ลอนดอนกับความลับในรอยจูบ

by อนุสรณ์ ติปยานนท์

การที่เราทั้งสองจะได้เป็นคู่รักกันหรือไม่ ไม่มีความสำคัญใดเลย เพราะผมได้พบกับคุณแล้วในชีวิตนี้ และนั่น เป็นสิ่งที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ตลอดกาล…

...ตึกเวิลด์เทรด เซ็นเตอร์เป็นสัญลักษณ์อันมีชีวิตซึ่งมนุษย์อุทิศให้แก่สันติภาพโลก มันสมควรที่จะเป็นอนุสาวรีย์แห่งสันติภาพโลก มันได้กลายเป็นตัวแทนแห่งความเชื่อในความเป็นมนุษย์ความต้องการในเกียรติยศของแต่ละบุคคล ความเชื่อในความร่วมมือกันของมนุษย์และความสามารถที่จะแสวงหาความยิ่งใหญ่จากความร่วมมือ ร่วมใจกัน...

ถ้อยคำของมิโนรุ ยามาซากิ (Minoru Yamazaki)
หัวหน้าสถาปนิกในการสร้างตึกเวิลด์เทรด...เซ็นเตอร์กล่าวขณะก่อสร้างตึกแฝดคู่นี้ในต้นปี พ.ศ. 2513

คืนที่ผมเขียนคำนำนี้เป็นคืนวันที่สิบกันยายน รุ่งเช้าพรุ่งนี้จะเป็นวันที่สิบเอ็ดกันยายน- 9/11 สิบหกปี

Genres: Fiction

176 pages, Paperback

First published January 1, 2004

About the author

อนุสรณ์ ติปยานนท์ เป็นนักเขียน นักแปลผู้น่าจับตามองในยุคปัจจุบัน โดยเขามีผลงานรวมเรื่องสั้นเข้ารอบสุดท้ายรางวัลซีไรท์ถึง 2 สมัย ได้แก่ รวมเรื่องสั้น เคหวัตถุ (พ.ศ. 2551) และนิมิตต์วิกาล (พ.ศ. 2554)

อนุสรณ์เข้าเรียนที่คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร (พ.ศ. 2526) ไปพร้อมๆกับ เข้าเรียนที่ คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ และตัดสินใจไม่ศึกษาต่อที่ คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร แต่ยังคงตัดสินใจเรียนต่อเฉพาะที่ คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ จนจบการศึกษาระดับปริญญาตรี

เมืองเย็นเป็นผลงานเขียนเล่มแรกของเขา ผลงานที่สร้างชื่อให้กับอนุสรณ์ส่วนใหญ่เป็นงานเขียนทั้งสิ้น อาทิ เมืองเย็น (บทกวี พ.ศ. 2534), ลอนดอนกับความลับในรอยจูบ (นวนิยาย พ.ศ. 2547),H2O-ปรากฏการณ์แตกตัวของน้ำบนแผ่นกระดาษ (รวมเรื่องสั้น พ.ศ. 2548),Soul Stimulate-ใจออกเริงร่ายไม่หยุดหย่อน (ความเรียงและเรื่องสั้น พ.ศ. 2548), 8 1/2 ริกเตอร์ การตามหาหัวใจที่สาบสูญ (นวนิยาย พ.ศ. 2549),เคหวัตถุ (Household Objects) และล่าสุดกับนิมิตต์วิกาล (รวมเรื่องสั้น พ.ศ. 2554).

เขาได้ให้สัมภาษณ์กับสื่อหลายฉบับว่า เริ่มต้นจับปากกาด้วยการเป็นนักแปล แต่แล้ววันหนึ่ง เมื่อเพื่อนสนิทของเขาจากไปในเหตุการณ์ 11 กันยายน อนุสรณ์ก็เลยมีความคิดอยากเขียนหนังสือเล่มเล็กๆ สักเล่มหนึ่งเพื่อรำลึกถึงเพื่อน แต่พอเขียนขึ้นมันกลับเพิ่มจำนวนยาวขึ้น

Reviews

[Ary Chantarapratheap · Rating 3 out of 5]

รู้สึกเคว้งคว้างไปเลยพออ่านเล่มนี้จบ เนื้อเรื่องไม่ใช่นิยาย แต่เหมือนกับบันทึกลับ พาเราเข้าไปสู่โลกแห่งความเหงา และความไม่แน่นอนของชีวิต ทุกอย่างดูไม่มีบทสรุป คลุมเครือ แต่นี่แหละที่เราว่าเป็นเสน่ห์ สิ่งที่น่าตั้งคำถามคือ คนๆนึงจะสามารถผูกพันกับใครสักคนได้ขนาดนั้นเชียวหรือ แม้กาลเวลาจะผ่านไปนานแล้ว และความสัมพันธ์ของมนุษย์นั้นลึกลับซับซ้อนเกินกว่าที่จะเข้าใจได้จริงหรือไม่ ถ้าให้เปรียบงานนี้เป็นอาหาร ก็ไม่ต่างจากของที่ชืดเย็น แต่รสชาติยังคงอยู่ แม้จะบางเบา แต่เมื่อเข้าปาก กลิ่นรสก็ชวนให้นึกถึงความทรงจำเก่าๆที่เราหลงลืม หรือพยายามที่จะลืม

[Mook Woramon · Rating 4 out of 5]

เป็นเรื่องเล่ารำลึกความหลังผ่านผู้คนที่เคยพบ ผ่านเมืองที่เคยอยู่ ผ่านความหลังที่ผ่านไปไม่ย้อนคืน

เรื่องราวต่างๆ ลอยกรุ่นอยู่ในอากาศ มีหมอกบางๆบังอยู่ เหงา อ้างว้าง ความเศร้าที่ตกตะกอน จับต้องได้ไม่ชัดเจน ความบังเอิญที่ดูเหนือจริงแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่ใช่ความจริง

พออ่านจบก็เหมือนตามที่หนังสือบอกไว้

“การที่เราทั้งสองจะได้เป็นคู่รักกันหรือไม่
ไม่มีความสำคัญใดเลย
เพราะผมได้พบกับคุณแล้วในชีวิตนี้
และนั่นคือสิ่งที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ตลอดกาล”

หักคะแนนเพราะเราไม่ค่อยชอบช่วงเรื่องราวของซึโยชิและรู้สึกแปลกๆไม่ชินกับการแทนตัวเองว่ากัน

กับอีกอย่างที่ขัดใจมาก เราซื้อเวอร์ชั่นเล่มสีดำ รูปเล่ม ปก กระดาษดีมาก แต่พิสูจน์อักษรผิดอย่างไม่น่าให้อภัย มีพิมพ์ตกมากกว่าสองแห่ง สำหรับเราสิ่งที่บ่งบอกความตั้งใจทำหนังสืออย่างแท้จริงคือการพิสูจน์อักษรให้ถูกต้องนี่แหละ

[bnb_13 · Rating 5 out of 5]

เหมือนดูหนังของ "หว่อง การ์ ไว" ที่เล่าเรื่องด้วยตัวอักษรแทนภาพ...ชอบครับ ^^

[Path Kittinat · Rating 5 out of 5]

"It's so hard to forget pain, but it's even harder to remember sweetness. We have no scare to show for happiness, we learn so little from peace." - Chuck Palahniuk
"เป็นการยากที่จะลืมความเจ็บปวด แต่มันยากยิ่งกว่าที่จะระลึกถึงความอ่อนหวาน เราไม่มีรอยแผลที่จะบ่งบอกถึงความสุข เราเรียนรู้จากสันติได้น้อยเหลือเกิน" ชัค พอลลานิค

ผมนึกถึงประโยคนี้เมื่ออ่าน "ลอนดอนกับความลับในรอยจูบ" จบลง เพราะตัวเอกของเรื่องถูกอดีตที่เจ็บปวดจากการสูญเสียเพื่อนสาวคนหนึ่งไปอย่างกระทันหัน ซึ่งตรึงเขาไว้กับวันวานอันข่มขื่น ต้องใช้เวลากว่าสองปีในการเติบโต ตามหา และเผชิญหน้า และก้าวข้ามมันไป

ถ้าจะสรุปหนังสือเล่มนี้ตามแค่ย่อหน้าบน ก็คงจะเป็นการลดคุณค่าของหนังสือเล่มบางๆเล่มนี้ไปซะจนหน้าตบ เพราะบรรกาสแห่งความเหงา และหมองมน ปนแฟนตาซี ที่คุณอนุสรณ์เขียน ทำให้หนังสือเล่มนี้ไม่ใช่ขี้ๆเลยทีเดียว สมกับสมยานาม "มุราคามิ" เมืองไทย

[nananatte · Rating 4 out of 5]

เรื่อง 'ลอนดอนกับความลับในรอยจูบ' เป็นงานเขียนเรื่องแรกของคุณอนุสรณ์ ตีพิมพ์ครั้งแรกปี 2547 เป็นงานเขียนที่สวย เยียบเย็น และลอยคว้างโดดเดี่ยวในอวกาศเพราะบางอย่างในตัวขาดหายไปตลอดกาล

ถ้าอ่านเรื่องนี้ก่อน 'เพลงรักนิวตริโน' รับรองว่าต้องหลงรัก 'ลอนดอนฯ' หัวปักหัวปำแน่ เพราะเขียนดีจริง งานสวยมาก (โลเกชั่นเปลี่ยนประเทศบ่อยได้อีก)

แต่เราดันอ่านงานล่าสุดอย่าง 'เพลงรักนิวตริโน' ก่อนมาอ่านงานเปิดตัว ฝีไม้ลายมือผู้เขียนก็งดงามขึ้นตามกาลเวลา เราก็เลยยังเทใจให้นิวตริโนฯ มากกว่าอยู่นะคะ

เล่มลอนดอนฯ มีความเบาบางเจือจางในความรู้สึกมากกว่า ขณะที่นิวตริโนฯ เข้มข้นคลั่กกว่านะ

แต่ถามว่างานสวยและสนุกไหม ก็ตอบได้เลยว่ามากค่ะ

[Wanyiwa · Rating 4 out of 5]

เป็นนิยายขนาดสั้นที่เป็นเหมือนไดอารี่บันทึกเรื่องราวช่วงหนึ่งของชีวิต โดยใช้ไทม์ไลน์ในการเล่าเรื่องแบบสลับไปสลับมา ทำให้ชวนงงอยู่บ้างเหมือนกัน แต่เมื่อเทียบกับสำนวนเนิบและอ้อยอิ่งที่นักเขียนใช้ในการเล่าเรื่องแล้ว เล่าเรื่องแบบนี้ก็อาจจะดีกว่าการเล่าแบบเรียบง่ายตรงไปตรงมาที่อาจจะทำให้ดูจืดชืดเกินไป

เล่าเรื่องด้วยสรรพนามบุรุษที่ 1 ที่ผู้เล่าเป็นเชฟในโรงแรมที่ลอนดอน ได้รู้จักกับสาวลูกครึ่งเกาหลี-อเมริกันที่มีอาชีพทนายความและทำงานข้ามไปข้ามมาระหว่างลอนดอนกับนิวยอร์ก ทั้งคู่สานมิตรภาพต่อเนื่องและเข้ากันได้ดีจนฝ่ายสาวบอกชอบ แต่ฝ่ายชายเลือกปฏิเสธเพราะมองว่าการสานสัมพันธ์ฉันคู่รักในลักษณะนี้เป็นเรื่องยาก ฝ่ายสาวไม่ย่อท้อและขอให้เขาคิดอีกรอบ เธอจะกลับไปทำธุระที่นิวยอร์กแล้วจะกลับมาขอคำตอบจากเขาอีกรอบ แต่เธอก็ไม่ได้กลับมา เพราะเธออยู่ในตึกเวิล์ดเทรดในวันที่เครื่องบินพุ่งชนตึกในวันที่ 11 กันยายน 2001

เพราะผู้เล่าเป็นเชฟ นักเขียนจึงใส่รายละเอียดในการทำอาหารมาแบบแน่น ๆ และยังยั่วน้ำลายมาก แต่ก็เป็นจุดที่เรารู้สึกไม่เข้าพวกเท่าไหร่ ดูเป็นรายละเอียดที่เหมือนเป็นส่วนเกินของเรื่อง ส่วนเรื่องราวของเพื่อนสมัยเรียนที่ตัวผู้เล่าแวะหาที่ญี่ปุ่นก่อนเดินทางไปอเมริกานั้น ถ้าให้ตีความเองก็คิดว่ามันมีความหมายแฝงที่พูดถึงความทรงจำในอีกรูปแบบหนึ่ง แต่ความพารานอร์มัลที่ใส่เข้ามา เราตีความไม่ออกเลยว่าใส่เข้ามาทำไม

แต่ในส่วนที่ผู้เล่าเล่าถึงความติดค้างที่ยังคาใจ และมิตรภาพที่ยังตรึงอยู่ในความทรงจำระหว่างตัวผู้เล่ากับทนายความสาวนั้น เราชอบการบรรยายในจุดนี้มาก แม้ตัวเขาจะบอกว่าตัวเองมูฟออนผ่านเรื่องราวต่าง ๆ ไปเกือบ 3 ปีแล้ว แต่สุดท้ายแล้วจริง ๆ เมื่อเขาเดินทางไปถึงนิวยอร์ก ก็กลับทำใจไปเหยียบจุดที่เป็นกราวด์ซีโร่ไม่ได้อยู่ดี และช่วงที่ตัวผู้เล่าได้พบกับพ่อของทนายความสาว ก็เป็นช่วงที่สะเทือนอารมณ์มากเหมือนกัน

เป็นความเนิบนาบ อ้อยอิ่ง ที่เปี่ยมไปด้วยความทรงจำ มีทั้งส่วนที่เรามองว่าเป็นส่วนเกิน แต่ก็มีส่วนที่เล่าได้แยบยล หม่นเศร้า และสะเทือนใจค่ะ

[peppY · Rating 4 out of 5]

ตอนช่วงปีแรกๆที่หนังสือเล่มนี้ออกมา ไม่ได้เลือกมาอ่านเพราะไปอ่าน8 1/2ริกเตอร์แล้ว ไม่ได้ประทับใจอะไร ชื่อเรื���องก็ไม่เข้าทาง แถมยังมีคนมาเปรียบเทียบว่าเป็นมูราคามิเมืองไทย ซึ่งสำหรับเรา เวลาใครโดนเปรียบเทียบกับใครแบบนี้ คนที่มาที่หลังมักจะถูกตั้งความหวังไว้มากเกินไป แล้วพออ่านจบก็จะเสียใจและไม่ประทับใจ ทีนี้เดือนก่อนอ่านmy chefs และมันมีเรื่องราวทำให้เราอยากอ่านหนังสือต่ออีกหลายเล่ม เล่มนึงก็คือ kitchen confidential อีกเล่มก็คือนี่ ส่วนนึงเป็นเพราะbackground เป็นลอนดอนในช่วงเวลาเดียวกับที่เราใช้ชีวิตอยู่ อีกส่วนก็คือคำโปรยปกหลังปกนั้นช่างกระชาก พออ่านจบแล้วก็รู้สึกว่ามันดี อิน! เพราะส่วนใหญ่คล้ายจะเป็นmemoir จริงๆของคุณอนุสรณ์ มันเป็นเรื่องจริง แต่แค่ตอนที่เล่าถึงเพื่อนชาวญี่ปุ่นน่ะแหละ ที่ทำให้เรานึกถึงเรื่องสั้นบางเรื่องของมูราคามิ (จำไม่ได้แน่ๆว่าเรื่องอะไร แต่เหมือนเคยอ่านมาแล้วแน่ๆ-ความสามารถในการจำตอนนี้ต่ำมาก) เหมือนจนเรารู้สึกว่าเราเคยอ่านมันมาแล้วเหรอเนี่ย โดยรวมคุ้มค่า และติดหนึบ จบในเวลาอันรวดเร็วฮะ

[เอกภพ สิทธิวรรณธนะ · Rating 3 out of 5]

ลอนดอนกับความลับในรอยจูบ อนุสรณ์ ติปยานนท์

คือหนังสือที่ไม่แน่ใจว่าคือนิยายหรือบันทึก มันจริงเกินกว่าจะเป็นเรื่องฝัน เล่าอย่างฝันมากกว่าเล่าอย่างจริง

แต่ในเมื่อผู้เขียนบอกว่าช่างมันเถิด ผมก็...ช่างมันเถิด

อ่านลอนดอนฯ แล้วก็ทำให้รู้จักความรู้สึกแห่งการติดขัดในความสัมพันธ์ที่ค้างเติ่ง ระหว่างเพื่อน - คนรัก - มนุษย์สองคนที่ต่างก็ไม่สำเร็จธุระทางใจ แล้วก็ถูกถ่างกั้นไว้ตลอดกาลด้วยความตาย

ผู้เขียนเล่าเรื่องไม่เป็นลำดับ ราวกับเล่าฝันอันไม่ปะติดปะต่อ ทั้งหมดวนเวียนอยู่กับสูตรอาหารและเรื่องราวในครัว การเดินทางบินไปมาระหว่างสองสามมหานคร เพื่อนสาวที่ผู้เขียนเคยปฏิเสธรัก กับแรงขับและความคร้านที่จะสะสางธุระให้เสร็จสิ้น

ผมพลิกหน้าจบพร้อมๆ กับสัมผัสความรู้สึกอันเป็นภาพสะท้อนของชีวิต บางทีหนังสือและชีวิตก็จบอย่างง่ายดาย และความหมายของมันก็ไม่ได้หนักหน่วงเป็นชิ้นเป็นอัน บางทีเราได้เสพรสชาติของชีวิตไปแล้วโดยไม่รู้ตัวและเปล่าดาย

…รู้ตัวอีกทีก็เราก็พบหน้าสุดท้ายและปกหลังเข้าเสียแล้ว

[a nutcase]

ละมุน ลึกลับ
สร้างคำตรงข้ามที่ร้อยเป็นสร้อยให้เป็นตัวทดสอบความเข้าใจรหัสและระดับความลึกซึ้งในความสามารถของคนถอดความ

แต่ย่อหน้าสุดท้ายของบท นิวยอร์ก นครแห่งอนาคต นี่วางอย่างมักง่ายเกินไป เป็นจุดทำลายความละมุนและจังหวะที่กำลังดำเนินมาอย่างเข้ากันด้วยทริคที่ไม่คิดให้ดีก่อน (แบบเดียวกับตอนจบของ bel canto by Ann Patchett และชวนนึกถึงตอนสุดท้ายของ How I Met Your Mother ซีซั่นสุดท้าย ที่ใช้ทริคผิดที่ทำเอาตัวเองตายตอนจบ)

สิ่งที่ต้องโน้ตไว้คือความไม่ใส่ใจของกองบรรณาธิการ กับแค่หนังสือเล่มบางๆ โดยเฉพาะพิมพ์มารอบที่ 3 แล้ว แต่ก็ยังมีคำที่พิมพ์หายไป การจัดหน้าที่หลุดย่อหน้าไป ฯลฯ ที่มากเกินไป เสียดาย

[TEERAWUT MAHAWAN · Rating 3 out of 5]

ความรักที่เปราะบาง เล่มนี้แสดงตัวตนอาจารย์ต้นชัดเจน เพราะแกรักใครยากมากๆ แม้สาวจะโปรไฟล์ดี หยิบยื่นมาแค่ไหนก็ตาม แกมักมีเหตุผลส่วนตัวดีดี ในการปฏิเสธ แต่กลับให้ความสำคัญกับความรู้สึกนั้นมากกกกกกกก ดูเผินๆเหมือนคนไม่เปิดใจยังไงไม่รู้ แต่ขอลำไยนิดนึงเพราะไม่ชอบไม่อยากอ่านวิธีปรุงอาหารต่างๆในเล่ม เข้าใจว่าmetafiction มันก็ต้องเล่าเรื่องนึงซ้อนทับอีกเรื่องเล่านึง หรือ! ความรักไม่เลือกสถานที่ เวลา ไม่มีสูตรตายตัว งี้หรอที่แกจะบอก

[Dheerapol · Rating 5 out of 5]

ละเมียดและเสียดแทงจิตใจแบบไม่ได้ตั้งตัว

ดีจนรู้สึกว่าพลาดที่เพิ่งได้อ่าน ทั้งที่มันพิมพ์มาสิบปีแล้ว...

...

[Proud Anangosolporn · Rating 5 out of 5]

การที่เราทั้งสองจะได้เป็นคู่รักกันหรือไม่
ไม่มีความสำคัญใดเลย
เพราะผมได้พบคุณแล้วในชีวิตนี้
และนั่น เป็นสิ่งที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ตลอดกาล

-----

เรียบง่าย ลึกซึ้ง กินใจ ♡

[Innerpeace · Rating 4 out of 5]

ก็ดีนะคะ มีความซึ้ง บางอย่างคล้ายมูราคามิไปหน่อย
ทำให้รู้สึกว่าขาดเอกลักษณ์ แต่ทั้งเล่มเป็นหนังสืออ่าน
สนุกลื่นไหลและสร้างบรรยากาศดี

[Tantannn · Rating 5 out of 5]

คุณอนุสรณ์ถักทอเรื่องราวทั้งหมดให้สามารถยึดโยงกลับไปหาหมุดหมายหนึ่งได้อย่างมหัศจรรย์ เรื่องราวหลายเรื่องมีลักษณะที่ stand alone อยู่ได้โดยตัวเอง แต่การเอามาจัดเรียงไว้ด้วยกันในเล่มนี้กลับไม่ได้ทำให้รู้สึกเคอะเขิน ในทางตรงกันข้ามกลับให้ความรู้สึกที่ผสมกันระหว่างความอ้อยอิ่งขมุกขมัวในใจกับความสนุกที่อยากจะติดตามเรื่องต่อ

อีกจุดนึงที่ชอบมากคือการสรรคำและการออกแบบประโยคของคุณอนุสรณ์ อันนี้คือน่าทึ่งมาก ๆ ๆ ในเล่มนี้ หนสุดท้ายที่อ่านหนังสือภาษาไทยแล้วนึกถึงคนที่ใช้ภาษาให้เกิดความรู้สึกแบบนี้ได้คือการอ่าน"สวนสัตว์กระดาษ" ของคุณเคนหลิว ที่แปลโดยคุณลมตะวัน อยากซื้ออีกเล่มมาไฮไลท์เฉพาะประโยคที่ชอบไว้จริง ๆ (ส่วนเล่มนี้เก็บ ถถ)

เกร็ดอาหาร ร้านอาหาร/ย่านเจ๋ง ๆ ในลอนดอนมาเต็มมากจนคิดว่าถ้าวันนึงได้ไปลอนดอนจริง ๆ การตามรอยสถานที่เหล่านี้โดยหยิบเล่มนี้ขึ้นมาเสพอีกครั้ง น่าจะทำงานกับเราในอีกรูปแบบที่สนุกไม่น้อย

ดีใจจังที่ได้อ่านเล่มนี้

[usa’s · Rating 4 out of 5]

เสมือนบันทึกที่มีรสชาติเปลี่ยวเหงาและจริงใจ ผู้คนเข้ามาและผ่านไป เพียงแต่พวกเขาจะยังคงอยู่ในความทรงจำและถูกบันทึกอยู่ในหนังสือเล่มนี้ตลอดไปตราบจนชั่วนิรันดร์
-ชอบดีเทลความอาหารมากๆ คือเราไม่ได้รู้จัก เข้าใจ หรือเห็นภาพตามทั้งหมด แต่มันเพลินมากๆ และเมนูหัวนกและความหมายของมันคือ ช่างแสนจะตราตรึง
-ดีเทลต่างๆในเล่มดีๆทั้งนั้น คุณต้นเก่งจัง เรื่องการหยิบจับรายละเอียดและความรู้แปลกๆรอบตัว ที่อาจจะหายไปและซ่อนเร้นไปแล้ว ขุดออกมาให้คนอ่านทึ่งตะลึงได้ดีเสมอ
-ภาษาและการเปรียบเปรยมันพอดี งดงาม ไม่เวิ่นเว้อเกิน รสชาติเต็มเปี่ยม
-ลิฟต์ที่กดไว้แล้วและมันจะหยุดก็ชอบมากๆ ครบรสในหลายๆด้านสุด
-พาร์ทเกียวโตเหมือนเครื่องเคียงที่อร่อย และเราอยากเติมอีก แต่แค่ถ้วยเดียวนั้นพอดีที่สุดตามหน้าที่ของมันอยู่แล้ว

[แฟ้ม กาหลง · Rating 3 out of 5]

ไม่แน่ใจว่าหนังสือเล่มนี้เป็นนิย���ย หรือเป็นบันทึกความทรงจำ แต่ก็พาเรากลับไปถึงช่วงต้นสหัสวรรษได้ดีมาก เรา-ที่เกิดปี1999 กว่าจะจำอะไรได้ก็ช่วง5-6ขวบแล้ว แต่มันก็ทำให้เห็นภาพชัดเจนว่าช่วงนั้น-ช่วงที่เรายังเป็นเบบี๋ มันเป็นประมาณไหน ข่าว911ที่เรารับรู้จากการอ่านย้อนหลัง ก็ได้มารู้จากมุมของคนที่อยู่ในเหตุการณ์จริงๆ ในเรื่องของความสัมพันธ์นั้น ชอบทุกพาร์ทเลย รู้สึกว่านักเขียนให้ความสำคัญกับคนที่อยู่ตรงหน้าตนเอง และก่อให้เกิดความทรงจำที่ดีเสมอ ข้อคิดที่ชอบมากๆ คือทุกคนในโลกมีเส้นทางของตัวเอง วันนี้อาจบังเอิญหมุนมาเจอกัน แต่สุดท้ายก็ต้องแยกย้ายตามทางของตัวเอง มันแค่นั้นจริงๆ

[Looktaan · Rating 3 out of 5]

ง่าย ราบเรียบ ได้ผ่านมาพบกันแต่เป็นความทรงจำตลอดไป 🥲

[Em · Rating 3 out of 5]

ถ้าเปรียบหนังสือเล่มนี้เป็นหนึ่งความรู้สึกก็คงจะเป็นความรู้สึกเหงา ตั้งแต่เริ่มบทแรกจนจบบทสุดท้าย ย่อยง่าย เข้าใจง่าย หนังสือเล่มนี้ไม่ใช่นิยายแต่เหมือนกับเป็นบันทึกของผู้เขียนจริงๆถึงช่วงเวลาที่ต้องอยู่คนเดียวในลอนดอน เหมาะสําหรับการอ่านในวันฝนตก และคงจะอินมากขึ้นถ้าคนอ่านไม่ได้อยู่เมืองไทย โดยส่วนตัวชอบความใส่ใจในรายละเอียดส่วนของอาหารของผู้เขียนเป็นพิเศษ

[Ottoshi Intel · Rating 4 out of 5]

หนังสือเล่มเล็กๆ ที่อัดแน่นไปด้วย ความรู้สึก คิดถึง ห่วงหา เหงา เปล่าเปลี่ยว ทุกช่วงชีวิตมีคุณค่าเสมอ อย่าได้ปล่อยให้ หล่นหายไประหว่างทาง เพราะเราไม่อาจจะรู้ได้เลยว่านั่นคือช่วงเวลาสุดท้ายระหว่างเราหรือเปล่า

[memie]

ลอนดอนกับความลับในรอบจูบ

ความรู้สึกหลังจากอ่านจบ ก็พบว่าความรักมันวิเศษยังไง การมีความรักทำให้วันที่เหี่ยวเฉากลับกลายเป็นวันธรรมดาที่แสนจะเบ่งบาน ความรักเป็นสิ่งที่วิเศษ เพราะมีความรักเราจึงคู่ควรที่จะมีชีวิตต่อบนโลกนี้ สมหวังหรือไม่สมหวังเป็นอีกเรื่องนึง อย่างน้อยก็เคยได้รัก :)

[top. · Rating 3 out of 5]

และนั่น เป็นสิ่งที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ตลอดกาล..

[Suwitcha Chandhorn · Rating 5 out of 5]

รื่นรมย์ไปกับภาษาที่งดงาม เนื้อเรื่องชวนติดตาม กระชับและน่าสนใจ

[MAYSAH · Rating 4 out of 5]

เรื่องนี้ทำให้เราเข้าใจความสัมพันธ์ในอีกรูปแบบหนึ่ง เข้าใจความคิดของผู้ไม่รับรัก แต่ก็รักไม่น้อย

[Bewl2P · Rating 4 out of 5]

เป็นนิยายที่ทำให้เราเห็นความไม่แน่นอนของชีวิต ความซับซ้อนและความผูกพันธ์ในความสัมพันธ์ การนึกถึงอดีตและการก้าวผ่านมัน มีเสน่ห์มาก

[sisilovekiki · Rating 4 out of 5]

เป็นหนังสือที่เหมือนไดอารี่ของคนๆ หนึ่งที่อัดแน่นไปด้วยอารมณ์เหงาและความคิดถึง พออ่านจบก็ตั้งคำถามกับตัวเองว่าถ้าวันหนึ่งต้องสูญเสียคนที่รักขึ้นมาจะเป็นยังไง...

[bbaeeebae · Rating 5 out of 5]

เป็นการก้าวผ่านความเจ็บปวดที่เจ็บปวด ความตายที่ไม่ได้คาดคิดมันเจ็บปวดมากเลยTT

[lostlessboy* · Rating 4 out of 5]

เป็นครั้งเเรกที่ได้อ่านงานเขียนของอาจารย์ต้น และเป็นการอ่านรวดเดียวจบ ถามว่าชอบไหมบอกได้เต็มปากว่าชอบ ชอบที่เรื่องราวนั้น มันเหมือนบันทึกส่วนตัว แต่ผู้เขียนกลับเล่ามันออกมาได้ในแบบนิยายอย่างแนบเนียน เป็นความแนบเนียนในแบบที่ยังให้ความกระจ่างว่า นี่คือบันทึก เพราะผู้เขียนใช้ชื่อของตนเองเล่าเรื่อง

ชอบอีกคือการที่วางองค์ประกอบต่างๆ การผ่านมาของผู้คน เนื้อเรื่องมันคือการเสียหญิงคนรักที่พบพานไปในเหตุการณ์ 11 กันยายน ที่เครื่องบินพุ่งชนตึกในสหรัฐ ตอนแรกที่หยิบขึ้นมาก็คิดว่า คงต้องเล่าถึงความหลังระหว่างตัวเอกทั้งสอง แต่พออ่านแล้วก็เปล่า ผู้เขียนไม่ได้เล่าตรงๆ ไม่ได้ดำดิ่งลงไปในความทรงจำ แล้วเอามาให้เราอ่านแบบนั้น เเต่กลับใช้สิ่งที่อยู่ในเรื่องอื่นๆ ไม่ว่าจะ การเดินทาง การทำอาหาร ผู้คนอื่นที่พบ การรำลึกถึงอดีต บันทึกของเพื่อนชาวญี่ปุ่น ฯลฯ สิ่งเหล่านี้ปะติดปะต่อเรื่อง ถักถอธีมของหนังสืออย่าง ความทรงจำ การปักอกปักใจ ความไม่แน่นอนของชีวิต ซึ่งพอมันถูกเล่าออกมาแบบนี้เเล้ว มันกลับทำให้เราเชื่อว่าคนที่เขาเล่านั้น เป็นคนสำคัญจริงเสียจริง ยิ่งกว่าเล่าถึงอดีตระหว่างพวกเขาให้มากมายเสียอีก

ป.ล. ระหว่างอ่าน ผมรู้สึกตัวเองนั่งอ่านอยู่ในม่านหมอกบางครั้งหมอกหนาจนรู้สึกมองไม่เห็น เห็นตัวอักษรแต่เหมือนไม่เห็น เพราะรู้สึกมากกว่าเห็น บางครั้งหมอกเบาบางจนรู้สึกตัวอักษรนั้นออกมาจากใจผู้เขียน

ป.ล.2 อันนี้นอกเรื่องคือ จับหนังสือของสำนักพิมพ์ระหว่างบรรทัดมาสองเล่ม (นี่เล่มที่สอง) รู้สึกว่าขนาดกำลังพอดีมือ หน้าปกแข็งเปิดง่าย พอๆ กับกระดาษข้างในที่ไม่ยับง่ายและหากยับก็คงเพราะเราเลือกจะเก็บความทรงจำ อยากจะพับให้ยับไว้เอง

[Whale52Hz · Rating 4 out of 5]

มีร้านหนังสืออยู่ร้านหนึ่งที่เราเพิ่งแอบไปตกหลุมรักมาเพราะ concept การขายของร้านและการห่อหนังสือที่แสนจะน่ารัก และลอนดอนกับความลับในรอยจูบคือความบังเอิญของการ pre-order แน่นอนหากเราจะจ่ายเงินให้กับหนังสือสักเรื่องมันมักมีสิ่งประกอบมากมายที่ทำให้เราตัดสินใจ ชื่อหนังสือ หน้าปก คำโปรย หรือแม้กระทั่งตัวนักเขียน สำหรับลอนดอนกับความลับในรอยจูบเราแค่เพียงสัมผัสได้ถึงความเหงา เคว้ง ล่อยลอย ห้วงคิดถึงอดีตจากชื่อหนังสือ และเมื่อสั่งมาเราก็ยังกองมันไว้อยู่ จนได้เลื่อนสตอรีไอจีไปเจอร้านหนังสือร้านหนึ่ง มีนักอ่านถามทางร้านว่า หากอยากรู้สึกอกหักหรือเหงาหนักหน่วงทางร้านแนะนำเล่มไหนดี ลอนดอนกับความลับในรอยจูบอ่านสี่ทุ่มถึงเที่ยงคืนให้ mood แน่ๆ งืมมมม เราอ่านสองทุ่มถึงเที่ยงคืนก็อกหักทิพย์ได้เหมือนกันนะ

ความรัก ความทรงจำ รอยจูบ บันทึก อาหาร ศิลปะ สถานที่ ผู้คน การเดินทาง ตัวอักษร เหตุการณ์ตึกเวิร์ดเทรด ลอนดอนและฮันจีฮุน

ว่าไปแล้วการอ่านตอนดึกก็ให้อารมณ์เหงาและโหยหาอดีตโดยที่เราไม่ได้อยู่ในสถานการณ์แบบผู้แต่ง แต่กลับทำให้เราเศร้าและหน่วงไปกับภาษาได้ แต่การอ่านตอนดึกและจินตนาการถึงสีสันและกลิ่นของอาหารนั้นก็ตัดมูสให้เรารู้สึกท้องร้องโฮกๆ แฮะ ว่าแล้วก็ปิดไฟนอนเถอะไม่งั้งจะทำตัวเป็นนางเอกซีรีส์เกาหลีไปต้มรามยอนกินแล้ว

[Chawin Chantalikit · Rating 4 out of 5]

สนุกมาก เป็นเล่มที่สองที่อ่านของอนุสรณ์ ติปยานนท์ เรื่องราวเหมือนกับเป็นการสะท้อนความรัก ประวัติศาสตร์การทำอาหาร การเดินทางรอบโลก คุณอนุสรณ์มีเอกลักษณ์การเขียนที่น่าประทับใจมาก เปิดเรื่องราวมาเหมือนกับนักเขียนไทยโดยทั่วไป แต่ลีลาการบรรยายในบทนำแทบทำให้เราวางไม่ลง เชื่อว่าคุณอนุสรณ์เป็นคนที่มีใจรักกับการทำอาหารจริงๆ เลยบรรยายทุกอย่างได้สร้างสรรค์มากในช่วงแรก นอกจากนี้ความโรแมนติกของหนังสือก็ยังตราตรึงกับคนอ่านสุดๆ

หนังสือเล่มนี้น่าจะเขียนมากว่า 20 ปีแล้ว แต่ตอนเราอ่านกลับรู้สึกว่าแนวทางการเล่าเรื่อง ภาษา ลีลาทางการเขียนของคุณอนุสรณ์ไม่มีความล้าสมัยเลย ทุกอย่างยังคงเข้ากับบริบทในยุคปัจจุบัน ยกเว้นก็แต่เรื่องวินาศกรรม 9/11 และโทรศัพท์มือถือแบบเก่าที่ถูกพูดถึงตอนกลางเรื่อง

โดยรวมมีจุดที่ขัดอยู่นิดหน่อยคือการดำเนินเรื่องของคุณอนุสรณ์ที่ไม่ค่อยปะติดปะต่อกัน มีองค์ประกอบเรื่องเล่าในแต่ละตอนที่คล้ายกับเป็นประสบการณ์ชีวิตที่เจอพร้อมกันในช่วงสั้นแล้วเอามาผสมรวมกัน ทำให้เนื้อเรื่องในแต่ละตอนอาจจะมีดำเนินไปคนละบริบท รวมถึงประโยคคำพูดของตัวละครหญิงที่เป็นคนรักสองคนที่คล้ายกันมากราวกับเป็นคนเดียวกัน คิดว่าคุณอนุสรณ์น่าจะเขียนโดยไม่ได้วางแก่นเรื่องตรงกลางไว้ชัดเจน อย่างไรก็ตาม ลีลาการเล่าเรื่องและการใช้ภาษาก็ยังดีเยี่ยมสุดๆจนอ่านแล้ววางไม่ลง

[Thursday,nightmare · Rating 5 out of 5]

(10) ลอนดอนกับความลับในรอยจูบ #readwithphx #วันนี้อ่านอะไรดี
.
“เธอ… ได้เปิดโอกาสให้ฮีจุนเรียนรู้ที่จะรัก และเธอ… ได้เปิดโอกาสให้ตัวเองเรียนรู้ที่จะถูกรัก อันเป็นสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับมนุษย์ ในความคิดของฉัน” ใช่ค่ะ ศร.ยุงซุก เราก็คิดเหมือนกัน
. Well written มากๆๆ
นี่คือเล่มแรกของคุณอนุสรณ์หรือนี่! เขียนดีมาก ๆ ชอบสำนวนมาก สวยงาม การไล่ไทม์ไลน์เรื่อง การเดินทาง อาหาร ความบังเอิญ ทุกอย่าง fascinating สุด ๆ เป็นนิยายสั้นที่แปลกใหม่สำหรับเรา เพราะเราอ่านแนวนี้น้อย เหตุการณ์ 09/11 ที่เป็นแกนเรื่องที่ยึดโยงให้ตัวเอกเดินทางไป

และมาจนถึงนิวยอร์ก ใครสักคนที่ดำรงอยู่ในความทรงจำเราพาเราไปไกลกว่าที่เราคิดมาก และการดำรงอยู่ของเราก็พาให้ใครสักคนยังคงมีชีวิตอยู่ต่อไป(ในความทรงจำ)ด้วยเช่นกัน

และนี่คือนิยามเฟรนด์โซนที่แท้ 5555
ชอบมาก ๆ ทุกคนควรได้ลองอ่านงานคนไทยจริงๆนะ แต่คนนี้ดังอยู่แล้ว และเรื่องนี้ก็น่าจะเป็นเรื่องที่ทุกคนอ่านได้ ไม่ว่าจะชอบหรือไม่ ก็คงปฏิเสธไม่ได้ว่าภาษาดีสุด ๆ ความหน่วงๆ ที่ถูกใส่ลงไปลงตัวมากถึงมากที่สุดค่ะ 🦋💫