What do you think?
Rate this book
Aanslag op de goede smaak
Een oerlelijke man koestert een subliem liefdesgevoel voor een beeldschone vrouw.
151 pages, Paperback
First published August 21, 1997
40 people are currently reading
1340 people want to read
About the author
Amélie Nothomb
102 books5,912 followersAmélie Nothomb, born Fabienne Claire Nothomb, was born in Etterbeek, Belgium on 9 July 1966, to Belgian diplomats. Although Nothomb claims to have been born in Japan, she actually began living in Japan at the age of two until she was five years old. Subsequently, she lived in China, New York, Bangladesh, Burma, the United Kingdom (Coventry) and Laos.
She is from a distinguished Belgian political family; she is notably the grand-niece of Charles-Ferdinand Nothomb, a Belgian foreign minister (1980-1981). Her first novel, Hygiène de l'assassin, was published in 1992. Since then, she has published approximately one novel per year with a.o. Les Catilinaires (1995), Stupeur Et Tremblements (1999) and Métaphysique des tubes (2000).
She has been awarded numerous prizes, including the 1999 Grand Prix du roman de l'Académie française; the Prix René-Fallet; and twice the Prix Alain-Fournier.
While in Japan, she attended a local school and learned Japanese. When she was five the family moved to China. "Quitter le Japon fut pour moi un arrachement" ("Leaving Japan was a wrenching separation for me") she writes in Fear and Trembling. Nothomb moved often, and did not live in Europe until she was 17, when she moved to Brussels. There, she reportedly felt as much a stranger as everywhere else. She studied philology at the Université Libre de Bruxelles. After some family tensions, she returned to Japan to work in a big Japanese company in Tokyo. Her experience of this time is told in Fear and Trembling. She has written a romanticized biography (Robert des noms propres) for the French female singer RoBERT in 2002 and during the period 2000-2002 she wrote the lyrics for nine tracks of the same artist. Many ideas inserted in her books come from the conversations she had with an Italian man, from late eighties and during the nineties. She used the French Minitel, while he used the Italian Videotel system, connected with the French one. They never met personally.
Source: Wikipedia
She is from a distinguished Belgian political family; she is notably the grand-niece of Charles-Ferdinand Nothomb, a Belgian foreign minister (1980-1981). Her first novel, Hygiène de l'assassin, was published in 1992. Since then, she has published approximately one novel per year with a.o. Les Catilinaires (1995), Stupeur Et Tremblements (1999) and Métaphysique des tubes (2000).
She has been awarded numerous prizes, including the 1999 Grand Prix du roman de l'Académie française; the Prix René-Fallet; and twice the Prix Alain-Fournier.
While in Japan, she attended a local school and learned Japanese. When she was five the family moved to China. "Quitter le Japon fut pour moi un arrachement" ("Leaving Japan was a wrenching separation for me") she writes in Fear and Trembling. Nothomb moved often, and did not live in Europe until she was 17, when she moved to Brussels. There, she reportedly felt as much a stranger as everywhere else. She studied philology at the Université Libre de Bruxelles. After some family tensions, she returned to Japan to work in a big Japanese company in Tokyo. Her experience of this time is told in Fear and Trembling. She has written a romanticized biography (Robert des noms propres) for the French female singer RoBERT in 2002 and during the period 2000-2002 she wrote the lyrics for nine tracks of the same artist. Many ideas inserted in her books come from the conversations she had with an Italian man, from late eighties and during the nineties. She used the French Minitel, while he used the Italian Videotel system, connected with the French one. They never met personally.
Source: Wikipedia
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 285 reviews
April 24, 2024
نوتوم را همیشه ستوده ام، به خاطر قلمش و الهام گیری از اسطوره ها و افسانه هایی که کاملا سنخیت دارند با داستان هایش، متحیرم در ایده های نابی که به مخیله او وارد می شود و او به خوبی می تواند آن ها را در غالب داستانی به خورد ما بدهد. سوءقصد را تا به این جا بهترین کتابی می دانم که از این نویسنده خوانده ام. کتابی که جدالی اسنت بین زشتی و زیبایی. اپیفان پسری است در آستانه سی سالگی و کریه المنظر، همه او را به مانند گوژپشت نتردام می دانند، او خود کاملا ظاهرش را پذیرفته و سعی در کتمان آن ندارد، او دلداده زیباترین دختری که تا به حال دیده است می شود ولی با توجه به شکل ظاهریش توان بیان این عشق را در خود نمی بیند. اپیفان ژست کمال گرایی به خود می گیرد و درصدد آن است که بقبولاند که زیبایی باطن ارجعیت دارد به زیبایی ظاهر ولی خود شیفته زیباترین دختر می شود، اگر به دنبال کمال است پس چرا زیبایی را در باطن دختری که در ظاهر بی شباهت به خود اوست جستجو نمی کند؟؟ طعنه برانگیزتر از همه آن جایی است که اپیفان یکی از داوران انتخاب دختر شایسته سال می شود، جایی که کمال گرایی معنایی ندارد و فقط باید ظواهر را قضاوت کرد. اپیفان بر این عقیده است که زشتی بی اندازه او باعث میشود که زیبایی های کسی که در کنارش قرار می گیرد بیشتر نمایان شود، در کنار پلیدی می شود نیکی را دید و درک کرد. نوتوم در قسمتی از کتاب نقبی به مد و مدلینگ و عمل های زیبایی می زند، جایی که این صنعت سعی بر آن دارد که زیبایی بصری و ظاهری را به ما تزریق کند. اپیفان در نهایت عشقش را به دختر ابراز می کند و سرانجام پایانی تراژیک را خواهیم دید. زیبایی مطلق نیست و به راحتی از بین می رود در حالیکه زشتی که هر چقدر هم که زشت شود همان زشتب باقی می ماند، این زیبایی است که شکننده و از بین رفتنی است پس ظاهرمان را آن طور که هست بپذیریم که جز طیب خاطر چیز دیگری برایمان به همراه ندارد. اگر از نوتوم هنوز چیزی نخواندید این کتابش را حتما بخوانید، اگر هم خواندید و نپسندیدید با خواندن این کتاب فرصت دوباره ای به او بدهید تا شماره غرق کند در عالمی که خلق می کند و شخصیت هایی که به مانندشان کمتر دیدید.
March 8, 2016
Un libro che rende mitologica la bruttezza? Poteva scriverlo solo Amelie.
Parto dal presupposto che bisogna essere un minimo masochisti per affrontare Attentato, in alcune pagine era fin troppo crudo e ripugnante (come la bruttezza?) e penso lo sconsiglierei come prima lettura della sua ampia bibliografia. Io invece al mio 22° libro avevo gli anticorpi necessari per l'ennesimo approfondimento sul tema della bellezza e della sua antagonista. Alla base di questa novella, la (ri)presa per i fondelli di grandi classici come il Quo Vadis di Henryk Sienkiewicz in cui il protagonista Marco Vinicio, patrizio romano, si innamora della bella ed impossibile cristiana Licia con un finale di redenzione tutt'altro che a sorpresa e il Gobbo di Notre Dame di Victor Hugo. Il gobbo Quasimodo da noi tutti supportato sarebbe un personaggio positivo anche innamorandosi di una brutta come lui ed invece si invaghisce della bellissima Esmeralda. Diabolica Amelie che parte da qui per inscenare l'amore impossibile tra due opposti che si attraggono: il ripugnante ma colto e intelligente Epiphane e la meravigliosa attrice Ethel.
Potrà mai decollare una coppia del genere? Niente spoiler, non è necessario.
"C'è qualcosa di indigesto riguardo alla bellezza: tutti si trovano d'accordo nel dire che l'aspetto esteriore ha poca importanza, è l'anima che conta eccetera...Così le persone mentono. Mi chiedo se ne sono consapevoli. E' questo che mi irrita: l'idea che mentano senza saperlo. Ho voglia di gridar loro in faccia: Giocate agli spiriti puri se vi fa piacere. Affermate anche che non giudicate la gente dall'aspetto, se vi diverte. Ma almeno non credeteci!"
Parto dal presupposto che bisogna essere un minimo masochisti per affrontare Attentato, in alcune pagine era fin troppo crudo e ripugnante (come la bruttezza?) e penso lo sconsiglierei come prima lettura della sua ampia bibliografia. Io invece al mio 22° libro avevo gli anticorpi necessari per l'ennesimo approfondimento sul tema della bellezza e della sua antagonista. Alla base di questa novella, la (ri)presa per i fondelli di grandi classici come il Quo Vadis di Henryk Sienkiewicz in cui il protagonista Marco Vinicio, patrizio romano, si innamora della bella ed impossibile cristiana Licia con un finale di redenzione tutt'altro che a sorpresa e il Gobbo di Notre Dame di Victor Hugo. Il gobbo Quasimodo da noi tutti supportato sarebbe un personaggio positivo anche innamorandosi di una brutta come lui ed invece si invaghisce della bellissima Esmeralda. Diabolica Amelie che parte da qui per inscenare l'amore impossibile tra due opposti che si attraggono: il ripugnante ma colto e intelligente Epiphane e la meravigliosa attrice Ethel.
Potrà mai decollare una coppia del genere? Niente spoiler, non è necessario.
"C'è qualcosa di indigesto riguardo alla bellezza: tutti si trovano d'accordo nel dire che l'aspetto esteriore ha poca importanza, è l'anima che conta eccetera...Così le persone mentono. Mi chiedo se ne sono consapevoli. E' questo che mi irrita: l'idea che mentano senza saperlo. Ho voglia di gridar loro in faccia: Giocate agli spiriti puri se vi fa piacere. Affermate anche che non giudicate la gente dall'aspetto, se vi diverte. Ma almeno non credeteci!"
January 1, 2021
ختام ٢٠٢٠ كان مع ايميلي نوتومب و رواية اغتيال.
ايميلي دايما أفكارها مختلفة و ده احلى ما في رواياتها. المرة دي ايميلي بتقدم صورة حديثة لأحدب نوترودام القرن ال٢٠
الرواية كلها بلسان ابيفان القبيح أكتر شخص بيقدر الجمال لأنه حرم منه. استغلاله لقبحه للحصول على شغل و بعدها الفرص اللي اتيحت ليه من التعاطف معاه من غير ما يسعى ليها لحد وصوله لانه يبقى محكم في مسابقة ملكة جمال العالم!
استغلال حبيبته الجميلة لقبحه لدرجة انها شايفة ان حبيبها مش حيلتفت ليها الا و هي معاه. حبه ليها من طرف واحد و الفاكسات اللي بيبتعهالها كل ده من صور معاناته.
أجمل ما في الرواية الكلام على لسان ابيفان القبيح بالرغم من أن الترجمة مش احسن حاجة بس ايميلي أبدعت في الكتابة المرة دي ووصف مشاعر ابيفان وافكاره و لوعته كل ده مهد لنهاية الرواية اللي كانت شبه مشهد مسرحي ختامي جميل.
April 5, 2019
Epiphane ist hässlich, so hässlich, dass er bei einem Casting selbst für die Rolle des Hässlichen nicht vorsprechen darf, weil den Leuten bei seinem Anblick schlecht wird. Bei diesem besagten Casting lernt er Ethel kennen und verliebt sich in sie oder besser gesagt in ihre Schönheit. Die beiden freunden sich an und die Geschichte nimmt ihren Lauf. Klingt alles irgendwie merkwürdig und das ist und bleibt es dann auch bis zum Ende.
Mein größtes Problem hatte ich damit, dass ich mir Epiphanes Hässlichkeit nicht bewusst machen konnte, denn die Beschreibungen von Amélie Nothomb sind so übertrieben, dass meine Vorstellungskraft sich dieses zerstörte Wesen nicht vorstellen konnte. Zudem ist Epiphane dann auch noch ein echter, mir fällt leider kein besseres Wort ein, Kotzbrocken. Er hört sich selbst am liebsten reden und ist unhöflich, gemein und voller Vorurteile gegenüber allen die seiner Vorstellung von Schönheit nicht entsprechen. Solche Charaktere können funktionieren, doch wirkte es für mich in Kombination mit seinem abstoßenden Äußeren zu übertrieben und nicht mehr glaubwürdig.
Wie immer schießt die Autorin scharf gegen viele Dinge die sie an der heutigen Gesellschaft verachtet und tut dies auf ihre typische direkte Art, doch ist ihr Sprachrohr dieses Mal völlig überzogen und daher kaum ernst zu nehmen. Durch die Übertreibung im Wesen und der Optik des Protagonisten möchte die Autorin ihre Kritik verdeutlichen, doch bewirkte es bei mir genau das Gegenteil und hat bei mir völlige Gleichgültigkeit hervorgerufen.
Die Geschichte ist zäh, wenig interessant und das Ende zu allem Übel dann auch noch sehr vorhersehbar. Für mich das bisher schwächste Buch von Amélie Nothomb.
Mein größtes Problem hatte ich damit, dass ich mir Epiphanes Hässlichkeit nicht bewusst machen konnte, denn die Beschreibungen von Amélie Nothomb sind so übertrieben, dass meine Vorstellungskraft sich dieses zerstörte Wesen nicht vorstellen konnte. Zudem ist Epiphane dann auch noch ein echter, mir fällt leider kein besseres Wort ein, Kotzbrocken. Er hört sich selbst am liebsten reden und ist unhöflich, gemein und voller Vorurteile gegenüber allen die seiner Vorstellung von Schönheit nicht entsprechen. Solche Charaktere können funktionieren, doch wirkte es für mich in Kombination mit seinem abstoßenden Äußeren zu übertrieben und nicht mehr glaubwürdig.
Wie immer schießt die Autorin scharf gegen viele Dinge die sie an der heutigen Gesellschaft verachtet und tut dies auf ihre typische direkte Art, doch ist ihr Sprachrohr dieses Mal völlig überzogen und daher kaum ernst zu nehmen. Durch die Übertreibung im Wesen und der Optik des Protagonisten möchte die Autorin ihre Kritik verdeutlichen, doch bewirkte es bei mir genau das Gegenteil und hat bei mir völlige Gleichgültigkeit hervorgerufen.
Die Geschichte ist zäh, wenig interessant und das Ende zu allem Übel dann auch noch sehr vorhersehbar. Für mich das bisher schwächste Buch von Amélie Nothomb.
March 15, 2020
Une belle rapide lecture comme toujours avec Amélie Nothomb.
February 12, 2019
Unlike other books by Nothomb that I’ve read so far, this one was a bit sloppy. It was as if the author was bored with the story and didn’t know what to do with it and this feeling, somehow, was reflected in the story. And unlike those other books that took me a few hours to read, I somehow wrestled with this one for days. Maybe it was tha translation too, it was as sloppy and full of mistakes as it could be.
September 14, 2016
تجسيد لنوع آخر من المعاناه الشخص الدميم
تم عرضها بشكل جيد
الرواية جيدة لكن يتبعها الإحساس بأن هناك شيئًا ناقصًا
تم عرضها بشكل جيد
الرواية جيدة لكن يتبعها الإحساس بأن هناك شيئًا ناقصًا
January 11, 2019
رواية سيئة
وترجمة سيئة
وترجمة سيئة
January 1, 2021
آخرين كتاب خوانده شده در سال ٢٠٢٠
اين سومين كتابي بود كه از "آملي نوتومب" ميخواندم و همگي يك امضاي بخصوص داشتند و اون چيزي نبود جز جنون شخصيت هاي كتاب كه نويسنده هم به شكلي جنون آميز روايت ميكرد.
داستان روايتي بود از "عشق"
از عشق زشت ترين و كريه ترين خالق روي زمين نسبت به الهه ي زيبايي.
روايت نوشتار جذابي داشت اما داستان خيلي جذاب نبود
در مقايسه با دو كتاب قبلي "بهت و لرزه" و "سفر زمستاني" جذابيت كمتري داشت ، اما ارزش خوندن داشت و دوست داشتني و در عين حال شوكه كننده بود
اين سومين كتابي بود كه از "آملي نوتومب" ميخواندم و همگي يك امضاي بخصوص داشتند و اون چيزي نبود جز جنون شخصيت هاي كتاب كه نويسنده هم به شكلي جنون آميز روايت ميكرد.
داستان روايتي بود از "عشق"
از عشق زشت ترين و كريه ترين خالق روي زمين نسبت به الهه ي زيبايي.
روايت نوشتار جذابي داشت اما داستان خيلي جذاب نبود
در مقايسه با دو كتاب قبلي "بهت و لرزه" و "سفر زمستاني" جذابيت كمتري داشت ، اما ارزش خوندن داشت و دوست داشتني و در عين حال شوكه كننده بود
August 7, 2023
Tiene un aire con Riquete el del copete ya que habla de la fealdad, pero tiene un punto completamente diferente porque en este caso el desamor es la clave.
Perfecta como de costumbre.
Perfecta como de costumbre.
June 4, 2019
Eher 2, 75 Sterne
Die Erzählung selber und viele Facetten davon fand ich wirklich spannend und haben mich sehr interessiert, auch, dass die Berufe meist künstlerische waren und Amelie Nothomb hat einen wirklich schönen Schreibstil.
Mein Problem und das ist auch mein Hauptproblem, aber auch das nervigste, war Epiphane, also der Protagonist und ich sage es ganz ehrlich ich habe schon lange keine Geschichte mehr aus der Sicht eines so ätzenden Menschens gelesen.
Die Erzählung selber und viele Facetten davon fand ich wirklich spannend und haben mich sehr interessiert, auch, dass die Berufe meist künstlerische waren und Amelie Nothomb hat einen wirklich schönen Schreibstil.
Mein Problem und das ist auch mein Hauptproblem, aber auch das nervigste, war Epiphane, also der Protagonist und ich sage es ganz ehrlich ich habe schon lange keine Geschichte mehr aus der Sicht eines so ätzenden Menschens gelesen.
August 9, 2019
I don't really know what to think about this book. I liked the reflections about appearance, society and its expectations, conformism, hypocrisy, and so on; but I'm not sure about the ending. It was quite rushed - and maybe made the book seem long in comparison with it -, and
So, not my favorite!
So, not my favorite!
August 25, 2021
3,5 🌟
Me encanta Nothomb. No conocía este título que me ha regalado una amiga y muy fiel a su estilo, tiene ese humor tan ácido en esta historia de un tío que se sabe tremendamente feo. También tiene mucha crítica social y reivindica la belleza de alma.
El final, raro y abrupto, también sello de la autora.
Me encanta Nothomb. No conocía este título que me ha regalado una amiga y muy fiel a su estilo, tiene ese humor tan ácido en esta historia de un tío que se sabe tremendamente feo. También tiene mucha crítica social y reivindica la belleza de alma.
El final, raro y abrupto, también sello de la autora.
May 3, 2022
في فيلم “beauty and the beast” يقع الجميلة حب الروح النقية للوحش
النقطة المهمة في الرواية"لماذا لم يحب الوحش و يعجب بروح نقية لفتاة دميمة مثله؟"
هل الارواح النقية للوحوش لا يراها الا الجميلات!
ام هي محاولة/نزعة عند الوحش في حب جمال الوجه لتعويضه عن بشاعته؟
انانية! ام حُب صادق!
الترجمة سيئة جدًا جداً
و فيها تطويل بعض الشي يصيب بالملل
لكن بشكل عام جميلة
رواية اول يوم العيد ♥️😍
النقطة المهمة في الرواية"لماذا لم يحب الوحش و يعجب بروح نقية لفتاة دميمة مثله؟"
هل الارواح النقية للوحوش لا يراها الا الجميلات!
ام هي محاولة/نزعة عند الوحش في حب جمال الوجه لتعويضه عن بشاعته؟
انانية! ام حُب صادق!
الترجمة سيئة جدًا جداً
و فيها تطويل بعض الشي يصيب بالملل
لكن بشكل عام جميلة
رواية اول يوم العيد ♥️😍
August 23, 2021
3.5 etoiles. Un roman interessant qui pousse a la reflection sur notre attitude, en tant qu'individu et en tant que societe, envers la beaute et la defiguration.
May 31, 2020
الترجمة سيئة
December 3, 2007
Bueno, otro más de Amélie. Me pasa como casi siempre con ella (Estupor y temblores fue la excepción), que me parece que vende más humo del que sale de la botella... parece que sus textos tienen algo de profundidad, pero acaban en nada. Además siempre me parece que precipita sus finales, como si no supiera que más decir, empieza bien y acaba siempre mucho peor. No sé cual es el problema, si ella o yo, pero nunca me acaba de convencer. Le reconozco en cambio, su gran inteligencia escribiendo. Es ágil, provocadora, juega con temas morbosos, es lista... resumiendo, de fácil lectura, agradable incluso, pero siempre me falta un poquito más..
October 10, 2013
Хмм още не съм сигурна как се чувствам относно тази книга. Предполагам, че съм привлечена и едновременно с това отвратена, точно каквито са главните герои. Наистина доста странно четиво. А този финал изобщо не го очаквах...
February 19, 2015
Spiazzante, come tutti i libri della Nothomb che ho letto finora.
Un libro basato su un'apparente contraddizione.
Cosa succederebbe se l'uomo più brutto della Terra si innamorasse della donna più bella?
Un libro basato su un'apparente contraddizione.
Cosa succederebbe se l'uomo più brutto della Terra si innamorasse della donna più bella?
November 23, 2016
رواية فى مديح القبح وذم الجمال ععلى لسان بطل الرواية باسلوب ساخر جدا .. وان كنت حسيت انهم نفس ابطال روايتها الرائعة نظافة القاتل ولكن فى مرحلة عمرية مختلفة
March 9, 2025
"Атентат", Амели Нотомб, изд. Колибри, превод Светла Лекарска. Ето, че най- после предпазливо подходих към едно от най- популярните и продуктитвни съвременни френски авторки. Анотацията на книгата ми се стори изключително подходяща за моите предпочитания при избора на кратка проза. "Атентат" не само противопоставя красотата и грозотата, а ги разглежда като два аспекта на една и съща обреченост. Главният герой, Жером, който олицетворява крайното грозно, е отхвърлян, но някак "между капките" намира начин да съществува в този свят благодарение на външносттаси. Базил пък е идеалът за красота, но тя не е по-малко обречена – не притежава нищо друго освен външния си вид, а именно това я прави недосегаема и чужда на другите, защото хората всъщност често странят от красивото, тъй като около него изпъкват собствените им недостатъци.
Любопитното е, че хората често приемат грозотата по-лесно, защото могат да изпитват към нея съжаление или дори превъзходство. Красотата обаче буди различен вид омраза – тя е недостижима, поставя дистанция, предизвиква завист и дори агресия. Докато грозният човек може да бъде приет като „жертва“, красивият никога не е просто човек – той е обект на желание или на омраза.
Нотомб разкрива и една особена истина: красотата губи магията си, когато стане достъпна. Базил, докато е неприкосновена, е блян, идеал, почти митично създание. Ако тя можеше да бъде „притежавана“, щеше да се превърне в нещо обикновено, в придобивка. Това е трагедията на красивите хора – тяхната стойност не е в тях самите, а в недостъпността им.
Стилът е стегнат, а диалозите провокативни. Нотомб отново доказва умението си да комбинира черен хумор с дълбоки екзистенциални въпроси. Макар книгата да е кратка, тя остави у мен силно впечатление, защото повдига важни теми за самовъзприятието и начините, по които обществото включително и аз съдим, хората по външния им вид, макар често да го отричаме.
Романът поставя въпроса: кое е по-жестоко – да бъдеш грозен и отхвърлен, или красив и осъден на самота? Жером и Базил живеят в два полюса на една и съща човешка драма, но в крайна сметка нито един от тях не е щастлив.
Любопитното е, че хората често приемат грозотата по-лесно, защото могат да изпитват към нея съжаление или дори превъзходство. Красотата обаче буди различен вид омраза – тя е недостижима, поставя дистанция, предизвиква завист и дори агресия. Докато грозният човек може да бъде приет като „жертва“, красивият никога не е просто човек – той е обект на желание или на омраза.
Нотомб разкрива и една особена истина: красотата губи магията си, когато стане достъпна. Базил, докато е неприкосновена, е блян, идеал, почти митично създание. Ако тя можеше да бъде „притежавана“, щеше да се превърне в нещо обикновено, в придобивка. Това е трагедията на красивите хора – тяхната стойност не е в тях самите, а в недостъпността им.
Стилът е стегнат, а диалозите провокативни. Нотомб отново доказва умението си да комбинира черен хумор с дълбоки екзистенциални въпроси. Макар книгата да е кратка, тя остави у мен силно впечатление, защото повдига важни теми за самовъзприятието и начините, по които обществото включително и аз съдим, хората по външния им вид, макар често да го отричаме.
Романът поставя въпроса: кое е по-жестоко – да бъдеш грозен и отхвърлен, или красив и осъден на самота? Жером и Базил живеят в два полюса на една и съща човешка драма, но в крайна сметка нито един от тях не е щастлив.
February 11, 2017
La bellezza non è tutto, diamine!
...ma allora cos'è? A che serve contemplare il sublime?
E' colpa della bellezza se le persone si fermano sempre alle apparenze e non capiscono, comunque, che la bellezza è soggettiva, non oggettiva. Ma purtroppo non se ne può fare a meno di dire:"che brutto quello", "che grassa quell'altra", "ma quant'è magra, sta per scomparire!", "quello ha un fisico da urlo, ma in faccia fa cacare"(o viceversa). E' una tristezza amara vedere una società fondata su questi tipi di commenti che sono all'ordine del giorno... e ancora più amara l'invidia che ti rode dentro se tu fai schifo e vedi una persona che è strabella. Ti ritrovi a pensare:"ma è possibile che esistano creature così?! Che sembrano quasi uscite dai manga?"
Tutti alla ricerca del bello, quello apparente, fittizio ma senza pensare che tanto la vecchiaia(se voglio esagerare, la morte) arriva per tutti e a quel punto cos'è che è più importante? Apparire o essere? Mega domandone.
Comunque sia non mi ha convinta molto questo quarto libro che leggo della Nothomb e non saprei spiegarne il motivo preciso... so solo che ha contribuito a farmi avere più complessi del solito sul mio fisico! D:
...ma allora cos'è? A che serve contemplare il sublime?
E' colpa della bellezza se le persone si fermano sempre alle apparenze e non capiscono, comunque, che la bellezza è soggettiva, non oggettiva. Ma purtroppo non se ne può fare a meno di dire:"che brutto quello", "che grassa quell'altra", "ma quant'è magra, sta per scomparire!", "quello ha un fisico da urlo, ma in faccia fa cacare"(o viceversa). E' una tristezza amara vedere una società fondata su questi tipi di commenti che sono all'ordine del giorno... e ancora più amara l'invidia che ti rode dentro se tu fai schifo e vedi una persona che è strabella. Ti ritrovi a pensare:"ma è possibile che esistano creature così?! Che sembrano quasi uscite dai manga?"
Tutti alla ricerca del bello, quello apparente, fittizio ma senza pensare che tanto la vecchiaia(se voglio esagerare, la morte) arriva per tutti e a quel punto cos'è che è più importante? Apparire o essere? Mega domandone.
Comunque sia non mi ha convinta molto questo quarto libro che leggo della Nothomb e non saprei spiegarne il motivo preciso... so solo che ha contribuito a farmi avere più complessi del solito sul mio fisico! D:
October 25, 2022
Sé que Nothomb no suele tener término medio, y eso se traslada a sus obras: o se aman o se detestan.
Y aunque siempre he amado la narrativa de este autora, este libro no ha sido para mí.
Sus elucubraciones sobre la belleza, aunque no son nuevas, siempre resultan sublimes, y eso se aprecia. Desde luego, hace un gran trabajo dibujando al personaje principal —el hombre más feo del mundo— transmitiendo con sus palabras esa repulsión que quiere hacer ver, para formar un juego de contrastes con la belleza real.
Tal vez haya sido la velocidad de este libro lo que no me ha convencido, porque lo que tiene al inicio de lento y pausado, lo tiene el final de precipitado.
En mi opinión, es el que menos me ha gustado de esta autora.
Y aunque siempre he amado la narrativa de este autora, este libro no ha sido para mí.
Sus elucubraciones sobre la belleza, aunque no son nuevas, siempre resultan sublimes, y eso se aprecia. Desde luego, hace un gran trabajo dibujando al personaje principal —el hombre más feo del mundo— transmitiendo con sus palabras esa repulsión que quiere hacer ver, para formar un juego de contrastes con la belleza real.
Tal vez haya sido la velocidad de este libro lo que no me ha convencido, porque lo que tiene al inicio de lento y pausado, lo tiene el final de precipitado.
En mi opinión, es el que menos me ha gustado de esta autora.
August 4, 2012
صحيح أن أميلي على رأس قائمتي المفضلة ، لكن بالتأكيد ليس بسبب هذه الرواية ، هذه الرواية التي ( تلتحم ) تقريبا مع ( ثيمة ) سيرانو دي برجراك .. لـ أدموند روستان .. ثنائية القبح / الجمال .. و مع ميزة عمق أكبر في رواية اغتيال .. و محاولات لم تكن موفقة دائما لإضافة مستويات قراءة على هذه الثيمة .. لكن ، و مع افتقاد الإبتكار على مستوى الموضوع/الحكاية .. حدث ما لم يحدث معي من قبل أثناءالقراءة لهذه العبقرية .. خرجت غير ممتلئ بمتعة القراءة ..
February 29, 2016
De todos los libros de Amélie Nothomb, creo que este es, sin duda, el peor de todos. No me han gustado los personajes ni la trama ni el ritmo ni casi nada. De toda la novela, sólo un par de párrafos me han parecido realmente interesantes.
August 10, 2025
no he llegado a entender el mensaje y crítica; no sé si era empatizar con la gente “fea” que no tiene el pretty privilege o con que al final todo el mundo tenemos los cánones tan metidos que el objetivo real sea alcanzar la belleza o estar con alguien que cumpla esa belleza. Sea una cosa u otra es genial, me ha encantado, super bien escrito, muy gracioso y muy real. Amelie es la mejo
May 2, 2016
Je n'arrive pas à me faire un avis définitif sur cette Amélie là!
Faut il aimer la lire, ou ne faut il pas?
Il me semble qu'elle écrit trop vite, je me suis mise à la lire un peu malgré moi, je suis peut être jalouse qui sait?
En tout cas je me suis mise à la lire! J'ai commencé par Métaphysique des tubes, ensuite Stupeur et tremblements (dont je ne m'explique toujours pas le prix de l'Académie Française), et récemment j'ai lu Attentat suivi de Mercure en moins de 2 jours.
Et Attentat, comme aucun autre, m'a fait réagir. J'ai lu le livre d'une seule traite. J'ai apprécié et détesté à la fois. La lecture est à la fois passionnante et dégoûtante.
Cet Epiphane, le héros, Otos de son nom, est le type le plus horrible qui puisse exister, hideux, face en forme d'oreille, pas humain, dégoûtant, est amoureux d'Ethel, une déesse, une beauté parfaite, bref tout ce qu'il ne lui faut pas.
Et il décide de de venir l'égérie des défilés de mode, et il y arrive aidé par Ethel. Ce drapeau de la laideur devient le faire-valoir des mannequins lors des défilés.
Epiphane, vit mal l'entichement d'Ethel pour Xavier un artiste peintre, mais assez con parait-il?
Vers la fin du livre on comprend le titre, mais je ne vais pas vous dévoiler cette fin ici, si vous ne l'avez pas encore lu.
Mais ce n'est pas pour l'histoire que j'écris cet avis. Je trouve qu'avec ce livre, Amélie a réussi à faire jaillir en moi le bon et le mauvais. Elle va chercher tout au fond du lecteur ses plus bas instincts. Ce livre est un mélange de sadisme et de masochisme. Ces deux derniers se trouvent d'ailleurs chez tous les personnages et surtout chez Epiphane et Ethel.
Epiphane "rit" quand il se regarde dans un miroir. Il rit par plaisir et aussi par dégoût.
Epiphane n'hésite pas à dévoiler ses omoplates couvertes d'acné aggravée à un top model qui ne veut que coucher avec lui. Paradoxe.
Ethel fait du mal à Epiphane : comme si elle ne savait pas qu'il est parfaitement amoureux d'elle, elle n'arrête pas de lui parler de Xavier. Mais aussi elle se fait du mal à elle même, en tombant amoureuse de Xavier, parfait ignare dans le domaine de l'amour et des femmes.
Tous ces exemples montrent que les personnages se font du mal et aiment faire du mal! Comme chacun de nous, de façon apparente ou très latente.
En lisant ce livre je n'avais qu'une envie, voir l'acné d'Epiphane et dégoûtée, la lui racler avec un instrument plat. Beuhhh, un truc à vomir quoi, mais je n'ai pas résisté à ce livre, c'est le cas de le dire.
Tout cela pour dire, qu'Amélie a tout a fait compris l'essence de chacun de nous, le mélange de bien et de mal. Le sadisme et le masochisme présents en chacun de nous, grand ou petit, et le degré de discipline auquel certains sont arrivés.
Faut il aimer la lire, ou ne faut il pas?
Il me semble qu'elle écrit trop vite, je me suis mise à la lire un peu malgré moi, je suis peut être jalouse qui sait?
En tout cas je me suis mise à la lire! J'ai commencé par Métaphysique des tubes, ensuite Stupeur et tremblements (dont je ne m'explique toujours pas le prix de l'Académie Française), et récemment j'ai lu Attentat suivi de Mercure en moins de 2 jours.
Et Attentat, comme aucun autre, m'a fait réagir. J'ai lu le livre d'une seule traite. J'ai apprécié et détesté à la fois. La lecture est à la fois passionnante et dégoûtante.
Cet Epiphane, le héros, Otos de son nom, est le type le plus horrible qui puisse exister, hideux, face en forme d'oreille, pas humain, dégoûtant, est amoureux d'Ethel, une déesse, une beauté parfaite, bref tout ce qu'il ne lui faut pas.
Et il décide de de venir l'égérie des défilés de mode, et il y arrive aidé par Ethel. Ce drapeau de la laideur devient le faire-valoir des mannequins lors des défilés.
Epiphane, vit mal l'entichement d'Ethel pour Xavier un artiste peintre, mais assez con parait-il?
Vers la fin du livre on comprend le titre, mais je ne vais pas vous dévoiler cette fin ici, si vous ne l'avez pas encore lu.
Mais ce n'est pas pour l'histoire que j'écris cet avis. Je trouve qu'avec ce livre, Amélie a réussi à faire jaillir en moi le bon et le mauvais. Elle va chercher tout au fond du lecteur ses plus bas instincts. Ce livre est un mélange de sadisme et de masochisme. Ces deux derniers se trouvent d'ailleurs chez tous les personnages et surtout chez Epiphane et Ethel.
Epiphane "rit" quand il se regarde dans un miroir. Il rit par plaisir et aussi par dégoût.
Epiphane n'hésite pas à dévoiler ses omoplates couvertes d'acné aggravée à un top model qui ne veut que coucher avec lui. Paradoxe.
Ethel fait du mal à Epiphane : comme si elle ne savait pas qu'il est parfaitement amoureux d'elle, elle n'arrête pas de lui parler de Xavier. Mais aussi elle se fait du mal à elle même, en tombant amoureuse de Xavier, parfait ignare dans le domaine de l'amour et des femmes.
Tous ces exemples montrent que les personnages se font du mal et aiment faire du mal! Comme chacun de nous, de façon apparente ou très latente.
En lisant ce livre je n'avais qu'une envie, voir l'acné d'Epiphane et dégoûtée, la lui racler avec un instrument plat. Beuhhh, un truc à vomir quoi, mais je n'ai pas résisté à ce livre, c'est le cas de le dire.
Tout cela pour dire, qu'Amélie a tout a fait compris l'essence de chacun de nous, le mélange de bien et de mal. Le sadisme et le masochisme présents en chacun de nous, grand ou petit, et le degré de discipline auquel certains sont arrivés.
August 6, 2022
“Attentato” di Amelie Nothomb è ufficialmente diventato il mio preferito tra i suoi scritti.
Tralasciando la sua scrittura incredibile, come sempre, quello che mi interessava era vedere come avrebbe trattato il concetto di bellezza e sublime, attraverso un personaggio che non rappresenta queste caratteristiche.
C’è un continuo paragone tra Epiphane -il protagonista della Nothomb- e Quasimodo, di Notre Dame, ma anche moltissimi punti in comune con Frankenstein.
Entrambi i personaggi sono infatti mossi dalla ricerca del bello, dell’amore e sono caratterizzati dalla mancanza di quest’ultimo. A questa loro situazione reagiscono con estrema violenza.
La ricerca della bellezza per Epiphane è la ricerca di qualcosa di sublime, che elevi dalla normale condizione dell’uomo a una sfera più elevata, ruolo assegnato a Ethel. Ma più che amore, ciò che prova è un’ossessione che condurrà a un finale molto drammatico.
Tralasciando la sua scrittura incredibile, come sempre, quello che mi interessava era vedere come avrebbe trattato il concetto di bellezza e sublime, attraverso un personaggio che non rappresenta queste caratteristiche.
C’è un continuo paragone tra Epiphane -il protagonista della Nothomb- e Quasimodo, di Notre Dame, ma anche moltissimi punti in comune con Frankenstein.
Entrambi i personaggi sono infatti mossi dalla ricerca del bello, dell’amore e sono caratterizzati dalla mancanza di quest’ultimo. A questa loro situazione reagiscono con estrema violenza.
La ricerca della bellezza per Epiphane è la ricerca di qualcosa di sublime, che elevi dalla normale condizione dell’uomo a una sfera più elevata, ruolo assegnato a Ethel. Ma più che amore, ciò che prova è un’ossessione che condurrà a un finale molto drammatico.
September 11, 2023
Cualquier libro que escriba Nothomb tiene diálogos afiladísimos, duelos de ingenio y sentencias interesantes de leer, quizás en este libro resulta mejor la reversión de un cuento clásico (en este caso “La Bella y la Bestia”), en esta ocasión ambientado en el mundo de la moda; donde el hombre más feo del mundo triunfa en la pasarela al hacer a las modelos más bellas por contraste, pero no logra enamorar a la mujer más bella del mundo, la que justamente no es modelo y quien rechaza sus propuestas una y otra vez. Una parodia del mundo de la moda y de la superioridad moral de la fealdad y belleza muy bien escrita.
March 13, 2019
Sharp and brilliantly formulated. This book is an ode to beauty and ugliness. It is as depraved as it is pure and honest and confronts the reader with darker facets of the self. We are all liars, all make-believers, hypocrites to some extent, but we could be as honest to ourselves and true to our nature as this absolutely perfect main character that Nothomb has created. Épiphane is one of those rare characters that will stick with you for a long time. I personally hope he becomes part of my conscience and let's me speak the unabridged and more honest versions of things that come out censored from my mouth.
Displaying 1 - 30 of 285 reviews