What do you think?
Rate this book
The Winshaw Legacy #2
Numero undici
“Coe è tornato a fare ciò che gli riesce meglio. Numero undici è una satira graffiante dello stato delle cose, dalla trama barocca ed estremamente allusivo, un libro arrabbiato ed esuberante. Non solo Coe è tornato, ma è tornato in grande forma.” The Sunday Times
L’undicesimo romanzo di Jonathan Coe è una storia dei nostri tempi: dal suicidio di David Kelly, lo scienziato britannico che aveva rivelato le bugie di Tony Blair sulla guerra in Iraq, agli anni austeri della Gran Bretagna che conosciamo oggi.
È un romanzo su quell’infinità di piccole connessioni tra la sfera pubblica e quella privata, e su come queste connessioni finiscano per toccarci, tutti.
È un romanzo sui lasciti della guerra e sulla fine dell’innocenza.
È un romanzo su come spettacolo e politica si disputino la nostra attenzione, e su come alla fine probabilmente è lo spettacolo ad avere la meglio.
È un romanzo su come 140 caratteri possono fare di tutti noi degli zimbelli.
È un romanzo su cosa significhi vivere in una città dove i banchieri hanno bisogno di cinema nelle loro cantine e altri di banche del cibo all’angolo della strada.
È un romanzo in cui Coe sfodera tutta la sua ingegnosità, il suo acuto senso della satira e la sua capacità di osservazione per mostrarci, come in uno specchio, il nuovo, assurdo e inquietante mondo in cui viviamo.
L’undicesimo romanzo di Jonathan Coe è una storia dei nostri tempi: dal suicidio di David Kelly, lo scienziato britannico che aveva rivelato le bugie di Tony Blair sulla guerra in Iraq, agli anni austeri della Gran Bretagna che conosciamo oggi.
È un romanzo su quell’infinità di piccole connessioni tra la sfera pubblica e quella privata, e su come queste connessioni finiscano per toccarci, tutti.
È un romanzo sui lasciti della guerra e sulla fine dell’innocenza.
È un romanzo su come spettacolo e politica si disputino la nostra attenzione, e su come alla fine probabilmente è lo spettacolo ad avere la meglio.
È un romanzo su come 140 caratteri possono fare di tutti noi degli zimbelli.
È un romanzo su cosa significhi vivere in una città dove i banchieri hanno bisogno di cinema nelle loro cantine e altri di banche del cibo all’angolo della strada.
È un romanzo in cui Coe sfodera tutta la sua ingegnosità, il suo acuto senso della satira e la sua capacità di osservazione per mostrarci, come in uno specchio, il nuovo, assurdo e inquietante mondo in cui viviamo.
384 pages, Paperback
First published November 1, 2015
177 people are currently reading
3679 people want to read
About the author
Jonathan Coe
80 books2,602 followersLibrarian Note: There is more than one author in the GoodReads database with this name. See this thread for more information.
Jonathan Coe, born 19 August 1961 in Birmingham, is a British novelist and writer. His work usually has an underlying preoccupation with political issues, although this serious engagement is often expressed comically in the form of satire. For example, What a Carve Up! reworks the plot of an old 1960s spoof horror film of the same name, in the light of the 'carve up' of the UK's resources which some felt was carried out by Margaret Thatcher's right wing Conservative governments of the 1980s. Coe studied at King Edward's School, Birmingham and Trinity College, Cambridge, before teaching at the University of Warwick where he completed a PhD in English Literature. In July 2006 he was given an honorary degree by The University of Birmingham.
-
Retrieved 10:55, February 2, 2009 from http://en.wikipedia.org/wiki/Jonathan...
Jonathan Coe, born 19 August 1961 in Birmingham, is a British novelist and writer. His work usually has an underlying preoccupation with political issues, although this serious engagement is often expressed comically in the form of satire. For example, What a Carve Up! reworks the plot of an old 1960s spoof horror film of the same name, in the light of the 'carve up' of the UK's resources which some felt was carried out by Margaret Thatcher's right wing Conservative governments of the 1980s. Coe studied at King Edward's School, Birmingham and Trinity College, Cambridge, before teaching at the University of Warwick where he completed a PhD in English Literature. In July 2006 he was given an honorary degree by The University of Birmingham.
-
Retrieved 10:55, February 2, 2009 from http://en.wikipedia.org/wiki/Jonathan...
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 620 reviews
October 3, 2018
Ένας (τουλάχιστον) Κόοου τον χρόνο τον γιατρό τον κάνει πέρα. Αν και δεν μου άρεσε το ίδιο με προηγούμενα βιβλία του, παραμένει απολαυστικότατος, δίνοντας μαθήματα πολιτικής σάτιρας. Δεν με ενόχλησε που οι ιστορίες ήταν πάνω κάτω ασύνδετες, ήθελε να πει αυτές τις ιστορίες, τις είπε και με κράτησε σε κάθε μία εξίσου. Υ.Γ. Δυστυχώς ακόμα θυμόμουν το spoiler που πέταξε μια κυρία στην παρουσίαση του βιβλίου όταν είχε έρθει στην Θεσσαλονίκη!
October 2, 2016
Jonathan Coe is always entertaining, so it is no surprise that this book is a page-turner. It is also an incisive satire that says much about the strangeness and inequality at the heart of modern Britain.
This is a sequel to his earlier book What a Carve Up!, which was part satire of Thatcherite values and part homage to 50s and 60s British film comedies. In the earlier book, the Winshaw family caricatured many of the more venal aspects of the society of the day in the same way as the D'Ascoynes in Kind Hearts and Coronets, and met the same fate.
This book has a more complicated structure, almost a loosely linked set of five novellas, exploring a similar set of characters who are effectively heirs of the original Winshaws, and meting out the same form of justice to them. The situations Coe places them in allow him to explore aspects of modern society that did not exist at the time of the previous book, such as social media, reality TV, the abuse of migrant workers, the way police procedure is influenced by the media and the lives and building aspirations of London's super-rich elite. He also introduces a further set of film references, notably "Quatermass and the Pit" and "What a Whopper", which was an apparently risible sequel to the "What a Carve Up!" film involving the Loch Ness Monster.
This makes for a very enjoyable read, but it has its flaws. Some of the comedy is just too blunt and simplistic, the ending seems very silly (in a way that was only just about forgiveable because of the Quatermass reference), and the characters are often superficial and symbolic (for example the one-legged black lesbian on benefits who is constructed as a perfect tabloid target), but as Coe himself in a postscript that explains many of the inspirations (advertised as an exclusive for the Waterstones paperback edition), this book was partly intended as a tribute to the late David Nobbs, and in that he has undoubtedly succeeded.
This is a sequel to his earlier book What a Carve Up!, which was part satire of Thatcherite values and part homage to 50s and 60s British film comedies. In the earlier book, the Winshaw family caricatured many of the more venal aspects of the society of the day in the same way as the D'Ascoynes in Kind Hearts and Coronets, and met the same fate.
This book has a more complicated structure, almost a loosely linked set of five novellas, exploring a similar set of characters who are effectively heirs of the original Winshaws, and meting out the same form of justice to them. The situations Coe places them in allow him to explore aspects of modern society that did not exist at the time of the previous book, such as social media, reality TV, the abuse of migrant workers, the way police procedure is influenced by the media and the lives and building aspirations of London's super-rich elite. He also introduces a further set of film references, notably "Quatermass and the Pit" and "What a Whopper", which was an apparently risible sequel to the "What a Carve Up!" film involving the Loch Ness Monster.
This makes for a very enjoyable read, but it has its flaws. Some of the comedy is just too blunt and simplistic, the ending seems very silly (in a way that was only just about forgiveable because of the Quatermass reference), and the characters are often superficial and symbolic (for example the one-legged black lesbian on benefits who is constructed as a perfect tabloid target), but as Coe himself in a postscript that explains many of the inspirations (advertised as an exclusive for the Waterstones paperback edition), this book was partly intended as a tribute to the late David Nobbs, and in that he has undoubtedly succeeded.
May 22, 2017
Ένας Κόου από παλιά, ένα βιβλίο απίστευτο. Τόσο σύγχρονο και τόσο κλασσικό ταυτόχρονα. Με αναφορές στο σήμερα -facebook, twitter, σναπτσατ, ριάλιτι σόου, iphone- αλλά και στον Αριστοτέλη, τον Φρόυντ, τον Καντ. Πλέκει τις ιστορίες γύρω από τον αριθμό 11 αριστοτεχνικά, κεντάει στην κυριολεξία. Το αγάπησα όσο τα υπόλοιπα. Για την ώρα, ένα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα φέτος.
Και συμφωνώ με αυτό: http://www.kathimerini.gr/869182/arti...
Και συμφωνώ με αυτό: http://www.kathimerini.gr/869182/arti...
February 20, 2020
I was about fifty pages into this book before I realised it was an unexpected sequel to What a Carve Up!, Jonathan Coe’s acclaimed 1994 novel satirising the Thatcher years in Britain, which was surprising as I always assumed that book was a standalone. Having read What a Carve Up!, I can tell you that you needn’t have read it before picking up Number 11 and even Coe himself seems to be subtly describing this book as:
“Sequels which are not really sequels. Sequels where the relationship to the original is oblique, slippery.” p.152.
Which is accurate! The quote above is in reference to What a Whopper!, a real 1962 Sid James film that loosely connected to the real 1961 Sid James film What a Carve Up! I’ll try to keep the exclamation marks to a minimum here on out but - I also really liked Number 11!
There isn’t much of a plot. It’s basically an overview of 21st century Britain. Rachel, a young Oxford graduate who can’t find work, becomes the private tutor to the children of an obscenely wealthy banker. Her friend Alison becomes the victim of one of the few surviving Winshaw family members, Josephine Winshaw-Eaves, whose online right-wing column lands her in jail. Alison’s mum Val, a one-hit wonder, tries to rejuvenate her singing career with a stint on a “reality” show akin to “I’m a Celebrity, Get Me Out of Here”. Rachel’s former teacher Laura is studying the Loch Ness Monster for an academic thesis; an intellectual copper called PC Nathan Pilbeam is investigating a series of murders involving comedians; and something terrible has been awakened deep underneath London…
The title pops up throughout. There’s a Number 11 bus, a Number 11 table, the massive basement being dug by Rachel’s rich employers is 11 storeys deep, and the official residence of the Chancellor of the Exchequer is Number 11 Downing Street, and the story is heavily focused on finance and the economy. You could, if you squint, even see it as the Roman numeral for “2” as in the second book in the Winshaw series. Number 11 could be a reference for any, or all, of the above.
Coe’s previous novel slightly informs the structure of this novel. It too is a satire aimed at conservative politics, the targets are either Winshaws or connected to the family in some way, there’s another chap obsessed with a movie (this time it’s Laura’s husband Tim searching for a short pre-war German film called The Crystal Garden), and there are references to another Sid James movie.
Some of the digressions feel a bit tenuous in terms of the supposed satire - like what does obsessing over The Crystal Garden have to do with the state of Britain today? Maybe something to do with nostalgia informing contemporary politics/the national mood... ? And it didn’t need the Whopper movie references either as they didn’t really add much or were that interesting. I suppose you could also say some of the targets - reality TV, Twitter hate mobs - are obvious, and that Coe doesn’t have anything original to say about them, but I’m really just reaching to figure out for myself why I didn’t totally love this book as opposed to just enjoying it a lot.
Because most of the book is really, really excellent. It’s witty, and unpredictable, and compelling - it effectively mixes together disparate elements like realistic drama with comedic farce, meaningless tragedy, astute political commentary, and unexpected horror, like briefly in The Black Tower opening chapter and later in the final act. I really enjoyed the irreverent tone - at times I felt like I was reading part of a lost Terry Pratchett’s City Watch story with the antics of the clownish DCI Capes (who fruitlessly tries to get others to call him “The Caped Crusader”) and the vastly more sober PC Pilbeam and his chaste love for ultra-religious school teacher Lucinda Givings. It’s all wrapped up in Coe’s smooth, confident prose making sure that it’s never a chore to read.
I liked the glimpses into the lives of the super wealthy. The character portraits of Sir Gilbert’s demented wife Madiana and the perpetually furious newspaper magnate Sir Peter were fun, even if the accuracy of London properties being bought as investments and then left empty is both a depressing reality and an absurd state of affairs. Coe cleverly contrasts the ghostly qualities of both the super-wealthy and the poor, in their absences to the sight of the general public.
I can’t really blame Coe for opting for a fantastical ending - which is at odds with everything preceding it - because I don’t think it’s fair to expect him to come up with solutions for the current state of things, and at least he made it an entertaining finale, taking things into an unexpected - but not unwelcome, as I’m a fan of the genre - horror direction.
Maybe because Number 11 was shorter than the previous Winshaw book and more focused, maybe because this book is more contemporary and relevant, maybe Coe’s just become a better writer and storyteller in the 20+ years since the last Winshaw book and this - whatever the reasons, I had a blast with Number 11. Though it might not be the most successful satire, this is a very entertaining, well-written, and imaginative novel, brilliantly capturing a snapshot of early 21st century Britain.
“Sequels which are not really sequels. Sequels where the relationship to the original is oblique, slippery.” p.152.
Which is accurate! The quote above is in reference to What a Whopper!, a real 1962 Sid James film that loosely connected to the real 1961 Sid James film What a Carve Up! I’ll try to keep the exclamation marks to a minimum here on out but - I also really liked Number 11!
There isn’t much of a plot. It’s basically an overview of 21st century Britain. Rachel, a young Oxford graduate who can’t find work, becomes the private tutor to the children of an obscenely wealthy banker. Her friend Alison becomes the victim of one of the few surviving Winshaw family members, Josephine Winshaw-Eaves, whose online right-wing column lands her in jail. Alison’s mum Val, a one-hit wonder, tries to rejuvenate her singing career with a stint on a “reality” show akin to “I’m a Celebrity, Get Me Out of Here”. Rachel’s former teacher Laura is studying the Loch Ness Monster for an academic thesis; an intellectual copper called PC Nathan Pilbeam is investigating a series of murders involving comedians; and something terrible has been awakened deep underneath London…
The title pops up throughout. There’s a Number 11 bus, a Number 11 table, the massive basement being dug by Rachel’s rich employers is 11 storeys deep, and the official residence of the Chancellor of the Exchequer is Number 11 Downing Street, and the story is heavily focused on finance and the economy. You could, if you squint, even see it as the Roman numeral for “2” as in the second book in the Winshaw series. Number 11 could be a reference for any, or all, of the above.
Coe’s previous novel slightly informs the structure of this novel. It too is a satire aimed at conservative politics, the targets are either Winshaws or connected to the family in some way, there’s another chap obsessed with a movie (this time it’s Laura’s husband Tim searching for a short pre-war German film called The Crystal Garden), and there are references to another Sid James movie.
Some of the digressions feel a bit tenuous in terms of the supposed satire - like what does obsessing over The Crystal Garden have to do with the state of Britain today? Maybe something to do with nostalgia informing contemporary politics/the national mood... ? And it didn’t need the Whopper movie references either as they didn’t really add much or were that interesting. I suppose you could also say some of the targets - reality TV, Twitter hate mobs - are obvious, and that Coe doesn’t have anything original to say about them, but I’m really just reaching to figure out for myself why I didn’t totally love this book as opposed to just enjoying it a lot.
Because most of the book is really, really excellent. It’s witty, and unpredictable, and compelling - it effectively mixes together disparate elements like realistic drama with comedic farce, meaningless tragedy, astute political commentary, and unexpected horror, like briefly in The Black Tower opening chapter and later in the final act. I really enjoyed the irreverent tone - at times I felt like I was reading part of a lost Terry Pratchett’s City Watch story with the antics of the clownish DCI Capes (who fruitlessly tries to get others to call him “The Caped Crusader”) and the vastly more sober PC Pilbeam and his chaste love for ultra-religious school teacher Lucinda Givings. It’s all wrapped up in Coe’s smooth, confident prose making sure that it’s never a chore to read.
I liked the glimpses into the lives of the super wealthy. The character portraits of Sir Gilbert’s demented wife Madiana and the perpetually furious newspaper magnate Sir Peter were fun, even if the accuracy of London properties being bought as investments and then left empty is both a depressing reality and an absurd state of affairs. Coe cleverly contrasts the ghostly qualities of both the super-wealthy and the poor, in their absences to the sight of the general public.
I can’t really blame Coe for opting for a fantastical ending - which is at odds with everything preceding it - because I don’t think it’s fair to expect him to come up with solutions for the current state of things, and at least he made it an entertaining finale, taking things into an unexpected - but not unwelcome, as I’m a fan of the genre - horror direction.
Maybe because Number 11 was shorter than the previous Winshaw book and more focused, maybe because this book is more contemporary and relevant, maybe Coe’s just become a better writer and storyteller in the 20+ years since the last Winshaw book and this - whatever the reasons, I had a blast with Number 11. Though it might not be the most successful satire, this is a very entertaining, well-written, and imaginative novel, brilliantly capturing a snapshot of early 21st century Britain.
Read
July 16, 2016
Farce treats the improbable as probable, the impossible as possible.
(George Pierce Baker)
Trouble is, it seems that nothing is impossible;
Boris Johnson as Foreign Secretary.
I went online to check the date of that appalling incident of the Chinese cockle pickers who died in Morecambe Bay - it does play a role in Number 11 - and found that someone wants to make it into a musical.
And while a lot of the British press have gone into meltdown over the fact that a woman-shaped human is now leading the country, this particular piece of news disappeared:
Source: http://www.kingsfund.org.uk/sites/fil...
The NHS ended 2015 with the largest deficit in its history – three times last year’s.
We seem to be living in a post-farce age.
So I have to admire Jonathan Coe for still having a go. And at the same time posing some very pertinent questions about how laughter at public figures might just remove some of the fully justified rage that we ought to feel at their callous disregard for the people whose interests they are supposed to represent. And writing a damned enjoyable book at the same time.
(George Pierce Baker)
Trouble is, it seems that nothing is impossible;
Boris Johnson as Foreign Secretary.
I went online to check the date of that appalling incident of the Chinese cockle pickers who died in Morecambe Bay - it does play a role in Number 11 - and found that someone wants to make it into a musical.
And while a lot of the British press have gone into meltdown over the fact that a woman-shaped human is now leading the country, this particular piece of news disappeared:
Source: http://www.kingsfund.org.uk/sites/fil...
The NHS ended 2015 with the largest deficit in its history – three times last year’s.
We seem to be living in a post-farce age.
So I have to admire Jonathan Coe for still having a go. And at the same time posing some very pertinent questions about how laughter at public figures might just remove some of the fully justified rage that we ought to feel at their callous disregard for the people whose interests they are supposed to represent. And writing a damned enjoyable book at the same time.
April 26, 2017
What the... what the what now?! I loved the Jonathan Coe of What a Carve Up and The Rotters Club, but this is as far from that intelligent, warm humour as you may find yourself on a misty winter's night in Chelsea. I can't begin to describe what this book is. But it is a mess. Maybe Coe was under pressure to produce a book by Penguin and found six notebooks in his drawers and gaffa-taped them together and handed it in to his editor? That is about as plausible as the tale he tries to tell in this book and the ridiculous ending with a complete change of tone halfway through. Mismatched stories, characters with a half-hearted attempt at modern satire of Austerity Britain in which we find ourselves. Please Mr. Coe, find yourself again. I miss your writing.
April 2, 2021
Powerful story about social injustice. I loved how dozen different characters were intangled with each other. Plot is unpredictable: hard to predict were the new twist will bring you.
December 12, 2016
Η πρώτη μου «γνωριμία» με τον Τζόναθαν Κόου έγινε το καλοκαίρι όταν διάβασα σχεδόν απνευστί το Σπίτι του Ύπνου, ένα μυθιστόρημα που μου άρεσε τόσο πολύ που δεν κατάφερα τελικά να γράψω ποτέ γι’ αυτό. Το ίδιο συναίσθημα, αν όχι κι εντονότερο, μου προκάλεσε και ο Αριθμός 11, μόνο που αυτή την φορά αποφάσισα να οργανώσω λίγο το μυαλό μου και να πω δύο λόγια γι’ αυτό το εξαιρετικό μυθιστόρημα.
Πρόκειται για ένα ψηφιδωτό από πέντε, εν μέρει, διαφορετικές ιστορίες που έχουν όμως στο επίκεντρό τους δύο νεαρά κορίτσια, την Ρέιτσελ, την Άλισον, και φυσικά τον αριθμό 11. Κάθε ιστορία αγγίζει με την διεισδυτική ματιά του Τζόναθαν Κόου, θέματα όπως ο εθνικισμός, η φυλακή της νοσταλγίας, η επίδραση των social media στην καθημερινότητά μας, η παρωχημένη, ως ένα σημείο, αλλά εξίσου τρομακτική διαστρέβλωση της καθημερινότητας, υπό το πρίσμα του τηλεοπτικού φακού και πολλά άλλα.
Μπορεί κάποιος να σκεφτεί ότι όλα αυτά τα ζητήματα έχουν σίγουρα ξαναειπωθεί, αλλά στην προκειμένη περίπτωση η διαφορά έγκειται στην μαεστρία με την οποία καταφέρνει να τα αποδώσει και να τα επικοινωνήσει ο συγγραφέας. Κάθε ιστορία αναπτύσσεται, στο ακέραιο, αυτόνομη μέχρι την στιγμή που θα πας στο επόμενο κεφάλαιο, και μετά στο επόμενο, χωρίς τελικά να καταφέρεις να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου.
Για παράδειγμα, το ζήτημα της νοσταλγίας που αναφέρθηκε νωρίτερα, κρύβει έναν ιδιαίτερο συμβολισμό. Ο καθένας μας μπορεί να αναπολεί έναν χαμένο παράδεισο μίας ουτοπικής κοινωνίας, αλλά η ζωή είναι το εδώ και τώρα και τι επιλέγεις να κάνεις εσύ με αυτό. Η νοσταλγία ελλοχεύει μέσα της την παθητικότητα, την αποποίηση της ευθύνης των όποιων επιλογών. Αυτό, άλλωστε, δεν είναι κι ένα από τα πράγματα που μας έχουν εξαντλήσει όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης; Κάθε μέρα είναι και μία ακόμα επιλογή, συνήθως δυσκολότερη από την χθεσινή. Έχουμε πάψει να ζούμε στα χρόνια της ασφάλειας, έστω και πλασματικής, με αποτέλεσμα να εξιδανικεύουμε, κατά το σύνηθες, κάθε παρελθοντική κατάσταση. Σε αυτή την κοινωνία, ακόμα και η σάτιρα λειτουργεί ως ένα ακόμα μέσο για την αύξηση της παθητικότητας του πλήθους:
«Κάθε φορά που γελάμε με την δωροδοκία ενός διεφθαρμένου πολιτικού, με την απληστία ενός διαχειριστή αμοιβαίων κεφαλαίων… τους επιτρέπουμε να γλιτώσουν. Ο ΘΥΜΟΣ που θα έπρεπε να νιώθουμε ενάντια σε αυτούς τους ανθρώπους, που διαφορετικά ενδεχομένως να οδηγούσε στη ΔΡΑΣΗ, απελευθερώνεται και διασκορπίζεται με την μορφή γέλιου. Και αυτός είναι ο κατάλληλος τρόπος να προσφέρεις στο κοινό αυτό που θέλει και ακριβώς αυτό για το οποίο πληρώνει: άλλη μία δικαιολογία να καθίσει αναπαυτικά και να συνεχίσει την δική του εγωιστική πορεία χωρίς καμία πραγματική απειλή ή πρόκληση για το πολύτιμο lifestyle του.»
Στο τελευταίο κεφάλαιο παρατηρούμε τον συγγραφέα να κάνει μία στροφή στο ύφος του δίνοντας στην ιστορία αρκετά στοιχεία μυστηρίου, ίσως ακόμα και θρίλερ. Στόχος του, κατά την γνώμη μου, είναι να κλιμακώσει το σύνολο των ιστοριών του «που σε οδηγούν στην τρέλα», όπως λέει και ο δεύτερος, επεξηγηματικός τίτλος του βιβλίου. Ένας κόσμος βουτηγμένος στην επιφανειακή ματαιοδοξία του πλούτου μοιραία θα συγκρουστεί με τον ακριβώς αντίθετό του, στον οποίο ανήκει η πλειονότητα των ανθρώπων που βιώνουν τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Από αυτή την σύγκρουση, προφανώς και θα υπάρξουν απώλειες μέχρι την στιγμή που θα συνειδητοποιήσουμε πως «όλοι έχουμε την ελευθερία της επιλογής». Αρκεί, να είμαστε πρόθυμοι να πληρώσουμε και το αντίστοιχο τίμημα.
Η κριτική δημοσιεύτηκε στο http://dreamersandco.com/
Πρόκειται για ένα ψηφιδωτό από πέντε, εν μέρει, διαφορετικές ιστορίες που έχουν όμως στο επίκεντρό τους δύο νεαρά κορίτσια, την Ρέιτσελ, την Άλισον, και φυσικά τον αριθμό 11. Κάθε ιστορία αγγίζει με την διεισδυτική ματιά του Τζόναθαν Κόου, θέματα όπως ο εθνικισμός, η φυλακή της νοσταλγίας, η επίδραση των social media στην καθημερινότητά μας, η παρωχημένη, ως ένα σημείο, αλλά εξίσου τρομακτική διαστρέβλωση της καθημερινότητας, υπό το πρίσμα του τηλεοπτικού φακού και πολλά άλλα.
Μπορεί κάποιος να σκεφτεί ότι όλα αυτά τα ζητήματα έχουν σίγουρα ξαναειπωθεί, αλλά στην προκειμένη περίπτωση η διαφορά έγκειται στην μαεστρία με την οποία καταφέρνει να τα αποδώσει και να τα επικοινωνήσει ο συγγραφέας. Κάθε ιστορία αναπτύσσεται, στο ακέραιο, αυτόνομη μέχρι την στιγμή που θα πας στο επόμενο κεφάλαιο, και μετά στο επόμενο, χωρίς τελικά να καταφέρεις να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου.
Για παράδειγμα, το ζήτημα της νοσταλγίας που αναφέρθηκε νωρίτερα, κρύβει έναν ιδιαίτερο συμβολισμό. Ο καθένας μας μπορεί να αναπολεί έναν χαμένο παράδεισο μίας ουτοπικής κοινωνίας, αλλά η ζωή είναι το εδώ και τώρα και τι επιλέγεις να κάνεις εσύ με αυτό. Η νοσταλγία ελλοχεύει μέσα της την παθητικότητα, την αποποίηση της ευθύνης των όποιων επιλογών. Αυτό, άλλωστε, δεν είναι κι ένα από τα πράγματα που μας έχουν εξαντλήσει όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης; Κάθε μέρα είναι και μία ακόμα επιλογή, συνήθως δυσκολότερη από την χθεσινή. Έχουμε πάψει να ζούμε στα χρόνια της ασφάλειας, έστω και πλασματικής, με αποτέλεσμα να εξιδανικεύουμε, κατά το σύνηθες, κάθε παρελθοντική κατάσταση. Σε αυτή την κοινωνία, ακόμα και η σάτιρα λειτουργεί ως ένα ακόμα μέσο για την αύξηση της παθητικότητας του πλήθους:
«Κάθε φορά που γελάμε με την δωροδοκία ενός διεφθαρμένου πολιτικού, με την απληστία ενός διαχειριστή αμοιβαίων κεφαλαίων… τους επιτρέπουμε να γλιτώσουν. Ο ΘΥΜΟΣ που θα έπρεπε να νιώθουμε ενάντια σε αυτούς τους ανθρώπους, που διαφορετικά ενδεχομένως να οδηγούσε στη ΔΡΑΣΗ, απελευθερώνεται και διασκορπίζεται με την μορφή γέλιου. Και αυτός είναι ο κατάλληλος τρόπος να προσφέρεις στο κοινό αυτό που θέλει και ακριβώς αυτό για το οποίο πληρώνει: άλλη μία δικαιολογία να καθίσει αναπαυτικά και να συνεχίσει την δική του εγωιστική πορεία χωρίς καμία πραγματική απειλή ή πρόκληση για το πολύτιμο lifestyle του.»
Στο τελευταίο κεφάλαιο παρατηρούμε τον συγγραφέα να κάνει μία στροφή στο ύφος του δίνοντας στην ιστορία αρκετά στοιχεία μυστηρίου, ίσως ακόμα και θρίλερ. Στόχος του, κατά την γνώμη μου, είναι να κλιμακώσει το σύνολο των ιστοριών του «που σε οδηγούν στην τρέλα», όπως λέει και ο δεύτερος, επεξηγηματικός τίτλος του βιβλίου. Ένας κόσμος βουτηγμένος στην επιφανειακή ματαιοδοξία του πλούτου μοιραία θα συγκρουστεί με τον ακριβώς αντίθετό του, στον οποίο ανήκει η πλειονότητα των ανθρώπων που βιώνουν τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Από αυτή την σύγκρουση, προφανώς και θα υπάρξουν απώλειες μέχρι την στιγμή που θα συνειδητοποιήσουμε πως «όλοι έχουμε την ελευθερία της επιλογής». Αρκεί, να είμαστε πρόθυμοι να πληρώσουμε και το αντίστοιχο τίμημα.
Η κριτική δημοσιεύτηκε στο http://dreamersandco.com/
February 7, 2017
Ρωσική σαλάτα; Μακεδονική σαλάτα; Μάλλον σαλάτα 11 συστατικών για να ταιριάζει με τον αριθμό 11. Ένα βιβλίο – σαλάτα με άλλα λόγια…
Έχει γίνει της μοδός φαίνεται τελευταία ή εγώ πέφτω σε τέτοια βιβλία… Ξέμπαρκες ιστορίες, σαν διηγήματα ένα πράγμα, κι ένα – δυο κοινά πρόσωπα, άντε και καμιά αράχνη να εμφανίζονται μια στο ένα μια στο άλλο για να δικαιολογούν τον τίτλο του μυθιστορήματος.
Στον «Αριθμό 11» δεν υπάρχει κοινή ιστορία, απλώς υπάρχουν δυο ηρωίδες, η Ρέιτσελ και η Άλισον κι ένας αριθμός που συνήθως κάνουν την εμφάνισή τους σε κάθε ένα από τα πέντε διηγήματα. Όλα τα υλικά – ιδέες ατάκτως ειρημένα κι ανακατωμένα, μα το τελικό αποτέλεσμα είναι μια σαλάτα διόλου γευστική για τον εκλεπτυσμένο ουρανίσκο μου.
Πολιτικά και κοινωνικά σχόλια, έτσι για να τα λέμε, που ώρες – ώρες φαίνονται άσχετα με το όλο εγχείρημα, δίχως συγκεκριμένη συνοχή. Πάρε λίγη τράπεζα τροφίμων, πάρε λίγες κατασκευασμένες ειδήσεις από τον κίτρινο τύπο, πάρε λίγη απομόνωση από τα social media, πάρε λίγες εμμονές, πάρε λίγη πλουτοκρατία και λίγη φτωχολογιά, πάρε μια μαύρη λεσβία ανάπηρη ηρωίδα (και το επαναλαμβάνει ο Κόου και μια εικοσαριά φορές για να το εμπεδώσουμε), πάρε και μια γιγάντια τριχωτή αράχνη με τα μικρά της (όχι ρε φίλε… εδώ σε πρόλαβε η Ρόουλινγκ… λάθος copy paste έκανες…) Όλα επιφανειακά, όλοι σχολιασμοί επιπέδου βρεφονηπιακού σταθμού, ένα ρηχό ανάγνωσμα που ήθελε να φανεί βαθιά πολιτικο-κοινωνικο-στοχαστικό αλλά πέρασε και δεν ακούμπησε…
Το μόνο διήγημα – ιστορία που βρήκα ευφυές και αντάξιο της φήμης του Κόου ήταν «Η επιστροφή» που έχει να κάνει με τα reality… και χάρη σ’αυτό, δεν το καταβαραθρώνω βαθμολογικά να πάρει κάτω από τη βάση…
Δεν θα σχολιάσω το συμβολικόν τέλος... Με ξεπερνά...
Βαθμολογία: 5.5
Υ.Γ. Στα πλαίσια του Readaton 2017 μπαίνει στην κατηγορία ένα βιβλίο με μωβ εξώφυλλο (4/80)
http://skorofido.blogspot.gr/2017/01/...
Έχει γίνει της μοδός φαίνεται τελευταία ή εγώ πέφτω σε τέτοια βιβλία… Ξέμπαρκες ιστορίες, σαν διηγήματα ένα πράγμα, κι ένα – δυο κοινά πρόσωπα, άντε και καμιά αράχνη να εμφανίζονται μια στο ένα μια στο άλλο για να δικαιολογούν τον τίτλο του μυθιστορήματος.
Στον «Αριθμό 11» δεν υπάρχει κοινή ιστορία, απλώς υπάρχουν δυο ηρωίδες, η Ρέιτσελ και η Άλισον κι ένας αριθμός που συνήθως κάνουν την εμφάνισή τους σε κάθε ένα από τα πέντε διηγήματα. Όλα τα υλικά – ιδέες ατάκτως ειρημένα κι ανακατωμένα, μα το τελικό αποτέλεσμα είναι μια σαλάτα διόλου γευστική για τον εκλεπτυσμένο ουρανίσκο μου.
Πολιτικά και κοινωνικά σχόλια, έτσι για να τα λέμε, που ώρες – ώρες φαίνονται άσχετα με το όλο εγχείρημα, δίχως συγκεκριμένη συνοχή. Πάρε λίγη τράπεζα τροφίμων, πάρε λίγες κατασκευασμένες ειδήσεις από τον κίτρινο τύπο, πάρε λίγη απομόνωση από τα social media, πάρε λίγες εμμονές, πάρε λίγη πλουτοκρατία και λίγη φτωχολογιά, πάρε μια μαύρη λεσβία ανάπηρη ηρωίδα (και το επαναλαμβάνει ο Κόου και μια εικοσαριά φορές για να το εμπεδώσουμε), πάρε και μια γιγάντια τριχωτή αράχνη με τα μικρά της (όχι ρε φίλε… εδώ σε πρόλαβε η Ρόουλινγκ… λάθος copy paste έκανες…) Όλα επιφανειακά, όλοι σχολιασμοί επιπέδου βρεφονηπιακού σταθμού, ένα ρηχό ανάγνωσμα που ήθελε να φανεί βαθιά πολιτικο-κοινωνικο-στοχαστικό αλλά πέρασε και δεν ακούμπησε…
Το μόνο διήγημα – ιστορία που βρήκα ευφυές και αντάξιο της φήμης του Κόου ήταν «Η επιστροφή» που έχει να κάνει με τα reality… και χάρη σ’αυτό, δεν το καταβαραθρώνω βαθμολογικά να πάρει κάτω από τη βάση…
Δεν θα σχολιάσω το συμβολικόν τέλος... Με ξεπερνά...
Βαθμολογία: 5.5
Υ.Γ. Στα πλαίσια του Readaton 2017 μπαίνει στην κατηγορία ένα βιβλίο με μωβ εξώφυλλο (4/80)
http://skorofido.blogspot.gr/2017/01/...
July 27, 2018
I felt so despondent when I finished this book that I literally lay on my bed, in the dark, in a state of what I can only describe as existential despair, thinking, well what do I do now? That was how much I enjoyed it - so much that I felt distraught when I knew it was over.
Completely addictive – and what a fantastic return to form after the lacklustre Expo 58. I read this at breakneck speed, barely able to tear myself away from it. It tells interconnected stories that revolve around two women, Rachel and Alison, childhood friends whose lives go in very different directions after what might be a life-changing encounter with the 'Mad Bird Woman' when they're both ten years old. It's also a very loose sequel to Coe's What a Carve Up! and makes numerous callbacks to that novel (but you don't need to have read What a Carve Up! to enjoy it). Political/social commentary mingles with satire, mystery and a touch of horror. My favourite section was 'The Crystal Garden', which tells of a man's obsessive search for a magical film he watched as a boy.
Completely addictive – and what a fantastic return to form after the lacklustre Expo 58. I read this at breakneck speed, barely able to tear myself away from it. It tells interconnected stories that revolve around two women, Rachel and Alison, childhood friends whose lives go in very different directions after what might be a life-changing encounter with the 'Mad Bird Woman' when they're both ten years old. It's also a very loose sequel to Coe's What a Carve Up! and makes numerous callbacks to that novel (but you don't need to have read What a Carve Up! to enjoy it). Political/social commentary mingles with satire, mystery and a touch of horror. My favourite section was 'The Crystal Garden', which tells of a man's obsessive search for a magical film he watched as a boy.
November 12, 2015
This is a funny and mildly disturbing state-of-England and coming-of-age novel. I’d only read one previous book by Coe, Expo 58, an unrepresentative 1950s-set comedy, so this is a better example of his usual pattern: multiple, loosely linked storylines. Here the theme is the absurdity of modern culture, encompassing many aspects: unjust wars, the excesses of the uber-rich, the obsession with celebrity, and suspicion and exclusion of those who are different from us. The number 11 keeps popping up, too.
My favorite parts were a Survivor-type reality television show and a laughably over-the-top prize ceremony banquet. At times I had trouble fitting all the pieces together in my mind, which reduced the impact, but overall it works. The biting critique never detracts from the characterization, and the bizarre ending, with its dip into fantasy, is a delightful little jolt. As Blair has mentioned, there’s a brief reference to What a Carve Up! that suggests this is a sequel, but no knowledge of the previous book is necessary.
(Interesting to see that the U.S. edition has been given a subtitle: Or Tales That Witness Madness.)
Related reading:
• Gorsky by Vesna Goldsworthy (London’s uber-rich)
• Capital by John Lanchester (a kaleidoscopic state-of-England novel)
• Lost for Words by Edward St. Aubyn (comic discussion of a prize race)
My favorite parts were a Survivor-type reality television show and a laughably over-the-top prize ceremony banquet. At times I had trouble fitting all the pieces together in my mind, which reduced the impact, but overall it works. The biting critique never detracts from the characterization, and the bizarre ending, with its dip into fantasy, is a delightful little jolt. As Blair has mentioned, there’s a brief reference to What a Carve Up! that suggests this is a sequel, but no knowledge of the previous book is necessary.
(Interesting to see that the U.S. edition has been given a subtitle: Or Tales That Witness Madness.)
Related reading:
• Gorsky by Vesna Goldsworthy (London’s uber-rich)
• Capital by John Lanchester (a kaleidoscopic state-of-England novel)
• Lost for Words by Edward St. Aubyn (comic discussion of a prize race)
July 23, 2016
Τι απογοητευσάρα ήταν αυτή; Έμεινα με την αίσθηση πως πραγματικά ο Κόου δεν είχε ιδέα τι ήθελε να γράψει. Ιστορίες ουσιαστικά άσχετες μεταξύ τους που τις συνδέει με τρόπο τελείως... "τσαπατσούλικο" και πρόχειρο. "Α, έχω κι αυτή την ιδέα, κάτσε να γράψω ένα κεφαλαιάκι. Μα δεν κολλάει με τα προηγούμενα... Ααα, θα χώσω τον αριθμό 11 κάπου!" Μια προσπάθεια να σατιρίσει την κατάσταση της Βρετανίας του τώρα, που όμως δε θυμίζει σε τίποτα προηγούμενα έργα του παρά δίνει την εντύπωση του βεβιασμένου και της καταφυγής σε κλισέ. Η Άλισον είναι και μαύρη και λεσβία και με καρκίνο που της στοίχισε το πόδι της... Πόσο πια; Ή το άλλο: "Μπορούμε να μην ξαναχρησιμοποιήσουμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, από τη στιγμή που μπορούμε να μιλήσουμε η μία στην άλλη;" Δηλαδή όντως τώρα; Και τι ήταν πάλι αυτή η μείξη των διαφόρων ειδών; Θες να γράψεις αστυνομικό, πολιτική σάτιρα, κωμωδία, επιστημονική φαντασία; Μπορείς, εννοείται, να βάλεις στοιχεία από όλα τα είδη, αλλά πρέπει να έχεις ένα σαφές όραμα του τι θέλεις να κάνεις. Μην παρεξηγηθώ. Εί��αι φαν του Κόου. Και αναμφίβολα αυτό είναι ένα μυθιστόρημα πολύ καλογραμμένο - αφηγηματικά. Αλλά από πλοκή... Δεν με παρέσυρε/έπεισε ούτε στο ελάχιστο. Σαν να πίεσε ο εκδότης για νέο βιβλίο και ο συγγραφέας κατέβασε μερικές ιδέες άσχετες μεταξύ τους και πήγε να τις ενώσει με το ζόρι δίνοντας και ένα τέλος σαν να μην προλάβαινε την προθεσμία ας πούμε... Πού πήγε ο παλιός καλός Τζόναθαν Κόου;
June 11, 2016
Ενας συγγραφέας κρίνεται από πολλά, ένα απ' αυτά είναι και οι πολιτισμικές αναφορές του, όλα αυτά που οδηγούν σε παραπομπές στο τέλος του βιβλίου, ή σε σημειώσεις του συγγραφέα και του μεταφραστή. Το εύρος αλλά και ο αριθμός των πολιτισμικών αναφορών του Κόου, από τραγούδια του Τομ Γιορκ και παλιές βρετανικές κωμωδίες τρόμου μέχρι καλλιτεχνικά ρεύματα όπως η Art Brut, οδηγούν τον αναγνώστη σε νέες ανακαλύψεις, παράλληλες αναγνώσεις, ακροάσεις, σε περισσότερη τέχνη, σε επιμήκυνση της απόλαυσης δηλαδή.
May 15, 2023
A follow up to "What a Carve Up" both:
In style - a social satire on the times mixed with levels of farce and ending with a horror B-movie style mass murder of the guilty;
In characters - with the key villains all being linked in some ways to the legacy of the third generation Winshaw's (the daughter of Hilary a online columnist in Hilary's tradition, Mark's wife who has turned his arms firm into a profit making aggressively entrepreneurial arms clearance business, the head of an arts prize set up in Roderick's honour and which awards a prize each year to the best other prize, a Lord who is following on in Henry's work to dismantle the NHS and further to put a monetary value on all aspects not just of health but now of arts and life, the director of a food firm which is the largest part of Dorothy's food conglomerate, an investment banker colleague of Thomas who took the bank more into derivative speculation);
And even the way in which many of the other characters find their lives and the lives of those they care for negatively impacted by the greed and amorality of the villains.
In this case the two main protagonists are two childhood friends Rachel and Alison.
Rachel is initially successful studying at Oxford but ends up as a private tutor to the children of a super-rich investment banker and his foreign wife and living in their Knighsbridge mansion being excavated for an eleven floor basement (which ends up becoming the killer spiders' lair).
Alison it becomes clear is a right wing cliche - a black one legged lesbian living on benefits and exposed as a benefits scrounger by Hilary's daughter.
Issues satirised in the book include:
Food banks
The super-rich and their basements
Reality TV (Alison's mother a faded ex pop star is lured on to one at short notice)
Left wing stand-up comics and their role as a safety valve preventing actual action against the blatant unfairness of what they rail against (leading in a sub plot to an online activist who becomes a serial murderer of them)
The financial measures used by the NHS to judge of treatments can be funded
Chinese immigrant workers
The increasing focus of the police on high profile cases featuring media stars and on their own media coverage
Austerity
The bile of online commentators.
The book can be uneven at times and features lengthy digressions which do not entirely fit - an attempt to shoe-horn in the death of Dr David Kelly and an odd story about a man obsessed with finding a short film he saw in the 1960s and associates with the stability of his childhood and which after his death causes his wife to be unsentimental with their son so that he does not suffer from the same lethargic nostalgia when he is older.
Overall though a very enjoyable read.
In style - a social satire on the times mixed with levels of farce and ending with a horror B-movie style mass murder of the guilty;
In characters - with the key villains all being linked in some ways to the legacy of the third generation Winshaw's (the daughter of Hilary a online columnist in Hilary's tradition, Mark's wife who has turned his arms firm into a profit making aggressively entrepreneurial arms clearance business, the head of an arts prize set up in Roderick's honour and which awards a prize each year to the best other prize, a Lord who is following on in Henry's work to dismantle the NHS and further to put a monetary value on all aspects not just of health but now of arts and life, the director of a food firm which is the largest part of Dorothy's food conglomerate, an investment banker colleague of Thomas who took the bank more into derivative speculation);
And even the way in which many of the other characters find their lives and the lives of those they care for negatively impacted by the greed and amorality of the villains.
In this case the two main protagonists are two childhood friends Rachel and Alison.
Rachel is initially successful studying at Oxford but ends up as a private tutor to the children of a super-rich investment banker and his foreign wife and living in their Knighsbridge mansion being excavated for an eleven floor basement (which ends up becoming the killer spiders' lair).
Alison it becomes clear is a right wing cliche - a black one legged lesbian living on benefits and exposed as a benefits scrounger by Hilary's daughter.
Issues satirised in the book include:
Food banks
The super-rich and their basements
Reality TV (Alison's mother a faded ex pop star is lured on to one at short notice)
Left wing stand-up comics and their role as a safety valve preventing actual action against the blatant unfairness of what they rail against (leading in a sub plot to an online activist who becomes a serial murderer of them)
The financial measures used by the NHS to judge of treatments can be funded
Chinese immigrant workers
The increasing focus of the police on high profile cases featuring media stars and on their own media coverage
Austerity
The bile of online commentators.
The book can be uneven at times and features lengthy digressions which do not entirely fit - an attempt to shoe-horn in the death of Dr David Kelly and an odd story about a man obsessed with finding a short film he saw in the 1960s and associates with the stability of his childhood and which after his death causes his wife to be unsentimental with their son so that he does not suffer from the same lethargic nostalgia when he is older.
Overall though a very enjoyable read.
October 27, 2017
This book is a fierce criticism of modern society with its absurdity. It's tragic and comic at the same time.In the short stories that come up with the books, Coe faces different themes and heats different literary genres. It's ,however, a quick reading.
July 4, 2018
Καυστικός και διασκεδαστικός Coe για μία ακόμη φορά.
Το έργο αποτελείται από 5 ιστορίες/εκτενή διηγήματα που τα συνδέει ο αριθμός 11, είτε αναφέρεται σε αριθμό σπιτιού, είτε σε λεωφορειακή γραμμή ή στο σπίτι του υπουργού οικονομικών της Βρετανίας, στα οποία σατιρίζονται τα κακώς κείμενα της κοινωνίας.
Οι ιστορίες είχαν ενδιαφέρον, η γραφή είναι εξαιρετική. Το καλύτερο διήγημα είναι "Η Επιστροφή" που δείχνει όλη την τρέλα του Ίντερνετ και των social media όπου "μοιράζονται" απλόχερα καρκίνοι, πσόφοι (pun intended) και λοιπές "ευχές" προς οποιονδήποτε μας ενοχλεί και δεν μας αρέσει.
Ωστόσο, έχω 1 μικρή και 1 πιο μεγάλη ένσταση. Η μικρή είναι ότι η σύνδεση των ιστοριών θα μπορούσε να ήταν καλύτερη: σεβαστό το ότι εμφανίζονται σε όλο το έργο δύο πρωταγωνίστριες, η Ρέιτσελ και η Άλισον, καθώς και ο Αριθμός 11, και μου αρκεί, αλλά θα μπορούσε να ήταν λίγο πιο δυνατή από τον συγκεκριμένο συγγραφέα.
Η μεγάλη ένσταση αφορά το τελευταίο διήγημα: η εμφάνιση της αράχνης και των εκατοντάδων παιδιών της, ήταν πραγματικά κάτι "από το πουθενά" που με ξένισε και δεν κόλλαγε με όλη την προηγούμενη αφήγηση.
Εν κατακλείδει, μου άρεσε, αλλά δεν το απόλαυσα τόσο όσο το Πλιάτσικο καθαρά και μόνο λόγω της κατάληξης.
Το έργο αποτελείται από 5 ιστορίες/εκτενή διηγήματα που τα συνδέει ο αριθμός 11, είτε αναφέρεται σε αριθμό σπιτιού, είτε σε λεωφορειακή γραμμή ή στο σπίτι του υπουργού οικονομικών της Βρετανίας, στα οποία σατιρίζονται τα κακώς κείμενα της κοινωνίας.
Οι ιστορίες είχαν ενδιαφέρον, η γραφή είναι εξαιρετική. Το καλύτερο διήγημα είναι "Η Επιστροφή" που δείχνει όλη την τρέλα του Ίντερνετ και των social media όπου "μοιράζονται" απλόχερα καρκίνοι, πσόφοι (pun intended) και λοιπές "ευχές" προς οποιονδήποτε μας ενοχλεί και δεν μας αρέσει.
Ωστόσο, έχω 1 μικρή και 1 πιο μεγάλη ένσταση. Η μικρή είναι ότι η σύνδεση των ιστοριών θα μπορούσε να ήταν καλύτερη: σεβαστό το ότι εμφανίζονται σε όλο το έργο δύο πρωταγωνίστριες, η Ρέιτσελ και η Άλισον, καθώς και ο Αριθμός 11, και μου αρκεί, αλλά θα μπορούσε να ήταν λίγο πιο δυνατή από τον συγκεκριμένο συγγραφέα.
Η μεγάλη ένσταση αφορά το τελευταίο διήγημα: η εμφάνιση της αράχνης και των εκατοντάδων παιδιών της, ήταν πραγματικά κάτι "από το πουθενά" που με ξένισε και δεν κόλλαγε με όλη την προηγούμενη αφήγηση.
Εν κατακλείδει, μου άρεσε, αλλά δεν το απόλαυσα τόσο όσο το Πλιάτσικο καθαρά και μόνο λόγω της κατάληξης.
July 7, 2016
Δεν είναι πλιάτσικο αλλά είναι ωραίο. Ο Κόου είναι σαν εκείνον τον γνωστό που συναντάς σε πάρτι φίλων που ακόμα κι όταν η φάση είναι κάπως χλιαρή κάτι σε τραβάει να μείνεις, λίγο το χιούμορ, λίγο η γλώσσα, λίγο ότι αγαπάτε και αγαπάτε να κοροϊδεύετε τα ίδια πράγματα. Μισή ώρα πριν φύγεις θα σκεφτείς οκ δεν ήταν τόσο άσχημα που βγήκα απ'το σπίτι και μετά έρχεται ο κακός χαμός/τα ζομπι/ΤΟ ΤΕΛΟΣ/το τελευταίο μισάωρο του Cabin in the Woods. (όλα καλά δηλαδή)
Για μένα οι Winshaw του Coe είναι οι Berglunds του Franzen, δηλαδή ο πυρήνας όλου του ενδιαφέροντος.
Ιδανικός συγγραφέας να διαβάσει κάποιος για να εκτεθεί με χιούμορ στην ηλιθιότητα και αλαζονεία των Άγγλων, αν και μετά το μπρέξιτ είμαστε τρομακτικά καλυμμένοι. Επίσης κάθε φορά που βλέπω την λέξη whopper η σκέψη μου χαϊδεύει τα Burger King #γιαπανταχοντρη
Για μένα οι Winshaw του Coe είναι οι Berglunds του Franzen, δηλαδή ο πυρήνας όλου του ενδιαφέροντος.
Ιδανικός συγγραφέας να διαβάσει κάποιος για να εκτεθεί με χιούμορ στην ηλιθιότητα και αλαζονεία των Άγγλων, αν και μετά το μπρέξιτ είμαστε τρομακτικά καλυμμένοι. Επίσης κάθε φορά που βλέπω την λέξη whopper η σκέψη μου χαϊδεύει τα Burger King #γιαπανταχοντρη
November 10, 2016
Ο Jonathan Coe που όλοι γνωρίσαμε και όλοι αγαπήσαμε, αν και λίγο κουρασμένος αλλά πάντα απολαυστικός. Το τελευταίο του βιβλίο (το οποίο είναι η συνέχεια του "Τί ωραίο πλιάτσικο") θα μπορούσε να έχει εναλλάκτικό τίτλο "Η κληρονομιά των Γούινσο". Είναι μυθιστόρημα που διαβάζεται μονορούφι, πέρα από την 3η ιστορία που θεωρώ πως κάνει μια κοιλιά. Όσον αφορά το τέλος του μυθιστορήματος (για το οποίο γίνεται πολύς λόγος, κατά κύριο λόγο από τους φανς του Κόου), εμένα μου άρεσε, παρόλο που τελειώνει λίγο απότομα.
Συμβουλή: Διαβάστε το "Τί ωραίο πλιάτσικο", όσοι δε το έχετε διαβάσει και όσοι δε το θυμάστε, και μετά ψάξτε το αίνιγμα του "Αριθμού 11".
Συμβουλή: Διαβάστε το "Τί ωραίο πλιάτσικο", όσοι δε το έχετε διαβάσει και όσοι δε το θυμάστε, και μετά ψάξτε το αίνιγμα του "Αριθμού 11".
June 14, 2017
Όποιο μυθιστόρημα του Coe κι αν έχεις αγαπήσει περισσότερο, στο Number 11 θα βρεις κάτι να στο θυμίσει. Βιτριολική σάτιρα για όλους και για όλα, συμπεριλαμβανομένης της ίδιας της σάτιρας. Ξέχνα το closure, ξέχνα τη λογική. Δεν υπάρχουν ούτε στη ζωή.
April 8, 2020
This was truly fantastic. I'd forgotten quite how much I love Jonathan Coe's writing.
July 24, 2016
Βαθμολογία: 9/10
Αν και για πολύ καιρό είχα δυο βιβλία του Τζόναθαν Κόου στην βιβλιοθήκη μου, τα "Τι ωραίο πλιάτσικο!" και "Expo 58", έτυχε η πρώτη μου επαφή με το έργο του να είναι το πιο καινούργιο του βιβλίο, που το αγόρασα με γερή έκπτωση από την Πρωτοπορία την προηγούμενη βδομάδα. "Αριθμός 11", λοιπόν. Περίμενα ότι θα είναι ένα καλό βιβλίο, μιας και ο συγγραφέας είναι πολύ αγαπητός, τόσο στο εξωτερικό, όσο ειδικότερα εδώ στην Ελλάδα. Όμως δεν περίμενα ότι θα διαβάσω ένα τόσο καλό βιβλίο, ένα πεντάστερο αριστούργημα. Το βιβλίο το άρχισα χθες και το τελείωσα πριν από λίγο, αν και ήταν στο "πρόγραμμα" να το τελειώσω αύριο. Έφαγα πραγματικό κόλλημα μαζί του. Όχι σε σημείο να μην βγω βόλτα με φίλους ή να μην φάω, αλλά οι τριακόσιες σελίδες σερί χθες και άλλες διακόσιες σήμερα, δείχνουν πόσο πολύ με συνεπήρε το βιβλίο. Και δεν μιλάμε καν για θρίλερ, έτσι;
Κατ'αρχάς, τα ωραία ξεκινάνε από τον τρόπο που είναι γραμμένο το βιβλίο. Δεν πρόκειται για μυθιστόρημα, αλλά ουσιαστικά για συλλογή πέντε μεγάλων ιστοριών, που όμως έχουν σαν κοινό παρανομαστή κάποιους χαρακτήρες, τον αριθμό 11 και τους παρόμοιους κοινωνικοπολιτικούς προβληματισμούς που απορρέουν από την πλοκή της κάθε ιστορίας. Όμως δεν ένιωσα ότι διάβασα πέντε διαφορετικές ιστορίες, αλλά μια ενιαία. Και σ'αυτή την μια ιστορία, που χωρίζεται σε πέντε μεγάλα "κομμάτια", βλέπουμε την Αγγλία του 21ου αιώνα, με όλα τα καλά και τα κακά, με όλες τις ανομοιομορφίες και τις διαφορές ανάμεσα στις κοινωνικές και οικονομικές τάξεις. Ο Κόου, μέσω των ιστοριών του, καταφέρνει να θίξει πολλά ζητήματα που απασχολούν (ή θα έπρεπε να απασχολούν) τον άνθρωπο σήμερα, από την φτώχεια και τον υπερβολικό πλούτο, μέχρι την πολιτική και τον βρώμικο κόσμο της Τηλεόρασης. Και πολλά άλλα.
Ο Κόου τα θίγει όλα αυτά, με πολύ ωραίο και πανέξυπνο τρόπο, μέσω του λεπτού χιούμορ, της ειρωνείας και των διαφόρων κωμικοτραγικών καταστάσεων. Καταφέρνει δηλαδή να φέρει στην επιφάνεια όλες τις παθογένειες της σύγχρονης αγγλικής κοινωνίας και να προβληματίσει τους αναγνώστες γύρω από διάφορα θέματα, χωρίς όμως να κουράσει και να βαρύνει ψυχολογικά τον αναγνώστη. Υπάρχουν φυσικά κάποια δύσκολα και σκοτεινά σημεία, καθώς και κάποια που είναι ίσως λιγάκι συγκινητικά, αλλά γενικά το βιβλίο διαθέτει πολύ χιούμορ και έχει έντονη σατιρική διάθεση απέναντι στα πάντα. Η γραφή είναι πραγματικά εξαιρετική και μοναδική, ρέει σαν γάργαρο νερό, βοηθάει πάρα μα πάρα πολύ στην γρήγορη και προπάντων ξεκούραστη ανάγνωση. Οι χαρακτήρες είναι πολύ ενδιαφέροντες και αρκετά καλογραμμένοι στο σύνολο τους, με όλα τα αναγκαία κλισέ, ανάλογα με την κοινωνική και οικονομική τους κατάσταση. Η ατμόσφαιρα επίσης ξεχωρίζει, πότε είναι πιο ευχάριστη, πότε πιο δυσάρεστη, πότε πιο φωτεινή, πότε πιο σκοτεινή. Ας πούμε στην αρχή αγγίζει και τον γοτθικό τρόμο!
Λοιπόν, αυτές είναι γενικά οι εντυπώσεις μου από την πρώτη γνωριμία μου με το έργο του Τζόναθαν Κόου. Ειλικρινά δεν ξέρω πόσο καλύτερη αρχή θα μπορούσα να κάνω. Πόσο καλύτερα μπορεί να είναι τα "Τι ωραίο πλιάτσικο" και "Η λέσχη των τιποτένιων", που είναι με διαφορά τα πιο γνωστά και πολυσυζητημένα έργα του; Δεν μπορώ να φανταστώ... Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα διαβάσω πολλά ακόμα από τα βιβλία του συγγραφέα και κατάλαβα ότι δίκαια υπάρχει ένας ντόρος γύρω από το όνομά του εδώ στην Ελλάδα. Όσον αφορά την ελληνική έκδοση: Πανέμορφη, με ωραίο εξώφυλλο (πολύ έξυπνο αυτό που έκαναν οι εκδόσεις Πόλις) και πραγματικά εξαιρετική και πολύ προσεγμένη μετάφραση.
Υ.Γ. Απ'όσο κατάλαβα, έστω και αμυδρά και πολύ μακρινά, το βιβλίο αυτό είναι ένα σίκουελ του "Τι ωραίο πλιάτσικο", χάρη σε ορισμένες αναφορές στην οικογένεια Γουίνσο, τα μέλη της οποίας πρωταγωνιστούν σ'εκείνο το βιβλίο. Ελπίζω μια συγκεκριμένη αναφορά να μην είναι μεγάλο spoiler για το "πρώτο" βιβλίο.
Αν και για πολύ καιρό είχα δυο βιβλία του Τζόναθαν Κόου στην βιβλιοθήκη μου, τα "Τι ωραίο πλιάτσικο!" και "Expo 58", έτυχε η πρώτη μου επαφή με το έργο του να είναι το πιο καινούργιο του βιβλίο, που το αγόρασα με γερή έκπτωση από την Πρωτοπορία την προηγούμενη βδομάδα. "Αριθμός 11", λοιπόν. Περίμενα ότι θα είναι ένα καλό βιβλίο, μιας και ο συγγραφέας είναι πολύ αγαπητός, τόσο στο εξωτερικό, όσο ειδικότερα εδώ στην Ελλάδα. Όμως δεν περίμενα ότι θα διαβάσω ένα τόσο καλό βιβλίο, ένα πεντάστερο αριστούργημα. Το βιβλίο το άρχισα χθες και το τελείωσα πριν από λίγο, αν και ήταν στο "πρόγραμμα" να το τελειώσω αύριο. Έφαγα πραγματικό κόλλημα μαζί του. Όχι σε σημείο να μην βγω βόλτα με φίλους ή να μην φάω, αλλά οι τριακόσιες σελίδες σερί χθες και άλλες διακόσιες σήμερα, δείχνουν πόσο πολύ με συνεπήρε το βιβλίο. Και δεν μιλάμε καν για θρίλερ, έτσι;
Κατ'αρχάς, τα ωραία ξεκινάνε από τον τρόπο που είναι γραμμένο το βιβλίο. Δεν πρόκειται για μυθιστόρημα, αλλά ουσιαστικά για συλλογή πέντε μεγάλων ιστοριών, που όμως έχουν σαν κοινό παρανομαστή κάποιους χαρακτήρες, τον αριθμό 11 και τους παρόμοιους κοινωνικοπολιτικούς προβληματισμούς που απορρέουν από την πλοκή της κάθε ιστορίας. Όμως δεν ένιωσα ότι διάβασα πέντε διαφορετικές ιστορίες, αλλά μια ενιαία. Και σ'αυτή την μια ιστορία, που χωρίζεται σε πέντε μεγάλα "κομμάτια", βλέπουμε την Αγγλία του 21ου αιώνα, με όλα τα καλά και τα κακά, με όλες τις ανομοιομορφίες και τις διαφορές ανάμεσα στις κοινωνικές και οικονομικές τάξεις. Ο Κόου, μέσω των ιστοριών του, καταφέρνει να θίξει πολλά ζητήματα που απασχολούν (ή θα έπρεπε να απασχολούν) τον άνθρωπο σήμερα, από την φτώχεια και τον υπερβολικό πλούτο, μέχρι την πολιτική και τον βρώμικο κόσμο της Τηλεόρασης. Και πολλά άλλα.
Ο Κόου τα θίγει όλα αυτά, με πολύ ωραίο και πανέξυπνο τρόπο, μέσω του λεπτού χιούμορ, της ειρωνείας και των διαφόρων κωμικοτραγικών καταστάσεων. Καταφέρνει δηλαδή να φέρει στην επιφάνεια όλες τις παθογένειες της σύγχρονης αγγλικής κοινωνίας και να προβληματίσει τους αναγνώστες γύρω από διάφορα θέματα, χωρίς όμως να κουράσει και να βαρύνει ψυχολογικά τον αναγνώστη. Υπάρχουν φυσικά κάποια δύσκολα και σκοτεινά σημεία, καθώς και κάποια που είναι ίσως λιγάκι συγκινητικά, αλλά γενικά το βιβλίο διαθέτει πολύ χιούμορ και έχει έντονη σατιρική διάθεση απέναντι στα πάντα. Η γραφή είναι πραγματικά εξαιρετική και μοναδική, ρέει σαν γάργαρο νερό, βοηθάει πάρα μα πάρα πολύ στην γρήγορη και προπάντων ξεκούραστη ανάγνωση. Οι χαρακτήρες είναι πολύ ενδιαφέροντες και αρκετά καλογραμμένοι στο σύνολο τους, με όλα τα αναγκαία κλισέ, ανάλογα με την κοινωνική και οικονομική τους κατάσταση. Η ατμόσφαιρα επίσης ξεχωρίζει, πότε είναι πιο ευχάριστη, πότε πιο δυσάρεστη, πότε πιο φωτεινή, πότε πιο σκοτεινή. Ας πούμε στην αρχή αγγίζει και τον γοτθικό τρόμο!
Λοιπόν, αυτές είναι γενικά οι εντυπώσεις μου από την πρώτη γνωριμία μου με το έργο του Τζόναθαν Κόου. Ειλικρινά δεν ξέρω πόσο καλύτερη αρχή θα μπορούσα να κάνω. Πόσο καλύτερα μπορεί να είναι τα "Τι ωραίο πλιάτσικο" και "Η λέσχη των τιποτένιων", που είναι με διαφορά τα πιο γνωστά και πολυσυζητημένα έργα του; Δεν μπορώ να φανταστώ... Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα διαβάσω πολλά ακόμα από τα βιβλία του συγγραφέα και κατάλαβα ότι δίκαια υπάρχει ένας ντόρος γύρω από το όνομά του εδώ στην Ελλάδα. Όσον αφορά την ελληνική έκδοση: Πανέμορφη, με ωραίο εξώφυλλο (πολύ έξυπνο αυτό που έκαναν οι εκδόσεις Πόλις) και πραγματικά εξαιρετική και πολύ προσεγμένη μετάφραση.
Υ.Γ. Απ'όσο κατάλαβα, έστω και αμυδρά και πολύ μακρινά, το βιβλίο αυτό είναι ένα σίκουελ του "Τι ωραίο πλιάτσικο", χάρη σε ορισμένες αναφορές στην οικογένεια Γουίνσο, τα μέλη της οποίας πρωταγωνιστούν σ'εκείνο το βιβλίο. Ελπίζω μια συγκεκριμένη αναφορά να μην είναι μεγάλο spoiler για το "πρώτο" βιβλίο.
December 19, 2015
What’s happened to Jonathan Coe? Did his publisher insist he write another book and Coe shrugged his shoulders and said “Oh, if I must”? Or has he simply run out of inventive steam? This book reprises many of the themes that made his previous novels so entertaining and incisive, biting satires on all the evils of modern life – greed, capitalism, political ambition – and here admittedly he comes up to date and adds a few more – reality TV, bullying on social media and so on. So the satire is still there, but it’s grown so tired. Or perhaps Coe has grown so tired. Cartoonish characters, lazy writing, obvious targets attacked without a shred of subtlety and an ending that descends into absurdity. Tedious and disappointing.
Read
September 11, 2017Όλοι αγαπάμε τον Κόου και θέλουμε να βλέπουμε με συμπάθεια ό,τι κάνει. Εγώ θα ήθελα να μην το έχω διαβάσει ή να μην το έχει γράψει.
Η απουσία αστεριών δεν έχει να κάνει με το ότι δεν αξίζει τίποτα αλλά με το ότι με άφησε τόσο αμήχανη που δεν ξέρω τι να βάλω.
Μου θύμισε τα δυο πρώτα του βιβλία που διάβασα τα τελευταία χρόνια και έμοιαζαν περισσότερο με ασκήσεις στο γράψιμο μέσα από διάφορες ιστορίες χωρίς ιδιαίτερο δέσιμο. Εδω μου φάνηκε πως ήθελε να χωρέσει διάφορα πράγματα που έχει δει και του έκαναν εντύπωση ή τον ενοχλούν μέσα στο γνώριμο πλαίσιο του πιο επιτυχημένου βιβλίου του. Ακόμα και οι περιγραφές του καιρού ή του χώρου ένιωθα πως έβγαιναν με προσπάθεια μαθητή που γράφει έκθεση. Όσο για το "δριμύ κατηγορώ" στα κακώς κείμενα μιας εποχής (από το σναπτσατ μεχρι τις οφ σορ) ίσως μας φαίνεται πιο ενδιαφέρον για δεκαετίες που δεν έχουμε ζήσει ή δε θυμόμαστε.
Δεν ξέρω αν ανήκει στην περίπτωση δε φταις εσύ, φταίω εγώ (γνωστή και ως "έχω αλλάξει ρε Βλάσση") αλλά χαίρομαι που έχω χρόνια να διαβάσω το Πλιάτσικο ή κάποιο άλλο από τα καλά του γιατί οι συγκρίσεις θα ήταν ακόμα πιο σκληρές.
#readathon16 [25/26] ~ [ένα βιβλίο που αναβάλλετε συνεχώς να διαβάσετε]
https://www.instagram.com/p/BMqX79mAa...
Η απουσία αστεριών δεν έχει να κάνει με το ότι δεν αξίζει τίποτα αλλά με το ότι με άφησε τόσο αμήχανη που δεν ξέρω τι να βάλω.
Μου θύμισε τα δυο πρώτα του βιβλία που διάβασα τα τελευταία χρόνια και έμοιαζαν περισσότερο με ασκήσεις στο γράψιμο μέσα από διάφορες ιστορίες χωρίς ιδιαίτερο δέσιμο. Εδω μου φάνηκε πως ήθελε να χωρέσει διάφορα πράγματα που έχει δει και του έκαναν εντύπωση ή τον ενοχλούν μέσα στο γνώριμο πλαίσιο του πιο επιτυχημένου βιβλίου του. Ακόμα και οι περιγραφές του καιρού ή του χώρου ένιωθα πως έβγαιναν με προσπάθεια μαθητή που γράφει έκθεση. Όσο για το "δριμύ κατηγορώ" στα κακώς κείμενα μιας εποχής (από το σναπτσατ μεχρι τις οφ σορ) ίσως μας φαίνεται πιο ενδιαφέρον για δεκαετίες που δεν έχουμε ζήσει ή δε θυμόμαστε.
Δεν ξέρω αν ανήκει στην περίπτωση δε φταις εσύ, φταίω εγώ (γνωστή και ως "έχω αλλάξει ρε Βλάσση") αλλά χαίρομαι που έχω χρόνια να διαβάσω το Πλιάτσικο ή κάποιο άλλο από τα καλά του γιατί οι συγκρίσεις θα ήταν ακόμα πιο σκληρές.
#readathon16 [25/26] ~ [ένα βιβλίο που αναβάλλετε συνεχώς να διαβάσετε]
https://www.instagram.com/p/BMqX79mAa...
February 7, 2017
Αγαπώ τον Τζόναθαν Κόου.
Ο Αριθμός 11 με μπέρδεψε, με αρκετές έννοιες. Οι κοινωνικοπολιτικές του τοποθετήσεις, το βρετανικό του χιούμορ, οι πολιτισμικές αναφορές είναι εκεί, είναι σαφείς και πιο Τζόναθαν Κόου από ποτέ.
Ωστόσο το βιβλίο έχει ένα δεύτερο επίπεδο, αυτό που κρύβεται πίσω από το "ιστορίες που μαρτυρούν τρέλα". Αυτό το επίπεδο είναι ο μυστηριώδης ιστός, τα πρόσωπα, η αγανάκτηση, τα πάθη, η τρέλα.
Προσωπικά, θα ήθελα αυτό το επίπεδο να είναι πιο βαθύ (όπως η λέσχη των τιποτένιων ή το σπίτι του ύπνου) και όχι τόσο υπαινικτικό, ασαφές και συμβολικό. Αλλά γούστα είναι αυτά. 4 αστεράκια γιατί με γοητεύει ό,τι είναι κάπως ασαφές.
Ο Αριθμός 11 με μπέρδεψε, με αρκετές έννοιες. Οι κοινωνικοπολιτικές του τοποθετήσεις, το βρετανικό του χιούμορ, οι πολιτισμικές αναφορές είναι εκεί, είναι σαφείς και πιο Τζόναθαν Κόου από ποτέ.
Ωστόσο το βιβλίο έχει ένα δεύτερο επίπεδο, αυτό που κρύβεται πίσω από το "ιστορίες που μαρτυρούν τρέλα". Αυτό το επίπεδο είναι ο μυστηριώδης ιστός, τα πρόσωπα, η αγανάκτηση, τα πάθη, η τρέλα.
Προσωπικά, θα ήθελα αυτό το επίπεδο να είναι πιο βαθύ (όπως η λέσχη των τιποτένιων ή το σπίτι του ύπνου) και όχι τόσο υπαινικτικό, ασαφές και συμβολικό. Αλλά γούστα είναι αυτά. 4 αστεράκια γιατί με γοητεύει ό,τι είναι κάπως ασαφές.
March 31, 2024
Ο Κόου είναι δεξιοτέχνης αφού παρουσιάζει την αγγλική κουλτούρα κ κοινωνία με κυνικό και έξυπνο τρόπο χωρίς να προσβάλει.
Όποιος ξεκινήσει τα βιβλία του θα βυθιστεί στον κόσμο του και θα εθιστεί από τη μεθυστική γραφή του.
Στο «Αριθμός 11» βρισκόμαστε στην εποχή μετά την πολιτική της Θάτσερ κατά την οποία επικρατούν μεγάλες κοινωνικές ανισότητες. Από τη μια πλευρά έχουμε τους φτωχούς που γίνονται φτωχότεροι και στον αντίποδα οι πλούσιοι που γίνονται αχόρταγοι κ θέλουν κ άλλο χρήμα. Στο βωμό του χρήματος οδηγούνται σε παράνομες πράξεις κ διαβάλλουν αθώους πολίτες. Δεν αποτελεί έκπληξη πως οι έχοντες χρήματα επιβιώνουν ενώ οι φτωχοί αφήνονται στη μοίρα.
Το βιβλίο στην ουσία είναι σπονδυλωτό. Αποτελείται από πέντε ιστορίες που όμως έχουν κοινούς παρονομαστές δύο κοπέλες, τη Ρέιτσελ και την Άλισον και τον αριθμό 11 που άλλοτε είναι οδός, άλλοτε γραμμή λεωφορείου.
Στις σελίδες του αναγνώσματος ξεδιπλώνεται η ζωή των δύο κοριτσιών και των δορυφόρων τους. Όλες οι ιστορίες συνδέονται με ένα μαγικό τρόπο. Ρέουν τόσο φυσικά που δε νιώθεις πως σταματάει η μία κ αρχίζει η άλλη.
Ο Κόου θίγει και την επιρροή των social media κ των reality στην τωρινή εποχή. Οι άνθρωποι ακολουθούν όπως τα ζόμπι τα πρότυπα της εποχής κ δέχονται τις αλλαγές που αυτή προστάζει.
Η αλαζονεία, η διαφθορά, ο εθνικισμός, οι διακρίσεις θίγονται όπως κ στα προηγούμενα βιβλία του.
Ο Κόου έχει την ικανότητα να καταδικάζει τα κακώς κείμενα με ένα τόσο ωραίο, καυστικό κ σαρκαστικό ύφος. Όμως, δε σε αφήνει ως αναγνώστη μόνο να εκνευριστείς, επιδιώκει να σε προβληματίσει.
Όποιος ξεκινήσει τα βιβλία του θα βυθιστεί στον κόσμο του και θα εθιστεί από τη μεθυστική γραφή του.
Στο «Αριθμός 11» βρισκόμαστε στην εποχή μετά την πολιτική της Θάτσερ κατά την οποία επικρατούν μεγάλες κοινωνικές ανισότητες. Από τη μια πλευρά έχουμε τους φτωχούς που γίνονται φτωχότεροι και στον αντίποδα οι πλούσιοι που γίνονται αχόρταγοι κ θέλουν κ άλλο χρήμα. Στο βωμό του χρήματος οδηγούνται σε παράνομες πράξεις κ διαβάλλουν αθώους πολίτες. Δεν αποτελεί έκπληξη πως οι έχοντες χρήματα επιβιώνουν ενώ οι φτωχοί αφήνονται στη μοίρα.
Το βιβλίο στην ουσία είναι σπονδυλωτό. Αποτελείται από πέντε ιστορίες που όμως έχουν κοινούς παρονομαστές δύο κοπέλες, τη Ρέιτσελ και την Άλισον και τον αριθμό 11 που άλλοτε είναι οδός, άλλοτε γραμμή λεωφορείου.
Στις σελίδες του αναγνώσματος ξεδιπλώνεται η ζωή των δύο κοριτσιών και των δορυφόρων τους. Όλες οι ιστορίες συνδέονται με ένα μαγικό τρόπο. Ρέουν τόσο φυσικά που δε νιώθεις πως σταματάει η μία κ αρχίζει η άλλη.
Ο Κόου θίγει και την επιρροή των social media κ των reality στην τωρινή εποχή. Οι άνθρωποι ακολουθούν όπως τα ζόμπι τα πρότυπα της εποχής κ δέχονται τις αλλαγές που αυτή προστάζει.
Η αλαζονεία, η διαφθορά, ο εθνικισμός, οι διακρίσεις θίγονται όπως κ στα προηγούμενα βιβλία του.
Ο Κόου έχει την ικανότητα να καταδικάζει τα κακώς κείμενα με ένα τόσο ωραίο, καυστικό κ σαρκαστικό ύφος. Όμως, δε σε αφήνει ως αναγνώστη μόνο να εκνευριστείς, επιδιώκει να σε προβληματίσει.
February 28, 2018
This was, I'm ashamed to admit, my first Jonathan Coe novel. I'm really not sure how I reached this point in my life without having read any of his work before - and, as with many such firsts, I find myself wondering what I might have been missing. Number 11 really is a good, if strange, novel - or rather, perhaps, a group of loosely-connected novellas.
Straddling several genres - social realism, satire, mystery, literary fiction and horror - Number 11 is a scary, scathing and often funny reflection of life in modern Britain: a country where the excesses of the moneyed few contrast with a world of deprivation and food banks, where reality TV is ubiquitous and yet many people seem oddly disconnected from reality itself. Much of the action revolves around the lives of childhood friends Rachel and Alison, and - perhaps inevitably - invokes a certain sense of nostalgia. There's nostalgia for childhood and personal innocence, of course, but also a wider nostalgia for a (supposedly) more innocent world, particularly the comforting embrace of post-war consensus politics.
In adulthood Rachel's and Alison's lives follow rather different trajectories, both of which seem illustrative of the different sides of Britain. Alison lives in Birmingham with her mother, a washed-up (but genuinely talented) ex-pop star whose attempt to revive her career with an appearance on a reality TV show goes horribly wrong (my favourite part of the book, incidentally). Rachel is an Oxford graduate who finds work with an absurdly rich family in London - a family whose desire to extend their already extensive home by creating a multi-storey basement might just have unearthed something extremely nasty. This is the point at which a hitherto realistic novel veers off into something like Gothic fiction, always welcome when you love the Gothic genre as much as I do. It may sound odd, but it really works; far from feeling false or derivative, it's fresh and interesting.
There is much here that anyone with even a passing familiarity with modern Britain will recognise. There's the vacuous nature of celebrity, social media bullying, and the haunting suspicion that political corruption might not extend just to mismanagement and untruthfulness, but to murder (the death of David Kelly is a recurring theme, along with the sense that this was one of those pivotal moments which made everything that would follow different). There are exploited immigrant workers (one of whom takes revenge in a way that is, um, creative to say the least). There's a corrupt dynasty that exercises power in fields as disparate as the media, politics and art (we now seem to have, in addition to our traditional aristocracy, a newer form of hereditary nobility, whose heritage may be more recent but whose influence is every bit as pervasive, if not more so).
And, through it all, the number 11 just keeps recurring. It's the number in Downing Street where the Chancellor of the Exchequer lives, of course, which in a book about money and the lack of it is entirely appropriate. It is also, by contrast, the number of a circular Birmingham bus route; one of the characters, hauntingly, stays on the bus for long roundabout rides because it's preferable to going back to a home she can't afford to heat. Such is the nature of modern life, and Coe's anger is mingled with humour. However, the author also warns us against the complacency that may come with laughter. Sitting back and waiting for the next punch line should never, after all, be mistaken for action...
Straddling several genres - social realism, satire, mystery, literary fiction and horror - Number 11 is a scary, scathing and often funny reflection of life in modern Britain: a country where the excesses of the moneyed few contrast with a world of deprivation and food banks, where reality TV is ubiquitous and yet many people seem oddly disconnected from reality itself. Much of the action revolves around the lives of childhood friends Rachel and Alison, and - perhaps inevitably - invokes a certain sense of nostalgia. There's nostalgia for childhood and personal innocence, of course, but also a wider nostalgia for a (supposedly) more innocent world, particularly the comforting embrace of post-war consensus politics.
In adulthood Rachel's and Alison's lives follow rather different trajectories, both of which seem illustrative of the different sides of Britain. Alison lives in Birmingham with her mother, a washed-up (but genuinely talented) ex-pop star whose attempt to revive her career with an appearance on a reality TV show goes horribly wrong (my favourite part of the book, incidentally). Rachel is an Oxford graduate who finds work with an absurdly rich family in London - a family whose desire to extend their already extensive home by creating a multi-storey basement might just have unearthed something extremely nasty. This is the point at which a hitherto realistic novel veers off into something like Gothic fiction, always welcome when you love the Gothic genre as much as I do. It may sound odd, but it really works; far from feeling false or derivative, it's fresh and interesting.
There is much here that anyone with even a passing familiarity with modern Britain will recognise. There's the vacuous nature of celebrity, social media bullying, and the haunting suspicion that political corruption might not extend just to mismanagement and untruthfulness, but to murder (the death of David Kelly is a recurring theme, along with the sense that this was one of those pivotal moments which made everything that would follow different). There are exploited immigrant workers (one of whom takes revenge in a way that is, um, creative to say the least). There's a corrupt dynasty that exercises power in fields as disparate as the media, politics and art (we now seem to have, in addition to our traditional aristocracy, a newer form of hereditary nobility, whose heritage may be more recent but whose influence is every bit as pervasive, if not more so).
And, through it all, the number 11 just keeps recurring. It's the number in Downing Street where the Chancellor of the Exchequer lives, of course, which in a book about money and the lack of it is entirely appropriate. It is also, by contrast, the number of a circular Birmingham bus route; one of the characters, hauntingly, stays on the bus for long roundabout rides because it's preferable to going back to a home she can't afford to heat. Such is the nature of modern life, and Coe's anger is mingled with humour. However, the author also warns us against the complacency that may come with laughter. Sitting back and waiting for the next punch line should never, after all, be mistaken for action...
June 8, 2019
Montanaro è giovane, ma deve aver letto molti classici e ha, volutamente, una scrittura d'altri tempi. Elegante, sommesso, garbato, rieccheggia Bassani nel ritrarre con efficacia una gioventù borghese, oggi non molto diversa da quella dei Finzi-Contini; è un romanzo breve e semplice, in cui succede poco. Ma quel poco non è veramente poco, e lascia una struggente malinconia.
August 7, 2016
εντάξει κύριε κόου, ξεκουραστείτε τώρα.
August 23, 2016
http://diavazontas.blogspot.gr/2016/0...
Διάβασα τον Αριθμό Έντεκα του Τζόναθαν Κόου σχεδόν μόλις βγήκε στα Ελληνικά αλλά δεν μπορούσα ως τώρα να γράψω για αυτό, όλο το ανέβαλλα. Η μοναδική φράση που μου ερχόταν ήταν «Ένας Κόου όπως παλιά» κι ας μην είναι στην πραγματικότητα αληθινό sequel του " Τι ωραίο πλιάτσικο» παρά μόνο πολύ αδρά και μακρινά.
Ο Αριθμός 11 είναι ένα βαθιά πολιτικό βιβλίο, λίγο λιγότερο σατιρικό και κάπως περισσότερο μαύρο και σκοτεινό από ότι τα προηγούμενα, που μιλά για την εποχή της κρίσης στην Μεγάλη Βρετανία, για μια Αγγλία που βρίσκεται σε μια μετα-Θατσερική εποχή αρκετά ώστε οι αρχές του θαστερισμού να έχουν εμπεδωθεί και να θεωρούνται δεδομένες. Οι άνθρωποι στο σπονδυλωτό μυθιστόρημα του Κόου αντιμετωπίζουν μια νέα φτώχεια, ενώ ταυτόχρονα κάποιοι άλλοι, πολύ λίγοι, απολαμβάνουν μια άχρηστη χλιδή.
Ως συνήθως ο Κόου ακολουθεί την εποχή του και μας δίνει το φόντο με τέτοια ένταση που συχνά επισκιάζει τους πρωταγωνιστές του. Παρελαύνουν από τις σελίδες του όλα τα νέα μέσα, το Twitter, και τα blogs και το snapchat, και οι νέοι τρόποι, τα reality στην τηλεόραση και οι τράπεζες τροφίμων. Ο Κόου παραμένει δυνατός αφηγητής και στήνει τις πέντε πολύ διαφορετικές ιστορίες του βιβλίου γύρω από τις δυο πρωταγωνίστριες του, δύο φίλες που γνωρίζονται παιδιά, την Ρέιτσελ και την Άλισον.
Στην πρώτη ιστορία φόντο είναι η γνωριμία των δύο κοριτσιών και η δολοφονία του Ντέιβιντ Κέλλυ. Παράλληλα εξυφαίνεται ένα κάπως γκοθ σκηνικό τρόμου που ζεσταίνει τα πράγματα και μας συστήνει τους χαρακτήρες.
Στην δεύτερη, η μαμά της Άλισον μπαίνει ως "τραγουδίστρια του ενός σουξέ κάποτε" μέσα σε ένα ριάλιτυ τύπου Survivor για σελέμπριτις και την ξεσκίζει τόσο η παραγωγή όσο και το κοινό. Παράλληλα στην κανονική της δουλειά ως βοηθός βιβλιοθηκάριος οι ώρες της μειώνονται τόσο πολύ που δεν έχει λεφτά για θέρμανση και για αυτό τριγυρνάει όλη μέρα με το λεωφορείο Έντεκα για να ζεσταθεί.
Στην τρίτη ιστορία η Ρείτσελ είναι πια φοιτήτρια στην Οξφόρδη και προσεγγίζει την καθηγήτρια της Λώρα, μια νεαρή- σχετικά- χήρα. Μαθαίνουμε την ιστορία του θανάτου του άντρα της, βλέπουμε την κατάσταση στο Πανεπιστήμιο, την διαφορά ανάμεσα στα παιδιά που προέρχονται από τα ιδιωτικά και τα δημόσια σχολεία. Και δυο τρία πραγματάκια για την ζωή.
Τέταρτη αυτή που αφορά στην απόγονο των Γουίνσο -της κακιάς, πάμπλουτης οικογένειας που αποδεκατίστηκε στο Τι ωραίο πλιάτσικο ντε!- που είναι μια στρίγγλα κακομαθημένη που θέλει να το παίξει δημοσιογράφος σε ένα blog της εφημερίδας του μπαμπά της. Γράφει ένα άρθρο για την Άλισον (που είναι μαύρη, καλλιτέχνης, μονοπόδαρη, λεσβία και παίρνει επιδόματα) και έτσι η Άλισον καταλήγει στην φυλακή για κάποιο αδήλωτο στην εφορία μικροποσό. Παράλληλα έχουμε και μια ψευτοαστυνομική πλοκή και μια σαφή αιχμή του Κόου για τους «κωμικούς» της εποχής του.
Φτάνουμε στην τελική ιστορία, όπου η οικογένεια Γκαν προσλαμβάνει την Ρέιτσελ για να προγυμνάζει τα δύο κοριτσάκια της στα μαθήματα. Η Ρέιτσελ μένει στην πτέρυγα του προσωπικού και απαγορεύεται αυστηρά να περνάει στο υπόλοιπο σπίτι χωρίς άδεια, ενώ το σπίτι είναι σαν εργοτάξιο, γιατί η κυρία Γκαν -πρώην μοντέλο- χτίζει 11 υπόγεια. Το 11ο δεν ξέρει τι θα το κάνει. Η περιοχή εξάλλου μοιάζει έρημη, οι πλούσιοι αγοράζουν σπίτια και συνεχώς τα ανακατασκευάζουν απλά για το πρεστίζ και την μεταπωλητική αξία. Στην ουσία δεν ζουν πουθενά.
Η αντίθεση, ανάμεσα στους προνομιούχους και τους μη, είναι εμφανής σε όλες τις ιστορίες. Από τα πιο απλά ως τα πιο σύνθετα, από το να μην έχεις να φας και να ζεσταθείς, μέχρι να μην ξέρεις πια τι να κάνεις το εντέκατό σου υπόγειο, από το να είσαι μια μαύρη λεσβία μονοπόδαρη μέχρι μια υστερική απόγονος μεγιστάνων. Η ζωή του μέσου ανθρώπου είναι θυσία στο χρήμα, η μοίρα του καθορίζεται από αυτό.
Ο Τζόναθαν Κόου είχε πολλά να πει για την εποχή μας και με τον Αριθμό 11 τα είπε σχεδόν όλα. Αυτό είναι το εκπληκτικό, αυτό που έκανε το να γράψω για αυτό τόσο δύσκολο. Το βιβλίο ρέει γιατί ο συγγραφέας του είναι εκπληκτικός παραμυθάς κι αυτό δεν αλλάζει. Από την άλλη, αν ήθελε κανείς θα μπορούσε να κολλήσει σε στιγμές, εικόνες, γραμμές, για να συνειδητοποιήσει αυτό το δύσκολο και το πολυεπίπεδο που είναι η ζωή μας.
«Το ξέρω πως έχεις παρατηρήσει τον τρόπο που μιλά στον Χάρι. Νομίζεις πως είμαι πολύ σκληρή μαζί του»
«Λιγάκι», αναγκάστηκε να παραδεχτεί η Λώρα.
«Αλλά βλέπεις δεν θα άντεχα να τον δω να καταλήγει να αναπολεί την παιδική του ηλικία- πίσω στο παρελθόν- όπως έκανε ο πατέρας του.
Κι έπειτα, χωρίς άλλη κουβέντα, η Λώρα σηκώθηκε όρθια και βάδισε ζωηρά προς την πόρτα της κουζίνας, δίχως να κοιτάξει πίσω της ούτε μια φορά: είτε για να κρύψει τα δάκρυα που είχε συγκρατήσει εκεί όλη αυτή την ώρα είτε απλώς επειδή είχε αρχίσει να κάνει τόσο κρύο, που δεν άντεχε να καθίσει στον κήπο λεπτό παραπάνω.
Διάβασα τον Αριθμό Έντεκα του Τζόναθαν Κόου σχεδόν μόλις βγήκε στα Ελληνικά αλλά δεν μπορούσα ως τώρα να γράψω για αυτό, όλο το ανέβαλλα. Η μοναδική φράση που μου ερχόταν ήταν «Ένας Κόου όπως παλιά» κι ας μην είναι στην πραγματικότητα αληθινό sequel του " Τι ωραίο πλιάτσικο» παρά μόνο πολύ αδρά και μακρινά.
Ο Αριθμός 11 είναι ένα βαθιά πολιτικό βιβλίο, λίγο λιγότερο σατιρικό και κάπως περισσότερο μαύρο και σκοτεινό από ότι τα προηγούμενα, που μιλά για την εποχή της κρίσης στην Μεγάλη Βρετανία, για μια Αγγλία που βρίσκεται σε μια μετα-Θατσερική εποχή αρκετά ώστε οι αρχές του θαστερισμού να έχουν εμπεδωθεί και να θεωρούνται δεδομένες. Οι άνθρωποι στο σπονδυλωτό μυθιστόρημα του Κόου αντιμετωπίζουν μια νέα φτώχεια, ενώ ταυτόχρονα κάποιοι άλλοι, πολύ λίγοι, απολαμβάνουν μια άχρηστη χλιδή.
Ως συνήθως ο Κόου ακολουθεί την εποχή του και μας δίνει το φόντο με τέτοια ένταση που συχνά επισκιάζει τους πρωταγωνιστές του. Παρελαύνουν από τις σελίδες του όλα τα νέα μέσα, το Twitter, και τα blogs και το snapchat, και οι νέοι τρόποι, τα reality στην τηλεόραση και οι τράπεζες τροφίμων. Ο Κόου παραμένει δυνατός αφηγητής και στήνει τις πέντε πολύ διαφορετικές ιστορίες του βιβλίου γύρω από τις δυο πρωταγωνίστριες του, δύο φίλες που γνωρίζονται παιδιά, την Ρέιτσελ και την Άλισον.
Στην πρώτη ιστορία φόντο είναι η γνωριμία των δύο κοριτσιών και η δολοφονία του Ντέιβιντ Κέλλυ. Παράλληλα εξυφαίνεται ένα κάπως γκοθ σκηνικό τρόμου που ζεσταίνει τα πράγματα και μας συστήνει τους χαρακτήρες.
Στην δεύτερη, η μαμά της Άλισον μπαίνει ως "τραγουδίστρια του ενός σουξέ κάποτε" μέσα σε ένα ριάλιτυ τύπου Survivor για σελέμπριτις και την ξεσκίζει τόσο η παραγωγή όσο και το κοινό. Παράλληλα στην κανονική της δουλειά ως βοηθός βιβλιοθηκάριος οι ώρες της μειώνονται τόσο πολύ που δεν έχει λεφτά για θέρμανση και για αυτό τριγυρνάει όλη μέρα με το λεωφορείο Έντεκα για να ζεσταθεί.
Στην τρίτη ιστορία η Ρείτσελ είναι πια φοιτήτρια στην Οξφόρδη και προσεγγίζει την καθηγήτρια της Λώρα, μια νεαρή- σχετικά- χήρα. Μαθαίνουμε την ιστορία του θανάτου του άντρα της, βλέπουμε την κατάσταση στο Πανεπιστήμιο, την διαφορά ανάμεσα στα παιδιά που προέρχονται από τα ιδιωτικά και τα δημόσια σχολεία. Και δυο τρία πραγματάκια για την ζωή.
Τέταρτη αυτή που αφορά στην απόγονο των Γουίνσο -της κακιάς, πάμπλουτης οικογένειας που αποδεκατίστηκε στο Τι ωραίο πλιάτσικο ντε!- που είναι μια στρίγγλα κακομαθημένη που θέλει να το παίξει δημοσιογράφος σε ένα blog της εφημερίδας του μπαμπά της. Γράφει ένα άρθρο για την Άλισον (που είναι μαύρη, καλλιτέχνης, μονοπόδαρη, λεσβία και παίρνει επιδόματα) και έτσι η Άλισον καταλήγει στην φυλακή για κάποιο αδήλωτο στην εφορία μικροποσό. Παράλληλα έχουμε και μια ψευτοαστυνομική πλοκή και μια σαφή αιχμή του Κόου για τους «κωμικούς» της εποχής του.
Φτάνουμε στην τελική ιστορία, όπου η οικογένεια Γκαν προσλαμβάνει την Ρέιτσελ για να προγυμνάζει τα δύο κοριτσάκια της στα μαθήματα. Η Ρέιτσελ μένει στην πτέρυγα του προσωπικού και απαγορεύεται αυστηρά να περνάει στο υπόλοιπο σπίτι χωρίς άδεια, ενώ το σπίτι είναι σαν εργοτάξιο, γιατί η κυρία Γκαν -πρώην μοντέλο- χτίζει 11 υπόγεια. Το 11ο δεν ξέρει τι θα το κάνει. Η περιοχή εξάλλου μοιάζει έρημη, οι πλούσιοι αγοράζουν σπίτια και συνεχώς τα ανακατασκευάζουν απλά για το πρεστίζ και την μεταπωλητική αξία. Στην ουσία δεν ζουν πουθενά.
Η αντίθεση, ανάμεσα στους προνομιούχους και τους μη, είναι εμφανής σε όλες τις ιστορίες. Από τα πιο απλά ως τα πιο σύνθετα, από το να μην έχεις να φας και να ζεσταθείς, μέχρι να μην ξέρεις πια τι να κάνεις το εντέκατό σου υπόγειο, από το να είσαι μια μαύρη λεσβία μονοπόδαρη μέχρι μια υστερική απόγονος μεγιστάνων. Η ζωή του μέσου ανθρώπου είναι θυσία στο χρήμα, η μοίρα του καθορίζεται από αυτό.
Ο Τζόναθαν Κόου είχε πολλά να πει για την εποχή μας και με τον Αριθμό 11 τα είπε σχεδόν όλα. Αυτό είναι το εκπληκτικό, αυτό που έκανε το να γράψω για αυτό τόσο δύσκολο. Το βιβλίο ρέει γιατί ο συγγραφέας του είναι εκπληκτικός παραμυθάς κι αυτό δεν αλλάζει. Από την άλλη, αν ήθελε κανείς θα μπορούσε να κολλήσει σε στιγμές, εικόνες, γραμμές, για να συνειδητοποιήσει αυτό το δύσκολο και το πολυεπίπεδο που είναι η ζωή μας.
«Το ξέρω πως έχεις παρατηρήσει τον τρόπο που μιλά στον Χάρι. Νομίζεις πως είμαι πολύ σκληρή μαζί του»
«Λιγάκι», αναγκάστηκε να παραδεχτεί η Λώρα.
«Αλλά βλέπεις δεν θα άντεχα να τον δω να καταλήγει να αναπολεί την παιδική του ηλικία- πίσω στο παρελθόν- όπως έκανε ο πατέρας του.
Κι έπειτα, χωρίς άλλη κουβέντα, η Λώρα σηκώθηκε όρθια και βάδισε ζωηρά προς την πόρτα της κουζίνας, δίχως να κοιτάξει πίσω της ούτε μια φορά: είτε για να κρύψει τα δάκρυα που είχε συγκρατήσει εκεί όλη αυτή την ώρα είτε απλώς επειδή είχε αρχίσει να κάνει τόσο κρύο, που δεν άντεχε να καθίσει στον κήπο λεπτό παραπάνω.
January 14, 2016
Even when he's not at his best, Jonathan Coe provides sheer reading pleasure. You can settle happily into his books knowing you're going to enjoy them. This is a kind of sequel to his wonderful What A Carve Up!, that searing satire on rampant Thatcherism (which Coe now wrongly describes as "preachy" and "crude and simplistic"). Coe is still angry, but he's got more weary and cynical since then (but the ending of this book is just as bonkers as the ending of What A Carve-Up!). And once again there are many references to obscure old B-movies (I'm sure I must have missed many of them).
The few surviving Winshaws make appearances in this book, but the five separate stories are held together (tenuously) by Rachel, first as a 10-year old girl being scared by her brother in a spooky church, and finally as an Oxford graduate acting as live-in tutor to the children of an insanely rich couple with an 11-storey basement. In the process Coe attacks a lot of obvious targets: social media, trolling, reality TV, vacuous celebrities, the super-rich, tabloid journalism ... but it's all done in a rather obvious way. There's nothing startling or revelatory here; but still, it's Jonathan Coe, so he's clever, and he often makes me laugh out loud. PC Nathan Pilbeam solves crimes using sociology, politics, economics, psychogeography, and the theories of Freud. To investigate the murders of stand-up comedians, he turns to Aristophanes ... he's known to his colleagues as "Nate of the Station".
There is a deep paradox here though. One of the funniest parts of the book is the investigation into the murders of comedians, who are without exception "young, tousled, slightly overweight white men wearing a loose brightly coloured shirt, untucked at the trouser." Their assassin is motivated by a loathing of political comedy because it allows people to simply laugh at corruption and injustice instead of feeling that they should do something: the “fucking Guardian-reading Pinot Grigio swilling middle-class wankers feel they have to do NOTHING except wait for the next crappy one-liner”. Which is exactly Coe's own argument in an article in the LRB, Sinking giggling into the sea. And yet, he is guilty of it himself! As the Guardian review says, "Coe’s postmodern back-covering would destroy the books of lesser writers. Fortunately, his many virtues make his work indestructible." There's a good interview with him here.
The few surviving Winshaws make appearances in this book, but the five separate stories are held together (tenuously) by Rachel, first as a 10-year old girl being scared by her brother in a spooky church, and finally as an Oxford graduate acting as live-in tutor to the children of an insanely rich couple with an 11-storey basement. In the process Coe attacks a lot of obvious targets: social media, trolling, reality TV, vacuous celebrities, the super-rich, tabloid journalism ... but it's all done in a rather obvious way. There's nothing startling or revelatory here; but still, it's Jonathan Coe, so he's clever, and he often makes me laugh out loud. PC Nathan Pilbeam solves crimes using sociology, politics, economics, psychogeography, and the theories of Freud. To investigate the murders of stand-up comedians, he turns to Aristophanes ... he's known to his colleagues as "Nate of the Station".
There is a deep paradox here though. One of the funniest parts of the book is the investigation into the murders of comedians, who are without exception "young, tousled, slightly overweight white men wearing a loose brightly coloured shirt, untucked at the trouser." Their assassin is motivated by a loathing of political comedy because it allows people to simply laugh at corruption and injustice instead of feeling that they should do something: the “fucking Guardian-reading Pinot Grigio swilling middle-class wankers feel they have to do NOTHING except wait for the next crappy one-liner”. Which is exactly Coe's own argument in an article in the LRB, Sinking giggling into the sea. And yet, he is guilty of it himself! As the Guardian review says, "Coe’s postmodern back-covering would destroy the books of lesser writers. Fortunately, his many virtues make his work indestructible." There's a good interview with him here.
Displaying 1 - 30 of 620 reviews