Soğuk - Bir Soyutlama

Autobiography #4

by Thomas Bernhard, Sezer Duru (Translator)

Thomas Bernhard hayatının en karanlık, en kısıtlayıcı ve kurucu dönemlerine tanık etmeye devam ediyor okuru. İkinci Dünya Savaşı sonrasının baskıcı ve boğucu atmosferinde verem gibi ölümcül bir hastalıkla boğuşmak, hem kendini hem de toplumu sorgulatan bir deneyim haline dönüşmüştür.
Bernhard son derece ilkel koşullarda, toplumun çeşitli kesimlerinden insanlarla birlikte ölümü beklerken, doktorların ve onların hem bilgisiz hem duygusuz yaklaşımlarının, yanlış teşhis ve tedavilerinin kendinde her anlamda yarattığı hasara karşı koyabilme gücünü yine kendinden alacaktır.

Azim ve kararlılıktan ziyade doktorlarda simgeleştirdiği toplumsal tiksinti ve nefretle beslenen, çelişkili bir ruh halidir onunki. Yine de kendini iyileştirme, kendini kurma ve yeniden yaratabilme; genç, hasta ve yalnız Thomas’ı, Thomas Bernhard yapan en önemli adım olacaktır.

Genres: Fiction, German Literature, Classics, 20th Century, Novels, Family, Roman

84 pages, Paperback

First published January 1, 1981

About the author

Thomas Bernhard was an Austrian writer who ranks among the most distinguished German-speaking writers of the second half of the 20th century.

Although internationally he’s most acclaimed because of his novels, he was also a prolific playwright. His characters are often at work on a lifetime and never-ending major project while they deal with themes such as suicide, madness and obsession, and, as Bernhard did, a love-hate relationship with Austria. His prose is tumultuous but sober at the same time, philosophic by turns, with a musical cadence and plenty of black humor.

He started publishing in the year 1963 with the novel Frost. His last published work, appearing in the year 1986, was Extinction. Some of his best-known works include The Loser (about a student’s fictionalized relationship with the pianist Glenn Gould), Wittgenstein’s Nephew, and Woodcutters.

Reviews

[Guille · Rating 3 out of 5]

Creo que esta droga que es Bernhard me hace exigir dosis más fuertes a cada uno de sus libros y en el caso de “El frío” quizás estaba cortada en exceso.

Las decisiones que toma Bernhard en su literatura no son fácilmente explicables, como las razones que le llevan a terminar en un punto y no en otro sus relatos o por qué sus libros constan de dos párrafos en lugar de uno o de tres. De igual forma, soy incapaz de esclarecer las razones que llevaron al autor a separar esta pieza de la anterior, “El aliento”, dado que el tema es similar, el estilo, por supuesto, idéntico, la rabia, la crítica, la repulsa está dirigida contra los mismos, la sensación de fracaso, de sinrazón, de soledad se encuentra aquí igualmente omnipresente, el autodesprecio, la misantropía, el elitismo son parejos, el desasosiego, el vacío y la desesperanza que se torna en rebeldía que se vuelve desesperanza que…, es de nuevo la tónica dominante, y, en último lugar pero no por ello menos importante, ambas obras me han dejado igual de… eso, frío.

Lo mejor del relato es el inicio, con ese humor tan especial de Bernhard con el que nos cuenta las competiciones que los enfermos entablaban en base a los esputos de sus pulmones con los que llenaban sus botellas de escupir, y, quizás porque se separa un tanto de la línea general, todo lo relativo a la muerte de la madre: conmovedor.

[Sinem A. · Rating 5 out of 5]

Bernhard dan Bernhard ı okumak büyük bir zevk...

[Semjon · Rating 3 out of 5]

Der vierte Teil seiner Autobiografie hat mir bislang am wenigsten gefallen. Dabei muss man zwischen Darstellung und Inhalt stark unterscheiden, wie eigentlich bei jedem Bernhard-Werk. Diese düstere, alles verachtende Sprache mit ihren ständigen Wiederholungen und Steigerungen ist einzigartig und immer wieder faszinierend. Ich würde es nicht als Genuss bezeichnen, eher Respekt davor, wie eindringlich Sprache sein kann, wie sehr sie einen bewegen kann. Wie schonungslos Thomas Bernhard philophiert macht diese Passage deutlich:

"Das Leben ist nichts als ein Strafvollzug, sagte ich mir, du mußt diesen Strafvollzug aushalten. Lebenslänglich. Die Welt ist eine Strafanstalt mit sehr wenig Bewegungsfreiheit. Die Hoffnungen erweisen sich als Trugschluß. Wirst du entlassen, betrittst du in demselben Augenblick wieder die gleiche Strafanstalt. Du bist ein Strafgefangener, sonst nichts. Wenn dir eingeredet wird, das sei nicht wahr, höre zu und schweige. Bedenke, daß du bei deiner Geburt zu lebenslänglicher Strafhaft verurteilt worden bist und daß deine Eltern schuld daran sind. Aber mache ihnen keine billigen Vorwürfe. Ob du willst oder nicht, du hast die Vorschriften, die in dieser Strafanstalt herrschen, haargenau zu befolgen. Befolgst du sie nicht, wird deine Strafhaft verschärft. Teile deine Strafhaft mit deinen Mithäftlingen, aber verbünde dich nie mit den Aufsehern."

Das muss man mögen. Erbauungsliteratur ist das nicht. Was hat mich denn nun an diesem Band gestört. Ganz zentral ist Bernhard Lungenkrankheit und die war nach meinem Empfinden schon im Vorgängerband "Der Atem" ausreichend behandelt. Insofern bietet die Krankengeschichte und die vielen Details zu den fragwürdigen Methoden der Lungenheilkunde vor 70 Jahren nicht viel Neues. Weite Strecken zwischen Blut, Schleim und Auswurf langweilten und ekelten mich daher. Interessanter waren da die Ausführungen zu Bernhard Familiengeschichte. Generell mag ich es mehr, wenn Bernhard über Menschen und weniger über Medizin schreibt.

Zwangsläufig drängt sich ein Vergleich mit dem großen Werk der deutschen Literatur auf, dass wie diese kleine Rückschau auch in einer Lungenheilanstalt in den Bergen spielt. Daher fällt es mir schwer, das kleine Bernhard-Buch auf die Höhen eines Zauberbergs zu stellen. Thematisch vermeintlich ähnlich, aber eigentlich unvergleichlich. Dazu spielt das Leben und die Interaktion mit dem Mitpatienten im Grafenhof bei Bernhard fast gar keine Rolle. Sprachlich trotzdem 5 Sterne.

[Oscar · Rating 5 out of 5]

‘El frío. Un aislamiento’ es el cuarto relato autobiográfico de Thomas Bernhard, que fue antecedido por ‘El origen’, ‘El sótano’ y ‘El aliento’. Hospitales, sanatorios, clínicas para enfermos de pulmón, tuberculosos, enfermos de cáncer, de todos ellos el joven Bernhard fue testigo, unas veces directa y otras indirectamente. En los centros públicos por los que pasó Bernhard, los veteranos eran meras sombras, a la espera de una muerte casi segura, espectros que expectoran y escupen. Y es que escupir, cuanto más mejor, en la botella que tenía cada enfermo, se convertía casi en una competición. Como en ‘La montaña mágica’ de Thomas Mann, el joven Bernhard se encuentra internado en un sanatario, el Grafenhof, donde se rebela contra la institución médica, no acepta a los médicos, ya no cree en ellos. Pero se empecina en su lucha contra la enfermedad, en su batalla por sobrevivir, por vivir la vida. Su único amigo es un aficionado a la música, al igual que él. También hace algunas escapadas fuera del sanatorio, en que puede descubrir otro tiempo, otro ambiente, y huir de una sociedad fracasada. Y además de sufrir su enfermedad pulmonar, Bernhard también sufre por su madre enferma, agonizante, que en una familia desgajada, es lo único que le queda; su abuelo recientemente fallecido, la poca relación con sus hermanos, a los que apenas alude, su tutor, una figura presente pero lejana. Y de fondo el frío, siempre el frío, tanto en el sanatorio, como en el hospital, y en las calles que recorre cuando se interna en la ciudad. Este es el relato que nos deja Thomas Bernhard en ‘El frío’, obsesivo y claustrofóbico. Una obra realmente dura.

[Milly Cohen · Rating 4 out of 5]

Voy ya agarrando la onda a este autor, que me gusta cada vez más. Entiendo que una vez que tomas uno de sus libros, no lo puedes soltar hasta que lo terminas (no pude detenerme ni para ir al baño!). Sus reflexiones y monólogos me fascinan.

No sé si me gusta tanto porque algo de compasión siento por él, enfermo toda su corta vida, pero al final, ¿no es la literatura la mejor manera de comprender lo que es la compasión?

Lo que me cuesta trabajo comprender, seguramente los que lo hayan leído más lo sepan, es porqué no se juntan los cinco libritos de su autobiografía en uno sólo. Me hubiera gustado leerlo como un todo, de esos cinco sólo he leído este. Espero que la razón no sea por la mercadotecnia, deseo que haya sido algo que él eligió.

Me duele y admiro la capacidad de los autores que pueden hacer un recuento de sus enfermedades, me gusta más eso que las novelas de ficción donde se inventan dichas enfermedades. En este caso, en este libro, siento "el frío" de verme reflejada en su dolor, tuve un accidente, se me perforó el pulmón, y la palabra "neumatosis" (que tantas veces aparece en el libro) me da escalofríos. Y miedo.

Me gustó mucho sufrir lo que él sufrió, saber sobre los métodos bárbaros que aun persisten en los hospitales, la negligencia, los errores médicos, y por sobre todo, las tristes coincidencias de la vida, que no respetan el dolor de uno, y le suma, a veces, el de los otros.
La vida no se detiene a que uno sane para matarle al siguiente ser cercano, a veces, la vida no se mide, es canija. Lo estamos viendo en estos días. Lo leemos en este libro.

Qué guapísimo hombre era, lo seguiré leyendo a todo él.

[Enrique · Rating 3 out of 5]

Como siempre me ha gustado, pero por lo que sea, esta vez me ha sabido a poco. He notado algún pequeño cambio en la escritura que le conozco de antes a T. Bernhard: menos reiteraciones, menos agresividad en su mensaje, menos sentido de humor negro...no sé algo me faltaba.

Aún a pesar de tratarse como digo de un gran libro y que la fuerza del autor está presente, algo debió producirse en el momento de escribir El frío, que modificó los esquemas de escritura que le son propios.

Insiste en lo que supuso la lectura de una obra maestra como Los demonios, y el aprendizaje de la diferencia que existe entre una obra maestra y el resto de novelas del montón, siendo preferible no leer nada (obras costumbristas y nacionalsocialistas tenía en el sanatorio, además de Los demonios), antes que leer obras de mala calidad: 100% de acuerdo con el maestro Thomas. Creo que la lectura de Dostoievski, como a cientos y cientos de escritores y lectores (yo entre ellos), le supuso un antes y un después en sus predilecciones lectoras y en el baremo de exigencia futura.

Aún a pesar del pesimismo crónico que se ve en cada obra del autor, aquí finaliza con un rayo de esperanza en sus capacidades futuras y en su curación. Veremos en la última entrega de su biografía si no echa por tierra esta expectativa.

[Argos · Rating 4 out of 5]

Bernhard otobiyografisin dördüncü kitabında senatoryumdaki yaşadıklarını odağa almış. Ağır akciğer enfeksiyonu sonrası bir de tüberküloz (verem) olunca dünyası da alt üst olmuş. Bu kitabın başında Novalis’in bir sözü var; “Her hastalık, aslında bir ruh hastalığıdır”. Bu söz T. Bernhard için cuk oturuyor. Bazen mazoşist bazen narsisist, bazen yufka yürekli, bazen kötülük abidesi bir ruh taşıyan yazar 18-19 yaşlarını anlatıyor. Dünyayı lağım çukuru, çalışmayı tilsinti verici, hatalı hekim uygulamalarına maruz kalmasına karşın iyileşen ama bu iyileşmenin katil dediği doktorların veya tıbbın değil kendi aklının sayesinde olduğunu söyleyen pek de anlaşılır olmayan, değişik ruh haline sahip. Biyografilerini tek tek okurken hep bu insanın nasıl bu kadar iyi bir yazar olduğunu düşünüyorum.

[A. Raca · Rating 4 out of 5]

Bernhard' sanatoryum anılarını iç karartıcı bir şekilde çok açık yazmış.

[Kansas · Rating 4 out of 5]

https://kansasbooks.blogspot.com/2023...

“Hoy aquel estado de entonces no puede sugerirse más que dificilmente y solo con las mayores resistencias. Mi estado de ánimo no puede reproducirse ya, y mi estado sentimental no puede ya saberse, por otra parte me guardo de ir más allá de lo absolutamente necesario, porque a mí mismo me resulta insoportablemente penoso pasar la frontera hacia la verdad.”


“El Frío” es el cuarto y el más corto de los cinco relatos autobiográficos de Thomas Bernhard y no sé si está lo suficientemente justificado que apareciera en un libro aparte y no en el mismo “El Aliento”, imagino que por decisiones editoriales para sacarle algo más de beneficio económico a esta autobiografía. La cuarta entrega, alarga el tema de la enfermedad del narrador cuando se ve obligado a ingresar en el sanatorio pulmonar de Grafenhof, que realmente era un sanatorio para tuberculosos aunque él no estuviera aquejado de tubercolosis contagiosa, pero si que tenía una sombra en sus pulmones que lo obligaron a aislarse. Esa estancia en Grafenhof le hace finalmente contagiarse, así que este relato se alarga ad infinitum en un monólogo en contra de los médicos, a quién además acusaba de negligencia tanto en la enfermedad de su abuelo como en la de su madre y, cómo no, en la forma en que gestionaron su enfermedad pulmonar. En este sanatorio se está a merced de los médicos, de las enfermeras, de los moribundos y finalmente a merced de sí mismo. Bernhard se rebela pero solo hasta cierto punto, porque él mismo sabe que tiene que ceder si quiere sobrevivir.


“Reinaba el caos, pero el hombre se acostumbra con asombrosa rapidez a hechos de esa naturaleza y si se repiten diariamente, necesita tres o cuatro días, y entonces conoce el mecanismo, no tiene opción, se somete, colabora, no llama ya la atención. El individualista es descubierto y matado lentamente.”


El aislamiento que lleva como subtitulo este El Frío, no lo es tanto, porque sí que es cierto que el narrador se relaciona con algún compañero de habitación e incluso y en escapadas secretas del sanatorio consigue renovar su adoración por la música, participando en el coro de una capilla cercana: "Al principio no me había atrevido a hablar con aquel hombre, pero luego me había armado de valor y me había presentado. De esta forma había comenzado una amistad que dura hasta hoy, una amistad sin par entre dos testigos. La música me había hecho encontrar a un hombre y hacerme amigo de ese hombre, la música que, durante tantos años, lo había sido todo para mí y que desde hacía tiempo no había escuchado ya, allí estaba otra vez”. Pero se trata de un aislamiento mental en el que después de perder a su abuelo, se tiene que enfrentar a la enfermedad de su madre a la que le queda poco de vida, en este aspecto es una narración algo contradictoria y ya a estas alturas que voy conociendo algo a Bernhard a través de haberme visto varias entrevistas, se puede decir que hay una cierta escenificación a la hora de abordar sus historias, incluso las supuestas autobiográficas. Se contradice pero porque quiere crear un efecto impactante y en esta autobiografía también hay mucho de subjetividad, mucho de de irse por los extremos más grotescos hasta el punto de que surge un humor que arranca una sonrisa en el lector: “pero para suicicidarme realmente era demasiado cobarde y sentía también demasiada curiosidad por todo, toda mi vida he sido de una curiosidad desvergonzada, eso ha impedido una y otra vez mi suicidio, me hubiera matado mil veces si mi desvergonzada curiosidad no me hubiera mantenido en la superficie terrestre“, pretende provocar al mismo tiempo que escandalizar como si estuviera en una obra de teatro y él fuera el actor pincipal, así que no es tanto la pregunta ¿qué hay de verdad o de inventado en estos relatos sino más bien, hasta qué punto Bernhard no está hablando de sí mismo sino de un personaje sobreexagerado??


“En aquella época me había refugiado ya en la escritura, no hacía más que escribir, no sé ya, cientos y cientos de poemas, solo existía cuando escribía, mi abuelo, el escritor, había muerto, ahora tenia que escribir yo, ahora tenía yo la posibilidad de escribir, ahora me atrevía, ahora tenía ese medio para mis fines, al precipitarme con ello con todas mis fuerzas, abusaba del mundo entero, al convertirlo en poemas y, aunque esos poemas no tuvieran valor, lo significaban todo para mí, nada significaba más para mí en el mundo, no tenía nada más, solo la posibilidad de escribir poemas.”


Dentro de este relato que aborda su aislamiento en Grafenhof hay un momento en el que parece que sale de esta primera persona, y se convierte en ese padre que nunca conoció al describir el momento en el que éste abandona el pueblo después de incendiar la casa, calculando tan bien los tiempos de este incendio, que pudo ver las llamas una vez que el tren se alejaba del pueblo. Es un momento realmente hermoso e impactante, muy poético porque define al mismo Bernhard, aunque estuviera hablando (inventando) de un hombre al que nunca llegó a conocer. Es un relato de sufrimiento y de desesperanza como ya nos tiene acostumbrados pero al mismo tiempo es un sufrimiento que se convierte en rebelión, y en curiosidad.


“Mi viaje a Grafenhof a través del oscuro valle del Salzach fue el más opresivo de mi vida. En el equipaje llevaba también un fajo de papeles con mis últimos poemas. Muy pronto, salvo ese fajo de poemas, no tendré nada en el mundo, nada que signifique algo para mí, a lo que pueda aferrarme, había pensado."

♫♫♫ Being - The Soft Moon ♫♫♫

[Zeynep T. · Rating 5 out of 5]

Thomas Bernhard otobiyografisinin 4. bölümünde verem hastalığı ile mücadelesini anlatıyor. Bu dönemde annesi de ölüm döşeğinde.

"Vicdanım bile rahatsızdı çünkü ailemi ve ölüm döşeğindeki annemi de o sefalet ve perişanlık içinde bırakmıştım. Doğru düzgün bakılabileceğim bu yere geldiğim için kendimden utanıyordum. Çaresiz, neredeyse tamamen dağılmış bir ailenin keşmekeşinden çıkıp kendi bakımımın peşine düşmüştüm."

Yanlış teşhisler, yetersiz bakım, hastalıkta bile gözetilen sınıfsal statü gibi meseleler yazarla birlikte okuru da boğuyor. İkinci Dünya Savaşının sona ermesinin hayatta kalanlar için aslında kurtuluş anlamına gelmediğini görüyoruz.

"Sen sağlığını geri kazanmaya gidiyorsun, demişti annem, iyileşmeden gelme. Bu sözleri hâlâ duyabiliyorum, hâlâ o günkü tınısıyla kulağımda; hem çok samimiler, hem çok ezici! Hepimiz savaştan kurtulduk sanıyorduk, kendimizi güvende hissediyorduk. Yaşadığımız dehşete karşın, 1945 yılının sonunda hâlâ hayatta oluşumuz bizi içten içe sevindiriyordu.... Şimdi, savaştan birkaç yıl sonra ise, yine de kurtulamamış olduğumuzu anlamıştık. Sonunda vurgunu yemiş, ağa düşmüştük. Sanki birdenbire hesap zamanımız gelmişti. Bizim için de yaşama izni yoktu."

Yazar ailesiyle ilgili içsel hesaplaşmasını yazmış bir yandan. O kısımlar çok acıydı. Zaten bir yerden sonra daha fazla ileri gitmek istemiyorum diyerek kesmiş anlatımı. Benim için okuması ayrıca zor oldu çünkü Bernhard'ın hastalığını geçirdim ve onun gibi balgam örneği verememiştim. Tedavim başarıyla sonuçlandı tabii modern tıp sağolsun ama çok yıpratıcı bir süreçti.

Mükemmel yazılmış bir seri. Yazar kendi hayatının dökümünü ve sorgulamasını yaparken savaş sonrası yaşanan genel çöküntüyü de yansıtmayı ihmal etmemiş. Son kitap kaldı fakat ara vermek istiyorum biraz Thomas Bernhard okumalarına. Daha önce dediğim gibi külliyata bu seriyle başlanmalı mutlaka.

Başta çevirmen Sezer Duru olmak üzere kitabın yayımlanmasında emeği geçen herkese teşekkürler.

[Ruben · Rating 4 out of 5]

My first book by the intriguing Thomas Bernhard. Actually, I thought I had borrowed 'Frost', apparently a good place to start, but instead it was 'The Cold', part of an autobiographical quintet. It was quite interesting and definitely something special.

"The Cold, an Isolation" recounts the two years Bernhard spent as a lung patient in an awful sanatorium after the Second World War. The descriptions of the hospital, the terrible doctors, the fellow patients, doomed and spitting their terrible phlegm in their bottles all day, are very graphical. The style is intense and direct, there are no commas, paragraphs or chapters, which fits well with the claustrophobic experience.

Harder to follow, I found, were the sections where he describes his own mental state, how he changes opinion, his outlook on life. But this may also be caused by the fact that I accidentally jumped into part 4 of an autobiography.

But definitely a very interesting author I will read more of soon.

3,5

[Hakan · Rating 3 out of 5]

Bernhard'ın özyaşamöyküsün dördüncü cildi diğerlerine göre bence daha geride. Hastalık anılarını zaten bir önceki kitapta çarpıcı şekilde anlattığı için belki aynı temaya devam etmesi beni bu görüşe sevketti. Biraz tekrar gibi olmuş. Yine de Bernhard tabii, yabana atılmaz...

[Marcello S · Rating 4 out of 5]

Quarto pezzo autobiografico e appendice al precedente, Il respiro. Con il trasferimento al sanatorio per tubercolotici di Grafenhof, lo stato fisico e mentale del giovane Bernhard peggiora e tutto diventa ancora più intenso e annichilente.

[78/100]

∞ Il paziente deve far conto soltanto su se stesso, questo io lo sapevo, non deve aspettarsi quasi niente da fuori, bisogna che si eserciti soprattutto a rifiutare, a evitare, a sventare. Io sono guarito, posso dire, perché ho diffidato.
∞ Le mie considerazioni erano solo patetiche, la mia sofferenza non più che teatrale.
∞ La cosa più naturale del mondo prima di accomiatarmi da mia madre, era che io le recitassi le mie poesie. Non avevamo avuto la forza di dirci niente, non avevamo fatto altro che piangere premendo le tempie dell'uno contro quelle dell'altra. Il viaggio che mi portò a Grafenhof attraverso la cupa valle del Salzach fu il viaggio più opprimente di tutta la mia vita.
∞ È difficile, oggi, anche solo accennare alla situazione di allora, e comunque lo si può fare soltanto vincendo enormi resistenze. Non è più possibile descrivere le mie condizioni mentali, non si può più ricostruire il mio stato d'animo, e io mi guardo bene dal proseguire oltre ciò che è strettamente necessario perché anche per me valicare il limite in direzione della verità o, se non altro, di una verità relativa a questi fatti è penoso, è insopportabilmente penoso.
∞ Rimettiti bene in salute. Queste parole mi ronzano continuamente nelle orecchie, le sento oggi come fosse allora, parole che pur dette in buona fede erano state per me annichilenti.

[trovateOrtensia · Rating 5 out of 5]

"Teniamo in serbo le nostre domande perché noi stessi ne abbiamo paura, poi ad un tratto è troppo tardi per porle. Vogliamo lasciare in pace l'interrogato, non vogliamo ferirlo profondamente perché vogliamo lasciare in pace noi stessi e non ferirci profondamente. Rimandiamo le domande decisive e facciamo senza pose domande ridicole, inutili e meschine, e quando facciamo le domande decisive è ormai troppo tardi. Per tutta la vita rimandiamo le grandi domande, finché non si accumulano montagne di domande che ci offuscano la visuale."

[Fede La Lettrice · Rating 4 out of 5]

• Questo è un libro in cui si entra come si entrerebbe in una stanza spoglia, bianca, umida. Dove ogni parola è una goccia che cade dal soffitto, regolare, inesorabile. Nessun conforto, nessuna narrazione. Solo il resoconto asciutto, preciso, della malattia, del ricovero, della consunzione.

• Mi ha colpito la voce con cui Bernhard scrive. Giovanissima, fragile, quasi incredula, di un ragazzo che osserva, annota, cerca di trattenere il mondo che lo circonda prima che svanisca nel freddo. Il freddo fuori, ma soprattutto dentro. Il freddo come condizione dell’anima, come sostanza della malattia.

• Ci sono le pareti bianche del sanatorio. Ci sono i compagni di stanza che muoiono all’improvviso. C’è l’odore acre dei disinfettanti e quello dolciastro della morte. Ma più ancora c’è il senso che tutto sia già stato deciso, e che la vita sia un cammino verso l’inevitabile.

• Eppure, in mezzo a tutto questo, c’è anche una lucidità tremenda. Come se il male, nel momento in cui lo si attraversa, regalasse per paradosso uno sguardo più vero sulle cose.

• Bernhard racconta ciò che vede con occhi chirurgici: i medici, gli infermieri, la burocrazia, la solitudine. Ma soprattutto sé stesso. Il proprio corpo diventato altro. La propria mente che cerca di aggrapparsi alla scrittura come ultimo atto di resistenza.

• Non è un libro che cerca compassione. Non c’è nessuna posa eroica nella sofferenza. Solo constatazione, e un rigore che non perdona. Ma proprio per questo mi ha commosso di più. Perché c’è dentro tutto l’orrore del dolore vissuto in prima persona, ma anche tutta la forza di chi sceglie, nonostante tutto, di raccontarlo.
Non di sublimarlo. Di raccontarlo.

• Mi sono chiesta cosa provasse, mentre scriveva queste pagine. Se avesse paura, se provasse rabbia, se si aggrappasse a qualche forma di speranza. Ma forse non è questo che conta.
Quel che conta è che Il freddo è la testimonianza di un attraversamento. E ogni attraversamento ha bisogno di essere custodito.

[Jorge Morcillo · Rating 5 out of 5]

Cuarta parte de la autobiografía. Sencillamente espeluznante.

A los gravísimos problemas de salud del adolescente se le suman la muerte del abuelo, que es una figura esencial en Bernhard, y también la muerte de la madre, con la que mantiene una relación más tensa.

Es el momento de casi el abandono total. Ese “Todo da igual” del final del Sótano aquí resuena otra vez. Sin embargo, sacando sus últimas fuerzas consigue domar su afección pulmonar y hasta hacer amigos en la residencia de Grafenhof.

[Emre · Rating 5 out of 5]

Ölüler Evinden Anılar'ın bir başka sürümü dersek yanlış olmaz sanırım. Tek ve en hayatî fark, anlatılanın kurgudan ziyâde on sekiz yaşındaki Bernhard'ın sancılı tecrübelerine dayanıyor olması.

[Sini · Rating 4 out of 5]

Ergens in het midden van zijn carrière schreef Thomas Bernhard een cyclus van vijf autobiografische vertellingen: "De oorzaak", "De kelder", De adem", "De kou" en "Een kind". In die boekjes volgen we een naamloze ik- figuur die in alles doet denken aan Thomas Bernhard: tegelijk staan die boekjes vol hyperbolen, overdrijvingen, groteske uitvergrotingen en fictieve elementen, dus het gaat hier niet om memoires of autobiografieën in de conventionele zin des woords. Deze cyclus is bij veel Bernhard- liefhebbers zeer populair: sommigen vinden het zijn meesterwerk, anderen zijn vooral verrukt van het licht dat deze cyclus werpt op de grondthema's en obsessies van de grote Bernhard. Zelf las ik een tijdje terug "De oorzaak" (deel 1) en "Een kind" (deel 5) in vertaling, met veel plezier, en ik vond het jammer dat de andere drie delen nog niet waren vertaald. Maar dat is nu alsnog gebeurd: bij Uitgeverij Vleugels, door meestervertaalster Ria van Hengel. Feest! En dat feest krijgt nog een vervolg: ook de al vertaalde delen gaat Ria van Hengel (her)vertalen, en daarna doet ze nog twee nieuwe Bernhardjes voor Vleugels. Ik ben blij en tevreden, nu al. Temeer omdat ik alle drie nieuw vertaalde deeltjes uit heb gelezen: eergisteren "De kelder", gisteren "De adem", en vandaag "De kou. Een isolement".

In het imponerende "De adem" zagen we hoe de op Bernhard geënte ik- figuur, met ongelofelijke wilskracht, ervoor kiest om te leven en om niet te bezwijken aan pleuritis. Een keuze die als triomf van de geest over het lichaam en de natuur wordt ervaren, en die tevens inhoudt dat de ik- figuur zijn eigen "ik" herschept, zichzelf als schrijver vormgeeft, en zich door geen enkele lichaamszwakte of voze burgermannenconventie meer wil laten leiden. En dit wilsbesluit wordt met nog grotere nadruk en intensiteit herhaald en bekrachtigd in "De kou". De pleuritis van de op dat moment 18-jarige ik- figuur is door een tuberculose opgevolgd, dus door een nog behoorlijk naargeestiger en dodelijker ziekte, maar zijn wil is nog geprononceerder. Midden in het naargeestige sanatorium handhaaft hij dus zijn positie van rationeel observerend, van alle illusies bevrijd en geestkrachtig mens die tegen alle tegenslag is gewapend: "Hoe jong ik ook was, ik was een goed opgeleide scepticus, die rekening hield met alles en altijd met het ergste. Die deugd waardeer ik ook nu nog als mijn hoogste deugd. De patiënt moet volkomen op zichzelf vertrouwen, dat wist ik, van anderen heeft hij bijna niets te verwachten, hij moet vooral bedreven zijn in afweren, in verhinderen, in verijdelen. [...]. Ik wantrouwde en genas, kan ik zeggen. Maar de weg daarheen was lang. De zieke moet zijn lijden zelf in de hand en vooral in zijn hoofd nemen TEGEN DE ARTSEN IN, dat heb ik ervaren". Dat is geen geringe opgave: "Ik moest nu, zo dacht ik, de directe weg door de hel en naar de dood gaan", en "[Ik) nam me voor mezelf weg te vechten uit die hel, uit die dependance van de hel, zoals ik het sanatorium en de inhoud daarvan nu wel moest zien".

Dus isoleert hij zich, als onverwisselbaar individu met een strikt eigen wijze van waarnemen, van de artsen en de gemeenschap van tuberculosepatiënten. Wat uiteraard nog een heel leerproces is, zeker voor een 18-jarige: "Hier vermoedde men meer dan men wist, hoewel ze hier allemaal al veel wisten, omdat ze al erg veel hadden gezien. Maar de jonge mens verdoezelt nog met grote handigheid en met heel veel fantasie het verschrikkelijke dat hij toch al zo scherp te zien krijgt. Hij neemt waar, maar is nog niet tot analyseren bereid". De ik- figuur is dat laatste echter wel. Ook tot zelfanalyse: "dus veranderde ik mezelf op de meest natuurlijke manier van weerloos slachtoffer in waarnemer van dat slachtoffer en tegelijk in waarnemer van alle anderen". Wat tevens een wel heel opmerkelijke verhouding tot de wanhoop oplevert: "Ik had de controle over mijn wanhoop en over die van anderen, zonder die werkelijk te kunnen beheersen, laat staan uitschakelen". Op die manier doorleeft en observeert hij de hel van het sanatorium en zijn eigen tuberculose tot op het bot, en scherpt hij zijn wil en analytisch vermogen zo aan dat hij zich uit die hel weet te vechten. Of zich in elk geval op eigen wijze tot die hel weet te verhouden.

Dit alles ramt Bernhard er met zijn typische Bernhard-stijlmiddelen stevig in: met soms ellenlange zinnen in crescendo, zonder enige witregel, vol hyperbolen en vol groteske uitvergrotingen. Dat maakt alle beschreven verschijnselen van ziekte, verval en wanhoop wel heel pregnant. Niet alleen de ziekteverschijnselen van de ik- figuur en zijn medepatiënten, maar ook de minstens zo vreselijke en dodelijke ziekte van zijn moeder. Al die ziektes worden door de ik- figuur bovendien gezien als een lugubere nawerking van de nog maar kort geleden beëindigde Tweede Wereldoorlog. Hij zegt: "We hadden allemaal aan het eind van de oorlog gedacht dat we er goed doorheen waren gekomen en we voelden ons zeker; dat we vijfenveertig hadden overleefd had ons stiekem blij gemaakt, afgezien van de verschrikkingen, die in geen verhouding stonden tot andere en nog grotere verschrikkingen, we hadden veel moeten verdragen, maar niet het werkelijk ondraaglijke, we hadden veel moeten slikken, maar niet het het verbijsterendste, en nu, een paar jaar na de oorlog, bleken we er toch niet goed doorheen gekomen te zijn, nu sloeg het toe, had het ons ingehaald, alsof we opeens plotsklaps ter verantwoording worden geroepen".

Een nogal overweldigend inzicht, zo lijkt mij, typisch een inzicht dat mij helemaal lam zou slaan. Zeker als je de ik-figuur hieraan in crescendo ziet toevoegen dat het leven altijd en per definitie een hel is, ook voor mensen zonder tuberculose, ook voor mensen die in vredestijd leven. Wat dus betekent dat iedereen keihard ter verantwoording wordt geroepen, ook als hij of zij dat totaal niet meer verwacht. Zelf kijk ik liever weg van dit soort inktzwarte conclusies, want ik ben geen dapper mens. Maar de ik- figuur heeft een sterkere wil dan ik, en is compromislozer: "Het leven is niets anders dan een strafvoltrekking, zei ik tegen mezelf, je moet die strafvoltrekking uithouden. Je leven lang. De wereld is een strafinrichting met heel weinig bewegingsvrijheid. Verwachtingen blijken ongegrond. Als je wordt ontslagen, dan sta je op hetzelfde moment weer in dezelfde strafinrichting. Je bent een strafgevangene, niets anders. Als ze je willen wijsmaken dat dat niet waar is, luister dan en zwijg. Bedenk dat je bij je geboorte tot een levenslange gevangenisstraf bent veroordeeld en dat dat de schuld van je ouders is. Maar maak hun geen goedkope verwijten".

Al deze inktzwarte aspecten des levens worden door de ik- figuur met ijzeren discipline onderzocht. Maar dat betekent ook dat hij zich, net als zijn zo geliefde grootvader die voor hem als schrijver een cruciale mentor en leidsman was, heeft te verhouden tot de totale zinloosheid. Want zowel zijn grootvader als hijzelf hanteren, als schrijver, hetzelfde systeem: "Tegen de zinloosheid in opstand komen en beginnen, werken en denken in louter zinloosheid. [...] Wakker worden, werken tot je erbij neervalt, totdat je ogen niets meer kunnen zien, niets meer willen zien, afsluiten, het licht uitdoen, je overleveren aan je nachtmerries, je eraan overgeven als aan iets ongelofelijk plechtigs. En 's morgens weer hetzelfde, met de grootste nauwkeurigheid, met de grootste indringendheid [...]". Ontkomen aan de pleuritis was zinloos, want nu heeft de ik- figuur tuberculose. Weigeren toe te geven aan die tuberculose, hoe heroïsch en bewonderenswaardig ook, heeft ook geen zin, want daarna wacht weer andere ziekte en een andere strafgevangenis. Het verzet tegen bestaansmodus A is futiel, want bestaansmodus B en C zijn net zo zinloos als bestaansmodus A. Bovendien, de gruwelijke werkelijkheid ontsnapt altijd aan de woorden, alles wat je daarover zegt is slecht gezegd, zoals alles wat je denkt altijd een vergissing is hoezeer het soms een kern lijkt te raken. Dus is ook het schrijverschap van de ik- figuur en zijn grootvader een vergissing, hoe essentieel het tegelijk voor hen ook is. En tegelijk kunnen zij niet ophouden met schrijven, en met de zinloze opstand tegen het zinloze, omdat precies dat zinloze verzet de kern is van hun wezen. Zoals ze ook niet op kunnen houden met het blootleggen van onaangename waarheden, ook al is dat dus zinloos, en ook al vergissen zij zich daarbij keer op keer. Wat leidt tot een even logische als paradoxale conclusie: "Mijn grootvader had altijd de waarheid gezegd en zich volkomen vergist, net als ik, net zoals iedereen. We zitten in de vergissing als we denken in de waarheid te zitten, en omgekeerd. Absurditeit is de enig mogelijke weg. Ik kende die weg, de weg waarlangs je verder komt".

De levenswil van de op Bernhard geënte ik- figuur omarmt dus ook de zinloosheid, de absurditeit, de vergeefsheid van alles, de wanhoop. En de innerlijke tegenstrijdigheden: de ik- figuur schrijft enkele prachtige bladzijden over de ontbrekende samenhangen in zijn familiegeschiedenis en in zichzelf, en over zijn eigen wonderlijke combinaties van totale zekerheid en stelligheid met hulpeloosheid en karakterzwakte. Zoals hij ook schitterend beschrijft hoe zijn eigen schrijverschap enorm gestimuleerd wordt door het lezen van "Demonen" van Dostojevski: "Het geweldige van de Demonen had me sterk gemaakt, een weg getoond, met verteld dat ik op het juiste pad was, WEG HIER. Ik was geraakt door een wild EN groot literair kunstwerk, om er zelf als een held uit te komen". Misschien is "De kou" wel net zo wild én groot. En wel omdat het zo extreem en hyperbolisch is, en zo compromisloos en consequent uiting geeft aan de levenswil en aan de wanhopig makende absurditeit van het leven. Ook dit deel van de vijfdelige cyclus las ik kortom met bewondering. En ooit, als Ria van Hengel ook "De oorzaak" en "Een kind" heeft hervertaald, lees ik de hele cyclus misschien opnieuw.

[Tülay · Rating 5 out of 5]

Sormak istediklerimizi hep erteliyoruz, çünkü açıkçası onlardan korkuyoruz; sonunda da onları sormak için fazlasıyla geç kalmış oluyoruz. Soğuk Thomas Bernhard. Bernhard'in dedesinin vefatıyla hastalığının şiddetlenmesi , sanatoryumda yaşadığı ağır süreçler, annesinin vefatı ve görmediği babasıyla yüzleşmek istemesi yine derin ve hüzünlü anlatılmış Soğuk kitabında. Özellikle Dostoyevski'nin Ecinniler kitabının o dönemde kendisini cok etkilediğini, hayata tutunma cabasina bu kitabın güç verdiğini de anlatmış Bernhard. Iyi okumalar.

[soulAdmitted]

"Ma se anche avessimo fatto tutte le domande, avremmo ora una sola risposta? Non accettiamo la risposta, nessuna risposta, è questa la nostra disposizione d'animo e di spirito, è questo il nostro ridicolo sistema, è questa la nostra esistenza".

A due inequivocabili eventi, soltanto, si sottrae, con pervicacia, TB, a quanto appare qui: le risposte e la morte.

[Jfmarhuenda · Rating 4 out of 5]

El libro continúa las desventuras del joven Bernhard entre sanatorios para enfermos pulmonares y hospitales, al tiempo que se produce el fallecimiento de su madre. Todo muy desgarrador, salvo el final, en el que se respira algo de esperanza.

[Mauro Barea · Rating 4 out of 5]

La eterna convalecencia-enfermedad, ingresos, hospitales y médicos de Bernhard hace que por momentos decaiga el interés, pero sigue siendo una potente narración de descenso a los infiernos.

[Meric Aksu · Rating 5 out of 5]

Bernhard'ın yıllar yıllar süren ve yazma kararı almasında en büyük etken olan sanatoryum günlükleri bir nevi okumakta olduğumuz kitap. Hiç nefes almadan, bir öksürüğe sığdırabilmiş bu ağır geçen zamanları, veremini, Grafenhof'u, şahsi filozofum dediği dedesinin kaybını ve doktorların çoktan umudunu kestiği annesini. Hastanede yaşanan uzun lavabo kuyrukları, sınıf farkı ve doktorların ve personelin farklı muameleleriyse Bernard'ın öfkesini dışarıya yöneltmiş kolaylıkla ama bu nefreti besleyecek fazla bir şey bulamamış etrafında herkes hastayken, yaşamdan ayrılmış, kapatılmış ve ölüme endeksliyken. Ölen ve ölmekten başka çaresi olmayan bir topluluğun üyesi olarak Grafenhof'tan iğrenmeyi ve oradaki koşullardan nefret etmeyi; hastalık ve ölümü adaletsizlik olarak görmeyi bir kenara bırakıp yalnızca yazarak var olduğunu hissetmesine zemin hazırlamış aynı ortam. Soğuk, kasvetli, umut kırıcı ve izolasyonla geçen günler onu tutkularında ısrarcı kılmış, kaleminde ise sivri dilli. Dünyayı değerlendirirken adil davranan büyükbabası gibi tek işlevleri tıp mekanizmasını yürütmek olan doktorları eleştirmekten geri durmadan, keskin gözlemleri ve gerçekleri dile getirişindeki acı acımasızlığıyla ömrünün iki yılını bir çırpıda özetleyivermesini sağlamış huzursuz ruhlu Bernard'ın. Dünyayı, çok az hareket özgürlüğüne sahip bir cezaevi olarak gören, hapis cezasını kendisiyle birlikte tutuklu olan yoldaşlarıyla paylaşmış, asla gardiyanlarıyla uzlaşmamış, (benim için)dünyanın en namuslu kalemlerinden biri huzursuz ruhlu Thomas Bernard'dan kabulleniş üzerine bir soyutlama öncelikle sevenlerine ve tüm okurlara.

[Özer Öz · Rating 5 out of 5]

Kör Baykuş'tan sonra bir arkadaşımın deyişiyle "topacı çevirmeye devam etmek için" Thomas Bernhard'a sarıldım. Ne güzeldi. Onu dinlemeye hazırsanız anlattıkları hiç bitmesin istersiniz, değilse başka zamana bırakın hiç önemli değil, zamanı gelecek.

"Sonu gelmez zıtlıklarım, melankolim, umutsuzluğum, müzik yeteneğim, inatçılığım, duyarsızlığım, duygusal kırılmalarım nereden geliyordu? Bir yandan aşırı özgüvenli, diğer yandan da son derece zayıf ve çaresiz karakterimi neye borçluydum?" Thomas Bernhard

[selcuk · Rating 4 out of 5]

Thomas Bernhard serinin dördüncü kitabında yine hastane odalarında; hastalığa, ölüme, hastane çalışanlarına, sağlık sistemine dair gözlemlerini anlatıyor. Dedesi ve annesinden yine çokça söz ediyor ve babasıyla ilgili az da olsa bildiklerini bizimle paylaşıyor. Hayata bağlı kalmanın yolarını aramaya devam ederken; anlatının sonunda bahsettiği Dostoyevski'nin Ecinniler'i ve Purcell'i keşfetmesi beni kendisine biraz daha yaklaştırıyor.

[Maurizio Manco · Rating 4 out of 5]

"Il linguaggio non serve quando si tratta di dire la verità, di comunicare qualcosa, il linguaggio permette a chi scrive soltanto l’approssimazione, sempre e soltanto la disperata e quindi anche dubbia approssimazione all’oggetto, il linguaggio non riproduce che un’autenticità contraffatta, un quadro spaventosamente deformato, sebbene chi scrive si dia un gran da fare, le parole calpestano e deformano tutto, e sulla carta trasformano la verità assoluta in menzogna." (pp. 73, 74)

[Flo · Rating 2 out of 5]

Agónica. De inicio a fin.

Es como recorrer un túnel obscuro, húmedo y sí, densamente frío. Un túnel en el que cuesta respirar. Es una historia que me ha costado días procesar y definir dentro de mí. Sé que me revolvió asientos emocionales y me dejó un sentimiento turbio y caótico. Pero no estoy segura de saber si me dejó algo en lo que quisiera ahondar en mi.

[Alejandro Carrizo · Rating 4 out of 5]

Hipnagógico.

[Filip Đukić · Rating 3 out of 5]

Prvi puta čitam nešto od Bernharda i odmah mogu reći da ću uzeti još toga na čitanje. Iako, Hladnoća, Izolacija ne spada u red njegovih kapitalnih djela - ipak posjeduje odlične trenutke i psihološke odrednice. Glavni lik (Bernhard, roman je treći dio memoara) zbog plućnih bolesti, koje ipak nema, završava u sanatoriju s ostalim pacijentima koji su stvarno bolesti - a onda se događaju razne psihološke borbe glavnog lika, koji odustaje od života, pa mu se vraća i tako redom. Njegov odnos s obitelji nije jasno objašnjen, majka mu umire, o ocu ništa ne zna, obitelj ga ne posjećuje. Bernhard se svojski trudio obojati roman crnilom koliko je mogao - čini mi se - pa ipak mi neka razmišljanja lika ostaju patetična i lišena nekog dubljeg psihičkog ponora. To i sam Bernhard priznaje, kako je patetičan, ali ga nije briga, pa dodaje i motiv sebe kao pjesnika da bi potvrdio ili čak opravdao neke misli koje su u jednu ruku "werterovske" bez ljubavnih asocijacija. Zasmetalo mi je i čisto prenošenje misli i objašnjavanje istih, a nedostajala je radnja preko koje bi čitatelj sam razabrao motive i razloge. Bernhard je u ovim svojevrsnim memoarima kritizira društvo i normiranost kao i segragaciju oboljelih, a gurao je pitanje sanatorija odnosno pitanja ludila i položaj pojedinca koji se u tom tuđem, kolektivnom ludilu gubi.

[Nora · Rating 5 out of 5]

"El lenguaje es inútil cuando se trata de decir la verdad, de comunicar cosas, sólo permite al que escribe la aproximación, siempre, únicamente una aproximación desesperada y, por ello, dudosa al objeto, el lenguaje sólo reproduce una autenticidad falsificada, una deformación espantosa, por mucho que el que escribe se esfuerce, las palabras lo aplastan todo contra el suelo y lo dislocan todo y convierten la verdad total en mentira sobre papel."