What do you think?
Rate this book
گریز به تاریکی
nan
352 pages
First published January 1, 1931
23 people are currently reading
652 people want to read
About the author
Arthur Schnitzler
1,003 books540 followersArthur Schnitzler was an Austrian author and dramatist.
The son of a prominent Hungarian-Jewish laryngologist Johann Schnitzler and Luise Markbreiter (a daughter of the Viennese doctor Philipp Markbreiter), was born in Vienna in the Austro-Hungarian Empire, and began studying medicine at the local university in 1879. He received his doctorate of medicine in 1885 and worked at the Vienna's General Hospital, but ultimately abandoned medicine in favour of writing.
His works were often controversial, both for their frank description of sexuality (Sigmund Freud, in a letter to Schnitzler, confessed "I have gained the impression that you have learned through intuition — though actually as a result of sensitive introspection — everything that I have had to unearth by laborious work on other persons")[1] and for their strong stand against anti-Semitism, represented by works such as his play Professor Bernhardi and the novel Der Weg ins Freie. However, though Schnitzler was himself Jewish, Professor Bernhardi and Fräulein Else are among the few clearly-identified Jewish protagonists in his work.
Schnitzler was branded as a pornographer after the release of his play Reigen, in which ten pairs of characters are shown before and after the sexual act, leading and ending with a prostitute. The furore after this play was couched in the strongest anti-semitic terms;[2] his works would later be cited as "Jewish filth" by Adolf Hitler. Reigen was made into a French language film in 1950 by the German-born director Max Ophüls as La Ronde. The film achieved considerable success in the English-speaking world, with the result that Schnitzler's play is better known there under Ophüls' French title.
In the novella, Fräulein Else (1924), Schnitzler may be rebutting a contentious critique of the Jewish character by Otto Weininger (1903) by positioning the sexuality of the young female Jewish protagonist.[3] The story, a first-person stream of consciousness narrative by a young aristocratic woman, reveals a moral dilemma that ends in tragedy.
In response to an interviewer who asked Schnitzler what he thought about the critical view that his works all seemed to treat the same subjects, he replied, "I write of love and death. What other subjects are there?" Despite his seriousness of purpose, Schnitzler frequently approaches the bedroom farce in his plays (and had an affair with one of his actresses, Adele Sandrock). Professor Bernhardi, a play about a Jewish doctor who turns away a Catholic priest in order to spare a patient the realization that she is on the point of death, is his only major dramatic work without a sexual theme.
A member of the avant-garde group Young Vienna (Jung Wien), Schnitzler toyed with formal as well as social conventions. With his 1900 short story Lieutenant Gustl, he was the first to write German fiction in stream-of-consciousness narration. The story is an unflattering portrait of its protagonist and of the army's obsessive code of formal honour. It caused Schnitzler to be stripped of his commission as a reserve officer in the medical corps — something that should be seen against the rising tide of anti-semitism of the time.
He specialized in shorter works like novellas and one-act plays. And in his short stories like "The Green Tie" ("Die grüne Krawatte") he showed himself to be one of the early masters of microfiction. However he also wrote two full-length novels: Der Weg ins Freie about a talented but not very motivated young composer, a brilliant description of a segment of pre-World War I Viennese society; and the artistically less satisfactory Therese.
In addition to his plays and fiction, Schnitzler meticulously kept a diary from the age of 17 until two days before his death, of a brain hemorrhage in Vienna. The manuscript, which runs to almost 8,000 pages, is most notable for Schnitzler's cas
The son of a prominent Hungarian-Jewish laryngologist Johann Schnitzler and Luise Markbreiter (a daughter of the Viennese doctor Philipp Markbreiter), was born in Vienna in the Austro-Hungarian Empire, and began studying medicine at the local university in 1879. He received his doctorate of medicine in 1885 and worked at the Vienna's General Hospital, but ultimately abandoned medicine in favour of writing.
His works were often controversial, both for their frank description of sexuality (Sigmund Freud, in a letter to Schnitzler, confessed "I have gained the impression that you have learned through intuition — though actually as a result of sensitive introspection — everything that I have had to unearth by laborious work on other persons")[1] and for their strong stand against anti-Semitism, represented by works such as his play Professor Bernhardi and the novel Der Weg ins Freie. However, though Schnitzler was himself Jewish, Professor Bernhardi and Fräulein Else are among the few clearly-identified Jewish protagonists in his work.
Schnitzler was branded as a pornographer after the release of his play Reigen, in which ten pairs of characters are shown before and after the sexual act, leading and ending with a prostitute. The furore after this play was couched in the strongest anti-semitic terms;[2] his works would later be cited as "Jewish filth" by Adolf Hitler. Reigen was made into a French language film in 1950 by the German-born director Max Ophüls as La Ronde. The film achieved considerable success in the English-speaking world, with the result that Schnitzler's play is better known there under Ophüls' French title.
In the novella, Fräulein Else (1924), Schnitzler may be rebutting a contentious critique of the Jewish character by Otto Weininger (1903) by positioning the sexuality of the young female Jewish protagonist.[3] The story, a first-person stream of consciousness narrative by a young aristocratic woman, reveals a moral dilemma that ends in tragedy.
In response to an interviewer who asked Schnitzler what he thought about the critical view that his works all seemed to treat the same subjects, he replied, "I write of love and death. What other subjects are there?" Despite his seriousness of purpose, Schnitzler frequently approaches the bedroom farce in his plays (and had an affair with one of his actresses, Adele Sandrock). Professor Bernhardi, a play about a Jewish doctor who turns away a Catholic priest in order to spare a patient the realization that she is on the point of death, is his only major dramatic work without a sexual theme.
A member of the avant-garde group Young Vienna (Jung Wien), Schnitzler toyed with formal as well as social conventions. With his 1900 short story Lieutenant Gustl, he was the first to write German fiction in stream-of-consciousness narration. The story is an unflattering portrait of its protagonist and of the army's obsessive code of formal honour. It caused Schnitzler to be stripped of his commission as a reserve officer in the medical corps — something that should be seen against the rising tide of anti-semitism of the time.
He specialized in shorter works like novellas and one-act plays. And in his short stories like "The Green Tie" ("Die grüne Krawatte") he showed himself to be one of the early masters of microfiction. However he also wrote two full-length novels: Der Weg ins Freie about a talented but not very motivated young composer, a brilliant description of a segment of pre-World War I Viennese society; and the artistically less satisfactory Therese.
In addition to his plays and fiction, Schnitzler meticulously kept a diary from the age of 17 until two days before his death, of a brain hemorrhage in Vienna. The manuscript, which runs to almost 8,000 pages, is most notable for Schnitzler's cas
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 87 reviews
August 18, 2023
DELIRIO
Per quanto il lavoro di prima scrittura risalga agli anni della Grande Guerra, questo breve romanzo fu pubblicato pochi mesi prima della morte di Schnitzler, quella nell’ottobre del 1931, l’uscita del libro nel maggio dello stesso anno.
Robert ottiene un periodo di congedo dal lavoro per malattia: gli è stato diagnosticato un esaurimento nervoso. Si prende quindi una vacanza in Italia per rimettersi e ritrovare calma e serenità.
Prima di partire ha consegnato a Otto, suo fratello medico, una lettera in cui è contenuta un’accorata richiesta di eutanasia: lo prega di ucciderlo nel caso Otto si rendesse conto che Robert è precipitato nella follia.
Tuttavia, quando Robert ritorna a Vienna dal viaggio, non si può certo dire che si sia liberato del suo esaurimento, che anzi si sta trasformando in malattia mentale: continua ad avere strani sogni, amnesie, ossessioni, confusione, premonizioni, crede di star subendo una progressiva paralisi. È ossessionato dalla paura di perdere il controllo di sé, di uscire di senno. È perfino convinto d’aver ucciso una sua ex fidanzata, e poi addirittura sua moglie.
Ma così non è, la realtà dimostra che Robert non ha commesso i delitti di cui si ritiene colpevole. Ma si sa, la mente segue percorsi suoi.
Infatti, quando la cognata gli racconta che Otto è piuttosto affaticato, Robert giunge a una conclusione morbosa, e si convince che a precipitare nella pazzia stia per essere proprio suo fratello. E quindi, si convince che quella lettera, con la richiesta di eutanasia, può rappresentare la sua condanna a morte, cioè spingere Otto a ritenerlo matto, e di conseguenza a essere giustificato e autorizzato a eliminarlo. La figura di Otto passa da quello che avrebbe potuto salvarlo a quella di un persecutore.
Il perverso gioco di chi ritiene l’altro fuori di senno va avanti fino alla tragica fine.
Arthur Schnitzler
Delirio è come Schnitzler aveva intitolato la novella in una prima stesura: e, in effetti, il titolo era azzeccato perché qui, attraverso un monologo interiore, si racconta la storia del delirio di Robert fino alle sue mortali conseguenze.
Il gioco di specchi, o meglio, di doppi, chi è sano di mente e chi no, chi crede l’altro a torto impazzito, spinge il racconto in territorio di psicanalisi freudiana, di psicopatologia, ancora più delle precedenti opere (per esempio, Il ritorno di Casanova o Doppio sogno).
Freud scrisse a Schnitzler:
Così ho avuto l’impressione che Lei attraverso l’intuizione – ma in verità attraverso una raffinata autopercezione – sapesse tutto ciò che io ho scoperto con un faticoso lavoro sugli altri uomini. Credo, anzi, che nell’istinto Lei sia un ricercatore della psicologia del profondo, così sinceramente obiettivo e impavido, come nessuno prima di Lei.
Schnitzler adotta il punto di vista di Robert ed è bravo a condurre per mano il lettore dentro i meandri della sua mente, facendogli seguire lo sviluppo del germe della follia, fino al punto che chi legge abbraccia la prospettiva di Robert, fa suo il delirio del protagonista ritenendolo invece stato di salute mentale.
Precipitò sempre avanti, sempre più lontano, non avendo altro in animo che la ferma volontà di non ritornare in sé – in una notte azzurra, risonante, che mai doveva aver fine per lui. E sapeva di avere già fatto migliaia di volte quella stessa strada e di essere destinato a fuggire migliaia di volte ancora, per l’eternità, nelle notti azzurre, risonanti.
Rembrandt
Per quanto il lavoro di prima scrittura risalga agli anni della Grande Guerra, questo breve romanzo fu pubblicato pochi mesi prima della morte di Schnitzler, quella nell’ottobre del 1931, l’uscita del libro nel maggio dello stesso anno.
Robert ottiene un periodo di congedo dal lavoro per malattia: gli è stato diagnosticato un esaurimento nervoso. Si prende quindi una vacanza in Italia per rimettersi e ritrovare calma e serenità.
Prima di partire ha consegnato a Otto, suo fratello medico, una lettera in cui è contenuta un’accorata richiesta di eutanasia: lo prega di ucciderlo nel caso Otto si rendesse conto che Robert è precipitato nella follia.
Tuttavia, quando Robert ritorna a Vienna dal viaggio, non si può certo dire che si sia liberato del suo esaurimento, che anzi si sta trasformando in malattia mentale: continua ad avere strani sogni, amnesie, ossessioni, confusione, premonizioni, crede di star subendo una progressiva paralisi. È ossessionato dalla paura di perdere il controllo di sé, di uscire di senno. È perfino convinto d’aver ucciso una sua ex fidanzata, e poi addirittura sua moglie.
Ma così non è, la realtà dimostra che Robert non ha commesso i delitti di cui si ritiene colpevole. Ma si sa, la mente segue percorsi suoi.
Infatti, quando la cognata gli racconta che Otto è piuttosto affaticato, Robert giunge a una conclusione morbosa, e si convince che a precipitare nella pazzia stia per essere proprio suo fratello. E quindi, si convince che quella lettera, con la richiesta di eutanasia, può rappresentare la sua condanna a morte, cioè spingere Otto a ritenerlo matto, e di conseguenza a essere giustificato e autorizzato a eliminarlo. La figura di Otto passa da quello che avrebbe potuto salvarlo a quella di un persecutore.
Il perverso gioco di chi ritiene l’altro fuori di senno va avanti fino alla tragica fine.
Arthur Schnitzler
Delirio è come Schnitzler aveva intitolato la novella in una prima stesura: e, in effetti, il titolo era azzeccato perché qui, attraverso un monologo interiore, si racconta la storia del delirio di Robert fino alle sue mortali conseguenze.
Il gioco di specchi, o meglio, di doppi, chi è sano di mente e chi no, chi crede l’altro a torto impazzito, spinge il racconto in territorio di psicanalisi freudiana, di psicopatologia, ancora più delle precedenti opere (per esempio, Il ritorno di Casanova o Doppio sogno).
Freud scrisse a Schnitzler:
Così ho avuto l’impressione che Lei attraverso l’intuizione – ma in verità attraverso una raffinata autopercezione – sapesse tutto ciò che io ho scoperto con un faticoso lavoro sugli altri uomini. Credo, anzi, che nell’istinto Lei sia un ricercatore della psicologia del profondo, così sinceramente obiettivo e impavido, come nessuno prima di Lei.
Schnitzler adotta il punto di vista di Robert ed è bravo a condurre per mano il lettore dentro i meandri della sua mente, facendogli seguire lo sviluppo del germe della follia, fino al punto che chi legge abbraccia la prospettiva di Robert, fa suo il delirio del protagonista ritenendolo invece stato di salute mentale.
Precipitò sempre avanti, sempre più lontano, non avendo altro in animo che la ferma volontà di non ritornare in sé – in una notte azzurra, risonante, che mai doveva aver fine per lui. E sapeva di avere già fatto migliaia di volte quella stessa strada e di essere destinato a fuggire migliaia di volte ancora, per l’eternità, nelle notti azzurre, risonanti.
Rembrandt
June 24, 2017
«Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΦΟΒΙΕΣ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΣΥΧΝΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΜΟΥ».
Η φυγή στο σκοτάδι περνάει απο τα μονοπάτια της αυτογνωσίας,της μανίας,του φόβου,της ντροπής,της φαντασίωσης,της μελαγχολίας και της παράνοιας.
Έχει όμως μια φωτεινή στροφή που οδηγεί στη λύτρωση μέσα απο τη λογοτεχνική παραγωγή.
Αφήστε το γιατρό-ασθενή
Arthur Schnitzler να σας πάρει απο το χέρι και να σας οδηγήσει στην σκοτεινή φυγή της λύτρωσης του.
Μη φοβηθείτε αν το χέρι του είναι τρεμάμενο και παγωμένο,δεν κινδυνεύετε.
Είναι κάποιος που αγαπιέται απο όλους,αλλά αισθάνεται βαθιά απελπισμένος,έτσι,αν χάσει την ανθρώπινη ζεστασιά επιζητά το θάνατο.
Βιώνει κρίσεις πανικού. Βασανίζεται απο συμπλέγματα κατωτερότητας.
Καθηλώνεται απο δυσπιστία και ενοχή για τα θέλω του. Έχει τρομερά ξεσπάσματα ζήλειας ενώ προσπαθεί να κατακτήσει τον αδελφό του που λατρεύει μέχρι θανάτου...
Τον αγάπησα...
Το ωραιότερο αυτοκαταστροφικό ταξίδι που έχω κάνει παρέα με συγγραφέα έως τώρα.
Μια συνταρακτική νουβέλα που ύπουλα και γλυκά σου ρίχνει μπουνιά στο στομάχι,σου πονάει τα σωθικά,σε πετάει στο κενό και χωρίς αναπνοή σου λιγώνει την ψυχή.
Σαν μια μεταθανάτια εμπειρία
ή σαν ένα
απεγνωσμένο,
ασυνείδητο,άγνωστο και μυστηριώδες φευγιό προς αμφισβητήσιμο προορισμό.
Κράτησα το τρεμάμενο χέρι του,τον ένιωσα, τον συμπόνεσα,τον θαύμασα.
Και αυτός,με προσωπικές εξομολογήσεις,συμβουλές, σκέψεις και νουθεσίες με πήρε να φύγουμε στο σκοτάδι για να γλιτώσουμε...
Μου εξήγησε με ευαισθησία και δυσπιστία πως θα πρέπει να εξερευνώ την παρορμητική φύση του ανθρώπου αφού πρώτα έχουν γκρεμιστεί όλα τα κοινωνικά στερεότυπα ασφάλειας και το πως θα πορευτώ στον άγνωστο κόσμο του ασυνείδητου για να γλιτώσω την προσέγγιση της τρέλας.
Παρόλα αυτά,ο ίδιος δεν κατάφερε να βγει νικητής σε αυτόν τον άνισο αγώνα με την άρρωστη ψυχή του. Ίσως γι'αυτό επιμένει να μιλάει με ειλικρίνεια για όλα τα ανισόρροπα αδιεξοδα του.
Ανοίγει την πόρτα της αυτοκαταστροφής του και μας υποδέχεται για να μας διδάξει καινούργια πίστη στον εαυτό μας και αιώνια λύτρωση απο τα συμπλέγματα που καταστρέφουν τις ευαίσθητες ψυχές.
Δεν είμαι σίγουρη αν τα καταφέρνει επιτυχώς. Πάντως εγώ δεν άφησα στιγμή το χέρι του και δεν κρύβω την κατάπληξη που ένιωσα όταν διάβασα τις επιστολές του Sigmund Freud προς τον συγγραφέα που με οδηγούσε στη φυγή του.
«Αξιότιμε κύριε συνάδελφε»τον αποκαλεί και του εξομολογείται: «Αλήθεια, γιατί δεν επεδίωξα όλα αυτά τα χρόνια να σας συναντώ τακτικά και να συζητώ μαζί σας; Νομίζω ότι σας απέφευγα γιατί φοβόμουν να συναντήσω το «σωσία» μου».
Κι ακόμα «Συχνά αναρωτήθηκα από πού κατορθώσατε να αντλήσετε αυτήν ή εκείνη τη γνώση, που εγώ κατέκτησα ύστερα από πολύμοχθη έρευνα. Τελικά, έφτασα στο σημείο να ζηλεύω κάποιον που θαυμάζω ως συγγραφέα»…!
Αν εμπιστεύεστε τις μεγαλειώδεις διαταραγμένες προσωπικότητες και τις σπαραχτικές εξομολογήσεις των υπέροχων ανεξερεύνητων ψυχών σας εγγυώμαι πως η φυγή στο σκοτάδι...θα σας καθηλώσει.
Καλή ανάγνωση!
Πολλούς ασπασμούς!!
Η φυγή στο σκοτάδι περνάει απο τα μονοπάτια της αυτογνωσίας,της μανίας,του φόβου,της ντροπής,της φαντασίωσης,της μελαγχολίας και της παράνοιας.
Έχει όμως μια φωτεινή στροφή που οδηγεί στη λύτρωση μέσα απο τη λογοτεχνική παραγωγή.
Αφήστε το γιατρό-ασθενή
Arthur Schnitzler να σας πάρει απο το χέρι και να σας οδηγήσει στην σκοτεινή φυγή της λύτρωσης του.
Μη φοβηθείτε αν το χέρι του είναι τρεμάμενο και παγωμένο,δεν κινδυνεύετε.
Είναι κάποιος που αγαπιέται απο όλους,αλλά αισθάνεται βαθιά απελπισμένος,έτσι,αν χάσει την ανθρώπινη ζεστασιά επιζητά το θάνατο.
Βιώνει κρίσεις πανικού. Βασανίζεται απο συμπλέγματα κατωτερότητας.
Καθηλώνεται απο δυσπιστία και ενοχή για τα θέλω του. Έχει τρομερά ξεσπάσματα ζήλειας ενώ προσπαθεί να κατακτήσει τον αδελφό του που λατρεύει μέχρι θανάτου...
Τον αγάπησα...
Το ωραιότερο αυτοκαταστροφικό ταξίδι που έχω κάνει παρέα με συγγραφέα έως τώρα.
Μια συνταρακτική νουβέλα που ύπουλα και γλυκά σου ρίχνει μπουνιά στο στομάχι,σου πονάει τα σωθικά,σε πετάει στο κενό και χωρίς αναπνοή σου λιγώνει την ψυχή.
Σαν μια μεταθανάτια εμπειρία
ή σαν ένα
απεγνωσμένο,
ασυνείδητο,άγνωστο και μυστηριώδες φευγιό προς αμφισβητήσιμο προορισμό.
Κράτησα το τρεμάμενο χέρι του,τον ένιωσα, τον συμπόνεσα,τον θαύμασα.
Και αυτός,με προσωπικές εξομολογήσεις,συμβουλές, σκέψεις και νουθεσίες με πήρε να φύγουμε στο σκοτάδι για να γλιτώσουμε...
Μου εξήγησε με ευαισθησία και δυσπιστία πως θα πρέπει να εξερευνώ την παρορμητική φύση του ανθρώπου αφού πρώτα έχουν γκρεμιστεί όλα τα κοινωνικά στερεότυπα ασφάλειας και το πως θα πορευτώ στον άγνωστο κόσμο του ασυνείδητου για να γλιτώσω την προσέγγιση της τρέλας.
Παρόλα αυτά,ο ίδιος δεν κατάφερε να βγει νικητής σε αυτόν τον άνισο αγώνα με την άρρωστη ψυχή του. Ίσως γι'αυτό επιμένει να μιλάει με ειλικρίνεια για όλα τα ανισόρροπα αδιεξοδα του.
Ανοίγει την πόρτα της αυτοκαταστροφής του και μας υποδέχεται για να μας διδάξει καινούργια πίστη στον εαυτό μας και αιώνια λύτρωση απο τα συμπλέγματα που καταστρέφουν τις ευαίσθητες ψυχές.
Δεν είμαι σίγουρη αν τα καταφέρνει επιτυχώς. Πάντως εγώ δεν άφησα στιγμή το χέρι του και δεν κρύβω την κατάπληξη που ένιωσα όταν διάβασα τις επιστολές του Sigmund Freud προς τον συγγραφέα που με οδηγούσε στη φυγή του.
«Αξιότιμε κύριε συνάδελφε»τον αποκαλεί και του εξομολογείται: «Αλήθεια, γιατί δεν επεδίωξα όλα αυτά τα χρόνια να σας συναντώ τακτικά και να συζητώ μαζί σας; Νομίζω ότι σας απέφευγα γιατί φοβόμουν να συναντήσω το «σωσία» μου».
Κι ακόμα «Συχνά αναρωτήθηκα από πού κατορθώσατε να αντλήσετε αυτήν ή εκείνη τη γνώση, που εγώ κατέκτησα ύστερα από πολύμοχθη έρευνα. Τελικά, έφτασα στο σημείο να ζηλεύω κάποιον που θαυμάζω ως συγγραφέα»…!
Αν εμπιστεύεστε τις μεγαλειώδεις διαταραγμένες προσωπικότητες και τις σπαραχτικές εξομολογήσεις των υπέροχων ανεξερεύνητων ψυχών σας εγγυώμαι πως η φυγή στο σκοτάδι...θα σας καθηλώσει.
Καλή ανάγνωση!
Πολλούς ασπασμούς!!
June 16, 2024
آرتور شنیتسلر، پزشک و نویسنده قرن نوزدهمی اتریشی، خالق داستان ها و نمایشنامه های بزرگ، عجیب و بحث برانگیز زیادیه. تم مشترک آثار این نویسنده مرگ و عشق هستش و بیماری های روانشناختی کاراکترهای بریده از جامعه، موضوع مورد علاقه و شاخص داستان های اونه.
شنیتسلر، هم دوره و دوست فروید هم بوده و آثار داستانیش، «بخصوص فرولاین الزه که توی این کتاب هم هست» مورد تحسین اش قرار گرفته.
فیلم سینمایی چشمان کاملا بسته از کوبریک که مطمعنم میشناسید و دیدید، اقتباسی از رمانی به همین نام و نوشته شنیتسلر هستش.
توی این کتاب هم شما میتونید ۴ داستان کوتاه و ۲ ناولا از این نویسنده رو بخونید که همه شون به شدت تاثیر گذار و جذاب و روانشناختی هستن.
پیشنهاد میکنم بخونید
شنیتسلر، هم دوره و دوست فروید هم بوده و آثار داستانیش، «بخصوص فرولاین الزه که توی این کتاب هم هست» مورد تحسین اش قرار گرفته.
فیلم سینمایی چشمان کاملا بسته از کوبریک که مطمعنم میشناسید و دیدید، اقتباسی از رمانی به همین نام و نوشته شنیتسلر هستش.
توی این کتاب هم شما میتونید ۴ داستان کوتاه و ۲ ناولا از این نویسنده رو بخونید که همه شون به شدت تاثیر گذار و جذاب و روانشناختی هستن.
پیشنهاد میکنم بخونید
June 26, 2021
آرتور شنیتسلرپزشک و نویسنده نامدار اتریشی در کتاب گریز به تاریکی به تحلیل احساسات و عواطف انسانی پرداخته ،قهرمانان داستان او البته انسان هایی عادی نیستند ، هریک از آنها زیر فشار خرد کننده ای قرار دارند که جامعه از بیرون و روح و روان آنها از درون به آنها وارد کرده است .
شنیتسلر شخصیتهایی بسیار ملموس خلق کرده ، بیشتر آنها را در جامعه بارها و بارها شاید دیده باشیم ، افرادی که با خود جدالی دارند ، آنها که سر در گریبان دارند و گویا با خود حرف می زنند . این افراد از دوگانگی بین خودشان و رفتاری که با جامعه دارند دچار شخصیتی ناسازگار شده اند .
شاید رابرت داستان گریز به تاریکی نمونه نسبتا کاملی از این افراد باشد ، شک و توهم رابرت به اندازه ای ایست که او مدتهاست دیگر مرز عادی بودن را رد کرده و خودش هم این را می داند ، شنیتسلر با استادی خواننده را به درون رابرت برده و به او اجازه می دهد ندای درونش را بشنود .
یا فیلیکس داستان معروف مردن ، یکی دیگر از افرادی ایست که زیر بار بیماری خود له شده است ، فیلیکس بیچاره هر لحظه از روز را یک احساس متفاوت دارد ، او با طلوع خورشید عاشق زندگی شده و با تابش نور خورشید معشوقه خود ماری را تا ابد می خواهد ، اما با گذشت روز احساسات او هم عوض می شود تا جایی که دیگر برای خود جایی در دنیای زندگان نمی خواهد ، او به تدریج از آنان فاصله گرفته و در دنیای سیاه خود غرق می شود .
اما در داستان فرولاین الزه ، شنیتسلر احساسات پیچیده و نه چندان سالم دختری جوان را شرح می دهد ، الزه قهرمان جوان داستان او بر سر دو راهی غیر اخلاقی سرگردان مانده است ، شنیتسلر در این داستان با استادی نشان می دهد که یا الزه بیماری روانی ایست و یا جامعه دیوانه است و شاید هم هر دو .
بیشتر شخصیت های داستان های شنتیسلر از فرجام تلخ خود رهایی ندارند ، برخی از آنان از ابتدا سرنوشت و پایان خود را گویا می دانند و اگر هم تلاشی برای نجات خود می کنند بیشتر از روی ناامیدی ایست . هنر نویسنده در آفریدن شخصیت هایی ملموس و دنیایی ایست که اگر چه در آن ممکن است ستاره ای سوسو بزند اما بیشتر سیاه و تاریک است .
شنیتسلر شخصیتهایی بسیار ملموس خلق کرده ، بیشتر آنها را در جامعه بارها و بارها شاید دیده باشیم ، افرادی که با خود جدالی دارند ، آنها که سر در گریبان دارند و گویا با خود حرف می زنند . این افراد از دوگانگی بین خودشان و رفتاری که با جامعه دارند دچار شخصیتی ناسازگار شده اند .
شاید رابرت داستان گریز به تاریکی نمونه نسبتا کاملی از این افراد باشد ، شک و توهم رابرت به اندازه ای ایست که او مدتهاست دیگر مرز عادی بودن را رد کرده و خودش هم این را می داند ، شنیتسلر با استادی خواننده را به درون رابرت برده و به او اجازه می دهد ندای درونش را بشنود .
یا فیلیکس داستان معروف مردن ، یکی دیگر از افرادی ایست که زیر بار بیماری خود له شده است ، فیلیکس بیچاره هر لحظه از روز را یک احساس متفاوت دارد ، او با طلوع خورشید عاشق زندگی شده و با تابش نور خورشید معشوقه خود ماری را تا ابد می خواهد ، اما با گذشت روز احساسات او هم عوض می شود تا جایی که دیگر برای خود جایی در دنیای زندگان نمی خواهد ، او به تدریج از آنان فاصله گرفته و در دنیای سیاه خود غرق می شود .
اما در داستان فرولاین الزه ، شنیتسلر احساسات پیچیده و نه چندان سالم دختری جوان را شرح می دهد ، الزه قهرمان جوان داستان او بر سر دو راهی غیر اخلاقی سرگردان مانده است ، شنیتسلر در این داستان با استادی نشان می دهد که یا الزه بیماری روانی ایست و یا جامعه دیوانه است و شاید هم هر دو .
بیشتر شخصیت های داستان های شنتیسلر از فرجام تلخ خود رهایی ندارند ، برخی از آنان از ابتدا سرنوشت و پایان خود را گویا می دانند و اگر هم تلاشی برای نجات خود می کنند بیشتر از روی ناامیدی ایست . هنر نویسنده در آفریدن شخصیت هایی ملموس و دنیایی ایست که اگر چه در آن ممکن است ستاره ای سوسو بزند اما بیشتر سیاه و تاریک است .
November 3, 2023
¿Y dónde -se preguntaba- reside al fin y al cabo la diferencia entre un deseo homicida y un homicidio? Los pensamientos pasan: los hechos son irremisibles.
Espectacular derrumbe psicológico, el de Robert, el personaje principal de este libro en tan sólo 140 páginas. Schnitzler era amigo personal de Sigmund Freud, quien se apoyaba en alguno de sus libros para sus teorías sobre el inconsciente.
La introspección psicológica que Schnitzler le aplica al personaje principal dista de la manera en que lo haría Dostoievski, pero no por ello es menos profundo.
Robert, que viene de un estrepitoso colapso nervioso, se toma un período de licencia en un hotel de Suiza mientras intenta reconstruir en su mente qué pasó con la muerte de Alberta, su amante, además de digerir la temprana muerte de Brigitte, su esposa.
Pero no está sólo, lo acompañan en su estadía su médico personal, el doctor Leinbach y se mantiene en contacto con su hermano Otto y una joven de la que se enamora, Paula Rolf.
Todos estos personajes son parte de una trama en la que Robert intenta salir de su propio laberinto. Paranoia, delirio de persecución, angustia, divagues y bipolaridad son algunos de los elementos que lo atormentan.
Robert desconfía de todo y de todos, pero su principal enemigo es su propia cabeza y es espectacular cómo este desmoronamiento mental se va produciendo tan rápido y en mil pedazos.
Si te gustan las novelas de thriller psicológico, esta es la indicada. Repito: no es detalle menor que Sigmund Freud tomara ejemplos ficcionales de las novelas Schnitzler para estudiar a personas en la realidad, ya que el autor austríaco era un maestro en el género.
Espectacular derrumbe psicológico, el de Robert, el personaje principal de este libro en tan sólo 140 páginas. Schnitzler era amigo personal de Sigmund Freud, quien se apoyaba en alguno de sus libros para sus teorías sobre el inconsciente.
La introspección psicológica que Schnitzler le aplica al personaje principal dista de la manera en que lo haría Dostoievski, pero no por ello es menos profundo.
Robert, que viene de un estrepitoso colapso nervioso, se toma un período de licencia en un hotel de Suiza mientras intenta reconstruir en su mente qué pasó con la muerte de Alberta, su amante, además de digerir la temprana muerte de Brigitte, su esposa.
Pero no está sólo, lo acompañan en su estadía su médico personal, el doctor Leinbach y se mantiene en contacto con su hermano Otto y una joven de la que se enamora, Paula Rolf.
Todos estos personajes son parte de una trama en la que Robert intenta salir de su propio laberinto. Paranoia, delirio de persecución, angustia, divagues y bipolaridad son algunos de los elementos que lo atormentan.
Robert desconfía de todo y de todos, pero su principal enemigo es su propia cabeza y es espectacular cómo este desmoronamiento mental se va produciendo tan rápido y en mil pedazos.
Si te gustan las novelas de thriller psicológico, esta es la indicada. Repito: no es detalle menor que Sigmund Freud tomara ejemplos ficcionales de las novelas Schnitzler para estudiar a personas en la realidad, ya que el autor austríaco era un maestro en el género.
March 23, 2025
شنیتسلر همچنان موردعلاقمه و نه تنها ناامیدم نکرد که باز هم شگفت زده شدم!
September 14, 2018
Υπάρχει, πιστεύω, κάτι κοινό μεταξύ του Σνίτσλερ και του άλλου δημοφιλούς Αυστριακού συγγραφέα, του Τσβάιχ: Δεν απογοητεύουν σχεδόν ποτέ, είναι ικανότατοι γραφιάδες και αποτελούν εγγύηση ποιότητας. Πλην όμως, δεν πρόκειται και πάλι ποτέ, τουλάχιστον για εμένα, να αγγίξουν την καλλιτεχνική… θέωση των Τιτάνων της γερμανόφωνης λογοτεχνίας, του Μαν, του Μπροχ και του Μούζιλ.
Θεωρώ πως το εύπεπτα (δεν υπάρχει τίποτε κακό στο εύπεπτο!) ποιοτικό λογοτεχνικό τους έργο αποτελεί μια πρώτης τάξης εισαγωγή στα συχνά δυσνόητα -αλλά σαφώς σημαντικότερα από λογοτεχνικής άποψης- έργα των τελευταίων. Έργο καθόλου ευκαταφρόνητο, ιδίως για τις νεαρές ηλικίες.
Στη λογική αυτή, το "Φυγή στο σκοτάδι" είναι ένα ικανοποιητικό και ευχάριστο στην ανάγνωση βιβλίο, καίτοι πραγματεύεται ένα εξαιρετικά βαρύ θέμα. Το οποίο φέρνει εις πέρας με ευσυνειδησία, διατηρώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, αν και δεν αποφεύγει προς το τέλος τις περιττές και εύκολες εξηγήσεις.
Δεν αντέχω, βέβαια, να μην αναφερθώ στον υψηλής λογοτεχνικής ποιότητας χειρισμό του ζητήματος της παράνοιας από την πένα του Ναμπόκοφ στην "Άμυνα του Λούζιν" (αντίστοιχα και σε σχέση με τη "Σκακιστική νουβέλα" του Τσβάιχ). Είναι, σ' εμένα πάντα, προφανές πως η "Άμυνα" ενσωματώνει και υπερβαίνει και τα δύο αυτά έργα, διδάσκοντας το πώς οφείλει ένας συγγραφέας να χειριστεί το υλικό του. Βέβαια ο Ναμπόκοφ είναι ο Ναμπόκοφ….
Θεωρώ πως το εύπεπτα (δεν υπάρχει τίποτε κακό στο εύπεπτο!) ποιοτικό λογοτεχνικό τους έργο αποτελεί μια πρώτης τάξης εισαγωγή στα συχνά δυσνόητα -αλλά σαφώς σημαντικότερα από λογοτεχνικής άποψης- έργα των τελευταίων. Έργο καθόλου ευκαταφρόνητο, ιδίως για τις νεαρές ηλικίες.
Στη λογική αυτή, το "Φυγή στο σκοτάδι" είναι ένα ικανοποιητικό και ευχάριστο στην ανάγνωση βιβλίο, καίτοι πραγματεύεται ένα εξαιρετικά βαρύ θέμα. Το οποίο φέρνει εις πέρας με ευσυνειδησία, διατηρώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, αν και δεν αποφεύγει προς το τέλος τις περιττές και εύκολες εξηγήσεις.
Δεν αντέχω, βέβαια, να μην αναφερθώ στον υψηλής λογοτεχνικής ποιότητας χειρισμό του ζητήματος της παράνοιας από την πένα του Ναμπόκοφ στην "Άμυνα του Λούζιν" (αντίστοιχα και σε σχέση με τη "Σκακιστική νουβέλα" του Τσβάιχ). Είναι, σ' εμένα πάντα, προφανές πως η "Άμυνα" ενσωματώνει και υπερβαίνει και τα δύο αυτά έργα, διδάσκοντας το πώς οφείλει ένας συγγραφέας να χειριστεί το υλικό του. Βέβαια ο Ναμπόκοφ είναι ο Ναμπόκοφ….
January 15, 2016
شاید از آن دست کتابهایی باشد که بعدها هرگز دوباره به سراغش نروی اما میدانی همان بار اول که آن را خواندهای اثری بر تو داشته و یادت میرود به شخصیتهای کتاب با آن اختلالات روانی عجیبشان و فکرهایی که طوری توی سرشان میچرخد که گاهی تو را هم وامیدارد مثل آدمی روانپریش از خودت سوال کنی، دربارهی همهچیز. بهنظر من تسلط نویسنده بر مسائل روانی و ویژگیهای افراد مبتلا به اختلالات روانی اصلیترین دلیل موفقیت داستانِ گریز به تاریکی و یا فرولاینالزه و... است.
May 29, 2024
وقتی جذب این کتاب شدم که یکی از داستان هایی که در این کتاب با نام «فرولاین الزه» رو سیبوک معرفی کرده بود.
داستان از این قرار بود که شخصیت اصلی این خودکشی میکنه، شاید بگید خب همچین چیز عجیبی نیست اما نکته ای که منو جذب کرد این بود که دخترِ «شنیتسلر» هم خودکشی کرده. «شنیتسلر» وقتی از خاکسپاری دختر عزیزش برمیگشته کتاب خودش رو یعنی داستان فرولاین الزه رو دست خانمی میبینه و درحالی که کتاب در دست داشته به خانم دیگری میگه که پدری که همچین داستانی مینویسه چندان عجیب نیست که دخترش به چنین سرنوشتی دچار بشه.
خب این موضوع و دونستن این جریان باعث شد سریعا کتاب رو سفارش بدم و به محض دریافت کتاب از پستچی شروع کردم به خوندن.
اما باید بگم در بین این ۶ داستانی که تو این کتاب گنجونده شده «فرولاین الزه» شاید داستانی معمولی جلوه کنه، البته باید بگم که داستانی بس تکون دهنده است اما خب داستان های دیگه این نویسنده من رو بیشتر غافلگیر کرد.
شنیتسلر پزشکی بوده که به نوینسدگی رو میاره و کشاکشی در خودش بین پزشک بودن و یا نویسنده بودن مدام حس میکرده، از این رو تمامی داستان های این نویسنده یا حداقل این ۶ داستان مضمون مرگ و بیماری های روانی میگذره.
به طور مثال داستان اول روایتگر زندگی دو برادر هست که یکی از اون ها به بیماری «پارانویا» مبتلا است، و نویسنده با قلم قوی چنان زندگی این شخص رو به تصویر میکشه که انگار تمام کوچه ها و خاطرات و نگرانی های روبرت به ما هم مربوطه و در پایان هم از تلخکامی این بیماری پرده برمیداره.
داستان دوم با نام «مرده ها سکوت میکنند» مرتبط با زنی است که به شوهر خود خیانت میکند و در پی این خیانت و در تصادفی معشوق وی میمیرد و ادامه ماجرای دست و پنجه نرم کردن این خانم با مرگ و عواقب موضوع است که همگی این ها در یک شب رخ میدهد.
داستان سوم با نام «مردن» روایتگر جوانی است که تنها یک سال برای زندگی فرصت دارد و از فهمیدن این موضوع زندگی خود را واداده و تصمیم میگیره هر چه زودتر میخواد این یکسال رو حسابی خوش بگذرونه اما هرچی که روز ها و هفته ها و ماه ها جلو میره شاهد فروپاشی های روانی او و چنگ زدن به زندگی هستیم.
داستان چهارم با نام «جرونیموی کور و برادرش» شاید به نسبت باقی داستان ها متفاوت باشه چرا که روایتگر فداکاری برادری برای برادر کورش که البته ناگفته نماند که همچین بی تقصیر نیست هست و کلیت داستان روی بدگمانی و باعث شدن این بدگمانی به مرتکب شدن جرمیمیگذره.
داستان پنجم که با نام «دفترچه خاطرات ردگوندا» داستانی زیادی کوتاه و نه چندان دلچسب بود.
و اما داستان آخر «فرولاین الزه» فرولاین به معنای دوشیزه است و روایتگر دختری است که به دور از خانواده خودش درحال زندگیه شاید این داستان نظرات چندانی رو جلب نکنه ولی شخصا من رو خیلی به فکر فرو برد، سوای تمام اون خاطرات تلخ نویسنده و مرگ دخترش و الباقی ماجرا، فرولاین درگیر گرفتاری خانوادگی و درخواست کمک از سوی خانواده اش میشه، مادر الزه از او درخواست میکنه به دلیل خطر به زندان افتادن پدرش از مردی تقاضای پول کنه و میبینم که چطور دختر جوانی اجبارا زندگیش دگرگون میشه، شاید کسانی که داستان رو خوندن و یا بعدا که مطالعه کنند با خودشون بگند این الزه همچین هم دختر پاکدامن و با افکاری سالم نبوده، خب دوست گرامی این رو قبول میکنم اما چیزی که باعث شد به این موضوع دامن زده بشه خانواده الزه بود، چنین چیزی رو شاید البته شاید که نه حتما تمامی جوانان تجربه میکنند، قرار گرفتن در موقعیتی ناخواسته که هزاران فکر و گمانه زنی ها رو در ذهن ما قرار میده که گاها منجر به تفکری بر ضد خانواده و افراد نزدیک به ما میشه، شاید بگیم چطور پدرم منو مجبور به چنین کاری میکنه و یا فلان کار مادرم احمقانه است و یا برادر و خواهر من منجر به از بین رفتن زندگی من شدن چون خودم رو فدای اونها میکنم.
بله، «شنیتسلر» در این داستان غم انگیز و تلخ چنین موضوعی رو پیش کشیده، آسیب های ناشی از تصمیمات خانواده بر فرزند و با توجه به حیطه کاری نویسنده میشه گفت اگر نه به طور عالی ولی چیزی درخور و قابل درک رو در این داستان پیاده کرده.
معرفی داستان گریز به تاریکی (لازم به ذکر هست که این معرفی رو قبل تر برای نوشتم و یکم ادبی تره😅)
«گریز به تاریکی» اثر «آرتور شنیتسلر»
روبرت و اتو دو برادر با دو دنیایی متفاوت.
برای درک بهتر داستان شاید بهتر باشد با بیماری پارانویا (بدگمانی) آشنا باشیم.
اختلال پارانویا نوعی بیماری روانی است که موجب سوء ظن نسبت به دیگران می شود. فرد در این حالت اعتمادی به سایر افراد نداشته و فکر میکند دیگران قصد صدمه زدن به او را دارند. در واقع یک سوء ظن غیر منطقی نسبت به سایر افراد در فرد مبتلا به پارانویا شکل می گیرد که جنبه های زندگی او را تحت تاثیر قرار می دهد. علت به وجود آمدن همچین فکری در فرد معمولا احساس ناراحتی شدید از یک فرد خاص یا یک مسئله و موضوعی باشد که منجر شده فرد این احساس و تفکرات داشته باشد. شاید بسیاری از افراد حالت خفیف پارانویا را تجربه کنند و افکار بدبینانه نسبت به سایرین داشته باشند، اما این رفتار زمانی اختلال محسوب می شود که سوءظن نسبت به دیگران بسیار شدید، بی اساس و غیر منطقی باشد و در رفتار های فرد نمو بیرونی پیدا کند
قطعا زندگی با چنین اختلالی به مانند کابوسی بی انتها است، اینکه مدام با خود بگویی چه کسی قصد جان مرا کرده و یا فلان شخص چه درباره من فکر خواهد کرد و یا آن شخص در حالی که تنها نگاهی گذرا به فرد انداخته گمان دارد که این نگاه تهدید آمیز از سر چیست ؟ و در پی این تفکرات مدام و مدام در حال فرار و یا چیدن برنامه های مختلف است که در پی آن از این موقعیت ها جان سالم به در برد.
«گریز به تاریکی» روایتگر چنین داستانی است، روبرت شخصی است که از پارانویا رنج میبرد، شاید بهتر باشد نگاهی به زندگی شنیتسلر بیاندازیم تا تمامی این نوشته ها برایمان بهتر جلوه کند.
شنیتسلر در خاطرات خود نوشته :« پزشکی و شعر در روح منْ در ستیزند»
وی در سال ۱۸۸۹ تحصیلات پزشکی خود را به پایان رساند و در سن ۲۴ سالگی با ع��وان استادیار در کلینیکی روانشناسی که فروید نیز در آن تحصیل کرده بود مشغول به کار شد.
اغلب کار های وی نگاهی موشکافانه به افکار انسان و تحلیل احساسات بشری است، که حتی فروید نیز تحت تاثیر کار های او قرار گرفت.
حال برگردیم به روبرت، پس چنان که دریافتیم داستان راجع فردی بیمار است که نویسنده با دقت تمام لحظات تلخی از این بیماری را به خواننده نشان داده و تلخ کامی زندگی افراد دیگر که با چنین شخصی در حال زندگی هستند به تصویر میکشد، گاها احساسات شما را نیز برانگیخته میکند که دلی برای این بیچاره بسوزانید، اما چه سود؟ پایان خوشی در انتظار چنین افراد نیست ...
در طرف دیگر اتو، پزشکی موفق است و سعی در درمان برادر خود دارد و با دلسوزی به اون مینگرد و دل مشغولی عظیمی را برای وی ایجاد کرده.
اتو و روبرت طبق گفته نویسنده دو بخش جدا ناپذیر از نویسنده هستند. موضوعی که این اثر را جذاب تر میکند این است که روبرت و اتو هر دو تداعی گر شخص نویسنده هستند، هرچند وی از نظر پزشکی پارانویا نبود با این همه او در روبرت نشانه هایی از بیماری خود را میدید و درباره روبرت چنین گفته :« روبرت تصویر خودساختهای از من است» از چنین سخنانی میتوان این برداشت را کرد که شنیتسلر به نوعی از هیپوکندریا (خود بیمار انگاری) رنج میبرده است.
« ما درباره اوهام وسواس گونه صحبت میکنیم! آیا حق داریم آنها را به این نام بخوانیم؟ آیا این واژه ... مانند واژه های دیگر ... به معنای گریز نیست؟ گریز از تنوع مشوش و پیچیدگی موارد مشخص به دنیای سیستم ها. که این خود مسئلهی دیگری است. موردی است مانند دوست بیچارهی من ...»
جمع بندی : شنیتسلر نویسنده ای کار بلد هست چه قلمی بسیار گیرا رو داره، شاید کمی خشک باشه ولی بنظرم مخاطب رو به خوبی میتونه درگیر کنه و موضوعاتی که روی اون ها دست گذاشته بیشتر منجر به مرگ شخصی شده و تراژدی رو به همراه داره، اما در پس هر کدوم از این تراژدی ها داستانی پرمحتوا گنجونده که احتمالا برای هر کدوم از ما تداعی گر خاطراتی باشه، و با اینکه من چندان از داستان کوتاه دل خوشی ندارم ولی میتونم بگم شنیتسلر در کنار چخوف و ژید از نویسندگانی بود که داستان کوتاه هاش برای جذاب بود
داستان از این قرار بود که شخصیت اصلی این خودکشی میکنه، شاید بگید خب همچین چیز عجیبی نیست اما نکته ای که منو جذب کرد این بود که دخترِ «شنیتسلر» هم خودکشی کرده. «شنیتسلر» وقتی از خاکسپاری دختر عزیزش برمیگشته کتاب خودش رو یعنی داستان فرولاین الزه رو دست خانمی میبینه و درحالی که کتاب در دست داشته به خانم دیگری میگه که پدری که همچین داستانی مینویسه چندان عجیب نیست که دخترش به چنین سرنوشتی دچار بشه.
خب این موضوع و دونستن این جریان باعث شد سریعا کتاب رو سفارش بدم و به محض دریافت کتاب از پستچی شروع کردم به خوندن.
اما باید بگم در بین این ۶ داستانی که تو این کتاب گنجونده شده «فرولاین الزه» شاید داستانی معمولی جلوه کنه، البته باید بگم که داستانی بس تکون دهنده است اما خب داستان های دیگه این نویسنده من رو بیشتر غافلگیر کرد.
شنیتسلر پزشکی بوده که به نوینسدگی رو میاره و کشاکشی در خودش بین پزشک بودن و یا نویسنده بودن مدام حس میکرده، از این رو تمامی داستان های این نویسنده یا حداقل این ۶ داستان مضمون مرگ و بیماری های روانی میگذره.
به طور مثال داستان اول روایتگر زندگی دو برادر هست که یکی از اون ها به بیماری «پارانویا» مبتلا است، و نویسنده با قلم قوی چنان زندگی این شخص رو به تصویر میکشه که انگار تمام کوچه ها و خاطرات و نگرانی های روبرت به ما هم مربوطه و در پایان هم از تلخکامی این بیماری پرده برمیداره.
داستان دوم با نام «مرده ها سکوت میکنند» مرتبط با زنی است که به شوهر خود خیانت میکند و در پی این خیانت و در تصادفی معشوق وی میمیرد و ادامه ماجرای دست و پنجه نرم کردن این خانم با مرگ و عواقب موضوع است که همگی این ها در یک شب رخ میدهد.
داستان سوم با نام «مردن» روایتگر جوانی است که تنها یک سال برای زندگی فرصت دارد و از فهمیدن این موضوع زندگی خود را واداده و تصمیم میگیره هر چه زودتر میخواد این یکسال رو حسابی خوش بگذرونه اما هرچی که روز ها و هفته ها و ماه ها جلو میره شاهد فروپاشی های روانی او و چنگ زدن به زندگی هستیم.
داستان چهارم با نام «جرونیموی کور و برادرش» شاید به نسبت باقی داستان ها متفاوت باشه چرا که روایتگر فداکاری برادری برای برادر کورش که البته ناگفته نماند که همچین بی تقصیر نیست هست و کلیت داستان روی بدگمانی و باعث شدن این بدگمانی به مرتکب شدن جرمیمیگذره.
داستان پنجم که با نام «دفترچه خاطرات ردگوندا» داستانی زیادی کوتاه و نه چندان دلچسب بود.
و اما داستان آخر «فرولاین الزه» فرولاین به معنای دوشیزه است و روایتگر دختری است که به دور از خانواده خودش درحال زندگیه شاید این داستان نظرات چندانی رو جلب نکنه ولی شخصا من رو خیلی به فکر فرو برد، سوای تمام اون خاطرات تلخ نویسنده و مرگ دخترش و الباقی ماجرا، فرولاین درگیر گرفتاری خانوادگی و درخواست کمک از سوی خانواده اش میشه، مادر الزه از او درخواست میکنه به دلیل خطر به زندان افتادن پدرش از مردی تقاضای پول کنه و میبینم که چطور دختر جوانی اجبارا زندگیش دگرگون میشه، شاید کسانی که داستان رو خوندن و یا بعدا که مطالعه کنند با خودشون بگند این الزه همچین هم دختر پاکدامن و با افکاری سالم نبوده، خب دوست گرامی این رو قبول میکنم اما چیزی که باعث شد به این موضوع دامن زده بشه خانواده الزه بود، چنین چیزی رو شاید البته شاید که نه حتما تمامی جوانان تجربه میکنند، قرار گرفتن در موقعیتی ناخواسته که هزاران فکر و گمانه زنی ها رو در ذهن ما قرار میده که گاها منجر به تفکری بر ضد خانواده و افراد نزدیک به ما میشه، شاید بگیم چطور پدرم منو مجبور به چنین کاری میکنه و یا فلان کار مادرم احمقانه است و یا برادر و خواهر من منجر به از بین رفتن زندگی من شدن چون خودم رو فدای اونها میکنم.
بله، «شنیتسلر» در این داستان غم انگیز و تلخ چنین موضوعی رو پیش کشیده، آسیب های ناشی از تصمیمات خانواده بر فرزند و با توجه به حیطه کاری نویسنده میشه گفت اگر نه به طور عالی ولی چیزی درخور و قابل درک رو در این داستان پیاده کرده.
معرفی داستان گریز به تاریکی (لازم به ذکر هست که این معرفی رو قبل تر برای نوشتم و یکم ادبی تره😅)
«گریز به تاریکی» اثر «آرتور شنیتسلر»
روبرت و اتو دو برادر با دو دنیایی متفاوت.
برای درک بهتر داستان شاید بهتر باشد با بیماری پارانویا (بدگمانی) آشنا باشیم.
اختلال پارانویا نوعی بیماری روانی است که موجب سوء ظن نسبت به دیگران می شود. فرد در این حالت اعتمادی به سایر افراد نداشته و فکر میکند دیگران قصد صدمه زدن به او را دارند. در واقع یک سوء ظن غیر منطقی نسبت به سایر افراد در فرد مبتلا به پارانویا شکل می گیرد که جنبه های زندگی او را تحت تاثیر قرار می دهد. علت به وجود آمدن همچین فکری در فرد معمولا احساس ناراحتی شدید از یک فرد خاص یا یک مسئله و موضوعی باشد که منجر شده فرد این احساس و تفکرات داشته باشد. شاید بسیاری از افراد حالت خفیف پارانویا را تجربه کنند و افکار بدبینانه نسبت به سایرین داشته باشند، اما این رفتار زمانی اختلال محسوب می شود که سوءظن نسبت به دیگران بسیار شدید، بی اساس و غیر منطقی باشد و در رفتار های فرد نمو بیرونی پیدا کند
قطعا زندگی با چنین اختلالی به مانند کابوسی بی انتها است، اینکه مدام با خود بگویی چه کسی قصد جان مرا کرده و یا فلان شخص چه درباره من فکر خواهد کرد و یا آن شخص در حالی که تنها نگاهی گذرا به فرد انداخته گمان دارد که این نگاه تهدید آمیز از سر چیست ؟ و در پی این تفکرات مدام و مدام در حال فرار و یا چیدن برنامه های مختلف است که در پی آن از این موقعیت ها جان سالم به در برد.
«گریز به تاریکی» روایتگر چنین داستانی است، روبرت شخصی است که از پارانویا رنج میبرد، شاید بهتر باشد نگاهی به زندگی شنیتسلر بیاندازیم تا تمامی این نوشته ها برایمان بهتر جلوه کند.
شنیتسلر در خاطرات خود نوشته :« پزشکی و شعر در روح منْ در ستیزند»
وی در سال ۱۸۸۹ تحصیلات پزشکی خود را به پایان رساند و در سن ۲۴ سالگی با ع��وان استادیار در کلینیکی روانشناسی که فروید نیز در آن تحصیل کرده بود مشغول به کار شد.
اغلب کار های وی نگاهی موشکافانه به افکار انسان و تحلیل احساسات بشری است، که حتی فروید نیز تحت تاثیر کار های او قرار گرفت.
حال برگردیم به روبرت، پس چنان که دریافتیم داستان راجع فردی بیمار است که نویسنده با دقت تمام لحظات تلخی از این بیماری را به خواننده نشان داده و تلخ کامی زندگی افراد دیگر که با چنین شخصی در حال زندگی هستند به تصویر میکشد، گاها احساسات شما را نیز برانگیخته میکند که دلی برای این بیچاره بسوزانید، اما چه سود؟ پایان خوشی در انتظار چنین افراد نیست ...
در طرف دیگر اتو، پزشکی موفق است و سعی در درمان برادر خود دارد و با دلسوزی به اون مینگرد و دل مشغولی عظیمی را برای وی ایجاد کرده.
اتو و روبرت طبق گفته نویسنده دو بخش جدا ناپذیر از نویسنده هستند. موضوعی که این اثر را جذاب تر میکند این است که روبرت و اتو هر دو تداعی گر شخص نویسنده هستند، هرچند وی از نظر پزشکی پارانویا نبود با این همه او در روبرت نشانه هایی از بیماری خود را میدید و درباره روبرت چنین گفته :« روبرت تصویر خودساختهای از من است» از چنین سخنانی میتوان این برداشت را کرد که شنیتسلر به نوعی از هیپوکندریا (خود بیمار انگاری) رنج میبرده است.
« ما درباره اوهام وسواس گونه صحبت میکنیم! آیا حق داریم آنها را به این نام بخوانیم؟ آیا این واژه ... مانند واژه های دیگر ... به معنای گریز نیست؟ گریز از تنوع مشوش و پیچیدگی موارد مشخص به دنیای سیستم ها. که این خود مسئلهی دیگری است. موردی است مانند دوست بیچارهی من ...»
جمع بندی : شنیتسلر نویسنده ای کار بلد هست چه قلمی بسیار گیرا رو داره، شاید کمی خشک باشه ولی بنظرم مخاطب رو به خوبی میتونه درگیر کنه و موضوعاتی که روی اون ها دست گذاشته بیشتر منجر به مرگ شخصی شده و تراژدی رو به همراه داره، اما در پس هر کدوم از این تراژدی ها داستانی پرمحتوا گنجونده که احتمالا برای هر کدوم از ما تداعی گر خاطراتی باشه، و با اینکه من چندان از داستان کوتاه دل خوشی ندارم ولی میتونم بگم شنیتسلر در کنار چخوف و ژید از نویسندگانی بود که داستان کوتاه هاش برای جذاب بود
January 15, 2025
Ho potuto apprezzare nel tempo la bravura di scrittore e di fine psicologo di Arthur Schnitzler [1862-1931] ma “Fuga nelle Tenebre” scritto tra il 1912 e il 1917, ma pubblicato solo nel 1931, poco prima che un ictus lo uccidesse, non è solo un’opera eccellente, un racconto incalzante, ma anche una magnifica incursione in una psiche malata, quella del protagonista, argomento che è possibile sia stato fonte di conversazione e confronto dello scrittore con il suo amico Sigmund Freud, padre della psicanalisi. Ma aldilà di queste illazioni, che peraltro non sono farina del mio sacco, questo romanzo breve ha come protagonista Robert, un giovane impiegato che in passato ha perso improvvisamente la moglie e che rientra al lavoro dopo un lungo periodo di assenza concessogli per curare un esaurimento nervoso dal quale pare del tutto guarito: la vicinanza affettiva e fisica del fratello medico Otto, un nuovo fidanzamento che sembra rendergli nuova serenità, la ripresa del lavoro con nuovo entusiasmo e dedizione sembrano gettare nell’oblio i cattivi pensieri, ma quella lettera autografa firmata e lasciata in mano al fratello tempo prima sembra occupare troppo la sua mente…
April 9, 2022
Uno straordinario viaggio in quei recessi della mente umana in cui alberga la follia e in cui, lentamente, inesorabilmente, si appresta il lento declinare di un'esistenza. Tra visioni, flussi di coscienza, constatazioni più o meno veritiere, più o meno attendibili e verificabili, l'autore ci conduce nella mente del protagonista, Robert, e nelle fasi di un delirio personale, inconsapevole, che, in un crescendo di eventi, trova poi la propria tragica soluzione. Fine, appassionante, disturbante. Da leggere.
August 13, 2019
Con una prosa lucida e disincantata, Schnitzler narra - dal punto di vista del protagonista - il lento ma inarrestabile precipitare nelle tenebre della follia di Robert. Vedovo da anni, reduce da una crisi che lo ha portato a trascorrere sei mesi di ferie lontano da Vienna, si appresta a riprendere il lavoro e a vivere un nuovo amore, quando la paura di diventare pazzo lo assale e lo condiziona, portandolo ad analizzare ipotetici sintomi e a vedere il tanto temuto stato mentale riflesso negli sguardi degli amici e del fratello. Ogni tentativo di razionalizzare fallisce e l’ossessione si impadronisce totalmente di lui, intrappolandolo in una notte senza fine.
February 2, 2025
English review below⬇️
------
German review:
Wirklich anschauliche erzählte Novelle eines Verfolgungswahns. Ich persönlich sehe aber keine tatsächliche Steigerung des Krankheitszustands im Verlauf der Handlung, sondern ein relativ konstantes Krankheitsbild. Daher finde ich den Schluss bzw. auch kurz davor etwas übertrieben.
Gesamt: 4,2⭐
--------
English review:
A really vividly told novel about pathological paranoia. Personally, however, I don't see any actual increase in the state of the illness over the course of the plot, but rather a relatively constant clinical picture. That's why I find the ending, or right before it, somewhat exaggerated.
Overall: 4.2⭐
------
German review:
Wirklich anschauliche erzählte Novelle eines Verfolgungswahns. Ich persönlich sehe aber keine tatsächliche Steigerung des Krankheitszustands im Verlauf der Handlung, sondern ein relativ konstantes Krankheitsbild. Daher finde ich den Schluss bzw. auch kurz davor etwas übertrieben.
Gesamt: 4,2⭐
--------
English review:
A really vividly told novel about pathological paranoia. Personally, however, I don't see any actual increase in the state of the illness over the course of the plot, but rather a relatively constant clinical picture. That's why I find the ending, or right before it, somewhat exaggerated.
Overall: 4.2⭐
September 19, 2017
In fuga da sé.
Oramai le mie letture proseguono sempre più collegate tra loro da fili, a volte sottilissimi, altre più resistenti dell'acciaio.
Ancora una volta lo stimolo mi viene dalla lettura di "Il mondo di ieri", l'autobiografia di Stefan Zweig, che continua a fornirmi spunti interessanti e il desiderio di accompagnarne la lettura a quella di romanzi ad essa riconducibili; se con Henry James il legame era piuttosto esile, dovuto più che altro all'atmosfera che regnava nel bellissimo "Carteggio Aspern", con Schnitzler l'associazione è immediata: perché sono entrambi viennesi, si conoscevano, ed entrambi hanno portato, sia pure in maniera differente, essendone fortemente influenzati, le teorie freudiane in letteratura.
Non mi aveva entusiasmato, Schnitzler, quando anni fa lessi "Doppio sogno", forse anche contagiata nel mio giudizio dallo scarso gradimento che aveva suscitato in me il film di Kubrick. Mi è piaciuto invece "Fuga nelle tenebre", il cui sottotitolo potrebbe essere "cronaca di un delirio", oppure "nascita di un'ossessione", con il quale l'autore si cala completamente nella psiche di Robert, giovane uomo della Vienna "bene", per descriverne in un crescendo angosciante e soffocante, l'origine e lo sviluppo della sua ossessione maniacale.
Robert, che all'inizio della storia è convalescente per un lieve esaurimento nervoso, è agli occhi di tutti coloro che lo conoscono, un tipo forse un po' stravagante, forse ipocondriaco, magari un po' troppo sensibile, ma in tutto e per tutto una persona normale: come voi, come me, come tutti.
È abilissimo Schnitzler a descriverne i mutamenti repentini, la straziante e muta richiesta di aiuto, l'incapacità di affidarsi completamente agli altri che identifica, invece, come il nemico dal quale difendersi, e a dare forma, nel delirio, a quello strano groviglio della mente, a quel dormiveglia della ragione, in cui il subconscio prende il sopravvento sulla coscienza annientandola.
Oramai le mie letture proseguono sempre più collegate tra loro da fili, a volte sottilissimi, altre più resistenti dell'acciaio.
Ancora una volta lo stimolo mi viene dalla lettura di "Il mondo di ieri", l'autobiografia di Stefan Zweig, che continua a fornirmi spunti interessanti e il desiderio di accompagnarne la lettura a quella di romanzi ad essa riconducibili; se con Henry James il legame era piuttosto esile, dovuto più che altro all'atmosfera che regnava nel bellissimo "Carteggio Aspern", con Schnitzler l'associazione è immediata: perché sono entrambi viennesi, si conoscevano, ed entrambi hanno portato, sia pure in maniera differente, essendone fortemente influenzati, le teorie freudiane in letteratura.
Non mi aveva entusiasmato, Schnitzler, quando anni fa lessi "Doppio sogno", forse anche contagiata nel mio giudizio dallo scarso gradimento che aveva suscitato in me il film di Kubrick. Mi è piaciuto invece "Fuga nelle tenebre", il cui sottotitolo potrebbe essere "cronaca di un delirio", oppure "nascita di un'ossessione", con il quale l'autore si cala completamente nella psiche di Robert, giovane uomo della Vienna "bene", per descriverne in un crescendo angosciante e soffocante, l'origine e lo sviluppo della sua ossessione maniacale.
Robert, che all'inizio della storia è convalescente per un lieve esaurimento nervoso, è agli occhi di tutti coloro che lo conoscono, un tipo forse un po' stravagante, forse ipocondriaco, magari un po' troppo sensibile, ma in tutto e per tutto una persona normale: come voi, come me, come tutti.
È abilissimo Schnitzler a descriverne i mutamenti repentini, la straziante e muta richiesta di aiuto, l'incapacità di affidarsi completamente agli altri che identifica, invece, come il nemico dal quale difendersi, e a dare forma, nel delirio, a quello strano groviglio della mente, a quel dormiveglia della ragione, in cui il subconscio prende il sopravvento sulla coscienza annientandola.
March 18, 2022
این کتاب مجموعه ۶ داستان کوتاه و بلند از آرتور شنیتسلر هست و سومین کتابی که از این نویسنده میخونم.
داستان ها و نظرم درموردشون به کمی اسپویل:
۱. گریز به تاریکی: این داستان روایت مردیست که به دلیل دیدن دوستش که به جنون مبتلا شده و در تيمارستان بستری شده، دچار نگرانی میشه که نکنه خودش هم به این سرنوشت دچار شه. برای همین از برادرش که بیش از همه دوستش داره و از قضا پزشک هم هست میخواد که اگر روزی او هم چنین سرنوشتی پیدا کرد، برادر اونو با دارو بکشه تا مجبور نباشه با جنون زندگی کنه. این اتفاق اما بعدها سبب نگرانی شخصیت اصلی میشه که نکنه برادر به هرحال اونو بکشه و بعد این اتفاق رو حادثه جلوه بده؟
واقعا داستان پر از دلهره بود و شنیتسلر به عنوان یک پزشک به خوبی کیسی از پارانویا رو به تصویر کشیده بود به طوریکه بعضی جاها من به عنوان خواننده هم به وقایع مشکوک میشدم!
۲. مرده ها سکوت میکنند: در باره مردیست که سراپا عاشق یک زن شوهردار است و زن هم با وجود علاقه به مرد، حاضر به ترک زندگی خود نیست.
خیانت خیلی جالب تصویر شده بود و اینکه زن برای مرد دیگر چقدر درواقعیت ارزش قائل بود...
۳.مردن: مرد جوانی دچار بیماری لاعلاجی میشود و تنها یک سال برای زندگی وقت دارد..
تم داستان کمی شیبه مرگ ایوان ایلیچ هست. اما این مردن بیشتر درباره نحوه پذیرش مرگ توسط یک جوان بود که همسرش میتونست بعد ازون زندگی طولانی و زیبایی داشته باشه. توی این داستان عشقِ بیریا و بیتوقع جوان به مرور به حسی خودخواهانه تبدیل میشه.
برا اساس مثلث کارپمن، نقش قربانی و نجات دهنده به مرور برای مرد و زن به امری بدیهی تبدیل میشه و روند مرگِ مرد، به یک بازی(روانی) شوم.
۴.جرونیموی کور و برادرش: نوازنده دورهگرد کور به همراه برادرش زندگی میکند. برادری که در کودکی سبب کوری او شده و از آن روز خود را وقف مراقبت از برادر کرده. همه چیز خوب بود تا روزی که شخصی به مرد کور گفت از کجا میدونه برادر سهم پولهاشو کمتر نمیده؟
خیلی ایده جالبی بود و واقعا حس بدی داشت. دوسش داشتم ولی!
۵. دفترچه خاطرات ردگوندا: مردی که از تمنای خود برای یک زن سخن میگه. مرد هرگز در حقیقت با زن نبوده اما در تخیلات خود با او زندگی میکنه ...
یک مقدار سورئال بود این داستان و با اینکه ایده ش خیلی ناب بود، کمتر از بقیه داستان ها درگیرم کرد! شاید چون کوتاهتر بود..
۶.فرولاین الزه: پدر الزه، دوشیزه ای از طبقه اشراف، نیاز به پول داره و مادر از دختر میخواد که از یکی از دوستان پدر درخواست پول کنه. مادر توضیح میدهد که بدون این پول پدر به زندان میوفته! حالا الزه بار سنگین این مسئولیت رو به دوش میکشه.
دوست پدر اما کسی نیست که به این راحتی ها پولی بده..
اضطراب و افکار الزه واقعا محشر نوشته شده بود..تمام احساساتش رو حس کردم...چقدر دردناک و فجیع...عجب داستانی!
داستان ها و نظرم درموردشون به کمی اسپویل:
۱. گریز به تاریکی: این داستان روایت مردیست که به دلیل دیدن دوستش که به جنون مبتلا شده و در تيمارستان بستری شده، دچار نگرانی میشه که نکنه خودش هم به این سرنوشت دچار شه. برای همین از برادرش که بیش از همه دوستش داره و از قضا پزشک هم هست میخواد که اگر روزی او هم چنین سرنوشتی پیدا کرد، برادر اونو با دارو بکشه تا مجبور نباشه با جنون زندگی کنه. این اتفاق اما بعدها سبب نگرانی شخصیت اصلی میشه که نکنه برادر به هرحال اونو بکشه و بعد این اتفاق رو حادثه جلوه بده؟
واقعا داستان پر از دلهره بود و شنیتسلر به عنوان یک پزشک به خوبی کیسی از پارانویا رو به تصویر کشیده بود به طوریکه بعضی جاها من به عنوان خواننده هم به وقایع مشکوک میشدم!
۲. مرده ها سکوت میکنند: در باره مردیست که سراپا عاشق یک زن شوهردار است و زن هم با وجود علاقه به مرد، حاضر به ترک زندگی خود نیست.
خیانت خیلی جالب تصویر شده بود و اینکه زن برای مرد دیگر چقدر درواقعیت ارزش قائل بود...
۳.مردن: مرد جوانی دچار بیماری لاعلاجی میشود و تنها یک سال برای زندگی وقت دارد..
تم داستان کمی شیبه مرگ ایوان ایلیچ هست. اما این مردن بیشتر درباره نحوه پذیرش مرگ توسط یک جوان بود که همسرش میتونست بعد ازون زندگی طولانی و زیبایی داشته باشه. توی این داستان عشقِ بیریا و بیتوقع جوان به مرور به حسی خودخواهانه تبدیل میشه.
برا اساس مثلث کارپمن، نقش قربانی و نجات دهنده به مرور برای مرد و زن به امری بدیهی تبدیل میشه و روند مرگِ مرد، به یک بازی(روانی) شوم.
۴.جرونیموی کور و برادرش: نوازنده دورهگرد کور به همراه برادرش زندگی میکند. برادری که در کودکی سبب کوری او شده و از آن روز خود را وقف مراقبت از برادر کرده. همه چیز خوب بود تا روزی که شخصی به مرد کور گفت از کجا میدونه برادر سهم پولهاشو کمتر نمیده؟
خیلی ایده جالبی بود و واقعا حس بدی داشت. دوسش داشتم ولی!
۵. دفترچه خاطرات ردگوندا: مردی که از تمنای خود برای یک زن سخن میگه. مرد هرگز در حقیقت با زن نبوده اما در تخیلات خود با او زندگی میکنه ...
یک مقدار سورئال بود این داستان و با اینکه ایده ش خیلی ناب بود، کمتر از بقیه داستان ها درگیرم کرد! شاید چون کوتاهتر بود..
۶.فرولاین الزه: پدر الزه، دوشیزه ای از طبقه اشراف، نیاز به پول داره و مادر از دختر میخواد که از یکی از دوستان پدر درخواست پول کنه. مادر توضیح میدهد که بدون این پول پدر به زندان میوفته! حالا الزه بار سنگین این مسئولیت رو به دوش میکشه.
دوست پدر اما کسی نیست که به این راحتی ها پولی بده..
اضطراب و افکار الزه واقعا محشر نوشته شده بود..تمام احساساتش رو حس کردم...چقدر دردناک و فجیع...عجب داستانی!
June 24, 2022
به نام او
این کتاب شامل پنج داستان بلند: «گریز به تاریکی»، «مردن»، «مردهها سکوت میکنند»، «جرونیموی کور و برادرش» و «فرولاین الزه» و یک داستان کوتاه یعنی «دفترچه خاطرات ردگوندا» است.
در مورد «مردن» و «مردهها سکوت میکنند» در کتابهایی که به صورت مجزا از این داستانها منتشر شده توضیحاتی دادم. در مورد سه نوول دیگر باید بگویم که هر سه جزو مهمترین و بهترین آثار شنیتسلر هستند و او هر سه را در دوران پختگی خود نوشته است.
شنیتسلر در «گریز به تاریکی» ما را با یک بیمار روانی همراه میکند (شاید به یکی از بیماران شنیتسلر در دورۀ طبابت خود شبیه باشد)، او تا به آخر این فضای مالیخولیایی را که از ابتدا بر داستان حاکم است، حفظ میکند و با پایانبندیای تکاندهنده آن را تکمیل میکند (��ثل بیشتر پایانبندیهای آثار او). در «جرونیموی کور و برادرش» که اوّلین داستان ترجمهشده از شنیتسلر به زبان فارسی نیز هست و در سال 1310 با عنوان «کور و برادرش» به قلم «صادق هدایت» منتشر شد و بعدها در کتاب «نوشتههای پراکنده» آمد، داستان نوازندۀ کور و دورهگردی را روایت میکند که به همراه برادرش به تکدّیگری مشغول است و در جریان یک سوءتفاهم، دیدی تازه نسبت به برادرش پیدا میکند. مضمون «جرونیموی کور و برادرش» از آن دست مضامینی است که در کمتر اثری از شنیتسلر تکرار شده است.
و امّا داستان آخر که عنوانش همان نام شخصیت اوّل داستان است، یعنی «فرولاین الزه»، به نظر بنده بهترین داستان این کتاب است؛ بهترین داستان در مجموعهای که همۀ داستانهایش در تراز ادبی بالایی قرار دارد. شنیتسلر این داستان را در دهۀ پایانی عمر خود نوشت. او در یادداشتهای روزانهاش به این نکته اشاره میکند که میخواهد داستان دیگری به سبک «ستوان گوستل» بنویسد، منتها این بار شخصیت اوّل داستان، دختر نوجوانی باشد. «فرولاین اِلزه» مونولوگی طولانی است با حجمی تقریباً دو برابر «ستوان گوستل»، ضمن اینکه شنیتسلر در این داستان نثر پختهتر و پرداختهتری پیدا کرده است. این داستان از مهمترین آثار اوست که به مانند برخی دیگر از داستانهایش، بارها مورد اقتباس سینمایی قرار گرفته است.
این کتاب شامل پنج داستان بلند: «گریز به تاریکی»، «مردن»، «مردهها سکوت میکنند»، «جرونیموی کور و برادرش» و «فرولاین الزه» و یک داستان کوتاه یعنی «دفترچه خاطرات ردگوندا» است.
در مورد «مردن» و «مردهها سکوت میکنند» در کتابهایی که به صورت مجزا از این داستانها منتشر شده توضیحاتی دادم. در مورد سه نوول دیگر باید بگویم که هر سه جزو مهمترین و بهترین آثار شنیتسلر هستند و او هر سه را در دوران پختگی خود نوشته است.
شنیتسلر در «گریز به تاریکی» ما را با یک بیمار روانی همراه میکند (شاید به یکی از بیماران شنیتسلر در دورۀ طبابت خود شبیه باشد)، او تا به آخر این فضای مالیخولیایی را که از ابتدا بر داستان حاکم است، حفظ میکند و با پایانبندیای تکاندهنده آن را تکمیل میکند (��ثل بیشتر پایانبندیهای آثار او). در «جرونیموی کور و برادرش» که اوّلین داستان ترجمهشده از شنیتسلر به زبان فارسی نیز هست و در سال 1310 با عنوان «کور و برادرش» به قلم «صادق هدایت» منتشر شد و بعدها در کتاب «نوشتههای پراکنده» آمد، داستان نوازندۀ کور و دورهگردی را روایت میکند که به همراه برادرش به تکدّیگری مشغول است و در جریان یک سوءتفاهم، دیدی تازه نسبت به برادرش پیدا میکند. مضمون «جرونیموی کور و برادرش» از آن دست مضامینی است که در کمتر اثری از شنیتسلر تکرار شده است.
و امّا داستان آخر که عنوانش همان نام شخصیت اوّل داستان است، یعنی «فرولاین الزه»، به نظر بنده بهترین داستان این کتاب است؛ بهترین داستان در مجموعهای که همۀ داستانهایش در تراز ادبی بالایی قرار دارد. شنیتسلر این داستان را در دهۀ پایانی عمر خود نوشت. او در یادداشتهای روزانهاش به این نکته اشاره میکند که میخواهد داستان دیگری به سبک «ستوان گوستل» بنویسد، منتها این بار شخصیت اوّل داستان، دختر نوجوانی باشد. «فرولاین اِلزه» مونولوگی طولانی است با حجمی تقریباً دو برابر «ستوان گوستل»، ضمن اینکه شنیتسلر در این داستان نثر پختهتر و پرداختهتری پیدا کرده است. این داستان از مهمترین آثار اوست که به مانند برخی دیگر از داستانهایش، بارها مورد اقتباس سینمایی قرار گرفته است.
April 19, 2020
هر کتابی که از این پزشک نویسنده اتریشی میخونم بیشتر بهش علاقهمند میشم!
این شیوه و دقت توی بیان حالات روانی شخصیت های داستانهاش واقعا بی نظیره و نفس رو بند میاره.
این کتاب در واقع از 6 داستان تشکیل شده که همشون جزو داستان کوتاه حساب نمیشن. چندتاشون داستان بلند (novella) محسوب میشن.
همه داستانهاش خوب بودن. مخصوصا داستان فرولاین الزه، مردن و گریز به تاریکی.
این شیوه و دقت توی بیان حالات روانی شخصیت های داستانهاش واقعا بی نظیره و نفس رو بند میاره.
این کتاب در واقع از 6 داستان تشکیل شده که همشون جزو داستان کوتاه حساب نمیشن. چندتاشون داستان بلند (novella) محسوب میشن.
همه داستانهاش خوب بودن. مخصوصا داستان فرولاین الزه، مردن و گریز به تاریکی.
September 23, 2012
به نظر من پرداخت روانکاوانه و روانشناسانه ی عالی داشت داستان ها و چالش های درونی روح انسان عالی توصیف کرده بود.
October 26, 2021
این کتاب مجموعهی شش داستانه. تو همهی داستانها شخصیتها هر کدوم به نوبهی خودشون تحت فشار روحی هستن بنا به دلایلی و شنیتسلر بینهایت موشکافانه به گفت و گوها و کشمکشهای درونیشون و زوایای پنهان روحشون و ترس هاشون و تمایلاتشون و تردیدهاشون پرداخته که قطعا روانپزشک بودن نویسنده در این مورد بیتاثیر نبوده. برای من از اون دست آثاری بود که حس تنها نبودن و "عه عه! پس فقط من نیستم که حسی تقریبا این شکلی داشتم در اعماق وجودم" میداد و خب این حس در مواجهه با هر اثر ادبی و هنری برام ارزشمنده و پنج ستاره برای شنیتسلر.
September 3, 2017
Διαβάζοντάς το έπαιζε συνεχώς στο κεφάλι μου το Centrefolds των Placebo στη live εκτέλεση στο Παρίσι. Μια σπαρακτική, καθηλωτική καταγραφή μοναξιάς, κρίσεων πανικού, μελαγχολίας και ό,τι συνεπάγονται.
Είναι μια ιστορία αυτοκαταστροφής. Στον υπέρτατο βαθμό της. Με όλη της την αλήθεια και την υπερβολή. Είναι μια ιστορία καθ'όλα της ειλικρινής. Και τόσο ξεκάθαρα δοσμένη, λες και μπορείς να την αγγίξεις.
Σκοτεινό και ταυτόχρονα λυτρωτικό, είναι από τα βιβλία που αποτυπώνονται στο μυαλό σου.
Δεν ξέρω, ίσως η φωνή του Brian Molko να στα πει καλύτερα.
Είναι μια ιστορία αυτοκαταστροφής. Στον υπέρτατο βαθμό της. Με όλη της την αλήθεια και την υπερβολή. Είναι μια ιστορία καθ'όλα της ειλικρινής. Και τόσο ξεκάθαρα δοσμένη, λες και μπορείς να την αγγίξεις.
Σκοτεινό και ταυτόχρονα λυτρωτικό, είναι από τα βιβλία που αποτυπώνονται στο μυαλό σου.
Δεν ξέρω, ίσως η φωνή του Brian Molko να στα πει καλύτερα.
February 14, 2024
Η Νουβέλα της Τρέλας
Αυτός ήταν ένας από τους αρχικούς τίτλους που έδωσε ο Schnitzler στο έργο του, το οποίο έμεινε μακριά από το αναγνωστικό κοινό για περίπου 20 χρόνια. Η επιλογή ήταν του συγγραφέα που όσο περνούσε ο καιρός, έβλεπε όλο και περισσότερο τον εαυτό του και τη σχέση που είχε με τον αδερφό του να αποτυπώνονται στη νουβέλα του με θέμα την τρέλα και όχι μόνο. Κατά κάποιο τρόπο, αυτή η νουβέλα ίσως να είναι και η πιο προσωπική του συγγραφέα, κυρίως λόγω των θεμάτων που θέλει να παρουσιάσει.
Διαβάζοντας τις αμφιβολίες, τις σκέψεις και τις πράξεις του πρωταγωνιστή Ρόμπερτ, συνειδητοποιεί κανείς πως το έργο προσπαθεί να μιλήσει με τις θεωρίες του Φρόιντ για την σχιζοφρένεια, τις τάσεις καταδίωξης και το γενικευμένο άγχος που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Ως άτομο που έχω θέμα με το άγχος, μπόρεσα να καταλάβω τον πρωταγωνιστή, σε σημείο που να δικαιολογώ σχεδόν εντελώς τις πράξεις του. Έφτασα μάλιστα να είμαι πεπεισμένος πως τα ερεθίσματα που εκκινουσαν το άγχος του ήταν απόλυτα φυσιολογικά και πως είναι λογικό ο Ρόμπερτ να βρίσκεται σε μια τέτοια ψυχική κατάσταση. Από εκεί, δεν είναι δύσκολο να οδηγηθεις στην εμμονή και από εκεί στην παράνοια.
Μήπως όμως ήταν αβάσιμο το άγχος του πρωταγωνιστή; Αυτό δεν το μαθαίνουμε ποτέ, καθώς ο στόχος του Schnitzler δεν είναι να οδηγήσει νομοτελειακά στην κάθαρση του χαρακτήρα, αλλά να ξεδιπλώσει μια σπουδή πάνω στα θέματα που αναφέρθηκαν. Εδώ έρχεται και δένει σχεδόν αρμονικά η συνοδευτική εισαγωγή του Ίσαρη, καθώς και δύο γράμματα του Φρόιντ προς τον συγγραφέα, τον οποίο αναγνωρίζει ως ισότιμο συνομιλητή σε θέματα ψυχολογίας.
Αυτός ήταν ένας από τους αρχικούς τίτλους που έδωσε ο Schnitzler στο έργο του, το οποίο έμεινε μακριά από το αναγνωστικό κοινό για περίπου 20 χρόνια. Η επιλογή ήταν του συγγραφέα που όσο περνούσε ο καιρός, έβλεπε όλο και περισσότερο τον εαυτό του και τη σχέση που είχε με τον αδερφό του να αποτυπώνονται στη νουβέλα του με θέμα την τρέλα και όχι μόνο. Κατά κάποιο τρόπο, αυτή η νουβέλα ίσως να είναι και η πιο προσωπική του συγγραφέα, κυρίως λόγω των θεμάτων που θέλει να παρουσιάσει.
Διαβάζοντας τις αμφιβολίες, τις σκέψεις και τις πράξεις του πρωταγωνιστή Ρόμπερτ, συνειδητοποιεί κανείς πως το έργο προσπαθεί να μιλήσει με τις θεωρίες του Φρόιντ για την σχιζοφρένεια, τις τάσεις καταδίωξης και το γενικευμένο άγχος που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Ως άτομο που έχω θέμα με το άγχος, μπόρεσα να καταλάβω τον πρωταγωνιστή, σε σημείο που να δικαιολογώ σχεδόν εντελώς τις πράξεις του. Έφτασα μάλιστα να είμαι πεπεισμένος πως τα ερεθίσματα που εκκινουσαν το άγχος του ήταν απόλυτα φυσιολογικά και πως είναι λογικό ο Ρόμπερτ να βρίσκεται σε μια τέτοια ψυχική κατάσταση. Από εκεί, δεν είναι δύσκολο να οδηγηθεις στην εμμονή και από εκεί στην παράνοια.
Μήπως όμως ήταν αβάσιμο το άγχος του πρωταγωνιστή; Αυτό δεν το μαθαίνουμε ποτέ, καθώς ο στόχος του Schnitzler δεν είναι να οδηγήσει νομοτελειακά στην κάθαρση του χαρακτήρα, αλλά να ξεδιπλώσει μια σπουδή πάνω στα θέματα που αναφέρθηκαν. Εδώ έρχεται και δένει σχεδόν αρμονικά η συνοδευτική εισαγωγή του Ίσαρη, καθώς και δύο γράμματα του Φρόιντ προς τον συγγραφέα, τον οποίο αναγνωρίζει ως ισότιμο συνομιλητή σε θέματα ψυχολογίας.
February 7, 2025
گریز به تاریکی و پنج داستان دیگر—سفری در تاریکی ذهن
آرتور شنیتسلر با این مجموعه از داستانها، مثل یک روانکاوِ ادبی، لایههای درونی انسان را میشکافد و به ما نشان میدهد که چطور ترس، توهم و سرنوشت، انسان را به ورطهی سقوط میکشانند. هر داستان در این کتاب مثل آینهای است که شخصیتهایش را در لحظات بحرانی و سرنوشتساز زندگی به تصویر میکشد.
گریز به تاریکی: شاهکار این مجموعه بود—داستانی که بهطرز بیرحمانهای انسان را با روانِ آشفته و سرگردانش مواجه میکند. بازی ذهنی شخصیت اصلی، اضطراب و سقوط تدریجیاش، همه بهشدت تاثیرگذار بودند.
مردن: هم روایتی از ناامیدی و هراسِ مواجهه با مرگ بود؛ تلخ، اما عمیق و تکاندهنده. شنیتسلر به زیبایی حس زوال و ناتوانی را در این داستان به تصویر میکشد.
فرولاین الزه: یکی از درخشانترین داستانهای این مجموعه بود. سفری به درون ذهن دختری که در یک موقعیت وحشتناک گیر افتاده و چارهای جز دستوپنجه نرم کردن با عواقب آن ندارد. روایتِ ذهنی، کشمکش درونی و سقوط تدریجی او بینظیر بود.
مرده ها سکوت میکنند : یکی از آن داستان هایی بود که با سادگی روایت، اما عمقی پنهان ذهن را درگیر میکند. سکوت مرگ، تضاد درونی شخصیت اصلی و تقابل او با حقیقتی که دیگر امکان تغییرش نیست، داستان را به اثری تأمل برانگیز تبدیل میکند.
جرونیموی کور و برادرش: شاید از نظر فرم، متفاوتتر از بقیه بود، اما درونمایهاش همان درگیری انسان با سرنوشت و واقعیت تلخی بود که نمیتوان از آن فرار کرد.
اما دفترچه خاطرات ردگوندا… راستش را بخواهید، نتوانستم با آن ارتباط برقرار کنم. شاید هم باید در زمان دیگری، با ذهنی دیگر، دوباره به سراغش بروم.
در نهایت، این کتاب چیزی بیشتر از یک مجموعه داستان بود—سفری به اعماق ذهن، جایی که توهم و حقیقت درهم میآمیزند و انسان در تاریکی خودش گم میشود.
آرتور شنیتسلر با این مجموعه از داستانها، مثل یک روانکاوِ ادبی، لایههای درونی انسان را میشکافد و به ما نشان میدهد که چطور ترس، توهم و سرنوشت، انسان را به ورطهی سقوط میکشانند. هر داستان در این کتاب مثل آینهای است که شخصیتهایش را در لحظات بحرانی و سرنوشتساز زندگی به تصویر میکشد.
گریز به تاریکی: شاهکار این مجموعه بود—داستانی که بهطرز بیرحمانهای انسان را با روانِ آشفته و سرگردانش مواجه میکند. بازی ذهنی شخصیت اصلی، اضطراب و سقوط تدریجیاش، همه بهشدت تاثیرگذار بودند.
مردن: هم روایتی از ناامیدی و هراسِ مواجهه با مرگ بود؛ تلخ، اما عمیق و تکاندهنده. شنیتسلر به زیبایی حس زوال و ناتوانی را در این داستان به تصویر میکشد.
فرولاین الزه: یکی از درخشانترین داستانهای این مجموعه بود. سفری به درون ذهن دختری که در یک موقعیت وحشتناک گیر افتاده و چارهای جز دستوپنجه نرم کردن با عواقب آن ندارد. روایتِ ذهنی، کشمکش درونی و سقوط تدریجی او بینظیر بود.
مرده ها سکوت میکنند : یکی از آن داستان هایی بود که با سادگی روایت، اما عمقی پنهان ذهن را درگیر میکند. سکوت مرگ، تضاد درونی شخصیت اصلی و تقابل او با حقیقتی که دیگر امکان تغییرش نیست، داستان را به اثری تأمل برانگیز تبدیل میکند.
جرونیموی کور و برادرش: شاید از نظر فرم، متفاوتتر از بقیه بود، اما درونمایهاش همان درگیری انسان با سرنوشت و واقعیت تلخی بود که نمیتوان از آن فرار کرد.
اما دفترچه خاطرات ردگوندا… راستش را بخواهید، نتوانستم با آن ارتباط برقرار کنم. شاید هم باید در زمان دیگری، با ذهنی دیگر، دوباره به سراغش بروم.
در نهایت، این کتاب چیزی بیشتر از یک مجموعه داستان بود—سفری به اعماق ذهن، جایی که توهم و حقیقت درهم میآمیزند و انسان در تاریکی خودش گم میشود.
November 29, 2023
Bene fino a metà libro dove tutto è possibile. Poi la storia prende una delle possibili svolte, la più ovvia con finale neanche tanto sorprendente. Non mi ha convinto. Dall'Autore di Doppio Sogno mi aspettavo molto di più.
June 15, 2024
داستان گریز به تاریکی ۴
مرده ها سکوت نمیکنن ۳.۷
مردن ۳
جرونیموی کور و برادرش ۳.۷
دفترچه خاطرات ردگوندا ۱.۵
فرولاین الزه ۴
مرده ها سکوت نمیکنن ۳.۷
مردن ۳
جرونیموی کور و برادرش ۳.۷
دفترچه خاطرات ردگوندا ۱.۵
فرولاین الزه ۴
April 2, 2016
"Flucht in die Finsternis", Schnitzlers "Wahnsinnsnovelle", nimmt den Leser mit auf eine beklemmende Reise in die Psyche des Wiener Sektionsrates Robert, der zu Beginn des Buches eben von einer sechsmonatigen Erholungsreise in den Süden nach Wien zurückkehrt. Grund für diesen Aufenthalt waren Gedächtnisausfälle, starke Stimmungsschwankungen, auch depressive Störungen, die aber von den Ärzten, darunter vor allem Roberts eigenem Bruder Otto, eher als hypochondrische Einfälle abgetan und verharmlost wurden.
Robert selbst aber reflektiert ununterbrochen seine eigene psychische Verfassung: hat er zunächst noch panische Angst davor, tatsächlich wahnsinnig zu werden, fürchtet er später von seiner Umwelt (fälschlich!) für wahnsinnig gehalten zu werden und ist schließlich am Ende davon überzeugt, nicht er sei verrückt, sondern sein Bruder Otto.
Da Robert selbst Otto vor Jahren das (schriftliche) Versprechen abgerungen hatte, ihn im Falle einer ausbrechenden Geisteskrankheit auf schmerzfreie Weise ins Jenseits zu befördern, führt diese letzte paranoide Wahnidee Roberts zu tragischen Konsequenzen.
Der Leser nimmt an der zunehmenden Zerrüttung von Roberts Geisteszustand unmittelbar teil, da die Novelle zwar in der dritten Person geschrieben aber zugleich wie ein innerer Monolog aufgebaut ist, was eine große Nähe zur Gefühls- und Gedankenwelt des Protagonisten herstellt.
Nicht mein Lieblingswerk von Schnitzler, den ich vor allem wegen seiner brillanten Darstellungen des Lebensgefühls und der Gesellschaft des Wiener Fin de siècle schätze, aber ein genialer und verstörender Einblick in die Entwicklung eines geistigen Verfalls.
Robert selbst aber reflektiert ununterbrochen seine eigene psychische Verfassung: hat er zunächst noch panische Angst davor, tatsächlich wahnsinnig zu werden, fürchtet er später von seiner Umwelt (fälschlich!) für wahnsinnig gehalten zu werden und ist schließlich am Ende davon überzeugt, nicht er sei verrückt, sondern sein Bruder Otto.
Da Robert selbst Otto vor Jahren das (schriftliche) Versprechen abgerungen hatte, ihn im Falle einer ausbrechenden Geisteskrankheit auf schmerzfreie Weise ins Jenseits zu befördern, führt diese letzte paranoide Wahnidee Roberts zu tragischen Konsequenzen.
Der Leser nimmt an der zunehmenden Zerrüttung von Roberts Geisteszustand unmittelbar teil, da die Novelle zwar in der dritten Person geschrieben aber zugleich wie ein innerer Monolog aufgebaut ist, was eine große Nähe zur Gefühls- und Gedankenwelt des Protagonisten herstellt.
Nicht mein Lieblingswerk von Schnitzler, den ich vor allem wegen seiner brillanten Darstellungen des Lebensgefühls und der Gesellschaft des Wiener Fin de siècle schätze, aber ein genialer und verstörender Einblick in die Entwicklung eines geistigen Verfalls.
March 30, 2016
Die obige Beschreibung tönt wie ein Groschenroman Krimi. Flucht in die Finsternis ist genau das Gegenteil: ein sensibles und einsichtsreiches Bild in eine Psyche die von Wahnvorstellungen geplagt wird.
Robert ist Witwer und als Beamter im Wiener Erziehungsministerium tätig. Auf Rat seines Bruders, Otto, ein angesehener Wiener Arzt, hat Robert eine 6-monatige Reise unternommen. Die Reise sollte seinen überreizten Gemüts- und Seelenzustand heilen helfen.
Die Handlung besteht zu einem grossen Teil aus inneren Monologen. Man erfährt, wie Robert zwischen Wahnvorstellungen und klaren Einschätzungen seiner Lage hin- und hergerissen wird. Er ist sich zuweilen nicht sicher ob er seine Gattin nicht vergiftet und seine Geliebte nicht umgebracht hat. Auch ist er sich nicht sicher, ob sein Bruder nicht Wahnsinnig geworden ist und ihm schaden könnte.
Obwohl ich nicht Psychiaterin bin, scheint mir diese Erzählung von Schnitzler, ein Fenster in jemandes Gemüt zu öffnen, der langsam dem Wahnsinn entgegengeht.
Robert ist Witwer und als Beamter im Wiener Erziehungsministerium tätig. Auf Rat seines Bruders, Otto, ein angesehener Wiener Arzt, hat Robert eine 6-monatige Reise unternommen. Die Reise sollte seinen überreizten Gemüts- und Seelenzustand heilen helfen.
Die Handlung besteht zu einem grossen Teil aus inneren Monologen. Man erfährt, wie Robert zwischen Wahnvorstellungen und klaren Einschätzungen seiner Lage hin- und hergerissen wird. Er ist sich zuweilen nicht sicher ob er seine Gattin nicht vergiftet und seine Geliebte nicht umgebracht hat. Auch ist er sich nicht sicher, ob sein Bruder nicht Wahnsinnig geworden ist und ihm schaden könnte.
Obwohl ich nicht Psychiaterin bin, scheint mir diese Erzählung von Schnitzler, ein Fenster in jemandes Gemüt zu öffnen, der langsam dem Wahnsinn entgegengeht.
January 26, 2021
Schnitzler ci accompagna lentamente nella discesa graduale verso la follia, passando per pensieri paranoici che si infittiscinoscono sempre più, reazioni nervose, istinti repressi, una selva di pensieri in lotta per agognare la normalità, fino a condizionare la vita del protagonista. Viene descritto un flusso di pensieri che da principio pone un dubbio e una tensione morale, poi si trasforma in spinta che induce all'azione, alla fuga, alla proiezione sull'altro dei propri problemi, al pensiero di morte. Un romanzo breve ben studiato forse con spunti autobiografici.
September 14, 2019
3.5ستاره
سخت خوان.
سخت خوان.
March 17, 2021
مجموعه ای شامل شش داستان که در فضایی سرد و تاریک اتفاق می افتند و درباره آدم هایی دچار درگیریهای ذهنی، توهمات و سوء تفاهم ها است، که گاه به مرگ ختم می شود.
1399/12/27
1399/12/27
July 25, 2025
شنیتسلر پزشک و نویسنده اتریشی قرن نوزدهم. رفیق فروید و علاقهمند به روانشناسی و موضوعات اگزیستانسیالیستی. پی رنگ داستانهای کوتاه او درگیری روانی و گفتگوهای درونی افراد است و در آخر تصمیماتی که براساس آن میگیرند. شنیتسلر به یقین خود نیز گرفتار این کشمکشهای روانی بوده و صرف داشتن استعداد و تبحر در نویسندگی نمیتوانست به خلق آثاری چنین ژرف بیانجامد.
نویسنده با کالبد شکافی روان افراد و عریان سازی آن هیولای پنهان شده، قصد دارد درماندگی افراد پیرامونمان را نشان دهد. افرادی که سعی میکنند عادی باشند، سعی میکنند روال زندگی را پیش ببرند، سعی میکنند همه چیز را حل و فصل کنند و سر آخر خسته از این کلنجار به زیر غلتک آن هیولا میروند. در واقع داستانهای او فرار و گریز این افراد از دست آن هیولاست به سمت زندگی! اما در آخر آن هیبت تاریک ظاهر میشود و آنها را در بر میگیرد و سقوط میکنند و مرگ پایان تمام این کشمکشهای بی انتها میشود! مانند فرولاین الزه در داستان آخر، مانند روبرت در داستان اول و مانند لیلی دختر خود شنیتسلر....
نویسنده با کالبد شکافی روان افراد و عریان سازی آن هیولای پنهان شده، قصد دارد درماندگی افراد پیرامونمان را نشان دهد. افرادی که سعی میکنند عادی باشند، سعی میکنند روال زندگی را پیش ببرند، سعی میکنند همه چیز را حل و فصل کنند و سر آخر خسته از این کلنجار به زیر غلتک آن هیولا میروند. در واقع داستانهای او فرار و گریز این افراد از دست آن هیولاست به سمت زندگی! اما در آخر آن هیبت تاریک ظاهر میشود و آنها را در بر میگیرد و سقوط میکنند و مرگ پایان تمام این کشمکشهای بی انتها میشود! مانند فرولاین الزه در داستان آخر، مانند روبرت در داستان اول و مانند لیلی دختر خود شنیتسلر....
Displaying 1 - 30 of 87 reviews