Περιγραφή: Πώς δούλευε ο Φρόυντ με τους ασθενείς του; Από που αντλούσε υλικό για τις θεωρίες του, αλλά και πώς χρησιμοποιούσε τις θεωρίες του ως ψυχαναλυτής, ως γιατρός που ασκούσε και εφάρμοζε την ψυχανάλυση πρακτικά για θεραπευτικούς σκοπούς; Είναι ευτύχημα που ο μεγάλος θεωρητικός Φρόυντ μας επέτρεψε με τα ιστορικά ασθενείας που κατέγραψε, να τον παρακολουθήσουμε και στην πρακτική του. Από το πλήθος των ασθενών του ξεχώρισε τις χαρακτηριστικές εκείνες περιπτώσεις, τους υποδειγματικούς ασθενείς, όπως τους αποκαλούσε, που συγκεντρώνουν στο πρόσωπό τους σε έντονο και συχνά ακραίο βαθμό, διαταραχές, βλάβες και πάθη που τους καθιστούν υποδειγματικούς, κατάλληλους κατά συνέπεια να αποδώσουν και υποδειγματικές αναλύσεις.
Αυτά τα «Πέντε ιστορικά ασθενείας», που αντιστοιχούν στις περιπτώσεις πέντε διάσημων ασθενών του Φρόυντ, της Ντόρας, του μικρού Χανς, του Ράτενμαν, του Προέδρου Σρέμπερ και του Βόλφσμαν, είναι λοιπόν αναλύσεις που διέρρηξαν την ιατρική εχεμύθεια και την υπό μορφή σημειώσεων πρόχειρη καταγραφή ιδιωτικής χρήσης και εξελίχθηκαν σε ανοιχτές ανακοινώσεις, σε πραγματικά εγχειρίδια θεωρίας και τεχνικής. Τα πέντε αυτά μεγάλα ιστορικά ασθενείας που έγραψε ο Φρόυντ, κατατάσσονται, κατά γενική ομολογία, στα σημαντικότερα κείμενα της ψυχαναλυτικής βιβλιογραφίας.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Εισαγωγή του Γιώργου Βαμβαλή
Ντόρα, ανάλυση μιας υστερίας Πρόλογος Η κατάσταση της αρρώστιας Το πρώτο όνειρο Το δεύτερο όνειρο Επίλογος Σημειώσεις
Ο μικρός Χανς, ανάλυση της φοβίας ενός πεντάχρονου αγοριού Εισαγωγή Ιστορικό ασθένειας και ανάλυση Ερμηνεία Επίλογος στην ανάλυση του μικρού Χανς Βιβλιογραφία
Παρατηρήσεις για μια περίπτωση ψυχαναγκαστικής νεύρωσης (Ο Ράτενμαν) Εισαγωγή Ι. Από το ιστορικό ασθενείας Α. Η προετοιμασία της θεραπείας Β. Η παιδική σεξουαλικότητα Γ. Οι μεγάλοι ψυχαναγκαστικοί φόβοι Δ. Η εισαγωγή στην κατανόηση της θεραπείας Ε. Μερικές ψυχαναγκαστικές ιδέες και η εξήγησή τους ΣΤ. Η αφορμή της αρρώστιας Ζ. Το πατρικό σύμπλεγμα και η εξήγηση της ιδέας με τους αρουραίους ΙΙ. Για τη θεωρία Α. Μερικά γενικά χαρακτηριστικά των ψυχαναγκαστικών σχηματισμών Β. Μερικές ψυχικές ιδιαιτερότητες των ψυχαναγ¬καστικών – η σχέση τους προς την πραγμα¬τικότητα, τις προλήψεις και τον θάνατο Γ. Η ορμική ζωή και η προέλευση του ψυχαναγκασμού και της αμφιβολίας
Ψυχαναλυτικές παρατηρήσεις για μια αυτοβιογραφικά καταγραμμένη περίπτωση παράνοιας (Ο πρόεδρος Σρέμπερ) Εισαγωγή Ι. Ιστορικό ασθενείας ΙΙ.Απόπειρες ερμηνείας ΙΙΙ. Σχετικά με τον παρανοϊκό μηχανισμό Συμπλήρωμα (1912 [1911])
Από την ιστορία μιας παιδικής νεύρωσης (Ο Βόλφσμαν) Ι. Προκαταρκτικές παρατηρήσεις ΙΙ. Επισκόπηση του περιβάλλοντος και του ιστορικού ασθενείας ΙΙΙ. Η αποπλάνηση και οι άμεσες συνέπειές της IV. Το όνειρο και η πρωταρχική σκηνή V. Συζήτηση μερικών απόψεων VI. Η ψυχαναγκαστική νεύρωση VII. Πρωκτικός ερωτισμός και σύμπλεγμα ευνουχισμού VIII. Συμπληρώματα από την πρώτη περίοδο – Λύση IX. Ανακεφαλαιώσεις και προβλήματα Βιβλιογραφία
Dr. Sigismund Freud (later changed to Sigmund) was a neurologist and the founder of psychoanalysis, who created an entirely new approach to the understanding of the human personality. He is regarded as one of the most influential—and controversial—minds of the 20th century.
In 1873, Freud began to study medicine at the University of Vienna. After graduating, he worked at the Vienna General Hospital. He collaborated with Josef Breuer in treating hysteria by the recall of painful experiences under hypnosis. In 1885, Freud went to Paris as a student of the neurologist Jean Charcot. On his return to Vienna the following year, Freud set up in private practice, specialising in nervous and brain disorders. The same year he married Martha Bernays, with whom he had six children.
Freud developed the theory that humans have an unconscious in which sexual and aggressive impulses are in perpetual conflict for supremacy with the defences against them. In 1897, he began an intensive analysis of himself. In 1900, his major work 'The Interpretation of Dreams' was published in which Freud analysed dreams in terms of unconscious desires and experiences.
In 1902, Freud was appointed Professor of Neuropathology at the University of Vienna, a post he held until 1938. Although the medical establishment disagreed with many of his theories, a group of pupils and followers began to gather around Freud. In 1910, the International Psychoanalytic Association was founded with Carl Jung, a close associate of Freud's, as the president. Jung later broke with Freud and developed his own theories.
After World War One, Freud spent less time in clinical observation and concentrated on the application of his theories to history, art, literature and anthropology. In 1923, he published 'The Ego and the Id', which suggested a new structural model of the mind, divided into the 'id, the 'ego' and the 'superego'.
In 1933, the Nazis publicly burnt a number of Freud's books. In 1938, shortly after the Nazis annexed Austria, Freud left Vienna for London with his wife and daughter Anna.
Freud had been diagnosed with cancer of the jaw in 1923, and underwent more than 30 operations. He died of cancer on 23 September 1939.
Devo dire che è stato un libro scorrevole, interessante e a tratti divertente. Non ho grandi conoscenze di filosofia o psicologia, ma penso che Freud si facesse più filmini mentali di una fangirl...