El fuego y el relato

by Giorgio Agamben

¿Qué está en juego en la literatura? ¿Cuál es el fuego que el relato ha perdido y que busca recobrar a toda costa? ¿Y qué es la piedra filosofal que los escritores, con el mismo empecinamiento que los alquimistas, se esfuerzan en producir en el horno de las palabras? ¿Qué resiste obstinadamente, en todo acto de creación, a la creación misma, y de esa forma confiere a la obra su fuerza y su gracia? ¿Y por qué la parábola es el modelo secreto de toda narración?
Como en Profanaciones y en Desnudez, Giorgio Agamben ha recogido en diez ensayos los motivos más urgentes y actuales de su investigación. Y, como siempre en sus escritos, la obcecada interrogación sobre el misterio de la literatura, misterio inquirido aquí hasta en sus aspectos más materiales (la transformación de la lectura en el pasaje del libro a la pantalla), se entrelaza con una meditación sobre el otro misterio de la modernidad, ético y político, esta vez.

Genres: Philosophy, Theory, Literature, Art, Essays, Nonfiction

112 pages, Paperback

First published May 8, 2014

About the author

Giorgio Agamben is one of the leading figures in Italian and contemporary continental philosophy. He is the author of Homo Sacer: Sovereign Power and Bare Life; Remnants of Auschwitz: The Witness and the Archive; Profanations; The Signature of All Things: On Method, and other books. Through the 1970s, 1980s, and early 1990s he treated a wide range of topics, including aesthetics, literature, language, ontology, nihilism, and radical political thought.

In recent years, his work has had a deep impact on contemporary scholarship in a number of disciplines in the Anglo-American intellectual world. Born in Rome in 1942, Agamben completed studies in Law and Philosophy with a doctoral thesis on the political thought of Simone Weil, and participated in Martin Heidegger’s seminars on Hegel and Heraclitus as a postdoctoral scholar.

He rose to international prominence after the publication of Homo Sacer in 1995. Translated into English in 1998, the book’s analyses of law, life, and state power appeared uncannily prescient after the attacks on New York City and Washington, DC in September 2001, and the resultant shifts in the geopolitical landscape. Provoking a wave of scholarly interest in the philosopher’s work, the book also marked the beginning of a 20-year research project, which represents Agamben’s most important contribution to political philosophy.

Reviews

[Hossein M. · Rating 4 out of 5]

(هم‌چنان نصف بیش‌تر کتاب‌های فلسفی‌ای که می‌خونم رو‌ نمی‌فهمم.)
از این کتاب لذت خیلی زیادی بردم‌. نگاه آگامبن و جوری که فکر می‌کنه واقعاً جذابه، حتا بیش از محتوای اندیشه‌ش. جوری که الاهیات رو به کار می‌گیره و به چیزهایی ازش استنتاج می‌کنه که درست ضد ظاهر الاهیات‌ان (قِسمی واسازی؟).

و درباره‌ی ترجمه. ترجمه خوب نبود، بد هم نبود. افت‌وخیز داشت. جاهایی نامفهوم می‌شد و نحو الکنی داشت و جاهایی خوب بود. غلط‌های تایپی توی کتاب پر بود. اگر کتاب ویرایش خوبی داشت از این‌چیزی که بود خیلی بهتر می‌شد. البته انگلیسی رو که گاه‌به‌گاه نگاه می‌کردم چندجا معادل‌گذاری‌های سخت و دیرفهم دیدم. بدبختانه الان دقیق خاطرم نیست.

[Ben · Rating 4 out of 5]

The Fire and the Tale (2014, in Italian) is another of Agamben’s shorter books of miscellaneous essays (like Profanations and Nudities), but with a more unified focus on the nexus between art (or creativity and poetics generally) and life. All the sections seem to be written between 2010–2014, and in one sense can be read as a continuation and hybridization of Agamben’s sporadic investigation into the fate of aesthetics and “Art” (as a distinct sphere), from his first book The Man Without Content (1970) to his “Form-of-Life” sections from part III of The Use of Bodies (2014). (There are even a few sections which seem to directly mirror text published in The Use of Bodies, such as the metaphor of whirlpools/eddies applied to modes of a substance [within the “Vortexes” chapter here], and his remarks on Hadot’s supposed initial misunderstanding of Foucault on care-of-the-self [within the “Opus Alchymicum” chapter here].)
But whereas The Use of Bodies relies on detailed textual analysis to make its suggestive conclusions, the essays here include an outright sense of mystery (or “fire”). Although these are disparate essays, the collection opens and closes with separate, explicit mentions of mysticism, by way of Gershom Scholem’s and René Daumal’s independent reliance on mountain metaphors and Cabalistic notions of “sparks”/fire, in such a way bookending the volume to highlight the mysterious zone between inspiration and expression (but expression in the generic sense, not confined to a recognized, sanctioned art world or literary establishment — as Agamben is careful to stress, “…I rather prefer to speak of the poetic act, and although I will continue to avail myself of the term creation for convenience, I would like it to be understood without any emphasis, in the simple sense of poiein, ‘to produce’” — which, also, is how Agamben often seems to abstractly link poetics to the foundation of politics, referring to them as simply two dimensions of the “deeds of man” in a generic sense).
The short section “In the Name of What?” is especially intriguing, since it begs the question, for readers of Agamben, in the name of what is he himself writing? It is clearly not: religion, any coherent “existentialism,” a political ideology, etc. For Agamben, it seems that the mysterious foundation of language itself, filled with potentiality, is what he is willing to claim as the only honest self-professed inspiration, and all the implications this may have for poetics and politics (“…the one who finally decides to speak—or to keep silent—in the name of this demand does not need, for his word or silence, any other legitimacy”).

[Jara · Rating 4 out of 5]

Me costó entrar y habituarme. Creo que nunca te habitúas del todo y te sorprenden momentos de lucidez profunda. Seguimos dándole vueltas.

[Carlos Torres · Rating 3 out of 5]

A veces apasionante, a veces demasiado espeso.

[Jimena · Rating 5 out of 5]

Leído para Teorías literarias actuales. Agamben eres perfecto <3

[Juan Pablo · Rating 5 out of 5]

Me parece muy bello como se puede encontrar una forma de pensar en la política, la construcción del ser y la creación en medio de reflexiones profundas sobre las obras, las palabras y los libros. En realidad es un encuentro de muchos paradigmas que, aunque se pueden ver enredados de leer, al entenderlos resultan valiosos y generadores de muchas preguntas para pensar como estamos siendo humanos, como estamos expresando y donde está el fuego que nos mantiene vivos

[Thiago Nasi · Rating 5 out of 5]

Amei!!

[Gabriel Franklin · Rating 5 out of 5]

"Ao dizer 'mas podemos narrar a história de tudo isso', o rabino havia, aliás, asseverado exatamente o contrário. 'Tudo isso' significa perda e esquecimento, e o que a narrativa conta é precisamente a história da perda do fogo, do lugar e da prece. Todo relato - toda a literatura - é, nesse sentido, memória da perda do fogo."

[Attasit Sittidumrong · Rating 5 out of 5]

เป็นอีกหนึ่งเล่มที่สนุกมาก หนังสือเป็นรวมบทความของจอร์จิโอ อกัมเบน (Giorgio Agamben) นักปรัชญาคนสำคัญชาวอิตาเลี่ยนภายใต้ธีมเรื่องภาษาและพลังของศิลปะในการใช้ภาษาซึ่งโยงใยกับรากฐานทางปรัชญาความคิดบาง โดยเฉพาะความสัมพันธ์ระหว่างการสร้างสรรค์ (act of creation) การต่อต้าน (act of resistance) และการปลดปล่อยศักยภาพของมนุษย์ผ่านปฏิบัติการของการสร้างสรรค์

จุดเริ่มต้นของประเด็นนี้มาจากความเห็นแย้งของอกัมเบนที่มีต่อข้อเสนอของกิลล์ เดอเลิซ (Gilles Deleuze) นักปรัชญาชาวฝรั่งเศสที่เสนอว่าการสร้างสรรค์ (โดยเฉพาะการสร้างสรรค์ทางศิลปะ) คือการต่อต้านเพราะการสร้างสรรค์คือการปลดปล่อยศักยภาพของมนุษย์ในการก้าวข้ามกรอบกฎเกณฑ์ ขีดจำกัดจากแบบแผนการปฏิบัติที่ได้รับการยอมรับในสังคมขณะนั้น เหตุที่อกัมเบนไม่เห็นด้วยกับข้อเสนอดังกล่าวก็เพราะ ทัศนะที่ว่านี้มองความสัมพันธ์ระหว่างการต่อต้านกับการสร้างสรรค์ว่าเป็นสิ่งที่ขึ้นกับเงื่อนไขในบริบทและสภาพแวดล้อมหนึ่งๆมากกว่าที่จะไปพิจารณาคุณสมบัติภายในตัวการสร้างสรรค์เอง ซึ่งอกัมเบนมองว่าเป็นมองข้ามลักษณะการเป็นพลังต่อต้านที่แฝงฝังอยู่ในตัวการสร้างสรรค์ ดังนั้น เพื่อชี้ให้เห็นว่าการสร้างสรรค์เป็นเรื่องของการต่อต้านโดยอัตโนมัติไม่เกี่ยวข้องกับบริบทและสภาพแวดล้อม อกัมเบนจึงได้ย้อนกลับไปศึกษาการทำงานของแนวคิดเรื่องศักยภาพหรือ potentiality ในฐานะองค์ประกอบที่เชื่อมโยงการสร้างสรรค์กับการต่อต้านเข้าไว้ด้วยกัน โดย อกัมเบนได้อ้างอิงกลับไปหาข้อเขียนของอริสโตเติลนักปรัชญากรีกคนสำคัญที่ชี้ให้เห็นว่าศักยภาพ(dynamism) คือคุณสมบัติของสิ่งต่างๆในการบรรลุถึงความสมบูรณ์แบบตามธรรมชาติที่สิ่งเหล่านั้นสามารถเป็นได้ ขณะที่บุคคลซึ่งจะช่วยให้สิ่งต่างๆเหล่านั้นสามารถบรรลุศักยภาพได้ก็คือบุคคลที่ครอบครองศิลปศาสตร์(Hexis)หรือเทคนิคในการเปลี่ยนรูปสิ่งต่างๆให้บรรลุศักยภาพตามธรรมชาติที่มันเป็น เช่นเปลี่ยนกระดาษธรรมดาให้กลายเป็นภาพวาดที่สวยงามสมบูรณ์แบบ หรือเปลี่ยนก้อนหินขนาดใหญ่ให้กลายเป็นรูปปั้น รูปทรงที่สวยงาม กระนั้น การครอบครองศิลปศาสตร์หรือความรู้ว่าด้วยการเปลี่ยนรูปให้สิ่งต่างๆบรรลุศักยภาพตามธรรมชาตินี้ก็ยังเป็นคนละเรื่องกับการทำให้ศักยภาพดังกล่าวปรากฏออกมาเป็นรูปธรรม เพราะ “ศิลปิน” ผู้ครอบครองความรู้เรื่องการทำให้สิ่งต่างๆบรรลุศักยภาพไม่จำเป็นต้องอุทิศตนให้กับการทำให้ศักยภาพดังกล่าวปรากฏออกมาเป็นรูปธรรมเสมอไป เนื่องจากการทำให้ศักยภาพปรากฏออกมาเป็นรูปธรรมคือการทำลายฐานะการเป็นผู้ครอบครองความรู้ว่าด้วยการทำให้สิ่งต่างๆบรรลุศักยภาพเสียเอง เพราะศักยภาพหรือ potentiality คือสิ่งที่ตรงข้ามกับการทำให้ปรากฏหรือ actuality ศักยภาพโดยตัวมันเองจึงเป็นเรื่องของความเป็นไปได้ที่ยังมาไม่ถึงและมิอาจปรากฏเป็นรูปธรรมเพราะทันทีที่สิ่งหนึ่งสิ่งใดบรรลุศักยภาพจนปรากฏตัวออกมา สิ่งนั้นก็ย่อมอยู่ในภาวะ actuality ซึ่งย่อมหมายความว่าตัวมันเองได้สูญเสียศักยภาพไปแล้ว ด้วยเหตุนี้ การยืนยันถึงการดำรงอยู่ของศักยภาพตลอดไปจนถึงความรู้ว่าด้วยการทำให้สิ่งต่างๆบรรลุศักยภาพจึงไม่อาจกระทำผ่านการพิจารณาไปที่รูปธรรมอันสมบูรณ์แบบของสิ่งต่างๆเพราะรูปธรรมดังกล่าวคือภาวะ actuality แต่จะต้องกระทำผ่านสิ่งที่อกัมเบนเรียกว่าอศักยภาพหรือ Impotentiality โดยคำว่าอศักยภาพในที่นี้จะมิได้หมายถึงการปราศจากศักยภาพหรือไม่มีความรู้ในการทำให้สิ่งต่างๆบรรลุศักยภาพ แต่จะหมายถึง Potentiality-not-to หรือศักยภาพของการทำให้สิ่งต่างๆไม่บรรลุศักยภาพ ซึ่งก็คืออำนาจของการ "ยกเว้น" ไม่ทำให้สิ่งต่างๆบรรลุศักยภาพตามที่มันควรเป็น (ในภาษาต้นฉบับอกัมเบนใช้คำว่า Potenza-di-non ซึ่งคำว่า Potenza ยังแปลได้ว่า power หรืออำนาจ) ซึ่งตัวอศักยภาพนี่แหล่ะที่อกัมเบนมองว่าคือหัวใจสำคัญที่ช่วยยืนยันถึงการดำรงอยู่ของศักยภาพหรือความรู้ทางศิลปศาสตร์ในการทำให้สิ่งต่างๆบรรลุศักยภาพเพราะการครอบครองอศักยภาพย่อมหมายถึงการครอบครองอำนาจในการยกเว้นไม่ทำให้สิ่งต่างๆบรรลุศักยภาพซึ่งย่อมอนุมานต่อไปได้ว่าผู้ครอบครองอศักยภาพดังกล่าวมีความสามารถ/อำนาจในการทำให้สิ่งต่างๆบรรลุศักยภาพได้เช่นกัน

ในแง่นี้ ถ้าการสร้างสรรค์เกี่ยวข้องกับศักยภาพ การสร้างสรรค์จึงไม่ควรถูกพิจารณาผ่านผลงานหรือสิ่งที่ถูกสร้างในฐานะรูปธรรมที่ทำให้ศักยภาพปรากฏ การไต่สวนถึงการดำรงอยู่ของศักยภาพจึงไม่ใช่การไต่สวนไปที่ความสมบูรณ์แบบของผลงานหรือความสมบูรณ์ที่ปรากฏออกมาให้เห็น แต่คือการไต่สวนไปที่ร่องรอยของอศักยภาพภายในตัวผลงานเหล่านั้น ร่องรอยที่จะไม่ใช่เรื่องของความสมบูรณ์พร้อมตามมาตรฐานที่ถูกถือกันในขณะนั้น แต่คือรอยด่างบางอย่างในผลงานที่ทำให้ผลงานดังกล่าวแม้ไม่อาจบรรลุความสมบูรณ์พร้อมแต่ก็ช่วยให้ผู้เสพย์หรือผู้พิจารณาสามารถสะท้อนย้อนคิดไปถึงความสมบูรณ์แบบที่ยังมาไม่ถึงได้ ซึ่งการสะท้อนย้อนคิดไปถึงความสมบูรณ์แบบผ่านการพิจารณารอยด่างที่ทำให้ผลงานไม่สมบูรณ์แบบนี่แหล่ะคือสิ่งที่อกัมเบนมองว่าเป็นหลักฐานยืนยันถึงการดำรงอยู่ของศักยภาพ ศักยภาพสำหรับอกัมเบนจึงต้องดำรงอยู่ควบคู่ไปกับอศักยภาพไม่ต่างกับความสมบูรณ์แบบที่คงมิอาจยืนยันการดำรงอยู่ของตัวมันได้หากปราศจากความไม่สมบูรณ์แบบในตัวผลงานเหล่านั้นเอง

แน่นอน สำหรับอกัมเบนแล้วการทำให้อศักยภาพปรากฏผ่านผลงานที่ไม่สมบูรณ์แบบนี้หาใช่เรื่องของอัจฉริยภาพของศิลปินผู้ครอบครองความรู้ทางศิลปศาสตร์ เพราะถ้าอศักยภาพเป็นผลจากการวางแผน ครุ่นคิดของศิลปินตั้งแต่ต้น อศักยภาพก็ย่อมไม่ใช่อศักยภาพหากแต่เป็นแค่อีกหนึ่งแบบแผนของความสมบูรณ์แบบที่อาจแตกต่างจากมาตรฐานความสมบูรณ์แบบในขณะนั้นเท่านั้น ในแง่นี้การปรากฏของอศักยภาพจึงเป็นเรื่องของอุบัติเหตุบางอย่างในช่วงขณะที่ศิลปินกำลังสร้างสรรค์ เป็นอุบัติทางความคิดที่ปรากฏออกมาในขณะที่ศิลปินกำลังสร้างงานโดยที่ตัวศิลปินไม่ได้กำหนดมาก่อนจนทำให้ผลงานดังกล่าวหลุดกรอบไปจากเป้าหมายหรือความสมบูรณ์แบบดั้งเดิมที่วางเอาไว้ การเน้นย้ำความสำคัญของอุบัติเหตุทางความคิดในขณะที่ผู้สร้างกำลังสร้างงานนี่เองที่อกัมเบนมองว่าคือหัวใจสำคัญของการสร้างสรรค์ เพราะอุบัติเหตุดังกล่าวคือการปลดเปลื้องการสร้างสรรค์ผลงานให้หลุดจากเป้าหมายที่ผลงานถูกกำหนดให้ไปถึง อันเป็นก้าวแรกของการบรรลุสู่ภาวะไม่แน่ไม่นอนคาดการณ์ไม่ได้ซึ่งถือได้ว่าเป็นลักษณะสำคัญของการสร้างสรรค์อย่างแท้จริง นั่นจึงไม่แปลกที่ อกัมเบนจะได้ชี้ให้เห็นต่อมาว่าการมุ่งเน้นความสำคัญไปที่อุบัติเหตุทางความคิดในขณะสร้างสรรค์ผลงานคือหัวใจสำคัญเพราะช่วยให้ผู้เสพย์ผลงานมองเห็นการสร้างสรรค์ในฐานะกิจกรรมที่เกิดในห้วงเวลาหนึ่งมากกว่าที่จะไปยึดติดกับตัวผลงานอันเป็นแค่ดอกผลหลังจากการสร้างสรรค์เสร็จสิ้นไปแล้ว พูดง่ายๆก็คือมองการสร้างสรรค์ในฐานะของช่วงเวลาทำกิจกรรมที่เต็มไปด้วยความไม่แน่ไม่นอน คาดการณ์ไม่ได้ หาใช่ลดทอนให้การสร้างสรรค์กลายเป็นแค่การผลิตผลงานเท่านั้น

ถึงตรงนี้ อกัมเบนก็ได้ขยายความให้เห็นต่อว่าการสนองตอบต่ออุบัติเหตุทางความคิดในขณะสร้างสรรค์ผลงานดังกล่าวนี้เองที่อาจถือได้ว่าเป็นศักยภาพอันแท้จริงของมนุษย์ซึ่งก็คือศักยภาพของการก้าวข้ามธรรมชาติต่างๆ หรือก็คือศักยภาพของการข้ามผ่านศักยภาพเอง โดยอกัมเบนเรียกศักยภาพของการก้าวข้ามธรรมชาตินี้—ผ่านการอ้างอิงไปถึงข้อเขียนของอริสโตเติล—ว่า inoperative หรือการไม่ปฏิบัติงานตามหน้าที่ เพราะมนุษย์(ตามทัศนะแบบอริสโตเติลที่อกัมเบนอ้างถึง) คือสิ่งมีชีวิตที่ปราศจากงานหรือหน้าที่ตามธรรมชาติ(ergon) แตกต่างจากสิ่งมีชีวิตอื่นๆ มนุษย์จึงมีศักยภาพที่จะเป็นหรือทำอะไรก็ได้โดยไม่อยู่ภายใต้ขีดจำกัดที่ถูกกำหนดโดยธรรมชาติ ดังนั้น การสร้างสรรค์ซึ่งสัมพันธ์กับการสนองตอบกับอุบัติเหตุทางความคิดที่ข้ามผ่านขีดจำกัดต่างๆ จึงไม่ใช่อะไรเลยนอกจากการยืนยันถึงศักยภาพของมนุษย์ที่โดยตัวมันเองแล้วคือ inoperative ปราศจากเป้าหมาย ปลายทาง เต็มไปด้วยความไม่แน่ไม่นอน และเปี่ยมด้วยความเป็นไปได้อย่างไร้ขีดจำกัด ด้วยเหตุนี้ การสร้างสรรค์จึงเป็นการต่อต้านโดยอัตโนมัติ เพราะสำหรับอกัมเบนแล้ว คำว่าต่อต้านหรือ resist จะมีรากมาจากภาษาละตินคือคำว่า sisto ซึ่งหมายถึงการหยุด การยั้ง หรือหยุดตัวเอง(to stop oneself) การต่อต้านจึงเป็นเรื่องของการหยุดยั้งตัวเองไม่ให้ต้องทำงานตามหน้าที่ต่างๆ การสร้างสรรค์ซึ่งสัมพันธ์กับการยืนยันศักยภาพของมนุษย์ที่ตั้งอยู่บน inoperative หรือการไม่ปฏิบัติงานตามที่ถูกกำหนด–สำหรับอกัมเบน—จึงย่อมเป็นการต่อต้านอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงไปได้ การสร้างสรรค์คือการต่อต้านโดยไม่จำเป็นต้องมีเป้าแห่งการต่อต้าน เป็นการต่อต้านที่จะกลับมายืนยันศักยภาพของมนุษย์ที่พร้อมก้าวข้ามศักยภาพต่างๆอย่างไร้ขีดจำกัดเสมอ

ชอบมาก ถือเป็นหนึ่งในงานเขียนของอกัมเบนที่ชอบที่สุด แนะนำครับ สำหรับคนที่สนใจประเด็นทางปรัชญา สุนทรียศาสตร์ต่างๆ ผมคิดว่าไม่ควรพลาดเล่มนี้จริงๆ

[Paola Villafuerte · Rating 5 out of 5]

“El fuego y el relato”, “Mysterium burocraticum” y “Del libro a la pantalla” fueron lecturas retadoras y muy, muy sorprendentes. De mis libros favoritos de este año sin duda. ¡Qué luminoso todo!

[Benji · Rating 4 out of 5]

'I am dead because I have no desire,
I have no desire because I think I possess,
I think I possess because I do not try to give.
Trying to give, one sees one has nothing,
Seeing one has nothing, one tries to give oneself,
Trying to give oneself, one sees one is nothing,
Seeing one is nothing, one tries to become,
Desiring to become, one lives.'

[Lia Cooper]

i read this as a part of a literature class. i dont think this is the sort of text i can give a star rating. it was difficult. i maybe followed what feels like about 5% of it, but i found myself underlining and taking a fair number of notes and i think there's a depth here that i can barely see but that i sense beyond the screen of the lake, a richness worth wrestling with

[Matteo Trevisani · Rating 4 out of 5]

Di dieci saggi almeno sei mi hanno lasciato piuttosto freddino. Particolarmente interessanti e belli “Il fuoco e il racconto”, “Dal libro allo schermo” e “Pasqua in Egitto”. Capolavoro l’ultimo: “Opus alchymicum”, per il quale vale il prezzo del libro e le conseguenti stelle.

[Luis Alv · Rating 5 out of 5]

Todos los ensayos recogidos en este libro son magnificos, explorando desde diversos frentes la escritura: sus repercusiones en el escritor, el proceso imaginativo, el formato y sus implicaciones, etc.

Maravilloso.

[kiubert · Rating 5 out of 5]

es muy bello este libro AAAAAA

[Olya Grigoreva · Rating 5 out of 5]

​​В целом, читать этот сборник явных причин нет. Он больше для ценителей Агамбена на максималках. Хотя не могу сказать, что сборник эссе вообще попадет мимо вас. Как минимум, вы узнаете много интересных фактов. Про Барта и Подготовку романа, Целана и Египет, Беньямина и водовороты, Железа и акт творения/сопротивления, про глагол parlare и Царствие Небесное.

Эссе «Костер и рассказ» задает тон сборнику. В нём Агамбер разбирает, почему корни романа лежат в мистерии, в инициации и пути героя. Почти каждое эссе снабжено картинками. Было бы еще издание богатое как у Носорога, например, заслужило бы место на журнальном столике.

Поэтичность философии Агамбена, как всегда, на высшем уровне очарования

[sumerkidestate · Rating 5 out of 5]

Titolo quasi completamente casuale, ma comunque è bello così: saggi nell'insieme molto acuti. Parole chiave: inoperosità e molti altri tipi di 'spazi negativi d'azione' (passatemi e scusatemi il termine non suo, per brevità), potenza (nell'accezione di Spinoza) in contrapposizione all'opera finita (dynamis vs ergon e robe del genere ma con agilità e brio), Seità come rapporto etico soggetto-opera. Parecchio Barthes ma non solo. Spicca un bell'excursus sulla storia dell'oggetto-libro culminante in alcuni pensieri notevoli sulla lettura digitale.

[Michael Greer · Rating 5 out of 5]

There is the fire and then there is literature. This might be the best way to think of what the author wishes to convey in this essay. The fire is the original source material that kept humanity from perishing. All the ceremonies associated with fire have now gone by the wayside, yet we still have literature. Let's dig a little deeper.

In the modern world, tradition has now lost much of its fascination. Or, to put it another way, the 'hold that tradition had on people' has been loosened. Much of this was accomplished by democratic movements, social movements, and scientific research; not in themselves, but the ideas these movements produced in the average intellect. That's a far cry from saying we don't need the truths in tradition. The author's own questions poses for us the problem: What is literature sufficient for? Can we actually read/hear literature without trying to recollect the original fire?

[Leif · Rating 4 out of 5]

It took me long enough for such a slim volume. I found the first essays impressive; the latter hold visionary glimpses, but it's clear that this is an odd volume. Most concretely, it's important to see in Agamben's return to the literary and the aesthetic an intimate companion to his work across the Homo Sacer volumes which is all too frequently read as political theory.

[Jenny Webb · Rating 5 out of 5]

Interesting collection of essays that loosely center around the ideas of the aesthetic and creation. I found useful connections with the work and questions taken up in "The Unspeakable Girl" and "Nymphs."

[NeverMind · Rating 3 out of 5]

En ocasiones me parece demasiado ambiguo, pero una obra sin duda apasionante.

[Eleonora · Rating 3 out of 5]

Testo piccolo e complesso; da leggere, rileggere e metabolizzare. Al momento il mio giudizio è sospeso.

[Javee]

Me gustó mucho!

[Mohammad · Rating 3 out of 5]

ترجمه و ویراستاری بد بود.

[Nathalie Fytrou · Rating 5 out of 5]

Una verdadera maravilla, una joya.

[Gabriela Ventura · Rating 4 out of 5]

Uma pequena coleção de ensaios esparsos, mas preciosos, marcados pelo estilo e as obsessões do Agamben - poesia italiana, cabala, mitologia judaica, criação artística, o papel da leitura (e da impossibilidade de leitura) no mundo atual.