What do you think?
Rate this book
Karakter
Katadreuffe is bezeten van het verlangen advocaat te worden. Als zoon van een arme ongehuwde moeder in het vooroorlogse Rotterdam zet hij alles op alles om zijn doel te bereiken. De machtige deurwaarder Dreverhaven, zijn vader, werkt hem in alle opzichten tegen. Waarom? Twee onbuigzame karakters in een strijd die tot het uiterste lijkt te gaan - zelfs de liefde wordt eraan opgeofferd. Karakter geldt als het meesterwerk van de advocaat/schrijver F. Bordewijk (1884-1965).
Audiobook
First published January 1, 1938
62 people are currently reading
1545 people want to read
About the author
F. Bordewijk
67 books48 followersFerdinand Bordewijk was born in Amsterdam and studied law in Leiden. After graduation he worked at a Rotterdam law firm.
His first published work was a volume of poetry titled Paddestoelen ("Mushrooms") under the pen-name Ton Ven. It was not particularly well received.
His breakthrough came with the short novels Blokken ("Blocks", 1931), Knorrende Beesten ("Growling Animals", 1933) and Bint (1934), and two longer works Rood paleis ("Red Palace", 1936) and Karakter ("Character", 1938).
His style, which is terse and symbolic, is considered magic realism. He was awarded the P.C. Hooftprijs in 1953 and the Constantijn Huygens award in 1957.
His first published work was a volume of poetry titled Paddestoelen ("Mushrooms") under the pen-name Ton Ven. It was not particularly well received.
His breakthrough came with the short novels Blokken ("Blocks", 1931), Knorrende Beesten ("Growling Animals", 1933) and Bint (1934), and two longer works Rood paleis ("Red Palace", 1936) and Karakter ("Character", 1938).
His style, which is terse and symbolic, is considered magic realism. He was awarded the P.C. Hooftprijs in 1953 and the Constantijn Huygens award in 1957.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 183 reviews
February 15, 2019
Karakter is dat soort boek dat alleen maar door een Nederlander kan worden geschreven. (Of allez, misschien ook een Duitser). Dat krachtige taalgebruik, rechtdoorzee, zonder franjes. De personages bijna stereotypes, met die gekke namen ook. Maar wat een boek. Wat een confrontatie van sterke karakters. Ergens verwacht je door de schrijfstijl dat de clash nóg dramatischer zal zijn, nóg meer over-the-top, maar juist door dit niet te doen, weet dit verhaal je te raken, en is er ook iets subtiels aan. En ook al speelt het maar een kleinere rol, wat een prachtig tragische liefdesgeschiedenis.
Terecht een klassieker in ons taalgebied.
Terecht een klassieker in ons taalgebied.
January 22, 2025
Een roman van vader en zoon, zo leest de achterflap, maar alles begint bij de moeder. Drie karakters die elkaar aantrekken en afstoten. De zoon groeit op en weet met enorme wilskracht zijn doel te volgen om advocaat te worden. Zijn vader werkt dat tegen (of toch mee?), omdat zijn moeder pertinent weigert te trouwen of iets van hem aan te nemen. Alledrie hebben problemen met het omgaan met hun gevoel en zijn uitermate stijfkoppig.
Ogenschijnlijk geen roman om vrolijk van te worden, maar het tegendeel is waar: het is een in soepele zinnen geschreven ontwikkelingsroman waarin je de zoon echt ziet groeien. Het taalgebruik is verzorgd terughoudend met her en der leuke nieuwe woorden zoals “haveluinig” (haveloos). De thematiek is zeer actueel met de vraag wat je allemaal opzij kunt zetten voor je carrière en of dat het wel waard is. Een grote rol is in de roman weggelegd voor dames en het boek is doorspekt met emancipatorische elementen, zoals een vrouwelijke advocaat, de vrouw van de baas die beter autorijdt dan hemzelf en zo meer. Waard om nog steeds te lezen. Een echte aanrader.
Ogenschijnlijk geen roman om vrolijk van te worden, maar het tegendeel is waar: het is een in soepele zinnen geschreven ontwikkelingsroman waarin je de zoon echt ziet groeien. Het taalgebruik is verzorgd terughoudend met her en der leuke nieuwe woorden zoals “haveluinig” (haveloos). De thematiek is zeer actueel met de vraag wat je allemaal opzij kunt zetten voor je carrière en of dat het wel waard is. Een grote rol is in de roman weggelegd voor dames en het boek is doorspekt met emancipatorische elementen, zoals een vrouwelijke advocaat, de vrouw van de baas die beter autorijdt dan hemzelf en zo meer. Waard om nog steeds te lezen. Een echte aanrader.
March 10, 2025
Dit boek roept letterlijk geen enkele emotie bij mij op. Tijdens het lezen voelde ik mij trouwens ook een 7-jarig kind dat 10 minuten nodig heeft per pagina.
October 26, 2023
Nederlands (English below)
Na het zien van de verfilming door Mike van Diem is het vrijwel onmogelijk om vader Dreverhaven en zoon Katadreuffe – vernoemd naar zijn moeder – niet meer in te beelden in hun vertolking door Jan Decleir en Fedja van Huêt. De weergaloze rollen doen recht aan het boek van Ferdinand Bordewijk uit 1938, wiens verhaal over drie stugge, zwijgzame karakters gaat: Arend Barend Dreverhaven, de deurwaarder die in vooroorlogs Rotterdam bekendstaat als ‘zwaard zonder genade’, zijn dienstbode Joba, die na de geboorte van hun zoon niets meer wil weten van de vader, en Jacob Willem, de zoon die in armoede opgroeit en erop gebrand is zijn rechtendiploma te halen. Wanneer Jacob zich vanwege een fout en door zijn studie in de schulden steekt, staat Dreverhaven klaar om zijn toekomst te dwarsbomen.
Zou Borderwijk het Nederlandse antwoord geweest kunnen zijn op Émile Zola ( In het paradijs voor de vrouw , Thérèse Raquin )? Ook Karakter is immers een sociaal bevlogen werk waarin de nadruk ligt op specifieke eigenschappen, die Borderwijk uitvergroot om tot het ijzingwekkende kat-en-muisspel van vader en zoon te komen. Met Dreverhaven laat hij zien welk onrecht kan geschieden in naam van de wet, terwijl Katadreuffe daarentegen zwaar op de hand en tot op het vervelende af rechtschapen en ‘eergierig’ is.
Als scholier vond ik Karakter al indrukwekkend; dat oordeel is niet veranderd.
English
Father Dreverhaven and son Katadreuffe – named after his mother – are two opposite characters. The father is a man of the law, regardless of its consequences, who does not hesitate to search for its edges. The son is a man of justice who soon finds the law against him. While the latter stubbornly attempts to become a lawyer, the father thwarts him. Character is considered a 20th century Dutch classic, and it’s easy to understand why. The film adaptation won an Academy Award in 1998.
Na het zien van de verfilming door Mike van Diem is het vrijwel onmogelijk om vader Dreverhaven en zoon Katadreuffe – vernoemd naar zijn moeder – niet meer in te beelden in hun vertolking door Jan Decleir en Fedja van Huêt. De weergaloze rollen doen recht aan het boek van Ferdinand Bordewijk uit 1938, wiens verhaal over drie stugge, zwijgzame karakters gaat: Arend Barend Dreverhaven, de deurwaarder die in vooroorlogs Rotterdam bekendstaat als ‘zwaard zonder genade’, zijn dienstbode Joba, die na de geboorte van hun zoon niets meer wil weten van de vader, en Jacob Willem, de zoon die in armoede opgroeit en erop gebrand is zijn rechtendiploma te halen. Wanneer Jacob zich vanwege een fout en door zijn studie in de schulden steekt, staat Dreverhaven klaar om zijn toekomst te dwarsbomen.
Zou Borderwijk het Nederlandse antwoord geweest kunnen zijn op Émile Zola ( In het paradijs voor de vrouw , Thérèse Raquin )? Ook Karakter is immers een sociaal bevlogen werk waarin de nadruk ligt op specifieke eigenschappen, die Borderwijk uitvergroot om tot het ijzingwekkende kat-en-muisspel van vader en zoon te komen. Met Dreverhaven laat hij zien welk onrecht kan geschieden in naam van de wet, terwijl Katadreuffe daarentegen zwaar op de hand en tot op het vervelende af rechtschapen en ‘eergierig’ is.
Hij was met al zijn eerzucht bescheiden, de ware eerzucht gaat met de bescheidenheid hand aan hand, men kan niet begeren te bereiken zonder het besef dat men reiken moet, wie zegt ‘ik ben er’ is intellectueel een mausoleum.
Als scholier vond ik Karakter al indrukwekkend; dat oordeel is niet veranderd.
English
Father Dreverhaven and son Katadreuffe – named after his mother – are two opposite characters. The father is a man of the law, regardless of its consequences, who does not hesitate to search for its edges. The son is a man of justice who soon finds the law against him. While the latter stubbornly attempts to become a lawyer, the father thwarts him. Character is considered a 20th century Dutch classic, and it’s easy to understand why. The film adaptation won an Academy Award in 1998.
February 25, 2024
This is the story of the young, ambitious and driven Katadreuffe, but also that of his mother, Joba, and his father, Dreverhaven. The compelling interactions and power struggles among them opens us up to an in-depth understanding of Katadreuffe's character, his drive and his motivations.
When the very young Joba, working as a maid for Dreverhaven becomes pregnant, she notifies him, then packs her meagre belongings and leaves. He follows her and proposes marriage, but she adamantly informs him that she will not marry him, wants nothing whatsoever to do with him, and will not accept his money in support of their child. She will manage on her own. And she does, albeit in poverty, barely making it, but she manages.
She raises Katadreuffe in her image, instilling in him the conviction that, in life, he must manage on his own. He is raised on the premise that he is not to expect any support from anyone, and that he can only rely on his own abilities. He internalizes her code and grows into an independent and stubborn young man. He fends for himself, never asking for anything, never accepting any offer of help, never allowing himself to be beholden to others.
Despite never having been raised by him, Katadreuffe also carries within himself his father's traits; he is ambitious, mission-oriented and determined to make his way, on his own merits, aiming to raise himself from penury to the upper echelons of society, no matter the personal sacrifices he must make. He consistently refuses to allow any form of emotion to steer him off course and rejects any support or attachment, denying himself love and intimacy as a rational life choice.
The novel is a beautifully written and impressive study of character through these three sides of a hard, uncompromising, and fiercely tenacious triangle.
When the very young Joba, working as a maid for Dreverhaven becomes pregnant, she notifies him, then packs her meagre belongings and leaves. He follows her and proposes marriage, but she adamantly informs him that she will not marry him, wants nothing whatsoever to do with him, and will not accept his money in support of their child. She will manage on her own. And she does, albeit in poverty, barely making it, but she manages.
She raises Katadreuffe in her image, instilling in him the conviction that, in life, he must manage on his own. He is raised on the premise that he is not to expect any support from anyone, and that he can only rely on his own abilities. He internalizes her code and grows into an independent and stubborn young man. He fends for himself, never asking for anything, never accepting any offer of help, never allowing himself to be beholden to others.
Despite never having been raised by him, Katadreuffe also carries within himself his father's traits; he is ambitious, mission-oriented and determined to make his way, on his own merits, aiming to raise himself from penury to the upper echelons of society, no matter the personal sacrifices he must make. He consistently refuses to allow any form of emotion to steer him off course and rejects any support or attachment, denying himself love and intimacy as a rational life choice.
The novel is a beautifully written and impressive study of character through these three sides of a hard, uncompromising, and fiercely tenacious triangle.
May 20, 2023
De waarde die dit boek voor mij heeft is bijna niet in woorden uit te drukken, maar ik heb niets anders, dus ik ga het toch proberen.
Er is een Martijn vóór het lezen van Karakter en een Martijn na het lezen van Karakter (in 2021 voor het eerst). De Martijn voor het lezen van Karakter merkte dat hij anders was dan zijn doorsnee klasgenoten/studiegenoten en nam dat zichzelf kwalijk. Wáárom heb ik nou weer een andere mening, wáárom ben ik weer zoveel conservatiever, wáárom heb ik zo'n rare familie, wáárom voel ik me ongemakkelijk in restaurants, wáárom kan ik niet gewoon liegen over mijn mening wanneer dat sociaal wenselijk is, wáárom reageer ik emotioneel, wáárom kan ik niet ontspannen, wáárom heb ik nou weer voor de havo gekozen terwijl veel minder snuggere klasgenoten wel naar het vwo gaan, wáárom voelt iedere vorm van hulp als een persoonlijk verlies, wáárom...
En toen las ik Karakter en maakte ik kennis met het personage Jacob Willem Katadreuffe dat precies op mij leek. En plots besefte ik dat al die dingen die ik mijzelf kwalijk nam, voornamelijk toe te schrijven waren aan mijn klasse-achtergrond. Het zijn de dingen waar sociale stijgers tegenaan lopen en ik had me nooit werkelijk beseft dat ik niet uit de klasse kom waarin ik me nu dagelijks begaf. Karakter heeft me zo'n rust en zelfacceptatie gegeven! Ik gun iedere sociale stijger de kans om dit boek zo vroeg mogelijk te lezen.
Hij moest nog veel leeren. (p.75)
Katadreuffe begreep toen dat men terecht sprak van de grauwe massa, dat het individueele eerst waarlijk begon bij de bevoorrechte standen. Hun was gelegenheid gegeven tot uitgroeien, en zij groeiden allen in een eigen richting. Hij zag de formidabele beteekenis in van veel weten. Veel weten was enorm uitgroeien, was duizenden facetten vertoonen. Katadreuffe was zelf nog een karakter in wording, hij onderging een laten groei naar de volwassenheid. Hij had eenige opvallende hoedanigheden en gaven, maar een compleet karakter was hij nog bij lange na niet. Zonder dat hij het besefte was hij minder persoonlijkheid dan Jan Maan, maar hij beloofde meer. Een kind uit het volk, maar met mogelijkheden, veel kennis, maar ordeloos gestuwd, al te bont en dikwijls te zeer belegen. Een mengelmoes dat met ijzeren consequentie zich wilde groepeeren tot een geheel. (p.89)
Hij moest nog veel leeren. (p.128)
Ik moet nog veel leeren, zoo enorm veel leeren, dacht hij. (p.151)
De jongen nam op, anders niet, wel is waar prachtig, gelijk een nieuwe spons, maar er ging nog niets van uit, geen schittering. Misschien later. (p. 257)
Katadreuffe die niet kon dansen zei tot zichzelf: dat moet ik leeren, God, ik moet nog zooveel leeren. (p.300)
Ik moet alles nog wòrden, ik sta pas aan het begin. (p.314)
Op dat oogenblik rolden met een verbijsterende snelheid en duidelijkheid beelden aan. Daar ging het, al wat hij nog weten moest, hij moest het leeren grijpen en vasthouden, het programma van zijn leven. Hij zag nooit duidelijker dan nu den ontzaglijken afstand van man tot heer, van volk tot élite, maar vooral van man tot heer. Want de gave tot aanpassen is bij de vrouw grooter, en daarnaast stelt de maatschappij aan haar minder zware eischen. Maar voor den man is het de moeilijkste opgave in zijn leven om heer te worden, niet te schijnen, te wòrden. Hij moest kunnen meespreken over alles, niet met de boekengeleerdheid van een lexicon, maar scherenderwijs. Hij moest een vlotte conversatie kunnen ontwikkelen onder mannen, en, op een andere wijze weer, bij vrouwen, zijn litteratuur kennen, vreemde talen spreken met het juiste accent, hún litteraturen kennen, – hij moest op de hoogte zijn van plastische kunsten, van muziek, – hij moest vlot leeren reizen in vreemde landen, hij moest kunnen vertellen van steden, landschappen, volkeren, gebruiken en eigen ondervindingen, – hij moest geestig kunnen zijn, en vooral wellevend, gekleed zonder overdrijving steeds in de juiste stukken van den juisten snit, – hij moest kunnen spreken over sport en over politiek, de binnenlandsche en de buitenlandsche, over de conjunctuur, de beurs, over opera en tooneel en film, – hij moest kunnen kaarten, kunnen dansen, kunnen praten over goed logies, goed eten en vooral goeden wijn, – hij moest kunnen lunchen zooals hij het de zakenmannen had zien doen in het restaurant, met de geslotenheid van een bolwerk, het stond hem tegen, maar het moest. En er moest nog zoo ontzaglijk veel meer gebeuren. All-round man moest hij worden, in het groote en het nietige, maar op zichzelf staand, trouwen zou hij nimmer. En het lexicon zou hem goed bezien toch in heel veel kunnen helpen. En als hij die hoogte had bereikt stond hij in eigen oogen nog laag, dan was hij niets dan een heer onder heeren, een wiens kleur in de kleuren der élite verloren ging. Maar hij wilde de aandacht vestigen op een eigen kleur, men moest kunnen zeggen: ‘kijk dat daar, kijk die daar’. (p.322-323)
Er is een Martijn vóór het lezen van Karakter en een Martijn na het lezen van Karakter (in 2021 voor het eerst). De Martijn voor het lezen van Karakter merkte dat hij anders was dan zijn doorsnee klasgenoten/studiegenoten en nam dat zichzelf kwalijk. Wáárom heb ik nou weer een andere mening, wáárom ben ik weer zoveel conservatiever, wáárom heb ik zo'n rare familie, wáárom voel ik me ongemakkelijk in restaurants, wáárom kan ik niet gewoon liegen over mijn mening wanneer dat sociaal wenselijk is, wáárom reageer ik emotioneel, wáárom kan ik niet ontspannen, wáárom heb ik nou weer voor de havo gekozen terwijl veel minder snuggere klasgenoten wel naar het vwo gaan, wáárom voelt iedere vorm van hulp als een persoonlijk verlies, wáárom...
En toen las ik Karakter en maakte ik kennis met het personage Jacob Willem Katadreuffe dat precies op mij leek. En plots besefte ik dat al die dingen die ik mijzelf kwalijk nam, voornamelijk toe te schrijven waren aan mijn klasse-achtergrond. Het zijn de dingen waar sociale stijgers tegenaan lopen en ik had me nooit werkelijk beseft dat ik niet uit de klasse kom waarin ik me nu dagelijks begaf. Karakter heeft me zo'n rust en zelfacceptatie gegeven! Ik gun iedere sociale stijger de kans om dit boek zo vroeg mogelijk te lezen.
Hij moest nog veel leeren. (p.75)
Katadreuffe begreep toen dat men terecht sprak van de grauwe massa, dat het individueele eerst waarlijk begon bij de bevoorrechte standen. Hun was gelegenheid gegeven tot uitgroeien, en zij groeiden allen in een eigen richting. Hij zag de formidabele beteekenis in van veel weten. Veel weten was enorm uitgroeien, was duizenden facetten vertoonen. Katadreuffe was zelf nog een karakter in wording, hij onderging een laten groei naar de volwassenheid. Hij had eenige opvallende hoedanigheden en gaven, maar een compleet karakter was hij nog bij lange na niet. Zonder dat hij het besefte was hij minder persoonlijkheid dan Jan Maan, maar hij beloofde meer. Een kind uit het volk, maar met mogelijkheden, veel kennis, maar ordeloos gestuwd, al te bont en dikwijls te zeer belegen. Een mengelmoes dat met ijzeren consequentie zich wilde groepeeren tot een geheel. (p.89)
Hij moest nog veel leeren. (p.128)
Ik moet nog veel leeren, zoo enorm veel leeren, dacht hij. (p.151)
De jongen nam op, anders niet, wel is waar prachtig, gelijk een nieuwe spons, maar er ging nog niets van uit, geen schittering. Misschien later. (p. 257)
Katadreuffe die niet kon dansen zei tot zichzelf: dat moet ik leeren, God, ik moet nog zooveel leeren. (p.300)
Ik moet alles nog wòrden, ik sta pas aan het begin. (p.314)
Op dat oogenblik rolden met een verbijsterende snelheid en duidelijkheid beelden aan. Daar ging het, al wat hij nog weten moest, hij moest het leeren grijpen en vasthouden, het programma van zijn leven. Hij zag nooit duidelijker dan nu den ontzaglijken afstand van man tot heer, van volk tot élite, maar vooral van man tot heer. Want de gave tot aanpassen is bij de vrouw grooter, en daarnaast stelt de maatschappij aan haar minder zware eischen. Maar voor den man is het de moeilijkste opgave in zijn leven om heer te worden, niet te schijnen, te wòrden. Hij moest kunnen meespreken over alles, niet met de boekengeleerdheid van een lexicon, maar scherenderwijs. Hij moest een vlotte conversatie kunnen ontwikkelen onder mannen, en, op een andere wijze weer, bij vrouwen, zijn litteratuur kennen, vreemde talen spreken met het juiste accent, hún litteraturen kennen, – hij moest op de hoogte zijn van plastische kunsten, van muziek, – hij moest vlot leeren reizen in vreemde landen, hij moest kunnen vertellen van steden, landschappen, volkeren, gebruiken en eigen ondervindingen, – hij moest geestig kunnen zijn, en vooral wellevend, gekleed zonder overdrijving steeds in de juiste stukken van den juisten snit, – hij moest kunnen spreken over sport en over politiek, de binnenlandsche en de buitenlandsche, over de conjunctuur, de beurs, over opera en tooneel en film, – hij moest kunnen kaarten, kunnen dansen, kunnen praten over goed logies, goed eten en vooral goeden wijn, – hij moest kunnen lunchen zooals hij het de zakenmannen had zien doen in het restaurant, met de geslotenheid van een bolwerk, het stond hem tegen, maar het moest. En er moest nog zoo ontzaglijk veel meer gebeuren. All-round man moest hij worden, in het groote en het nietige, maar op zichzelf staand, trouwen zou hij nimmer. En het lexicon zou hem goed bezien toch in heel veel kunnen helpen. En als hij die hoogte had bereikt stond hij in eigen oogen nog laag, dan was hij niets dan een heer onder heeren, een wiens kleur in de kleuren der élite verloren ging. Maar hij wilde de aandacht vestigen op een eigen kleur, men moest kunnen zeggen: ‘kijk dat daar, kijk die daar’. (p.322-323)
February 5, 2022
Het vergde wat doorzettingsvermogen om me hier door te worstelen. Een vreemd, traag en afstandelijk boek. Het is vrijwel onmogelijk je met het jonge, mannelijke personage te vereenzelvigen. Dat is wellicht ook de bedoeling van de auteur die bij mondjesmaat ook het perspectief van andere personages door zijn verhaal weeft, maar zonder een duidelijke visie op de geschiedenis te geven. In hoeverre wilde de auteur het seksisme (en de angst voor ‘gender fluidity’) van het hoofdpersonage aanklagen? Of gaat het enkel om de spanning tussen de lagere en hogere klasse? Verbazend wel dat dit boek van 85 jaar geleden nog altijd één van de vijftig werken is in de literaire canon van de KANTL. Daarmee bevestigt die canon wel de reputatie van een witte-mannencanon te zijn. Snel vervangen door Een revolverschot van Virginie Loveling.
PS: ik heb achteraf toch verhoogd van ** naar *** want het boek bleef toch wat nazinderen…
PS: ik heb achteraf toch verhoogd van ** naar *** want het boek bleef toch wat nazinderen…
February 14, 2024
Ik heb deze roman voor de literatuurlijst op de middelbare school gelezen, ruim twee schoolseizoenen voor mijn examenjaar 1973. Het verhaal moge bekend zijn, niettemin enkele steekwoorden: buitenechtelijk kind van inmiddels alleenstaande moeder Katadreuffe, vader advocaat Dreverhaven, die niets van zijn zoon wil weten, hem buitensporig tegenwerkt; beide tonen onbuigzaam karakter. Enige tijd na lezing zag ik eind 1971 de televisiebewerking van de roman, uitgezonden in vijf afleveringen. Ko van Dijk speelde Dreverhaven, Lex van Delden speelde Katadreuffe en Andrea Domburg speelde zijn moeder. Dat waren warempel sterke karakters! Ko van Dijk domineerde de scene zodra hij in beeld was, hij triomfeerde keer op keer, terwijl Katadreuffe probeerde beleefd te blijven en doorzettingsvermogen te tonen. In dit geval vond ik deze verfilming net zo ijzersterk als het boek. JM
February 7, 2017
Ik weet niet zo goed wat ik van dit boek vind. In het begin moest ik erg wennen aan het taalgebruik, maar het verhaal zelf boeide mij wel al. Op een gegeven moment vond ik het boek saai en langdradig en heb ik het weggelegd. Tegen de tijd dat ik het boek eindelijk weer oppakte wist ik niet meer precies waar het over ging, toen ben ik opnieuw begonnen. Dit keer snapte ik ook beter waar het over ging, mede omdat ik het begin al had gelezen en mede omdat ik al gewend was aan het taalgebruik.
Uiteindelijk vond ik het een prima boek en een interessant verhaal. De relatie tussen vader en zoon was erg interessant en het was ook leuk om over Katadreuffe zijn ambities te lezen.
Uiteindelijk vond ik het een prima boek en een interessant verhaal. De relatie tussen vader en zoon was erg interessant en het was ook leuk om over Katadreuffe zijn ambities te lezen.
February 21, 2024
Deze Bildungsroman las ik al eens in een ver verleden. Ook toen al maakte hij indruk.
Vooral door de kracht van de karakters, getekend door trots, eerzucht en koppigheid tot in het extreme.... Zo ook de wil en doorzettingsvermogen om overeind te blijven, er iets van te maken, een ware queeste tot overleven en zelfs succes tegen alle stromen in. Ik denk, dat die extreme vorm iets van die tijd was, Rotterdam dertiger jaren vorige eeuw, maar ook hier blijkt, dat alles op den duur een prijs heeft: te laat wordt beseft dat er een oprechte liefde was ...
De deurwaarder A.B. Dreverhaven (wát een ploert!) die in een opwelling een kind verwekt bij zijn achttienjarige dienstmeid Jacoba Katadreuffe (wát een karakter!) die herhaaldelijke huwelijksaanzoeken en financiële tegemoetkomingen afwijst en haar zoon, de hoofdpersoon, Jacob Willem Katadreuffe (wát een karakter!), in grote armoede zelf opvoedt.
De zeer invloedrijke vader tracht de aanvankelijk kwetsbare zoon na een faillissement te nekken, maar die wordt gedreven door een droom, een bestemming die hem duidelijk wordt bij zijn eerste bezoek aan het gerenommeerde advocatenkantoor van Mr. Stroomkoning aan de Boompjes ...:
"Hij was er iets te vroeg, hij had nog tien minuten tijd en liep besluiteloos langs de deur. In een oogopslag had hij vijf naamborden gezien, precies het briefhoofd in het groot, het naambord van Mr Stroomkoning was het grootste.
Een paar huizen verder keerde hij om, zigzagde dan tussen het verkeer door en liep aan de overkant terug. Daar, op een kleine open plek tussen kisten in bleef hij staan en zag op naar het kantoor. Een hoog gebouw, smal, een oud herenhuis geweest, hij zag het dadelijk. Vitrage voor alle ramen, je kon van het innerlijk leven niets ontdekken. Maar de deur wijd open. Daarachter een kleine trap omhoog naar de eerste verdieping, laag gelegen en met hoge vensters. En dan vooral deze rij naamborden van geel koper, met diepzwart geschilderde letters. Hij zag ze van hier slechts nu en dan, en een ogenblik, tussen de toevallige reten van het verkeer door, maar als hij ze zag schitterden ze in de zon als steekvlammen."
Al die verschillende karakters, groot en klein en met name die van de populatie van het advocatenkantoor als ook de strijd omhoog van de jonge Katadreuffe worden weergaloos neergezet. Geen wonder ... Bordewijk zelf werd in 1913 als advocaat beëdigd en kwam als junior op een groot advocatenkantoor in Rotterdam.
In veel opzichten is dit rauwe boek ook voor mij als Rotterdammer heel bijzonder. Het geeft een prachtig sfeerbeeld van Rotterdam van voor de oorlog, een tijd van armoede en werkloosheid, rechteloosheid (hele gezinnen worden op grond van een persoonlijke gril met hebben en houden op straat gezet), gepeupel, een tijd waarin het opkomend communisme kon gedijen met aan de andere kant de elitaire advocatenpraktijk.
Vanuit mijn huidige woning kijk ik in de verte op De Boompjes, waar dat advocatenkantoor was, mijn ouderlijk huis was in de buurt van de Noordsingel, waar nog steeds het gebouw van het kantongerecht staat en ik woon nu op een paar golfslagen van de Oude Plantage. Als kind bladerde ik eindeloos in fotoboeken van Rotterdam van vóór het bombardement. Het Vliegveld Waalhaven bestond toen nog, het gedicht "Rotterdam" van Jan Prins (google maar) was voor mij magisch.
Een bijzondere leeservaring dus. De film sla ik maar over, bang voor verstoring van het beeld dat ik nu heb.
Vooral door de kracht van de karakters, getekend door trots, eerzucht en koppigheid tot in het extreme.... Zo ook de wil en doorzettingsvermogen om overeind te blijven, er iets van te maken, een ware queeste tot overleven en zelfs succes tegen alle stromen in. Ik denk, dat die extreme vorm iets van die tijd was, Rotterdam dertiger jaren vorige eeuw, maar ook hier blijkt, dat alles op den duur een prijs heeft: te laat wordt beseft dat er een oprechte liefde was ...
De deurwaarder A.B. Dreverhaven (wát een ploert!) die in een opwelling een kind verwekt bij zijn achttienjarige dienstmeid Jacoba Katadreuffe (wát een karakter!) die herhaaldelijke huwelijksaanzoeken en financiële tegemoetkomingen afwijst en haar zoon, de hoofdpersoon, Jacob Willem Katadreuffe (wát een karakter!), in grote armoede zelf opvoedt.
De zeer invloedrijke vader tracht de aanvankelijk kwetsbare zoon na een faillissement te nekken, maar die wordt gedreven door een droom, een bestemming die hem duidelijk wordt bij zijn eerste bezoek aan het gerenommeerde advocatenkantoor van Mr. Stroomkoning aan de Boompjes ...:
"Hij was er iets te vroeg, hij had nog tien minuten tijd en liep besluiteloos langs de deur. In een oogopslag had hij vijf naamborden gezien, precies het briefhoofd in het groot, het naambord van Mr Stroomkoning was het grootste.
Een paar huizen verder keerde hij om, zigzagde dan tussen het verkeer door en liep aan de overkant terug. Daar, op een kleine open plek tussen kisten in bleef hij staan en zag op naar het kantoor. Een hoog gebouw, smal, een oud herenhuis geweest, hij zag het dadelijk. Vitrage voor alle ramen, je kon van het innerlijk leven niets ontdekken. Maar de deur wijd open. Daarachter een kleine trap omhoog naar de eerste verdieping, laag gelegen en met hoge vensters. En dan vooral deze rij naamborden van geel koper, met diepzwart geschilderde letters. Hij zag ze van hier slechts nu en dan, en een ogenblik, tussen de toevallige reten van het verkeer door, maar als hij ze zag schitterden ze in de zon als steekvlammen."
Al die verschillende karakters, groot en klein en met name die van de populatie van het advocatenkantoor als ook de strijd omhoog van de jonge Katadreuffe worden weergaloos neergezet. Geen wonder ... Bordewijk zelf werd in 1913 als advocaat beëdigd en kwam als junior op een groot advocatenkantoor in Rotterdam.
In veel opzichten is dit rauwe boek ook voor mij als Rotterdammer heel bijzonder. Het geeft een prachtig sfeerbeeld van Rotterdam van voor de oorlog, een tijd van armoede en werkloosheid, rechteloosheid (hele gezinnen worden op grond van een persoonlijke gril met hebben en houden op straat gezet), gepeupel, een tijd waarin het opkomend communisme kon gedijen met aan de andere kant de elitaire advocatenpraktijk.
Vanuit mijn huidige woning kijk ik in de verte op De Boompjes, waar dat advocatenkantoor was, mijn ouderlijk huis was in de buurt van de Noordsingel, waar nog steeds het gebouw van het kantongerecht staat en ik woon nu op een paar golfslagen van de Oude Plantage. Als kind bladerde ik eindeloos in fotoboeken van Rotterdam van vóór het bombardement. Het Vliegveld Waalhaven bestond toen nog, het gedicht "Rotterdam" van Jan Prins (google maar) was voor mij magisch.
Een bijzondere leeservaring dus. De film sla ik maar over, bang voor verstoring van het beeld dat ik nu heb.
February 25, 2023
Det var helt uppenbart redan ett par sidor in.
Det här är fempluslitt.
Så fort jag läst klart ska jag:
1) se filmatiseringen
2) kliva på Eurostar, raka vägen till Rotterdam.
Huvudkaraktären Katadreuffe påminner om Pip i Great Expectations , om Jude i A Little Life , om Gordon i Keep the Aspidistra Flying och om Wolf Solent i den eponyma romanen.
Sökte på 'novels set in Rotterdam' för någon månad sedan och den jag valde berikade mitt liv.
Det här är fempluslitt.
Så fort jag läst klart ska jag:
1) se filmatiseringen
2) kliva på Eurostar, raka vägen till Rotterdam.
Huvudkaraktären Katadreuffe påminner om Pip i Great Expectations , om Jude i A Little Life , om Gordon i Keep the Aspidistra Flying och om Wolf Solent i den eponyma romanen.
Sökte på 'novels set in Rotterdam' för någon månad sedan och den jag valde berikade mitt liv.
December 28, 2021
Hoe kan iemand uit dat pokke Den Haag Rotterdam zo goed neerzetten?
March 24, 2024
Dat ik dit boek uit 1938 nu pas heb gelezen. Bizar. Namen als Lorna te George, Dreverhaven en Katadreuffe zeggen eigenlijk al genoeg. De taal is zo heerlijk vooroorlogs en de karakters zitten zó goed in elkaar. Zinnen als: "Hij bezigt de ijdelheid die met wilszwakheid samen gaat." Vind ik zalig. Categorietje Kees de jongen, meer zeg ik niet.
June 2, 2024
Met recht een Nederlandse klassieker. Boek vol met harde koppen, op kantoor in het vooroorlogse Rotterdam. De hoofdpersoon, Katadreuffe, is een man met een groot eergevoel. Geld en ondersteuning weigert hij, terwijl hij toch alle hulp kan gebruiken in het gevecht dat hij levert met zijn vader, gevreesd deurwaarder Dreverhaven. Ook in de liefde zit zijn eigen hoge standaard hem danig in de weg.
Het is soms moeilijk om je in te leven in de hoofdpersoon, juist omdat hij zo stug is, zo star in zijn overtuigingen. Maar die hardheid heeft hij nodig in de strijd met zijn vader. En het einde van het boek biedt, althans op dat terrein, soelaas. Op het gebied van de liefde blijft het einde open, terwijl ik juist daar had gehoopt op succes voor Katadreuffe.
De film heb ik hier ook liggen, die wil ik binnenkort eens bekijken! Ben heel benieuwd of het beeld in de film aansluit op wat ik in het boek zag.
Het is soms moeilijk om je in te leven in de hoofdpersoon, juist omdat hij zo stug is, zo star in zijn overtuigingen. Maar die hardheid heeft hij nodig in de strijd met zijn vader. En het einde van het boek biedt, althans op dat terrein, soelaas. Op het gebied van de liefde blijft het einde open, terwijl ik juist daar had gehoopt op succes voor Katadreuffe.
De film heb ik hier ook liggen, die wil ik binnenkort eens bekijken! Ben heel benieuwd of het beeld in de film aansluit op wat ik in het boek zag.
This entire review has been hidden because of spoilers.
August 16, 2024
Vierkante taal, maar o zo poëtisch, deze grote Roman over (vooroorlogs) Rotterdam - dank F. Bordewijk, reeds weder.
December 10, 2020
Een boek dat je meteen grijpt. Sterke vader frustreert de ambitieuze zelfontwikkeling van zijn onwettige en karaktervolle zoon. Tijdloze thematiek in de geest van Toergenjev (Vaders en Zonen), Kafka (Het oordeel). Bordewijks stijl is alomtegenwoordig. Kortaf. Oogstrelend.
Snelle passages afgewisseld door trage, vandaar geen vijf sterren. Na herlezing ongetwijfeld vijf.
Snelle passages afgewisseld door trage, vandaar geen vijf sterren. Na herlezing ongetwijfeld vijf.
July 29, 2015
Ik ben verliefd op Katadreuffe!
June 3, 2022
The first half was insufferable, but once I got to the second part I didn’t want to chuck the book in a fire anymore. I call that progress so 2 stars.
May 16, 2023
Zeer sterke karaktertekening. Portret van Rotterdam en vele achterbuurten (voor het bombardement van 1940). Botsing van harde karakters. Maar ook leegheid van de principiële opstelling.
October 16, 2018
3,5.
Het begint goed. Er komen schitterende stukken in.
Maar op bepaalde momenten zakt het verhaal wat in elkaar.
Overbodige karakterbeschrijvingen van nevenfiguren, die verder niet ter zake doen.
En, … een niet-bevredigend einde.
Ook vind ik het volstrekt ongeloofwaardig dat Katadreuffe zo door zijn studies vliegt. Alles moet hij nog leren, want hij heeft niet eens op een middelbare school gezeten. Latijn, Frans, Engels, Duits en een volledige rechtenstudie. En dat gaat allemaal als een fluitje van een cent, terwijl hij voltijds werkt!
Misschien had ik er gewoon te veel van verwacht, doordat ik mij de film met Jan Decleir herinner.
Het begint goed. Er komen schitterende stukken in.
Maar op bepaalde momenten zakt het verhaal wat in elkaar.
Overbodige karakterbeschrijvingen van nevenfiguren, die verder niet ter zake doen.
En, … een niet-bevredigend einde.
Ook vind ik het volstrekt ongeloofwaardig dat Katadreuffe zo door zijn studies vliegt. Alles moet hij nog leren, want hij heeft niet eens op een middelbare school gezeten. Latijn, Frans, Engels, Duits en een volledige rechtenstudie. En dat gaat allemaal als een fluitje van een cent, terwijl hij voltijds werkt!
Misschien had ik er gewoon te veel van verwacht, doordat ik mij de film met Jan Decleir herinner.
September 23, 2022
Echt zo’n kaal rauw typisch Nederlands boek. Prachtig taalgebruik, droog verhaal, en toch zo spannend. Ik ben toch steeds weer verbaasd dat het werkt, voor mij dan toch.
October 28, 2018
Alles wat ik ervan hoopte. De Nederlands Gatsby, maar dan lekker Nederlands nuchter.
April 22, 2023
I loved reading a lot about Rotterdam (I loved living there). The story was good to follow, sometimes a little long winded. Overal this old story was good.
January 24, 2022
Gelezen op Eras, nu herluisterd. Blijft goed
September 23, 2023
Het einde was een beetje ploeteren, het taalgebruik is duidelijk afkomstig uit een andere periode en ik begrijp niet zoveel van faillissementen. Toch wel mooi.
February 8, 2017
Net als zovele studenten van mijn generatie werd ik op school geplaagd met een verplichte leeslijst. Daar had ik heel handig Bordewijks Blokken uit gekozen omdat het zo lekker dun was. Toen vond ik de stijl van schrijven nogal korzelig, maar was verrast met een sciencefiction van Nederlandse bodem te maken te hebben. Een genre wat ik veel liever las in die tijd dan de doorgaans morsige Nederlandse literatuur.
Een tijdje geleden vond ik deze editie van Karakter en zette die ongelezen in de kast met het idee dat ik op een dag ook eens tijd voor een klassieker van onze taal zou vrijmaken. Dat duurde even. Nu ik het uit heb is er een danige spijt er zolang mee te hebben gewacht. Wat een imposant boek!
Alle karakters zijn zoveel groter dan het leven en het is dan ook niet gek dat Bordewijk weinig navolging heeft gekregen. Bij tijd en wijle krijgen gebeurtenissen en gedachten de grote van mythische gebeurtenissen, maar ook hangt er iets van een stripfiguur aan bijvoorbeeld iemand als Dreverhaven, de vader die zijn zoon het leven zuur maakt. Of 'haar', de moeder die als een archetypische stugge Nederlandse vrouw van voor de oorlog niets anders kan dan haar wil navolgen en zo haar zoon nooit de liefde kan geven die hij zo naarstig zoekt. Andere keren hebben de beschrijvingen iets van een apocalyps of van een expressionistische Duitse film uit de jaren twintig, zoals in de scene waarin Dreverhaven de deurwaarder alle mensen uit het gebouw zet, eigenhandig en met behulp van twee onheilspellende adjudanten die de naam Kolenschop en Hamerslag.
Niks aan dit boek is klein, net zomin als de imposante haven van Rotterdam en de stad zelf van voor de oorlog die nog even bezongen wordt in de laatste pagina's. Juffrouw Lorna te George heeft meer weg van de Mei uit Gorter dan van een zeer bekwame directie-secretaresse. Niks is klein en dat is hoogst ongewoon te noemen van de Nederlandse roman waarin het klein juist bij uitstek wordt gevierd. Dan hebben we ook nog de kloeke stijl die regelmatig een soort rondborstige en zelfs sluwe poëzie toont. Niks is klein aan dit boek en daarmee is het ook echt een groots boek geworden. Ik heb de verfilming niet gezien, maar aarzel daarover sterk. Niks kan tippen aan mijn verbeelding tijdens het lezen opgedaan.
Een tijdje geleden vond ik deze editie van Karakter en zette die ongelezen in de kast met het idee dat ik op een dag ook eens tijd voor een klassieker van onze taal zou vrijmaken. Dat duurde even. Nu ik het uit heb is er een danige spijt er zolang mee te hebben gewacht. Wat een imposant boek!
Alle karakters zijn zoveel groter dan het leven en het is dan ook niet gek dat Bordewijk weinig navolging heeft gekregen. Bij tijd en wijle krijgen gebeurtenissen en gedachten de grote van mythische gebeurtenissen, maar ook hangt er iets van een stripfiguur aan bijvoorbeeld iemand als Dreverhaven, de vader die zijn zoon het leven zuur maakt. Of 'haar', de moeder die als een archetypische stugge Nederlandse vrouw van voor de oorlog niets anders kan dan haar wil navolgen en zo haar zoon nooit de liefde kan geven die hij zo naarstig zoekt. Andere keren hebben de beschrijvingen iets van een apocalyps of van een expressionistische Duitse film uit de jaren twintig, zoals in de scene waarin Dreverhaven de deurwaarder alle mensen uit het gebouw zet, eigenhandig en met behulp van twee onheilspellende adjudanten die de naam Kolenschop en Hamerslag.
Niks aan dit boek is klein, net zomin als de imposante haven van Rotterdam en de stad zelf van voor de oorlog die nog even bezongen wordt in de laatste pagina's. Juffrouw Lorna te George heeft meer weg van de Mei uit Gorter dan van een zeer bekwame directie-secretaresse. Niks is klein en dat is hoogst ongewoon te noemen van de Nederlandse roman waarin het klein juist bij uitstek wordt gevierd. Dan hebben we ook nog de kloeke stijl die regelmatig een soort rondborstige en zelfs sluwe poëzie toont. Niks is klein aan dit boek en daarmee is het ook echt een groots boek geworden. Ik heb de verfilming niet gezien, maar aarzel daarover sterk. Niks kan tippen aan mijn verbeelding tijdens het lezen opgedaan.
December 18, 2017
Karakter is een gortdroge, afstandelijke en zakelijke roman over de bastaard Jacob Katadreuffe. Zijn vader, de bikkelharde deurwaarder Dreverhaven, probeert nog wel met de jonge, trotste, stugge moeder te trouwen door haar veelvuldig geld op te sturen, maar zij weigert. Veel steun biedt ze ook niet aan de opgroeiende Katadreuffe; hij moet zichzelf maar zien te redden en hij moet zelf fouten maken en van zijn fouten leren.
Katadreuffe gaat failliet als hij een sigarenzaakje in Den Haag koopt en hij vindt, met zijn goede overkomen en knappe uiterlijk, een baan bij het bureau van zijn schuldeiser. Daar krijgt hij alle mogelijke hulp, maar zijn karakter laat hem niet toe iets aan te nemen dat hij nog niet verdient. Ook worden zo'n beetje alle vrouwelijke medewerkers verliefd op hem, maar alleen van Te George moet hij iets weten, maar meer dan een avond bij hem op de kamer zitten wordt dat ook niet.
De enige vorm van spanning is of Katadreuffe tussen al het harde werken door zijn doctoraal kan halen en kan opklimmen in het bedrijf (dit lukt allemaal vrij gemakkelijk, ook als hij even tegen een burn-out aan zit) en vooral hoe Katadreuffe om moet gaan met de openstaande schuld aan zijn vader, die hem steeds aanklaagt en hem alleen maar tegenwerkt (loopt allemaal met wat sissers af). Er is ook nog Katadreuffes enige vriend Jan, de communist, maar dat subplot leidt amper ergens toe, of het moet zijn dat het karakter van de kapitalist het verder brengt.
Dreverhaven was een veel boeiender personage geweest, een soort Bint die uit paniek van het verliezen van zijn macht dan maar procedures begint tegen de allerarmsten die uit zijn panden worden gezet, maar te veel delen van deze klassieker zijn beschrijvingen van het kantoorleven die nog droger zijn dan beschuit uit die tijd.
Katadreuffe gaat failliet als hij een sigarenzaakje in Den Haag koopt en hij vindt, met zijn goede overkomen en knappe uiterlijk, een baan bij het bureau van zijn schuldeiser. Daar krijgt hij alle mogelijke hulp, maar zijn karakter laat hem niet toe iets aan te nemen dat hij nog niet verdient. Ook worden zo'n beetje alle vrouwelijke medewerkers verliefd op hem, maar alleen van Te George moet hij iets weten, maar meer dan een avond bij hem op de kamer zitten wordt dat ook niet.
De enige vorm van spanning is of Katadreuffe tussen al het harde werken door zijn doctoraal kan halen en kan opklimmen in het bedrijf (dit lukt allemaal vrij gemakkelijk, ook als hij even tegen een burn-out aan zit) en vooral hoe Katadreuffe om moet gaan met de openstaande schuld aan zijn vader, die hem steeds aanklaagt en hem alleen maar tegenwerkt (loopt allemaal met wat sissers af). Er is ook nog Katadreuffes enige vriend Jan, de communist, maar dat subplot leidt amper ergens toe, of het moet zijn dat het karakter van de kapitalist het verder brengt.
Dreverhaven was een veel boeiender personage geweest, een soort Bint die uit paniek van het verliezen van zijn macht dan maar procedures begint tegen de allerarmsten die uit zijn panden worden gezet, maar te veel delen van deze klassieker zijn beschrijvingen van het kantoorleven die nog droger zijn dan beschuit uit die tijd.
December 27, 2023
Jesus take the wheel this book is well-written. Such a prime example of how the Dutch literary education industrial complex shouldn't force books like this on 17-year-olds. Such a clearly enunciated style, strict and sparse but simultaneously deeply poetic. Could fill a book in itself with quotes from this and I want to reread this in a year or two with a pencil to mark all the bits that are examples of amazing writing.
More of a 4.5 because of the hilariously excessive casual 1930s misogyny (and some strange waffling about Western-European ethnic values), but in terms of writing, probably one of the best Dutch books out there.
More of a 4.5 because of the hilariously excessive casual 1930s misogyny (and some strange waffling about Western-European ethnic values), but in terms of writing, probably one of the best Dutch books out there.
December 13, 2017
Een 'moderne' tragedie waarin de ambivalentie centraal staat van een man die zijn gehele leven eenzijdig streeft naar het verkrijgen van een positie als gevestigde advocaat. De status en het succes komen hoofdrolspeler Katadreuffe weliswaar toe, maar liefde en een warme band met vrienden en familie ontbeert hij door diens ontwikkeling. Het motto 'A sadder and wiser man he rose the morrow morn' slaat niet slechts op Katadreuffe, maar ook op de lezer. Zoals Bordewijk ooit zelf zei: "een ondeugd of de overdrijving van een deugd, ofschoon niet zonder een zekere indrukwekkendheid, voert uiteindelijk naar den ondergang". Ambivalentie ten top, het menselijk tekort is zelden zo krachtig verwoord.
July 23, 2023
Zoo. Voor de tweede maal gelezen en ditmaal zelfs meer indruk gemaakt dan toen. Mogelijk mijn favoriete boek. De taal, de dialogen, de opbouw van het verhaal en ook de sfeer van Rotterdam in de jaren 30. Alles werkt, dus zoo. 5 sterren
Displaying 1 - 30 of 183 reviews