Katten zijn net vrienden: ze jatten eten van je bord, ze willen aandacht als je geen zin hebt en vice versa, ze liggen te slapen op een krant waar je al anderhalf uur naar zoekt en ten slotte gaan ze dood, met achterlating van een diep en machteloos verdriet. Na vele vergeefse bezoeken met haar stokoude witte kater Harry aan een dierenarts die 'geen dier kan doodmaken' legt Harry begin deze eeuw toch nog op nogal curieuze wijze het loodje. Nooit meer een nieuwe, besluit Witteman, want verdriet is er immers al genoeg. Maar haar kinderen blijven steeds snerpend zeuren om een huisdier, en die twee 'tamme' ratten in Den Haag blijken bepaald niet de oplossing. Met veel omtrekkende bewegingen weet Witteman de aanschaf van een kat nog jaren uit te stellen, maar eenmaal beland in een groene buitenwijk van het verre Washington komt het er toch van, zelfs met twee katten tegelijk: de inmiddels legendarisch domme, dikke Lola, en haar schrandere, atletische broertje Ziggy. Ziggy wordt al spoedig doodgereden en begraven in de zonnige achtertuin, het gezin radeloos van smart achterlatend. Jarenlang regeert Lola vervolgens haar imperium alléén; slapend, in de weg liggend, of scheel kijkend van onbenulligheid. Dan arriveert het kleine streepjespoesje Siepie, en ontvouwt zich een koningsdrama dat door 100 000 volgers op Twitter gevolgd wordt. Kattenliefde is een klassiek literair thema. Tijd voor een bundeling van Wittemans kattenobservaties, aangevuld met een keur aan dierenverhalen.
Ik ben gek op de columns van Witteman, ik mis ze nog steeds in de Volkskrant. Gelukkig worden haar stukjes gebundeld zodat je ze gewoon kunt blijven lezen. Mijn Achterlijke Kat Lola is een al wat ouder boek en hoewel zeker niet haar beste, toch nog steeds grappig. Ik heb zelf ook een poes met ernstig verstandelijke beperkingen en het troost me dat ik blijkbaar niet de enige ben. Mijn kat heeft net zo'n hekel aan mij als ik aan haar en ik weet nu al dat ze mij gaat overleven, gewoon uit etterigheid.
Toen ik dit boek oppakte verwachtte ik een gezellig, luchtig boekje over de kat(ten). Daarvoor in de plaats kreeg ik een onsamenhangende verzameling van columns/korte verhalen die weliswaar regelmatig een rolletje van een kat hebben, maar allerminst leuk zijn. De columns zitten vol met uitspraken die dieronvriendelijk zijn en zelfs toegeven aan verwaarlozing. Af en toe zijn de ‘grappige’ momenten zelfs grenzend aan mishandeling en zeker totaal onverantwoord. En what’s up met schrijven, meerdere keren, over dat je euthanasie middelen van een dierenarts mee naar huis kreeg om de kat zelf in te slapen? Waarom zou je hierover schrijven alsof het grappig of toelaatbaar is? Compleet belachelijk!
Dit is kort gezegd het meest waardeloze boek wat ik ooit over dieren heb gelezen.
Ontspannend boek over katten en andere pluizige ballen. Heb ook van de foto's genoten, wat een knappe miauwers. Herkenbaar voor elk baasje. Hardop lachen!
Moeilijk te beoordelen als geheel. Bij vlagen charmant en grappig, maar andere delen zijn volledig niet aan mij besteed. Wel leuk om gelezen te hebben.
Je merkt dat de auteur van dit boek een columniste is, het verhaal is opgedeeld in hele korte hoofdstukken/verhalen die vlot weglezen. Dit kort en bondige boek lees je weg op een uurtje en is doorspekt van de (droge, sarcastische) humor. Het boek zal heel herkenbaar zijn voor alle kattenbaasjes maar is ook best grappig als je geen fan bent van poezels.
Sylvia beschrijft haar hele geschiedenis aan huisdieren waarbij onder andere ratten, katten, kikkervisjes en een vis de revue passeren. De columniste heeft op verschillende plekken ter wereld gewoond en wanneer ze uit de doeken doet hoe de huisdieren hun thuis vonden bij haar en haar gezin is dit echt vaak hilarisch.
Dit boek is een prima licht tussendoortje maar geen literair hoogstandje, al denk ik wel dat ik haar columns zeker zal weten te smaken.
*audioboek* Als columns kan ik me voorstellen dat het best leuk is er af en toe één te lezen, als gebundeld boek raakt het zijn charme echter kwijt. Een beetje een zooitje met af en toe een grappige of herkenbare zin. De delen die over katten gaan, gaan vooral over hoe raar ze zijn en wat er allemaal voor bizarre dingen gebeuren. Ik miste een beetje de kattenliefde.
This book is based on a series of newspaper columns of the author about the various cats and other animals in her life. Mildly entertaining, but I'm not a fan of the sarcastic humor in some of the stories.
Heel herkenbaar als je een kat hebt. Sylvia Witteman schrijft erg grappig. Leuke korte verhalen voor het slapengaan, geen hoogstaande literatuur, maar leest wel lekker weg.
Onregelmatige collectie. Soms - inherent aan columns - wat oppervlakkig en leukig - maar treft bij momenten heel goed de vreemde band tussen mens en dier, én het egocentrische van katten.
Dit boek met de meest aantrekkelijke titel ooit, weet jammer genoeg compleet niet te overtuigen.
Sylvia Witteman verzamelt een aantal columns waarin ze van ver of dichtbij haar kat Lola vermeldt. De eerste columns gaan trouwens over de beesten die ze voor de komst van Lola in haar leven had en de laatste over haar Artis-avonturen (dat is dus de dierentuin in Amsterdam), waarbij ze het vooral niet kan begrijpen dat de dieren daar geen namen meer krijgen. Het boek sluit af met foto's van de dierentuindieren en de naam die zij dan maar aan hen gaf.
Teleurstellend. Meer kan ik er niet van zeggen. Oh ja, en blij dat ik het niet gekocht heb, maar het bij de bibliotheek gehaald heb...
Hergelezen in de vakantie. Ik vond het wel weer eens tijd, het is immers al twee jaar geleden. Nog steeds leuk om te lezen, al waren genoeg dingen nog wel erg bekend. Ik vond het wel ietwat jammer dat niet alles over Lola ging, of misschien niet direct. De foto's blijven superleuk.
Een heerlijk boek over katten, maar ook andere dieren. Natuurlijk zijn veel stukjes van andere boeken, maar het blijft leuk om ze te lezen. Leuke foto's van Lola en Siepie. :) Dit boek is zeker een aanrader.
Ik ben dol op Sylvia Witteman en voorál op Lola. ik kon niet wachten tot de bieb deze binnen zou krijgen (men, ik moest lang wachten). helaas was het lange wachten niet echt waard. heel veel columns kende ik al, het zijn dus geen nieuwe. maar, verder was hij weer leuk als altijd. met groot pluspunt: foto's!