What do you think?
Rate this book
Instruments of Darkness
Écoutez, tendez l'oreille. Vous entendrez une de ces variations sur le même thème (celui de la quête de soi) que Nancy Huston affectionne. La première voix serait celle, plaintive et langoureuse, d'une de ces violes galbées du XVIIIe siècle. Elle raconte l'histoire des jumeaux orphelins, Barbe et Barnabé. Le duo, vibrant d'amour l'un pour l'autre, tâche de survivre dans le Berry miséreux de cette même époque. L'autre voix serait interprétée par quelque flûte vénitienne, au son aigre et obstiné. Elle est celle de la narratrice qui, régulièrement, interrompt l'écriture de son carnet intime pour poursuivre celle de son roman, l'histoire de Barbe et de son frère. Son tempo, très contemporain, donne un ton étrange à l'ensemble. Le tout est une sonate infiniment émouvante. L'auteur y explore les fonds ténébreux de ces souvenirs "au formol" qui l'empêchent de naître.
Le Cantique des plaines et La Virevolte avaient déjà révélé le talent de Nancy Huston. Cette partition pour deux instruments qui s'harmonisent dans la révélation finale de la "résurrection", en est la brillante confirmation. --Laure Anciel
317 pages, Paperback
First published January 1, 1996
7 people are currently reading
269 people want to read
About the author
Nancy Huston
123 books316 followers(from Wikipedia)
Huston lived in Calgary until age fifteen, at which time her family moved to Wilton, New Hampshire, USA. She studied at Sarah Lawrence College in New York, where she was given the opportunity to spend a year of her studies in Paris. Arriving in Paris in 1973, Huston obtained a Master's Degree from the École des Hautes Études en Sciences Sociales, writing a thesis on swear words under the supervision of Roland Barthes.
(Actes Sud)
Née à Calgary (Canada), Nancy Huston, qui vit à Paris, a publié de nombreux romans et essais chez Actes Sud et chez Leméac, parmi lesquels Instruments des ténèbres (1996, prix Goncourt des lycéens et prix du livre Inter), L'empreinte de l'ange (1998, grand prix des lectrices de ElleJ et Lignes de faille (2006, prix Femina).
Huston lived in Calgary until age fifteen, at which time her family moved to Wilton, New Hampshire, USA. She studied at Sarah Lawrence College in New York, where she was given the opportunity to spend a year of her studies in Paris. Arriving in Paris in 1973, Huston obtained a Master's Degree from the École des Hautes Études en Sciences Sociales, writing a thesis on swear words under the supervision of Roland Barthes.
(Actes Sud)
Née à Calgary (Canada), Nancy Huston, qui vit à Paris, a publié de nombreux romans et essais chez Actes Sud et chez Leméac, parmi lesquels Instruments des ténèbres (1996, prix Goncourt des lycéens et prix du livre Inter), L'empreinte de l'ange (1998, grand prix des lectrices de ElleJ et Lignes de faille (2006, prix Femina).
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 26 of 26 reviews
June 3, 2016
Everyone who's a proper-thinking leftist is all agreed about a woman's right to choose. What they don't tell you about is the agony tax: sure, you can have your abortion, but it better be the most profoundly distressing experience of your life, the most difficult decision you've ever made, it better fucking SCAR YOU FOREVER, or you're not entitled to keep it, and you get your squalling infant instead.
Am I the only person who finds this narrative (and, with it, the narrative of traumatic sexual violence, one in four, one in four, it defines you, stay inside!!!) incredibly. fucking. boring?
Because I do.
This book, despite its literary formal wear, is veering perilously close to misery porn, and it's not even confined to the parts that take place in the historical fiction part, though this does pose the twinned questions of why we are obsessed with historical fiction and why everyone in it is always either so awful or so victimized. Later ages, frankly, are going to look back on this literary phenomenon the way we now snicker at the middle ages' retellings of classical stories as allegories for christianity, and illustrated them wearing contemporary clothes. They are going to spot the fact that these stories are all about us from a mile away, even as we continue to churn them out, cluelessly convinced that they are all about THEM.
Here's what else I think. I think people in historical periods often found ways to carve out a life that was pretty good, all things considered, and that not all people from those savage and dark ages that were unable to partake of our delightful and enlightened identity politics and screeching narcissism necessarily led lives of unmitigated horror, misery and death. I also think plenty of people lead lives of unmitigated horror, misery and death today, and this, shockingly, despite our constant efforts to censor what we say on social media (imagine! how can this be possible when we've all be so careful and so mutually shaming?) and that they do NOT make for good or appropriate entertainment. Get and read a fucking newspaper.
Finally, I think that plenty of women have procured for themselves a safe and medically sound abortion, been profoundly grateful that it was available, and gone on to live totally normal lives free from agony or second thoughts of any kind, and that they are perfectly normal, moral women with perfectly normal, moral abilities to love. I think plenty of people choose to have planned children, and raise them in a happy and loving environment, and that these kids turn out fine, choosing to have children of their own, or not, based on their own preferences alone.
How about some new defining narratives? Or how about this? Some narratives that aren't defining? Because I, for one, am bored.
Am I the only person who finds this narrative (and, with it, the narrative of traumatic sexual violence, one in four, one in four, it defines you, stay inside!!!) incredibly. fucking. boring?
Because I do.
This book, despite its literary formal wear, is veering perilously close to misery porn, and it's not even confined to the parts that take place in the historical fiction part, though this does pose the twinned questions of why we are obsessed with historical fiction and why everyone in it is always either so awful or so victimized. Later ages, frankly, are going to look back on this literary phenomenon the way we now snicker at the middle ages' retellings of classical stories as allegories for christianity, and illustrated them wearing contemporary clothes. They are going to spot the fact that these stories are all about us from a mile away, even as we continue to churn them out, cluelessly convinced that they are all about THEM.
Here's what else I think. I think people in historical periods often found ways to carve out a life that was pretty good, all things considered, and that not all people from those savage and dark ages that were unable to partake of our delightful and enlightened identity politics and screeching narcissism necessarily led lives of unmitigated horror, misery and death. I also think plenty of people lead lives of unmitigated horror, misery and death today, and this, shockingly, despite our constant efforts to censor what we say on social media (imagine! how can this be possible when we've all be so careful and so mutually shaming?) and that they do NOT make for good or appropriate entertainment. Get and read a fucking newspaper.
Finally, I think that plenty of women have procured for themselves a safe and medically sound abortion, been profoundly grateful that it was available, and gone on to live totally normal lives free from agony or second thoughts of any kind, and that they are perfectly normal, moral women with perfectly normal, moral abilities to love. I think plenty of people choose to have planned children, and raise them in a happy and loving environment, and that these kids turn out fine, choosing to have children of their own, or not, based on their own preferences alone.
How about some new defining narratives? Or how about this? Some narratives that aren't defining? Because I, for one, am bored.
September 28, 2022
romanın içine çok ama çok zor girdiğimi söylemeliyim. nancy huston’ın parçalı anlatımına elbette aşinayım ama bu metnin şeytanla konuşan bir kadının aşırı dinsel göndermeleri biçiminde başlaması beni zorladı çünkü evet teoloji bilgim epey zayıf.
gerçi çevirmen olsun sel yayınlarının editörü olsun çokça dipnotla gerçekten yardımcı oluyorlar ama müzik-din-şeytan hakkında sürekli birtakım bilgiler vererek hikayesini anlatmaya başlayan nada’ya zor alıştım.
roman iki parçalı ilerliyor. 1900’lerin sonunda 50’sine yakın bir kadın yazar nada’nın yaşamı ve 1600’lerde anneleri doğumda ölen ikizler barbe ve barnabé’nin fransa’daki sefil yaşam öyküleri.
nada kendi hikayesinde annesi kemanist elise’yle, alkolik babasıyla, aldırmak zorunda kaldığı çocuklarıyla hesaplaşıyor.
barbe ve barnabé’nin hikayesi ise ortaçağ karanlığının, kilisenin, katolikliğin halka ama elbette özellikle kadınlara yaptığı üzerine.
ilk 30-40 sayfayı atlattıktan sonra en başta hiç anlayamadığınız nada’ya da ortaçağ karanlığındaki ikizlere de öyle bir alışıyorsunuz ki işte bu da huston’ın ustalığı.
ve “şeytanın çalgıları” üst romanı nada’nın yazdığı barbe ve barnabé ikizlerini anlattığı “diriliş sonatı” iç romanıyla birlikte öyle bir feminist manifestoya dönüşüyor ki bugüne kadar kadın çalışmaları metinlerinde bu kitaba rastlamamış olmaya şaşırdım açıkçası.
nada’nın asıl adı nadia’dan ve ailesinden kendisini soyutlamaya çalışıp sonra onlarla bir biçimde barışması o kadar dokunaklı ve gerçek ki. hayatına giren erkekler, yasadışı kürtajlar, onu hor görenler, mansplainingler, erkek iktidar hepsini tanıyor ve anlıyoruz.
hayatında en güzel şey keman olan bir kadının kocası tarafından kemanından nasıl uzaklaştırıldığı, onlarca çocuk doğurup düşürmesi ve silinip gitmesi de başka bir alt metin. elise’in hikayesi ve nada’nın kürtajında yardıma gelmesi çok dokunaklıydı.
dini atıflardan başka katolikliğin bugün bile insana dayattığı vicdani baskıyı anlayabilmek adına da çok iyi bir roman “şeytanın çalgıları”.
sonda nada’nın şeytana attığı tekme de öyle.
saadet özen’in özenli çevirisi ve volkan atmaca’nın detaylı editörlüğüyle kadın odaklı romanları sevenlerin es geçmemesi gereken bir roman. ama benim en sevdiğim nancy huston romanım değil yine de.
gerçi çevirmen olsun sel yayınlarının editörü olsun çokça dipnotla gerçekten yardımcı oluyorlar ama müzik-din-şeytan hakkında sürekli birtakım bilgiler vererek hikayesini anlatmaya başlayan nada’ya zor alıştım.
roman iki parçalı ilerliyor. 1900’lerin sonunda 50’sine yakın bir kadın yazar nada’nın yaşamı ve 1600’lerde anneleri doğumda ölen ikizler barbe ve barnabé’nin fransa’daki sefil yaşam öyküleri.
nada kendi hikayesinde annesi kemanist elise’yle, alkolik babasıyla, aldırmak zorunda kaldığı çocuklarıyla hesaplaşıyor.
barbe ve barnabé’nin hikayesi ise ortaçağ karanlığının, kilisenin, katolikliğin halka ama elbette özellikle kadınlara yaptığı üzerine.
ilk 30-40 sayfayı atlattıktan sonra en başta hiç anlayamadığınız nada’ya da ortaçağ karanlığındaki ikizlere de öyle bir alışıyorsunuz ki işte bu da huston’ın ustalığı.
ve “şeytanın çalgıları” üst romanı nada’nın yazdığı barbe ve barnabé ikizlerini anlattığı “diriliş sonatı” iç romanıyla birlikte öyle bir feminist manifestoya dönüşüyor ki bugüne kadar kadın çalışmaları metinlerinde bu kitaba rastlamamış olmaya şaşırdım açıkçası.
nada’nın asıl adı nadia’dan ve ailesinden kendisini soyutlamaya çalışıp sonra onlarla bir biçimde barışması o kadar dokunaklı ve gerçek ki. hayatına giren erkekler, yasadışı kürtajlar, onu hor görenler, mansplainingler, erkek iktidar hepsini tanıyor ve anlıyoruz.
hayatında en güzel şey keman olan bir kadının kocası tarafından kemanından nasıl uzaklaştırıldığı, onlarca çocuk doğurup düşürmesi ve silinip gitmesi de başka bir alt metin. elise’in hikayesi ve nada’nın kürtajında yardıma gelmesi çok dokunaklıydı.
dini atıflardan başka katolikliğin bugün bile insana dayattığı vicdani baskıyı anlayabilmek adına da çok iyi bir roman “şeytanın çalgıları”.
sonda nada’nın şeytana attığı tekme de öyle.
saadet özen’in özenli çevirisi ve volkan atmaca’nın detaylı editörlüğüyle kadın odaklı romanları sevenlerin es geçmemesi gereken bir roman. ama benim en sevdiğim nancy huston romanım değil yine de.
March 25, 2024
listen. this book is doing a lot of cool things and it is well written. it is genuinely interesting. but the process of reading was so awful and it put me in such a TERRIBLE place mentally, so i dnf’d at 60%. all respect for huston and what she’s doing, but i truly cannot read this anymore bc it has made me wildly depressed 🫡 keep slaying gang
3/25 update:
i did end up finishing this, bc i had to for class. everything i said still stands though: very, very cool things going on, well crafted, just for some reason real bad for me personally! woo!
3/25 update:
i did end up finishing this, bc i had to for class. everything i said still stands though: very, very cool things going on, well crafted, just for some reason real bad for me personally! woo!
January 8, 2023
Nancy Huston, Kanada’da dünyaya gelmiş, on beş yaşındayken Amerika’ya göçüp burada Fransızca öğrenmiş ve yirmi yaşındayken de Paris’e yerleşmiş. Eserlerini genelde ikinci dili olan Fransızca kaleme almayı ve kendisi İngilizceye çevirmeyi tercih ediyor.
Şeytanın Çalgıları iki paralel anlatıdan oluşuyor. Birincisi günümüz Amerika’sında bir yazarın ağzından anlatılıyor. Yazarın hezeyanlarıyla başlıyor bu anlatı, bu nedenle bu parçanın biraz ağır ilerleyeceğini düşünüyorsunuz ancak ilerledikçe yazar, geçmişini, ailesini ve ilişkilerini anlatmaya başlıyor ve bu noktada hikâye sürükleyici bir hal alıyor. “Şeytanın bana ilk dokunduğu yer” dediği babasından başlayarak hayatına giren erkeklerden gördüğü eril şiddeti aktarıyor. Evli bir kadın olan annesinin yaşadığına tanık olduğu günlük, sıradan trajediler de var bunların içinde, alkolik bir babadan gördüğü fiziksel şiddet ve eski ilişkilerinde yaşadığı duygusal şiddet gibi travmalar da. Ve aslında kendini sağaltmanın, her ne kadar inanmayı inkar etse de -ya da öyle gibi görünse de- iyiye ve umuda inancını diriltmenin bir yolu olarak, kendi kahramanlarını yaratıp bir roman yazmaya başlıyor. Diriliş Sonatı adını verdiği bu hikâyesi de, Şeytan Çalgıları’nın ikinci anlatısını oluşturuyor. Bu kısımlarda, 17.yy sonlarında Fransa’da, doğum yaparken hayatını kaybeden bir çobanın dünyaya getirdiği biri kız biri erkek ikizlerinin başlarından geçeni okuyoruz. Gerçeküstü unsurların da olduğu bu kısımlar bana Jeanette Winterson ve Angela Carter’ı anımsattı okurken. Bu hikayenin de merkezinde, tüm toplumun günah keçisi ilan edilmiş, her türlü eril şiddete maruz kalmış kadınların yaşadıkları var. Zaten kendi hezeyanlarını ve yaşadıklarını yansıtarak, adeta kendi yarattığı karakterler üzerinden yazarın kendi içindeki hesaplaşması bu. Bir yandan da, iblis adını vermeyi tercih ettiği ilham perisiyle kendi içinde konuşmaları ekseninde, iyilik ve kötülüğün çatışmasını ve insanın içinde barındırdığı ‘öteki’ ile olan savaşını, dinler tarihine çokça atıfta da bulunarak irdeliyor. Oldukça etkileyici, farklı ve güzel bir roman.
Şeytanın Çalgıları iki paralel anlatıdan oluşuyor. Birincisi günümüz Amerika’sında bir yazarın ağzından anlatılıyor. Yazarın hezeyanlarıyla başlıyor bu anlatı, bu nedenle bu parçanın biraz ağır ilerleyeceğini düşünüyorsunuz ancak ilerledikçe yazar, geçmişini, ailesini ve ilişkilerini anlatmaya başlıyor ve bu noktada hikâye sürükleyici bir hal alıyor. “Şeytanın bana ilk dokunduğu yer” dediği babasından başlayarak hayatına giren erkeklerden gördüğü eril şiddeti aktarıyor. Evli bir kadın olan annesinin yaşadığına tanık olduğu günlük, sıradan trajediler de var bunların içinde, alkolik bir babadan gördüğü fiziksel şiddet ve eski ilişkilerinde yaşadığı duygusal şiddet gibi travmalar da. Ve aslında kendini sağaltmanın, her ne kadar inanmayı inkar etse de -ya da öyle gibi görünse de- iyiye ve umuda inancını diriltmenin bir yolu olarak, kendi kahramanlarını yaratıp bir roman yazmaya başlıyor. Diriliş Sonatı adını verdiği bu hikâyesi de, Şeytan Çalgıları’nın ikinci anlatısını oluşturuyor. Bu kısımlarda, 17.yy sonlarında Fransa’da, doğum yaparken hayatını kaybeden bir çobanın dünyaya getirdiği biri kız biri erkek ikizlerinin başlarından geçeni okuyoruz. Gerçeküstü unsurların da olduğu bu kısımlar bana Jeanette Winterson ve Angela Carter’ı anımsattı okurken. Bu hikayenin de merkezinde, tüm toplumun günah keçisi ilan edilmiş, her türlü eril şiddete maruz kalmış kadınların yaşadıkları var. Zaten kendi hezeyanlarını ve yaşadıklarını yansıtarak, adeta kendi yarattığı karakterler üzerinden yazarın kendi içindeki hesaplaşması bu. Bir yandan da, iblis adını vermeyi tercih ettiği ilham perisiyle kendi içinde konuşmaları ekseninde, iyilik ve kötülüğün çatışmasını ve insanın içinde barındırdığı ‘öteki’ ile olan savaşını, dinler tarihine çokça atıfta da bulunarak irdeliyor. Oldukça etkileyici, farklı ve güzel bir roman.
July 3, 2023
Günümüzde ve 300 yıl öncesinde geçen iki farklı öyküyü içiçe geçirmiş Nancy Huston bu kez, insan her yazdığında bu kadar değişik temalarda mı oluşturur kitaplarını? Kitabın ana kahramanı yazar kadın kendi öyküsünü ve kendi hayatından hareketle annelerini doğum sırasında kaybeden ikizler Barbe ile Barnabe'nin öyküsünü anlatmış. Günümüzün kadın-erkek ilişkileri, babanın baskıcı yönü, hep kadına düşen kariyerden vazgeçme durumu, duygusal ve bedensel ilişkileri ile geçmişin dinsel baskısı, cadılık suçlamaları, hamilelik, istenmeyen bebekler ve çaresizlik hepsi geçmişten bugüne birbirine pas vererek anlatılmış, ana tema ise hep anne ve onun yoksunluğu. Bir "Fay Hatları" ya da "Ağır Ölüm" kadar olmasa da ilgiyle okudum. Bugüne kadar tanışmadıysanız Nancy Huston'a bi şans verin...
November 16, 2014
Ce roman est une reflexion plus ou moins reussi sur les rapports de force sociale qui gouvernent la vie d'une femme contemporaine contrastees avec ceux qui gouvernaient la femme au dix-septieme siecle. Normalement les romancieres feministes ne m'interessent pas . Pourtant Nancy Huston donne beaucoup d'entrevues a la radio Canada. Ses interventions souriantes et charmantes sur nos ondes m'ont finalement convaincu de lire plusieurs de ses romans. Je ne considere pas les Instruments de tenebres comme un chef d'oeuvre mais il est certaiement tres prometteur. Je crois les meilleurs oeuvres de Nancy Huston sont probablement devant elle.
March 28, 2020
Arrivée par hasard sur ce livre, j'ai eu du mal à le commencer. L'horreur est présente, déstabilisante, dès les premières pages. Aucun doute : le roman sera violent et macabre.
La structure est intéressante : les chapitres alternent de façon régulière entre une partie contemporaine et une partie se passant au Moyen-Âge. Nadia (Nada) écrit l'histoire de Barbe et de Barnabé tout en écrivant sa propre histoire. Plusieurs éléments sont intéressants (les correspondances entre l'histoire de Nadia et celle de Barbe, la référence au "daîmon" qui la pousse à écrire, les relations conflictuelles que Nadia entretient avec son père...). Cependant, l'écriture m'a quelques fois déçue, surtout au début.
Au final, c'est un roman inégal, intéressant toutefois, qui me poursuivra sans doute quelques temps en raison de son caractère très cru et de la vision féministe dénonciatrice de la condition des femmes. Ce n'est pas non plus un coup de coeur...
La structure est intéressante : les chapitres alternent de façon régulière entre une partie contemporaine et une partie se passant au Moyen-Âge. Nadia (Nada) écrit l'histoire de Barbe et de Barnabé tout en écrivant sa propre histoire. Plusieurs éléments sont intéressants (les correspondances entre l'histoire de Nadia et celle de Barbe, la référence au "daîmon" qui la pousse à écrire, les relations conflictuelles que Nadia entretient avec son père...). Cependant, l'écriture m'a quelques fois déçue, surtout au début.
Au final, c'est un roman inégal, intéressant toutefois, qui me poursuivra sans doute quelques temps en raison de son caractère très cru et de la vision féministe dénonciatrice de la condition des femmes. Ce n'est pas non plus un coup de coeur...
January 14, 2013
I found this book to be written in a very different style from anything I've ever read before. It's definitely thought-provoking and has generated several lively discussions in class. However, I was disappointed in the final chapters. I felt that the ending was a bit too much of a neat and tidy solution to all that's taken place during the lives of the main characters throughout the rest of the book.
May 8, 2020
J'ai adoré ce roman. Il est bien écrit avec de bonnes références savantes, historiques et populaires. J'aime comment Nancy Huston reconduit la figure de la sorcière et de la femme, puis comment elle donne à ses personnages des destins différents de ce à quoi le lecteur s’attendrait pour de tels personnages.
July 20, 2024
This novel, by French writer Nancy Huston and translated into English, is considered by critics to be the best in her large catalogue of work. It won several French Awards including the celebrated Prix Femina and the prestigious Governor General’s Award for French Fiction in 1996.
Nadia (who calls herself Nada), is a divorced middle aged American writer who has begun a novel she has titled “The Resurrection Sonata”, based on an event from her past. In her story, Barbe and Barnabe Durand are twins born to a young shepherdess in France during the 1600s who dies during childbirth. When the orphaned twins grow up, they are separated as Barnabe becomes a priest and Barbe becomes a maidservant. She is raped by one of her employers and following her pregnancy, eliminates her child. As a result, she is tried in court for witchcraft and sentenced to death.
As Nada pens her novel, she remembers events from her own childhood. Her father Ronald was an alcoholic and her mother Elise was a concert violist whose promising career was destroyed by her husband’s constant sexual demands and the five children and many miscarriages that resulted from his unsatisfied appetite. The expectations of her onerous religion added another layer to her misery, the ultimate combination resulting in her mental collapse.
Much of the novel includes excerpts from her journal, “The Scordatura Notebook”, which includes vignettes from her parent’s dysfunctional marriage alternating with the narrative of Nada’s present writing. Although separated by a significant period of time, both stories repeat themes of patriarchy, its resulting misogyny, and a religion which abhors female sexuality.
Huston mines the past, searching for a meaningful resolution through her efforts on writing the present day novel. Through this process she comes to the conclusion that life is a mix of neither “blazing light” nor “eternal gloom and doom”, but includes instead, “flashes of love, beauty and laughter”, set against a background of shadow and the “instruments of darkness”.
Although initially gloomy with the details of lost illusions, Huston’s writing describes the transformative power of art and is beautifully written.
Nadia (who calls herself Nada), is a divorced middle aged American writer who has begun a novel she has titled “The Resurrection Sonata”, based on an event from her past. In her story, Barbe and Barnabe Durand are twins born to a young shepherdess in France during the 1600s who dies during childbirth. When the orphaned twins grow up, they are separated as Barnabe becomes a priest and Barbe becomes a maidservant. She is raped by one of her employers and following her pregnancy, eliminates her child. As a result, she is tried in court for witchcraft and sentenced to death.
As Nada pens her novel, she remembers events from her own childhood. Her father Ronald was an alcoholic and her mother Elise was a concert violist whose promising career was destroyed by her husband’s constant sexual demands and the five children and many miscarriages that resulted from his unsatisfied appetite. The expectations of her onerous religion added another layer to her misery, the ultimate combination resulting in her mental collapse.
Much of the novel includes excerpts from her journal, “The Scordatura Notebook”, which includes vignettes from her parent’s dysfunctional marriage alternating with the narrative of Nada’s present writing. Although separated by a significant period of time, both stories repeat themes of patriarchy, its resulting misogyny, and a religion which abhors female sexuality.
Huston mines the past, searching for a meaningful resolution through her efforts on writing the present day novel. Through this process she comes to the conclusion that life is a mix of neither “blazing light” nor “eternal gloom and doom”, but includes instead, “flashes of love, beauty and laughter”, set against a background of shadow and the “instruments of darkness”.
Although initially gloomy with the details of lost illusions, Huston’s writing describes the transformative power of art and is beautifully written.
October 20, 2021
« Toute résolution de désespérer est annulée en un clin d’œil par le visage d’un enfant, le sourire d’une amie, la beauté d’un poème, d’un tableau ou d’une fleur… non parce que les choses sont une raison d’espérer, mais parce qu’elles sont . [...] Le désespoir est exactement aussi débile que l’espoir, ne voyez-vous pas ? La vérité n’est ni la lumière permanente éblouissante, ni la nuit noire éternelle ; mais des éclats d’amour, de beauté et de rire, sur fond d’ombres angoissantes ; mais le scintillement bref des instruments au milieu des ténèbres (oui, car la musique ne se perçoit que grâce au silence, le rythme grâce à l’étendue plane) ; mais des rayons de soleil s’infiltrant entre les planches pourries des latrines... »
July 30, 2025
Aucune idée de pourquoi ce livre m'a été autant recommandé ?! Si on m'avait posé la question, j'aurais dit que les persos féminins ont été écrits par un homme conservateur qui n'a jamais approché une femme tellement leur vie intérieure est pétrie de culpabilité et n'existe qu'à travers les thèmes du couple, du sexe et de la maternité.
J'ai dû faire abstraction du fait qu'elle était une ancienne élève toujours fan de la pédagogie Steiner-Waldorf pour démarrer ce livre, et sincèrement rester sur cet a priori m'aurait évité de perdre plusieurs heures de ma vie.
Est-ce que ça a juste mal vieilli ou est-ce que les lecteurs qui lui ont attribué autant de prix à l'époque étaient pétris de traditionalisme chiant ?
J'ai dû faire abstraction du fait qu'elle était une ancienne élève toujours fan de la pédagogie Steiner-Waldorf pour démarrer ce livre, et sincèrement rester sur cet a priori m'aurait évité de perdre plusieurs heures de ma vie.
Est-ce que ça a juste mal vieilli ou est-ce que les lecteurs qui lui ont attribué autant de prix à l'époque étaient pétris de traditionalisme chiant ?
November 2, 2025
j’arrive pas à croire qu’on puisse écrire un tel livre. il représente tellement de sentiments différents, c’est dingue. il est à la fois ironique, dramatique, ridicule et politique. polyvalent disons
évidemment y’a énormément de trucs horribles (l’avortement n’est pas un meurtre ‼️‼️ pourtant Huston dit le contraire au moins 3x dans son roman #réac) et totalement discutables, on connaît les opinions politiques de cette autrice (false feminist).
POURTANT ce bouquin m’a convaincue (de manière purement romanesque = pas pour les messages politiques sous-jacents mais pour la qualité de l’intrigue et du style). donc difficile de s’arrêter de lire
bouleversant et violent émotionnellement mais c’est dans ça qu’on veut se plonger en fait : un roman qui transporte!!!!
évidemment y’a énormément de trucs horribles (l’avortement n’est pas un meurtre ‼️‼️ pourtant Huston dit le contraire au moins 3x dans son roman #réac) et totalement discutables, on connaît les opinions politiques de cette autrice (false feminist).
POURTANT ce bouquin m’a convaincue (de manière purement romanesque = pas pour les messages politiques sous-jacents mais pour la qualité de l’intrigue et du style). donc difficile de s’arrêter de lire
bouleversant et violent émotionnellement mais c’est dans ça qu’on veut se plonger en fait : un roman qui transporte!!!!
January 8, 2025
Très difficile à noter. Il est incontestablement très bien écrit, et il y a des réflexions et passages très intéressants sur la figure de la sorcière, sur l’avortement et la maternité. Mais la structure narrative m’a gênée et n’a pas rendu la lecture agréable pour moi. C’est aussi peut être parce que je ne suis vraiment pas fan des livres qui décrivent le processus d’écriture de l’auteur.
2,5
2,5
September 29, 2024
Nada’nın yazdığı kurguyu çok sevdim Nada’nın hayatı ve düşüncelerini okumakta güzeldi. Sadece gerçekten teoloji bilgisi gerektiriyor ve bazen sıkıldım açıkçası. Yine de dili çok güzeldi ele aldığı konular, karakterleri de bir o kadar güzeldi. Ben çok sevdim
4,3/5
4,3/5
February 5, 2018
Good roman.
September 20, 2024
Bien écrit et encore.
Le traitement de l’avortement et l’idée qu’il propage est assez misogyne.
Un peu macabre
Le traitement de l’avortement et l’idée qu’il propage est assez misogyne.
Un peu macabre
February 12, 2020
Bien écrit, mais le traitement est à vomir.
February 12, 2013
I read this because it is mandatory reading for my Translation and Literature class. I will start reading the French version, Instruments des ténèbres, very soon.
At first, I didn't like the book very much and was only prepared to give it an 'it was okay' two stars. Although I liked reading the (tragic) story of Barbe and Barnabé, I didn't really enjoy the intermittent chapters about Nada. I didn't like her voice, her ways, or her negative view of the world; she didn't speak to me.
It was only at the end of the book that I made peace with it. Nada's 180 suited me just fine, although I don't think it makes BArbe and BArnabé's story a very good one, considered from a literary point of view. I am sure that most readers will find the ending to be too perfect and unrealistic (which it is!) I was just relieved not to have to read about the inevitable tragedy that I was expecting. When Nada decided to revolt and give her daemon the boot, I rejoiced. That was actually well written, but, as I said before, the bittersweet ending of Barbe and Barnabé's story was weak writing to me. I know why Nancy Huston did it, but it still took away from the powerful writing that came before.
At first, I didn't like the book very much and was only prepared to give it an 'it was okay' two stars. Although I liked reading the (tragic) story of Barbe and Barnabé, I didn't really enjoy the intermittent chapters about Nada. I didn't like her voice, her ways, or her negative view of the world; she didn't speak to me.
It was only at the end of the book that I made peace with it. Nada's 180 suited me just fine, although I don't think it makes BArbe and BArnabé's story a very good one, considered from a literary point of view. I am sure that most readers will find the ending to be too perfect and unrealistic (which it is!) I was just relieved not to have to read about the inevitable tragedy that I was expecting. When Nada decided to revolt and give her daemon the boot, I rejoiced. That was actually well written, but, as I said before, the bittersweet ending of Barbe and Barnabé's story was weak writing to me. I know why Nancy Huston did it, but it still took away from the powerful writing that came before.
December 31, 2023
J'ai bien aimé relire ce livre. J'ai l'impression d'avoir fait plus de liens entre les chapitres alternants. Cela m'a permis de découvrir une autre couche de la richesse de cette œuvre.
-------------------------------------
Ma critique du 7 mars 2013 :
J'ai aimé l'histoire beaucoup mieux cette fois-ci. Pas parce que je la lisais en français, mais parce que, sachant ce qui allait arriver, j'anticipais mieux la fin. (Dont j'approuve, même si la plupart des autres lecteurs seront peut-être en désaccord avec moi!)
Un détail traductif que je ne peux pas expliquer m'a frappée : dans une version, c'est Barbe qui demande au père Thomas d'aider pour qu'elle puisse voir Barnabé avant qu'elle s'enfuie; dans l'autre version, c'est Barnabé qui lui fait cette demande. Je ne sais pas comment ça aurait pu être Barnabé, car il ignorait que Barbe allait partir. C'est pendant la rencontre qu'elle lui annonce son départ...
quatre étoiles, tout de même
*******
Ayant lu ce roman en anglais, je vais le relire en français pour des raisons purement linguistiques : l'auteure s'est autotraduite; je veux comparer les deux versions pour mon cours Traduction et littérature.
-------------------------------------
Ma critique du 7 mars 2013 :
J'ai aimé l'histoire beaucoup mieux cette fois-ci. Pas parce que je la lisais en français, mais parce que, sachant ce qui allait arriver, j'anticipais mieux la fin. (Dont j'approuve, même si la plupart des autres lecteurs seront peut-être en désaccord avec moi!)
Un détail traductif que je ne peux pas expliquer m'a frappée : dans une version, c'est Barbe qui demande au père Thomas d'aider pour qu'elle puisse voir Barnabé avant qu'elle s'enfuie; dans l'autre version, c'est Barnabé qui lui fait cette demande. Je ne sais pas comment ça aurait pu être Barnabé, car il ignorait que Barbe allait partir. C'est pendant la rencontre qu'elle lui annonce son départ...
quatre étoiles, tout de même
*******
Ayant lu ce roman en anglais, je vais le relire en français pour des raisons purement linguistiques : l'auteure s'est autotraduite; je veux comparer les deux versions pour mon cours Traduction et littérature.
March 20, 2011
Nancy Huston's novels are like elaborate puzzles, with everything intertwined and finally fitting with amazing precision. In this novel, a writer, with help of her personal daemon, is writing a story about the middle ages, and at the same time writing down her own memories of a dead twin, her parents' disastrous marriage, her lost child, and her own failed relationships. The two stories alternate exposing the writer's own demons. A beautiful book with so much to it, it deserves several readings. I read this with a continuing educations class, and I am so pleased that I was introduced to a new author, who has now become one of my favorites.
June 15, 2011
This book was recommended to me by a friend. By recommended, I mean she basically threw it at me with a "you speak French, and I think you'd appreciate this. Here, read it."
I wasn't so sure at first, but I enjoyed it. It's a little darker than I usually go for, but she manages to pull around the story so you see that the characters find hope in the darkest places...kind of like the name promises. She weaves together the stories of two women living centuries apart, one telling the story of the other, showing women's solidarity and the men who draw us together. I felt pretty accomplished after I finished it.
I wasn't so sure at first, but I enjoyed it. It's a little darker than I usually go for, but she manages to pull around the story so you see that the characters find hope in the darkest places...kind of like the name promises. She weaves together the stories of two women living centuries apart, one telling the story of the other, showing women's solidarity and the men who draw us together. I felt pretty accomplished after I finished it.
May 30, 2008
Somewhat disappointed by this book. Story of brother/sister twins growing up in Midieval times intermingled with the story of the narrator. I enjoyed the historic fiction but found the narrator to be only somewhat likeable. I did not really believe her "transformation" or "liberation". It was definitely less serious a story than I anticipated.
August 9, 2011
Really, really liked this book. Quirky and won't be everyone's cup of tea but original and well written. Translation is a bit stilted though.
February 14, 2012
Instruments des ténèbres, Nancy Huston
Displaying 1 - 26 of 26 reviews