کتاب، سخت، ثقیل و پر از ارجاعِ دقیق بود. از جاهایی بود که سپر انداختم و فهمیدم هنوز خیلی جا هست برای بیشتر دانستن.
جستاری که از نیکلای تیلیشوف بعد از یکی بود یکی نبود ترجمه و آورده شده بود، عالی بود. کلا داستان انجمن‌های ادبی جذاب است؛ مخصوصا اگر در روسیه بوده باشند(البته در خودِ ایران‌مون هم داستان‌های جذابی داشته این انجمن‌ها) . در روسیه تزاری، داستایفسکی را بخاطر همین انجمن‌ها زندانی کرده اند؛ در "استنطاق" شرح بازجویی داستایفسکی را می‌توانید یافت.
اتوبیوگرافیِ(شرحِ زندگانیِ خودنوشت) آندری‌یِف به عنوان آخرین متن، بسته‌ی این کتاب را تکمیل کرد.
به قول آقای اکبری ذیل همین نقدوبررسی "داستان هفت نفری که به دار آویخته شدند"، آتش‌برآب از آن مترجم-مولف‌هایی است که در کتابی که نامشان به هنگام مترجم پایش حک شده، ردپای خود را می‌گذارند.
خودم قبلا زاویه داشتم نسبت به این افزوده‌ها به کتاب، ولی آتش‌برآب کاری که می‌کند باکیفیت است. قیمت کتاب‌ها هم زیادی زیاد است، ولی با تخفیف منطقی می‌شن، ولی خب باکیفیت اند زیادی.
این حاشیه‌های آتش‌برآب چرا همگامِ نامش شده است؟ باید این غده سرطانی یک‌بار برای همیشه درمان شود...
اگر شأن نزول این چند صفحه‌ای که آتش‌برآب از ترجمه‌های معروف در پایان هرکتاب می‌آورد چیزی باشد که من فکر می‌کنم، وجهِ آیرونیِ جذابی دارد.

دوست دارم یک متن به معرفی آندری‌یِف بپردازم. از عناصر تکرارشونده آثارش که متوجه‌شان شدم بگویم، از تاثیر زندگیِ آندری‌یِف در نوشته‌هایش و در نهایت شرحِ زوایه‌ام با آندری‌یِف و تنقیحِ وضعیتِ "لعنت به ادبیات".

[sAmAnE · Rating 4 out of 5]

آن‌ها همین‌طور گریه می‌کردند. گریه می‌کردند به خاطر آفتابی که دیگر هرگز نخواهند دید، به خاطر سیبی که بدون آن‌ها میوه خواهد داد؛ به خاطر تاریکی که آن‌ها را در بر گرفته بود؛ به خاطر زندگی مهربان و مرگ بی‌رحم.
.
گفته شده علاقه‌ی آندری‌یف به تولستوی زیاد بود و برای همین این کتاب به او تقدیم شده و درست زمانی‌که گورکی در حال فراموش شدن بود، آندری‌یف اوج گرفت و مشهور شد...در حالی‌که خودش علاقه به ادبیات و ذوق نویسندگی را مدیون ماکسیم گورکی است.
.
خنده‌ی سرخ رو بیشتر دوست داشتم.

[Sana · Rating 4 out of 5]

زیاد داستان اول رو دوست نداشتم
اما داستان دوم یکی بود‌،یکی نبود عالی بود خیلی دوستش داشتم.

[amin akbari · Rating 4 out of 5]

به نام او

اول)

مترجم مولف به مترجمی میگویند که علاوه بر جذب مخاطبان خود، به آنها خط دهد و با هر اثری که ترجمه کند کتابی را به سیر مطالعاتی آنها بیافزاید، متاسفانه از این نوع مترجمها خیلی کم پیدا میشود
یکی از جوانترین آنها آقای حمیدرضا آتش برآب عزیز است. مترجمی که با جدیت به ترجمه آثار ادبیات روس میپردازد و تا به حال نویسنده های مختلفی را به مخاطبین خود معرفی کرده است و یکی از بهترین نویسندگانی که معرفی کرده: لیانید آندرییف است و یکی از بهترین کتابهایی که ترجمه کرده: داستان هفت نفری که به دار آویخته شدند

دوم)

مقدمه های مترجم خود بهترین اطلاعات را در اختیار خواننده میگذارد:
《وقتی شهرت ماکسیم گورکی در روسیه رو به افول گذاشت لیانید آندرییف محبوب همگان شد... پس از 1908 شهرت آندرییف رو به افول گذاشت... اگر بیشتر آثار آندرییف نانوشته می ماند، و او را تنها از طریق بهترین داستانهایش می شناختیم، بیشتر به عنوان نویسنده به او ارج مینهادیم و کمتر در این که جزو کلاسیکهاست، شک میکردیم...
احترام همیشگی آندرییف به تالستوی، با وجود ارزیابیهای منفی و تند استاد پیر از نویسنده جوان، بر کسی پوشیده نیست. آندرییف در یکی از مصاحبه های 1908 میگوید: "تالستوی بی تردید مراد من است. چون صاعقه ای فرود آمد و در جان من باقی است. کسب والاتر از او نیست. هر اثرش را الگوی هنر و سنجه و معیار زیبایی میدانم..."
اما از لابلای نوشته ها میتوان دریافت که در حقیقت لف تالستوی کبیر نیز داستان هفت نفری که به داد آویخته شدند را بسیار ارزشمند خوانده است...》

سوم)

یک داستان بی نظیر را یاد آور داستانهای باشکوه تالستوی است -داستانی که به خود او تقدیم شده است- حتما بخوانید.

[StefanP · Rating 5 out of 5]

Čovjek je iščezao iz svijeta.

Kada se čeka pogubljenje junaka, njihova prošlost eskivira, a budućnost im je svijet koji dolazi. Andrejevi junaci, mladi i zdravi, će da strepe od tog svijeta želeći da još požive na zemlji. Sa dosljednom ekonomičnošću u pripovijedanju Leonid Andrejev se bavi ljudskim krakterom i njegovom unutrašnjom borbom pred smrt, odsustvom smisla, i smrtnom kaznom. Za svakog osuđenika pisac će imati koju psihološku crtu da podvuče ispod njihovih imena. Mnoge bitke će se voditi u glavama osuđenih, dolaziće do preloma, a jednog će čak poput proplamsaja obuzeti radost, i prema svemu će da osjeti divljenje. Predstojeća smrt, taj nevidljivi lovac, jednostavno budi životi u ljudima, kao da je ona izvor života a ne sam život.

Čovjek lakše podnosi smrt ako ne zna, ona u tišini dođe, obavi svoje i nema mnogo razmišljanja. Nešto sličnim se kasnije pozabavio G. G. Markes u svojoj pripovijetci "Hronika najavljene smrti." Sama po sebi smrt ne plaši čovjeka, ali spoznaja o njoj jača strepnju. Kada bi čovjek znao tačan dan i vrijeme svoje smrti vjerovatno ne bi mogao normalno da živi s tom mišlju, ona bi ga proganjala, stalno bi je gledao u jednom ćošku, i to čekanje bi ga izluđivalo. Ni jednom živom biću, ni čovjeku ni životinji, nije dato da zna dan i sat svoje smrti.

[Henk · Rating 4 out of 5]

A small but poignant novella on mortality and facing the unavoidability of death

The work most coming back to me in my mind while reading this book was The Physical Impossibility of Death in the Mind of Someone Living of Damien Hirst. Due to the collapsed nature of the rest of the lives of the prisoners, the author, like Hirst, confronts us with our mortality in a very profound manner.
Seven Who Were Hanged tells the tale of seven convicted criminals in Tsarist Russia. There are five terrorists, all in their early 20’s, there is a kind of retarded Estonian servant who killed his master and tried to rape his wife and finally someone who is called a gypsy and identifies itself as a true criminal.

The novella starts with the minister who was almost assassinated, who faces very existential doubts due to being casually told when exactly he was supposed to die the next morning. This reminded me a lot of an excellent podcast I followed during last year, Revolutions, that now focuses on the background of the Russian revolution. It’s a really nice way to get more of a feel of Tsarist Russia and why terrorism was rampant against the regime during the end of the Nineteenth century: https://www.revolutionspodcast.com

Then the narrative follows the convicted in their cells, and the impact of impending death on the remaining days of their lives. These effects vary, from exhilaration, total depression, crying to lots of physical exercise and the production of copious amounts of spit. The feeling of claustrophobia portrayed by Leonid Andreyev was universal, and especially the exhilaration of Werner, who feels liberated from the prison of life and has a transcendent experience due to this in his physical prison, was very well rendered in my opinion.

Scenes, like how the people who are being hanged complain about the muck on the road while walking to the gallows, were beautifully done. Even the executioners start to apologize for the thawing and ensure the seven that they have indeed tried to clear the road before the execution. This book was unsettling and impactful, even though the prose has a habit of being a bit too lyrical and felt sometimes a tad outdated.
3.5 stars for this Russian jewel of a novella and the start of the 2020 reading year.

[⚔Irunía⚔ · Rating 5 out of 5]

Reading this story made me feel physically ill. Uncomfortable. Detached one moment and sickly immersed another. The simple prose of life far surpasses any superficial "horrors" of purposefully frightening tales about ghosts and demons. The story is written in such a trivially blood-chilling manner that it took me back to every single one of my pre-, during and post panic attack episodes. Reading this felt as if my mind separated from my body and watched my own agony through the eyes of an acute observer: impartial yet sympathetic.

The animalistic fear of death. The helplessness and despair that the feeling of having no control over what will happen to you and your body provokes. The black anguish, the insomnia, the obsessive thoughts that won't go away and psychosomatic reactions that ultimately leave you drained, apathic and strangely restless. The sudden mood swings: from the bizarre elation of someone who's ready to conquer the world and step on it with their boot to the black despair, the sense of the inevitability of death and anguished emptiness of a person who has only a few more days or hours ahead of them. The sense of confinement — rather that of the mind than of the body. The state of being confined inside your own brain, trapped by your own thoughts and fears and incessant longing for the escape from the self-made cage. The familiarity of all the reactions and feelings that the people sentenced to death — all so different yet relatable — are experiencing here had me tied into a knot.

I'm not sure whether this story was a traumatic or healing experience for me personally. I just know that Andreyev is the only male author whose texts make me feel like I'm heard and seen. Like I'm not alone in whatever I'm going through. He speaks to me. His characters — be it terrorists, criminals, dreamers, idealists, or Satan himself — speak to me. Andreyev is a genius.

[Nickolas B. · Rating 4 out of 5]

Επτά μελλοθάνατοι περνάν στη φυλακή τις τελευταίες τους στιγμές εγκλωβισμένοι σωματικά και ψυχικά και αναλογιζόμενοι το πως έφτασαν σε αυτή τη θέση. Κάθε ένας αντιμετωπίζει την προσμονή του θανάτου με διαφορετικό τρόπο, όμως για κανέναν τους - και για κανέναν άνθρωπο γενικώς - δεν είναι εύκολο να διαχειριστεί τη σκέψη πως η ζωή του θα τελειώσει σε καθορισμένη ώρα και στιγμή.
Όσο πλησιάζει όμως η ώρα που θα βρεθούν μπρος στο ικρίωμα τόσο οι σκέψεις και τα αισθήματα εναλλάσσονται μεταξύ τους, και ο Αντρέγιεφ φροντίζει ώστε να μας δημιουργήσει την κατάλληλη ενσυναίσθηση και ως ένα σημείο καταφέρνει να ταυτιστούμε με τις αγωνίες των μελλοθανάτων και σχεδόν να αντικρίζουμε κι εμείς το εκτελεστικό απόσπασμα…
Αν και το διήγημα είναι μικρό - και πολύ διαφορετικό από το γνωστό ύφος του Αντρέγιεφ -, εντούτοις ο συγγραφέας καταφέρνει να σκιαγραφήσει ικανοποιητικά τον καθένα από τους επτά χαρακτήρες ακολουθώντας τις ζωές τους από τη σύλληψη έως και την εκτέλεση τους. Δεν εμβαθύνει βεβαίως αρκετά, αλλά με τη συγγραφική του δεινότητα υπερκαλύπτει αυτή τη μικρή αδυναμία της ιστορίας. Μέσα στο διήγημα υπάρχουν σπαραχτικές σκηνές και κάποιοι από τους κρατουμένους φτάνουν στα όρια της παράνοιας. Εν τέλει βέβαια όλοι μπρος στο θάνατο και το αναπόφευκτο πεπρωμένο μας στεκόμαστε με δέος και φόβο και ειδικά τις τελευταίες στιγμές κατανοούμε την ασημαντότητα μας αλλά και το παράλογο της ύπαρξης μας...
4/5

[Mohsen.khan72 · Rating 4 out of 5]

خب داستان جالبی بود. تهش که مشخص بود از اسمش پیداست اما هنر نویسنده تو حالات این هفت نفر از دستگیری تا اعدام و شرح بی نظیر همین حالات روانی بود که منو متحیر کرد حقیقتا!!!
بیش از اندازه بزرگ نشون دادن مرگ و سلطه همه جانبه مرگ در زندگی آدم مسئله بعدی بود که بهش اشاره شده بود.

[Daniel T · Rating 3 out of 5]

داستان هفت نفری که به دار آویخته شدند داستانی راجع به ۵ تروریست، یک راهزن و یک قاتل است.

فصل اول کتاب با روایتی از شخصی که در انتظار مرگ نشسته است شروع شده و با دستگیری ۵ تن تمام میشود.

حال در دادگاه و در سلول های سرد و سیاه داستان زندگی و افکار درونی این شخصیت های سیاه بخا محکوم به مرگ را میخوانیم، پوچی و مرور خاطرات.

نوع گزارش روحیات هر شخص و فصول مربوطه به شخصیت ها برای شخص من جذاب بود، هرچند پایان بندی چندان قدرتمندی نداشت و نویسنده سعی بر این داشت که با نشان دادن قاراشمیش بودن اوضاع حسی بیمارگونه به لحظات پایانی عمر اعدامیان رنگ و بویی ببخشد، اما در نظر من چندان موفق نبود.

چندی از آنها زنده به گورانی هستند که مرگ را قبول کرده و چندی آن را باور نکرده و بعضی به دنبال رهایی از این مرگ اجباری هستند.

کتاب کوتاهه چیز بیشتری فکر نکنم جایز باشه تا گفته بشه😅

[Carmo · Rating 5 out of 5]

"Não é a morte que é horrível, mas o conhecimento dela. Ninguém conseguiria viver sabendo definitivamente o dia e a hora exactos de sua morte."

O penoso caminho percorrido pelos condenados desde a sala do tribunal até ao cadafalso.

Uma história poderosa: angustiante e reflexiva, na boa tradição da literatura russa.

[Amir Z · Rating 4 out of 5]

یه نویسنده ی قلدرِ دیگه از ادبیات روس!

اثری به شدت خواندنی که پیشنهادش میکنم به تمام داستان‌خوانان و دوستداران ادبیات؛ باشد که لذت بَرید و عرق ریزید از این داستان تکان دهنده و فراموش‌نشدنی…

پ.ن: کتابی که نشر پارسه از این اثر چاپ کرده شامل یه داستان کوتاه به نام «یکی بود، یکی نبود» (که اون هم تأمل برانگیز بود) و همچنین اتوبیوگرافی کوتاهِ نویسنده و برخی خرده ریزهاست.

[Alan (on December semi-hiatus) Teder · Rating 4 out of 5]

Condemned in Tsarist Russia
Review of the Amazon Kindle Public Domain eBook edition (2012) translated from the Russian language original Рассказ о семи повешенных (The Tale of the Seven Hanged) (1908)

I was not at all familiar with Leonid Andreyev's work until I chanced upon my GR friend Kiekiat's 4-star rating for The Seven... and I had to investigate further. Seeing that there was an Estonian character named Ivan Yanson (would have Jaan Jaanson in Estonian, or John Johnson in English) I took that as a sign to be sure to read it.

As it happens, Yanson is the most pathetic character of The Seven... and is one of two condemned murderers alongside the five members of a terror cell who had planned an assassination of a government minister. Andreyev paints portraits of each of seven in individual chapters and manages to convey the various states of fear, defiance, stoicism, acceptance, and other emotions that occur. These are simplified by being assigned 1 to 1 to each character. It is quite the unique novella and it is curious that it passed the Tsarist censors at the time. Admittedly it doesn't criticize the regime, but allowing sympathy for the condemned is not something that you would expect in repressive totalitarian states.

The public domain translation is that of Herman Bernstein who produced it as early as 1909. It still reads very well although some archaic spellings are present e.g. "Esthonians" instead of the present day "Estonians".

The Seven... is based on a true 1908 case where an anti-Tsarist terror cell was arrested and charged with the planned assassinations of Grand Duke Nikolai Nikolaevich (a grandson of Tsar Nicholas I) and the Minister of Justice I.G. Shcheglovitova. The plot was disclosed by an informer. The group was tried by a Military Tribunal and 7 of them were hanged, with 2 sentenced to 15 years of hard labour. 3 of the group members were women, including 2 of the hanged. I found this background information from the Russian Wikipedia entry for the book, the English Wikipedia entry has only a short summary of the novel itself.

Trivia and Links
The character Werner in The Seven... was based on the real-life Vsevolod Lebedintsev who was arrested under the name of Mario Calvino as he had re-entered Russia with identity papers borrowed from that Italian socialist. Fearing prosecution after Lebedintsev's execution, Calvino emigrated to the Americas where his famous author son Italo Calvino was born in Cuba. The family later returned to Italy.

The Seven... has been adapted into film and stage plays several times. The most recent film version is the Slovak language Balada o siedmich obesených (1968) dir. Martin Holly.

[Ο σιδεράς · Rating 4 out of 5]

Η ύστατη δοκιμασία της καρδιάς και του πνεύματος επτά ανθρώπων.  Καθένας τους, ο πιο μοναχικός άνθρωπος στο σύμπαν, μόνος απέναντι στον εκκωφαντικό ήχο των βημάτων  του μεγάλου μυστηρίου που πλησιάζουν απ’ έξω, στο διάδρομο.

Ένας απλοϊκός άνθρωπος (όπως περίπου ο Λένι στο: Άνθρωποι και ποντίκια), ένας γεννημένος δολοφόνος και πέντε ιδεολόγοι, σύνολο επτά. Μόνοι, λίγο πριν απ' το χτύπημα στην πόρτα. 

Ο Αντρέγιεφ  περιγράφει το τελευταίο τους μίλι τόσο πειστικά (θα έλεγα σωματικά), που νιώθω ότι ήταν εκεί - και γύρισε από τον τάφο για να μας δώσει το ρεπορτάζ.

Ι. Μπιφτέκι με πατάτες, ριόχα Φαουστίνο και παγωτό βανίλια:

"Αρνήθηκαν όλοι τις υπηρεσίες του παπά. Η μαύρη και φαρδιά φιγούρα του έκανε μερικά βήματα πίσω και χάθηκε. Η αυγή ξημέρωνε, το χιόνι έγινε πιο λευκό, τα πρόσωπα των μελλοθάνατων έγιναν πιο σκούρα, και το δάσος πιο γυμνό, πιο θλιβερό, πιο φτωχό." σελ. 138

Φοβερό κείμενο, αλήθεια.. 

ΙΙ. T- bone μπριζόλα, ψημένο ψωμί με θυμάρι και παρμεζάνα, ξινόμαυρο:

..«Μητέρα!» και ο Σέργιος ρίχτηκε στην αγκαλιά της.  Αυτό που επακολούθησε, κανείς δεν έχει το δικαίωμα ούτε τη δύναμη να το περιγράψει.

Τα τελευταία λόγια του συνταγματάρχη ήταν:  «Σου δίνω την ευλογία μου για το θάνατο, Σέργιε! Πέθανε με θάρρος, σαν αξιωματικός!». Κι έφυγαν… έφυγαν χωρίς να καταλάβει κανείς πως. Ήταν εκεί, είχαν μιλήσει και ξαφνικά ήταν φευγάτοι. Σ’ αυτό το μέρος είχε καθίσει η μητέρα, σ΄ αυτό το άλλο μέρος ο πατέρας είχε καθίσει όρθιος, και ξαφνικά είχαν φύγει, χωρίς κανείς να καταλάβει πως..».

Μία ακόμα  τσεκουριά στην παγωμένη θάλασσα, μία ακόμα αποκαλυπτική φωνή από τη Ρασία..

The Mercy seat - Nick Cave & The Bad Seeds:
https://www.youtube.com/watch?v=Are2F...

[Fiona · Rating 4 out of 5]

The Seven Who Were Hanged is barely more than a novella, and I read it in two afternoons, about three weeks apart. It's sparse on plot: seven people are going to be hanged (surprise), five for attempted political assassination, two for various quite violent murders. We meet each of them, we hear about their circumstances, a little, and their trials. Most of the book, however, is about the hours of freefall between sentence and execution, the end of life and the beginning of death. The reason I loved this book so much is that it is about seven different depictions of fear.

It's quite obviously a treatise against capital punishment, but really, it's a very good exploration of why capital punishment is such an inhuman punishment. Is it the death, or is it that gap, immediately before death, where you know there's no way to avert it?

'[T]he words "I am afraid" were uttered by him only because there were no other words, because no other conceptions existed, nor could other conceptions exist which would grasp this new, un-human condition.'

We follow how seven people try (and sometimes fail) to come to terms with the loss of their own dignity - in the sense of their physical integrity, freedom, and potential to be listened to or taken seriously by the people around them. That's difficult to read, and as fascinating a delivery of this argument as I've found anywhere. Andreyev deals with numbness, feelings of being apart from oneself, trying to rationalise away terror in various ways. It's unremittingly bleak. But incredibly interesting. We empathise with all of the characters. They all feel familiar. This book tacitly invites you to examine your own view on capital punishment, and how it might be to be in that place, and slot it in with the experiences of the characters. It's very compelling. Interestingly, there is no mention of religion, or an afterlife. It's very much grounded in the here and now, and I think that has probably contributed to its impact lasting a century so well.

Then, there is the question of fault. All of the seven who are to be hanged have done something wrong - they have killed people, or tried unsuccessfully to kill people. Is it their fault that they're in this position? Is it the fault of the prison guard? The state?

'Although the jailers were extremely kind, even too kind. It was as if they tried partly to show themselves humane and partly to show that they were not there at all, but that everything was being done as by machinery. But they were all pale.'

Seven people who have had their humanity stripped from them are then killed deliberately by people suppressing their own humanity. To me, that feels as wrong as any other aspect of this story. There is so much in here to think about, to mull over - I read it with a pencil and paper in hand, and it's definitely influenced my worldview, at least a little bit.

It's not pleasant, but it's beautifully written, with layer upon layer of glorious subtlety. It's very deftly handled, and it's extremely Russian. Highly recommended - and I think the more thought you put in to reading The Seven Who Were Hanged, the more you'll get out of it.

[Armin Ahmadianzadeh · Rating 4 out of 5]

در هر دو روایت "داستان هفت نفری که به دار آویخته شدند" و "یکی بود یکی نبود" به زیبایی تولستوی‌وار فضاسازی شده بود و جزئیات به زیبایی هر چه تمام‌تر به تصویر کشیده شده بود.
باز هم با جدال مرگ و زندگی به قلم آندری‌یِف طرف هستیم. استادانه افکار افراد نزدیک به مرگ را توصیف کرده و خوانندگان به راحتی می‌تونن تک تک نگرانی ها، ترس ها، و اضطراب شخصیت هارو حس کرد.

[Rita · Rating 5 out of 5]

Leonid Andreyev é considerado um dos mais célebres escritores russos do “Século de Prata”. Nasceu na Rússia em 1871, e morreu aos 48 anos, na Finlândia.

História dos Sete Enforcados é um protesto contra a pena de morte, e uma resposta pessoal ao panfleto I Cannot Be Silent de Leo Tolstoy.



História dos Sete enforcados

Angustiante

“O terrível não é a morte, é saber-se dela; para o ser humano, seria absolutamente impossível viver se pudesse conhecer, de modo exacto e definitivo, o dia e a hora da sua morte.”

7 criminosos (5 homens 2 mulheres)
7 histórias
7 comportamentos
7 pensamentos
1 condenação – morte por enforcamento.


O Pensamento

Lucidez

“Fingia-me louco para matar, ou matei porque era louco?”


27/198 - Rússia

[Pia G. · Rating 5 out of 5]

bir idam mahkumunun son günü'nden sonra etkilendiğim ilk kitap.

[Mohammad · Rating 3 out of 5]

آندری‌یف قبل از این‌که به ادبیات رو بیاره خیلی عشق نقاشی داشته. اهل عکاسی هم بوده. یه مجموعه عکس هم داره که خیلی عکس‌های باحالی توشه. از آدم‌های توی روسیه، جلوی شیشه‌هایی که بهشون گلدون چسبیدن. خودش به صورت شیک‌پوش وسط طبیعت. قایق توی دریاچه و دو تا بچه که وسط یه گندمزار وایستادن و خورشید نورش رو از بین‌شون انداخته رو دوربین. یکی از محبوب‌ترین عکس‌هام هم ازش عکسیه که توی ساحل ایستاده و زل زده به دریا و کت قهوه‌ای رنگ محبوبشم تنش کرده. تو موخره آتش‌برآب یکی از نوشته‌های اعضای باشگاه چهارشنبه‌ها رو آورده که از قضا آندری‌یف هم عضوش بوده‌. محفلی از نویسندگان جوان اون موقع مثل گورکی و کوپرین و تیلیشوف و چند نفر دیگه. آندری‌یف مسیر حرفه‌ای ادبیش رو از اون‌جا شروع می‌کنه. اعضا داستان‌هاشون رو برای هم می‌خوندن و دورهمی خلاصه یه جمع خفن رو رقم زده بودن که تونست به رشد قلم‌شون در اون برهه خیلی کمک کنه تا این‌که مسیر انقلاب کم‌کم آندری‌یف رو از این جمع دور کرد. از این‌جور جمع‌ها هنوز هم بین نویسندگان وجود داره. آندری‌یف مسیر زندگی معمولی‌ای داشته ولی انگار از دل همین چیزها همیشه پاش رو اون‌قدر دراز می‌کنه که خودش و بندازه روی حفره‌های سنگین و درشت انسان، از جبر بگه از جنون جنگ، از پیدا کردن رستگاری در تنگنای یک زندان و در این کتاب هم به بررسی مرگ بپردازه. توی آثارش معمولاً یک وجهه‌ای از توصیفات جنون‌وار رو مثل لخته‌هایی از جوهر روی تن ورق می‌بینین. یکی از نکات جذاب آثارش همین لحظاتی هست که می‌تونه تکون خوردن برگی رو به وهم ترسناکی بدل کنه. از رنج‌ها فقط به مثابه رنج‌ها حرف بزنه. دست از معانی والا بشوره. شادی در رمان‌هاش مثل گیاهی سرباز نکرده باشه. رمان‌هاش تبدیل به یک فضای واحد شدن. مثل یک تئاتر چند وجهی که یک سری هیکل نزار با پاهای برهنه روی صحنه‌ش گام برمی‌دارن. یک هوای سرد و یخی توی کل محیط پیچیده. همیشه شخصیت‌های انگار در مرزی از جنونن، انگار پشت چهره‌ی هر کدوم از شخصیت‌های داستان یک روح پلید و تاریک خودش رو یکم، فقط یکم، چند سانت قبل از پوست بدن نگه داشته و منتظره که در رعشه‌ای از ترس، خنده‌ای ناگهانی و پاراگرافی از اندوه جان‌گداز بیرون بندازه اما همیشه در بدن شخصیت حبس می‌مونه. ضعف آثارش برای من همیشه در رخدادهاش بوده. کمی در بوجود آوردن صحنه‌ی مهم یا یک فضاسازی داستان‌وار لنگ می‌زنه. در داستان هفت نفری که به دار آویخته شدند برای مثال همون‌طور که از اسمش پیداست در ابتدا داستان هفت نفر رو تعریف می‌کنه و سپس به مرحله جمع‌آوری افراد و سوار قطار کردنشون و بردنشون میون جنگل و برف برای اجرای حکم اعدام می‌رسه. فضاسازی این مراحل پایانی به شدت افت می‌کنه. تا حدی که احساس می‌کنم تموم اون ماجراهای آشنایی و خوندن داستان هفت نفر هدر می‌ره. داستان دومی پایان‌بندی یکم بهتری داره. آندری‌یف به مرگ همون نگاهی رو داره که شاید نولان توی دانکرک به جنگ داشت. این‌که از مرگ نمی‌شه لزوماً یه روایت جذاب و کش‌دار و مناسب‌ جمع‌های شلوغ گرم بیرون کشید. بعضی آدم‌ها به همون سادگی‌ای که به دنیا می‌آن، می‌میرن. هزاران قصه‌ی دفن شده، امیال در سَر مانده، آرزوهای مغروق، گل‌های پلاسیده و رنج‌های بدون رستگاری امروز در تار و پود خاک زمین خفته‌اند. بدون این‌که کسی رو داشته باشن که داستان‌شون رو روایت کنه. یادمه این رو توی ریویو "چنان ناکام که خالی از آرزو" هم نوشتم. این‌که چقدر آدم روی زمین وجود داشتن که داستان‌هاشون، اون جزئیات رفتاری‌شون، طعم و رنگ و گل موردعلاقه‌شون، بهترین خاطرات عمرشون و آرزوهاشون هیچ‌وقت توسط کسی نوشته نشده و حتی بدتر از اون، هیچ‌وقت توسط کسی درک و فهمیده هم نشدن. من یکی از تفریحاتم همین شده که از آدم‌های خیلی پیر یهو سوال‌های جدی و عجیب‌و‌غریب بپرسم‌. مثلاً این‌که خوشبخت‌ترین زمون جوونی‌تون کِی بوده؟ این‌جور کارها رو از پرنس میشکین یاد گرفتم. برگردیم به داستان، آندری‌یف مرگ شخصیت‌هاش رو طوری رقم می‌زنه که تموم اون مفاهیم ترس از مرگ، حسرت زندگی نکرده و دوری و وحشتناکی اعدام در اون مرگ حل می‌شن. برای همینه که تحت تاثیر داستان تالستوی این رمان رو به نگارش درآورده. چون تَه تَه ماجرا باز می‌خواد بگه که وقتی مرگ می‌آد دیگه نه خبری از ترسش خواهد بود و نه خودش.

[Truusje Truffel · Rating 5 out of 5]

In het aangezicht van de dood

De Russische Leonid Andrejev, geboren in 1871 en, na veel omzwervingen, overleden door suïcide in Finland in 1919, was een expressionistisch auteur. Hij schreef toneelstukken en korte verhalen. De zeven gehangenen kwam uit in 1908 en verscheen in 1909 in een Nederlandse krant als feuilleton, zoals toentertijd gebruikelijk was.
Honderd jaar na zijn dood is de novelle hertaald door Jan Robert Braat en opnieuw uitgegeven door Uitgeverij Thomas Rap. Het is tevens opgenomen in de Schwob-herfstactie van 2019.

Het expressionisme in de eerste decennia van de twintigste eeuw uitte zich in de literatuur door het schrijven over het innerlijke en emotionele van de mens, zoals: gevoelens van angst, isolatie, hulpeloosheid en de dood. Deze kenmerken, samen met realisme en enige kenmerken uit het dadaïsme, zoals maatschappijkritiek, zijn duidelijk van toepassing op de thematiek in Andrejevs werk De zeven gehangenen.

Het eerste hoofdstuk zet een minister in het tsaristische Rusland centraal, over zijn naam of zijn politieke verantwoordelijkheden blijft de lezer in het ongewisse. Van het hoofd van zijn lijfwachten krijgt hij het alarmerende bericht dat er 'om één uur 's middags' een aanslag op zijn leven is beraamd door een groepje terroristische bommengooiers en hij krijgt het advies om met zijn gezin elders onder te duiken. Het zijn echter niet de bommen die hem zullen vellen, maar zijn angsten en nervositeit die zijn slechte gezondheid ondermijnen.

Vijf terroristen - drie mannen, twee vrouwen - worden opgepakt, voorgeleid en veroordeeld tot de doodstraf, die voltrokken zal worden door ophanging. Deze veroordeling horen ze ernstig, maar kalm en gelaten aan - met duidelijke minachting voor de arm der wet -, hoewel ze niet allemaal gevrijwaard zijn van doodsangst.
In ongeveer hetzelfde tijdsbestek krijgen een naïeve, ongeletterde gelegenheidsmoordenaar en een zelfingenomen beroepsmoordenaar/-dief ook de doodstraf door ophanging opgelegd.

De laatste dagen van hun leven brengen alle gedetineerden door in afzondering, elk in een aparte en mistroostige cel. Slechts twee van hen krijgen de gelegenheid aangeboden om bezoek te ontvangen om afscheid van te nemen. Maar waar de een afscheid neemt van liefdevolle ouders, krijgt de ander slechts bezoek van een droeve moeder vol verwijten, 'zijn vader [...] had geen zin gehad'.

Alle zeven gedetineerden krijgen van Andrejev in de kleine hoofdstukken een podium en beschrijft hij hoe ze individueel omgaan met de vaste wetenschap dat hun leven snel zal eindigen. Ieder van hen vecht op zijn eigen manier een strijd met zichzelf uit, ieder overgeleverd aan eigen hersenspinsels: vergoelijken om als betekenisloos mens een mooie martelaarsdood tegemoet te mogen gaan in de vaste veronderstelling onsterfelijk te zijn, ongeloof, primair reagerend, schaamte, bezinning, angst voor dat wat gaat komen, serene rust en doodsangst, om uiteindelijk tot het besef te komen van het onomkeerbare lot.
Inderdaad, ze wachten op dezelfde onvermijdelijke strop, maar beleven het op zeer individuele manier.

De novelle leest als een hedendaags verhaal en zou zo ook op kunnen gaan voor de hedendaagse gevangenen die in een dodencel wachten op... de dood. De wetenschap op welk moment je zult overlijden, is beklemmender dan de wetenschap dat je ooit zult overlijden. Of je nu een hoge functie bekleed, of als misdadiger in de kerker zit.

Hoe paradoxaal het ook is, de invoelende, beeldende en poëtische, haast barokke manier van schrijven, voorzien van krachtige metaforen en antoniemen, staat haaks op de inhoud van de beklemmende en zwaarmoedige strekking van het verhaal. Het gebruik van herhalingen maken de boodschap van de auteur nog sterker.

Het door Bert Natter geschreven nawoord geeft een fantastisch inkijkje in het leven, doen en laten van Andrejev.
Een briljant, adembenemend juweeltje van een klassieker!

[George K. · Rating 4 out of 5]

Το βιβλίο το πέτυχα μισοτιμής στην Πολιτεία και είπα να το αγοράσω, μιας και είναι από τα κλασικότερα έργα της Ρώσικης λογοτεχνίας. Στην ιστορία γνωρίζουμε επτά ανθρώπους -πέντε τρομοκράτες και δυο δολοφόνους/ληστές-, οι οποίοι καταδικάστηκαν σε θάνατο δια απαγχονισμού και περιμένουν από μέρα σε μέρα την εκτέλεσή τους. Με διεισδυτικότητα και έντονο ρεαλισμό, ο Αντρέγιεφ παρουσιάζει τους επτά μελλοθάνατους, την στάση τους απέναντι στο αναπόφευκτο και οριστικό τέλος, καθώς και τις σκέψεις τους για τις εναπομείνασες μέρες στον μάταιο τούτο κόσμο. Ο θάνατος είναι σίγουρα τρομακτικός για όλους τους ανθρώπους, αλλά ακόμα πιο τρομακτικό είναι να ξέρεις την ημέρα που αυτός θα σε πάρει από το χέρι και θα σε οδηγήσει στην ανυπαρξία. Η γραφή είναι πολύ καλή, διεισδυτική, οξυδερκής και συναισθηματική όπου χρειαζόταν, ενώ η ατμόσφαιρα μαύρη και άραχλη, θα έλεγα και κάπως κλειστοφοβική. Αρκετά δυνατό και ιδιαίτερο βιβλίο, που αναδεικνύει με έντονο τρόπο το θέμα της θανατικής καταδίκης, αλλά και της ψυχολογικής αντιμετώπισής της από τους... ενδιαφερόμενους.

[Aroosha Dehghan · Rating 4 out of 5]

دقیقا همین است که می‌بینید: داستان هفت نفری که به دار آویخته شدند.
شاید تنها آندری‌یف عزیز است که می‌تواند مخاطب را به دنبال خودش در داستانی بکشد که آغاز و پایانش از همان اولین خط پیداست، و البته ترجمه‌ی همواره بی‌نظیر آتش‌برآب.

[Oziel Bispo · Rating 5 out of 5]

As angústias e desespero de sete condenados a forca no começo do século passado na Rússia. 5 foram  condenados por tentativa de ataque a um poderoso Primeiro Ministro, um outro por ser um assassino profissional e outro por matar e roubar seu patrão. Apesar de todos os esforços e métodos para se vencer o medo da morte, quando se aproxima a hora o terror toma conta. O livro expõe esse terror em cada um dos setes condenados.

É o primeiro livro que leio de Leonid e gostei muito. O autor morreu com apenas 22 anos(1871-1919).

Esse livro é um dos favoritos de Graciliano Ramos que foi um dos grandes escritores Brasileiros .

Outra curiosidade sobre livro é que ele inspirou um grupo de revolucionários da Bósnia a matar o arquiduque  Franz Ferdinand, levando então à primeira guerra Mundial.

Ainda sobre esse livro há um comentário muito bom de Emilio Renzi :
"Estou lendo Os sete enforcados, de Andreiev. Os condenados do livro são todos livres-pensadores, niilistas: serão executados ao amanhecer, o tempo não passa, porém é sempre mais tarde – ou mais cedo – do que eles imaginam. Impossível descrever essa espera. “Ainda
não era a morte, mas já não era a vida.” Uma revolucionária, a heroína, pensa: “Eu queria que fosse assim: sair sozinha ao encontro dos soldados, com um leve revólver na liga; a morte não me importa, mas não quero morrer como uma galinha…”.

[William · Rating 4 out of 5]

Entertaining listening 🎶🔰

Another will written Russian government political adventure thriller short story by Leonid Nikolayevich Andreyev about a murderer who killed his landlord, six people who are activist bombing political leaders. They are convicted to hang and spend time in prison where they have fantasy dreams of ghost 👻 hauntings and horror events. I would highly recommend this novella to readers looking for something different. Enjoy the adventure of novels 👍🔰 and books 📚. 2022 👒

I listened to this as part of the Classic Tales of Horror - 500+ Stories. It was very entertaining 2023

[Ina Cawl · Rating 5 out of 5]

"it also became a mechanical process and only for that reason something to be dreaded. Fetch and grab, take away, hang, pull down on the legs. Cut rope, haul down, cart away and bury.

A man has gone from the world."