What do you think?
Rate this book
Ervan Morvan #1
Lontano
Jean-Christophe Grangé’den Kongo-Fransa-Belçika üçgeninde tüyler ürpertici, soluk soluğa bir kovalamaca.
Onlar ölümsüzlüğün sırrına vâkıf olanlardı.
İntikam hissiyle yanıp tutuşan, kötülüğün öncüleriydi.
Zamanın ve mekânın ötesine geçebilenlerdi. Afrika’nın derinliklerinden getirdikleri kara büyüleriyle aklın sınırlarını aşanlardı.
Onlar ölümsüzlüğün sırrına vâkıf olanlardı.
İntikam hissiyle yanıp tutuşan, kötülüğün öncüleriydi.
Zamanın ve mekânın ötesine geçebilenlerdi. Afrika’nın derinliklerinden getirdikleri kara büyüleriyle aklın sınırlarını aşanlardı.
655 pages, Paperback
First published September 2, 2015
123 people are currently reading
1087 people want to read
About the author
Jean-Christophe Grangé
69 books2,080 followersJean-Christophe Grangé est un journaliste, reporter international, écrivain, scénariste né le 15 juillet 1961 à Boulogne-Billancourt. Il est l'un des rares écrivains français dans le domaine du thriller à s'être fait un nom aux États-Unis.
Après une maîtrise de lettres à la Sorbonne (axée sur Gustave Flaubert), il devient rédacteur publicitaire, puis travaille pour une agence de presse. En 1989, à 28 ans, il devient grand reporter international, travaillant pour des magazines aussi divers que Paris Match, le Sunday Times ou le National Geographic.
Puis il devient journaliste indépendant en créant la société L & G. Dès lors, il se débrouille pour monter financièrement tous ses voyages lui-même. Les reportages qui en sont issus, le mènent aux quatre coins du monde et constituent une importante source d'inspiration pour ses écrits littéraires. C'est au cours de cette période qu'il obtient deux récompenses importantes dans le monde journalistique : le Prix Reuter (1991) et le Prix World Press (1992).
En 1994, il écrit son premier roman Le Le Vol Des Cigognes , plus remarqué par les critiques littéraires (qui vantent son « imagination féconde ») que par le grand public. Toutefois, son second roman paru en 1998, Les Riviéres Pourpres , ne passera pas inaperçu. Le succès auprès du public se confirmera d'ailleurs en 2000, année où le roman est adapté au cinéma.
En cette même année 2000 paraît Le Concile de Pierre . En 2003, il publie L'Empire des loups . En 2004 sort La Ligne Noire , premier tome d'une trilogie de romans sur la « compréhension du mal sous toutes ses formes ». Au niveau des ventes, le succès ne se dément pas avec le deuxième volet de cette trilogie, Le Serment Des Limbes sorti en 2007.
Parallèlement à sa carrière de romancier, il continue à travailler pour le cinéma : outre l'adaptation des Rivières pourpres, il a également écrit le scénario de Vidocq (de Jean-Christophe Comar dit Pitof en 2001) et a collaboré à la plupart des réalisations ou projets tirés de ses romans.
Il s'est lancé dans l'écriture d'une histoire originale pour une bande dessinée en trois volumes, La Malediction De Zener , dessinée par Philippe Adamov . Il s'agit du prologue du roman Le Concile de Pierre.
Il sort Miserere en 2008 et La forêt des Mânes le 2 septembre 2009 (fin de la trilogie du mal, après La Ligne noire et Le Serment des limbes).
Selon l'auteur, il s'agit d'« une remontée vers le Mal primitif et préhistorique ».
Le Passager , son dernier roman, sort en sept
Après une maîtrise de lettres à la Sorbonne (axée sur Gustave Flaubert), il devient rédacteur publicitaire, puis travaille pour une agence de presse. En 1989, à 28 ans, il devient grand reporter international, travaillant pour des magazines aussi divers que Paris Match, le Sunday Times ou le National Geographic.
Puis il devient journaliste indépendant en créant la société L & G. Dès lors, il se débrouille pour monter financièrement tous ses voyages lui-même. Les reportages qui en sont issus, le mènent aux quatre coins du monde et constituent une importante source d'inspiration pour ses écrits littéraires. C'est au cours de cette période qu'il obtient deux récompenses importantes dans le monde journalistique : le Prix Reuter (1991) et le Prix World Press (1992).
En 1994, il écrit son premier roman Le Le Vol Des Cigognes , plus remarqué par les critiques littéraires (qui vantent son « imagination féconde ») que par le grand public. Toutefois, son second roman paru en 1998, Les Riviéres Pourpres , ne passera pas inaperçu. Le succès auprès du public se confirmera d'ailleurs en 2000, année où le roman est adapté au cinéma.
En cette même année 2000 paraît Le Concile de Pierre . En 2003, il publie L'Empire des loups . En 2004 sort La Ligne Noire , premier tome d'une trilogie de romans sur la « compréhension du mal sous toutes ses formes ». Au niveau des ventes, le succès ne se dément pas avec le deuxième volet de cette trilogie, Le Serment Des Limbes sorti en 2007.
Parallèlement à sa carrière de romancier, il continue à travailler pour le cinéma : outre l'adaptation des Rivières pourpres, il a également écrit le scénario de Vidocq (de Jean-Christophe Comar dit Pitof en 2001) et a collaboré à la plupart des réalisations ou projets tirés de ses romans.
Il s'est lancé dans l'écriture d'une histoire originale pour une bande dessinée en trois volumes, La Malediction De Zener , dessinée par Philippe Adamov . Il s'agit du prologue du roman Le Concile de Pierre.
Il sort Miserere en 2008 et La forêt des Mânes le 2 septembre 2009 (fin de la trilogie du mal, après La Ligne noire et Le Serment des limbes).
Selon l'auteur, il s'agit d'« une remontée vers le Mal primitif et préhistorique ».
Le Passager , son dernier roman, sort en sept
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 204 reviews
August 8, 2016
Öncelikle abv Grange.
Bir; devamını yazacak mısın? Tabii ki yazmayacaksın çünkü biz kimiz ki tüm cevapları öğrenelim...
İki; devamını yazmayacaksan neden böyle bi son yazdın? Kitabının üçte birlik kısmı kesilmiş gibi duruyor, ya da son düzlükte çok sıkılıp asıl kurguyu değiştirdin ve kitap bi an önce bitsin diye alelacele bambaşka bi son yazdın. Neden öyle yaptın :/
Üç; son 100 sayfaya, okuyana önümüzdeki 42 yıl boyunca yetecek ölçüde şok edici olayları sıkıştırmışsın, iyi hoş da o zaman önceki bilmem kaç sayfada bizi o kadar oyalamasaydın :( Daha fazla yazamayacağım sen kesin yazmaktan sıkılıp kitabı sonlara doğru bırakmışsın ve ben buna çok kırıldım, Reverdi beye yaptığından daha çok bile kırılmış olabilirim :/
Dört; I hate you but I love you. Always :")
Bir; devamını yazacak mısın? Tabii ki yazmayacaksın çünkü biz kimiz ki tüm cevapları öğrenelim...
İki; devamını yazmayacaksan neden böyle bi son yazdın? Kitabının üçte birlik kısmı kesilmiş gibi duruyor, ya da son düzlükte çok sıkılıp asıl kurguyu değiştirdin ve kitap bi an önce bitsin diye alelacele bambaşka bi son yazdın. Neden öyle yaptın :/
Üç; son 100 sayfaya, okuyana önümüzdeki 42 yıl boyunca yetecek ölçüde şok edici olayları sıkıştırmışsın, iyi hoş da o zaman önceki bilmem kaç sayfada bizi o kadar oyalamasaydın :( Daha fazla yazamayacağım sen kesin yazmaktan sıkılıp kitabı sonlara doğru bırakmışsın ve ben buna çok kırıldım, Reverdi beye yaptığından daha çok bile kırılmış olabilirim :/
Dört; I hate you but I love you. Always :")
May 31, 2016
Lontano baştan sona ürperticiydi. Ortamlar sert, acımasız, mistik, askeri ve genel anlamda oldukça inandırıcıydı. Nadir yazar bir romanın arkasına bu kadar büyük bir araştırma ve deneyim yükleyebilirdi.
Grange eski kitaplarındaki performansına dönmüş diyebilirim sanırım. Son iki kitabı (Sisle Gelen Yolcu ve Kaiken) biraz hayal kırıklığıydı benim için. Siyah Kan veya Leyleklerin Uçuşundaki derinliği ve heyecanı bulamamıştım. Fakat Lontano, Grange takıntımı yeniden canlandırdı!
Kitapta yardımcı ve figüran olarak sürüyle karakter var. Benzer şekilde mekanlar, ülkeler, kurumlar da sayıca fazla ve ayrıntılı. Ama yazar bunların içinde boğmadan hikayesini anlatmayı başarıyor. Hikayenin temelinde ve genelinde karanlık hakim, Afrikanın boğucu sıcağı hakim gibi. Grange yine çok az insanın keşfedeceği ve ele alacağı kavramları konu almış. Kara büyü, şifacılık, vahşi ayinler ve totemler...
Büyük zevk alarak okudum. Tekrar okunacak kadar da güzeldi bence!
Grange eski kitaplarındaki performansına dönmüş diyebilirim sanırım. Son iki kitabı (Sisle Gelen Yolcu ve Kaiken) biraz hayal kırıklığıydı benim için. Siyah Kan veya Leyleklerin Uçuşundaki derinliği ve heyecanı bulamamıştım. Fakat Lontano, Grange takıntımı yeniden canlandırdı!
Kitapta yardımcı ve figüran olarak sürüyle karakter var. Benzer şekilde mekanlar, ülkeler, kurumlar da sayıca fazla ve ayrıntılı. Ama yazar bunların içinde boğmadan hikayesini anlatmayı başarıyor. Hikayenin temelinde ve genelinde karanlık hakim, Afrikanın boğucu sıcağı hakim gibi. Grange yine çok az insanın keşfedeceği ve ele alacağı kavramları konu almış. Kara büyü, şifacılık, vahşi ayinler ve totemler...
Büyük zevk alarak okudum. Tekrar okunacak kadar da güzeldi bence!
May 27, 2016
Grange, Grange, Grange... Başka söze gerek yok. Yine döktürmüş. Tek diyecegim "sen alışveriş listesi yaz, ben yine de okurum"
October 6, 2023
Дуже потужний і захопливий детектив з неочікуваною розвʼязкою.
September 6, 2024
Колоритна сімейка, кожен зі своїм секретами і вадами. Цікава лінія розслідування і ще цікавіше як складеться ця любовна лінія
June 9, 2016
Рекомендую всем любителям хорора, триллера и запутанного детектива. Очередной сюжет, который держит до последней страницы, как мозайку собирая целостную картину из мотивов, секретов, тайн серийного убийцы, вдохновленного магическими защитными обрядами африканских колдунов.
Один из немногих писателей, у которого прочитал полностью все произведения и время от времени перепроверяю не вышло ли что-то новое. Французы называют его своим Стивеном Кингом и называют его заслуженно, так как у него нет ни одного рядового произведения - абсолютно все захватывающие, впечатляющие, интригующие.
Один из немногих писателей, у которого прочитал полностью все произведения и время от времени перепроверяю не вышло ли что-то новое. Французы называют его своим Стивеном Кингом и называют его заслуженно, так как у него нет ни одного рядового произведения - абсолютно все захватывающие, впечатляющие, интригующие.
August 5, 2016
Grange çıtayı o kadar yükseltiyor ki ondan sonra okuduğum diğer polisiyeler çok yavan kalıyor.Yine muhteşem bir kurgu,ilgi çekici karakterler.Üçlemenin diğer kitaplarını da sabırsızlıkla bekliyorum.
November 7, 2019
Familiendrama, Wirtschaftskrimi und seltsamer Serientäterstory sind in diesem Roman aufs engste miteinander verknüpft. Wurde wirklich von der Auflösung überrascht, Grangé verpatzt dieses mal nicht das Finale und hält beim Erkunden der Abwege und seelischen Abgründe bis zuletzt die Spannung hoch.
May 31, 2016
BU NASIL SON?!
July 19, 2016
Kitabı bu kadar uzun sürede okumamın iki sebebi var;
1. İlk başların çok sıkıcı olması
2. Baskı kitap okumaktaki beceriksizliğim.
Kitabın pdfini bulmayı becerdikten sonra da hızla bitirdim. Son 100 sayfa zaten nefessiz okunuyordu. Artık bilindiği üzere bu kitabın bir de devamı var, onun yayınlanmasını bekliyorum. Umarım e-kitap çıkar.
Özetle;
Bir de ne olur ikinci kitapta Morvan klanının kızı, küçük oğlu ve küçük oğlunun eski karısı, aka sinir bozucu Sofia olmasın.
1. İlk başların çok sıkıcı olması
2. Baskı kitap okumaktaki beceriksizliğim.
Kitabın pdfini bulmayı becerdikten sonra da hızla bitirdim. Son 100 sayfa zaten nefessiz okunuyordu. Artık bilindiği üzere bu kitabın bir de devamı var, onun yayınlanmasını bekliyorum. Umarım e-kitap çıkar.
Özetle;
Bir de ne olur ikinci kitapta Morvan klanının kızı, küçük oğlu ve küçük oğlunun eski karısı, aka sinir bozucu Sofia olmasın.
June 16, 2016
Je découvre le style Grangé. J'aime. Je découvre que ce livre fait partie d'une trilogie. Je viens de finir le premier tome et j'ai déjà acheté le second. C'est qu'on s'attache vite à la famille Morvan. Curieuse famille que voilà. Grangé plante le décor dans une famille parisienne bourgeoise remplie de secrets.
En début de lecture, on est éprouve une certaine répulsion pour le père. On suit avec intérêt l'enquête du fils ainé. On est triste pour le second fils. On s'inquiète pour la petite dernière. On a pitié pour la mère. Au fil des pages, les caractères s'affinent. Les détails de la vie intime et de la psychologique de chaque personnage modifient notre jugement. Un salaud de père pas si salaud. Une maman pas si fragile. Des enfants pas si paumés. Chaque nouvelle info apporte une nouvelle dimension aux personnages.
Grangé plante bien les décors. On y est en Bretagne. On peut ressentir la froide pluie et le vent. On est dans l'hélico et le bateau avec les héros. On ressent la nausée düe au remous de l'océan. La Belgique et Paris décrites par les personnages prennent une toute autre apparence...
On avance pas à pas avec les enquêteurs. les indices sont distillés au compte-goutte à un bon rythme. Pas de temps morts. La fin s'envole. Les chapitre deviennent plus courts. Une sensation de de dynamisme. Impossible de trouver le coupable avant l'avant-dernier chapitre. Une totale surprise !
Bref, j'ai aimé. Je recommande vivement.
En début de lecture, on est éprouve une certaine répulsion pour le père. On suit avec intérêt l'enquête du fils ainé. On est triste pour le second fils. On s'inquiète pour la petite dernière. On a pitié pour la mère. Au fil des pages, les caractères s'affinent. Les détails de la vie intime et de la psychologique de chaque personnage modifient notre jugement. Un salaud de père pas si salaud. Une maman pas si fragile. Des enfants pas si paumés. Chaque nouvelle info apporte une nouvelle dimension aux personnages.
Grangé plante bien les décors. On y est en Bretagne. On peut ressentir la froide pluie et le vent. On est dans l'hélico et le bateau avec les héros. On ressent la nausée düe au remous de l'océan. La Belgique et Paris décrites par les personnages prennent une toute autre apparence...
On avance pas à pas avec les enquêteurs. les indices sont distillés au compte-goutte à un bon rythme. Pas de temps morts. La fin s'envole. Les chapitre deviennent plus courts. Une sensation de de dynamisme. Impossible de trouver le coupable avant l'avant-dernier chapitre. Une totale surprise !
Bref, j'ai aimé. Je recommande vivement.
December 12, 2018
Lontano benim için uzadıkça uzayan, bitmedikçe bitmeyen, son 50 sayfayı dayak yemiş Rocky gibi hayata tutunmaya çalışarak okudum. 650 sayfa heyecan duymadığınız bir polisiye okumak için çok fazlaymış. Heyecan duymadım çünkü kitap hep aynı çizgide gitti. Ne herhangi bir yerinde temposunu artırdı, ne de bir sondaki sayfayı kovalayacak kadar merak uyandırdı. Hatta sanki sol üst köşeden bir dış ses çoktan olup bitmiş olayları üçüncü bir kişinin ağzından anlatıyor gibiydi.
Hala herkes Kızıl Nehirler'i konuşuyor. Sonrasında da bir düşüşten bahsediyor. Kızıl Nehirler çok popüler ve çok iyi olabilirdi ama herkes de yanılıyor olamaz. Açıkçası ben bu "düşüş" döngüsünü (iki tanesi hariç yazarın tüm kitaplarını okumuş biri olarak) Sisle Gelen Yolcu'yla kırdığını düşünüyordum ama belli ki benim açımdan kıramamış.
İş yoğunluğunu da hesaba katınca gereğinden fazla uzun sürdüğünü düşündüğüm bu eserin ardından seveceğime kesin gözüyle baktığım bir kitaba başlamam lazım ki etkisini kısa sürede unutayım.
Herkese keyifli okumalar!
Hala herkes Kızıl Nehirler'i konuşuyor. Sonrasında da bir düşüşten bahsediyor. Kızıl Nehirler çok popüler ve çok iyi olabilirdi ama herkes de yanılıyor olamaz. Açıkçası ben bu "düşüş" döngüsünü (iki tanesi hariç yazarın tüm kitaplarını okumuş biri olarak) Sisle Gelen Yolcu'yla kırdığını düşünüyordum ama belli ki benim açımdan kıramamış.
İş yoğunluğunu da hesaba katınca gereğinden fazla uzun sürdüğünü düşündüğüm bu eserin ardından seveceğime kesin gözüyle baktığım bir kitaba başlamam lazım ki etkisini kısa sürede unutayım.
Herkese keyifli okumalar!
May 28, 2021
Grange’nın cidden sorunlu bir kaç romanından sonra gelen görece ilaç gibi bir kitap.
Dikkatli bir okuyucu katili kitabın neredeyse ortalarında bulabilir. Süreç aktarımı ve tasvirlerin canlılığı insanı bağlıyor.
Ve dikkat aslında bir serinin de ilk kitabı.
Dikkatli bir okuyucu katili kitabın neredeyse ortalarında bulabilir. Süreç aktarımı ve tasvirlerin canlılığı insanı bağlıyor.
Ve dikkat aslında bir serinin de ilk kitabı.
April 28, 2018
Lontano fait partie de ces titres qui me rappellent les qualités que j’avais trouvées au Vol des Cigognes : une intrigue qui s’éparpille en plusieurs axes, des personnages très vite totalement dépassés par des événements ou autorités sur lesquels ils n’ont qu’une influence toute relative, nonobstant leur statut ou compétences, souvent des têtes brûlées qui vont néanmoins se jeter dans la gueule du loup couteau au poing, sur fond de pays étranger (là aussi, encore en Afrique), dans un contexte social, économique, militaire désastreux ou du moins compliqué. Je me souviens avoir lu que Grangé a travaillé comme reporter, même si je ne sais pas où il a voyagé exactement, et j’ai toujours l’impression qu���il s’inspire parfois énormément de ses expériences (si ce n’est pas le cas je suis suffisamment novice en la matière pour être convaincue) – en tous cas il donne suffisamment de détails et d’explications sur sa République Démocratique du Congo (RDC) pour d’une part m’en apprendre pas mal, mais aussi parfois me perdre un peu (parce que je n���y connais rien de rien), et m’envoyer sur Internet chercher un peu plus de choses, réaliser que oui, bien sûr, un certain nombre de personnages présentés comme importants ne peuvent être que fiction dans le cadre du roman puisqu’il les tue, et les relie ou non à l’intrigue principale. Et pourtant en arrière-plan, servant de cadre, semble apparaître un réel Congo, dans lequel je n’ai pas du tout envie de passer mes vacances, mais sur lequel je suis bien contente d’avoir l’occasion de me cultiver, et qui fournit à l’intrigue un cadre formidable qui tour à tour fascine et horrifie les Morvan qui y sont confrontés.
Je rappelle pour ceux qui ne connaîtraient pas l’auteur qu’il aime assez faire dans le thriller fourmillant de péripéties et de courses-poursuites, avec quasiment toujours un assassin qui tue de manière gore et le plus souvent rituelle, et un héros sans peur mais pas forcément sans reproches qui va aller au charbon bille en tête. Si le genre ne vous convient pas vous pouvez passer votre chemin sur sa bibliographie complète, ou au contraire foncer si ça correspond à vos attentes. 😉
J’ai particulièrement aimé sa petite famille de névrosés (à chacun sa tare et ses secrets), que l’on suit tour à tour et qui vont tous servir l’intrigue à leur manière. Ou peut reprocher à l’auteur un certain sens du drama ou de la surenchère dans la construction de ses personnages, en particulier de ses héros ; personnellement j’ai accepté cela comme faisant partie de son style, et même du genre thriller moderne dans sa globalité., et en même temps je trouve qu’il décrit et justifie sans trop de mal les comportements et caractéristiques souvent borderline de ses personnages, contrairement à d’autres auteurs que j’ai pu lire. J’apprécie au moins qu’il nous construise des personnages en demi-teinte, qui sont rarement tout blancs ou tout noirs, et j’ai éprouvé pas mal de sympathie pour cette famille « à problèmes » qui malgré tout se serre les coudes tout en se faisant un certain nombre de coups dans le dos selon leurs motivations.
"Erwan n’avait pas insisté. Il devait rentrer à Paris au plus vite. Pour embrasser sa petite sœur qui lui cracherait au visage. Calmer son père qui l’écouterait le doigt sur la détente. Jouer les arbitres dans cette famille de cinglés toujours au bord de l’explosion."
NB : Si Congo Requiem reprend effectivement l’histoire quasiment là où elle s’arrête dans Lontano, j’ai tout de même eu la bonne surprise d’avoir une « vraie » conclusion à ce dernier. Vous pouvez donc vous abstenir d’avoir Congo Requiem sous la main et finir tranquillement votre livre. 😉 Par contre si vous lisez Congo en premier, alors vous allez vous spoiler une grande partie de Lontano.
Je rappelle pour ceux qui ne connaîtraient pas l’auteur qu’il aime assez faire dans le thriller fourmillant de péripéties et de courses-poursuites, avec quasiment toujours un assassin qui tue de manière gore et le plus souvent rituelle, et un héros sans peur mais pas forcément sans reproches qui va aller au charbon bille en tête. Si le genre ne vous convient pas vous pouvez passer votre chemin sur sa bibliographie complète, ou au contraire foncer si ça correspond à vos attentes. 😉
J’ai particulièrement aimé sa petite famille de névrosés (à chacun sa tare et ses secrets), que l’on suit tour à tour et qui vont tous servir l’intrigue à leur manière. Ou peut reprocher à l’auteur un certain sens du drama ou de la surenchère dans la construction de ses personnages, en particulier de ses héros ; personnellement j’ai accepté cela comme faisant partie de son style, et même du genre thriller moderne dans sa globalité., et en même temps je trouve qu’il décrit et justifie sans trop de mal les comportements et caractéristiques souvent borderline de ses personnages, contrairement à d’autres auteurs que j’ai pu lire. J’apprécie au moins qu’il nous construise des personnages en demi-teinte, qui sont rarement tout blancs ou tout noirs, et j’ai éprouvé pas mal de sympathie pour cette famille « à problèmes » qui malgré tout se serre les coudes tout en se faisant un certain nombre de coups dans le dos selon leurs motivations.
"Erwan n’avait pas insisté. Il devait rentrer à Paris au plus vite. Pour embrasser sa petite sœur qui lui cracherait au visage. Calmer son père qui l’écouterait le doigt sur la détente. Jouer les arbitres dans cette famille de cinglés toujours au bord de l’explosion."
NB : Si Congo Requiem reprend effectivement l’histoire quasiment là où elle s’arrête dans Lontano, j’ai tout de même eu la bonne surprise d’avoir une « vraie » conclusion à ce dernier. Vous pouvez donc vous abstenir d’avoir Congo Requiem sous la main et finir tranquillement votre livre. 😉 Par contre si vous lisez Congo en premier, alors vous allez vous spoiler une grande partie de Lontano.
April 30, 2018
Жан-Крістоф Гранже належить до тих авторів, які, так би мовити, «довго запрягають», зате потім влаштовують таааку поїздочку, що куди там «американським гіркам»! З «Лонтано» вийшло приблизно так само — початок дещо затягнений, фінал — надто відкритий, зате серединка соковита, м’ясиста, динамічна — така, як і має бути у порядних трилерів-детективів.
Спершу автор знайомить нас з сім’єю (чи доречніше сказати, кланом?) Морванів. Батько, Грегуар — «сірий кардинал французької безпеки», підступний і безстрашний, блискучий флік, хитрий комерсант і домашній тиран з прагненням «забезпечити дітям щасливе майбутнє», не питаючи в них, що вони насправді хочуть. Його дружина Меггі, жертва постійних побоїв, яка жертвою, однак, не почувається. Старший син Ерван — флік, один з найкращих полісменів-оперативників, самотній і обтяжений почуттям провини за те, що не може врятувати сім’ю від «благих намірів» батька. Середній син Лоїк — вродливий наркоман-буддист, успішний фінансист, який зазнав тотальної віддачі з власним життям. І донька Гаель, яка мріяла про кар’єру кіноакторки, але натомість все переконливіше виглядає в ролі елітної повії. Коротше, ще та сімейка, де за дорогими і блискучими фасадами ховається бруд, кров і смерть.
А за ними всіма майорить привид Африки. Саме там, у Конго (тоді ще Заїрі) глава сімейства заклав основи свого капіталу, вхопившись за розробку родовищ колтану, а також підвалини кар’єри, упіймавши небезпечного злочинця, Людину-цвяха, який з особливою жорстокістю убивав молодих жінок, перетворюючи їх на амулети культу йомбе. Людина-цвях помирає у психіатричній в’язниці французькій Бретані — і зовсім неподалік через три роки стається злочин, який вказує на те, що маніяк відродився. За його розслідування береться Ерван Морван, і незабаром розуміє прикрий факт: усі ниточки цієї історії, усі жертви нових убивств тягнуться до його батька…
Цей товстенький (на 700+ сторінок!) роман багатий на несподівані сюжетні повороти і цікаві факти з різних сфер науки і життя (я, наприклад, дізналася дещо нове про сексуальні збочення і способи використання стовбурових клітин 🙂 . І це для мене дуже вагомі плюси: хороша книжка має захоплювати і відкривати нові горизонти 🙂
Щодо мінусів, то мені не дуже подобається те, якими створює автор своїх персонажів-фліків (фліками у Франції називають полісменів, якщо-що:). Хоча «Лонтано» — лише другий роман Жана-Крістофа Гранже, який я читала (першим були «Багряні ріки»), але тенденція та сама: центральний персонаж — флік, який працює досить ефективно, але постійно і з насолодою перевищує службові повноваження, що нерідко закінчується зламаними носами і відстреленими в ході неофіційного допиту пальцями. Невмотивована жорстокість і відчуття безкарності — це характерні риси пострадянських міліціонерів, і дуже мені хотілося б вірити, що європейські правоохоронці — інші, але Гранже переконує: всі вони однакові. Та зрештою, це моя приватна заморочка 🙂
Загалом же, якщо не боїтеся сцен жорстокості (так, видання має обмеження «18+») і маєте терпіння продиратися крізь нуднуватий початок, щоб добратися до цікавої серединки, то сміливо беріться за «Лонтано». Кілька вечорів читацького екшену гарантовано! Якщо ж ви іще не впевнені, чи вистачить вам натхнення на цю книгу, спробуйте розпочати знайомство з автором з якогось менш об’ємного роману — звикнете до стилю автора, а якщо сподобається, то й історія впливової сімейки фліків і конголезьких привидів родом з минулого принесе вам задоволення!
До речі, фінал у цьому романі не даремно аж настільки відкритий 🙂 «Лонтано» — це лише початок. Сподівюся, і продовження вийде українською (страх цікаво, чим же вся історія закінчилася!)
Спершу автор знайомить нас з сім’єю (чи доречніше сказати, кланом?) Морванів. Батько, Грегуар — «сірий кардинал французької безпеки», підступний і безстрашний, блискучий флік, хитрий комерсант і домашній тиран з прагненням «забезпечити дітям щасливе майбутнє», не питаючи в них, що вони насправді хочуть. Його дружина Меггі, жертва постійних побоїв, яка жертвою, однак, не почувається. Старший син Ерван — флік, один з найкращих полісменів-оперативників, самотній і обтяжений почуттям провини за те, що не може врятувати сім’ю від «благих намірів» батька. Середній син Лоїк — вродливий наркоман-буддист, успішний фінансист, який зазнав тотальної віддачі з власним життям. І донька Гаель, яка мріяла про кар’єру кіноакторки, але натомість все переконливіше виглядає в ролі елітної повії. Коротше, ще та сімейка, де за дорогими і блискучими фасадами ховається бруд, кров і смерть.
А за ними всіма майорить привид Африки. Саме там, у Конго (тоді ще Заїрі) глава сімейства заклав основи свого капіталу, вхопившись за розробку родовищ колтану, а також підвалини кар’єри, упіймавши небезпечного злочинця, Людину-цвяха, який з особливою жорстокістю убивав молодих жінок, перетворюючи їх на амулети культу йомбе. Людина-цвях помирає у психіатричній в’язниці французькій Бретані — і зовсім неподалік через три роки стається злочин, який вказує на те, що маніяк відродився. За його розслідування береться Ерван Морван, і незабаром розуміє прикрий факт: усі ниточки цієї історії, усі жертви нових убивств тягнуться до його батька…
Цей товстенький (на 700+ сторінок!) роман багатий на несподівані сюжетні повороти і цікаві факти з різних сфер науки і життя (я, наприклад, дізналася дещо нове про сексуальні збочення і способи використання стовбурових клітин 🙂 . І це для мене дуже вагомі плюси: хороша книжка має захоплювати і відкривати нові горизонти 🙂
Щодо мінусів, то мені не дуже подобається те, якими створює автор своїх персонажів-фліків (фліками у Франції називають полісменів, якщо-що:). Хоча «Лонтано» — лише другий роман Жана-Крістофа Гранже, який я читала (першим були «Багряні ріки»), але тенденція та сама: центральний персонаж — флік, який працює досить ефективно, але постійно і з насолодою перевищує службові повноваження, що нерідко закінчується зламаними носами і відстреленими в ході неофіційного допиту пальцями. Невмотивована жорстокість і відчуття безкарності — це характерні риси пострадянських міліціонерів, і дуже мені хотілося б вірити, що європейські правоохоронці — інші, але Гранже переконує: всі вони однакові. Та зрештою, це моя приватна заморочка 🙂
Загалом же, якщо не боїтеся сцен жорстокості (так, видання має обмеження «18+») і маєте терпіння продиратися крізь нуднуватий початок, щоб добратися до цікавої серединки, то сміливо беріться за «Лонтано». Кілька вечорів читацького екшену гарантовано! Якщо ж ви іще не впевнені, чи вистачить вам натхнення на цю книгу, спробуйте розпочати знайомство з автором з якогось менш об’ємного роману — звикнете до стилю автора, а якщо сподобається, то й історія впливової сімейки фліків і конголезьких привидів родом з минулого принесе вам задоволення!
До речі, фінал у цьому романі не даремно аж настільки відкритий 🙂 «Лонтано» — це лише початок. Сподівюся, і продовження вийде українською (страх цікаво, чим же вся історія закінчилася!)
July 24, 2016
Книга, которая держит в напряжении, мне прям так и хотелось скорее узнать, ну кто же маньяк, кто он?!
Здесь и семейная страшная тайна, которую так и не раскрыли, и жестокость и маньяки -извращенцы, а ещё Африка, во всей своей красе, фондовые рынки, наркотики - сюжет лихой.
Автор не жалеет своих героев, показывает все их пороки без прикрас, что не мешает проникнуться ко многим из них симпатией.
Любителям атмосферных кровавых триллеров точно понравится.
Здесь и семейная страшная тайна, которую так и не раскрыли, и жестокость и маньяки -извращенцы, а ещё Африка, во всей своей красе, фондовые рынки, наркотики - сюжет лихой.
Автор не жалеет своих героев, показывает все их пороки без прикрас, что не мешает проникнуться ко многим из них симпатией.
Любителям атмосферных кровавых триллеров точно понравится.
November 1, 2016
Kitabın hem boyutu büyük hem sayfa sayısı fazla hemde başları gereksiz ayrıntılarla dolu olunca okumam yaklaşık 12 günü buldu sırf bu yüzden bile düşük bir puan vermeyi düşünüyordum ama yarısından sonra herşey toparlandı. Çok çok iyi kurgulanmış bir polisiye. Katlin kim olduğunu asla anlayamayacağınız türlerden. Bir puan eksik verme nedenim başlardaki gereksiz ayrıntılarla kitabın bu kadar uzatılması. Yoksa beşte beşlik bir kitap.
December 28, 2023
я б визначила цей твір Гранже як «трилер-сімейна сага». а так як мені подобається і один, й інший жанр, то разом — подвійне задоволення. я навіть відклала «Казку» Кінга, поки не закінчила «Лонтано» :))
родинні таємниці, африканські містичні культи, криваві серійні вбивства (з детальними описами — тому хто сильно вразливий, будьте обачні) і відкритий фінал книги. бо є друга частина «Конго. Реквієм». думаю, що за кілька днів повернусь до сімейства Морванів.
родинні таємниці, африканські містичні культи, криваві серійні вбивства (з детальними описами — тому хто сильно вразливий, будьте обачні) і відкритий фінал книги. бо є друга частина «Конго. Реквієм». думаю, що за кілька днів повернусь до сімейства Морванів.
Read
July 6, 2016Grange zaman zaman hayal kırıklığına uğratsa da Lontano, en iyi kitaplarından biri olmaya aday. ^^
October 20, 2016
Grange bunun devamını yazmalı muhakkak.Kafamda deli sorularla bitti kitap.
May 27, 2017
Grange sevenler için okunması gerekli, ama ilk defa okuyacaksanız Kızıl Nehirlerden başlamalı derim. Biraz zor gitti. Yine de Grange Grange'dir.
nieprzeczytane
March 12, 20222022.03.12
Kończę na 144 stronie. Sądziłam, że to będzie coś dla mnie, ale to kompletnie nie moja bajka. Sensacyjno - polityczne klimaty z mało wciągającą fabułą. Mimo przesłuchania (może to był błąd) tylu stron nie wiem bardzo wiem co się dzieje, a bohaterowie, dialogi i kolejne wydarzenia nie zachęcają mnie do tego by się dowiedzieć. Przypuszczam, że to ten typ książki która nabiera sensu przy końcu, po konkretnym rozpisaniu wszystkiego, i dopiero wówczas jest szansa by ją docenić. Cóż... przy innych książkach nie trzeba czekać do końca, by było ciekawie.
Kończę na 144 stronie. Sądziłam, że to będzie coś dla mnie, ale to kompletnie nie moja bajka. Sensacyjno - polityczne klimaty z mało wciągającą fabułą. Mimo przesłuchania (może to był błąd) tylu stron nie wiem bardzo wiem co się dzieje, a bohaterowie, dialogi i kolejne wydarzenia nie zachęcają mnie do tego by się dowiedzieć. Przypuszczam, że to ten typ książki która nabiera sensu przy końcu, po konkretnym rozpisaniu wszystkiego, i dopiero wówczas jest szansa by ją docenić. Cóż... przy innych książkach nie trzeba czekać do końca, by było ciekawie.
August 4, 2024
Çok ayrıntılı çok uzun bir kitapla baş başaydım. Nihayet iki haftanın sonunda bitirdim. Afrika’da başlayıp Fransa’ya taşınan olaylar serisi, kendi içinde bir aile faciası, dışardan olaya karışanlar… Olaylar olaylar… Okunuyor mu okunuyor. Keşke şöyle bir yüz sayfa kadar daha kısa tutsaydı. Nihayetinde konu bu kitapta kapanmadı. Serinin ikinci bir kitabı daha varmış. Artık mecbur onu da okuyacağız… Şanına yaraşır bir Grange kitabı…
June 14, 2022
berbat (ikinci yıldızı üşenmeyip 800 sayfa yazdığı için verdim)
October 28, 2017
kafamda bir kaç sonuç var. ama emin değilim. ikinci kitabı okumak şart oldu :)
May 2, 2021
Ponieważ telewizja dociera do znacznie większej liczbę odbiorców niż książka, siłą rzeczy Jean-Christophe Grangé, francuski pisarz, autor thrillerów, dziennikarz i scenarzysta znany jest przede wszystkim z adaptacji filmowych jego powieści. Chyba najchętniej oglądaną, która zresztą i mi przypadła do gustu, głównie ze względu na niepowtarzalny klimat, są Purpurowe rzeki. Z sentymentu do nich robiłem już dwa podejścia pod powieści tego twórcy (Kamienny krąg i Przysięga otchłani), jednak, delikatnie mówiąc, nie byłem zachwycony. Z tego powodu po Lontano sięgnąłem pełen po równi obaw, co i oczekiwań, za którymi z kolei przemawiały wysokie oceny na goodreads.com. Postawiłem na książkę czytaną przez Adama Baumana.
Na wybrzeżu, w trakcie otrzęsin w elitarnej szkole sił lotniczych marynarki wojennej w Kaerverec, takim francuskim Top Gun, dochodzi do problematycznego zgonu. Jeden z kotów prawdopodobnie oddalił się poza teren jednostki i postanowił przeczekać część szykan na pobliskiej bezludnej wysepce, w znajdującym się na niej schronie. Niestety, bunkier, jak się później okazało, był ćwiczebnym celem nalotu rakietowego samolotów z lotniskowca Charles de Gaulle. Z ciała pechowego kursanta pozostały tylko bardzo fragmentaryczne szczątki.
Grégoire Morvan, głowa rodziny Morvanów składającej się poza nim z żony, dwóch synów i córki, oraz synowej i wnuczki, jest szefem wszystkich francuskich gliniarzy, zarówno tych jawnych, jak i tajnych. Ponieważ na jego zlecenie jeden z agentów właśnie załatwił dziennikarza, który próbował dokopać się do brudów z afrykańskiej przeszłości Grégoire’a, zleca najstarszemu synowi Erwanowi, gwieździe policji kryminalnej, zajęcie się sprawą z Kaerverec, dzięki czemu pozbywa się go z Paryża i nie ryzykuje, iż ten zainteresuje się śmiercią pismaka. W tej rodzinie bowiem każdy ma przed każdym tajemnice.
Jak widać opowieść zaczyna się ostro, ale nie będę Wam zdradzał co dalej, gdyż fabuła jest wielowątkowa i wieloaspektowa w pełnym tego słowa znaczeniu; komplikacja, rozbudowanie i nieprzewidywalność nie ograniczają się jedynie do intrygi kryminalnej, właściwie splotu intryg, a rozciągają się na historię całej rodziny powiązaną ze skomplikowanymi, miejscami bolesnymi i wstydliwymi, dziejami francuskiej obecności w Afryce.
Jakkolwiek protagonistą jest Erwan Morvan, to nie tylko jego sylwetka została wykreowana z pietyzmem i głębią psychologiczną. Cała reszta patologicznej rodzinki składającej się z damskiego boksera (ojciec), narkomana (młodszy brat Erwana) i dziwki (jego siostra), oraz ich wzajemne stosunki, są po mistrzowsku wplecione w wiodące wątki kryminalne i polityczno-gospodarcze. To nie Ojciec Mateusz, gdzie już po sekundzie wiadomo kto dobry a kto zły, zaś przestępcy od razu się do wszystkiego przyznają, ani Saga o Fjällbace Camilli Läckberg z jej, pomimo zbrodni, optymistyczną atmosferą. To poziom największych, mrocznych dzieł z literatury sensacyjnej i kryminału z militarną domieszką. Bezwzględność po obu stronach barykady oddzielającej prawo od bezprawia, czy dobro od zła, a raczej nasze interesy od ich interesów, okrucieństwo, naturalistyczne opisy miejsc zbrodni i aktów przemocy, ponura atmosfera...
Ciekaw jestem dlaczego ekranizacji doczekał się bez porównania słabszy Kamienny Krąg, a Lontano, które mogłoby zakasować takie hity jak Sprawa honoru czy nawet wspomniane Purpurowe rzeki, nie został sfilmowany. Może wstyd Francuzów jest nadal tak wielki, że poprawność polityczna zabrania im sięgania do wstydliwej historii obecności Francji w Afryce?
Wspomniałem już kilkakrotnie o klimacie Purpurowych rzek, który urzekł nie tylko mnie, ale i całe rzesze widzów. Lontano i w tej dziedzinie bije konkurencję na łeb (oczywiście w tym wypadku porównuję książkę do filmu), a dodatkowo pomysł na główną konstrukcję intrygi jest dużo bardziej prawdopodobny niż w Rzekach, gdyż mocno się opiera na gospodarczo-politycznym, a również kulturowym, zderzeniu Afryki i Francji, w której przecież wspomnienie imperialnego statusu nie do końca chyba wygasło, tląc się we wciąż nowych ogniskach i marząc o powrocie do dawnej wielkości i roli jeśli nie w świecie, to w Europie i tam, gdzie Francja ma swe interesy.
Akcja godna jest klasyki filmu sensacyjnego, thrillera oraz kryminału – przyspiesza dość szybko a potem już tylko nabiera tempa i rozmachu. Ponieważ jednak nie jest to charakterystyczna dla większości nie tylko amerykańskich produkcji jednowątkowa fabuła, trzeba choć trochę uważać, by się w pewnym momencie nie pogubić.
W powieści, nawet w wersji audio, w której może nam umknąć więcej, niż w słowie drukowanym, można napotkać wiele smaczków, jak na przykład cytat, który dołączył do moich ulubionych:
- Wiesz, co mówił wietnamski generał Lê Đức Thọ? „Co sekundę na świecie umiera człowiek. Dobrze, jeśli od czasu do czasu czyjaś śmierć służy sprawie”.
– Lê Đức Thọ był fanatykiem.
- To przecież laureat Pokojowej Nagrody Nobla.
Jak w każdej dobrej powieści nie koncentrującej się na obyczajowości, w tle można poszukiwać prawdziwego obrazu Francji, Francuzów i obcych, takiego jaki widzą i ujawniają mieszkańcy Francji, gdy nie mówią oficjalnie, takich skrywanych stereotypów. Prawdziwych, gdyż wymknęły się mimochodem, poza głównym tokiem narracji, na którym pisarz się koncentruje. Tym razem uderzyło mnie, iż Francja chyba dołączyła do Skandynawów traktujących katolicyzm jako coś co najmniej podejrzanego. Tak przynajmniej można domniemywać, gdy katolicką misję misyjną w Afryce przedstawia się jako siedlisko pedofilów i to w taki sposób, jakby podobny stan rzeczy był zrozumiały sam przez się. Ta przepaść między postrzeganiem katolickiego kleru w Polsce i w coraz większej ilości pozostałych krajów europejskich jest ciekawym tematem do przemyśleń.
Ostatnio nie ma róży bez kolców, przynajmniej trudno o takie we współczesnej produkcji wydawniczej. I tym razem nie jest inaczej - zdarzył się na przykład taki trudny do wybaczenia kwiatek jak karabin kalibru 9 mm. Choć nie tylko wydawnictwu można coś zarzucić. Moment, w którym bohater z połamanymi żebrami chodzi gdzie i jak chce to lekka przesada, choć na szczęście nie taka, jak w wielu innych powieściach sensacyjnych, że o amerykańskim kinie nie wspomnę. Są to jednak tylko drobniutkie i sporadyczne rysy na naprawdę monumentalnym, wciągającym, wręcz fascynującym dziele, które może być przykładem dla innych autorów piszących w zbliżonych gatunkach. Pracę lektora, choć bez wielkich wodotrysków, należy ocenić jako rzemiosło na najwyższym poziomie. Z całym więc przekonaniem mogę Lontano polecić każdemu, kogo nie odrzucają naturalistyczne opisy przemocy czy miejsc zbrodni. W swojej klasie, czyli w połączeniu sensacji, thrillera i kryminału z domieszką wojska to najwyższa półka. Sam zaś już nie mogę się doczekać Kongo requiem, gdyż choć Lontano jest zamkniętą całością, dostępna jest już i część druga!
źródło:
https://klub-aa.blogspot.com/2021/05/...
Na wybrzeżu, w trakcie otrzęsin w elitarnej szkole sił lotniczych marynarki wojennej w Kaerverec, takim francuskim Top Gun, dochodzi do problematycznego zgonu. Jeden z kotów prawdopodobnie oddalił się poza teren jednostki i postanowił przeczekać część szykan na pobliskiej bezludnej wysepce, w znajdującym się na niej schronie. Niestety, bunkier, jak się później okazało, był ćwiczebnym celem nalotu rakietowego samolotów z lotniskowca Charles de Gaulle. Z ciała pechowego kursanta pozostały tylko bardzo fragmentaryczne szczątki.
Grégoire Morvan, głowa rodziny Morvanów składającej się poza nim z żony, dwóch synów i córki, oraz synowej i wnuczki, jest szefem wszystkich francuskich gliniarzy, zarówno tych jawnych, jak i tajnych. Ponieważ na jego zlecenie jeden z agentów właśnie załatwił dziennikarza, który próbował dokopać się do brudów z afrykańskiej przeszłości Grégoire’a, zleca najstarszemu synowi Erwanowi, gwieździe policji kryminalnej, zajęcie się sprawą z Kaerverec, dzięki czemu pozbywa się go z Paryża i nie ryzykuje, iż ten zainteresuje się śmiercią pismaka. W tej rodzinie bowiem każdy ma przed każdym tajemnice.
Jak widać opowieść zaczyna się ostro, ale nie będę Wam zdradzał co dalej, gdyż fabuła jest wielowątkowa i wieloaspektowa w pełnym tego słowa znaczeniu; komplikacja, rozbudowanie i nieprzewidywalność nie ograniczają się jedynie do intrygi kryminalnej, właściwie splotu intryg, a rozciągają się na historię całej rodziny powiązaną ze skomplikowanymi, miejscami bolesnymi i wstydliwymi, dziejami francuskiej obecności w Afryce.
Jakkolwiek protagonistą jest Erwan Morvan, to nie tylko jego sylwetka została wykreowana z pietyzmem i głębią psychologiczną. Cała reszta patologicznej rodzinki składającej się z damskiego boksera (ojciec), narkomana (młodszy brat Erwana) i dziwki (jego siostra), oraz ich wzajemne stosunki, są po mistrzowsku wplecione w wiodące wątki kryminalne i polityczno-gospodarcze. To nie Ojciec Mateusz, gdzie już po sekundzie wiadomo kto dobry a kto zły, zaś przestępcy od razu się do wszystkiego przyznają, ani Saga o Fjällbace Camilli Läckberg z jej, pomimo zbrodni, optymistyczną atmosferą. To poziom największych, mrocznych dzieł z literatury sensacyjnej i kryminału z militarną domieszką. Bezwzględność po obu stronach barykady oddzielającej prawo od bezprawia, czy dobro od zła, a raczej nasze interesy od ich interesów, okrucieństwo, naturalistyczne opisy miejsc zbrodni i aktów przemocy, ponura atmosfera...
Ciekaw jestem dlaczego ekranizacji doczekał się bez porównania słabszy Kamienny Krąg, a Lontano, które mogłoby zakasować takie hity jak Sprawa honoru czy nawet wspomniane Purpurowe rzeki, nie został sfilmowany. Może wstyd Francuzów jest nadal tak wielki, że poprawność polityczna zabrania im sięgania do wstydliwej historii obecności Francji w Afryce?
Wspomniałem już kilkakrotnie o klimacie Purpurowych rzek, który urzekł nie tylko mnie, ale i całe rzesze widzów. Lontano i w tej dziedzinie bije konkurencję na łeb (oczywiście w tym wypadku porównuję książkę do filmu), a dodatkowo pomysł na główną konstrukcję intrygi jest dużo bardziej prawdopodobny niż w Rzekach, gdyż mocno się opiera na gospodarczo-politycznym, a również kulturowym, zderzeniu Afryki i Francji, w której przecież wspomnienie imperialnego statusu nie do końca chyba wygasło, tląc się we wciąż nowych ogniskach i marząc o powrocie do dawnej wielkości i roli jeśli nie w świecie, to w Europie i tam, gdzie Francja ma swe interesy.
Akcja godna jest klasyki filmu sensacyjnego, thrillera oraz kryminału – przyspiesza dość szybko a potem już tylko nabiera tempa i rozmachu. Ponieważ jednak nie jest to charakterystyczna dla większości nie tylko amerykańskich produkcji jednowątkowa fabuła, trzeba choć trochę uważać, by się w pewnym momencie nie pogubić.
W powieści, nawet w wersji audio, w której może nam umknąć więcej, niż w słowie drukowanym, można napotkać wiele smaczków, jak na przykład cytat, który dołączył do moich ulubionych:
- Wiesz, co mówił wietnamski generał Lê Đức Thọ? „Co sekundę na świecie umiera człowiek. Dobrze, jeśli od czasu do czasu czyjaś śmierć służy sprawie”.
– Lê Đức Thọ był fanatykiem.
- To przecież laureat Pokojowej Nagrody Nobla.
Jak w każdej dobrej powieści nie koncentrującej się na obyczajowości, w tle można poszukiwać prawdziwego obrazu Francji, Francuzów i obcych, takiego jaki widzą i ujawniają mieszkańcy Francji, gdy nie mówią oficjalnie, takich skrywanych stereotypów. Prawdziwych, gdyż wymknęły się mimochodem, poza głównym tokiem narracji, na którym pisarz się koncentruje. Tym razem uderzyło mnie, iż Francja chyba dołączyła do Skandynawów traktujących katolicyzm jako coś co najmniej podejrzanego. Tak przynajmniej można domniemywać, gdy katolicką misję misyjną w Afryce przedstawia się jako siedlisko pedofilów i to w taki sposób, jakby podobny stan rzeczy był zrozumiały sam przez się. Ta przepaść między postrzeganiem katolickiego kleru w Polsce i w coraz większej ilości pozostałych krajów europejskich jest ciekawym tematem do przemyśleń.
Ostatnio nie ma róży bez kolców, przynajmniej trudno o takie we współczesnej produkcji wydawniczej. I tym razem nie jest inaczej - zdarzył się na przykład taki trudny do wybaczenia kwiatek jak karabin kalibru 9 mm. Choć nie tylko wydawnictwu można coś zarzucić. Moment, w którym bohater z połamanymi żebrami chodzi gdzie i jak chce to lekka przesada, choć na szczęście nie taka, jak w wielu innych powieściach sensacyjnych, że o amerykańskim kinie nie wspomnę. Są to jednak tylko drobniutkie i sporadyczne rysy na naprawdę monumentalnym, wciągającym, wręcz fascynującym dziele, które może być przykładem dla innych autorów piszących w zbliżonych gatunkach. Pracę lektora, choć bez wielkich wodotrysków, należy ocenić jako rzemiosło na najwyższym poziomie. Z całym więc przekonaniem mogę Lontano polecić każdemu, kogo nie odrzucają naturalistyczne opisy przemocy czy miejsc zbrodni. W swojej klasie, czyli w połączeniu sensacji, thrillera i kryminału z domieszką wojska to najwyższa półka. Sam zaś już nie mogę się doczekać Kongo requiem, gdyż choć Lontano jest zamkniętą całością, dostępna jest już i część druga!
źródło:
https://klub-aa.blogspot.com/2021/05/...
October 27, 2016
www.kitapezgisi.com
Sonunda Grange kendisine gelmiş. Son kitapları çok başarılı olmasa da, bu kitabı ile yeniden eski tarzını yakalamayı başarmış görünüyor.
Gerilim, polisiye tarzında çok başarılı bir roman. İkisi polis, biri kokainman, öteki fahişe, biri de geçmişi ile yüzleşmekten korkan birisinden oluşan, her şeye rağmen güçlü bir aile. Ortaya çıkan cinayetler sonucunda katilin yakalanması için dişini tırnağına takan Erwan. Bir kısır döngünün içerisinde çırpınırken aile sorunlarının da üstesinden gelmeye çalışıyor. Destekçisi olan babası ile hem geçmişe yönelik sırları ortaya çıkartmaya çalışıyor, hem de Afrika’ya ait çok ilginç sado mazoşist ritüellerin içerisinde buluyor kendisini.
Bu tarz kitaplarda benim için önemli olan katili, kitabın sonunu önceden tahmin edememek. Kitabın sonuna kadar o soru işaretleri içerisinde ben de cinayeti araştıran kişi ile birlikte tahminlerde bulunmayı isterim. Leyleklerin Uçuşu kitabında Grange bunu başaramamıştı. En azından benim açımdan. Ama bu kitapta son sayfalara kadar aklımda soru işareti, kitabı elimden bırakamadan devam ettim.
Sonuç olarak bence Grange severleri tatmin edecek bir kitap çıkmış ortaya. Belki de en büyük eleştirim kitaba dair, biraz fazla uzun olması olur… Bazı yerlerde yeter artık, tepkisi ile devam ettim. Tam her şeyi çözdüğün sırada ortaya çıkan yeni durumlarla kitap habire uzadı durdu. Hem iyi, hem de kötü bir durum yani. Bence bu kitabın farklı bir versiyonu film değil de, dizi haline çevrilebilir
Sonunda Grange kendisine gelmiş. Son kitapları çok başarılı olmasa da, bu kitabı ile yeniden eski tarzını yakalamayı başarmış görünüyor.
Gerilim, polisiye tarzında çok başarılı bir roman. İkisi polis, biri kokainman, öteki fahişe, biri de geçmişi ile yüzleşmekten korkan birisinden oluşan, her şeye rağmen güçlü bir aile. Ortaya çıkan cinayetler sonucunda katilin yakalanması için dişini tırnağına takan Erwan. Bir kısır döngünün içerisinde çırpınırken aile sorunlarının da üstesinden gelmeye çalışıyor. Destekçisi olan babası ile hem geçmişe yönelik sırları ortaya çıkartmaya çalışıyor, hem de Afrika’ya ait çok ilginç sado mazoşist ritüellerin içerisinde buluyor kendisini.
Bu tarz kitaplarda benim için önemli olan katili, kitabın sonunu önceden tahmin edememek. Kitabın sonuna kadar o soru işaretleri içerisinde ben de cinayeti araştıran kişi ile birlikte tahminlerde bulunmayı isterim. Leyleklerin Uçuşu kitabında Grange bunu başaramamıştı. En azından benim açımdan. Ama bu kitapta son sayfalara kadar aklımda soru işareti, kitabı elimden bırakamadan devam ettim.
Sonuç olarak bence Grange severleri tatmin edecek bir kitap çıkmış ortaya. Belki de en büyük eleştirim kitaba dair, biraz fazla uzun olması olur… Bazı yerlerde yeter artık, tepkisi ile devam ettim. Tam her şeyi çözdüğün sırada ortaya çıkan yeni durumlarla kitap habire uzadı durdu. Hem iyi, hem de kötü bir durum yani. Bence bu kitabın farklı bir versiyonu film değil de, dizi haline çevrilebilir
November 25, 2016
Bir aile. Morwan'lar. Aslen Afrika'lılar. Fransa'da yaşyorlar. Baba Morwan yaşlı bir polis amiri. Yıllarca Kongo'da yaşayıp karanlık işlerle uğraşmış. Şimdi Paris'te ailesiyle yaşıyor.
2 oğlu, Erwan ve Luic, ve bir kızı Guell ve eşi Maggie ile yaşıyor.
Maggie'yi de sürekli dövüyor.
Oğlu Erwan da babası gibi bir polis.
Biri öldürülüyor. Çivili katil tarafından. Cesedin heryerinden yüzlerce çivi çıkıyor. Sonra bir diğeri ve sonar bir diğeri.
Cinayetlerin tamamı da babasının Afrika'da ki yaşamıyla ilgili ip uçları taşıyor.
Cinayetleri çözdükçe Erwan, babasını da tanımaya başlıyor.
En sonunda katili buluyorlar ve katil hiç tahmin edemeyeceğiniz biri çıkıyor.
Ancak baba Morwan'ın Afrika'da ki karanlık hayatı tam aydınlanmıyor.
Son olarak Afrika'ya gitmeye karar veriyor Erwan. Babası tehdit etsede gitmeye kararlı. Sanırım 2. kitabımız Afrika da geçecek.
Evet bu bir üçlemenin ilk kitabıydı.
2 oğlu, Erwan ve Luic, ve bir kızı Guell ve eşi Maggie ile yaşıyor.
Maggie'yi de sürekli dövüyor.
Oğlu Erwan da babası gibi bir polis.
Biri öldürülüyor. Çivili katil tarafından. Cesedin heryerinden yüzlerce çivi çıkıyor. Sonra bir diğeri ve sonar bir diğeri.
Cinayetlerin tamamı da babasının Afrika'da ki yaşamıyla ilgili ip uçları taşıyor.
Cinayetleri çözdükçe Erwan, babasını da tanımaya başlıyor.
En sonunda katili buluyorlar ve katil hiç tahmin edemeyeceğiniz biri çıkıyor.
Ancak baba Morwan'ın Afrika'da ki karanlık hayatı tam aydınlanmıyor.
Son olarak Afrika'ya gitmeye karar veriyor Erwan. Babası tehdit etsede gitmeye kararlı. Sanırım 2. kitabımız Afrika da geçecek.
Evet bu bir üçlemenin ilk kitabıydı.
Displaying 1 - 30 of 204 reviews