#ME

by Joanna Fabicka

Gorzka, lecz niepozbawiona ciepłego humoru powieść o dojrzewaniu, współuzależnieniu, miłości i samotności

Czy świat nie mógłby być nieco prostszy? Sara wiele dałaby za to, aby w wieku piętnastu lat mieć na głowie tylko naukę i szkolne imprezy (nawet jeśli nie ma w co się na nie ubrać). Musi jednak żyć z kolejnymi wyskokami swojej nieprzewidywalnej, pogrążającej się w alkoholowym nałogu matki – dziennikarki, przed którą ze względu na ostre pióro i cięty język drżą mieszkańcy całego miasteczka. Ojciec odszedł, kiedy Sara była mała, a snobistyczne liceum, na które matki w zasadzie nie stać, miało być tylko trampoliną do ich społecznego i awansu. Jednak to właśnie w tej nowobogackiej szkole nastolatka odnajduje bratnią duszę... Józek pomaga przekroczyć jej granicę własnych uprzedzeń i lęku – zaprzyjaźniają się z bezdomnym Stefkiem, angażują w życie lokalnej świetlicy socjoterapeutycznej, razem jadą na poszukiwanie ojca dziewczyny. Czy go odnajdą? Czy Sara wreszcie będzie bezpieczna i kochana?

Paperback

Published March 30, 2016

About the author

pisarka i felietonistka z wykształceniem filmoznawcy oraz doświadczeniem montażystki. Łodzianka. Pracując w łódzkiej Filmówce, montowała m.in. nominowaną do Oscara „Męską sprawę” w reżyserii Sławomira Fabickiego (męża).

Debiutowała w 1993 roku tomikiem poezji "Bardziej cierpki smak". Jest autorką bestsellerowego cyklu książek o dojrzewaniu nastoletniego Rudolfa Gąbczaka i jego dysfunkcyjnej rodzinie, wydanych nakładem W.A.B.: Szalone życie Rudolfa (2002), Świńskim truchtem (2004), Seks i inne przykrości (2005) i Tango ortodonto (2006). W 2006 r. ukazał się przekład rosyjski pierwszej części cyklu, a w 2008 r. charytatywne wydanie książki w formie audiobooka, przeznaczone dla osób niewidomych i słabowidzących. Obecnie pracuje nad książeczką dla dzieci O małym Strachobździlu i wielkiej odwadze.

Reviews

[Olga Kowalska (WielkiBuk) · Rating 3 out of 5]

„#ME” przypomina mi klasyczne młodzieżowe powieści sprzed lat, przywołuje na myśl twórczość Krystyny Siesickiej, gdzie dorastający czytelnik dostawał do ręki powieść wartościową, szczerze poruszającą najważniejsze problemy zwykłego życia, przemawiającą swoją prawdziwością i natężeniem realnych emocji. Nie ma tęczy, nie ma wróżek, nie ma magicznych eliksirów, ale są pytania o sens istnienia i powody, by brnąć dalej przez życie, bez względu na to, co przyniesie.

[Crimelpoint · Rating 2 out of 5]

Przed przeczytaniem tej książki postanowiłam poczytać trochę recenzji i natrafiłam na pewną niepochlebną opinię, która mówiła, że ta książka nie jest realna, że bohaterka się nad sobą użala i że to ona ma najgorzej na świecie. Przyznaję trochę się przeraziłam, bo naprawdę chciałam, żeby ta książka mi się spodobała, więc podchodziłam bardzo ostrożnie do jej czytania, w sensie nie nastawiałam się na nie wiadomo co, ale jednak trochę od tej powieści oczekiwałam. I powiem jedno naprawdę wielkie, wielkie gratulacje dla autorki, bo pozycja ta jest świetna.

Porusza ona bardzo poważny temat, jakim jest alkoholizm. Ukazuje, że człowiek uzależniony od alkoholu jest nieprzewidywalny, a przede wszystkim, że taka osoba potrafi zniszczyć drugiemu człowiekowi życie. Joanna Fabicka napisała tę książkę w podobny sposób co Colleen Hoover. Nie mam na myśli tego, że pozycja ta jest powieścią z gatunku new adult. Chodzi mi tutaj o to, że podobnie jak Colleen Hoover, Joanna Fabicka idealnie połączyła poważny temat z lekkim i prostym językiem, bez żadnego kombinowania, a przede wszystkim bez żadnego cukru, co jest ogromnym plusem, bo dodanie do tej książki cukru, po prostu by tę historię zniszczyło.

Bardzo często zdarzało mi się czytać z otwartymi ustami, ponieważ to co tutaj możemy znaleźć jest po prostu szokujące. Wiele razy przy czytaniu zastanawiałam się kto jest zdolny robić takie rzeczy własnej córce, ale przecież ile razy słyszy się o podobnych przypadkach. Okropne jest to, ze mimo iż dużo osób widziało zachowanie Ewy pod wpływem alkoholu, to one nic nie zrobiły. Nie pomogły Sarze, nawet nikogo nie powiadomiły. Dlatego fajnie, że pod koniec tej powieści znajduje się lista bezpłatnych numerów, do których można zadzwonić i zgłosić się o pomoc.

Oczywiście książka ta ma parę minusów. Zacznę może od tego, że na początku strasznie przeszkadzało mi to, że jest tutaj narracja trzecioosobowa. Jednak z czasem zaczynałam się do tego przekonywać, a pod koniec stwierdziłam, że to nawet plus. Kolejną rzeczą jest to, że niestety, ale Joanna Fabicka nie umie kreować dzieci. Już kiedy wspominałam, że stworzenie bohatera, który byłby dzieckiem i przy okazji by nie irytował jest bardzo trudne. Kiedy tutaj pojawiły się dzieci, to jedyne o czym marzyłam, to żeby jak najszybciej one zniknęły. Po prostu one mnie irytowały, no i przyznaję. Mam naprawdę duże wymagania odnośnie dzieci w książkach.

Tak naprawdę mamy tutaj otwarte zakończenie, które wskazywałoby na to, że będzie kontynuacja, ale wątpię by tak było. Ja nienawidzę otwartych zakończeń. Wolę jak wszystko jest do końca napisane, nie chcę potem domyślać czy to się wydarzyło, czy nie. Więc jeśli Joanna Fabicka będzie na jakichś targach książki, to koniecznie muszę się zapytać o dalsze losy bohaterów, bo chcę naprawdę wiedzieć, jak ta historia się zakończyła. A to wszystko można by zawrzeć w epilogu.

Podsumowując. Książka ta jest naprawdę świetna i jestem nawet skłonna powiedzieć, że powinna to być lektura, chociaż nie, bo jak wiadomo nikt lektur nie czyta, a „#me” zasługuje na przeczytanie. Ma ona kilka drobnych mankamentów, ale mimo to nadal uważam, że pozycja ta jest warta przeczytania.

[sandixyv · Rating 2 out of 5]

doceniam w tej książce to, że opisane są tutaj naprawdę poważne problemy, ale niestety to tyle. główna bohaterka irytująca i wszystko w tej historii skupiało się na jej wyglądzie, każdy rozdział musiał przypomnieć o tym, że „jest gruba” lub „brzydka”, narracja była nieskładna, gubiłam się czyją perspektywę czytam, a zakończenie.. o boże, nawet nie mogę nazwać tego otwartym zakończeniem, bo tutaj za dużo wątków zostało niewyjaśnionych. czuję się, jakbym przeczytała pół książki tylko, a drugie pół ktoś mi wyrwał po prostu.

[zuza · Rating 2 out of 5]

2,75 ⭐ jakoś do mnie nie przemawia. są poruszone w niej trudne tematy, opisane lekko. przeszkadza mi jednak główna bohaterka, matko święta. już Ewa mnie tak nie irytowała jak Sara. po prostu uważam, że jest strasznie schematyczna i to psuje efekt. zawiodłam się też na Józku, bo sądziłam, że będzie osobą, która rzeczywiście będzie wspierać Sarę, ale cóż.

[Bartek · Rating 3 out of 5]

3.5

[Ada Szczurowska · Rating 2 out of 5]

1,75. Ta książka byłaby troche lepsza gdyby skladala sie tylko z ostatnich 40-30 stron

[rosselinbooks · Rating 2 out of 5]

słabo. książka miała polskie imiona i mnie to wyraźnie zniechęciło, temat alkoholu słabo przedstawiony. zdecydowanie nie

[xolivssssx · Rating 3 out of 5]

Ciekawa fabuła, poza tym bardzo miłe uczucie w końcu przeczytać młodzieżówkę, której akcja rozgrywa się w Polsce. Bardzo rzadko na takie trafiam.

[Klaudiusz Jan PL · Rating 2 out of 5]

2,75

[Karolina · Rating 2 out of 5]

Nie była zła, ale też nie zachwyca. Główna bohaterka raz da się lubić, raz irytuje. Mogłabym w zasadzie napisać tak o każdym bohaterze, bo ich nastroje w ciągu jednego rozdziału zmieniają się 10 razy.

[Tomasz · Rating 3 out of 5]

Nieźle napisana powieść dla młodzieży. Bez upiększeń, bez magii. tu nie wszystko się udaje... Szczerze mówiąc głównej bohaterce niewiele się udaje. Problemy przygniatają ją ku ziemi, jak to przecież się dzieje z prawdziwymi nastolatkami żyjącymi z uzależnionymi rodzicami. Boli w książce schematyczność postaci: zapatrzony w seks i dragi rockowy muzyk, zimna biurwa z OPS, głupi gliniarz, nierozgarnięty wychowawca, kryształowy chłopak, który popełnia błąd, ale w zasadzie jest niemal idealny. Z tych wszystkich postaci w sumie dwie wybijają się, tytułowa Sara - zmęczona paskudnym życiem nastolatka - oraz jej matka - świetnie nakreślona, niejednoznaczna, a przecież jednocześnie powód wszystkich problemów głównej bohaterki. Zasadniczo przez tę schematyczność powieść nabiera niekiedy charakteru średniowiecznej alegorii, gdzie każdemu z bohaterów w zasadzie możemy przypisać jedną cechę, a bujający się w te i wewte bohater staje się symbolem wyboru odpowiedniej drogi życiowej.

Mimo tych zarzutów "#ME" to książka ciekawa, odpowiednia dla współczesnego nastolatka.

[KuroYuki · Rating 4 out of 5]

Bardzo wzruszająca powieść. Przez nią jeszcze bardziej nienawidzę alkoholu.
Polecam przeczytać

[Aleksandra · Rating 1 out of 5]

It was so bad. I just want to forget that i have ever read it. Ugh.