Against Elections: The Case for Democracy

by David Van Reybrouck, Liz Waters (Translator)

Democracy is in bad health. The symptoms are familiar: the rise of fear-mongering populists, widespread distrust in the establishment, personality contests and point-scoring in place of reasoned debate, slogans instead of expertise. Against Elections offers a new diagnosis – and an ancient remedy.
In this ingenious book, David Van Reybrouck reminds us that the original purpose of elections was to exclude the people from power by appointing an elite to govern over them. He demonstrates how over time their effect has been to reduce the people’s participation in government to an absolute minimum, ensure power remains in the hands of those who already wield it, and force politicians to judge policies not on their merits but on their likelihood to win or lose votes. And that’s when elections go well.

Yet for most of democracy’s 3000-year history governments were not chosen by election at all: they were appointed, much like the jury system, through a combination of volunteering and lottery. Drawing on vast learning, an international array of evidence and a growing number of successful trials, Against Elections demonstrates how a sophisticated and practical version of this ancient system would work today and thus eliminate the underlying cause of democracy’s sickness.

Urgent, heretical and completely convincing, Against Elections leaves only one question to be answered: what are we waiting for?

Genres: Politics, Nonfiction, History, Philosophy, Society, Political Science, Essays

208 pages, Paperback

First published October 8, 2013

About the author

David Grégoire Van Reybrouck is a Belgian cultural historian, archaeologist and author. He writes historical fiction, literary non-fiction, novels, poetry, plays and academic texts. Moreover, he is the founder of the G1000 project in Belgium, a platform for democratic innovation and inclusive participatory politics.

He was born into a family of florists, bookbinders and artists. His father, a farmer's son, spent five years in the Democratic Republic of the Congo as a railway engineer immediately after independence.

He studied archaeology and philosophy at the University of Leuven (KU Leuven) and obtained a Master's degree in World Archaeology from the University of Cambridge. He also holds a doctorate from Leiden University.

----------------------------------------------------

David Grégoire Van Reybrouck is een Vlaamse cultuurhistoricus, archeoloog en schrijver.

David Van Reybrouck in de Nederlandstalige Wikipedia

David Van Reybrouck in de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren

David Van Reybrouck bij "Schrijversgewijs"

Reviews

[Matthias · Rating 4 out of 5]

This isn't a review but a (very long) rant on the elections, taking inspiration and arguments from David Van Reybrouck's book. It won't be any better than the other half a million opinion pieces you see all over the internet right now. I am already imagining myself cringing as I read this in a couple of months, but I wrote it with the kind of idealistic conviction so typical for teenagers, a sort of conviction that I felt was long lost to me. So I'm posting this in the perhaps vain hope that this particular brand of naivety comes with a certain charm, and also because I already feel it fading. Not one week after what I called an apocalyptic event and I already feel myself slipping into the same complacency that would prevent me from writing anything about it under more normally abnormal circumstances. This complacency, the subtle but nagging feeling of "Don't worry so much about it" already got me to drop my initial five-star-rating fuelled with burning enthusiasm to a cooler 4-star assessment. But it's not just conviction and naivety that made me write this. It's also this really good book's fault for giving me the feeling I have an "informed opinion". But I might be wrong, so just for the record: I warmly welcome disagreements in the comments section.

My world is spinning. Last week Donald Trump has been elected as the leader of the free world. A couple of months ago the United Kingdom chose to leave the European Union. Left and right voices are rising up, encouraged by these examples, shouting that the time for a change has come. True change. The people want their country back. The people want their life back. The time is now.
Is the hangover that so many people are experiencing merely a reality check? After all, we can’t expect to live in a democracy and to always be on the winning side. Opinions shift. Facts evolve. Zoom in on public opinion and the monolith becomes an intricate web of interests, feelings, reasons, problems, problems, problems. The idea that this whole system would converge into something that I personally feel happy about, or at least something I can live with, has proven to be a lie, and not for the first time either. I’ve woken up and smelt the roses, and boy, were they not roses.

In events like these, where everyone rushes to their Facebook status to either gloat or cry, I tend to curl up in a metaphorical ball (metaphorical because I have the agility of a plank) and let the mass hysteria pass before I poke my head out again. But this time it feels different. The time, it really feels like now, doesn’t it? It doesn’t happen often that you feel as if you’re living in a history book, that you’re part of a story future kids will be learning from. If we’re lucky. In any case it doesn’t feel like the time to be curling up in any kind of geometrical figure, but get out there and do something. But what?

People were unhappy. Now even more people seem unhappy. People were angry. Now even more people seem angry. Why did democracy let them all down? The democracy with which I was brought up was told to be stable. “The least bad system of governance” was just a modest way of saying it’s the best. Checks kept everything in check, balances did the rest. Why does it feel as if the whole thing is collapsing right under my feet? And why am I not all that surprised about it either?

We can blame racism. We can blame Hillary for not trying enough. We can blame the DNC. We can blame corruption. We can blame Trump for exploiting gullibility. We can blame the FBI. We can blame sexism and glass ceilings. We can blame the media for being part of the problem, for helping cause the problem, for making things worse. We can blame Wikileaks. We can blame the independent parties. We can blame the Russians. We can blame the American election process. We can blame Trump’s opponents for not adequately addressing the problems his voters are contending with. We can blame the Mexicans. We can blame the high and mighty establishment unaware of what goes on in the real world. We can blame the mockery and disdain towards Trump and those who voted for him. We can blame voters’ ignorance, caused by the education system and fuelled by the media. We can blame people rushing to find people to blame. We can blame each other. We can blame humanity and its inherent evil, lose all faith and watch the world burn.

We can also hope. Hope that four years from now we’ll all be laughing about how we threw a hissy fit over what ended up to be just business as usual. Hope that things won’t be so bad. Not everyone liked Obama either, not when he first got elected, not when he got re-elected. People didn’t like Bush either. People were devastated when Al Gore lost. But every time people on the losing side hung in there, hoping, knowing, they’d let their voice be heard later on.

There are so many people to blame and things to hope for it hardly seems sensible to blame it on any one thing in particular or to simply hope for a particular scenario to play out. Let’s just agree to move on and contain the fire. But where are the hoses? Where’s the water? Why do we feel so powerless? And why did some people let that powerlessness turn into frustration? Did frustration find an outlet in Brexit and Trump votes? Where will current frustrations with recent democratic outcomes find their own outlet during the next elections? It was while thinking about these questions I was reminded of David Van Reybrouck’s pamphlet for a truer democracy: “Against Elections”.

This thing we call “democracy”, it feels to me like this big glass dome under which we’re stuck. We’re all pointing fingers at each other while the air gets staler by the minute. Our voices bounce back off the invisible walls and the only thing to comfort us are our own echoes. We can see the sky full of its promises, but something is holding us back. But how can democracy be the problem? It’s the very thing that was designed to lift us up, make our voices heard, and make us stand together in the face of problems. The system where the power of the majority respects the minority is turning into a battleground rather than the garden in which we all hold hands and dance in a circle. One tyranny of a majority leads to new displeased majorities eager to start their own tyranny during the next cycle. And people get tired.

This feeling of being stuck under a dome, the feeling that it doesn’t really matter how we vote or what we say, it’s got a name. Democratic Fatigue Syndrome, which I’ll be calling DFS from now on. I don’t know about you, but I know I’ve got me a case of the DFS. And I’m pretty sure a lot of people who voted for Trump had DFS. And the Bernie supporters? They probably got it too. And the Hillary voters? If they didn’t have it before, something tells me they have it now. Don’t even get me started on the independents. But where the DFS is perhaps most obvious is in the percentage of people who simply don’t show up to vote. According to the CNN, 45% of voters didn’t live up to their name during the presidential elections. I live in a country where I HAVE TO go vote, but even here 10% don’t show up or cast invalid votes.

In order to get rid of this DFS, we run in circles. First, we think it’s the people who are the problem: the politicians. The political professionals who only take their own interests to heart, who only care about getting re-elected, their careers coming before the general interest. But the distrust is mutual. Politicians don’t trust their electorate to do the right thing, to reach the right conclusions, they try to coat necessary policy in jibberjabber, they appear ever less in non-scripted debates, they don’t admit to making mistakes unless they’ve become a publicly known fact. And who rises up in this atmosphere of distrust? The populist. The bomb thrown in the establishment. And afterwards? Chaos, uncertainty, more of the same, upheavals, who knows? In any case, a populist winning is rarely the end and even more rarely a happy ending. Promises are broken, the populist becomes a politician himself and we’re back to where we started.

Others are calling for a technocracy. Forget about politicians being an environment expert during one legislation and a finance expert for the next. Who can believe such people? We need REAL experts, who base their policies on facts, without having to care about public opinion and the next elections. They’re doing the right thing because science and studies tell them they are. As someone with deep concerns for the climate this is a solution that often seemed very sensible to me. Their efficiency would foster their legitimacy when the results of their work are clear to the public. But we don’t know everything do we? Science hasn’t reached that point, where moral choices are guided by objective facts. The system has to turn to the public again and hear from them: what is the right thing to do?

So we end up with elections. The basis of our representative democracy. While in the beginning it was a means to reach the people, to hear what they think, elections now have become part and parcel of the argument that the politicians are working for us, with our approval and trust, and that countries are being run as per their peoples’ vision. Short-term election cycle thinking and the party interests we started off with are back again. Voters’ opinions, in great part formed by the media culture, are only loosely based on facts and more on incidents, be they of the pussy grabbing or email sending type. These voters might as well be uninformed, for all the good such opinions do to the general interest. Then we put some x’s in some boxes next to some names and the fossil fuel that are elections keep the democracy engine running.

I don’t feel empowered by elections. That’s the bottom line. Even on the off-chance a politician I voted for gets an office I strongly care about I end up disappointed. Not because things don’t go my way, mind you, but because I feel certain arguments aren’t even being brought to the table. I do feel empowered by the idea of democracy, of both majority and minority having a say, but despite the growing role of civil society, we don’t seem to quite get there. So what alternative is there in organising a democracy that doesn’t leave the people feeling so powerless?

David Van Reybrouck found an answer in what is called the “deliberative democracy”, a Utopia (as of now, at least) where voters’ opinions are informed and weighed and duly taken into account. The basis of this system is that of the lottery. Yes, you heard me, a lottery. The first time I read this the idea seemed utterly ludicrous to me, but as I said, my world is spinning and the case for why our democracy is failing so hard is being made so well, both in the book as well as in election results, it makes me consider the formulation of any alternative as a brave and necessary exercise. And frankly, on a second read, it's not so bad.

The proposed solution is a complicated one to explain in a review, so I'd have to urge you to read the book for that, but in a nutshell it gives everyone the same chance to participate actively and in an informed way. Six bodies of government would be set-up, out of which five would consist of citizens picked by a lottery and one by volunteers who feel strongly about certain topics, who studied them and are informed. What results is a robust albeit complicated structure of power where civilians are empowered to take decisions for themselves, for society, without career strategies and other personal considerations that objectively undermine the general interest, and everyone gets a fair shot and being in a position of power, of which there is very little given how it is dispersed.

I’m not a political scientist, but David Van Reybrouck’s book presents the history of democracy, enumerates arguments of why and where things went wrong, and proposes a solution of how to move ahead in such a way even I could fathom it. Perhaps the presented solution has got something utopic about it, but all signs point to the system being seriously sick. Maybe the time really is now. Not to reach to tried-and-failed solutions of populism, but time for something more radical. The time to fully acknowledge the weaknesses of our current democratic systems and to dare put them into question. I don’t know how much will come of this deliberative democracy in practical terms, but reading this felt like a crack in the democracy dome, a breath of fresh air. I can only hope the ideas will keep coming and democracy will prove to be as flexible as its basic principles demand from it.

[Ken-ichi · Rating 5 out of 5]

Easily the most interesting book I've read in a year if not more, though you might chalk that up to my extremely naive view of politics and complete lack of education in political science.

Thumbnail, since this book didn't exactly get the NPR treatment: modern democracies are both failing to get stuff done and losing the faith of their constituencies; democracy does not require elections; Athenians were very suspicious of elections and structured their democracy around randomly chosen groups of people like modern juries (a process called sortition or allotment); modern American and French governments were designed to be aristocratic; modern democracies should incorporate sortition at all levels of government to restore trust and get more done.

Reybrouck's initial framing is useful: "every political system has to achieve balance between two fundamental criteria, efficiency and legitimacy" (p. 5). Authoritarian governments are really efficient: one person says "do something" and it gets done, simple. But they suffer from decreased legitimacy: why does this guy get to boss us around? Usually efficiency and legitimacy and inversely proportional: the more buy-in you get from a large group of people, the harder it is to make decisions and take action... something that should be obvious to anyone who's tried to go out to dinner with one person vs. 10 people.

Historically, electoral democracies try to achieve a balance. They're not perfectly legitimate, b/c there will always be minorities who lose out in elections, and they're not perfectly efficient b/c there must be deliberation among representatives, but usually they're sort of legitimate and they get enough stuff done. Reybrouck describes our current crisis as a failure of both legitimacy and efficiency, i.e. there's isn't a tradeoff anymore. Almost no American thinks our legislature represents us very well, and their ability to pass laws is pretty laughable at this point. Apparently we're not alone in this.

The history of democracy in Athens and Renaissance city states was super interesting too, though probably very selective. I would have liked to hear more about non-Western political structures, or really any other democratic forms than election, sortition, or consensus-based deliberation.

And then, of course, the idea of sortition! I'd honestly never considered juries as a way to make any kind of governmental decision, but I like the idea a lot (again, I am naive... and apparently not above punning). Simply removing the mania around elections would be a huge win. And the Bouricius model of a whole, multi-bodied form of government composed entirely of juries was super interesting.

One thing he didn't address was how to prevent established powers from influencing allotted bodies. In our current juries for criminal court cases, they make their judgements in private, theoretically isolated from corporate and/or political forces that might seek to influence them, but Reybrouck actually describes that privacy as a problem when the stakeholders include the entire citizenry, particularly in real-world examples from Canada where an allotted group had to reach a decision but their proposal had to be approved by referendum: voters had no insight into their deliberations so they voted with their guts (like we always do, hence the problem with voting). But if information must flow into and out of these bodies, what's to stop entrenched powers from influencing their decisions? Maybe they pay off a juror, or engage in single-person advertising (it's free speech!).

Another problem is there's no discussion of execution. If a bunch of allotted bodies check each other, how does the government guard against a rogue executive (something on all of our minds at present) and how are executives chosen? Theoretically executives need to be very efficient, which might argue for the kind of concentration of power we see in the American executive branch, but which leads to the problems with said power we're now experiencing (you could argue these problems extend back to Bush 2 (Iraq war) and run through Obama (tons of executive orders when legislature failed to act)). Can you solve that with sortition?

And, how random is random? What if you have to make a decision about abortion and all the randomly-chosen people are white Christian men? Some of the systems Reybrouck describes attempt to deal with this with cycles of election and sortition (randomly choose 500 people, vote to narrow that down to 100 people, randomly choose again, etc) but unfair outcomes always seem like a possibility.

All that being said, I thought this entire idea was fascinating and would love to see it enacted in private online communities, almost all of which are autocracies masquerading as oligarchies masquerading as ad-hoc democracies (this certainly describes the online social network I run, anyway). I think sortition could be useful without completely overturning the autocracy, though. What if Goodreads was still operated by the staff and owned by Amazon (the autocrats), but moderation decisions about appropriate behavior weren't made by professional moderation staff or volunteer users (oligarchs) but by councils of randomly-chosen Goodreads users? Or, slightly more radical, what if some parts of functionality were decided by allotted bodies like this? We often hear that AI is the tech-scale solution to these kinds of issues, but AI also suffers from poor legitimacy. On the one hand it's supposed to be an impartial arbiter, but computer learning systems tend to be really biased by their training data... and people choose the training data, so again, the AI is sort of like a benevolent dictator controlled by a hidden oligarchy. Juries could be way more legitimate, and with the help of tech to form them and execute their decisions, perhaps almost as efficient. Anyway, something I've been thinking about a lot as moderation becomes an ever-greater issue on iNaturalist.

Also, many thanks to the staff of Green Apple Books in San Francisco. I'm sure I never would have read this if I hadn't seen it on the "staff picks" shelf.


Addenda

* This interview with Reybrouck in the Irish Times addresses by question about choosing an executive by lottery: "No, that seems crazy."

* Irish Times podcast with Reybrouck: https://soundcloud.com/the-irish-time...

* https://lareviewofbooks.org/article/d... is the most considered critique I've read so far, and also raises the problem of entrenched interests and the legitimacy of allotted bodies. However, I think Fuller unfairly depicts Reybrouck as an elitist who "repeatedly suggests that most people are ignorant and that only in small deliberation groups advised by 'experts' can 'enlightened' opinion be had." I'd say Reybrouck thinks all people are equally ignorant about most things, including experts, who are only knowledgeable about their area of expertise, and we all need help to make considered decisions about subjects we don't know much about. I think the points about Athenian allotted bodies being too big to corrupt are interesting, though.

[Alex Borghgraef · Rating 5 out of 5]

Fishkin's "When the people speak" had mij al overtuigd dat deliberatieve democratie een waardevol idee is, maar toch biedt "Tegen Verkiezingen" absoluut een meerwaarde. In het eerste deel van het boek geeft Van Reybrouck een boeiend historisch overzicht van loting als een democratisch instrument, en hoe het oorspronkelijk aristocratisch geinspireerde (en in essentie anti-democratische) concept van verkiezingen onder invloed van de elites van de Amerikaanse en Franse revoluties in de geesten van de mensen de plaats in nam van democratische loting als enige "faire" staatsbestel.
De tweede helft van het boek toont aan hoe democratie door loting ook in een moderne staat zou kunnen functioneren, en daar ook absoluut superieur is aan het huidige particratische representatieve systeem. Waar het boek echt schittert is in de uiteenzetting van het multibody sortition systeem van Bouricius, een absoluut briljant concept dat de inzet van experts, vrijwilligers en uigelote burgers combineert om de voordelen van elk uit te spelen, en de nadelen op te heffen. Van Reybrouck houdt tenslotte een pleidooi om in deze tijd van populistische verkiezingsoverwinningen en destructieve referenda onze democratie over een andere boeg te gooien, en de kracht van directe inspraak door uitgelote burgers ten volle te benutten. Ik ben alvast overtuigd.

[Marthe Debyser · Rating 4 out of 5]

Reuze interessant, en dat 3 dagen voor de verkiezingen.....
Desondanks voor de goeie stemmen he!!!!!

[Marc Lamot · Rating 2 out of 5]

Van Reybrouck verdient een medaille voor zijn strijdlust, zijn vasthoudendheid, zijn durf, maar ik ben het helemaal niet met hem eens. Zijn analyse van wat er misgaat in onze politiek is te donker, te negatief, te sloganesk, teveel in het vaarwater van de antipolitiek, al heeft hij natuurlijk gelijk dat er heel wat gebreken zijn. Zijn historische ontleding van hoe ons systeem van vertegenwoordiging door verkiezingen tot stand is gekomen en verkeerd gelopen is, is ronduit overtrokken: het lotingsysteem is altijd bijzonder marginaal gebleven in de geschiedenis (en daar waren goede redenen voor), en het is dus niet zo dat de aristocratie in de 18de eeuw een putsch heeft gepleegd tegen dat systeem en in de plaats het elitaire kiessysteem heeft opgedrongen; dit is de dingen op zijn kop zetten en een anachronistische kijk op de geschiedenis bieden. Zijn overzicht van de recente experimenten met burgerdemocratie is heel boeiend en biedt stof om te overdenken. Maar het loting-alternatief dat hij tenslotte formuleert (met maar liefst 6 nieuwe organen en dan alleen aan wetgevende kant) maakt meteen duidelijk hoe onhaalbaar dit is.

Ik ben absoluut een voorstander van een meer participatief systeem (en misschien kan loting daarin een plaats krijgen), op alle niveaus van onze maatschappij (en we zijn trouwens op heel wat niveaus al in die richting geëvolueerd). Maar het grote nadeel van loting is net het punt waar volgens Van Reybrouck de grote verdienste zit, namelijk legitimiteit: het hele systeem staat en valt met het vinden van gemotiveerde burgers die rationeel en tolerant zijn, en dat is niet evident; bovendien is de wervende kracht van het systeem zo goed als onbestaande, waardoor het draagvlak binnen de kortste keren verdwenen zal zijn (je kan het dus hooguit gebruiken voor beperkte thema's, gedurende een beperkte tijd).

Neen, ik heb bewondering voor Van Reybrouck's aanhoudende, creatieve pogingen om ons politiek systeem (nog) beter te maken, want het getuigt van een grote betrokkenheid en bezorgdheid, maar op deze manier verkwist hij zijn energie.

[Andrea · Rating 4 out of 5]

What use is it to us that we have broken the aristocracy of the nobles, if that is replaced by the aristocracy of the rich? - Jean-Paul Marat

As Canada approaches a very crucial Election Day in October, and the American political race gains much momentum for next year, I find myself reflecting on the democratic process in general. It seems in the world where elections is nothing more than a popularity contest distorted in the funhouse that is commercial media, and where political elite seems to be so very detached from the needs of regular people that our pleas fall on deaf ears, it is no wonder that an average voter becomes apathetic to the whole circus. What is the point? Historically speaking, today we, the people, are at the lowest levels of engagement in governing our own lives. For the first time, the non-voter, the bystander, is now the most important political movement. Something is not right in the democracy as we experience it today.

Van Reybrouck’s ideas are called “heretical “ for a reason. He calls for scrapping the elections as an outdated and, as he proves, counterintuitive practice in favour of sortition - appointment of temporary representatives by lottery from the entire adult population of the country, - akin to the process that enjoyed much success in Ancient Greece. This long-form essay makes a very strong argument, and you don’t need a political science degree to understand it.

[Tom · Rating 5 out of 5]

Van Reybrouck beschrijft in zijn essay de klippen waartegen het electorale-democratische stelsel loopt en klopt voor de oplossing aan bij een systeem van loting direct overgenomen uit de Atheense polis.

Het meest overtuigend vond ik zijn argument over hoe er een scheiding bestaat tussen bestuurders en bestuurden in een systeem waarin we eigenlijk willen dat de bestuurden zelf besturen. Hierdoor hebben we een systeem gecreëerd waarin we een gekozen aristocratie hebben. Eentje die vaak wordt gekozen op basis van de onderbuik.

Zijn boek toont, aan de hand van wetenschappelijke literatuur, aan dat wanneer burgers de mogelijkheid krijgen ze goed in staat zijn overwogen en genuanceerde oplossingen te bedenken voor de lange termijn, zonder zich zorgen te hoeven maken voor een herverkiezingen. Wat betreft het invoeren van deze vorm van deliberatieve democratie sluit ik mij aan bij de vraag die Van Reybrouck aan het einde van zijn essay stelt: waar wachten we nog op?

[Mlie · Rating 4 out of 5]

Interessant. Zeker in deze tijd van verkiezingen. Een hele andere blik (o.a. vanuit de geschiedenis) op wat democratie zou kunnen zijn en waar de problemen van onze democratie nu vandaan komen.

[Diana Willemsen · Rating 3 out of 5]

Ie wie waai weg, dat een groot aantal keer (Nederland heeft meer inwoners dan de Poleis) en Hennie/Ismael/Sijtje/Ferdi/Maria/Fatma is nu minister-president. Het is een idee.

[Lazaros Karavasilis · Rating 1 out of 5]

Κλασσικό βιβλίο 'α γίνεται κάτι αυτή τη στιγμή στο κόσμο. Κάτσε να μάσω 10 βιβλία για πράγματα που δεν έχω ιδέα να τα βάλω στο μπλέντερ και να γίνω μεγάλος ινφλουενσερ. Θα με καλούν και σε TEDx'. 1 αστεράκι για κάποια καλά points σχετικά με τη δημοκρατία πέρα από την αντιπροσωπευτική της μορφή. Τίποτα άλλο. Διάβασε φίλε, κάνε έρευνα, ναι θα πάρει χρόνο, αλλά στο τέλος είτε καλό είτε κακό θα έχεις κάτι αξιοσέβαστο. Με το να μας λες για δημοκρατίες στις Αμερικές και πως εξελέγη ο Περικλής δεν προσφέρεις κάτι. Μας τα παν και άλλοι αυτά.
Πρέπει να σταματήσω να σπαταλάω το χρόνο μου με τέτοια βιβλία.

[Joanne van Langevelde · Rating 4 out of 5]

Zoals de schrijver in het nawoord al aangeeft, wordt de toekomst iets te optimistisch benaderd. Dit maakt dat het boek een onnodig treurig einde kent, wat de inhoud ondermijnt. Desalniettemin een aanrader voor iedereen die de hedendaagse politiek beter wil begrijpen!

[Max Urai · Rating 4 out of 5]

Dit is een goed, overtuigend, origineel pamflet dat me erg overtuigde en waarschijnlijk 4 sterren had gekregen als Van Reybrouck niet op een rotgang door sommige historische periodes heen was gegaan en over sommige procedures en staddstaten cruciale details had weggelaten. Soms legt hij dingen uit op een toon die zo simpel is dat het bijna belerend klinkt. En zonde, want zijn punt is uitstekend en erg interessant. Ik wou alleen dat hij iets meer vlees aan zijn argument had gegeven en zijn lezer iets meer had vertrouwd om wat details en nuance aan te kunnen.

[Thijmen · Rating 5 out of 5]

Waar wachten we op? In dit boek pleit van Reybrouck helder voor een gelote democratie als oplossing voor het dieptepunt in politiek vertrouwen van deze tijd. Ik ben overtuigd dat we toe zijn aan democratische vernieuwing maar de grootste vraag waar ik mee zit na het lezen van dit boek: (hoe) gaat de huidige politieke afstand doen van haar macht?

[Guido Bergmans · Rating 5 out of 5]

Tegen verkiezingen. David Van Reybrouck

Heel interessant werk, dat ik al jaren aanhaal in politieke discussies allerhande, zonder het ooit gelezen te hebben. Hieraan is nu verholpen. Mijn overtuiging, dat ons huidig West-Europees bestel een vreselijk democratisch deficit toont, en dat dit (gedeeltelijk?) kan verholpen worden door loting, wordt hierin bevestigd.

Het boek is onderverdeeld in 4 hoofdstukken.
I. Symptomen
II. Diagnose
III. Pathogenese
IV. Remedies
Deze medische terminologie volgt uit de perceptie van het democratisch deficit als een ziekte, door Van Reybrouck het Democratisch Vermoeidheidssyndroom genoemd.

I. De symptomen werden de laatste jaren reeds uitentreuren door politicologen, journalisten (Ivan De Vadder, de kloof tussen de burger en de politiek, zie aldaar) en filosofen (bv. Johan Sanctorum, Kakistocratie, zie aldaar) besproken.
Belangrijke baseline: elk politiek stelsel moet een evenwicht zien te vinden tussen 2 fundamentele en vaak tegenstrijdige criteria: efficiëntie en legitimiteit. In een dictatuur is de efficiëntie groot, de legitimiteit klein. Een bestel dat oeverloos over alles palavert met alle inwoners heeft veel legitimiteit, maar de efficiëntie zal laag zijn.
De huidige Westerse democratieën kampen met een gebrek aan beide. Er is een legitimiteitscrisis: steeds minder mensen gaan stemmen; er is een groot verloop van kiezers tussen verschillende partijen; het ledenaantal van politieke partijen daalt; er is een sterk toenemend wantrouwen van burgers tegenover politici en instellingen, zoals gedocumenteerd in talloze wetenschappelijke onderzoeken.
En een efficiëntiecrisis: regeringsformaties duren steeds langer; regeringspartijen lijden bij de volgende verkiezingen meestal een serieuze nederlaag; grote infrastructuurwerken (bv. Oosterweel in de Antwerpse context!) geraken maar niet gerealiseerd; nationale regeringen zijn met handen en voeten gebonden aan EU-regelgeving, ratingbureaus, begrotingstekorten, internationale verdragen.
Hier boven op komen de media, die er hun businessmodel van gemaakt hebben op elke politieke slak zout te leggen. Politici worden daardoor gedwongen zich een groot deel van de tijd bezig te houden met hun imago in plaats van gewoon hun werk te kunnen doen.

II. Diagnose: Van Reybrouck zoekt de oorzaak van deze teloorgang in de electoraal-representatieve democratie. We zijn allemaal electorale fundamentalisten geworden. Verkiezingen zijn de Heilige Graal.

III. Pathogenese: Van Reybrouck duikt in de geschiedenis, met voorbeelden van burgerparticipatie en loting in het antieke Athene, en het Firenze en Venetië van de Renaissance. Heel interessant om lezen, maar hoe dan ook erg beperkt tot slechts enkele stadsstaten. Een belangwekkende opmerking hierbij is wel dat het volgens Aristoteles een blijk van vrijheid is afwisselend te regeren en geregeerd te worden.
Maar de essentie van Van Reybroucks betoog is, dat verkiezingen helemaal geen toppunt van democratie zijn, zoals iedereen tegenwoordig voetstoots aanneemt (en zoals het Westen gedachtenloos oplegt aan ontwikkelingslanden, in ruil voor financiële hulp). Integendeel. Na de Amerikaanse Revolutie van 1776 en de Franse Revolutie van 1789 was het gedaan met loting. Men ging in beide gevallen resoluut voor het electoraal-representatieve stelsel. En waarom? Om het tumult van de echte democratie buiten de deur te houden! Het beleid moest gevoerd worden door de besten en de meest wijzen. Letterlijk in het Grieks een aristocratie, tevens een oligarchie. Er moest een scheiding zijn tussen competente bestuurders en incompetente bestuurden. Er ontstond een cijnskiesrecht, waarbij men om te mogen stemmen, voldoende belastingen moest betalen. Commentaar van de echte revolutionair Marat: “Wat zullen we bereikt hebben, als we eerst de aristocratie van de nobelen vernietigen om haar vervolgens te vervangen door een aristocratie van de rijken?”
Kortom: verkiezingen waren in de 18de en vroege 19de eeuw niet als democratisch instrument bedoeld. Nadien volgde vanaf eind 19de eeuw wel een democratisering door uitbreiding van het stemrecht tot alle mannen en uiteindelijk ook de vrouwen. Ondanks deze uitbreiding bleef het fundament, het oligarchisch onderscheid tussen een kleine groep bestuurders/politici en de grote massa bestuurden/burgers overeind.

IV. Remedies.
Hier wordt het pas echt interessant. Van Reybrouck beschrijft in detail meerdere grootschalige initiatieven van deliberatieve democratie, burgerparticipatie en loting, in de VS, Canada, Nederland, IJsland, Ierland.
Van Reybrouck stelt hierbij: “Wie twijfelt of gewone, gelote burgers in staat zijn verstandige en rationele besluiten te treffen, kan het best eens de online rapporten van de Canadese en Nederlandse burgerparlementen lezen.” Voor Nederland: het Burgerforum Kiesstelsel
https://www.parlement.com/9291000/d/a...
Toch bleken sommige van deze processen (met name in Nederland en Canada) te falen, in de zin dat ze geen invloed hadden op het beleid, omdat de algemene volksraadpleging die nadien gehouden werd over het door de burgerpanels geadviseerde beleid, niet de vereiste 60% haalde. Van Reybrouck vermeldt hierbij 6 mogelijke oorzaken. U moet ze maar in het boek gaan lezen, want ze zijn heel interessant, maar het zou ons hier te ver leiden. Ik vermeld enkel dat Van Reybrouck eindigt met de opmerking dat referenda misschien helemaal geen goed middel zijn om belangrijke en ingewikkelde dossiers te beslechten (Brexit, anyone?).
Opvallend bij deze initiatieven van deliberatieve democratie is, dat de grootste tegenstanders steevast te vinden zijn bij de politieke partijen (begrijpelijk, zij riskeren een groot deel van hun macht of zelfs hun bestaansrecht te verliezen), maar evenzeer bij de media. Die zien zich nl. hun favoriete spelletje, het tegen elkaar uitspelen van politici en partijen, door de neus geboord. Deliberatieve processen met gelote burgers passen ook slecht in het format van hedendaagse berichtgeving: het gaat traag, er zijn geen bekende koppen, en geen grote conflicten. Het is geen Big Brother of Temptation Island.
Van Reybrouck geeft er dus niet alleen de politiek, maar ook de media flink van langs.

Even een zijsprongetje: noteer dat iemand als Mark Elchardus, die het democratisch deficit nochtans ook nadrukkelijk aankaart in zijn boek Reset, zich ronduit tegen loting en burgerpanels keert, en een onverdroten aanhanger is van verkiezingen.
https://www.standaard.be/cnt/dmf20220...
Hij zweert bij “representatie”, en contrasteert dit met “afspiegeling”, zoals door loting nagestreefd wordt. Wat is nu eigenlijk het verschil tussen beide? Elchardus gaat ervan uit dat dat voor iedereen vanzelfsprekend is, maar voor mij toch niet. Het enige wat ik kan bedenken is dat de verhouding tussen burger en verkozen vertegenwoordiger een zekere mate van bekendheid met de verkiezingskandidaat impliceert. Ze hangen met lachende gezichten op verkiezingsaffiches, komen gouden bergen beloven in TV-debatten en aaien kindertjes over de bol op markten. Dat doen gelote parlementariërs allemaal niet. Maar dat stoort mij niet. Ik wil de parlementariërs niet kennen, ik wil alleen dat ze voor een behoorlijk beleid zorgen. En dat men een verkozen vertegenwoordiger wel zou kennen, is toch ook maar een illusie. Driekwart van wat die naar buiten brengen zijn leugens en schone schijn.
Een belangrijke democratische vereiste is voor Elchardus dat iedereen iedereen kan vertegenwoordigen, ongeacht particuliere eigenschappen van de vertegenwoordiger en de vertegenwoordigde. Helemaal akkoord, maar er is toch niets in het systeem met loting dat dit belet? Volgens hem vertegenwoordig je pas burgers als je door die burgers, en niet door een consultancybureau of een loterij, als vertegenwoordiger wordt gekozen. Maar dat is het nu net: heel veel burgers hebben helemaal niet gekozen voor en voelen zich absoluut niet vertegenwoordigd door degenen die nu in het parlement verzeild zijn door de particratische spelletjes van lijstvorming, coöptatie, vervangers door cumul enz.. Lijstvorming binnen de partijen is nu precies de voornaamste factor die bepaalt wie in het parlement komt. Is dat dan representativiteit? Voor mij alleszins niet. Ik voel mij door geen enkele parlementariër vertegenwoordigd. Niet één van deze mensen komt ook maar in de buurt van wat ik wenselijk acht op het vlak van overheidsbeleid. Dan kan ik mij nog veel beter neerleggen bij een besluit dat door een voldoende groot, representatief, door loting samengesteld parlement bij meerderheid genomen wordt, ook als dat tegen mijn eigen overtuiging ingaat.

En dan de apotheose van het boek, Blauwdruk voor een democratie gebaseerd op loting. Van Reybrouck leunt hiervoor sterk op de publicatie van Terrill Bouricius uit 2013, Democracy through multi-body sortition: Athenean lessons for the modern day. Journal of Public Deliberation 9,1, article II. Downloadbaar hier: https://delibdemjournal.org/article/i...
Bouricius construeerde een ingenieus, zij het nogal ingewikkeld systeem van checks and balances, dat in totaal zes gelote organen omvat (multi-body sortition noemde hij dat).
1. Agenda council: kiest topics voor wetgeving, zonder gedetailleerde uitwerking, bv. mobiliteit, of genderneutraliteit of whatever.
2. Interest Panels: stellen topic-gebonden wetgeving voor. Bv. voor mobiliteit: hoe moet het openbaar vervoer georganiseerd, wat moet de maximum snelheid op autowegen zijn, enz.
3. Review panels: maken wetsvoorstellen adhv de input van de Interest panels en van experten.
4. Policy Jury: stemmen de wetten in een geheime stemming na publieke presentatie.
5. Rules Council: beslist over de regels en procedures van het wetgevend werk.
6. Oversight Council: controleert het wetgevend proces.
Elk van deze organen heeft een eigen bevoegdheid, grootte, samenstellingsmethode (meestal geloot uit vrijwilligers), rotatiefrequentie (meestal drie jaar, waarvan elk jaar een derde vervangen wordt) en financiële vergoeding.
De interessantste en belangrijkste is de Policy Jury. Ze bestaat uit 400 willekeurig gelote burgers, die verplicht moeten deelnemen (medische uitzonderingen daargelaten). Ze hoeven enkel te komen voor de geheime stemming van een bepaalde wet, die eerst uitgebreid voorgesteld wordt in plenaire vergadering. Na een of twee dagen kunnen ze weer naar huis, met een dagvergoeding en reiskosten. Voor de volgende wetsstemming worden 400 nieuwe burgers geloot. De besluiten van de Policy Jury krijgen kracht van wet.
Deze constructie probeert dus de twee hoger vernoemde, tegenstrijdige criteria, legitimiteit en efficiëntie te verzoenen, en dit door een puur op loting gebaseerd systeem, zonder verkiezingen.
Al het voorbereidend werk wordt gedaan door burgers, geloot uit vrijwilligers en bijgestaan door experten. De efficiëntie wordt hierdoor bevorderd.
De uiteindelijke besluitvorming berust bij de gemeenschap (de Policy Jury).
Voordelen: goede representatie van de bevolking, goed bestand tegen corruptie (geen herverkiezing mogelijk, na 2 dagen is de gelote burger alweer weg), al wie wil meedoen krijgt de kans zich op te geven voor een of meer van de panels. Het elitaire onderscheid tussen bestuurders en bestuurden vervalt.
Het systeem van Bouricius lijkt vnl. gericht op wetgevend werk, en besteedt minder aandacht aan de parlementaire controle op het uitvoerend werk van de ministers. Toch ook een belangrijk element, maar dit kan ongetwijfeld ergens ingepast worden in een van de bestaande organen. Met name de Oversight Council lijkt hiervoor het meest geschikt.
Hét grote bezwaar dat altijd tegen loting ingebracht wordt, is dat er in je groep dan een aantal incompetente, of kwaadwillende of ongeïnteresseerde mensen zouden kunnen zitten. Alsof dat bij het huidige door verkiezing samengestelde parlement niet ook al het geval is… Bij een voldoende grote* Policy Jury worden deze negatieve elementen uitgevlakt door degenen die wel geïnteresseerd en betrokken zijn. Uit de ervaring met de hierboven vermelde deliberatieve democratie en uit onderzoek blijkt trouwens dat wanneer burgers serieus genomen worden en de kans krijgen mee te beraadslagen, hun betrokkenheid en motivatie flink toenemen. Behandel de burger als stemvee en hij gedraagt zich als stemvee, behandel hem als volwassene en hij gedraagt zich als volwassene.
In verband met de kans op negatieve elementen door loting wil ik toch ook nog even David Ramsay Steele in herinnering brengen (zie The Mystery of Fascism), die ook voordelen zag in parlementssamenstelling door loting. Hij vond dat ook het aanduiden van de president van de US door loting zou kunnen gebeuren, “but the specter of a demented psychopath taking control would doubtless be raised to scare people off this proposal. Actually I think that such an outcome would be more remote than the chance of the same kind of malevolent prodigy clawing his way to the top through vote-catching and political trading.” Visionair! Geschreven in 1995, 21 jaar voor het presidentschap van Donald Trump!
Toch kwam ik onlangs op een vraag, en wel door het aanzwengelende debat over de rijkentaks (in de aanloop naar de verkiezingen van juni 2024). PVDA bij monde van Raoul Hedebouw zei dat 70% van de Belgen hiervoor waren. Persoonlijk denk ik eerder 95%, afhankelijk van hoe hoog je de ondergrens voor belastbaarheid stelt. Die 95% zijn dan uiteraard degenen die niet moeten betalen. Zal een geloot parlement dan zonder verder nadenken met een grote meerderheid vóór de rijkentaks stemmen, omdat zij er toch buitenvallen (het ieder voor zich principe), of zijn er voldoende parlementsleden die willen nadenken over de voor en tegens van zo’n taks? En zullen die dan voldoende uitgelegd worden door experten allerhande?

Enfin, Tegen Verkiezingen is een hoogst interessant werk, dat het verdient in de praktijk gebracht te worden.

* De grootte van de Policy Jury is belangrijk om een goede afspiegeling van de samenleving te bekomen. De “steekproef” moet representatief zijn. Hier komen statistische formules om de hoek kijken. Bouricius suggereert 400 personen. Zelf zou ik eerder voor 600 of 800 gaan. Een mooie calculator staat hier:
https://www.steekproefcalculator.com/...

Voor een foutenpercentage van 5% (meest gebruikte), een representativiteitsniveau van 95% (ook meest gebruikte), een totale populatie van 8 miljoen (kiesgerechtigde Belgen, om maar eens iets te noemen; boven de 20.000 heeft het totale aantal trouwens vrijwel geen invloed meer), en een mate van spreiding van 50/50 is de uitkomst 385. Vandaar de 400 van Bouricius, veronderstel ik. Verlaag je de toegelaten foutenmarge tot 4%, is de uitkomst 601. Verlaag je ze naar 3%, is de uitkomst 1067.

[Ardjan Boersma · Rating 4 out of 5]

Doordacht, prikkelend en tot nadenken stemmend boek!

[Николя́ Рептильен · Rating 4 out of 5]

#надо

[Jurjen van der Helden · Rating 5 out of 5]

Eens in de vijf a tien jaar lees je een boek dat kan bevrijden. 'Tegen verkiezingen' is zo'n boek. David van Reybrouck's stelling is zo logisch en helder dat het je doet verwonderen waarom je zoiets niet veel eerder gehoord hebt. Ons huidige democratische bestel verliest aan legitimiteit en effectiviteit. Nog nooit waren er zoveel mensen politiek geïnteresseerd, op allerlei fora tonen mensen zich betrokken in steeds heftigere en emotionele taal, maar tegelijk ook zo sterk teleurgesteld in de politiek: het aantal leden van politieke partijen is nog nooit zo laag geweest, nog nooit gingen zo weinig mensen stemmen, regeringsdeelname werd nog nooit zo sterk electoraal bestraft, en kiezers lopen van de ene dag op de andere massaal over naar een andere partij. Een gevaarlijke combinatie. Maar dat wisten we al een beetje. 'We zijn onze democratie kapot aan het maken door haar te beperken tot verkiezingen, en dat terwijl verkiezingen nooit als democratisch instrument zijn bedacht', vat van Reybrouck het eerste deel van zijn boek samen. Prikkelend en buitengewoon interessant. De oplossing ziet van Reybrouck, samen met een aantal bestuurlijke denkers, ligt in de vorm die in het oude Griekenland werd uitgevonden: loting. In het besluitende hoofdstuk wordt het concrete voorstel van Bouricius, een gewezen vertegenwoordiger uit Amerika uitgelegd. Kern van het idee is dat mensen uit alle lagen van de bevolking zich kandidaat kunnen stellen om deel te nemen in de besluitvorming, maar gekozen worden, niet door kiezers, maar door het lot. Deze vertegenwoordigers worden, onder leiding van experts over het betreffende onderwerp, geloot onder alle lagen van de bevolking. Deze vertegenwoordigers kunnen hun besluiten baseren op alle belangen die er spelen onder hen. Zij hoeven zich niet druk te maken over impopulaire keuzes, hun termijn zit er na een aantal jaar gewoon op. Zo kunnen besluiten een stuk efficiënter gemaakt worden en zijn tegelijk legitiem.
Dit is niet een aanrader. Deze verandering is essentieel om onze democratie werkzaam te houden en tegelijk onze vrijheid te behouden.

[Klaus-Michael Lux · Rating 4 out of 5]

In this concise, well-written book, Flemish historian David van Reybrouck subjects the idea of elections as the centrepiece of a democracy to a close look. He points out that they were originally not intended to bring about true democracy, i.e. government by all people, but instead served to make sure that only a limited number of people (who thought themselves to be the only ones capable) served public office. Nowadays, instead of fostering participation and debate between all members of the population, elections bring about toxic, useless debates that are not shaped by the most pressing interests of the people (the most vivid illustration of this fact is evident if one only takes a glance at the terrible fiasco that is the American presedential election of 2016). Van Reybrouck passionately argues for a deliberative democracy with aleatoric elements: In this model, one (or several) legislative bodies are formed by a combination of drawing lots and self-selection. Citizens are no longer delegated to the sidelines, but instead, a representative sample of them is able to work on policy matters. The author fleshes out the details of several possible ways of implementing this change and powerfully demonstrates how each of them could help to reinvigorate public decision making by narrowing the divide between those governed and those governing and by reducing the amount of consideration that those in power have to expend on retaining it. Motivating and highly accessible, this book should be read by everyone who has ever wondered how to make politics more efficient and policies reflect the interests of the people.

[Arnas · Rating 4 out of 5]

A good book overall but if it came out today instead of 2013 I would've given it 3 stars at best, however for its time it's quite good. Deliberative democracy is an interesting idea that I think should definitely be adopted more* and I think there is a growing appetite for this. This could be in part due to social media works today, which gives everyone more than ever a platform to influence public opinion quite effectively.

But, what I think the author could not have foreseenn is how much disinformation would become ever present in daily (mainly digital) life, and that further guard rails may be necessary in any deliberative process. This book came out before Brexit, Trump being elected and the Russian invasion of Ukraine, Covid as well as Tiktok becoming so dominant, and the richest person in the world leveraging his influence to blatantly influence public opinion.

Nevertheless, the ideas of this book would definitely, in my opinion, have a home in an extensive manner at a local - regional manner (which can also combat social isolation), and in a more focused manner at national and transnational levels.

[Fleur · Rating 5 out of 5]

Een van de meest interessante boeken die ik in tijden las. Het idee dat democratie en verkiezingen bij elkaar horen vond ik ook bij mezelf, waarna Van Reybrouck me via een geschiedkundige en wetenschappelijke weg liet inzien dat onze/een democratie ook heel anders ingericht kan worden. Democratie ≠ verkiezingen, zo blijkt. Echt een aanrader!

[Owlseyes]

https://www.ips-journal.eu/interviews...

['Izzat Radzi · Rating 3 out of 5]

*long review later Sunday*

“It would appear that the fundamental cause of Democratic Fatigue Syndrome lies in the fact that we have all become electoral fundamentalists, despising those elected but venerating elections. Electoral fundamentalism is an unshakeable belief in the idea that democracy is inconceivable without elections and elections are a necessary and fundamental precondition when speaking of democracy. Electoral fundamentalist refuse to regard elections as a means of taking part in democracy, seeing them instead as an end in themselves, as a holy doctrine with an intrinsic, inalienable value.”
Part II: Diagnoses; Its the fault of electoral-representative democracy: A new diagnosis

Reading this book fills me with mixed ideas and thoughts.
Should one pursue ideals, or stick to pragmatic realities? How far should one go with ‘utopian’ vision, given current societal id? Should we, in our walk through history, become succumbed in historical romanticism? Both luckily and unfortunately, I read this after Judith Suissa’s Anarchism and Education (hence the unfortunate, cause I didn’t base this book review by itself), which she, in the Preface said the following:
“.. So it comes as no surprise to have been accused, by some readers of the book, of being ‘romantic’ or ‘utopian’. Yet, annoying though these accusations are, I am not entirely uncomfortable with the label. As I tried to show in the book, engaging with anarchist theory and, particularly with anarchist educational ideas and practice, can help to rescue the word ‘utopian’ from its pejorative connotations and reclaim it as an urgent and committed form of social hope. This project seems particularly timely in our current political climate. Ideas matter, and at a time when we are surrounded by pronouncements about ‘death of ideology’ and politicians talking about ‘what works’, they matter more, not less, than ever.”
-vii

The idea proposed is ground-breaking, at least for me, in a way of abolishing the typical electoral mandate in modern government by means of ballot and choosing a representative for each designated areas/parliaments/states. The author suggested a more radical but forgotten form of democracy: selection by sortition of random selection, followed by self-selection and again sortition. No wonder in statistical science class we were repeatedly taught of it(!), only now I can see it practical uses outside in finance and insurance of course.

The idea is that, with random selection, all people are in a neutral position. No one is in a better position to be chosen (and even if one does, it only last a year). It typifies like those citizens chosen to become a jury in court-of law, they're presented with a case after random selection, they'll seat together and discuss and consider all information given to them.

But, for today form of democracy, it's mostly outright idiosyncratic. Consider the following excerpt from Tocqueville 1830's Democracy in America on election:
“the wheels of government cease to act, as it were, of their own accord at the approach of an election, and even for some time previous to that event... At the approach of an election the head of the executive government is wholly occupied by the coming struggle; his future plans are doubtful; he can undertake nothing new, and the he will only prosecute with indifference those designs which another will perhaps terminate... the eyes of the nation are centred on a single point; all are watching the gradual birth of so important an event.. the period which immediately precedes an election and the moment of its duration must always be considered as a national crisis... For a long while before the appointed time is at hand the election becomes the most important and the all-engrossing topic of discussion. The ardor of faction is redoubled; and all the artificial passions which the imagination can create in the bosom of a happy and peaceful land are agitated and brought to light. The President, on the other hand, is absorbed by the cares of self-defence. He no longer governs for the interest of the State, but for that of his re-election; he does homage to the majority, and instead of checking its passions, as his duty commands him to do, he frequently courts its worst caprices. As the election draws near, the activity of intrigue and the agitation of the populace increase; the citizens are divided into hostile camps, each of which assumes the name of its favorite candidate; the whole nation glows with feverish excitement; the election is the daily theme of the public papers, the subject of private conversation, the end of every thought and every action, the sole interest of the present. As soon as the choice is determined, this ardor is dispelled; and as a calmer season returns, the current of the State, which had nearly broken its banks, sinks to its usual level: but who can refrain from astonishment at the causes of the storm.”

He gave a brief account of how current election came to be, when in the 19th-century, “political parties arose, universal suffrage was introduced, organised civil society grew, commercial media drowned out the public arena and social media added their voices to the clamour.”. The practiced form of government now originated from after Belgium 1830 independence, where ballot to choose electorate started.

Of course we can agreed how this ‘festival of democracy’ in election are celebrated as much. But rarely do we consider, is not this form of democracy are only to keeps our hands away from power? If one is chosen, is he/his coalition really competent enough? If so, how is it possible that one change ministries post one year to the next? I shared the same scepticism with the author, which he said:

“Those elected are not always particularly competent either. If they were, why would they need to have staffs, researchers and human resources departments at their disposal, and why are ministers able to move to a different ministry from one day to the next? Surely they can do so only because they’re surrounded by a professional staff that can supply technical expertise.”
Part IV: Remedies; Timely appeal for a bi-representative system

“Would it really be a good idea to have them all queue up at polling stations every four or five years with a bit of card in their hands and go into a dark booth to put a mark, not next to ideas but next to names on a list, names of people about whom restless reporting had been going on for months in a commercial environment that profits from restlessness? Would we still have the nerve to call what is in fact bizarre, archaic ritual a ‘festival of democracy’?”
Part II: Diagnoses; Its the fault of electoral-representative democracy: A new diagnosis

He summarized in his diagnosis, of four causes of Democratic Fatigue Syndrome
“.. it’s the fault of the politicians, it’s the fault of democracy, it’s the fault of representative democracy, and -one specific variant- it’s the fault of electoral-representative democracy.”
-Part II: Diagnoses

Of course, outside of the third world of Southeast Asia, Africa and Latin America, other forms of participative or deliberative democracy are being practiced and continuously tinkered. Referendums, petitions and local council selection are already a norm. But, how far actually are we giving importance to the ‘voices of the people’?

“In more and more countries, anyone with reason to complain can go to an ombudsman, anyone who has an opinion can vote in a referendum from time to time and anyone who collects enough signatures can put an issue on the agenda as a citizen’s initiative. These are forms of participation that didn’t exist a few years ago, when a government would usually only enter into a dialogue with unions, councils, commissions and itself.
The new instruments are valuable, especially now that organised civil society has less of a say, but they still fall far short of what’s needed… (The ombudsman might be described as the government’s gardener, sometimes chatting with the neighbours and listening to their concerns). New instruments certainly, but they still function as desperate ways of keeping citizen out. ”
- Conclusion

“Referendums and deliberative democracy are similar in the sense that they turn directly to the ordinary citizen to ask his or her opinion, but other than that, they are completely at odds with each other. In a referendum, you ask everyone to vote on a subject that usually only a few know anything about, whereas in a deliberative project, you ask a representative sample of people to consider a subject about which they are given all possible information. A referendum very often reveals people’s gut reactions; deliberations reveal enlightened public opinion.”

When seeing the work of the Scottish Independence Referendum (and early Brexit referendum) first hand as one statistical science student, one can see how the way of referendum work, as was taught by the teacher (in bias-ness of surveys and referendum; see Scottish independence: Does the wording of the question matter? and FT article The tale of the Brexit referendum question).

One of the six causes of failure in democratic renewal process, the author said, is:
“Referendums about complex proposals for reform will perhaps always work to the advantage of the No camp -if you don’t know, say No! In the case of the European Constitution it was sufficient for opponents to sow doubt so the Yes camp had to work harder and put more effort into communicating.”

Here again, lies the crux of author argument. “Citizen participation is not just a matter of being allowed to demonstrate, to strike, to sign petitions or to take part in other accepted forms of mobilisation in a public space. It needs to be institutionally embedded.”
-Part IV: Remedies; The Revival of sortition: Deliberative democracy (late twentieth century)

This is because, in modern cases (i.e Occupy), they have fallen prey into their own making. The felt comfortable being as a ‘check-and-balance’ of democracy, celebrating a naive-democracy outside the hands of power.
“When Slovenian philosopher Slavoj Žižek spoke to the Occupiers in New York, he asked them not to fall in love with themselves, but unfortunately that is exactly what happened … Occupy demonstrates the malaise more than it suggests any remedy. Its diagnosis of representative democracy was correct, but the alternative was weak… But how that process might be extrapolated to echelons that can truly make a difference was unfortunately never explored. Stéphane Hessel, the French diplomat and former resistance hero whose pamphlet Indignez-vous gave a name to the Indignados, stressed repeatedly that indignation without engagement is not enough and that real attempts to influence government are needed: ‘We must not become engaged at the margins but at the heart of power’.”
-Part II: Diagnoses; Its the fault of representative democracy: The diagnosis of direct democracy

However, considering all author argument, I disagree with his proposal, at least for current domestic political context. He for one, proposed a form of democracy (Athenian democracy) with six organs (as said before, comprising of sortition, self-selection and sortition) which are realistically only viable in two (of the following three) conditions:

(i) the Athenian form of democracy was also challenged, by Plato himself (see the death of Socrates);

(ii) Secondly, one of six things which are suitable for his form of deliberative democracy, which one is “In all cases, these were geographically small, urbanized states (the city state, the civic republic) where only a limited segment of the population could participate in government.”. How possible is this with large states/countries? Further thought and read have to be done on this.

(iii) lastly, in European Union (which he explicitly said), where In Canada, Netherlands, Iceland and Ireland.
“they all had a temporary mandate and considerable government financing and they all concerned an extremely important subject: reform of electoral law or even constitution.” and they are encouraged to improve on its practice of democracy to become more inclusive.

As this was a very Euro-centric historical and political proposal (and the neglect of other historical form of democracy, for instance India’s democracy in Amartya Sen’s The Argumentative Indian: Writings on Indian History, Culture and Identity; also will have to read Hamid Dabashi’s Can Non-Europeans Think?), I am just in a dilemma of how, for example, in a third world country, if one (NGOs, civic bodies) wish to pursue this, are able to do it, when

(a) the current political coalition have been the authoritarian regime for decades, and people are unable to change them from time to time (in elections ballot, unlike in Europe); have thought of it as ‘gods’, the provider of foods and sustenance and are asked to be grateful; or otherwise ungrateful (as like the Pharaoh to its citizens described in the Quran);

(b) The state-apparatus, comprising of electoral commission with rife gerrymandering and malapportionment, in addition to of course, state-control mainstream media dictating the thought of the citizen, forever keeping those echelons in power;

makes one to wonder, is there such thing as this (deliberative democracy, where just and equal citizen can live) in this world?

Will have to definitely read:
Of the People, By the People: A New History of Democracy for other forms of democracy in history.

Making Democracy Work: Civic Traditions in Modern Italy for a more in-depth cover of practical deliberative democracy.

David Graeber’s critique of Occupy in The Democracy Project: A History, a Crisis, a Movement

And lastly, Beyond Adversary Democracy,
Strong Democracy: Participatory Politics for a New Age; two books suggested by the author.

A good read overall.
6/10 (for now).

[Freek de Koning · Rating 5 out of 5]

Las dit in een week terwijl het jaar tot zijn einde kwam, Maurice de Hond onzinnige peilingen uitbracht met als enige doel het oproeren van de bevolking, Sylvana Simons prachtig over democratie sprak in het drie uur durende interview van de VPRO, Trump weer dagelijks in het nieuws was, etc etc etc. Een bewogen week, de laatste van een bewogen jaar, waarin ik meermaals angstig voor mij uitkeek. Naar de televisie bij een begrotingsdebat over een miljoenennota die nog niet rond is of in de winkelstraten, op een black friday. Van Reybrouk schreef in 2013 al ‘dit is een onhoudbare situatie’ en waarschuwden voor wat komen ging. Het is gebeurd, de huidige democratie is tot het bot verrot. Niet een blijvend ontwikkelend systeem gefocust op efficiëntie en legitimiteit, maar een tinder voor lobyisten, aandeelhouders en mensen met populistisch bloed.
Gelukkig om dit afgrijselijke jaar voor de wereld en voor de huidige democratie af te sluiten met dit fantastische essay, zo rijk van informatie over onze geschiedenis, ideeën en oplossingen. Verkiezingen zijn geen onderdeel van een democratie, maar behoort tot de gekozen aristocratie. Het moet anders. En zoals Reybrouk bewijst, het kán ook anders.

[Aurora Garcia De Leon · Rating 4 out of 5]

Una interesante reflexión con relación a la democracia en los países occidentales.
El autor analiza estadísticas a nivel internacional en torno a la percepción de la democracia y concluye que, a pesar de que el modelo cuenta con apoyo masivo en el 85% de la población mundial, existe desconfianza en las instituciones y en la política en general.
Los ciudadanos se están dando cuenta que, la aplicación práctica, con frecuencia, no corresponde con la visión idealizada del concepto.
La democracia para subsistir necesita legitimidad y eficiencia al operar, no está teniendo ni la una ni la otra.
Entonces se esta empezando a  observar lo que él denomina “síndrome de fatiga democrática”.
Comenta también algunos ejercicios en distintos países que incluyen en alguna medida la modalidad de sorteo.
Vale la pena leerlo para ampliar la visión, por momentos siento que se metió en mucho detalle, pero definitivamente me dejó pensando.

[Nicole A. · Rating 5 out of 5]

"Унищожаваме нашата демокрация, ограничавайки я само до избори, докато изборите никога не са били възприемани като демократичен инструмент."

Много интересна книжка, която разглежда сегашните проблеми на демокрацията, първите демокрации в Европа и възможни решения за т.нар. Синдром на демократичната умора.

"Без драстична промяна тази система е обречена. Като се има предвид как избирателната активност намалява, партиите остават без членове и политиците биват презирани, ако се обърне внимание на това колко трудно се създават правителства [...], ако забележите как се увеличават популизмът, технокрацията и антипарламентаризмът [...] ще осъзнаете, че ние вече се давим. И не е останало много време."

[Tycho Van Hauwaert · Rating 5 out of 5]

Iedereen in onze samenleving merkt het wel op één of andere manier. Politici zijn niet meer democratisch bezig en vertegenwoordigen het volk minder en minder. De burger komt niet meer aan te pas, ideeën van de burgers worden matig tot weinig geapprecieerd, maar ondertussen springen burgerbewegingen als paddenstoelen uit de grond. Politici zien democratie als het hoogste goed, maar is dat anno 2018 nog wel zo?

David Van Reybrouck ziet ook veel problemen en schrijft in zijn essay "Tegen verkiezingen" alternatieven voor een democratie. Tegenwoordig is de opkomst van kiezers bij verkiezingen magerder, je kan bovendien niet rechtstreeks kiezen wie je zal vertegenwoordigen, maar volgens politici is er geen enkel probleem. Van Reybrouck onderzocht dit in een klein boekje en overtuigt ons van meer burgerparticipatie en een (gedeeltelijk) parlement volgens loting. Voor mensen die dit wegzetten als een utopie, foei!, Dit bestond vroeger al bij de Oude Grieken. Interessante opinie en klaar om in praktijk gebracht te worden!

[Giovanni84 · Rating 5 out of 5]

Saggio piuttosto intrigante.
In pratica, l'autore parte dalla considerazione (motivata) che la democrazia è in crisi.
A suo parere, il sistema elettivo è il problema, e propone di introdurre il sorteggio. Descrive brevemente alcuni esempi e tentativi del passato, anche recente, per poi presentare un possibile sistema legislativo interamente a sorteggio ed arrivando, alla fine, ad una più saggia proposta di convivenza di sistema elettivo e a sorteggio.
Ben scritto, chiaro e argomentato, rigoroso nelle fonti, ma non posso dire che mi abbia convinto in pieno sulla sua tesi.
Ma è sicuramente una lettura estremamente interessante. Penso che sia ora di mettere seriamente in discussione l'attuale sistema.

[vivian sophie · Rating 4 out of 5]

“But everyone is an expert on their own life. What is the use of a parliament full of highly educated lawyers if few of them know the price of bread? Sortition produces a legislature that includes a greater cross section of society. Those elected are not always particularly competent either. If they were, why would they need to have staffs, researchers and human resources departments at their disposal? […] Why do we accept the fact that lobbies, think tanks and all kinds of interest groups can influence policy yet hesitate to give a say to ordinary citizens, who are after all what it’s all about?”

easily the most convincing line of argument the author has to offer on the topic, this was a very intresting read & i definitely agree that bi-representative systems are needed urgently

[Alenka · Rating 5 out of 5]

This book dives into the current democracy's struggle to breathe and its failing lungs: the electoral system. The distrust we have for politicians and the structural issues are all bluntly exposed in this brilliant essay. Hope must not be lost however because by diving into democracy's history, Van Reybrouck presents a well crafted alternative to our current system.
(4.5 stars for this brilliant and hopeful essay that sometimes just lacked a little stealth and details in its argumentation)

[Frank · Rating 5 out of 5]

Dit boek is ons huis binnengedrongen via de maatschappijleraar van onze oudste dochter. En ik wil hem op deze manier hier hartelijk voor bedanken. Toen het boek in 2013 gepubliceerd werd stond het water ons blijkbaar al aan de lippen. Van Reybrouck betoogde dat het democratisch stelsel aan een noodzakelijke vernieuwing toe was om het niet volledig vast te laten lopen. In de versie die ik las was een nawoord uit 2016 opgenomen en toen zag de auteur al dat het sinds de eerste publicatie in veel landen achteruit gehold was. Hoe relevant is het boek dan niet in deze kwetsbare tijd, zijn we niet al te laat om nog over vernieuwing te beginnen?
Het idee van de democratische herinrichting is vrij eenvoudig en leidt toch tot een heel andere kijk op de samenleving. Van Reybrouck neemt je er stap voor stap in mee, waardoor je je een kleine 200 pagina’s later afvraagt waarom het boek wel veel aandacht genereerde maar weinig impact wist te maken. Een belangrijk argument hiervoor geeft de auteur zelf al en dat is dat de gevestigde politici het natuurlijk heel moeilijk vinden om de macht opnieuw te verdelen.
Nog een maandje en dan mogen we weer naar de stembus voor wat vroeger het feest van de democratie heette maar nu een samenzijn is geworden waar ik met samengeknepen billen naartoe ga.