What do you think?
Rate this book
Lo strano viaggio di un oggetto smarrito
«Con passo trasognato, Salvatore Basile racconta l’indomabile tenerezza del luminoso incontro di due solitudini.»Giancarlo De CataldoLA NUOVA VOCE ITALIANA CHE HA CONQUISTATO TUTTO IL MONDOLA STAMPA INTERNAZIONALE NE PARLA GIÀ CON ENTUSIASMO«Un libro che, come fosse un sogno, invita a perdersi, per ritrovarsi.»Chiara Gamberale«Viaggiano, gli oggetti smarriti. Cercano l'amore perduto. Non tradiscono, non si lamentano. Michele li raccoglie, ma l'unico oggetto smarrito al quale non riesce a trovare casa è proprio il suo cuore abbandonato.»Maurizio de Giovanni«Con passo trasognato, Salvatore Basile racconta l'indomabile tenerezza del luminoso incontro di due solitudini.»Giancarlo De Cataldo Il mare è agitato e le bandiere rosse sventolano sulla spiaggia. Il piccolo Michele ha corso a perdifiato per tornare presto a casa dopo la scuola, ma quando apre la porta della sua casa, nella piccola stazione di Miniera di Mare, trova sua madre di fronte a una valigia aperta. Fra le mani tiene il diario segreto di Michele, un quaderno rosso con la copertina un po’ ammaccata. Con gli occhi pieni di tristezza la donna chiede a suo figlio di poter tenere quel diario. Lo ripone nella valigia, promettendo di restituirlo. Poi, sale sul treno in partenza sulla banchina. Sono passati vent’anni da allora. Michele vive ancora nella piccola casa dentro la stazione ferroviaria. Addosso, la divisa di capostazione di suo padre. Negli occhi, una tristezza assoluta, profonda e lontana. Perché sua madre non è mai più tornata. Michele vuole stare solo, con l’unica compagnia degli oggetti smarriti che ritrova ogni giorno nell’unico treno che passa da Miniera di Mare. Perché gli oggetti non se ne vanno, mantengono le promesse, non ti abbandonano. Finché un giorno, sullo stesso treno che aveva portato via sua madre, Michele ritrova il suo diario, incastrato tra due sedili. Non sa come sia possibile, ma sente che è sua madre che l’ha lasciato lì. Per lui. Ora c’è solo una persona che può Elena, una ragazza folle e imprevedibile come la vita, che lo spinge a salire su quel treno e ad andare a cercare la verità. E, forse, anche una cura per il suo cuore smarrito. Questa è la storia di un ragazzo che ha dimenticato cosa significa essere amati. È la storia di una ragazza che ha fatto un patto della felicità, nonostante il dolore. È la storia di due anime che riescono a colorarsi a vicenda per affrontare la vita senza arrendersi mai. Salvatore Basile ci regala una favola piena di magia, emozione e speranza. Un caso editoriale che ha subito conquistato il cuore di tutte le case editrici del mondo, che se lo sono conteso acerrimamente alla fiera di Francoforte. Una voce indimenticabile, che disegna un sorriso sul nostro cuore.
302 pages, Kindle Edition
First published May 5, 2016
18 people are currently reading
408 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 98 reviews
November 13, 2016
Ο Μικέλε είναι ένας μοναχικός τριαντάχρονος που εργάζεται ως σταθμάρχης στον τερματικό σταθμό μιας γραμμής που ενώνει κάποιες ιταλικές κωμοπόλεις μεταξύ τους. Μοναδική του συντροφιά είναι τα «απολεσθέντα αντικείμενα» που μαζεύει τα βράδια από το τρένο, τα οποία έχει τοποθετήσει τριγύρω στο σπίτι του, καθιστώντας τα φίλους και συντρόφους στην καθημερινότητά του. Ώσπου, μια μέρα του εμφανίζεται το κορίτσι του τρένου, η Έλενα, η οποία θέλει να ρωτήσει αν βρήκε τη χαμένη κούκλα της. Η ζωντάνια, ο αυθορμητισμός και ο παρορμητισμός της Έλενας είναι πρωτόγνωρα για τον Μικέλε, ο οποίος αντιδρά αμήχανα και ολίγον αγενώς στο κορίτσι, με την καρδιά του όμως να χτυπά διαφορετικά από άλλες φορές για την πρώτη ανθρώπινη επαφή που είχε εδώ και χρόνια.
Λίγες μέρες μετά, το απολεσθέν αντικείμενο που ανακαλύπτει ταρακουνάει συθέμελα τον κόσμο του: πρόκειται για το παιδικό του ημερολόγιο, αυτό που είχε πάρει μαζί της η μητέρα του όταν εγκατέλειψε με το τρένο την οικογένειά τους. Τότε, με τη βοήθεια της Έλενας, οργανώνει ένα ταξίδι (με το ίδιο τρένο, αυτό που του πήρε τη μητέρα και του έφερε την Έλενα), προκειμένου να ανακαλύψει πού βρίσκεται η μητέρα του και γιατί τον είχε απαρνηθεί τόσα χρόνια, συντελώντας στη μοναξιά που ένιωθε ο ίδιος και τη μοναχικότητα που ανέπτυξε προς τους άλλους.
Οι περιπέτειες του Μικέλε θυμίζουν κάτι από το Μικρό Πρίγκηπα που ανακαλύπτει τον κόσμο, συνδυασμένες με την αφέλεια, την ανιδιοτέλεια και τις εκπλήξεις ενός ανθρώπου μεγάλου στην ηλικία αλλά παιδί στην ψυχή. Η έρευνα του Μικέλε είναι σημαντική τόσο για το ταξίδι όσο και για τον προορισμό, ώστε ο νεαρός να αντιληφθεί ότι η αναζήτηση της «λευκής αρκούδας» για τον καθένα (a.k.a. ο στόχος της ζωής του) είναι πάντα θεμιτή, χωρίς απολογίες, τύψεις ή απωθημένα. Ταυτόχρονα ξεδιπλώνονται τα προβλήματα της Έλενας, τα δικά της μυστικά και ο αγώνας προς την αρμονία της ψυχής της.
Το βιβλίο είναι πάρα πολύ γλυκό, όπου με απλά λόγια αποκαλύπτονται μεγάλες αλήθειες, τις οποίες μπορεί να επαναλαμβάνουμε κοινότυπα, αλλά συνήθως ξεχνάμε στην καθημερινότητά μας. Ιδανικό για bedtime story ή για ανάγνωση λίγων σελίδων με το πρωινό ξύπνημα, ενώ οι ιστορίες με τρένα για μένα προσθέτουν ένα ρομαντισμό παραπάνω. Δυο θεματάκια έχω μόνο: πρώτον ο τίτλος του μου φάνηκε πολύ αυστηρός σε σχέση με το όλο περιεχόμενό του, σε βαθμό που ενδέχεται να μην το αγόραζα (είναι αυτό το άτιμο το κλικ που λέμε), δεν τον βρίσκω δηλαδή πολύ μαρκετίστικο, σε βαθμό που αδικεί το βιβλίο, ενώ τέλος κάποιες στιγμές ο εσωτερικός διάλογος του Μικέλε – κυρίως – θα μπορούσε να είναι λίγο συντομότερος. Για τον τίτλο βέβαια, μπορεί να μου είχε φανεί τόσο περίεργος και να σήκωνα το βιβλίο, όπου η περίληψη ίσως με έπειθε - who knows?
Για τους παραπάνω λόγους δεν βάζω 5 αστεράκια, γιατί κατά τα άλλα το βιβλίο με εξέπληξε ευχάριστα (ενώ μάλιστα βρέθηκε στα χέρια μου εντελώς ξαφνικά, όπως τα απολεσθέντα του Μικέλε. Αυτά τα αναπάντεχα όμως είναι το πιο ωραίο κομμάτι στη ζωή!!). Δώστε του μια ευκαιρία, την αξίζει σίγουρα!
Λίγες μέρες μετά, το απολεσθέν αντικείμενο που ανακαλύπτει ταρακουνάει συθέμελα τον κόσμο του: πρόκειται για το παιδικό του ημερολόγιο, αυτό που είχε πάρει μαζί της η μητέρα του όταν εγκατέλειψε με το τρένο την οικογένειά τους. Τότε, με τη βοήθεια της Έλενας, οργανώνει ένα ταξίδι (με το ίδιο τρένο, αυτό που του πήρε τη μητέρα και του έφερε την Έλενα), προκειμένου να ανακαλύψει πού βρίσκεται η μητέρα του και γιατί τον είχε απαρνηθεί τόσα χρόνια, συντελώντας στη μοναξιά που ένιωθε ο ίδιος και τη μοναχικότητα που ανέπτυξε προς τους άλλους.
Οι περιπέτειες του Μικέλε θυμίζουν κάτι από το Μικρό Πρίγκηπα που ανακαλύπτει τον κόσμο, συνδυασμένες με την αφέλεια, την ανιδιοτέλεια και τις εκπλήξεις ενός ανθρώπου μεγάλου στην ηλικία αλλά παιδί στην ψυχή. Η έρευνα του Μικέλε είναι σημαντική τόσο για το ταξίδι όσο και για τον προορισμό, ώστε ο νεαρός να αντιληφθεί ότι η αναζήτηση της «λευκής αρκούδας» για τον καθένα (a.k.a. ο στόχος της ζωής του) είναι πάντα θεμιτή, χωρίς απολογίες, τύψεις ή απωθημένα. Ταυτόχρονα ξεδιπλώνονται τα προβλήματα της Έλενας, τα δικά της μυστικά και ο αγώνας προς την αρμονία της ψυχής της.
Το βιβλίο είναι πάρα πολύ γλυκό, όπου με απλά λόγια αποκαλύπτονται μεγάλες αλήθειες, τις οποίες μπορεί να επαναλαμβάνουμε κοινότυπα, αλλά συνήθως ξεχνάμε στην καθημερινότητά μας. Ιδανικό για bedtime story ή για ανάγνωση λίγων σελίδων με το πρωινό ξύπνημα, ενώ οι ιστορίες με τρένα για μένα προσθέτουν ένα ρομαντισμό παραπάνω. Δυο θεματάκια έχω μόνο: πρώτον ο τίτλος του μου φάνηκε πολύ αυστηρός σε σχέση με το όλο περιεχόμενό του, σε βαθμό που ενδέχεται να μην το αγόραζα (είναι αυτό το άτιμο το κλικ που λέμε), δεν τον βρίσκω δηλαδή πολύ μαρκετίστικο, σε βαθμό που αδικεί το βιβλίο, ενώ τέλος κάποιες στιγμές ο εσωτερικός διάλογος του Μικέλε – κυρίως – θα μπορούσε να είναι λίγο συντομότερος. Για τον τίτλο βέβαια, μπορεί να μου είχε φανεί τόσο περίεργος και να σήκωνα το βιβλίο, όπου η περίληψη ίσως με έπειθε - who knows?
Για τους παραπάνω λόγους δεν βάζω 5 αστεράκια, γιατί κατά τα άλλα το βιβλίο με εξέπληξε ευχάριστα (ενώ μάλιστα βρέθηκε στα χέρια μου εντελώς ξαφνικά, όπως τα απολεσθέντα του Μικέλε. Αυτά τα αναπάντεχα όμως είναι το πιο ωραίο κομμάτι στη ζωή!!). Δώστε του μια ευκαιρία, την αξίζει σίγουρα!
March 5, 2017
Το παράξενο ταξίδι ενός απολεσθέντος αντικειμένου είναι το παράξενο ταξίδι του Μικέλε ώστε να βρει τον εαυτό του.
Η ζωή του Μικέλε σταμάτησε να έχει νόημα από την ημέρα που η μητέρα του πήρε την βαλίτσα και το κόκκινο ημερολόγιό του και έφυγε με το τρένο από το σπίτι τους και την ζωή του. Ήταν 7 ετών.
Τώρα στα 30 ο Μικέλε μένει στο ίδιο σπίτι και κάνει την ίδια δουλειά που έκανε και ο πατέρας του. Δουλεύει στα τρένα. Μέχρι που μπαίνει στην ζωή του η Έλενα και του θυμίζει ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα εκτός από το σταθμό, τα τρένα και τα απολεσθέντα αντικείμενα.... Ακόμα του θυμίζει ότι όταν θέλουμε κάτι παρά πολύ πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να το αποκτήσουμε ειδικά όταν πέφτει στα χέρια του το κόκκινο ημερολόγιο, το οποίο είχε να το δει 23 χρόνια....
Σε αυτή την αναζήτηση ο Μικέλε θα γνωρίσει καινούρια μέρη αλλά κυρίως θα γνωρίσει καινούριους ανθρώπους. Θα αρχίζει σιγά σιγά να βγαίνει από το λήθαργο που ζούσε επί 23 χρόνια όπως και θα μάθει να έχει δική του κρίση για την αλήθεια, το ψέμα, τις σχέσεις, την εμπιστοσύνη, το θάρρος, το θράσος, το φόβο, την ευτυχία, την αγάπη, το μίσος και όλα αυτά τα παραδείγματα/συναισθήματα που μας φτιάχνουν το χαρακτήρα αρκεί να τολμήσουμε και να τα ζήσουμε....
Σε αυτό το ταξίδι βλέπουμε τον Μικέλε να αλλάζει.... να ωριμάζει, να αποδέχεται και να τολμά να κάνει βήματα, άλλοτε μικρά και άλλοτε μεγάλα.... αλλά στην ουσία τον βλέπουμε να ξεκινά να ζει...
Αξίζει να διαβαστεί???
Εννοείται ... γιατί εκτός από την απίστευτη ιστορία υπάρχει πίσω και μια απίστευτη περιγραφικότητα.... και μια απίστευτη νοσταλγία των παιδικών μας χρόνων... και μια νοσταλγία της μάνας των παιδικών μας χρόνο....
ΥΓ.: Ευχαριστώ τις εκδόσεις Mamaya για το δωρεάν αντίτυπο που μου έστειλαν για μια ειλικρινή κριτική!!
ΥΓ.2: Εννοείται ότι του βάζω 5 αστέρια και αν μπορούσα και περισσότερο !!!!
Η ζωή του Μικέλε σταμάτησε να έχει νόημα από την ημέρα που η μητέρα του πήρε την βαλίτσα και το κόκκινο ημερολόγιό του και έφυγε με το τρένο από το σπίτι τους και την ζωή του. Ήταν 7 ετών.
Τώρα στα 30 ο Μικέλε μένει στο ίδιο σπίτι και κάνει την ίδια δουλειά που έκανε και ο πατέρας του. Δουλεύει στα τρένα. Μέχρι που μπαίνει στην ζωή του η Έλενα και του θυμίζει ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα εκτός από το σταθμό, τα τρένα και τα απολεσθέντα αντικείμενα.... Ακόμα του θυμίζει ότι όταν θέλουμε κάτι παρά πολύ πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να το αποκτήσουμε ειδικά όταν πέφτει στα χέρια του το κόκκινο ημερολόγιο, το οποίο είχε να το δει 23 χρόνια....
Σε αυτή την αναζήτηση ο Μικέλε θα γνωρίσει καινούρια μέρη αλλά κυρίως θα γνωρίσει καινούριους ανθρώπους. Θα αρχίζει σιγά σιγά να βγαίνει από το λήθαργο που ζούσε επί 23 χρόνια όπως και θα μάθει να έχει δική του κρίση για την αλήθεια, το ψέμα, τις σχέσεις, την εμπιστοσύνη, το θάρρος, το θράσος, το φόβο, την ευτυχία, την αγάπη, το μίσος και όλα αυτά τα παραδείγματα/συναισθήματα που μας φτιάχνουν το χαρακτήρα αρκεί να τολμήσουμε και να τα ζήσουμε....
Σε αυτό το ταξίδι βλέπουμε τον Μικέλε να αλλάζει.... να ωριμάζει, να αποδέχεται και να τολμά να κάνει βήματα, άλλοτε μικρά και άλλοτε μεγάλα.... αλλά στην ουσία τον βλέπουμε να ξεκινά να ζει...
Αξίζει να διαβαστεί???
Εννοείται ... γιατί εκτός από την απίστευτη ιστορία υπάρχει πίσω και μια απίστευτη περιγραφικότητα.... και μια απίστευτη νοσταλγία των παιδικών μας χρόνων... και μια νοσταλγία της μάνας των παιδικών μας χρόνο....
ΥΓ.: Ευχαριστώ τις εκδόσεις Mamaya για το δωρεάν αντίτυπο που μου έστειλαν για μια ειλικρινή κριτική!!
ΥΓ.2: Εννοείται ότι του βάζω 5 αστέρια και αν μπορούσα και περισσότερο !!!!
June 25, 2017
EIne schöne Geschichte mit vielen "Anekdoten" über die man nachdenken kann. Sympathische Charaktere, auch wenn Michele (der Hauptcharakter welcher auf die Suche nach seiner Mutter geht) manchmal nicht nachvollziehbar reagiert und ich ihn nicht immer mochte. Aber das mag an seiner "Vergangenheit" liegem, die er ja im Buch sozusagen aufarbeitet. Ich hätte mir noch mehr Elena-Momente gewünscht. Das sind aber die Kritikpunkte welche mich dazu veranlasst haben einen Stern abzuziehen. Ich bin schnell durch das Buch hindurchgekommen, da auch immer etwas passiert und man einfach super neugierig ist wie alles ausgeht und was Michele auf seiner Reise erlebt.
December 1, 2016
*Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον εκδότη για την αποστολή του βιβλίου με αντάλλαγμα την ειλικρινή μου άποψη.*
Ένα ακόμα βιβλίο που δεν θα διάβαζα από μόνος μου, κρίνοντας από το εξώφυλλο και τον τίτλο. Οι χαρακτήρες, αν και γοητευτικοί, είναι λίγο απίθανοι, οι πράξεις τους μερικές φορές αδικαιολόγητες, ενώ η ιστορία σε μερικά σημεία μπάζει. Αλλά...
Αυτά δεν θα με επηρέαζαν τόσο αρνητικά, καθώς υπάρχει μία γοητεία πίσω από την βάση της ιστορίας. Μπορεί οι βασικοί χαρακτήρες να είναι λίγο απίθανοι, όπως προείπα, όμως ο Μικέλε είναι γοητευτικός μέσα στην πληγωμένη μοναξιά του την οποία βιώνει ζώντας σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό και η Έλενα αντιπροσωπεύει την γυναίκα που ψάχνει κάθε άντρας να τον βγάλει από τις στάχτες του. Ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο συναντήθηκαν αυτοί οι δύο τόσο ξεχωριστοί χαρακτήρες δεν είναι τόσο ρεαλιστικός, όμως μπορεί κανείς να το δει και σαν παραμύθι και δεν υπάρχει τίποτα κακό με τα παραμύθια, έστω και τα σύγχρονα.
Αυτό που πραγματικά με ενόχλησε είναι η τάση του συγγραφέα να εξηγεί και το παραμικρό που νιώθουν οι ήρωές του. Το κάθε παιδικό τραύμα που ξυπνάει με ένα τωρινό βίωμα. Πότε δεν το εκτιμώ όταν οι συγγραφείς το κάνουν αυτό. Θεωρώ καλύτερο να αφήνεις τον αναγνώστη να σκέφτεται και να συνδέει μεταξύ τους τα προφανή και μη. Επίσης, το βιβλίο είναι γεμάτο από "μαθήματα ζωής" που και αυτά περισσότερο μπαίνουν με τη βία στον αναγνώστη, παρά δίνονται δια της ιστορίας, πράγμα που μου θύμισε... Κοέλιο. Συμβολισμοί και δευτερεύουσες ιστορίες οι οποίες ακολουθούνται πάντα από μία εξήγηση, με αποτέλεσμα να δίνεται η εντύπωση ότι έγιναν για την εξήγηση και να χάνεται η μαγεία της αφήγησης. Μέσα σε όλα αυτά, κατά κάποιον τρόπο χάνεται και η ανάπτυξη της ιστορίας, καθώς ακόμα και οι ανατροπές βυθίζονται σε εξηγήσεις επί εξηγήσεων.
Παρ' όλα αυτά, η ιστορία είναι καλή και το ενδιαφέρον διατηρείται, αν και η συγκίνηση είναι κάπως επιτηδευμένη. Σε καμιά περίπτωση δε λέω ότι έχασα τον χρόνο μου, καθώς το βιβλίο μου έδωσε ένα-δυο πραγματάκια να θυμάμαι. Απλά και να μην το διάβαζα, δεν θα έχανα και πολλά.
Ένα ακόμα βιβλίο που δεν θα διάβαζα από μόνος μου, κρίνοντας από το εξώφυλλο και τον τίτλο. Οι χαρακτήρες, αν και γοητευτικοί, είναι λίγο απίθανοι, οι πράξεις τους μερικές φορές αδικαιολόγητες, ενώ η ιστορία σε μερικά σημεία μπάζει. Αλλά...
Αυτά δεν θα με επηρέαζαν τόσο αρνητικά, καθώς υπάρχει μία γοητεία πίσω από την βάση της ιστορίας. Μπορεί οι βασικοί χαρακτήρες να είναι λίγο απίθανοι, όπως προείπα, όμως ο Μικέλε είναι γοητευτικός μέσα στην πληγωμένη μοναξιά του την οποία βιώνει ζώντας σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό και η Έλενα αντιπροσωπεύει την γυναίκα που ψάχνει κάθε άντρας να τον βγάλει από τις στάχτες του. Ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο συναντήθηκαν αυτοί οι δύο τόσο ξεχωριστοί χαρακτήρες δεν είναι τόσο ρεαλιστικός, όμως μπορεί κανείς να το δει και σαν παραμύθι και δεν υπάρχει τίποτα κακό με τα παραμύθια, έστω και τα σύγχρονα.
Αυτό που πραγματικά με ενόχλησε είναι η τάση του συγγραφέα να εξηγεί και το παραμικρό που νιώθουν οι ήρωές του. Το κάθε παιδικό τραύμα που ξυπνάει με ένα τωρινό βίωμα. Πότε δεν το εκτιμώ όταν οι συγγραφείς το κάνουν αυτό. Θεωρώ καλύτερο να αφήνεις τον αναγνώστη να σκέφτεται και να συνδέει μεταξύ τους τα προφανή και μη. Επίσης, το βιβλίο είναι γεμάτο από "μαθήματα ζωής" που και αυτά περισσότερο μπαίνουν με τη βία στον αναγνώστη, παρά δίνονται δια της ιστορίας, πράγμα που μου θύμισε... Κοέλιο. Συμβολισμοί και δευτερεύουσες ιστορίες οι οποίες ακολουθούνται πάντα από μία εξήγηση, με αποτέλεσμα να δίνεται η εντύπωση ότι έγιναν για την εξήγηση και να χάνεται η μαγεία της αφήγησης. Μέσα σε όλα αυτά, κατά κάποιον τρόπο χάνεται και η ανάπτυξη της ιστορίας, καθώς ακόμα και οι ανατροπές βυθίζονται σε εξηγήσεις επί εξηγήσεων.
Παρ' όλα αυτά, η ιστορία είναι καλή και το ενδιαφέρον διατηρείται, αν και η συγκίνηση είναι κάπως επιτηδευμένη. Σε καμιά περίπτωση δε λέω ότι έχασα τον χρόνο μου, καθώς το βιβλίο μου έδωσε ένα-δυο πραγματάκια να θυμάμαι. Απλά και να μην το διάβαζα, δεν θα έχανα και πολλά.
September 21, 2016
Potrei direi tante cose di questo libro...
È così sfacciatamente delicato e forte allo stesso tempo, che è in grado di suscitare molteplici emozioni. E fiumi di parole...
È una bella fiaba, tutto sommato.
Una fiaba che racconta un viaggio, e non solo quello di un oggetto smarrito; è piuttosto l'avventura di un uomo solitario alla ricerca di un passato che gli è stato negato, una ricerca che lo conduce - passo dopo passo e in pochi giorni - alla scoperta di se stesso, affrontando persone, situazioni e sentimenti, per poi sfociare nella costruzione di un futuro senza più fantasmi, finalmente sereno.
Per un tipo come Michele, un viaggio del genere, è come essersi "iscritto ad un corso accelerato di salto nel vuoto e aver lasciato a casa il paracadute".
Ma per i sogni, il paracadute a volte non serve...
È così sfacciatamente delicato e forte allo stesso tempo, che è in grado di suscitare molteplici emozioni. E fiumi di parole...
È una bella fiaba, tutto sommato.
Una fiaba che racconta un viaggio, e non solo quello di un oggetto smarrito; è piuttosto l'avventura di un uomo solitario alla ricerca di un passato che gli è stato negato, una ricerca che lo conduce - passo dopo passo e in pochi giorni - alla scoperta di se stesso, affrontando persone, situazioni e sentimenti, per poi sfociare nella costruzione di un futuro senza più fantasmi, finalmente sereno.
Per un tipo come Michele, un viaggio del genere, è come essersi "iscritto ad un corso accelerato di salto nel vuoto e aver lasciato a casa il paracadute".
Ma per i sogni, il paracadute a volte non serve...
June 19, 2017
5/5 ⭐ Ein tolles Buch, dass auf jeden Fall zum Nachdenken anregt
April 7, 2017
Dieses Buch hat mich sehr positiv überrascht, denn neben einem wunderschönen Äußeren hat es, obwohl es doch so anders ist, als das, was ich sonst lese (oder genau deshalb?) einen Inhalt, der mich einfach bewegt hat. Eine geradezu malerische Erzählweise trifft auf unheimlich liebenswerte, kindlich gebliebene Erwachsene und eine ganz besondere Reise. Dabei steht man zu Beginn vor einem wahren Puzzle, kennt die Zusammenhänge nicht und kann nach und nach begeistert mitverfolgen, wie sich alles zusammensetzt. Es hat sich so gelohnt, über meinen Tellerrand hinaus zu gucken und ich bin einfach beeindruckt und begeistert von der Reise eines verlorenen Gegenstands.
December 15, 2018
Βιβλίο που ήρθε ακριβώς τη στιγμή που φοβόμουν ότι έχω χάσει την ικανότητα να ταυτίζομαι με αγαπημένους ήρωες...και να σπαράζω στο κλάμα μαζί τους... 4,5/5 αστεράκια
June 25, 2018
Quando ho iniziato a leggere questo libro ho avuto timore che potesse non piacermi, colta dalla paura che fosse la classica love story italiana trita e ritrita, così ho messo da parte il pensiero e mi sono ritrovata a non avere troppe pretese, proprio come un libro dovrebbe essere letto, per il semplice fatto di volerselo gustare.
Ne sono rimasta stupita perché, da una parte mi sono resa conto che la trama non avesse nulla a che vedere con ciò che avevo intuito, e dall'alta mai avrei immaginato che potesse arrivare addirittura a tenermi con il fiato sospeso e allo stesso tempo incollato tra le pagine.
Il libro è molto scorrevole, cosa molto importante perché è proprio questa stessa scorrevolezza a rendere il romanzo per nulla pesante.
Do 4 stelle solo perché, a parer mio, 5 sono la perfezione, ma consiglio il libro in ogni caso a tutti quanti.
Ne sono rimasta stupita perché, da una parte mi sono resa conto che la trama non avesse nulla a che vedere con ciò che avevo intuito, e dall'alta mai avrei immaginato che potesse arrivare addirittura a tenermi con il fiato sospeso e allo stesso tempo incollato tra le pagine.
Il libro è molto scorrevole, cosa molto importante perché è proprio questa stessa scorrevolezza a rendere il romanzo per nulla pesante.
Do 4 stelle solo perché, a parer mio, 5 sono la perfezione, ma consiglio il libro in ogni caso a tutti quanti.
September 1, 2016
Bello, bello, bellissimo!
Tra l'altro ho appena finito di leggerlo in treno, quindi direi che una conclusione migliore non poteva esserci!
Tra l'altro ho appena finito di leggerlo in treno, quindi direi che una conclusione migliore non poteva esserci!
May 31, 2017
Κάθε φορά που ξεκινάς ένα βιβλίο, κάθε φορά που μπαίνεις σε ένα καινούργιο αναγνωστικό ταξίδι αναζητάς αυτό το διαφορετικό, αυτό το ξεχωριστό στοιχείο που θα σε κάνει να μπείς σε ένα νέο κόσμο εντελώς αλλιώτικο απο τους κόσμους στους στους οποίους βρέθηκες στις προηγούμενες λογοτεχνικές σου αναζητήσεις. Αυτό το Βιβλίο δεν θα στιγματίσει απλά τις λογοτεχνικές αναζητήσεις του κάθε αναγνώστη, δεν θα αλλάξει μόνο την σκέψη, την αλήθεια και τα αναγνωστικά δεδομένα του. Θα αυξομειώσει με τρόπο απίστευτο την ηλικία του, θα εμπλουτίσει τις εμπειρίες του, θα αλλάξει και θα μεταστρέψει τα συναισθήματα του και κυριότερα θα αναγκάσει τον κάθε αναγνώστη να καταλάβει ότι τα όνειρα δεν τελειώνουν ποτέ. Ότι η πραγματικότητα που πλάθει το μυαλό βασισμένο στα φαινομενικά γεγονότα μπορεί να είναι εντελώς διαφορετική απο αυτή που φανταζόμαστε στηριζόμενοι σε μισές αλήθειες.
Ο Μικρός Μικέλε επιστρέφοντας µια µέρα από το σχολείο, βλέπει τη µητέρα του µε µια βαλίτσα µπροστά της να κρατάει στα χέρια της το δικό του προσωπικό ημερολόγιο. Το κόκκινο ημερολόγιο του που καταγράφει σκέψεις και γεγονότα απο τις ολιγόχρονες αναμνήσεις του. Η μητέρα του, του ανακοινώνει πως πρέπει να φύγει και του ζητάει να κρατήσει εκείνη το ημερολόγιο του και να του το επιστρέψει όταν εκείνη γυρίσει κοντά του ξανά. Απο εκείνη την στιγμή ο Μικέλε ζεί και αναπνέει για την στιγμή που η μητέρα του θα επιστρέψει. Όμως τα χρόνια περνάνε χωρίς καμία αλλαγή. Ο Μικέλε ελπίζει πάντα, ελπίζει να γυρίσει η μητέρα του και μαζί με αυτή να επιστρέψει και η παιδική του ηρεμία και γαλήνη. Ο χρόνος περνάει ο Μικέλε αλλάζει κλείνεται στον εαυτό του και στον μικρόκοσμο του. Ο σιδηροδρομικός σταθμός που υπηρετεί ο πατέρας του γίνεται το απόλυτο καταφύγιο του. Όταν ο πατέρας του πεθάνει θα του αφήσει μοναδική κληρονομιά την θέση του σταθμάρχη στον μικρό περιφερειακό σιδηροδρομικό σταθμό. Μοναδική του ενασχόληση το καθάρισμα των βαγονιών και η συλλογή απολεσθέντων ή ξεχασμένων αντικειμένων στους θαλάμους η στα καθίσματα των βαγονιών. Με έναν τελετουργικό τρόπο με μια μυστηριακή διαδικασία τα απολεσθέντα αντικείμενα αγγίζουν την ψυχή,την καρδιά και το μυαλό του και υποκαθιστούν τις αξίες στις οποίες δεν ανταποκρίθηκε κανείς ως στην ως τώρα ζωή του. Οι άνθρωποι τον απογοήτευσαν τα αντικείμενα ποτέ. Μένουν εκεί στημένα, σταθερή αξία στην ζωή του να του δίνουν ελπίδα και την μοναδική χαρά,
Ένα απολεσθέν αντικείμενο και η αναζήτηση του θα τον φέρει για πρώτη φορά σε επαφή για λίγο περισσότερο χρόνο με κάποιον θνητό. Την Έλενα. Μια κοπέλα που κουβαλάει πολλά και κρύβει τον δικό της προσωπικό Γολγοθά. Μέσα απο τους προσωπικούς της διαλόγους θα έρθουμε κοντά με μια συγκινητική και σκληρή προσωπική ιστορία. Οι δυο νέοι θα έρθουν κοντά. Ο Μικέλε για πρώτη φορά δεν θα θελήσει να κρατήσει κάποιον άνθρωπο μακριά του και η Έλενα για πρώτη φορά θα αναζητήσει το γέλιο και την συζήτηση στην συντροφιά του Μικέλε. Και οι δυο πια προσπαθούν κρατηθούν απο κάπου. Και τότε γίνεται το πλεόν αναπάντεχο. Ο Μικέλε πάντα ελπίζει σε μια επιστροφή που δεν έρχεται ποτέ ή μάλλον πια δεν έρχεται σχεδόν ποτέ. Γιατί ένα δικό του αντικείμενο, το δικό του προσωπικό ημερολόγιο, το κόκκινο των αναμνήσεων του επιστρέφει ξεχασμένο σε ένα βαγόνι του τρένου που φροντίζει. Ο δικός του γραφικός χαρακτήρας οι δικές του προσωπικές καταχωρήσεις, οι δικές του προσωπικές αναμνήσεις επιστρέφουν πίσω για να ταράξουν την ήρεμη και απαράλλακτη ζωή του. Και η Έλενα θα γίνει η κινητήριος δύναμη του, η αφύπνιση του, η φλόγα που θα του δώσει την δύναμη να αρχίσει να ψάχνει με τις δικές του δυνάμεις το πως το προσωπικό του ημερολόγιο, αυτό που πήρε η μητέρα του στην φυγή της βρέθηκε ξεχασμένο μέσα στο βαγόνι. Ποιός το άφησε; Γιατί το άφησε; Τι σημαίνει αυτό μετά απο τόσα χρόνια; Για να πάρει αυτές τις απαντήσεις και να αναζητήσει επιτέλους την Προσωπική του αλήθεια ο Μικέλε πρέπει να σπάσει τις αλυσίδες της συνήθειας και της ψευδαίσθησης. Να βγεί απο τον ασφαλή περίγυρο που έχει φτιάξει και να βρεθεί στον έξω κόσμο. Μπορεί αλήθεια ένας άνθρωπος που έχει ζήσει είκοσι τρία χρόνια έγκλειστος σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό βλέποντας κάθε μέρα τους ίδιους ανθρώπους, ακολουθώντας συνέχεια τους ίδιους κανόνες της μοναξιάς και της απάθειας να βρεθεί ανάμεσα σε καινούργιους ανθρώπους; Σε καινούργιους τόπους; Σε άλλες συνθήκες ζωής; Θα βρεί το κουράγιο να προχωρήσει, την δύναμη να παλέψει συνθήκες που ως τώρα δεν έχει αντιμετωπίσει; Θα βρεθεί ανάμεσα στα θηρία, θα ψαχουλέψει στα αποθέματα της δύναμης του για να σκεφτεί και να μελετήσει τις επόμενες κινήσεις του. Θα αρχίσει να μαθαίνει την ζωή απο την αρχή. Θα βρεί συμμάχους και εχθρούς! Φίλους και υπονομευτές αυτούς που θα θελήσουν να εκμεταλλευτούν την δίψα του να μάθει την αλήθεια για την τύχη της μητέρας του. Θα δειλιάσει και θα ανακάμψει πολλές φορές. Θα φοβηθεί, θα δειλιάσει, θα αναθαρρήσει. Ένα κύκλο θα κάνει γύρω του η ζωή αυτή που ως τώρα φοβήθηκε να αντιμετωπίσει. Οι σκιές θα γίνουνε φώς και οι φόβοι του θα γίνουνε δύναμη. Για να καταλάβει στο τέλος πως στην ζωή έχει αξία μόνο όταν κάτι το πιστεύεις πολύ. Πως εχει αξία όταν παλεύεις να μάθεις για όλα όσα σε κάνουν να νιώθεις ανασφάλεια περιέργεια ή δυσπιστία. Η ίδια η ζωή σου δίνει την δύναμη να συνεχίσεις. Η προσπάθεια και η δράση, η αναζήτηση των πραγματικών αιτίων της κάθε πράξης σου δίνουν το κίνητρο να συνεχίσεις.
Ένα παραμύθι για ενήλικες, μια δυνατή ιστορία συναισθημάτων και αναζήτησης μιας προσωπικής ταυτότητας που οι περισσότεροι αγνοούμε. Η παιδικότητα των ηρώων, τα αγνά τους
συναισθήματα αυτά που έχουν επηρεαστεί μόνο απο τον πόνο της απώλεια και ψάχνουν διέξοδο στην ελπίδα θα αλλάξουν ένα κομμάτι του εαυτού μας για πάντα.
Γλυκό, Ρομαντικό γεμάτο δυνατές σκέψεις και μεγάλες αξίες θα δώσει μια άλλη ορατότητα στις θολές σκέψεις της ανασφάλειας μας. Ένα απο τα καλύτερα Βιβλία του 2016 σας καλεί να το εξερευνήσετε.
Κάθε φορά που ξεκινάς ένα βιβλίο, κάθε φορά που μπαίνεις σε ένα καινούργιο αναγνωστικό ταξίδι αναζητάς αυτό το διαφορετικό, αυτό το ξεχωριστό στοιχείο που θα σε κάνει να μπείς σε ένα νέο κόσμο εντελώς αλλιώτικο απο τους κόσμους στους στους οποίους βρέθηκες στις προηγούμενες λογοτεχνικές σου αναζητήσεις. Αυτό το Βιβλίο δεν θα στιγματίσει απλά τις λογοτεχνικές αναζητήσεις του κάθε αναγνώστη, δεν θα αλλάξει μόνο την σκέψη, την αλήθεια και τα αναγνωστικά δεδομένα του. Θα αυξομειώσει με τρόπο απίστευτο την ηλικία του, θα εμπλουτίσει τις εμπειρίες του, θα αλλάξει και θα μεταστρέψει τα συναισθήματα του και κυριότερα θα αναγκάσει τον κάθε αναγνώστη να καταλάβει ότι τα όνειρα δεν τελειώνουν ποτέ. Ότι η πραγματικότητα που πλάθει το μυαλό βασισμένο στα φαινομενικά γεγονότα μπορεί να είναι εντελώς διαφορετική απο αυτή που φανταζόμαστε στηριζόμενοι σε μισές αλήθειες.
Ο Μικρός Μικέλε επιστρέφοντας µια µέρα από το σχολείο, βλέπει τη µητέρα του µε µια βαλίτσα µπροστά της να κρατάει στα χέρια της το δικό του προσωπικό ημερολόγιο. Το κόκκινο ημερολόγιο του που καταγράφει σκέψεις και γεγονότα απο τις ολιγόχρονες αναμνήσεις του. Η μητέρα του, του ανακοινώνει πως πρέπει να φύγει και του ζητάει να κρατήσει εκείνη το ημερολόγιο του και να του το επιστρέψει όταν εκείνη γυρίσει κοντά του ξανά. Απο εκείνη την στιγμή ο Μικέλε ζεί και αναπνέει για την στιγμή που η μητέρα του θα επιστρέψει. Όμως τα χρόνια περνάνε χωρίς καμία αλλαγή. Ο Μικέλε ελπίζει πάντα, ελπίζει να γυρίσει η μητέρα του και μαζί με αυτή να επιστρέψει και η παιδική του ηρεμία και γαλήνη. Ο χρόνος περνάει ο Μικέλε αλλάζει κλείνεται στον εαυτό του και στον μικρόκοσμο του. Ο σιδηροδρομικός σταθμός που υπηρετεί ο πατέρας του γίνεται το απόλυτο καταφύγιο του. Όταν ο πατέρας του πεθάνει θα του αφήσει μοναδική κληρονομιά την θέση του σταθμάρχη στον μικρό περιφερειακό σιδηροδρομικό σταθμό. Μοναδική του ενασχόληση το καθάρισμα των βαγονιών και η συλλογή απολεσθέντων ή ξεχασμένων αντικειμένων στους θαλάμους η στα καθίσματα των βαγονιών. Με έναν τελετουργικό τρόπο με μια μυστηριακή διαδικασία τα απολεσθέντα αντικείμενα αγγίζουν την ψυχή,την καρδιά και το μυαλό του και υποκαθιστούν τις αξίες στις οποίες δεν ανταποκρίθηκε κανείς ως στην ως τώρα ζωή του. Οι άνθρωποι τον απογοήτευσαν τα αντικείμενα ποτέ. Μένουν εκεί στημένα, σταθερή αξία στην ζωή του να του δίνουν ελπίδα και την μοναδική χαρά,
Ένα απολεσθέν αντικείμενο και η αναζήτηση του θα τον φέρει για πρώτη φορά σε επαφή για λίγο περισσότερο χρόνο με κάποιον θνητό. Την Έλενα. Μια κοπέλα που κουβαλάει πολλά και κρύβει τον δικό της προσωπικό Γολγοθά. Μέσα απο τους προσωπικούς της διαλόγους θα έρθουμε κοντά με μια συγκινητική και σκληρή προσωπική ιστορία. Οι δυο νέοι θα έρθουν κοντά. Ο Μικέλε για πρώτη φορά δεν θα θελήσει να κρατήσει κάποιον άνθρωπο μακριά του και η Έλενα για πρώτη φορά θα αναζητήσει το γέλιο και την συζήτηση στην συντροφιά του Μικέλε. Και οι δυο πια προσπαθούν κρατηθούν απο κάπου. Και τότε γίνεται το πλεόν αναπάντεχο. Ο Μικέλε πάντα ελπίζει σε μια επιστροφή που δεν έρχεται ποτέ ή μάλλον πια δεν έρχεται σχεδόν ποτέ. Γιατί ένα δικό του αντικείμενο, το δικό του προσωπικό ημερολόγιο, το κόκκινο των αναμνήσεων του επιστρέφει ξεχασμένο σε ένα βαγόνι του τρένου που φροντίζει. Ο δικός του γραφικός χαρακτήρας οι δικές του προσωπικές καταχωρήσεις, οι δικές του προσωπικές αναμνήσεις επιστρέφουν πίσω για να ταράξουν την ήρεμη και απαράλλακτη ζωή του. Και η Έλενα θα γίνει η κινητήριος δύναμη του, η αφύπνιση του, η φλόγα που θα του δώσει την δύναμη να αρχίσει να ψάχνει με τις δικές του δυνάμεις το πως το προσωπικό του ημερολόγιο, αυτό που πήρε η μητέρα του στην φυγή της βρέθηκε ξεχασμένο μέσα στο βαγόνι. Ποιός το άφησε; Γιατί το άφησε; Τι σημαίνει αυτό μετά απο τόσα χρόνια; Για να πάρει αυτές τις απαντήσεις και να αναζητήσει επιτέλους την Προσωπική του αλήθεια ο Μικέλε πρέπει να σπάσει τις αλυσίδες της συνήθειας και της ψευδαίσθησης. Να βγεί απο τον ασφαλή περίγυρο που έχει φτιάξει και να βρεθεί στον έξω κόσμο. Μπορεί αλήθεια ένας άνθρωπος που έχει ζήσει είκοσι τρία χρόνια έγκλειστος σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό βλέποντας κάθε μέρα τους ίδιους ανθρώπους, ακολουθώντας συνέχεια τους ίδιους κανόνες της μοναξιάς και της απάθειας να βρεθεί ανάμεσα σε καινούργιους ανθρώπους; Σε καινούργιους τόπους; Σε άλλες συνθήκες ζωής; Θα βρεί το κουράγιο να προχωρήσει, την δύναμη να παλέψει συνθήκες που ως τώρα δεν έχει αντιμετωπίσει; Θα βρεθεί ανάμεσα στα θηρία, θα ψαχουλέψει στα αποθέματα της δύναμης του για να σκεφτεί και να μελετήσει τις επόμενες κινήσεις του. Θα αρχίσει να μαθαίνει την ζωή απο την αρχή. Θα βρεί συμμάχους και εχθρούς! Φίλους και υπονομευτές αυτούς που θα θελήσουν να εκμεταλλευτούν την δίψα του να μάθει την αλήθεια για την τύχη της μητέρας του. Θα δειλιάσει και θα ανακάμψει πολλές φορές. Θα φοβηθεί, θα δειλιάσει, θα αναθαρρήσει. Ένα κύκλο θα κάνει γύρω του η ζωή αυτή που ως τώρα φοβήθηκε να αντιμετωπίσει. Οι σκιές θα γίνουνε φώς και οι φόβοι του θα γίνουνε δύναμη. Για να καταλάβει στο τέλος πως στην ζωή έχει αξία μόνο όταν κάτι το πιστεύεις πολύ. Πως εχει αξία όταν παλεύεις να μάθεις για όλα όσα σε κάνουν να νιώθεις ανασφάλεια περιέργεια ή δυσπιστία. Η ίδια η ζωή σου δίνει την δύναμη να συνεχίσεις. Η προσπάθεια και η δράση, η αναζήτηση των πραγματικών αιτίων της κάθε πράξης σου δίνουν το κίνητρο να συνεχίσεις.
Ένα παραμύθι για ενήλικες, μια δυνατή ιστορία συναισθημάτων και αναζήτησης μιας προσωπικής ταυτότητας που οι περισσότεροι αγνοούμε. Η παιδικότητα των ηρώων, τα αγνά τους
συναισθήματα αυτά που έχουν επηρεαστεί μόνο απο τον πόνο της απώλεια και ψάχνουν διέξοδο στην ελπίδα θα αλλάξουν ένα κομμάτι του εαυτού μας για πάντα.
Γλυκό, Ρομαντικό γεμάτο δυνατές σκέψεις και μεγάλες αξίες θα δώσει μια άλλη ορατότητα στις θολές σκέψεις της ανασφάλειας μας. Ένα απο τα καλύτερα Βιβλία του 2016 σας καλεί να το εξερευνήσετε.
https://vivlionerga.blogspot.gr/2017/...
Ο Μικρός Μικέλε επιστρέφοντας µια µέρα από το σχολείο, βλέπει τη µητέρα του µε µια βαλίτσα µπροστά της να κρατάει στα χέρια της το δικό του προσωπικό ημερολόγιο. Το κόκκινο ημερολόγιο του που καταγράφει σκέψεις και γεγονότα απο τις ολιγόχρονες αναμνήσεις του. Η μητέρα του, του ανακοινώνει πως πρέπει να φύγει και του ζητάει να κρατήσει εκείνη το ημερολόγιο του και να του το επιστρέψει όταν εκείνη γυρίσει κοντά του ξανά. Απο εκείνη την στιγμή ο Μικέλε ζεί και αναπνέει για την στιγμή που η μητέρα του θα επιστρέψει. Όμως τα χρόνια περνάνε χωρίς καμία αλλαγή. Ο Μικέλε ελπίζει πάντα, ελπίζει να γυρίσει η μητέρα του και μαζί με αυτή να επιστρέψει και η παιδική του ηρεμία και γαλήνη. Ο χρόνος περνάει ο Μικέλε αλλάζει κλείνεται στον εαυτό του και στον μικρόκοσμο του. Ο σιδηροδρομικός σταθμός που υπηρετεί ο πατέρας του γίνεται το απόλυτο καταφύγιο του. Όταν ο πατέρας του πεθάνει θα του αφήσει μοναδική κληρονομιά την θέση του σταθμάρχη στον μικρό περιφερειακό σιδηροδρομικό σταθμό. Μοναδική του ενασχόληση το καθάρισμα των βαγονιών και η συλλογή απολεσθέντων ή ξεχασμένων αντικειμένων στους θαλάμους η στα καθίσματα των βαγονιών. Με έναν τελετουργικό τρόπο με μια μυστηριακή διαδικασία τα απολεσθέντα αντικείμενα αγγίζουν την ψυχή,την καρδιά και το μυαλό του και υποκαθιστούν τις αξίες στις οποίες δεν ανταποκρίθηκε κανείς ως στην ως τώρα ζωή του. Οι άνθρωποι τον απογοήτευσαν τα αντικείμενα ποτέ. Μένουν εκεί στημένα, σταθερή αξία στην ζωή του να του δίνουν ελπίδα και την μοναδική χαρά,
Ένα απολεσθέν αντικείμενο και η αναζήτηση του θα τον φέρει για πρώτη φορά σε επαφή για λίγο περισσότερο χρόνο με κάποιον θνητό. Την Έλενα. Μια κοπέλα που κουβαλάει πολλά και κρύβει τον δικό της προσωπικό Γολγοθά. Μέσα απο τους προσωπικούς της διαλόγους θα έρθουμε κοντά με μια συγκινητική και σκληρή προσωπική ιστορία. Οι δυο νέοι θα έρθουν κοντά. Ο Μικέλε για πρώτη φορά δεν θα θελήσει να κρατήσει κάποιον άνθρωπο μακριά του και η Έλενα για πρώτη φορά θα αναζητήσει το γέλιο και την συζήτηση στην συντροφιά του Μικέλε. Και οι δυο πια προσπαθούν κρατηθούν απο κάπου. Και τότε γίνεται το πλεόν αναπάντεχο. Ο Μικέλε πάντα ελπίζει σε μια επιστροφή που δεν έρχεται ποτέ ή μάλλον πια δεν έρχεται σχεδόν ποτέ. Γιατί ένα δικό του αντικείμενο, το δικό του προσωπικό ημερολόγιο, το κόκκινο των αναμνήσεων του επιστρέφει ξεχασμένο σε ένα βαγόνι του τρένου που φροντίζει. Ο δικός του γραφικός χαρακτήρας οι δικές του προσωπικές καταχωρήσεις, οι δικές του προσωπικές αναμνήσεις επιστρέφουν πίσω για να ταράξουν την ήρεμη και απαράλλακτη ζωή του. Και η Έλενα θα γίνει η κινητήριος δύναμη του, η αφύπνιση του, η φλόγα που θα του δώσει την δύναμη να αρχίσει να ψάχνει με τις δικές του δυνάμεις το πως το προσωπικό του ημερολόγιο, αυτό που πήρε η μητέρα του στην φυγή της βρέθηκε ξεχασμένο μέσα στο βαγόνι. Ποιός το άφησε; Γιατί το άφησε; Τι σημαίνει αυτό μετά απο τόσα χρόνια; Για να πάρει αυτές τις απαντήσεις και να αναζητήσει επιτέλους την Προσωπική του αλήθεια ο Μικέλε πρέπει να σπάσει τις αλυσίδες της συνήθειας και της ψευδαίσθησης. Να βγεί απο τον ασφαλή περίγυρο που έχει φτιάξει και να βρεθεί στον έξω κόσμο. Μπορεί αλήθεια ένας άνθρωπος που έχει ζήσει είκοσι τρία χρόνια έγκλειστος σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό βλέποντας κάθε μέρα τους ίδιους ανθρώπους, ακολουθώντας συνέχεια τους ίδιους κανόνες της μοναξιάς και της απάθειας να βρεθεί ανάμεσα σε καινούργιους ανθρώπους; Σε καινούργιους τόπους; Σε άλλες συνθήκες ζωής; Θα βρεί το κουράγιο να προχωρήσει, την δύναμη να παλέψει συνθήκες που ως τώρα δεν έχει αντιμετωπίσει; Θα βρεθεί ανάμεσα στα θηρία, θα ψαχουλέψει στα αποθέματα της δύναμης του για να σκεφτεί και να μελετήσει τις επόμενες κινήσεις του. Θα αρχίσει να μαθαίνει την ζωή απο την αρχή. Θα βρεί συμμάχους και εχθρούς! Φίλους και υπονομευτές αυτούς που θα θελήσουν να εκμεταλλευτούν την δίψα του να μάθει την αλήθεια για την τύχη της μητέρας του. Θα δειλιάσει και θα ανακάμψει πολλές φορές. Θα φοβηθεί, θα δειλιάσει, θα αναθαρρήσει. Ένα κύκλο θα κάνει γύρω του η ζωή αυτή που ως τώρα φοβήθηκε να αντιμετωπίσει. Οι σκιές θα γίνουνε φώς και οι φόβοι του θα γίνουνε δύναμη. Για να καταλάβει στο τέλος πως στην ζωή έχει αξία μόνο όταν κάτι το πιστεύεις πολύ. Πως εχει αξία όταν παλεύεις να μάθεις για όλα όσα σε κάνουν να νιώθεις ανασφάλεια περιέργεια ή δυσπιστία. Η ίδια η ζωή σου δίνει την δύναμη να συνεχίσεις. Η προσπάθεια και η δράση, η αναζήτηση των πραγματικών αιτίων της κάθε πράξης σου δίνουν το κίνητρο να συνεχίσεις.
Ένα παραμύθι για ενήλικες, μια δυνατή ιστορία συναισθημάτων και αναζήτησης μιας προσωπικής ταυτότητας που οι περισσότεροι αγνοούμε. Η παιδικότητα των ηρώων, τα αγνά τους
συναισθήματα αυτά που έχουν επηρεαστεί μόνο απο τον πόνο της απώλεια και ψάχνουν διέξοδο στην ελπίδα θα αλλάξουν ένα κομμάτι του εαυτού μας για πάντα.
Γλυκό, Ρομαντικό γεμάτο δυνατές σκέψεις και μεγάλες αξίες θα δώσει μια άλλη ορατότητα στις θολές σκέψεις της ανασφάλειας μας. Ένα απο τα καλύτερα Βιβλία του 2016 σας καλεί να το εξερευνήσετε.
Κάθε φορά που ξεκινάς ένα βιβλίο, κάθε φορά που μπαίνεις σε ένα καινούργιο αναγνωστικό ταξίδι αναζητάς αυτό το διαφορετικό, αυτό το ξεχωριστό στοιχείο που θα σε κάνει να μπείς σε ένα νέο κόσμο εντελώς αλλιώτικο απο τους κόσμους στους στους οποίους βρέθηκες στις προηγούμενες λογοτεχνικές σου αναζητήσεις. Αυτό το Βιβλίο δεν θα στιγματίσει απλά τις λογοτεχνικές αναζητήσεις του κάθε αναγνώστη, δεν θα αλλάξει μόνο την σκέψη, την αλήθεια και τα αναγνωστικά δεδομένα του. Θα αυξομειώσει με τρόπο απίστευτο την ηλικία του, θα εμπλουτίσει τις εμπειρίες του, θα αλλάξει και θα μεταστρέψει τα συναισθήματα του και κυριότερα θα αναγκάσει τον κάθε αναγνώστη να καταλάβει ότι τα όνειρα δεν τελειώνουν ποτέ. Ότι η πραγματικότητα που πλάθει το μυαλό βασισμένο στα φαινομενικά γεγονότα μπορεί να είναι εντελώς διαφορετική απο αυτή που φανταζόμαστε στηριζόμενοι σε μισές αλήθειες.
Ο Μικρός Μικέλε επιστρέφοντας µια µέρα από το σχολείο, βλέπει τη µητέρα του µε µια βαλίτσα µπροστά της να κρατάει στα χέρια της το δικό του προσωπικό ημερολόγιο. Το κόκκινο ημερολόγιο του που καταγράφει σκέψεις και γεγονότα απο τις ολιγόχρονες αναμνήσεις του. Η μητέρα του, του ανακοινώνει πως πρέπει να φύγει και του ζητάει να κρατήσει εκείνη το ημερολόγιο του και να του το επιστρέψει όταν εκείνη γυρίσει κοντά του ξανά. Απο εκείνη την στιγμή ο Μικέλε ζεί και αναπνέει για την στιγμή που η μητέρα του θα επιστρέψει. Όμως τα χρόνια περνάνε χωρίς καμία αλλαγή. Ο Μικέλε ελπίζει πάντα, ελπίζει να γυρίσει η μητέρα του και μαζί με αυτή να επιστρέψει και η παιδική του ηρεμία και γαλήνη. Ο χρόνος περνάει ο Μικέλε αλλάζει κλείνεται στον εαυτό του και στον μικρόκοσμο του. Ο σιδηροδρομικός σταθμός που υπηρετεί ο πατέρας του γίνεται το απόλυτο καταφύγιο του. Όταν ο πατέρας του πεθάνει θα του αφήσει μοναδική κληρονομιά την θέση του σταθμάρχη στον μικρό περιφερειακό σιδηροδρομικό σταθμό. Μοναδική του ενασχόληση το καθάρισμα των βαγονιών και η συλλογή απολεσθέντων ή ξεχασμένων αντικειμένων στους θαλάμους η στα καθίσματα των βαγονιών. Με έναν τελετουργικό τρόπο με μια μυστηριακή διαδικασία τα απολεσθέντα αντικείμενα αγγίζουν την ψυχή,την καρδιά και το μυαλό του και υποκαθιστούν τις αξίες στις οποίες δεν ανταποκρίθηκε κανείς ως στην ως τώρα ζωή του. Οι άνθρωποι τον απογοήτευσαν τα αντικείμενα ποτέ. Μένουν εκεί στημένα, σταθερή αξία στην ζωή του να του δίνουν ελπίδα και την μοναδική χαρά,
Ένα απολεσθέν αντικείμενο και η αναζήτηση του θα τον φέρει για πρώτη φορά σε επαφή για λίγο περισσότερο χρόνο με κάποιον θνητό. Την Έλενα. Μια κοπέλα που κουβαλάει πολλά και κρύβει τον δικό της προσωπικό Γολγοθά. Μέσα απο τους προσωπικούς της διαλόγους θα έρθουμε κοντά με μια συγκινητική και σκληρή προσωπική ιστορία. Οι δυο νέοι θα έρθουν κοντά. Ο Μικέλε για πρώτη φορά δεν θα θελήσει να κρατήσει κάποιον άνθρωπο μακριά του και η Έλενα για πρώτη φορά θα αναζητήσει το γέλιο και την συζήτηση στην συντροφιά του Μικέλε. Και οι δυο πια προσπαθούν κρατηθούν απο κάπου. Και τότε γίνεται το πλεόν αναπάντεχο. Ο Μικέλε πάντα ελπίζει σε μια επιστροφή που δεν έρχεται ποτέ ή μάλλον πια δεν έρχεται σχεδόν ποτέ. Γιατί ένα δικό του αντικείμενο, το δικό του προσωπικό ημερολόγιο, το κόκκινο των αναμνήσεων του επιστρέφει ξεχασμένο σε ένα βαγόνι του τρένου που φροντίζει. Ο δικός του γραφικός χαρακτήρας οι δικές του προσωπικές καταχωρήσεις, οι δικές του προσωπικές αναμνήσεις επιστρέφουν πίσω για να ταράξουν την ήρεμη και απαράλλακτη ζωή του. Και η Έλενα θα γίνει η κινητήριος δύναμη του, η αφύπνιση του, η φλόγα που θα του δώσει την δύναμη να αρχίσει να ψάχνει με τις δικές του δυνάμεις το πως το προσωπικό του ημερολόγιο, αυτό που πήρε η μητέρα του στην φυγή της βρέθηκε ξεχασμένο μέσα στο βαγόνι. Ποιός το άφησε; Γιατί το άφησε; Τι σημαίνει αυτό μετά απο τόσα χρόνια; Για να πάρει αυτές τις απαντήσεις και να αναζητήσει επιτέλους την Προσωπική του αλήθεια ο Μικέλε πρέπει να σπάσει τις αλυσίδες της συνήθειας και της ψευδαίσθησης. Να βγεί απο τον ασφαλή περίγυρο που έχει φτιάξει και να βρεθεί στον έξω κόσμο. Μπορεί αλήθεια ένας άνθρωπος που έχει ζήσει είκοσι τρία χρόνια έγκλειστος σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό βλέποντας κάθε μέρα τους ίδιους ανθρώπους, ακολουθώντας συνέχεια τους ίδιους κανόνες της μοναξιάς και της απάθειας να βρεθεί ανάμεσα σε καινούργιους ανθρώπους; Σε καινούργιους τόπους; Σε άλλες συνθήκες ζωής; Θα βρεί το κουράγιο να προχωρήσει, την δύναμη να παλέψει συνθήκες που ως τώρα δεν έχει αντιμετωπίσει; Θα βρεθεί ανάμεσα στα θηρία, θα ψαχουλέψει στα αποθέματα της δύναμης του για να σκεφτεί και να μελετήσει τις επόμενες κινήσεις του. Θα αρχίσει να μαθαίνει την ζωή απο την αρχή. Θα βρεί συμμάχους και εχθρούς! Φίλους και υπονομευτές αυτούς που θα θελήσουν να εκμεταλλευτούν την δίψα του να μάθει την αλήθεια για την τύχη της μητέρας του. Θα δειλιάσει και θα ανακάμψει πολλές φορές. Θα φοβηθεί, θα δειλιάσει, θα αναθαρρήσει. Ένα κύκλο θα κάνει γύρω του η ζωή αυτή που ως τώρα φοβήθηκε να αντιμετωπίσει. Οι σκιές θα γίνουνε φώς και οι φόβοι του θα γίνουνε δύναμη. Για να καταλάβει στο τέλος πως στην ζωή έχει αξία μόνο όταν κάτι το πιστεύεις πολύ. Πως εχει αξία όταν παλεύεις να μάθεις για όλα όσα σε κάνουν να νιώθεις ανασφάλεια περιέργεια ή δυσπιστία. Η ίδια η ζωή σου δίνει την δύναμη να συνεχίσεις. Η προσπάθεια και η δράση, η αναζήτηση των πραγματικών αιτίων της κάθε πράξης σου δίνουν το κίνητρο να συνεχίσεις.
Ένα παραμύθι για ενήλικες, μια δυνατή ιστορία συναισθημάτων και αναζήτησης μιας προσωπικής ταυτότητας που οι περισσότεροι αγνοούμε. Η παιδικότητα των ηρώων, τα αγνά τους
συναισθήματα αυτά που έχουν επηρεαστεί μόνο απο τον πόνο της απώλεια και ψάχνουν διέξοδο στην ελπίδα θα αλλάξουν ένα κομμάτι του εαυτού μας για πάντα.
Γλυκό, Ρομαντικό γεμάτο δυνατές σκέψεις και μεγάλες αξίες θα δώσει μια άλλη ορατότητα στις θολές σκέψεις της ανασφάλειας μας. Ένα απο τα καλύτερα Βιβλία του 2016 σας καλεί να το εξερευνήσετε.
https://vivlionerga.blogspot.gr/2017/...
March 10, 2017
3,5 stelline
Avevo sentito tanto parlare di questo libro, per cui ammetto di essermi approcciata alla sua lettura con aspettative molto alte.
E alla fine… non so, è mancato qualcosa.
Carino sì, ma è stata proprio una di quelle letture che alla fine ti fa dire Sì, ma…
La storia è molto dolce, ma allo stesso tempo molto triste. Non è però uno di quei libri in cui si cerca in tutti i modi di forzare un passato doloroso e in cui sembra che quasi tutte le disgrazie possibili ed immaginabili si siano abbattute sui protagonisti: la loro storia, i loro tanti dolori, il fatto che non ci sia una sola famiglia integra di cui venga raccontato, viene narrato con una leggerezza e un tatto tali per cui uno riesce ad apprezzare pienamente la storia, riesce a soffrire leggendo del passato di Michele e di tutti gli altri personaggi, senza però esserne sopraffatto e sentirlo esagerato.
Ciò che invece proprio non h apprezzato è stato Michele. L’ho trovato un personaggio molto infantile, incompiuto. All’inizio del romanzo è un uomo completamente assente, più un’ombra che altro, ma anche alla fine, nonostante tutto quello che ha passato, risulta ancora come se gli mancasse una qualche caratteristica.
È proprio quel “ma” di cui parlavo prima, quel senso di incompletezza che ho trovato a fine romanzo.
L’altro grande difetto nel libro l’ho trovato nello stile, impregnato di un’infinita lentezza dovuta alle descrizioni chilometriche che vanno fin nei più piccoli dettagli. Ad esempio quando descrive Michele che fa lo zaino prima di partire: non dice “prese uno zaino e lo riempì di vestiti”, ma si mette a descriverli tutti nel minimo dettaglio, così come la forma e il colore dello zaino.
Dopo un po’ questo risultava davvero pesante.
Avevo sentito tanto parlare di questo libro, per cui ammetto di essermi approcciata alla sua lettura con aspettative molto alte.
E alla fine… non so, è mancato qualcosa.
Carino sì, ma è stata proprio una di quelle letture che alla fine ti fa dire Sì, ma…
La storia è molto dolce, ma allo stesso tempo molto triste. Non è però uno di quei libri in cui si cerca in tutti i modi di forzare un passato doloroso e in cui sembra che quasi tutte le disgrazie possibili ed immaginabili si siano abbattute sui protagonisti: la loro storia, i loro tanti dolori, il fatto che non ci sia una sola famiglia integra di cui venga raccontato, viene narrato con una leggerezza e un tatto tali per cui uno riesce ad apprezzare pienamente la storia, riesce a soffrire leggendo del passato di Michele e di tutti gli altri personaggi, senza però esserne sopraffatto e sentirlo esagerato.
Ciò che invece proprio non h apprezzato è stato Michele. L’ho trovato un personaggio molto infantile, incompiuto. All’inizio del romanzo è un uomo completamente assente, più un’ombra che altro, ma anche alla fine, nonostante tutto quello che ha passato, risulta ancora come se gli mancasse una qualche caratteristica.
È proprio quel “ma” di cui parlavo prima, quel senso di incompletezza che ho trovato a fine romanzo.
L’altro grande difetto nel libro l’ho trovato nello stile, impregnato di un’infinita lentezza dovuta alle descrizioni chilometriche che vanno fin nei più piccoli dettagli. Ad esempio quando descrive Michele che fa lo zaino prima di partire: non dice “prese uno zaino e lo riempì di vestiti”, ma si mette a descriverli tutti nel minimo dettaglio, così come la forma e il colore dello zaino.
Dopo un po’ questo risultava davvero pesante.
July 21, 2017
4.5
Une excellente lecture.
Si je fus un peu perdue au début à me demander où l'auteur voulait m'emmener, j'ai ensuite été happée par l'histoire, emportée par la beauté et la véracité de certaines phrases.
Ce livre raconte une quête.
La quête d'une mère, la quête de réponses, la quête de reconnaissance, la quête d'amour, la quête de soi.
Tout en finesse nous suivons l'évolution des personnages, leurs découvertes, leurs désillusions.
Et si j'ai vu venir certaines choses rapidement, cela n'a pas gâché mon plaisir de lecture.
J'ai vécu quelques heures au rythme des pages tournées et j'ai quitté à regret ces personnages qui ont su me toucher.
September 19, 2017
Allora. Si dice che ogni libro ha qualcosa da regalarti, che i libri giusti sono quelli che ti entrano dentro e ti stravolgono. Che i libri preferiti sono quelli che senti tuoi. Ecco, questo libro parla di un ragazzino abbandonato dalla madre, cresciuto in solitudine e in un piccolo paesino, che non ha fiducia in nessuno se non nei suoi oggetti trovati sul treno. Niente di più lontano da me, insomma. Eppure questo libro è riuscito a farmi emozionare o, per dirlo in modo poetico, è riuscito a far vibrare le corde della mia anima. Non ve lo so spiegare come, eppure è riuscito ad abbattere i miei muri, a farmi emozionare e a mettermi davanti a prese di coscienza necessarie. Le parole usate per descrivere le emozioni, i momenti, erano esattamente nero su bianco i pensieri che avevo dentro la testa. E' una cosa incredibile: sentirsi turbati e al tempo stesso meravigliati, senza sapere spiegare perché. Forse è questo saper scrivere bene?
Se non fossi così offuscata dalle emozioni che mi ha lasciato, dal modo in cui mi ha cambiata, probabilmente mi renderei conto che i personaggi e le situazioni sono un po' forzati, al limite del surreale. Forse mi renderei conto che i colpi di scena improvvisi, e uno dopo l'altro, non riescono a scalfire in modo adeguato il tono del racconto che rimane comunque mediocre. Una scrittura che cerca di riportare il quotidiano, anche se alcune cose sono davvero un po' troppo forzate. Però tutte queste considerazioni vengono offuscate dalle forti emozioni, e non riesco a sentirmi disturbata. Perché questo è un racconto che si legge col cuore e non con la testa. E quindi cinque stelle non gliele posso dare, perché obiettivamente non è così elevato...Però 4.5 se le merita, senza pensarci.
Ha una ferita profonda che gli hanno inferto quando era bambino. Però è cresciuto lo stesso. E continua a crescere, anche se, crescendo crescendo, la ferita diventa sempre più profonda.
E la stanchezza cala improvvisa, in un solo colpo, come il sonno che ti porta via mentre stai leggendo.
Allora non è follia fidarsi, credere in un'altra persona, in una vita migliore, in qualcosa che non cambia anche se non dipende solo da te?
Quando uscirò da questo bar ti chiamerò per dirtelo, che sono rosso. E ti dirò che a volte spero che il mio colore, che tutti i colori che assumerò, da ora in poi, nel corso della mia vita, si possano intonare sempre ai tuoi, anche se questa speranza un po' mi fa tremare, anche se non ho ancora la forza di affidarmi all'imprevisto e al sogno. Ma forse, col tuo aiuto, un giorno o l'altro ci potrò riuscire.
Intuì che si ha paura delle cose solo fin quando non le si osserva per conoscere e capirle. E allora, forse, a forza di osservare e capire la vita, anche lui ne avrebbe avuto meno paura.
Il viso è fatto di espressioni, di modi di guardare, di mille pieghe e muscoli che si muovono in continuazione. C'è la vita vissuta, sul viso di una persona. C'è la sua anima...e l'anima non la becchi con il tatto.
L'incontro con Serena l'aveva turbato facendogli capire, ancora una volta, quanto fosse difficile per lui rapportarsi con le persone, entrare nel mondo degli altri senza esserne sopraffatto o sentirsi confuso, senza uscirne con quella sensazione di inadeguatezza che si alternava ai momenti di sicurezza e fiducia.
Da quel momento in poi, amico mio, tutta la vita è speranza. Speranza di tornare a paradiso terrestre. Tutte le nostre azioni, i nostri pensieri, le scelte, le decisioni... Tutto quello che noi facciamo è per provare a tornare al nostro paradiso d'infanzia.
Tutti credono pazzo chi cerca di essere felice.
Ricordarsi che la vita è bella. Una promessa infantile, all'apparenza. Ma forse la più terribile e impegnativa delle promesse. Perché poi è la vita a ricordarti, giorno dopo giorno, quanto riesce ad essere dura, difficile, imprevedibile. A volte spietata.
In quel momento io ho capito che mi stavo ferendo e che se continuavo così in qualche modo sarei morto nel modo peggiore, cioè rimanendo vivo.
Perfino le statue invecchiano... Le statue, gli oggetti, le pietre. Invecchiano i ricordi, i sogni, le parole scritte e pronunciate. Invecchiano gli amori. Invecchia la riva del mare, che si ritrae con i contorni della costa; invecchia il greto del fiume, il profilo delle montagne, che cambia di stagione in stagione. E invecchia il cielo, perché perde le sue stelle. Perché questo è il potere del tempo: cambiare i volti, trasformare l'amore in abitudine, sfumare i ricordi, distruggere i sogni, scolpire la pietra, inghiottire il mare e far morire le stelle. Però noi riusciamo a vederle, alcune stelle. Anche se sono già spente. Stelle che beffano il tempo, perché la loro luce rimane fissa nel firmamento, anche se sono precipitate nell'abisso da millenni.
Non poter piangere fa male, sai? Perché il dolore non sa più da quale parte uscire e ti rimane dentro, incatenato, ti cammina nel sangue, il dolore, come una bestia in gabbia che va avanti e indietro, per tutto il giorno e giorno dopo giorno... E tu vorresti farlo uscire, vorresti liberarlo ma non sai più come si fa.
Tornare è difficile, quando sei stato via per molto tempo. Quando hai ferito le persone che amavi. Hai una faccia per partire... Ma la faccia per tornare rischi di non trovarla mai.
Quando ti fregano, quando ti ingannano o ti tradiscono, sei tu che perdi qualcosa di importante, perché credi di perdere la fiducia negli altri, ma invece la perdi in te stessa. Pensi che te lo sei meritata, perché ti sei fidata come una scema. Perché non sei riuscita a capire chi avevi accanto. Non sei riuscita a vedere le cose come erano davvero. E se avevi un po' di autostima, si sgretola. Risultato? Sei tu che non vali niente.
Il guaio è quando senti che sei morta e poi invece ti accorgi che respiri. E maledici pure il fatto che lo fai. Maledici l'aria che ti entra nei polmoni perché senti che la stai rubando, quell'aria.
La vita è così, è difficile. Ma la tua vita deve dipendere da te, non da quello che fanno o non fanno gli altri.
Se non fossi così offuscata dalle emozioni che mi ha lasciato, dal modo in cui mi ha cambiata, probabilmente mi renderei conto che i personaggi e le situazioni sono un po' forzati, al limite del surreale. Forse mi renderei conto che i colpi di scena improvvisi, e uno dopo l'altro, non riescono a scalfire in modo adeguato il tono del racconto che rimane comunque mediocre. Una scrittura che cerca di riportare il quotidiano, anche se alcune cose sono davvero un po' troppo forzate. Però tutte queste considerazioni vengono offuscate dalle forti emozioni, e non riesco a sentirmi disturbata. Perché questo è un racconto che si legge col cuore e non con la testa. E quindi cinque stelle non gliele posso dare, perché obiettivamente non è così elevato...Però 4.5 se le merita, senza pensarci.
Ha una ferita profonda che gli hanno inferto quando era bambino. Però è cresciuto lo stesso. E continua a crescere, anche se, crescendo crescendo, la ferita diventa sempre più profonda.
E la stanchezza cala improvvisa, in un solo colpo, come il sonno che ti porta via mentre stai leggendo.
Allora non è follia fidarsi, credere in un'altra persona, in una vita migliore, in qualcosa che non cambia anche se non dipende solo da te?
Quando uscirò da questo bar ti chiamerò per dirtelo, che sono rosso. E ti dirò che a volte spero che il mio colore, che tutti i colori che assumerò, da ora in poi, nel corso della mia vita, si possano intonare sempre ai tuoi, anche se questa speranza un po' mi fa tremare, anche se non ho ancora la forza di affidarmi all'imprevisto e al sogno. Ma forse, col tuo aiuto, un giorno o l'altro ci potrò riuscire.
Intuì che si ha paura delle cose solo fin quando non le si osserva per conoscere e capirle. E allora, forse, a forza di osservare e capire la vita, anche lui ne avrebbe avuto meno paura.
Il viso è fatto di espressioni, di modi di guardare, di mille pieghe e muscoli che si muovono in continuazione. C'è la vita vissuta, sul viso di una persona. C'è la sua anima...e l'anima non la becchi con il tatto.
L'incontro con Serena l'aveva turbato facendogli capire, ancora una volta, quanto fosse difficile per lui rapportarsi con le persone, entrare nel mondo degli altri senza esserne sopraffatto o sentirsi confuso, senza uscirne con quella sensazione di inadeguatezza che si alternava ai momenti di sicurezza e fiducia.
Da quel momento in poi, amico mio, tutta la vita è speranza. Speranza di tornare a paradiso terrestre. Tutte le nostre azioni, i nostri pensieri, le scelte, le decisioni... Tutto quello che noi facciamo è per provare a tornare al nostro paradiso d'infanzia.
Tutti credono pazzo chi cerca di essere felice.
Ricordarsi che la vita è bella. Una promessa infantile, all'apparenza. Ma forse la più terribile e impegnativa delle promesse. Perché poi è la vita a ricordarti, giorno dopo giorno, quanto riesce ad essere dura, difficile, imprevedibile. A volte spietata.
In quel momento io ho capito che mi stavo ferendo e che se continuavo così in qualche modo sarei morto nel modo peggiore, cioè rimanendo vivo.
Perfino le statue invecchiano... Le statue, gli oggetti, le pietre. Invecchiano i ricordi, i sogni, le parole scritte e pronunciate. Invecchiano gli amori. Invecchia la riva del mare, che si ritrae con i contorni della costa; invecchia il greto del fiume, il profilo delle montagne, che cambia di stagione in stagione. E invecchia il cielo, perché perde le sue stelle. Perché questo è il potere del tempo: cambiare i volti, trasformare l'amore in abitudine, sfumare i ricordi, distruggere i sogni, scolpire la pietra, inghiottire il mare e far morire le stelle. Però noi riusciamo a vederle, alcune stelle. Anche se sono già spente. Stelle che beffano il tempo, perché la loro luce rimane fissa nel firmamento, anche se sono precipitate nell'abisso da millenni.
Non poter piangere fa male, sai? Perché il dolore non sa più da quale parte uscire e ti rimane dentro, incatenato, ti cammina nel sangue, il dolore, come una bestia in gabbia che va avanti e indietro, per tutto il giorno e giorno dopo giorno... E tu vorresti farlo uscire, vorresti liberarlo ma non sai più come si fa.
Tornare è difficile, quando sei stato via per molto tempo. Quando hai ferito le persone che amavi. Hai una faccia per partire... Ma la faccia per tornare rischi di non trovarla mai.
Quando ti fregano, quando ti ingannano o ti tradiscono, sei tu che perdi qualcosa di importante, perché credi di perdere la fiducia negli altri, ma invece la perdi in te stessa. Pensi che te lo sei meritata, perché ti sei fidata come una scema. Perché non sei riuscita a capire chi avevi accanto. Non sei riuscita a vedere le cose come erano davvero. E se avevi un po' di autostima, si sgretola. Risultato? Sei tu che non vali niente.
Il guaio è quando senti che sei morta e poi invece ti accorgi che respiri. E maledici pure il fatto che lo fai. Maledici l'aria che ti entra nei polmoni perché senti che la stai rubando, quell'aria.
La vita è così, è difficile. Ma la tua vita deve dipendere da te, non da quello che fanno o non fanno gli altri.
June 13, 2021
Pour David.
J’avais envie d’une lecture légère pour avoir un feeling de vacances, et j’ai été servie dans la légèreté. Mais je me suis surprise à rouler des yeux souvent et à pousser des « voyons donc » à voix haute à plusieurs reprises. Mais bon, c’était divertissant.
J’avais envie d’une lecture légère pour avoir un feeling de vacances, et j’ai été servie dans la légèreté. Mais je me suis surprise à rouler des yeux souvent et à pousser des « voyons donc » à voix haute à plusieurs reprises. Mais bon, c’était divertissant.
May 31, 2016
È vero, questa è la storia di Michele che parte alla ricerca di sua madre sparita vent'anni prima, ma non è solo questo - più di tutto è la storia della ricerca di se stessi.
Mi sono vista moltissimo in Michele: tante barriere costruite per proteggersi, sfiducia e diffidenza verso gli altri, insicurezze e tarli che mordono da anni.
Sempre con quella sensazione che la fregatura sia dietro l'angolo, che qualcosa sia troppo bello per durare.
Sempre con quella solitudine a fare compagnia, con quelle piccole abitudini e gesti rituali rassicuranti che non ti fanno vivere ma solo sopravvivere.
E tanto per citare un altro libro che ho letto di recente, Michele vive con il cuore in un ripostiglio e forse lo faccio anche io e per quello tutta la "storia d'amore" con Elena mi ha fatto storcere il naso.
Elena sul finale si riscatta perché finalmente scopriamo anche la sua storia e c'era una cosa che avevo sospettato, ma poi scartato e alla fine sono rimasta sorpresa quando è stato rivelato che avevo ragione.
Ovviamente non ve lo posso dire, sarebbe spoiler.
Comunque Elena mi dava sui nervi inizialmente.
Ve l'ho detto, forse è perché sono cinica e ho il cuore in un ripostiglio - facciamo pure una cantina - ma il fatto che alla terza sera che lo vede lei si aspetti e cito: "una dichiarazione d'amore".. no, non sta né in cielo né in terra.
Dopo, quando finalmente conosciamo la sua storia, parte di questi sentimenti risultano accettabili ma all'inizio proprio no, come Michele volevo dirle di tornarsene a casa.
Dal lato di Michele invece li capivo di più e passatemi la "superficialità" del pensiero - dopo vent'anni di solitudine credo sia anche normale che si "attacchi" a qualcuno che finalmente lo vede come una persona, che vuole e tenta di sapere di più nonostante il senso di fastidio iniziale per l'invadenza.
Non scenderò nel personale quindi vi dirò solo che pure io mi sono ritrovata a provare "amicizia" improvvisa per una persona del tutto nuova quando a diciassette anni ho avuto un crollo.
Ti aggrappi a questa persona perché finalmente senti qualcosa di "vero" e non più solo la tua apatia e la tua noia, ma da qui a provare amore ce ne passa!
È l'unica cosa che mi ha fatto storcere il naso del rapporto tra Michele ed Elena, questo "amore" che nasce dal nulla quando ci sono cose più importanti a cui pensare.
E Michele, grazie al cielo, dà la precedenza a queste cose e alcune scenate Elena se le poteva pure risparmiare, anche se nel finale un po' l'ho perdonata perché comunque è lei a dare la spinta iniziale a Michele e a spronarlo anche quando lui sembra voler mollare.
È la sua presenza che di fatto lo riporta alla vita, non lo shock causato dal diario tornato a casa con quello stesso treno che aveva portato via sua madre.
E anche Elena ha sofferto, ma ha fatto una promessa e non intende darla vinta al dolore.
Salvatore Basile a volte usa un linguaggio ricercato per porre l'attenzione sui gesti e sulle emozioni dei protagonisti, su quelle cose che li scuotono nel profondo.
Questo romanzo è pieno di frasi da sottolineare, di emozioni, di lacrime sull'orlo di cadere - è pieno di vita e di tutto quello che la compone: dolore, gioia, abbandono, speranza.
Michele parte alla cieca e in questo viaggio conosce tante persone - persone che gli donano un sorriso e persone che invece gli fanno venire voglia di mollare tutto e tornare a casa.
Conosce personaggi strani e a prima vista bizzarri che gli insegneranno lezioni inaspettate e soprattutto conoscerà il vero Michele, in un corso accelerato sulla vita e su tutto quello che ha perso negli anni in cui è rimasto bloccato nei panni del bambino di sette anni abbandonato dalla mamma.
Sperimenta quindi per la prima volta tutto quello che c'è al di fuori della stazione, lo trova dentro di sé e negli altri, riscopre alcune delle cose di cui si era volontariamente - e inconsciamente - privato quasi si trattasse di una punizione.
Questo romanzo mostra come la vita sia un puzzle a cui mancano i tasselli: alcuni li trovi e si incastrano, altri li perdi per strada e poi magari spuntano di nuovo fuori, altri sono perduti per sempre e alcuni magari non sono l'incastro perfetto ma vanno bene uguale.
Michele parte alla ricerca di sua madre e nel farlo trova se stesso.
E forse non tutte le domande hanno una risposta, ma sono meno opprimenti se trovi qualcuno smarrito come te e le condividi con lui.
Mi sono vista moltissimo in Michele: tante barriere costruite per proteggersi, sfiducia e diffidenza verso gli altri, insicurezze e tarli che mordono da anni.
Sempre con quella sensazione che la fregatura sia dietro l'angolo, che qualcosa sia troppo bello per durare.
Sempre con quella solitudine a fare compagnia, con quelle piccole abitudini e gesti rituali rassicuranti che non ti fanno vivere ma solo sopravvivere.
E tanto per citare un altro libro che ho letto di recente, Michele vive con il cuore in un ripostiglio e forse lo faccio anche io e per quello tutta la "storia d'amore" con Elena mi ha fatto storcere il naso.
Elena sul finale si riscatta perché finalmente scopriamo anche la sua storia e c'era una cosa che avevo sospettato, ma poi scartato e alla fine sono rimasta sorpresa quando è stato rivelato che avevo ragione.
Ovviamente non ve lo posso dire, sarebbe spoiler.
Comunque Elena mi dava sui nervi inizialmente.
Ve l'ho detto, forse è perché sono cinica e ho il cuore in un ripostiglio - facciamo pure una cantina - ma il fatto che alla terza sera che lo vede lei si aspetti e cito: "una dichiarazione d'amore".. no, non sta né in cielo né in terra.
Dopo, quando finalmente conosciamo la sua storia, parte di questi sentimenti risultano accettabili ma all'inizio proprio no, come Michele volevo dirle di tornarsene a casa.
Dal lato di Michele invece li capivo di più e passatemi la "superficialità" del pensiero - dopo vent'anni di solitudine credo sia anche normale che si "attacchi" a qualcuno che finalmente lo vede come una persona, che vuole e tenta di sapere di più nonostante il senso di fastidio iniziale per l'invadenza.
Non scenderò nel personale quindi vi dirò solo che pure io mi sono ritrovata a provare "amicizia" improvvisa per una persona del tutto nuova quando a diciassette anni ho avuto un crollo.
Ti aggrappi a questa persona perché finalmente senti qualcosa di "vero" e non più solo la tua apatia e la tua noia, ma da qui a provare amore ce ne passa!
È l'unica cosa che mi ha fatto storcere il naso del rapporto tra Michele ed Elena, questo "amore" che nasce dal nulla quando ci sono cose più importanti a cui pensare.
E Michele, grazie al cielo, dà la precedenza a queste cose e alcune scenate Elena se le poteva pure risparmiare, anche se nel finale un po' l'ho perdonata perché comunque è lei a dare la spinta iniziale a Michele e a spronarlo anche quando lui sembra voler mollare.
È la sua presenza che di fatto lo riporta alla vita, non lo shock causato dal diario tornato a casa con quello stesso treno che aveva portato via sua madre.
E anche Elena ha sofferto, ma ha fatto una promessa e non intende darla vinta al dolore.
Salvatore Basile a volte usa un linguaggio ricercato per porre l'attenzione sui gesti e sulle emozioni dei protagonisti, su quelle cose che li scuotono nel profondo.
Questo romanzo è pieno di frasi da sottolineare, di emozioni, di lacrime sull'orlo di cadere - è pieno di vita e di tutto quello che la compone: dolore, gioia, abbandono, speranza.
Michele parte alla cieca e in questo viaggio conosce tante persone - persone che gli donano un sorriso e persone che invece gli fanno venire voglia di mollare tutto e tornare a casa.
Conosce personaggi strani e a prima vista bizzarri che gli insegneranno lezioni inaspettate e soprattutto conoscerà il vero Michele, in un corso accelerato sulla vita e su tutto quello che ha perso negli anni in cui è rimasto bloccato nei panni del bambino di sette anni abbandonato dalla mamma.
Sperimenta quindi per la prima volta tutto quello che c'è al di fuori della stazione, lo trova dentro di sé e negli altri, riscopre alcune delle cose di cui si era volontariamente - e inconsciamente - privato quasi si trattasse di una punizione.
Questo romanzo mostra come la vita sia un puzzle a cui mancano i tasselli: alcuni li trovi e si incastrano, altri li perdi per strada e poi magari spuntano di nuovo fuori, altri sono perduti per sempre e alcuni magari non sono l'incastro perfetto ma vanno bene uguale.
Michele parte alla ricerca di sua madre e nel farlo trova se stesso.
E forse non tutte le domande hanno una risposta, ma sono meno opprimenti se trovi qualcuno smarrito come te e le condividi con lui.
December 23, 2016
Ένα μυθιστόρημα από τον Ιταλό σεναριογράφο και σκηνοθέτη Σαλβατόρε Μπαζίλε (γλουπ, το '80 έφτιαξε το Ολοκαύτωμα των Κανίβαλων - όσο μεγαλώνεις ηρεμείς, που λένε) που μας ταξιδεύει στις ουλές που έχουμε όλοι μας από την παιδική μας ηλικία (κι όχι μόνο) που καθορίζουν τη ζωή μας.
Ο Μικέλε είναι ένας τριαντάρης που δουλεύει στον τερματικό σιδηροδρομικό σταθμό μιας μικρής επαρχιακής γραμμής που συνδέει μια κωμόπολη στα Απέννινα με τη θάλασσα. Από τότε που τον εγκατέλειψε η μητέρα του στα 7 του, παίρνοντας μαζί της το απολεσθέν αντικείμενο, το κόκκινο ημερολόγιο του μικρού Μικέλε, εκείνος δεν έχει φύγει από τον σταθμό. Για 23 χρόνια επιπλέει σε μια ατέρμονη προεφηβεία, βιώνει μια ύπαρξη λανθάνουσα, ατροφική, φοβισμένη, σαν παιδί που η μητέρα του πριν εξαφανιστεί του είχε πει να μη φεύγει από τον σταθμό και για εκείνον παραμένει μια συμβουλή που ακολουθεί τυφλά.
Ο Μικέλε συλλέγει στο μικρό του δωμάτιο που αποκαλεί σπίτι μέσα στον σταθμό, όπου δεκαετίες τώρα μαγειρεύει κάθε βράδυ το ίδιο πιάτο - μάλλον το μόνο που ξέρει - τα αντικείμενα που ξεχνιούνται στο τραίνο. Γι' αυτόν είναι ο κόσμος του. Κανείς ποτέ δεν ήρθε να ζητήσει κάποιο από αυτά, μέχρι που μια μέρα του χτυπάει την πόρτα η Έλενα, μια κοπέλα που φανταζόμουν έτσι, ψάχνοντας μια μικρή πάνινη κούκλα που ξέχασε στο τραίνο - μια κούκλα με τα δικά της μυστικά, που κι αυτά εν καιρώ αποκαλύπτονται. Ελάχιστες ώρες μετά, ο Μικέλε ανακαλύπτει το δικό του απολεσθέν αντικείμενο - το ημερολόγιο της παιδικής του ηλικίας που είχε πάρει η μητέρα του - να κάθεται μόνο του στο τραίνο. Αυτά τα δύο απανωτά γεγονότα θα ταράξουν μαζί τη ζωή του Μικέλε που διαφορετικά θα παρέμενε στάσιμη για πάντα, και αυτή είναι η πρώτη σκηνή του παράξενου ταξιδιού του.
Δεν θα πω πολλά για το υπόλοιπο της πλοκής γιατί το βιβλίο κρύβει αρκετές εκπλήξεις τις οποίες δεν θέλω να χαλάσω, όμως ένα κρατάω πάνω απ' όλα: όλοι σχεδόν οι χαρακτήρες του έχουν κάποιο τραύμα ή μυστικό το οποίο αποκαλύπτεται με διαφορετικούς τρόπους, δείχνοντας στον Μικέλε ότι δεν κατέχει δικαιωματικά τη μοναδικότητα στον πόνο, το οποίο ήταν αυτό που τον ωθούσε να κρατάει τις πόρτες της ζωής του κλειστές, και ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται - πάντα υπάρχει μια κρυφή ιστορία, την οποία ακόμα κι αν νομίζουμε ότι ήδη ξέρουμε, δεν θα τη μάθουμε ποτέ. Σπουδαίο μάθημα για όλους, αν με ρωτήσετε.
Γιατί τελικά όλοι μας είμαστε με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο πληγωμένοι, και πιο σημαντικά για τον καθένα από εμάς, το ίδιο είναι και οι γονείς μας. Σημαδεμένοι, σαν την ελιά που μεγαλώνει με τη νυχιά στον κορμό της η οποία δεν θα επουλωθεί ποτέ. Όμως όπως η ελιά θα μεγαλώσει μαζί με το σημάδι και αυτό δεν θα τη σταματήσει, όλες οι πληγές του κόσμου κάποια στιγμή θα σταματήσουν να είναι δικαιολογίες. Γιατί η καλύτερη δυνατή έκδοση του εαυτού μας συμπεριλαμβάνει τη νυχιά, όλες τις νυχιές, κι όχι το αντίθετο.
Θα βάλω 4 αστεράκια στο Παράξενο Ταξίδι γιατί μερικές φορές ένιωθα ότι η αφήγηση με έπιανε από το χεράκι - ειδικά οι τελευταίες 5 σελίδες ήταν εντελώς αχρείαστες κατά τη γνώμη μου και αλλάζουν τον τόνο όλου του βιβλίου. Εντούτοις απόλαυσα τις όμορφες εικόνες, τους χαρακτήρες με τις δικιές τους ταξιδιάρικες και πονεμένες ιστορίες που εμφανίζονται στην απέριττη και αρμονική αφήγηση, αλλά και τον ίδιο τον Μικέλε· μέσα από την περιπλάνηση των παρθένων του ματιών, ένιωσα να ξαναενηλικιώνομαι και να αφήνω κάποια παιδικά - δικαιολογημένα μεν, όπως όλων, παιδικά δε - τραύματα πίσω. Τελικά το βιβλίο βγάζει μια αισιοδοξία γλυκιά που σου δείχνει από τη μία τη ζωή αν επιλέξεις να μην εμπιστεύεσαι, και από την άλλη αν επιλέξεις να το κάνεις, και πόσο απλή και λυτρωτική μπορεί να είναι αυτή η επιλογή.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Mamaya: χωρίς την ευγενική τους χορηγία του βιβλίου, η παραπάνω ειλικρινής κριτική μάλλον δεν θα υπήρχε αυτή τη στιγμή.
Ο Μικέλε είναι ένας τριαντάρης που δουλεύει στον τερματικό σιδηροδρομικό σταθμό μιας μικρής επαρχιακής γραμμής που συνδέει μια κωμόπολη στα Απέννινα με τη θάλασσα. Από τότε που τον εγκατέλειψε η μητέρα του στα 7 του, παίρνοντας μαζί της το απολεσθέν αντικείμενο, το κόκκινο ημερολόγιο του μικρού Μικέλε, εκείνος δεν έχει φύγει από τον σταθμό. Για 23 χρόνια επιπλέει σε μια ατέρμονη προεφηβεία, βιώνει μια ύπαρξη λανθάνουσα, ατροφική, φοβισμένη, σαν παιδί που η μητέρα του πριν εξαφανιστεί του είχε πει να μη φεύγει από τον σταθμό και για εκείνον παραμένει μια συμβουλή που ακολουθεί τυφλά.
Ο Μικέλε συλλέγει στο μικρό του δωμάτιο που αποκαλεί σπίτι μέσα στον σταθμό, όπου δεκαετίες τώρα μαγειρεύει κάθε βράδυ το ίδιο πιάτο - μάλλον το μόνο που ξέρει - τα αντικείμενα που ξεχνιούνται στο τραίνο. Γι' αυτόν είναι ο κόσμος του. Κανείς ποτέ δεν ήρθε να ζητήσει κάποιο από αυτά, μέχρι που μια μέρα του χτυπάει την πόρτα η Έλενα, μια κοπέλα που φανταζόμουν έτσι, ψάχνοντας μια μικρή πάνινη κούκλα που ξέχασε στο τραίνο - μια κούκλα με τα δικά της μυστικά, που κι αυτά εν καιρώ αποκαλύπτονται. Ελάχιστες ώρες μετά, ο Μικέλε ανακαλύπτει το δικό του απολεσθέν αντικείμενο - το ημερολόγιο της παιδικής του ηλικίας που είχε πάρει η μητέρα του - να κάθεται μόνο του στο τραίνο. Αυτά τα δύο απανωτά γεγονότα θα ταράξουν μαζί τη ζωή του Μικέλε που διαφορετικά θα παρέμενε στάσιμη για πάντα, και αυτή είναι η πρώτη σκηνή του παράξενου ταξιδιού του.
Δεν θα πω πολλά για το υπόλοιπο της πλοκής γιατί το βιβλίο κρύβει αρκετές εκπλήξεις τις οποίες δεν θέλω να χαλάσω, όμως ένα κρατάω πάνω απ' όλα: όλοι σχεδόν οι χαρακτήρες του έχουν κάποιο τραύμα ή μυστικό το οποίο αποκαλύπτεται με διαφορετικούς τρόπους, δείχνοντας στον Μικέλε ότι δεν κατέχει δικαιωματικά τη μοναδικότητα στον πόνο, το οποίο ήταν αυτό που τον ωθούσε να κρατάει τις πόρτες της ζωής του κλειστές, και ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται - πάντα υπάρχει μια κρυφή ιστορία, την οποία ακόμα κι αν νομίζουμε ότι ήδη ξέρουμε, δεν θα τη μάθουμε ποτέ. Σπουδαίο μάθημα για όλους, αν με ρωτήσετε.
Γιατί τελικά όλοι μας είμαστε με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο πληγωμένοι, και πιο σημαντικά για τον καθένα από εμάς, το ίδιο είναι και οι γονείς μας. Σημαδεμένοι, σαν την ελιά που μεγαλώνει με τη νυχιά στον κορμό της η οποία δεν θα επουλωθεί ποτέ. Όμως όπως η ελιά θα μεγαλώσει μαζί με το σημάδι και αυτό δεν θα τη σταματήσει, όλες οι πληγές του κόσμου κάποια στιγμή θα σταματήσουν να είναι δικαιολογίες. Γιατί η καλύτερη δυνατή έκδοση του εαυτού μας συμπεριλαμβάνει τη νυχιά, όλες τις νυχιές, κι όχι το αντίθετο.
Θα βάλω 4 αστεράκια στο Παράξενο Ταξίδι γιατί μερικές φορές ένιωθα ότι η αφήγηση με έπιανε από το χεράκι - ειδικά οι τελευταίες 5 σελίδες ήταν εντελώς αχρείαστες κατά τη γνώμη μου και αλλάζουν τον τόνο όλου του βιβλίου. Εντούτοις απόλαυσα τις όμορφες εικόνες, τους χαρακτήρες με τις δικιές τους ταξιδιάρικες και πονεμένες ιστορίες που εμφανίζονται στην απέριττη και αρμονική αφήγηση, αλλά και τον ίδιο τον Μικέλε· μέσα από την περιπλάνηση των παρθένων του ματιών, ένιωσα να ξαναενηλικιώνομαι και να αφήνω κάποια παιδικά - δικαιολογημένα μεν, όπως όλων, παιδικά δε - τραύματα πίσω. Τελικά το βιβλίο βγάζει μια αισιοδοξία γλυκιά που σου δείχνει από τη μία τη ζωή αν επιλέξεις να μην εμπιστεύεσαι, και από την άλλη αν επιλέξεις να το κάνεις, και πόσο απλή και λυτρωτική μπορεί να είναι αυτή η επιλογή.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Mamaya: χωρίς την ευγενική τους χορηγία του βιβλίου, η παραπάνω ειλικρινής κριτική μάλλον δεν θα υπήρχε αυτή τη στιγμή.
February 11, 2017
Όταν πήρα το βιβλίο στα χέρια μου περιεργάστηκα το εξώφυλλο του.
Ήταν πραγματικά ενδιαφέρον, με τα απαλά χρώματα του και το προσεγμένο στήσιμο. Στο εσώφυλλο διάβασα τους δημιουργούς : A Couple of Night Owls, ένα ζευγάρι Νεοζηλανδών φωτογράφων, με ειδικότητα στους γάμους.
Μετά, αναζήτησα τον συγγραφέα και προς έκπληξη μου, είναι σεναριογράφος και σκηνοθέτης αλλά υπήρξε ηθοποιός στα νιάτα του και μάλιστα, γνώριμος από το υποσυνείδητο μου. Ανήκε στο καστ των ηθοποιών στο έργο του 1987, Cobra Verde το οποίο με είχε εντυπωσιάσει βλέποντας το ένα βράδυ στην τηλεόραση, κυρίως λόγω του πρωταγωνιστή της, κακού και άσχημου Κλάους Κίνσκι.
Η ιστορία βασίζεται σε ένα παλιό παιδικό τραύμα που καταφέρνει να επουλωθεί χάρη σε έναν δροσερό έρωτα που έρχεται σα σίφουνας και παρασύρει τον ήρωα στη δίνη του.
Ο Μικέλε δίνει την εντύπωση ότι ζει σε μια άλλη, παλιά δεκαετ��α. Ο αναγνώστης δυσκολεύεται να τον τοποθετήσει στο σήμερα, το σήμερα της άφθαστης τεχνολογικής εξέλιξης. Αναρωτιέται άθελα του "μα πού και πώς ζει έτσι αυτός ο άνθρωπος;".
"Συγγραφική αδεία" ζει σε ένα βουνίσιο χωριουδάκι, είναι κυριολεκτικά και μεταφορικά άβγαλτος και το περίγραμμα της ζωής του αποτελείται από το σιδηροδρομικό σταθμό, όπου είναι σταθμάρχης, το σπίτι του και τον αυλόγυρο του. Ευτυχώς που ο μπαμπάς του προϋπήρξε σταθμάρχης και κατά ένα παράδοξο τρόπο κληρονόμησε το επάγγελμα γιατί αλλιώς θα πέθαινε της πείνας.
Το παιδικό τραύμα που τον μετέτρεψε στον απομονωμένο νέο άντρα που βλέπουμε να κινείται στα στενά όρια του σιδηροδρομικού σταθμού ήταν, από τη μια η εγκατάλειψη από τη μητέρα του στην ηλικία των 7 ετών και από την άλλη, η απαράδεκτη ανατροφή που έλαβε στη συνέχεια από τον πατέρα του.
Το ημερολόγιο του, το οποίο πήρε φεύγοντας η μητέρα του και επανεμφανίζεται ως παρατημένο αντικείμενο στο τρένο της επίβλεψης του και η δροσερή αύρα ενός κοριτσιού, που σέρνει και αυτό τα δικά του απωθημένα, θα τον κάνουν να ξεμυτίσει από το καβούκι του, ξεκινώντας ένα ταξίδι περιπλάνησης και κατανόησης του εαυτού του και των γύρω του.
Σε αρκετά σημεία είναι κουραστικά διδακτικό, ώρες ώρες οι διάλογοι του θυμίζουν σαπουνόπερες στο τράβηγμα αλλά η τρυφερότητα του κάνει τον αναγνώστη να συνεχίζει το διάβασμα.
Κλείνοντας το βιβλίο δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ συνειρμικά τα εξής άσχετα : σε μία κοινωνία, όλο και πιο προβληματική, που η έννοια της οικογένειας έχει κλυδωνιστεί γερά και εύκολα καταλύεται, σε ένα κόσμο ενηλίκων που δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ ή ψάχνουν για δουλειά, η ενασχόληση με τα παιδιά έχει γίνει πολυτέλεια. Κατά πόσο ο Μικέλε, δεν αντικατοπτρίζει τον προβληματικό ενήλικο του μέλλοντος; Το παιδί που δεν ασχολούνται μαζί του οι γονείς και συσσωρεύει μικρά ανεπαίσθητα τραύματα που θα τον μετατρέψουν αργότερα σε έναν φοβισμένο και ανίκανο να διαχειριστεί τη ζωή του ενήλικο;
Ήταν πραγματικά ενδιαφέρον, με τα απαλά χρώματα του και το προσεγμένο στήσιμο. Στο εσώφυλλο διάβασα τους δημιουργούς : A Couple of Night Owls, ένα ζευγάρι Νεοζηλανδών φωτογράφων, με ειδικότητα στους γάμους.
Μετά, αναζήτησα τον συγγραφέα και προς έκπληξη μου, είναι σεναριογράφος και σκηνοθέτης αλλά υπήρξε ηθοποιός στα νιάτα του και μάλιστα, γνώριμος από το υποσυνείδητο μου. Ανήκε στο καστ των ηθοποιών στο έργο του 1987, Cobra Verde το οποίο με είχε εντυπωσιάσει βλέποντας το ένα βράδυ στην τηλεόραση, κυρίως λόγω του πρωταγωνιστή της, κακού και άσχημου Κλάους Κίνσκι.
Η ιστορία βασίζεται σε ένα παλιό παιδικό τραύμα που καταφέρνει να επουλωθεί χάρη σε έναν δροσερό έρωτα που έρχεται σα σίφουνας και παρασύρει τον ήρωα στη δίνη του.
Ο Μικέλε δίνει την εντύπωση ότι ζει σε μια άλλη, παλιά δεκαετ��α. Ο αναγνώστης δυσκολεύεται να τον τοποθετήσει στο σήμερα, το σήμερα της άφθαστης τεχνολογικής εξέλιξης. Αναρωτιέται άθελα του "μα πού και πώς ζει έτσι αυτός ο άνθρωπος;".
"Συγγραφική αδεία" ζει σε ένα βουνίσιο χωριουδάκι, είναι κυριολεκτικά και μεταφορικά άβγαλτος και το περίγραμμα της ζωής του αποτελείται από το σιδηροδρομικό σταθμό, όπου είναι σταθμάρχης, το σπίτι του και τον αυλόγυρο του. Ευτυχώς που ο μπαμπάς του προϋπήρξε σταθμάρχης και κατά ένα παράδοξο τρόπο κληρονόμησε το επάγγελμα γιατί αλλιώς θα πέθαινε της πείνας.
Το παιδικό τραύμα που τον μετέτρεψε στον απομονωμένο νέο άντρα που βλέπουμε να κινείται στα στενά όρια του σιδηροδρομικού σταθμού ήταν, από τη μια η εγκατάλειψη από τη μητέρα του στην ηλικία των 7 ετών και από την άλλη, η απαράδεκτη ανατροφή που έλαβε στη συνέχεια από τον πατέρα του.
Το ημερολόγιο του, το οποίο πήρε φεύγοντας η μητέρα του και επανεμφανίζεται ως παρατημένο αντικείμενο στο τρένο της επίβλεψης του και η δροσερή αύρα ενός κοριτσιού, που σέρνει και αυτό τα δικά του απωθημένα, θα τον κάνουν να ξεμυτίσει από το καβούκι του, ξεκινώντας ένα ταξίδι περιπλάνησης και κατανόησης του εαυτού του και των γύρω του.
Σε αρκετά σημεία είναι κουραστικά διδακτικό, ώρες ώρες οι διάλογοι του θυμίζουν σαπουνόπερες στο τράβηγμα αλλά η τρυφερότητα του κάνει τον αναγνώστη να συνεχίζει το διάβασμα.
Κλείνοντας το βιβλίο δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ συνειρμικά τα εξής άσχετα : σε μία κοινωνία, όλο και πιο προβληματική, που η έννοια της οικογένειας έχει κλυδωνιστεί γερά και εύκολα καταλύεται, σε ένα κόσμο ενηλίκων που δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ ή ψάχνουν για δουλειά, η ενασχόληση με τα παιδιά έχει γίνει πολυτέλεια. Κατά πόσο ο Μικέλε, δεν αντικατοπτρίζει τον προβληματικό ενήλικο του μέλλοντος; Το παιδί που δεν ασχολούνται μαζί του οι γονείς και συσσωρεύει μικρά ανεπαίσθητα τραύματα που θα τον μετατρέψουν αργότερα σε έναν φοβισμένο και ανίκανο να διαχειριστεί τη ζωή του ενήλικο;
September 11, 2017
Questo libro è stata una scoperta. Sì, perché ne avevo sentito parlare benissimo, quindi non vedevo l’ora di leggerlo. Eppure, ho trovato un romanzo completamente diverso da ciò che mi aspettavo. Titolo e copertina, secondo me, sono molto fuorvianti, perché fanno pensare ad un libro abbastanza leggero, sereno. Eh, in questo libro di leggero non c’è proprio niente, e la serenità è un miraggio lontano. Questo è un libro profondo, difficile. I due protagonisti non hanno avuto una vita facile e, come loro, la maggior parte dei personaggi che incontrano sulla loro strada. Michele è una figura bellissima, nella sua solitudine rinchiusa tra le mura di una stazione ferroviaria. Elena è un raggio di luce che riempie la sua vita, ma è un raggio che arriva da un buco nero. E il viaggio di Michele è costellato di anime infelici, che cercano il loro paradiso. Ora, non fraintendetemi, non è che è un libro tanto triste da non leggerlo; no no. È un libro molto bello, tenero, profondo, che fa riflettere su tante cose, sulle nostre paure, le nostre aspirazioni, su cosa è la felicità e cosa pensiamo che sia. È un libro che proprio non mi aspettavo e penso che quel titolo, quella copertina, lo penalizzino molto. Per quanto riguarda il titolo, solo dopo averlo letto si capisce a quale “oggetto” smarrito si riferisce, dunque, chi non lo legge può non arrivare a capirne la profondità; la copertina, invece, proprio non la capisco. Sono qui che la guardo e la riguardo e …boh! Chi sono quei due? Di certo non sono Michele ed Elena. E la bici, l’ombrello, il campo di grano, cosa c’entrano????!!!!! Scusate se mi dilungo su questo e non sul contenuto del libro, ma penso che sia importante, in questo caso, perché, secondo me, svilisce il libro, che, invece, è tutto da scoprire, tutto da leggere. 5 stelle su 5
June 23, 2017
Letto per un concorso letterario, non è il mio genere e non mi ha sorpreso. La storia è ricca di situazioni inverosimili fino all'assurdo, con personaggi che fanno e dicono cose da fan fiction di Tumblr. Il viaggio del protagonista alla scoperta di sé stesso non è altro che una lunga lista di incontri con gente che gli fa la morale, tuttavia su tutto aleggia un'aria di pretesa di originalità che di fatto non esiste. Queste storie d'amore "alternative" vanno bene solo se ti chiami Marc Webb e stai girando 500 Days of Summer.
November 26, 2022
Questo libro mi ha colpito molto, non dall’inizio però. Mi sembrava una trama banale, poi invece mi ha colpito la tenerezza di Michele e man mano che leggevo anche gli avvenimenti si facevano interessanti e curiosi nello stesso tempo. E’ la storia di Michele, della sua ferita e delle ferite di tutti gli altri personaggi. Questa ferita si chiama abbandono e non risparmia nessun personaggio. La scrittura è veloce tanto che sembra di ascoltare un cantastorie che allieta le serate di chi come me non si è mai staccato da queste pagine. Michele è un uomo di trent’anni, anche se nel racconto sembra essere sempre bambino. L’abbandono della madre gli segnerà la sua esistenza per poi portarlo a crescere e a comprendere che non è il solo ad aver vissuto questa esperienza. E’ una vita monotona la sua, vive di ricordi e di oggetti smarriti fin quando incontra Elena che lo porterà a capire che forse c’è una speranza in questa solitudine. Si mette alla ricerca della madre e sarà un viaggio ricco di colpi di scena che gli permette di scavare nella sua anima e ritrovare se stesso. E saranno colpi di scena anche per il lettore tanto che io stessa a un certo punto volevo chiudere il libro per non sapere. Il punto di forza di questo libro sono le emozioni e non sono poche. Consigliatissimo anche a chi pensa che sia tutto una favola.
March 31, 2024
4.5⭐️
Même si j’ai pris une éternité à le lire, il était incroyable. Ça donne envie de profiter de la vie et de ne pas se limiter à nos déceptions
Même si j’ai pris une éternité à le lire, il était incroyable. Ça donne envie de profiter de la vie et de ne pas se limiter à nos déceptions
May 17, 2016
Recensione completa sul blog: http://lettricedilibri.blogspot.it/20...
Se siete alla ricerca di un libro da portare per sempre nel cuore, dolce, malinconico, uno di quei libri che rileggerai con piacere, questo è il libro che fa' per voi.
Un romanzo che è un'avventura, un viaggio, non solo attraverso luoghi e città diverse, ma anche un viaggio alla scoperta di noi stessi, della vita e dell'amore.
Michele è ormai un uomo adulto, ma porta con se ferite che lo hanno segnato fin da bambino, fin dal giorno in cui la sua adorata mamma è salita sul treno e non è più tornata.
Per anni, ogni sera si è affacciato alla finestra sperando di scorgere la mamma che scendeva dal treno mentendo la promessa di ritornare da lui, e di riportargli il suo quaderno rosso, con i pensieri più intimi del piccolo Michele.
Oggi Michele è cresciuto, non aspetta più di rivedere sua madre. Da quando anche il padre è morto dieci anni prima, la sua vita è scandita dagli orari del treno, e dal suo lavoro di ferroviere.
Ogni giorno ripete gli stessi identici gesti, si alza, guarda i passeggeri salire sul treno, controlla che la biglietteria automatica funzioni correttamente, legge il giornale, si prepara il pranzo, fa un sonnellino, aspetta il ritorno del treno, lo pulisce, lo riordina, raccoglie eventuali oggetti che passeggeri distratti hanno lasciato sul sedile e poi torna a casa, cena e va a letto. Una monotonia che lo rassicura. Michele vive all'interno della stazione, non si reca neppure al supermercato per fare la spesa, non ha mai preso un giorno di ferie, non da mai confidenza a nessuno.
Ecco perchè una sera quando sente bussare alla finestra di casa sua rimane stupito. Alla porta si presenta Elena una ragazza di 25 anni che irrompe nella sua casa, nella sua vita portando un ventata di gioia, freschezza e colori.
Elena è il contrario di Michele, allegra, spensierata felice, non ha paura di abbracciare gli estranei, ne tanto meno di parlare a raffica. Per lei il mondo è a colori.
Continua sul blog: http://lettricedilibri.blogspot.it/20...
Se siete alla ricerca di un libro da portare per sempre nel cuore, dolce, malinconico, uno di quei libri che rileggerai con piacere, questo è il libro che fa' per voi.
Un romanzo che è un'avventura, un viaggio, non solo attraverso luoghi e città diverse, ma anche un viaggio alla scoperta di noi stessi, della vita e dell'amore.
Michele è ormai un uomo adulto, ma porta con se ferite che lo hanno segnato fin da bambino, fin dal giorno in cui la sua adorata mamma è salita sul treno e non è più tornata.
Per anni, ogni sera si è affacciato alla finestra sperando di scorgere la mamma che scendeva dal treno mentendo la promessa di ritornare da lui, e di riportargli il suo quaderno rosso, con i pensieri più intimi del piccolo Michele.
Oggi Michele è cresciuto, non aspetta più di rivedere sua madre. Da quando anche il padre è morto dieci anni prima, la sua vita è scandita dagli orari del treno, e dal suo lavoro di ferroviere.
Ogni giorno ripete gli stessi identici gesti, si alza, guarda i passeggeri salire sul treno, controlla che la biglietteria automatica funzioni correttamente, legge il giornale, si prepara il pranzo, fa un sonnellino, aspetta il ritorno del treno, lo pulisce, lo riordina, raccoglie eventuali oggetti che passeggeri distratti hanno lasciato sul sedile e poi torna a casa, cena e va a letto. Una monotonia che lo rassicura. Michele vive all'interno della stazione, non si reca neppure al supermercato per fare la spesa, non ha mai preso un giorno di ferie, non da mai confidenza a nessuno.
Ecco perchè una sera quando sente bussare alla finestra di casa sua rimane stupito. Alla porta si presenta Elena una ragazza di 25 anni che irrompe nella sua casa, nella sua vita portando un ventata di gioia, freschezza e colori.
Elena è il contrario di Michele, allegra, spensierata felice, non ha paura di abbracciare gli estranei, ne tanto meno di parlare a raffica. Per lei il mondo è a colori.
Continua sul blog: http://lettricedilibri.blogspot.it/20...
August 20, 2017
Es gibt Romane, die durch eine spannende Handlung oder authentische Charaktere glänzen. Es gibt aber auch einige, welche durch die Kraft der Sprache und Appellen an den Verstand überzeugen möchten. Leider gelingt dies nicht immer…
Das Cover von Salvatore Basiles Roman ist ein Traum und suggeriert dem Leser eine entspannte Urlaubsstimmung. Die Geschichte allerdings steht unter der Fragestellung: Was bedeutet es einen Menschen, und dabei sich selbst, zu verlieren? Die Thematik ist eine ernste, wird allerdings nie gerade heraus angesprochen, sondern durch eine Geschichte gezogen, welche eigentlich kaum eine ist. Es wird keine Spannung aufgebaut und die Erzählung besitzt kaum Wendungen. Das Geschehen plätschert geradezu vor sich hin, ohne auf den Punkt zu kommen, was leider auch dazu führt, dass der wichtige Appell an den Leser verloren geht.
Wie auch in die Geschichte, wird in die Charaktere eher wenig Liebe gesteckt, da sie nur als Typen fungieren, nicht aber als gesamte Persönlichkeiten. Sie werden „genutzt“ um die Geschichte zu erzählen, ich konnte allerdings keine Verbindung zu ihnen aufbauen, noch konnten sie eine Gefühlsregung in mir auslösen, trotz deren schwerer Schicksale.
Salvatore Basile arbeitet fast schon kunstvoll mit dem Element der Sprache und, so erscheint es mir zumindest, steckt sein gesamtes Können in Formulierungen, Metaphern und Bildlichkeiten. Aus diesem Grund habe ich den Roman auch beendet und nicht abgebrochen, da Basiles Schreibstil die Psyche ankratzt und doch nur so weit, um dem Leser genug Freiheiten zu lassen, sich selbst Gedanken zu machen und eigene Schlüsse zu ziehen.
Fazit
Die wundersame Reise eines verlorenen Gegenstands ist kein Mainstream-Roman, sondern gehört eher zu den schweren Lektüren. Der Schreibstil konnte mich von sich überzeugen, nicht allerdings der Roman in seiner Gesamtheit.
Das Cover von Salvatore Basiles Roman ist ein Traum und suggeriert dem Leser eine entspannte Urlaubsstimmung. Die Geschichte allerdings steht unter der Fragestellung: Was bedeutet es einen Menschen, und dabei sich selbst, zu verlieren? Die Thematik ist eine ernste, wird allerdings nie gerade heraus angesprochen, sondern durch eine Geschichte gezogen, welche eigentlich kaum eine ist. Es wird keine Spannung aufgebaut und die Erzählung besitzt kaum Wendungen. Das Geschehen plätschert geradezu vor sich hin, ohne auf den Punkt zu kommen, was leider auch dazu führt, dass der wichtige Appell an den Leser verloren geht.
Wie auch in die Geschichte, wird in die Charaktere eher wenig Liebe gesteckt, da sie nur als Typen fungieren, nicht aber als gesamte Persönlichkeiten. Sie werden „genutzt“ um die Geschichte zu erzählen, ich konnte allerdings keine Verbindung zu ihnen aufbauen, noch konnten sie eine Gefühlsregung in mir auslösen, trotz deren schwerer Schicksale.
Salvatore Basile arbeitet fast schon kunstvoll mit dem Element der Sprache und, so erscheint es mir zumindest, steckt sein gesamtes Können in Formulierungen, Metaphern und Bildlichkeiten. Aus diesem Grund habe ich den Roman auch beendet und nicht abgebrochen, da Basiles Schreibstil die Psyche ankratzt und doch nur so weit, um dem Leser genug Freiheiten zu lassen, sich selbst Gedanken zu machen und eigene Schlüsse zu ziehen.
Fazit
Die wundersame Reise eines verlorenen Gegenstands ist kein Mainstream-Roman, sondern gehört eher zu den schweren Lektüren. Der Schreibstil konnte mich von sich überzeugen, nicht allerdings der Roman in seiner Gesamtheit.
July 24, 2017
Zum Inhalt:
NUR WER SICH VERLIERT, KANN SICH AUCH FINDEN ...
Seit seine Mutter ihn als Kind verlassen hat, lebt der dreißigjährige Michele von der Außenwelt abgeschottet im Bahnhofshäuschen eines verschlafenen, idyllischen Dorfs in Italien. Seine einzige Gesellschaft sind die liegengebliebenen Gegenstände, die er im täglich ein- und ausfahrenden Zug einsammelt und in seinem Zuhause um sich schart. Doch dann begegnet ihm Elena, die sein Leben wie ein Wirbelwind auf den Kopf stellt und ihn aus seiner Einsamkeit reißt. Als er kurz darauf sein altes Tagebuch wiederfindet, das seine Mutter damals mitnahm, als sie aus seinem Leben verschwand, gibt dies den Anstoß für eine wundersame Reise quer durch Italien, die Micheles ganzes Leben verändern wird …
Über den Autor:
Salvatore Basile wurde in Neapel geboren und lebt heute in Rom, wo er als Drehbuchautor und Regisseur arbeitet. Seit über zehn Jahren lehrt er kreatives Schreiben an der Alta Scuola in Media Communicazione e Spettacolo dell’Università Cattolica in Mailand. Die wundersame Reise eines verlorenen Gegenstands ist sein erster Roman.
Mein Fazit und meine Rezension:
Es war einmal ein kleiner Junge, dessen Vater bei der Bahn arbeitete. Sein Vater kam immer spät abends nach Hause und war müde von dem langen Tag - sobald er Zuhause war gab es nur noch Essen und das allabendliche Fernsehprogramm. Der Junge aber war eher nebensächlich. Doch er war nicht allein, denn er hatte seine geliebte Mutter, die mit ihm lachte und ihm viel beibrachte - bis zu dem Tag, an dem er sie mit großen Koffern in der Diele stehen sieht, bis zu dem Tag, an der der geliebte und freundliche Zug seine Mutter mit fort genommen und aus seinem Leben entführt hat. Von da an war eine große Lücke in seinem Leben geblieben, die nur mit Fundsachen gefüllt werden konnte ... und dieser Junge heißt Michele und lebt in einem kleinen Dorf in Italien.
Vielleicht hätte die Geschichte tatsächlich so beginnen sollen oder aber können - tut sie aber nicht. Denn wir haben es hier nicht mit einem Märchen zu tun, sondern mit einer Begebenheit, die einen kleinen Jungen in jungen Jahren seine Mutter entreißt. Nicht aufgrund eines Todesfalles oder eines Unfalls, sondern aufgrund einer einfachen Begebenheit: seine Mutter hat eines Tages beschlossen, ihn zu verlassen. Den Grund wird Michele aber nicht erfahren, auch nicht von seinem Vater. Zeitblende - Michele ist erwachsen. Er selbst passt nun auf "seinen" Zug auf, sagt ihm jeden Morgen Auf Wiedersehen und begrüßt ihn jeden Abend wieder in seinem Bahnhof, um seinen Kontrollgang zu machen und all die Waggons sauber zu halten. Fast täglich stößt er dabei auf Gegenstände, die einfach liegen gelassen wurden - von ihren Besitzern vergessen wurden und nach denen auch nicht gesucht wird. Diese Gegenstände begleiten Michele in seinem Leben und werden ihm gute Freunde, denn das ist das einzige, was Michele nach dem Tod seines Vaters geblieben ist: seine Fundsachen - Freunde hat der komische Mann nicht. Bis eines Tages die quirlige Elena an sein Fenster klopft und nach ihrer Puppe Milu sucht, die sie im Zug vergessen hat. Dabei verbindet Milu und Elena eine besondere Geschichte und bald auch Michele und Elena - denn beide haben etwas in ihrem Leben verloren, dessen Platz ausgefüllt werden muss. Und dann geschieht das Unmögliche: die Vergangenheit holt Michele ein ...
Michele wird uns Lesern zunächst als aufgeweckter und fröhlicher Junge vorgestellt. Er wird geliebt und ist fasziniert von dem Zug und dem täglichen Treiben auf dem Bahnhof. Doch eines Tages ist diese Lebensfreude wie vom Erdboden verschluckt - Micheles Mutter verlässt ihn und er wächst allein bei seinem Vater auf. Warum seine Mutter gegangen ist und wohin, das vermag ihm niemand zu sagen. Und dann sind knapp 30 Jahre vergangen - Micheles Vater ist verstorben und er kümmert sich allein um seinen Zug. Zwischenzeitlich ist aus Michele ein Eigenbrötler geworden, der niemanden an sich heran lässt und sich nur in Gegenwart seiner Fundsachen Zuhause fühlt. Die Wandlung von dem jungen, quirligen Michele zu dem in sich gekehrten Erwachsenen ist für den Leser verständlich und sehr gut beschrieben nachvollziehbar. Mir hat der arme Junge Leid getan und auch ich konnte verstehen, warum er zu diesem Erwachsenen geworden ist. Bis er eines Tages auf Elena trifft, die sein Leben vollkommen auf den Kopf stellt.
Denn das kann Elena gut - sie selbst ist das genaue Gegenteil von dem stillen Michele, ist aufgeschlossen, positiv eingestellt und gestaltet ihr Leben bunt und froh, auch wenn sie im tiefsten Inneren eine Wunde versteckt hält, die niemals heilen wird. Elena ist eine Frau, die Michele wirklich gut tut, denn sie schafft es, zu dem ruhigen Mann durchzudringen und ihn wieder neugierig auf das Leben zu machen, neuen Mut zu fassen und sich seinem Leben (außerhalb des Bahnsteiges) zu stellen. Gemeinsam mit ihr beginnt er sein persönliches Abenteuer und wächst über sich selbst hinaus.
Mir hat die Entwicklung des Charakters von Michele am besten gefallen. Von einem glücklichen Jungen, zu einem stillen und in sich gekehrten Mann bis hin zu einem starken Erwachsenen, der sich seinem Leben stellt, konnten wir ihn auf jeden seiner Abschnitte begleiten und neu kennen lernen. Während seiner Reise trifft Michele dabei auf viele verschiedene Menschen, die nicht immer nur etwas Gutes wollen ...
Salvatore Basile hat mit seinem Schreibstil eine Geschichte mit zwei Protagonisten zum Leben erweckt, die nicht nur mir, sondern noch vielen weiteren Lesern schöne, aber auch nachdenkliche Lesestunden bereiten werden - uns aber auf jeden Fall unterhalten werden. Begebt euch mit Salvatore Basile, Michele und Elena gemeinsam auf die wundersame Reise eines verlorenen Gegenstands! In dieser Geschichte geht es nicht nur um den Verlust, sondern allen Voran um das Suchen und Finden von Glaube, Liebe und Hoffnung!
NUR WER SICH VERLIERT, KANN SICH AUCH FINDEN ...
Seit seine Mutter ihn als Kind verlassen hat, lebt der dreißigjährige Michele von der Außenwelt abgeschottet im Bahnhofshäuschen eines verschlafenen, idyllischen Dorfs in Italien. Seine einzige Gesellschaft sind die liegengebliebenen Gegenstände, die er im täglich ein- und ausfahrenden Zug einsammelt und in seinem Zuhause um sich schart. Doch dann begegnet ihm Elena, die sein Leben wie ein Wirbelwind auf den Kopf stellt und ihn aus seiner Einsamkeit reißt. Als er kurz darauf sein altes Tagebuch wiederfindet, das seine Mutter damals mitnahm, als sie aus seinem Leben verschwand, gibt dies den Anstoß für eine wundersame Reise quer durch Italien, die Micheles ganzes Leben verändern wird …
Über den Autor:
Salvatore Basile wurde in Neapel geboren und lebt heute in Rom, wo er als Drehbuchautor und Regisseur arbeitet. Seit über zehn Jahren lehrt er kreatives Schreiben an der Alta Scuola in Media Communicazione e Spettacolo dell’Università Cattolica in Mailand. Die wundersame Reise eines verlorenen Gegenstands ist sein erster Roman.
Mein Fazit und meine Rezension:
Es war einmal ein kleiner Junge, dessen Vater bei der Bahn arbeitete. Sein Vater kam immer spät abends nach Hause und war müde von dem langen Tag - sobald er Zuhause war gab es nur noch Essen und das allabendliche Fernsehprogramm. Der Junge aber war eher nebensächlich. Doch er war nicht allein, denn er hatte seine geliebte Mutter, die mit ihm lachte und ihm viel beibrachte - bis zu dem Tag, an dem er sie mit großen Koffern in der Diele stehen sieht, bis zu dem Tag, an der der geliebte und freundliche Zug seine Mutter mit fort genommen und aus seinem Leben entführt hat. Von da an war eine große Lücke in seinem Leben geblieben, die nur mit Fundsachen gefüllt werden konnte ... und dieser Junge heißt Michele und lebt in einem kleinen Dorf in Italien.
Vielleicht hätte die Geschichte tatsächlich so beginnen sollen oder aber können - tut sie aber nicht. Denn wir haben es hier nicht mit einem Märchen zu tun, sondern mit einer Begebenheit, die einen kleinen Jungen in jungen Jahren seine Mutter entreißt. Nicht aufgrund eines Todesfalles oder eines Unfalls, sondern aufgrund einer einfachen Begebenheit: seine Mutter hat eines Tages beschlossen, ihn zu verlassen. Den Grund wird Michele aber nicht erfahren, auch nicht von seinem Vater. Zeitblende - Michele ist erwachsen. Er selbst passt nun auf "seinen" Zug auf, sagt ihm jeden Morgen Auf Wiedersehen und begrüßt ihn jeden Abend wieder in seinem Bahnhof, um seinen Kontrollgang zu machen und all die Waggons sauber zu halten. Fast täglich stößt er dabei auf Gegenstände, die einfach liegen gelassen wurden - von ihren Besitzern vergessen wurden und nach denen auch nicht gesucht wird. Diese Gegenstände begleiten Michele in seinem Leben und werden ihm gute Freunde, denn das ist das einzige, was Michele nach dem Tod seines Vaters geblieben ist: seine Fundsachen - Freunde hat der komische Mann nicht. Bis eines Tages die quirlige Elena an sein Fenster klopft und nach ihrer Puppe Milu sucht, die sie im Zug vergessen hat. Dabei verbindet Milu und Elena eine besondere Geschichte und bald auch Michele und Elena - denn beide haben etwas in ihrem Leben verloren, dessen Platz ausgefüllt werden muss. Und dann geschieht das Unmögliche: die Vergangenheit holt Michele ein ...
Michele wird uns Lesern zunächst als aufgeweckter und fröhlicher Junge vorgestellt. Er wird geliebt und ist fasziniert von dem Zug und dem täglichen Treiben auf dem Bahnhof. Doch eines Tages ist diese Lebensfreude wie vom Erdboden verschluckt - Micheles Mutter verlässt ihn und er wächst allein bei seinem Vater auf. Warum seine Mutter gegangen ist und wohin, das vermag ihm niemand zu sagen. Und dann sind knapp 30 Jahre vergangen - Micheles Vater ist verstorben und er kümmert sich allein um seinen Zug. Zwischenzeitlich ist aus Michele ein Eigenbrötler geworden, der niemanden an sich heran lässt und sich nur in Gegenwart seiner Fundsachen Zuhause fühlt. Die Wandlung von dem jungen, quirligen Michele zu dem in sich gekehrten Erwachsenen ist für den Leser verständlich und sehr gut beschrieben nachvollziehbar. Mir hat der arme Junge Leid getan und auch ich konnte verstehen, warum er zu diesem Erwachsenen geworden ist. Bis er eines Tages auf Elena trifft, die sein Leben vollkommen auf den Kopf stellt.
Denn das kann Elena gut - sie selbst ist das genaue Gegenteil von dem stillen Michele, ist aufgeschlossen, positiv eingestellt und gestaltet ihr Leben bunt und froh, auch wenn sie im tiefsten Inneren eine Wunde versteckt hält, die niemals heilen wird. Elena ist eine Frau, die Michele wirklich gut tut, denn sie schafft es, zu dem ruhigen Mann durchzudringen und ihn wieder neugierig auf das Leben zu machen, neuen Mut zu fassen und sich seinem Leben (außerhalb des Bahnsteiges) zu stellen. Gemeinsam mit ihr beginnt er sein persönliches Abenteuer und wächst über sich selbst hinaus.
Mir hat die Entwicklung des Charakters von Michele am besten gefallen. Von einem glücklichen Jungen, zu einem stillen und in sich gekehrten Mann bis hin zu einem starken Erwachsenen, der sich seinem Leben stellt, konnten wir ihn auf jeden seiner Abschnitte begleiten und neu kennen lernen. Während seiner Reise trifft Michele dabei auf viele verschiedene Menschen, die nicht immer nur etwas Gutes wollen ...
Salvatore Basile hat mit seinem Schreibstil eine Geschichte mit zwei Protagonisten zum Leben erweckt, die nicht nur mir, sondern noch vielen weiteren Lesern schöne, aber auch nachdenkliche Lesestunden bereiten werden - uns aber auf jeden Fall unterhalten werden. Begebt euch mit Salvatore Basile, Michele und Elena gemeinsam auf die wundersame Reise eines verlorenen Gegenstands! In dieser Geschichte geht es nicht nur um den Verlust, sondern allen Voran um das Suchen und Finden von Glaube, Liebe und Hoffnung!
August 24, 2020
Ero tentata di togliere una stellina a causa dei due "colpi di scena" che tali non sono, dato che si intuiscono praticamente subito, però un libro che ti tiene col naso incollato alla pagina dall'inizio alla fine merita le cinque stelle.
May 8, 2016
4 stelle e mezzo
August 27, 2016
Ho aspettative veramente tanto alte per questo titolo, speriamo bene!
February 8, 2021
Un livre court et bien écrit sur la difficulté à construire son identité quand un parent quitte son enfant.
November 12, 2017
Tatsächlich habe ich es getan. Oder viel mehr: doch noch getan. Zum ersten Mal in meinem Leben, habe ich mich an ein Hörbuch herangewagt. Während andere viele Klassiker und Neuerscheinungen bevorzugt als Audiodateien genießen, traute ich dem Ganzen nicht. Ich muss ein Buch in den Händen halten, es riechen können und daran blättern. Ich mag es, mir kleine Notizen am Rand zu machen und Lesezeichen in Papierform zu nutzen. Bei Die wundersame Reise eines verlorenen Gegenstands ließ ich mich direkt auf das Hörbuch ein. Ein kleines Jubiläum also. Aufmerksam geworden bin ich auf die romantische Geschichte die in Italien spielt über das Bloggerportal.
Gelesen wird die Geschichte von Annina Braunmiller-Jest, die schon einigen bekannten Hörbüchern, wie zB Miss You von Kate Eberlen ihre Stimme lieh. Braunmiller-Jest hat eine sehr angenehme und charmante Art und Weise, die Geschichte zu erzählen bzw. vorzulesen. Das Buch hat Salvatore Basile geschrieben. Anfangs war ich noch etwas skeptisch, aber spätestens als Elena auftauchte, fand ich die Stimme von Braunmiller-Jest perfekt für dieses Buch. Da ich ein Hörbuch-Neuling bin, war ich gerade auf die Stimme des Erzählers und die Atmosphäre , die mit dieser einhergeht, gespannt.
Michele führt ein sehr einsames, fast trauriges Leben. Das wird beim Hören sehr deutlich. Er ist schüchtern und sehr zurückhaltend, genießt keinerlei Kontakte zu anderen Menschen und lebt zurückgezogen in seiner kleinen Wohnung im Bahnhofshäuschen. Er spricht sehr leise, was die Sprecherin gut übermittelt, und antwortet immer nur kurz und knapp. Nachdem ihn seine Mutter im frühen Kindesalter verließ, brach für den Jungen eine Welt zusammen. Und auch mit dreißig Jahren prägt ihn diese schlimme Erfahrung noch immer.
Als Michele Elena kennen lernt, wird alles anders. Die junge Frau will eigentlich nur eine Puppe, welche sie im Zug liegen ließ, bei ihm abholen. Aber zwischen den beiden funkt es ziemlich schnell. Ich mochte die aufgeschlossene, freche und laute Art von Elena sofort. Sie verleiht der Geschichte Pepp und Michele´s tristes Leben wird mit einem Mal ordentlich durcheinander gewirbelt. Besonders Elena wird von Braunmiller-Jest sehr überzeugend gesprochen. Es machte richtig Spass beim Zuhören.
Der Verlauf der Geschichte ist rasant. Michele lernt schon in den ersten Kapiteln Elena kennen und da ihr Temperament nicht zu bremsen ist, überschlagen sich die Ereignisse nahezu. Michele findet eines Tages sein altes Tagebuch, welches er als Kind schrieb, im Zug. Seine Mutter nahm es damals mit sich. Elena ist überzeugt, dass Michele nun auch seine Mutter wiederfinden kann. Und es beginnt eine aufregende Reise durch Italien.
Eine sehr emotionale und schöne Geschichte für alle, die romantische Bücher mögen. Denn Gefühle spielen in Die wundersame Reise eines verlorenen Gegenstands eine tragende Rolle. Dem Autor gelingt es, schon auf den ersten Seiten Spannung zu erzeugen und die Geschichte, vor allem durch die aufgeweckte Art von Elena, nie langweilig werden zu lassen. Ich denke, das Buch hätte mich ebenso angesprochen wie das Hörbuch. Das Ende gefiel mir auch sehr, weswegen ich durchweg zufrieden war.
Gelesen wird die Geschichte von Annina Braunmiller-Jest, die schon einigen bekannten Hörbüchern, wie zB Miss You von Kate Eberlen ihre Stimme lieh. Braunmiller-Jest hat eine sehr angenehme und charmante Art und Weise, die Geschichte zu erzählen bzw. vorzulesen. Das Buch hat Salvatore Basile geschrieben. Anfangs war ich noch etwas skeptisch, aber spätestens als Elena auftauchte, fand ich die Stimme von Braunmiller-Jest perfekt für dieses Buch. Da ich ein Hörbuch-Neuling bin, war ich gerade auf die Stimme des Erzählers und die Atmosphäre , die mit dieser einhergeht, gespannt.
Michele führt ein sehr einsames, fast trauriges Leben. Das wird beim Hören sehr deutlich. Er ist schüchtern und sehr zurückhaltend, genießt keinerlei Kontakte zu anderen Menschen und lebt zurückgezogen in seiner kleinen Wohnung im Bahnhofshäuschen. Er spricht sehr leise, was die Sprecherin gut übermittelt, und antwortet immer nur kurz und knapp. Nachdem ihn seine Mutter im frühen Kindesalter verließ, brach für den Jungen eine Welt zusammen. Und auch mit dreißig Jahren prägt ihn diese schlimme Erfahrung noch immer.
Als Michele Elena kennen lernt, wird alles anders. Die junge Frau will eigentlich nur eine Puppe, welche sie im Zug liegen ließ, bei ihm abholen. Aber zwischen den beiden funkt es ziemlich schnell. Ich mochte die aufgeschlossene, freche und laute Art von Elena sofort. Sie verleiht der Geschichte Pepp und Michele´s tristes Leben wird mit einem Mal ordentlich durcheinander gewirbelt. Besonders Elena wird von Braunmiller-Jest sehr überzeugend gesprochen. Es machte richtig Spass beim Zuhören.
Der Verlauf der Geschichte ist rasant. Michele lernt schon in den ersten Kapiteln Elena kennen und da ihr Temperament nicht zu bremsen ist, überschlagen sich die Ereignisse nahezu. Michele findet eines Tages sein altes Tagebuch, welches er als Kind schrieb, im Zug. Seine Mutter nahm es damals mit sich. Elena ist überzeugt, dass Michele nun auch seine Mutter wiederfinden kann. Und es beginnt eine aufregende Reise durch Italien.
Eine sehr emotionale und schöne Geschichte für alle, die romantische Bücher mögen. Denn Gefühle spielen in Die wundersame Reise eines verlorenen Gegenstands eine tragende Rolle. Dem Autor gelingt es, schon auf den ersten Seiten Spannung zu erzeugen und die Geschichte, vor allem durch die aufgeweckte Art von Elena, nie langweilig werden zu lassen. Ich denke, das Buch hätte mich ebenso angesprochen wie das Hörbuch. Das Ende gefiel mir auch sehr, weswegen ich durchweg zufrieden war.
Displaying 1 - 30 of 98 reviews