What do you think?
Rate this book
De consequenties
Minnie Panis, ooit een piepkleine couveusebaby en ternauwernood levensvatbaar verklaard, is een gevierde jonge kunstenares. Met haar eigen leven als basismateriaal maakt ze van de werkelijkheid een laboratorium. Ze staat aan de vooravond van een experiment dat wel eens het hoogtepunt van haar oeuvre kan worden, wanneer het verleden zich aandient in de vorm van een brief en een serie eigenaardige déjà vu's. Hoe ver kan ze de realiteit manipuleren zonder zichzelf te verliezen?
De consequenties is een roman over de keuze tussen verdwijnen en overleven, en het grote verlangen door een ander gezien te worden.
De consequenties is een roman over de keuze tussen verdwijnen en overleven, en het grote verlangen door een ander gezien te worden.
288 pages, Paperback
First published May 21, 2014
88 people are currently reading
1916 people want to read
About the author
Niña Weijers
22 books101 followersNiña Weijers (Nijmegen, 1987) studied literary theory in Amsterdam and Dublin. She has published short stories, essays and articles in various literary magazines, such as Das Magazin, De Gids and De Revisor. In 2010 she won the writing competition Write Now!. She is a regular contributor to the weekly magazine De Groene Amsterdammer, and an editor of De Gids.
Her debut novel The Consequences (De consequenties) was published in May 2014. It won the Anton Wachter Prize 2014 for best first novel, the Opzij Feminist Literature Prize, the Lucy B. & C.W. van der Hoogt Prize, and was shortlisted for the Libris Prize and the Golden Boekenuil, the two most important Dutch and Flemish literary awards.
Her debut novel The Consequences (De consequenties) was published in May 2014. It won the Anton Wachter Prize 2014 for best first novel, the Opzij Feminist Literature Prize, the Lucy B. & C.W. van der Hoogt Prize, and was shortlisted for the Libris Prize and the Golden Boekenuil, the two most important Dutch and Flemish literary awards.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 367 reviews
November 6, 2014
Terwijl je door de eerste pagina's van De Consequenties wandelt, hangt Niña Weijers losjes maar trefzeker zacht glanzende ballen aan haakjes in de boom.
Ballen waardoor je als een kind verwachtingsvol opkijkt naar die bolletjes pracht aan die glanzende haakjes. Scherpe haakjes.
In haast onopvallend matglans stralen ze je tegemoet en weerspiegelen zich in elkaar. Over Minnie en moeder en mannen. Over relaties en kunst. Over het leven dat je krijgt en dat jou heeft gekregen met de barstjes die onweerlegbaar al in je constructie zitten voor je aan je eigen haakje hangt.
En terwijl je helemaal opgaat in die aanzwellende versiering, verdwijnt ze weer. Minnie Panis. En met haar Niña Weijers. Uit haar eigen leven, met een vlucht naar een volstrekt desolaat oord. Uit haar boek. Met pagina 287.
En je blijft nog even naar die deur staren waarachter ze verdween.
Waren er niet meer ballen? Verbindende slingers netjes van tak naar tak? Een piek, om het af te maken?
Maar dan dwaalt je blik waar terug naar de boom. En zie je pas wat ze heeft gecreëerd.
Een boom met een schat aan ballen. Wiegend aan weerhaakjes.
Wat een feest.
Ballen waardoor je als een kind verwachtingsvol opkijkt naar die bolletjes pracht aan die glanzende haakjes. Scherpe haakjes.
In haast onopvallend matglans stralen ze je tegemoet en weerspiegelen zich in elkaar. Over Minnie en moeder en mannen. Over relaties en kunst. Over het leven dat je krijgt en dat jou heeft gekregen met de barstjes die onweerlegbaar al in je constructie zitten voor je aan je eigen haakje hangt.
En terwijl je helemaal opgaat in die aanzwellende versiering, verdwijnt ze weer. Minnie Panis. En met haar Niña Weijers. Uit haar eigen leven, met een vlucht naar een volstrekt desolaat oord. Uit haar boek. Met pagina 287.
En je blijft nog even naar die deur staren waarachter ze verdween.
Waren er niet meer ballen? Verbindende slingers netjes van tak naar tak? Een piek, om het af te maken?
Maar dan dwaalt je blik waar terug naar de boom. En zie je pas wat ze heeft gecreëerd.
Een boom met een schat aan ballen. Wiegend aan weerhaakjes.
Wat een feest.
February 18, 2019
This book got much resonance in the Netherlands and Belgium, when published in 2014, and immediately received prestigious prizes. Indeed, it was a daring thing to launch such an ambitious novel as a debut. I think it's weird that in almost no review reference is made to Harry Mulisch. Because what Weijers is trying to do here, really appeals to the self-proclaimed emperor of Dutch literature: the same bravado, the same pseudo-philosophical musings, the same games with the reader, the accumulation of intertextual references, and so on.
In the first half of her novel Weijers focuses on the relationship between art and reality, and on the question of what it means to really exist, both as a person and/or as a work of art. She lets the main character, the young Minnie Panis immerse herself in the art scene, with all the kitsch and hollow grandeur belonging to that environment. The focus is mainly on performance art and of course Marina Abramovic regularly pops up; in a way Minnie's artworks are variations on her work. "Whoever distinguishes art from life makes radical decisions. That is what art requires, if it wants to be more than decoration on the walls of villas that would otherwise be lost in their own size. In addition: where one flows into the other, where does 'the other' still remain? Art is swallowed up in the vortex that is life, and vice versa, until a hermetically sealed system is created in which both no longer really exist. Art means to be art and life means to be alive. It's that simple". So much mumbo jumbo about conceptual art normally repels me, but because Weijers more or less portrays Minnie as an Alice in Wonderland, stumbling from astonishement to marvel, this makes her artistic experimentation somewhat digestible.
The second half of the book is much more explanatory. In various flashbacks, Weijers shows how Minnie has become who she was, starting as a particularly apathetic incubator baby. The central mantra already previously was revealed by Weijers: "the consequences were anchored in the design"; hence the obvious title. Those scenes are more beautiful written out and less chaotic than in the first part. But they bog down in a faint and absolutely incredible story about the American doctor who treated her at the time and who was at first a Taoist guru, and then evolved into a Mayan guru. That really devaluated this novel. In short, Weijers shows that she certainly has potential, also literary, but she had better let this work ripen a bit. (2.5 stars)
In the first half of her novel Weijers focuses on the relationship between art and reality, and on the question of what it means to really exist, both as a person and/or as a work of art. She lets the main character, the young Minnie Panis immerse herself in the art scene, with all the kitsch and hollow grandeur belonging to that environment. The focus is mainly on performance art and of course Marina Abramovic regularly pops up; in a way Minnie's artworks are variations on her work. "Whoever distinguishes art from life makes radical decisions. That is what art requires, if it wants to be more than decoration on the walls of villas that would otherwise be lost in their own size. In addition: where one flows into the other, where does 'the other' still remain? Art is swallowed up in the vortex that is life, and vice versa, until a hermetically sealed system is created in which both no longer really exist. Art means to be art and life means to be alive. It's that simple". So much mumbo jumbo about conceptual art normally repels me, but because Weijers more or less portrays Minnie as an Alice in Wonderland, stumbling from astonishement to marvel, this makes her artistic experimentation somewhat digestible.
The second half of the book is much more explanatory. In various flashbacks, Weijers shows how Minnie has become who she was, starting as a particularly apathetic incubator baby. The central mantra already previously was revealed by Weijers: "the consequences were anchored in the design"; hence the obvious title. Those scenes are more beautiful written out and less chaotic than in the first part. But they bog down in a faint and absolutely incredible story about the American doctor who treated her at the time and who was at first a Taoist guru, and then evolved into a Mayan guru. That really devaluated this novel. In short, Weijers shows that she certainly has potential, also literary, but she had better let this work ripen a bit. (2.5 stars)
December 23, 2017
This had a lot of promise at first. I was interested in the protagonist, her relationship with her mother, her art, but then it was as if the action was put on hold and it spun into a long, long navel gaze at art and philosophy and I lost interest.
I'm taking note that this is the third Dutch novel I've bailed on this year. It is possible I am not interested by what the Dutch are interested in.
Access to this title was provided by the publisher through Edelweiss in exchange for an honest review. This is not the book for me, but that doesn't mean it won't be the book for you.
I'm taking note that this is the third Dutch novel I've bailed on this year. It is possible I am not interested by what the Dutch are interested in.
Access to this title was provided by the publisher through Edelweiss in exchange for an honest review. This is not the book for me, but that doesn't mean it won't be the book for you.
May 31, 2022
Waar begin je als mens en waar houd je op? Wie of wat bepaalt, wie of wat je bent? Ben je überhaupt? En kunst?
Hier heb ik echt van genoten, wat een goed geschreven boek was dit! Het had veel in huis, stof tot nadenken en hield me tot het eind gevangen.
Hier heb ik echt van genoten, wat een goed geschreven boek was dit! Het had veel in huis, stof tot nadenken en hield me tot het eind gevangen.
Citaat– 'mensen die hun hele leven achterlaten, spoorloos verdwijnen, opnieuw beginnen. De mogelijkheid is aantrekkelijk: een leven op -rewind-, alles in omgekeerde volgorde zodat het zichzelf uitwist, totdat je weer een schone baby bent, of zelfs nog minder dan dat, een foetus zonder opperhuid, zonder vet, zonder skelet, zonder hersenkronkels. Een wezen dat nog niets heeft gekozen, nog niets heeft gelaten, nog niet is overvallen door botte pech en al even onzinnige momenten van geluk. Vanuit daar opnieuw beginnen. Zonder ouders om je verkeerd op te voeden, zonder kinderlijke angsten, zonder navigatieblunders. Zelf een naam uitzoeken, niet langzaam worden wie je bent maar het al zíjn, een bouwpakket zonder ontbrekende onderdelen, misrekeningen of constructiefouten. Geen willekeur. Geen verplichtingen. Niemand zijn, nergens zijn.'
December 2, 2017
Ontzettend goed geschreven, boordevol ideeën en compleet eigenzinnig: wat een debuut!
Vooral het eerste deel is magistraal: de kunstwereld is een originele setting en ik vond het zalig hoe een loopje met de kunstwereld genomen werd. Maar bovenal zijn de ideeën over kunst en identiteit heel sterk. En Minnie is een heerlijk apart hoofdpersonage.
Het was wat wennen aan het tweede deel, waarbij het verleden van Minnie onderzocht wordt en waarbij de kunstwereld verlaten wordt. Waar het eerste deel snedig en scherp is, is het tweede deel eerder flou en zweverig. Ik had er na afloop wat moeite mee (waar gaat het over en waar gaat het naartoe?), tot ik me bedacht dat het eigenlijk wat in de stijl van Murakami was. En als ik Murakami zo graag lees, dan kan ik daar Niña Weijers niet op afrekenen, alleen maar omdat het eerste deel van haar boek zoveel beter is.
Vier sterren en een nieuwe auteur op mijn toekomstige leeslijst!
Vooral het eerste deel is magistraal: de kunstwereld is een originele setting en ik vond het zalig hoe een loopje met de kunstwereld genomen werd. Maar bovenal zijn de ideeën over kunst en identiteit heel sterk. En Minnie is een heerlijk apart hoofdpersonage.
Het was wat wennen aan het tweede deel, waarbij het verleden van Minnie onderzocht wordt en waarbij de kunstwereld verlaten wordt. Waar het eerste deel snedig en scherp is, is het tweede deel eerder flou en zweverig. Ik had er na afloop wat moeite mee (waar gaat het over en waar gaat het naartoe?), tot ik me bedacht dat het eigenlijk wat in de stijl van Murakami was. En als ik Murakami zo graag lees, dan kan ik daar Niña Weijers niet op afrekenen, alleen maar omdat het eerste deel van haar boek zoveel beter is.
Vier sterren en een nieuwe auteur op mijn toekomstige leeslijst!
April 19, 2021
Het is moeilijk te geloven dat dit een debuutroman is. Het komt over als een werk van een auteur die al meerdere titels op haar naam heeft staan en die naar dit boek heeft toegewerkt. Een indrukwekkend debuut dat ik af en toe moest wegleggen om even over het geschrevene na te denken. Er staan veel verwijzingen naar de kunstwereld in en veel gedachten en mooie (taal)vondsten. De enige kanttekening die ik heb is dat het misschien iets gedoseerder had gekund. Nu moest ik af en toe naar adem happen. Maar goed, dat is muggenziften want dit is gewoon een mooi boek. Ik ben benieuwd naar haar boek Kamers Antikamers want met dit debuut heeft ze de lat wel erg hoog gelegd.
June 8, 2015
Ik vond het erg pretentieus overkomen. Weijers spuit met interessante weetjes die door de schrijfstijl totaal oninteressant worden. Verhaal vond ik vaak ongeloofwaardig en ging eigenlijk nergens heen. Weijers wil blijkbaar iets vertellen over hoe kunst zich verhoudt tot het leven maar maakt haar punt niet en het blijft wat mij betreft vaag. Karakters vond ik niet bijzonder. Zal niet snel weer iets van haar oppakken.
April 6, 2016
Ik heb er ruim een half jaar over gedaan om 'De consequenties' uitgelezen te krijgen. Niet van m'n gewoonte, want hoewel ik soms verschillende boeken tegelijk lees, probeer ik ze niet te lang te laten liggen, maar 'De consequenties' was zo'n boek dat ik steevast vol goeie moed uit de kast nam wanneer ik een kwartiertje tijd over had, en dat daarna twee weken op de salon- of nachttafel kampeerde om dan weer anoniem in de kast te verdwijnen. Nu heb ik het eindelijk uit, en het gevoel dat overheerst, valt wellicht het best te omschrijven als 'opluchting'. Oef, het is uit, en ik kan naar iets anders.
Het boek leest nochtans vlot, maar het verhaal heeft me nooit weten te vatten, en de schrijfstijl van Weijers ligt me niet helemaal. Iets te achteloos, te onverschillig misschien. Wie het boek als een ideeënroman leest, haalt er wellicht bijzonder veel interessante bespiegelingen over kunst en filosofie uit, maar wie een echt verhaal verwacht, komt van een kale reis terug. Zeker in de tweede helft van het boek blijkt er opeens bitter weinig over te blijven, en het einde is nogal teleurstellend: omdat de fotograaf als personage amper wordt uitgewerkt, wekt het hele slot weinig beroering op bij de lezer. Enfin, bij mij toch, want veel andere lezers voelden blijkbaar wél iets. Ik niet echt.
Het boek leest nochtans vlot, maar het verhaal heeft me nooit weten te vatten, en de schrijfstijl van Weijers ligt me niet helemaal. Iets te achteloos, te onverschillig misschien. Wie het boek als een ideeënroman leest, haalt er wellicht bijzonder veel interessante bespiegelingen over kunst en filosofie uit, maar wie een echt verhaal verwacht, komt van een kale reis terug. Zeker in de tweede helft van het boek blijkt er opeens bitter weinig over te blijven, en het einde is nogal teleurstellend: omdat de fotograaf als personage amper wordt uitgewerkt, wekt het hele slot weinig beroering op bij de lezer. Enfin, bij mij toch, want veel andere lezers voelden blijkbaar wél iets. Ik niet echt.
January 12, 2025
Net ook dit boek herlezen voor mijn examen en ik heb mij er eigenlijk zwaar hard aan geïrriteerd oeps. Misschien komt het omdat ik op dit moment veel liever één van mijn eigen boeken zou lezen waar ik niet 1000 motieven uit moet proberen halen, maar ik heb echt verschillende keren dit boek naar de andere kant van mijn kamer willen gooien (zeker toen ik op 3 januari de zin ‘Drie januari, drie sigaretten.’ las, ik dacht bijna dat dit expres was gedaan of zo).
Maar uiteraaaardd moet ik wel toegeven dat dit een enorm goed geschreven boek is.
Hopelijk ga ik nu niet buizen op mijn examen want ik denk niet dat ik het zou aankunnen om dit nog is te lezen🙏
Maar uiteraaaardd moet ik wel toegeven dat dit een enorm goed geschreven boek is.
Hopelijk ga ik nu niet buizen op mijn examen want ik denk niet dat ik het zou aankunnen om dit nog is te lezen🙏
December 18, 2017
I tried. I really tried. But I don't think I'm the right public for this book....
I received a copy of this book in a Goodreads giveaway in exchange for an honest review.
I received a copy of this book in a Goodreads giveaway in exchange for an honest review.
January 3, 2016
Het las vlot, maar toch greep het verhaal me niet. Het kwam allemaal een beetje op me over als los zand. De uiteenzettingen over kunst (iets teveel van het goede), het werkelijke verhaal van de fotograaf dat uiteindelijk wat mij betreft flinterdun bleek en het verleden van Minnie, dat in mijn beleving nauwelijks verband hield met het heden, waardoor ik me steeds afvroeg wat ik nu eigenlijk aan het lezen was.
Een leuk gegeven, maar het kwam niet uit de verf.
De schrijfstijl vond ik ook niet overweldigend. Beetje onverschillig kwam het op me over.
Een leuk gegeven, maar het kwam niet uit de verf.
De schrijfstijl vond ik ook niet overweldigend. Beetje onverschillig kwam het op me over.
April 11, 2015
Soms moet je ‘er in’ komen, je door de eerste tientallen bladzijden van een boek worstelen vooraleer de personages tot leven komen en er een nieuwe wereld voor je opengaat: het woord is vlees geworden. Maar soms weet je meteen: dit zit goed, dit verhaal staat als een huis, deze roman gaat niet aan zijn eigen gewicht ten onder, deze personages zakken niet door het ijs.
Zo verging het me bij de eerste bladzijde van ‘De Consequenties’ van Niña Weijers. Een wervelende eerste zin ook, je weet niet wat hij betekent, je weet alleen dàt hij betekent: “Op de dag dat Minnie Panis voor de derde keer uit haar eigen leven verdween stond de zon laag en de maan hoog aan de hemel.” Zo ‘n zin grijpt je bij je nekvel zoals alleen een goed gedicht dat vermag. Hoe kun je uit je eigen leven verdwijnen, tenzij dan die ene keer die meteen de laatste keer is? En Minnie Panis doet dat dan al voor de derde keer!
Na de mystiek van de eerste zin volgt het mysterie van de tweede zin: “Het was 11 februari 2012, de dag was helder en koud, maar niet koud genoeg”, staat er. Niet koud genoeg waarvoor? En wat is er aan de hand met 11 februari 2012? 11.02.2012, net geen palindroom, net geen datum die zichzelf spiegelt, net geen dag in het leven die in zijn eigen staart bijt en zo een ‘eeuwige terugkeer’ markeert, want dan had het een jaartje eerder moeten zijn. Wel een dag op volle getalsterkte, even normaal als nadrukkelijk en dus als noodlottig aangekondigd.
Van het mysterie dat op die dag opsteekt als een windvlaag landen we in de volgende zinnen weer in de gewone Amsterdamse werkelijkheid, voetjes op de grond. Of toch niet helemaal, want er wordt verwoed geschaatst op de grachten, op de dunne ijzers waarmee de Nederlanders zich tegen de zwaartekracht afzetten. Maar hoe knap formuleert Weijers dat, alsof ze de taal zelf op sterk water zet: “Er werden tochten georganiseerd en afgelast, er werd gespeculeerd over een Elfstedentocht, wel, niet, een winterse cadans die het land in zijn greep hield alsof het koersen betrof en iedereen aandelen bezat.” De cadans van die zin alleen al, zo schaatsend over die eerste bladzijde! En dan die achteloze vergelijking om de ijsgekte van de Hollanders te schetsen. Als Vlaming mag ik dat zeggen: ze zijn ook écht makelaars, speculanten in ijs als het vriest boeven de Moerdijk, veel meer nog dan makelaars in koffie.
Na die ‘down to earth’ benadering van het winterse Nederland waar iedereen alleen maar monomaan denkt aan de Elfstedentocht, ja, neen, volgt een filosofische beschouwing middels een naar de toekomst verwijzende vergelijking tussen weersomstandigheden en verliefdheid, en de merkwaardige kortzichtigheid die het menselijk lichaam er in beide gevallen op nahoudt: “het denkt dat de huidige toestand altijd zal blijven voortbestaan en steekt niets, maar dan ook niets op van het verleden, dat misschien wel iets roept, maar dan toch recht tegen de wind in.” Poef, dat belooft niet veel goeds. De alwetende verteller weet dat verliefdheid en het weer nooit blijft wat het is. En dat zoiets consequenties heeft. Het verleden – dat de personages niet kunnen of niet willen horen – zal hen inhalen. En snel.
Let wel: dit alles staat op de eerste bladzijde van ‘De Consequenties’ en het maakt deel uit van de proloog van anderhalve bladzijde. Die proloog eindigt met de concretisering van de allereerste zin – over de dag waarop Minnie Panis voor de derde keer uit haar eigen leven zou verdwijnen. De alwetende verteller blijkt dan helemaal niet zo alwetend te zijn. Samen met de lezer vraagt hij zich af “waarom Minnie rond twee uur ’s middags moedwillig op het te dunne ijs ging staan en bleef staan terwijl het scheurde”.
Het mysterie vergroot en het ijs scheurt dus op die fatale dag, zoals 2000 jaar eerder in de Tempel in Jeruzalem het voorhangsel scheurde op het moment dat Jezus stierf aan het kruis. Overigens géén negatief geladen gebeurtenis, maar juist een ‘eenmalige bevrijdende aangifte’ van formaat: door zijn dood heeft Jezus de scheiding – het ‘voorhangsel’ - tussen God en de mens ongedaan gemaakt. Jezus als de Verlosser, het Lam Gods dat wegneemt de zonden der wereld. Het zit allemaal vervat in de eerste anderhalve bladzijde van De Consequenties. Jezus.
En dat – van de zo nadrukkelijk gedateerde dag (des oordeels?) over het (al dan niet goddelijke) lam naar het scheurend ijs en het in het niets willen (of net niet willen) verzinken – keert allemaal terug in de 280 bladzijden die daarna nog volgen. Over kunst en werkelijkheid en hoe die in mekaar overlopen, over afwezigheid die iets of iemand juist zo nadrukkelijk kan oproepen, aanwezig maken, over visioenen en mystiek, over Picasso, Marina Abramovic, Lao Tse en de smakeloze commercialisering van alternatieve manieren van kijken, denken en bestaan. Over de consequenties van elke daad, ook de daad die niet gesteld is. En over een creditcard als seksspeeltje. Maar dat moet u maar zelf lezen.
Zo verging het me bij de eerste bladzijde van ‘De Consequenties’ van Niña Weijers. Een wervelende eerste zin ook, je weet niet wat hij betekent, je weet alleen dàt hij betekent: “Op de dag dat Minnie Panis voor de derde keer uit haar eigen leven verdween stond de zon laag en de maan hoog aan de hemel.” Zo ‘n zin grijpt je bij je nekvel zoals alleen een goed gedicht dat vermag. Hoe kun je uit je eigen leven verdwijnen, tenzij dan die ene keer die meteen de laatste keer is? En Minnie Panis doet dat dan al voor de derde keer!
Na de mystiek van de eerste zin volgt het mysterie van de tweede zin: “Het was 11 februari 2012, de dag was helder en koud, maar niet koud genoeg”, staat er. Niet koud genoeg waarvoor? En wat is er aan de hand met 11 februari 2012? 11.02.2012, net geen palindroom, net geen datum die zichzelf spiegelt, net geen dag in het leven die in zijn eigen staart bijt en zo een ‘eeuwige terugkeer’ markeert, want dan had het een jaartje eerder moeten zijn. Wel een dag op volle getalsterkte, even normaal als nadrukkelijk en dus als noodlottig aangekondigd.
Van het mysterie dat op die dag opsteekt als een windvlaag landen we in de volgende zinnen weer in de gewone Amsterdamse werkelijkheid, voetjes op de grond. Of toch niet helemaal, want er wordt verwoed geschaatst op de grachten, op de dunne ijzers waarmee de Nederlanders zich tegen de zwaartekracht afzetten. Maar hoe knap formuleert Weijers dat, alsof ze de taal zelf op sterk water zet: “Er werden tochten georganiseerd en afgelast, er werd gespeculeerd over een Elfstedentocht, wel, niet, een winterse cadans die het land in zijn greep hield alsof het koersen betrof en iedereen aandelen bezat.” De cadans van die zin alleen al, zo schaatsend over die eerste bladzijde! En dan die achteloze vergelijking om de ijsgekte van de Hollanders te schetsen. Als Vlaming mag ik dat zeggen: ze zijn ook écht makelaars, speculanten in ijs als het vriest boeven de Moerdijk, veel meer nog dan makelaars in koffie.
Na die ‘down to earth’ benadering van het winterse Nederland waar iedereen alleen maar monomaan denkt aan de Elfstedentocht, ja, neen, volgt een filosofische beschouwing middels een naar de toekomst verwijzende vergelijking tussen weersomstandigheden en verliefdheid, en de merkwaardige kortzichtigheid die het menselijk lichaam er in beide gevallen op nahoudt: “het denkt dat de huidige toestand altijd zal blijven voortbestaan en steekt niets, maar dan ook niets op van het verleden, dat misschien wel iets roept, maar dan toch recht tegen de wind in.” Poef, dat belooft niet veel goeds. De alwetende verteller weet dat verliefdheid en het weer nooit blijft wat het is. En dat zoiets consequenties heeft. Het verleden – dat de personages niet kunnen of niet willen horen – zal hen inhalen. En snel.
Let wel: dit alles staat op de eerste bladzijde van ‘De Consequenties’ en het maakt deel uit van de proloog van anderhalve bladzijde. Die proloog eindigt met de concretisering van de allereerste zin – over de dag waarop Minnie Panis voor de derde keer uit haar eigen leven zou verdwijnen. De alwetende verteller blijkt dan helemaal niet zo alwetend te zijn. Samen met de lezer vraagt hij zich af “waarom Minnie rond twee uur ’s middags moedwillig op het te dunne ijs ging staan en bleef staan terwijl het scheurde”.
Het mysterie vergroot en het ijs scheurt dus op die fatale dag, zoals 2000 jaar eerder in de Tempel in Jeruzalem het voorhangsel scheurde op het moment dat Jezus stierf aan het kruis. Overigens géén negatief geladen gebeurtenis, maar juist een ‘eenmalige bevrijdende aangifte’ van formaat: door zijn dood heeft Jezus de scheiding – het ‘voorhangsel’ - tussen God en de mens ongedaan gemaakt. Jezus als de Verlosser, het Lam Gods dat wegneemt de zonden der wereld. Het zit allemaal vervat in de eerste anderhalve bladzijde van De Consequenties. Jezus.
En dat – van de zo nadrukkelijk gedateerde dag (des oordeels?) over het (al dan niet goddelijke) lam naar het scheurend ijs en het in het niets willen (of net niet willen) verzinken – keert allemaal terug in de 280 bladzijden die daarna nog volgen. Over kunst en werkelijkheid en hoe die in mekaar overlopen, over afwezigheid die iets of iemand juist zo nadrukkelijk kan oproepen, aanwezig maken, over visioenen en mystiek, over Picasso, Marina Abramovic, Lao Tse en de smakeloze commercialisering van alternatieve manieren van kijken, denken en bestaan. Over de consequenties van elke daad, ook de daad die niet gesteld is. En over een creditcard als seksspeeltje. Maar dat moet u maar zelf lezen.
October 4, 2018
Dít is hoe je debuteert!
November 2, 2017
Na het lezen van de eerste pagina was mij al duidelijk dat Niña Weijers een groot talent heeft.
Ze kan zeker schrijven. De eerste 50 pagina's staan vol met zinnen die de moeite waard zijn om te noteren en te onthouden (waarom heb ik dat niet gedaan?), en ze kiest interessante onderwerpen om over te schrijven: haar verhouding met de fotograaf en de kunst die ze maken vond ik ongelofelijk interessant, de relatie met haar moeder is erg sterk, alles omtrent de therapie die ze heeft gevolgd als baby en de dokter die haar behandelde was fascinerend.
Wat is het dus jammer dat het zo slordig uitgewerkt is. De schrijfstijl die me zo aansprak in het begin, laat ze een beetje los wanneer het meer plotgedreven wordt. Volgens mij is dat een natuurlijk gevolg van een plot dat dwingender wordt, maar daar had ze voor moeten waken. Wanneer je van alles hebt om over te schrijven, moet je je bewust blijven van hoe je het opschrijft. Dit is iets wat ik vaak in boeken tegenkom, veelal van debutanten: schrijvers die poëtisch beginnen, vol goede moed, en zich vervolgens gehaast lijken te voelen om de klus die 'de roman' is te klaren. Niet alleen is het jammer dat je de mooie zinnen en gedachten moet missen, het is ook inconsequent qua toon; iets waardoor het nog minder als een geheel voelt. Ook zijn de vele lijntjes niet mooi met elkaar verweven. Als scheve stoeptegels liggen ze wat door elkaar, en ik had als voetganger vaak het idee dat ik erover kon struikelen. Ik heb zonder verwondingen het eind van de weg gehaald, maar het is geen fijne wandelervaring wanneer je telkens moet kijken waar je je stappen zet en vreest voor een ongeluk.
Deze roman gaat in de eerste plaats over Minnie Panis. Maar hij gaat over zo veel meer. En door de manier waarop zij schrijft over vele onderwerpen, lijkt het af en toe alsof ze over niks schrijft. Door de opzet en vorm lijkt het af en toe een willekeurigheid aan gebeurtenissen. En ook al staat het allemaal met elkaar in verband: ik zie een schrijfster die het met elkaar in verband brengt. En ik wil geen schrijfster zien wanneer ik een boek lees, ik wil geen plakwerk zien van verhaallijnen.
Ik denk dat het een veel beter boek was geweest als Niña Weijers hier een jaartje extra aan had besteed. Als ze geen angst had gevoeld om te morren met haar oorspronkelijke idee, als ze wat had geëxperimenteerd. En als haar redacteur wat strenger was geweest.
Ze kan zeker schrijven. De eerste 50 pagina's staan vol met zinnen die de moeite waard zijn om te noteren en te onthouden (waarom heb ik dat niet gedaan?), en ze kiest interessante onderwerpen om over te schrijven: haar verhouding met de fotograaf en de kunst die ze maken vond ik ongelofelijk interessant, de relatie met haar moeder is erg sterk, alles omtrent de therapie die ze heeft gevolgd als baby en de dokter die haar behandelde was fascinerend.
Wat is het dus jammer dat het zo slordig uitgewerkt is. De schrijfstijl die me zo aansprak in het begin, laat ze een beetje los wanneer het meer plotgedreven wordt. Volgens mij is dat een natuurlijk gevolg van een plot dat dwingender wordt, maar daar had ze voor moeten waken. Wanneer je van alles hebt om over te schrijven, moet je je bewust blijven van hoe je het opschrijft. Dit is iets wat ik vaak in boeken tegenkom, veelal van debutanten: schrijvers die poëtisch beginnen, vol goede moed, en zich vervolgens gehaast lijken te voelen om de klus die 'de roman' is te klaren. Niet alleen is het jammer dat je de mooie zinnen en gedachten moet missen, het is ook inconsequent qua toon; iets waardoor het nog minder als een geheel voelt. Ook zijn de vele lijntjes niet mooi met elkaar verweven. Als scheve stoeptegels liggen ze wat door elkaar, en ik had als voetganger vaak het idee dat ik erover kon struikelen. Ik heb zonder verwondingen het eind van de weg gehaald, maar het is geen fijne wandelervaring wanneer je telkens moet kijken waar je je stappen zet en vreest voor een ongeluk.
Deze roman gaat in de eerste plaats over Minnie Panis. Maar hij gaat over zo veel meer. En door de manier waarop zij schrijft over vele onderwerpen, lijkt het af en toe alsof ze over niks schrijft. Door de opzet en vorm lijkt het af en toe een willekeurigheid aan gebeurtenissen. En ook al staat het allemaal met elkaar in verband: ik zie een schrijfster die het met elkaar in verband brengt. En ik wil geen schrijfster zien wanneer ik een boek lees, ik wil geen plakwerk zien van verhaallijnen.
Ik denk dat het een veel beter boek was geweest als Niña Weijers hier een jaartje extra aan had besteed. Als ze geen angst had gevoeld om te morren met haar oorspronkelijke idee, als ze wat had geëxperimenteerd. En als haar redacteur wat strenger was geweest.
May 10, 2018
De proloog was een mokerslag: wat een begin! Meteen zit je ook midden in het verhaal. De verhouding met haar moeder; haar eerste 'kunstproject'; haar gedrevenheid om een kunstenaar te zijn die geen kunstenaar wil zijn; haar verhouding met de fotograaf en de sublieme manier waarop ze zijn verraad omzet in een nieuw kunstproject... Dat was smullen, zo'n goede honderd bladzijden lang.
En dan - helaas - zakt het verhaal als een pudding in elkaar. Er gebeurt nog weinig of niets en om de haverklap wordt het verhaal volgestouwd met bespiegelingen over kunst die op zich wel interessant kunnen zijn, maar niet zoveel bijdragen tot de roman.
Later wordt het wel weer beter, maar tegen het einde verliest Weijers zich in zweverige new-age-toestanden en oosterse filosofieën.
Hoewel ik over het verloop van het verhaal enigszins ontgoocheld was, bleef ik onder de indruk van de uitgepuurde schrijfstijl van deze jonge auteur. Als debuut is dit zonder meer indrukwekkend en verfrissend en ik neem me alvast voor een volgende roman van Weijers met veel verwachting tegemoet te zien.
En dan - helaas - zakt het verhaal als een pudding in elkaar. Er gebeurt nog weinig of niets en om de haverklap wordt het verhaal volgestouwd met bespiegelingen over kunst die op zich wel interessant kunnen zijn, maar niet zoveel bijdragen tot de roman.
Later wordt het wel weer beter, maar tegen het einde verliest Weijers zich in zweverige new-age-toestanden en oosterse filosofieën.
Hoewel ik over het verloop van het verhaal enigszins ontgoocheld was, bleef ik onder de indruk van de uitgepuurde schrijfstijl van deze jonge auteur. Als debuut is dit zonder meer indrukwekkend en verfrissend en ik neem me alvast voor een volgende roman van Weijers met veel verwachting tegemoet te zien.
August 12, 2020
Voortreffelijk debuut. Vooral de eerste helft van het boek is erg sterk omwille van de ideeën over kunst en kunstenaarschap die erin verweven zitten. De schatplichtigheid aan en verwijzingen naar Marina Abramovic (wier memoires ‘Walk through Walls’ ook een aanrader is) zorgden voor mij voor extra leesplezier. Ook genoten van snedige beschrijvingen à la “Er volgde een uitwisseling van schouderklappen over en weer, een intrigerende omgangsvorm die voorbehouden was aan mannen onder elkaar en in heldere contouren de hele evolutie van aap naar mens blootlegde”.
Flawless is dit werk natuurlijk niet. Aangezien ‘De Consequenties’ het meer van zijn ideeën moet hebben dan van een sterk plot, kan ik me ook voorstellen dat niet iedereen even gecharmeerd zal zijn. Toch neem ik mijn petje af voor Niña Weijers die een dergelijke roman op 27-jarige leeftijd uit haar pen wist te toveren. 4,5 sterretjes.
Flawless is dit werk natuurlijk niet. Aangezien ‘De Consequenties’ het meer van zijn ideeën moet hebben dan van een sterk plot, kan ik me ook voorstellen dat niet iedereen even gecharmeerd zal zijn. Toch neem ik mijn petje af voor Niña Weijers die een dergelijke roman op 27-jarige leeftijd uit haar pen wist te toveren. 4,5 sterretjes.
January 14, 2023
3e keer goeie keer? niet echt maar ja
---
Ondanks dat dit de tweede keer is dat ik het boek lees, snap ik er nog steeds niet veel van. De flashbacks maakte het moeilijker om het verhaal te kunnen volgen. Het boek bracht meer vragen dan antwoorden en dat is niet iets dat ik in een boek zoek.
---
Ondanks dat dit de tweede keer is dat ik het boek lees, snap ik er nog steeds niet veel van. De flashbacks maakte het moeilijker om het verhaal te kunnen volgen. Het boek bracht meer vragen dan antwoorden en dat is niet iets dat ik in een boek zoek.
Read
August 13, 2024Het boek startte met een grote hoeveelheid Grote Gedachten, daar moet ik soms een beetje van zuchten. Maar het past wel bij een kunstenaar-die-geen-kunstenaar-is™. Interessante verhaallijnen in het boek, over ouder en kind, over behandelingen, over doen alsof.
February 16, 2021
3,5 ster
Het eerste deel - 2012 - voelde eindeloos, terwijl de daaropvolgende delen soms diepgang misten. Interessante thematiek, dat wel!
Het eerste deel - 2012 - voelde eindeloos, terwijl de daaropvolgende delen soms diepgang misten. Interessante thematiek, dat wel!
December 27, 2024
Als de Bijenkorf in nog één boek voorkomt word ik gek
Read
June 21, 2014DE KUNST OM TE LEVEN
Onder welke stoeptegel ze vandaan komen is een raadsel, maar met Niña Weijers kan weer een nieuw hoogtepunt in debutantenland worden bijschreven. De consequenties beschrijft hoe kunst en identiteit het gevecht aangaan en uiteindelijk samensmelten. En de werkelijkheid opnieuw richting geven.
De jonge kunstenares Minnie Panis heeft helemaal niets met de status van het kunstenaarschap en ze verbaast zich over haar groeiende bekendheid. Juist die tegenstrijdigheid staat aan de basis van haar werk dat een grote impact heeft in de internationale kunstwereld. Panis gebruikt haar eigen leven ter verbeelding van vraagstukken als 'wie ben ik' en 'waarom ben ik hier'. Door te experimenteren met de eigen verschijning, levenswijze en verworvenheden weet ze haast onbewust een indrukwekkend oeuvre samen te stellen.
Afval
Haar eerste belangrijke werk is een fotoserie van alle afvalstoffen die ze in een aantal maanden produceert. De verstilde beelden van verbruikt consumeren – onder de titel Bestaat Minnie Panis? – vormen een intrigerend beeld van de vervagende scheidslijn tussen leven en kunst. Het is de geconstrueerde bewijsvoering van het bestaan, niets meer en niets minder.
Na een one-nightstand met een bevriende fotograaf, ontdekt Minnie dat hij haar tijdens de slaap heeft gefotografeerd en deze foto's heeft gepubliceerd in Vogue. Als de grootste verontwaardiging voorbij is, weet Minnie deze 'geschonden privacy' perfect in te zetten als confronterend bestanddeel van haar kunst. De intimiteit van de slapende onschuld in een internationaal modetijdschrift wordt wereldwijd opgemerkt en bewonderd.
Couveusebaby
De wijze waarop Niña Weijers haar hoofdpersoon neerzet als een gevoelige vrouw die voornamelijk op intuïtie koerst, is indrukwekkend te noemen. Het is de structuur van de roman, met goed gedoseerde flashbacks, die laat zien hoe deze kunstenaar langzaam transformeert in haar eigen kunstwerk. Met de fotograaf die haar zo brutaal heeft 'vermarkt', zet Minnie een volgend project op touw: ze wordt drie weken ongemerkt gevolgd, gefotografeerd en gedocumenteerd.
Panis is als problematische couveusebaby aan het leven begonnen. Weijers werkt dit aspect verder uit om daarmee de gevolgen te verklaren die het levenspad van de kunstenaar zullen markeren. Als voorbeeld voor deze ontwikkeling wordt de ramp met de Tacoma Narrows Bridge in 1940 gememoreerd. Vier maanden na de oplevering van de brug stortte hij in door een fatale rekenfout in de constructie: de brug was eigenlijk al ingestort voordat men met bouwen begon. 'De consequenties waren verankerd in het ontwerp.
Bas Jan Ader
Minnie Panis raakt dermate verstrikt in heden en verleden dat ze een ultieme daad stelt. De overtuiging dat 'geen perfect geformuleerde gedachte op kan tegen een perfect uitgevoerde handeling', vormt de drijfveer van de kunstenaar die geen kunst 'maakt' maar kunst 'is geworden'. Op dit punt aanbeland brengt Niña Weijers het intrigerende verhaal van performance-kunstenaar Bas Jan Ader naar voren. Ader verdween in 1975 tijdens zijn solo-oversteek van de Atlantische Oceaan. De zeereis maakte deel uit van zijn werk In Search of the Miraculous maar negen maanden later werd de boot leeg teruggevonden en was de kunstenaar verdwenen. Tot op de dag van vandaag wordt gespeculeerd over de al dan niet verkozen opzet van Ader, met als uiteindelijke vraag wat de grenzen van kunst zijn.
De verhaallijn in dit bijzondere boek wordt versterkt door de vele aanhalingen uit de kunstwereld. Naast Bas Jan Ader schrijft Weijers over de beroemde performance The Artist is Present van Marina Abramović, over de zusjes L.A. Raeven, de fotografie van Jeff Wall en het atelier van Francis Bacon. Niet als namedropping maar als prikkelende bijdragen om de versnipperde wereld van Minnie Panis te illustreren in een virtuoos gecomponeerde roman.
http://www.8weekly.nl/artikel/11626/n...
@8WEEKLY/André van Dijk
Onder welke stoeptegel ze vandaan komen is een raadsel, maar met Niña Weijers kan weer een nieuw hoogtepunt in debutantenland worden bijschreven. De consequenties beschrijft hoe kunst en identiteit het gevecht aangaan en uiteindelijk samensmelten. En de werkelijkheid opnieuw richting geven.
De jonge kunstenares Minnie Panis heeft helemaal niets met de status van het kunstenaarschap en ze verbaast zich over haar groeiende bekendheid. Juist die tegenstrijdigheid staat aan de basis van haar werk dat een grote impact heeft in de internationale kunstwereld. Panis gebruikt haar eigen leven ter verbeelding van vraagstukken als 'wie ben ik' en 'waarom ben ik hier'. Door te experimenteren met de eigen verschijning, levenswijze en verworvenheden weet ze haast onbewust een indrukwekkend oeuvre samen te stellen.
Afval
Haar eerste belangrijke werk is een fotoserie van alle afvalstoffen die ze in een aantal maanden produceert. De verstilde beelden van verbruikt consumeren – onder de titel Bestaat Minnie Panis? – vormen een intrigerend beeld van de vervagende scheidslijn tussen leven en kunst. Het is de geconstrueerde bewijsvoering van het bestaan, niets meer en niets minder.
Na een one-nightstand met een bevriende fotograaf, ontdekt Minnie dat hij haar tijdens de slaap heeft gefotografeerd en deze foto's heeft gepubliceerd in Vogue. Als de grootste verontwaardiging voorbij is, weet Minnie deze 'geschonden privacy' perfect in te zetten als confronterend bestanddeel van haar kunst. De intimiteit van de slapende onschuld in een internationaal modetijdschrift wordt wereldwijd opgemerkt en bewonderd.
Couveusebaby
De wijze waarop Niña Weijers haar hoofdpersoon neerzet als een gevoelige vrouw die voornamelijk op intuïtie koerst, is indrukwekkend te noemen. Het is de structuur van de roman, met goed gedoseerde flashbacks, die laat zien hoe deze kunstenaar langzaam transformeert in haar eigen kunstwerk. Met de fotograaf die haar zo brutaal heeft 'vermarkt', zet Minnie een volgend project op touw: ze wordt drie weken ongemerkt gevolgd, gefotografeerd en gedocumenteerd.
Panis is als problematische couveusebaby aan het leven begonnen. Weijers werkt dit aspect verder uit om daarmee de gevolgen te verklaren die het levenspad van de kunstenaar zullen markeren. Als voorbeeld voor deze ontwikkeling wordt de ramp met de Tacoma Narrows Bridge in 1940 gememoreerd. Vier maanden na de oplevering van de brug stortte hij in door een fatale rekenfout in de constructie: de brug was eigenlijk al ingestort voordat men met bouwen begon. 'De consequenties waren verankerd in het ontwerp.
Bas Jan Ader
Minnie Panis raakt dermate verstrikt in heden en verleden dat ze een ultieme daad stelt. De overtuiging dat 'geen perfect geformuleerde gedachte op kan tegen een perfect uitgevoerde handeling', vormt de drijfveer van de kunstenaar die geen kunst 'maakt' maar kunst 'is geworden'. Op dit punt aanbeland brengt Niña Weijers het intrigerende verhaal van performance-kunstenaar Bas Jan Ader naar voren. Ader verdween in 1975 tijdens zijn solo-oversteek van de Atlantische Oceaan. De zeereis maakte deel uit van zijn werk In Search of the Miraculous maar negen maanden later werd de boot leeg teruggevonden en was de kunstenaar verdwenen. Tot op de dag van vandaag wordt gespeculeerd over de al dan niet verkozen opzet van Ader, met als uiteindelijke vraag wat de grenzen van kunst zijn.
De verhaallijn in dit bijzondere boek wordt versterkt door de vele aanhalingen uit de kunstwereld. Naast Bas Jan Ader schrijft Weijers over de beroemde performance The Artist is Present van Marina Abramović, over de zusjes L.A. Raeven, de fotografie van Jeff Wall en het atelier van Francis Bacon. Niet als namedropping maar als prikkelende bijdragen om de versnipperde wereld van Minnie Panis te illustreren in een virtuoos gecomponeerde roman.
http://www.8weekly.nl/artikel/11626/n...
@8WEEKLY/André van Dijk
May 2, 2017
via my blog https://bookstalkerblog.wordpress.com/
'People were always kidding themselves about their own place in the world. In reality, thought Minnie, all you have is bits and pieces continually dying off and never coming back. You keep vanishing from your own life, over and over without ever saying goodbye to yourself. '
This is a uniquely creative story that follows conceptual artist Minnie Panis, through her love affairs, her creative art projects, and her strange relationship with her mother. There is a cold distance between them, and it isn’t until Mini nearly dies, an icy death at that, that the reader dives deep into Minnie’s unusual beginnings. Having been born a pitiful creature, a premature infant that disturbed her mother with her seemingly silent, almost lifeless existence, Minnie’s mother found help through a doctor Johnstone and his experimental clinic. Johnstone was more than your average doctor, he could teach children to cry, a strange concept but not so for a mother desperate to see her child behave as if she were actually a real, living, human being. Strange that Minnie, an artist whose every project seems to be about provoking a reaction, or expressing herself was once so very absent in her own life that her frantic mother was willing to put her fate in a doctor/neonatologist/ hypnotist/ Taoist… ‘among other things’ and not just once. More shocking, why was this vital part of Minnie’s infancy and later, childhood kept from her? Just what was her mother trying to hide, why? This doctor, the man who has saved her life twice, seems to have been a part of her destiny.
How do stolen wallets play into her past? Not everything is explained, because really- if you take any moment in a human’s life there is a black hole of incomprehension. We don’t always know why. As Minnie begins a new art piece, having a photographer capture her life from afar she feels safe exploring her past with the strange doctor, after-all- someone who loved her is always watching with the lens ready. Or is he? “The more you knew, the less you knew; that, tragically, was the trouble with knowledge.” That, dear reader, seems to be the case with Minnie, and often all of us. The more she unravels about her past, the less she seems to be able to turn over and dissect. What exactly does any of it mean? It seems too that her near icy death, at the hands of water, also is a repeat of something that happened in her past. Where does Minnie go when she absents herself? Is her art the way she unknowingly has kept herself present in a world she once didn’t seem to be a part of? And what of her latest project of being photographed as she goes about her day naturally? Could that stem from her mother? “Her daughter always froze and looked wooden when she had to pose for a picture. That is why Minnie’s mother had begun to capture her unobtrusively and “spontaneously” as possible.” Could Minnie’s art be more than expression?
How does Minnie’s origins turn the wheel of her life? This novel touches on how even the things about ourselves that are kept from us still have a way of seeping in and effecting every moment, as if the hands of the past present themselves in building one’s life. In the end, what does Minnie truly understand? What do any of us? Where art leads to more than just ‘self- expression’, and the audience isn’t only fans, but sometimes oneself- The Consequences takes the reader along for a strange journey into the very core of Minnie’s life, one full of art and odd mysteries.
Niña Weijers Winner of the 2014 Anton Wachter Prize for Best First Novel, the Gouden Boekenuil Reader’s Choice Award, the Opzij Prize, and the Lucy B. & C.W. van der Hoogt Prize
Publication Date: September 19, 2017
DoppelHouse Press
'People were always kidding themselves about their own place in the world. In reality, thought Minnie, all you have is bits and pieces continually dying off and never coming back. You keep vanishing from your own life, over and over without ever saying goodbye to yourself. '
This is a uniquely creative story that follows conceptual artist Minnie Panis, through her love affairs, her creative art projects, and her strange relationship with her mother. There is a cold distance between them, and it isn’t until Mini nearly dies, an icy death at that, that the reader dives deep into Minnie’s unusual beginnings. Having been born a pitiful creature, a premature infant that disturbed her mother with her seemingly silent, almost lifeless existence, Minnie’s mother found help through a doctor Johnstone and his experimental clinic. Johnstone was more than your average doctor, he could teach children to cry, a strange concept but not so for a mother desperate to see her child behave as if she were actually a real, living, human being. Strange that Minnie, an artist whose every project seems to be about provoking a reaction, or expressing herself was once so very absent in her own life that her frantic mother was willing to put her fate in a doctor/neonatologist/ hypnotist/ Taoist… ‘among other things’ and not just once. More shocking, why was this vital part of Minnie’s infancy and later, childhood kept from her? Just what was her mother trying to hide, why? This doctor, the man who has saved her life twice, seems to have been a part of her destiny.
How do stolen wallets play into her past? Not everything is explained, because really- if you take any moment in a human’s life there is a black hole of incomprehension. We don’t always know why. As Minnie begins a new art piece, having a photographer capture her life from afar she feels safe exploring her past with the strange doctor, after-all- someone who loved her is always watching with the lens ready. Or is he? “The more you knew, the less you knew; that, tragically, was the trouble with knowledge.” That, dear reader, seems to be the case with Minnie, and often all of us. The more she unravels about her past, the less she seems to be able to turn over and dissect. What exactly does any of it mean? It seems too that her near icy death, at the hands of water, also is a repeat of something that happened in her past. Where does Minnie go when she absents herself? Is her art the way she unknowingly has kept herself present in a world she once didn’t seem to be a part of? And what of her latest project of being photographed as she goes about her day naturally? Could that stem from her mother? “Her daughter always froze and looked wooden when she had to pose for a picture. That is why Minnie’s mother had begun to capture her unobtrusively and “spontaneously” as possible.” Could Minnie’s art be more than expression?
How does Minnie’s origins turn the wheel of her life? This novel touches on how even the things about ourselves that are kept from us still have a way of seeping in and effecting every moment, as if the hands of the past present themselves in building one’s life. In the end, what does Minnie truly understand? What do any of us? Where art leads to more than just ‘self- expression’, and the audience isn’t only fans, but sometimes oneself- The Consequences takes the reader along for a strange journey into the very core of Minnie’s life, one full of art and odd mysteries.
Niña Weijers Winner of the 2014 Anton Wachter Prize for Best First Novel, the Gouden Boekenuil Reader’s Choice Award, the Opzij Prize, and the Lucy B. & C.W. van der Hoogt Prize
Publication Date: September 19, 2017
DoppelHouse Press
March 24, 2024
De enkele dagen waarin ik dit boek heb gelezen, heb ik in de wereld van het boek geleefd. Aangezien ik iemand ben met een interesse in kunst werd ik meteen door onze lieve hoofdpersoon en kunstenares Minnie Panis meegesleept in het verhaal. De schijn van toevalligheid is prachtig opgezet door Niña. Het ietwat gekke rebelse karakter van de hoofdpersoon is heerlijk en haar ongewone kijk op de wereld is verfrissend. Het boek is wederom typisch Post Modernistisch van aard door de reis naar het verleden/haar oorsprong van Minnie en alle sprongen in tijd. Dit komt ook door zaken zoals verwijzingen en de ogenschijnlijk onlogische andere teksten die niet per se direct relateren aan Minnie die in dit boek zijn verwerkt. Het einde is overigens ook vrij typisch PM. Hierover zal ik niets loslaten.
Het boek was een genot om te lezen, het heeft me vastgegrepen en hoewel het einde de lezer probeert te forceren het boek los te laten, zal ik dat voorlopig nog even niet kunnen doen.
Het boek was een genot om te lezen, het heeft me vastgegrepen en hoewel het einde de lezer probeert te forceren het boek los te laten, zal ik dat voorlopig nog even niet kunnen doen.
June 3, 2018
Tot ongeveer de helft vond ik het een intrigerend verhaal met interessante beschouwingen over kunst, maar daarna sloeg het boek ineens een andere toon aan die ik niet zag aankomen en ik ben er nog niet helemaal over uit of ik dat nou positief of negatief vind.
October 20, 2017
Te veel lijntjes, losse eindjes.
April 16, 2022
Geweldig apart boek weer, niet zo apart als kamers antikamers die ik onlangs las. (Verkeerde volgorde) Minnie Panis heeft een begrijpelijke soort van vreemdheid die haar voor mij een interessant personage maakte. Dit boek was zo uit!
August 20, 2024
Wauw ja poh - gewoon heel slim boek (of ben ik dom?).
May 2, 2025
mysterieus
September 5, 2024
Ik heb niet normaal veel gemarkeerd in dit boek, het was zo raak en herkenbaar en komisch geschreven. De enige reden dat dit een kleine 5 sterren is, komt door de perspectief wissel naar de moeder, die precies niets inzichtelijker maakte. Ik begreep die keuze niet goed, omdat de moeder juist een afstandelijk persoon was en dat dat prima was de eerste helft. Het voelde als een poging om haar ook begrijpelijk te maken, maar naar mijn idee is dat niet geslaagd. Maar voor de rest absoluut een aanrader!
April 26, 2015
Een groot schrijver zou de zinnen in dit boek zodanig lang bijschaven dat er een schitterende parel in verschijnt. Veel lezers bestempelen dit werk dan ook als een groots debuut met heel wat potentie - 'het zal wel rijpen'. Maar ik vind het goed zo. Weijers wist precies tot waar ze haar diamantje moest slijpen om alvast deze lezer te kunnen vastnemen in een greep die geen enkel moment om tegensparteling vraagt. Welke reden had ik ook om me los te wurmen. Het leek haast alsof dit boek vandaag bij me terecht moest komen. Alsof dit boek het zoveelste is dat me wat probeert te zeggen. Door in herhaling te vallen. Door me dingen te vertellen die ik de afgelopen maanden al vaker gelezen heb. Door me te wijzen op verbanden die me zelf al waren opgevallen. Of die nog ergens lagen te wachten om zich te laten ontdekken. Uiteraard leg ik zelf heel wat linken, en wellicht stuur ik mijn lezen ook die richting uit. Toch blijft het me verbazen hoezeer de dingen die ik lees zich blijven weerspiegelen in de dingen die ik lees. Alsof ik me net als Minnie in een circulair tijdspatroon bevind, en ik gerust kan verdwijnen in deze ene spiraal. Want rondom mij heeft zich een web ontsponnen dat ieder verdwijnen, iedere val, zal opvangen. Wanneer ook. Ook al ben ik er niet meer. Hier. Maar opnieuw daar. Of zo. (wordt ongetwijfeld vervolgd: https://woordjes.wordpress.com/2015/0...)
Displaying 1 - 30 of 367 reviews