Περισσότερο από κάθε άλλη μορφή τέχνης, η μουσική αποπνέει μια αίσθηση ζωής, εισάγοντας το παιχνίδι, τον έρωτα, το σεξ και τους ρυθμούς του σώματος. Ακόμα και αν προτίθεσαι να διαχωρίσεις τον Χέντριξ -μουσικό ισάξιο του Τσάρλι Πάρκερ- από τα ρεύματα που δίχασαν την Αμερική στα τέλη της δεκαετίας του '60, αυτό είναι κάτι αδιανόητο. Η Ποπ καταστρέφει τη μουσική, πάρτε για παράδειγμα την ψυχαγωγία. Πριν ο καπιταλισμός αρχίσει να παράγει μαζικά την διασκέδαση σαν εμπόρευμα, οι άνθρωποι την δημιουργούσαν μόνοι τους. Πριν γίνουν εμπορεύματα τα τραγούδια και τα μουσικά όργανα, οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούσαν να τα παράγουν μόνοι τους· και αυτό έκαναν. Η καπιταλιστική διασκέδαση σημαίνει ν' αγοράζεις εισιτήριο για τον κινηματογράφο, τη συναυλία, το γήπεδο κ.λ.π και να το "καταναλώνεις". Φυσικά δεν υπάρχει τίποτα το κακό σ' αυτή καθαυτή τη μαζική διασκέδαση, σαν ένα μέσο ψυχαγωγίας. Υπάρχει όμως η τάση αναγωγής "κάθε" μορφής ψυχαγωγίας σ' αυτό το τυποποιημένο πρότυπο: συμβατική, παθητική, ούτε ατομική ούτε συλλογική, μη δημιουργική, μαζικά παραγόμενη.
Librarian Note: There is more than one author by this name in the Goodreads database.
From Wikipedia: «David Wise (May 10, 1930 – October 8, 2018) was an American journalist and author who worked for the New York Herald-Tribune in the 1950s and 1960s, and published a series of non-fiction books on espionage and US politics as well as several spy novels. His book The Politics of Lying: Government Deception, Secrecy, and Power (1973) won the George Polk Award (Book category, 1973), and the George Orwell Award (1975).»