Οι δαίμονες δεν έχουν όνομα

by Χρυσηίδα Δημουλίδου, Chrysiida Dimoulidou

Ο Θανάσης Βεργής χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του όταν, τον Μάιο του 1972, η δεκατριάχρονη κόρη του Δροσιά πνίγεται στο ορμητικό ποτάμι του χωριού τους. Το σώμα της δε θα βρεθεί, παρά μόνο τα παπούτσια και η ζακέτα της. Σχεδόν έναν χρόνο αργότερα, ένα άλλο κορίτσι από το διπλανό χωριό εξαφανίζεται μυστηριωδώς∙ οι φήμες που κυκλοφορούν λένε πως κλέφτηκε με κάποιον που αγαπούσε τρελά. Λίγους μήνες μετά, ακόμη ένα κορίτσι από το πρώτο χωριό χάνεται αναίτια από προσώπου γης την ημέρα των γενεθλίων της. Ένας πνιγμός και δύο εξαφανίσεις στην ίδια περιοχή προκαλούν πολλά ερωτηματικά τόσο στους κατοίκους όσο και στη Χωροφυλακή που τις ψάχνει παντού, δίχως όμως απαντήσεις. Το χωριό στιγματίζεται ως καταραμένο, κι ένα σύννεφο φόβου βαραίνει τους κατοίκους του.

Είκοσι ολόκληρα χρόνια μετά τον χαμό της Δροσιάς, ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι βρίσκεται πνιγμένο στον ίδιο ποταμό. Η κατάρα ξαναχτυπά το χωριό. Η εξέταση του ιατροδικαστή είναι καταπέλτης. Μαζί με την υπόθεση ανοίγουν ξανά στην Αστυνομία τρεις ξεχασμένοι φάκελοι. Και τότε ξυπνούν οι δαίμονες. Γιατί αυτή τη φορά, κάποιος θα μιλήσει και θα πει αλήθειες που δε θέλει να πιστέψει κανείς. Τι συνέβη σε εκείνα τα κορίτσια που χάθηκαν; Πού πήγαν; Πού βρίσκονται τώρα;

Οι δαίμονες δεν έχουν όνομα. Έχουν όμως παρουσία και επιλέγουν ποιους θα βασανίσουν…

616 pages, Paperback

First published January 1, 2016

About the author

Σημείωση: Πριν το 2009 τα έργα της έφεραν το όνομα Χρύσα Δημουλίδου.

Η Χρυσηίδα - Χρύσα Δημουλίδου (Chrysiida Dimoulidou) είναι Ελληνίδα συγγραφέας

Γεννήθηκε στις Σέρρες στις 24 Ιουλίου 1957, όπου ολοκλήρωσε την δευτεροβάθμια εκπαίδευσή στο Πρώτο Θηλέων Σερρών. Αμέσως μετά την αποφοίτησή της, μετακόμισε στην Αθήνα προκειμένου να φοιτήσει στην Σχολή Αεροσυνοδών A.S.T. και προσελήφθη αμέσως από την Ολυμπιακή Αεροπορία. Παράλληλα με την δουλειά της ως αεροσυνοδός, συνεργάστηκε και σαν δημοσιογράφος στο κοσμικό περιοδικό Discomoda, όπου αρθρογραφούσε σε διάφορα θέματα. Στην μια της σελίδα, με τίτλο "Οι περιπέτειες της Εύας", έγραφε χρονογραφήματα με τα συμβάντα της εποχής και μια άλλη με τίτλο "Οι μεγαλύτερες disco του κόσμου", είχε συνεντεύξεις από μουσικούς παραρωγούς (Deejays), επώνυμους και θαμώνες. Τα ταξίδια που έκανε μέσα από την δουλειά της, την ενέπνευσαν αργότερα στη συγγραφή των βιβλίων της.

Το 1997 συνεργάστηκε με τις εκδόσεις Λιβάνη από όπου εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο, ενώ το 2005 γράφει το πρώτο της παιδικό παραμύθι. Από το 2009 συνεργάζεται με τις εκδόσεις Ψυχογιός. Για το βιβλίο της "Μην πυροβολείτε τη νύφη" πήρε το πρώτο βραβείο αναγνωστικού κοινού στην Κύπρο και ήταν υποψήφια για το ίδιο βραβείο και στην Ελλάδα, ενώ το βιβλίο της "Τα δάκρυα του Θεού" εκδόθηκε στη Βραζιλία και την Τσεχία. Για το βιβλίο της "Το φιλί του δράκου" ήταν υποψήφια για τα βραβεία "Γυναίκα της χρονιάς 2007" του περιοδικού "Life & Style" στην κατηγορία Συγγραφέας. Στις 31 Ιανουαρίου 2011 βραβεύτηκε στην γενέτειρά της, τις Σέρρες, για την προσφορά της στα γράμματα και είναι ξανά προτεινόμενη στα βραβεία "Γυναίκα της χρονιάς 2011" στην κατηγορία Συγγραφέας για το βιβλίο "Το Σταυροδρόμι των ψυχών". Παράλληλα γράφει σενάρια, στίχους και ασχολείται καλλιτεχνικά με την ζωγραφική με την δημιουργία πινάκων κολάζ.

Reviews

[Eirini Proikaki · Rating 1 out of 5]

Μετά απο πολλούς καυγάδες και μαλλιοτραβήγματα με φανς της συγγραφέως που δεν σηκώνουν την παραμικρή κουβέντα για το ίνδαλμα τους ,αποφάσισα να διαβάσω κι εγώ ένα βιβλίο της για να καταλάβω γιατί τόση φασαρία πια.Προσπάθησα πέρσι να διαβάσω τις περιπέτειες του Δάμου αλλα το άφησα στις 100 σελίδες γιατί ο τρόπος που προσπαθούσε να γράψει "αντρικά" μου φαινόταν αστείος.Φέτος όλοι οι φανς αποφάνθηκαν οτι οι "Δέμονες" είναι το καλύτερο της βιβλίο,έτσι είπα να διαβάσω αυτό μέχρι τέλους ότι και να γίνει.Ομολογώ οτι παραλίγο να το άφηνα κι αυτό αλλά πείσμωσα.
Δεν ξερω τι να πω ,τα έχω λίγο χαμένα.Τι ήταν αυτό?Δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω.Σας έχει τύχει να βρεθείτε σε κάποιο χωριο και να ξεμείνετε με μια κουτσομπόλα θεια σας που ξερει τα πάντα για όλους και να αρχίσει να σας λέει τις ιστορίες των οικογενειών του χωριού μέχρι 4 γενιές πίσω,εσείς να σκυλοβαριέστε και να κάθεστε να την ακούτε απο ευγένεια?Κι έλεγε ,κι έλεγε...για παλιούς έρωτες ,και να η Μαριγούλα του Παναγή που ήταν εξώλης και προώλης και να η Κωστούλα του κυρ Μήτσου που πήρε τον Μηνά το νταή αλλά την ηθελε κι Γιώργαρος ο γιος του τσιφλικά,και να οι συμπεθέρες που τρώγονταν σαν τα σκυλιά,και ο προπάππους του προπάππου του παππού της Μητσαινας ειχε δοσοληψίες με τους Τούρκους και εσύ να θες να κόψεις τις φλέβες σου απο τη βαρεμάρα?Ε,κάπως έτσι ένιωθα στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου.Σαν να ακούω μια κουτσομπόλα να μιλάει ακατάπαυστα και κουραστικά για ιστορίες κοινότυπες και αβάσταχτα κλισέ,βγαλμένες απο σαπουνόπερες κι απο βουκολικά δράματα τύπου Ποθοι στα στάχυα.Αυτό υποθέτω ήταν το κοινωνικό κομμάτι.
Το αστυνομικό κομμάτι ,και θα το πω όσο πιο κομψά μπορώ,ήταν για γέλια.Στις 150 σελ ήξερες τι είχε γίνει με τα κορίτσια και ήξερες και ποιος το έκανε.Μόνο φωτεινά βελάκια νέον δεν είχε βάλει να τον δειχνουν .ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ,ΑΥΤΟΣ!Νομιζω οτι είναι η πρωτη φορά που είμαι τόσο σίγουρη ,τόσο γρήγορα για το ποιος είναι ο ένοχος.
Απο την αλλη πραγματικά βαρέθηκα να διαβάζω εξαντλητικές λεπτομέρειες με 2-3 επιθετικούς προσδιορισμούς για το καθε τι,απο κλαρωτές κουρτίνες μεχρι κότσους,ρολόγια ,καναπέδες και δεν συμμαζευεται.
Η συγγραφέας προσπαθεί να βάλει μέσα σε αυτό το βιβλίο τόσα πράγματα που στο τέλος βγαίνει ένας αχταρμάς.Κουμουνιστές σφάζουν αθώα παιδάκια,τσιφλικάδες κυνηγάνε αθώες κορασίδες, Γερμανοί εκτελούν κόσμο στην πλατεία του χωριού,και τι ωραία που ήταν επι Χούντας που υπήρχε οικονομική ευμάρεια,και πάρε κι ένα φάντασμα έτσι να υπάρχει για αλατοπίπερο και πάρε κι έναν δαίμονα,και πάρε και τον "τρελό" του χωριου(κάθε χωριό που σέβεται τον εαυτό του έχει έναν),και πάρε χίλιες ιστορίες χωρίς νόημα και ουσία απλά για να γεμίζουν οι σελίδες.
Οσο για το συγκλονιστικο κοινωνικό θέμα που θίγει ,θα πω απλά :Nτροπή!Ναι το θέμα είναι και συγκλονιστικό και πολύ σοβαρό και γι'αυτο θέλει και σοβαρή αντιμετώπιση απο ένα συγγραφέα.Το να περιγράφεις αηδιαστικές "ερωτικές" σκηνές δεν είναι σοβαρή αντιμετώπιση είναι μέθοδος φτηνού εντυπωσιασμού και προσπάθεια να προκαλέσει σοκ στον αναγνώστη ωστε να νιώσει κάτι και να έχει να το λέει.Το τέλος δε του βιβλίου ήταν εξοργιστικό και απίστευτα γελοίο,τόση μεγαλοψυχία με κάνει να ξερνάω βατράχια.Ούτε ο Ιησούς Χριστός δηλαδή!ΕΛΕΟΣ!
Δεν το συνεχίζω άλλο γιατί θα ξεφύγω και δεν το θελω.Πρώτο λοιπόν βιβλίο της Δημουλίδου που διαβάζω και τελευταίο.Τα συμπεράσματα μου τα έβγαλα.Για όλους.
ΥΓ Ξέχασα να πω τα καλά του βιβλίου και θα με πουν κακεντρεχή.Λοιπόν ,διαβάζεται εύκολα,πιο εύκολα δεν έχει,το ξεπετάς για πλάκα.

[Skorofido Skorofido · Rating 2 out of 5]

Skorofido alert!!! Skorofido alert!!!
Το κείμενο που ακολουθεί είναι τίγκα στα spoiler και κάργα θυμωμένο. Διαβάζεται με δική σας υπευθυνότητα!
Οι «Δαίμονες» υπήρχαν στη βιβλιοθήκη μου εδώ και καιρό, όμως αρνιόμουν σθεναρά να τους πιάσω… όχι γιατί έχω κάνα κόλλημα με τη συγγραφέα (παρά τις κατά καιρούς δηλώσεις της, θαυμάζω το θάρρος της γνώμης της και ως υπέρμαχος του Βολταίρου «διαφωνώ με όσα πρεσβεύεις αλλά θα υπερασπίζομαι μέχρι θανάτου το δικαίωμα σου να τα πρεσβεύεις», καλά κάνει και τα λέει) αλλά δεν χρειάζεται να έχει κανείς IQ Αϊνστάιν για να καταλάβει από το οπισθόφυλλο πως είναι ένα βιβλίο με κύριο θέμα εξαφανίσεις ανήλικων κοριτσιών, θύματα προφανώς σεξουαλικής κακοποίησης κι εγώ δεν ήμουν σε mood να διαβάσω για ένα τόσο σκληρό θέμα.
Ο καιρός γαρ εγγύς κι έτσι ήρθε η ώρα του και το έπιασα… Στην αρχή κυλούσε μια χαρά… Όχι κάνας ιδιαίτερος λυρικός λόγος, γραφή απλή, κατανοητή… όλα μια χαρά. Παρουσιάζεται η ζωή σ’ένα χωριό της Βόρειας Ελλάδας, εκεί στα 1970… Πουλάκια τσίου – τσίου, οργιάζουσα φύση, ποτάμι ορμητικό, γυναίκες και άντρες της υπαίθρου, προξενιά, έρωτες, ‘κλεψίματα’, προίκες και φυσικά άφθονο κουτσομπολιό… Υπήρξε ένα απίστευτο γενεαλογικό δέντρο για κάθε βασικό ήρωα αλλά για να είμαι ειλικρινής, εντάξει δεν με χάλασε και ιδιαίτερα… ας πούμε μπήκα στο κλίμα…
Ώσπου κάποια στιγμή γίνεται ο πρώτος πνιγμός… πάει η Δροσιά… και μετά ακολουθεί η εξαφάνιση της Ρίας… κι έπεται η εξαφάνιση της Σταυρούλας… Ηλικίες 12-14… Τρυφερούδια (όπως έλεγε κάποτε κι ένας φίλος μόνο που αυτός αναφερόταν σε εικοσάχρονα…)
Υποτίθεται πως εδώ ξεκινάει το αστυνομικό μυθιστόρημα… Το προσπερνάω γιατί από την αρχή φαίνεται ο εξής ένας ύποπτος… οπότε δεν ψάχνεις για υπόπτους άρα δεν έχεις αστυνομικό μυθιστόρημα… Κάποια στιγμή προς το τέλος του βιβλίου, που η αστυνομία υποψιάζεται άλλον λέω «μπράβο της, αν βάλει αυτόν για δολοφόνο…», όμως τελικά το προφανές παρέμεινε προφανές…
Φτάνοντας στα 2/3 του βιβλίου λέω οκ, ένα ‘βουκολικό δράμα’ διαβάζω… αν και προσωπικώς δεν μου αρέσουν τα ‘βουκολικά’, λέω οκ, όλοι θυμόμαστε τις ρίζες μας, δεν είναι κακό που και που να βλέπεις την ασπρόμαυρη ‘Αστέρω’ με τη Βουγιουκλάκη στην τηλεόραση… έτσι δεν με πείραξε καθόλου όλο αυτό το place στο χωριό και στην εκεί ζωή (όλα μια χαρά τοποθετημένα…)
Μέχρι που αρχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι της κακοποίησης… και να παρουσιάζεται κι ο φονιάς… κι εγώ αρχίζω και φορτώνω… αργά αλλά σταθερά… διαβάζω… κι όσο διαβάζω τόσο φορτώνω

… εκατό φορές το άφησα κι άλλες τόσες το έπιασα γιατί ήθελα να δω που θα του πάει… Εγώ που αρνούμαι εκ πεποιθήσεως να διαβάσω τη «Λολίτα» του Ναμπόκοφ για το θέμα που διαπραγματεύεται, διάβασα τους «Δαίμονες»…
Και δεν ξέρω αν είμαι σκορόφιδον συντηρητικό και οπισθοδρομικό, αλλά στα θέματα παιδεραστίας είμαι κάθετο… Στο βιβλίο δεν υπήρξε κάθαρση… (και όχι η αυτοχειρία δεν ήταν κάθαρση με τον τρόπο που έγινε)… Στο βιβλίο δεν τιμωρείται ο ένοχος… Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν ελάχιστες σειρές για τα πάνδεινα που τράβηξαν τα κορίτσια, ελάχιστες φράσεις για το πόσο άσχημα ένιωσαν (η μία μάλιστα το ευχαριστιόταν κιόλας… ποιο το δεκατετράχρονο;) και να δικαιολογείται ο παιδεραστής…
Τι; Να παρουσιάζεται ως ασθενής; Μια απλή ψυχική ασθένεια; Όπως η μανιοκατάθλιψη και η διπολική διαταραχή; Είμαστε με τα καλά μας… Και πως δεν χρειάζεται φυλάκιση αλλά μόνο ψυχοθεραπεία;;; Πώς ένας από τους λόγους της παιδεραστίας είναι και τα πολλά ανδρογόνα;;; Δηλαδή όποιον άντρα βλέπουμε τίγκα στην τετοστερόνη πρέπει να τον φοβόμαστε για τα κορίτσια μας; Κι ό,τι δεν έφταιγε εκείνος, ήταν η ασθένειά του, ήταν πάνω από τις δυνάμεις του;;; Τι λέει μωρέ ο καημένος!!! Μήπως πρέπει και να ταΐσουμε τον δαίμονα του με έφηβες Αθηναίες όπως έκαναν στην αρχαιότητα οι Αθηναίοι με τον Μινώταυρο;
Κι αυτός ο Θανάσης… Τόσο καλός φίλος; Τόσο άνθρωπος του Θεού; Τόσο Βούδας; Τόσο υπεράνω; Συγχωρεί; Συγχωρεί ποιον; Μάλλον ο τύπος δεν αντιλήφθηκε τι τράβηξε το κοριτσάκι του για να δίνει άφεση αμαρτιών… Μήπως πρέπει να τον δει κι αυτόν ένας γιατρός;;;
Είμαι έξω φρενών, δεν μπορώ να εκφέρω μια ήρεμη γνώμη… Το θέμα είναι τόσο σοβαρό, που ναι θα ήθελα να το δω στη λογοτεχνία… με σεβασμό στα θύματα… με εστίαση στον τρόμο που αισθάνθηκαν… με χειρουργική ακρίβεια στα αίτια που οδήγησαν εκεί το δράστη (και όχι με δυο σελίδες επειδή η μάνα του η Μπιλιώ ήταν καταπιεστική και χειραγωγική – με αυτή τη λογική όλοι οι Έλληνες με τις ανάλογες μανάδες που έχουν, εν δυνάμει παιδεραστές θα ήταν…) και με τιμωρία στο δράστη… να αισθανθώ τουλάχιστον στο τέλος ως αναγνώστης την πολυπόθητη κάθαρση…
Λυπάμαι… αλλά είμαι τόσο θυμωμένο που αρνούμαι να βαθμολογήσω…
Υ.Γ. Και κάτι άσχετο αλλά επειδή μου χτύπησε στο μάτι… Δεν λέμε «μουσουλμανικό τζαμί». Λέμε σκέτο τζαμί. Γιατί υπάρχει εβραϊκό τζαμί, χριστιανικό τζαμί και δεν το ήξερα;
Υ.Γ. 2 Το 1992, στην Ελλάδα δεν υπήρχαν μόνο παγωτά βανίλια και σοκολάτα… Είχαν έρθει και στα μέρη μας τα παγωτά με ξηρούς καρπούς
Υ.Γ. 3 Δεν υπήρχε πιο άκυρο πρόσωπο από την Κίρστεν… Εμ σε σώζει ο άλλος, εμ τον βρίζεις…
Υ.Γ. 4 Οι ναζιστικές ιδέες δεν κληρονομούνται μέσω DNA… Έλεος!!!
Υ.Γ. 5 Σαφώς πιο καλογραμμένο από «Το κελάρι της ντροπής», ωστόσο γιατί εγ�� το βρήκα ως μία επανάληψη, άντε διασκευή του ίδιου θέματος;
http://skorofido.blogspot.gr/2016/10/...

[Γιώτα Παπαδημακοπούλου · Rating 3 out of 5]

Έφτασε η ώρα να μιλήσουμε για το... "βιβλίο της χρονιάς". Πολλοί φανατικοί αναγνώστες της κυρίας Δημουλίδου το χαρακτήρισαν έτσι, και η ίδια ακόμα περισσότερο. Θύελλες αντιδράσεων στις διάφορες ομάδες βιβλίου και ανάγνωσης στο Facebook, με τους υπέρμαχους της συγγραφέως να σκοτώνονται με τους πολέμιούς της, και παλικάρια να σφάζονται στο βωμό της σύγκρουσης ανάμεσα στην σοβαρή και στην ασόβαρη -σοβαρά;- λογοτεχνία. Μέχρι ενός σημείου, δεν λέω, είχε και την πλάκα του όλο αυτό, καθότι όλοι κρύβουμε μια κατίνα μέσα μας που διασκεδάζει όταν βλέπει δυο γάιδαρους να μαλώνουνε σε ξένο αχυρώνα, αλλά κάποια στιγμή η όλη κατάσταση ξέφυγε και όλες οι σελίδες του φατσοβιβλίου θύμιζαν εμπόλεμη ζώνη στο Κόσοβο. Και όλο αυτό, γιατί; Για το τίποτα! Ακριβώς! Πολύ κακό για το τίποτα! Γιατί άσχετα από το αν μας αρέσει ένα βιβλίο ή όχι -ή και ένας συγγραφέας, είτε βάσει ιδιότητας είτε βάσει προσωπικότητας-, το να πέφτουμε σε τόσο χαμηλά επίπεδα, καταντάει γελοίο από κάποια στιγμή και μετά.

Και μετά από αυτόν τον τεράστιο πρόλογο, έφτασε η ώρα να εκφράσω και τη δική μου άποψη, η οποία ακροβατεί ανάμεσα σε αυτήν που έχουν τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Αν μου ζητούσαν, λοιπόν, να εκφράσω τις σκέψεις μου μέσα σε μία πρόταση, θα έλεγα τούτο: "Πρόκειται για ένα καλογραμμένο μεν, φλύαρο δε βιβλίο, το οποίο θίγει ένα εξαιρετικά ευαίσθητο κοινωνικό ζήτημα, που στις μέρες μας είναι πολύ συχνό φαινόμενο -δυστυχώς-, διανθισμένο με ορισμένα μεταφυσικά στοιχεία, αλλά και με νότες αστυνομικού δράματος, χωρίς ωστόσο να μπορείς να το χαρακτηρίσεις πηγαίο αστυνομικό μυθιστόρημα, όπως πολλοί προσπάθησαν να μας πείσουν". Υποψιάζομαι πως αυτή τη στιγμή κάποιοι χειροκροτάτε μπροστά στις οθόνες σας, ενώ κάποιοι άλλοι έχετε ανοίξει event στο Facebook προκειμένου να συγκεντρώσετε αρκετό κόσμο ώστε να με διαπομπεύσετε στο Σύνταγμα, εις ένδειξη διαμαρτυρίας. Σας νιώθω αμφότερους, αλλά αφήστε με να αναλύσω τα παραπάνω λίγο περισσότερο.

Δεδομένο πρώτο! Η κυρία Δημουλίδου, άσχετα από το αν είναι συμπαθής ή όχι, έχει μια πολύ καλή, δυνατή πένα, ενώ είναι από τις συγγραφείς εκείνες που δεν διστάζει να ρισκάρει, να τολμήσει, να κάνει αλλαγές, να γράψει για ιστορίες την θεματολογία των οποίων δεν θα πλησίαζε εύκολα κάποιος άλλος ομότεχνός της. Βέβαια, το γεγονός ότι έχει τέτοια αναγνωρισιμότητα και φανατικούς αναγνώστες τής προσφέρει μεγαλύτερη άνεση στο να τολμήσει κάτι τέτοιο, ωστόσο οφείλουμε να παραδεχτούμε πως δεν επαναπαύεται στις δάφνες της -στο κομμάτι του καλλιτεχνικού, λογοτεχνικού ρίσκου, τουλάχιστον. Δεδομένο δεύτερο! Η κυρία Δημουλίδου έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα, που μπορεί να μην μειώνει απαραίτητα την αξία του έργου της -μεμονωμένο και συνολικά-, αλλά δεν παύει να είναι ενοχλητικό. Από την εποχή που έγιναν της μόδας τα μεγάλα και ογκώδη βιβλία, τόσο η ίδια όσο και άλλες συγγραφείς, έπεσαν στην παγίδα της φλυαρίας. Καλή η γλαφυρότητα, αλλά αν δεν την διαχειριστείς σωστά, μπορεί να γίνει υπερβολική. Όπως, επίσης, είναι πολύ εύκολο να υποπέσεις στο "αμάρτημα" των περιττών και κουραστικών επαναλήψεων που όχι, δεν συμβάλλουν στο να καταλάβει ο αναγνώστης καλύτερα την πλοκή -εκτός κι αν ο συγγραφέας τον θεωρεί ηλίθιο- αλλά αντίθετα, στο να βαρεθεί, ίσως ακόμα και να προσπεράσει σελίδες.

Και συνεχίζω... Δεδομένο τρίτο! Όπως προανέφερα, το βιβλίο δεν είναι αστυνομικό μυθιστόρημα, αλλά έχεις κάποιες πινελιές που ανήκουν στο λογοτεχνικό αυτό είδος. Αν ορισμένα δεδομένα τα είχε χειριστεί η συγγραφέας διαφορετικά, τότε ναι, ίσως και να μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε έτσι, αλλά τη δεδομένη στιγμή, παραμένει στο κοινωνικό μυθιστόρημα, γεγονός που προσωπικά καθόλου δεν μ' ενοχλεί, αλλά αντίθετα, μου αρέσει. Δεδομένο τέταρτο! Το κοινωνικό ζήτημα το οποίο πραγματεύεται η εν λόγω ιστορία, είναι πολύ λεπτό κι ευαίσθητο. Ειδικά αν είσαι γονιός, είναι εξαιρετικά δύσκολο να μην νιώσεις το στομάχι σου να σφίγγεται, σε αρκετά σημεία της αφήγησης, δεδομένου ότι δεν μπορείς ν' αποφύγεις την ταύτιση με τους χαροκαμένους γονείς, που τόσο άδικα στερήθηκαν τα νιάτα των παιδιών τους. Οι βάσεις πάνω στις οποίες αυτό το κοινωνικό ζήτημα αναπτύσσεται, είναι ακόμα πιο ευαίσθητες, ίσως και κάπως ασταθείς, αφού ουσιαστικά γίνεται προσπάθεια να δικαιολογηθεί ή έστω, να αιτιολογηθεί μέσω λογικών επιχειρημάτων, μια πράξη που στην συνείδηση κανενός συναισθηματικά σταθερού πλάσματος δεν θα μπορούσε να ευσταθεί η παραμικρή δικαιολογία.

Εν κατακλείδι, επειδή πολλά είπα πάλι και δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου, το βιβλίο δεν είναι κακό, ούτε κακογραμμένο. Απλά, είναι κάπως... άνευρο, ενώ οι πολλές -περιττές σε αρκετές περιπτώσεις- περιγραφές και επαναλήψεις κουράζουν τον αναγνώστη. Παράλληλα, η ιστορία είναι εξαιρετικά προβλέψιμη. Από πολύ νωρίς ανακαλύπτουμε ποιος είναι ο ένοχος, υποψιαζόμαστε σε μεγάλο βαθμό τα κίνητρά του, και απλά περιμένουμε την οριστική αποκάλυψη. Το τέλος ήταν αρκετά βεβιασμένο και κατά την ταπεινή μου άποψη, δοσμένο με υπερβολική ευαισθησία απέναντι στον ένοχο, μια ευαισθησία που προσωπικά δεν πιστεύω ότι του άξιζε. Ξέρω πολύ καλά πως κάποιοι θα διαφωνήσουν μαζί μου αλλά συγνώμη, ως μαμά, έχω κάποια πολύ λεπτά όρια και η συγκαλυμμένη ανηθικότητα που κρύβεται σε ορισμένες πράξεις που σηματοδοτούν το φινάλε της ιστορίας αυτής, εμένα με ενόχλησαν και οφείλω να το πω. Ωστόσο, δεν θα ισχυριστώ σε καμία περίπτωση πως το βιβλίο είναι κακό. Απλά, δεν είναι "Κελάρι", το οποίο εξακολουθώ να θεωρώ κατά πολύ καλύτερο.

[Penelope · Rating 1 out of 5]

Μια απόπειρα μετά από πολλά χρόνια να διαβάσω Δημουλίδου καθώς έπεσε στα χέρια μου το bestseller της περασμένης χρονιάς...
Είναι από τα χειρότερα "αστυνομικά" που έχω διαβάσει. Ο δράστης φαίνεται ξεκάθαρα από τις πρώτες 100-150 σελίδες και οι υπόλοιπες είναι γεμάτες περιττές λεπτομέρειες και στερεότυπα! Εκτός από όλα τα στερεότυπα για τους Γερμανούς και τη Γερμανία τα οποία δεν ευσταθούν, στιγματίζει και τους ανθρώπους οι οποίοι πηγαίνουν σε ψυχολόγο ή ψυχίατρο (ειδικά τους εκπαιδευτικούς!).
Η πλοκή παραείναι χαλαρή και πληροφορίες όπως το τι έκανε η πρώην αρραβωνιαστικιά του πατέρα της μιας δολοφονημένης και πόσα κιλά πήρε λόγω θυρεοειδούς δεν είναι απαραίτητες. Κάτι που με εκνεύρισε επίσης πολύ είναι οτι επαναλαμβάνονταν (κανονικό copy paste) διάλογοι μέσα στο βιβλίο οι οποίοι είχαν αναφερθεί στις αρχικές σελίδες!! Τέλος, το πιο παράταιρο στοιχείο του βιβλίου είναι τα φαντάσματα που δεν καταλαβαίνω το λόγο για τον οποίο τα έβαλε στο βιβλίο.
Θεωρώ πως η κ. Δημουλίδου στην προσπάθειά της να δείξει οτι έχει φρέσκιες ιδέες και μπορεί να γράψει διαφορετικά είδη βιβλίων αποτυγχάνει να βγάλει ένα ολοκληρωμένο αποτέλεσμα. Δεν μπορώ να δώ αυτό το βιβλίο ούτε ως αστυνομικό, ούτε ως θρίλερ, ούτε ως κοινωνικό. Αυτό που διάβασα δεν είναι παρά μόνο μια προσπάθεια να αγγίξει όλα αυτά τα είδη.

[Lena Papanikolaou · Rating 5 out of 5]

Το απόλαυσα!Δυνατό και εθιστικό με σκηνές εκπληκτικής έντασης με κράτησε σε αγωνία από την πρώτη του σελίδα. Ο δολοφόνος έγινε αντιληπτός απο την αρχή σχεδόν του βιβλίου αυτό όμως δεν κατάφερε να μειώσει τη δίψα μου για να μάθω το πως και το το γιατι έκανε ότι έκανε !Αν και δεν είμαι λάτρης της Αστυνομικής λογοτεχνίας η συγγραφέας με τη σαγηνευτική της αφήγηση με ΄καθήλωσε σε σημείο να μην θέλω να το αφήσω από το χέρι μου.Παρά τον μεγάλο όγκο του δε βαρέθηκα λεπτό.

[Vaso · Rating 3 out of 5]

Μια πολύ καλή προσπάθεια της συγγραφέως να θίξει ένα τέτοιου είδους πρόβλημα μεσα απο τη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου. Ο ένοχος γίνεται πολύ νωρίς αντιληπτός, αλλά αργούμε πολύ να δουμε τη δική του πλευρά. Πλατιάζει αρκετά και σε κάποια σημεία οι λεπτομέρειες ειναι υπέρ του δεόντως αρκετές. Το τέλος ήταν λιγάκι βιαστικό κατα την άποψη μου.
3,5 αστέρια

[Vicky Ziliaskopoulou · Rating 4 out of 5]

Επειδή πολλά γίνονται και για να φυλάω τα νώτα μου (αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνε�� ότι είμαι ψώνιο, κάποιοι θα καταλάβουν για ποιο λόγο το κάνω) δεν θα ήθελα να δω πουθενά αντεγραμμένη την άποψή μου για το βιβλίο. Τουλάχιστον όχι χωρίς να ενημερωθώ προηγουμένως και οπωσδήποτε όχι χωρίς να συμφωνήσω.

Γράφω πρώτα τη γνώμη μου και μετά θα βάλω αστεράκια (όχι ότι νοιάζεται κανείς για τη σειρά με την οποία κάνω διάφορα πράγματα, αλλά τέλος πάντων).
Με λίγες λέξεις: . μου άρεσε το βιβλίο
Δεν μπορώ φυσικά να το συγκρίνω με αστυνομικά γραμμένα από τα μεγαθήρια της αστυνομικής λογοτεχνίας, δεν γίνεται αυτό. Δηλαδή, δεν μου έκανε αίσθηση το βιβλίο σαν αστυνομικό, γιαυτό και δεν το κατατάσσω ως τέτοιο. Ως κοινωνικό όμως; Ήταν πάρα πολύ καλό. Πάρα πολύ καλό.
Έχει μια απλότητα η γραφή και υπάρχουν κάποιες επαναλήψεις (ακόμη και αυτούσιες επαναλήψεις παραγράφων) αλλά τα σημεία που επαναλαμβάνονται δεν με ενόχλησαν, ήταν σαν να βλέπω ταινία όπου επαναλαμβάνονται βασικές σκηνές- γίνεται μια μικρή αναδρομή δηλαδή. Επειδή το διάβασα σε τρεις μέρες (διακοπές γαρ) θυμόμουν επακριβώς τους διαλόγους οπότε τις επαναλήψεις τις προσπέρασα και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Ήταν λίγες εξάλλου. Επίσης το τέλος λίγο με ξένισε, αλλά εντάξει, εγώ δεν είμαι και πολύ καλός άνθρωπος οπότε μου φάνηκε λίγο άτοπο. Και αυτά ήταν τα αρνητικά για το βιβλίο...
Κατά τ' άλλα....(και περνάμε στα δύσκολα τώρα γιατί θέλω να πω μερικά πράγματα αλλά να μην κάνω σπόιλερ).
Δεν έχει πέσει ξανά στα χέρια μου βιβλίο που να πραγματεύεται τόσο βαρύ θέμα και να το κάνει με τόσο ωραίο τρόπο. Ευγενικά. Όμορφα (όχι χυδαία). Αλλά και τρομακτικά, με αμεσότητα που σε ταράζει. Φαίνεται ότι η συγγραφέας διάβασε, ρώτησε και έμαθε κάποια πράγματα για το θέμα πριν καθίσει να γράψει το βιβλίο και νομίζω ότι κατάφερε να ενσωματώσει αυτές τις γνώσεις της στην πλοκή. Άλλο βιβλίο που διάβασα και ασχολείται με το θέμα (ξένου συγγραφέα) ήταν πολύ πιο περιληπτικό όσον αφορά το "γιατί" της ψυχοσύνθεσης των δραστών. Επίσης με εντυπωσίασε η ένταση των συναισθημάτων των μητέρων των κοριτσιών που κατάφερε να μου μεταφέρει. Είμαι και εγώ κλαψιάρα, δε λέω, αλλά και η συγγραφέας τα κατάφερε πολύ καλά.
Κλείνοντας να πω ότι μου άρεσε και η περιγραφή των τοπίων, των σπιτιών, του ντυσίματος, της νοοτροπίας, του τρόπου ζωής στο χωριό, όλα τα κλασικά που βρίσκουμε και στις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες ήταν και στο βιβλίο, πολύ όμορφα δοσμένα και θα έλεγα ότι με μετέφεραν στο χώρο σαν να ήμουν εκεί.
Διαβάστε το, είναι ωραίο βιβλίο, αλλά μην περιμένετε να χαλαρώσετε διαβάζοντάς το, θα στεναχωρεθείτε και λογικά θα ψυχοπλακωθείτε. Φαίνεται εξάλλου αυτό και από το οπισθόφυλλο, δεν είναι δυνατόν να έχεις στα χέρια σου βιβλίο που να πραγματεύεται το θάνατο νεαρών κοριτσιών και να είναι ευχάριστο και χαλαρωτικό.

[Marianna · Rating 1 out of 5]

1.5 αστέρια

Από που να αρχίσω. Τι ήταν αυτό που διάβασα? 600+ σελίδες με περιττές λεπτομέρειες και ανούσιες για την πλοκή ιστορίες.
Ας μην αρχίσω καλύτερα να μιλάω για τα στερεότυπα και τις καρικατούρες για χαρακτήρες. Νομίζω η αγάπη της συγγραφέα για τους Γερμανούς ειδικά, έγινε γνωστή από την αρχή (γελάει ο κόσμος). Άλλο αυτό, που μας περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια σχεδόν όλο το γενεαλογικό δέντρο των οικογενειών που ενεπλάκησαν στην ιστορία. Και με κάθε σελίδα αναρωτιόμουν, "τι σκατά με νοιάζει εμένα τι έκανε ο παππούς του κοριτσιού που εξαφανίστηκε;"
Φυσικά από το κάστ των χαρακτήρων δεν μπορούσε να λείπει ο τρελός του χωριού, η κακιά πεθερά-εμονική με γιό και καθαριότητα που κάνει τον άντρα της ότι θέλει-, και ο αστυνόμος Σαϊνης.
Για το τέλος άφησα την φανταστική αστυνομική πλοκή, που μαθαίνεις ποιος είναι ο δράστης από τις πρώτες 100 σελίδες. Αν με το ζόρι θες να γράψεις αστυνομικό μυθιστόρημα τουλάχιστον μην δείχνεις από την αρχή ποιος είναι ο "κακός", διατήρησε ένα αίσθημα μυστηρίου, αυτός είναι άλλωστε και ο στόχος.
Εντάξει δεν θέλω καν να σχολιάσω το τέλος, γιατί ειλικρινά με έπιασαν τα γέλια. Δεν λέω, ο ήρωας πρέπει να είναι καλός, αλλά όχι και αυτό το πράγμα πια. Έλεος.

Δεν περίμενα το αριστούργημα του αιώνα, αλλά σίγουρα κάτι καλύτερο από αυτό. Απογοήτευση.


Υ.Σ. Ξέχασα να προσθέσω πως η κυρία συγγραφέας δεν δίστασε να βάλει ΚΑΙ το υπερφυσικό στην ιστορία της. Φαντάσματα, ο Χάρος κτλ.

[Katerina Charisi · Rating 1 out of 5]

Ξύπνησα κι εγώ μια μέρα κι είχα καιρό για πέταμα. Κι είπα να πιάσω το βιβλίο της χρονιάς (έτσι δεν τα λένε?) Και ξεκινάω και πέφτω ξανά σε έναν λαλίστατο πρόλογο. Το 'χει κάνει σύστημα μάλλον, αλλά δικό της είναι το βιβλίο, ό, τι θέλει γράφει. Κούκου.

Μου κάνει εντύπωση που η κυρία Δημουλίδου θεωρεί πως το γράψιμο ενός βιβλίου σημαίνει : κάθομαι στην καρέκλα και γράφω. Αλλιώς δε θα μας έγραφε δέκα σελίδες εισαγωγής για να μοιραστεί με τους αναγνώστες αυτό (το αυτονόητο) που θεωρεί κατόρθωμα (προφανώς για την ίδια), το ότι ένας συγγραφέας (ανάλογα το έργο που γράφει σαφώς) πρέπει να κάνει έρευνα, να γκουγκλάρει, να διαβάσει αρχεία, να συμβουλευτεί γιατρούς, ψυχολόγους, αστυνόμους, δικηγόρους κουλουπού. No shit? Ο Κινγκ σε μια καταπληκτική του συνέντευξη, είπε πως ο συγγραφέας - καλώς ή κακώς- είναι πάντα αυτός που θα κάνει τις πιο τρελές, τις πιο άκυρες, τις πιο διεστραμμένες ερωτήσεις, που κάνουν τους ανθρώπους να τον κοιτούν περίεργα (μήπως θέλει γιατρό, ας πούμε). Κάποτε ο ίδιος ρώτησε ένα γιατρό πόσο καιρό μπορεί να επιβιώσει κάποιος, κόβοντας και τρώγοντας κομμάτια από τον εαυτό του.

Μου κάνει επίσης εντύπωση το ότι η κυρία Δημουλίδου κάνει υποδείξεις σχετικά του τι σημαίνει σωστή παιδεία στον άνθρωπο και αξίες, όταν η ίδια είναι ένας άνθρωπος που σε καθημερινή βάση αρέσκεται να ψαχουλεύει τις χιλιάδες των χρηστών του διαδικτύου, να ανακαλύπτει αρνητικές δημόσιες απόψεις για τα βιβλία του, να κλόπι πέιστ τα κείμενα και με αδιανόητο θράσος να παίρνει ΚΑΙ τα ονόματα αυτών που τα έγραψαν - μαζί ΚΑΙ τα ενεργά λινκς για το διαδικτυακό προφίλ τους, να τα κοτσάρει στο προφίλ της αφήνοντάς τα στις σκύλες της λύσσας. Κι όλα αυτά χωρίς φυσικά να μπορεί κανείς μη- αυλικός να σχολιάσει. Ωιμέ. Πιο πολύ παιδεία να ούμε, and you drop dead.

Η χαριστική βολή δε και ο λόγος που έκλεισα το βιβλίο αυτό χωρίς να διαβάσω σελίδα παραπάνω (ναι, ναι, ακόμα και το "αριστούργημα" δε φτάνει για να παραβλέψω την ξεδιαντροπιά και την καφρίλα του δημιουργού, αφήστε που τα όσα διάβασα ήταν υπεραρκετά για να σχηματίσω άποψη για τους ...Δέμονες) , ήταν το ότι η συγγραφέας της καρδιάς μας κι άλλων οργάνων του σώματός μας, αποκαλεί τεχνηέντως πλην σαφώς ηλίθιους, όλους τους αναγνώστες που δεν ανήκουν στην κατηγορία των «ψαγμένων», λέγοντας χαρακτηριστικά πως ο εγκέφαλός τους ή η ψυχοσύνθεσή τους δεν τους επιτρέπουν να συλλάβουν ή να κατανοήσουν κάτι περισσότερο από βιβλία του κώλου.

Προφανώς και η ίδια πιστεύει πως το βιβλίο ή θα πρέπει να είναι πολτός, ή επίπεδο Κάρλος Καστανέντα, Έκο, Φρόυντ και δεν ξέρω γω τι. Ο μικρός πρίγκιπας ας πούμε, ή ο αλχημιστής, το αγαπητέ θεέ, βιβλία ολιγοσέλιδα, παραμυθένια, βιβλία που μπορείς να διαβάσεις ξανά και ξανά γιατί πάντα έχουν κάτι να δώσουν στον αναγνώστη τους σε κάθε ηλικία, μορφωτικό επίπεδο και τα λοιπά, θέλουν να έχεις καπνίσει τα μούτρα σου πάνω από τρία κιλά Amanitus Paresthisiogonous, ή να είσαι απόφοιτος του Κέιμπριτζ, ή να έχεις δείκτη νοημοσύνης άνω του 200 για να τα κατανοήσεις.

Κλαίω.

Ακόμα ένα ανέκδοτο ήταν το να λέει ότι έγραψε 400 σελίδες σε ένα μήνα (την πιστεύω! Δεν μπορείς να γράψεις ένα σωστό βιβλίο σε τόσο διάστημα) κι από την άλλη να διαμαρτύρεται για την πονεμένη ιστορία του βιβλίου στην Ελλάδα, όπου ένα σωρό τυχάρπαστοι που απλά γράφουν καλά, εκδίδουν με απίστευτη ευκολία βιβλία κι έχει γεμίσει ο τόπος σκουπίδια.

Λοιπόν, ακούστε. Σέβομαι απόλυτα το ότι κάποιος μπορεί να περιμένει να ζήσει από τα βιβλία του. Όμως όταν περιμένεις να ζήσεις από τα βιβλία σου και δεν είσαι Κινγκ, πρέπει να είσαι Ελ Τζέημς, που σημαίνει ότι ακολουθείς το αναγνωστικό ρεύμα και γράφεις μια πίπα - αυτή την πίπα που θα σε κάνει πλούσιο. Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι έχεις γράψει μια πίπα. Τι γίνεται όμως.

Από τη στιγμή που οι πωλήσεις του mainstream βιβλίου σου εξαρτώνται αποκλειστικά και μόνο από την ικανοποίηση των αναγνωστών, πρέπει να έχεις τουλάχιστον την τσίπα να το βουλώσεις και να τους ακούσεις, γιατί αυτοί θα πληρώσουν το ρημάδι το βιβλίο σου. Πόσο μάλλον δε όταν δε μιλάμε για κοινό εκατομμυρίων, αλλά μερικών χιλιάδων κι αυτό με το ζόρι. Πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για αναγνωστικό κοινό που βιώνει βαθιά οικονομική κρίση. Αλλά αυτά μάλλον είναι ψιλά γράμματα.

Καρτέλ το ελληνικό βιβλίο. Η ντροπή των γραμμάτων. Αυτό το γράφω μια πίπα 500-600 σελίδων το χρόνο κατ’ εντολή του νταβατζή εκδοτικού και γυρίζω όλο το υπόλοιπο διάστημα την Ελλάδα και βγάζω φωτό, παίζω τραγουδάκια, κερνάω γλυκά και σουβλάκια για να πουλήσω, για μια πίπα στην οποία στην τελική δεν έχω λόγο ούτε στο θέμα, ούτε στο μέγεθος και παρόλα αυτά επιμένω ότι είναι το αριστούργημα του αιώνα, με ξεπερνά.

Η μόνη ελπίδα να σωθεί το ελληνικό βιβλίο, είναι αυτοί οι συγγραφείς που επιμένουν να γράφουν και να ξαναγράφουν μέχρι να το δημιούργημά τους να γίνει όσο το δυνατόν τελειότερο, αψηφώντας το ότι θα πρέπει να υπάρχει κι άλλος τρόπος να ζήσουν στο ενδιάμεσο. Η μόνη ελπίδα να σωθεί το ελληνικό βιβλίο, είναι αυτοί οι νέοι συγγραφείς που τρώνε πόρτα από τους μπράβους των μεγαλοεκδόσεων γιατί πράγματι έγραψαν ένα ΚΑΛΟ βιβλίο και φοβούνται μη βρεθεί κάποιος και τους πάρει τη δόξα (ή τα λεφτά), αλλά παρόλα αυτά συνεχίζουν να γράφουν. Γιατί είναι Συγγραφείς.

Η μόνη ελπίδα για το ελληνικό βιβλίο είναι αυτοί οι συγγραφείς που διαθέτουν δωρεάν το βιβλίο τους- γιατί αυτό θέλει πάνω από όλα ο συγγραφέας, να διαβαστεί, παρακινώντας (προκαλώντας?) τους αναγνώστες να το αγοράσουν αν τους αρέσει. And guess what: Το καλό βιβλίο, ΟΛΟΙ το θέλουμε στη βιβλιοθήκη μας. Και θα βρούμε τρόπο να το αγοράσουμε, θα κόψουμε όπως έχουμε μάθει πολύ καλά να κόβουμε από παντού προκειμένου να το αποκτήσουμε, γιατί το καλό βιβλίο είναι επένδυση, είναι μάθημα ζωής, είναι κληρονομιά, είναι η ίδια η ζωή.

Η μόνη ελπίδα για το ελληνικό βιβλίο είναι οι αναγνώστες. Σας πλιζ. Σταματήστε το γλύψιμο. Σταματήστε να ικανοποιείστε με τα ψίχουλα που σας ρίχνουν. Μην ξεγελιέστε με τις λυκοφιλίες τους. Χεσμένους σας έχουν. Τολμήστε να μην τρέξετε πίσω τους και να μην τους λατρεύετε σα θεούς, και θα ορμήσουν να σας φάνε ζωντανούς. Στην καλύτερη περίπτώση, θα φάτε μια διαγραφή κι ένα μπλοκ και θα κάνουν σα να μη σας ξέρουν. Κι ας τους σχεδιάσατε και το εξώφυλλο ας πούμε.

Απαιτήστε ΚΑΛΑ βιβλία.


ΤΩΡΑ.

[ΔΕΣΠΟΙΝΑ Ντρέκη · Rating 4 out of 5]

Μόλις τέλειωσα την ανάγνωση αυτού του βιβλίου. Όταν το πήρα στα χέρια μου δεν ήξερα τι θα συναντήσω, γιατί η συγγραφέας με εκπλήσσει άλλοτε ωραία κι άλλοτε μέτρια έως κακά, με τα βιβλία της. Αυτή τη φορά με εξέπληξε περισσότερο από όλες τις προηγούμενες. Κι αυτό, γιατί το βιβλίο αυτό είναι εξαιρετικό από όλες τις πλευρές. Θα ξεκινήσω από τη γραφή της, που τη βρήκα πιό ώριμη και πιο ωραία από ποτέ. Όπως την ξέρουμε, σταθερή, με ωραίο λόγο, ξεκούραστη και πλούσια. Θα συνεχίσω με την υπόθεση του αναγνώσματος, που είναι μεν σοκαριστική, αλλά χωρίς τις υπερβολές που εγώ σιχαίνομαι και που κάποιος άλλος θα τις χρησιμοποιούσε για εντυπωσιασμό. Αναφέρεται σε ένα ευαίσθητο θέμα που ταλανίζει τις κοινωνίες όλου του κόσμου, τα τελευταία 20 χρόνια. Η ευαισθησία με την οποία το ακουμπά είναι εξαιρετική, καταφέρνοντας να κρατήσει τις ισορροπίες. Το πρώτο μισό του βιβλίου είναι περισσότερο κοινωνικό, με ανάλυση των χαρακτήρων και της εποχής όπου διαδραματίζεται η υπόθεση. Τα συναισθήματα σε αυτό το μέρος του βιβλίου είναι έντονα, γιατί δεν μένει μόνο στην ανάλυση αλλά δημιουργεί και ιστορίες που σε παρασέρνουν με τη δύναμή τους. Το δεύτερο μισό είναι περισσότερο με μυστήριο και λιγότερο αστυνομικό και είναι αυτό που με εξέπληξε. Γιατί μπόρεσε και με μπέρδεψε όσον αφορά την εύρεση του δολοφόνου, δημιουργώντας πολλά ανοιχτά μέτωπα. Το μυστήριο εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι λίγο πριν το τέλος, όπου πια κορυφώνεται το δράμα. Και δεν αφήνει τίποτα αναπάντητο, ή ημιτελές. Το μεταφυσικό που χρησιμοποιεί, πολύ λίγο όμως, είναι κι αυτό στα συν για εμένα και ταιριάζει με την εποχή εκείνη. Όπως θα έχετε καταλάβει αυτό το βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ. Είναι εξαιρετικό και άξιζε τα χρήματα που έδωσα, μέχρι το τελευταίο ευρώ. Είναι το καλύτερο σύγχρονο ελληνικό μυθιστόρημα του είδους του, που διάβασα τα δυο τελευταία χρόνια. Και για να βοηθήσω και λίγο, θα πω ότι αυτές που αγάπησαν την Στήβενς και την Εξαφάνιση, αυτό το βιβλίο θα το λατρέψουν.

[Froso Constantinou · Rating 2 out of 5]

Πρόκειται υποτίθεται για ένα βιβλίο μυστηρίου που όμως αντιλαμβάνεσαι πολύ νωρίς τι συμβαίνει και απλά προσπαθείς να φτάσεις στο τέλος για να επιβεβαιωθείς! Το βιβλίο κανει κοιλια και σε πολλά σημεια υπαρχουν αχρειαστες περιγραφες, σκηνες, συζητησεις και αναφορες που σε κουραζουν χωρις να προσφερουν τιποτα. Το τελος δε τραγελαφικο! Δεν γινεται ενας πατερας οσο αγιος και να ειναι να εχει τετοια αντιμετωπιση στο τερας που τον προδωσε με τον πιο φρικτο τροπο! Με την καμια ομως! Νομιζω στο συγκεκριμενο βιβλιο η συγγραφεας απετυχε και η συνταγη δεν της βγηκε. Επισης τελευταιως αρχισε να με ενοχλαει το γεγονος οτι πολλοι συγγραφεις εκμεταλλευονται θεματα που χρηζουν κοινωνικής κατακραυγης, βαζουν μια μπολικη δοση υπερβολής και βίας και το πασπαλιζουν με τη χρυσοσκονη της καθαρσης στο τελος και voila εχουν ενα βιβλιο που θα κανει τρελες πωλησεις.....

[Anna Patera · Rating 5 out of 5]

Άλλο ένα ξεχωριστό βιβλίο της κ.Δημουλίδου που εδραιώνει την απόφαση μου να παρακολουθώ το συγγραφικό της έργο και να διαβάζω άμεσα κάθε νέο της βιβλίο.Θα χαρακτήριζα το Οι δαίμονες δεν έχουν όνομα ως ένα αστυνομικό,έντονα κοινωνικό θρίλερ.Με τη μεστή,πιο ωριμη από κάθε άλλη φορά γραφή της σκιαγραφεί με μοναδικό τρόπο τους τόσο διαφορετικούς χαρακτήρες ενός χωριού της Β.Ελλάδας τη δεκαετία του '70 και αργότερα του '90.Από τον ''αγαθό'' παραγιό ως τον πρόεδρο του χωριού και από τον φτωχό αγρότη ως τον πλουσιότερο γαιοκτήμονα,από τις μικρές μαθήτριες γυμνασίου,τις 25 χρόνες και έτοιμες για γάμο κοπέλες ως τις ώριμες μητέρες και κατόπιν γιαγιάδες.......Φιλίες,έρωτες,πάθη,λάθη με επίκεντρο έναν πνιγμό και δύο εξαφανίσεις κοριτσιών,μαθήτριες γυμνασίου και οι τρεις!!!Άρτια δομημένο έργο που με κράτησε με κομμένη την ανάσα ως την τελευταία του σελίδα.Ίσως υποψιάστηκα τον ένοχο σχετικά νωρίς αλλά δεν υποψιάζομουν την τέλεια ανάλυση του χαρακτήρα του,τι τον ώθησε σ΄αυτήν την πράξη και την εξαιρετική αντιμετώπιση και ανάλυση από τη συγγραφέα ενός τόσο ευαίσθητου κοινωνικού θέματος που χρόνια τώρα απασχολεί την κοινωνία μας.Ανέλυσε με λεπτομέρεια και επιστημονικό θα έλεγα τρόπο (πράγμα που αναδεικνύει την έρευνα που θα πρέπει να έκανε)τους ''δαίμονες'' που κατατρέχουν κάποιους ανθρώπους,που οφείλετε η δημιουργία ή η αφύπνιση τους,που τους οδηγούν και χωρίς να παίρνει η ίδια θέση, μας ωθεί να αναλύσουμε,να κρίνουμε και να κατακρίνουμε συμπεριφορές και αποφάσεις.Απλά υπέροχο!!!

[Elena Ntzouni · Rating 5 out of 5]

Μολονότι ο ένοχος έγινε αντιληπτός από πολύ νωρίς,πραγματικά δεν μειώθηκε το ενδιαφέρον μου καθόλου μέχρι το τέλος του βιβλίο.Το ξετύλιγμα του κουβαριού που αφορούσε κάθε έναν ήρωα ξεχωριστά,ήταν δοσμένο με τέτοιο τρόπο -που πέρα από την αποκάλυψη του μυστήριου- κράταγε την αγωνία αμείωτη. Διαβάζετε γρήγορα και εύκολα νομίζω.

[Despoina Xr · Rating 3 out of 5]

Έχω διαβάσει αρκετά βιβλία κ. Δημουλίδου και όλα λίγο πολύ τα βρίσκω αρκετά μέτρια για την διαφήμιση που έχουν. Το συγκεκριμένο δεν αποτελεί εξαίρεση. Βέβαια αναγνωρίζω το γεγονός ότι δοκιμάζει διάφορα είδη γραφής και αυτό είναι κάτι που με κάνει να γυρνάω πάντα στα βιβλία της, χωρίς ωστόσο να έχω βρει κάτι να με εντυπωσιάσει. Στο συγκεκριμένο βιβλίο διαχειρίζεται ένα πολύ λεπτό θέμα και προσπαθεί να δώσει στον αναγνώστη μία ολοκληρωμένη οπτική κάτι το οποίο μου άρεσε πολύ. Βέβαια το βρήκα αρκετά μεγάλο σε έκταση και με πολλά περιττά στοιχεία, τα όποια μου μείωσαν την ένταση και με έκαναν να βαριέμαι Σαν ιστορία όμως και κεντρική ιδέα μου άρεσαν πολύ. Το βιβλίο μιλάει για την μυστηριώδη εξαφάνιση τριών κοριτσιών από την επαρχία, βέβαια δεν υπάρχει και τόσο μυστήριο καθώς γρήγορα ανακαλύπτεις τον δράστη και τι έχει συμβεί και συνεχίζεις απλώς να διαβάζεις κάτι που ήδη γνωρίζεις. Γενικά άλλο ένα μέτριο βιβλίο που λόγο του μεγέθους του δεν θα έλεγα ότι το διαβάζεις και ευχάριστα.

[Angie Kounadi · Rating 1 out of 5]

Γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι ίσως γίνω «βορά» των φανατικών οπαδών της κας. Δημουλίδου, αποφάσισα να γράψω μία κριτική για το τελευταίο βιβλίο της «Οι Δαίμονες δεν έχουν όνομα». Θα είμαι ειλικρινής λέγοντας ότι δεν έχω ξαναδιαβάσει βιβλία της κας. Δημουλίδου. Δεν με «τράβηξαν» ποτέ και έτσι δεν μπορώ να έχω ολοκληρωμένη άποψη για το έργο της. Ως εκ τούτου η κριτική μου είναι καθαρά υποκειμενική, αφορά το εν λόγω βιβλίο και δεν έχει σκοπό να μειώσει την συγγραφέα ή το κοινό της.
Μία καλή φίλη με έπεισε, λέγοντάς μου ότι το συγκεκριμένο βιβλίο είναι το καλύτερο της κας. Δημουλίδου μέχρι σήμερα, ότι θα με ικανοποιήσει πλήρως και ότι δεν θα μετανοιώσω την ανάγνωσή του. Έτσι λοιπόν, το δανείστηκα από εκείνην και άρχισα να το διαβάζω πριν δύο ημέρες. Το τελείωσα σήμερα και μιας και η όλη εμπειρία μου είναι ακόμη «φρέσκια», γράφω τα παρακάτω.
Θ�� ξεκινήσω με τα υπέρ του βιβλίου: η γραφή της κας. Δημουλίδου είναι στρωτή, η γλώσσα σωστή, οι χαρακτήρες «ζωντανοί» και οι γενικότερες περιγραφές καλές. Με λίγα λόγια ένα βιβλίο που διαβάζεται εύκολα.
Ας περάσουμε τώρα στα κατά:
Ο πρόλογος του βιβλίου ήταν μακροσκελής και πέραν του γιατί γράφτηκε το βιβλίο, η συγγραφέας έκανε μία – κατά την γνώμη μου – περιττή αναφορά στο θέμα bullying στο οποίο θεωρεί ότι έπεσε θύμα πριν έναν χρόνο μετά τις αναρτήσεις της για τους Δίδυμους Πύργους, για το πόσο άσχημα ένοιωσε και για την τότε απόφασή της να μην ξαναγράψει. Όλο αυτό κουράζει και δίνει την εντύπωση ότι επιζητά την προσοχή.
Το βιβλίο πλασάρεται ως αστυνομικό, αν και κατά την γνώμη μου χαρακτηρίζεται ευκολότερα ως κοινωνικό δράμα. Θα μπορούσε να ήταν τουλάχιστον 250 σελίδες μικρότερο γιατί η συγγραφέας αναλώνεται σε ανούσιες αναφορές προσώπων που δεν έχουν καμμία σχέση με τον κεντρικό κορμό της ιστορίας. Δεν ενδιαφέρει νομίζω κανέναν ποιόν είχε παντρευτεί η πρωτοξαδέλφη του τάδε ή πώς κουμαντάρει το σπίτι του ο γαμπρός του δείνα, ούτε οι αντιπαλότητες μεταξύ των κατοίκων. Παρήλασαν μπροστά μου δεκάδες πρόσωπα, πράγμα που με κούρασε και απέσπασε την προσοχή μου.
Ο ένοχος γίνεται γνωστός από τις πρώτες 150-170 σελίδες του βιβλίου, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη νοημοσύνη για να καταλάβει κανείς ποιός είναι. Ένα βιβλίο της Αγκάθα Κρίστι να έχεις διαβάσει, τον βρίσκεις αμέσως.
Ακολουθώντας την τάση / μόδα της εποχής, η κα. Δημουλίδου δεν χάνει την ευκαιρία να δείξει την αντιπάθειά της στους Γερμανούς από τις πρώτες κιόλας σελίδες του βιβλίου, πράγμα που συνεχίζεται μέχρι το τέλος. Χρησιμοποιεί το «μίσος» του σύγχρονου Έλληνα της εποχής της κρίσης, περισσότερο για να προκαλέσει και όχι γιατί έχει ιδιαίτερη σχέση με την πλοκή. Από την άλλη παρουσιάζονται οι «κακοί Αριστεροί αντάρτες» και η μόνη αναφορά στην Χούντα αφορά την σιδερένια πειθαρχία που επέβαλλε στην χώρα. Και ενώ για τους Γερμανούς συχνά πυκνά υπάρχουν διάλογοι/περιγραφές για το πόσο μισητοί είναι, για τους χουντικούς κουβέντα.
Φυσικά, δεν γίνεται ελληνική ύπαιθρος και ελληνικό χωριό χωρίς τον «τρελό» του. Ένα τόσο συνηθισμένο κλισέ του αθώου, έντιμου «τρελαντώνη», που όλοι αγαπούν και που κουβαλάει τον δικό του σταυρό από μικρό παιδάκι, που τον σημάδεψε για πάντα. Όπως κλισέ είναι και το χωριό με το κεντρικό καφενείο, το σχολείο, την εκκλησία. Άλλο ένα κλισέ που δεν απέφυγε η κα. Δημουλίδου είναι να δώσει και έναν υπερφυσικό τόνο στο όλο εγχείρημά της, παρουσιάζοντας ένα φάντασμα που βλέπουν συχνά οι κάτοικοι του «καταραμένου» χωριού και τον Χάρο να συνομιλεί με τον δολοφόνο!
Όσο για το τέλος.... απογοητευτικό. Ο δολοφόνος «γλυτώνει» εύκολα, ενώ η συγχώρεση και η μεγαλοψυχία που επιδεικνύει ο κεντρικός ήρωας, μετά τα όσα βίωσε, είναι τουλάχιστον εξωπραγματική. Όσο και αν η βία γεννά βία, κάποια πράγματα δεν συγχωρούνται, είναι τέτοια η ανθρώπινη φύση.
Εν κατακλείδι, ενάμισυ αστεράκι για ένα βιβλίο που διαβάζεται εύκολα απ΄όσους δεν έχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις για κάτι περισσότερο.

[Eva Maraki · Rating 5 out of 5]

Το ξεκίνησα νύχτα&ρουφώντας εκστατικά τις σελίδες του,έγινε προέκταση του χεριού μου .Χωρίς σταματημό με ατέρμονη αγωνία ολοκλήρωσα συγκινημένη&προβληματισμένη την ανάγνωση του σε λίγες μονο ώρες.Αυπνη &γεμάτη πλήθος συναισθηματων,αναλογιζόμουν καθως το έκλεινα τι ήταν αυτο που διάβασα.Γροθιά στο στομαχι.Αυτο ήταν "οι δαιμονες που δεν έχουν ονομα".Ένα δυνατο σαν ατσάλι κοινωνικό μυθιστόρημα.Σύγχρονο ,ευαισθητο&παντα επικαιρο το θέμα του.Σελιδα στη σελίδα η κ.Δημουλιδου υφαινει ένα "περίτεχνο υφαντό"γεμάτο ένοχα μυστικά.Ένας πνιγμός &αλλες δυο εξαφανισεις ανηλικων κοριτσιων στην ελληνικη υπαιθρο θα ξαναζωντανέψουν στις μνημες ολων με αφορμή μια ακομη δολοφονια ενος κοριτσιου .Οι αποκαλύψεις που θα γινουν σοκάρουν σα στιλέτο που το μπηγεις κατασαρκα τις λαβωμένες ψυχές των πρωταγωνιστών.Οι ψυχές των θυμάτων ζητάνε επιτακτικα δικαίωση χρονια τωρα.Ηρθε η ώρα της καθαρσης.Η συγγραφέας με μαεστρια λυτρώνει εκτος από τους ήρωες&τον αναγνώστη ,που παρακολουθεί εκστατικά προσωπα τραγικα να έρχονται αντιμετωπα με το πεπρωμένο τους.Το καταραμένο ποτάμι τους θυμιζει οσα τους εχουν στιγματισει.Ολοι οι χαρακτήρες του βιβλιου είναι καμωμένοι απο την κ.Δημουλιδου με απιστευτη εκφραστικοτητα που νιώθεις σαν να σου μιλάνε &εσύ ο ιδιος να τους ακούς βουβός να έρχονται αντιμέτωποι με τους δαιμονές τους.
Μου άρεσε ιδιαίτερα σα μυθιστόρημα γιατι εκτός απο την καθηλωτική πλοκή του κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον μου,γιατι ηταν πέρα για πέρα αληθινο και ταυτόχρονα διδακτικο ,με μηνύματα για την ανατροφή των παιδιων,τις ψυχικες νοσους&το μεγαλειο της συγχώρεσης.Θερμα συγχαρητήρια στη συγγραφέα .

[blondie · Rating 2 out of 5]

Λεπτή και δύσκολη υπόθεση, χωρίς ωστόσο εκβιασμό συναισθηματων. Ναι μεν φαίνεται από νωρίς το ποιος, αλλά είναι ωραίος ο τρόπος που ξεδιπλώνεται η όλη πλοκή. Σαφώς το καλύτερο μέχρι στιγμής από τα φετινά Ελλήνων συγγραφέων με διαφορά στο συγκεκριμένο είδος βιβλίων.

[Tania Manoussaki · Rating 5 out of 5]

Η αληθεια ερχεται στο φως και μαζι και η λυτρωση η απελευθερωση το φως....μια εκρηξη συναισθηματων κυριως αρνητικων μα και θετικων ....απιστευτο....

[Mariakok · Rating 3 out of 5]

Το πρώτο μέρος που περιέγραφε την ζωή των κατοίκων του χωριού διαβαζόταν άνετα. Μετά όταν άρχισε ηδιήγηση που αφορούσε τον θύτη αισθανόσουν σαν να ήσουν σε άλλο βιβλίο.

[Argiri Maglari · Rating 2 out of 5]

Διαβάζεται χωρίς να είναι κάτι εξαιρετικό. Σοκάρει λόγω των καταστάσεων που περιγράφει η συγγραφέας. . Η λύση του μυστηρίου προφανής από τις πρώτες σελίδες. Σε ορισμένα σημεία είναι φλύαρο.

[Stamatina · Rating 4 out of 5]

Το συγκεκριμένο βιβλίο μου άρεσε πολύ. Σε αυτό συνέβαλε και το γεγονός ότι θίγει θέματα που σήμερα, τον Φεβρουάριο του 2021, είναι άκρως επίκαιρα στη χώρα μας. Μου άρεσε ο τρόπος με τον οποίο αναλύονται οι
χαρακτήρες των ηρώων, καθώς επίσης και ο τρόπος γραφής και συγκεκριμένα, τα flashback στο παρελθόν.
Προσωπικά θεωρώ ότι το βιβλίο απέχει ένα αστέρι από το "άριστα", επειδή από τα πρώτα του κεφάλαια μπορεί κανείς να εντοπίσει υπαινιγμούς για τη λύση του μυστηρίου. Ωστόσο, όταν αυτή αποκαλύπτεται αυτό που μένει στον αναγνώστη είναι κυρίως το μήνυμα που επιθυμεί να μεταφέρει η συγγραφέας.

[Chara Pap · Rating 2 out of 5]

"Όσο πιο αρρωστημένο τόσο πιο πετυχημένο?" Αυτή είναι η συνταγή των τελευταίων χρόνων?
Απογοητεύτηκα.
Στα περισσότερα βιβλία της διαβάζεις την εισαγωγή και χαίρεσαι που επέλεξες δικό της βιβλίο ξανά ( ή και για πρώτη φορά) σου δίνει λίγο από της σκέψεις της χωρίς να γίνει κουραστική κα.
Εδώ όμως φαίνεται να απευθύνεται στο ήδη γνωστό κοινό της καθώς και σε άλλους στους οποίους στόχευαν κάποια από αυτά που έγραψε , υποθέτω...
Δεν κατάφερε να προετοιμάσει τον αναγνώστη για την ιστορία που παρουσίαζε όπως άλλοτε....
Εν πασει περιπτώσει, το ξεκίνησα χωρίς να προσμένω κάτι αλλά με πολύ καλή διάθεση και όρεξη να παρακολουθήσω τα γεγονότα. Γεγονός ήταν και το ότι, παρόλο που μου άρεσε ο τρόπος με τον οποίο σχεδόν όλα τα πρόσωπα του βιβλίου παρουσιάζονταν ως κύριοι χαρακτήρες με τον δικός τους τρόπο και όχι ως μια αναγκαία δευτερεύουσα ύπαρξη ως plot devices που λέμε, κανένας δεν έλκυε πραγματικό ενδιαφέρον.
Ήταν προβλέψιμο αλλά υπέθεσα οτι στόχος ήταν να πει την ιστορία και όχι να σε κρατήσει "σ'αναμμενα κάρβουνα" για τα γιατί,πως,που,ποιος και πότε.... δυστυχώς στη τελική γινόταν τόσο κουραστικό και επαναλαμβανόμενο που ούτε αυτά σε ενοιαζαν ιδιαίτερα.
Το μοναδικό ενδιαφέρον σημείο , μετά από 430 χλιαρές-��έτριες αν και καλογραμμένες σελίδες, ήταν το πώς ο ....αθώος...χαρακτήρας θα έβγαινε από τη θέση που είχε οδηγηθεί , αν θα του παρείχε τελικά η συγγραφέας το σθένος και τη διαύγεια να διηγηθεί κι ο ίδιος δυο πράγματα.....
Τελος...όταν δείχνεις έναν χαρακτήρα του οποίου ο πόνος δεν έχει καταλαγιάσει επί 20 χρόνια τον θεωρείς ικανό να συγχωρέσει? Δεν ταυτίζομαι με χαρακτήρες αλλά το "κλείσιμο" το ένιωσα ψεύτικο.

- Μ'αρέσει πολύ η γραφή της ελπίζω απλός να ανακάμψει ...

[ευτυχία · Rating 4 out of 5]

Τελικά όντως οι δαίμονες δεν έχουν όνομα.Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να κρύβει ένας άνθρωπος πίσω από τη μάσκα του. Ένα βιβλίο αφιερωμένο στην ψυχή του Βαγγέλη Γιακουμάκη,ακόμα και στο βιβλίο όμως οι ψυχές αναπαύονται η ψυχή του Βαγγέλη όμως όχι, καθώς η δικαιοσύνη ποτέ δεν θα είναι αυτή που θέλουμε και αυτή που διαβάζουμε στα βιβλία.Συγχαρητήρια στην κ.Δημουλίδου το βιβλίο ήταν πολύ ωραίο είχε μέσα αρκετά καλές πληροφορίες και σωστές!

[Ρένα Κοντομανώλη · Rating 5 out of 5]

Νομίζω ότι είναι ότι ωραιότερο έχει γράψει μέχρι τώρα !!!λίγο σκληρό βέβαια γιατί αναφέρεται σε παιδιά αλλά φανταστικό !!!!!!!

[Giota Spiliopoulou · Rating 3 out of 5]

Αν και δεν ειμαι απο τις φαν της Δημουλιδου το βιβλιο αυτο μου αρεσε.Θιγει θεματα ευασθητα και με τον τροπο γραφης της τα κανει κατανοητα σε ολους.

[Maria Mois · Rating 1 out of 5]

Το πιο προβλέψιμο "αστυνομικό" που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Απαράδεκτοι εξωπραγματικοι, ξύλινοι χαρακτήρες.Μια απογοήτευση.

[Aggeliki · Rating 5 out of 5]

Οι δαίμονες δεν έχουν όνομα, τα ωραία βιβλία όμως έχουν... και όνομα και επώνυμο!

[Rena Xrusopoulou · Rating 3 out of 5]

Ένα αρκετά ωραίο βιβλίο το οποίο αν ήταν λίγο πιο μικρό σε μέγεθος θα ήταν καλύτερο. Γιατί πολλά κομμάτια ήταν λίγο αργά και κουραστικά χωρίς ουσιαστικό ρόλο στην πλοκή. Ακόμα μαθαίνεις τον δράστη αρκετά νωρίς και έτσι χάνεις λίγο το ενδιαφέρον σου. Όμως η αλήθεια είναι οτι για ελληνική λογοτεχνία είχε αρκετά πρωτότυπη ιδέα, ίσως και λίγο σοκαριστηκή σε μερικά σημεία. Αν ήταν μικρότερο σε μέγεθος χωρίς άσχετες πληροφορίες σίγουρα θα ήταν καλύτερο.

[Έλλη Δ · Rating 5 out of 5]

ΑΠΟ ΤΟ ΒLOG http://stonasterismotouvivliou.blogsp...
Ενα απο τα ελληνικα βιβλια που το 2016 κερδισαν τις εντυπωσεις
Η Χρυσηίδα Δημουλίδου αυτή τη φορά πλέκει ένα δυναμικό αστυνομικό μυστήριο και μας χαρίζει ένα ατόφιο κοινωνικό θρίλερ, που "τα...έχει όλα " και κόβει την ανάσα του αναγνώστη, από την πρώτη ως την τελευταία του σελίδα.Ένα βιβλίο που δύσκολα θα ξεχάσετε όσο ζείτε!
Με τη γνώριμη μεστή και ξεκούραστη γραφή της στην πιο ώριμη εκδοχή της, χωρίς καλολογικά στοιχεία και με αβίαστη ροή, η συγγραφέας ,χαρτογραφεί με περισσή παραστατικότητα το σκηνικό του δράματος:
Πρόκειται για ένα τυπικό, γραφικό χωριό της Βόρειας Ελλάδας με μια φύση μαγευτική να το στολίζει- κι αδιαμφισβήτητο "άρχοντα" της περιοχής το φυσικό στοιχείο που δεσπόζει:
Τον επιβλητικό ποταμό- ζωοδότη αλλά και τόπο μυστηριακό για τη λαϊκή συνείδηση, που η Χρυσιήδα ξέρει να αφουγκράζεται καλά, μεταδίδοντας όλους τους αρχέγονους φόβους ,τις δοξασίες ,το θρησκευτικό αίσθημα και τους κοινωνικούς κώδικες.
Γύρω από αυτό το τοπίο ξεδιπλώνεται ένα πλήθος χαρακτήρων.
Όλα τα πρόσωπα- οι καλοί και οι φαύλοι, οι απλοικοί και οι "σοφότεροι"- είναι άρτια ιχνηλατημένα και σκιαγραφούνται πλήρως οι διαθέσεις τους αλλά και οι δεσμοί ανάμεσά τους, πράγμα που επιτείνει τη συναισθηματική εμπλοκή του αναγνώστη στα πάθη, τις χαρές τους και τις αγωνίες τους.
Αδύνατον να μη θαυμάσεις τον Θανάση, να μη γοητευτείς απο τον Θοδωρή, να μη συγκινηθείς από τη γλυκιά Μάντω να μη θρηνήσεις τη συμπονετική μικρή Δροσιά .
Πάνω από όλα ,αδύνατον να μη χαράξει την καρδιά σου "εκείνος", η πιο τραγική κι ευρηματική φιγούρα όλου του βιβλίου, μια ύπαρξη σαν αερικό που συμβολίζει την από νωρίς λαβωμένη παιδικότητα και συμπυκνώνει το βουβό "κατηγορώ" των αθώων...
Κάθε χαρακτήρας αλησμόνητος, μια πολύτιμη ψηφίδα σε ένα παζλ καλοστημένο και τραγικό, που ζητά τη λύση στις τελευταίες του σελίδες.
Η ανθρωπιά ,οι οικογενειακοί δεσμοί αλλά και η φιλία προβάλλουν σε όλο τους το μεγαλείο ,χωρίς να απουσιάζει ο έρωτας και τα μυστικά του χθες.Έρωτας σε πολλαπλές μεταμορφώσεις- από την πιο ανυποψίαστη, πλατωνική εκδοχή του, μέχρι το γλυκό αγκάλιασμα της συντροφικότητας και την πλέον νοσηρή του πλευρά. Έρωτας πανταχού παρών.Έρωτας όμως στη σκιά του θανάτου που ανεξήγητα ζώνει τους ήρωες
Ίσως οι πολύ εξοικειωμένοι με την αστυνομική λογοτεχνία υποψιαστούν τον ένοχο- νωρίτερα από την αποκάλυψή του.
Αυτό δεν έχει καμία σημασία, διοτί εκείνο που συνταράσσει την ψυχή του αναγνώστη είναι ο τρόπος και η αιτία.Μια αιτία απόλυτα αληθινή και υπαρκτή στο κοινωνικό γίγνεσθαι με τη ζωή να γίνεται ο πιο ζοφερός συγγραφέας πολλές φορες...
Η ίδια η Χρυσηίδα Δημουλίδου είχε προδιαγράψει τις προϋποθέσεις ενός καλού αστυνομικού βιβλίου και κατόρθωσε να μείνει πιστή σε αυτές,διατηρώντας σε ισόποσες διαστάσεις την αγωνία ,την οδύνη και την τρυφερότητα, χειριζόμενη άψογα την εναλλαγή ανάμεσα στις κορυφώσεις και τις υφέσεις.
Ακόμη και τις απαραίτητες επαναλήψεις, όπου συνδέει τα κομμάτια που έλειπαν από τη λύση του μυστηρίου, η Δημουλίδου κατορθώνει εδώ να τις εντάξει ακόμη πιο επιδέξια και σε πιο περιορισμένη κλίμακα από όσο στο προηγούμενο έργο της, το Κελάρι της Ντροπής .(το οποίο με τους Δαίμονες έχει ξεπεράσει).
Το βιβλίο προσέγγιζε υφολογικά το ΚΕΛΑΡΙ καθως κ σε κάτι ακόμη που δε θέλω να το αναφέρω,ωστόσο οι ΔΑΙΜΟΝΕΣ επεκτάθηκαν σε άλλα μονοπάτια και τελειοποίησαν τον "σπόρο" που άφησε το "Κελαρι" ως παρακαταθήκη της συγγραφέως.
Το μεταφυσικό στοιχείο,που έχει αναφερθεί από πολλούς, όντως ενυπάρχει ώστε να επιτείνει την υποβλητικότητα των στιγμών και να προσδώσει ατμοσφαιρικότητα χωρίς επουδενί να εγκλωβίζει την ιστορία ή να ενοχλεί. Νομίζω ότι η έκταση που του δόθηκε πιο πολύ αποτύπωσε τις διαθέσεις κ τις συγκρούσεις των ηρώων κ οχι το ίδιο το μεταφυσικό στοιχείο καθεαυτο..
Η συγγραφέας τελικά, κατορθώνει να αφοπλίσει και τον πλέον απαιτητικό αναγνώστη σκηνοθετώντας ένα γοτθικού τύπου κρεσέντο φρίκης -αδιανόητο στην κοινή λογική, φέρνοντας στο προσκήνιο τον πολλαπλώς πάσχοντα άνθρωπο.
Η Χρυσηίδα Δημουλίδου κατορθώνει σαν καλός ανατόμος της ψυχής να ακολουθήσει τις ερεβώδεις διαδρομές της διαστροφής του ένοχου προσώπου και να αναδείξει μέσα από αυτό μια από τις μεγαλύτερες κοινωνικές μάστιγες, ένα μείζον κοινωνικό θέμα!
Είναι αξιεπαινη η επιστημόνικότητα και η ψυχραιμία με την οποία η συγγραφέας προσεγγίζει αυτό το κρίσιμο -όσο και οδυνηρό- για όλες τις κοινωνίες ζήτημα, χωρίς να καταφύγει σε αφορισμούς ή εκλογικεύσεις.
Η αριστοτελικού τύπου κάθαρση, κομίζει αίσθηση δικαίου χωρίς ρεβανσισμούς αναδεικνύοντας, για άλλη μια φορά, το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής και συνδιαλέγεται την ατμοσφαιρικότητα και την κατάνυξη της αρχαιοελληνικής μας παράδοσης.
Ενα έργο τολμηρό που με παρρησία κι ευσυνειδησία αναμετράται με ζητήματα ταμπού που η κοινωνία αντι να αντιμετωπίσει, εθελοτυφλέι απεναντί τους.
Η Χρυσηίδα Δημουλίδου με τους "Δαίμονες",λοιπόν, προσφέρει ένα εξαίσιο αστυνομικό θρίλερ κοινωνικών προεκτάσεων, το οποίο διατηρεί τον παιδευτικό ρόλο που η λογοτεχνία πρέπει να υπηρετεί-αφυπνίζοντας σαν οίστρος σωκρατικός την κοινωνία μας.

[Eri · Rating 1 out of 5]

ΒΑΡΕΤΟΟΟ. Ηταν τόσο βαρετό που το παράτησα για 6 μήνες. Πολλές σελίδες, εξηγούσε την ζωή ανθρώπων που δεν ήταν πρωταγωνιστές. Και ένα τέλος χωρίς δικαιοσύνη.