MY BEST FRIEND IS ME

by พวงสร้อย อักษรสว่าง

เราจะคิดถึงใครเมื่อต้องอยู่ไกลบ้าน? เมื่อ ‘พวงสร้อย อักษรสว่าง’ อดีตผู้ช่วยผู้กำกับตัดสินใจไปร่ำเรียนวิชาอาร์ตถึงเยอรมนี 'My Best Friend is Me' ผลงานที่กลั่นกรองเอาประสบการณ์ชีวิตกว่าสองปีในแดนไกลมาบอกเล่าผ่านบทสนทนาทางความคิดกับเพื่อนสนิทในต่างแดนที่ไม่ใช่ใครอื่น แต่คือตัวเธอเอง

Genres: Nonfiction

272 pages, Paperback

Expected publication March 1, 2559

Reviews

[Wannida · Rating 4 out of 5]

หยิบเล่มนี้มาอ่านเพราะเพื่อนที่รักมากคนหนึ่งบอกว่าอ่านเล่มนี้แล้วอยากทำหนังสือร่วมกับเรา เราตอบรับด้วยรอยยิ้ม และแอบไปเอาหนังสือเล่มนี้มาอ่านเงียบๆ

อาจด้วยวัยใกล้เคียงกับคนเขียน เลยทำให้เราอินได้ไม่ยาก เช่นว่า เรากำลังทำอะไรอยู่ และเราจะทำอะไรกับชีวิตข้างหน้า และที่สำคัญ ตัวเราเองก็อยากไปเรียนต่อเช่นกัน แต่ก็ติดขัดด้วยปัจจัยหลายอย่าง อย่างที่พวงสร้อยบอก "ความฝันต้องมีทุน"

เราอ่านจบตอนอยู่บนเครื่องนกแอร์ บินจากอุดรกลับกรุงเทพ พลางพยายามจินตนาการว่าการนั่งเครื่อง 17 ชม จากไทยไปนิวยอร์คจะเป็นอย่างไร

เพื่อนสนิทเรากำลังจะบินไปนิวยอร์คเที่ยงคืนวันนี้

เป็นเพื่อนสนิทคนแรกที่เรากำลังจะไปส่งที่สนามบิน
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราควรจะไปด้วยความรู้สึกแบบไหนดี
ดีใจด้วย เธอทำสำเร็จไปขั้นนึงแล้วนะ
ใจหาย ไม่เจอกันอีกตั้งนานแน่ะ
คิดถึง เรา keep in touch คนไม่ค่อยเก่ง แต่กับเธอเราจะพยายาม
และอย่างที่เธอแนะนำหนังสือเล่มนี้ให้เรา เรามาทำหนังสือร่วมกันเถอะ เรารอเรื่องเล่าสนุกๆ หรือจะเคล้าน้ำตาเราก็ยินดีปลอบนะ ฮ่าๆ
ทุกเรื่องจากเธอ เรารอฟังทั้งนั้นแหละ

กลับมาที่หนังสือ My best friend is me เราอ่านไปด้วยความอินผสมความอิจฉา (นิสัยไม่ดีแฮะ) เพราะเราเอง ก็มีความฝันที่ต้องลงทุนเหมือนกัน
เพียงแต่เรายังหาทุนไม่เจอ (ฮา)

บรรยากาศในเล่มหม่นๆ เทาๆ เหงาๆ พวงสร้อยใช้วิธีการเล่าง่ายๆ แต่กินใจ และสำนวนภาษาในเรื่องก็ทำให้เรารู้สึกเหมือนเพื่อนกำลังเล่าเรื่องให้ฟัง
และเราก็รับฟังด้วยความยินดี

หลายบทในเรื่องไม่มีคำตอบตายตัว
เหมือนพวงสร้อยเองก็พยายามหาคำตอบเช่นกัน ในบ้านเมืองที่ปากท้องยังอดอยาก เรียนศิลปะแล้วกลับไทยไปทำอะไร? ความฝันยังมีที่ทางของมันอีกไหม ในบ้านเมืองที่แม้แต่คิดต่างยังผิด? เราทำอะไรได้มากกว่าการพิมพ์แสดงความคิดเห็น บ่นในสถานะเฟสบุ๊คบ้าง?

ไม่มีคำตอบ...
ทั้งพวงสร้อยและตัวเรา
แต่ก็อย่างที่พวงสร้อยบอก สิ่งที่พอจะทำได้คือการหาพื้นที่ของเราเอง ที่พอหายใจสะดวกและสูดหายใจได้เต็มปอด บทบาทที่เราพอใจ
แต่ก็นั่นแหละ
ใช่ว่าจะเป็นเรื่องง่าย
ก็หวังว่ามันคงไม่ยากเกินไป

[Minddahed · Rating 4 out of 5]

เราว่าเราชอบกลิ่นความทึมๆ แบบจังหวะตัดหนังที่เขาเล่ามาตามบริบท สำรวจชีวิตและความเป็นไปของอารมณ์กับการเปลี่ยนแปลงของชีวิตในแต่ละการก้าวเดิน มันเชื่อมโยงกับเราตรงที่ว่า เออ เรามีสิทธิที่จะไม่ฟิตกับสังคมที่เราคิดว่ามันเอเลี่ยนพอประมาณ และแปลกแยกในพื้นที่ที่คนอื่นเขาดูจะเข้าใจกันไปหมด ถึงแม้ว่าเราไปเพื่อแสวงหา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเจออะไรที่หวานต่อสายตาเสมอไป

ประสบการณ์ในพื้นที่ใหม่และการเรียนมันดีงามแต่มันก็เส็งเคร็งนะ บางครั้งพบตัวเองดูแกนๆ ขาดๆ หายๆ ไปในบบทเรียนนั้นแหละ บางสิ่งที่ิคิดว่าง่ายมันไม่ได้เป็นอย่างนั้น ภาษาแปลได้อีกอย่างว่าความเหงาถ้าเราไม่เข้าใจ แล้วจะเป็นเพื่อนกับใครได้นอกจากตัวเอง

[Tiabtawan Limjittrakorn · Rating 5 out of 5]

หนังสือชีวิตของน้องโรสในเยอรมัน
โรสเขียนเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับชีวิตตัวเองในแต่ละช่วงที่อยู่ที่นั่น เหมือนเขียนบทหนัง
มีจุดเริ่มต้นที่พาไปหาปมหลายๆ แบบที่เจอ (มีหลายปมเลย)
แล้วพาคนอ่านไปคลี่คลายกับปมที่ผูกไว้ในตอนจบ

อ่านแล้วเหมือนดูหนังชีวิตของเด็กไทยหัวดำคนนึง ที่ไปใช้ชีวิตต่างบ้านต่างเมือง
คนอ่านจะคอยเอาใจช่วยว่ามันจะผ่านปม กำแพงของวัฒนธรรม ที่มันเจอได้ยังไง
ที่ดีที่สุดคือความช่างสังเกตของโรสที่มีให้เห็นตลอดในหนังสือ
เขียนอีก อยากอ่าน สู้เค้าพวงสร้อย

[Thanawat · Rating 3 out of 5]

“คนเราต้องมีบ้านให้กลับ”

หนังสือบันทึกประสบการณ์การใช้ชีวิตในประเทศเยอรมันในฐานะนักศึกษา ที่เขียนออกมาในสไตล์ไดอารี่ผสมๆ กับสารคดีแบบจางๆ

ผู้เขียนถ่ายทอดประสบการณ์โดยเน้นอารมณ์ความรู้สึกของคนที่เดินทางออกไปเผชิญโลกภายนอกด้วยตัวคนเดียว
ด้วยความที่ตัวคนเดียวนี่แหละ เลยออกมาในโทนทึมๆ ประกอบไปกับบรรยากาศของเมืองอย่างเบอร์เลินและเบรเมน ที่อัดแน่นไปด้วยประวัติศาสตร์เลยทำให้วันที่แม้จะท้องฟ้าสดใส ก็ยังอ่านแล้วรู้สึกเหมือนมี filter หม่นๆ มาปิดทับอยู่ดี

ในส่วนที่บรรยายชีวิตในเยอรมัน เขียนออกมาได้เห็นภาพ แม้จะไม่ได้ลงลึกแบบวันต่อวัน แต่ก็มองเห็นภาพใหญ่ของชีวิตนักศึกษาต่างชาติ
ชีวิตความเป็นอยู่แบบที่ “คนนอก” อย่างผู้เขียนเผชิญ ท้ายที่สุดสถานการณ์ก็บังคับให้ปรับตัวเป็น “คนใน” ในระดับนึงจนได้

ผมคิดว่าเนื้อหาส่วนเล็กๆ ที่เล่าถึงประวัติศาสตร์ช่วงสงครามโลกที่มันฝังอยู่ ผู้เขียนเล่าออกมาได้ดีนะ มันบ่งบอกเลยว่าแม้สงครามจะผ่านมานานและไกลตัวขนาดไหน มันก็ยังสะเทือนเข้าไปในใจได้อยู่ดี

เปิดเล่มด้วยการตัดสินใจเดินทาง แรงจูงใจ และการตัดสินใจ
และก็ปิดเล่มด้วยการตัดสินใจ แรงจูงใจ และการตัดสินใจ แต่ในฐานะที่เติบโตมากขึ้น

แนะนำเลยสำหรับคนที่กำลังตัดสินใจในฐานะ “คนนอก” ที่กำลังจะออกไปเป็น “คนใน” ในเมืองอื่นหรือประเทศอื่น

นี่คือความเหงาระดับที่คุณมีโอกาสจะต้องเผชิญ

[Seamonkey · Rating 3 out of 5]

เหมือนไม่คลี่คลายความรู้สึก ทั้งกับตัวเองและกับคนอื่น ไม่รู้ว่าคอนเซ็ปต์ของหนังสือคือ "คนนอก" หรืออย่างไร เพราะอ่านไปก็รู้สึกอย่างนั้น

เหมือนบันทึกประจำวัน เหมือนไดอารี่ที่จดไว้แล้วเอามาขยายความเพิ่ม เติมรายละเอียดเข้าไป คนอ่านจะได้เข้าใจ แม้จะเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างก็ตาม

เหมือนจะมีความเศร้าปกคลุมอยู่จางๆ ในแต่ละบทที่เรื่องราวเหมือนจะต่อเนื่องแต่กลับมีความกระจัดกระจายและดูเบาบางเกินไป ยิ่งบทท้ายๆ เหมือนถูกตัดจบยังไงไม่รู้ บางบทก็เวิ่นเว้อเหมือนหนังสือแนวเวิ่นเว้อของสปริงบุ๊คส์ บางบทก็เหมือนเรื่องสั้นที่อ่านแล้วไม่เคลียร์

เหมือนชื่อหนังสือนั่นล่ะ มันบอกได้ทุกสิ่งอยู่แล้วแหละที่ว่า my best friend is me

[ดินสอ สีไม้ · Rating 3 out of 5]

บอกเล่าประสบการณ์การไปเรียนต่อปริญญาโท ในเยอรมัน
เล่าเรื่องคล้ายสมุดบันทึก เป็นการคุยก��บตัวเอง
สำนวนห้วนกระชับ เหมือน status ใน facebook
แต่พอเราเริ่มชินกับภาษาห้วนๆ นั้นแล้ว
ก็รู้สึกว่ามีความน่ารักซ่อนอยู่เหมือนกัน
ห่างเหินนิดๆ เป็นมิตรหน่อยๆ

[Nuttawat Kalapat · Rating 4 out of 5]

ไปเที่ยวเยอรมันกันครับ อ่านแล้วคงได้รู้ มากกว่า แค่เยอรมัน มีเบียร์ และ อดีตผู้นำที่โหดอะนะ
.
เล่มที่ 80/2021 (189)
หนังสือ : MY BEST FRIEND IS ME
โดย : พวงสร้อย อักษรสว่าง
จำนวน : 272 หน้า
.
ถ้าคุณอ่านประสบการณ์ไปเที่ยวของคนเรียน วิทย์ คนเรียนสังคม คนเรียน ศิลป์ คุณจะเลอการมองโลก และ เรื่องเล่ามุมมองไม่เหมือนกันเลยล่ะ ซึ่งอันนี้คือสเห่น์ก็ว่าได้
.
ในช่วงที่ไปไหนไม่ได้แบบนี้ หนังสือประสบการณ์ลุยต่างแดน มันก็ตอบโจทย์ดีนะ
.
เรื่องราวทั้งหมด เป็นชีวิตการไปเรียนต่อที่เยอรมันของ พวงสร้อย อักษรสว่าง โดยผู้เขียนเขียนเอง และ เขาไปเรียนทางด้านศิลปะ โดยเมืองหลักๆในเรื่อง ก้จะมี เบอร์ลิน เบรเมน
.
สิ่งที่ชอบคือผู้เขียนเล่าเรื่องศิลปะ เเนะ เรื่องงานของมนุษย์ทั่วโลกที่หลากหลาย ตัวตนและแนวคิดของฝรั่งมังค่า ช่วงปิดท้ายเล่ม ผู้เขียนก็ไปสตอกโฮมล์
.
ความรู้สึกเหมือนอ่านบันทึกส่วนตัวที่เขียนเอาตามอารมณ์ ซึ่งเราสามารถจับได้เลยว่า ตอนนี้รู้สึกดีอยู่ ตอนนี้เครียดอยู่
.
การบรรยายบรรยากาศบ้านเมืองของผู้เขียนตรงไปตรงมามากๆ ครับ ชอบๆ
.
ร้อยทั้งร้อยการไปเมืองนอก คือการออกจาก comfort zone
แต่ส่วนตัวก็รู้สึกอิจฉา มนุษย์ ที่ไปต่างแดนแล้วสามารถเก็บรายละเอียดชีวิต เรื่องนั้นไว้ได้ดยการบันทึก ไม่ว่าจะเป็นภาพถ่าย หรือ ข้อความ
.
ให้ 8.5/10
อ่านจบแล้ว รู้เลยครับว่า ภาษาเยอรมันคงยากจริงๆ 55

[REMEMI3ER · Rating 4 out of 5]

ชอบภาษาเขียนของพี่พวงสร้อยจัง มันดูเรียบง่ายแต่มีเสน่ห์ และความรู้สึก เป็น perspective อีกเล่มที่เราชอบ ได้มุมมองดีดี ได้รู้ว่าสุดท้ายการรู้ว่าตัวเองชอบอะไรและตัดสินใจเปลี่ยน ก็นับเป็นการเริ่มต้นใหม่ที่กล้าหาญ ชอบคำพูดนึงที่พี่โรสเขียนไว้ว่า "เรามักถูกสอนให้เชื่อว่าเราเลือกได้ จริงๆก็ถูก แต่เราต้องไม่ลืมว่า การเลือกได้เท่ากับเราต้องถูกเลือกด้วย"

[Arachaporn Pokinpakorn · Rating 4 out of 5]

ภาษาที่ใช้ทำให้เรานึกถึงผู้หญิงดิบๆ คุยง่าย จริงใจ และ ตลกในทางของเขา ไม่เคยเจอตัวจริงแต่ชอบวิธีการเล่าเรื่อง เหมือนกับบทหนัง แต่ที่สำคัญที่สุด มันทำให้รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เขาโคตรยอมรับตัวเอง โอเคตอนนี้ห่วย ตอนนี้อ่อนแอ ตอนนี้เก่ง เราเลยตามเขาไปได้เรื่อยๆจนจบในเวลาอันสั้น

[janeny ไก่บิน · Rating 4 out of 5]

มีดีในแบบของ เรา ความฝันนั้นต้องพยายาม แล้วเอาไงต่อ ต้องลองไปอ่านดู

[SIRINDHORN · Rating 4 out of 5]

และแล้วก็อ่านบันทึกประสบการณ์นักเรียนไทยในเยอรมันจบไปอีกหนึ่งเล่ม เราเองก่อนอ่านมีประสบการณ์ร่วมอยู่มากกว่า 50% เพราะเราก็ใช้ชีวิตอยู่นอกประเทศไทยจนถึงปัจจุบัน นักเขียนสอบได้ทุนมาเรียนในต่างแดนแบบเริ่มต้นยังหาตนเองไม่พบว่าจริงๆแล้วตนเองต้องการจะเรียนรู้อะไรกันแน่ แต่ด้วยปราการอุปสรรคเรื่องของภาษาเป็นจุดทำให้ต้องเรียนในสาขาวิชาที่ไม่ใช่ความถนัดในเริ่มแรก แต่ยังดีที่รู้ตัวเอาเมื่อครึ่งทาง สิ่งที่อาจารย์ในคลาสประวัติศาสตร์นิทรรศการให้คำแนะนำว่าอะไรก็ได้ ดูเหมือนจะทำให้เราย้อนไปนึกถึงรากฐานการถูกสอนมาจากระบบการศึกษาในบ้านเราที่ไม่เอื้ออำนวยให้เรามีความคิดริเริ่มเป็นของตนเองสักเท่าไหร่ นักเรียนไทยในคลาสต่างแดนจึงเป็นนักเรียนประเภทนั่งฟังเงียบๆอยู่หลังห้องเสียส่วนใหญ่ (เราเองก็เป็นหนึ่งในนั้นตอนเริ่มเรียนภาษาเยอรมัน และไม่มีใครยอมรับให้เราสื่อสารภาษาอื่นนอกจากเยอรมัน)

เราว่าหนังสือจบแบบห้วนเกินไป น่าจะเขียนต่ออีกสักนิดเมื่อย้ายมาเรียนสาขาตามความถนัดในเมืองใหม่แล้ว แต่หนังสือก็บอกเราไม่น้อยเกี่ยวกับการใช้ชีวิตคนเจนนี้ในเมืองอันดับต้นๆในยุโรป

กว่าจะถึงวันนี้นักเขียนคงได้คำตอบให้กับตัวเองแล้วว่า “คิดหรือยัง กลับไปจะทำอะไร”

[aida · Rating 3 out of 5]

(3.5) ชอบหลายๆ บท โดยเฉพาะช่วงแรกจนถึงค่อนไปท้ายเล่ม ที่เล่าถึงความเหงา และที่เล่าถึงแรงกดดันต่างๆ อ่านแล้วได้พลังดี ชอบจนค่อยๆ อ่านวันละบท กลัวจบเร็ว

คนอื่นอาจจะอินแหละ แต่ไม่รู้ทำไมเราเข้าไม่ถึงบทท้ายๆ เลยจบเล่มนี้ไปแบบกร่อยนิดนึง