What do you think?
Rate this book
Ο Διάβολος τραγουδούσε τα μπλουζ
1963. Νέα Ορλεάνη. Η χρονιά που δολοφονείται ο Κένεντι. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ προκαλεί την κοινωνία με το «Έχω ένα όνειρο». Οι Μπίτλς κυκλοφορούν το «Please, please me». Τότε που ακόμα το χρώμα της επιδερμίδας καθορίζει την ταυτότητα και το μέλλον σου.
Ζόλα: Φιλόδοξη. Αποφασισμένη. Σατανική. Μαύρη.
Τραγουδάει τα μπλουζ. Ονειρεύεται να γίνει η επόμενη Έττα Τζέιμς.
Τζέικομπ: Κυνικός.
Νίκολας: Καλόβολος.
Άλεξ: Εκκεντρικός.
Πίτερ: Γόης.
Μαρκ: Λογικός.
Λευκοί. Συναντήθηκαν στο οικοτροφείο, όπου έστελναν τα πλουσιόπαιδα. Τους ένωσαν παιδιάστικες φάρσες. Τους έδεσε ένα ανομολόγητο μυστικό.
Η Ζόλα ξέρει το μυστικό. Ο Μαρκ κρέμεται από το μικρό της δαχτυλάκι.
Μια ιστορία έρωτα και παράνοιας γεμάτη τζαζ, κρυφά μυστικά, βουντού και θάνατο. Μια ιστορία εκδίκησης.
Ζόλα: Φιλόδοξη. Αποφασισμένη. Σατανική. Μαύρη.
Τραγουδάει τα μπλουζ. Ονειρεύεται να γίνει η επόμενη Έττα Τζέιμς.
Τζέικομπ: Κυνικός.
Νίκολας: Καλόβολος.
Άλεξ: Εκκεντρικός.
Πίτερ: Γόης.
Μαρκ: Λογικός.
Λευκοί. Συναντήθηκαν στο οικοτροφείο, όπου έστελναν τα πλουσιόπαιδα. Τους ένωσαν παιδιάστικες φάρσες. Τους έδεσε ένα ανομολόγητο μυστικό.
Η Ζόλα ξέρει το μυστικό. Ο Μαρκ κρέμεται από το μικρό της δαχτυλάκι.
Μια ιστορία έρωτα και παράνοιας γεμάτη τζαζ, κρυφά μυστικά, βουντού και θάνατο. Μια ιστορία εκδίκησης.
386 pages, Paperback
Published June 14, 2016
1 person is currently reading
85 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 22 of 22 reviews
June 25, 2017
Ένα βιβλίο από Ελληνίδα συγγραφέα και μήτε ελληνικό χωριό στις σελίδες του μήτε Έλληνας ζεν πρεμιέ μήτε ελληνική αρχοντιά για δείγμα… Τολμηρό εγχείρημα ομολογώ και μόνο γι’αυτό αξίζουν τα εύσημα στη συγγραφέα.
Το βιβλίο κινείται σε δύο χρονικές περιόδους… τη δεκαετία του 1940, σ’ένα οικοτροφείο αρρένων στη Σκωτία όπου διοικείται από μοναχούς και στη δεκαετία του 1960 στη Νέα Ορλεάνη όπου η τζαζ είναι παντού και οι μαύροι ψάχνουν ακόμα τα δικαιώματά τους…
Μια παρέα αγοριών, ο Τζέικομπ, ο Νίκολας, ο Άλεξ, ο Πίτερ και ο Μαρκ, κολλητοί από τα χρόνια του οικοτροφείου μ’ένα σκοτεινό μυστικό να τους ενώνει κι ίσως να επιβάλλει τη φιλία τους και στα χρόνια που θα περάσουν. Και μια γυναίκα, η Ζόλα. Μαύρη. Με δέρμα μαύρο και γυαλιστερό σαν τον έβενο. Εκπάγλου καλλονής που μήτε αρσενικό κουνούπι δεν μπορεί να της αντισταθεί. Και μαντέψτε; Και οι πέντε φίλοι, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, πέφτουν στα δίχτυα της… Κι εκείνη τους παίζει… Με όλους τους τρόπους… Όχι, μην με πείτε χυδαίο… Έρωτας; Ανάγκη; Μίσος; Συμφέρον; Εκδίκηση;
Το βιβλίο παρά τις αδυναμίες του, με εξέπληξε ευχάριστα. Είχε δυναμική. Είχε πάθος. Είχε μικρά στακάτα κεφάλαια που διαβάζονταν απνευστί. Είχε γλώσσα ρέουσα. Είχε μουσική. Πολλή μουσική. Τίτλος κάθε κεφαλαίου κι ένα μουσικό κομμάτι. Συνήθως jazz. Και γι’αυτό η ανάγνωση ήταν μια ενδιαφέρουσα και πρωτοποριακή εμπειρία. Γιατί διάβαζα κάθε κεφάλαιο ακούγοντας τη μουσική που πρότεινε η συγγραφέας. Κι ήταν σαν να λίκνιζα κι εγώ το φιδίσιο μου κορμί στους ρυθμούς των χάλκινων. Είχε σασπένς. Κι είχε μηνύματα. Στην ουσία είχε μήνυμα. Το εξής ένα. Την σεξουαλική κακοποίηση. [και όχι όπως πολλοί θα νομίσετε την καταπίεση των μαύρων]. Για να λέμε και την αλήθεια, εγώ στο βιβλίο δεν είδα και πολύ κακοποίηση της Ζόλα το 1963. Όλοι στην παρέα, άντρες, γυναίκες και παιδιά (καλά, παιδιά δεν είχε) μια χαρά την καλοδέχτηκαν.
Το βιβλίο όμως είχε κι αδυναμίες. Με πρώτη απ’όλες την επιμέλεια. Λαθάκια μπόλικα, που ενοχλούσαν τους ψυχαναγκαστικούς αναγνώστες όπως την αφεντιά μου. Αντιγράφω πρόταση: «Το αέρινο περπάτημά της και τα μαλλιά της έπεφταν στην πλάτη της και να χάιδευαν την ούρα της» (σελ. 231). Ό,τι καταλάβατε, καταλάβατε… Επίσης, το πεντάρι της αντροπαρέας με μπέρδεψε αρκετά. Καθώς, δεν δόθηκε κανένα φυσικό χαρακτηριστικό κανενός αγοριού, δεν μπορούσα να τους πλάσω στη φαντασία μου: π.χ. ο ξανθός, ο κοντός, ο ψηλός, με τη γαμψή τη μύτη. Δεν μπορούσα με τίποτα να τους κάνω εικόνα κι έτσι μπερδευόμουν σχεδόν σε όλο το βιβλίο να δω ποιος είναι ποιος αφού στο κάτω – κάτω όλοι την ίδια εμμονή είχαν. Και τέλος, το ψυχολογικό προφίλ της Ζόλα ήταν ολίγον σαθρό. Εκδίκηση… ναι… αλλά με τοιούτον τρόπο;;; Χμχμχμχ…. Αθώοι κι ένοχοι όλοι στο ίδιο καζάνι;;; Χμχμχμχμχμ ξανά….
Κι επειδή το βιβλίο είναι γεμάτο σεξ, αχαλίνωτο σεξ… θα σας πω πως αισθάνθηκα… σαν να είσαι με κάποιον – κάποια που γουστάρεις τρελά, να πέφτεις σε αχαλίνωτο σεξ και τη στιγμή που ετοιμάζεσαι για τον οργασμό, να χτυπάει την πόρτα η πεθερά σου και να χάνεται η μαγεία στη στιγμή και πάει ο οργασμός για άλλες παραλίες… Όμως ξέρεις, πως αυτός ο εραστής έχει πολλά να δώσει, οπότε θα του δώσεις κι άλλη ευκαιρία. Κοινώς, θα ξαναδιαβάσω Σπαντιδάκη.
Κι ας πάω και στη βαθμολογία… 7.8/10 (το οχτάρι το ‘χασε λόγω επιμελείας…)
Υ.Γ. Αν και εντελώς διαφορετικός χωροχρόνος, άλλα πρόσωπα και άλλη πλοκή, ωστόσο το «ο διάβολος τραγουδούσε τα μπλουζ» μου θύμισε σε πολλά σημεία το «φιλί στα μάτια» της Τραυλού που διάβασα πρώτα. Η βασική θεματική κοινή και κάποια άλλα κοινά αλλά δεν σποϊλεριάζω γιατί είναι το ‘ζουμί’ των βιβλίων…
Readathon 2017: Ένα βιβλίο που ο πρωταγωνιστής δεν είναι λευκός [24/80]
http://skorofido.blogspot.gr/2017/06/...
Το βιβλίο κινείται σε δύο χρονικές περιόδους… τη δεκαετία του 1940, σ’ένα οικοτροφείο αρρένων στη Σκωτία όπου διοικείται από μοναχούς και στη δεκαετία του 1960 στη Νέα Ορλεάνη όπου η τζαζ είναι παντού και οι μαύροι ψάχνουν ακόμα τα δικαιώματά τους…
Μια παρέα αγοριών, ο Τζέικομπ, ο Νίκολας, ο Άλεξ, ο Πίτερ και ο Μαρκ, κολλητοί από τα χρόνια του οικοτροφείου μ’ένα σκοτεινό μυστικό να τους ενώνει κι ίσως να επιβάλλει τη φιλία τους και στα χρόνια που θα περάσουν. Και μια γυναίκα, η Ζόλα. Μαύρη. Με δέρμα μαύρο και γυαλιστερό σαν τον έβενο. Εκπάγλου καλλονής που μήτε αρσενικό κουνούπι δεν μπορεί να της αντισταθεί. Και μαντέψτε; Και οι πέντε φίλοι, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, πέφτουν στα δίχτυα της… Κι εκείνη τους παίζει… Με όλους τους τρόπους… Όχι, μην με πείτε χυδαίο… Έρωτας; Ανάγκη; Μίσος; Συμφέρον; Εκδίκηση;
Το βιβλίο παρά τις αδυναμίες του, με εξέπληξε ευχάριστα. Είχε δυναμική. Είχε πάθος. Είχε μικρά στακάτα κεφάλαια που διαβάζονταν απνευστί. Είχε γλώσσα ρέουσα. Είχε μουσική. Πολλή μουσική. Τίτλος κάθε κεφαλαίου κι ένα μουσικό κομμάτι. Συνήθως jazz. Και γι’αυτό η ανάγνωση ήταν μια ενδιαφέρουσα και πρωτοποριακή εμπειρία. Γιατί διάβαζα κάθε κεφάλαιο ακούγοντας τη μουσική που πρότεινε η συγγραφέας. Κι ήταν σαν να λίκνιζα κι εγώ το φιδίσιο μου κορμί στους ρυθμούς των χάλκινων. Είχε σασπένς. Κι είχε μηνύματα. Στην ουσία είχε μήνυμα. Το εξής ένα. Την σεξουαλική κακοποίηση. [και όχι όπως πολλοί θα νομίσετε την καταπίεση των μαύρων]. Για να λέμε και την αλήθεια, εγώ στο βιβλίο δεν είδα και πολύ κακοποίηση της Ζόλα το 1963. Όλοι στην παρέα, άντρες, γυναίκες και παιδιά (καλά, παιδιά δεν είχε) μια χαρά την καλοδέχτηκαν.
Το βιβλίο όμως είχε κι αδυναμίες. Με πρώτη απ’όλες την επιμέλεια. Λαθάκια μπόλικα, που ενοχλούσαν τους ψυχαναγκαστικούς αναγνώστες όπως την αφεντιά μου. Αντιγράφω πρόταση: «Το αέρινο περπάτημά της και τα μαλλιά της έπεφταν στην πλάτη της και να χάιδευαν την ούρα της» (σελ. 231). Ό,τι καταλάβατε, καταλάβατε… Επίσης, το πεντάρι της αντροπαρέας με μπέρδεψε αρκετά. Καθώς, δεν δόθηκε κανένα φυσικό χαρακτηριστικό κανενός αγοριού, δεν μπορούσα να τους πλάσω στη φαντασία μου: π.χ. ο ξανθός, ο κοντός, ο ψηλός, με τη γαμψή τη μύτη. Δεν μπορούσα με τίποτα να τους κάνω εικόνα κι έτσι μπερδευόμουν σχεδόν σε όλο το βιβλίο να δω ποιος είναι ποιος αφού στο κάτω – κάτω όλοι την ίδια εμμονή είχαν. Και τέλος, το ψυχολογικό προφίλ της Ζόλα ήταν ολίγον σαθρό. Εκδίκηση… ναι… αλλά με τοιούτον τρόπο;;; Χμχμχμχ…. Αθώοι κι ένοχοι όλοι στο ίδιο καζάνι;;; Χμχμχμχμχμ ξανά….
Κι επειδή το βιβλίο είναι γεμάτο σεξ, αχαλίνωτο σεξ… θα σας πω πως αισθάνθηκα… σαν να είσαι με κάποιον – κάποια που γουστάρεις τρελά, να πέφτεις σε αχαλίνωτο σεξ και τη στιγμή που ετοιμάζεσαι για τον οργασμό, να χτυπάει την πόρτα η πεθερά σου και να χάνεται η μαγεία στη στιγμή και πάει ο οργασμός για άλλες παραλίες… Όμως ξέρεις, πως αυτός ο εραστής έχει πολλά να δώσει, οπότε θα του δώσεις κι άλλη ευκαιρία. Κοινώς, θα ξαναδιαβάσω Σπαντιδάκη.
Κι ας πάω και στη βαθμολογία… 7.8/10 (το οχτάρι το ‘χασε λόγω επιμελείας…)
Υ.Γ. Αν και εντελώς διαφορετικός χωροχρόνος, άλλα πρόσωπα και άλλη πλοκή, ωστόσο το «ο διάβολος τραγουδούσε τα μπλουζ» μου θύμισε σε πολλά σημεία το «φιλί στα μάτια» της Τραυλού που διάβασα πρώτα. Η βασική θεματική κοινή και κάποια άλλα κοινά αλλά δεν σποϊλεριάζω γιατί είναι το ‘ζουμί’ των βιβλίων…
Readathon 2017: Ένα βιβλίο που ο πρωταγωνιστής δεν είναι λευκός [24/80]
http://skorofido.blogspot.gr/2017/06/...
August 16, 2016
Αυτή η ιστορία θα μπορούσε να είναι μια ιστορία αγάπης αλλά δεν είναι ... είναι περισσότερο μια ιστορία πληγωμένων τόσο καρδιών όσο και εγωισμών. Είναι μια ιστορία παράνοιας και μίσους. Είναι μια ιστορία εκδίκησης και λύτρωσης.
Ζόλα... Το έγχρωμο κορίτσι που ζήταγε αγάπη και έγινε η γυναίκα που ζήταγε εκδίκηση.
Και έχουμε και τον Μαρκ με τους φίλους του. Τζέικομπ, Άλεξ, Νίκολας, Πίτερ. Γνωρίστηκαν στην Σκωτία ως εσώκλειστοι σε οικοτροφείο και δέθηκαν τόσο με εμπειρίες όσο και με μυστικά.
Νεα Ορλεάνη 1963 η πόλη που γέννησε την Jazz και τα Blues και η εποχή που οι μαύροι προσπαθούν να υψώσουν το ανάστημά τους και να αποκτήσουν ίσα δικαιώματα με τους λευκούς.
(+) Θετικά βιβλίου....
Πρώτα από όλα τρελάθηκα με το εξώφυλλο... υπέροχο!!!!
Επίσης ενθουσιάστηκα με τα μέρη του βιβλίου, τα οποία είναι 2, και έτσι όπως ήταν τα κεφάλαια (αγαπημένη playlist την ετοιμάζω ήδη στο you tube με αγαπημένους καλλιτέχνες) !!!!
Οι χαρακτήρες ήταν καλά δουλεμένοι... Ο κάθε χαρακτήρας είχε το δικό του μοναδικό στυλ. Βέβαια σημαντικό κομμάτι της ιστορίας είναι η Ζόλα η οποία είναι σαν την φωνή της μαύρης Αμερικής μαζεμένη στο σώμα της. Καπάτσα όσο πάει, δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της, απαιτητική, ζηλιάρα, ανίκανη να ακούσει τα πρέπει της εποχής, εγωίστρια, ευαίσθητη, τρελή, κοινωνική, σέξυ... είτε με φυσικό τρόπο, είτε με μαγικό !!!
Διαβάζεται γρήγορα και άνετα και υπήρχαν στιγμές που δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια μου, ειδικά στο 2ο μέρος του βιβλίου.
(-) Αρνητικά Βιβλίου...
Είχε αρκετά (όχι πολλά αλλά αρκετά) τυπογραφικά λάθη. Το βιβλίο διαβάζεται γρήγορα μέχρι που κολλάς στην μια παραπάνω λέξη ή στο λάθος άρθρο ή στην λάθος κατάληξη...
Ήθελα κάτι παραπάνω.... ήθελα λίγο παραπάνω από Νέα Ορλεάνη, λίγο παραπάνω από τους 5 φίλους, λίγο παραπάνω από την εποχή...
Παρολαυτά το ευχαριστήθηκα αρκετά.... έχει περάσει 1 μέρα που το τελείωσα αλλά ακόμα σκέφτομαι την Ζόλα και την ιστορία της. Ακόμα μου έρχονται σκηνές από το βιβλίο!!!!
3,5 αστέρια βουτηγμένα στα Blues που τόσο λατρεύω !!!!
https://www.youtube.com/watch?v=21Cvt...
Ζόλα... Το έγχρωμο κορίτσι που ζήταγε αγάπη και έγινε η γυναίκα που ζήταγε εκδίκηση.
Και έχουμε και τον Μαρκ με τους φίλους του. Τζέικομπ, Άλεξ, Νίκολας, Πίτερ. Γνωρίστηκαν στην Σκωτία ως εσώκλειστοι σε οικοτροφείο και δέθηκαν τόσο με εμπειρίες όσο και με μυστικά.
Νεα Ορλεάνη 1963 η πόλη που γέννησε την Jazz και τα Blues και η εποχή που οι μαύροι προσπαθούν να υψώσουν το ανάστημά τους και να αποκτήσουν ίσα δικαιώματα με τους λευκούς.
(+) Θετικά βιβλίου....
Πρώτα από όλα τρελάθηκα με το εξώφυλλο... υπέροχο!!!!
Επίσης ενθουσιάστηκα με τα μέρη του βιβλίου, τα οποία είναι 2, και έτσι όπως ήταν τα κεφάλαια (αγαπημένη playlist την ετοιμάζω ήδη στο you tube με αγαπημένους καλλιτέχνες) !!!!
Οι χαρακτήρες ήταν καλά δουλεμένοι... Ο κάθε χαρακτήρας είχε το δικό του μοναδικό στυλ. Βέβαια σημαντικό κομμάτι της ιστορίας είναι η Ζόλα η οποία είναι σαν την φωνή της μαύρης Αμερικής μαζεμένη στο σώμα της. Καπάτσα όσο πάει, δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της, απαιτητική, ζηλιάρα, ανίκανη να ακούσει τα πρέπει της εποχής, εγωίστρια, ευαίσθητη, τρελή, κοινωνική, σέξυ... είτε με φυσικό τρόπο, είτε με μαγικό !!!
Διαβάζεται γρήγορα και άνετα και υπήρχαν στιγμές που δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια μου, ειδικά στο 2ο μέρος του βιβλίου.
(-) Αρνητικά Βιβλίου...
Είχε αρκετά (όχι πολλά αλλά αρκετά) τυπογραφικά λάθη. Το βιβλίο διαβάζεται γρήγορα μέχρι που κολλάς στην μια παραπάνω λέξη ή στο λάθος άρθρο ή στην λάθος κατάληξη...
Ήθελα κάτι παραπάνω.... ήθελα λίγο παραπάνω από Νέα Ορλεάνη, λίγο παραπάνω από τους 5 φίλους, λίγο παραπάνω από την εποχή...
Παρολαυτά το ευχαριστήθηκα αρκετά.... έχει περάσει 1 μέρα που το τελείωσα αλλά ακόμα σκέφτομαι την Ζόλα και την ιστορία της. Ακόμα μου έρχονται σκηνές από το βιβλίο!!!!
3,5 αστέρια βουτηγμένα στα Blues που τόσο λατρεύω !!!!
https://www.youtube.com/watch?v=21Cvt...
October 22, 2016
1963. Ζόλα. Η μαύρη. Το μπλουζ. Ή μήπως ο διάβολος; Τζέικομπ, Νίκολας, Άλεξ, Πίτερ και Μαρκ. Πέντε φίλοι που τους ενώνει ένα σκοτεινό μυστικό. Και τους χωρίζει μια γυναίκα. Η Ζόλα. Υπό τους ρυθμούς της τζαζ και των μπλουζ. Και στις τηλεοράσεις δολοφονείται ο Τζον Κένεντι. Ποιος θα κερδίσει σε αυτό το ιδιότυπο παιχνίδι; Είναι τελικά το βουντού λύση στα προβλήματα της ζωής; Πόση δύναμη έχει η αγάπη όταν προσωποποιείται και εκπροσωπείται από μια γυναίκα σκούρα σαν τον διάβολο;
Ένα εντελώς διαφορετικό μυθιστόρημα, με σφιχτοδεμένη πλοκή, υπέροχη ατμόσφαιρα και εκπληκτικούς χαρακτήρες. Μια ιστορία που κλιμακώνεται με πρωτοφανή ένταση και δε με άφησε να πάρω ανάσα. Σύντομα, ασφυκτικά στενά κεφάλαια, καταιγιστική δράση, διαρκείς εκπλήξεις, κορυφώσεις και αλλαγές που με άφησαν με ανοιχτό το στόμα. Αγάπησα κι εγώ με τη σειρά μου τη Ζολί, τη μαύρη θεά του έρωτα και του τραγουδιού, κόρη μιας γυναίκας που πέθανε μυστηριωδώς σε ένα πλούσιο αρχοντικό σπίτι. Στο σπίτι του Μαρκ. Και η τύχη τα έφερε να αρχίσει να γνωρίζει σταδιακά και τους φίλους του. Η τύχη; Το βουντού; Ή ένα καλά οργανωμένο σχέδιο εκδίκησης; Και οι συνέπειές του ποιες θα είναι;
Η ιστορία διαδραματίζεται εναλλάξ στη Σκοτία της δεκαετίας του 1940, όπου στέλνονταν οικότροφοι οι πρωταγωνιστές, γόνοι πλούσιων οικογενειών που δεν τους ήθελαν στα πόδια τους οι ανιαροί αλλά πάμπλουτοι γονείς και στη Νέα Ορλεάνη το 1963. Τι συνέβη εκείνο το μοιραίο βράδυ του 1942 και ένωσε για πάντα τις ζωές των αγοριών; Αργότερα, τη χρονιά-σταθμός για την ιστορία της Αμερικής, την πόλη-σταθμός για την ιστορία της «μαύρης» μουσικής, η Ζόλα αγωνίζεται να κυριαρχήσει στη δισκογραφία με την αισθησιακή της φωνή. Κινείται και αναπνέει σε μια πόλη και σε μια εποχή αρνητικά διακείμενη απέναντι στους έγχρωμους, όπου ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έχει ένα όνειρο και ο Κένεντι χάνει για πάντα το δικό του. Το ιστορικό υπόβαθρο είναι από τα πιο διακριτικά πλαίσια που έχω γνωρίσει, χωρίς καθόλου σχεδόν ιστορικές πληροφορίες, απλώς υφίσταται και αποτυπώνεται στις κινήσεις, στις ζωές και στη νοοτροπία των χαρακτήρων. Στην επιφάνεια βγαίνει μόνο όταν δολοφονείται ο Πρόεδρος και αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό, μιας και τότε άλλαξε η εποχή.
Δεξιοτεχνικότατο το δέσιμο των χαρακτήρων μεταξύ τους και ο τρόπος που η Ζόλα μπαίνει στις ζωές τους. Ένα αερικό, μια ανάσα, μπαίνει ανάμεσά τους και τους χωρίζει, τους φέρνει αντιμέτωπους με τον πραγματικό τους εαυτό και με τη νύχτα εκείνη του 1942, ίσως ακόμη ακόμη και με τον ίδιο τον σατανά, τον διάβολο που τραγουδάει μπλουζ. Πάλι εδώ μια ιδανική εξισορρόπηση, όπου τ�� βουντού παρουσιάζεται στην ιστορία αλλά όχι ως πρωταγωνιστής, με λεπτομέρειες που ίσως απωθήσουν αν όλα αποδίδονταν σε αυτό (προσωπικά θα με αποθάρρυνε γιατί δεν πιστεύω στις μαγείες). Μου άρεσε πάρ�� πολύ η εξέλιξη της ιστορίας, οι αντιδράσεις των χαρακτήρων και το τέλος. Απόλυτα λογικοφανή, απόλυτα αληθινά.
Η γραφή της κυρίας Σπαντιδάκη είναι φρέσκια, δροσερή και σκοτεινή ταυτόχρονα. Ωραίο λεξιλόγιο, παραστατικότατες σκηνές, λιτοί και σύντομοι διάλογοι, μικρές παράγραφοι και κεφάλαια, γνώση της ψυχολογίας και του διπόλου δράση-αντίδραση. Αποκαλύπτει ό,τι θέλει όποτε θέλει, χωρίς να μαζεύει σωρηδόν τις εκπλήξεις για το τέλος. Διάλεξε και αναπαρέστησε άψογα μια εποχή και επέλεξε με σύνεση τους πρωταγωνιστές και τον μικρόκοσμό τους.
Τα κεφάλαια έχουν τίτλους γνωστών τραγουδιών της τζαζ, της σόουλ και μπλουζ και μάλιστα χωρίζονται σε side A και side B. Πράγματι, όταν αλλάξεις πλευρά στην κασέτα, τίποτα δε θα είναι το ίδιο και ο διάβολος αρχίζει να γυαλίζει τα πόμολα για να καλωσορίσει τους νέους του φιλοξενούμενους. Etta James, Frank Sinatra, Nat King Cole, Billie Holiday, Judy Garland φτιάχνουν την ιδανική μουσική ατμόσφαιρα αυτού του πρωτότυπου από κάθε άποψη κειμένου. Μάλιστα τα συναισθήματα που μου χάρισε το μυθιστόρημα ήταν τόσο έντονα που αιδαφόρησα για τα πολλά ορθογραφικά λάθη και αφοσιώθηκα στην αξιοπρόσεκτη γραφή της κυρίας Σπαντιδάκη. Μην το χάσετε!
4 λόγω αυτών των τυπογραφικών λαθών.
Ένα εντελώς διαφορετικό μυθιστόρημα, με σφιχτοδεμένη πλοκή, υπέροχη ατμόσφαιρα και εκπληκτικούς χαρακτήρες. Μια ιστορία που κλιμακώνεται με πρωτοφανή ένταση και δε με άφησε να πάρω ανάσα. Σύντομα, ασφυκτικά στενά κεφάλαια, καταιγιστική δράση, διαρκείς εκπλήξεις, κορυφώσεις και αλλαγές που με άφησαν με ανοιχτό το στόμα. Αγάπησα κι εγώ με τη σειρά μου τη Ζολί, τη μαύρη θεά του έρωτα και του τραγουδιού, κόρη μιας γυναίκας που πέθανε μυστηριωδώς σε ένα πλούσιο αρχοντικό σπίτι. Στο σπίτι του Μαρκ. Και η τύχη τα έφερε να αρχίσει να γνωρίζει σταδιακά και τους φίλους του. Η τύχη; Το βουντού; Ή ένα καλά οργανωμένο σχέδιο εκδίκησης; Και οι συνέπειές του ποιες θα είναι;
Η ιστορία διαδραματίζεται εναλλάξ στη Σκοτία της δεκαετίας του 1940, όπου στέλνονταν οικότροφοι οι πρωταγωνιστές, γόνοι πλούσιων οικογενειών που δεν τους ήθελαν στα πόδια τους οι ανιαροί αλλά πάμπλουτοι γονείς και στη Νέα Ορλεάνη το 1963. Τι συνέβη εκείνο το μοιραίο βράδυ του 1942 και ένωσε για πάντα τις ζωές των αγοριών; Αργότερα, τη χρονιά-σταθμός για την ιστορία της Αμερικής, την πόλη-σταθμός για την ιστορία της «μαύρης» μουσικής, η Ζόλα αγωνίζεται να κυριαρχήσει στη δισκογραφία με την αισθησιακή της φωνή. Κινείται και αναπνέει σε μια πόλη και σε μια εποχή αρνητικά διακείμενη απέναντι στους έγχρωμους, όπου ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έχει ένα όνειρο και ο Κένεντι χάνει για πάντα το δικό του. Το ιστορικό υπόβαθρο είναι από τα πιο διακριτικά πλαίσια που έχω γνωρίσει, χωρίς καθόλου σχεδόν ιστορικές πληροφορίες, απλώς υφίσταται και αποτυπώνεται στις κινήσεις, στις ζωές και στη νοοτροπία των χαρακτήρων. Στην επιφάνεια βγαίνει μόνο όταν δολοφονείται ο Πρόεδρος και αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό, μιας και τότε άλλαξε η εποχή.
Δεξιοτεχνικότατο το δέσιμο των χαρακτήρων μεταξύ τους και ο τρόπος που η Ζόλα μπαίνει στις ζωές τους. Ένα αερικό, μια ανάσα, μπαίνει ανάμεσά τους και τους χωρίζει, τους φέρνει αντιμέτωπους με τον πραγματικό τους εαυτό και με τη νύχτα εκείνη του 1942, ίσως ακόμη ακόμη και με τον ίδιο τον σατανά, τον διάβολο που τραγουδάει μπλουζ. Πάλι εδώ μια ιδανική εξισορρόπηση, όπου τ�� βουντού παρουσιάζεται στην ιστορία αλλά όχι ως πρωταγωνιστής, με λεπτομέρειες που ίσως απωθήσουν αν όλα αποδίδονταν σε αυτό (προσωπικά θα με αποθάρρυνε γιατί δεν πιστεύω στις μαγείες). Μου άρεσε πάρ�� πολύ η εξέλιξη της ιστορίας, οι αντιδράσεις των χαρακτήρων και το τέλος. Απόλυτα λογικοφανή, απόλυτα αληθινά.
Η γραφή της κυρίας Σπαντιδάκη είναι φρέσκια, δροσερή και σκοτεινή ταυτόχρονα. Ωραίο λεξιλόγιο, παραστατικότατες σκηνές, λιτοί και σύντομοι διάλογοι, μικρές παράγραφοι και κεφάλαια, γνώση της ψυχολογίας και του διπόλου δράση-αντίδραση. Αποκαλύπτει ό,τι θέλει όποτε θέλει, χωρίς να μαζεύει σωρηδόν τις εκπλήξεις για το τέλος. Διάλεξε και αναπαρέστησε άψογα μια εποχή και επέλεξε με σύνεση τους πρωταγωνιστές και τον μικρόκοσμό τους.
Τα κεφάλαια έχουν τίτλους γνωστών τραγουδιών της τζαζ, της σόουλ και μπλουζ και μάλιστα χωρίζονται σε side A και side B. Πράγματι, όταν αλλάξεις πλευρά στην κασέτα, τίποτα δε θα είναι το ίδιο και ο διάβολος αρχίζει να γυαλίζει τα πόμολα για να καλωσορίσει τους νέους του φιλοξενούμενους. Etta James, Frank Sinatra, Nat King Cole, Billie Holiday, Judy Garland φτιάχνουν την ιδανική μουσική ατμόσφαιρα αυτού του πρωτότυπου από κάθε άποψη κειμένου. Μάλιστα τα συναισθήματα που μου χάρισε το μυθιστόρημα ήταν τόσο έντονα που αιδαφόρησα για τα πολλά ορθογραφικά λάθη και αφοσιώθηκα στην αξιοπρόσεκτη γραφή της κυρίας Σπαντιδάκη. Μην το χάσετε!
4 λόγω αυτών των τυπογραφικών λαθών.
August 19, 2016
ΒΑΣΙΚΑ 4,5 ΑΣΤΕΡΙΑ ΒΑΖΩ
Ας ξεκαθαρίσω από την αρχή μερικά πράγματα:
1. Δεν ακούω μπλουζ, ούτε τζαζ, δεν μου αρέσουν *.
2. Δεν γνωρίζω πολλά για την ιστορία της «ένταξης» των μαύρων στην Αμερικανική κοινωνία, ειδικά την περίοδο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Εννοώ, έχω δει κανά δυο ταινίες και μέχρι εκεί. Το μόνο που ξέρω είναι ότι τους θεωρούσαν κάτι λιγότερο από σκυλιά (σε γενικές γραμμές) ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση έχω και μπορεί να είναι και τελείως λάθος.
3. Μου αρέσουν πολύ οι ιστορίες με οικοτροφεία, πιστεύω ότι η ατμόσφαιρα εγκλεισμού δημιουργεί ιδανικές συνθήκες για βιβλία μυστηρίου ή θρίλερ.
Αυτά. Πάμε στο Διάβολο με τα μπλουζ του τώρα.
Έχω διαβάσει και το «Χωρίς σκηνή» της κ. Σπαντιδάκη, οπότε δεν ήταν η πρώτη μου επαφή με τον τρόπο γραφής της. Ο οποίος είναι ωραίος. Κοφτός όπου χρειάζεται, με νεύρο (ένταση), σύγχρονος. Σαν να μιλάς με έναν φίλο σου (αρσενικού γένους, χρησιμοποιούν άλλο λεξιλόγιο οι άντρες, λίγο πιο χυδαίο από τον μέσο όρο των γυναικών) που σου διηγείται κάτι, έχει καταφέρει και έχει αποτυπώσει στο χαρτί την ομορφιά του απλού προφορικού λόγου και αυτό μου άρεσε πάρα πολύ. Ακόμη και στα σημεία που δεν είχε διαλόγους η περιγραφή ήταν ζωντανή, σαν ταινία.
Η πλοκή διαδραματίζεται σε δύο ξεχωριστούς τόπους και χρόνους: ένα οικοτροφείο στη Σκωτία τέλος της δεκαετίας του 40 και στη Νέα Ορλεάνη της δεκαετίας το 40 και του 60. Αν και υπάρχουν αρκετοί πρωταγωνιστές, ο χαρακτήρας του καθενός είναι διαφορετικός και δίνεται με τόσο σαφή τρόπο που δεν τους μπέρδεψα καθόλου, καθένας είχε διακριτό ρόλο στην πλοκή (συνήθως όταν η ιστορία περιστρέφεται γύρω από 5 ή έξι άτομα χάνω το μπούσουλα και αναρωτιέμαι «ποιος είναι αυτός είπαμε;». αλλά εδώ δεν συνέβαινε αυτό).
Διαβάζοντας την περίληψη ξεκίνησα προκατειλημμένη εναντίον της Ζόλα στο τέλος όμως την αγάπησα πολύ, όπως και όλους τους άλλους, καθέναν για διαφορετικούς λόγους. Η ιστορία με παρέσυρε, άκουγα ταυτόχρονα και τα τραγούδια με τα οποία έχει «ντυθεί» το κάθε κεφάλαιο και γενικά μπορώ να πω ότι χάρηκα πολύ που διάβασα αυτό το βιβλίο.
Σαν γενικό συμπέρασμα μπορώ να πω ότι χαίρομαι που υπάρχουν νέοι συγγραφείς των οποίων η γραφή είναι διαφορετική και τολμούν και ασχολούνται με τόσο διαφορετικά θέματα: δεν μπορώ να θυμηθώ άλλο βιβλίο στο οποίο η αγάπη να δίνεται με τόσο διεστραμμένο τρόπο και με τέτοια ολέθρια αποτελέσματα. Τα συγχαρητήριά μου στη συγγραφέα.
Όμως θα ήθελα την επόμενη φορά (ίσως στην ανατύπωση του βιβλίου) να είναι λίγο πιο προσεγμένη η επιμέλεια, υπάρχουν κάποια λίγα σημεία στα οποία λόγω συντακτικών λαθών διέκοπτα τη ροή της ανάγνωσης και ξαναδιάβαζα την πρόταση για να βεβαιωθώ ότι κατάλαβα σωστά. Είναι κρίμα γιατί η ιστορία είναι πολύ δυναμική και σε παρασύρει.
* Ακούγοντας κάποια από τα κομμάτια με τα οποία έχει ντύσει τα κεφάλαια η συγγραφέας μου ήρθε στο μυαλό μια παλιά συνάδελφος η οποία άκουγε μπλουζ και τζαζ (εγώ άκουγα ροκ και μέταλ) και όποτε ήθελε να βάλει μουσική μια από τις δύο «μαλώναμε». Θυμάμαι να της λέω ότι δεν είμαι η γιαγιά μου για να ακούω τέτοια μουσική και αυτή να μου φωνάζει ότι «για να αρχίσει να σου αρέσει αυτή η μουσική θα πρέπει κάποιος να σου βάλει να ακούσεις τα σωστά κομμάτια, δεν γίνεται με τυχαίους τίτλους από το ίντερνετ». Νομίζω είχαν τα ίδια γούστα με την κ. Σπαντιδάκη, τη θυμήθηκα πολλές φορές στην πορεία.
Ας ξεκαθαρίσω από την αρχή μερικά πράγματα:
1. Δεν ακούω μπλουζ, ούτε τζαζ, δεν μου αρέσουν *.
2. Δεν γνωρίζω πολλά για την ιστορία της «ένταξης» των μαύρων στην Αμερικανική κοινωνία, ειδικά την περίοδο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Εννοώ, έχω δει κανά δυο ταινίες και μέχρι εκεί. Το μόνο που ξέρω είναι ότι τους θεωρούσαν κάτι λιγότερο από σκυλιά (σε γενικές γραμμές) ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση έχω και μπορεί να είναι και τελείως λάθος.
3. Μου αρέσουν πολύ οι ιστορίες με οικοτροφεία, πιστεύω ότι η ατμόσφαιρα εγκλεισμού δημιουργεί ιδανικές συνθήκες για βιβλία μυστηρίου ή θρίλερ.
Αυτά. Πάμε στο Διάβολο με τα μπλουζ του τώρα.
Έχω διαβάσει και το «Χωρίς σκηνή» της κ. Σπαντιδάκη, οπότε δεν ήταν η πρώτη μου επαφή με τον τρόπο γραφής της. Ο οποίος είναι ωραίος. Κοφτός όπου χρειάζεται, με νεύρο (ένταση), σύγχρονος. Σαν να μιλάς με έναν φίλο σου (αρσενικού γένους, χρησιμοποιούν άλλο λεξιλόγιο οι άντρες, λίγο πιο χυδαίο από τον μέσο όρο των γυναικών) που σου διηγείται κάτι, έχει καταφέρει και έχει αποτυπώσει στο χαρτί την ομορφιά του απλού προφορικού λόγου και αυτό μου άρεσε πάρα πολύ. Ακόμη και στα σημεία που δεν είχε διαλόγους η περιγραφή ήταν ζωντανή, σαν ταινία.
Η πλοκή διαδραματίζεται σε δύο ξεχωριστούς τόπους και χρόνους: ένα οικοτροφείο στη Σκωτία τέλος της δεκαετίας του 40 και στη Νέα Ορλεάνη της δεκαετίας το 40 και του 60. Αν και υπάρχουν αρκετοί πρωταγωνιστές, ο χαρακτήρας του καθενός είναι διαφορετικός και δίνεται με τόσο σαφή τρόπο που δεν τους μπέρδεψα καθόλου, καθένας είχε διακριτό ρόλο στην πλοκή (συνήθως όταν η ιστορία περιστρέφεται γύρω από 5 ή έξι άτομα χάνω το μπούσουλα και αναρωτιέμαι «ποιος είναι αυτός είπαμε;». αλλά εδώ δεν συνέβαινε αυτό).
Διαβάζοντας την περίληψη ξεκίνησα προκατειλημμένη εναντίον της Ζόλα στο τέλος όμως την αγάπησα πολύ, όπως και όλους τους άλλους, καθέναν για διαφορετικούς λόγους. Η ιστορία με παρέσυρε, άκουγα ταυτόχρονα και τα τραγούδια με τα οποία έχει «ντυθεί» το κάθε κεφάλαιο και γενικά μπορώ να πω ότι χάρηκα πολύ που διάβασα αυτό το βιβλίο.
Σαν γενικό συμπέρασμα μπορώ να πω ότι χαίρομαι που υπάρχουν νέοι συγγραφείς των οποίων η γραφή είναι διαφορετική και τολμούν και ασχολούνται με τόσο διαφορετικά θέματα: δεν μπορώ να θυμηθώ άλλο βιβλίο στο οποίο η αγάπη να δίνεται με τόσο διεστραμμένο τρόπο και με τέτοια ολέθρια αποτελέσματα. Τα συγχαρητήριά μου στη συγγραφέα.
Όμως θα ήθελα την επόμενη φορά (ίσως στην ανατύπωση του βιβλίου) να είναι λίγο πιο προσεγμένη η επιμέλεια, υπάρχουν κάποια λίγα σημεία στα οποία λόγω συντακτικών λαθών διέκοπτα τη ροή της ανάγνωσης και ξαναδιάβαζα την πρόταση για να βεβαιωθώ ότι κατάλαβα σωστά. Είναι κρίμα γιατί η ιστορία είναι πολύ δυναμική και σε παρασύρει.
* Ακούγοντας κάποια από τα κομμάτια με τα οποία έχει ντύσει τα κεφάλαια η συγγραφέας μου ήρθε στο μυαλό μια παλιά συνάδελφος η οποία άκουγε μπλουζ και τζαζ (εγώ άκουγα ροκ και μέταλ) και όποτε ήθελε να βάλει μουσική μια από τις δύο «μαλώναμε». Θυμάμαι να της λέω ότι δεν είμαι η γιαγιά μου για να ακούω τέτοια μουσική και αυτή να μου φωνάζει ότι «για να αρχίσει να σου αρέσει αυτή η μουσική θα πρέπει κάποιος να σου βάλει να ακούσεις τα σωστά κομμάτια, δεν γίνεται με τυχαίους τίτλους από το ίντερνετ». Νομίζω είχαν τα ίδια γούστα με την κ. Σπαντιδάκη, τη θυμήθηκα πολλές φορές στην πορεία.
April 4, 2017
Ένα από τα καλύτερα ελληνικά λογοτεχνικά κείμενα του 21ου αιώνα ( δεν υπερβάλω, όχι ), γραμμένο από μία πένα που δεν φοβάται να αναδείξει την νεανικότητα της γενιάς της.
Δε θα μπορούσα έτσι κι εγώ να μη γράψω για αυτό, φυσικά στο πάντα αγαπημένο spoileralert.gr : http://spoileralert.gr/o-diavolos-tra...
Δε θα μπορούσα έτσι κι εγώ να μη γράψω για αυτό, φυσικά στο πάντα αγαπημένο spoileralert.gr : http://spoileralert.gr/o-diavolos-tra...
June 27, 2016
Ένα ταξίδι στην πόλη της μουσικής και της μαγείας, στην πόλη που δεν κοιμάται ποτέ... Ένα ταξίδι πίσω στη δεκαετία του '60, σε μια κοινωνικοπολιτική κατάσταση μέσα από την οποία η ανθρωπιά και η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον εμφανίζονταν σιγά - σιγά, μικρές λόγχες που προσπαθούσαν να διατρήσουν την παγιωμένη διάκριση μεταξύ των λευκών και των έγχρωμων. Με ένα ατελείωτο μουσικό χαλί από τζαζ και κυρίως, μπλουζ. Αυτό είναι το φόντο της ιστορίας της Ζόλα.
Η Ζόλα μαγεύει μέσα από την αλήθεια της. Δε της χρειάζονται βουντού και άλλα ξόρκια, για να κατακτήσει όποιον τη συναντήσει-τουλάχιστον όχι αρχικά. Στην παροιμιώδη φράση με την πεταλούδα και το φως, η Ζόλα είναι το φως. Καίει όσους τολμήσουν να την αγγίξουν -αφού πρώτα τη γυροφέρουν, ανήμποροι να κάνουν αλλιώς- μαγνητισμένοι από τη θέρμη και τη λάμψη της. Ίσως η πιο αντισυμβατική πρωταγωνίστρια που έχω γνωρίσει. Ίσως επειδή είναι πέρα για πέρα ρεαλιστική και αν είχαμε γνωριστεί, θα είχα σοκαριστεί από την ηθική της. Το επόμενο λεπτό όμως θα μου τραγουδούσε το "At last" της Etta κατ' εξαίρεση και θα με κέρδιζε ξανά...
Το βιβλίο αυτό για μένα δεν μπορεί να ενταχθεί σε ένα είδος. Είναι μια εμπειρία, βιωμένη εξ αποστάσεως, μέσα από ένα παράθυρο διάπλατα ανοιχτό, αφημένο έτσι από την ίδια τη Ζόλα, απ' όπου είδες φευγαλέα μια σκηνή και κόλλησες εκεί, ενοχικά, σαν ηδονοβλεψίας, ανήμπορος όμως να μη μάθεις τι θα γίνει στη συνέχεια. Η αφήγηση κυλάει γρήγορα, ζωντανά, άλλοτε ωμά και κυνικά, άλλοτε πιο μαλακά, πάντοτε όμως πιστά στην εποχή την οποία εκτυλίσσεται η πλοκή. Βήμα το βήμα ξεδιπλώνεται μια ιστορία εκδίκησης, με αναδρομές που χτίζουν κίνητρα, ψυχογραφήματα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν προοικονομούν το πόσο σοκαριστική θα είναι η κορύφωση.
Extra kudos: Αυτό που πραγματικά λάτρεψα στο "Ο Διάβολος τραγουδούσε τα μπλουζ" ήταν το ότι η συγγραφέας δε χρησιμοποίησε τη προφανή θεματική χάριν εντυπωσιασμού, παρά ερεύνησε εκτενώς την εποχή, με μόνο σκοπό να αποδόσει με συνέπεια το περιβάλλον μιας ιστορίας ανθρώπων. Της ιστορίας της Ζόλα.
Υ.Γ. Λίλλυ, σ'ευχαριστώ για την εμπειρία! Και για την τελευταία σελίδα... Ditto <3
Η Ζόλα μαγεύει μέσα από την αλήθεια της. Δε της χρειάζονται βουντού και άλλα ξόρκια, για να κατακτήσει όποιον τη συναντήσει-τουλάχιστον όχι αρχικά. Στην παροιμιώδη φράση με την πεταλούδα και το φως, η Ζόλα είναι το φως. Καίει όσους τολμήσουν να την αγγίξουν -αφού πρώτα τη γυροφέρουν, ανήμποροι να κάνουν αλλιώς- μαγνητισμένοι από τη θέρμη και τη λάμψη της. Ίσως η πιο αντισυμβατική πρωταγωνίστρια που έχω γνωρίσει. Ίσως επειδή είναι πέρα για πέρα ρεαλιστική και αν είχαμε γνωριστεί, θα είχα σοκαριστεί από την ηθική της. Το επόμενο λεπτό όμως θα μου τραγουδούσε το "At last" της Etta κατ' εξαίρεση και θα με κέρδιζε ξανά...
Το βιβλίο αυτό για μένα δεν μπορεί να ενταχθεί σε ένα είδος. Είναι μια εμπειρία, βιωμένη εξ αποστάσεως, μέσα από ένα παράθυρο διάπλατα ανοιχτό, αφημένο έτσι από την ίδια τη Ζόλα, απ' όπου είδες φευγαλέα μια σκηνή και κόλλησες εκεί, ενοχικά, σαν ηδονοβλεψίας, ανήμπορος όμως να μη μάθεις τι θα γίνει στη συνέχεια. Η αφήγηση κυλάει γρήγορα, ζωντανά, άλλοτε ωμά και κυνικά, άλλοτε πιο μαλακά, πάντοτε όμως πιστά στην εποχή την οποία εκτυλίσσεται η πλοκή. Βήμα το βήμα ξεδιπλώνεται μια ιστορία εκδίκησης, με αναδρομές που χτίζουν κίνητρα, ψυχογραφήματα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν προοικονομούν το πόσο σοκαριστική θα είναι η κορύφωση.
Extra kudos: Αυτό που πραγματικά λάτρεψα στο "Ο Διάβολος τραγουδούσε τα μπλουζ" ήταν το ότι η συγγραφέας δε χρησιμοποίησε τη προφανή θεματική χάριν εντυπωσιασμού, παρά ερεύνησε εκτενώς την εποχή, με μόνο σκοπό να αποδόσει με συνέπεια το περιβάλλον μιας ιστορίας ανθρώπων. Της ιστορίας της Ζόλα.
Υ.Γ. Λίλλυ, σ'ευχαριστώ για την εμπειρία! Και για την τελευταία σελίδα... Ditto <3
June 4, 2017
Έχοντας ήδη διαβάσει το πρώτο βιβλίο της Λίλλυς Σπαντιδάκη ("Χωρίς Σκηνή"), είχα διαμορφώσει υψηλές προσδοκίες για το δεύτερό της μυθιστόρημα. Και χαίρομαι που "Ο Διάβολος τραγουδούσε τα μπλουζ" δε με απογοήτευσε στο ελάχιστο.
Η ιστορία αναπτύσσεται σε 2 επίπεδα: γνωρίζουμε μια παρέα αγοριών εσώκλειστων σε ένα ιδιωτικό κολέγιο στη Σκωτία του 1942 και παράλληλα παρακολουθούμε τη ζωή τους 20 χρόνια μετά, στη Νέα Ορλεάνη. Στη Σκωτία, ένα φοβερό μυστικό τους ένωσε. Πίσω στην Αμερική, μια γυναίκα έμελλε να τους χωρίσει για πάντα: η Ζόλα. Μια μαύρη τραγουδίστρια, επίδοξη σταρ, δυναμική, φιλόδοξη και ερωτική. Και τα πέντε μέλη της παρέας πέφτουν στα δίχτυα της, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με μοιραίες επιπτώσεις...
Δε θέλω να μιλήσω περισσότερο για την ξεχωριστή πλοκή, γιατί ο κάθε αναγνώστης πρέπει την ανακαλύψει μόνος του- και είναι βέβαιο οι αναπάντεχες ανατροπές θα τον ικανοποιήσουν. Ειδικά στο δεύτερο μέρος της ιστορίας, τα γεγονότα τρέχουν και ξαφνιάζουν. Μυστικά αποκαλύπτονται με τρόπο δεξιοτεχνικό και τα ψυχογραφήματα των ηρώων ολοκληρώνονται αφού μαθαίνουμε τα κίνητρα και τα βιώματά τους.
Το ιστορικό πλαίσιο δίνεται με ανεπαίσθητο, αλλά συνάμα στιβαρό τρόπο και η Νέα Ορλεάνη γίνεται κι αυτή μία από τις πρωταγωνίστριες της ιστορίας. Τα νυχτερινά της κέντρα, τα πάρκα της, οι πλανόδιοι μουσικοί, τα φαγητά της... Όλα συντελούν στο χτίσιμο της υπέροχης ατμόσφαιρας. Εξίσου εντυπωσιακό είναι και το εξώφυλλο του βιβλίου, που τραβά αμέσως το βλέμμα.
Προσωπικά δεν κατάφερα να συμπαθήσω, να θαυμάσω ή να κατανοήσω την κεντρική ηρωίδα, ακόμη και όταν αποκαλύφθηκε όλη η ιστορία της. Βέβαια, ήταν αδύνατο να μου φανεί αδιάφορη. Ωστόσο, το γεγονός ότι πραγματικά ευχαριστήθηκα την ανάγνωση του βιβλίου και την εξέλιξη της υπόθεσης, μιλά ξεκάθαρα για τη δύναμη της πένας της συγγραφέα. Θέλω να πω πως δεν είναι ανάγκη κανείς να ταυτιστεί ή να θαυμάσει τη Ζόλα για να απολαύσει το μυθιστόρημα, διότι αυτό διαθέτει όλα τα απαραίτητα στοιχεία ώστε να γίνει συναρπαστικό: δράση, αγωνία, πολλούς και διαφορετικούς χαρακτήρες, εκδίκηση και μπόλικο πάθος.
Στο βιογραφικό της, η Λίλλυ Σπαντιδάκη δηλώνει time traveller... Ανυπομονώ, λοιπόν, για το επόμενο υπέροχο ταξίδι!
Η ιστορία αναπτύσσεται σε 2 επίπεδα: γνωρίζουμε μια παρέα αγοριών εσώκλειστων σε ένα ιδιωτικό κολέγιο στη Σκωτία του 1942 και παράλληλα παρακολουθούμε τη ζωή τους 20 χρόνια μετά, στη Νέα Ορλεάνη. Στη Σκωτία, ένα φοβερό μυστικό τους ένωσε. Πίσω στην Αμερική, μια γυναίκα έμελλε να τους χωρίσει για πάντα: η Ζόλα. Μια μαύρη τραγουδίστρια, επίδοξη σταρ, δυναμική, φιλόδοξη και ερωτική. Και τα πέντε μέλη της παρέας πέφτουν στα δίχτυα της, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με μοιραίες επιπτώσεις...
Δε θέλω να μιλήσω περισσότερο για την ξεχωριστή πλοκή, γιατί ο κάθε αναγνώστης πρέπει την ανακαλύψει μόνος του- και είναι βέβαιο οι αναπάντεχες ανατροπές θα τον ικανοποιήσουν. Ειδικά στο δεύτερο μέρος της ιστορίας, τα γεγονότα τρέχουν και ξαφνιάζουν. Μυστικά αποκαλύπτονται με τρόπο δεξιοτεχνικό και τα ψυχογραφήματα των ηρώων ολοκληρώνονται αφού μαθαίνουμε τα κίνητρα και τα βιώματά τους.
Το ιστορικό πλαίσιο δίνεται με ανεπαίσθητο, αλλά συνάμα στιβαρό τρόπο και η Νέα Ορλεάνη γίνεται κι αυτή μία από τις πρωταγωνίστριες της ιστορίας. Τα νυχτερινά της κέντρα, τα πάρκα της, οι πλανόδιοι μουσικοί, τα φαγητά της... Όλα συντελούν στο χτίσιμο της υπέροχης ατμόσφαιρας. Εξίσου εντυπωσιακό είναι και το εξώφυλλο του βιβλίου, που τραβά αμέσως το βλέμμα.
Προσωπικά δεν κατάφερα να συμπαθήσω, να θαυμάσω ή να κατανοήσω την κεντρική ηρωίδα, ακόμη και όταν αποκαλύφθηκε όλη η ιστορία της. Βέβαια, ήταν αδύνατο να μου φανεί αδιάφορη. Ωστόσο, το γεγονός ότι πραγματικά ευχαριστήθηκα την ανάγνωση του βιβλίου και την εξέλιξη της υπόθεσης, μιλά ξεκάθαρα για τη δύναμη της πένας της συγγραφέα. Θέλω να πω πως δεν είναι ανάγκη κανείς να ταυτιστεί ή να θαυμάσει τη Ζόλα για να απολαύσει το μυθιστόρημα, διότι αυτό διαθέτει όλα τα απαραίτητα στοιχεία ώστε να γίνει συναρπαστικό: δράση, αγωνία, πολλούς και διαφορετικούς χαρακτήρες, εκδίκηση και μπόλικο πάθος.
Στο βιογραφικό της, η Λίλλυ Σπαντιδάκη δηλώνει time traveller... Ανυπομονώ, λοιπόν, για το επόμενο υπέροχο ταξίδι!
August 22, 2016
Σκοτεινό και ατμοσφαιρικό ανάγνωσμα σε μεταφέρει με απόλυτη επιτυχια στην Νεα Ορλεάνη του 1942 και του1963.Σε βάζει σιγά σιγά στη μυστηριώδη και ανατρεπτική πλοκή του που είναι γεματη έρωτα πάθος εκδικηση και σκοτεινά μυστικά. Στο πρώτο μέρος του βιβλιου ένα κεφάλαιο αναφέρεται στη Νεα Ορλεάνη του 1943 οταν οι ήρωες είναι ακόμη παιδιά και ένα κεφάλαιο στην μετέπειτα πορεια τους και στην γνωριμία τους με τη Ζόλα.Γραφή λιτή και περιεκτική που σε κάποια σημεία γινεται αρκετή σκληρή αλλά σιγουρα άμεση.Ενα βιβλίο τελειως διαφορετικό και ανατρεπτικό που θα κανεις καιρό να ξεχάσεις .
August 18, 2016
Well, I wrote the damn thing.
June 30, 2016
Τι να πω τώρα γι αυτό το βιβλίο; Μάλλον, τι να πρωτοπώ.
"Ο Διάβολος τραγουδούσε τα μπλούζ" είναι το δεύτερο βιβλίο της Λίλλυς Σπαντιδάκη και έρχεται τρία χρόνια μετά το -επίσης φοβερό- "Χωρίς σκηνή". Θα μπορούσε κάποιος να πει πως λόγω της φιλίας μου με τη συγγραφέα, είμαι επιεικής. Όμως, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Είχα μεγάλες προσδοκίες που ο Διάβολος τις έφτασε. Και τις ξεπέρασε. Ένα ερωτικό θρίλερ με κεντρικό του θέμα την εκδίκηση και τα μπλούζ. Και κάπου εδώ, ήρθε η ώρα να σου συστήσω τη Ζόλα.
Η Ζόλα που λες, είναι τραγουδίστρια μπλουζ. Ανερχόμενη, σε μία δύσκολη κοινωνικοπολιτικά εποχή. Τότε που ο κοινωνικός ρατσισμός ήταν πιο έκδηλος από ποτέ, στις αρχές μίας δεκαετίας που η ομιλία του Μάρτιν Λουθερ Κίνγκ αλλά και το περιστατικό με πρωταγωνίστρια τη Ρόζα Πάρκς, έμελλαν να μείνουν -και να αλλάξουν- στην ιστορία. Σε μία εποχή που οι έγχρωμοι δεν είχαν ίσες ευκαιρίες, ούτε καν ίση αντιμετώπιση. Μπορεί να μας χωρίζουν μόλις πενήντα τρία χρόνια από τότε, όμως φαντάζει τόσο μακρινό. Η Ζόλα λοιπόν είναι το αντικείμενο του πόθου μίας παρέας νεαρών που τους ενώνει μία βαθιά φιλία και ένα μυστικό. Η Ζόλα το γνωρίζει και κρατώντας το δικό της μυστικό επτασφράγιστο έχει απώτερο σκοπό την εκδίκηση.
Το βιβλίο πλημμυρίζει μελωδίες. Κάνεις βόλτες σε όλα αυτά τα στενά της Νέας Ορλεάνης που το 1963 δεν επιτρεπόταν κανείς λευκός. Δοκιμάζεις φαγητά και βουτάς στα άδυτα της σκοτεινής πλευράς των μπλουζ, εκεί που μία έγχρωμη είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει απλά και μόνο λόγω χρώματος. Φυσικά, δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ και στην έρευνα της συγγραφέως που αποτυπώνει πλήρως την ιδεολογία, την κοινωνική συμπεριφορά και τον πολίτικο απόηχο.
Μαρκ, Νίκολας, Πίτερ, Άλεξ και Τζέικομπ. Οι πέντε τους γνωρίστηκαν σε ένα οικοτροφείο στη Σκωτία και η φιλία τους σφραγίστηκε από ένα μυστικό που έπρεπε να κρατήσουν. Μεγάλωσαν, ωρίμασαν, πήραν το δρόμο τους όμως ποτέ δεν γύρισαν την πλάτη ο ένας στον άλλον. Ο ιδιαίτερος Άλεξ, ο γόης Πίτερ, ο εσωστρεφής Μαρκ, ο κυνικός Τζέικομπ και ο απλός Νίκολας είναι πάντα ενωμένοι. Έως τη Ζόλα. Δε θα σου πω άλλα, ήδη νομίζω πως έχω πει πολλά για το βιβλίο.
Κάθε κεφάλαιο συνοδεύεται και από ένα αγαπημένο τραγούδι εκείνης της χρονιάς, ενώ τα αρώματα και οι ήχοι της Νέας Ορλεάνης και των μπλουζ είναι παντού. Περιγραφικό όσο πρέπει για να σε μεταφέρει σε έναν άλλο χωροχρόνο, η διήγηση ρέει εύκολα, γρήγορα και χωρίς να σε κουράζει. Στο πρώτο μέρος του βιβλίου, η υπόθεση εκτυλίσσεται σε δύο χρόνους. Στη Νέα Ορλεάνη του 1963 και στη Σκοτία του 1942. Στο δεύτερο μέρος, τα ηνία παίρνει η Ζόλα με τους ενήλικους -πλέον- πρωταγωνιστές και μας χαρίζουν ένα συναρπαστικό ταξίδι.
Είναι από αυτά τα βιβλία που δε θες να αφήσεις και γυρίζεις τις σελίδες με αγωνία για να δεις τη συνέχεια. Ε, δεν αντέχω...θα το πω. Στο δεύτερο μέρος, η δράση κορυφώνεται με τις εξελίξεις να γίνονται τόσο γρήγορα και καταιγιστικά που δεν ξέρεις "από που σου έρχεται" γιατί απλά συμβαίνουν διάφορα από εκεί που δεν το περιμένεις. Προφανώς, αν είναι έτσι το δεύτερο μέρος, ξέρεις πως το τέλος δεν πρόκειται να είναι επίπεδο, ούτε αδιάφορο. Όχι. Προφανώς και όχι. Είναι από τις περιπτώσεις που κλείνεις το βιβλίο και μένεις με μία WTF έκφραση. Οκ, δεν είναι ό,τι πιο δημοσιογραφικό μπορούσα να βρω, ήταν το μόνο όμως που αποτύπωνε ακριβώς αυτό που ένιωσα.
Ο Διάβολος τραγουδούσε τα μπλουζ είναι εξαιρετικό βιβλίο. Με όλη την βαρύτητα της λέξης. Συνοδεύεται από ένα τέλειο εξώφυλλο με μαύρο και χρυσό και θα σου χαρίσει ένα μοναδικό ταξίδι γεμάτο εκδίκηση, βουντού και μουσική.
"Ο Διάβολος τραγουδούσε τα μπλούζ" είναι το δεύτερο βιβλίο της Λίλλυς Σπαντιδάκη και έρχεται τρία χρόνια μετά το -επίσης φοβερό- "Χωρίς σκηνή". Θα μπορούσε κάποιος να πει πως λόγω της φιλίας μου με τη συγγραφέα, είμαι επιεικής. Όμως, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Είχα μεγάλες προσδοκίες που ο Διάβολος τις έφτασε. Και τις ξεπέρασε. Ένα ερωτικό θρίλερ με κεντρικό του θέμα την εκδίκηση και τα μπλούζ. Και κάπου εδώ, ήρθε η ώρα να σου συστήσω τη Ζόλα.
Η Ζόλα που λες, είναι τραγουδίστρια μπλουζ. Ανερχόμενη, σε μία δύσκολη κοινωνικοπολιτικά εποχή. Τότε που ο κοινωνικός ρατσισμός ήταν πιο έκδηλος από ποτέ, στις αρχές μίας δεκαετίας που η ομιλία του Μάρτιν Λουθερ Κίνγκ αλλά και το περιστατικό με πρωταγωνίστρια τη Ρόζα Πάρκς, έμελλαν να μείνουν -και να αλλάξουν- στην ιστορία. Σε μία εποχή που οι έγχρωμοι δεν είχαν ίσες ευκαιρίες, ούτε καν ίση αντιμετώπιση. Μπορεί να μας χωρίζουν μόλις πενήντα τρία χρόνια από τότε, όμως φαντάζει τόσο μακρινό. Η Ζόλα λοιπόν είναι το αντικείμενο του πόθου μίας παρέας νεαρών που τους ενώνει μία βαθιά φιλία και ένα μυστικό. Η Ζόλα το γνωρίζει και κρατώντας το δικό της μυστικό επτασφράγιστο έχει απώτερο σκοπό την εκδίκηση.
Το βιβλίο πλημμυρίζει μελωδίες. Κάνεις βόλτες σε όλα αυτά τα στενά της Νέας Ορλεάνης που το 1963 δεν επιτρεπόταν κανείς λευκός. Δοκιμάζεις φαγητά και βουτάς στα άδυτα της σκοτεινής πλευράς των μπλουζ, εκεί που μία έγχρωμη είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει απλά και μόνο λόγω χρώματος. Φυσικά, δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ και στην έρευνα της συγγραφέως που αποτυπώνει πλήρως την ιδεολογία, την κοινωνική συμπεριφορά και τον πολίτικο απόηχο.
Μαρκ, Νίκολας, Πίτερ, Άλεξ και Τζέικομπ. Οι πέντε τους γνωρίστηκαν σε ένα οικοτροφείο στη Σκωτία και η φιλία τους σφραγίστηκε από ένα μυστικό που έπρεπε να κρατήσουν. Μεγάλωσαν, ωρίμασαν, πήραν το δρόμο τους όμως ποτέ δεν γύρισαν την πλάτη ο ένας στον άλλον. Ο ιδιαίτερος Άλεξ, ο γόης Πίτερ, ο εσωστρεφής Μαρκ, ο κυνικός Τζέικομπ και ο απλός Νίκολας είναι πάντα ενωμένοι. Έως τη Ζόλα. Δε θα σου πω άλλα, ήδη νομίζω πως έχω πει πολλά για το βιβλίο.
Κάθε κεφάλαιο συνοδεύεται και από ένα αγαπημένο τραγούδι εκείνης της χρονιάς, ενώ τα αρώματα και οι ήχοι της Νέας Ορλεάνης και των μπλουζ είναι παντού. Περιγραφικό όσο πρέπει για να σε μεταφέρει σε έναν άλλο χωροχρόνο, η διήγηση ρέει εύκολα, γρήγορα και χωρίς να σε κουράζει. Στο πρώτο μέρος του βιβλίου, η υπόθεση εκτυλίσσεται σε δύο χρόνους. Στη Νέα Ορλεάνη του 1963 και στη Σκοτία του 1942. Στο δεύτερο μέρος, τα ηνία παίρνει η Ζόλα με τους ενήλικους -πλέον- πρωταγωνιστές και μας χαρίζουν ένα συναρπαστικό ταξίδι.
Είναι από αυτά τα βιβλία που δε θες να αφήσεις και γυρίζεις τις σελίδες με αγωνία για να δεις τη συνέχεια. Ε, δεν αντέχω...θα το πω. Στο δεύτερο μέρος, η δράση κορυφώνεται με τις εξελίξεις να γίνονται τόσο γρήγορα και καταιγιστικά που δεν ξέρεις "από που σου έρχεται" γιατί απλά συμβαίνουν διάφορα από εκεί που δεν το περιμένεις. Προφανώς, αν είναι έτσι το δεύτερο μέρος, ξέρεις πως το τέλος δεν πρόκειται να είναι επίπεδο, ούτε αδιάφορο. Όχι. Προφανώς και όχι. Είναι από τις περιπτώσεις που κλείνεις το βιβλίο και μένεις με μία WTF έκφραση. Οκ, δεν είναι ό,τι πιο δημοσιογραφικό μπορούσα να βρω, ήταν το μόνο όμως που αποτύπωνε ακριβώς αυτό που ένιωσα.
Ο Διάβολος τραγουδούσε τα μπλουζ είναι εξαιρετικό βιβλίο. Με όλη την βαρύτητα της λέξης. Συνοδεύεται από ένα τέλειο εξώφυλλο με μαύρο και χρυσό και θα σου χαρίσει ένα μοναδικό ταξίδι γεμάτο εκδίκηση, βουντού και μουσική.
November 7, 2016
Κι ήρθε η ώρα λοιπόν να γνωρίσω κι εγώ συγγραφικά τη Λίλλυ Σπαντιδάκη. Παρόλο που ήταν ήδη γνωστή στο χώρο με το προηγούμενο βιβλίο της, το “Χωρίς Σκηνή”, οι δρόμοι μας έμελλε να διασταυρωθούν με τη Ζόλα, τον προσωποποιημένο διάβολο σε ένα αγγελικό σώμα που τραγουδάει θεσπέσια τα μπλουζ και όνειρό της είναι να γίνει η επόμενη Etta James. Θα μου πείτε τώρα, πώς συνδέονται όλα αυτά και μάλιστα στη Νέα Ορλεάνη του 1963; Έλα όμως που συνδέονται με έναν μοναδικό τρόπο και έχοντας ως μουσική υπόκρουση την αυθεντική τζαζ που λίγοι ξέρουν ν’ αγαπούν.
Βρισκόμαστε λοιπόν στη Νέα Ορλεάνη του 1963, τη χρονιά που ο Κένεντι δολοφονείται, τη χρονιά που ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δηλώνει “Έχω ένα όνειρο” και οι Beatles κυκλοφορούν το “Please, please me”. Όταν ακόμη το χρώμα του δέρματος καθόριζε την πορεία της ζωής σου, 5 φίλοι που τους ενώνει ένα ανομολόγητο μυστικό, γοητεύονται από μία γυναίκα. Μία μαύρη γυναίκα. Που ξέρει το μυστικό. Και τους παίζει στα δάχτυλα σαν joystic. Είναι μόνο μια ερωτική ιστορία; Μια ιστορία εκδίκησης; Ή κάτι παραπάνω;
Τα συγχαρητήρια τα δίνω εκ των προτέρων στη Λίλλυ (ας μου επιτραπεί ο ενικός, δεν είναι και πολλά τα χρόνια που μας χωρίζουν άλλωστε) γιατί κατάφερε και έγραψε ένα διαφορετικό από τα συνηθισμένα βιβλίο. Ένα βιβλίο άκρως ατμοσφαιρικό, με ένα μυστήριο να πλανάται, με αρκετούς, διαφορετικούς ήρωες (από τα αγαπημένα μου στοιχεία σε ένα βιβλίο, γιούπι!) και με τελείως μη προβλέψιμη πλοκή. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τη Νέα Ορλεάνη μιας άλλης εποχής, τη blues μουσική που αγαπώ πολύ χωρίς να έχω εντρυφήσει σε αυτήν και μια αλλιώτικη γυναίκα-αράχνη, φτιάχνουν ένα απίθανο κοκτέιλ που το απολαμβάνεις με 3 γουλιές, η αίσθηση που σου αφήνει είναι θεσπέσια και αναμφίβολα θα ήθελες ακόμη ένα.
Για τους χαρακτήρες τι να πω; Εξαιρετικά καλοδουλεμένοι ψυχογραφικά όλοι τους, με τα αρνητικά και τα θετικά τους, μια ηρωίδα που αφήνει το στίγμα της απ’ όπου περνάει (πείτε με και περίεργη αλλά ανέκαθεν γοητευόμουν από αυτές τις γυναίκες που είναι όχι μόνο δυναμικές αλλά τελείως αυτοδύναμες, έχουν από γεννησιμιού τους μια φυσική αίγλη που τις κάνει να ξεχωρίζουν) και ένα περίεργο δέσιμο όλων μεταξύ τους που κανείς δεν ξέρει πού θα καταλήξει.
Δεν έχω να πω κάτι παραπάνω εκτός του ότι το βιβλίο μου άρεσε πραγματικά, είναι κάτι τελείως φρέσκο και διαφορετικό στα ελληνικά δρώμενα κι από μια συγγραφέα που έχει όλες τις προοπτικές να εξελιχθεί σε κάτι πολύ καλό. Προχώρα δυναμικά Λίλλυ, σε μια ελληνική λογοτεχνία που έχει άμεση ανάγκη από νέους, καλούς συγγραφείς.
Βρισκόμαστε λοιπόν στη Νέα Ορλεάνη του 1963, τη χρονιά που ο Κένεντι δολοφονείται, τη χρονιά που ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δηλώνει “Έχω ένα όνειρο” και οι Beatles κυκλοφορούν το “Please, please me”. Όταν ακόμη το χρώμα του δέρματος καθόριζε την πορεία της ζωής σου, 5 φίλοι που τους ενώνει ένα ανομολόγητο μυστικό, γοητεύονται από μία γυναίκα. Μία μαύρη γυναίκα. Που ξέρει το μυστικό. Και τους παίζει στα δάχτυλα σαν joystic. Είναι μόνο μια ερωτική ιστορία; Μια ιστορία εκδίκησης; Ή κάτι παραπάνω;
Τα συγχαρητήρια τα δίνω εκ των προτέρων στη Λίλλυ (ας μου επιτραπεί ο ενικός, δεν είναι και πολλά τα χρόνια που μας χωρίζουν άλλωστε) γιατί κατάφερε και έγραψε ένα διαφορετικό από τα συνηθισμένα βιβλίο. Ένα βιβλίο άκρως ατμοσφαιρικό, με ένα μυστήριο να πλανάται, με αρκετούς, διαφορετικούς ήρωες (από τα αγαπημένα μου στοιχεία σε ένα βιβλίο, γιούπι!) και με τελείως μη προβλέψιμη πλοκή. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τη Νέα Ορλεάνη μιας άλλης εποχής, τη blues μουσική που αγαπώ πολύ χωρίς να έχω εντρυφήσει σε αυτήν και μια αλλιώτικη γυναίκα-αράχνη, φτιάχνουν ένα απίθανο κοκτέιλ που το απολαμβάνεις με 3 γουλιές, η αίσθηση που σου αφήνει είναι θεσπέσια και αναμφίβολα θα ήθελες ακόμη ένα.
Για τους χαρακτήρες τι να πω; Εξαιρετικά καλοδουλεμένοι ψυχογραφικά όλοι τους, με τα αρνητικά και τα θετικά τους, μια ηρωίδα που αφήνει το στίγμα της απ’ όπου περνάει (πείτε με και περίεργη αλλά ανέκαθεν γοητευόμουν από αυτές τις γυναίκες που είναι όχι μόνο δυναμικές αλλά τελείως αυτοδύναμες, έχουν από γεννησιμιού τους μια φυσική αίγλη που τις κάνει να ξεχωρίζουν) και ένα περίεργο δέσιμο όλων μεταξύ τους που κανείς δεν ξέρει πού θα καταλήξει.
Δεν έχω να πω κάτι παραπάνω εκτός του ότι το βιβλίο μου άρεσε πραγματικά, είναι κάτι τελείως φρέσκο και διαφορετικό στα ελληνικά δρώμενα κι από μια συγγραφέα που έχει όλες τις προοπτικές να εξελιχθεί σε κάτι πολύ καλό. Προχώρα δυναμικά Λίλλυ, σε μια ελληνική λογοτεχνία που έχει άμεση ανάγκη από νέους, καλούς συγγραφείς.
August 25, 2016
Λατρεύω ό,τι έχει να κάνει με τη Νέα Ορλεάνη: η μουσική, η λογοτεχνία της, η κουλτούρα της, η ίδια η πόλη έχει εισχωρήσει εδώ και πολλά χρόνια στην ψυχή μου. Εννοείται, λοιπόν, ότι μόλις ανακάλυψα ότι κυκλοφόρησε ελληνικό βιβλίο με φόντο την αγαπημένη μου πόλη, δεν υπήρχε καμία μα καμία περίπτωση να μη το διαβάσω.
Ας ξεκινήσω από το εξωτερικό περίβλημα: το εξώφυλλο, η σελιδοποίηση αλλά και ο τρόπος με τον οποίο είναι κατανεμημένα τα κεφάλαια ομολογώ ότι με εντυπωσίασαν. Η ιδέα της συγγραφέως να δώσει στον τίτλο των κεφαλαίων ονόματα γνωστών μπλουζ ��αι τζαζ τραγουδιών είναι εξαιρετικά ευρηματική και κάνει την ανάγνωση παιχνίδι. Αν δεν διάβαζα το βιβλίο στο τρένο σίγουρα θα έφτιαχνα μια playlist με το κάθε κεφάλαιο να συνοδεύει την ανάγνωση του αντίστοιχου κεφαλαίου (να σημειώσω ότι δεν μπορώ να ακούσω μουσική στο τρένο -παραξενιά). Αν μπορείτε πάντως για σκεφτείτε το.
Ας περάσω τώρα στο εσωτερικό και συγκεκριμένα στην ιστορία. Ο Διάβολος τραγουδούσε τα μπλουζ είναι ένα ιδιαίτερο μυθιστόρημα. Τι εννοώ όμως με το επίθετο "ιδιαίτερο". Εννοώ ότι δυσκολεύτηκα να το κατατάξω κάπου (όχι ότι αυτό είναι κακό, ίσα ίσα!) Ιστορία μυστηρίου δεν είναι (και πολύ το χάρηκα αυτό, πήξαμε πια!), coming-of-age story δεν το λες σίγουρα, ιστορία ανδροπαρέας με την καμία αν και σε παραπλανά αρχικά ότι μπορεί και να είναι, ηθικοπλαστική ιστοριούλα με διδακτικά λογύδρια ούτε αυτό είναι.. ρομάντζο; μπα! Μα τι στο καλό είναι! Ε δεν ξέρω που να το κατατάξω γιατί δεν μου θυμίζει κάτι άλλο αντίστοιχο, είναι αυτό που είναι και έχει πολύ ενδιαφέρον. Ίσως ιστορία εκδίκησης; Borderline και εκεί... Σταματώ εδώ λοιπόν γιατί άλλωστε οι ταμπέλες δεν έχουν και καμία σημασία. Είναι fluid όσο και η πολυαγαπημένη Νέα Ορλεάνη...
Ομολογώ ότι αρχικά είχα κάποιες αμφιβολίες για την πρωταγωνίστρια. Μου φάνηκε πολύ τολμηρό που μια ελλληνίδα συγγραφέας επιχείρησε να χρησιμοποιήσει για ηρωίδα της ιστορίας της μια Αφροαμερικανίδα. Φοβήθηκα ότι η προσέγγιση μπορεί να είναι πολύ "λευκή" και η ηρωίδα να παρουσιαστεί τελείως στερεοτυπικά. Διαβάζοντας όλη την ιστορία νομίζω ότι η συγγραφέας έκανε πολύ καλά που καταπιάστηκε με αυτό το θέμα και της έβγαλα το καπέλο. Υπήρξε σε κάποια φάση της ανάγνωσης μια μικρή λεπτομέρεια που εξάλειψε μονομιάς όλες τις αμφιβολίες μου. Δεν λέω λεπτομέρειες για να μην πω spoilers!
Αν βρήκα κάτι αρνητικό είναι ότι ήθελα λίγο περισσότερη ατμόσφαιρα, λίγη περισσότερη από τη μαγεία της Νέας Ορλεάνης και της εποχής, λίγο περισσότερες αναφορές στον τόπο και στον χρόνο που ζούσαν οι ήρωες. Κάτι που να με μπάσει εξ ολοκλήρου στον τόπο και τον χρόνο. Εντάξει φταίει που είμαι τρελή με την Νέα Ορλεάνη, φταίει και ότι δεν με φοβίζουν οι τεράστιες περιγραφές χώρων και τοπίων, οπότε blame it on me if you want.
Do you know what it means to miss New Orleans? (*sigh*)
Ας ξεκινήσω από το εξωτερικό περίβλημα: το εξώφυλλο, η σελιδοποίηση αλλά και ο τρόπος με τον οποίο είναι κατανεμημένα τα κεφάλαια ομολογώ ότι με εντυπωσίασαν. Η ιδέα της συγγραφέως να δώσει στον τίτλο των κεφαλαίων ονόματα γνωστών μπλουζ ��αι τζαζ τραγουδιών είναι εξαιρετικά ευρηματική και κάνει την ανάγνωση παιχνίδι. Αν δεν διάβαζα το βιβλίο στο τρένο σίγουρα θα έφτιαχνα μια playlist με το κάθε κεφάλαιο να συνοδεύει την ανάγνωση του αντίστοιχου κεφαλαίου (να σημειώσω ότι δεν μπορώ να ακούσω μουσική στο τρένο -παραξενιά). Αν μπορείτε πάντως για σκεφτείτε το.
Ας περάσω τώρα στο εσωτερικό και συγκεκριμένα στην ιστορία. Ο Διάβολος τραγουδούσε τα μπλουζ είναι ένα ιδιαίτερο μυθιστόρημα. Τι εννοώ όμως με το επίθετο "ιδιαίτερο". Εννοώ ότι δυσκολεύτηκα να το κατατάξω κάπου (όχι ότι αυτό είναι κακό, ίσα ίσα!) Ιστορία μυστηρίου δεν είναι (και πολύ το χάρηκα αυτό, πήξαμε πια!), coming-of-age story δεν το λες σίγουρα, ιστορία ανδροπαρέας με την καμία αν και σε παραπλανά αρχικά ότι μπορεί και να είναι, ηθικοπλαστική ιστοριούλα με διδακτικά λογύδρια ούτε αυτό είναι.. ρομάντζο; μπα! Μα τι στο καλό είναι! Ε δεν ξέρω που να το κατατάξω γιατί δεν μου θυμίζει κάτι άλλο αντίστοιχο, είναι αυτό που είναι και έχει πολύ ενδιαφέρον. Ίσως ιστορία εκδίκησης; Borderline και εκεί... Σταματώ εδώ λοιπόν γιατί άλλωστε οι ταμπέλες δεν έχουν και καμία σημασία. Είναι fluid όσο και η πολυαγαπημένη Νέα Ορλεάνη...
Ομολογώ ότι αρχικά είχα κάποιες αμφιβολίες για την πρωταγωνίστρια. Μου φάνηκε πολύ τολμηρό που μια ελλληνίδα συγγραφέας επιχείρησε να χρησιμοποιήσει για ηρωίδα της ιστορίας της μια Αφροαμερικανίδα. Φοβήθηκα ότι η προσέγγιση μπορεί να είναι πολύ "λευκή" και η ηρωίδα να παρουσιαστεί τελείως στερεοτυπικά. Διαβάζοντας όλη την ιστορία νομίζω ότι η συγγραφέας έκανε πολύ καλά που καταπιάστηκε με αυτό το θέμα και της έβγαλα το καπέλο. Υπήρξε σε κάποια φάση της ανάγνωσης μια μικρή λεπτομέρεια που εξάλειψε μονομιάς όλες τις αμφιβολίες μου. Δεν λέω λεπτομέρειες για να μην πω spoilers!
Αν βρήκα κάτι αρνητικό είναι ότι ήθελα λίγο περισσότερη ατμόσφαιρα, λίγη περισσότερη από τη μαγεία της Νέας Ορλεάνης και της εποχής, λίγο περισσότερες αναφορές στον τόπο και στον χρόνο που ζούσαν οι ήρωες. Κάτι που να με μπάσει εξ ολοκλήρου στον τόπο και τον χρόνο. Εντάξει φταίει που είμαι τρελή με την Νέα Ορλεάνη, φταίει και ότι δεν με φοβίζουν οι τεράστιες περιγραφές χώρων και τοπίων, οπότε blame it on me if you want.
Do you know what it means to miss New Orleans? (*sigh*)
November 22, 2020
" Ο διάβολος που τραγουδούσε τα μπλουζ"
Το βιβλίο αυτό μου κίνησε την περιέργεια τόσο από τον τίτλο του & το εξώφυλλο.
Δε γνωρίζω τον λόγο αλλά ένιωθα μια έλξη, πριν καν διαβάσω τις πρωτες σελίδες.
Και ξεκίνησα να διαβάζω.
Και τότε μπήκα σε έναν άλλον κόσμο, έναν κόσμο σκοτεινό, σκληρό, άγριο, γεμάτο παράνοια, έρωτα και πάθος ,που οδηγεί στην τρέλα.!
Από τις πρώτες σελίδες η αφήγηση σε βάζει αμέσως στην ατμόσφαιρα της ιστορίας.
Μια ιστορία πολύ διαφορετική από κάθε άλλη, που έχω διαβάσει.
Η γραφή, ο τρόπος της εξέλιξης και η ροή είναι τα στοιχεία, που την απογειώνουν.
Ο διάβολος, που τραγουδούσε τα μπλουζ έχει μυρωδιά από έρωτα, και αυτό για μένα θα μπορούσε να είναι "απαγορευτικό" καθώς τα βιβλία αυτά δε μου ταιριάζουν.
Κι όμως..!
Έρχεται η Λιλλυ Σπαντιδάκη να μου αλλάξει τις θεωρίες μου και να σπάσει το τείχος στις "παρωπίδες" μου.
Αυτό το μυθιστόρημα είναι περίπλοκο και σκοτεινό.
Το αγκαλιάζει μια ομίχλη και μια βρώμικη, ερωτική, παρανοϊκή, διεστραμμένη γοητεία, που σε συγκλονίζει.
Ο διάβολος δεν τραγουδούσε μόνο τα μπλουζ.
Ο διάβολος "υπογράφει" με τα μπλουζ στις ψυχές των θυμάτων του.
Ο διάβολος "φορά" τα μπλουζ σαν δεύτερο σώμα και σπέρνει έναν δηλητηριώδη έρωτα με τα αγγίγματα του.
Ο διάβολος τραγουδώντας τα μπλουζ σκότωσε ότι τρυφερό υπάρχει μέσα του.!!
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πώς είναι ο διάβολος;
Τον έχεις πλάσει στο μυαλό σου;
Εγώ τον γνώρισα μέσα από αυτό το βιβλίο.
Τον φοβήθηκα, τον πόνεσα, τον κατάλαβα και ας με έσπασε σε χίλια κομμάτια.
Το όνομα της είναι Ζολά.
Μια μαύρη γυμνή γαζέλα με ένα κατακόκκινο κραγιόν στα χείλη και αλυσίδες τυλιγμένες στο κορμί τής.
Μια ποθητή γυναίκα αράχνη.
Μια γυναίκα, που στο διάβα της αφήνει ματωμένα χνάρια από τα ανθρώπινα κουφάρια, που "τόλμησαν" να σηκώσουν το βλέμμα τους πάνω της καί να την ερωτευτούν
Θέλησαν να αγγίζουν λίγο από τη μαγεία της καί αυτό τους σκότωσε.
Δεν αγγίζεις εύκολα ένα διάβολο αν δεν είσαι σίγουρος ότι θα αντέξεις τη φωτιά του.
Δεν ερωτεύεσαι τον διάβολο αν δεν αντέχεις να καεις στην κόλαση του.!
Μάγισσες και βιβλία γεμάτα βουντού.
Έρωτες, που καταστρέφουν.
Βαλσαμωμένες ψυχές.
Σκληρές εικόνες.
Μουσική σκοτεινή.
Τζαζ, που αφήνει στο πέρασμα της αίμα.
Ένας χορός ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο.
Ένα μπλουζ παραδομένο σε φλόγες.
Και εκεί στην άκρη της καταστροφής πάνω από όλα και από όλους ο θάνατος.
Εκείνη.
Εκείνη, που αγάπησε μα δεν αγαπήθηκε.
Εκείνη, που πόνεσε και σκότωσε.
Εκείνη, που την ερωτεύτηκαν σαν ένα μαύρο σπάνιο τριαντάφυλλο ξέροντας ότι η λάμψη του θα κρατήσει για λίγο.
Μια θεότητα με λευκό φόρεμα μαύρες γόβες και κόκκινο κραγιόν, που πούλησε την ομορφιά της για μια εκδίκηση.!
Και στο πέρασμα της... Το χάος.!
Αυτό το βιβλίο πραγματικά ήταν μια έκπληξη για μένα.
Σκοτεινό, ερωτικό, εθιστικό, διεστραμμένο.
Σε κάθε σελίδα βυθιζομουν στην άβυσσο.
Σε κάθε συναίσθημα ένιωθα ένα πιστόλι στον κρόταφο.
Σε κάθε ανατροπή πνιγομουν.
Σε κάθε ερωτική πράξη χάνομουν
Στο κάθενα θάνατο ψυχής ζητούσα το φίλη της Ζολά.
Η ανάγνωση αυτού του βιβλίου με έφερε κοντά στον θάνατο της ψυχής
Μου δημιούργησε συναισθήματά μοναξιάς και θλίψης.
Δε βρήκα άγκυρα να πιαστώ. Η Ζολά δε με άφηνε να πάρω ανάσα.
Με κατέκτησε, την ερωτεύτηκα χωρίς ανάσα, με κυρίευσε, και με το φιλί του θανάτου της με άφησε "ανάπηρη" να διαχειριστώ την ψυχή μου και τις σκέψεις μου.
Η συγγραφέας με γραφή λεπιδι, κόφτη και με ένταση δημιούργησε ένα μυθιστόρημα πολύ δυνατό.
Αν δε γνώριζα ποιος είναι ο συγγραφέας θα έλεγα ότι γράφτηκε από άντρα, καθώς έχει ψυχογραφησει τα συναισθήματα των αντρών- ηρώων τόσο αληθοφανή και άρτια, που θα έλεγα με βεβαιότητα ότι τα έχει ζήσει η ίδια και δεν είναι απλώς μυθοπλασία και φαντασία.
Οι εικόνες, που περνά με την αφήγηση της ιστορίας στις εναλλαγές της χρονικής περιόδου αλλά και διαφορετικών χωρών, ( Σκοτία και Νέα Ορλεάνη) το 1940 σε ένα οικοτροφείο, που διοικείται από μοναχούς και από την άλλη σε μια χώρα, που ο έρωτας, η Τζαζ και με τους μαύρους να προσπαθούν με κάθε τρόπο να το εισχωρήσουν στον κόσμο αφήνοντας πίσω κάθε είδος ρατσισμού.
Η συγγραφέας σε μεταφέρει στον κόσμο, που έχει πλάσει στο βιβλίο της και σε αφήνει να ανακαλύψεις τους γρίφους και τους θησαυρούς, ντύνοντας τα κεφάλαια με διαφορετικό τραγούδι, σε βοηθά να μπεις πιο βαθιά στην ιστορία, που θα σε κρατήσει μέσα στο βιβλίο χωρίς να καταφέρεις εύκολα να γυρίσεις στο παρόν
Ένα πραγματικά πολύ δυνατό μυθιστόρημα, που το διάβασα με μια ανάσα.
Αυτό, που θα ήθελα για, να δώσει ακόμη πιο δυνατά χαρακτηριστικά στο βιβλίο, να αναφέρει λίγο περισσότερο στην ιστορία τα βουντού και κάποιες περισσότερες λεπτομέρειες για τους φόνους του παρελθόντος.!
Όμως πραγματικά είναι ένα βιβλίο από αυτά, που χάθηκαν μέσα στον κυκεώνα των ευπώλητων & των πιο διαφημισμενων .!
Είναι ένα βιβλίο, που αξίζει την προσοχή και μια ευκαιρία για, να γνωρίσουμε τη συγγραφέα, γιατί πραγματικά πιστεύω ότι έχει κάτι διαφορετικό να δώσει στην ελληνική λογοτεχνία.
Αν πιστεύετε ότι αντέχετε να βγείτε ένα ραντεβού με τον διάβολο χωρίς να φοβάστε το άγγιγμα της τότε απλά ψυθηριστε το όνομα της..
Ζολά..
Όμως σκεφτείτε το καλά γιατί δεν θα είναι τίποτα ξανά ίδιο όταν τραγούδησει τα μπλουζ.!!
Το βιβλίο αυτό μου κίνησε την περιέργεια τόσο από τον τίτλο του & το εξώφυλλο.
Δε γνωρίζω τον λόγο αλλά ένιωθα μια έλξη, πριν καν διαβάσω τις πρωτες σελίδες.
Και ξεκίνησα να διαβάζω.
Και τότε μπήκα σε έναν άλλον κόσμο, έναν κόσμο σκοτεινό, σκληρό, άγριο, γεμάτο παράνοια, έρωτα και πάθος ,που οδηγεί στην τρέλα.!
Από τις πρώτες σελίδες η αφήγηση σε βάζει αμέσως στην ατμόσφαιρα της ιστορίας.
Μια ιστορία πολύ διαφορετική από κάθε άλλη, που έχω διαβάσει.
Η γραφή, ο τρόπος της εξέλιξης και η ροή είναι τα στοιχεία, που την απογειώνουν.
Ο διάβολος, που τραγουδούσε τα μπλουζ έχει μυρωδιά από έρωτα, και αυτό για μένα θα μπορούσε να είναι "απαγορευτικό" καθώς τα βιβλία αυτά δε μου ταιριάζουν.
Κι όμως..!
Έρχεται η Λιλλυ Σπαντιδάκη να μου αλλάξει τις θεωρίες μου και να σπάσει το τείχος στις "παρωπίδες" μου.
Αυτό το μυθιστόρημα είναι περίπλοκο και σκοτεινό.
Το αγκαλιάζει μια ομίχλη και μια βρώμικη, ερωτική, παρανοϊκή, διεστραμμένη γοητεία, που σε συγκλονίζει.
Ο διάβολος δεν τραγουδούσε μόνο τα μπλουζ.
Ο διάβολος "υπογράφει" με τα μπλουζ στις ψυχές των θυμάτων του.
Ο διάβολος "φορά" τα μπλουζ σαν δεύτερο σώμα και σπέρνει έναν δηλητηριώδη έρωτα με τα αγγίγματα του.
Ο διάβολος τραγουδώντας τα μπλουζ σκότωσε ότι τρυφερό υπάρχει μέσα του.!!
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πώς είναι ο διάβολος;
Τον έχεις πλάσει στο μυαλό σου;
Εγώ τον γνώρισα μέσα από αυτό το βιβλίο.
Τον φοβήθηκα, τον πόνεσα, τον κατάλαβα και ας με έσπασε σε χίλια κομμάτια.
Το όνομα της είναι Ζολά.
Μια μαύρη γυμνή γαζέλα με ένα κατακόκκινο κραγιόν στα χείλη και αλυσίδες τυλιγμένες στο κορμί τής.
Μια ποθητή γυναίκα αράχνη.
Μια γυναίκα, που στο διάβα της αφήνει ματωμένα χνάρια από τα ανθρώπινα κουφάρια, που "τόλμησαν" να σηκώσουν το βλέμμα τους πάνω της καί να την ερωτευτούν
Θέλησαν να αγγίζουν λίγο από τη μαγεία της καί αυτό τους σκότωσε.
Δεν αγγίζεις εύκολα ένα διάβολο αν δεν είσαι σίγουρος ότι θα αντέξεις τη φωτιά του.
Δεν ερωτεύεσαι τον διάβολο αν δεν αντέχεις να καεις στην κόλαση του.!
Μάγισσες και βιβλία γεμάτα βουντού.
Έρωτες, που καταστρέφουν.
Βαλσαμωμένες ψυχές.
Σκληρές εικόνες.
Μουσική σκοτεινή.
Τζαζ, που αφήνει στο πέρασμα της αίμα.
Ένας χορός ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο.
Ένα μπλουζ παραδομένο σε φλόγες.
Και εκεί στην άκρη της καταστροφής πάνω από όλα και από όλους ο θάνατος.
Εκείνη.
Εκείνη, που αγάπησε μα δεν αγαπήθηκε.
Εκείνη, που πόνεσε και σκότωσε.
Εκείνη, που την ερωτεύτηκαν σαν ένα μαύρο σπάνιο τριαντάφυλλο ξέροντας ότι η λάμψη του θα κρατήσει για λίγο.
Μια θεότητα με λευκό φόρεμα μαύρες γόβες και κόκκινο κραγιόν, που πούλησε την ομορφιά της για μια εκδίκηση.!
Και στο πέρασμα της... Το χάος.!
Αυτό το βιβλίο πραγματικά ήταν μια έκπληξη για μένα.
Σκοτεινό, ερωτικό, εθιστικό, διεστραμμένο.
Σε κάθε σελίδα βυθιζομουν στην άβυσσο.
Σε κάθε συναίσθημα ένιωθα ένα πιστόλι στον κρόταφο.
Σε κάθε ανατροπή πνιγομουν.
Σε κάθε ερωτική πράξη χάνομουν
Στο κάθενα θάνατο ψυχής ζητούσα το φίλη της Ζολά.
Η ανάγνωση αυτού του βιβλίου με έφερε κοντά στον θάνατο της ψυχής
Μου δημιούργησε συναισθήματά μοναξιάς και θλίψης.
Δε βρήκα άγκυρα να πιαστώ. Η Ζολά δε με άφηνε να πάρω ανάσα.
Με κατέκτησε, την ερωτεύτηκα χωρίς ανάσα, με κυρίευσε, και με το φιλί του θανάτου της με άφησε "ανάπηρη" να διαχειριστώ την ψυχή μου και τις σκέψεις μου.
Η συγγραφέας με γραφή λεπιδι, κόφτη και με ένταση δημιούργησε ένα μυθιστόρημα πολύ δυνατό.
Αν δε γνώριζα ποιος είναι ο συγγραφέας θα έλεγα ότι γράφτηκε από άντρα, καθώς έχει ψυχογραφησει τα συναισθήματα των αντρών- ηρώων τόσο αληθοφανή και άρτια, που θα έλεγα με βεβαιότητα ότι τα έχει ζήσει η ίδια και δεν είναι απλώς μυθοπλασία και φαντασία.
Οι εικόνες, που περνά με την αφήγηση της ιστορίας στις εναλλαγές της χρονικής περιόδου αλλά και διαφορετικών χωρών, ( Σκοτία και Νέα Ορλεάνη) το 1940 σε ένα οικοτροφείο, που διοικείται από μοναχούς και από την άλλη σε μια χώρα, που ο έρωτας, η Τζαζ και με τους μαύρους να προσπαθούν με κάθε τρόπο να το εισχωρήσουν στον κόσμο αφήνοντας πίσω κάθε είδος ρατσισμού.
Η συγγραφέας σε μεταφέρει στον κόσμο, που έχει πλάσει στο βιβλίο της και σε αφήνει να ανακαλύψεις τους γρίφους και τους θησαυρούς, ντύνοντας τα κεφάλαια με διαφορετικό τραγούδι, σε βοηθά να μπεις πιο βαθιά στην ιστορία, που θα σε κρατήσει μέσα στο βιβλίο χωρίς να καταφέρεις εύκολα να γυρίσεις στο παρόν
Ένα πραγματικά πολύ δυνατό μυθιστόρημα, που το διάβασα με μια ανάσα.
Αυτό, που θα ήθελα για, να δώσει ακόμη πιο δυνατά χαρακτηριστικά στο βιβλίο, να αναφέρει λίγο περισσότερο στην ιστορία τα βουντού και κάποιες περισσότερες λεπτομέρειες για τους φόνους του παρελθόντος.!
Όμως πραγματικά είναι ένα βιβλίο από αυτά, που χάθηκαν μέσα στον κυκεώνα των ευπώλητων & των πιο διαφημισμενων .!
Είναι ένα βιβλίο, που αξίζει την προσοχή και μια ευκαιρία για, να γνωρίσουμε τη συγγραφέα, γιατί πραγματικά πιστεύω ότι έχει κάτι διαφορετικό να δώσει στην ελληνική λογοτεχνία.
Αν πιστεύετε ότι αντέχετε να βγείτε ένα ραντεβού με τον διάβολο χωρίς να φοβάστε το άγγιγμα της τότε απλά ψυθηριστε το όνομα της..
Ζολά..
Όμως σκεφτείτε το καλά γιατί δεν θα είναι τίποτα ξανά ίδιο όταν τραγούδησει τα μπλουζ.!!
November 19, 2016
Αν κάποιος θέλει να περιγράψει το συγγραφικό στυλ της Λίλλυ Σπαντιδάκη (γιατί θεματικά τα βιβλία της είναι ένα παιχνίδι φόρμας ανάμεσα σε πολλά είδη και υποείδη, δεν κατατάσσονται εύκολα) θα μπορούσε εύκολα να βρει αναλογίες με το...χαστούκι. Από την ώρα που το βλέπεις να έρχεται μέχρι το παραμένον βούισμα και το κάψιμο μετά. Γράφω λοιπόν υπό αυτήν την επήρεια.
Χωρίς να προδώσω τα μυστικά της πλοκής, να πω ότι είναι μάλλον σαφές πως ο διάβολος δεν τραγουδούσε τα μπλουζ. Τα μπλουζ είναι τραγούδια που μιλούν για πόνο, απώλεια, για αγάπη που ανθίσταται αλλά με τεράστιο τίμημα. Κουβαλούν μέσα τους διαδρομές που κρατούν από το παράπονο των μαύρων εργατών και αντηχούν μέχρι και τα σήμερα μόνο μερικώς δικαιωμένα. Τόσο μερικώς, που η δικαίωση μοιάζει ακόμα μακριά. Από την άλλη, ο διάβολος δεν βιώνει απώλεια, ούτε πόνο. Αρέσκεται στο να τον προκαλεί. Να γεννά πόνο και να βλέπει τα παιδιά και τα εγγόνια της γέννας του να αναπαράγονται και να πληθαίνουν. Να φυτεύει μέσα στην ίδια βίαιη κούνια το σπόρο που θα εξασφαλίσει ότι τα απότοκά του δεν θα μπορούν να απαλλαγούν από αυτήν, ότι πάντα θα γυρίζουν σε αυτήν, καταραμένοι σχεδόν.
Σε αντίθεση επίσης με το εξώφυλλο, που θα μπορούσε να είναι από έβενο, ο διάβολος είναι κατάλευκος. Η Λίλλυ παραπλανεί, αλλά το κάνει πρώτον γιατί έχει λόγο, και δεύτερον το κάνει με attitude, όπως προοικονομεί στο b-side του βιβλίου. Για να τον αποκηρύξεις άλλωστε, πρέπει να τον δεις με τα πραγματικά του χρώματα. Να δεις ποιος γεννά τον πόνο και μαζί του τα blues, ποιος μεγαλώνει ανθρώπους που είναι από τα γεννοφάσκια τους στοιχειωμένοι, αναγκασμένοι να γυρίζουν συνεχώς πίσω στα παιδικά τους τραύματα, που γεννιούνται ακριβώς την ίδια στιγμή με εκείνους. Από πολλές απόψεις, αυτή η ιστορία δεν θα μπορούσε να έχει άλλο τόπο δράσης από την Νέα Ορλεάνη και άλλο ιστορικό πλαίσιο από τα τέλη της δεκαετίας του '60. Ωστόσο, αυτή είναι η έδρα πάνω στην οποία αναπτύσσεται ένας μύθος που βαστάει από πολύ πιο πίσω.
Το θέμα είναι σε πρώτη ανάγνωση η εκδίκηση, αλλά στην πραγματικότητα είναι μάλλον η δικαίωση. Αφορά ιστορίες συγκεκριμένων και ορισμένων χωροχρονικά προσώπων, αλλά ξεφεύγει από αυτά, και αφορά συλλογικές οντότητες και συλλογικά τραύματα. Όσο οι ήρωες καταβυθίζονται στο σκοτάδι τους, καταλαβαίνεις ότι για την τραγικότητα των ιστοριών τους δεν φταίνε ακριβώς- τα μικρά κουκλάκια βουντού είναι πολύ αληθινά μόνο που δεν τα κρατούν μαύρες μάγισσες- τα κρατά ένας ολόλευκος κοινωνικός ιστός που συνεχίζει να μπήγει βελόνες.
Από την ίδια καταβύθιση αναδύεται τόσο η εγκατάλειψη και η παραίτηση, οι εμμονές και οι εξαρτήσεις, αλλά μαζί και η τέχνη, η δημιουργία, το πάθος. Μπλουζ και πόνος, κοινή μήτρα άλλωστε. Και όλα στροβιλίζονται σε πραγματικές τραγωδίες και τραγωδίες που απλά αναβάλλονται, σε αυτοκαταστροφικές διαδρομές που λίγο πριν κατέβουν την τσουλήθρα αντικρίζουν για λίγο την προσωπική τους ουτοπία. Κάποιοι μπορεί να πιαστούν από κάπου τελευταία στιγμή και να κρατηθούν σε αυτήν την θέα, ίσως και να βρουν ένα δρόμο, αλλά κάποιοι δεν θα έχουν γρήγορα αντανακλαστικά ή δεν θα έχουν τις δυνάμεις. Η Λίλλυ μιλάει για τη δεύτερη κατηγορία.
Όλα αυτά, που μπορεί να μην είναι ακριβώς κριτική σε ένα βιβλίο, εξυφαίνονται με λεπτές βελονιές, ολοκληρωμένους χαρακτήρες που ζωντανεύουν σε μια πολύ μετρημένη (με μουσικούς όρους) πλοκή. Τα χρονικά σούρτα-φέρτα, που εφαρμόστηκαν και στο «Χωρίς Σκηνή» είναι και εδώ, ακόμα πιο λειτουργικά και επιδραστικά. Η σύνθεση του χωροχρόνου είναι φτιαγμένη με πολύ φροντίδα στην λεπτομέρεια και χωρίς να βγαίνει στο προσκήνιο-η Λίλλυ θέλει να πει μια ιστορία, αλλά στις σελίδες φαίνονται ώρες μελέτης για να την τοποθετήσει στέρεα. Ο δρόμος αυτός έπρεπε να στρωθεί για ένα σπάνιο όχημα, την Ζόλα, που έχει ήδη εκθειαστεί επαρκώς.
Και φυσικά, όλα τα γνώριμα συγγραφικά «χούγια» που φάνηκαν από το Χωρίς Σκηνή έρχονται εδώ ανανεωμένα, βελτιωμένα, πιο ώριμα: Η τρυφερότητα διαδέχεται την με όρους χαστουκιού σκληρότητα, τα πιο βαθιά συναισθήματα εναλλάσσονται με την πιο ωμή μορφή βίας και λαγνείας. Το δεύτερο βιβλίο είναι πάντα μια πρόκληση για έναν συγγραφέα, καθώς πρέπει ταυτόχρονα να αναπαράγει αλλά και να βελτιώσει τη «φωνή» του. Και η «φωνή» της συγγραφέως ξεχωρίζει.
Προσωπικά, ανυπομονώ για την επόμενη περιπλάνηση.
Χωρίς να προδώσω τα μυστικά της πλοκής, να πω ότι είναι μάλλον σαφές πως ο διάβολος δεν τραγουδούσε τα μπλουζ. Τα μπλουζ είναι τραγούδια που μιλούν για πόνο, απώλεια, για αγάπη που ανθίσταται αλλά με τεράστιο τίμημα. Κουβαλούν μέσα τους διαδρομές που κρατούν από το παράπονο των μαύρων εργατών και αντηχούν μέχρι και τα σήμερα μόνο μερικώς δικαιωμένα. Τόσο μερικώς, που η δικαίωση μοιάζει ακόμα μακριά. Από την άλλη, ο διάβολος δεν βιώνει απώλεια, ούτε πόνο. Αρέσκεται στο να τον προκαλεί. Να γεννά πόνο και να βλέπει τα παιδιά και τα εγγόνια της γέννας του να αναπαράγονται και να πληθαίνουν. Να φυτεύει μέσα στην ίδια βίαιη κούνια το σπόρο που θα εξασφαλίσει ότι τα απότοκά του δεν θα μπορούν να απαλλαγούν από αυτήν, ότι πάντα θα γυρίζουν σε αυτήν, καταραμένοι σχεδόν.
Σε αντίθεση επίσης με το εξώφυλλο, που θα μπορούσε να είναι από έβενο, ο διάβολος είναι κατάλευκος. Η Λίλλυ παραπλανεί, αλλά το κάνει πρώτον γιατί έχει λόγο, και δεύτερον το κάνει με attitude, όπως προοικονομεί στο b-side του βιβλίου. Για να τον αποκηρύξεις άλλωστε, πρέπει να τον δεις με τα πραγματικά του χρώματα. Να δεις ποιος γεννά τον πόνο και μαζί του τα blues, ποιος μεγαλώνει ανθρώπους που είναι από τα γεννοφάσκια τους στοιχειωμένοι, αναγκασμένοι να γυρίζουν συνεχώς πίσω στα παιδικά τους τραύματα, που γεννιούνται ακριβώς την ίδια στιγμή με εκείνους. Από πολλές απόψεις, αυτή η ιστορία δεν θα μπορούσε να έχει άλλο τόπο δράσης από την Νέα Ορλεάνη και άλλο ιστορικό πλαίσιο από τα τέλη της δεκαετίας του '60. Ωστόσο, αυτή είναι η έδρα πάνω στην οποία αναπτύσσεται ένας μύθος που βαστάει από πολύ πιο πίσω.
Το θέμα είναι σε πρώτη ανάγνωση η εκδίκηση, αλλά στην πραγματικότητα είναι μάλλον η δικαίωση. Αφορά ιστορίες συγκεκριμένων και ορισμένων χωροχρονικά προσώπων, αλλά ξεφεύγει από αυτά, και αφορά συλλογικές οντότητες και συλλογικά τραύματα. Όσο οι ήρωες καταβυθίζονται στο σκοτάδι τους, καταλαβαίνεις ότι για την τραγικότητα των ιστοριών τους δεν φταίνε ακριβώς- τα μικρά κουκλάκια βουντού είναι πολύ αληθινά μόνο που δεν τα κρατούν μαύρες μάγισσες- τα κρατά ένας ολόλευκος κοινωνικός ιστός που συνεχίζει να μπήγει βελόνες.
Από την ίδια καταβύθιση αναδύεται τόσο η εγκατάλειψη και η παραίτηση, οι εμμονές και οι εξαρτήσεις, αλλά μαζί και η τέχνη, η δημιουργία, το πάθος. Μπλουζ και πόνος, κοινή μήτρα άλλωστε. Και όλα στροβιλίζονται σε πραγματικές τραγωδίες και τραγωδίες που απλά αναβάλλονται, σε αυτοκαταστροφικές διαδρομές που λίγο πριν κατέβουν την τσουλήθρα αντικρίζουν για λίγο την προσωπική τους ουτοπία. Κάποιοι μπορεί να πιαστούν από κάπου τελευταία στιγμή και να κρατηθούν σε αυτήν την θέα, ίσως και να βρουν ένα δρόμο, αλλά κάποιοι δεν θα έχουν γρήγορα αντανακλαστικά ή δεν θα έχουν τις δυνάμεις. Η Λίλλυ μιλάει για τη δεύτερη κατηγορία.
Όλα αυτά, που μπορεί να μην είναι ακριβώς κριτική σε ένα βιβλίο, εξυφαίνονται με λεπτές βελονιές, ολοκληρωμένους χαρακτήρες που ζωντανεύουν σε μια πολύ μετρημένη (με μουσικούς όρους) πλοκή. Τα χρονικά σούρτα-φέρτα, που εφαρμόστηκαν και στο «Χωρίς Σκηνή» είναι και εδώ, ακόμα πιο λειτουργικά και επιδραστικά. Η σύνθεση του χωροχρόνου είναι φτιαγμένη με πολύ φροντίδα στην λεπτομέρεια και χωρίς να βγαίνει στο προσκήνιο-η Λίλλυ θέλει να πει μια ιστορία, αλλά στις σελίδες φαίνονται ώρες μελέτης για να την τοποθετήσει στέρεα. Ο δρόμος αυτός έπρεπε να στρωθεί για ένα σπάνιο όχημα, την Ζόλα, που έχει ήδη εκθειαστεί επαρκώς.
Και φυσικά, όλα τα γνώριμα συγγραφικά «χούγια» που φάνηκαν από το Χωρίς Σκηνή έρχονται εδώ ανανεωμένα, βελτιωμένα, πιο ώριμα: Η τρυφερότητα διαδέχεται την με όρους χαστουκιού σκληρότητα, τα πιο βαθιά συναισθήματα εναλλάσσονται με την πιο ωμή μορφή βίας και λαγνείας. Το δεύτερο βιβλίο είναι πάντα μια πρόκληση για έναν συγγραφέα, καθώς πρέπει ταυτόχρονα να αναπαράγει αλλά και να βελτιώσει τη «φωνή» του. Και η «φωνή» της συγγραφέως ξεχωρίζει.
Προσωπικά, ανυπομονώ για την επόμενη περιπλάνηση.
September 30, 2016
(Αυτό δεν είναι κριτική. Μάλλον μια έποψη του βιβλίου. Και του υποφαινόμενου καθώς το διάβαζε.)
Το «Ο Διάβολος Τραγουδούσε τα Μπλουζ» είναι ένα απροσδόκητο βιβλίο - που δεν ανήκει καθόλου στα είδη που συνήθως διαβάζω. Αλλά με κέρδισε. Δεν θέλω να μιλήσω με spoilers, ούτε να επηρεάσω κανέναν σκιαγραφώντας τους επιμέρους χαρακτήρες, οπότε θα μιλήσω ανοιχτά μόνο για την «επώνυμη βασίλισσά» του.
Αγάπησα τη Ζόλα, αλλά κυρίως την κρυφή Ζόλα, εκείνη που και η ίδια έκρυβε και φοβόταν να εκθέσει. Η Λίλλυ Σπαντιδάκη «δίνει» τον κεντρικό της χαρακτήρα ως ένα πλάσμα που αγκαλιάζει τεράστιο κομμάτι του ανθρώπινου φάσματος, τόσο μεγάλο για την ακρίβεια, που θα έλεγες πως αυτή η Ζόλα είναι ή τουλάχιστον δυο (μη πως τρεις) άνθρωποι ή δεν ξέρει ποια είναι πραγματικά ή είναι ένα πλάσμα που η δίψα του να μην ορίζεται και η ανάγκη του για ελευθερία γυρνάνε μπούμερανγκ, καταστρέφοντας ο,τι αληθινό έχει και επιτρέποντας στο στερεότυπο της «μάγισσας» που την καταδιώκει μια ζωή να κυριαρχήσει στη μοίρα της (όπως και στης μητέρας της). Μπορώ να κατανοήσω το πώς μπορεί μια πένα να παθιαστεί με το να γράφει έναν χαρακτήρα σαν τη Ζόλα και πώς ένας αναγνώστης οικειοθελώς θα την αφήσει να ποτίσει το μεδούλι του με την ιδέα των δαιμονικών σκιών και της γυναίκας αράχνης. Αλλά η Ζόλα που αγάπησα εγώ είναι η Ζόλα που κρύβει μέσα της μεγάλη αγάπη· η Ζόλα που τραγουδάει γιατί το να τραγουδά είναι να αναπνέει· η Ζόλα που, χωρίς να το περιμένει, και θυμώνοντας γι αυτό, όλο και μαθαίνει κάτι για τον εαυτό της καθώς εξελίσσεται ο τρελός της χορός με την «παρέα της Σκοτίας». Και, φυσικά, η Ζόλα που χάνεται αλλά και στοιχειώνει, ακριβώς επειδή κάποια πράγματα μένουν – μέχρι τέλους – ανομολόγητα. Η Λίλλυ Σπαντιδάκη μας πείθει απόλυτα για το πώς ένα μυστικό ή ένα συναίσθημα μπορούν να ορίσουν μια ολόκληρη ζωή – ενώ παράλληλα μας σπρώχνει να δούμε το τρομερό σημείο όπου οι δυο πλευρές του κέρματος γίνονται μια, και η αγάπη μπορεί να γίνει μίσος, η λατρεία απέχθεια, ο θαυμασμός αποτροπιασμός – και ναι, και προς την αντίθετη κατεύθυνση. Φυσικά, το βιβλίο κρύβει πολύ περισσότερα από αυτά. Αλλά δεν θέλω να τα χαλάσω για κανέναν. Διαβάστε αυτό το βιβλίο. Για την (ανθρώπινη) μαγεία του. Για τα δάκρυα και το δηλητήριό του (που δουλεύουν εξαιρετικά, ιδιαίτερα αν τελειώσετε το βιβλίο γύρω στα Μεσάνυχτα όπως εγώ.) Για το πάθος, τη δύναμη και την ευθραυστότητα των χαρακτήρων του. Αλλά και για τα χάσματά του (συναισθηματικά, νοηματικά, σκιαγραφικά, «σελιδιακά»), που για κάποιους αναγνώστες θα είναι δύναμη, για άλλους θα είναι αδυναμία, και για κάποιους, όπως εγώ, είναι και τα δυό.
4 αστεράκια (και) γιατί ανάμεσα στα προσωπικά μου αναγνώσματα, αυτή τη στιγμή, το εν λόγω βιβλίο στέκεται μόνο του, στη δική του κατηγορία.
Το «Ο Διάβολος Τραγουδούσε τα Μπλουζ» είναι ένα απροσδόκητο βιβλίο - που δεν ανήκει καθόλου στα είδη που συνήθως διαβάζω. Αλλά με κέρδισε. Δεν θέλω να μιλήσω με spoilers, ούτε να επηρεάσω κανέναν σκιαγραφώντας τους επιμέρους χαρακτήρες, οπότε θα μιλήσω ανοιχτά μόνο για την «επώνυμη βασίλισσά» του.
Αγάπησα τη Ζόλα, αλλά κυρίως την κρυφή Ζόλα, εκείνη που και η ίδια έκρυβε και φοβόταν να εκθέσει. Η Λίλλυ Σπαντιδάκη «δίνει» τον κεντρικό της χαρακτήρα ως ένα πλάσμα που αγκαλιάζει τεράστιο κομμάτι του ανθρώπινου φάσματος, τόσο μεγάλο για την ακρίβεια, που θα έλεγες πως αυτή η Ζόλα είναι ή τουλάχιστον δυο (μη πως τρεις) άνθρωποι ή δεν ξέρει ποια είναι πραγματικά ή είναι ένα πλάσμα που η δίψα του να μην ορίζεται και η ανάγκη του για ελευθερία γυρνάνε μπούμερανγκ, καταστρέφοντας ο,τι αληθινό έχει και επιτρέποντας στο στερεότυπο της «μάγισσας» που την καταδιώκει μια ζωή να κυριαρχήσει στη μοίρα της (όπως και στης μητέρας της). Μπορώ να κατανοήσω το πώς μπορεί μια πένα να παθιαστεί με το να γράφει έναν χαρακτήρα σαν τη Ζόλα και πώς ένας αναγνώστης οικειοθελώς θα την αφήσει να ποτίσει το μεδούλι του με την ιδέα των δαιμονικών σκιών και της γυναίκας αράχνης. Αλλά η Ζόλα που αγάπησα εγώ είναι η Ζόλα που κρύβει μέσα της μεγάλη αγάπη· η Ζόλα που τραγουδάει γιατί το να τραγουδά είναι να αναπνέει· η Ζόλα που, χωρίς να το περιμένει, και θυμώνοντας γι αυτό, όλο και μαθαίνει κάτι για τον εαυτό της καθώς εξελίσσεται ο τρελός της χορός με την «παρέα της Σκοτίας». Και, φυσικά, η Ζόλα που χάνεται αλλά και στοιχειώνει, ακριβώς επειδή κάποια πράγματα μένουν – μέχρι τέλους – ανομολόγητα. Η Λίλλυ Σπαντιδάκη μας πείθει απόλυτα για το πώς ένα μυστικό ή ένα συναίσθημα μπορούν να ορίσουν μια ολόκληρη ζωή – ενώ παράλληλα μας σπρώχνει να δούμε το τρομερό σημείο όπου οι δυο πλευρές του κέρματος γίνονται μια, και η αγάπη μπορεί να γίνει μίσος, η λατρεία απέχθεια, ο θαυμασμός αποτροπιασμός – και ναι, και προς την αντίθετη κατεύθυνση. Φυσικά, το βιβλίο κρύβει πολύ περισσότερα από αυτά. Αλλά δεν θέλω να τα χαλάσω για κανέναν. Διαβάστε αυτό το βιβλίο. Για την (ανθρώπινη) μαγεία του. Για τα δάκρυα και το δηλητήριό του (που δουλεύουν εξαιρετικά, ιδιαίτερα αν τελειώσετε το βιβλίο γύρω στα Μεσάνυχτα όπως εγώ.) Για το πάθος, τη δύναμη και την ευθραυστότητα των χαρακτήρων του. Αλλά και για τα χάσματά του (συναισθηματικά, νοηματικά, σκιαγραφικά, «σελιδιακά»), που για κάποιους αναγνώστες θα είναι δύναμη, για άλλους θα είναι αδυναμία, και για κάποιους, όπως εγώ, είναι και τα δυό.
4 αστεράκια (και) γιατί ανάμεσα στα προσωπικά μου αναγνώσματα, αυτή τη στιγμή, το εν λόγω βιβλίο στέκεται μόνο του, στη δική του κατηγορία.
December 4, 2016
Να λοιπόν ένα βιβλίο εντελώς αλλιώτικο απ` ο,τι έχω ήδη διαβάσει!
Αυτό από μόνο του είναι για μένα συναρπαστικό!
Είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ, καταστροφικό και προκλητικό! Διαφορετικό και ιδιαίτερο θέμα, σκληρό, αρκετές φορές ανατριχιαστικό, σκοτεινό, γεμάτο ένταση.
Ένα βιβλίο πλημμυρισμένο με τζαζ, μπλουζ & σόουλ μουσική στη Νέα Ορλεάνη
το `60 !!
22/11 ημερομηνία σταθμός για τους ήρωες του βιβλίου.
Πέντε παιδιά/φίλοι σε ένα οικοτροφείο στη Σκωτία, που δένονται με μια σκληρή κατάσταση, με "πρωταγωνιστή" έναν καθολικό έκφυλο και διεστραμμένο μοναχό... Το μυστικό πρέπει να μείνει για θαμμένο πάντα. Θα μείνει;
Ζόλα, μια μαύρη γαζέλα, κόρη υπηρέτριας, δυναμική, με σώμα και φωνή που σαγηνεύουν και ... ένα "Στόχο".
Είναι αρκετά εμφανές από τις πρώτες 150 σελ, ότι η ηρωίδα θέλει να πετύχει το σκοπό της με κάθε τίμημα!
Εμμονική προσωπικότητα, δε μπορεί να διαχειριστεί όλα τα άσχημα που έχουν συμβεί εις βάρος της στην τρυφερότερη ηλικία και με το ρατσισμό και την κακοποίηση στις πλάτες της, μεταμορφώνεται σε αδίστακτος κριτής.
Διεισδύει στην παρέα των πέντε και χειρίζεται τις ψυχές τους με τη βοήθεια της μαγείας. Εκμεταλλεύεται , αφήνεται να τη χρησιμοποιήσουν και παράλληλα η ίδια χρησιμοποιεί τους ανθρώπους, χωρίς ηθικές αναστολές. Φλερτάρει με τον κίνδυνο.
Το μίσος την οδηγεί σε παρανοϊκές συμπεριφορές, δίχως λογική, με απώτερο σκοπό τη διάλυση της παρέας και την εκδίκηση.
Έμεινε σε ένα τέλμα, καθηλωμένη ψυχολογικά στο παρελθόν, ψάχνοντας να βρει "το δίκιο της" , εξαρτημένη από την παράλογη αγάπη της ..!
Η Ζόλα αγαπήθηκε παράφορα και από τους πέντε φίλους, τους ξελόγιασε και τους μάγεψε , αλλά αυτός που πραγματικά είδε μέσα της και την ένιωσε, είναι ο ήρωας που συνεχίζει εως και την τελευταία σελίδα του βιβλίου.
Τσιγαριλίκια, σεξ, πάθος, βουντού και τρέλα ... ένα μπερδεμένο χαρμάνι συμπεριφορών που θα μας οδηγήσουν στο ντόμινο της ανατροπής..!
Το δραματικό τέλος είναι αναπόφευκτο, καθώς η μουσική είναι ίσως το μόνο αισιόδοξο που συναντάμε στις σελίδες.
Η γραφή της Λιλλύς ξεφεύγει από την "κλασικη" φόρμα. Ωμή γλώσσα, αυθάδης κάποιες φορές, μοντέρνα, δυναμική.
Οι μπερδεμένες καταστάσεις δημιουργούν ατμόσφαιρα που μαγνητίζει τη φαντασία!
Ελκυστικοί χαρακτήρες με τα πάθη τους, που σε γοητεύουν ανελέητα!!
Ένα βιβλίο που δύσκολα θα το ξεχάσεις..!!
Αυτό από μόνο του είναι για μένα συναρπαστικό!
Είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ, καταστροφικό και προκλητικό! Διαφορετικό και ιδιαίτερο θέμα, σκληρό, αρκετές φορές ανατριχιαστικό, σκοτεινό, γεμάτο ένταση.
Ένα βιβλίο πλημμυρισμένο με τζαζ, μπλουζ & σόουλ μουσική στη Νέα Ορλεάνη
το `60 !!
22/11 ημερομηνία σταθμός για τους ήρωες του βιβλίου.
Πέντε παιδιά/φίλοι σε ένα οικοτροφείο στη Σκωτία, που δένονται με μια σκληρή κατάσταση, με "πρωταγωνιστή" έναν καθολικό έκφυλο και διεστραμμένο μοναχό... Το μυστικό πρέπει να μείνει για θαμμένο πάντα. Θα μείνει;
Ζόλα, μια μαύρη γαζέλα, κόρη υπηρέτριας, δυναμική, με σώμα και φωνή που σαγηνεύουν και ... ένα "Στόχο".
Είναι αρκετά εμφανές από τις πρώτες 150 σελ, ότι η ηρωίδα θέλει να πετύχει το σκοπό της με κάθε τίμημα!
Εμμονική προσωπικότητα, δε μπορεί να διαχειριστεί όλα τα άσχημα που έχουν συμβεί εις βάρος της στην τρυφερότερη ηλικία και με το ρατσισμό και την κακοποίηση στις πλάτες της, μεταμορφώνεται σε αδίστακτος κριτής.
Διεισδύει στην παρέα των πέντε και χειρίζεται τις ψυχές τους με τη βοήθεια της μαγείας. Εκμεταλλεύεται , αφήνεται να τη χρησιμοποιήσουν και παράλληλα η ίδια χρησιμοποιεί τους ανθρώπους, χωρίς ηθικές αναστολές. Φλερτάρει με τον κίνδυνο.
Το μίσος την οδηγεί σε παρανοϊκές συμπεριφορές, δίχως λογική, με απώτερο σκοπό τη διάλυση της παρέας και την εκδίκηση.
Έμεινε σε ένα τέλμα, καθηλωμένη ψυχολογικά στο παρελθόν, ψάχνοντας να βρει "το δίκιο της" , εξαρτημένη από την παράλογη αγάπη της ..!
Η Ζόλα αγαπήθηκε παράφορα και από τους πέντε φίλους, τους ξελόγιασε και τους μάγεψε , αλλά αυτός που πραγματικά είδε μέσα της και την ένιωσε, είναι ο ήρωας που συνεχίζει εως και την τελευταία σελίδα του βιβλίου.
Τσιγαριλίκια, σεξ, πάθος, βουντού και τρέλα ... ένα μπερδεμένο χαρμάνι συμπεριφορών που θα μας οδηγήσουν στο ντόμινο της ανατροπής..!
Το δραματικό τέλος είναι αναπόφευκτο, καθώς η μουσική είναι ίσως το μόνο αισιόδοξο που συναντάμε στις σελίδες.
Η γραφή της Λιλλύς ξεφεύγει από την "κλασικη" φόρμα. Ωμή γλώσσα, αυθάδης κάποιες φορές, μοντέρνα, δυναμική.
Οι μπερδεμένες καταστάσεις δημιουργούν ατμόσφαιρα που μαγνητίζει τη φαντασία!
Ελκυστικοί χαρακτήρες με τα πάθη τους, που σε γοητεύουν ανελέητα!!
Ένα βιβλίο που δύσκολα θα το ξεχάσεις..!!
February 10, 2017
Τη Λίλλυ είχα την τύχη να τη γνωρίσω μέσα από το προηγούμενο βιβλίο της με τίτλο «Χωρίς Σκηνή». Όπως ήταν φυσικό, με το που πληροφορήθηκα τη νέα της δουλειά, έσπευσα να τη διαβάσω. Για μια ακόμη φορά, όχι μόνο δεν με απογοήτευσε, αλλά και με ρούφηξε κυριολεκτικά στην ιστορία της.
Ένα έργο ατμοσφαιρικό, νιώθεις τη μουσική σε κάθε σειρά που διαβάζεις, διαφορετικό, θα μπορούσε να το έχει γράψει μια Αγγλίδα, Αμερικανίδα, δεν συναντάς συχνά σε Ελληνίδα τέτοιου είδους γραφή. Η Λίλλυ γράφ��ι και με τις πέντε αισθήσεις. Ακούς, μυρίζεις, αγγίζεις, βλέπεις, γεύεσαι. Μαγεύεσαι από τους ήρωές τους και τους ακολουθείς κατά πόδας. Ήρωες αληθινοί, με γλώσσα ρεαλιστική, συχνά ωμή και αιχμηρή που ματώνει. Μια ιστορία μιας γυναίκας όπως αυτές που συναντά κανείς σε τραγούδια ή στο σινεμά, σκληρές και συγχρόνως ευάλωτες, διαμορφωμένες έτσι από την ίδια τη ζωή, που δεν επαναπαύονται, δεν ακολουθούν την πεπατημένη, αλλά χαράζουν έναν δρόμο, δύσκολο, τραχύ και άγρια ερωτικό. Παθιάζονται, εκδικούνται και πάντα σαγηνεύουν. Σκαλίζουν τις ψυχές γύρω τους, προσπαθώντας να ανακαλύψουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Να ξεχάσουν, να αφομοιωθούν, αδυνατώντας πάντα, να συγχωρήσουν.
Ένα έργο ατμοσφαιρικό, νιώθεις τη μουσική σε κάθε σειρά που διαβάζεις, διαφορετικό, θα μπορούσε να το έχει γράψει μια Αγγλίδα, Αμερικανίδα, δεν συναντάς συχνά σε Ελληνίδα τέτοιου είδους γραφή. Η Λίλλυ γράφ��ι και με τις πέντε αισθήσεις. Ακούς, μυρίζεις, αγγίζεις, βλέπεις, γεύεσαι. Μαγεύεσαι από τους ήρωές τους και τους ακολουθείς κατά πόδας. Ήρωες αληθινοί, με γλώσσα ρεαλιστική, συχνά ωμή και αιχμηρή που ματώνει. Μια ιστορία μιας γυναίκας όπως αυτές που συναντά κανείς σε τραγούδια ή στο σινεμά, σκληρές και συγχρόνως ευάλωτες, διαμορφωμένες έτσι από την ίδια τη ζωή, που δεν επαναπαύονται, δεν ακολουθούν την πεπατημένη, αλλά χαράζουν έναν δρόμο, δύσκολο, τραχύ και άγρια ερωτικό. Παθιάζονται, εκδικούνται και πάντα σαγηνεύουν. Σκαλίζουν τις ψυχές γύρω τους, προσπαθώντας να ανακαλύψουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Να ξεχάσουν, να αφομοιωθούν, αδυνατώντας πάντα, να συγχωρήσουν.
October 19, 2016
Στο βιβλίο αποτυπώνεται μια εξαιρετική και διαφορετική, θα έλεγε κανείς, προσέγγιση του φαινόμενου του ρατσισμού. Πέρα από τις διασκεδαστικές ιστορίες που ενδύονται με την μουσική της εποχής, η ιστορία έχει να δώσει πολλά στον αναγνώστη.
Η ηρωίδα, η οποία ζει την απάνθρωπη εποχή του απαρτχάιντ και ατσαλώνεται σαν νεαρή γυναίκα μέσα από αυτήν, είναι χαρακτήρας με πολλά και αληθινά στοιχεία. Βρίσκοντας διέξοδο στην μουσική της, καταφέρνει να επιβιώσει στο σκληρό περιβάλλον της και όταν ισχυροποιεί την θέση της υλοποιεί την εκδίκηση που τόσα χρόνια σχεδίαζε μέσα της.
Οι στόχοι της ξεκάθαροι, όσο και οι λόγοι που την "όπλισαν" .
Τα υπόλοιπα σας παροτρύνω να τα διαβάσετε!!!
Η ηρωίδα, η οποία ζει την απάνθρωπη εποχή του απαρτχάιντ και ατσαλώνεται σαν νεαρή γυναίκα μέσα από αυτήν, είναι χαρακτήρας με πολλά και αληθινά στοιχεία. Βρίσκοντας διέξοδο στην μουσική της, καταφέρνει να επιβιώσει στο σκληρό περιβάλλον της και όταν ισχυροποιεί την θέση της υλοποιεί την εκδίκηση που τόσα χρόνια σχεδίαζε μέσα της.
Οι στόχοι της ξεκάθαροι, όσο και οι λόγοι που την "όπλισαν" .
Τα υπόλοιπα σας παροτρύνω να τα διαβάσετε!!!
June 13, 2016
Lilly Spantidaki knows how to operate a time machine. She has used it successfully already once with "Xoris Skini " and now she strikes again! In her new book "The devil sings the blues" we are traveling in 1960’s and we see Zola, an Afro-American girl trying to change her life and becoming a famous singer. She looks like a sweet lamp but when you give a closer look, you see that she has skinned the poor thing and wears the fur as a coat. She rolls through life like roaring fire!
November 15, 2017
The Sleepers meet Gilda in New Orleans!
Atmospherical, engaging, thrilling. A captivating psychological thriller in the delightful tones of a true "film noir" on all levels, from its music to the perfume of the "femme fatale" that haunts the very air we breathe.
They, a group of 5 friends that grew up into becoming each other's only true family. A friendship forged with blood and the stuff of nightmares. She, the past that haunts with the vengeance of a broken heart.
Love, passions, betrayal. Pain. And the Blues in the air claiming them all as the perfect ingredients.
The 5-pack: sensible Mark, charming Peter, cynical Jacob, easy-going Nicholas and eccentric Alex. There is great drama within every soul and your heart will ache at some point for each and every one of them. The characters' outline is very well drawn and even though the writer says little more than what's absolutely necessary, she has her own special way of making the reader feel intimate with them. All of them memorable, they are completely human, real flawed people, no saints or idealized role models. All five of them are distinct, loveable each one in his own way. Every one of them has his own special charm, his own special nack, making you love them all like a parent loves their children. Making you hurt for each one as they fall and break. And they fall hard; and they break bad. Because, however justified, they committed the ultimate sin. And a sin will always haunt you demanding justice until the day you are served with pain and punishment.
But still, let us not forget, this is basically a tale for the havoc an abandoned woman's broken heart can wreak on anyone within a certain radius. But Zola is not just any woman. Multilayered, elusive and insatiable. And her havoc is a machine masterfully crafted.
The very title of the book is Zola herself. The Devil, the black sheep of the town, Mark's Fallen Angel, everyone's corruptor and depraver with a magnetic pull noone can resist until the inevitable crush and burn. Yes, that's Zola. The Devil singing the Blues. The Devil in pain. For only the one that deeply hurts, truly sings the Blues. Zola the rebel, who, despite them all, will pick every last one of the million shards of her tormented soul and out of them she will forge an impregnable armour along with the deadly weapons to take on the whole world. Zola the unconditional Nemesis for all crimes of the past and all vices of the present. She is a force of nature. And she is in pain. She is the tide that floods in, saturating everything, putting everyone's limits to the test of endurance, her own self included. And they all break; again herself included.
The development and the course of growth of all the characters, even if almost laconically presented for my taste, is truly riveting. Even Grace, seen in the background, is witnessed to transform from a naive and "proper" dollish young lady into a woman with character, passion and strong will.
The way this story unfolds makes you feel like you are on a rollercoaster but not just at any point. It's exactly like the first part where you are slowly inching up the hill, all comfy in your seat, giggling with your friend and enjoying the scenery, choosing to play deaf to your increasingly alerted instincts whispering that something bad is looming overhead, and then it's there: the moment you've reached the zenith and the realisation hits you: It's only downhill from here on and there's no escaping it. And then everything spirals out of control so fast that those giggles feel like tangible irony. An ending that leaves you with a breath suspended in mid air and all you're left with is a purgatory holocaust and the bitter taste of knowing it couldn't be any different.
Loved the setting both in Scotland and New Orleans although I would have preferred a bit more descriptive information that would make the time travel there happen on all 5 senses, but that's me. This writer won't chew your food for you. She doesn't put the reader on a setting where everything is neatly laid out and properly arranged with no room for deviation. She asks you to color in her sketch yourself and that makes it all the more engaging. This also expands to some parts of the story itself where you are called in to fill in one or two secondary gaps to fit your own understanding and point of view. Of course, that's not everyone's biscuit, there are those who want "properly arranged" and might even go so far as to call the story "loose". But it's not. I myself would certainly rather have had half-a-sentence of a closure for little Abbott and a few more brush strokes on the characters before the Great Fall began, but I was sternly denied both and never regretted it a bit! It led me into various brisk debates with my own self and had me thinking of the story and its characters for all the hours between my readings. On the same mentality, you get a very indirect approach of the social norms of the time but vivid enough for the feeling to set right in. You don't have a story about racism per se in your hands but the issue hardly ever escapes a scene without a reference been made.
An easy read in terms of language and structure, so fluid it carries you away - especially in the more suspenseful parts you find yourself reading like you're riding a bike downhill. Also quite contemporary, especially in certain parts there are those who would find certain expressions uncomfortable but I can't agree, nothing is outside the characters or the atmosphere of the story. You will certainly find a few phrases here and there that are real keepers -I certainly did- but it's generally non-challenging which allows the story to flow like a flooding river.
Yes, there are some proofreading issues. Yes, I wanted to see the characters unfold more, and, yes, in some parts the writer can be a bit stingy with words for my taste. But that's the point. It made me ask for more, not wonder when it'll be over!
No, it's not perfect. But I loved it! Thank know you will too.
An excellent choice for your book club, offering about a dozen different areas to discuss from character depth to social structure to psychology to crime and punishment. Even the plain old simple " who's your favourite?" can be a real debate!
A book that definitely needs an English edition as well so that this writer's incredible sass and wit find new ground to unfold.
Atmospherical, engaging, thrilling. A captivating psychological thriller in the delightful tones of a true "film noir" on all levels, from its music to the perfume of the "femme fatale" that haunts the very air we breathe.
They, a group of 5 friends that grew up into becoming each other's only true family. A friendship forged with blood and the stuff of nightmares. She, the past that haunts with the vengeance of a broken heart.
Love, passions, betrayal. Pain. And the Blues in the air claiming them all as the perfect ingredients.
The 5-pack: sensible Mark, charming Peter, cynical Jacob, easy-going Nicholas and eccentric Alex. There is great drama within every soul and your heart will ache at some point for each and every one of them. The characters' outline is very well drawn and even though the writer says little more than what's absolutely necessary, she has her own special way of making the reader feel intimate with them. All of them memorable, they are completely human, real flawed people, no saints or idealized role models. All five of them are distinct, loveable each one in his own way. Every one of them has his own special charm, his own special nack, making you love them all like a parent loves their children. Making you hurt for each one as they fall and break. And they fall hard; and they break bad. Because, however justified, they committed the ultimate sin. And a sin will always haunt you demanding justice until the day you are served with pain and punishment.
But still, let us not forget, this is basically a tale for the havoc an abandoned woman's broken heart can wreak on anyone within a certain radius. But Zola is not just any woman. Multilayered, elusive and insatiable. And her havoc is a machine masterfully crafted.
The very title of the book is Zola herself. The Devil, the black sheep of the town, Mark's Fallen Angel, everyone's corruptor and depraver with a magnetic pull noone can resist until the inevitable crush and burn. Yes, that's Zola. The Devil singing the Blues. The Devil in pain. For only the one that deeply hurts, truly sings the Blues. Zola the rebel, who, despite them all, will pick every last one of the million shards of her tormented soul and out of them she will forge an impregnable armour along with the deadly weapons to take on the whole world. Zola the unconditional Nemesis for all crimes of the past and all vices of the present. She is a force of nature. And she is in pain. She is the tide that floods in, saturating everything, putting everyone's limits to the test of endurance, her own self included. And they all break; again herself included.
The development and the course of growth of all the characters, even if almost laconically presented for my taste, is truly riveting. Even Grace, seen in the background, is witnessed to transform from a naive and "proper" dollish young lady into a woman with character, passion and strong will.
The way this story unfolds makes you feel like you are on a rollercoaster but not just at any point. It's exactly like the first part where you are slowly inching up the hill, all comfy in your seat, giggling with your friend and enjoying the scenery, choosing to play deaf to your increasingly alerted instincts whispering that something bad is looming overhead, and then it's there: the moment you've reached the zenith and the realisation hits you: It's only downhill from here on and there's no escaping it. And then everything spirals out of control so fast that those giggles feel like tangible irony. An ending that leaves you with a breath suspended in mid air and all you're left with is a purgatory holocaust and the bitter taste of knowing it couldn't be any different.
Loved the setting both in Scotland and New Orleans although I would have preferred a bit more descriptive information that would make the time travel there happen on all 5 senses, but that's me. This writer won't chew your food for you. She doesn't put the reader on a setting where everything is neatly laid out and properly arranged with no room for deviation. She asks you to color in her sketch yourself and that makes it all the more engaging. This also expands to some parts of the story itself where you are called in to fill in one or two secondary gaps to fit your own understanding and point of view. Of course, that's not everyone's biscuit, there are those who want "properly arranged" and might even go so far as to call the story "loose". But it's not. I myself would certainly rather have had half-a-sentence of a closure for little Abbott and a few more brush strokes on the characters before the Great Fall began, but I was sternly denied both and never regretted it a bit! It led me into various brisk debates with my own self and had me thinking of the story and its characters for all the hours between my readings. On the same mentality, you get a very indirect approach of the social norms of the time but vivid enough for the feeling to set right in. You don't have a story about racism per se in your hands but the issue hardly ever escapes a scene without a reference been made.
An easy read in terms of language and structure, so fluid it carries you away - especially in the more suspenseful parts you find yourself reading like you're riding a bike downhill. Also quite contemporary, especially in certain parts there are those who would find certain expressions uncomfortable but I can't agree, nothing is outside the characters or the atmosphere of the story. You will certainly find a few phrases here and there that are real keepers -I certainly did- but it's generally non-challenging which allows the story to flow like a flooding river.
Yes, there are some proofreading issues. Yes, I wanted to see the characters unfold more, and, yes, in some parts the writer can be a bit stingy with words for my taste. But that's the point. It made me ask for more, not wonder when it'll be over!
No, it's not perfect. But I loved it! Thank know you will too.
An excellent choice for your book club, offering about a dozen different areas to discuss from character depth to social structure to psychology to crime and punishment. Even the plain old simple " who's your favourite?" can be a real debate!
A book that definitely needs an English edition as well so that this writer's incredible sass and wit find new ground to unfold.
January 11, 2019
www.vivliakaioneira.blogspot.com
Θα ξεκινήσω με τη γραφή... στρωτός, καθαρός λόγος, υποβλητικός όσο χρειάζεται και ανάλαφρος ίσα για να "γλυκάνει" την πλοκή. Πέντε φίλοι και στη μέση μια γυναίκα..οι καταστάσεις σκληρές, σημαδεύουν τη ζωή όλων και το νήμα μπερδεύεται..
η ατμόσφαιρα, άκρως σκοτεινή, γοητευτική μα και ερωτική, τυλίγει τους ήρωες σε ένα γαιτανάκι αγάπης, μίσους και εκδίκησης. Ασυναίσθητα, ο αναγνώστης βυθίζεται στη ψυχή των ηρώων, αναρωτιέται για τις επιλογές και τα θέλω τους και ζητά επειγόντως τη συνέχεια.
Οι εναλλαγές στο χρόνο, εμπλουτίζουν την πλοκή, η οποία ολοκληρώνεται σταδιακά, εντείνοντας την αγωνία, μέσα από ανατροπές και σοκαριστικές αποκαλύψεις. Το τέλος, σαν ένα μεγαλειώδες φινάλε, αφήνει μια μελαγχολική πικρία καθώς αντιλαμβάνεσαι πως πραγματικά είχες αγαπήσει έναν προς έναν τους πρωταγωνιστές.
Υπέροχο!
Θα ξεκινήσω με τη γραφή... στρωτός, καθαρός λόγος, υποβλητικός όσο χρειάζεται και ανάλαφρος ίσα για να "γλυκάνει" την πλοκή. Πέντε φίλοι και στη μέση μια γυναίκα..οι καταστάσεις σκληρές, σημαδεύουν τη ζωή όλων και το νήμα μπερδεύεται..
η ατμόσφαιρα, άκρως σκοτεινή, γοητευτική μα και ερωτική, τυλίγει τους ήρωες σε ένα γαιτανάκι αγάπης, μίσους και εκδίκησης. Ασυναίσθητα, ο αναγνώστης βυθίζεται στη ψυχή των ηρώων, αναρωτιέται για τις επιλογές και τα θέλω τους και ζητά επειγόντως τη συνέχεια.
Οι εναλλαγές στο χρόνο, εμπλουτίζουν την πλοκή, η οποία ολοκληρώνεται σταδιακά, εντείνοντας την αγωνία, μέσα από ανατροπές και σοκαριστικές αποκαλύψεις. Το τέλος, σαν ένα μεγαλειώδες φινάλε, αφήνει μια μελαγχολική πικρία καθώς αντιλαμβάνεσαι πως πραγματικά είχες αγαπήσει έναν προς έναν τους πρωταγωνιστές.
Υπέροχο!
May 11, 2019
https://dominicamat.blogspot.com/2019...
Καθίστε αναπαυτικά,βάλτε να παίζει μπλούζ μουσική,ανοίξε ένα μπουκάλι κρασί καί αφήστε να σας ''παρασύρει'' μέσα από τις σελίδες του το βιβλίο ''Ο διάβολος τραγουδούσε τα μπλουζ'' από την συγγραφέα κυρία Λίλλυ Σπαντιδάκη. Εδώ έχουμε ένα βιβλίο αλλιώτικο από τα άλλα. Ένα βιβλίο με ωραίο λόγο καί γραφή που μας ταξιδεύει πίσω στον χρόνο,την εποχή που άνθιζε η τζαζ μουσική στην Αμερική παράλληλα με την προσπάθεια για ισότητα ανάμεσα στους αφροαμερικάνους καί τους άλλους πολίτες της. Η ιστορία του ενδιαφέρουσα αναφέρεται σε τέσσερις άνδρες που δένονται από μία μακροχρόνια φιλία από τα παιδικά τους χρόνια στο σχολείο καί με ένα γεγονός που τους στιγμάτισε για πάντα. Η παρουσία της μοιραίας εκείνης ύπαρξης θα λειτουργήσει ως σειρήνα που θα τους πλανέψει καί θα τους οδηγήσει στο σημείο που επιθυμεί η ίδια. Για ποιό λόγο όμως θα γίνουν όλα αυτά; Μαγεία; Προλήψεις της εποχής; Καί αν ο διάβολος ήταν γυναίκα; Ισχύει τίποτα από όλα αυτά άραγε; Το μόνο σίγουρο πάντως για μένα είναι πως ο τίτλος του βιβλίου καί η παρομοίωση του διαβόλου με τραγουδιστή/τραγουδίστρια της τζάζ είναι απόλυτα έξυπνη καί ταιριαστή. Δείχνει τον αισθησιασμό καί την σαγήνη που μπορεί να δώσει στο κοινό αυτού του είδους η μουσική,ακριβώς ίδιο με τον τρόπο που χρησιμοποιεί για να σαγηνεύει τους ανθρώπους καί εκείνος καί τελικά τους υποτάσσει. Βεβαίως καί δεν πρόκειται να σας αποκαλύψω παραπάνω. Μην σταθείτε όμως μόνο εκεί. Η συγγραφέας εύστοχα καί χωρίς περιττούς εντυπωσιασμούς καί βερμπαλισμούς έχει σκοπό να μας καταδείξει το ζήτημα της σεξουαλικής κακοποίησης π��ιδιών από ιερείς την εποχή μετά τον πόλεμο αλλά καί την εκμετάλλευση καί καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από εκείνους που θεωρούνταν αφεντικά εις βάρος των απλών ανθρώπων που είχαν στην δούλεψή τους. Εμένα μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Τα συμπεράσματα δικά σας. Καλά σας αναγνώσματα.
Καθίστε αναπαυτικά,βάλτε να παίζει μπλούζ μουσική,ανοίξε ένα μπουκάλι κρασί καί αφήστε να σας ''παρασύρει'' μέσα από τις σελίδες του το βιβλίο ''Ο διάβολος τραγουδούσε τα μπλουζ'' από την συγγραφέα κυρία Λίλλυ Σπαντιδάκη. Εδώ έχουμε ένα βιβλίο αλλιώτικο από τα άλλα. Ένα βιβλίο με ωραίο λόγο καί γραφή που μας ταξιδεύει πίσω στον χρόνο,την εποχή που άνθιζε η τζαζ μουσική στην Αμερική παράλληλα με την προσπάθεια για ισότητα ανάμεσα στους αφροαμερικάνους καί τους άλλους πολίτες της. Η ιστορία του ενδιαφέρουσα αναφέρεται σε τέσσερις άνδρες που δένονται από μία μακροχρόνια φιλία από τα παιδικά τους χρόνια στο σχολείο καί με ένα γεγονός που τους στιγμάτισε για πάντα. Η παρουσία της μοιραίας εκείνης ύπαρξης θα λειτουργήσει ως σειρήνα που θα τους πλανέψει καί θα τους οδηγήσει στο σημείο που επιθυμεί η ίδια. Για ποιό λόγο όμως θα γίνουν όλα αυτά; Μαγεία; Προλήψεις της εποχής; Καί αν ο διάβολος ήταν γυναίκα; Ισχύει τίποτα από όλα αυτά άραγε; Το μόνο σίγουρο πάντως για μένα είναι πως ο τίτλος του βιβλίου καί η παρομοίωση του διαβόλου με τραγουδιστή/τραγουδίστρια της τζάζ είναι απόλυτα έξυπνη καί ταιριαστή. Δείχνει τον αισθησιασμό καί την σαγήνη που μπορεί να δώσει στο κοινό αυτού του είδους η μουσική,ακριβώς ίδιο με τον τρόπο που χρησιμοποιεί για να σαγηνεύει τους ανθρώπους καί εκείνος καί τελικά τους υποτάσσει. Βεβαίως καί δεν πρόκειται να σας αποκαλύψω παραπάνω. Μην σταθείτε όμως μόνο εκεί. Η συγγραφέας εύστοχα καί χωρίς περιττούς εντυπωσιασμούς καί βερμπαλισμούς έχει σκοπό να μας καταδείξει το ζήτημα της σεξουαλικής κακοποίησης π��ιδιών από ιερείς την εποχή μετά τον πόλεμο αλλά καί την εκμετάλλευση καί καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από εκείνους που θεωρούνταν αφεντικά εις βάρος των απλών ανθρώπων που είχαν στην δούλεψή τους. Εμένα μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Τα συμπεράσματα δικά σας. Καλά σας αναγνώσματα.
Displaying 1 - 22 of 22 reviews