Η Παναγιά της Φωτιάς

by Σπύρος Πετρουλάκης

Θεσπρωτία, 30 Οκτώβρη 1940

Οι οβίδες σφύριζαν με μανία πάνω από τα κεφάλια τους και εκείνοι, τρομοκρατημένοι, δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν. [...] Η Μάρω, πανιασμένη από τη φωτιά της κόλασης που ξετρύπωνε από τα μαύρα σύννεφα του ουρανού, κρατούσε σφιχτά τον Κωνσταντή στην αγκαλιά της. Είχε κουρνιάσει σαν το πουλάκι κάτω από ένα δέντρο και προσπαθούσε να προφυλάξει τον εαυτό της και το κατατρομαγμένο παιδί. Του χάιδευε τα μαλλιά μέσα από την κάπα του και του ψιθύριζε απαλά: "Σ αγαπώ, Κωνσταντή μου, σ αγαπώ, παιδί μου. Μη φοβάσαι". Όμως στο μυαλό της ερχόταν και τρύπωνε ο τρόμος· ο τρόμος και η αδικία.

Σκέφτηκε ότι αυτή την ώρα η Ελένη θα είχε σηκωθεί από το κρεβάτι, πετώντας τα σκεπάσματά της. Θα έβγαινε έξω και θα αντίκριζε ένα έρημο και άδειο χωριό. "Της άξιζε!" είπε φωναχτά, δίχως να τη νοιάζει που την άκουγε το παιδί της. Ωστόσο, μέσα της γνώριζε ότι αυτό που είχαν κάνει στη δύσμοιρη γυναίκα ισοδυναμούσε με θάνατο, ψυχικό και σωματικό. Ήταν από τις λίγες φορές που η Μάρω επικαλούνταν τη βοήθεια του Θεού: "Θεέ μου, κάνε να μην πέσει το κακό πάνω στο κεφάλι μου. Δεν έφταιγα μόνον εγώ" παρακάλεσε και στην προσευχή της προσπαθούσε να δικαιολογήσει τον εαυτό της - και τις πράξεις της.

Το ψηφιδωτό της Εξομολόγησης
αποκαλύπτεται και καθηλώνει...

Genres: Ebooks

520 pages, Paperback

First published January 1, 2016

About the author

Ο Σπύρος Πετρουλάκης γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα, έχοντας ζήσει επίσης στο Ρέθυμνο και στα Χανιά από όπου και κατάγεται. Έχει δύο παιδιά, την Ειρήνη και τον Κωνσταντίνο. Είναι συνθέτης και στιχουργός. Τραγούδια του περιλαμβάνονται σε CD πολλών γνωστών καλλιτεχνών, ενώ έχει γράψει μουσική και τραγούδια για ντοκιμαντέρ και θεα­τρικές παραστάσεις. Παράλληλα, είναι ραδιο­φωνικός παραγωγός στο Δίκτυο FM.
Ασχολείται με τη φωτογραφία (φωτογραφίες του έχουν βραβευτεί και δημοσιευτεί σε ευρωπαϊκά περιοδικά), είναι αφηγητής παραμυθιών, προπονητής και Πανελληνιονίκης στο άθλημα του Taekwondo και έχει ως χόμπι την αναρρίχηση και τις καταδύσεις.
Από τις εκδόσεις Μίνωας κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά του Το παράθυρο της Νεφέλης (2014), Η εξομολόγηση (2015), H Παναγιά της φωτιάς (2016), Το τελευταίο δαχτυλίδι (2017), Αμαλία (2018), Σασμός (2019), Η νύχτα της αλήθειας (2020), καθώς και τα βιβλία του για παιδιά Στα χνάρια του κουρσάρου Μπαρμπαρόσα (2014), Ο θησαυρός του Κυβερνήτη (2015), Ο δράκος Μπουρμπουλήθρας (2016), Η συνταγή της ευτυχίας (2016), Το αθάνατο νερό (2019) και Ο δράκος Μπουρμπουλήθρας σώζει την Πρωτοχρονιά (2020).

(Πηγή: "Εκδόσεις Μίνωας", 2022)

Reviews

[Dora Koutsoukou · Rating 5 out of 5]

Αραγε σταθηκα τυχερη ή ατυχη....;

Απο τη μια πλευρα ημουν τυχερη διοτι διαβασα πολυ προσφατα το βιβλιο "Εξομολογηση" του κ. Πετρουλακη. Μολις πριν λιγες ημερες κυκλοφορησε, του ιδίου, "Η Παναγια της Φωτιας" στο οποιο αποκαλυπτεται το ψηφιδωτο της Εξομολογησης, οπως σημειωνει ο συγγραφεας.

Απο την αλλη πλευρα ημουν ατυχη, διοτι συνειδητοποιησα οτι το προηγουμενο βιβλιο ειχε αφησει νωπες θυμησες πισω του... δεν εχουν ακομη στεγνωσει.....

Κι ετσι απαντηθηκαν τα ερωτηματα που αιωρουνταν και συμπληρωθηκε ολη η διαδρομη της Ελενης αλλα κυριως αυτη των συμπρωταγωνιστων.....
Ηλιας, Οσμαν, Ντιλεκ, Αμπασε, Κωνσταντης, Μανουσος, Γιωργος, Δημητρης.....
Δυναμη, συγκινηση και ενταση πρωτοστατουν, παιρνοντας διαφορετικο προσωπο οπου απαιτειται.
Λογω υπαρξης αναφορων απο το πρωτο βιβλιο, Η Παναγια της Φωτιας μπορει να διαβαστει αυτονομα.

Πρεπει ομως να σας εξομολογηθω οτι σταθηκα τυχερη που διαβασα και τα δυο.....

[Georgia Retetakou · Rating 4 out of 5]

Πέρυσι ο Σπύρος Πετρουλάκης με την Εξομολόγηση του κατάφερε να κάνει την έκπληξη και το Βιβλίο του να βρεθεί στις Κορυφαίες επιλογές του Αναγνωστικού κοινού. Φέτος μας εκπλήσσει ακόμα μια φορά. Μας προσφέρει ένα βιβλίο που έρχεται να προσθέσει μια άλλη αίγλη και μια άλλη σημασία στα γεγονότα που ζήσαμε στην εξομολόγηση. Η Παναγιά της Φωτιάς δεν αποτελεί την συνέχεια της εξομολόγησης, αλλά ένα αναπόσπαστο κομμάτι της, που έρχεται να συμπληρώσει, να φωτίσει και να ανατρέψει σημεία της ζωής των δευτεραγωνιστών της Εξομολόγησης. Στην Εξομολόγηση μέσα απο την αποκαλυπτική ιστορία της Ελένης γνωρίσαμε αγαπήσαμε και μισήσαμε κάποιους δευτερεύοντες χαρακτήρες που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ζωής της και στις αποφάσεις της, Η ανάγκη του συγγραφέα να παρουσιάσει την προσωπικότητα της Ελένης σε όλες τις εκφάνσεις της περιόρισε την ανάδειξη της προσωπικότητας και της επιρροής αυτών των δεύτερων ρόλων. Η ωριμότητα όμως του Σπύρου Πετρουλάκη να αφουγκράζεται την ανάγκη του αναγνωστικού κοινού μας έδωσε αυτό το βιβλίο που ολοκληρώνει και σφραγίζει μια δυνατή ιστορία, με έναν συγκινητικό και έντονα φορτισμένο επίλογο. Με ένα φινάλε που αποδίδει τα γεγονότα στην ολοκληρωμένη διάσταση τους.
Στην Παναγιά της Φωτιάς λοιπόν τον Κυρίαρχο ρόλο τον έχουν όλα εκείνα τα πρόσωπα που στιγμάτισαν και καθοδήγησαν τα γεγονότα της πλοκής της εξομολόγησης. Με τρόπο διεισδυτικό και ποιητικό η ενσάρκωση των ηρώων γεμίζει τα άγνωστα γεγονότα. Δίνει έμφαση στις άγνωστες πτυχές της ιστορίας και εξηγεί τις δύσκολες αποφάσεις. Πιάνει την υπόθεση απο την αντίστροφη πορεία της και γυρίζει το νόμισμα απο την αντίθετη όψη του. Η Παναγια της Φωτιάς διατηρώντας την αυτόνομη πορεία της ανασυνθέτει και προσθέτει. Φωτίζει και ξεκαθαρίζει τα γεγονότα που έμειναν μισά ή σκοτεινά μέσα μας. Συμπληρώνει όλα εκείνα τα κενά που έμειναν στο μυαλό μας δίχως κάποια απάντηση. Ο Μανούσος, ο Οσμάν, η Αμπασέ, Η Ντιλέκ και ο Κωνσταντής αναπληρώνουν με την δυναμική παρουσία τους όλες τις χαραμάδες. Γεμίζουν όλα τα κενά της ψυχής και αποδίδουν δικαιοσύνη. Για μένα ο ρόλος έκπληξη είναι ο Γιώργος ο οδηγός, φίλος και φύλακας του Πατέρα Θεόφιλου και η ιστορία του απο μόνη της δίνει στο βιβλίο μια πορεία που κανείς δεν είχε υπολογίσει.
Ο ηρωισμός, η πίστη, η αφοσίωση, η περηφάνια σε ιδεώδη ιερά. Σε έναν όρκο, σε μια αξία, σε μια υπόσχεση, σε ένα τάμα. Η προδοσία, η τιμωρία, η εξιλέωση, η απόδοση δικαιοσύνης αποτυπώνονται με ηχηρό και παραδειγματικό τρόπο, στα λόγια και στις πράξεις αυτών που ανέλαβαν να αποδώσουν στιγμές μιας ξεχωριστής ιστορίας που θα μείνει μέσα μας για πάντα. Όχι για τον πόνο που κουβαλάει όσο για την αυτοθυσία και την πίστη σε ιδέες αδιαπραγμάτευτες. Μέσα απο τις φλόγες που τυλίγουν το εικόνισμα της Παναγιάς ξεπετάγεται η ελπίδα, αναζωπυρώνεται η αυτοθυσία. Χάνεται το συναίσθημα της επιβίωσης και δοξάζετε το αίσθημα της βαθιάς πίστης! Συμβολισμοί που αχνοφαίνονται, αξίες που διαιωνίζονται ως την τελευταία πνοή και εισρέουν με ορμή στην ψυχή διακαιώνοντας απο κάθε άποψη την ύπαρξη αυτού του βιβλίου.
Η Παναγιά της Φωτιάς δεν ξεχρεώνει απλά και μόνο τα κενά που άφησε η εξομολόγηση. Δεν υπάρχει απλά και μόνο για να εξαργυρώσει όσα περισσότερα μπορεί απο την επιτυχία, ενός βιβλίου που ξεχώρισε. Υπάρχει γιατί υφίστανται όλες αυτές οι μικρές λεπτομέρειες που μπορούν να κάνουν την διαφορά σε ένα βιβλίο και στην ιστορία που διαμορφώνει! Ο τρόπος γραφής και η ροή του λόγου ενός συγγραφέα έχει την δύναμη να οδηγήσει έναν αναγνώστη στην σωστή και αυθεντική πορεία! Αυτήν που ποτέ δεν περίμενε και αυτή που θα χαράξει μια βαθιά και αδιόρατη αλήθεια. Την αλήθεια που αλλάζει τα δεδομένα και προσθέτει μια άλλη αξία στις προθέσεις και στις κατευθύνσεις των ανθρώπινων διαθέσεων. Αυτό το βιβλίο δεν αποτελεί μια διλογία όπως πολλοί πιστεύατε,αλλά μια παράλληλη ιστορία που ο κάθε αναγνώστης έχει την ευκαιρία να δώσει και να αναδείξει εκείνη την αλήθεια που δίνει στα όνειρα του την μεγαλύτερη αξία.


**** Θα πρότεινα να διαβάσετε πρώτα την Εξομολόγηση και μετά την Παναγιά της Φωτιάς. Αν και μπορεί κάποιος να τα διαβάσει παράλληλα θεωρώ πως η δύναμη των συναισθημάτων θα αποκτήσουν μεγαλύτερη αξία αν αυτά τα βιβλία τα διαβάσετε με την σωστή ροή τους, με την σωστή πορεία τους. Διαβάστε πρώτα την εξομολόγηση και μετά την Παναγιά της Φωτιάς και μετά ξανα την ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ θα αποκτήσετε μια εντελώς διαφορετική αντίληψη μιας και όλο το σκηνικό αποτελεί την αμφίδρομη πορεία της ίδιας και απαράλλακτης ιστορίας που φωτίζει διαφορετικά η προσθήκη των διαφορετικών προθέσεων και μιας άλλης οπτικής που ο καθένας προσεγγίζει τα γεγονότα!

[Georgette Nanou · Rating 3 out of 5]

https://georgette60.blogspot.com/2020...

Κοινωνικό βιβλίο,η συνέχεια της Εξομολόγησης του ιδίου συγγραφέως,αλλά διαβάζεται και αυτόνομο οπότε ο αναγνώστης μπαίνει αμέσως στο κλίμα της υπόθεσης και ειδικά για ορισμένους κοινούς ήρωες,γιατί έχει συχνές επαναλήψεις.Θα το χαρακτήριζα ένα μέτριο ανάγνωσμα,το οποίο δεν με άγγιξε αν και σε κανά δύο σημεία ,ομολογώ,υπήρξε μία συγκίνηση.Θεωρώ ότι είχε κάποιες εμβόλιμες μικρές υποιστορίες οι οποίες πάντα κατά την προσωπική μου άποψη δεν ήταν ανάγκη να τοποθετηθούν γιατί δεν πρόσφεραν κάτι στην πλοκή η οποία βέβαια είχε και κάποια μικρά κενά.Βέβαια θα μπορούσαν να αποτελέσουν το εύνασμα άλλης πλοκής,γιατί ο συγγραφέας έχει φαντασία και η γραφή του καλή καθώς επίσης και η χρήση ντοπιολαλιάς.Γεγονότα και συμπτώσεις που δεν επέδωσαν την πρέπουσα συναισθηματική βαρύτητα και εστίασης συγκεκριμένων ζητημάτων και απότομα και ελλειπές τέλος ορισμένων ηρώων,με αποτέλεσμα τα συναισθήματα που εισέπραξα χλιαρά.Παρ’όλα αυτά όμως διαβάζεται γρήγορα έχοντας και την ανάλογη αγωνία ή περιέργεια του τι θα γίνει οπότε πολλοί αναγνώστες σίγουρα θα το ευχαριστηθούν.

[Despoina Xr · Rating 3 out of 5]

Η ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ 2,5
Το βιβλίο που συμπληρώνει το ψηφιδωτό της "εξομολόγησης" όπως αναφέρει στο οπισθόφυλλο και ήταν ο λόγος για τον οποίο ήθελα να το διαβάσω, καθώς το προηγούμενο βιβλίο μου είχε αρέσει πάρα πολύ. Για δικό μου λάθος δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο βαρετό μπορεί να είναι αυτό και πόσες ανούσιες "συμπτώσεις" μπορεί να έχει. Ουσιαστικά διαβάζεις κάτι που είδη γνωρίζεις το τέλος. Το βιβλίο ολοκληρώνει τα πορτραίτα των ηρώων κάτι που μου άρεσε, καθώς ήθελα να δω τι είχαν γίνει κάποιοι αγαπημένοι μου ήρωες από το προηγούμενο μέρος. Για να γίνει το παραπάνω το βιβλίο έγινε πολύ ογκώδες με πάρα πολλά νέα πρόσωπα ενώ θα μπορούσε να είναι μικρότερο, αυτό είχε ως αποτέλεσμα σε πολλά σημεία να κάνει "κοιλιά". Ακόμα για μένα που διάβασα τα δύο βιβλία μαζί σαν συνέχεια είχε πάρα πολλές επαναλήψεις από το πρώτο βιβλίο. Από το βιβλίο έλειπε η δράση και υπήρχαν εμβόλιμες ιστορίες που δεν πρόσφεραν κάτι στην συνολική ιστορία, απλά το διάβαζα και έκανα υπομονή να τελειώσει το συγκεκριμένο κομμάτι. Του λείπει η ένταση και όλο αυτό κάνει την ιστορία πολύ "φλατ". Ίσως λόγω της Εξομολόγησης να είχα μεγάλες προσδοκίες και δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί σε αυτές.
Βέβαια δεν μπορώ να παραβλέψω και τα θετικά είναι ο ωραίος τρόπος γραφής και το ξεκάθαρο ύφος του συγγραφέα.
Σε γενικές γραμμές ένα μέτριο βιβλίο χωρίς ιδιαίτερη ένταση.

[LITSATS · Rating 5 out of 5]

"Τίποτε δεν είναι σταθ��ρό και μόνιμο στη ζωή. Ούτε η στενοχώρια ούτε η απελπισία ούτε καν η χαρά. Ακόμα και η πληρότητα, που χορταίνει και γεμίζει την καρδιά μας κάποιες στιγμές. Τα πάντα αλλάζουν. Αέναα και σταθερά κυλάνε τα αισθήματα σαν ρυάκια, συμπαρασύροντας κατακάθια και φύλλα πεσμένα από τα δέντρα της ψυχής μας. Τι απομένει; Τι αντέχει μέσα μας, δίπλα μας, κοντά μας; Η αγάπη που νιώσαμε και νιώθουμε για τους ανθρώπους. Αυτή η αγάπη είναι ένα δώρο που δεν χάνεται, δεν παρασύρεται. Βγάζει ρίζες που απλώνουν μέσα μας, γίνονται αξεδιάλυτα κομμάτια αυτού που είμαστε, αλλάζουν και εξελίσσονται μαζί μας. Κάνουν το εγώ εμείς. Οτιδήποτε άλλο κυλά και χάνεται στο χρόνο. Μόνον η αγάπη μένει. Αν αγαπήσεις τον εαυτό σου με όλα του τα πάθη, τότε θα είσαι έτοιμος και να τον συγχωρέσεις. Μόνον εσύ έχεις τη δύναμη. Στο χέρι σου είναι..."Πόσο όμορφα,όπως πάντα γράφει ο κύριος Πετρουλάκης, συμπυκνωσε όλο το νόημα του βιβλίου....
Σ αυτό λοιπόν το βιβλιο χάνεται το συναίσθημα της επιβίωσης και δοξάζετε το αίσθημα της βαθιάς πίστης,της αγάπης και της δύναμης της....
Και κάτι που η ίδια η Ελένη λέει: γιατί να μην είναι όλοι οι άντρες σαν τον Μανούσο;συμφωνώ και επαυξάνω!!!!!

[Χρήστος Αναστασόπουλος · Rating 2 out of 5]

Ωραία γραφή, με πάρα πολύ όμορφες περιγραφές και ασυνήθιστες παρομοιώσεις και υπέροχη κρητική ντοπιολαλιά που την λατρεύω, όμως δεν κατάφερα να ακολουθήσω τους ήρωες γιατί προφανώς δεν έχω διαβάσει την εξομολόγηση πρώτα. Όταν το κάνω θα επιστρέψω να πω την άποψη μου. Κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει να διαβαστεί αν δεν προηγηθεί η εξομολόγηση πρώτα γιατί υπάρχουν τεράστια κενά…

[Sofia Marantidou · Rating 4 out of 5]

Εξαιρετικό βιβλίο, μου κάλυψε κενά που είχα από την εξομολόγηση !!!

[Anna Kefala · Rating 3 out of 5]

Η εξομολόγηση ήταν ένα πάρα πολύ ωραίο βιβλίο αλλά η Παναγία της φωτιάς δυστυχώς εμένα δεν μ άρεσε:(
Σε αρκετά σημεία ήταν απλά βαρετό και δεν προχώρησε η ιστορία με τίποτα
Είναι όντως κρίμα γιατί όλα τα υπόλοιπα που έχω διαβάσει από την Σπύρο Πετρουλακη ήταν τέλεια!

[Georgia · Rating 4 out of 5]

"Ο πόνος του έρωντα περνά με τον καιρό. Δεν τον ξεχνάς, μα δεν σε κόφτει κιόλα. Εκείνο που μένει είναι ο λόγος σου. Η υπόσχεση και ποιός απ' τσι δυο θα την κρατήξει. [...] Κατέεις κατόπιν πώς είναι ο πόνος μέσα σου; Θα σου πω εγώ πώς είναι. Γυαλί είναι. Γυαλί σπασμένο που, άνε του 'γγίξεις, θα κοπείς. Θα ματώσεις. Μα πέτα το στη θάλασσα και άσε το νερό και την άμμο να κάμουνε τη δουλεία ντους. Μέρα με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα, το γυαλί θα γλυκάνει. Δεν θα κόβει. Κι όσο περνάει ο καιρός θα στρογγυλεύει. Έπειτα σκύψε και πιάσε το. Παίξε ντο μέσα στα δαχτύλια σου δίχως να φοβηθείς. Εκειά θα νοιώσεις άλλη αίσθηση. Στολίδι θα 'χει γίνει το γυαλί σαν κόσμημα να το κρεμάσεις στον λαιμό σου. Κι απής το κρεμάσεις στον λαιμό, να αφήσεις μακρέ την αλυσίδα να φτάνει στον μπέτη. Να 'γγίζει τση καρδιάς. Απόξω. Έτσα το λοιπόν παίζει ο έρωντας με τον χρόνο. Σαν τη θάλασσα με το γυαλί. Το γυαλί είναι ο έρωντας και η θάλασσα είναι ο χρόνος."
"Κι αν πέσει κάτω το γυαλί; Κι αν δεν αντέξει η αλυσίδα, τι γίνεται, μωρέ Μανούσο;" ρώτησα ο αδαής.
Εκείνος γέλασε με την καρδιά του.
"Ω, μωρέ Σπύρο, δεν έχεις τον Θεό σου, μα έχεις και μια ουλιά δίκιο. Είναι φορές απού δεν αντέχει η αλυσίδα και το γυαλί πέφτει χάμες και σπα. Ε, λοιπόν, εκεί απού 'χει σπάσει, μην του 'γγίξεις, για θα κοπείς."
"Οπότε ο πόνος του έρωτα κάποιες φορές κάποιες φορές δεν περνά, ε;"
"Άμα σου παίξω μια στην κεφαλή, θα σου πω εγώ, που νομίζεις ότι τα κατέεις ούλα!" μου είπε και σήκωσε αστειευόμενος την κατσούνα του. (σσ. 512-513)

[Eugenia Kortsari · Rating 5 out of 5]

Πρόκειται για ένα έργο ακέραιο, ολοκληρωμένο που διαβάζεται με άνεση και ενδιαφέρον. Προκαλεί συγκίνηση από την αρχή έως το τέλος! Σίγουρα στο τέλος !!!

Η γλώσσα του είναι απλή, κατανοητή αλλά και πλούσια … με κάποιους ιδιωματισμούς όπου χρειάζεται,
με κρητικούς διαλόγους και με πολιτιστικά στοιχεία της κάθε περιοχής στην οποία αναφέρεται (στην Κωνσταντινούπολη, στην Ήπειρο κλπ.) Όλο το βιβλίο μια Ελλάδα ! Οι περιγραφές πυκνές, λεπτομερείς, τόσο ζωντανές που νομίζεις ότι είναι δίπλα σου ο Σπύρος Πετρουλάκης και αφηγείται τα γεγονότα, τις διαδρομές, την κακουχία του πολέμου …..

Οι πρωταγωνιστές του ντύνονται με επίθετα καίρια και χαρακτηριστικά των χαρακτήρων τους. Οι τοποθεσίες περιγράφονται με κάθε λεπτομέρεια…. Είναι εικόνες ζωντανές και σα να μεταφέρεσαι εκεί να ακούσεις και να τρομάξεις με την αντάρα του πολέμου, να ακούσεις από μακριά τον ήχο από το νερό του ποταμού που κυλά τόσο καθαρά…. (σελ.88, 89)
Σε υποβάλλει, σε παρακινεί, σε παρασέρνει να ταξιδέψεις κι εσύ στις διαδρομές της Πίνδου….
Οι παρομοιώσεις και οι προσωποποιήσεις στη φύση γενναιόδωρες ! Τίποτα δεν είναι περιττό ! Πρόκειται για άριστο γνώστη της ελληνικής γλώσσας που μας ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα, χωρίς υπερβολή !

Όλο το έργο διαρθρώνεται σε 47 κεφάλαια και είναι μια σύγχρονη περιπέτεια και τραγωδία ταυτόχρονα…. Κάθε κεφάλαιο μπορούμε να το δούμε και ξεχωριστά, σαν διήγημα ! Σαν σύνολο, βέβαια, εντυπωσιακό ως το τέλος! Πρόκειται για μία ελεγεία ! Ένα μνημόσυνο στους νεκρούς του πολέμου (στρατιώτες και αμάχους), ένας ύμνος στην αντρειοσύνη ειδικά των Κρητικών και περηφάνια για την καταγωγή τους.
Στις ευχαριστίες του ο συγγραφέας, στις τελευταίες σελίδες, αναφέρει : «Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ βασίστηκε σε ιστορικά και πραγματικά γεγονότα και σε συγκλονιστικές αφηγήσεις αληθινών ηρώων. Η μυθοπλασία έδεσε και ένωσε τα κομμάτια μεταξύ τους, για να γίνει το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας».
Άλλωστε, μια ιστορία ποτέ δε λέγεται, ούτε γράφεται ολόκληρη. Ωστόσο, ο επαρκής αναγνώστης τη νιώθει και την απολαμβάνει ως αυτάρκη και πολυδύναμη. Αλλά και ποτέ μια ιστορία δεν ξαναγράφεται με τον ίδιο τρόπο….. Το λογοτεχνικό δημιούργημα κρατάει φιλάρεσκα τα μυστικά του, που μοιάζουν μαγικά (Απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου «Η τέχνη της μυθοπλασίας και της δημιουργικής γραφής-Τασούλα Τσιλιμένη/Μαρίτα Παπαρούση)
«Το γράψιμο ενός βιβλίου είναι τέχνη, όπως το φτιάξιμο ενός ρολογιού» Ζαν ντε λα Μπριγιέρ
Ενώ εξελίσσεται η υπόθεση, ο Σπ. Πετρουλάκης γυρίζει πίσω στο χρόνο και μας εξηγεί για την ταυτότητα και την καταγωγή καθενός από τους ήρωές του…. δίχως όμως να μας τα λέει όλα ! Σέβεται όλους και τους περιγράφει τόσο με τα εξωτερικά χαρακτηριστικά όσο και με τα συναισθήματα της κάθε στιγμής. Παρακολουθούμε τα λόγια των διαλόγων προσεγμένα στη λεπτομέρεια, με συνέχεια και με την κλιμάκωση των συναισθημάτων. Ιδιαίτερα πατρικός στις αναφορές του στα παιδιά ! Όλες οι περιγραφές συνοδεύονται από υποκοριστικά.
Από την Ήπειρο στην Κων/πολη και ξανά……. συνεχίζει την πορεία όλων τους στον χρόνο. Γυρίζει στο παρελθόν για να δώσει εξηγήσεις, μας παρουσιάζει τόσο τους κύριους όσο και τους δευτερεύοντες ήρωες και παραχωρεί επαρκή χώρο και χρόνο για όλους (τόσο για τους καλούς όσο και για τους κακούς)
Πλέκει αλλά δεν περιπλέκει τις ιστορίες των ηρώων του ο Πετρουλάκης. Και βέβαια δεν έχει σκοπό να μπερδέψει τον αναγνώστη. Αντίθετα, στέκεται με σεβασμό, με ζυγισμένες λέξεις και διατυπώσεις, κρατά το ενδιαφέρον μας αμείωτο. Εμφανής η διακειμενικότητα, με την παρουσία στοιχείων και προσώπων από το προηγούμενο μυθιστόρημα «Η Εξομολόγηση». Στον προβληματισμό αν πρέπει να το διαβάσουμε, θα πω ότι καλό είναι αλλά όχι προαπαιτούμενο ! Προσωπικά, δεν το έχω διαβάσει ακόμη.
Έχει υψηλές αρχές ο Σπ. Πετρουλάκης και τις μεταδίδει μέσα από το έργο του. Πιστεύει στην αγάπη, στον αγώνα μέχρις εσχάτων για την Πατρίδα, τιμά τον θεσμό της οικογένειας, έχει βαθιά θρησκευτική πίστη και τονίζει τη δύναμη της ειλικρινούς προσευχής. Επιμένει για την αξία των δεσμών της φιλίας και της αδελφοσύνης- τονίζοντας την συντεκνία των Κρητικών ! Ξεχωριστή θέση στο έργο του κατέχει η μάνα και πιο συγκεκριμένα η δύναμη της μάνας και το αλάνθαστο μητρικό φίλτρο! Σεβασμός στη μάνα που μεγαλώνει το παιδί της με κανακέματα, συμπάθεια στη μάνα που χάνει το βλαστάρι της με δόλιο τρόπο, πόνος για τη μάνα που θρηνεί από μακριά για τον πολεμιστή γιο της που μένει άταφος και άκλα��τος «…. και σφιχτόδεσε το μαύρο μαντήλι στα μαλλιά της». Σεβασμός και στην περήφανη και γενναία μάνα του Μανούσου που δεν σκιάχτηκε από τα βασανιστήρια, ούτε μ΄αυτά που θα πάθαινε η ίδια ούτε με του άνδρα της και του δίνει στερνή υπόσχεση : «Πάντα θα είμαι μαζί σου…. Να το θυμάσαι». Ύψιστη τιμή στη Μάνα Παναγιά, στη Μητέρα όλου του κόσμου και μάλιστα στην «Παναγιά της Φωτιάς» που συμμετέχει/αναφέρεται σχεδόν σε όλα τα κεφάλαια ! Συνεχής επανάληψη και όχι τυχαία της λέξης «φωτιά», «φωτιά και σίδερο», «στις φλόγες της απομόνωσης», «να σβήσει τις φλόγες», «Η φωτιά τον ξυπνούσε»…. και τα επίθετα «την πύρινη μασιά», «την πύρινη σοφία» κλπ
Θαυμάζουμε τη θρησκευτική πίστη των πρωταγωνιστών (Ελένης-αδ.Μαρκέλλας, Κωνσταντή, π.Φώτη, Μανούσου) αλλά και των δευτερευόντων (μαστρο-Λάμπρου, κας Φρόσως, Βγενιώς, Σοφίας, Κατίνας.…)
Γίνεται λόγος για την βίαιη εκρίζωση της Ελένης από τον τόπο της και το πατρογονικό σπίτι και για τη σε βάρος της βρώμικη συναλλαγή με την πώληση τελικά της κοπέλας στους Ηπειρώτες και την φυσική και ψυχολογική βία που της ασκήθηκε (μικρή αναφορά στο 1ο κεφάλαιο και γνωριμία μαζί της στο 10ο και μετά στο 11ο και παρακάτω).
Μιλάει για τον έρωτα ο συγγραφέας, τον αγνό έρωτα με την πρώτη ματιά, του Μανούσου για την Ελένη (σελ 126, 127, 128, 129 και ζωηρή παρουσία ως σ 144). Είναι τραγικό πρόσωπο η Ελένη ! Όπως φαίνεται παρακάτω ότι είναι και ο Μανούσος αλλά και ο Κωνσταντής! Από τους δευτερεύοντες, τραγικό πρόσωπο είναι η Σοφία αλλά και ο π.Θεόφιλος.
Δίνουν μια σοβαρή υπόσχεση οι πρωταγωνιστές-καθένας ξεχωριστά τη δική του και την τηρούν ! Ο Μανούσος δυο και τρεις: Να παραμείνει ζωντανός, να βαφτίσει την κορούλα του σκοτωμένου φίλου του και να γυρίσει να πάρει το Λενιώ! Η Ελένη κάνει θερμή προσευχή/ τάμα στην Παναγία να είναι καλά το παιδί της και η ίδια να παραμείνει παντοτινά στο Μοναστήρι, πιστή στην υπηρεσία Της. Ο Κωνσταντής που μεγαλώνει σωστά κοντά στον μ. Λάμπρο και την κυρα Βγενιώ, γίνεται ένας υπεύθυνος άνθρωπος και προσηλωμένος στο έργο του. Υπόσχεται στη Σοφία να πάει φαντάρος και να γυρίσει να τη ζητήσει από τους γονείς της. Θα έκαναν οικογένεια κι εκείνη θα μεγάλωνε τα παιδιά του. Στο 24ο κεφάλαιο, με την αντίρρηση του μεγαλύτερου αδελφού της, του Πέτρου, θυμόμαστε πως παντού στα χωριά στο παρελθόν γινόταν γάμοι συμφέροντος κι επίσης γίνεται λόγος για τον θεσμό του προξενιού.
Στο 13ο κεφάλαιο, στην περιοχή των Σφακίων, με το μυστήριο της βάφτισης , έχουμε και την παρουσία του Αντώνη του Ντεντέ-ενός ατόμου ειδικών αναγκών- που μας παρουσιάζεται με συμπάθεια και τονίζεται η φιλία του με τον Μανούσο αλλά και ο θαυμασμός για τον πολεμιστή !
Έντονες εικόνες περιγράφονται με την αγωνία του ερχομού των Γερμανών. Έντονες και οι εικόνες του βασανισμού του Αντώνη μέχρι θανάτου, για τον οποίο ο Μανούσος ορκίζεται να πάρει εκδίκηση.
Πολύτιμα τα γνωμικά από το στόμα του Μανούσου (κεφ. 14 σελ. 189-190) .
Στο 17ο κεφάλαιο γίνεται πάλι λόγος για τους «έμπιστους των Γερμανών» και για τον μισάνθρωπο Ανδρέα Τζουνά που διαπράττει φρικαλεότητες για να αποσπάσει πληροφορίες (έχει κάψει χωριά, έστειλε στο θάνατο νέους και νέες και είχε έρθει η σειρά για το χωριό του Μανούσου…) . Ζωντανές οι περιγραφές και λεπτομερείς, μας γεμίζουν οργή αλλά τονίζουν το περήφανο φρόνιμα των άξιων γερόντων. Στο 22ο κεφάλαιο γίνεται αναφορά στη δίκη των δοσιλόγων, στο Ηράκλειο Κρήτης. Οι περιγραφές στο Δικαστήριο ζωηρές, σα να είμαστε κι εμείς εκεί ! Φωτιά και στα μάτια του γέροντα Κρητικού ! «Εγώ τον εσκότωσα» φώναζαν όλοι οι μάρτυρες και καθένας ξεχωριστά για την εκτέλεση του Τζουνά, μνημόσυνο και σπονδή στους νεκρούς…..! Συνταράσσει η δήλωση της μάνας του προδότη που αρνήθηκε να πάρει το νεκρό να τον θάψει. Δεν του άξιζε η τιμή να ταφεί στα άγια χώματα της Κρήτης. «Πότε θα κάμει ξαστεριά….» τραγουδούν όλοι μαζί, Κρητικοί και Μακεδόνες ενώ ο Μανούσος συνόδευε τον γέρο κ Χαραλάμπη στην έξοδο.
Ο π Φώτης, πατέρας πραγματικός για όλους ! «Στον βίο μας πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι, διότι υπάρχουν πιθανότητες να συμβούν τα πάντα, τόσο τα καλά όσο και τα άσχημα. Ανατροπές που δεν έχουμε κάθε φορά τη δύναμη να τις αντιμετωπίσουμε αλλά ούτε και να τις αποτρέψουμε. Άλλωστε, άγνωστες οι βουλές Του» (σελ.206). Ιερωμένος ταγμένος στο ποίμνιό του αλλά και πατέρας τρυφερός που νοιάζεται για το καλό των παιδιών του, άνθρωπος του Θεού που τον επικαλείται στην κάθε περίπτωση. «Ήταν θέλημά Του κι έτσι έπρεπε να γίνει….» ψιθύρισε στο τέλος.
Πανταχού παρούσα η Θεία Δίκη, από την αρχή, τιμωρεί όσους αδίκησαν και χαρίζει τη δικαίωση σε όσους ταλαιπωρήθηκαν άδικα……
Όλοι οι ήρωες καταλήγουν να κάνουν την αυτοκριτική τους -Ο Κων/ντής παραδέχθηκε στη Στασινή ότι υπήρξε δειλός και δεν ήταν ποτέ έτοιμος να μάθει την αλήθεια. Εκείνη τονίζει ότι ο χρόνος περνάει ανελέητος, αδιαφορώντας για το τι θα πάρει ή τι θα αφήσει πίσω του….
«Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε καθετί έχουμε, όσο μικρό κι αν είναι. Αν το αγαπάς πολύ, γίνεται
πολύ !» (από τα λόγια του Μανούσου στη σ.190)

[Maria Fanouraki · Rating 4 out of 5]

Με απορρόφησε τόσο πολύ που διάβασα 473 σελίδες σε μια μέρα χωρίς να το καταλάβω......

[Valentini Georgopoulou · Rating 5 out of 5]

Η Παναγιά της Φωτιάς μπορεί να χαρακτηριστεί ως τα χαμένα κομμάτια του πάζλ του προηγούμενου βιβλίου του κ. Πετρουλάκη, «Η Εξομολόγηση». Μέσα από την Εξομολόγηση γνωρίσαμε την Ελένη και την πολυτάραχη ζωή της. Η Ελένη ως χαρακτήρας είχε τόσα πολλά να «δώσει» και να μας πει, που τα δευτερεύοντα πρόσωπα είχαν κάπως επισκιαστεί. Στην Παναγιά της Φωτιάς λοιπόν, κυρίαρχο ρόλο έχουν όλα εκείνα τα πρόσωπα που έβαλαν το λιθαράκι τους, στιγμάτισαν, προκάλεσαν ή ανέτρεψαν την πορεία της ιστορίας. Κωνσταντής, Μανούσος, Οσμάν, Ντιλέκ, Αμπασέ, παπά- Φώτης είναι μερικά από τα πρόσωπα που με την δυναμική τους παρουσία έπαιξαν καθοριστικό ρόλο. Μας έδωσαν μαθήματα αυταπάρνησης, αυτοθυσίας, αφοσίωσης, περηφάνιας, ηρωισμού και πίστης.

Υπέροχο βιβλίο που διαβάζεται απνευστί. Βιβλίο που σου «ξεσηκώνει» πολλά συναισθήματα, σε διδάσκει, σε προβληματίζει και αγγίζει την ψυχή του κάθε αναγνώστη. Θερμά συγχαρητήρια στον κ. Πετρουλάκη και ένα μεγάλο ευχαριστώ για το υπέροχο λογοτεχνικό ταξίδι που μου χάρισε!!

* Κάποιες αλήθειες δεν μπορούν να ειπωθούν με το βλέμμα καρφωμένο στο έδαφος. Θέλει ανοιχτούς ορίζοντες η αλήθεια. Είναι πηγή με καθάριο νερό που δεν τη λερώνει τίποτα. Κρύσταλλο. -----> σελίδα 112

** Τα λόγια χάνουν την αξία τους μπροστά σε ένα δυνατό βλέμμα, σε ένα βαθύ κοίταγμα. Όσα έχει τη δύναμη να εκφράσει μια στιγμή ελάχιστης σιωπής δεν μπορεί ούτε ο πιο ικανός λεξιπλάστης να τα περιγράψει, όσο καλός τεχνίτης κι αν είναι, όσο μελάνι κι αν χύσει στο χαρτί ------> σελίδες 363 – 364

[Kontogianni Litsa · Rating 5 out of 5]

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ Λίτσα Κοντιγιάννη
Ο συγγραφέας μας δίνει μέσα από την καταπληκτική γραφή του την συνέχεια του προηγούμενου βιβλίου του, την «ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ». Διαβάζεται όμως και ανεξάρτητα, χάρη στην πολύ καλή δουλειά του ιδίου αλλά και της συγγραφικής του ομάδας.
Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ βασίστηκε σε ιστορικά και πραγματικά γεγονότα και σε συγκλονιστικές αφηγήσεις πραγματικών ηρώων.
Μια απόλυτα κινηματογραφική και χωρίς κενά γραφή, με τους χαρακτήρες να είναι ολοκληρωμένοι και αληθοφανής, όπου σε αυτό το βιβλίο φτάνουν στην ολοκλήρωσή τους, μερικές φορές με την επέμβαση της Θείας Δίκης, που είναι πανταχού παρούσα, φτάνοντας έτσι στη Λύτρωση.
Οι εναλλαγές τόπου και χρόνου γίνονται, διατηρώντας την ισορροπία, χωρίς να κουράζουν, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον μας έως την τελευταία σελίδα.
Μας παραθέτει ολοζώντανες, έντονες και ρεαλιστικά ωμές εικόνες της φρίκης του πολέμου, που μπορεί και να σοκάρουν.
Η αφήγηση τελειώνει με μια ερώτηση, μια απορία …..
Κύριε Πετρουλάκη, σίγουρα δεν θα υπάρξει άλλη συνέχεια;

[Rena Xrusopoulou · Rating 3 out of 5]

Ένα ωραίο βιβλίο που όντως σου συμπληρώνει αρκετά από τα κενά που σου είχε αφήσει η εξομολόγηση. Το κακό είναι οτι έχει πάρα πολλές επαναλήψεις από εκείνο το βιβλίο με αποτέλεσμα όποιος τα διαβάσει το ένα μετά το άλλο να του φανεί κάπως κουραστικό. Παρόλα αυτά μου άρεσε καθώς μας έδειξε τι απέγιναν κάποιοι από τους πρωταγωνιστές της εξομολόγησης όπως ο γιος της Ελένης και ο Μανούσος. Η πλοκή ήταν ωραία με αρκετά συγκινητικά κομμάτια. Όμως θεώρησα περιττή την ιστορία του οδηγού που μόνο χρόνο μου έφαγε καθώς και στο πρώτο βιβλίο δεν είχε κανέναν ουσιαστικό ρόλο. Τέλος να αναφέρω οτι και σε αυτό το βιβλίο υπάρχουν πάρα πολλές περιγραφές.

[Emma Emmanouela · Rating 4 out of 5]

Αυτό το βιβλίο.... εκλαψα τόσο πολύ! Δεν νομίζω ότι με έχει κάνει άλλο βιβλίο να κλάψω τόσο. Δεν μπορώ να ��ω ότι πάντα συμφωνούσα με τις αποφάσεις των ηρώων μα εκεί βρίσκεται η ομορφιά της ανάγνωσης κάποιες φορές. Λεξιλογικα και λογοτεχνικά είναι πολύ καλοδουλεμενο με αρκετές λεπτομέρειες που ελάχιστες φορές ένιωσα να με κουράζουν. Η αφήγηση μπρος-πισω χρονικά νομίζω εξυπηρετεί άριστα το σασπένς της ιστοριας -εγω δεν έχω διαβάσει την Εξομολόγηση - και δεν μπερδεύει ιδιαίτερα.
Αυτο που κρατω είναι πως είχε ως ανάγνωσμα πολλά μαθηματα ζωής και ότι γυρίζοντας την τελευταία σελίδα ένιωσα λυτρωση και νοσταλγία.

[vagia · Rating 5 out of 5]

Δεν ξέρω για ποιο από όλα να πρωτομιλήσω για το συγκεκριμένο βιβλίο!
Για την υπόθεση, την προσεγμένη γλώσσα, την υπέροχη, βαθιά, ρέουσα γραφή του κ. Πετρουλάκη, για τον καταιγισμό συναισθημάτων που ένιωσα, ό,τι και να πω δε θα είναι αρκετό.
Ένα βιβλίο υπέροχο, που διαβάζεται απνευστί, διδάσκει, προβληματίζει, ξεσηκώνει, θυμώνει, αγγίζει άμεσα την ψυχή του αναγνώστη και μένει μέσα του για καιρό!
www.vivliakaioneira.blogspot.com

[ΦΩΤΕΙΝΗ ΚΑΛΛΙΩΡΑ · Rating 2 out of 5]

Είχα πολλές προσδοκίες από αυτό το βιβλίο που σε μεγάλο βαθμό δε δικαιώθηκαν. Υπήρχαν πολλές επαναλήψεις στην πλοκή αλλά και στα συναισθήματα των ηρώων. Παρόλα αυτά επρόκειτο για ένα φιλόδοξο βιβλίο που είχε πολλά να δώσει από την πλευρά της πλοκής. Η Εξομολόγηση και αυτό το βιβλίο θα μπορούσαν να γίνουν αξιόλογες τηλεοπτικές σειρές χωρίς να κουράσουν τον θεατή.

[Vasso Chatzimanoli · Rating 4 out of 5]

Πολύ ωραίο βιβλίο! Υπέροχα σκιαγραφημένοι χαρακτήρες που , μαζί με τις περιγραφές των τοπίων, μας μεταφέρουν την αύρα μιας άλλης εποχής. Στοχευμένες μεταφορές στο παρελθόν κ το παρόν. Ωραία δωσμένα νοήματα για τα σκαμπανευάσματα της ζωής κ την δύναμη που κρύβουν μέσα τους οι άνθρωποι.

[Anna · Rating 3 out of 5]

Καλογραμμένο και πυκνό, μα λίγο κουραστικό, κυρίως αν το διαβάσεις αρκετά κοντά με το άλλο του βιβλίο, την "εξομολόγηση".
Οι επαναλήψεις βαρετές και το τέλος ήδη γνωστό.
Αρκετά καλό, όμως όχι συναρπαστικό.

[Konstantina Mousouri · Rating 4 out of 5]

Έχοντας διαβάσει τα πιο νέα μυθιστορήματα του Πετρουλάκη μου ήταν λίγο διαφορετικό. Η πλοκή και η χρονική εναλλαγή με τα έτη σε κρατάει σε εγρήγορση. Η στιγμή που ο πάτερ Θεόφιλος συναντάει τον Κωνσταντή...απόλυτη συγκίνηση.

[Ioanna Karolidou · Rating 5 out of 5]

www.myselvi.gr/2017/07/05/to-vivlio-t... με ένα απλό κλικ μπορείτε να δείτε την άποψή μου για αυτό το υπέροχο βιβλίο.

[ΧΡΙΣΤΙΝΑ · Rating 3 out of 5]

Ωραιο βιβλιο με πολυ καλη πλοκη αλλα κουραστικη η αλλαγη στις εποχες.. πολλες δυσκολιες στη καθε εποχη πολεμος κακουχιες δολοπλοκιες και ανεκπληρωτοι ερωτες ανθρωπων που αλλαζαν τις ζωες ολων..

[Angie · Rating 5 out of 5]

Η συνέχεια της "εξομολόγησης". Αρκετά καλό!

[Κικη Ξυραφιδου · Rating 4 out of 5]

Αρκετά καλό όπως το πρώτο

[Anna · Rating 5 out of 5]

Εξαιρετική γραφή, πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή. Πέντε αστέρια με τόνο!

[Σταυρούλα Βασιλάκη · Rating 5 out of 5]

εξαιρετικά καλό βιβλίο καλογραμμένο και με ωραία πλοκή οπωσδήποτε πρέπει κάποιος να διαβάσει και την εξομολόγηση που είναι η συνέχεια του .

[Ermina · Rating 3 out of 5]

Ευκολοδιάβαστο, ιστορίες που σε καθηλώνουν.

[Eli · Rating 3 out of 5]

* Audiobook *

[Katerina Efstathiou · Rating 4 out of 5]

Έχοντας διαβασει την Εξομολογηση απολαυσα πραγματικα το νεο βιβλιο που ηρθε για να καλυψει ολα τα κενα που μου δημιουργηθηκαν.Οντας ανθρωπος που μου αρεσουν οι συνεχειες χαρηκα ιδιαιτερα οταν εμαθα πως ειναι η συνεχεια του προηγουμςνου βιβλιου το οποιο ειναι μεν καλο αλλα με αφησε καπως μετεωρη.

Απο την αλλη πλευρα το μονο αρνητικο που βρισκω εγω ειναι οτι σε καποια σημεια με κουρασε η εκθεση των σκεψεων του συγγραφεα σε γενικολογα θεματα πλην της ιστοριας, την οποια δικαιολογησα ομως ως αναγκη εκφρασης μηνυματων στο κοινο.

Επιπλςον σε καποια σημεια δυσκολευτηκα να παρακολουθησω το τραμπαλισμα που γινεται οσον αφορα τον χρονο της ιστοριας και το σημερα.

Εκτιμησα επισης αφανταστα το γεγονος πως οσα εχει γραψει ως τα τωρα ο κυριος Σπυρος τον οποιο τυγχανει να γνωριζω προσωπικα- ειναι αληθινες ιστοριες διανθισμενες με την απαραιτητη λογοτεχνικη παρεμβολη και διαπιστωνω πως συγγραφικα ωριμαζει απο προσπαθεια σε προσπαθεια.Μπραβο !

[Georgia · Rating 4 out of 5]

Οι ήρωες από την Η εξομολόγηση επιστρέφουν. Η Ελένη, ο Μανούσος, ο Κωνσταντής, ο Οσμάν, η Ντιλέκ, η Αμπασέ, ο Πατέρας Θεόφιλος, ο Γιώργος...όλοι!! Κ όλοι, έχουν να πουν πολλά ακόμα, που συμπληρώνουν όσα κομματάκια έλειπαν από το puzzle της ιστορίας.
Η Παναγιά της φωτιάς εμένα προσωπικά με άγγιξε περισσότερο, και το απόλαυσα πιο πολύ. Ίσως γιατί έλειπαν οι «χυδαίες συμπεριφορές» και η «ατυχία», που υπήρχαν σε κάθε 3 γραμμές στην «Η εξομολόγηση». Με βοήθησε να καταλάβω κάποια γεγονότα που είχαν συμβεί, και αγνοούσα. Κάποια τα δικαιολόγησα, κάποια πάλι όχι! Οι χαρακτήρες των ηρώων ολοκληρώνονται και πλέον νιώθεις πως τους γνωρίζεις αρκετά. Χάρηκα αφάνταστα με το «τέλος» του Οσμάν, της Ντιλέκ, της Μάρως και της Χαϊδως του Τζουνά αν και θα ήθελα κάποιοι να υποφέρουν πολύ περισσότερο! Το δε σημείο όπου ο θρασύδειλος Οσμάν πιάνετε στα πράσα με το λάφυρο στο χέρι και «τιμωρείτε» το καταευχαριστήθηκα!!!!! Παρ’ όλ’ αυτά θεωρώ άδικο το χαμό της Αμπασέ και το γεγονός πως «μάνα» και «γιός» δεν αντάμωσαν ποτέ! Ακόμα κι αν εκείνη ήταν πάντα εκεί σαν φύλακας άγγελος του. Άξιζε στην Ελένη να ακούσει έστω και μια φορά το παιδί της να την αποκαλεί «μαμά» και να την σφίξει στην αγκαλιά του.
Η πένα του κυρίου Σπύρος Πετρουλάκης τόσο μα τόσο υπέροχη και μαγική, που μετά την ανάγνωση 2ου βιβλίου του αρχίζω να τον κατατάσσω ανάμεσα στους αγαπημένους μου! Μπορεί να μην μου άρεσαν κάποια κομμάτια των βιβλίων αλλά δεν αναιρεί την μαεστρία του και το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του!!