چه بر سر وحشی سفید آمد؟

by François Garde, مریم خراسانی (Translator)

فرانسوا گارد اولین رمانش،« چه برسروحشی سفیدآمد؟» را در53 سالگی می‌نویسد، که با اقبال زیادی در مجامع ادبی روبه‌رو می‌شود و جایزه‌ی گنکور برترین رمان سال 2012 و نیز هفت جایزه‌ی معتبر ادبی دیگر را برای او به ارمغان می‌آورد. درسال 2013، دومین رمانش «به خاطر سه کرون» را به چاپ می‌سپارد که رمان اوّل سال می‌شود. این دو رمان، رمان‌هایی حادثه‌ای هستند که جایگاه فرانسوا گارد را به مثابه‌ی استاد مسلّم این ژانر ادبی تثبیت می‌کنند. گارد توانسته دراین نوع ادبی جان تازه‌ای بدمد و ثابت کند که رمان ماجرامحور برخلاف آنچه ادّعا می‌شود، در فرانسه نمرده است.

رمان «وحشی سفید»، رمان حماسی جزیره‌ای، بر مبنای ماجرایی واقعی شکل گرفته است، ماجرای جاشویی 13 ساله و فرانسوی به نام «نارسیس پلتیه» (1894-1844) که درسال 1857 در ساحل شمال شرقی استرالیا از گروه جدا می‌افتد و…

Genres: France, Fiction, Roman, Historical Fiction, Australia, School, French Literature

320 pages, Paperback

First published January 12, 2012

Reviews

[Haytham ⚜️ · Rating 3 out of 5]

رواية استقصائية مستوحاة من قصة حقيقية؛ عن البحار الفرنسي نارسيس پيللوتي وهو يكاد يكون طفلًا صغيرًا لا يتعدى العشرين من عمره، الذي ترك من قبل السفينة التي يعمل عليها، وحيدًا على شواطئ أستراليا الشمالية سنة 1843، من جراء خطأ ارتكبه ربان السفينة، وقد اعتنت به وضمته إليها إحدى قبائل الأبورجين وهم سكان القارة الأصليين، وذلك لمدة 18 سنة بعيدًا عن المدنية الحديثة في مدينة سيدني المستعمرة البريطانية آنذاك، وقد عثرت عليه سفينة بريطانية، ولوحظ نسيانه للغته الفرنسية بل حتى اسمه الأصلي.

تم تسليمه لعالم الجغرافية الفرنسي في سيدني أوكتاڤ ڤالومبران، الذي سيتولى إعادة تأهيله من جديد لإعادته إلى هويته الأصلية الممحية عبر السنين وكذلك الحضارة المدنية المنسية.

تسرد الرواية هنا في مسارين بالتناوب، مسار الرسائل المتبادلة بين العالم الفرنسي ورئيس الجمعية الفرنسية للجغرافيا في باريس، وبها كل التطورات التي شهدتها معاشرته للمتوحش الأبيض وكيفية تأهيله من جديد للعيش بين البشر في فرنسا من جديد.

أما المسار الثاني، فهو نابع من رؤية الكاتب عن كيفية معيشة البحار بين القبيلة، وكيف أمضى تلك السنوات الرتيبة بينهم من صيد ورقص وحتى تزاوج.

ماذا حدث خلال هذه السنوات الثماني عشرة وكيف أصبح متوحشًا، وكيف تم إعادته للمدنية من جديد هذا هو محور الرواية.

"إن نارسيس بعيد عنا وعن المفاهيم الأولية التي تشكل مجتمعاتنا إنه يقلد ما أمكنه من تصرفاتنا، ظننت أني أرشده إلى طريق مستقيم واضح المعالم في حين أنه تاه دون أدنى شك في غابة كثيفة بدأ كل شيئ فيها غريبًا عنه".

"لا بد من الاعتراف أنه ومنذ عودته ما لاقى السعادة في شئ ترى هل نجح بالعثور على السعادة بين أحضان المتوحشين رغم كل ما عاناه من عذاب وحرمان؟"

{الرواية حائزة على جائزة جونكور الفرنسية، الترجمة في بعض المواضع كانت غير مريحة}

[Sonya · Rating 3 out of 5]

تصور ما از قبایل وحشی انسان های "سیاه پوستی" است که از تمدن و زندگی مدرن هیچ استفاده ای نمی کنند. در این رمان ما با یک وحشی"سفید" سرو کار داریم. ملوان هجده ساله ی فرانسوی که از کشتی جا می ماند و ناخدا برای نجات او باز نمی گردد، هجده سال بعد کشتی دیگری به طور اتفاقی او را می یابد اما نارسیس حتی نام خود را نیز فراموش کرده است.
در این رمان همراه با روایتی جذاب نویسنده به توصیف تنهایی انسان وحشی وحتی متمدن می پردازد و در خودماندگی انسان و دور افتادگی او را بیان می کند.
قسمتی از کتاب:
او دوبار از ناممکن گذر کرده است، از دنیایی به دنیای دیگر. برای زندگی با وحشی ها، بایدهر آنچه به زندگی ملوانی اش مربوط بود فراموش می کرد، چه کسی می داند با چه زحمت و سخنی این کار دشوار انجام یافته. پس از بازگشت به دنیای سفید ها به فراموشی خودخواسته پناه آورده است.

[HAMiD · Rating 3 out of 5]

از خود بیگانگی. لایه های ساختگی هویت که آدمیزاد را شکل می دهند اگر از او گرفته شود چه می شود؟ این جنبه ی داستان برای من دلچسب بود. بازگردان هم نکو بود. رمانی ست ماجراجویانه با رگه هایی برای اندیشه

[Mahdi Najafpour · Rating 1 out of 5]

*کتابِ «چه بر سرِ وحشی سفید آمد» از فرانسوا گارد رو نخونید. کتاب بدی نیست. اما واقعا اون چیزی نیست که باید باشه. خیلی طولانیه. خیلی سخت پیش می‌ره و خیلی نامنسجمه. اما حتما اگر به روانشناسی علاقه دارید، درباره‌ی نارسیس پلتیه با چت جی‌پی‌تی صحبت کنید. خیلی مورد جالبیه.

[Mahboob · Rating 3 out of 5]

کتاب را دوست داشتم . ساده بود و دوست داشتنی. ترجمه کتاب به نظر من خیلی روان و خوب آمد و ریتم کمی تا قسمتی شاعرانه اش هم برایم دلنشین بود.
در یک لایه سطحی, داستان تکراری به نظر می آید, از ژانر رابینسون کروزه . اما بنظرم اصلابه این ژانرتعلق ندارد.جنبه های ماجرایی کتاب خیلی کمرنگ است وبر عکس به درگیری درونی قهرمان میپردازد. علاوه بر آن این ژانر بجز ماجراجویی و هیجان حرف نویی ندارد , اما داستان وحشی سفید در نگاه من پیام زیبایی برای انسان امروزی دارد.

فرم :
جریان موازی نامه ها و روایت دانای کل بنظرم جالب است. همانطور که در کتاب هم گفته میشود , نارسیس دوبار" از دنیای به دنیایی دیگر گذر کرده است".به نظر من توالی موازی در شرح این دو سفر خیلی جالب بود . این تناظر فصل به فصل, دشواری ها و پیچیدگی های هر دوی این سفرها را در کنار هم نشان میدهد.
در حالی که مدام در نامه ها براشتیاق برای دانستن آنچه بر سر نارسیس آمده تاکید میشود, ابهام و سکوت نارسیس این اشتیاق را بی جواب میگذرد . اما بموازات آن در فصل های مجاور , این راز ها یکی یکی برای خواننده باز میشود.انگار آنچه را که اکتاو در جستجوی کشف آن است ,تنها میتوان دراعماق روان نارسیس یافت که برای اکتاو غیر قابل دسترسی است . نارسیس نمیتواند سفر نارسیس تاآمگلو را روایت کند ,چون خود به سختی درگیر سفری برای بازگشتن است ,سفری از "آمگلو " تا "نارسیس ". اما خواننده با هر دو سفر و هر دو نبرد همراه میشود . به نظرم این همزمانی و همراهی در راهی ۲ طرفه با ۲ مقصد به شدت متفاوت هم جذابیت و هم عمق این سفرها و نبردها رانشان میدهد .

کدامین تقدیر زندگی اش را به دو نیمه ی مساوی تقسیم کرده است. اویی که در انتها ,دوباره گذارش به تمدن می افتاد, و می بایست , به همان اندازه غیر مترقبه و ناگهانی ,از توحش به تمدن جست بزند .۱۳۲


او ۲ شخصیت دارد : ملوانی سال ها محبوس در زندان که برای آزادی می ستیزد و یک بچه شیطا ن وحشی که گام به گام می ستیزد تا ان گونه نشود .ملوان پیروز میشود ولی نه همیشه و نه بی واگذاری برخی امتیاز ها . ۹۳


قبل از آن چیزی بگو نارسیس ...قبل از آن ... بر تو چه گذشته است ؟
با صدایی لرزان زمزمه کرد "قبلش ..قبل از آن نارسیس وجود نداشت...."

چهره ی در هم شکسته اش را که غرقه ی اشکی بیصدا بود, بالا آورد و سرانجام با صدایی عاصی و کلافه گفت" حرف زدن , این مردن است." ۲۶۴

محتوی :
من با خواندن کتاب ۲ تیتر اصلی در ذهنم تداعی شد , استعمار و مهاجرت . به نوعی میتوان هر کدام اینها را هم یک جور سفر دانست , یکی از جهان" متمدن " به جهان عقب افتاده و دیگری سفر آدم های این طرف خط به جهان " متمدن ". دو سفر در دو جهت ,درست مثل رفت و برگشت نارسیس. جهان دیروز,جهان رونق سفرهای استعماری بوده و جهان امروز, جهان رونق مهاجرت ها . اما هر دوی اینها بشدت در هم تنیده اند.

۱-نگاه استعماری جهان سفید ها :
نگاه استعماری که نگاه بالا به پایین کشور های غربی (یا در یک زبان جدید تر کشور های شمالی !) به دیگران است ,پس زمینه داستان میباشد . در جابه جای کتاب میبینیم که سفید ها راه افتاده اند همه جای جهان را تسخیر کنند و تمدن و فرهنگ شان را صادر کنند. بویژه نقش پدران کلیسا جالب است که گمان میکنند عیسی و مریم و انجیل هم مثل ماشین و کشتی از لزومات پیشرفت بشرند .

اروپا رد خود را بر لنگر گاه ها و خانه های حول و حوش آن گذارده بود ,ولی دو یا سه فرسخ دورتر ,پشت ردیفی از تپه ماهور ها زندگی انسان های وحشی کماکان فرقی نکرده بود ......دوست داشتم انسان های وحشی ای را توصیف کنم که لخت و عور راه میرفتند ,پدران نیک کلیسا میکوشیدند لباس بر تن شان بپوشآنند و به آنان دعای ربانی و نی کراتور را تعلیم دهند . ۲۶

پروسه تلاش برای بازگرداندن نارسیس به جهان متمدن هم رنگ مایه قوی راسیسیم وخود بزرگ پنداری سفید ها را نشان میدهد .همه میخواهند او را چون یک شی بشناسندو بکاوند , نه برای اینکه درد او را درک کنند, برای اینکه به گنجینه دانستنی های خودشان چیزی اضافه شود . نارسیس را مثل موش آزمایشگاهی میبینند نه یک انسان رنج دیده. کتاب بخوبی زشتی , نقص و خشونت نهفته در این نگاه بیرحمانه را نشان میدهد و آنرا به مجادله میکشد. اکتاو در بخش عمده ای از مسیر ,نماد این تبختر و خود بزرگ بینی اروپایی است.

پیدا کردن بچه ها-متذکر شدم که پدرشان فرانسوی است- و آوردن شان , اگر شد با رضایت خودشان وگرنه بزور باید صورت بپذیرد.و مادرشان ,حتی اگر تمایل داشت با بچه ها بیاید ,نباید بیاوریدش ....این بچه ها نیز همچون پدرشان ,بتدریج به وادی تمدن رهنمون خواهند شد تا از مزایا ومحا سن ان بهره مند گردند . ۲۳۸

جمجمه نارسیس را سوراخ کند ....تا او تمام خاطرات اش را با صداقت تمام تعریف کند....علم چه پیشرفت ها که نمیکرد . ۲۴۱

۱۶۹ اگر قهرما ن این ماجرا مردی پخته و جا افتاده میبود ....منفعل نمیماند .

۲۰۸ آیا هیچ واقعیتی میتواند بهتر از این ,برتری نژاد سفید را بر وحشی ها اثبات کند؟..به استثنا ی نارسیس .

اما در طول کتاب و پس از آشنایی با نارسیس و نظاره او , اکتاو هم بتدریج تغییر میکند. هم هدف اش و هم نگاه اش. او میگوید که" نارسیس پوست می اندازد", امادر حقیقت اوکتاو هم پوست می ندازد. در انتها اکتاوبه این نتیجه میرسد که
من کاشف جهان نخواهم شد
من خودم را درست نشناخته ام ۲۶۲

او درمی یابد که شناخت آنها از دیگران کامل نیست , توهم است چون بر اساس پیش ساخت های منجمدی بنا شده است .ماجرای نارسیس از دسترس اکتاو و سفید ها دور میماند , چون آنها در روایت او به دنبال توهم خود ساخته برتری خویش هستند .این روایت را نمیتوان در جریان سوال و جواب ها و ازمایش هاو مصاحبه ها دریافت. آنها را تنها میتوان ازراه همراهی و همدردی یافت ,آنچنان که ما ی خواننده وقتی بی واسطه با نارسیس همراه میشویم و آنها را میبینیم. اوکتاو اما بتدریج اینرا در مییابد.

نارسیس دارد پوست می اندازد. روز به روز به ما نزدیک تر و از اعماق بیابان های استرالیا دورتر میشود,....نارسیس عین پیامی است که با انگشت روی شیشه مه گرفته ای نوشته شده , همین که بخار محو میشود, پیام هم به نحو اجتناب ناپذیری ناپدید میشود . ۹۷

انجمن اشتباه میکند که برای شناختن مردمان وحشی به جست و جوی شان میرود-هرگز نمیشود آنها را شانخت ,وقتی برای مشاهده ی زندگی شان میروی , رفتارشان عوض میشود.. بالطبع این کنجکاوی راه به جایی نمیبرد و تنها میتواند به شناختی توهم آمیز از واقعیت زندگی شان منجر شود . ۲۸۸

میدانم جایی در جاده ای رهسپار است,نه وحشی سفید است, نه انبار دا ر برج فانوس بالون, دور از دسترس هر استنطاق گری, آواره ای میان هزاران آواره دیگر, بی گذشته و بی آینده . ۲۶۵


نگاه اوکتاو در برخورد با نارسیس دچار تغییر میشود, اگر چه نمیتواند به دنیای وحشی ها راه یابد و آداب و رسوم آنها را از دهان نارسیس بیرون بکشد, اما رد پای ان ها آرا درنارسیس باز می یابد . از آنطرف برخورد جامعه متمدن و حتی بخش تحصیلکرده آن با پدیده نارسیس یا " دیوانه ی برج فانوس " ,تمسخرها, نفهمیدن ها وتوطئه ها او را روز بروز بیشتر با جنبه های منفی و نقطه ضعف های جامعه و تمدن پر مدعای خودش آشنا میکند و او هر روز بیشتر از جانبدار این تمدن بودن به سوی منتقد آن شدن , حرکت میکند

اکنون که نارسیس شلوار میپوشد و با لیوان مینوشد , آیا بدین معنا است که به دنیای ما باز گشته است ؟ولی او بس دور از ما و مفاهیم اولیه ای که جوامع ما را برساخته اند, فقط میتواند برخی از رفتار های مارا تقلید کند... تصور میکردم به راه درستی هدایت اش کرده ام که علائم راهنما در آن کار گذشته شده اند ,ولی اینکه میبینیم که در جنگلی انبوه گماش کرده ام که همه چیز آن برایش بیگانه است. ۱۳۴


نارسیس دیوانه نیست,او رنج نمیکشد ودیگران را در رنج نمی افکند.او دنیایی را که در آن زندگی میکند ,نفی و طرد نمیکند,میداند کیست.سکوت اش در باره سال های زندگی دراسترالیا میتواند نشانه ی نوستالژی ای بسیار عمیق و وصف ناپذیر باشد,یا نشانه ی درد و محنتی درک ناپذیریا هر دو اینها است که با هم در آمیخته اند. ۲۲۸

امیدوارم زین پس خوشبخت باشد. انگار دارم اعتراف میکنم که پس از بازگشتنش به میان ما , بیشتر اوقات خوشبخت نبوده است .آیا نارسیس توانسته علی رغم محدودیت ها و رنج ها ,خوشبختی را در زندگی با وحشی ها پیدا کند ؟ ۲۵۳

نارسیس را به مثابه میدان مبارزه ای در نظر آوریم و باز شناسیمش.دود توپ ها از بین رفته , ارتش ها براه افتاده اند و جز دشتی گل آلود با درختان در هم شکسته چیزی باقی نمانده است,دشتی که زین پس مناسب شخم زدن نیست,روح نارسیس. ۲۶۵

[Charlotte · Rating 2 out of 5]

Un bon début, mais une fin très abrupte (on aurait dit que l'auteur se trouvait subitement à court de papier, plutôt qu'une véritable fin amenée correctement).

Les passages épistolaires plombent le récit inutilement: le fait que c'est en réalité au lecteur que l'on s'adresse est péniblement transparent, et casse totalement l'immersion dans le récit. (Je pense notamment à tous les insupportables "comme vous le savez" - si le destinataire le sait, alors pourquoi le mentionner? - ainsi qu'une lettre entière où Octave raconte à son destinataire un compte-rendu détaillé de la réunion.... que ledit destinataire présidait!)

J'ai vu certaines critiques déplorer que le personnage de Narcisse ne soit pas développé plus, et que de nombreux mystères demeurent à son sujet, mais pour ma part, ça ne m'a pas dérangé qu'il reste énigmatique, c'est après tout ce qui fait son charme.

En revanche, j'ai trouvé le personnage d'Octave absolument détestable, et je n'arrive toujours pas à savoir si c'était l'intention de l'auteur (mais la conclusion du livre, et la lettre finale de sa soeur, me pousserait plutôt à dire que non, et que l'on est plutôt censé le prendre en pitié). Personnellement, j'étais excédée par chacune de ses lettres (ce qui est dommage puisqu'on parle quand même d'une bonne moitié du livre). Bon, je dois admettre qu'il est 100% fidèle à son époque : arrogant, condescendant, nombriliste, élitiste, CON COMME UNE CHAISE ... enfin, un magnifique spécimen d'homme du XIXè siècle! J'avoue avoir beaucoup ri à ses dépens quand il se décrit comme "voyageur" après avoir voyagé dans trois pays, et quand il passe - littéralement - des années à se vanter de son incroyable acte de compassion après avoir recueilli Narcisse (spoiler : quand on s'en vante, c'est qu'on ne fait pas ça par altruisme). Bref, un con fini un personnage oubliable, que je vais m'empresser d'oublier.

[Radiantflux · Rating 3 out of 5]

16th book of 2017.

I have mixed feelings about this book.

I liked the plot, and the writing style, at least in the German translation (I unfortunately couldn't read the original French), and would be interested in reading his 2016 book "Das Lachen der Wale".

As an expat Australian, whose father's family lived in Australia at the same time the story unfolds, it was impossible for me to read this without feeling of both guilt and dread at the inevitable destruction of both the land and Aboriginal society that was to come.

And while I enjoyed the story, I couldn't help wonder how accurate the description of Aboriginal practices were, and had the feeling throughout that I was watching the Aboriginal story unfold through the imagination of a white 21st C European. It was as though the Aboriginals in the story were used to create a sense of other, but that in no way should they be taken as a literal description of a real people. This sense was strengthened when I found out that the story was inspired by a French boy from the same village and with the same name as the character, who likewise lived as a castaway amongst the Aboriginals for 17 years in Cape York, but nearly everything else his story had been drastically changed for narrative purposes (his age, the time period when this took place, his past prior to his arrival in Australia, his interactions with French society after this return to Europe, his eventual fate).

[Léna · Rating 3 out of 5]

Dès le début j’ai beaucoup aimé et j’ai trouvé que cette histoire nous emmenait loin et nous faisait décrocher de la réalité, mais la fin est un peu trop longue pour qu’en plus elle soit banale et sans rebondissement.

[Natira · Rating 2 out of 5]

2,5*
In dem Buch wird Anfang des 19. Jahrhunderts wird ein 18jähriger Matrose (Narcisse) an der Küste Australiens zurückgelassen und wird von einer Gruppe Aborigines gerettet. 18 Jahre später wird Narcisse "wiedergefunden". Er spricht nicht mehr französisch, er ist nach den Ansichten der sogenannten zivilisierten Welt dem Auftreten und Gebaren nach ein Wilder. Ein französischer Geograph, der sich gerade in Australien befindet, macht es sich zur Aufgabe, Narcisse umzuerziehen und wieder in seine Heimat nach Frankreich zurückzubringen.

Der Autor erzählt die Geschichte Narcisses zweigleisig: Aus Drittperspektive erlebt der Leser mit, wie Narcisse am Strand zurückbleibt, von den Aborigines gefunden wird und wie die Assimilation beginnt. Daneben erfährt man in Briefen des Wissenschaftlers bzw. später seiner Erben, wie Narcisse aufgefunden wurde, wie die Umerziehung und die Heimkehr erfolgt und die Integration dort.

Obwohl ich schreiben, dass über die Assimilation und die Integration berichtet wird, bin ich nicht ganz glücklich mit dieser Formulierung. Was die Assimilation angeht - wenn ich mir das soziale Ergebnis nach 18 Jahre anschaue, war es wohl eine Assimilation -, so lese ich zwar aus Drittperspektive (!) darüber,, wie die Begegnung stattgefunden hat und was Narcisse durch den Kopf geht etc., aber der Bericht endet relativ abrupt und nach meinem Gefühl zu früh, wenn ich sehe, wie vollständig im Ergebnis Narcisse assimiliert wurde. Bei der "Rückerziehung" erlese ich aus der Perspektive des Wissenschaftlers mehr. Ich mochte, dass hier auch Zweifel des Wissenschafters aufgenommen wurden, ob sein Vorgehen richtig ist, ob es das ist, was Narcisse wirklich will, auf die Auswirkungen nicht nur betreffend Narcisse und seiner Familie in Frankreich sondern auch (zumindest impliziert) auf die zurückgelassene Gruppe etc. Aber von Narcisse selbst erfahre ich auch hier nicht viel.

Der Roman basiert auf dem tatsächlichen historischen Fall des Narcisse Pelletier. Dieser ist als 14jähriger zurückgelassen worden und lebte 17 Jahre mit Aborigines, bevor er zurückgebracht wurde. Seine Erlebnisse wurden von einem Herrn Merland erfasst. Es gibt ein Buch von Stephanie Anderson zu diesem Fall, von welchem ich aber nur eine Leseprobe kenne. Soweit ersichtlich (Wiki) stimmen wohl einige Punkte des Romans mit den tatsächlichen Vorkommnissen überein. Mein Problem war aber Folgendes: Ich lese im Roman einerseits davon, welche Erfahrungen Narcisse als 18jähriger gemacht hat, wie er auf die Gruppe traf und aufgenommen wurde. Zugleich berichtet aber der Wissenschaftler in dem Roman, dass Narcisse kaum etwas erzählt von dieser Zeit (ein Eindruck, der mir auch von der Leseprobe des Buches von Frau Anderson vermittelt wurde). Für die Zeit der Rückerziehung, Rückreise und seines Lebens gibt es im Roman auch nur die Briefe des Wissenschaftlers. Wenn aber Narcisse kaum etwas erzählt hat, woher kommen die Ausführungen zu Beginn seiner Zeit mit den Ureinwohnern. Das hätte man im Roman einfach durch entsprechende Querverweise in den Briefen lösen können.

So interessant ich das Thema fand, so gut der Roman geschrieben ist, die Vermengung von diversen echten Fakten aus dem Leben von Narcisse Pelletier mit fiktiven Elementen (z.B. 18 Jahre statt wirklich 14; ich stelle mir vor, dass der soziale Druck auf einen 14jährigen Überlebenden viel gravierender war als auf den fiktiven 18jährigen, der schon länger im Arbeits- und sozialem Leben stand, vielleicht wäre es bei einem 18jährigen nur zu einer Integration und nicht zu einer Assimilation gekommen) bereitet mir "Probleme". Sind die im Roman geschilderten Passagen über den 18jährigen Narcisse und sein beginnendes "neues" Leben in Australien ganz oder teilweise fiktiv, wenn offenbar sowohl der romanhafte als auch der echte Pelletier überwiegend schwieg - sei es, weil er nicht reden wollte, sei es weil er sich nicht erinnerte oder nicht erinnern wollte?

Das Buch lässt mich deshalb, obwohl die Thematik anregend ist, unbefriedigt zurück. Das kann im Ergebnis natürlich dazu führen, dass ich mich mit der Materie weiter beschäftige, was grundsätzlich ein positiver Effekt ist. Dennoch: Ich wünschte, "Was mit dem weißen Wilden geschah" wäre rein fiktiv und in sich logisch (Bericht Narcisse/Briefe) oder ein Aufarbeitung der bekannten Fakten in Form eines Sachbuches.

[Romain · Rating 3 out of 5]

Ancien élève de l'ENA, il a occupé plusieurs postes dans l'administration en tant que haut fonctionnaire — il travailla notamment pour la Nouvelle-Calédonie — avant de se consacrer à l'écriture et de rencontrer le succès avec son premier roman Ce qu'il advint du sauvage blanc. Cette reconnaissance est méritée tant le livre est bien réalisé. Il est construit sur deux plans temporels exploités dans un ordre chronologique. Dans le premier on suit les aventures du matelot Narcisse Pelletier depuis son abandon sur une île proche de l'Australie par le bateau sur lequel il officiait. Dans le second on s'intéresse, des années plus tard (18 ans), à la découverte d'un homme blanc entièrement tatoué vivant parmi ceux que l'on appelait alors les sauvages, c'est-à-dire les aborigènes d'Australie. Celui-ci incapable de parler sera baptisé le sauvage blanc. L'un raconte comment quitter la civilisation, l'autre comment y retourner.

Les deux récits s'entrecroisent. Le premier utilise une narration classique, le second une forme épistolaire via les courriers adressés au Président de la Société de Géographie de Paris par le jeune Octave de Vallombrun qui a été chargé de recueillir et de prendre soin du sauvage. Cette deuxième partie ressemble à une enquête. Pendant que le lecteur découvre ce qu'il est arrivé à cet homme, Octave cherche à reconstruire son histoire.
La forme de cette deuxième partie est un exercice périlleux car adopter la forme épistolaire implique d'employer le langage et les usages de l'époque (fin XIXe). François Garde s'en tire avec les honneurs. C'est à ce genre de prouesse que l'on reconnaît un auteur capable de trouver le ton juste pour que ça sonne vrai.

Les conseils que vous souhaiteriez me donner seront pour moi des oracles auxquels j’obéirai religieusement. En attendant, je veux consigner tout ce que je constate, laissant à de plus savants que moi le soin de trier le bon grain de l’ivraie.

En lisant ce livre, on ne peut pas s'empêcher de penser à ses illustres ancêtres Robinson Crusoé, le plus récent Vendredi ou la vie sauvage ou plus généralement au mythe du bon sauvage. A partir de cette histoire vraie, François Garde a construit un très beau livre à la fois prenant et riche d'enseignement. http://www.aubonroman.com/2013/09/ce-...

[Younis_jameel · Rating 4 out of 5]

أن تتعايش مع غرباء ومختلفين عنك سيتركون فيك نقوشاً مثل جسد المتوحش الأبيض الذ�� لونه الوشم

[Regan Gregory]

The book was ultimately satisfying. In fact I really enjoyed it, even though I went through a slump in the middle where interest dwindled. I probably enjoyed Narcisse's story of when he first arrives in Australis out of the two timelines, as he tries to adapt and survive with the Indigenous communities. The moments I enjoyed most from Garde were small in number yet very potent. The subtle critique of modern civilisation as this anxiety-inducing rat race opposed to the peacefulness and surprising predictable nature of hunter/collector society really hit home. Observing how a homeless man was the only one sitting still in London's city centre underlined this whole book. Simplicity is overlooked. Narcisse came back apparently a "savage" but often highlighted qualities of compassion, calmness and common curtesy. Really putting an emphasis being the meaning "civilised". What was clear for me to see was in fact how much we get wrong about the ways of our native populations, and the happiness that lies within.

[Martin Kilbinger · Rating 4 out of 5]

I bought the book because of the interesting premise. I liked the novel's structure - the life of Narcisse among Aborigines in Australia told by Narcisse from the beginning of his experience, and Octave's letters from the end. A bit disappointing that most of his life as a "sauvage blanc" remains a mystery. How did he acquire the language and customs of the people who took him in? What was his daily life after the first weeks/months/years as an outsider?
Also, too much in Octave's letters was not about Octave and not Narcisse, which was a little tedious to read.
The perspective of Australian life in the 19th century is that of a white French man, who tells it in the voice of two other white French men. But one knows this when getting into the book, and I do not blame the book for this. 4 out of 5 stars.

[Pascal · Rating 4 out of 5]

on est vite emporté par cette aventure à l'autre bout du monde, un matelot adopté par une tribu aborigène au milieu du 19ème, retrouvé par hasard par un navire et remis dans son monde originel après 18 ans de vie chez les 'sauvages'. L'auteur nous fait découvrir habilement, en alternance dans les chapitres son retour dans la 'civilisation' et son accueil chez les 'sauvages'...sans nous dévoiler le thème de son récit, c.a.d peut on trouver un bonheur, différent, au sein d'un peuple 'primitif', qui est sauvage, qui est civilisé? Passionnant, surtout que l'auteur ne lève qu'une partie du voile sur la vie en Australie...

[Cynnamon · Rating 3 out of 5]

Bis aus das etwas unbefriedingende Ende hat mir dieses Buch sehr gut gefallen. Es gibt einen guten Einblick in den im 19. Jahrhundert als ganz vernünftig und natürlich empfundenen Rassismus, obwohl so manche Aussagen aus heutiger Sicht wirklich schwer zu verdauen sind.

Interessant fand ich auch die Darstellung der Geschichte aus sowohl der Sicht des Matrosen als auch aus der Sicht des Forschers/Wissenschaftlers/reichen Dilettanten.

Wie erwähnt lässt mich das Ende etwas unbefriedigt zurück. Einge vollkommene Auflösung der Geschehnisse wäre andererseits auch vollkommen unrealistisch gewesen.
Daher: wirklich gute 3 Sterne.

[Shaima Faisal · Rating 3 out of 5]

تدور أحداث الرواية على شواطئ أستراليا وفي فرنسا حيث تعرض رؤيتين متوازيتين، الأولى هي قصة البحار الفرنسي "نارسيس بيللوتي" وكيف تحول من إنسان إلى متوحش، أما الرؤية الثانية هي عرض نتائج بحث العالم الفرنسي "أوكتاف ڤالومبران" في علم الجغرافيا وعلم الإنسان ومحاولاته لإرجاع "نارسيس بيللوتي" من عالم المتوحشين إلى العالم المتحضر.
.
في رأيي، الترجمة ظلمت الرواية. اقرؤها بالفرنسية إن كنتم تجيدون اللغة ربما تكون مشوقة أكثر.
.
برامج متعلقة:
Dual Survival, specially episodes of Cody Lundin and Jo Teti

Naked and Marooned, by Ed Stafford

[Roxane · Rating 2 out of 5]

« Narcisse Pelletier, matelot de la goélette Saint Paul » Oui, sauf que, Narcisse Pelletier était mousse et avait quatorze ans quand il a été volontairement abandonné sur la côte Nord australienne. On en sait déjà tellement peu sur Narcisse Pelletier qu’il est dommage de changer les quelques certitudes : le récit en est affaibli et l’histoire très superficielle semble plus se focaliser sur Octave, vicomte de X, membre de la société de géographie et bon samaritain que sur le Sauvage Blanc et sa vie parmi les aborigènes.

[proustfan2() · Rating 1 out of 5]

François Garde tu paieras pour avoir écrit ce livre personne t'as demandé de l'écrire pourquoi tu l'as écrit je ne guérirai jamais de ce que ce livre m'a infligé je suis énervé à jamais contre ce livre

[Åsa Ågren · Rating 2 out of 5]

I expected something more than quite tidious letter writings. The story about the sailor's life in Australia interested me, but the focus was not there in the book. Disappointment.

[Stéphane · Rating 4 out of 5]

Great and interesting story

[Giulia · Rating 3 out of 5]

pas de travail de recherche sur l'Australie, histoirie bien démarrée mais beaucoup de repetitions dans la partie epistolaire.

[Marie Bouteille · Rating 4 out of 5]

Inspiré d'une histoire vraie, un livre qui pose la question de la "civilisation". J'ai beaucoup aimé la manière dont l'histoire est racontée, chaque paragraphe établissant un parallèle entre l'arrivée de Narcisse Pelletier chez les aborigène et comment il va être intégré, et son arrivée voire son retour à la "civilisation", suite à son kidnapping. L'entreprise était ardue : montrer les différents points de vue, montrer à quel point ce qui était qualifié de "civilisation" est individualiste et ceux qui étaient qualifiés de "sauvages" étaient plus respectueux même si ce n'est pas si manichéens puisque Narcisse va être maltraité à son arrivée chez les aborigènes. On ne sait pas vraiment pourquoi d'ailleurs, pourquoi, entre autres, on ne lui a pas demandé cet anneau qu'il portait à l'oreille plutôt que de le lui arracher mais finalement c'est bien peu en comparaison puisque les européens vont arracher Narcisse, sans vergogne, à sa famille d'adoption. Les dernières lettres de Charlotte ne laissent aucun doute quant à la volonté de l'auteur de montrer le profond mépris des européens à l'égard des "sauvages" et leur manque d'empathie à l'égard de Narcisse. J'aurais peut-être préféré que l'arrivée de Narcisse chez les aborigènes soit racontée à la première personne du singulier mais le parallèle aurait été moins naturel.

[Lysda Smythe · Rating 4 out of 5]

Ce petit roman était très sympa à lire : les chapitres alternent entre correspondance d'Octave de Vallombrun, scientifique, et extrait de la vie de Narcisse Pelletier, le "sauvage blanc".
Si au début, j'ai éprouvé un rapprochement sincère avec Octave, il est par la suite devenu odieux.
Le plus beau passage du livre reste celui ou les retrouvailles avec sa famille en Vendée font écho avec les premiers sentiments de fraternité qu'éprouve Narcisse à l'encontre des Aborigènes.
C'est bien écrit, dans le style de l'époque. La fin m'a réjouit car son amertume et sa cruauté remplit parfaitement son rôle de conclusion douce-amère, comme une vengeance de l'histoire, de la vénalité de la bourgeoisie (et de sa propre famille qui n 'a rien compris !) sur les prétentions incongrues et grandiloquentes d'Octave.

[Chris · Rating 5 out of 5]

This is an interesting story, it is a mix of a little fact and lots of fiction, nevertheless I enjoyed reading it. The author's portrayal of the Australian aboriginals morality in particularly is very doubtful, but overall the author's portrayal of the aboriginals is probably reasonable, but I am not an expert on that part of the country or of its aboriginal tribes. The book should be considered a novel. It is a bit long winded in many parts, and not much is missed by skim reading bits of the book.

[Joan Damiens · Rating 4 out of 5]

Très bon roman basé sur une histoire.
La question du facteur environnemental de l'identité y est très bien menée. Le roman est divisé en deux points de vue : le moment où Narcisse doit choisir de survivre (et donc de mourir pour devenir un autre homme), et les lettres d'octave à un président de revue géographie, dans lesquelles il décrit la renaissance de Narcisse dans son premier monde européen.
Les deux sont intéressants pour comprendre la grande capacité d'adaptation de l'être humain et la complexité du concept de temps.

[Edward Payne · Rating 4 out of 5]

J’ai bien aimé ce livre qui est divisé entre la narration à la troisième personne qui racontent les premiers jours de l’exile du matelot, et les lettres de son ‘protecteur’ pendant sa réintégration à la vie occidentale 18 ans plus tard. Découvrir l’experience et les premières sensations de ce matelot laissé sur un plage lointain, j’ai trouvé ça passionnant, comme déjà je m’intéresse beaucoup aux récits de voyages et d’exploration du 19ème siècle. Sa réeducation à la vie occidentale soulève aussi d’importantes questions. Un bon roman qui nous emmène au bout du monde et à une autre époque.

[Elisala · Rating 4 out of 5]

Bon ben c’est pas mal ça. Lecture agréable, histoire assez fascinante, qui plus est tirée de faits réels, dans un contexte historique bien particulier (ce dont il faut se souvenir quand certaines opinions font grincer des dents), narration double intéressante (bien que les écueils de l’épistolaire ne sont pas toujours évités…). Une belle découverte, merci aux bibliothécaires pour cette étiquette « on a aimé » qui m’a amenée à prendre ce livre.

[Sébastien Charlier · Rating 4 out of 5]

Bien écrit, simple et agréable, le livre se lit facilement et de façon fluide.
La plongée dans la psyché de personnages du XIXeme siècle français est bien réalisée (malgré quelques anachronismes).
Je regrette cependant l'absence de profondeur des personnages aborigènes, qui ne servent finalement que de décor plus ou moins indistinct. Probablement dû à l'ignorance et l'absence de recherches préalables de l'auteur sur le sujet, par ailleurs reconnues par lui-même.

[Béatrice · Rating 4 out of 5]

J'ai fini ce livre il y a près de trois semaines. Je sais juste que je l'ai suffisamment aimé pour le conseiller à mon mari ! Le parallèle entre la vie du "sauvage" et sa réintégration difficile dans la société est très intéressant, et prenant. L'humaniste l'ayant pris en charge est aussi attachant, peut-être plus, que le "héros"

[Vivany · Rating 4 out of 5]

متوحش بين المتوحشين
متوحش من أجل المتوحشين
نارسيس بيللوتي
(الذي فقد هويته ليصبح أمغلو(الشرق بلغة المتوحشين
ومقولته (الكلام يعني لي الموت)التي كانت تمثل له الالام 18 عاما بين المتوحشين
جعلته يصبح متوحشآ حتى عند عودته الى بني عرقه البيض
رواية مذهلة واقعية عاشاها نارسيس عام 1861